Άρης

"ΕΊΣΑΙ ΠΑΡΘΈΝΑ?????" την ρωτάω.

Αμέσως σηκώνομαι από πάνω της και κατεβαίνω από το κρεβάτι μου. 

Δεν μπορεί... Μα.... Πώς?? Αυτή δεν ήταν που στο πρώτο τέταρτο της γνωριμίας μας ξεντύθηκε μπροστά μου? Πρώτα την είδα γυμνή και μετά έμαθα το όνομά της. Δεν γίνεται να είναι παρθένα. Απλά δεν γίνεται!

Με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και δεν απαντάει. "Κάτι σε ρώτησα" είμαι απότομος, αλλά δεν με νοιάζει. 

"Έχεις κάποιο πρόβλημα με αυτό?" ΤΙ ΛΈΕΙ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ? ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΛΈΕΙ?

Βγάζω το προφυλακτικό απευθείας. Μόλις μου έπεσε, κιόλας. Τέλεια. 

"Πότε περίμενες να μου το πεις?" βάζω με γρήγορες κινήσεις το εσώρουχο μου και το τζιν μου. 

Πάλι αργεί να απαντήσει. 

"ΜΊΛΑ ΓΑΜΏ ΤΟ ΚΈΡΑΤΟ ΜΟΥ" Παίρνω το πακέτο με τα τσιγάρα μου και ανάβω απευθείας ένα. 

Πάλι δεν μιλάει. Τι στον πούτσο δεν καταλαβαίνει? Της κάνω μια ερώτηση και απαιτώ μια απάντηση.

"ΞΕΚΊΝΑ ΝΑ ΜΙΛΆΣ, ΓΙΑΤΊ ΜΑ ΤΟ ΘΕΌ ΔΕΝ ΞΈΡΩ ΚΑΙ ΕΓΏ ΤΙ ΘΑ ΓΊΝΕΙ ΕΔΏ ΜΈΣΑ" ο τόνος της φωνής μου έχει ανέβει επικίνδυνα ψηλά. 

"Πώς κάνεις έτσι? Γιατί φωνάζεις?" λέει και σηκώνεται από το κρεβάτι. Πιάνει το σουτιέν της από το πάτωμα και το βάζει.

"ΌΝΤΩΣ ΤΏΡΑ? ΉΜΟΥΝΑ ΣΤΟ ΤΣΑΚ ΝΑ ΣΤΟΝ ΧΏΣΩ, ΚΟΠΈΛΑ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΉΞΕΡΑ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ Η ΠΡΏΤΗ ΣΟΥ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΦΟΡΆ! ΤΟ ΘΕΩΡΕΊΣ ΑΣΉΜΑΝΤΗ ΛΕΠΤΟΜΈΡΕΙΑ ΕΣΎ ΑΥΤΌ?" 

Βγαίνει από το δωμάτιό μου και την ακολουθώ. Συνεχίζω να καπνίζω. Μόνο αυτό θα με ηρεμήσει τώρα.

"Δεν είπα ότι είναι ασήμαντη λεπτομέρεια. Προσπάθησα να σου το πω" Πλέον είμαστε και οι δύο στο σαλόνι. "Απλά εσύ δεν το καταλάβαινες με τίποτα! Και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί φωνάζεις! Ποιο είναι το πρόβλημά σου στην τελική?" λέει με ήρεμο τόνο. Εγώ κοντεύω να πάθω εγκεφαλικό από τα νεύρα μου και αυτή, εκεί, ήρεμη.

"ΤΟ ΠΡΌΒΛΗΜΆ ΜΟΥ ΕΊΝΑΙ ΌΤΙ ΔΕΝ ΠΗΔΆΩ ΠΑΡΘΈΝΕΣ"

Σταματάει να κινείται. Με κοιτάζει μέσα στα μάτια. Το βλέμμα της δεν προδίδει θυμό. Ούτε έκπληξη. Είναι σαν... να πονάει? Τόσο πολύ με θέλει πια? Πάντως φαίνεται ήρεμη και νεύρα δεν έχει. 

Κουνάει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά. Μου χαμογελάει λοξά. Αμέσως μετά παίρνει τα ρούχα της από το πάτωμα και ξεκινάει να ντύνεται. 

"Γιατί ντύνεσαι?" Τι στον πούτσο νομίζει ότι κάνει?

"Εσύ γιατί λες?" ο τόνος της ξεχειλίζει ειρωνεία. 

"ΘΑ ΦΎΓΕΙΣ?" Γαμώ! Πού νομίζει ότι πάει?

"Εκπλήσσεσαι?" λέει και κάθεται στον καναπέ για να βάλει τα παπούτσια της.

"ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΝΑ ΠΑΣ ΠΟΥΘΕΝΆ. ΤΟ ΚΑΤΆΛΑΒΕΣ?"

"Να καθίσω να κάνουμε ΤΙ?" βάζει το μπουφάν της και παίρνει την τσάντα της.

"ΝΑ ΜΙΛΉΣΟΥΜΕ ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΠΟΥΤΆΝΑ ΜΟΥ!" Τραντάζεται. Με φοβάται? 

Ξεφυσάω βαριά. Σβήνω το τσιγάρο μου. Πρέπει να ηρεμήσω. Νομίζω ότι την τρομάζω.

"Δεν έχουμε να πούμε τίποτα" λέει σε ήπιο τόνο.

"ΚΟΎΝΑ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΣΟΥ ΓΑΜΏ! ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΎΤΣΟ ΛΕΣ? ΈΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΎΜΕ ΠΟΛΛΆ! ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΜΟΥ ΔΏΣΕΙΣ ΚΆΠΟΙΕΣ ΕΞΗΓΉΣΕΙΣ" συνεχίζω να φωνάζω. Δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Οι μαλακίες που λέει με βγάζουν από τα ρούχα μου. Έχω να πηδήξω και 21 μέρες. Πόσα να αντέξω ο άνθρωπος?

"Δεν έχω να σου δώσω καμία εξήγηση" λέει και πάει να ανοίξει την πόρτα. 

Τρέχω από πίσω της. Την προλαβαίνω πριν αγγίξει το πόμολο. Την πιάνω από τον αγκώνα και την τραβάω προς το μέρος μου. Γυρνάει και με κοιτάει. Εξακολουθεί να είναι ατάραχη. Εγώ ωρύομαι και αυτήν τίποτα.

"Πάρε το χέρι σου από πάνω μου και άσε με να φύγω" ο τόνος της είναι απαιτητικός. ΑΠΑΙΤΕΊ ΚΙΌΛΑΣ! ΝΟΜΊΖΕΙ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΣΕ ΘΈΣΗ ΝΑ ΑΠΑΙΤΕΊ. Τα νεύρα μου έχουν φτάσει στα ουράνια.

"ΔΕΝ ΠΑΊΡΝΩ ΚΑΝΈΝΑ ΧΈΡΙ ΑΠΌ ΠΆΝΩ ΣΟΥ. ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΈΛΑ ΠΆΛΙ ΠΊΣΩ ΝΑ ΜΙΛΉΣΟΥΜΕ" την τραβάω προς τον καναπέ. 

Αντιστέκεται. 

"Άρη με πονάς" Σφίγγω ακόμη περισσότερο το κράτημα μου. "Άρη σταμάτα, με πονάς σου λέω!" Ανέβασε λιγάκι τον τόνο της.

"ΧΈΣΤΗΚΑ" 

Σταματάει να αντιστέκεται. Πλέον είμαστε μπροστά από τον καναπέ. Και οι δύο όρθιοι. Ο ένας απέναντι από τον άλλον.

"Παλουκώσου και άκουσε καλά αυτά που θα σε ρωτήσω. Θέλω απαντήσεις και τις θέλω τώρα" η φωνή μου επέστρεψε στα φυσιολογικά επίπεδα, αλλά ο τόνος μου είναι κοφτός. Θέλω να της δώσω να καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή. Θα κάτσει να μιλήσουμε.

"Άρη? Να σου πω λίγο?"

"Τι?"

Κλαπ

Άουτς

Αυτό πόνεσε.

Το κεφάλι μου στρέφεται στο πλάι και το μάγουλό μου τσούζει. Κλείνω τα μάτια μου.

Γιατί με χαστούκισε? 

Παίρνει το άλλο της χέρι από το κράτημα μου. Δευτερόλεπτα μετά ακούω την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει.

Γιατί έφυγε?

.

.

.

Βάζω και την υπόλοιπη μπύρα στο ποτήρι μου. Είναι η 4η που πίνω στην σειρά.

Νιώθω το στόμα της να σκορπίζει υγρά φιλιά στον λαιμό μου. Την σπρώχνω για να φύγει από δίπλα μου. Δεν θέλω να με φιλάει. Δεν είναι η Άννα μου, το κορίτσι μου.

Δεν έπρεπε να της φωνάξω. Το μετάνιωσα. Αλλά εκείνη την στιγμή αυτό που μου είπε μου ήρθε σαν κεραμίδα στο κεφάλι. Θα έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά ότι ήταν έμπειρη. Όλες τις φορές που βρεθήκαμε αυτό μου έδωσε να καταλάβω. Πώς είναι δυνατόν να είναι παρθένα? Πρέπει να μιλήσουμε. Θέλω κάποιες εξηγήσεις.

Πέμπτη βράδυ σήμερα. Τρεις μέρες έχω να την δω. Από την Δευτέρα. Από εκείνη την γαμημένη στιγμή που έφυγε από κοντά μου. Δεν είχα νέα της τόσες μέρες. 

Το σπίτι δεν με χωράει. Έτσι και αλλιώς τι να κάτσω να κάνω εκεί? Λες και υπάρχει περίπτωση να έρθει. Καμία απολύτως. Μου το δήλωσε με τον τρόπο της. Την έχω πάρει 118 τηλέφωνα. Δεν απάντησε σε καμία κλήση μου. Καλά, όχι ότι μου το σήκωσε και ποτέ. Ούτε και στα 74 μηνύματα που της έστειλα μου απάντησε. Οπότε δεν είχα άλλη επιλογή από το να την βγάλω στου ψηλού. Και τα βράδια εδώ κοιμάμαι. Μπορεί να έρθει να τον επισκεφτεί και να την πετύχω! Δεν χάνω τις ελπίδες μου. 

Την Τρίτη πήγα σπίτι της. Μου άνοιξε η Έλλη. Νεφέλη δηλαδή. Έτσι μου είπε ότι την λένε. Την ρώτησα για την Άννα. Μου είπε ότι είχε εφημερία, και έτσι επιβεβαίωσα αυτό που φοβόμουνα ότι σπουδάζει. Ιατρική. Δεν τους γουστάρω τους γιατρούς. Αλλά η Άννα μου είναι διαφορετική. Η Νεφέλη με ρώτησε πώς και πήγα από εκεί. Και αν η Άννα μου με περίμενε. Της απάντησα ότι ήθελα να της επιστρέψω το βιβλίο. Το άφησα και έφυγα. Η Νεφέλη όλη την ώρα με κοιτούσε περίεργα. Δεν ξέρω τι την έπιασε.

Την Τετάρτη ξαναδοκίμασα. Πήγα ξανά από το σπίτι της. Χτυπούσα το θυροτηλέφωνο αλλά δεν άνοιξε ποτέ κανείς. Περίμενα καμία ώρα, αλλά τίποτα. Έτσι έφυγα και επέστρεψα στου ψηλού. 

"Πάρε τα χέρια σου από τον πούτσο μου, γαμώ!" της λέω αλλά η Μαίρη συνεχίζει και με χαϊδεύει. 

"Αφού σε ανάβω. Το νιώθω. Έχεις γίνει πολύ σκληρός!" Ε πώς να μην είμαι σκληρός ρε κούκλα μου? 24 μέρες έχω να πηδήξω! Μου τον τρίβεις και εσύ εδώ και κανά εικοσάλεπτο. Πολύ θέλει?

"Δεν έχω όρεξη να σε γαμήσω. Πώς το λένε?"

"Μαλάκα Άρη περίοδο έχεις? Βάλ'την κάτω και πήδα την. Τόση ώρα σε παρακαλάει!" λέει ο ψηλός. Είναι στον δίπλα καναπέ και φασώνεται με την Νάντια. Για την ακρίβεια την έχει βάλει από κάτω του και την φιλάει σαν να μην υπάρχει αύριο. Ωραία, μόλις κατέβασε και το φερμουάρ του.

"Τράβα και γαμήσου μέσα ρε μαλάκα. Αν ήθελα να δω τσόντα καθόμουν και στο σπίτι μου" 

"Και γιατί δεν το κάνεις? Πάρε την Μαίρη και πηγαίνετε να την βρείτε σπίτι σου. Τρεις μέρες εδώ, μου έχεις μπαστακωθεί. Τι στον πούτσο θες από την ζωή μου?" λέει και χουφτώνει την Νάντια. 

"Έλα ρε μωρό μου. Πάμε σπίτι σου. Θα περάσουμε καλά!" νιαουρίζει η Μαίρη. Γάτα είναι και κάνει έτσι? 

"Δεν πάω πουθενά" τους το ξεκαθαρίζω. Αν έρθει η Άννα μου από εδώ?

"Την τύχη μου γαμώ!" λέει ο ψηλός. 

"Ωραία, αν δεν θέλεις να πάμε σπίτι σου, πάμε μέσα τουλάχιστον! Άρη μου, μωρό μου, στάζω, για σένα και μόνο!"

Κουνάω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά. Γυρνάω και την κοιτάω. "Αν δεν ήσουνα φίλη μου θα σε πετούσα από το μπαλκόνι. Σταμάτα να-"

Δεν με αφήνει να της πω αυτό που θέλω. Συνθλίβει τα κόκκινα χείλη της στα δικά μου. Αμέσως απομακρύνομαι.

"ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΓΑΜΏ. ΠΏΣ ΤΟ ΛΈΝΕ?"

Το κουδούνι χτυπάει. Ο ντελιβεράς θα είναι.

Ανάβω τσιγάρο. Πρέπει να σκεφτώ τι θα κάνω. Πώς θα την καταφέρω και θα μου μιλήσει. Θέλω να κάνουμε μια ήρεμη συζήτηση τα δυο μας. Όχι σαν την προηγούμενη φορά. Καμία σχέση. 

"Άρη πάνε άνοιξε και πλήρωσε κιόλας" λέει ο ψηλός.

"Δεν μπορώ, σκέφτομαι" 

"Μαίρη πήγαινε εσύ. Λεφτά έχω πάνω στο τραπέζι" λέει ο Γιώργος και η άλλη ευτυχώς ξεκουμπίζεται από δίπλα μου και πάει να ανοίξει. Να ξεκινήσω να παίρνω ένα ένα τα νοσοκομεία με την σειρά? Σε κάποιο δεν θα την πετύχω? Από ποια να ξεκινήσω όμως?

"Έκπληξηηηηηηηηηηηη!!!!!!!" Αμέσως σηκώνομαι από τον καναπέ. Αυτή την φωνή περίμενα τρεις μέρες να ακούσω. 

Στην πόρτα στέκεται η Άννα μου, το κορίτσι μου, το μωρό μου! Είναι πανέμορφη! Φοράει ένα καρό στενό παντελόνι, ένα άσπρο φανελάκι και τζιν μπουφάν. Το μπλουζάκι είναι πολύ στενό. Το στήθος της διαγράφεται τέλεια.  Θέλω να βάλω το χέρι μου μέσα και να παίξω μαζί του. 

Ο ψηλός με κοιτάει που σηκώθηκα από τον καναπέ. Ξανακάθομαι. Για να καταφέρω να την πηδήξω πρέπει να προστατεύσω τα αρχίδια μου. 

"Ειλικρινά αυτό εννοούσες όταν έλεγες <<είναι λίγο μαλάκας αλλά μπορεί να ενδιαφέρεται και πραγματικά για εσένα>>? λέει μια κοπέλα δίπλα από την Άννα, στην Άννα. Με το χέρι της δείχνει τον Γιώργο πάνω στην Νάντια. Α! Τώρα θυμήθηκα! Η ξανθούλα δεν είναι αυτήν?

"Δώρα μου? Μωρό μου?" λέει ο ψηλός και σηκώνεται όρθιος. "Δεν είναι αυτό που νομίζεις!" τι λέει ο μαλάκας?

"Α ναι ε?" του λέει η ξανθούλα και του δείχνει με τον δάχτυλό της τον καβάλο του. Το φερμουάρ του είναι κατεβασμένο και η στύση του μας χαιρετάει όλους. Ευτυχώς που δεν πρόλαβε να κατεβάσει και το εσώρουχό του.

Ο ψηλός αμέσως κουμπώνεται. Η ξανθούλα κάτι λέει στην Άννα μου, κάνει μεταβολή και φεύγει. "Ρε μωρό μου περίμενε να σου εξηγήσω! Η Νάντια είναι φίλη μου!" της φωνάζει. Πριν βγει από την πόρτα, στρέφεται στο κορίτσι μου και του λέει "Και εσύ δεν μπορούσες να πάρεις ένα τηλέφωνο πιο πριν γαμώ?" 

Η Άννα γουρλώνει τα μάτια της. "Τολμάς και κατηγορείς εμένα για όλο αυτό?" του φωνάζει. Για την ακρίβεια γκαρίζει. Με ξεκούφανε το μωρό μου.

"Εμείς οι δύο θα τα πούμε μετά, μην τολμήσεις και το κουνήσεις από εδώ" της λέει και φεύγει. Λογικά θα κυνηγήσει την ξανθούλα.

Πλέον στο σπίτι είμαστε οι τέσσερις μας. Η Νάντια σουλουπώνεται και κάθεται καλύτερα στον καναπέ. Η Άννα είναι ακόμη όρθια μπροστά από την κλειστή πόρτα. Και η Μαίρη δίπλα της, έχει σηκώσει και το φρύδι της και την κοιτάζει με το ύφος της νικήτριας. Πάει καλά? 

"Καλά σου είπε πάντως. Έπρεπε να είχες πάρει ένα τηλέφωνο. Όπως βλέπεις είχαμε σημαντική δουλειά και μας διέκοψες" λέει η Μαίρη στην Άννα μου.

Το κορίτσι μου κάνει δύο βήματα και την πλησιάζει. "Δεν γνώριζα ότι το σπίτι του κολλητού μου λειτουργεί και σαν οίκος ανοχής. Αλήθεια, εσύ δικό σου σπίτι δεν έχεις για να εκδίδεσαι εκεί?" 

Μόλις την ερωτεύτηκα.

Τι λέω? Ούτε καν. Απλά μου άρεσε ο τρόπος που απάντησε. Είχε τακτ. Την έβαλε στην θέση της χωρίς να την βρίσει. Της απάντησε σε ήρεμο τόνο.

Η Άννα μου κάνει μεταβολή και πάει στην κουζίνα. Σηκώνομαι από τον καναπέ και πάω να την στριμώξω. Αλλά ένα χέρι με σταματάει. "Θα τρέξεις και εσύ πίσω από την πουτάνα σου? Έχεις πέσει τόσο χαμηλά Άρη? Παίρνεις και εσύ από πίσω τις γκόμενες?"

"Αν θυμάσαι καλά, μου αρέσει πολύ να παίρνω από πίσω τις γκόμενες" της λέω και πάω στην κουζίνα. 

Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα, την κλείνω και στο καπάκι την κλειδώνω. 

"Τι νομίζεις ότι κάνεις?" με ρωτάει η Άννα. Έχει ανοίξει την πόρτα του ψυγείου και κοιτάει στο εσωτερικό του. Μετά από όλα αυτά έχει όρεξη να φάει? Τι σκατά?

"Θέλω να σου μιλήσω"

"Ωραία σε ακούω" 

Καλή αρχή κάναμε.

"Γιατί δεν απαντάς στις κλήσεις μου και στα μηνύματά  μου?" την ρωτάω. Περνάνε δύο λεπτά αλλά δεν λέει τίποτα. "Θα μου πεις?"

"Συμφώνησα στο να μου μιλήσεις εσύ. Όχι στο να σου μιλήσω και εγώ" 

Δεν κάναμε καλή αρχή.

"Είσαι ανώριμη" που έχω μπλέξει Θεέ μου?

Κλείνει με δύναμη την πόρτα του ψυγείου. "Μπράβο μου. Αν επιλέξεις να με αφήσεις στην ησυχία μου δεν θα σου φέρω αντίρρηση" λέει και στον τόνο την φωνής της διακρίνω μια ενόχληση. 

Ανοίγει ένα ντουλάπι της κουζίνας και κοιτάζει το εσωτερικό του. Εγώ προσπαθώ να της μιλήσω, την παρακαλάω για την ακρίβεια και αυτή ψάχνει να φάει? Θέλει να με τρελάνει τελείως?

Την πιάνω από το μπράτσο και την γυρνάω έτσι ώστε να με κοιτάει. Αυτά τα πράσινα μάτια της με έχουν μαγέψει.

"Δεν πρόκειται να σε αφήσω στην ησυχία σου" της το ξεκαθαρίζω να τελειώνει εδώ αυτό το θέμα. 

Η Άννα μου αρπάζει μια χαρτοπετσέτα από το πάγκο της κουζίνας. Την φέρνει κοντά στα χείλη μου και τα σκουπίζει. Τι διάολο? Αμέσως μετά σκουπίζει και τον λαιμό μου σε μερικά σημεία. 

Ωχ. Δεν μου αρέσει αυτό που υποψιάζομαι.

Βλέπω στην χαρτοπετσέτα κόκκινα υπολείμματα. ΓΑΜΏ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΤΗΝ ΤΎΧΗ ΜΟΥ, ΓΑΜΏ. 

"Αχόρταγη είναι" μου λέει. 

Παίρνω το χέρι μου από πάνω της και σταματάω την οπτική μας επαφή. Κοιτάω το πάτωμα. Θα της πω την αλήθεια. Και ας ελπίσουμε να με πιστέψει.

"Έχω να την πηδήξω 24 μέρες. Για την ακρίβεια, δεν έχω αγγίξει άλλη γυναίκα από τον Λύκο και μετά"

Δείχνει να το σκέφτεται. "Αν και δεν χρειάζεται να μου δίνεις εξηγήσεις, είμαι περίεργη να μάθω τον λόγο. Γιατί, έτσι?"

"Γιατί δεν με καυλώνει καμία άλλη όσο εσύ"

"Τώρα που έμαθες ότι είμαι παρθένα, μπορείς να σταματήσεις την αποχή από το άθλημα" λέει και με κοιτάζει μες στα μάτια. Είμαστε τόσο κοντά ο ένας στον άλλον. Την θέλω.

"Θα μου κάτσεις? Αλήθεια? Για πότε θέλεις να το κανονίσουμε?" της απαντάω στον ίδιο τόνο. Με ειρωνεία δηλαδή.

Για μια στιγμή, μου στενεύει τα μάτια της. "Νόμιζα ότι δεν πηδάς παρθένες" λέει ότι ακριβώς της είπα εγώ την Δευτέρα. Γαμώτο!

"Μπορούμε να ξεχάσουμε αυτό που έγινε τις προάλλες?" προσπαθώ με έμμεσο τρόπο να της ζητήσω συγγνώμη. Λες να το καταλάβει? Σίγουρα! Είναι πανέξυπνο το μωρό μου.

Ξεφυσάει και απομακρύνεται από κοντά μου. Ακουμπάει την πλάτη της στον πάγκο. "Δώσε μου ένα τσιγάρο, σε παρακαλώ" είναι ευγενική. "Και αναπτήρα αν μπορείς" της τα δίνω. Ανάβει το τσιγάρο της. Το βάζει ανάμεσα στα σαρκώδη χείλη της, ρουφάει και φυσάει τον καπνό, αργά και βασανιστικά. Ερεθίζομαι σε αυτήν την εικόνα. Θέλω να την ξεπαρθενέψω εδώ και τώρα.

"Αυτό σκεφτόμουν και εγώ, Άρη" ωωω μωρό μου, πόσο χαίρομαι που συμφωνούμε. "Για την ακρίβεια, θέλω να ξεχάσουμε οτιδήποτε έχει συμβεί μεταξύ μας" δεν συμφωνούμε.

"Γιατί? Γιατί να το ξεχάσουμε?" 

"Βασικά θα ήθελα να κάνουμε σαν να μην συνέβη τίποτα μεταξύ μας. Ποτέ. Να μην αναφερθούμε ποτέ ξανά στα γεγονότα" μου μιλάει και είναι εκνευριστικά ήρεμη. Εγώ λιώνω για πάρτι της, μέσα μου βράζω και αυτήν είναι χαλαρή?

Παίρνω το τσιγάρο από τα χέρια της και το σβήνω. Δεν λέει τίποτα. Απλά με κοιτάζει. 

"Θέλεις να σε βγάλω έξω για φαγητό?"

"ΜΕ ΚΟΡΟΪΔΕΎΕΙΣ? ΑΚΟΎΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΈΩ?" πλέον φωνάζει.

Ξαφνικά ακούμε το χερούλι της πόρτας να ανεβοκατεβαίνει. Κάποιος είναι από έξω και προσπαθεί να μπει μέσα. "ΆΝΝΑ? ΆΡΗ? ΕΊΣΤΕ ΜΈΣΑ?" ακούγεται η φωνή του ψηλού. Τώρα βρήκε και αυτός?

Αμέσως η Άννα μου ταράζεται. "Άνοιξε την πόρτα τώρα! Αυτό δεν έπρεπε να συμβεί!" 

Δεν υπάρχει περίπτωση. "Όχι"

"ΆΝΝΑ? ΕΊΣΑΙ ΜΌΝΗ ΣΟΥ ΜΈΣΑ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΊΝΑ?" συνεχίζει ο ψηλός.

"Τι λες γαμώτο? Πήγαινε άνοιξε! Δεν θέλω να καταλάβει τίποτα ο Γιώργος!" 

"ΜΑΛΆΚΑ ΆΡΗ ΕΊΣΑΙ ΚΑΙ ΕΣΎ ΜΈΣΑ?"

"Δεν με νοιάζει"

Ο ψηλός ξεκινάει να βαράει την πόρτα.

"Τι σκατά θες από την ζωή μου Άρη?"

Γαμώτο! Τι δεν καταλαβαίνει? Την πιάνω από τα μπράτσα και την ταρακουνάω. "Θέλω να είμαι ο πρώτος σου!" Τα βλέμματά μας είναι το ένα καρφωμένο στο άλλο. Το δικό μου βγάζει σίγουρα σπίθες, ενώ η Άννα μου με κοιτάζει με έκπληξη. Ειλικρινά τώρα, γιατί εκπλήσσεται? Δεν μπορεί να καταλάβει πόσο την θέλω?

Ο ψηλός συνεχίζει να χτυπάει την πόρτα. Όλο και πιο έντονα.

"Είσαι τρελός!" μου λέει.

"Εσύ με έχεις κάνει έτσι!"

"ΆΡΗ ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΜΈΣΑ ΆΝΟΙΞΕ ΤΏΡΑ! ΘΑ ΣΕ ΓΑΜΉΣΩ ΑΝΆΠΟΔΑ ΜΑΛΆΚΑ" ο ψηλός συνεχίζει να χτυπιέται.

"Δεν μπορούμε να μιλήσουμε εδώ μέσα. Πάμε για ένα φαγητό να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα?" της προτείνω.

"Τι να ξεκαθαρίσουμε ακριβώς?" το παίζει χαζή?

"ΆΡΗ ΚΆΤΙ ΈΧΟΥΜΕ ΠΕΙ"

"Θέλω κάποιες εξηγήσεις Άννα!" 

Δείχνει να το σκέφτεται. Κοιτάζει μια εμένα και μια την πόρτα. Ο ψηλός απ'έξω ωρύεται. Έλα μωρό μου... πες το ναι!

"ΆΝΝΑ ΤΙ ΓΊΝΕΤΑΙ ΕΚΕΊ ΜΈΣΑ?"

Ξεφυσάει. "Εντάξει, αύριο βράδυ στις 9 ραντεβού κάτω από το σπίτι μου"

Νομίζω ότι χαμογελάνε μέχρι και τα μουστάκια μου. Της δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Θα έρθω με το αμάξι. Βάλε φόρεμα" Την ξαναφιλάω.

"Αυτό με τα φιλιά πρέπει να σταματήσει να γίνεται" ποτέ, μωρό μου, ποτέ.

Την αφήνω και πάω να ξεκλειδώσω. Με το που ανοίγω την πόρτα βλέπω τον ψηλό μπροστά μου κατακόκκινο. Με κοιτάζει και τα μάτια του βγάζουν σπίθες. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και τα χέρια του σε γροθιές. "Γιατί κλειδώσατε?" με ρωτάει. 

"Δεν κλειδώσαμε. Κόλλησε η πόρτα. Κουλ" προσπαθώ να συμμαζέψω τα ασυμμάζευτα. Μήπως να ξεκινήσω box? Μάλλον θα μου χρειαστεί.

"Άντε και γαμήσου ρε αρχίδι, εμείς θα τα πούμε μετά" μου λέει. "ΕΣΎ" δείχνει την Άννα μου "ΜΑΖΊ ΜΟΥ. ΤΏΡΑ" γυρνάει την πλάτη και πάει στο δωμάτιό του. Τόσο πολύ τον πείραξε που η ξανθούλα τον έπιασε με την Νάντια?

Η Άννα μου πάει να με προσπεράσει για να βγει από την κουζίνα, αλλά την πιάνω από την μέση και στην σταματάω. "Αύριο" της λέω και την ξαναφιλάω.