Άννα

"Κάν'το πάλι" ο Κομνηνός ακούγεται εκνευρισμένος.

Και εγώ έχω τα νεύρα μου.. πέντε φορές με έχει βάλει να επαναλάβω την εξέταση.

"Επίτηδες εξακολουθείς να το κάνεις λάθος?" λέει και με πλησιάζει. Τοποθετεί τα χέρια του πάνω στα δικά μου και με καθοδηγεί να κάνω την εξέταση στην κοιλιά της ασθενούς. 

Ξεροκαταπίνω.

Δεν μου αρέσει αυτή η στενή επαφή μας. 

"Θα συγκεντρωθείς καθόλου? Εννιά το βράδυ έχει πάει και καθόμαστε 10 άτομα να βλέπουμε εσένα να προσπαθείς να κάνεις μια ψηλάφηση εδώ και μία ώρα. Έχουμε και δουλειές κοπέλα μου!"

Κοιτάζω την κυρία Μαρία που είναι απέναντί μου. Με κοιτάει με τρόμο μες στα μάτια. 

"Φύγε!" φωνάζει ο Κομνηνός. "Ή άχρηστη είσαι... ή δεν διαβάζεις τόσο όσο πρέπει.. ένα από τα δύο συμβαίνει!"

ΤΙ ΛΈΕΙ?

Αμέσως συγκεντρώνομαι. Προσπαθώ να μην σκέφτομαι ότι στέκεται σαν τον Χάρο πάνω από το κεφάλι μου... και σε 3 λεπτά ολοκληρώνω την εξέταση. Μετά απομακρύνομαι από το κρεβάτι της ασθενούς, πετάω τα γάντια μου στο καλάθι και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

"Συγγνώμη για την ταλαιπωρία. Δεν θα επαναληφθεί" του λέω με χαμηλό τόνο.

Το στομάχι μου σφίγγεται. 

Με κοιτάει και χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Δεν έχω ξαναδεί τόσο σκοτεινό βλέμμα. Και δεν φταίνε τα μαύρα του μάτια.. είναι ο τρόπος που τα στενεύει και οι ρυτίδες που εμφανίζονται ταυτόχρονα στο μέτωπό του. 

Τον φοβάμαι.

"Πήγαινε άλλαξε και σε μισή ώρα στο γραφείο μου" λέει μετά από λίγη ώρα σιωπής. 

Άντε πάλι. Γιατί γαμώτο να πάω στο γραφείο του? Τι θέλει πια από την ζωή μου?

"Μάλιστα" του λέω και βγαίνω από τον θάλαμο.

Κατευθύνομαι προς το δωμάτιο με τα ντουλαπάκια των φοιτητών όταν νιώθω το κινητό μου να δονείται. Μήνυμα από τον Άρη. <<Μου λείπεις... Πήγα από το σπίτι σου και δεν ήσουνα εκεί.. Πήγα στης ξανθούλας και μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα, αφού μου είπε ότι όλα τα γουρούνια την ίδια φάτσα έχουν.. Πού είσαι μωράκι μου? Πού είσαι?>>

Αναστενάζω βαριά.

Του τα έχω μαζεμένα και αυτουνού. Μα να μου πει ότι θέλω επίτηδες να μείνω έγκυος για να τον τυλίξω? Τόσο καιρό είμαστε μαζί.. ακόμη να με μάθει? Ποτέ δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά. Αν τύχει, ναι θα το κρατήσω. Μόνη μου μάλλον.. γιατί από ότι κατάλαβα παιδιά δεν θέλει. Και για εμένα δεν θα ήταν το ιδανικό σενάριο να μείνω έγκυος στα 22 μου.. Αλλά παιδιά θέλω.. Σε καμία δεκαριά χρόνια.. όχι τώρα.. 

Αυτός δεν θέλει γενικά? Ή στα 22 του? 

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Είμαστε μόλις 22. Τι θέλω και κάνω τέτοιες σκέψεις.. Είναι τελείως εκτός τόπου και χρόνου. 

Εξάλλου είμαι σε αντισύλληψη.

Νιώθω το κινητό μου και πάλι να δονείται. Άρης Ιωάννου σας καλεί. Αναστενάζω και το κλείνω. Πρέπει πρώτα να ξεμπερδέψω με τον Κομνηνό. Μετά θα ασχοληθώ και με τον Άρη. 

Και με την Σούλα θα ασχοληθώ... Την επόμενη φορά που θα πάμε στον Λύκο.. Δεν θα περάσει έτσι αυτό.. Δεν θα το αφήσω..

Πριν χτυπήσω την πόρτα του γραφείου του Κομνηνού, βλέπω την κυρία Μαρία να μου κάνει νόημα να μπω στο γραφείο της. Τι έγινε?

"Κλείσε την πόρτα κοπέλα μου και κάτσε στην καρέκλα. Θέλω να σε ρωτήσω κάτι" η φωνή της ακούγεται γλυκιά αλλά... κάτι με φοβίζει στο βλέμμα της.

"Συνέβη κάτι?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Η κυρία Μαρία αναστενάζει και με κοιτάει στα μάτια. "Συμβαίνει κάτι με τον Κομνηνό? Σε έχει βάλει στο μάτι? Μπορείς να μου μιλήσεις. Θα μείνει μεταξύ μας ότι και να μου πεις" 

Ξεφυσάω και αφήνω την πλάτη μου να πέσει πίσω στην καρέκλα. "Ειλικρινά δεν ξέρω. Είναι πολύ περίεργος. Τρεις μέρες που είναι καθηγητής μας, και μας βασάνισε όσο δεν μας βασάνισε ο Παπαδόπουλος από την αρχή του έτους. Δεν έχω ιδέα τι συμβαίνει μαζί του" της παραδέχομαι.

Η κυρία Μαρία στενεύει τα μάτια της. "Μου υπόσχεσαι να προσέχεις? Μία εβδομάδα έχει στην κλινική και έχει δείξει ερωτικό ενδιαφέρον για τρεις ειδικευόμενες και δύο νοσοκόμες μου" ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ? "Σήμερα το πρωί ήταν κλεισμένος μια ώρα στο γραφείο του με μια κυρία που δεν έχω ξαναδεί. Δεν ανήκει ούτε στο προσωπικό ούτε είναι συγγενής κάποιου ασθενούς"

Γουρλώνω τα μάτια μου. Την πέφτει σε γυναίκες εδώ μέσα? Φέρνει γυναίκες στο γραφείο του?

"Τον έχω δει πώς σε κοιτάει... Αν ξεκινήσει να παρενοχλεί και φοιτήτριες, θα γίνει μεγάλο σκάνδαλο. Το ξέρεις έτσι?" με ρωτάει και ακούγεται πραγματικά ανήσυχη. "Μείνε μακριά του κοπέλα μου. Μην τον προκαλείς και απόφυγε τον. Μου το υπόσχεσαι?"

Της χαμογελάω αχνά. "Αυτό είχα σκοπό να κάνω" έτσι και αλλιώς. Και ειδικά τώρα, μετά από αυτά που άκουσα. "Σας ευχαριστώ για την συμβουλή!" της λέω και σηκώνομαι όρθια. "Με περιμένει στο γραφείο του. Πρέπει να πάω" της λέω διστακτικά και ανοίγω την πόρτα για να φύγω. 

Πάω να χτυπήσω την πόρτα του γραφείου του Κομνηνού. Πριν το κάνω νιώθω το κινητό μου και πάλι να δονείται. Μήνυμα από τον Άρη. <<Απείλησα τον Μάνο για να μου πει πού είσαι. Με πληγώνει που ξέρει αυτός ο πούστης ότι είσαι στο νοσοκομείο και δεν το ξέρω εγώ.. το αγόρι σου. Αλλά φαντάζομαι μου άξιζε μετά τα χτεσινά. Θα σε περιμένω πίσω στο parking. Τα λέμε σε λίγο μωρό μου>>

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Εμμονή έχει πάθει με τον Μάνο. Παθολογική ζήλια.. ή όπως το λένε τέλος πάντων. Ποτέ δεν θα ηρεμήσει με αυτό το θέμα. 

Δεν τον θέλω λέμε. Αν ένιωθα κάτι για τον Μάνο, θα ήμουνα μαζί του. 

Χτυπάω την πόρτα του Κομνηνού. "Περάστε" ακούω από μέσα και ανοίγω την πόρτα. Τον βλέπω να κάθεται πίσω από το γραφείο του και να κοιτάει τον υπολογιστή του. 

Με το που μπαίνω μέσα γυρνάει και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω και σμίγει τα φρύδια του. Γιατί γαμώτο? Γιατί με κοιτάει έτσι? 

"Άργησες δέκα λεπτά να έρθεις" λέει και ακουμπάει την πλάτη του πίσω στην πολυθρόνα. "Φταίω εγώ τώρα να σου βάλω ακόμη μια εφημερία?" στο πρόσωπο του σχηματίζεται ένα λοξό χαμόγελο.

Παγώνω.

"Έλα πλάκα σου κάνω" λέει και γελάει. Πάει καλά? "Κάτσε" με το χέρι του δείχνει την μια από τις δύο καρέκλες που υπάρχουν μπροστά από το γραφείο του. 

Τον υπακούω και κάθομαι. "Τι θέλατε να μου πείτε? Ξέρετε είναι ήδη 10 παρά και-"

"Βιάζεσαι να πας κάπου? Μήπως έχεις αγόρι και σε περιμένει?" με διακόπτει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα.

Και αγόρι να έχω τι τον νοιάζει? Λογαριασμό θα του δώσω? Και στην τελική, αυτήν δεν είναι συζήτηση που πρέπει να κάνει ένας καθηγητής με την φοιτήτρια του. 

Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που γίνεται εδώ..

Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που υποψιάζομαι..

"Μπορείτε να μου πείτε τι με θέλετε? Είναι πραγματικά πολύ αργά και-"

"Χαλάρωσε" μου λέει και σηκώνεται όρθιος. "Για ένα θέμα της σχολής θέλω να σου μιλήσω" έρχεται και κάθεται στην καρέκλα απέναντι μου. "Είδα ότι δεν πήρες εργασία στο μάθημά μου. Μπορώ να ρωτήσω το γιατί?"

Γιατί θέλω να σε αποφύγω?

"Είπατε ότι είναι προαιρετικές και ο χρόνος μου είναι περιορισμένος. Με τις επιπλέον εφημερίες που μου βάλατε και την πρόοδο που είναι σε δύο εβδομάδες, δεν θα προλάβω" προσπαθώ να φανώ όσο πιο αδιάφορη μπορώ. 

Άντε να φεύγω από εδώ μέσα. 

"Θέλω πολύ να πάρεις μια εργασία" Με κοιτάει με ένα έντονο βλέμμα. "Καταλαβαίνω ότι είσαι πολύ έξυπνη κοπέλα. Και θα ήθελα να δουλέψω μαζί σου" Τα μαύρα του μάτια με καίνε. "Δεν θα ήταν σοφό από μέρους σου να πεις όχι στον καθηγητή σου"

Ξεροκαταπίνω

Δεν αισθάνομαι καλά

Μιλάμε ακόμη για την εργασία?

Αμέσως σηκώνομαι όρθια. "Με θέλετε κάτι άλλο? Γιατί πρέπει να φύγω. Με περιμένουν"

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Σκέψου το για την εργασία. Είσαι ελεύθερη. Προς το παρών. Μπορείς να φύγεις" λέει και μου δείχνει την πόρτα. Πριν ακουμπήσω το πόμολο ακούω την φωνή του "Και μην φοράς τόσο στενά παντελόνια, σε νοσοκομείο είσαι. Μην το ξεχνάς"

Δεν του λέω τίποτα. Ανοίγω την πόρτα και βγαίνω έξω. 

Κοιτούσε τον κώλο μου?

Πού έχω μπλέξει?

Δέκα λεπτά μετά βρίσκομαι στο parking. Από μακριά βλέπω τον Άρη να είναι έξω από το αυτοκίνητο του και να καπνίζει. Με το που με βλέπει το σβήνει κατευθείαν. 

"Μωρό μου" λέει όταν τον φτάνω. Αμέσως παίρνει τα πράγματα μου από τα χέρια μου και τα πετάει μέσα στο αμάξι. "Μου έλειψες καρδιά μου.. μου έλειψες τόσο πολύ" Τυλίγει τα χέρια του γύρω από το σώμα μου. 

Τοποθετώ το κεφάλι μου στο στήθος του και παίρνω μια βαθιά εισπνοή από το άρωμα του. Είναι μεθυστικό.. είναι τέλειο.. και εμένα μου έλειψε. Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του Άρη και τον σφίγγω δυνατά.

Αμέσως νιώθω τον Άρη να ξεφυσάει.. ως ένδειξη ανακούφισης λογικά. Είναι ανήσυχος? Αφού του είπα χτες ότι κατανοώ το ξέσπασμά του. Επηρεάστηκε από την ένταση όλης της ημέρας. Λογικό να αντιδράει με αυτόν τον τρόπο. Όλοι μας έχουμε τις κακές μας μέρες.

"Άννα μου? Είμαστε καλά μωρό μου? Θέλεις μήπως να συζητήσουμε τίποτα από όλα όσα έγιναν χτες? Θα κάτσω να σε ακούσω μωρό μου. Και να ξέρεις θα έχεις δίκιο σε ότι και να μου πεις. Εγώ θέλω να σου πω ότι είμαι τόσο πολύ ερωτευμένος μαζί σου μωρό μου, που.. ότι θέλεις θα το έχεις. Μαζί θα είμαστε μωρό μου μαζί, μια ζωή.. Οι δυο μας καρδιά μου" ψιθυρίζει στο αυτί μου.

Αμέσως νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου. 

Είπε πάλι ότι θα είμαστε μαζί για μια ζωή? Δηλαδή καλά άκουσα χτες.. Θέλει όντως να είναι για πάντα μαζί μου.. το αγόρι μου! Ο Άρης μου! Το εννοούσε δηλαδή όταν μου το είπε! Δεν ήταν μόνο για να με καθησυχάσει με το θέμα της Σούλας.

Βγαίνω από την αγκαλιά του και τον κοιτάζω στα μάτια. Πράσινο στο μαύρο.

Αυτά τα μάτια του.. Αυτά ερωτεύτηκα. Ή μάλλον όχι.. Τον τρόπο με τον οποίο με κοιτάνε ερωτεύτηκα. Αν και νομίζω ότι.. Το έχω ξεπεράσει αυτό το στάδιο πια..

Δεν είμαι μόνο ερωτευμένη μαζί του πλέον.. Νιώθω ότι.. Ναι λογικά.. αυτό θα είναι..

"Ματάκια μου όμορφα" λέει ο Άρης μου αλλά δεν τον αφήνω να συνεχίσει. Αμέσως σφραγίζω τα χείλη μου στα δικά του.

Τα χέρια του βρίσκονται στην πλάτη μου και με χαϊδεύουν. Τα δικά μου κλειδώνουν γύρω από τον λαιμό του. Ανοίγω το στόμα μου και του δίνω την πρόσβαση που θέλει. Ο Άρης μου βαθαίνει το φιλί μας. Όλο μου το δέρμα καίει. Αυτό κάνει πάντα. Αυτό προκαλεί στο σώμα μου. Το κορμί μου παίρνει φωτιά στην επαφή μας. Δεν μπορώ να βάλω φρένο στα συναισθήματα που νιώθω για αυτόν τον άνθρωπο. Τρέχω με χίλια και δεν σταματάω πουθενά. Πουθενά όμως.

Νιώθω τον Άρη μου να απομακρύνεται ελάχιστα. "Άννα μου.. θα ήταν τέλειο να σε πηδήξω στο parking του νοσοκομείου. Δεν το έχουμε ξανακάνει εδώ. Αλλά έχει κόσμο μωρό μου. Σκέψου ότι τόση ώρα ένας κοστουμάτος μας κοιτάει που φιλιόμαστε. Τα μάτια του δεν έχει πάρει από πάνω μας" μου ψιθυρίζει πάνω στα χείλη.

Αμέσως γυρνάω για να δω ποιον εννοεί ο Άρης. Στο οπτικό μου πεδίο εμφανίζεται ο Κομνηνός. Άντε πάλι αυτός μπροστά μου. 

Και συγγνώμη, αλλά γιατί μας κοιτάζει έτσι? Δεν έχει ξαναδεί δύο νέους να φιλιούνται? Τον ενοχλεί κάτι και έχει μείνει παγωμένος να μας καρφώνει με το βλέμμα του?

Στρέφω το πρόσωπο μου και πάλι στον Άρη. "Καλύτερα να φύγουμε από εδώ" του λέω.

"Τι έγινε μωρό μου? Ποιος είναι αυτός ο παπάρας?" 

"Ο νέος μου καθηγητής, ο οποίος μάλλον με έχει βάλει στο μάτι" 

"Δεν σε συμπαθεί?" με ρωτάει έκπληκτος. 

Αυτό είναι το θέμα. Ότι μάλλον με συμπαθεί. Και πολύ μάλιστα.

"Άσε Άρη. Δεν έχω όρεξη να μιλήσω για αυτόν" του λέω και πάω να απομακρυνθώ από πάνω του για να μπω στο αυτοκίνητο. 

Ο Άρης όμως δεν με αφήνει. Με τραβάει και πάλι στην αγκαλιά του. Με μια απαλή κίνηση με σηκώνει και με αναγκάζει να κάτσω πάνω στο καπό. "Να του δώσουμε λίγο θέαμα?" με ρωτάει. Ανοίγει τα πόδια μου και τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσά τους. "Στερημένο τον βλέπω τον καημένο. Τι λες μωρό μου?" 

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. Ο Άρης σκύβει να με φιλήσει, αλλά προσπαθώ να τον αποφύγω. "Ρε Άρη.. Είναι καθηγητής μου σου λέω! Τι κάνεις?" με τα δυο μου χέρια βάζω δύναμη για να τον απομακρύνω. 

Μάταιος κόπος όμως. 

"Ρε Άρη! Μαλώσαμε χτες! Θες να μαλώσουμε και σήμερα?" αμέσως παγώνει. 

Τον νιώθω να αποτραβιέται από πάνω μου. "Δεν θέλω να τσακωθούμε πάλι, μωράκι μου" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. "Που θέλεις να πάμε?" με ρωτάει και βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου. 

Αμέσως τα κλείνω. Πάλι το σεξ έχει στο μυαλό του?

Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο στήθος του και τον χαϊδεύω απαλά. Με όσο νάζι διαθέτω του πεταρίζω τις βλεφαρίδες μου και τον κοιτάω στα μάτια. "Ξέρεις τι μου έλειψε πολύ πολύ πολύ?" η φωνή μου ακούγεται αισθησιακή.

Ο Άρης μου χαμογελάει λοξά. "Αυτό που έλειψε και σε εμένα να φανταστώ" βάζει το χέρι του κάτω από το μπλουζάκι μου. 

Πλησιάζω τον λοβό του αυτιού του και τον δαγκώνω. Τον νιώθω να τσιτώνεται. "Δεν ήξερα ότι σου έλειψε το παγωτό"

Ο Άρης αμέσως τραβιέται από πάνω μου. "Πάλι να φας θες?" με ρωτάει εκνευρισμένα. Του νεύω θετικά. "Μήπως να το γυρνούσαμε σε λουκάνικο? Το παγωτό μόνο ζάχαρη έχει" 

Υπονοούμενο ήταν αυτό?

Τον διώχνω από πάνω μου. "Είπα θέλω παγωτό. Τα βαρέθηκα τα λουκάνικα! Φτάνει!" του λέω και μπαίνω στην θέση του συνοδηγού. 

Στρέφω το βλέμμα μου έξω από το αμάξι και τον βλέπω ξανά. Ο Κομνηνός τόση ώρα μας κοιτούσε με το ίδιο περίεργο βλέμμα. Τι σκατά? Ματάκιας είναι?

Να μου το θυμηθείτε.. δεν θα έχουμε καθόλου καλά ξεμπερδέματα με αυτόν.

Ο Άρης μπαίνει στην θέση του και βάζει το κλειδί στην μίζα. Γυρνάει και με κοιτάει. "Αυτό που είπες πριν δεν το εννοούσες έτσι? Θα συνεχίσεις να μου παίρνεις πίπες, εε μωρό μου?"

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά ως ένδειξη απογοήτευσης. "Δεν είσαι καθόλου ρομαντικός έτσι? Και εγώ που πίστευα ότι σήμερα θα σε έβλεπα με ένα μπουκέτο λουλούδια να με περιμένεις... μετά τα χτεσινά σου καμώματα" του παραπονιέμαι και αμέσως μετά αναστενάζω.

Ο Άρης βγαίνει από το parking και μπαίνει στον αυτοκινητόδρομο. "Θέλεις λουλούδια και καρδούλες μωρό μου?" με ρωτάει. "Γιατί εγώ να σε πηδήξω άγρια μπορώ, να σου κάνω έρωτα μπορώ, άντε να σου πάρω και κανένα κολιεδάκι. Αλλά μέχρι εκεί" κάνει μια παύση και συνεχίζει. "Ασκώ βέτο. Μόνο αυτά μπορώ να κάνω. Με σέρνεις από την μύτη, άτιμη γυναίκα! Ως εδώ!" 

Γυρνάω και κοιτάω τον δρόμο μπροστά μου. Προσπαθώ να φανώ εκνευρισμένη, αλλά από μέσα μου χαμογελάω. Ασκώ πάνω του την ίδια επίδραση που ασκεί και αυτός σε μένα.

Πάλι καλά

Άρης

"Και ξέρεις τι μου είπε μετά?" με ρωτάει το κορίτσι μου με το που μπούμε στο διαμέρισμά μου. Όχι και ούτε θέλω να μάθω, σκέφτομαι. 

Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να σε πηδήξω. 

Χτες δεν το κάναμε.. και σε λίγες μέρες θα της έρθει περίοδος. Που σημαίνει όχι σεξ για 5 μέρες τουλάχιστον. Έχω και τα γενέθλια μου σε τρεις μέρες.. και περίμενα με αγωνία το δώρο μου να είναι σεξ όλο το εικοσιτετράωρο. Με το πουλί στο χέρι θα μείνω πάλι. Ούτε για πίπα δεν έχει όρεξη όταν έχει περίοδο. Για κώλο ούτε λόγος.

"Άρη με ακούς που σου μιλάω? Σου λέω ότι στην τελευταία συνέλευση της πολυκατοικίας μας, ο διαχειριστής-"

"Ναι.. ναι μωρό μου σε ακούω" της λέω και παίρνω το μισοτελειωμένο παγωτό από το χέρι της. Τρεις μπάλες πήρε. Τρόμαξα. Μια σταλιά στομαχάκι έχει.. που το βάζει τόσο φαγητό?

"Δεν με ακούς ρε Άρη! Από την ώρα που μπήκαμε στο αμάξι μετά το ζαχαροπλαστείο είσαι σε άλλη διάσταση!"

Την κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω. Φοράει ένα μπλουζάκι και ένα στενό παντελόνι. Θέλω να την πηδήξω μέσα στην ντουζιέρα. Ναι εκεί θέλω να το κάνουμε. Αν βραχεί αυτό το καταραμένο παντελόνι δεν θα ξεκολλάει με το τίποτα πάνω από το υπέροχο δερματάκι της.

"Βγάλε το παντελόνι σου" την διατάζω. 

Η Άννα με κοιτάει με περιέργεια. "Πάλι σεξ θέλεις? Ούτε το παγωτό μου δεν τελείωσα!" παραπονιέται και πάει να πάρει και πάλι το κυπελλάκι με το λιωμένο παγωτό.

"Μην τολμήσεις" της γρυλίζω. "Άννα κάτι σου έχω πει. Θέλω στο σεξ να με υπακούς. Βγάλε το γαμημένο το παντελόνι τώρα" της λέω και ξεροκαταπίνει. 

Επίσης, γιατί ξεκίνησε να βάζει πάλι παντελόνια? Μια χαρά δεν ήμασταν τόσο καιρό με τις φούστες και τα φορέματα?

"Αργείς" της λέω και την πλησιάζω. Φτάνω μπροστά της και την κοιτάζω με ένα απειλητικό βλέμμα. "Και όσο περισσότερο αργείς, τόσο πιο άγρια θα σε πηδήξω" της λέω και αμέσως βγάζει το παντελόνι της. 

Χαμογελάω λοξά. "Έτσι μπράβο το μωρό μου. Είσαι υγρή?" την ρωτάω και μου νεύει αρνητικά. "Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό" Με το που τελειώνω την πρόταση μου, την πιάνω από τα μπούτια της και την ρίχνω στον ώμο μου. 

"Μπορώ και περπατάω από τα 1 μου, ξέρεις" μου λέει και αμέσως της ρίχνω ένα χαστούκι στα οπίσθια της. Αυτές τις εξυπνάδες να μην έλεγε.. και θα το σκεφτόμουν και για γάμο.

Αμέσως σταματάω να περπατάω και μένω παγωμένος στην θέση μου λίγο πριν μπω στο μπάνιο.

Δεύτερη φορά που σκέφτομαι τον γάμο μαζί της. 

"Τι έπαθες?" με ρωτάει η Άννα μου.

Δεν είμαι καλά. Καθόλου καλά.

Ο πούστης ο ψηλός φταίει με τις εγκυμοσύνες και τα σκατά που ονειρευόταν. Και μετά η συζήτηση για τα παιδιά. Ναι αυτό φταίει. Από εκεί επηρεάστηκα. 

Με ένα άγριο πήδημα, θα συνέλθω.

Ανοίγω την πόρτα από την ντουζιέρα και μας βάζω μέσα. 

"Άρη.. πας καλά? Είμαστε ντυμένοι.. εγώ φοράω το μπλουζάκι μου και εσύ- ΡΕ ΆΡΗΗΗΗΗ.. ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" ουρλιάζει με το που ανοίγω το νερό. 

Πλέον είμαστε και οι δύο τελείως βρεγμένοι. Την αφήνω κάτω και αμέσως τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο της. Τα χείλη μου απέχουν χιλιοστά από τα δικά της. 

"Είσαι τρελός" μου ψιθυρίζει και πλέον παίρνει πιο γρήγορα ανάσες. 

"Για σένα μωρό μου.. Μόνο για σένα.. ξέρεις τι προκαλείς στο σώμα μου Άννα?" την ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω. Με όσο πιο γρήγορες κινήσεις μπορώ αφαιρώ όλα μου τα ρούχα. "Αυτό μωρό μου προκαλείς" παίρνω το χέρι της και το βάζω πάνω στην στύση μου. "Αλλά και αυτό" τοποθετώ το άλλο της χέρι πάνω στην καρδιά μου που χτυπάει σαν τρελή. 

Αμέσως το κορίτσι μου με κοιτάει έντονα στα μάτια. Πάει να με φιλήσει αλλά την σταματάω. Θέλω κάτι άλλο τώρα. "Ρούφα με, Άννα" της λέω με βαριά φωνή.

Το επόμενο λεπτό το μωρό μου βρίσκεται γονατιστό μπροστά μου. Με μια κίνηση με βάζει ολόκληρο στο στοματάκι της και με το χεράκι της παίζει με τις μπάλες μου. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην αίσθηση που μου προκαλεί. Από την μία το ζεστό νερό πέφτει πάνω μας και από την άλλη το μωρό μου με τσιμπουκώνει τόσο τέλεια. 

Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω. Αναστενάζω βαριά και τοποθετώ τα χέρια μου στο κεφαλάκι της για να της δώσω τον ρυθμό που θέλω. Νιώθω την ευχαρίστηση να μαζεύεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη και αμέσως ανοίγω τα μάτια μου. "Σήκω πάνω" της λέω και με κοιτάει με απορία.

Την πιάνω από τα μπράτσα και την βοηθάω να σταθεί στα πόδια της. "Θέλω να τελειώσω μέσα σου μωρό μου. Μόνο μέσα σου θα τελειώνω" 

Το γκούγκλαρα. Οι ενέσεις είναι το ίδιο αποτελεσματικές με τα χάπια. Άρα δεν υπάρχει λόγος να φοβάμαι. 

"Εκτός και αν θέλεις τα χύσια μου πάνω σου" της λέω και της βγάζω το μπλουζάκι της. 

Η Άννα με κοιτάει με αηδία. "Το ξέρεις ότι δεν μου αρέσει" γκρινιάζει. Της βγάζω το σουτιέν και το στρινγκάκι. 

"Στα αρχίδια μου. Εμένα με καυλώνει" της υπενθυμίζω και με μια απότομη κίνηση την κολλάω στα πλακάκια της ντουζιέρας. "Αυτό που παθαίνω μαζί σου δεν το έχω πάθει με καμία άλλη" παίρνω τα μπούτια της και τα κλειδώνω γύρω από την μέση μου. "Πονάει το σώμα μου για εσένα" με τα χέρια μου μαλάσσω τα στήθη της. "Μια μέρα δεν σε είδα, μια μέρα δεν κοιμηθήκαμε αγκαλιά και κόντεψα να τρελαθώ" της ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. "Είμαι ερωτευμένος μαζί σου" λέω και γλιστράω απαλά μέσα της. 

Αμέσως η Άννα φωνάζει. "Άρηηηηηη!" λέει και κλείνει τα μάτια της. 

"Τι μωρό μου? Τι?" την ρωτάω και αυξάνω τον ρυθμό με τον οποίο μπαινοβγαίνω μέσα της. "Τι έπαθες?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Πραγματικά.. με πλήγωσες χτες..." μου λέει ανάμεσα στις ανάσες της. "Μην .. μην το κάνεις ξανά.. μωρό μου.. μη.. μην με πληγώνεις με αυτόν τον τρόπο... σε παρακαλώ.."

"Ποτέ μωρό μου.. ποτέ ξανά.. στο υπόσχομαι" λέω και παίρνω την μια ρώγα στο στόμα μου. Ξεκινάω να την ρουφάω με μανία. Ακούω το κορίτσι μου να φωνάζει δυνατά. Με καυλώνει. Πλέον την πηδάω ακόμη πιο γρήγορα από πριν.

"Και άλλο Άρη!" την ακούω να λέει ξέπνοη. "Πιο γρήγορα μωρό μου!" απαιτεί. 

Είναι που της αρέσουν τα λουλούδια και οι καρδούλες.

"Πες το.. πες το και θα πάω πιο γρήγορα" της λέω και παίρνω την άλλη ρώγα της στο στόμα μου. Μην μείνει παραπονεμένη. "Ξέρεις τι θέλω να ακούσω Άννα. Μίλα μωρό μου!"

"Είμαι.. ερωτευμένη.. μαζί σου.. Άρη... ως το άπειρο" λέει με δυσκολία.

Χαμογελάω πάνω στο βυζάκι της.

"Είσαι ακριβώς αυτό που ήθελα μωρό μου.." της λέω και πλέον την πηδάω απίστευτα γρήγορα. 

Και φάση έχει ότι δεν την έψαχνα καν..

Δεν είναι το άλλο μισό της ζωής μου..

Είναι όλη μου η ζωή..

Δυστυχώς