Άρης

"Άννα μου... μωρό μου.." της λέω για εκατοστή φορά. "Ξύπνα καρδιά μου.." 

"Μμμμ" μουγκρίζει και αλλάζει πλευρό. Πλέον βλέπω την θεσπέσια πλάτη της. 

Πρέπει να ξυπνήσει. Μετά εμένα θα κατηγορεί ότι άργησε στο μάθημα. 

Με το χέρι μου χαϊδεύω την γυμνή κοιλιά της. Βάζω το κεφάλι μου στο βαθούλωμα του λαιμού της. "Μωρό μου.." ψιθυρίζω στο αυτί της. "Έχει πάει 8 και τέταρτο. Έχεις μάθημα στις 9" της υπενθυμίζω. Δεν θέλω να φύγει από το κρεβάτι μας, αλλά δεν θέλω να χάνει και τις διαλέξεις της. Αφού της αρέσει τόσο πολύ αυτή η ηλίθια, η πούστικη η σχολή, να πηγαίνει. Αν και της έχω πει, ότι δεν χρειάζεται να δουλέψει εφόσον μείνουμε μαζί. Εγώ θα της τα παρέχω όλα. Ότι θέλει το μωρό μου.

Τα πάντα για την Άννα μου. Τα πάντα.

"Καρδούλα μου.. ξύπνα μωρό μου.." της λέω και την αναγκάζω να γυρίσει και πάλι πλευρό. Πλέον βλέπω το πανέμορφο προσωπάκι της. Είναι μια οπτασία. Θα μπορούσα να κάθομαι να την κοιτάω όλη μέρα. Έχει τα χεράκια της κάτω από το μαξιλάρι. Τα ματάκια της είναι κλειστά και τα ροζ χειλάκια της μισάνοιχτα. 

Σκύβω και της δίνω ένα τρυφερό φιλί. "Θέλεις να σε πάω εγώ με το αυτοκίνητο για να μην αργήσεις?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Αμέσως το κορίτσι μου τοποθετεί να χέρια της πάνω στο κεφάλι μου και το κατευθύνει προς την κοιλιά της. Χαμογελάω.. Κάποια ξύπνησε με ορέξεις.. 

"Δεν θα πάω τις δύο πρώτες ώρες. Έχω μάθημα με τον μαλάκα τον καινούριο" Σταματάω λίγο πριν γλείψω την περιοχή της. 

Πρώτη φορά την ακούω να μην πηγαίνει σε διάλεξη επειδή δεν συμπαθεί τον καθηγητή της. Είναι καλά? Της συμβαίνει κάτι? Μήπως πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ? 

Επίσης.. "Κάτι σου έχω πει για το στοματάκι σου" ξεφυσάω και ανεβαίνω και πάλι προς τα πάνω. "Μου πέφτει η πούτσα όταν βρίζεις. Ρε Άννα.. τα έχουμε συζητήσει άπειρες φορές αυτά" της λέω και το μωρό μου ανοίγει τα πράσινα ματάκια της. 

Αμέσως περνάει τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά μου και μου χαμογελάει γλυκά. "Δηλαδή τώρα πάει? Ξενέρωσες? Δεν μπορώ να κάνω κάτι για να επανορθώσω?" με ρωτάει με νάζι. Της πάει. Της πάει πολύ να είναι έτσι ναζιάρα. Μου αρέσει.

"Για να σκεφτώ... για να σκεφτώ..." αμέσως απομακρύνομαι από πάνω της και πλέον στηρίζομαι στα γόνατα μου. Τοποθετώ δύο δάχτυλα στην σχισμή της και χαμογελάω διάπλατα. Στάζει το μωρό μου. Με το άλλο μου χέρι στηρίζομαι από το κάγκελο του κρεβατιού. 

Η Άννα κοιτάει την στύση μου και δαγκώνει το κάτω χείλος της. Με καυλώνει όταν το κάνει αυτό. Με καυλώνει που την καυλώνω, γενικά. Θέλω να με θέλει. Είναι το κορίτσι μου. 

Απομακρύνω τα δάχτυλά μου από μέσα της και αμέσως παραπονιέται. "Ξέρεις.. όταν το κάνεις αυτό, με ενοχλεί. Πρέπει να ολοκληρώνουμε αυτό που ξεκινάμε. Έτσι λες και εσύ" 

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Είναι το κάτι άλλο. Με το ελεύθερο χέρι μου ανοίγω ακόμη περισσότερο τα πόδια της. Τοποθετώ τον εαυτό μου ανάμεσά τους και βάζω και το άλλο μου χέρι στο σίδερο του κρεβατιού. 

Με μία απότομη κίνηση την γεμίζω. Την νιώθω τόσο γαμάτα γύρω μου. Το δέρμα μου έρχεται σε επαφή με τα τοιχώματα της και αμέσως παίρνω φωτιά ολόκληρος.

Η Άννα κλείνει τα μάτια της και αφήνει το κεφάλι της να πέσει πίσω στο μαξιλάρι. Η ανάσα της κόβεται. 

"Θα σου έκανα έρωτα, αλλά άλλαξα γνώμη όταν έβρισες" της λέω και ξεκινάω να μπαινοβγαίνω γρήγορα μέσα της. "Βέβαια και αυτό θα σου αρέσει μωρό μου" Με το ένα μου χέρι σηκώνω τα πόδια της και τα τοποθετώ στο σώμα μου, οι πατούσες της βρίσκονται στους ώμους μου. Στρίβω το κεφάλι μου ελαφρά και δαγκώνω το δαχτυλάκι του ποδιού της. Μέχρι και αυτό μου αρέσει πάνω της. Γαμώτο.

"Άρη εκεί! Το βρήκες!" μου λέει με βαριά φωνή. Μα φυσικά και το βρήκα. Πάντα το βρίσκω. Ξέρω το κορμί της πόντο πόντο. Μέσα έξω. Σε αυτήν την στάση με νιώθει πιο βαθιά. Πάντα τελειώνει πολύ νωρίς. 

"Σου αρέσει?" την ρωτάω και επιταχύνω τις ωθήσεις μου. Γιατί εγώ τρελαίνομαι να την πηδάω. 

Η Άννα παίρνει τα χέρια της και τα τοποθετεί στα οπίσθια μου. Χαμογελάω. Με χουφτώνει και με πιέζει να μπω πιο βαθιά μέσα της. "Δεν ξέρω αν γενικά το σεξ είναι τόσο ωραίο με όλους" μου λέει και ανοίγει τα μάτια της. 

Ξεροκαταπίνω.

Τι λέει γαμώ την πουτάνα μου?

"Μπορεί να είναι, μπορεί και όχι.. δεν το έχω δοκιμάσει με άλλους" συμπληρώνει και νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει στα ύψη. Αμέσως αυξάνω και άλλο τον ρυθμό με τον οποίο την πηδάω. 

Τώρα θέλει να συζητήσουμε για τις εμπειρίες που δεν έχει? 

Θέλω τσιγάρο.

"Αλλά δεν με νοιάζει και να μάθω. Θέλω μόνο μαζί σου να το κάνω. Άρη μου.. είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί" Το βλέμμα της με καίει. Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται. "Είμαι ερωτευμένη μαζί σου" Τα πόδια μου τρέμουν. "Μόνο μαζί σου μωρό μου. Μόνο εσύ" Νιώθω τον εαυτό μου να συσπάται μέσα της. "Για πάντα εσύ" Με δύο ωθήσεις χύνω στον κόλπο της. Δεν σταματάω στιγμή να την κοιτάω μες στα μάτια. 

Χάνομαι στο βλέμμα της. Λιώνω. 

Αλλά για μισό... Παγώνω στην θέση μου. 

Τι έκανα ο μαλάκας?

Τελείωσα πριν τελειώσει? 

Τι είμαι? Ερωτοχτυπημένος έφηβος που πηδάω για πρώτη φορά? 

Είμαι μεγάλος παπάρας. Εγώ τελείωσα και το κοριτσάκι μου δεν το ευχαριστήθηκε. 

Αμέσως κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά. 

"Τι μου κάνεις γαμώ? Τι μου κάνεις?" αναρωτιέμαι δυνατά και αφήνω το σώμα μου να πέσει πάνω στο δικό της. Πλέον το κεφάλι μου βρίσκεται στο στήθος της και τα χέρια μου δεξιά και αριστερά από το κορμάκι της. "Δεν μπορώ να επιβληθώ στο σώμα μου όταν είμαι κοντά σου... Άννα... μου γαμάς το μυαλό" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Λίγα λεπτά μετά ακούω το χαρακτηριστικό κλικ του αναπτήρα και αμέσως ο καπνός του τσιγάρου φτάνει στην μύτη μου . Νιώθω το ένα της χέρι να χαϊδεύει τα μαλλιά μου. "Το εννοώ... το εννοώ όταν σου λέω ότι είσαι ότι καλύτερο μου έχει συμβεί" ανοίγω τα μάτια μου και την κοιτάω. "Δεν θα το αντέξω αν σε χάσω" η φωνή της τρέμει και τα πράσινα ματάκια της γυαλίζουν. Το χεράκι της χαϊδεύει το μάγουλό μου.

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν. Από χαρά. Από ευτυχία. 

"Δεν θα με χάσεις μωρό μου. Δεν θα το επιτρέψω εγώ να γίνει" την καθησυχάζω. Με μια απαλή κίνηση βγαίνω από μέσα της και ξαπλώνω δίπλα της. Αμέσως η Άννα μου κουρνιάζει στην αγκαλιά μου. Βάζει το κεφαλάκι της στο στήθος μου και με το χέρι της αγγίζει τους κοιλιακούς μου. 

Τοποθετώ το δικό μου γύρω από την γυμνή της πλάτη. Τα δάχτυλά μου βρίσκουν εύκολα τα δύο βαθουλώματα που έχει χαμηλά, δεξιά και αριστερά, στην σπονδυλική της στήλη. Τρελαίνομαι για αυτό το σημείο του κορμιού της. Τόσες έχω πηδήξει, σε καμία άλλη δεν τον έχω δει.

Παίρνω από το χέρι της το τσιγάρο και το βάζω στο στόμα μου. Ρουφάω και εκπνέω τον καπνό ψηλά. "Δεν τελείωσες" της παραδέχομαι αυτό που με καίει εδώ και ώρα. "Είναι η δεύτερη φορά που δεν τελειώνεις. Η πρώτη ήταν όταν σε ξεπαρθένεψα" Το βλέμμα μου είναι καρφωμένο στον τοίχο απέναντι. 

"Δεν με πειράζει" η φωνή της ακούγεται γλυκιά. Προσπαθεί να με κάνει να αισθανθώ καλύτερα? Μάταιος κόπος. "Είναι πολύ νωρίς ακόμη.. η μέρα δεν ξεκίνησε καν.. θα το κάνουμε ξανά και ξανά και ξανά σήμερα.. και θα τελειώσω τις επόμενες φορές" μου ψιθυρίζει και δίνει πεταχτά φιλιά στην κοιλιά μου. Αμέσως χαμογελάω. 

"Είσαι έρωτας" της παραδέχομαι.

Γυρνάει και με κοιτάει. Είμαι ερωτευμένος με τα ματάκια της. Ανοίγει το στόμα της για να μιλήσει αλλά δεν προλαβαίνει. Το κουδούνι χαλάει την στιγμή μας. "Περιμένεις κάποιον?" με ρωτάει.

"Όχι" της απαντώ και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Βάζω την φόρμα μου και ένα μακό. "Ντύσου μωρό μου. Όποιος και αν είναι θα τον διώξω. Μετά θα βγούμε να φάμε έξω πρωινό" της δίνω ένα πεταχτό φιλί και βγαίνω από το δωμάτιο. 

Ποιος στον πούτσο τολμάει και χτυπάει το κουδούνι στις 9 το πρωί?

Ανοίγω την πόρτα μου.. 

Εμ.. ποιος άλλος..

"Έκπληξηηηηηη!!!!!!!!!!!!!" τσιρίζει η Στέλλα και πέφτει στην αγκαλιά μου. "Ποιος έχει γενέθλια αύριο? Ε? Ποιος? Το αγοράκι της μανούλας! Το μικρό το αντράκι μου! Ο μικρός μου πρίγκιπας!" λέει και με σφίγγει ακόμη περισσότερο πάνω της.

Ρολλάρω τα μάτια μου. 1,90 άντρας και με αποκαλεί μικρό πρίγκιπα. "Ρε Στέλλα γαμώ! Τι κάνεις πάλι στην Αθήνα?" την απομακρύνω απότομα από πάνω μου. Αφού της το έχω πει άπειρες φορές ότι τώρα που είμαι με την Άννα δεν θέλω να έρχεται τόσο συχνά. Η άλλη δεν με αφήνει να την πηδήξω αν ξέρει ότι η Στέλλα κοιμάται στο διπλανό δωμάτιο. Κάθε φορά μια ώρα μου παίρνει να της τον χώσω.

"Είσαι με τα καλά σου αγόρι μου?" Μου κάνει νόημα να βάλω τις αποσκευές της μέσα στο σπίτι. Πόσο καιρό θα μείνει και μου ήρθε με τρεις βαλίτσες? "Θα έλειπε η μανούλα από τα γενέθλιά σου?" με ρωτάει.

Σέρνω τις βαλίτσες της μέσα στο διαμέρισμα. "Θα ήμουνα εντάξει και με ένα χρόνια πολλά από το τηλέφωνο" της λέω και ανάβω τσιγάρο. 

"Τηλέφωνο? Δεν θα είσαι με τα καλά σου. Αλλά βέβαια τέτοιος αχάριστος που είσαι.. έντεκα ώρες χαροπάλευα μόνη μου στον τοκετό για να βγεις εσύ δυο μέτρα άντρας.. και-"

"ΦΤΑΝΕΙ" την διακόπτω. Κάθε χρόνο τα ίδια ακούω. Πόσο πολύ πόνεσε στον τοκετό... πόσο μόνη ένιωθε που δεν είχε κανέναν μαζί της... ούτε τους γονείς της.. ούτε τον μπάσταρδο με τον οποίο με έκανε. Οι πρώτοι μόλις έμαθαν ότι θα με κρατούσε και θα με μεγάλωνε μόνη της, της έκοψαν μέχρι και την καλημέρα. Και ο δεύτερος..

Αμέσως ανάβω τσιγάρο.

Να πάει να γαμηθεί ο παπάρας.

"Γιατί τα καπνίζεις δυο δυο?" με ρωτάει η Στέλλα. Ούτε που κατάλαβα ότι είχα και άλλο τσιγάρο αναμμένο.

"Έτσι μου καυλώνει" ο τόνος μου είναι απότομος. 

Η Στέλλα ξεφυσάει και κάθεται με φόρα στον καναπέ. "Ήθελα να 'ξερα πώς σε αντέχει αυτή η άγια η κοπέλα. Τέτοια περίπτωση που είσαι εσύ αγόρι μου!" 

"Είμαι ερωτευμένη μαζί του.. για αυτό τον αντέχω" ακούγεται η φωνή που λατρεύω και η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. "Καλώς ήρθατε!" λέει το κορίτσι μου και πλησιάζει την Στέλλα. 

Αμέσως η μάνα μου σηκώνεται και την αγκαλιάζει. "Κοπέλα μου πανέμορφη! Για να σε δω.. για να σε δω καλύτερα! Καλέ εσύ ομόρφυνες και άλλο από την τελευταία φορά που βρεθήκαμε! Αν αυτό είναι δυνατόν! Και αυτή η φουστίτσα.. πόσο σου πάει..Μήπως αδυνάτισες?" ναι.. δεν την βλέπεις.. έρεψε.. πάλι καλά που το κάνουμε σαν τα κουνέλια και καίει τις θερμίδες από τα κρουασάν που καταναλώνει όλη μέρα.

"Υπερβάλλετε" Η Άννα μου κοκκινίζει αμέσως. Τόσους μήνες που είμαστε μαζί, ζήτημα εγώ να την έκανα να κοκκινίσει μια φορά. Την Στέλλα όμως γιατί την ντρέπεται τόσο πολύ?

"Καθόλου δεν υπερβάλλω.. καθόλου! Αλλά καλά λένε.. Η νύφη σαν να γεννηθεί, της πεθεράς θα μοιάσει!" 

Η ποια να γεννηθεί? Και πού θα μοιάσει? 

"ΡΕ ΜΑΝΑ!" της φωνάζω και σβήνω και τα δυο τσιγάρα στο τασάκι. "Άρχισες τις μαλακίες πάλι?" Κάθε φορά που βλέπει την Άννα μου, τις ίδιες παπαριές της λέει. Για γάμους και βαφτίσια. 

Βλέπω το κορίτσι μου να γελάει. Γέλα.. γέλα.. 

Εγώ δεν σε παντρεύομαι.. ούτε παιδιά θα σου κάνω..

Η Στέλλα αναστενάζει και γυρνάει να με κοιτάξει. "Μπορείς να μιλάς καλύτερα στην γυναίκα που πριν 23 χρόνια σε γέννησε?" με ρωτάει και στενεύει τα μάτια της. 

Ρολλάρω τα δικά μου. "Πάρτε τα πράγματα σας. Θα σας βγάλω έξω για πρωινό" τους λέω και αμέσως τα μάτια τους αστράφτουν.

Δεν ξέρω γιατί, αλλά κάτι σε αυτήν την εικόνα κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά. Οι δύο γυναίκες της ζωής μου.. βρίσκονται απέναντι μου, με κοιτάνε και μου χαμογελάνε διάπλατα.

Είμαι ευτυχισμένος.

Ναι, είμαι.

Άννα

Κοιτάζω εξεταστικά το πιάτο που μόλις έφτασε μπροστά μου. "Άρη.." λέω και στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. "Τι είναι αυτό?"

Το μωρό μου φυσάει τον καπνό ψηλά. "Ομελέτα με πιπεριές, σπανάκι, κρεμμύδια και μπαχαρικά. Και αυτό" μου δείχνει τις κίτρινες φέτες "είναι αβοκάντο.. δοκίμασε.. θα σου αρέσει"

Κοιτάζω και πάλι το πιάτο μου. Πολύ αμφιβάλλω. Χίλιες φορές να έβλεπα τα μούτρα του Κομνηνού. "Και τα pancakes με σοκολάτα και φράουλες που παρήγγειλα εγώ, πού είναι?" τον ρωτάω και βγάζω καπνούς από τα αυτιά μου. Άλλαξε την παραγγελία μου όταν πήγα στην τουαλέτα, σίγουρα. Θα τον σκοτώσω.

"Ρε μωρό μου.. πρέπει να φτιάξεις λίγο την διατροφή σου" λέει και πίνει μια γουλιά από τον καφέ του. Γαλλικός. Σκέτος.

Μόλις αδιαθέτησα και ο οργανισμός μου ζητάει σοκολάτα με φράουλες. Δεν είμαι καλά. Θα ξεσπούσα πάνω του, αλλά τον σώζει η κυρία Στέλλα που είναι απέναντί μας. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Είναι τόσο μα τόσο καλή. 

Καμία σχέση με την Ζωίτσα. Περιττό να σας πω, πως όταν ο Άρης ακούει το όνομα της μάνας μου αηδιάζει. Και τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Η Ζωίτσα, την τελευταία φορά που τον είδε στο σπίτι μου τον ρώτησε αν έχει κάνει ποτέ εξετάσεις, διότι η ξαδέρφη της θείας της κολλητής της γειτόνισσας μας στο χωριό, άκουσε ότι η Ραφαέλα έχει χλαμύδια. Και ο Άρης αντί να το σταματήσει, το συνέχισε. Της απάντησε ότι τον κόλλησε, αλλά ευτυχώς μόλις τελείωσε την θεραπεία του και τώρα είναι καθαρός. Και ότι επιτέλους εμείς θα το κάνουμε χωρίς προφυλακτικό. Εκείνο το βράδυ η μάνα μου ανέβασε πίεση για πρώτη φορά στην ζωή της. Ο Γιώργος έψαχνε τα διανυκτερεύοντα φαρμακεία για υπογλώσσια. 

Η κυρία Στέλλα είναι το άλλο άκρο, με συμπαθεί. Το καταλαβαίνω από τον τρόπο που με κοιτάει και από το πως μου συμπεριφέρεται. Κάθε φορά που έρχεται από Θεσσαλονίκη μου φέρνει και δώρο. Χωρίς να έχω γενέθλια, γιορτή, τίποτα. Μου λέει ότι όταν πάει για ψώνια, βλέπει κάτι που πιστεύει ότι μου πάει και μου το παίρνει. Στην Αθήνα βγαίνουμε πάντα για φαγητό όταν έρχεται. Την προηγούμενη φορά μου είπε ότι δεν έχει ξαναδεί τον Άρη τόσο ευτυχισμένο στην ζωή του. Τόσο όσο είναι τώρα μαζί μου.

Κοιτάζω τον Άρη. 

Με κοιτούσε ήδη. 

Του χαμογελάω και βάζω στο στόμα μου μια μπουκιά από το άθλιο πρωινό μου. Τρώω το αβοκάντο με μισή καρδιά. Ας μην του χαλάσω το χατίρι. Με νοιάζεται και ανησυχεί για την υγεία μου. Κάθε μέρα θέλει να τρώω όσο πιο καλό πρωινό και μεσημεριανό γίνεται για να παίρνω τα φάρμακά μου με γεμάτο στομάχι.

Τον αγαπάω. 

Είμαι σίγουρη πια.

"Μωρό μου" σπάει την σιωπή η κυρία Στέλλα. "Αυτό είναι για σένα" Βγάζει από την τσάντα της έναν φάκελο και του τον δίνει. "Είναι το δώρο του για τα φετινά σου γενέθλια" του λέει και του χαμογελάει γλυκά.

Αμέσως νιώθω τον Άρη να παγώνει. "Είσαι καλά?" του ψιθυρίζω. 

Μετά από λίγα δευτερόλεπτα μου χαμογελάει αχνά. "Μην ανησυχείς μωρό μου" μου λέει και ανοίγει τον φάκελο. Από μέσα βγάζει κάτι έγγραφα και τα κοιτάζει. 

Μετά από λίγα λεπτά ξεκινάει να γελάει δυνατά. Όλο το μαγαζί γυρνάει να μας κοιτάξει. Δεν είναι καλά. Φαίνεται. Μα τι του συμβαίνει?

"Ο παπάρας" λέει και συνεχίζει να γελάει σαν υστερικός. "Πόσα λεφτά έχει πια?" Κάνει νόημα στον σερβιτόρο να του φέρει ένα στυλό. "Μωρό μου ετοιμάσου. Φέτος το καλοκαίρι θα κάνουμε διακοπές στην Μύκονο. Με το που βάλω την υπογραφή, θα μου ανήκει μια υπέροχη βίλα στο νησί" Τοποθετεί το χέρι του στο μπούτι μου και με χαϊδεύει επικίνδυνα κοντά στην περιοχή μου.

Τον κοιτάζω. Το βλέμμα του είναι σκοτεινό και το σαγόνι του σφιγμένο. Στο μέτωπό του ξεκινάει να αχνοφαίνεται η γνωστή φλέβα που πάλλεται όταν είναι πολύ νευριασμένος. 

"Θα σε πηδήξω μέσα σε αυτήν την πισίνα" λέει και αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. Δεν είμαστε μόνοι μας γαμώτο! Τι λέει μπροστά στην μάνα του? "Και μετά θα σε γαμήσω και στο τζακούζι. Εδώ γράφει ότι είναι χωρητικότητας εφτά ατόμων. Μέχρι και άλλους μπορούμε να φέρουμε. Δεν έχουμε κάνει ποτέ τρίο. Ευκαιρία είναι. Στην Μύκονο θα είμαστε" Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και μου κλείνει το μάτι.

Εισπνοή

Εκπνοή

Βρίσκεται σε παραλήρημα. Ξεκάθαρα. 

Δεν ξέρω το γιατί.

Δεν έχω ιδέα τι του συμβαίνει, αλλά αυτός ο άνδρας δίπλα μου δεν είναι ο Άρης. Όχι, δεν είναι.

Κάθε φορά που πληγώνεται πολύ, αντιδράει με αυτόν τον τρόπο. Δεν ξέρω τι συνειρμούς κάνει στο κεφάλι του, αλλά ξεσπάει πάνω μου. Ή μου φωνάζει ή με πηδάει άγρια. Μερικές φορές πάει στον Γιώργο. Υποψιάζομαι τι κάνουν και ηρεμεί, αλλά δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. 

Κοιτάω την κυρία Στέλλα απέναντι μου. Έχει βάλει τα χέρια της στο πρόσωπο της και το κρύβει. Δεν του λέει τίποτα? Τον αφήνει να μου μιλάει έτσι?

Κάτι συμβαίνει εδώ πέρα και εγώ δεν έχω ιδέα.

"Άρη" στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Τον βλέπω να καπνίζει με μανία και να κοιτάζει και πάλι τα χαρτιά. "Τι σου συμβαίνει?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Γυρνάει και με κοιτάει. "Τίποτα μωρό μου. Είμαι μια χαρά. Καλύτερα από ποτέ!" σκύβει και σφραγίζει τα χείλη του στα δικά μου. Προσπαθεί να μου επιβληθεί, προσπαθεί να με φιλήσει αλλά δεν τον αφήνω. Με τα χέρια μου τον σπρώχνω να φύγει από πάνω μου.

"Τι κάνεις γαμώτο?" τον ρωτάω όταν βάζει το χέρι του κάτω από την φούστα μου. "Άρη είμαστε σε μαγαζί και απέναντι μας κάθεται η μαμά σου" του ψιθυρίζω με νεύρο στο αυτί. Δεν καταλαβαίνει τίποτα. Συνεχίζει ακάθεκτος.

"Άρη άσε με. ΤΏΡΑ!" του φωνάζω και επιτέλους απομακρύνεται από πάνω μου. Αμέσως ακούμε έναν λυγμό. Κοιτάζουμε και οι δυο την κυρία Στέλλα. Από τα μάτια της τρέχουν δάκρυα.

"Τώρα εσύ τι στον πούτσο έπαθες?" την ρωτάει ο Άρης και την κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα.

"Παιδί μου, άσε την κοπέλα ήσυχη. Άλλος σου φταίει. Μην ξεσπάς στην Άννα" η κυρία Στέλλα τον κοιτάει με παράπονο. "Όταν μου έδωσε τα χαρτιά μου είπε ότι θέλει να σε δει" αμέσως ο Άρης κλείνει τα μάτια του. "Ίσως.. ίσως είναι μια καλή ευκαιρία παιδί μου.. να βρεθείτε και να μιλήσετε.. έχετε τόσα πολλά να πείτε..." 

Σε ποιον αναφέρεται?

Αμέσως ο Άρης ανοίγει τα μάτια του και σηκώνεται όρθιος. "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΕΙΠΕΣ ΓΑΜΩ? ΌΤΑΝ ΣΟΥ ΕΔΩΣΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ? ΔΗΛΑΔΉ ΤΟΝ ΣΥΝΆΝΤΗΣΕΣ?" ο Άρης ωρύεται. "ΑΠΆΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΤΟΝ ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΣ?"

Κοιτάζω γύρω μας. Όλο το μαγαζί εμάς παρακολουθεί.

"Τον συνάντησες!" λέει ο Άρης μετά από μια μικρή παύση. "Βρέθηκες μαζί του. Μετά από όλα όσα μας έκανε, εσύ αντί να τον διαολοστείλεις, του άνοιξες την πόρτα για να μπει στην ζωή μας" Αμέσως τον βλέπω να χαμογελάει λοξά και να ανάβει τσιγάρο. "Μήπως του άνοιξες και τα πόδια σου εκτός από την πόρτα?" Φυσάει τον καπνό ψηλά. 

Τι λέει?

Κοιτάζω αμέσως την κυρία Στέλλα. "Αριστείδη δεν σου επιτρέπω!" του φωνάζει και χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι. "Να μιλάς καλύτερα στην μάνα σου! Και ναι, τον συνάντησα. Μάλιστα θα έπρεπε να τον γνωρίσεις και εσύ επιτέλους! Πατέρας σου είναι στην τελική!" 

Μάλιστα. Ώστε για αυτόν μιλάμε τόση ώρα. 

"ΔΕΝ ΕΊΝΑΙ ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΑΥΤΟΣ Ο ΜΠΑΣΤΑΡΔΟΣ. ΔΕΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΣΕ ΑΥΤΟΣ. ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΛΕΓΕΤΑΙ ΕΤΣΙ" ξεκίνησε να φωνάζει και πάλι.

"Σου αρέσει δεν σου αρέσει, μαζί του σε έκανα" λέει η κυρία Στέλλα και ξεφυσάει βαριά. "Πιστεύω ότι σου λείπει και-"

"ΣΚΆΣΕ! ΔΕΝ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ! ΚΑΘΟΛΟΥ!" 

Αποφασίζω να επέμβω. "Ρε Άρη! Πώς της μιλάς έτσι?" τον ρωτάω.

Ο Άρης γυρνάει και με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Άννα μείνε έξω από τα οικογενειακά μου, σε παρακαλώ πολύ" Βγάζει το πορτοφόλι του από την πίσω τσέπη του τζιν του. Πετάει μερικά χαρτονομίσματα στο τραπέζι και στρέφει το βλέμμα του στην κυρία Στέλλα. "Πάρε ταξί και πήγαινε σπίτι. Και μην μάθω ότι μίλησες και πάλι μαζί του. Θα ξεχάσω ότι είσαι μάνα μου" Η κυρία Στέλλα ξεκινάει να δακρύζει και πάλι. "Άννα θα έρθεις μαζί μου?" με ρωτάει ο Άρης.

Αναστενάζω. 

"Θα μείνω με την μαμά σου. Μετά έχω εφημερία μέχρι το βράδυ" του λέω. Ο Κομνηνός είναι το τελευταίο άτομο που θέλω να δω, αλλά δεν γίνεται και αλλιώς. 

Αυτό που μόλις είπα δεν άρεσε καθόλου στο αγόρι μου. Αμέσως στενεύει τα μάτια του και με κοιτάει με μίσος. "Πάλι εφημερία έχεις? Μήπως δεν είναι υποχρεωτικές? Μήπως συμβαίνει τίποτα άλλο?" με ειρωνεύεται? Γιατί? "Επειδή δεν είμαι του χώρου δεν σημαίνει ότι δεν ξέρω τι γίνεται μέσα στα νοσοκομεία" κοιτάζει την μαμά του φευγαλέα. "Και μαλάκας δεν είμαι"

Είσαι, και πολύ μεγάλος μάλιστα. 

Η πίεση μου βρίσκεται στα ύψη. Υπονοεί αυτό που καταλαβαίνω? Θεωρεί ότι τον απατάω? Πάλι? Τελικά δεν έχει θέμα μόνο με τον Μάνο.. αλλά γενικά. "Ζηλεύεις παθολογικά" του λέω και σηκώνομαι όρθια. Πάω και κάθομαι δίπλα στην κυρία Στέλλα. "Θα τα πούμε το βράδυ" Του κάνω νόημα να φύγει και αγκαλιάζω την μαμά του.

Η κυρία Στέλλα σκουπίζει τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της. "Μην τον παρεξηγείς" μου λέει μόλις ο Άρης απομακρυνθεί. "Του λείπει ο πατέρας του" Γυρνάει και με κοιτάει. "Σου έχει μιλήσει για αυτόν?" Της νεύω αρνητικά. "Όταν το κάνει, άκουσε τον προσεκτικά. Δεν έχει ανοιχτεί σε κανέναν για αυτό το θέμα. Ούτε στον Γιώργο. Τον πονάει.. τον πονάει κοπέλα μου. Το ξέρω το παιδί μου εγώ" μου λέει με τρεμάμενη φωνή. "Και τι δεν θα έδινα να ήταν η οικογένεια μου ενωμένη" Αμέσως βουρκώνει. 

"Αλλά δεν θέλω να σε κουράσω με τα προβλήματα μου" μου χαμογελάει αχνά. Με το χέρι της χαϊδεύει τα μαλλιά μου. "Σε θέλω για νύφη μου" μου ψιθυρίζει και παγώνω. Τι υποτίθεται πως πρέπει να απαντήσω τώρα εγώ? "Να του πεις το ναι, όταν στο προτείνει.." μου λέει και μου κλείνει το μάτι. 

Της χαμογελάω αμήχανα.

"Και τώρα πάμε να σε αφήσω στην σχολή σου" Παίρνει τα πράγματα της και σηκώνεται από την καρέκλα. "Έχω και εγώ μια δουλειά στην περιοχή"

...

Εισπνοή

Εκπνοή

Εδώ και μισή ώρα είμαι μες στο γραφείο του και τον περιμένω.

Εισπνοή

Εκπνοή

ΤΙ ΜΕ ΘΈΛΕΙ ΠΆΛΙ ΓΑΜΏΤΟ? 

Εισπνοή

Εκπνοή

ΤΙ? ΤΙ? ΤΙ? ΤΙ? ΤΙ?

Εισπνοή

Εκπνοή

Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου. 10 και μισή. Το βράδυ. Είμαι όλη μέρα στα επείγοντα. Ο Κομνηνός έχει βαλθεί να μου καταστρέψει την ζωή. Δεν εξηγείται αλλιώς. Με έβαζε να τρέχω πάνω κάτω με τις ώρες. Ούτε διάλειμμα για τσιγάρο δεν με άφησε να κάνω. 

Τι έχει πάθει μαζί μου? Εμμονή? Τι?

Κοιτάω και πάλι το κινητό μου. Σε μίαμιση ώρα έχει γενέθλια ο Άρης. Έχουμε να μιλήσουμε από τις δύο το μεσημέρι, όταν μου έστειλε ότι θα πάει να κάτσει σπίτι του Γιώργου. Τι στο διάολο κάνει τόσες ώρες εκεί? Ούτε στα εργαστήρια του δεν πήγε σήμερα. Τόσο χάλια είναι με το θέμα του πατέρα του?

"Άργησα? Δεν άργησα?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Κομνηνού.

Μπα, γιατί το λες αυτό? Μόνο μισή ώρα σε περιμένω.

"Γιατί είσαι όρθια?" με ρωτάει και το βλέμμα του πέφτει πάνω στα γυμνά μου πόδια. Δεν θα τα πάμε καλά. Καθόλου καλά. Από αύριο και πάλι παντελόνια. Και χέστηκα αν γκρινιάξει ο Άρης.

"Κάτσε λίγο να τα πούμε" μου δείχνει την καρέκλα που υπάρχει μπροστά από το γραφείο του. Τι σκατά να πούμε πάλι?

Αναστενάζω και κάθομαι στην καρέκλα. Ο Κομνηνός παίρνει ένα ντοσιέ από την βιβλιοθήκη του και κάθεται στην πολυθρόνα του, πίσω από το γραφείο. "Γιατί δεν ερχόσουν αυτές τις μέρες στις διαλέξεις? Είχες κάτι καλύτερο να κάνεις?" ο τόνος του είναι ειρωνικός. 

Αυτός ανάμεσα στα 500 άτομα εμένα ψάχνει να βρει αν πατάω στα μαθήματα του? Τι κόλλημα έχει φάει μαζί μου γαμώτο?

"Οι διαλέξεις είναι προαιρετικές. Με τις επιπλέον εφημερίες που μου έχετε βάλει, δεν προλαβαίνω να διαβάζω τα απογεύματα για την πρόοδο, οπότε πρέπει να το κάνω τα πρωινά. Άρα δεν προλαβαίνω να έρχομαι στις διαλέξεις σας" προσπαθώ να ακουστώ όσο πιο αδιάφορη γίνεται.

"Στις άλλες όμως πηγαίνεις. Μόνο τις δικές μου χάνεις" ΜΕ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΊ?

"Τυχαίο είναι. Πιστέψτε με"

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Είσαι το κάτι άλλο" λέει και γλείφει τα χείλη του. "Είσαι πανέξυπνη. Σε παραδέχομαι" Ανοίγει το ντοσιέ του και βγάζει μια κόλλα Α4. "Αυτό είναι το θέμα της εργασίας σου" μου ανακοινώνει και μου δίνει το χαρτί. 

Κοιτάω τον τίτλο. <<Σύνδρομο Fanconi. Νεότερα δεδομένα>> Πρώτη φορά το ακούω αυτό. Εδώ δεν έχω την παραμικρή ιδέα για τα παλαιότερα δεδομένα, θα γράψω για τα νεότερα?

Του δίνω την κόλλα πίσω. "Σας είπα ήδη ότι δεν έχω ελεύθερο χρόνο" ο τόνος μου είναι κοφτός.

Ο Κομνηνός αμέσως στενεύει τα μάτια του. "Μήπως αφιερώνεις υπερβολικά πολύ χρόνο στο αγόρι σου και δεν μπορείς να αναλάβεις την εργασία?" με ρωτάει και ακουμπάει την πλάτη του πίσω στην πολυθρόνα. "Ή δεν θέλεις να δουλέψεις συγκεκριμένα μαζί μου?"

Το δεύτερο.

"Τίποτα από τα δύο δεν ισχύει" προσπαθώ να φανώ όσο πιο πειστική μπορώ.

"Πάρα πολύ ωραία λοιπόν! Μόλις ανέλαβες την εργασία! Συγχαρητήρια!" λέει χαρούμενος.

Αναστενάζω ελαφρά. Δεν καταλαβαίνει με τίποτα. "Σας είπα ότι πρέπει να διαβάσω για την πρόοδο και-"

"Όσο και να διαβάσετε για την πρόοδο εσύ και οι συμφοιτητές σου, ο καλύτερος θα πάρει 5. Οι περισσότεροι θα κοπούν" Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. "Οπότε είναι χαμένος κόπος. Κάτσε κάνε την εργασία. Και μόλις περάσει η εξέταση, θα συναντηθούμε για να δούμε μήπως πάρεις και καμία ακόμη με άλλο θέμα"

Παγώνω.

Ο άνθρωπος είναι ψυχικά ασθενής. Είναι παράφρονας.

"Υπάρχει κάποιος λόγος που επιμένετε τόσο πολύ για εργασία μαζί μου? Ή το κάνετε και με άλλους φοιτητές?" με καίει να μάθω. Τι στο διάολο συμβαίνει με την πάρτη του?

Ο Κομνηνός αμέσως με καρφώνει με τα μαύρα του μάτια. Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν. Δεν μου αρέσει το βλέμμα του. "Χρίζεις ιδιαίτερης μεταχείρισης" ο τόνος του είναι αυστηρός, αλλά τα μάτια του με καίνε. 

Είμαι και επίσημα τρομοκρατημένη.

"Γιατί?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Δεν μπορεί να εννοεί ότι..

"Γιατί είσαι μια ξεχωριστή κοπέλα" η φωνή του ακούγεται βαριά. Ο Κομνηνός σηκώνεται από την πολυθρόνα του και με αργό βήμα με πλησιάζει. Πλέον δεν τον βλέπω. Τον αισθάνομαι πίσω από την πλάτη μου. "Σου έχω αδυναμία Άννα" Νιώθω τα χέρια του στους ώμους μου να με χαϊδεύουν απαλά. Κλείνω αυτόματα τα μάτια μου. "Και καλά θα κάνεις να μην μου πεις όχι σε ότι και να σου ζητήσω" Αμέσως τα ανοίγω ξανά. 

Εμείς αυτό στο χωριό μου το λέμε σεξουαλική παρενόχληση.

Πετάγομαι σαν το ελατήριο από την καρέκλα και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει ένα αλαζονικό χαμόγελο στο πρόσωπο του. "Αυτό είναι το τηλέφωνό μου" μου δίνει μια άσπρη κάρτα. "Μπορείς να με πάρεις οποιαδήποτε στιγμή θελήσεις. Δεν θα με ενοχλήσεις καθόλου" λέει και με πλησιάζει και πάλι. Τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω μες στα μάτια. "Αντιθέτως.. θα χαρώ πολύ να ακούσω την φωνή σου" Τα πρόσωπα μας είναι υπερβολικά κοντά.

Δεν μου αρέσει η κατάσταση στην οποία βρίσκομαι. 

Το σώμα μου σφίγγεται. 

Τον φοβάμαι.

Με μια αστραπιαία κίνηση απομακρύνομαι από κοντά του και πλησιάζω την πόρτα. 

Πρέπει να φύγω. Πρέπει να φύγω από εδώ μέσα όσο πιο γρήγορα γίνεται. 

"Πού πας? Δεν σου έδωσα την άδεια να φύγεις!" με σταματάει η φωνή του Κομνηνού πριν ακουμπήσω το πόμολο. 

Εισπνοή. Εκπνοή.

Γυρνάω να τον κοιτάξω.

"Με περιμένει το αγόρι μου στο parking" του τονίζω τη λέξη αγόρι μου. Ας το πάρει το μήνυμα επιτέλους. 

Βέβαια ο Άρης είναι στου Γιώργου και ποιος ξέρει τι κάνει τόσες ώρες.

Ο Κομνηνός αμέσως σμίγει τα φρύδια του. "Όσον αφορά αυτό το περιστατικό.." λέει και κάθεται και πάλι στην πολυθρόνα του "να σου υπενθυμίσω ότι βρίσκεσαι στο νοσοκομείο. Καλό θα ήταν οι προσωπικές σας στιγμές να μένουν εκτός του εργασιακού σου περιβάλλοντος" λέει ο άντρας που την έχει πέσει σε ότι θηλυκό κινείται στην κλινική. 

Αφού θεωρεί ότι είναι πρέπον να κάνουμε μια τέτοια συζήτηση, ας την κάνουμε λοιπόν. "Είναι ασυγκράτητος" του λέω και χαμογελάω λοξά.

Βλέπω τον καθηγητή μου να παγώνει για μερικά δευτερόλεπτα.

Αμέσως μετά ο Κομνηνός γελάει δυνατά. Πολύ δυνατά. Δεν μπορεί να σταματήσει.

Τι στο διάολο συμβαίνει? 

Είναι στα λογικά του?

"Μπορείς να φύγεις.." λέει και συνεχίζει να γελάει. "Τις επόμενες εφημερίες στις χαρίζω! Απλά μην χάνεις τα μαθήματα το πρωί. Θα σε βοηθήσουν να αποκτήσεις γερές βάσεις στην Παθολογία!" 

Είναι ψυχικά ασθενής. 

Δεν εξηγείται αλλιώς. 

"Καλοσύνη σας" Αμέσως ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω από το γραφείο του. 

Τι ήταν αυτό τώρα? 

Κοιτάω στο χέρι μου την κάρτα με το τηλέφωνό του. Βλέπω τον κάδο απέναντι. Πάω και την πετάω. 

Στο άλλο μου χέρι κρατώ το χαρτί με το θέμα της εργασίας μου. 

Να την πετάξω και αυτή?

Αναστενάζω βαριά. 

Βάζω το χαρτί στην τσάντα μου και κατευθύνομαι προς τις σκάλες. 

Τι πειράζει να κάνω μια εργασία μαζί του? Βέβαια θα αποφεύγω να τον συναντώ. Θα του στέλνω σε email τις απορίες μου. Και αν πρέπει ντε και καλά να συναντηθούμε, θα παίρνω και την Δώρα μαζί μου. Ναι αυτό θα κάνω. Τέλεια!

Βγαίνω από το νοσοκομείο και σταματάω το πρώτο ταξί που βλέπω μπροστά μου. Λέω την διεύθυνση του Γιώργου στον οδηγό και ξεκινάμε.

Κοιτάζω την ώρα. 23:32

Θέλω να είμαι μαζί του στην αλλαγή της μέρας. 

Είναι η μέρα των γενεθλίων του. 

Άραγε θα έχει ηρεμήσει καθόλου από το πρωί?

Σε τι κατάσταση θα τον βρω?