Άννα

"Ποιος θα πάρει την εισαγωγή?"

Είμαι χαρούμενη. Για πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό στην ζωή μου είμαι χαρούμενη. Υπάρχουν στην καθημερινότητά μου στιγμές όπου αφήνομαι. Αφήνομαι και νιώθω. Νιώθω απόλαυση, ευχαρίστηση, ηδονή. Ξεχασμένα συναισθήματα για εμένα.

"Γιατί να βάλουμε εισαγωγή? Μόνο ιστορικά στοιχεία έχουμε"

Και όλα αυτά λόγω του Άρη. Ο Άρης. Περνάω τέλεια μαζί του. Και δεν είναι μόνο το σεξ. Με κάνει να νιώθω και κάτι παραπάνω από σαρκική ηδονή. Με κάνει να νιώθω καλά μαζί του! Μπορώ να είμαι ο εαυτός μου! Δεν με ρωτάει για το παρελθόν μου, κάτι που εκτιμώ αφάνταστα. Νιώθω άνετα μαζί του. 

"Ε αυτά θα βάλουμε!"

Ούτε για το μέλλον μιλάει. Και εκεί τα έχουμε βρει. Κάτι χαλαρό είπαμε και όπου βγάλει. Αν βγάλει. Δεν είναι και απαραίτητο. Δεν μίλησε κανείς για συναισθήματα. Και καλύτερα έτσι. Αν το μπλέξουμε τόσο πολύ θα χαλάσει αυτό που έχουμε τώρα. Και αυτό που έχουμε είναι μαγικό.

"Εγώ λέω να την αφήσουμε στην άκρη. Να ξεκινήσουμε με έναν ορισμό και να μπούμε απευθείας στο θέμα"

Σεξ, σεξ, σεξ, σεξ. Τι έχανα τόσο καιρό? Κάθε φορά που με αγγίζει, βάζει φωτιά σε όλο μου το κορμί. Ανατριχιάζω ολόκληρη. Αυτό που προκαλεί στο σώμα μου δεν μπορώ να το διαχειριστώ. Είναι τέλειος. Αν και άγριος, αρκετά άγριος, αλλά μου αρέσει. Μόνο το πρώτο βράδυ το πήγε αργά. Και για αυτό τον εκτίμησα λίγο παραπάνω. Μου είπε ότι πόνεσε και αυτός εκείνη την βραδιά. Ποτέ δεν κατάλαβα τι εννοούσε. Το μόνο κακό είναι ότι..

"Εσύ Άννα τι λες?"

"Δεν μου αρέσουν τα χαστούκια στον κώλο" 

Αμέσως ο Μάνος και η Δώρα γουρλώνουν τα μάτια τους. Μου ξέφυγε? Το άκουσαν? Μάλλον ναι, αν κρίνω από τις φάτσες τους.

"Το δοκίμασες με κάποιον και δεν σου άρεσε?" με ρωτάει ο Μάνος και από τον τόνο του καταλαβαίνω ότι ενοχλήθηκε. Τι θα κάνω με αυτό το παιδί?

Η Δώρα σηκώνει τα φρύδια της όλο νόημα και περιμένει την απάντησή μου. 

"Ατάκα από ταινία είναι" τους λέω την πρώτη δικαιολογία που μου έρχεται στο μυαλό. 

Και μετά σιωπή.

Δεν με πιστεύουν! Γαμώτο! Κάτι πρέπει να κάνω με τις δικαιολογίες που βρίσκω! 

"Λοιπόν, να χωρίσουμε τα μέρη της εργασίας να τελειώνουμε. Να ξεκινήσει να δουλεύει ο καθένας το κομμάτι του μόνος του και να μην συναντιόμαστε τα σαββατόβραδα. Αν εσείς δεν έχετε ζωή, έχω εγώ" λέει η Δώρα και ακούγεται νευριασμένη.

Είμαστε σπίτι μου. Σάββατο βράδυ και ώρα 10. Το απόγευμα γύρισα από τον Άρη και για κάποιο λόγο έχει ήδη αρχίσει να μου λείπει. Τον θέλω πάλι! Μα τι έχει επιτέλους αυτός ο άντρας και δεν μπορώ να ξεκολλήσω από πάνω του? Ή από κάτω του?

"Εγώ έχω ζωή και στέκεται μπροστά μου" λέει ο Μάνος και με κοιτάζει με ένα τρυφερό βλέμμα. 

"Μάνο μαζέψου" ο τόνος μου είναι κοφτός.

"Λοιπόν, στο θέμα μας γιατί πρέπει να φύγω σε λίγο" λέει η Δώρα και ανοίγει το βιβλίο.

"Πού θα πας?" ενδιαφέρομαι να μάθω "Ραντεβουδάκι με τον ειδικευόμενο πάλι?" της λέω και σηκώνω τα φρύδια μου. Μακάρι να καταλήξει κάπου όλο αυτό. Το αξίζει. Της αξίζει να είναι ευτυχισμένη.

"Ναι" απαντάει ξερά, λες και την ενοχλεί που θα βγει μαζί του "Δυστυχώς με αυτόν"

"Γιατί με ποιον ήθελες να βγεις?" την ρωτάω και εκείνη την στιγμή χτυπάει το κινητό μου. Το όνομα του Γιώργου αναβοσβήνει στην οθόνη. 

"Δυστυχώς με αυτόν που σε καλεί" μου δείχνει το κινητό μου. Δύσκολο το κόβω να καταλήγει κάπου με τον ειδικευόμενο. 

"Έλα, τι θες?" απαντώ στην κλήση.

"Τρεις μέρες έχουμε να μιλήσουμε. Μου έλειψες!" λέει ο κολλητός μου μέσα από το ακουστικό, ενώ παράλληλα ακούω φασαρία. 

"Άσε τα σάπια Γιωργάκη, πες τι θες γιατί έχω δουλειά" ο Μάνος με κοιτάει από τον απέναντι καναπέ και μου κλείνει το μάτι. Αμέσως παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του.

"Μαζί είστε?" σίγουρα αναφέρεται στην φίλη μου.

"Ναι μαζί"

"Δώστην μου λίγο" κάνω νόημα στην Δώρα να πάρει το κινητό, αλλά νεύει αρνητικά.

"Δεν μπορεί τώρα έχει δουλειά"

Τον ακούω να ξεφυσάει. "Είμαστε σε ένα ταβερνάκι στου Ψυρρή με τα παιδιά, θέλετε να έρθετε?" αμέσως στο μυαλό μου έρχεται η εικόνα του Άρη. Και της Μαίρης.

Όταν είπαμε να το κρατήσουμε σε χαλαρό επίπεδο την προηγούμενη εβδομάδα, ο Άρης δεν έκανε λόγο για αποκλειστικότητα. Όλη την εβδομάδα που μας πέρασε, η Μαίρη τον καλούσε συνέχεια. Την Τρίτη είχαμε ακόμη ένα τετ-α-τετ στο σπίτι του, το οποίο έληξε με τον Άρη να την διώχνει κακήν κακώς. Ξέρω ότι δεν έχουμε σχέση και δεν μπορώ να γκρινιάζω, αλλά εμένα αυτό για κάποιον λόγο με εκνευρίζει. Απίστευτα πολύ. Αν πηγαίνει και με άλλες ... Λες να πηγαίνει και με άλλες? 

Μάλιστα

Τα νεύρα μου

"Δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα. Είμαστε με τον Μάνο και κάνουμε εργασία" λέω στον Γιώργο. 

"Τα φιλιά μου στον Μάνο. Και πες στην φίλη σου ότι εμείς οι δύο δεν τελειώσαμε" λέει και τερματίζει την κλήση.

"Με γκόμενες είναι?" με ρωτάει η Δώρα. Της χαμογελάω αχνά. Και μόνο στο άκουσμα του ονόματος του Γιώργου την βλέπω να πονάει.

"Έχει και από αυτές" της λέω και για κάποιον ανεξήγητο λόγο, νιώθω και εγώ ένα πόνο μέσα μου. Τι έχω πάθει?

"Μάλιστα" λέει η Δώρα. Σηκώνεται από τον καναπέ και ξεκινάει να ντύνεται. "Χωρίστε μόνοι σας την εργασία, όπως θέλετε, δεν με νοιάζει. Έχω να γίνω θεά και για ένα ραντεβού" με φιλάει στο μάγουλο και φεύγει από το σπίτι μου.

"Και τώρα οι δυο μας" λέει ο Μάνος όλο υπονοούμενο και έρχεται στον καναπέ δίπλα μου. Νιώθω το χέρι του στο γυμνό μπούτι μου. 

"Μάνο το κουλό σου, πάρ'το από πάνω μου. Τώρα" του λέω και του δίνω να καταλάβει ότι δεν έχει άλλες επιλογές. 

"Μα γιατί? Μου αρέσει πολύ το δέρμα σου. Αν με άφηνες θα σε άγγιζα όλη μέρα" μου ψιθυρίζει στο αυτί. Αμέσως σηκώνομαι και πάω στον απέναντι καναπέ. 

"Λοιπόν, για να τελειώνουμε, να πας και εσύ στο σπιτάκι σου. Για εισαγωγή βάζουμε μόνο τον ορισμό και πάμε αμέσως στο κυρίως θέμα"

"Πάμε με τα χίλια στο κυρίως θέμα, μωρό μου" λέει ο Μάνος και προτού το καταλάβω σηκώνεται από τον καναπέ, με πλησιάζει και κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. 

Δεν του ανταποδίδω το φιλί. Προσπαθώ να τον διώξω από πάνω μου, αλλά μάταια. Το σώμα του με έχει εγκλωβίσει ανάμεσα σε αυτόν και τον καναπέ. 

Για καλή μου τύχη εκείνη την στιγμή χτυπάει το κουδούνι της πόρτας.

"Γαμώτο! Τώρα βρήκε?" λέει εκνευρισμένος ο Μάνος. "Πρέπει οπωσδήποτε να ανοίξεις?" με ρωτάει.

"Ναι" του λέω και σηκωνόμαστε από τον καναπέ. "Και μην τολμήσεις να με αγγίξεις ξανά με αυτόν τον τρόπο" τι δεν καταλαβαίνει γαμώτο? Δεν τον θέλω!

Αφήνω τον Μάνο και πάω να ανοίξω την πόρτα. Μπροστά μου βλέπω τον Άρη και γουρλώνω τα μάτια μου. Γιατί ήρθε τέτοια ώρα εδώ? Για αύριο το πρωί δεν είχαμε πει? Τον βλέπω να μου χαμογελάει με δυσκολία. Με πολύ μεγάλη δυσκολία μπορώ να πω. Και από την έκφραση του προσώπου του καταλαβαίνω ότι είναι θυμωμένος. Έγινε κάτι και δεν το αντιλήφθηκα?

"Να περάσω?" μου λέει και δεν περιμένει απάντηση, με προσπερνάει και μπαίνει στο σπίτι.

Ο Μάνος με το που βλέπει τον Άρη στενεύει τα μάτια του. Ο Άρης ανταποδίδει. Τι γίνεται εδώ?

"Καλησπέρα Μάνο" λέει ο Άρης και χαμογελάει λοξά. 

"Καλησπέρα Άρη" λέει ο Μάνος και ξεφυσάει. Σταματάει την οπτική επαφή με τον Άρη και κάθεται στον καναπέ. "Πώς και από εδώ?" τον ρωτάει και ακούγεται αγανακτισμένος. 

"Θέλω να πω δυο κουβέντες με την Άννα. Μπορείς να μας αφήσεις μόνους?" λέει ο Άρης. Κάτι δεν μου αρέσει στον τόνο του.

"Η αλήθεια είναι ότι είχαμε μια δουλειά" λέει ο Μάνος. 

Αποφασίζω να επέμβω, γιατί δεν νομίζω να εξελιχθούν καλά τα πράγματα με εμάς τους τρεις στον ίδιο χώρο. "Μάνο μπορείς να φύγεις, σε παρακαλώ? Θα μιλήσουμε αύριο για την εργασία"

"Όντως Άννα? Με διώχνεις, επειδή ο Άρης θέλει να σου πει δυο κουβέντες στις 10 και μισή το βράδυ?" λέει και το υφάκι του μου την δίνει.

"Όχι μόνο για αυτό" του απαντάω κοφτά και τον κοιτάω με νόημα στα μάτια. Το φιλί πριν το ξέχασε κιόλας?

"Όπως θες" λέει ο Μάνος και ακούγεται εκνευρισμένος. Ανοίγει την πόρτα και φεύγει.

Πλέον είμαστε μόνοι μας με τον Άρη. Τον κοιτάω και το βλέμμα του πετάει σπίθες. Είναι θυμωμένος. Μάλλον όχι, είναι εξαγριωμένος για την ακρίβεια. Έκανα κάτι κακό και δεν το ξέρω?

Ξεκινάει να με πλησιάζει απειλητικά. Στην πορεία βγάζει το τζάκετ του και το πετάει στο πάτωμα. Ξεκινάω να πισωπατάω. Κάτι με φοβίζει στο βλέμμα του. 

"Άρη έγινε κάτι?" τον ρωτάω αλλά απάντηση δεν παίρνω.

Ο Άρης με φτάνει και με το σώμα του με εγκλωβίζει ανάμεσα σε αυτόν και την εξώπορτα. Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου. Είναι κατάμαυρα και μέσα τους διακρίνω θυμό. Τα χέρια του αγγίζουν τους γοφούς μου. Με μία κίνηση με σηκώνει και τοποθετεί τα πόδια μου γύρω από την μέση του και αυτά αυτόματα κλειδώνουν. Τα χείλη του είναι κοντά στα δικά μου και η ανάσα του με καίει. Δεν έχει μιλήσει ακόμη.

Το ένα του χέρι αφήνει τον ένα μου γοφό και ανεβάζει την φούστα μου προς τα πάνω, μέχρι που αυτή να μαζευτεί στην μέση μου. Αμέσως μετά τα δάχτυλά του κατεβαίνουν και αγγίζουν την περιοχή μου, πάνω από το εσώρουχό μου. 

Ξεροκαταπίνω. Έχω αρχίσει τα κατεβάζω πολλά υγρά. Κάτι στο βλέμμα του, κάτι στο άγγιγμα του, με ανάβει απίστευτα πολύ. Τον θέλω μέσα μου. Το σώμα μου τον ζητάει. Τον νιώθω να μου σκίζει το εσώρουχο. Βρακί για βρακί δεν θα μου αφήσει. Ανοίγω το στόμα μου για να τον βρίσω, αλλά δεν προλαβαίνω. Κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. Η γλώσσα του βρίσκει αμέσως την δική μου και με φιλάει με πάθος. Έχει γεύση από τσιγάρο και αλκοόλ, αλλά όχι από whiskey, κάτι άλλο είναι.

Αυτόματα ανατριχιάζω ολόκληρη. Δεν ξέρω τι προκαλεί αυτός ο άντρας στο σώμα μου, αλλά λατρεύω αυτήν την αίσθηση. Θέλω να με αγγίζει συνέχεια. Το έχω ανάγκη. Τον έχω ανάγκη. Τα χέρια μου μπλέκονται στα μαλλιά του και τον ακούω να αναστενάζει στο στόμα μου. Χωρίς να σπάσει το φιλί μας τον νιώθω να κουνάει το σώμα του και να παίρνει το χέρι του από την περιοχή μου. Μα γιατί το έκανε αυτό? Καλά δεν ήταν εκεί?

Σταματάει το φιλί και με το στόμα του σκίζει την συσκευασία του προφυλακτικού που κρατάει. Αμέσως μετά το τοποθετεί στο μόριο του. Ούτε που κατάλαβα πότε ξεκούμπωσε το τζιν του. 

Πριν μπει μέσα μου ξεκινάει να με φιλάει και πάλι. Με περισσότερο πάθος από πριν. Δεν αργώ να τον νιώσω στον κόλπο μου. Με γεμίζει και εγώ θέλω να φωνάξω. Αλλά το στόμα του απορροφά όλους τους αναστεναγμούς μου. Οι ωθήσεις του είναι γρήγορες και βαθιές. Μου αρέσει! Νιώθω μια απίστευτη ευχαρίστηση. Δεν θέλω να σταματήσει ποτέ αυτή η αίσθηση!

Με τα δυο μου χέρια κρατάω σφιχτά το πρόσωπό του. Δεν θέλω να σταματήσει να με φιλάει. Ο συνδυασμός του φιλιού του με τις ωθήσεις του προκαλεί ένα τρέμουλο σε όλο μου το κορμί. Θα τελειώσω, το ξέρω, το νιώθω. Και όντως έτσι γίνεται. Το σφίξιμο που υπάρχει χαμηλά στην κοιλιά μου απελευθερώνεται και νιώθω τα υγρά μου να χύνονται. Αμέσως μετά τελειώνει και ο Άρης. Με τρεις ωθήσεις χύνει μέσα στο προφυλακτικό. Το στόμα του εξακολουθεί να διεκδικεί το δικό μου. Αυτό ήταν γρήγορο, αλλά πολύ έντονο. Όλο το σώμα μου έχει παραλύσει. Πάντα έτσι καταλήγω, αυτήν την επίδραση έχει στο κορμί μου.

Κάποια στιγμή ο Άρης αποφασίζει να σταματήσει το φιλί, αλλά δεν βγαίνει από μέσα μου. Ακουμπάει τα μέτωπα μας και βαριανασαίνει. Μόλις ηρεμεί απομακρύνει το μέτωπο του από το δικό μου έτσι ώστε τα πρόσωπα μας να είναι κοντά αλλά να μην αγγίζονται.

"Σε πηδάει καλύτερα ο Μάνος από εμένα?"

..............

γουατ?

Γουρλώνω τα μάτια μου.

Τι λέει?

"Απάντησε μου σε παρακαλώ" ο τόνος του παραδόξως είναι ήρεμος "το ξέρω ότι είμαι καλός στο σεξ, αλλά θέλω να ξέρω αν ο Μάνος είναι καλύτερός μου" λέει και με κοιτάει με ένα κενό βλέμμα. 

Ώστε για αυτό οι νυχτερινές επισκέψεις? Για να μου κάνει έλεγχο? Για να μάθει αν έχει την αποκλειστικότητα μου ενώ αυτός βγαίνει με την Μαίρη και δεν ξέρω και εγώ με πόσες άλλες ακόμη? Για να επιβεβαιωθεί ο εγωισμός του?

Τον απομακρύνω από πάνω μου και ο Άρης βγαίνει από μέσα μου. Δεν θέλω να τον χαστουκίσω. Το έκανα μια φορά και το μετάνιωσα. Δεν είναι ωραίο να απλώνουν χέρι πάνω σου. Και εγώ το ξέρω αυτό καλύτερα από τον καθένα. 

"Τι μαλακίες λες?" τον ρωτάω και ακούγομαι αρκετά θυμωμένη.

"Μικρή κάτι έχουμε πει για το στόμα σου" λέει ο Άρης και αφαιρεί το προφυλακτικό από πάνω του. 

"Τότε να προσέχεις και εσύ το δικό σου. Να προσέχεις τι λες, Άρη" του λέω και μαζεύω το τζακετ του από το πάτωμα. Ψάχνω τις τσέπες και βρίσκω αυτό που θέλω.

"Νόμιζα ότι δεν καπνίζεις μέσα στο σπίτι" μου λέει και ο τόνος του είναι ειρωνικός.

"Και εγώ νόμιζα ότι θα τα λέγαμε αύριο" φυσάω τον καπνό πάνω του.

Ο Άρης χαμογελάει λοξά. "Τι έγινε μωρό μου? Σου χάλασα το ραντεβουδάκι?" λέει και το υφάκι του μου την δίνει.

"Αν και δεν χρειάζεται να σου δίνω εξηγήσεις, μάθε λοιπόν ότι με τον Μάνο διαβάζαμε" του απαντώ και του γυρνάω την πλάτη. Πάω στον καναπέ και κάθομαι.

"Γιατί διαβάζατε μαζί? Μόνη σου δεν μπορείς?" με πιέζει, νιώθω να με πιέζει και εξοργίζομαι.

"Άρη τι σκατά θες?" του λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω. Είναι όρθιος δίπλα από τον καναπέ και με κοιτάζει. Το βλέμμα του αν μπορούσε να με σκοτώσει θα το έκανε.

"Σε έχει αγγίξει? Την τελευταία εβδομάδα σε έχει αγγίξει?" με ρωτάει και στα μάτια του διακρίνω την αγωνία. 

"Όχι" του λέω. Να του πω για το φιλί? 

"Σίγουρα δεν σε πήδηξε?" με ξαναρωτάει και κάθεται δίπλα μου.

"Όχι σου λέω" Τον ακούω να ξεφυσάει. Παίρνει το τσιγάρο από το χέρι μου και το τοποθετεί στο στόμα του. "Αυτό ήταν που ήθελες να μάθεις? Για αυτό ήρθες?" τον ρωτάω και γυρνάω να τον κοιτάξω. Έχει τους αγκώνες του πάνω στα γόνατα του και καπνίζει με μανία. 

"Δεν είναι και λίγο να σου λέει ο κολλητός σου ότι η κοπέλα που πηδάς είναι με έναν που της την πέφτει στο σπίτι της" είμαι η κοπέλα που πηδάει λοιπόν, χαίρομαι που το ξεκαθαρίζουμε.

"Εσένα τι σε πειράζει? Αναφορά θα σου δώσω με ποιον θα διαβάζω? Δεν έχουμε σχέση Άρη για να γίνεται όλος αυτός ο κακός χαμός. Όπως είπες πριν, είμαι απλά η κοπέλα που πηδάς" 

Σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και με κοιτάζει με ένα άγριο βλέμμα. "Ο Μάνος για εμένα είναι κόκκινη γραμμή, και ο κάθε Μάνος βασικά. Μπορεί να μην έχουμε σχέση αλλά θέλω να είμαι ο μόνος άντρας στην ζωή σου" γελάω και κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Πολλές απαιτήσεις έχει, χωρίς κανένα δικαίωμα. 

"Δεν ήξερα ότι ήθελες αποκλειστικότητα"

"Έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό?" τι είπε? Δεν θέλω να κάνω κάτι με κάποιον άλλον πέρα από τον Άρη. Αλλά δεν μπορεί αυτός να μιλάει με μια Στέλλα 5 φορές την ημέρα στο τηλέφωνο και να απαιτεί από εμένα αποκλειστικότητα. 

"Εγώ όχι, εσύ?"

"Ούτε εγώ" μου λέει.

"Μήπως να ρωτούσαμε τότε την Μαίρη, την Στέλλα και την Βίκυ που την τελευταία εβδομάδα δεν έχουν σταματήσει να σε ενοχλούν? Μπορεί να έχουν αυτές πρόβλημα"

Χαμογελάει. Με το σώμα του πλησιάζει το δικό μου. Με ξαπλώνει πίσω στον καναπέ και έρχεται από πάνω μου. "Ήμουνα σίγουρος ότι ζηλεύεις" λέει και ένα διάπλατο χαμόγελο εμφανίζεται στο πρόσωπο του. Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στην μύτη. "Και αν εξαιρέσεις την Στέλλα, οι άλλες δεν θα πρέπει να σε ανησυχούν" Θα συνεχίσει να βλέπει την Στέλλα δηλαδή? 

"Δεν σε αφήνει σε ησυχία η Στέλλα, εε?" τον ειρωνεύομαι. 

Γελάει δυνατά. Γιατί γελάει? Έχουμε μια σοβαρή συζήτηση εδώ. "Αποκλείεται να με αφήσει ήσυχο. 22 χρόνια το προσπαθώ" ξεροκαταπίνω. Έχει περάσει την μάνα του ως "Στέλλα" στο κινητό? "Θα το ξεκαθαρίσεις στον Μάνο ότι είμαστε μαζί να τελειώνουμε και να μην ξαναδούμε την πουστοφατσα του?" συμπληρώνει.

Αμέσως τον διώχνω από πάνω μου. "Τι να του πω δηλαδή? Μάνο συγγνώμη αλλά πηδιόμαστε με τον Άρη, άσε με στην ησυχία μου?" τον ρωτάω και νεύει θετικά.

"Εμένα καλό μου ακούγεται. Και αν κάνουμε την αρχή με τον Μάνο, να το πούμε και στους υπόλοιπους. Στον ψηλό κυρίως" λέει και σηκώνομαι απότομα από τον καναπέ. 

"Όχι, αποκλείεται" του λέω και αμέσως σηκώνεται και αυτός. Με πιάνει από το χέρι και με τραβάει πάνω του. Με πονάει όταν το κάνει αυτό. Γιατί βάζει τόση δύναμη?

"Γιατί γαμώ την πουτάνα μου με κρύβεις?" ο τόνος της φωνής του έχει ανέβει επικίνδυνα. Τα μάτια του έγιναν δυο σχισμές. 

Τραβάω το χέρι μου από πάνω του. "Λες μαλακίες. Εσύ διατυμπανίζεις σε όλο τον κόσμο ποιες πηδάς?"

"Όχι, αλλά δεν τις κρύβω κιόλας. Και κάτι έχουμε πει για το λεξιλόγιό σου" 

"Από την στιγμή που δεν έχουμε κάτι σοβαρό, δεν θεωρώ ότι πρέπει να το πούμε. Ειδικά στον Γιώργο"

"Ε τότε ας το κάνουμε σοβαρό να τελειώνουμε με αυτήν την ιστορία" λέει και παγώνω. Τι είπε? "Για εμένα δεν έχει καμία διαφορά έτσι και αλλιώς. Το ίδιο θα είναι" τον κοιτάω μες στα μάτια. Δεν ξέρει τι λέει. Ας του το εξηγήσω λοιπόν.

"Άρη, το βασικό χαρακτηριστικό μιας σχέσης δεν είναι το πήδημα. Μια σχέση για να δημιουργηθεί πρέπει να υπάρχουν συναισθήματα. Και εγώ δεν έχω. Δεν νιώθω τίποτα για εσένα. Και μην το πάρεις προσωπικά. Γενικά δεν νιώθω τίποτα. Το ξέρω ότι σου ζήτησα να με κάνεις να αισθανθώ κάτι, αλλά μέχρι να γίνει αυτό, αν γίνει, θα είμαστε στο χαλαρό και στο μεταξύ μας. Δεν λέω, το παραδέχομαι, περνάω καλά μαζί σου, πολύ καλά για την ακρίβεια, αλλά μέχρι εκεί"

Σιωπή

Και ξανά σιωπή

Ο Άρης είναι ακίνητος και όρθιος απέναντί μου. Δεν είμαι σίγουρη αν αναπνέει. Και δεν μιλάει. Περνάνε μερικά λεπτά μέχρι να χαμογελάσει.. πικραμένα? Τον ενόχλησαν αυτά που του είπα? Νόμιζα ότι τα είχαμε ξεκαθαρίσει αυτά. Την ίδια συζήτηση, περίπου, είχαμε κάνει και τις προάλλες.

Μετά από ώρα κάθεται και πάλι στον καναπέ. Παίρνει το πακέτο με τα τσιγάρα του και ανάβει ένα. Κάθομαι δίπλα του. Περνάνε πολλά λεπτά έτσι. Κανείς μας δεν λέει τίποτα. Ο Άρης κοιτάζει έξω από το παράθυρο και εγώ εκείνον. 

Κάποια στιγμή, γυρνάει και με κοιτάει μες στα μάτια. Φαίνεται θλιμμένος. 

"Και αν κάποιος από εμάς νιώσει κάτι?" 

Με ρωτάει και τα μάτια του γυαλίζουν. Το βλέμμα του με καίει. Και ξαφνικά νιώθω μια ενόχληση στο στομάχι μου. Σφίγγεται. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο, με πονάει. 

"Ή φεύγει ή μένει και περιμένει και τον άλλον να νιώσει"

Του λέω και δεν σπάω την οπτική μας επαφή. Σηκώνω διστακτικά το χέρι μου και τον χαϊδεύω στο πρόσωπο. Ο Άρης κλείνει για λίγο τα μάτια του σε αυτήν την κίνηση μου και έπειτα τα ανοίγει ξανά. "Θα μείνεις να κοιμηθούμε μαζί? Ή θα φύγεις?" συμπληρώνω και πραγματικά εύχομαι να μείνει. 

Περνάει αρκετή ώρα μέχρι να μου απαντήσει. Η κατάσταση είναι κάπως άβολη. Το χέρι μου είναι ακόμη στο πρόσωπο του. Και ο Άρης δεν παίρνει τα μάτια του από τα δικά μου, ούτε στιγμή, ούτε δευτερόλεπτο. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο τρόπος που με κοιτάει στέλνει ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί. 

"Θα μείνω"

Λέει και η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Δεν είμαι σίγουρη σε τι ακριβώς αναφέρεται.