Άννα

"Νεφέλη! Έρχεσαι λίγο?" γαμώτο, αυτό το φόρεμα δεν κουμπώνει με τίποτα. Άννα κορίτσι μου θέλεις δίαιτα. 

"Τι θέλεις και με ενοχλείς? Μιλάω με τον Σπύρο στο skype" λέει η Νεφέλη μόλις μπει στο δωμάτιό μου.

"Μπορείς να με βοηθήσεις με το φερμουάρ?" της γυρνάω την πλάτη και κάνω τα μαλλιά μου στην άκρη. Με κουμπώνει και γυρνάω να της κοιτάξω. 

"Από πότε ντύνεσαι εσύ τόσο sexy? Αυτό το φόρεμα σου πάει τρελά. Για που το έβαλες έτσι στολισμένη?" βιάζομαι Λουλούκο μου, δεν προλαβαίνω να απαντήσω στις ερωτήσεις σου.

"Για φαγητό" της λέω και με κοιτάζει έντονα στα μάτια, σαν να προσπαθεί να με διαβάσει. "Τι παπούτσια πάνε?" φοράω ένα στενό κόκκινο φόρεμα. Τα μαλλιά μου ίσια, χύνονται στην πλάτη μου. Τρέχω σαν την τρελή πάνω κάτω στο δωμάτιό μου.

"Γόβα στιλέτο, μαύρη" εύκολο να το λες, δύσκολο να το περπατάς.

"Κάτι άλλο? Ξέρεις ότι δεν τις αντέχω" Πορτοφόλι, κλειδιά, κινητό, κραγιόν. Δεν νομίζω να ξεχνάω κάτι. 

"Δεν πειράζει. Θα κάθεσαι όλη την ώρα. Για φαγητό δεν είπες ότι θα σε πάει?" παγώνω.

"Ποιος?" δεν της ανέφερα τίποτα για την παρέα μου. Τι μπορεί να ξέρει?

Η Νεφέλη γελάει. "Ο Σπύρος λέει να έρθεις και εσύ στην Πάτρα αυτό το ΣΚ. Φιλοξενεί και κάτι φίλους του. Θα περάσουμε ωραία. Τι λες?" βάζω τις γόβες και το σακάκι και παίρνω την τσάντα μου στο χέρι. 

"Ότι έχω διάβασμα και καθόλου όρεξη για βόλτες" άσε που οι φίλοι του Σπύρου είναι όλοι γλοιώδεις. "Λοιπόν φεύγω. Δεν θα αργήσω" την δίνω ένα φιλί στο μάγουλο και πάω να ανοίξω την πόρτα. 

Η φωνή της Νεφέλης με σταματάει. "Δώσε τα χαιρετίσματά μου στον Άρη, Αννούλα" λέει και μου κλείνει το μάτι. Αμέσως μετά χάνεται μέσα στο δωμάτιό της. 

Μάλιστα

Όταν έφυγα από το σπίτι του Άρη την Δευτέρα το βράδυ, ορκίστηκα στον εαυτό μου να μην του ξαναμιλήσω. Και να μαι, τέσσερις μέρες μετά, όρθια στο πεζοδρόμιο κάτω από το σπίτι μου να τον περιμένω να έρθει. Γιατί δεν μπορώ να του πω όχι? Τι έχει αυτός ο άντρας πια?

Με ενόχλησε απίστευτα πολύ η αντίδρασή του. Είχε καιρό να μου υψώσει κάποιος την φωνή του με αυτόν τον τρόπο. Τρόμαξα. Μου ήρθαν μνήμες από τότε με τον πατέρα μου. Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά. Τι θέλω και τον θυμάμαι? Αυτός ο άνθρωπος πέθανε για εμένα. 

Και στον Ανδρέα δεν άρεσε όταν του είχα είπα ότι είμαι παρθένα. Το τελείωσε επιτόπου αυτό που είχαμε, με την ίδια δικαιολογία, ότι δεν πάει με παρθένες. Αλλά δεν έκανε σαν τρελός, όπως ο Άρης. Ειλικρινά, δεν μπορώ να καταλάβω πιο είναι το πρόβλημα των αγοριών πάνω σε αυτό το θέμα. Νόμιζα ότι αφού τα βρίσκαμε στα προκαταρκτικά, θα τα βρίσκαμε και στο μετά.

Αλλά δεν τα βρήκαμε τελικά. Ούτε με τον Ανδρέα, ούτε με τον Άρη. Και ούτε πρόκειται να τα βρούμε. Σήμερα θα πάω και θα το τελειώσω. Ότι έγινε έγινε. Θα του δώσω τις εξηγήσεις που θέλει, που ανάθεμα και αν έχουμε να συζητήσουμε κάτι, αλλά τέλος πάντων, και μετά θα του το ξεκαθαρίσω. Εμείς οι δύο τέλος. Ο καθένας τον δρόμο του. 

Δεν ήταν γραφτό να είναι ο Άρης ο πρώτος μου. Δυστυχώς.

Στις σκέψεις μου παρεμβάλλεται η κόρνα ενός αυτοκινήτου. Ένα μαύρο αμάξι σταματάει μπροστά μου. Το τζάμι του συνοδηγού κατεβαίνει και σκύβω ελάχιστα. 

"Θα μπεις?" ακούγεται η φωνή του Άρη. Να το κάνω και αυτό. Αφού δεν το έκανες εσύ την Δευτέρα.

Ανοίγω την πόρτα και κάθομαι στην θέση του συνοδηγού. "Άργησες" του λέω. "Είχαμε πει ακριβώς και είναι και είκοσι" δεν τον έχω κοιτάξει ακόμη. Θέλω να συνέλθω πρώτα από το σοκ που υπέστη ο οργανισμός μου από το μεθυστικό άρωμά του. 

"Ναι το ξέρω. Είχα κόσμο σπίτι, που δεν έφευγε με τίποτα" λέει καθώς βγαίνει στον κεντρικό. 

Λες να ήταν με γκόμενα στο σπίτι του? Αλλά εμένα τι με νοιάζει? Δεν έχουμε και τίποτα. Βέβαια χτες είπε ότι δεν πήγε με καμία τόσο καιρό. Και για κάποιον λόγο τον πίστεψα. Και για κάποιον λόγο χάρηκα.

"Στις ομορφιές σου είσαι σήμερα" τον ακούω να λέει και αμέσως νιώθω το χέρι του στο γυμνό μου μπούτι. Το δέρμα μου καίει στο άγγιγμα του και αρχίζω να αναπνέω πιο γρήγορα. Προσπαθώ να ηρεμήσω, αλλά ο Άρης δεν με βοηθάει. Αντιθέτως, ανεβοκατεβάζει το χέρι του από το γόνατό μου μέχρι το τελείωμα του φορέματος μου και στέλνει ένα ρίγος σε όλο μου το κορμί. 

"Έχουμε πολλή ώρα ακόμη μέχρι να φτάσουμε?" τον ρωτάω. Θέλω να μάθω πόσο θα διαρκέσει το μαρτύριο μου.

"Σε ένα τεταρτάκι θα είμαστε εκεί. Έχω κάνει κράτηση στο La Luna. Έχεις πάει ποτέ?" λέει και, για το δικό μου το καλό, παίρνει το χέρι του από πάνω μου για να αλλάξει ταχύτητα.

"Όχι πρώτη φορά το ακούω"

"Θα σου αρέσει. Θα δεις" κάνει μία παύση και συνεχίζει "χαίρομαι που έβαλες φόρεμα τελικά"

"Γιατί μου ζήτησες κάτι τέτοιο?" τον ρωτάω και ο Άρης στρίβει σε ένα στενό. 

"Για πρακτικούς λόγους" τι εννοεί?

"Φτάσαμε" λέει και παρκάρει. Το αυτοκίνητο σταματάει. Πιάνω το χερούλι της πόρτας για να βγω, αλλά το χέρι του Άρη πάνω στο δικό μου με σταματάει. Πάω να γυρίσω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω, αλλά δεν προλαβαίνω, συνθλίβει τα χείλη του στα δικά μου. Δεν θέλω να του δώσω πρόσβαση στο στόμα μου, αλλά, γαμώτο! Ένα τελευταίο φιλί δεν πείραξε ποτέ κανέναν, σωστά?

Το ένα του χέρι μπλέκεται στα μαλλιά μου, ενώ το άλλο μπαίνει κάτω από το φόρεμα μου. Τον νιώθω να πιέζει με δύναμη τον δεξί μου γοφό. Το φιλί μας είναι άγριο. Το στόμα του έχει γεύση τσιγάρου και μέντας. Ο Άρης προσπαθεί να μου επιβληθεί και τα καταφέρνει. 

Να, για αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν πρέπει να συνεχιστεί η κατάσταση μεταξύ μας. Δεν μπορώ να του πω με τίποτα όχι. Δεν μπορώ να του αντισταθώ. Και δεν είναι ο Άρης το κατάλληλο άτομο για να μην του αντιστέκομαι.

Τον σπρώχνω ελαφρά στο στήθος και προσπαθώ να τον απομακρύνω από πάνω μου. Τα καταφέρνω και σπάω το φιλί μας. 

"Δεν είπαμε ότι αυτό με τα φιλιά πρέπει να σταματήσει?" του λέω και για πρώτη φορά σήμερα τον κοιτάζω. 

Είναι κούκλος. Είναι πανέμορφος. Είναι θεός. Φοράει μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, μαύρο μπλουζάκι ζιβάγκο και μαύρο σακάκι, το οποίο δεν έχει κουμπώσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα ποτέ να τον δω έτσι ντυμένο. Είναι τελείως διαφορετικό αυτό το στυλ από το δικό του. Αλλά του πάει, υπερβολικά πολύ. 

"Δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο" μου δίνει ακόμη ένα πεταχτό φιλί, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω. Με παίζει και εγώ κάθομαι σαν την ηλίθια. 

Ο Άρης ανοίγει την πόρτα μου και μου δίνει το χέρι του για να βγω έξω από το αυτοκίνητο. "Δεν σε είχα για τζέντλεμαν" 

"Μα δεν είμαι" λέει και βάζει το χέρι του πίσω από την μέση μου και με καθοδηγεί προς την είσοδο του εστιατορίου. Μετά από τα πρώτα δύο βήματα νιώθω το χέρι του να κατεβαίνει προς τα κάτω και να χουφτώνει ελαφρά τον δεξί γλουτό μου. Αμέσως γυρίζω να τον κοιτάξω. 

"Κοίτα μπροστά σου και πρόσεχε. Υπάρχει σκαλοπάτι. Θα πέσεις" 

Άρη, αυτό το υφάκι θα σου κοπεί μαχαίρι. Σήμερα. 

Ένας κύριος με κουστούμι μας ανοίγει την πόρτα της εισόδου και ρωτάει το όνομα της κράτησης μας.

"Άρης Ιωάννου"

Στο δρόμο για το τραπέζι κοιτάζω τον χώρο γύρω μου. Και μόλις κατάλαβα γιατί δεν υπήρχε καμία περίπτωση να γνωρίζω εγώ αυτό το μαγαζί. Εδώ έρχονται οι φραγκάτοι. Εγώ τι να κάνω εδώ μέσα? Αυτήν την στιγμή στο πορτοφόλι μου έχω ένα εικοσάευρο. 

Ο φωτισμός είναι χαμηλός για εστιατόριο. Στο κέντρο υπάρχει ένα τετράγωνο μπαρ όπου αρκετοί απολαμβάνουν το ποτό τους. Η μουσική που παίζει είναι απαλή. 

Με το που φτάνουμε στο τραπέζι μας έρχεται ένας άλλος κουστουμαρισμένος κύριος και παίρνει τα σακάκια μας. Αμέσως βλέπω τον Άρη να σκοτεινιάζει. "Τι φόρεσες?" με ρωτάει και στον τόνο της φωνής του διακρίνω έναν, τόσο δα, μικρό εκνευρισμό. Το βλέμμα του καρφώνεται στο μπούστο μου.

"Φόρεμα δεν είπες να βάλω?" Άρη, αυτό το παιχνίδι μπορούν να το παίξουν δύο.

"Δεν είχες άλλα?" τα μαύρα του μάτια με καίνε. 

"Γιατί? Δεν σου αρέσει αυτό?"

Παίρνει ένα τσιγάρο από το πακέτο του και το ανάβει. "Αυτό είναι το πρόβλημά μου. Ότι μου αρέσει. Υπερβολικά πολύ. Και όχι μόνο σε εμένα" χαμογελάω λοξά. Και εγώ πρόσεξα τους πέντε κούκλους από το διπλανό τραπέζι να με τρώνε με τα μάτια τους. 

"Χαίρομαι τότε" λέω και ανάβω και εγώ ένα τσιγάρο. Το μόνο θετικό μαζί του είναι ότι μπορώ να καπνίζω άφοβα.

"Λοιπόν, για πες μου. Σου αρέσει το μέρος?" με ρωτάει ο Άρης μετά από μερικά λεπτά σιωπής. Το ύφος του ξεχειλίζει αυτοπεποίθηση και σιγουριά. Και αυτό είναι κάτι που με εκνευρίζει απίστευτα.

"Θες την αλήθεια?" 

"Μόνο την αλήθεια. Σε ότι και να σε ρωτήσω σήμερα" λέει και με κοιτάζει με ένα διαπεραστικό βλέμμα.

"Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα. Πάω στοίχημα ότι θα είναι πανάκριβο χωρίς να υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Και το κυριότερο, οι μερίδες του θα είναι μικρές" φυσάω τον καπνό πάνω του. 

Ο Άρης γελάει. Έχει ωραίο γέλιο. Πολύ ωραίο για την ακρίβεια. "Μην ανησυχείς. Εγώ θα πληρώσω" και είναι και αλαζόνας. Γαμώτο! Πώς γίνεται να μου αρέσει και να με εκνευρίζει ταυτόχρονα?

"Και πολύ καλά θα κάνεις. Η τσέπη μου δεν το σηκώνει αυτό το μέρος" του λέω και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. "Εδώ φέρνεις τις γυναίκες για να τις εντυπωσιάσεις?" του σηκώνω το φρύδι μου. 

"Μόνο τις δύσκολες. Αλλά από ότι φαίνεται μαζί σου θα πρέπει να αλλάξω τακτική" Ένας σερβιτόρος έρχεται και παίρνει την παραγγελία μας.

"Δεν θα χρειαστεί" του λέω μόλις φύγει ο σερβιτόρος. 

"Τι εννοείς?" με ρωτάει. Στην χροιά της φωνής του διακρίνω την περιέργεια.

Ας γίνει αυτό το ξεκαθάρισμα πρώτα. Εισπνοή. Εκπνοή. "Δεν θα συνεχίσουμε Άρη. Δεν θέλω να ξαναβρεθούμε οι δυο μας. Θέλω να ξεχάσουμε ότι έγινε και-"

"Μπορούμε να ξεχάσουμε μόνο αυτό που έγινε την Δευτέρα και να κρατήσουμε όλα τα άλλα?" δεν με αφήνει να ολοκληρώσω. Ωστόσο παραμένει αρκετά ήρεμος.

"Δεν με καταλαβαίνεις. Δεν φταίει μόνο αυτό. Αν και από μόνο του το γεγονός ότι μου φώναζες με αυτόν τον τρόπο-"

"Μπες λίγο στην θέση μου, γαμώτο!" με διέκοψε πάλι, και μάλιστα ανέβασε επικίνδυνα τον τόνο της φωνής του. "Θα έβαζα το χέρι μου στην φωτιά ότι είσαι έμπειρη. Αυτό σε συνδυασμό με το ότι δεν πηδάω παρθένες, με εξώθησε στα άκρα" Και τι σκατά επιμένει ακόμη, αν δεν πηδάει παρθένες? Και γιατί συνεχίζει να το λέει? Δεν καταλαβαίνει ότι το να το ακούω με πληγώνει? "Αποφάσισα όμως, μαζί σου να κάνω μια εξαίρεση" έχω αρχίσει να φορτώνω άσχημα. Τι λέει? Θα μας κάνει και ψυχικό?

"Δεν θα χρειαστεί Άρη να μπεις σε αυτήν την διαδικασία. Στο δηλώνω. Δεν θα το κάνουμε εμείς οι δύο, ποτέ. Ούτε αυτό, αλλά ούτε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε οτιδήποτε από όλα αυτά που γίνονταν τόσο καιρό μεταξύ μας" ελπίζω να το καταλάβει και να σταματήσει να με ενοχλεί. 

Τα φαγητά μας έρχονται και, ναι, ότι ακριβώς φοβόμουνα. Εγώ αυτό το τρώω για να μου ανοίξει η όρεξη, όχι για να χορτάσω. Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά αριστερά. Άννα συγκεντρώσου, για άλλον λόγο έχεις έρθει σήμερα εδώ.

"Καταλαβαίνεις το πόσο πολύ σε θέλω, γαμώ το κέρατο μου?" λέει ο Άρης μόλις φύγει ο σερβιτόρος και χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι. Τα ποτήρια και τα πιάτα τραντάζονται. Προσπαθεί να κρατήσει σε χαμηλά επίπεδα τον τόνο της φωνής του, αλλά ο θυμός του είναι εμφανέστατος.

"Δεν αρκεί το να το θέλει μόνο ο ένας! Άρη, συγγνώμη που φάνηκε να ενδιαφέρομαι αλλά κάτι τέτοιο δεν ισχύει!" πλέον ακούγομαι και εγώ εκνευρισμένη. Τι σκατά δεν καταλαβαίνει? Πώς αλλιώς να του το πω? 

Ο Άρης ξεκινάει να γελάει. Δυνατά και πολύ. Δεν με πιστεύει. Το βλέπω. Γαμώτο! "Αυτό πότε το αποφάσισες? Στο Πήλιο? Στον Λύκο? Στο σπίτι σου? Στο δικό μου? Ή στου ψηλού?" με ειρωνεύεται. Είναι ξεκάθαρο.

Αναστενάζω βαθιά. Πάμε πάλι. "Στο έχω ξαναπεί. Είσαι πολύ ωραίος γκόμενος. Αλλά εγώ δεν είμαι διαθέσιμη" ο τόνος μου κοφτός, δεν σηκώνει αντιρρήσεις.

"Έχεις κάποια σχέση?" κοιτάω τα μάτια του. Τον νιώθω να.. φοβάται την απάντηση μου? Στο βλέμμα του φαίνεται ξεκάθαρα η αγωνία. 

"Αν είχα δεν θα ήμουνα εδώ μαζί σου τώρα" για τέτοια με έχει?

"Γουστάρεις κανέναν άλλον?" δεν καταλαβαίνει. Νιώθω ότι μιλάω σε τοίχο. 

Προσπαθώ να φάω δύο μπουκιές από την πάπια μου, αλλά δεν τα καταφέρνω. Τρώω δύο μούρα που την συνοδεύουν. Ο Άρης δεν έχει αγγίξει καν το δικό του πιάτο. Το μόνο που κάνει τόση ώρα είναι να με κοιτάει και να καπνίζει ταυτόχρονα.

Τον κοιτάω και εγώ με θυμό πλέον. "Δεν είναι εκεί το θέμα μας, γαμώτο! Και μόνο ότι είσαι φίλος του Γιώργου-"

"Τι τρέχει με τον ψηλό και με εσένα? Γιατί μόνο φίλοι αποκλείεται να είστε" Θέλω να χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο.

Αναστενάζω και πάλι. Πρέπει να ηρεμήσω. Αυτή η συζήτηση μου προκαλεί πονοκέφαλο. "Με τον Γιώργο είμαστε κάτι σαν αδέρφια. Μεγαλώσαμε μαζί" τώρα να του δώσω παραπάνω πληροφορίες? Και αν ο Γιώργος δεν έχει πει τίποτα σε κανέναν?

"Στο σπίτι σου έμενε μετά τον θάνατο των γονιών του?" ωραία του έχει μιλήσει. Αυτό σημαίνει ότι τον εμπιστεύεται. 

"Ναι" 

"Και γιατί μαλώσατε τότε? Τι έγινε και χαθήκατε? Γιατί εγώ τον ψηλό τον ξέρω από το πρώτο έτος και δεν σε είχε αναφέρει ποτέ. Επίσης, στο Πήλιο που του περιέγραψα την φάση μεταξύ μας-"

"ΤΙ ΈΚΑΝΕΣ ΛΈΕΙ? ΠΏΣ ΤΌΛΜΗΣΕΣ?" φωνάζω και ακούγομαι σε όλο το μαγαζί.

"Χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου, γαμώ!" λέει και κοιτάζει τριγύρω. Τα διπλανά τραπέζια έχουν γυρίσει και μας κοιτάνε. "Ήθελα απλά να μάθω αν σε ξέρει. Και γιατί κάνεις έτσι? Γιατί είναι τόσο τραγικό να μάθει για εμάς?" Αναστενάζω. Πώς την αποφεύγεις αυτήν την ερώτηση τώρα?

"Γιατί θα σε πλακώσει στο ξύλο αν μάθει ότι προσφέρεις οργασμούς στην αδερφή του"

"Άσε εμένα να ανησυχώ για αυτό. Ο πραγματικός λόγος τώρα" θα πρέπει να ανησυχείς πολύ Άρη. Ο Γιώργος παίζει ξύλο εδώ και δέκα χρόνια. Βασικά ρίχνει ξύλο.

"Απλά, ο Γιώργος έχει την τάση να επεμβαίνει με έναν ιδιαίτερο τρόπο στην ζωή μου και να την ελέγχει. Και δεν γουστάρω οι άλλοι να μπλέκονται στα προσωπικά μου. Όσο και αν τον αγαπάω θέλω να τον κρατήσω σε απόσταση από την ερωτική μου ζωή"

"Για αυτό και δεν ξέρει κανείς άλλος ότι καπνίζεις? Για να μην μπλέκονται οι άλλοι στα προσωπικά σου?" με ειρωνεύεται. Εγώ του ανοίγω την ψυχή που δεν έχω και αυτός με ειρωνεύεται.

"Τα παιδιά από την σχολή είναι φανατικοί αντικαπνιστές" δυστυχώς. Ειδικά η Δώρα.

"Ο Γιώργος όμως δεν είναι" τι του λες τώρα εδώ? "Και να σου υπενθυμίσω ότι σήμερα θέλω να ακούσω μόνο αλήθειες" το είπαμε αυτό.

"Να μην σε νοιάζει τότε. Γιατί δεν πρόκειται να σου πω την αλήθεια αν σου απαντήσω σε αυτήν την ερώτηση. Και για να καταλάβω κάτι. Από ανάκριση με περνάς?" τόση ώρα νιώθω μια απίστευτη πίεση. Συναισθηματική. Και όταν συμβαίνει αυτό, συνηθίζω να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. 

"Πες το και έτσι. Ήθελα μερικές εξηγήσεις. Από την ώρα που σε γνώρισα προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να σε πλησιάσω και δεν μπορώ με τίποτα" Τα μάτια του με καίνε. "Γιατί δεν με αφήνεις?" λέει και ο τρόπος που με κοιτάει προκαλεί κάτι στο στομάχι μου. Σφίγγεται. Λες να με πείραξε η πάπια? Μπα, όχι τα μούρα την έκαναν όλη την δουλειά. Αυτά φταίνε.

Σπάω την οπτική μας επαφή. "Γιατί δεν το θέλω. Γιατί δεν σε θέλω" του λέω με απόλυτη ηρεμία.

"Άννα κοίτα με" μου λέει αλλά δεν κάνω καμία κίνηση. Αμέσως μετά, τον νιώθω να μετακινεί την καρέκλα του δίπλα μου. 

Πιάνει το πιγούνι μου και με ωθεί στον να τον κοιτάξω. Τα πρόσωπά μας είναι πλέον τόσο κοντά. Λίγο ακόμη και τα χείλη του θα αγγίξουν τα δικά μου. Τα μάτια του με κοιτάνε με παράπονο. Λιώνω στο βλέμμα του. Και, γαμώτο, νομίζω ότι το καταλαβαίνει! Την τύχη μου!

"Δεν σε πιστεύω μωρό μου" λέει ο Άρης και η φωνή του γίνεται υπερβολικά απαλή. Μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Είμαι σίγουρος ότι κάποιος σε πλήγωσε στο παρελθόν και πληρώνω εγώ τα σπασμένα" πώς το κατάλαβε? 

Ξαφνικά τα χείλη του πιέζουν τα δικά μου σε ένα παρατεταμένο και ταυτόχρονα γλυκό φιλί. Δεν με έχει φιλήσει έτσι ποτέ ξανά. Είναι σαν να έχει συναισθήματα για εμένα. Και να μου τα δείχνει με αυτόν τον τρόπο. Μα τι λέω? Είμαι απλά ένα πήδημα για αυτόν. Όπως και αυτός θα ήταν για εμένα.

Ο Άρης σταματάει να με φιλάει, αλλά δεν απομακρύνεται καθόλου. "Θα σε διεκδικήσω μέχρι το τέλος, μωρό μου. Μέχρι να γίνεις δική μου" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και όλο μου το σώμα ανατριχιάζει.

Μα τι στο διάολο κάνω? Εγώ σήμερα ήρθα εδώ για να του πω να ξεκόψουμε. Και αντί για αυτό φιλιέμαι μαζί του. Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά για να συνέλθω. "Κάνε ότι θες. Εγώ δεν πρόκειται να ενδώσω. Το έχω πάρει απόφαση" λέω και κοιτάζω την μισοφαγωμένη πάπια μπροστά μου.

Ο Άρης πιάνει και πάλι  το πρόσωπο μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. "Δεν σου αρέσω?" η χροιά της φωνής του είναι πολύ απαλή. Χάνομαι στα μάτια του. Λιώνω στο βλέμμα του. Το χέρι του χαϊδεύει στην πλάτη μου και στο άγγιγμα του ανατριχιάζω ολόκληρη. 

Αναστενάζω. "Δυστυχώς πολύ" το παραδέχομαι για ακόμη μια φορά. 

Ο Άρης παίρνει μια τούφα από τα μαλλιά μου και την τοποθετεί πίσω από το αυτί μου. Πλησιάζει το στόμα του και δαγκώνει ελαφρά τον λοβό μου. "Άσε με τότε να σου μάθω τι θα πει έρωτας" μου ψιθυρίζει και αυτόματα ένα ρίγος εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα. Γιατί ασκεί τέτοιον έλεγχο πάνω στο κορμί μου? Δεν το αντέχω, γαμώτο, δεν το αντέχω.

Αμέσως τον απομακρύνω από πάνω μου και μετακινώ την καρέκλα μου λίγο πιο δίπλα. Πρέπει να δημιουργήσω μια απόσταση μεταξύ μας. Είμαι έτοιμη να του πω να πάμε σπίτι του. "Θέλεις να με ρωτήσεις κάτι άλλο? Αν όχι, θα ήθελα να φύγουμε σε παρακαλώ πολύ"

Τον ακούω να ξεφυσάει βαριά. Περνάει το χέρι του μέσα από τα μαύρα μαλλιά του και κάνει νόημα στον σερβιτόρο να του φέρει ακόμη ένα whiskey. "Πώς και είσαι ακόμη παρθένα?" με ρωτάει.

"Δεν έτυχε να γίνει" του λέω και ανασηκώνω τους ώμους μου.

"Μου πήρες την καλύτερη πίπα της ζωής μου" γουρλώνω αυτόματα τα μάτια μου. Τι άκουσα μόλις? "Αδυνατώ να πιστέψω ότι δεν το είχες ξανακάνει" αυτός πριν δεν ήθελε να μου μάθει τι θα πει έρωτας? 

Πίνω μια γουλιά από το κρασί μου. Πρέπει να διατηρήσω την αυτοκυριαρχία μου. "Το είχα ξανακάνει" του παραδέχομαι με ηρεμία.

"Με ποιον?" τα μαύρα του μάτια πετάνε σπίθες. Το σώμα του έχει έρθει και πάλι κοντά στο δικό μου. Η στάση του σώματος του φανερώνει εκνευρισμό. Μα γιατί θύμωσε? Αφού το κατάλαβε και από μόνος του ότι το είχα ξανακάνει. Με μπερδεύει.

"Με προηγούμενους" του λέω.

"Ποιους προηγούμενους?" ανεβάζει τον τόνο της φωνής του. Α δεν θα τα πάμε καλά.

"Θέλεις ονόματα?" του λέω με ειρωνεία.

"Αν είναι δυνατόν"

"Δεν είναι δυνατόν" μα τι τον έπιασε? "Τέλος πάντων. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι είχα κάνει αρκετά πράγματα στο παρελθόν όσον αφορά τα προκαταρκτικά. Απλά δεν έτυχε να ολοκληρώσω" πίνω και άλλο κρασί. 

"Απλά δεν μπορώ να καταλάβω που βρήκες την αυτοπεποίθηση και έκανες ότι έκανες εκείνο το βράδυ στο Πήλιο" μου λέει.

Τον κοιτάω με περιέργεια. "Δηλαδή?"

"Γάμα το το μετά. Στην αρχή με είδες να μου παίρνουν πίπα, ρε Άννα. Το θεωρείς φυσιολογικό εσύ αυτό?" με κατακρίνει? Αν δεν ήθελε να είχε κοινό ας την πήγαινε σε ξενοδοχείο. 

"Το κάνεις να ακούγεται τόσο τραγικό. Τι εσύ, τι το youporn"

Γουρλώνει τα μάτια του. "Βλέπεις τσόντες?" με ρωτάει γεμάτος έκπληξη.

"Εσύ όχι? Γιατί αν το αρνηθείς δεν θα σε πιστέψω" 

Το μάτι του μετά από πολύ ώρα πέφτει και πάλι στο μπούστο μου. Γλείφει τα χείλη του. "Θέλεις να δούμε και μαζί μία?" λέει και με κοιτάει στα μάτια και πάλι. Το βλέμμα του δηλώνει πόθο. Αμέσως μετά σταυρώνει τα πόδια του. 

"Όχι. Δεν θα ξανακάνω κάτι άλλο μαζί σου. Το είπαμε αυτό. Ας μην επαναλαμβανόμαστε!" Πάλι από την αρχή θα το πάμε γαμώτο? 

"Αυτό δεν γίνεται, από την στιγμή που θα είμαι ο πρώτος σου" λέει και μου κλείνει το μάτι. 

Φτάνει. Ως εδώ. "Θέλω να φύγουμε τώρα αμέσως" του λέω και σηκώνομαι απότομα από την καρέκλα. 

Ούτε γλυκό δεν φάγαμε.

.

.

.

"Σε ευχαριστώ που με έφερες" λέω στον Άρη μόλις φτάσουμε έξω από την πόρτα της πολυκατοικίας μου. Πάρκαρε το αμάξι του και επέμενε να με συνοδεύσει ως εδώ.  

"Τίποτα. Δεν θα σε άφηνα να κάνεις ούτε ένα βήμα μόνη σου, τέτοια ώρα, και μάλιστα με αυτήν την αμφίεση" του χαμογελάω. Είναι γλυκός όταν θέλει.

"Σε ευχαριστώ για σήμερα. Ελπίζω να είπαμε όλα όσα ήθελες" του λέω και βάζω το κλειδί στην πόρτα.

"Η ευχαρίστηση είναι όλη δική μου. Πίστεψέ με" λέει και με κοιτάζει έντονα στα μάτια. 

Και μετά σιωπή. Άβολη σιωπή. 

"Λοιπόν, καληνύχτα! Θα τα ξαναπούμε, κάποια στιγμή" του λέω και κάνω να μπω μέσα στην πολυκατοικία μου, αλλά το χέρι του Άρη με εμποδίζει. Το δέρμα μου καίει στο σημείο που με πιάνει και τα πόδια μου τρέμουν. 

"Δεν θα με καλέσεις πάνω?" Ρε την τύχη μου, την μαύρη. Μόνη μου μιλούσα όλο το βράδυ? 

Ξεφυσάω. "Άρη, έχει αρχίσει να με κουράζει αυτήν η κατάσταση. Ειλικρινά σου μιλάω. Γιατί δεν με αφήνεις στην ησυχία μου?"

Με μία απότομη κίνηση ο Άρης μας σπρώχνει και τους δύο μέσα. Με κολλάει στην εξώπορτα, η οποία κλείνει αυτόματα. "Δεν με νοιάζει τι λες. Αρκεί που ξέρω ότι σου αρέσω" Τα χέρια του βρίσκονται δεξιά και αριστερά από το κεφάλι του. Κάνει κίνηση να με φιλήσει, αλλά αμέσως στρίβω το κεφάλι μου στο πλάι. 

"Σε παρακαλώ. Άσε με" του ψιθυρίζω.

Και κάνει αυτό που δεν περίμενα ποτέ ότι θα έκανε. Με αφήνει. Απομακρύνεται από πάνω μου και κάνει δυο βήματα πίσω. Τον κοιτάζω με απορία. Στα μάτια του φαίνεται η απόγνωση. Για κάποιον ανεξήγητο λόγο θέλω να τον πάρω τόσο πολύ μια αγκαλιά. Αλλά δεν πρέπει να το κάνω. Θα το παρεξηγήσει. 

"Καληνύχτα, Άρη" του λέω και ξεκινάω να ανεβαίνω τα σκαλιά. Μετά το δεύτερο σκαλοπάτι, νιώθω το χέρι του να με σταματάει. Γυρνάω για να τον ρωτήσω τι στο διάολο θέλει πάλι, αλλά χωρίς καμία προειδοποίηση με φιλάει. Γαμώτο! Πότε θα σταματήσει να το κάνει αυτό επιτέλους? 

Αφήνει τα χείλη μου και με κοιτάζει. "Αύριο στις 12 θα περάσω να σε πάρω να πάμε για καφέ. Καληνύχτα, μωρό μου" μου ανακοινώνει, ανοίγει την πόρτα και φεύγει. Δεν περίμενε καν να του απαντήσω. 

Ποιος νομίζει ότι είναι? 

Ανεβαίνω τα σκαλιά μες στα νεύρα. Δεν καταλαβαίνει. Έχω μπλέξει. Εγώ του έλεγα όλο το βράδυ ότι δεν θέλω να συνεχίσουμε και αυτός τίποτα. Το βιολί του. 

Ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου. Μπαίνω μέσα και πετάω τις ηλίθιες γόβες στο πάτωμα και τα κλειδιά στον καναπέ. "ΝΕΦΕΛΉΗΗΗΗΗΗΗ" φωνάζω. Πάω στην κουζίνα και βάζω ένα ποτήρι με νερό. 

"Τι έγινε? Τι έπαθες?" με ρωτάει.

Γυρνάω και την βλέπω να στέκεται πίσω μου. 

"Αύριο το πρωί θα έρθω στην Πάτρα μαζί σου"