Άρης

"Σε θέλω" της λέω και την τοποθετώ καλύτερα στην αγκαλιά μου. 

Την ακούω να γελάει. "Πάλι? Σε ησυχία δεν με έχεις αφήσει τις τελευταίες μέρες"

"Πάλι, μωρό μου πάλι. Θέλω όλη μέρα να είμαι μέσα σου" Με τα χέρια μου ξεκινάω να μαλάσσω τα στήθη της. Οι σαπουνάδες βοηθούν τα χέρια μου να γλιστρούν καλύτερα πάνω στο δέρμα της.

Η Άννα γυρνάει να με κοιτάξει. "Και από αύριο που θα έχω περίοδο τι θα κάνεις?" Ωχ. Τώρα αυτό ήταν ανάγκη? Μια χαρά δεν είμαστε τόσο καιρό? Δεν μου αρέσει να πηδάω μες στο αίμα.

"Πάντα υπάρχουν εναλλακτικές" ελπίζω να την έπιασε την σπόντα για κώλο.

Το πρόσωπο της Άννας συννεφιάζει. Τι έπαθε τώρα? Μήπως δεν της άρεσε το υπονοούμενο? "Θέλεις να βγούμε έξω? Μούλιασα τόση ώρα στο νερό" μου λέει και κάνει κίνηση να βγει από την μπανιέρα. Δεν την αφήνω. Θέλω να την πηδήξω εδώ μέσα. Τόσες εβδομάδες και δεν το κάναμε ούτε στο ντουζ ούτε στην μπανιέρα. 

Με μια απότομη κίνηση μας αναποδογυρίζω έτσι ώστε η Άννα μου να είναι από κάτω και εγώ από πάνω της. Ανοίγω τα πόδια της δεξιά και αριστερά και τοποθετώ τον εαυτό μου καλύτερα ανάμεσα τους. Το μισό νερό από την μπανιέρα έχει βγει έξω, αλλά πραγματικά είναι το τελευταίο πράγμα που με νοιάζει. Εγώ θα τα μαζέψω?

"Τι έχεις στο νου σου?" με ρωτάει η Άννα και σμίγει τα φρύδια της. Μα γιατί εκπλήσσεται? Τόσες φορές έχουμε πηδηχτεί. Ακόμη να το συνηθίσει? 

"Θα δεις μωρό μου θα δεις.." της λέω με αισθησιακή φωνή. Τα δάχτυλά μου βρίσκουν με μεγάλη ευκολία την περιοχή της. Τρίβω την κλειτορίδα της ελαφρά και αμέσως το κορίτσι μου κλείνει τα μάτια του. 

Αναστενάζω βαριά. Είμαι ήδη σκληρός. Πολύ σκληρός. Πάντα έτσι είμαι κοντά της. Με το που την βλέπω μου σηκώνεται και θέλω να της τον χώσω αμέσως. Είναι τέλειο το σεξ με συναισθήματα.

Παίρνω τα χέρια μου από την περιοχή της και τα τοποθετώ δεξιά και αριστερά από το κεφάλι της, στο τεχνητό μάρμαρο της μπανιέρας. Η Άννα ανοίγει αμέσως τα μάτια της και με κοιτά με παράπονο. "Γιατί σταμάτησες?" 

"Αυτό που θα κάνω σε λίγο θα σου αρέσει περισσότερο μωρό μου" της λέω και της τον τρίβω στην περιοχή της. 

Η Άννα μου αναστενάζει και κλείνει τα μάτια της. Πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά της. Της τα ρουφάω και συνεχίζω προς τον λαιμό της. 

"Άρηηη" την ακούω να λέει το όνομά μου. Σπρώχνω λίγο τον εαυτό μου μέσα της. Μόνο το κεφαλάκι. "Ρε Άρη σου μιλάω!" τι έπαθε και νευρίασε? Με ένα καλό πήδημα θα την χαλαρώσω. "Άρη μην μπεις!" παγώνω. 

Σηκώνω το κεφάλι μου από τον λαιμό της και την κοιτάω. Φαίνεται εκνευρισμένη. "Τι έπαθες μωρό μου?" 

"Δεν φοράς προφυλακτικό" μου λέει και τοποθετεί τα χέρια της στους ώμους μου. Προσπαθεί να με απομακρύνει από πάνω της αλλά δεν την αφήνω. 

Αυτό ήταν? Και τρόμαξα. "Θα είμαι προσεκτικός, μωρό μου" της λέω και ξεκινάω να δίνω φιλιά στο στήθος της. Οι ρώγες της έχουν σκληρύνει. "Εσύ χαλάρωσε και απόλαυσε το. Θα σου αρέσει θα δεις, είναι καλύτερο χωρίς" 

Δεν με αφήνει να συνεχίσω. "Είπα όχι, δεν θέλω!" θύμωσε? Γιατί σίγουρα έτσι ακούγεται. Βάζει δύναμη στα χέρια της και με σπρώχνει τελείως από πάνω της. Γιατί το κάνει αυτό τώρα? 

"Κάτι σου έχω πει για τα όχι και τα μη. Μπορεί σε όλα τα άλλα να κάνω τα στραβά μάτια, αλλά στο κρεβάτι θέλω να με υπακούς" της λέω και πλέον είμαι και εγώ εκνευρισμένος. "Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά ρε Άννα" 

Η Άννα στενεύει τα μάτια της. "Το κάνω ήδη αυτό. Σε υπακούω. Και μην κολακεύεσαι. Το κάνω επειδή μου αρέσει. Αλλά το σώμα μου σε κίνδυνο δεν το βάζω" ποιος κίνδυνος? Αφού θα έβγαινα. Της το είπα.

"Και τώρα με συγχωρείς, αλλά μου έφυγε κάθε ερωτική διάθεση" λέει και βγαίνει από την μπανιέρα. Φεύγει από το μπάνιο και με αφήνει μόνο μου.

Τι έγινε τώρα?

Μετά από 10 λεπτά βγαίνω και εγώ από το μπάνιο. Πάω στο δωμάτιο και δεν είναι εκεί. Αν έχει φύγει από το σπίτι μου χωρίς να μου το πει, θα γίνει χαμός. Έχω ξεκινήσει να φορτώνω άσχημα. Δεν γουστάρω να ακούω όχι στο σεξ. Ένα πράγμα της έχω ζητήσει. Ένα. Πού είναι το δύσκολο να το καταλάβει? Μια απαίτηση έχω γαμώ! Πρέπει να μου κάνει την ζωή δύσκολη και εκεί? Αρκετά έχουν μαζευτεί. Τώρα δεν θα ευχαριστιέμαι ούτε το σεξ?

Ντύνομαι και βγαίνω από το δωμάτιο. Πάλι καλά που την βρίσκω ξαπλωμένη στον καναπέ. Στα χέρια της κρατάει ένα βιβλίο. 

"Θέλω να ξεκινήσεις τα αντισυλληπτικά" της λέω και κάθομαι στην πολυθρόνα δίπλα της. 

Σιωπή

"Με άκουσες?" την ξαναρωτάω.

"Ναι" λέει και συνεχίζει να διαβάζει για Το Ηλεκτροκαρδιογράφημα στην καθημερινή κλινική πράξη. 

"Και γιατί δεν απαντάς?" λέω και ανάβω τσιγάρο. Έχω την αίσθηση ότι η συζήτηση δεν θα έχει αίσιο τέλος.

"Μα δεν με ρώτησες κάτι. Σαν διαταγή μου ακούστηκε εμένα. Παράλογη διαταγή κιόλας" έχει όρεξη για καβγά. Το βλέπω. Ρουφάω με μανία το τσιγάρο. Πρέπει να ηρεμήσω. Δεν της αρέσουν οι φωνές.

"Είσαι πολύ ανώριμη" της λέω αλλά δεν απαντάει. Πάλι γαμώ δεν απαντάει, πάλι! Τώρα φταίω εγώ να την πιάσω από το μαλλί, να την σύρω στο κρεβάτι και να της πω πόσα απίδια χωράει ο σάκος? "Θα μιλήσεις επιτέλους?" ο τόνος μου είναι ήρεμος. Προς το παρών.

"Κάνε μου μια ερώτηση και θα σου απαντήσω" μου λέει και συνεχίζει να διαβάζει το πούστικο το βιβλίο. 

"Θα πάρεις αντισυλληπτικά?" θέλω να την νιώσω χωρίς το ηλίθιο πλαστικό πράγμα πάνω μου. Θέλω να την αισθανθώ γύρω μου. Θέλω να είμαστε ένα. Συνέχεια.

"Όχι" λέει και τα νεύρα μου εκτοξεύονται στα ουράνια. Αυτή δεν νιώθει την ανάγκη να νιώσει το δέρμα μου στα τοιχώματά της? Είναι που δεν το έχει κάνει ποτέ χωρίς. Για αυτό. 

"Δεν το έχουμε ξανακάνει χωρίς προφυλακτικό. Είναι καλύτερο μωρό μου" της λέω με απαλή φωνή. Ας της το εξηγήσω με ηρεμία για να καταλάβει. "Εγώ το έχω κάνει παλιότερα χωρίς και είναι καλύτερο" 

Έπιασα φλέβα. Με το που τελειώνω την πρότασή μου παίρνει το βλέμμα της από το βιβλίο και με κοιτάζει. Αλλά.. Για μισό? Προσπαθεί να με δολοφονήσει με το βλέμμα της? "Αυτό είναι το θέμα. Ότι παλιότερα το έχεις κάνει χωρίς προφύλαξη. Και είμαι σίγουρη ότι αυτές που πηδούσες το έκαναν και με άλλους χωρίς προφύλαξη" 

Τα νεύρα μου έχουν φύγει πάνω από το κεφάλι μου. Νιώθω το γαμημένο το αίμα να πάλλεται στις φλέβες μου. Το σαγόνι μου έχει σφίξει και με δυσκολία ανάβω το γαμημένο το τσιγάρο.

ΤΙ ΛΈΕΙ ΓΑΜΏ? ΥΠΉΡΧΕ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΝΑ ΜΗΝ ΕΊΜΑΙ ΚΑΘΑΡΌΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΡΟΤΕΙΝΑ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ? ΓΙΑ ΤΌΣΟ ΜΆΛΑΚΑ ΜΕ ΕΧΕΙ? Αλλά μάλλον ναι. Για αυτό μου φέρεται έτσι. Έχει δεδομένο το παιχνιδάκι της και βαράει αλύπητα.

"Είμαι καθαρός" της λέω με ηρεμία, ενώ μέσα μου βράζω.

Η Άννα ξεκινάει να γελάει. Γελάει. ΓΕΛΆΕΙ. Θα την πάρει και θα την σηκώσει σήμερα. Δεν θα μου την γλιτώσει. Τα σπασμένα από τόσο καιρό θα βγουν όλα σήμερα.

"Αυτό δεν το ξέρεις. Και δεν υπάρχει λόγος να εκνευρίζεσαι" πού το κατάλαβε? "δεν είναι τραγικό να έχει κάποιος κάποιο σου μου νου" τι είναι το σου μου νου?

Σηκώνομαι από την πολυθρόνα και πάω στο γραφείο. Αρπάζω την γαμημένη την σελίδα και την πετάω στα χέρια της. "Δεν είμαι άγιος, Άννα. Έχω κάνει και παρτούζες. Έχω ξυπνήσει και με 3, και με 4 γυναίκες το πρωί χωρίς να θυμάμαι το πώς βρέθηκα στο κρεβάτι μαζί τους. Πόσο μάλλον το αν είχα βάλει προφυλακτικό. Φαντάζομαι ότι δεν σου λέω κάτι που δεν είχες υποψιαστεί. Έξυπνη είσαι και ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου. Κάνω εξετάσεις συχνά πυκνά. Όταν σου λέω ότι είμαι καθαρός το εννοώ" η Άννα δεν λέει τίποτα και κοιτάζει τις εξετάσεις μπροστά της.

Την βλέπω να ξεροκαταπίνει. "Δεν το ήξερα" λέει και η φωνή της ίσα που ακούγεται.

"Ναι αλλά το γαμημένο το στοματάκι σου το ανοίγεις και πετάς προσβολές. Δεν σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Άνθρωπος είμαι και εγώ. Πληγώνομαι ρε Άννα!" της λέω και ακούγομαι αγανακτισμένος. Είμαι όντως αγανακτισμένος.

Η Άννα ανακάθεται στον καναπέ. Σηκώνει αργά το κεφάλι της και με κοιτάζει. Τα μάτια της γυαλίζουν. Έχει βουρκώσει? Την γαμημένη την τύχη μου, γαμώ! Δεν της φώναξα καν. Τι έπαθε?

Αναστενάζω και πάω δίπλα της. Σβήνω το τσιγάρο που κρατούσα και την αγκαλιάζω. Με το χέρι μου την αναγκάζω να με κοιτάξει. Χάνομαι στα καταπράσινα μάτια της. Αυτά ερωτεύτηκα πρώτα πάνω της. Της δίνω ένα πεταχτό φιλί. 

Αναστενάζω

"Δεν πειράζει μωρό μου, ότι έγινε έγινε. Ας το αφήσουμε πίσω μας. Λοιπόν, τώρα που το λύσαμε και αυτό, τι λες? Θα πάρεις αυτά τα χαπάκια για να μπορώ και εγώ να χάνομαι μέσα σου ξανά και ξανά?" της λέω με αισθησιακή φωνή και ξεκινάω να φιλάω τον λαιμό της.

"Ό-όχι" παγώνω "βασικά.. δεν.. δεν ξέρω αν μπορώ" την ακούω να τραυλίζει. Σηκώνομαι από τον καναπέ σαν το ελατήριο. Η πίεση μου δεν πρόλαβε καλά καλά να κατέβει και ανέβηκε αμέσως, πάλι.

"Γιατί όχι?" την ρωτάω και ανάβω και άλλο τσιγάρο. Μόνο όχι ακούω από το στόμα της ρε πούστη μου! Τι θα γίνει με αυτήν την γυναίκα?

Η Άννα με κοιτά φευγαλέα και αμέσως μετά τοποθετεί τα χέρια της στο πρόσωπό της. Την ακούω να ξεφυσάει.

"Βγάλε τα χέρια σου από εκεί. Σε ότι και να μου πεις θέλω να δω αν θα πεις την αλήθεια ή αν θα με φλομώσεις στην μπαρούφα" έχω μάθει να διαβάζω το πρόσωπό της πλέον. Μπορώ να καταλάβω πότε λέει ψέματα και πότε όχι. Κάτι που κάνει συχνά. Τουλάχιστον με τους άλλους.

Η Άννα για το δικό της καλό με υπακούει. Κατεβάζει τα χέρια της και με κοιτάει. "Δεν θέλω να σου δώσω την εξήγηση που ζητάς" μου λέει και το βλέμμα της είναι κενό.

"ΞΕΚΊΝΑ ΝΑ ΜΙΛΆΣ ΓΑΜΏΤΟ ΓΙΑΤΊ ΘΑ ΜΕ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΣΤΟ ΤΡΕΛΟΚΟΜΕΊΟ ΜΕ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΤΗΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΆ ΣΟΥ" νιώθω την φλέβα στο κούτελο μου να πάλλεται. Δεν είμαι απλά θυμωμένος. Είμαι εξαγριωμένος. Πάλι όχι? Πάλι την ρωτάω κάτι και πάλι μου λέει όχι? Τι σκατά?

"ΔΕΝ ΠΡΌΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΌΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΧΤΥΠΙΈΣΑΙ" φωνάζει και ακούγεται σε όλη την πολυκατοικία. Σηκώνεται από τον καναπέ σαν το ελατήριο και ανάβει τσιγάρο. Πρώτη φορά την ακούω να μου φωνάζει. Τι έγινε? Τι είπα που την εκνεύρισε τόσο πολύ? Την προηγούμενη φορά που της φώναξα, διατήρησε την ηρεμία της.

"ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ ΑΠΆΝΤΗΣΕ ΜΟΥ. ΓΙΑΤΙ.ΔΕΝ.ΞΕΡΕΙΣ.ΑΝ.ΜΠΟΡΕΙΣ.ΝΑ.ΠΑΡΕΙΣ.ΤΑ.ΧΑΠΙΑ?????"

"ΓΙΑΤΊ ΠΑΊΡΝΩ ΉΔΗ ΆΛΛΑ"

Σιωπή

..........

Τι είπε? 

Παίρνει και άλλα χάπια? 

"Τι χάπια?" την ρωτάω και η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Έχει κάτι το μωρό μου? "Είσαι άρρωστη?"

"Όχι" μου απαντάει με ηρεμία, ξανακάθεται στον καναπέ και σβήνει το τσιγάρο της.

Μπερδέυτηκα. "Ο κόσμος τα χάπια τα παίρνει όταν είναι άρρωστος" της λέω και κάθομαι δίπλα της. Αν μου πει ότι είναι άρρωστη, θα πεθάνω. 

"Επίσης, μερικές φορές τα παίρνει για να μην αρρωστήσει" η φωνή της τρέμει. Την βάζω στην αγκαλιά μου. Το κεφάλι της είναι στο στήθος μου και τα χέρια μου την κρατάνε σφιχτά για να μην μου φύγει. Την θέλω. Είμαι ερωτευμένος μαζί της. Δεν πονάει μόνο το σώμα μου για αυτήν, αλλά και η καρδιά μου.

"Θέλεις να μου μιλήσεις?" της ψιθυρίζω. Έλα μωρό μου. Πες μου τι αισθάνεσαι. Εγώ λιώνω για εσένα. 

Σιωπή

"Άννα μου, μωρό μου?" επιμένω.

Σιωπή

"Άννα μου μίλησε μου, ψυχή μου" την παρακαλάω.

Σιωπή

"Πες μου τι αισθάνεσαι.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Σιωπή

Αναστενάζω και κλείνω τα μάτια μου. Ήρθε η στιγμή. Το νιώθω. Ήρθε η στιγμή να της πω τι αισθάνομαι. Οφείλει να ξέρει. Πρέπει να ξέρει. Θα.. θα.. θα αντιδράσει σε αυτό που θα της πω. Και είμαι σίγουρος ότι θα πέσει στην αγκαλιά μου. Και θα μου μιλήσει και το κορίτσι μου. Σήμερα είναι η μέρα που θα ανοίξουμε τις καρδιές μας.

Την απομακρύνω από την αγκαλιά μου και την αναγκάζω να με κοιτάξει. Τα πράσινα μάτια της με κοιτάνε με παράπονο. Έχει βουρκώσει. Σκύβω και φιλάω τα μάτια της. 

"Άννα μου.. μωρό μου.. μίλησε μου" της λέω και η φωνή μου σπάει "είμαι εδώ για εσένα, νιώθω πράγματα για εσένα. Εδώ και καιρό η καρδιά μου-"

Το δάχτυλο της Άννας πιέζει τα χείλη μου και δεν με αφήνει να ολοκληρώσω. Τι κάνει? "Μη.. μη συνεχίζεις.. σε παρακαλώ.." 

Μου κάνει πλάκα? Εδώ πάω να της κάνω ερωτική εξομολόγηση. Γιατί με σταματάει?

"Άννα, δεν κατάλαβες μωρό μου, σου λέω ότι-"

"Σε παρακαλώ.. Μη... δεν θα αντέξω να το ακούσω... γιατί δεν ξέρω τι να σου απαντήσω..." η φωνή της είναι απαλή.

Αναστενάζω

"Άννα μου, θα σε βοηθήσω εγώ μωρό μου. Ξέρω ότι νιώθεις και εσύ για εμένα και-"

"Άρη δεν νιώθω τίποτα για εσένα, είμαι σίγουρη για αυτό"

...........

...........

...........

Δεν μπορεί...

Εγώ... εγώ της ανοίγω την καρδιά μου.. και το κορίτσι μου..

Δεν μπορεί....

Είναι.. είναι η πρώτη γυναίκα που ερωτεύομαι...

Και αυτή? Δεν νιώθει τίποτα?

Ξεροκαταπίνω

"Άρη.." η φωνή της σπάει την σιωπή μετά από πολλή ώρα.

"Άννα σε θέλω ολόκληρη. Ψυχή και σώμα" της λέω και νιώθω τα μάτια μου υγρά. Τα πρόσωπά μας είναι τόσο κοντά. Νιώθω την ανάσα της πάνω μου.

Η Άννα χαμογελάει πικραμένα. "Δεν έχω ψυχή"

Μαλακίες

"Στο έχω ξαναπεί. Είμαι συναισθηματικά κενή"

Μαλακίες

"Μωρό μου, τι λες? Τι σου συμβαίνει? Πες μου. Θα το λύσουμε μαζί. Θα σε βοηθήσω εγώ" τα χέρια μου σκουπίζουν τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια της.

"Απλά πέρασα κάποιες δύσκολες καταστάσεις στο παρελθόν και-"

"ΠΕΣ ΜΟΥ. ΠΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ" αναστενάζω. Δεν έπρεπε να υψώσω την φωνή μου. "Πες μου κορίτσι μου, μίλησε μου για εσένα. Σε παρακαλώ" τα χείλη μου απέχουν εκατοστά από τα δικά της. Λίγο ακόμη και θα τα γευτώ. 

Μίλησε μου μωρό μου, βοήθησε μας

Η Άννα μου κλείνει τα μάτια της. Το βλέπω, θα μου μιλήσει, θα μου ανοιχτεί. Θα με κάνει να δω μέσα της. Και από την αμέσως επόμενη στιγμή θα το βάλω σκοπό της ζωής μου να την κάνω να ξεχάσει. Θα της κάνω έρωτα μέχρι να πάρω όλο τον πόνο από το σώμα της. Θα της λέω συνέχεια το πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της για να απαλύνω τον πόνο από την καρδιά της. Θα είμαστε επιτέλους μαζί. Δεν θα κρυβόμαστε. Θα μπορώ να την φιλάω άφοβα κάθε φορά που θα είμαστε σπίτι του ψηλού. Θα έρχεται μαζί μας έξω για ποτό, για φαγητό, για τα πάντα. Δεν θα λέει ψέμματα για το πού είναι όταν την παίρνουν τηλέφωνο και είναι στο σπίτι μου. Θα μπορώ να την πάω στην σχολή της και να πηγαίνω να την παίρνω κιόλας. Δεν θα πηγαίνω σπίτι της μόνο τα Σαββατοκύριακα που λείπει η Νεφέλη. Θα με καλεί και εμένα όταν μαζεύονται με την παρέα της για ταινία.

"Δεν θέλω να σου πω"

Την ακούω να λέει και χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου. Παγώνω. Νιώθω την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. 

Τι είπε? Τι είπε γαμώ? 

ΤΙ ΕΊΠΕ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ?

Σηκώνομαι από τον καναπέ σαν το ελατήριο και πάω στην τζαμαρία. Κλείνω τα μάτια μου και τρίβω με μανία τους κροτάφους μου. 

ΓΙΑΤΙ ΜΕ ΑΚΥΡΩΝΕΙ ΕΤΣΙ ΓΑΜΩ? ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ? ΓΙΑΤΙ? ΤΙ ΚΑΝΩ ΛΑΘΟΣ? ΤΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ? ΤΙ ΠΑΕΙ ΣΤΡΑΒΑ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΜΕΣΑ? ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΑΖΙ ΤΗΣ. ΛΙΩΝΩ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΤΗΣ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΣΑΝΩ ΚΟΝΤΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΙ ΚΑΝΕΙ? ΤΙ? ΜΟΥ ΡΙΧΝΕΙ ΆΚΥΡΟ. ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΛΕΙ. ΜΟΥ ΤΟ ΛΕΕΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ. ΚΑΙ ΕΓΩ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΕΠΙΜΕΝΩ. ΤΗΣ ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΜΟΥ ΑΝΟΙΧΤΕΙ ΚΑΙ ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΥΨΩΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟΝ ΤΟΙΧΟ ΓΥΡΩ ΤΗΣ. ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΛΗΣΙΑΣΩ ΓΑΜΩ? ΠΩΣ? 

"Φύγε"

Η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Σιωπή

"Άρη.. σε παρακαλώ.."

"Φύγε μου προκαλείς πονοκέφαλο"

Σιωπή

"Άρη..."

"Το εμπέδωσα ότι δεν νιώθεις τίποτα για εμένα. Αν έστω και λίγο με εκτιμάς, φύγε. Φύγε και άσε με να ηρεμήσω"

Σιωπή

"Αυτό θέλεις? Σίγουρα?"

"Ναι. Φύγε"

Σιωπή

Περνάει λίγη ώρα μέχρι που ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει. 

Έφυγε

Γυρνάω να κοιτάξω το σαλόνι. Άδειο. Τι σύμπτωση? Έτσι νιώθω και εγώ.

Αναστενάζω

Πάω στο μπαρ και παίρνω το μπουκάλι με το γνωστό καφέ υγρό. 

Τουλάχιστον αυτό δεν θα με αδειάσει. Θα το αδειάσω εγώ.