Αρχές Απριλίου / 3 μήνες μετά

Άρης

....Στη συνέχεια, ορίζοντας την πιθανότητα εύρεσης ενός μονοδιάστατου σωματιδίου στο διάστημα (α,b), ως P=S(a,b)p(x,t)dx να δείξετε ότι dP/dt= J(a)-J(b).

Γαμώ την τύχη μου την μαύρη γαμώ. "Ρε Άννα, ρε κοπέλα μου. Κάτσε λίγο ήσυχα ρε μωράκι μου" της λέω και κρατάω την μέση της γερά για να σταματήσει να μου τρίβεται. "Είχες πει ότι αν σε άφηνα να κάτσεις στα πόδια μου τώρα που διαβάζω, δεν θα έκανες τίποτα. Ότι θα με άφηνες να λύσω ανενόχλητος τα παλιά θέματα" της λέω και γυρνάω ξανά το βλέμμα μου στην οθόνη του υπολογιστή. 

Πώς συγκρίνετε το αποτέλεσμα με τον νόμο διατήρησης του ηλεκτρικού φορτίου στην ηλεκτρομαγνητική θεωρία του Maxwell?

"Ρε μωρό μου, δίνω πρόοδο αύριο" Νιώθω το χέρι της Άννας να τρίβει το μόριο μου πάνω από την φόρμα. Ταυτόχρονα σκύβει και ξεκινάει να πιπιλάει τον λαιμό μου.  Ξεφυσάω. Δεν είχα φανταστεί ποτέ ότι θα έλεγα όχι στο σεξ με το κορίτσι μου. "Θες λίγο να με αφήσεις να διαβάσω μπας και το περάσω το πούστικο με ένα 5? Από το δεύτερο έτος το χρωστάω το γαμημένο" Πιάνω το χέρι της και το απομακρύνω με μισή καρδιά από την στύση μου.

Τέλεια. Τώρα ξέχασα όλη την εκφώνηση της άσκησης. Άντε πάλι από την αρχή. Έστω Ψ(r,t) οι λύσεις της χρονικά εξαρτημένης εξίσωσης του Schrödinger για ένα κβαντικό σωμάτιο μάζας m με δυναμική ενέργεια-

"Ρε κοριτσάρα μου, εγώ όταν διαβάζεις σε ενοχλώ?" την πιάνω από τα μπράτσα και την αναγκάζω να σταματήσει να με χαϊδεύει.

Η Άννα μου με κοιτάει και μου χαμογελάει λοξά. "Ναι?" λέει και βάζει και πάλι το κεφάλι της στον λαιμό μου. Ανατριχιάζω ολόκληρος από τα φιλιά που αφήνει στο δέρμα μου. Δεν μπορώ να της αντισταθώ, γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. 

Αλλά πρέπει. Αύριο το πρωί δίνω εξετάσεις. Θέλω να κοιτάξω τα παλιά θέματα. Πώς στον πούτσο θα πάω χωρίς να έχω μια ιδέα για το τι παίζει?

"Άννα, όλο το βράδυ χτες σε πηδούσα. Θες και άλλο?" Μετά λέει εμένα αχόρταγο και ότι εγώ σκέφτομαι μόνο το σεξ. 

Το κορίτσι μου βάζει το χεράκι της μέσα από την φόρμα μου πλέον. "Θέλω να μπεις πάλι μέσα μου Άρη μου" ψιθυρίζει στο αυτί μου με αισθησιακή φωνή. "Αφού είσαι πολύ σκληρός, το θέλεις και εσύ. Γιατί μου το παίζεις δύσκολος?"

Γαμώ γαμώ γαμώ

Το ξέρω ότι είμαι ήδη σκληρός. Πάντα έτσι είμαι κοντά της. Την θέλω συνέχεια, όλη μέρα, κάθε μέρα. Θέλω να την πηδάω, να της κάνω έρωτα.. τα πάντα. Ανάλογα τις διαθέσεις. 

"Είμαι πολύ υγρή για εσένα" Ανοίγει ελάχιστα τα πόδια της και βάζει το ελεύθερο χέρι της ανάμεσα τους. Τι κάνει η τρελή? Αμέσως μετά το βγάζει και το φέρνει στα χείλη μου. "Δες και μόνος σου. Στάζω" λέει και ξεκινάω να πιπιλάω τα δάχτυλά της. 

Κλείνω τα μάτια μου. Έχει τέλεια γεύση γαμώ. Θέλω να την φάω. Ολόκληρη.. αλλά.. δεν προλαβαίνω. Πρέπει να ... γαμώ.. είμαι πέτρα.. πρέπει να διαβάσω... τοποθετώ τα χέρια μου στα γυμνά της μπούτια.. δίνω αύριο και.. βάζω δύο δάχτυλά μέσα της.. μόνο για να δω πόσο υγρή είναι.. και θα τα βγάλω.. αμέσως...γιατί την φυσική 4 την χρωστάω από το δεύτερο έτος.. και.. 

Μήπως να αφήσω την φυσική 4 και να την πάρω στα 4?

ΓΑΜΩΤΟ

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και μας σηκώνω από την καρέκλα. "Γύρνα από την άλλη. Θέλω να σε πηδήξω από πίσω" της λέω. 

Το κορίτσι μου αμέσως υπακούει. Τοποθετεί τα χέρια της στο γραφείο και πλέον βλέπω την πλάτη της. Δεν χάνω χρόνο με το να μας ξεντύσω. Απλά της σηκώνω λίγο την φούστα και εγώ κατεβάζω την φόρμα μου και το εσώρουχο μου. Μόνο τόσο όσο χρειάζεται. 

"Μωρό μου ο κώλος σου είναι ένα έργο τέχνης" της λέω και της δίνω ένα χαστούκι στα οπίσθια της. Αμέσως η Άννα μου ξεκινάει να παραπονιέται. Δεν αντέχω άλλη γκρίνια. Με το χέρι μου βρίσκω εύκολα το στόμα της και της το κλείνω. "Ακόμη περιμένω την μέρα που θα με αφήσεις να στον σκίσω. Θέλω να σου πάρω την παρθενιά και από πίσω καρδούλα μου"

Με το που τελειώνω την πρότασή μου κάνω στην άκρη το εσώρουχο της και μπαίνω με δύναμη στον κόλπο της. Την γεμίζω και μουγκρίζει.. Νιώθω να δαγκώνει τα δάχτυλά μου. Μπαινοβγαίνω άγρια μέσα της, από την πρώτη κιόλας ώθηση. Την ανάβει. Και ας μην μου το έχει παραδεχτεί ακόμη.. της αρέσει το άγριο σεξ. Όπως και σε εμένα άλλωστε.

Με το χέρι μου πιάνω την μέση της για να την σταθεροποιήσω. Αλλά όχι.. γαμώτο δεν κρατιέται. Το παίρνω από εκεί και το τυλίγω γύρω από το μπούτι της. Αμέσως μετά της το σηκώνω ψηλά.. Κάνω ακόμη μία ώθηση και.. να το! Το βρήκα. Το βρήκα το σημείο της. Αν δεν το χάσω σε λίγο θα έχει τελειώσει.. 

"Είσαι η μικρή μου καύλα" της λέω και συνεχίζω να την πηδάω άγρια. Από τότε που ξεκίνησε να κάνει αυτές τις αντισυλληπτικές ενέσεις, έχω βρει το νόημα της ζωής. Είναι το κάτι άλλο το να την νιώθω γύρω μου χωρίς εκείνα τα ηλίθια προφυλακτικά. Το μουνάκι της είναι τόσο ζεστό και τόσο υγρό πάντα. Θέλω όλη μέρα να είμαι μέσα της. 

"Άννα μου.. μωρό μου.. δώσ'το μου.. θέλω να με σφίξεις μωρό μου..." της λέω και παίρνω το χέρι μου από το στόμα της. Της έχω πει ότι θέλω να φωνάζει όταν τελειώνει. Θέλω να ξέρω τι της προκαλώ. Μόνο εγώ και κανείς άλλος. Μόνο εγώ μπαίνω μέσα της. Δεν θα αφήσω κανέναν άλλον να αγγίξει ότι είναι δικό μου.

"Τελείωσε για εμένα μωρό μου.." Αμέσως την νιώθω να σφίγγεται. Τα πόδια της ξεκινάνε να τρέμουν. "Άννα σφίξε με και άλλο. Με καυλώνει" της λέω και η ευχαρίστηση μαζεύεται χαμηλά στην πλάτη μου. 

Αμέσως το μωρό μου με υπακούει. Τουλάχιστον εδώ έχω εγώ τον έλεγχο, διότι σε όλα τα άλλα με έχει καβαλήσει. Από την μύτη με σέρνει και εγώ αντίρρηση δεν φέρνω. Αλλά τι να την κάνω. 

Είμαι απίστευτα, αθεράπευτα, άπειρα ερωτευμένος μαζί της.

"Άρηηη" την ακούω να φωνάζει και σφίγγει τα τοιχώματα της γύρω μου. Η αίσθηση είναι μοναδική.. είναι τέλεια.. είναι απίστευτη. Την νιώθω τόσο ζεστή, τόσο υγρή γύρω μου. "Μην..μμ... μην σταματάς Άρη!" ακούγεται ξέπνοη. Συνεχίζω με τις ωθήσεις μου μέχρι να τελειώσει. Θέλω να ικανοποιείται.

Είναι η βασίλισσα μου.

Νιώθω και εγώ πλέον ότι είμαι κοντά. Αμφιταλαντεύομαι.. να βγω και να τελειώσω πάνω στην πλάτη της? Ή μέσα της? Μπα.. θα με βρίζει πάλι αν χύσω πάνω της.. Έχει και εφημερία σε λίγο, και δεν θα προλάβει να κάνει μπάνιο. Την επόμενη φορά. Δεν θα αργήσει να έρθει κιόλας.

"Άννα μου.. μωρό μου" κλείνω τα μάτια μου και αφήνω τον εαυτό μου ελεύθερο. Με τρεις ωθήσεις τελειώνω μέσα της. Είναι η μεγαλύτερη απόλαυση στην ζωή μου. Να κάνω σεξ με συναίσθημα. Η ανάσα μου κόβεται και η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. Τώρα τα δικά μου πόδια τρέμουν. Χύνω μέσα της και δεν φοβάμαι τίποτα. Αντιθέτως το απολαμβάνω.

"Μικρή μου.. κοριτσάκι μου.." της λέω και βγαίνω απότομα από μέσα της. Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τα λευκά μου υγρά να τρέχουν ανάμεσα στα μπούτια της. Γιατί με καυλώνει τόσο πολύ αυτή η εικόνα?

"Άρη μου" Το μωρό μου και γυρνάει αμέσως για να με κοιτάξει. Τα υπέροχα ματάκια της είναι μισάνοιχτα και το στοματάκι της κλειστό. "Ήσουν τέλειος μωρό μου" λέει και τα λεπτά της χεράκια τυλίγονται γύρω από την μέση μου. Αμέσως κλείνω και εγώ τα μάτια μου και ανταποδίδω την αγκαλιά της. "Άρη μου.. είσαι καταπληκτικός μωρό μου.. Σε όλα.." 

Αμέσως χαμογελάω.. Χαμογελάω από ευτυχία. "Και εσύ μικρή μου. Είσαι απίστευτη μωρό μου. Είσαι το καλύτερο σεξ της ζωής μου"

Αν την χάσω, θα χαθώ. 

Όλοι το ξέρουν. Αν το σεξ με την γυναίκα είναι καλό, την παντρεύεσαι.

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου έντρομος. Τι στον πούτσο σκέφτηκα μόλις?

Καλά δεν είναι απαραίτητοι ο παπάς και ο κουμπάρος. Αλλά καταλάβατε τι εννοώ. Δεν πας με άλλη. 

Αποκλειστικότητα. Τελεία και παύλα.

Τι να μου πουν εμένα οι άλλες? Έχω την Άννα μου εγώ, δεν με νοιάζει κανένα ξέκωλο. Και ας μου την πέφτουν συνέχεια. Όλες τις απορρίπτω.. μία προς μία..

"Μόνο σεξ είμαι για εσένα?" με ρωτάει το κορίτσι μου.

Την βγάζω από την αγκαλιά μου και την κοιτάζω. Τα πράσινα ματάκια της με κοιτούν με παράπονο. Γιατί μικρή μου με κοιτάς έτσι? Δεν ξέρεις τι νιώθω εγώ για εσένα?

"Είσαι η βασίλισσα μου" της ψιθυρίζω πάνω στα σαρκώδη χείλη της. 

"Και εσύ είσαι ο βασιλιάς μου" μου λέει με νάζι. 

Λιώνω. Λιώνω για την πάρτη της γαμώ.

Η Άννα μου σφραγίζει τα χείλη της στα δικά μου. Τυλίγει τα χέρια της στον λαιμό μου και βαθαίνει το φιλί μας. Με μία απαλή κίνηση πιάνω τα μπούτια της, την σηκώνω πάνω και την αναγκάζω να καθίσει στο γραφείο. 

"Θέλω και άλλο... σεξ" μου λέει ανάμεσα στο φιλί μας. Αχόρταγο είναι το μωρό μου. Με καυλώνει.

"Θα προλάβεις?" την ρωτάω και βάζω στην άκρη τις σημειώσεις την φυσικής. Θα την ξαπλώσω και θα την πηδήξω και πάλι στο γραφείο μου. "Γιατί σήμερα το απόγευμα έχεις και εφημερία"

Αμέσως η Άννα μου παγώνει. "Άρη τι ώρα είναι?"

Κοιτάζω το κινητό μου. "Πεντέμισι μωρό μου. Τι ώρα πρέπει να είσαι στο νοσοκομείο?" 

Η Άννα γουρλώνει τα μάτια της. "Σκατά σκατά σκατά" φωνάζει και με σπρώχνει από πάνω της. "Στις 5" Τρέχει σαν τρελή στο σαλόνι και μαζεύει τα πράγματα της. 

Ξεφυσάω. 

Δεν έχει δεύτερο γύρο, δυστυχώς.

"Να έρθω να κοιμηθούμε μαζί το βράδυ?" με ρωτάει ενώ ταυτόχρονα βάζει τα παπούτσια της. 

"Έλα" της λέω αν και δεν με βλέπω να κοιμάμαι. Παρέα με τον Schrödinger και το πούστικο το γατί του θα είμαι έως το ξημέρωμα. 

"Τα λέμε μωρό μου" λέει η Άννα μου από μακριά και κλείνει την πόρτα πίσω της. 

Φιλάκι δεν έχει?

Αμέσως νιώθω ένα κενό μέσα μου. Δεν μου αρέσει να είμαι μόνος μου στο σπίτι. Έχω συνηθίσει τόσους μήνες με το κοριτσάκι μου παρέα. Σχεδόν κάθε βράδυ κοιμόμαστε μαζί στο σπίτι μου. Την έχω στην αγκαλιά μου όλη νύχτα. Πού και πού πάμε και στο δικό της, αλλά εκεί άνετα δεν είμαστε. Πρέπει συνέχεια να κάνουμε ησυχία για να μην μας καταλάβει η Νεφέλη. Λες και αυτήν δεν κάνει σεξ.

Αναστενάζω ελαφρά και κάθομαι και πάλι στην καρέκλα του γραφείου μου. Κοιτάζω την οθόνη του υπολογιστή. Πουτάνα φυσική.  Πάμε πάλι από την αρχή. 

Έστω Ψ(r,t) οι λύσεις της χρονικά εξαρτημένης εξίσωσης του Schrödinger για ένα κβαντικό σωμάτιο...

Άννα

Όχι ρε φίλε.. όχι γαμώτο! Πάλι με καθυστέρηση θα φτάσω! Πάλι ο Παπαδόπουλος θα μου την πει. Πάλι θα με στείλει στα επείγοντα για να αναπληρώσω τον χρόνο της αργοπορίας μου και θα με βρει το ξημέρωμα στο νοσοκομείο.

Και αυτό δεν μπορεί να γίνει. Όχι. Θέλω να πάω στον Άρη μου σήμερα. Στο αγόρι μου. Θέλω να κοιμηθούμε μαζί. Αγκαλίτσα... 

Το έχω συνηθίσει τόσο καιρό... Κάθε βράδυ πριν κοιμηθούμε, κολλάει την πλάτη μου στο στήθος του και μου ψιθυρίζει πόσο ερωτευμένος είναι μαζί μου, μέχρι να με πάρει ο ύπνος..

Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ευτυχισμένη είμαι. Δεν ήξερα ότι μπορεί ένας άνθρωπος να νιώθει τόσα πολλά χαρούμενα συναισθήματα ταυτόχρονα. Ηδονή, έρωτα, χαρά.. Έχει περάσει τόσος καιρός, και κάθε φορά που τον βλέπω ακόμη τρέμω. Ακόμη το στομάχι μου σφίγγεται και η ανάσα μου κόβεται. 

Κάθε μέρα που περνάει τον ερωτεύομαι ακόμη περισσότερο.

Κάθε μέρα που περνάει δένομαι μαζί του ακόμη πιο πολύ.

Αν τον χάσω, θα χαθώ.

Ξαφνικά πέφτω πάνω σε μια πλάτη. "Πρόσεξε κοπέλα μου που πατάς! Σε νοσοκομείο βρίσκεσαι! Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα μπροστά σου! Κυκλοφορούν ασθενείς εδώ μέσα!" λέει ο κύριος πάνω στον οποίο έπεσα. Ακούγεται εξαγριωμένος. 

"Συγγνώμη" του λέω κι δεν περιμένω απάντηση. Ανοίγω την πόρτα από το δωμάτιο 25 και μπαίνω μέσα. 

Στον θάλαμο πέρα από τα πέντε κρεβάτια με τους ασθενείς, υπάρχουν και καμία εικοσαριά συμφοιτητές μου. Ανάμεσά τους βρίσκονται ειδικευόμενοι και η κυρία Μαρία, η προϊσταμένη της κλινικής της Παθολογίας. Αμέσως το μάτι μου πέφτει πάνω στην Δώρα, η οποία με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και μου κάνει κάτι με τα χέρια της αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να μου πει. 

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της και ψάχνω να βρω τον Παπαδόπουλο. Αλλά πουθενά. Ευτυχώς Θεέ μου. Ευτυχώς. Ακόμη δεν ήρθε. Αυτός άργησε περισσότερο από εμένα. 

Τραγικός, τουλάχιστον.

"Πάλι καλά που ήρθα πριν από τον Παπαδόπουλο!" λέω στην φίλη μου και την πλησιάζω. "Μία ώρα καθυστέρησα.. Ξέρεις τι θα άκουγα αν καταλάβαινε ότι άργησα πάλι?" 

"Τι θα ακούγατε δεσποινίς? Και για να καταλάβω.. το συνηθίζετε να αργοπορείτε?" ακούω μια αντρική φωνή να με ρωτάει. Αμέσως γυρνάω το κεφάλι μου και βλέπω τον κύριο πάνω στον οποίο έπεσα πριν λίγο. 

Πρόκειται για έναν άντρα, έναν όμορφο άντρα,  έναν αρκετά όμορφο άντρα θα έλεγα, γύρω στα 50. Είναι ψηλός και τα μαλλιά του γκριζάρουν. Είναι καλοστεκούμενος για την ηλικία του και πολύ γοητευτικός. Πάρα πολύ γοητευτικός.

"Έχετε την παραμικρή ιδέα για το πού βρίσκεστε? Είστε σε θάλαμο με ασθενείς. Όχι για καφέ με τις φίλες σας. Διαλύστε το πηγαδάκι αμέσως" η ματιά του πέφτει στην Δώρα δίπλα μου και η φίλη μου αμέσως κατεβάζει το βλέμμα της και κοιτάει το πάτωμα. Τον φοβάται? Γιατί?

Και στην τελική ποιος είναι αυτός που θα του δώσω και εξηγήσεις? Ο Παπαδόπουλος?

"Με συγχωρείτε, αλλά-"

"Όχι δεν σας συγχωρώ"

Παγώνω. 

Τι λέει?

Ποιος είναι?

"Όπως έλεγα και στους συμφοιτητές σας από εδώ και πέρα θα αλλάξουν πολλά. Δεν θα δεχτώ καμία αργοπορία. Δέκα λεπτά καθυστέρησης θα ισοδυναμούν με μία εφημερία" είναι με τα καλά του? "Μπορείτε να κάνετε τους υπολογισμούς και μόνη σας αλλά μιας και είμαι στις καλές μου σήμερα, θα σας διευκολύνω" λέει και ξεκινάει να περπατάει απειλητικά προς το μέρος μου. Πλέον στέκεται μπροστά μου και με κοιτάει με αυστηρότητα. "Μια ώρα δεν καθυστερήσατε? Έξι επιπλέον εφημερίες για εσάς μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες"

Αμέσως κοκαλώνω. Τι λέει? Πού θα τον βρω τον χρόνο για έξι επιπλέον εφημερίες?

Και επίσης, ποιος του έδωσε το δικαίωμα να μοιράζει εφημερίες σε αργοπορημένους φοιτητές? Δεν φοράει και ποδιά.. αποκλείεται να είναι γιατρός.

"Νομίζω ότι-"

"Τα νομίσματα στην τράπεζα. Αν έχετε απορίες ελάτε μετά από το γραφείο μου να συζητήσουμε ότι θέλετε" λέει και μου γυρνάει την πλάτη. "Εμμανουήλ Αναγνώστου. Συνέχισε με την κλινική εξέταση του ασθενούς. Και γρήγορα. Δεν θα χάσουμε όλο το απόγευμα μας, γιατί εσύ δεν διάβασες το Πάσχα αυτά που έπρεπε" 

Κοιτάζω τον Μάνο. Από τα αυτιά του βγάζει καπνούς. Καταλαβαίνω ότι προσπαθεί με τα χίλια ζόρια να συγκρατηθεί και να μην του ορμίσει. 

Κοιτάζω την Δώρα. "Ποιος είναι αυτός?" ψιθυρίζω στην φίλη μου. 

Δεν με κοιτάει. "Μετά" μου απαντάει λίγο αργότερα.

Κοιτάζω την κυρία Μαρία. Δεν μπορεί, αυτή μου έχει αδυναμία. Κάτι θα μου πει. "Ποιος είναι αυτός?" την ρωτάω. 

"Αχ κοπέλα μου.. Δεν ξέρεις τι κακό μας βρήκε" μου λέει και με χαϊδεύει στην πλάτη μου. "Θα τα πούμε μετά"

"Μα-"

"Δεσποινίς στο γραφείο μου τώρα!" φωνάζει ο άγνωστος κύριος. Αμέσως βγαίνει από τον θάλαμο και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Μετά από λίγο περπάτημα ανοίγει την πόρτα του γραφείου του Παπαδόπουλου. 

Ξεροκαταπίνω.

Έξω από την πόρτα πλέον δεν γράφει το όνομα του Παπαδόπουλου. Αλλά ένα άλλο. 

<<Βύρων Κομνηνός, Καθηγητής Παθολογίας>>

Ξεροκαταπίνω, ξανά.

"Περάστε και μην καθίσετε. Θέλω να είστε όρθια" μου λέει και κλείνει την πόρτα πίσω μου. Αμέσως μετά κάθεται στην πολυθρόνα που βρίσκεται πίσω από το γραφείο. 

Με κοιτάει.

Περίεργα.

"Βγάλτε την ποδιά σας" Ορίστε? 

Παύση

"Δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι, βγάλτε την ποδιά σας" μα από κάτω φοράω ένα κολλητό φανελάκι που.. διαγράφει πολλά και.. "Κάτι σας είπα"

Ξεροκαταπίνω και βγάζω την ποδιά μου. Αμέσως το μάτι του πέφτει εκεί που δεν θα έπρεπε να σε κοιτάει ένας καθηγητής σου. Σε οποιαδήποτε ηλικία.. σε οποιοδήποτε μέρος... είτε στο σχολείο, είτε στο Πανεπιστήμιο. 

Το βλέμμα του σκοτεινιάζει αμέσως. 

"Δεν θα την χρειαστείτε άλλο. Για αυτό σας είπα να την βγάλετε. Σας αποδεσμεύω από τα καθήκοντά σας για σήμερα. Από ότι είδα δεν έχετε και πολλή όρεξη για να εξετάσετε ασθενείς"

Ε?

"Και για να συστηθούμε και επίσημα. Όπως μάλλον δεν μάθατε, ο κύριος Παπαδόπουλος παραιτήθηκε και στην θέση του ήρθα εγώ. Κομνηνός ονομάζομαι" λέει και με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. Αμέσως τσιτώνομαι. "Το ονοματάκι σου?"

Ονοματάκι?

Σου?

Ξεροκαταπίνω.

"Άννα Ιακώβου" του λέω και χαμογελάει λοξά.

"Χαίρομαι πολύ κοπέλα μου για την γνωριμία. Βέβαια δεν κάναμε και την καλύτερη αρχή οι δυο μας. Αλλά τόσες επιπλέον εφημερίες θα κάνεις" μου λέει και με κοιτάει έντονα στα μάτια "θα τα βρούμε στην πορεία"

Το βλέμμα του δεν μου αρέσει καθόλου. Καθόλου όμως.

"Και τώρα είσαι ελεύθερη" με διώχνει από την εφημερία? Τόσο πολύ τον νευρίασα? "Σου είπα ότι δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Μπο.ρεις.να.φύ.γεις" 

"Όπως επιθυμείτε" του λέω και βγαίνω από το γραφείο του.

Τι ήταν αυτό τώρα?

Βγάζω το κινητό μου και στέλνω μήνυμα στην Δώρα. <<Με έδιωξε. Όταν τελειώσεις πάρε με τηλέφωνο. Έχουμε να πούμε πολλά>>

Αναστενάζω βαριά.

Προφανώς και αυτός είναι ο νέος μου καθηγητής. Δεν με απασχολεί τι έγινε με τον Παπαδόπουλο. Ποτέ μου δεν τον συμπάθησα. Και από ότι μου φαίνεται ούτε αυτόν θα τον συμπαθήσω. 

Πώς μου μιλούσε έτσι?

Πώς με κοιτούσε έτσι?

Δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα με αυτόν.. το νιώθω..

Μισή ώρα μετά ανοίγω με τα κλειδιά μου την πόρτα από το σπίτι του Άρη. Μου τα έδωσε δύο μήνες πριν. 

Με το που μπαίνω τον βρίσκω και πάλι να κάθεται στο γραφείο του. Στο στόμα του υπάρχει ένα τσιγάρο και στο τασάκι άλλο ένα. Και τα δύο είναι αναμμένα. Από πότε τα καπνίζει δυο δυο?

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες διαβάζει non stop φυσική. Δεν κουνιέται με τίποτα από την καρέκλα. Μέχρι και σεξ πάνω σε αυτό το αναθεματισμένο το γραφείο κάνουμε. Λογικά έχει αγχωθεί πολύ για την αυριανή του εξέταση.

"Πώς και τόσο νωρίς?" με ρωτάει με το που με βλέπει. Μου κάνει νόημα να πάω να κάτσω στα πόδια του.

Χμμμ..

"Άσε μωρό μου.. έμπλεξα.." του λέω και βγάζω το τζάκετ μου και τα παπούτσια μου. 

"Θες να μου πεις?" με ρωτάει και στην φωνή του διακρίνω γνήσιο ενδιαφέρον. Αλλά τι να του πω? Για τον νέο μου καθηγητή? Δεν έχω καμία όρεξη να ασχοληθώ και άλλο μαζί του.

Βολεύω τον εαυτό μου πάνω στα πόδια του. Με τα χέρια μου χαϊδεύω τα μάγουλα του και σκύβω να τον φιλήσω.. Τα χείλη μας ακουμπούν μεταξύ τους και το σώμα μου παίρνει φωτιά. Προσπαθώ να βαθύνω το φιλί αλλά δεν με αφήνει. Γιατί γαμώτο? Με εκνευρίζει που με απορρίπτει. 

"Ρε καρδούλα μου.. Δίνω αύριο σου λέω" αμέσως με απομακρύνει ελάχιστα από πάνω του. Με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στη μύτη μου. "Από αύριο θα είμαι συνέχεια μέσα σου" κάνει μια παύση και συνεχίζει "στο υπόσχομαι ομορφιά μου" 

Αμέσως η καρδιά μου λιώνει. Κάτι στον τόνο του.. κάτι στις λέξεις που επιλέγει να πει.. Με κάνει αιχμάλωτη του. Του ανήκω.

"Άρη μου.. σου υπόσχομαι να μην σε αποσπάσω από το διάβασμα σου μωρό μου. Θα με αφήσεις να κάτσω εδώ μαζί σου και να σε βλέπω που διαβάζεις?" η φωνή μου ακούγεται πολύ γλυκιά.

Ο Άρης αμέσως γελάει δυνατά. "Αυτό το ακούω εδώ και δύο εβδομάδες και μετά από ένα τέταρτο καταλήγουμε να σε πηδάω πάνω στο γραφείο"

Το ξέρω. Μα για αυτό στο λέω.

Αμέσως του χαμογελάω πονηρά. "Μπορούμε να μην περιμένουμε τόσο αυτήν την φορά" του λέω και τοποθετώ το χέρι μου πάνω στον καβάλο του. "Ξέρεις τι μπορούμε να κάνουμε μέσα σε ένα τέταρτο? Ας μην χαραμίσουμε τον πολύτιμο χρόνο μας" ψιθυρίζω στο αυτί του. 

Ακούω τον Άρη να αναστενάζει βαριά. "Γαμώτο σου για γυναίκα!" λέει και αμέσως μετά μαλάσσει το στήθος μου πάνω από το μπλουζάκι. "Θα είσαι ο θάνατος μου, μωρό μου" και με αυτό σφραγίζει τα χείλη του στα δικά μου. 

"Είσαι τα πάντα μου Άρη, τα πάντα μου" του ψιθυρίζω και αφήνω τον εαυτό μου στα επιδέξια χέρια του.

Είναι όντως τα πάντα μου. Ο Άρης μου, το αγόρι μου.. είναι τα πάντα για εμένα.