η επόμενη μέρα

Άννα

"Αυτά λοιπόν για σήμερα" λέει ο Κομνηνός και με το χέρι του κάνει νόημα στην βοηθό του να κλείσει τον προτζέκτορα. Έπρεπε να φέρει άτομο για αυτήν την δουλειά? Δεν μπορούσε να το κάνει μόνος του? Θα του έπεφτε ο κώλος? "Θέλω να μου πείτε αν έχετε απορίες σχετικά με το σημερινό μάθημα" 

Σιωπή στο αμφιθέατρο. Δεν μιλάει κανένας μας. Ούτε ένας από τα 500 άτομα που παρακολουθήσαμε το μάθημά του. 

Μα φυσικά και δεν υπάρχουν απορίες. Γιατί για να είχε κάποιος, θα έπρεπε τουλάχιστον να καταλάβαινε έστω και μια λέξη από αυτά που είπε ο Κομνηνός.

"Χαίρομαι που έγινα κατανοητός. Ελπίζω να γίνω και στην συνέχεια" λέει και κοιτάζει έντονα το πλήθος. Νιώθω ότι ψάχνει κάτι ή μάλλον κάποιον ανάμεσα στους φοιτητές. "Ακούστε καλά αυτά που έχω να σας πω, γιατί δεν θα τα επαναλάβω. Ο κύριος Παπαδόπουλος έκανε καταπληκτική δουλειά μαζί σας. Αλλά εμένα δεν μου φτάνει. Δεν μου αρκεί. Θέλω ο φοιτητής που θα πάρει πτυχίο από εμένα να..." 

"Ξεκίνησε πάλι τις μαλακίες" ψιθυρίζει ο Μάνος που κάθεται στα αριστερά μου. Με το χέρι του παίζει με το στυλό που κρατάει. "Καλύτερα που σε έδιωξε χτες" γυρνάει και με κοιτάει. "Δεν μπορείς να φανταστείς τι τραβήξαμε οι υπόλοιποι" 

"Μου έβαλε να κάνω άλλες έξι εφημερίες επειδή καθυστέρησα μία ώρα" αναστενάζω "Πού θα τον βρω τον χρόνο?" του παραπονιέμαι.

"Κάνε λιγότερο σεξ με τον Άρη. Αυτόματα ελευθερώνεις 3 ώρες μέσα στην μέρα σου" λέει και μου χαμογελά αχνά. 

Τα μάτια του με κοιτάνε με πόνο. Το καταλαβαίνω ότι με αγαπάει. Το νιώθω. Και αυτό με σκοτώνει. Ναι, με σκοτώνει. Γιατί δεν μπορώ να του δώσω αυτό που θέλει. Η καρδιά μου ανήκει σε άλλον. Δεν τον λυπάμαι. Απλά στεναχωριέμαι που δεν μπορώ να του ανταποδώσω την αγάπη που μου δείχνει αυτός. 

"Βγαίνω με κάποια τον τελευταίο καιρό" συμπληρώνει μετά από μια μικρή παύση. 

Αμέσως παγώνω. 

Με ποια? 

"Ρεβέκκα την λένε. Είναι ένα έτος μικρότερη" να θυμηθώ να μπω στο facebook και στο instagram του Άρη να την ψάξω. "Θα μπορούσα να την φέρω κάποια στιγμή στην παρέα να την γνωρίσετε? Είναι καλή κοπέλα" τι λέει?

Γιατί να την φέρει στην παρέα μας? Τόσο πολύ την γουστάρει? Εδώ εγώ δεν φέρνω τον Άρη που είμαστε μαζί 4 μήνες και η Δώρα δεν φέρνει τον Γιώργο που είναι μαζί 3 μήνες. Αυτός θα μας φέρει την Ρεβέκκα?

Αλλά για μισό. Εμένα γιατί με ενοχλεί?

"Ναι να την φέρεις" του απαντώ και γυρνάω να κοιτάξω τον Κομνηνό. 

Αμέσως τα βλέμματα μας συναντώνται. Με κοιτούσε που μιλούσα τόση ώρα με τον Μάνο?

"Δεσποινίς Ιακώβου, ποια είναι η γνώμη σας για αυτό που μόλις είπα? Φαντάζομαι με παρακολουθούσατε που μιλούσα" ο τόνος του είναι ειρωνικός. Το υφάκι του με εκνευρίζει.

Δεν έχω ιδέα τι έλεγε τόση ώρα. Αλλά το μάθημα τελείωσε. Τι το τόσο σημαντικό μπορεί να είπε μετά?

"Ναι συμφωνώ" του λέω όσο πιο αδιάφορα μπορώ. 

Θέλω να σταματήσει να με κοιτάει με αυτόν τον τρόπο. Με κομπλάρει.

"Είσαι ηλίθια?" ψιθυρίζει η Δώρα που κάθεται στα δεξιά μου. Μα τι έκανα?

"Είδατε?" απευθύνεται ο Κομνηνός στους συμφοιτητές μου. "Η συμφοιτήτρια σας συμφωνεί. Αλλά και να μην συμφωνούσε δεν θα άλλαζε κάτι. Σε δύο εβδομάδες θα γράψετε πρόοδο στην διδακτέα ύλη του κύριου Παπαδόπουλου" Αμέσως ακούγεται ένα βουητό από το πλήθος.

Πρόοδο? Σε δύο εβδομάδες? Και μας το λέει τώρα? Πότε θα προλάβω τα διαβάσω? Σε λίγες μέρες είναι και τα γενέθλια του Άρη. Τόσο καιρό του ετοιμάζω την έκπληξη. Επίσης έχω και τις εφημερίες που-

ΓΑΜΩΤΟ ΓΑΜΩΤΟ ΓΑΜΩΤΟ

Ώστε για αυτό μου έβαλε και τις έξι εφημερίες μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες?

Έχει συγκεκριμένα κάποιο πρόβλημα μαζί μου? Ή γενικά του αρέσει να βασανίζει τον κόσμο?

"Και για να κλείσουμε την σημερινή μας διάλεξη... προαιρετικά όποιος θέλει μπορεί να πάρει εργασία στο μάθημα μου. Την καλύτερη θα την δημοσιεύσουμε. Το πού, σας το αφήνω για έκπληξη" Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Ελπίζω να δείξετε ενδιαφέρον αρκετοί από εσάς. Είναι μια πολύ καλή αρχή για την καριέρα σας" λέει και με κοιτάει έντονα στα μάτια. 

Για εμένα το είπε? Θέλει να πάρω εργασία? Μαζί του? Δεν θα είναι με τα καλά του. Εγώ αυτόν θα τον αποφεύγω σαν ο διάολος το λιβάνι. Με τρομάζει. Με τρομάζει πολύ ο τρόπος που με κοιτάει και ο τρόπος με τον οποίο μου συμπεριφέρεται.

Τα πάντα πάνω του φωνάζουν κίνδυνο.

"Είστε ελεύθεροι" λέει και αμέσως σηκώνομαι από την θέση μου. Μαζεύω τα πράγματα μου και κατευθύνομαι προς την έξοδο με τα παιδιά. 

"Πάμε για καφέ?" ρωτάει η Εβελίνα. 

Εκείνη την στιγμή δονείται το κινητό μου. Μήνυμα από τον Άρη. <<Μωρό μου τελειώσαμε. Ήρθαμε με τον ψηλό για φαγητό. Σου στέλνω την διεύθυνση. Πάρε την ξανθούλα και ελάτε. Σας περιμένουμε>>

"Εμείς δεν μπορούμε να έρθουμε" απαντώ στην Εβελίνα. "Θα πάμε με την Δώρα να βρούμε τα αγόρια" 

"Καλά να περάσετε!" ο Μάνος ακούγεται ενοχλημένος. Αμέσως μετά γυρνάει την πλάτη του και φεύγει. 

Με το που ξεκινήσει η Δώρα να οδηγάει, γυρνάω και την κοιτάω. "Χτες δεν με πήρες"

Σιωπή

"Σου έστειλα μήνυμα όταν με έδιωξε ο Κομνηνός" συμπληρώνω. 

Σιωπή

Μα τι έγινε? Είπα κάτι που την πείραξε? Έκανα κάτι? "Δώρα είσαι καλά?"

"Όχι" μου απαντάει κοφτά.

"Τι συμβαίνει?" την ρωτάω με πραγματικό ενδιαφέρον. 

Αμέσως την βλέπω να σφίγγει με τα χέρια της το τιμόνι. "Δεν θέλω να μιλήσω για αυτό τώρα, σε παρακαλώ, σεβάσου το"

Έχω τρομάξει και επίσημα. "Σου έκανα κάτι εγώ?"

"Όχι εσύ, ο αδερφός σου" μου απαντάει και προσπαθεί να παρκάρει το αυτοκίνητο. 

Αν την πλήγωσε ο μαλάκας θα του σπάσω τα μούτρα! Δεν θα κρατηθώ! Του το είπα ξεκάθαρα. Θα με βρει απέναντι του αν πληγώσει την φίλη μου.

Η Δώρα ανοίγει την πόρτα από το εστιατόριο και μπαίνουμε μέσα. Στο βάθος βλέπουμε τον Άρη και τον Γιώργο να κάθονται σε ένα τραπέζι. Ο Γιώργος με το που μας βλέπει σηκώνεται αμέσως και τραβάει την καρέκλα που είναι δίπλα του για να κάτσει η φίλη μου.

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν σήμερα.

Η Δώρα κάθεται και του χαμογελάει με έναν ειρωνικό τρόπο. "Μπορούσα να το κάνω και μόνη μου σε ευχαριστώ" του λέει και αμέσως μετακινεί την καρέκλα της μακριά από τον Γιώργο. Όσο περισσότερο γίνεται. 

Μάλιστα

Το μάτι μου πέφτει πάνω στον Άρη μου. Του χαμογελάω γλυκά και αμέσως πάω και κάθομαι πάνω στα πόδια του. 

"Μου έλειψες" μου ψιθυρίζει πάνω στα χείλη και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί. Τα χέρια του αγκαλιάζουν τα γυμνά μου μπούτια. "Κανονικά θα σε έβριζα που φόρεσες πάλι τόσο κοντή φούστα για να πας στο μάθημα, αλλά είμαι στις καλές μου. Το περνάω το πούστικο μωρό μου, το περνάω!"

Του χαμογελάω και πάλι. Βάζω το χέρι μου κάτω από την μπλούζα του και αγγίζω τους κοιλιακούς του. "Μπράβο το μωρό μου. Ακολουθεί σεξ επιτυχίας?" τον ρωτάω.

Αμέσως ο Άρης γελάει δυνατά. "Είσαι αχόρταγη! Με καυλώνει. Θέλεις να πάμε στις τουαλέτες?" τα μάτια του με παρακαλάνε να πω ναι.

Του χαμογελάω. Ανοίγω το στόμα του να του απαντήσω, αλλά δεν προλαβαίνω. "Όχι να μην πάτε στις τουαλέτες" ακούγεται η φωνή της Δώρας. 

Αμέσως γυρνάμε να τους κοιτάξουμε. Η φίλη μου κρατάει το μενού στα χέρια της και μάλλον προσπαθεί να το μάθει απ'εξω, ενώ ο Γιώργος την κοιτάει επίμονα και τα μάτια του γυαλίζουν. Φαίνεται ανήσυχος? Σαν να πονάει? Δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς. Κάνει κίνηση με το χέρι του να αγγίξει το χέρι της φίλης μου, αλλά αμέσως η Δώρα απομακρύνεται.

"Ξέρεις τι έγινε?" ψιθυρίζω στο αυτί του Άρη. Μου νεύει αρνητικά.

"Να παραγγείλουμε?" ρωτάει η Δώρα.

"Έχουμε ήδη παραγγείλει για όλους" της απαντάει ο Γιώργος χωρίς να πάρει το βλέμμα του από πάνω της.

"Και πού ήξερες τι θέλω να φάω?" η Δώρα ακούγεται επιθετική.

"Πήρα το αγαπημένο σου μωράκι μου. Φιλέτο κοτόπουλο με σάλτσα φέτας και-"

"Εγώ σήμερα ήθελα να φάω μακαρόνια!" του φωνάζει και κλείνει αμέσως τον κατάλογο μπροστά της. Τον κοιτάει μες στα μάτια και προσπαθεί να τον δολοφονήσει με το βλέμμα της. 

Ο Γιώργος ξεφυσάει βαριά. "Συγγνώμη αγάπη μου" η φωνή του ίσα που ακούγεται. Βάζει το χέρι του πάνω στης Δώρας.

Αμέσως η φίλη μου το απομακρύνει από το κράτημα του, ξανά. "Μην με ακουμπάς!" του φωνάζει και πάλι. Το διπλανό τραπέζι γυρνάει και μας κοιτάει. Αμέσως σηκώνομαι από τα πόδια του Άρη και κάθομαι στην καρέκλα δίπλα του. 

Το πρόσωπο του Γιώργου πλέον αλλάζει. Τώρα φαίνεται εκνευρισμένος. Απίστευτα πολύ. Τα μάτια του είναι δυο σχισμές και το πρόσωπο του κόκκινο. Από τα νεύρα του λογικά. Βγάζει τα τσιγάρα από το τζάκετ του και ανάβει ένα. Επιτρέπεται το κάπνισμα εδώ μέσα? 

"Με ενοχλεί" ο τόνος της Δώρας ακούγεται κοφτός. 

"Στα παπάρια μου" της απαντάει και εκπνέει τον καπνό ψηλά. 

"Σκάσε ρε μαλάκα" του λέει ο Άρης.

Με το που το ακούει αυτό η Δώρα χαμογελάει λοξά. Χωρίς να χάσει χρόνο, σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα και κατευθύνεται στις τουαλέτες. 

Ο Άρης μου κάνει νόημα κάτω από το τραπέζι να την ακολουθήσω. "Πάω να δω αν είναι καλά" λέω στα αγόρια και απομακρύνομαι από το τραπέζι μας.

Άρης

"Ρε μαλάκα είσαι με τα καλά σου? Πώς της μιλάς έτσι?" τον ρωτάω εκνευρισμένος. Πριν λίγο την έλεγε αγάπη μου και μωράκι μου, και αμέσως μετά αυτό. 

"Άρη σκάσε, μην ξεσπάσω πάνω σου" λέει και φυσάει τον καπνό ψηλά σε κυκλάκια. Πάλι καλά που είμαστε στον χώρο των καπνιστών. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόση υπομονή κάνω μαζί της τις τελευταίες μέρες"

"Τι έγινε ρε? Τι πάθατε?" τον ρωτάω με γνήσιο ενδιαφέρον. 

Σιωπή

"Δεν θέλεις να μου πεις?"

Σιωπή

"Μαλάκα ψηλέ, ξέρεις ότι μπορείς να βασιστείς πάνω μου"

Σιωπή

"Αν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, θα σε βοηθήσω να το λύσεις ρε μαλάκα. Μίλα μου"

"Αυτό δεν λύνεται" λέει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα.

"Σίγουρα θα μπορώ να κάνω κάτι. Ζήτα μου ότι θες" Πραγματικά θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να τον βοηθήσω. Είναι αδερφός.

Ο ψηλός χαμογελάει λοξά. "Θέλεις να γίνεις ο νονός του?" 

Σοκ

Σοκ

Σοκ

ΤΙ.ΕΙ.ΠΕ.ΜΟ.ΛΙΣ.ΤΩ.ΡΑ?????????????

Η ξανθούλα? Μαμά?

"Ρε μαλάκα τι λες? Είναι έγκυος?" τον ρωτάω και το διπλανό τραπέζι γυρνάει να μας κοιτάξει πάλι. Τους κάνω κωλοδάχτυλο. Αυτοί ήρθαν εδώ για να φάνε ή για να ακούνε εμάς που μιλάμε?

"Έχει καθυστέρηση" λέει και σβήνει ο τσιγάρο στο τασάκι. Στο καπάκι ανάβει και άλλο. 

"Τεστ έκανε?" σίγουρα ακούγομαι ανήσυχος.

"Δεν τα εμπιστεύεται λέει. Θέλει να είναι σίγουρη. Έχει κλείσει αύριο ραντεβού στον γιατρό" τον ακούω να αναστενάζει βαριά. "Ρε μαλάκα τι θα κάνω αν είναι?" Στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. Στα μάτια του διακρίνω την απόγνωση. 

Αναστενάζω

"Ρε μαλάκα.. Μεγάλα αγόρια είμαστε. Πρέπει να προσέχουμε πού τον χώνουμε..." του λέω πραγματικά αυτό που πιστεύω. "Και αν γίνει η στραβή, πρέπει να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας" κάνω μια παύση και συνεχίζω "500 ευρώ κάνει μια έκτρωση, αν δεν τα έχεις, θα στα δώσω εγώ" Αυτό είναι το σωστό. Να αναλάβει όλα τα έξοδα ο φίλος μου.

"Δεν είναι οικονομικό το θέμα. Λεφτά υπάρχουν. Πλέον έχω ελεύθερη πρόσβαση στην κληρονομιά μου"

Αμέσως παγώνω.

Αυτό ένα πράγμα σημαίνει. "Θέλει να το κρατήσει η τρελή?" Πάει καλά? Κάτι τέτοιο θα κατέστρεφε την ζωή της.

"Έτσι λέει. Ότι αν είναι θα το κρατήσει με ή χωρίς την δική μου συγκατάθεση" σβήνει το τσιγάρο που κρατούσε στο τασάκι και με κοιτάει μες στα μάτια. "Μαλάκα δεν είμαι καλά. Έχω χάσει τον ύπνο μου τον τελευταίο καιρό. Κλείνω τα μάτια μου και βλέπω πάνες.. σκατά.. μωρά να κλαίνε. Δεν αντέχω άλλο. Θα τρελαθώ. Δεν θέλω να γίνω πατέρας από τα 22 μου. Το καταλαβαίνεις? ΔΕΝ ΘΕΛΩ" ακούγεται αγανακτισμένος. 

Τον καταλαβαίνω. Ούτε εγώ θέλω να γίνω πατέρας, γενικά. Κοιτάω προς τις τουαλέτες. Άραγε η Άννα μου.. να έχει πρόβλημα με αυτό? Θα συμβιβαστεί με το γεγονός ότι δεν θέλω παιδιά? Θέλω να είμαστε μόνο οι δυο μας. Θέλω να την έχω όλη δική μου. Να είμαι όλος της ο κόσμος εγώ. 

Μόνο εγώ.

Αμέσως κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Τι αγχώνομαι.. προς το παρών παίρνει αντισυλληπτικά και...

Γουρλώνω τα μάτια μου. 

Δεν παίρνει χάπια. Ενέσεις κάνει κάθε τρεις μήνες. Λειτουργούν το ίδιο καλά? Και θυμάται να τις κάνει? Γιατί κάθε μέρα τελειώνω μέσα της και.. 

ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ ΣΚΑΤΑ

Αμέσως ανάβω τσιγάρο. "Τώρα εσύ τι έπαθες?" με ρωτάει ο ψηλός. 

"Τίποτα" του απαντάω. "Κάτι θυμήθηκα"

Πρέπει να κάνω μια κουβεντούλα μαζί της. 

Σύντομα

Άννα

Με το που μπαίνω στις τουαλέτες.. βρίσκω την φίλη μου να είναι σε τραγική κατάσταση. Με τα χέρια της καλύπτει το πρόσωπο της και από ότι ακούω κλαίει. 

Αμέσως την πλησιάζω και την αγκαλιάζω. "Δωρίτσα μου.. τι έχει γίνει κοριτσάκι μου?" 

Η φίλη μου μόλις νιώσει τα χέρια μου γύρω της, αφήνει τον εαυτό της ελεύθερο. Με αγκαλιάζει και εκείνη και πλέον κλαίει με αναφιλητά. Με τα χέρια μου χαϊδεύω την πλάτη της. "Σσσςς.. ηρέμησε κοριτσάκι μου" της επαναλαμβάνω συνέχεια... "Ηρέμησε"

Ένα τέταρτο μετά σταματάει να κλαίει. Αμέσως βγαίνει από την αγκαλιά μου και ρίχνει λίγο νερό πάνω στο πρόσωπο της. "Τον άκουσες πώς μου μίλησε? με ρωτάει.

Αναστενάζω ελαφρά. "Δώρα, άσε τα σάπια σε εμένα. Αν δεν θες να μου πεις τον πραγματικό λόγο που έκλαιγες, τότε θα το σεβαστώ. Αλλά μην προσπαθείς να μου ρίξεις στάχτη στα μάτια" της λέω και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. 

Η Δώρα γυρνάει και με κοιτάει. Τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. "Είπα στο Γιώργο ότι είχα καθυστέρηση και ξέρεις τι μου απάντησε? Ότι δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου διότι η έκτρωση κάνει μόνο 500 ευρώ"

ΤΙ ΕΙΠΕ?

"Είσαι έγκυος?" την ρωτάω και αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου.

"Όχι, μου ήρθε περίοδος πριν τρεις μέρες... αλλά δεν το είπα στον Γιώργο. Θα τον αφήσω να τσουρουφλιστεί και άλλο" μου λέει και με κοιτάζει με ένα πονηρό βλέμμα. Αυτή πριν λίγο έκλαιγε. "Μάλιστα το χόντρυνα ακόμη περισσότερο. Πήρα μπροστά του και έκλεισα ραντεβού στο γιατρό. Καλά προφανώς και τον πήρα μετά ξανά πίσω και ακύρωσα το ραντεβού... το οποίο υποτίθεται πως είναι αύριο στις 5 το απόγευμα. Μην κανονίσεις κάτι. Θα πάμε για καφέ εκείνη την ώρα" μου λέει και αμέσως μετά βάζει κραγιόν και μάσκαρα.

Με κοροϊδεύει?

"Δώρα πας καλά? Πήγαινε και πες του ότι δεν είσαι έγκυος. Δεν βλέπεις πώς κάνει?" ακούγομαι θυμωμένη. Είμαι. Και με τους δυο είμαι θυμωμένη. Ο αδερφός μου φέρθηκε σαν μαλάκας και η κολλητή μου ανώριμα. 

"Δεν θα 'σαι με τα καλά σου" γυρνάει και με κοιτάει. Τα μάτια της είναι δυο σχισμές. "Τον προηγούμενο μήνα δεν κρατιόταν καθόλου. Δεν έβαλε προφυλακτικό πάνω από πέντε φορές και δύο φορές δεν μπόρεσε να τραβηχτεί κιόλας. Από το άγχος μου μήπως είμαι έγκυος, είχα καθυστέρηση δέκα μέρες. Κόντεψα να τρελαθώ" με το που τελειώνει την πρόταση της ξεφυσάει βαριά.

"Κακώς τον άφησες να μπει χωρίς προστασία. Ή πες του να βάζει πάντα προφυλακτικό ή ξεκίνα την αντισύλληψη. Αλλά πρώτα από όλα πες του ότι δεν είσαι έγκυος!" της λέω και γελάει δυνατά.

Μάλιστα..

"Δεν υπάρχει περίπτωση Άννα! Θα το τραβήξω και άλλο. Πρέπει να μάθει να συμπεριφέρεται και να με σέβεται!"

"Είναι ερωτευμένος μαζί σου" της αποκαλύπτω. Δεν είχα σκοπό να το κάνω αλλά..

Η Δώρα αμέσως παγώνει. "Στο είπε? Το είπε σε εσένα και δεν το έχει πει ακόμη σε εμένα?" η φωνή της ίσα που ακούγεται.

Αναστενάζω. "Δεν το είπε σε εμένα, αλλά στην Ζωίτσα το Πάσχα... και.. κρυφάκουσα την συζήτησή τους" της λέω διστακτικά. 

"Μάλιστα" ο τόνος της είναι κοφτός. 

Σιωπή

"Πεινάς?" με ρωτάει. Πώς της ήρθε τώρα αυτό?

"Όχι ιδιαίτερα" παραδόξως. 

"Ωραία.. θα βγούμε έξω, θα πάρουμε τα πράγματα μας και θα φύγουμε. Δεν έχω όρεξη να κάτσω μαζί τους. Πάμε για ψώνια?"

Πού την βρίσκει την όρεξη για ψώνια μετά από όλα όσα έγιναν?

"Αυτό θέλεις σίγουρα?" την ρωτάω και νεύει θετικά. "Πάμε τότε"

Βγαίνουμε έξω από τις τουαλέτες και κατευθυνόμαστε προς το τραπέζι. Με το που με βλέπει ο Άρης σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι. Κάνει νόημα στον Γιώργο και το σβήνει και αυτός. 

"Εμείς θα φύγουμε" τους λέω με το που φτάσουμε στο τραπέζι.

Αμέσως ο Γιώργος πετάγεται από την θέση του. "Πού θα πάτε? Τα φαγητά μόλις ήρθαν!" λέει και πιάνει την Δώρα από το μπράτσο της.

"Σου είπα να μην με ακουμπάς!" του απαντάει η φίλη μου και προσπαθεί να πάρει το χέρι της από το κράτημα του.

Ο Γιώργος όμως δεν την αφήνει. Αντίθετα σφίγγει πιο πολύ το χέρι του. "Γιατί γαμώτο δεν θέλεις να σε αγγίζω? Γιατί ρε πούστη μου? Με σκοτώνεις με αυτό που κάνεις.. δεν το καταλαβαίνεις? Με σκο.... Δώρα μου..." η φωνή του σπάει στο τέλος. Ο αδερφός μου κοιτάει έντονα στα μάτια την φίλη μου. "Μωρό μου έκλαιγες?" η φωνή του τώρα ίσα που ακούγεται. "Μάτια μου.. γιατί μωρό μου.. γιατί?"

Ο Γιώργος πάει να την αγκαλιάσει, αλλά η Δώρα απομακρύνεται απότομα από κοντά του. "Γιατί άραγε? Κάτσε σκέψου Γιώργο, κάτσε σκέψου. Και όταν το κάνεις πάρε με τηλέφωνο" του απαντάει και παίρνει τα πράγματα της στο χέρι. 

"Να περάσω αύριο να πάμε μαζί στο ραντεβού σου?" την ρωτάει ο Γιώργος πριν προλάβει να φύγει.

"Θα πάμε με την Άννα" ο τόνος της είναι ακόμη κοφτός. "Θα σε περιμένω έξω" μου λέει και φεύγει.

Αμέσως ο Άρης γυρνάει και με κοιτάει. Στο βλέμμα του διακρίνω την αγωνία. Και λιγάκι.. τον φόβο? Τι φοβάται? Μην γίνει ο κολλητός του πατέρας?

"Θέλω να σου μιλήσω. Θα έρθεις το βράδυ από το σπίτι μου?" Δεν μου αρέσει ο τόνος της φωνής του.

"Έγινε κάτι?"

"Όχι μωρό μου.. απλά έχω κάτι απορίες κοριτσάκι μου" Ννννναι. Ύποπτο αυτό.

"Θα έρθω" του δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Τα λέμε αργότερα" και με αυτό αφήνω το τραπέζι πίσω μου. 

Η Δώρα με περιμένει στην πόρτα του εστιατορίου. "Ερμού?" με ρωτάει αμέσως.

"Ερμού" της λέω και μπαίνουμε στο αυτοκίνητο.

Πριν βάλει μπρος γυρνάει και με κοιτάει. "Μην πεις τίποτα στον Άρη, σε παρακαλώ. Θα πάει να το πει στον Γιώργο κατευθείαν" 

"Εννοείται" της απαντώ. Δεν θα πω τίποτα στον Άρη.

Άραγε αυτός τι να θέλει να μου πει το βράδυ?