Αφιερωμένο σε όσες είσαστε μαζί μου από την αρχή, σε όσες με βρήκατε στην συνέχεια, σε όσες θα με ακολουθήσετε στο μέλλον.

Άρης

"Χτες κάναμε μια κουβέντα οι δυο μας" της υπενθυμίζω και συνεχίζω να βηματίζω πάνω κάτω στο δωμάτιο των γονιών μου. "Θυμάσαι τι μου είπες?" ρωτάω την κόρη μου και δεν την κοιτάω καν. Δεν μπορώ, όχι ότι δεν θέλω. Απλά.. κάθεται στο κρεβάτι.. πάνω στο οποίο.. πριν λίγο..

Ξεροκαταπίνω

Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος. 

Η καρδιά μου φτερουγίζει. 

Κρύος ιδρώτας με λούζει εδώ και ώρα. 

"Κάτι σε ρώτησα!" ανεβάζω ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.

Σιωπή

Στρέφω αργά το πρόσωπο μου και την κοιτάω δειλά δειλά.

Η Ζωή μου κάθεται στην άκρη του γαμημένου του κρεβατιού με τα χεράκια της ανάμεσα στα γόνατά της και το κεφάλι της σκυμμένο. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό της, ούτε τα πράσινα μάτια της, αλλά από τους λυγμούς της καταλαβαίνω ότι σιγοκλαίει εδώ και ώρα.

Άμυαλο πλάσμα

"ΧΤΕΣ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΟΡΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ?" της υψώνω τον τόνο της φωνής μου από την στιγμή που δεν απαντάει. 

Σιωπή 

Και πάλι αυτή η γαμημένη σιωπή.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σταματάω να βηματίζω. 

"Πόσο καιρό τα έχετε?" οι φωνές δεν βοηθάνε, το λέει και η Άννα μου.

Η κόρη μου σκουπίζει με το χέρι της τα μάτια της και ξεφυσάει βαριά. "Όχι πολύ" ψιθυρίζει. 

"Πιο δυνατά να μιλάς! Στα έχω μαζεμένα νεαρή μου!" την επιπλήττω. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό με έχει φλομώσει στην μπαρούφα. Λες να υπάρχουν και άλλα μυστικά που μου κρύβει?

Παγώνω

Αναθεματισμένες γυναίκες!

Και αυτή και η μάνα της!

Από εκείνη κληρονόμησε το ψέμα!

Ίδιες είναι! 

Ίδιες!

"Μπαμπάκα μου, μήπως να αφήναμε στην άκρη το όλο θέμα και-"

"ΠΌΣΟ.ΚΑΙΡΟ.ΒΓΑΙΝΕΙΣ.ΜΕ.ΤΟΝ.ΣΤΕΦΑΝΟ" χέστηκα για το τι λέει η Άννα για τις φωνές. Από σήμερα θα κάνω εγώ κουμάντο στο σπίτι μας. Τελεία και παύλα. "ΚΑΙ ΚΌΨΕ ΤΑ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΥ!" 

Θα με πεθάνει. 

Ακόμη μια πρασινομάτα έχει βαλθεί να με στείλει στον τάφο μου μια ώρα αρχύτερα. 

"Πέντε μήνες" ψιθυρίζει η Ζωή. 

Παγώνω

"Πέντε μήνες?" επαναλαμβάνω τα λόγια της και νιώθω την καρδιά μου να σπάει. 

Πέντε μήνες έχει σχέση με τον γιο του πούστη του Μάνου?

Στην τελική.. είναι μόλις 16 χρονών!

Τι σχέση είναι αυτή?

Και τι κάνουν ακόμη δεν βγήκαν από τα αυγά τους?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Και εδώ και πέντε μήνες πώς μπορείς να λες ψέματα και σε εμένα και στην μάνα σου?" την ρωτάω και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. 

Η Ζωή παίρνει μια βαθιά εισπνοή και τρίβει αμήχανα τα πόδια της. "Απλά.. απλά.. μπαμπάκα μου το ήξερα ότι θα είχες πρόβλημα και.. και.. η μαμά.. το.. το ξέρει.. δηλαδή.. εκείνη.. δεν.. δεν ήθελα να της το πω, αλλά μας πέτυχε μια μέρα να.." η κόρη μου ξεροβήχει "μας είδε σε μια καφετέρια στο εμπορικό και αναγκάστηκα να της το πω" μου αποκαλύπτει και συνεχίζει να κοιτάει το πάτωμα.

Χαμογελάω λοξά.

Θα την σκοτώσω. 

Πρώτα αυτήν και μετά την κόρη της!

Αφού έχουμε πει ότι θα λέμε τα πάντα για ότι αφορά τα παιδιά μας!

Πώς τόλμησε να μου κρύψει κάτι τέτοιο?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Και τι κάνετε με τον Στέφανο αυτούς τους πέντε μήνες που.." κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.. "που είστε σε.. σε.. σε.." ω Θεέ μου, αυτό είναι δύσκολο. "Που είστε μα.. μα.. μα.." Ξεροβήχω. "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΤΗΝ ΣΧΈΣΗ?" ωρύομαι και ανοίγω απότομα τα μάτια μου.

Ε δεν άντεξα. 

44 χρονών άνθρωπος είμαι. 

Μεγαλώνω και η υπομονή μου φθίνει με τον καιρό.

"ΜΠΑΜΠΆ!" φωνάζει η Ζωή και στρέφει απότομα τα πράσινα μάτια της πάνω στα δικά μου. "Πώς μιλάς έτσι?" με επιπλήττει?

Νομίζει ότι είναι σε θέση να μου κάνει παρατηρήσεις?

Η Ζωή μου? 

Που έχει σχέση ακόμη δεν βγήκε από το αυγό?

"ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΊΣΩ ΌΤΙ ΠΡΙΝ ΜΙΣΉ ΏΡΑ ΣΕ ΈΠΙΑΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΌΜΕΝΟ ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΎΔΩΝ ΣΟΥ?" οι λέξεις βγαίνουν χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου και.. γαμώ την  πουτάνα μου γαμώ.. 

Η μικρή μου η πριγκίπισσα έχει σχέση!

Σ Χ Ε Σ Η 

Και η συνειδητοποίηση πονάει..

Πολύ

Η Ζωή γουρλώνει αμέσως τα μάτια της και με κοιτάει με το στόμα ορθάνοιχτο. "Ξεχάσαμε να κλειδώσουμε την πόρτα" μου ψιθυρίζει.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

"ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΊΧΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕ ΚΛΕΙΔΩΜΈΝΗ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΔΥΟ ΜΩΡΑ?" την ρωτάω ευθύς αμέσως. 

"Τίποτα" μου απαντάει στο καπάκι και χαμηλώνει και πάλι το βλέμμα της. 

Αναστενάζω βαριά και ξεκινάω να τρίβω το μέτωπο μου. "Τι τίποτα?" την ρωτάω και δεν μπορώ να ηρεμήσω. 

Γαμώ, θέλω τσιγάρο. 

Πούστη Δία, γαμώ.

Σιωπή

Η Ζωή κοιτάει και πάλι το γαμημένο το πάτωμα και τα χέρια της τρίβουν αμήχανα τα μπούτια της πάνω από το τζιν ύφασμα που φοράει.

Και ξανά σιωπή

"Δεν μου αρέσει που σου κάνω ερωτήσεις και δεν απαντάς!" η φωνή μου ακούγεται πιο αποφασιστική. Θέλω διευκρινίσεις και τις θέλω τώρα! 

"Τι θέλεις να μάθεις?" συνεχίζει να ψιθυρίζει η κόρη μου. 

"Τι κάνετε με τον Στέφανο σε αυτήν την υποτιθέμενη σχέση, 16 χρονών μωρά" 

"Εγώ είμαι 16 μισό, και ο Στέφανος 17 χρονών και 8 μηνών!" με διορθώνει η μικρή πρασινομάτα.

"Στα αρχ-" ξεροβήχω. "Άλλο σε ρώτησα" 

"Μπορείς να επαναλάβεις μπαμπάκα μου την ερώτη-"

"ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ" ε δεν υποφέρεται πια.

"Πάμε σινεμά"

"Μόνο?" 

"Και για πίτσα μετά" ελπίζω από το ί να μην είναι ου στην λέξη πίτσα. Όλα τα άλλα μπορώ να τα αντέξω, αλλά αυτό όχι. 

"Κάτι άλλο πέρα από ταινίες και πίτσες?" επιμένω. Σήμερα θα τα μάθω όλα. Όλα όμως.

"Πάμε και για καφέδες, μερικές φορές" παραδέχεται η μικρή μου κόρη. 

"Μόνο για καφέδες?" 

"Και για ποτά με τους υπόλοιπους της παρέας" 

Αναστενάζω βαριά. "Όλα αυτά που μου λες είναι πολύ γενικά!" την κοιτάω ύποπτα. "Οι δυο σας.. δεν βρίσκεστε καθόλου?"

"Τι εννοείς?" με ρωτάει και με κοιτάει με ξεκάθαρη απορία  στα κόκκινα από το κλάμα μάτια της. "Δεν σε καταλαβαίνω"

Ώστε δεν με καταλαβαίνει.

Καλό αυτό.

"Εννοώ μωρό μου.." 

Ξεφυσάω

Ο Μάνος μένει δυο τετράγωνα δίπλα μας.. και ξέρω ότι λείπει σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο από την Αθήνα διότι πηγαίνει σε κάτι συνέδρια του κώλου και παίρνει και την Alex μαζί του. Άρα αυτό σημαίνει ότι ο μικρός τεντιμπόις έχει το σπίτι δικό του. 

"Πέρα από τα.. τα.. τα φιλιά που είδα πριν" η φωνή μου σπάει. Γαμώ, αυτό είναι δύσκολο! Ακατόρθωτο σχεδόν. "Έχετε κάνει κάτι παραπάνω?" 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή.

Η Ζωή παγώνει αμέσως. Τα πράσινα μάτια της με κοιτούν με φόβο και η ανάσα της κόβεται στην στιγμή. 

Σιωπή

"Τι παραπάνω?" η φωνή της φτάνει με τεράστια δυσκολία στα αυτιά μου. Τώρα ξεκίνησε και να τρέμει. 

Μάλιστα

Ξεφυσάω βαριά και κάθομαι στα γόνατα μου μπροστά της. "Απαιτώ να μάθω μέχρι που το έχετε φτάσει στο.. στο.. ερωτικό.." το μέτωπο μου ιδρώνει. "Σε αυτό το κομμάτι της σχέσης σας τέλος πάντων! Τι έχετε κάνει πέρα από τα φιλιά?" 

"ΜΠΑΜΠΆ!" φωνάζει η κόρη μου και καλύπτει το πρόσωπο της με τα χεράκια της. "Τι.. τι.. με.. ρω.. ρωτάς...?" συλλαβίζει τις λέξεις μία μία και ανάμεσά τους αφήνει ελεύθερους τους νέους της λυγμούς. 

Ναι, τώρα τι με ρωτάς ενώ χτες μου έλεγε ότι θα πεθάνει παρθένα!

Μα πόσο δούλεμα έχω φάει τον τελευταίο καιρό? 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Πες μου πριγκίπισσα μου" την παίρνω με το καλό και τοποθετώ τα χέρια μου στο κεφαλάκι της. Αυτό το κεφαλάκι που πριν από λίγη ώρα θα χάιδευε και θα φιλούσε ο ηλίθιος απόγονος του πούστη του Μάνου!

Νιώθω το αίμα να βράζει στις φλέβες μου.

Η αναπνοή μου αυξάνεται σε βάθος και σε συχνότητα.

Εισπνοή

Εκπνοή

Πρέπει να ηρεμήσω.

"Κοριτσάκι μου όμορφο" η φωνή μου ακούγεται πολύ γλυκιά. "Πες μου" την παρακαλάω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. "Πες στον μπαμπάκα που σε αγαπάει πολύ.. τι.. τι.. τι έχετε κάνει με τον Στέφανο?"

Νιώθω την κόρη μου να τρέμει ολόκληρη στην αγκαλιά μου. "Αυτήν δεν είναι μια συζήτηση που αρμόζει να την κάνουν μπαμπάς και κόρη" ψιθυρίζει η πριγκίπισσα μου.

Επίσης δεν αρμόζει να μπαλαμουτιάζεσαι με τον τεντιμπόι στο κρεβάτι του παππού σου, αλλά το έκανες, σκέφτομαι όμως δεν της το λέω. Προέχει κάτι άλλο την δεδομένη στιγμή.

"Δεν θα σε μαλώσω" της λέω την αλήθεια. 

Ότι και αν μου παραδεχτεί δεν θα την τιμωρήσω. Δεν θα την πληρώσει το κοριτσάκι μου! Είμαι σίγουρος ότι ΑΝ, λέμε ΑΝ, έχει συμβεί κάτι.. νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος.. αυτός ο ελεεινός θα ευθύνεται.. η καρδιά μου πάει να σπάει.. θα το πίεσε το κοριτσάκι μου.. σίγουρα.. το καλομαθημένο παιδί του πούστη.. το αίμα βράζει στις φλέβες μου.. άμα τον πιάσω στα χέρια μου.. 

"Έχετε ολοκληρώσει τις σχέσεις σας?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Σιωπή

Ξεροκαταπίνω

"Ότι και αν μου πεις δεν θα σε μαλώσω, στο υπενθυμίζω" της λέω και χαϊδεύω τα μακριά σκούρα καστανά μαλλιά της. "Απλά θέλω την αλήθεια μωρό μου" 

Ακούω την Ζωή να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά μου.

Αυτό ήταν.

Είμαι σχεδόν σίγουρος.

Αναστενάζω βαριά και σφαλίζω δυνατά τα μάτια μου. 

ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ

"Πες μου μου κοριτσάκι μου" την προτρέπω να μου το επιβεβαιώσει και στο μυαλό μου κάνω εικόνα τα βασανιστήρια που θα υποστεί το τεντιμπόι της διπλανής πόρτας.

"Και.. και.. μπαμπά μου" η Ζωή με αγκαλιάζει σφιχτά. "Και εγώ.. να.." μου λέει ανάμεσα στα αναφιλητά της. "Έγινε και με την δι-"

"ΑΥΤΟ.ΗΤΑΝ.ΣΗΜΕΡΑ.ΘΑ.ΦΤΥΣΕΙ.ΤΟ.ΓΑΛΑ.ΠΟΥ.ΒΥΖΑΞΕ" 

Άννα

"Τι κάνουν τόση ώρα πάνω?" αναρωτιέται φωναχτά ο Στέφανος και πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο γκαζόν.

"Βρε μωρό μου" η Alex του κάνει νόημα να κάτσει στην καρέκλα του. "Τι σε έχει πιάσει από την ώρα που κατεβήκατε με την Άννα από πάνω και δεν βρίσκεις ηρεμία? Κάτσε κάτω να φας μια μπουκιά σαν άνθρωπος! Μισός έχεις μείνει!" 

"Αχ παράτα με και εσύ ρε μάνα!" Ο φίλος της κόρης μου κοιτάει το παράθυρο του δωματίου του Κομνηνού και της Στέλλας. Μπορεί να είναι κλειστό, αλλά πού και πού ακούγεται η φωνή του Άρη μου. Η άγρια φωνή του Άρη μου. Ελπίζω μόνο να μην κλάψει πολύ το μπουμπουκάκι μου. Ο Στέφανος σταματάει απότομα να περπατάει και γυρνάει το κεφάλι του να με κοιτάξει. "Είναι καλή ιδέα να πάω πάνω να δω τι γίνεται?" με ρωτάει.

"Όχι" του το ξεκαθαρίζω. Όπως του το ξεκαθάρισε και ο Άρης πριν. "Άστους να μιλήσουν.. έχουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο και-"

"Μπορώ να πάω και εγώ να του εξηγήσω" ο ξανθούλης γιος του κολλητού μου επιμένει. "Την αγαπάω πολύ την κόρη σας και θέλω να-"

"ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙΣ ΝΑ ΛΕΣ ΤΈΤΟΙΕΣ ΜΑΛΑΚΊΕΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ?" τον διακόπτει ο Βύρωνας και σηκώνεται απότομα όρθιος από την καρέκλα του. 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Μαλακίες είπε? Πούτσες μπλε?

Το αθώο μου μπουμπούκι?

Πρώτη φορά τον ακούω να βρίζει!

"Βύρωνα στο ξεκαθάρισα από την πρώτη στιγμή που μας έπιασες μαζί, ότι την βλέπω σοβαρά και ότι δεν πρόκειται να κάνω πίσω, όσες απειλές και αν εκλάβω τόσο από εσένα, όσο και από το Στέλιο" του λέει με κοφτό τόνο και τον κοιτάει έντονα μες στα μάτια. 

Για μισό.. ποιος απείλησε ποιον?

"ΤΗΝ ΒΛΈΠΕΙΣ ΣΟΒΑΡΑ?" ωρύεται ο Μάνος και σηκώνεται όρθιος από την δική του καρέκλα. "Τι λες αγόρι μου ακόμη δεν έδωσες Πανελλήνιες?" 

Ο Στέφανος στρέφεται προς τον πατέρα του. "Την αγαπάω και με αγαπάει" δηλώνει και ανασηκώνει τους ώμους του. "Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να την παντρευόμουν αύριο κιόλας" οι λέξεις φεύγουν με τόση ευκολία από το στόμα του, σαν να μας ανακοινώνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Αχ Στέφανε, να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.

"ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΑΠΌ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ" πλέον σηκώνεται και ο Στέλιος από την καρέκλα του. "ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΜΥΑΛΟ ΜΕ ΤΟΣΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ? ΜΉΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΑΙ ΆΛΛΕΣ?"

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?

"ΠΟΙΟ ΞΎΛΟ?" λέμε με μια φωνή με την Alex και σηκωνόμαστε και οι δύο όρθιες. 

"Εσύ μου είχες πει ότι τις μελανιές στο σώμα σου και στο πρόσωπο σου τις απέκτησες μετά από έναν αγώνα στο box!" η Alex κοιτάει τον γιο της με ένα αυστηρό βλέμμα. "Ψέμματα έλεγες?" 

Η καρδιά μου

"ΣΤΈΛΙΟ ΤΙ ΑΚΟΎΩ?" στρέφομαι απότομα στον μεγάλο μου γιο. "ΕΠΑΙΞΕΣ ΞΥΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΊΛΟ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΣΟΥ?" τα μάτια μου πετάνε σπίθες.

"Και λίγες του έριξε!" παρεμβαίνει ο Βύρωνας. "Μαμά σου εξηγούμε ότι ο τύπος δεν έπαιρνε από λόγια!" το μικρό μου μπουμπουκάκι έχει κοκκινίσει από τα νεύρα του. "Έτσι και έχεις απλώσει τα βρωμόχερα σου πάνω στην Ζωή, πέθανες!" απειλεί τον Στέφανο. Τον απειλεί και μπροστά μου.

Θα τρελαθώ!

"Βύρωνα, από που τα έμαθες εσύ αυτά?" τον ρωτάω με γουρλωμένα μάτια. Αυτός μέχρι πριν δυο ώρες ήταν με το βιβλίο Βιολογίας στο χέρι. 

"Εμένα άλλο με καίει" ο Μάνος κάθεται και πάλι στην καρέκλα του. "Το προφυλακτικό ξέρεις να το χρησιμοποιείς? Ή θα γίνω παππούς πάνω στο άνθος της ηλικίας μου?" 

"Αν δεν ξέρει, να του το δείξει ο Βύρωνας" πετάγεται από το πουθενά η Σουζάνα. "Ούτε που το καταλαβαίνεις πότε το έχει φορέσει"

Παγώνω

Κοιτάω την κοκκινομάλλα φίλη του Πάνου. 

Τι λέει?

"ΠΟΙΟΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΒΥΡΩΝΕΣ ΕΝΝΟΕΙΣ?" η πεθερά μου σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα της. "Κομνηνέ το καλό που σου θέλω!" λέει και κοιτάζει με θυμό τον πεθερό μου. 

"Τι λες κορίτσι μου?" ο Βύρωνας senior σηκώνεται αργά αργά από την καρέκλα και αγκαλιάζει την Στέλλα. "Έχω εγώ μάτια για άλλη?" την ρωτάει και την κοιτάει με τρυφερότητα στα μάτια.

Ξεροκαταπίνω

Αυτό ένα πράγμα σημαίνει.

"Βύρωνα?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου στο μικρό μου μπουμπουκάκι και τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά. "Από που γνωρίζεστε με την κοπέλα?" τον ρωτάω και τρέμω ολόκληρη. 

Αυτός.. είναι.. ο Βυρωνάκος μου.. το μικρό μου το μπουμπούκι.. το πιο αθώο μου παιδί από όλα.. το αγοράκι μου το όμορφο.. το πιο άβγαλτο.. το πιο.. το πιο.. ήταν το πιο ευαίσθητο αγγελούδι μου.

"Σίγουρα θα τον πήγε ο αδερφός του στα κωλόμπαρα που συχνάζει!" πετάγεται μετά από ώρα η Όλγα. 

"Εσένα τώρα ποιος σου μίλησε?" της επιτίθεται ο μεγάλος μου γιος. "Και για χιλιοστή φορά ΔΕΝ.ΠΑΩ.ΣΕ.ΚΩΛΟΜΠΑΡΑ" 

Πάλι καλά

"Μα φυσικά!" του απαντάει αμέσως η Όλγα. "Εσύ έχεις άλλο σύστημα! Βρίσκεις μια παρθένα πρωτοετίνα από το Χημικό στο facebook, της την πέφτεις, την ξεπαρθενεύεις και το ίδιο βράδυ με στριμώχνεις στην κουζίνα του σπιτιού σου και απαιτείς να κάνουμε σεξ κιόλας!" 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κρατάω.

Αν εννοεί αυτό που καταλαβαίνω...

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ  ΜΟΥ?

"Μπαμπά τι είναι το σεξ?" η παιδική φωνή του Σπύρου είναι το κερασάκι στην τούρτα.

"ΔΩΡΑ ΤΙ ΑΚΟΥΩ?" ωρύεται ο Γιώργος και τοποθετεί το ένα του χέρι στο στήθος του. Κακός οιωνός αυτό..

"Τίποτα αγάπη μου!" τον καθησυχάζει η φίλη μου και τον αγκαλιάζει δειλά δειλά. 

"ΤΙ ΤΊΠΟΤΑ?" την ρωτάει και απομακρύνει την κολλητή μου όπως όπως από πάνω του. "ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΖΗΤΑΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΖΩΉΣ?" φωνάζει και σηκώνεται απότομα από την καρέκλα. "ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΡΙΜΩΧΝΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΙΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ?" ρωτάει την Δώρα όμως το θανατηφόρο του βλέμμα είναι στραμμένο στον γιο μου.

"Θείε Γιώργο να το συζητήσουμε" του απαντάει εκείνος και σηκώνει τα χέρια του ψηλά ως ένδειξη άμυνας.

"ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΊΠΟΤΑ!" του λέει και πριν καν ολοκληρώσει την φράση του, έχει κάνει τον γύρο του τραπεζιού και έχει πιάσει τον Στέλιο από τον λαιμό του. "ΠΕΘΑΝΕΣ" φωνάζει και προτού προλάβει να τον κρατήσει ο Κομνηνός, ρίχνει μια μπουνιά στο μάτι του γιου μου.

Η.ΚΑΡΔΙΑ.ΜΟΥ

"ΓΙΩΡΓΟ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" φωνάζω έξαλλη και τρέχω προς το μέρος τους. Θα μου το ξεκάνει το παιδί!

"ΓΙΏΡΓΟ ΆΣΕ ΤΟΝ ΣΤΈΛΙΟ ΉΣΥΧΟ!" φωνάζει η Δώρα και προσπαθεί να ηρεμήσει τον Ορέστη που ξεκίνησε να κλαίει στην αγκαλιά της. 

"Μπαμπά δωσ' του και άλλες!" φωνάζει η Όλγα, μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα άγριο βλέμμα από την μάνα της. 

Ο Κομνηνός καταφέρνει να ησυχάσει τον αδερφό μου προτού το χέρι του χαρίσει και άλλες μελανιές στο όμορφο πρόσωπο του γιου μου.

"Είσαι καλά?" ρωτάω τον Στέλιο και απομακρύνω το χέρι του από το μάτι του. "Άσε με να δω το τραύμα σου, μπορεί να χρειαστεί-"

"ΕΣΎ!" ξαφνικά ακούγεται η γάργαρη φωνή του Άρη. "ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΥ?" 

Σε ποιον απευθύνεται?

Στρέφω το κεφάλι μου αργά αργά προς το μέρος του, όταν- "ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΕ!" φωνάζω και αφήνω τον Στέλιο από το κράτημα μου. "ΆΡΗ ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ?" τον ρωτάω με το που το χέρι του γίνει ένα με το πρόσωπο του Στέφανου. 

"ΜΠΑΜΠΑ ΑΣ'ΤΟΝ ΉΣΥΧΟ!" φωνάζει η Ζωή από πίσω του. "ΔΕΝ ΈΚΑΝΕ ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΉΘΕΛΑ!" προσπαθεί να τον ηρεμήσει, αλλά με το που ο Άρης ακούσει τα τελευταία λόγια της κόρης μας, γίνεται ακόμη πιο βίαιος, ρίχνει κάτω τον Στέφανο και ξεκινάει να τον χτυπάει με μανία σε όλο του το σώμα. 

"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" φωνάζει ο Μάνος και προσπαθεί να τον απομακρύνει πάνω από τον γιο του. 

"ΤΗΝ.ΑΓΓΙΞΕ" γρυλίζει ο Άρης και συνεχίζει να χτυπάει τον Στέφανο. "ΤΌΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΠΉΣΕΙ"

"Μάνο πιάσ'τον από τα πόδια, να τον πιάσω εγώ από το σώμα!" ο Πάνος προσπαθεί και αυτός να απομακρύνει τον άνδρα μου πάνω από το σώμα του φίλου της κόρης μας. 

Και εν τέλη τα καταφέρνουν.

Με το που σηκωθεί όρθιος ο Στέφανος τρέχουν η Alex με την μεγάλη Ζωή και την μικρή Ζωή και προσπαθούν όλες μαζί να τον συνεφέρουν. 

Κοιτάζω το πρόσωπο του φίλου της κόρης μας και-

Ξεροκαταπίνω

Κοιτάζω το μάτι του Στέλιου και-

Αναστενάζω βαριά.

"Κύριε Άρη" η φωνή του Στέφανου σπάει στο τέλος. "Δεν με αφήσατε να σας μιλήσω" μα τι κάνει επιτέλους αυτό το παιδί? Θέλει να πεθάνει? "Καταλαβαίνω την ανησυχία σας, όμως την Ζωή εγώ την αγαπάω και-"

"Μήπως θες και άλλο ξύλο για να σκάσεις? Μήπως αυτές που σου έριξα ήταν λίγες?" φωνάζει ο Άρης και προσπαθεί να απελευθερωθεί από το κράτημα των δυο φίλων του. "Αφήστε με! Τσιγάρο θέλω να κάνω, που να σας πάρει ο διάολος!"

"Εγώ του έριξα λίγες!" πετάγεται ο Γιώργος που ακόμη είναι εγκλωβισμένος στα χέρια του Κομνηνού. "Όχι εσύ!" 

"Θα τον φτιάξω εγώ μπαμπάκα! Μην ανησυχείς!" η Όλγα κλείνει το μάτι της στον Στέλιο και ο γιος μου την κοιτάει εξαγριωμένος.

"Με εσένα δεσποινίδα θα τα πούμε στο σπίτι!" της φωνάζει ο πατέρας της. "Δώρα μάζεψε τα πράγματα και σε πέντε λεπτά στο αυτοκίνητο όλοι!" προστάζει την οικογένεια του, απεγκλωβίζεται από το κράτημα του Κομνηνού και ξεκινάει να περπατάει κατσουφιασμένος προς την έξοδο του σπιτιού.

"Και εμείς" απευθύνομαι με ήρεμο τόνο στην δική μου οικογένεια. Μέσα μου όμως βράζω. "Μαζέψτε τα πράγματα σας και φεύγουμε" 

"Από τώρα?" ρωτάει η Ζωή και κοιτάει λυπημένη τον Στέφανο. "Αγάπη μου πονάς?" του ψιθυρίζει και χαϊδεύει ένα ένα τα τραύματα του. 

"ΠΑΜΕ.ΤΩΡΑ.ΑΜΕΣΩΣ.ΣΤΟ.ΣΠΊΤΙ.ΜΑΣ" γρυλίζει ο Άρης με το που αντικρίζει την τρυφερή αυτή στιγμή.

Χαμογελάω λυπημένα.

Έχουμε να πούμε τόσα μα τόσα οι πέντε μεταξύ μας. 

Όλα αυτά που έγιναν σήμερα.. 

Όλα αυτά που ήρθαν στο φως..

Δεν θα φτάσουμε σπίτι μας?

Θα φτάσουμε!

Και έπειτα από καιρό..

Ήρθε η ώρα για ένα οικογενειακό συμβούλιο.

Άρης

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΦΉΣΩ! ΕΙΛΙΚΡΙΝΆ!" η Άννα μου βαδίζει πάνω κάτω στο σαλόνι μας. "ΤΙ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ? ΜΟΥ ΛΈΤΕ?" μας ρωτάει και κουνάει τα χέρια της στον αέρα.

"Η καλύτερη?" την ρωτάω με φόβο και την κοιτάω με ένα τρυφερό βλέμμα. 

Έλα μωρό μου.. χαλάρωσε λίγο! 

Η Άννα μου δεν έχει σταματήσει να φωνάζει εδώ και μισή ώρα, δηλαδή από την στιγμή που μπήκαμε στο σπίτι μας και η Ζωή μου δεν έχει σταματήσει να κλαίει από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι των παππούδων της. 

"Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ?" επαναλαμβάνει τα λόγια μου και με καρφώνει έντονα στα μάτια με ένα βλέμμα που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις.. 

Ξεροκαταπίνω

"Εγώ τώρα τι σου έκανα και με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο?" κρατάω την φωνή μου σε χαμηλό τόνο. 

"Πώς σε κοιτάω δηλαδή?" με ρωτάει και σταματάει να κινείται. "Μήπως σαν.. για να δεις.. μήπως με απογοήτευση? Με θυμό? Με οργή?" 

"Τώρα υπερβάλλεις" της κάνω νόημα πως την συζήτηση αυτήν δεν την κάνουμε μόνοι μας, είναι και τα παιδιά μπροστά. 

Η Άννα μου χαμογελάει λοξά. "Και όταν μοίραζες μπουνιές δεξιά και αριστερά ήταν μπροστά τα παιδιά μας αλλά δεν είδα να σε εμποδίζει αυτό!" 

Αμέσως μουτρώνω και την κοιτάω με ένα θυμωμένο βλέμμα. "Μόνο εγώ πλακώθηκα στο ξύλο με κάποιον? Τον Γιώργο δεν τον είδες που μαύρισε το μάτι του γιου μας?" Ε όχι να τα χρεωθώ όλα εγώ! Και στην τελική, εγώ είχα και σοβαρό λόγο που επιτέθηκα στον καλομαθημένο γιο του πούστη. Ενώ ο ψηλός παρεξήγησε! Αφού τον ρώτησα τον Στέλιο λίγο πριν μπούμε στο αμάξι αν την κουτούπωσε την άλλη και μου είπε πώς, δυστυχώς για αυτόν, δεν την κατάφερε ούτε χτες.. μόνο κάτι προκαταρκτικά τον άφησε να κάνει. 

Κοιτάω φευγαλέα την κουζίνα.

Να θυμηθώ να καθαρίσω πριν η Άννα μου δει κάτι που δεν πρέπει.

"Έννοια σου και αυτόν θα τον αναλάβει η Δώρα!" λέει και στρέφει το βλέμμα της πάνω στον Στέλιο που κάθεται στα δεξιά μου με μια παγοκύστη στο μάτι του. "Εσύ νεαρέ έχεις να πεις κάτι για όλα αυτά που έγιναν σήμερα?" τον ρωτάει η μάνα του και σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.

Σε αυτήν την μικρή κίνηση τα βυζάκια της μικρής μου διαγράφονται πιο έντονα κάτω από αυτό το κολασμένο πράσινο φόρεμα που φοράει και-

"Μόλις συνέλθω, θα πάω και θα πλακώσω τον Στέφανο και πάλι στο ξύλο!" μας δηλώνει ο γιος μας. 

Μπράβο το καμάρι μου!

Αμέσως η μικρή μου πριγκίπισσα ξεκινάει να κλαίει πιο δυνατά από πριν. 

"Σταμάτα και εσύ πια!" ο Βύρωνας κοιτάει φευγαλέα την Ζωή και ξεφυσάει βαριά στον καναπέ στα αριστερά μου. "Αυτήν την φορά θα πάω και εγώ μαζί του!" 

Επιτέλους! Ξύπνησε και ο άλλος μου γιος!

"ΜΌΝΟ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΜΟΥ!" φωνάζει και πάλι η Άννα. Γαμώτο.. πάνω που είχε ηρεμήσει κάπως. "Και εσύ νεαρέ θα μιλήσεις όταν έρθει η σειρά σου! Μην ανησυχείς!" λέει και κοιτάει το μικρό της μπουμπούκι με οργή. Υπέρμετρη οργή. "Πρώτα θα ξεκινήσουμε με τον Στέλιο!" παίρνει θέση πάνω στο μικρό τραπεζάκι μπροστά μας. 

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου.. το τραπεζάκι είναι γυάλινο.. η γυναίκα μου έχει πάρει και κανά δυο κιλά από τότε που παντρευτήκαμε.. αυτό το γαμημένο θα σπάσει και μετά θα τα μαζεύω εγώ τα γυαλιά!

ΠΟΥΣΤΗ ΔΙΑ ΓΑΜΏ!

"Τι θες να μάθεις ρε Άννα το φελέκι μου μέσα?" ο Στέλιος πετάει με δύναμη την παγοκύστη στον καναπέ δίπλα στην Ζωή. 

"Τι έγινε χτες το βράδυ στην κουζίνα με την Όλγα?" 

Ξεροκαταπίνω

Πολύ απότομα του το έφερε.. δεν τα συνηθίζει αυτά. 

"Τίποτα!" της απαντάει ο Στέλιος και βγάζει από την τσέπη του τον καπνό και τα φιλτράκια. 

ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ?

"Αυτά σε εμένα!" λέει και του τα αρπάζει από τα χέρια. "Και μην μου μοστράρεις τα τσιγάρα σου για αντιπερισπασμό, διότι στο δηλώνω δεν πιάνει! Όχι σήμερα!" προσθέτει και τον καρφώνει έντονα στα μαύρα του μάτια. "Σε ακούω" 

Ο γιος μας με κοιτάει φευγαλέα και με τα μάτια του με ρωτάει τι να κάνει.

"Την αλήθεια" του ψιθυρίζω. 

Δεν γλιτώνει κανείς σήμερα από την Άννα μου. Τελευταία φορά την είδα τόσο θυμωμένη πριν από δύο μήνες.. τότε που έβρισα έναν ειδικευόμενο της στο τηλέφωνο ο οποίος μας έπαιρνε στις τρεις το βράδυ επειδή δεν ήξερε να χειριστεί ένα περιστατικό στην εφημερία του! Και επειδή αυτός ο πούστης δεν διάβαζε στην σχολή του, έπρεπε να με διακόψει εμένα από το πήδημα μου!

"Της την πέφτω εδώ και καιρό" παραδέχεται ο Στέλιος. "Και να.. κάθε φορά που κοιμάται εδώ.. να.." τον βλέπω να ξεροκαταπίνει. "Με προκαλεί" λέει και η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Σειρά μου να ξεροκαταπιώ. "Ρε αγόρι μου, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι?" τον ρωτάω με μια ξεκάθαρη ανησυχία στην φωνή μου. "Οι γονείς της αφήνουν την Όλγα να κοιμηθεί σε εμάς, μας εμπιστεύονται την κόρη τους για να κάνει παρέα με την Ζωή! Όχι για να την στριμώχνεις εσύ στην κουζίνα!" Ω Θεέ μου, ντρέπομαι που το παραδέχομαι στον εαυτό μου, αλλά.. και λίγα του έκανε ο ψηλός! "Και στην τελική.. αν δεν κρατιέστε, κάντε ότι είναι να κάνετε έξω από την πόρτα μας!" 

"Ρε Άρη τι λες?" επεμβαίνει η Άννα μου. "Αυτό είναι το θέμα μας? Το που κάνει ότι κάνει, ή ότι το κάνει? Διότι η Όλγα στην τελική είναι μια αθώα και γλυκιά κοπέλα που-"

"Έπρεπε να δεις πόσο αθώα και γλυκά με τσιμπούκωνε χτες το βράδυ!" την διακόπτει ο Στέλιος και πετάει με δύναμη τον αναπτήρα του στο γυάλινο τραπεζάκι. Αμέσως βλέπω την Άννα μου να παγώνει και να γουρλώνει τα μάτια της. "Δεν είναι καμιά αθώα περιστέρα ρε Άννα! Ξέρει τι κάνει! Με προκαλεί! Με προκαλεί επειδή με γουστάρει! Και όλα τα υπόλοιπα τα κάνει επειδή θέλει αποκλειστικότητα! Αλλά εγώ της το δήλωσα! Δεν κάνω σχέσεις από τα 18 μου!" ο γιος μου πλέον ακούγεται εκνευρισμένος. Ξεφυσάει βαριά και κοιτάει τον καπνό που βρίσκεται στα χέρια της Άννας μου. "Μπορώ να ανάψω τώρα ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω?" ρωτάει την μάνα του.

Όντως τώρα?

"Δεν είναι σωστό, έχουμε πει" του ψιθυρίζω και τον χτυπάω συμπονετικά στην πλάτη. Και εγώ θέλω ένα τσιγάρο με αυτά που έχω ακούσει, αλλά τι να κάνω? Αν ανάψω ένα εδώ μέσα, η Άννα θα μου στείλει τα χαρτιά του διαζυγίου. Είμαι σίγουρος.

"Ναι! Τώρα μας έπεισες!" λέει το κορίτσι μου και σηκώνεται απότομα όρθια. "Που αν δεν ήμουνα μπροστά θα τον άφηνες να καπνίσει σαν φουγάρο!" τα μάτια της είναι καρφωμένα στα δικά μου. 

Πράσινο στο μαύρο. 

Τώρα θύμωσε και μαζί μου?

Γαμώτο σου για γυναίκα!

"Τι θέλεις να κάνω?" την ρωτάω με ήρεμη φωνή. "Αν δεν το καταλάβει από μόνος του.. εγώ.. ειδικά εγώ" της λέω και βγάζω τα τσιγάρα μου από το τζιν μου "δεν μπορώ να τον πείσω για το αντίθετο" προσθέτω και αφήνω το πακέτο πάνω στο τραπεζάκι. 

"Ακριβώς αυτό!" μου λέει και στενεύει τα μάτια της. "Την συζήτηση για το κάπνισμα την έχουμε κάνει άπειρες φορές Στέλιο μου" το βλέμμα της στρέφεται αργά αργά προς τον μεγάλο μας γιο. "Τώρα.. αν δεν είσαι σίγουρος για τα αισθήματα σου για την Όλγα, άσ'την στην ησυχία της!" του λέει και κάθεται και πάλι στο τραπεζάκι απέναντι μας. 

"Αυτή με προκαλεί, στο ξαναλέω! Όχι εγώ!" η απάντηση έρχεται σχεδόν αμέσως. 

"Ναι καλά!" παρεμβαίνει η Ζωή που έχει σταματήσει να κλαίει εδώ και λίγη ώρα. "Χτες με το που γυρίσαμε στο σπίτι και κάτσαμε να φάμε κάτι ελαφρύ στην κουζίνα, ο Στέλιος την χούφτωνε μπροστά μου! Αυτός της την πέφτει τόσο καιρό, να είστε σίγουροι!" 

"Και τώρα ερχόμαστε σε εσένα μωρό μου!" της λέει η μάνα της και σηκώνεται και πάλι όρθια. "Μην νομίζεις ότι επειδή έχουν συμβεί άλλα χίλια δυο, θα την γλιτώσεις!"

Η μικρή μου κόρη ξεκινάει να δακρύζει και πάλι. "Νόμιζα ότι.. νόμιζα ότι ήσουν μαζί μου σε αυτό!"

Παγώνω

Σε ποιο ακριβώς ήταν μαζί της?

"Φυσικά και σε υποστηρίζω!" της λέει με γλυκιά φωνή και την κλείνει στην αγκαλιά της αφού κάτσει στον καναπέ δίπλα της. "Είναι φυσιολογικό να κάνεις μια σχέση στα 16 σου με κάποιον που αγαπάς και σε αγαπάει, αλλά-"

"ΤΙ ΤΗΣ ΛΕΣ ΓΑΜΏΤΟ?" ωρύομαι και σηκώνομαι απότομα όρθιος. "ΤΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΌ? ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΗ ΜΩΡΌ!" 

Ε ΟΧΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΣΤΑ 16 ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ

Νιώθω έναν πόνο στο στήθος μου.

"ΔΕΝ.ΤΟ.ΔΕΧΟΜΑΙ" γρυλίζω και κάθομαι και πάλι κάτω στον καναπέ. 

"Ούτε εμείς το δεχόμαστε!" λέει ο Βύρωνας από δίπλα μου και προφανώς μιλάει και για λογαριασμό του Στέλιου.

"Να δούμε αν θα κελαηδάς τόσο ωραία και σε λίγο που θα έρθει η σειρά σου!" του δηλώνει η Άννα μου και ο μικρός μας γιος ρολλάρει τα μάτια του. "Και εσύ μωρό μου σταμάτα να κλαις" καθησυχάζει την Ζωή και την αγκαλιάζει ακόμη πιο σφιχτά. "Αφού τα έχουμε πει πολλές φορές εμείς οι δυο" 

Αυτές οι δύο?

Μόνες τους?

Και εγώ που ήμουνα?

"Ο έρωτας είναι κάτι όμορφο.. είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει στην ηλικία σου και είσαι τυχερή που τα συναισθήματα σου έχουν ανταπόκριση" 

Τυχερή?

Γιατί τυχερή?

Κακότυχο είναι το κοριτσάκι μου που έμπλεξε με τον τεντιμπόι της διπλανής πόρτας!

Τον ηλίθιο απόγονο του Μάνου!

"Αλλά μωρό μου.. αυτό σήμερα.. δεν έπρεπε να συμβεί" η Άννα μου σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν ασταμάτητα από τα πράσινα μάτια της πανέμορφης κόρης μας. "Δεν ήταν σωστό αυτό που κάνατε στην ξένη την κρεβατοκάμαρα με όλους εμάς στο ίδιο σπίτι" της ψιθυρίζει. 

Νιώθω όλο μου το αίμα να βράζει.

Είμαι έτοιμος να εκραγώ.

Δεν ήταν φυσιολογικό επειδή η κρεβατοκάμαρα ήταν ξένη και επειδή είχε κόσμο το σπίτι, είπε?

Άκουσα καλά?

"Δηλαδή τι εννοείς ακριβώς?" την ρωτάω και της στενεύω τα μάτια μου. "Ότι αν ήταν στο δωμάτιο της και δεν υπήρχε κανείς άλλος στο σπίτι, θα ήταν εντάξει?" ζητάω διευκρινίσεις και ταυτόχρονα ανάβω ένα τσιγάρο. Στα παπάρια μου η γκρίνια της. Τώρα προέχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά.

"Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εσένα Άρη!" μου απαντάει κοφτά. "Μας είχες δείξει από νωρίς τα σημάδια σου για το πως θα αντιμετώπιζες τους φίλους της κόρης μας στο μέλλον!" 

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!" της λέω την αλήθεια. Δεν καταλαβαίνω!

Βασικά.. έχω μια υποψία.. αλλά..

Φυσάω τον καπνό ψηλά. 

Το κέρατο μου μέσα.

"Ξέχασες που την σταματήσαμε από το κολυμβητήριο ένα μήνα μετά την εγγραφή στα τέσσερά της, γιατί στην ίδια πισίνα κολυμπούσαν και αγόρια?" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω.. αν και.. σιγά μην άφηνα την πριγκίπισσα μου με τόσα καυλωμένα αρσενικά να την χαλβαδιάζουν! 

"Ή που στα έξι της την πήγαμε για εμβόλιο στο ιατρείο της Δώρας και επειδή έπαιζε με το αγοράκι μιας άλλης οικογένειας στον χώρο της αναμονής, εσύ γύρισες και είπες στους γονείς του τα χειρότερα για την κολλητή μου και ότι δεν κάνει καθόλου καλά την δουλειά της και πώς εμείς θα της κάναμε μήνυση για ιατρική αμέλεια, μόνο και μόνο για να φύγει το παιδάκι από δίπλα της?" συνεχίζει να πυροβολεί.

Γαμώτο σου για γυναίκα

Φυσικά και τα θυμάμαι

"Υπερβάλλεις" της λέω και κοιτάω την Ζωή στην αγκαλιά της γυναίκας μου που προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι. 

Γέλα, γέλα! 

Θα στον φτιάξω εγώ τον Στεφανούκο σου, πριγκίπισσα!

"Τι ακριβώς κάνεις εσύ εκεί?" ρωτάει η Άννα μου τον Βύρωνα που κάθεται δίπλα μου. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Ο γιος μας έχει πάρει το βιβλίο της βιολογίας στα χέρια του και διαβάζει. 

Χαμογελάω λοξά.

Ούτε αυτός ο αντιπερισπασμός πιάνει σήμερα.

"Δίνω Πανελλήνιες σε κάτι μήνες! Και έχω βάλει υψηλούς στόχους!" της απαντάει με αποφασιστικότητα. 

"Άστο φίλε" του ψιθυρίζω στο αυτί. "Δεν γλιτώνει κανείς σήμερα από την μάνα σου"

"Και τώρα ήρθε η σειρά σου!" η Άννα μου σηκώνεται όρθια και ξεκινάει να βηματίζει και πάλι πάνω κάτω. "Ποια είναι η Σουζάνα?" ρωτάει και κοιτάει εναλλάξ μια εμένα και μια τον Βύρωνα. 

Ξεροκαταπίνω

"Η φίλη του θείου του Πάνου" της απαντάει ψύχραιμα ο μικρός μας γιος. Ανάθεμα τα γονίδια, το κέρατο μου μέσα. Ίδιος ο παππούς του! Ίδιος!

"Και που την ήξερε ο μπαμπάς την καινούρια φίλη του θείου του Πάνου?" επιμένει η Άννα μου. "Και κυρίως" προσθέτει και κάθεται πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μας. "Είπε κάτι για προφυλακτικά, Βύρωνα! Το άκουσες το σχόλιό της?" 

Βλέπω τον γιο μου με την άκρη του ματιού μου να ξεροβήχει ελαφρά. "Εσύ είπες πριν ότι είναι φυσιολογικό" η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Τώρα πού πήγε η απάθεια του παππού μας, Βυρωνάκο?

"Μπουμπούκι μου όμορφο!" του λέει η Άννα και τον αγκαλιάζει σφιχτά. "Ο έρωτας μωρό μου είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον, πίστεψέ με! Το να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή, το να σου κόβεται η ανάσα, το να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου όταν βλέπεις κάποιον ή στην προκειμένη περίπτωση κάποια.. είναι τέλειο μωρό μου! Τέλειο! Και στο λέω εγώ που είμαι ερωτευμένη με τον μπαμπά σου εδώ και 22 χρόνια!" προσθέτει το κορίτσι μου με τρυφερή φωνή. 

Και εγώ λιώνω.

Την παρατηρώ που έχει στην αγκαλιά της τον γιο μας και του λέει τι νιώθει για εμένα και εγώ μένω να τους παρατηρώ σας χαζός και να λιώνω από υπέρμετρη, ανιδιοτελή και αγνή αγάπη για το πρόσωπο της. 

Γυναίκα μου όμορφη.

"Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στην δική σου περίπτωση" του ψιθυρίζει στο αυτί. "Μην αναλώνεσαι σε εφήμερες σχέσεις που δεν αξίζουν" το χέρι της χαϊδεύει τα μαύρα του μαλλιά. "Και αν μέχρι στιγμής το έκανες.. δεν πειράζει.. ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις συνήθειες" συμπληρώνει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο του.

Παρατηρώ τον μικρό μας γιο. Έχει μείνει να την κοιτάει προβληματισμένος. "Δεν θύμωσες?" την ρωτάει όλο έκπληξη. "Είναι και μεγαλύτερη και.. εμ.. και δεν είναι και η μόνη και.. να.. την γνώρισα ένα βράδυ σε ένα μαγαζί που.. καταλαβαίνεις" παραδέχεται και κοιτάει το πάτωμα. Πρώτη φορά βλέπω Βύρωνα και τύψεις στο ίδιο πρόσωπο. 

Τελικά, υπάρχει ελπίδα.

"Δεν κρατάω κακία σε κανέναν από τους τρεις σας" η Άννα μου κάνει νόημα στους άλλους δύο να την πλησιάσουν. "Είστε τα παιδιά μου! Πώς μπορώ να σας θυμώσω? Και αν το κάνω είναι επειδή σας αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, και θέλω το καλό σας, την υγεία σας και την ευτυχία σας!" 

"Μαμά μου όμορφη" η Ζωή κάθεται και πάλι στα πόδια της. 

"Αυτά ισχύουν και για εμένα?" ρωτάει ο Στέλιος και τους πλησιάζει διστακτικά. 

Η Άννα μου τον αναγκάζει να κάτσει στο χέρι του καναπέ και να συμμετάσχει και αυτός στην αγκαλιά τους. "Ειδικά για εσένα" του λέει και τον κοιτάει τρυφερά στα μάτια. "Ήσουν η μεγαλύτερη έκπληξη στην ζωή μου, το πρώτο μου αγγελούδι" από τα μάτια της κυλάνε μερικά δάκρυα. "Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ο έρωτας θα είχε δύο μικροσκοπικά χεράκια, δύο μικροσκοπικά ποδαράκια και ότι θα ζύγισε 4 κιλά και 157 γραμμάρια! Στέλιο σε ερωτεύτηκα με το που σε κράτησα στην αγκαλιά μου!" του εξομολογείται. Μας εξομολογείται. 

"Σε αγαπάω πολύ, μαμά" της λέει εκείνος και την αγκαλιάζει σφιχτά από πίσω. "Υπερβολικά πολύ" προσθέτει. 

"Και εγώ σε αγαπάω" της λέει ο Βύρωνας και την αγκαλιάζει και αυτός σφιχτά. "Και συγγνώμη που τόσο καιρό σου κρατούσα μυστικά" 

Η Άννα μου χαμογελάει. 

Χαμογελάει από ευτυχία. 

"Θα σας συγχωρώ τα πάντα.. και για πάντα" η φωνή της ακούγεται τρυφερή. "Εξάλλου είστε τα τρία αγγελούδια μου" προσθέτει και κλείνει απαλά τα ματάκια της.

"Τέσσερα!" της απαντάει η Ζωή και μου κάνει νόημα να συμμετάσχω και εγώ στην αγκαλιά τους. "Είναι και ο μπαμπάς! Που αν κατάλαβα καλά, τον μεγάλωσες και αυτόν μαζί με εμάς!" 

Αφήνω ένα γελάκι να βγει από μέσα μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την οικογένεια μου. "Εσένα μικρή γλωσσού θα σε φάω!" της λέω και όλοι σκάνε στα γέλια. 

"Να ξέρεις" μου ψιθυρίζει στο αυτί για να την ακούσω μόνο εγώ. "Μπορεί ο Στέφανος να είναι ο πρίγκιπας μου, όμως εσύ θα είσαι για πάντα ο βασιλιάς μου" παραδέχεται και ανεβαίνει στα πόδια μου για να την αγκαλιάσω. 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"Μικρή πλανεύτρα, τι θα κάνω με εσένα μου λες?" αναρωτιέμαι φωναχτά.

Η Ζωή μου τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και ξεκουράζει το κουρασμένο προσωπάκι της στον ώμο μου. "Θα με αγαπάς όπως και τους άλλους δύο" λέει φωναχτά για να μας ακούσουν όλοι και συνεχίζει με ψιθυριστή φωνή ίσα για να την ακούω μόνο εγώ "και ίσως και λιγάκι περισσότερο" προσθέτει και χαμογελάω. Χαμογελάω διάπλατα.

Διότι παρά τις δυσκολίες, παρά τις ασυμφωνίες και τους τσακωμούς, με την Άννα μου καταφέραμε να κάνουμε μια μεγάλη, όμορφη οικογένεια. Μπορεί για κάποιους να μην είναι η ιδανική, άλλοι να θεωρούν ότι παρέχουμε υπερβολικά πολλά στα μπουμπούκια μας, ότι τους έχουμε καλομάθει ή ότι τους έχουμε κακομάθει, όμως.. όμως εμείς ξέρουμε τι συμβαίνει όταν κλείνει η εξώπορτα.

Και τι είναι αυτό?

Η ευτυχία.

Η απόλυτη ευτυχία.

"Εντάξει" λέω με το που μπω στο δωμάτιο μας, το δικό μου και της γυναίκας μου. "Κοιμήθηκαν και οι τρεις" της ανακοινώνω και γυρνάω το κλειδί στην πόρτα. 

"Ναι Μάνο, αύριο κατά τις έξι" ακούω την αγγελική φωνή της Άννας μου και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος της. Η μικρή μου είναι ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι μας και ενώ με το ένα της χέρι απλώνει ενυδατική κρέμα στα υπέροχα ποδαράκια της, με το άλλο κρατάει το ασύρματο τηλέφωνο στο αυτάκι της και από ότι καταλαβαίνω μιλάει με τον πούστη. "Θα έρθουμε με τον Άρη για να ζητήσει συγγνώμη από τον Στέφανο!" του λέει.

Παγώνω

Ποια συγγνώμη?

Ποιον Στέφανο?

"Ναι δική του ιδέα ήταν, διότι ένιωσε άσχημα" συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο και με καρφώνει με νόημα στα μάτια.

Ποιανού ιδέα ήταν?

Ποιος ένιωσε άσχημα?

Δεν στα 'πανε καλά μάτια μου.

"Εντάξει.. θα έρθει και η Ζωή μαζί μας.. ναι.. ναι.. και εκείνη μην φανταστείς.. χάλια είναι.. είδε και τις φωτογραφίες που της έστειλε ο Στέφανος και εκεί που είχε ηρεμήσει λιγάκι ξεκίνησε και πάλι να κλαίει το μωρό μου!" 

Ο ηλίθιος!

Της στέλνει και φωτογραφίες τώρα?

Το μεσημέρι είδαμε την πουστόφατσα του στο σπίτι του Κομνηνού. 

Τι θέλει και μας ενοχλεί και στο σπίτι μας?

Ξεφυσάω βαριά και αλλάζω σε μια μαύρη φόρμα και ένα μαύρο μακό. 

"Καταλαβαίνω την ανησυχία σου.. αλλά με ξέρεις.. της τα είπα από την πρώτη στιγμή αυτά.. από τότε που της ήρθε περίοδος βασικά" η Άννα μου συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο και εγώ ξεκινάω να περπατάω προς το κρεβάτι μας. Κάνω δύο βήματα και..

ΓΑΜΩΤΟ

Τα πόδια μου μπλέκονται σε κάτι υφάσματα και καταλήγω με έναν ατσούμπαλο τρόπο στο πάτωμα.

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?

Κοιτάω καλύτερα.

Δίπλα από το κρεβάτι και κάτω στο πάτωμα είναι μια κουβέρτα, ένα σεντόνι, ένα πάπλωμα και.. σμίγω τα φρύδια μου σε απορία.. το μαξιλάρι μου είναι αυτό?

"Εντάξει Μάνο! Να μου φιλήσεις την Alex! Καληνύχτα!" λέει η μικρή μου και κλείνει το τηλέφωνο. "Αύριο στις έξι θα πάμε δίπλα να ζητήσεις συγγνώμη" μου ανακοινώνει η Άννα μου λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και συνεχίζει να πασαλείφεται με τις κρέμες της. 

"Καλό αστείο και αυτό!" την ειρωνεύομαι ελαφρώς και σηκώνομαι όρθιος από το πάτωμα. "Γιατί έστρωσες στο πάτωμα μωρό μου?" τι έχει στο νου της αυτή η γυναίκα?

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που την πήδηξα στο πάτωμα και.. ναι! Μου είχε παραπονεθεί την επόμενη μέρα ότι την πονούσαν τα γόνατά της και τα χέρια της. Για αυτό οι προετοιμασίες? Το θέλει πατωματάτο η καρδούλα μου σήμερα?

Γλύφω τα χείλη μου και επικεντρώνομαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του σώματος της.. στα βυζιά της... που διαγράφονται έντονα μέσα από το ημιδιάφανο λευκό σατέν ύφασμα που φοράει στον ύπνο της και.. ω Θεέ μου!

Μόλις μου σηκώθηκε.

"Γιατί εκεί θα κοιμηθείς σήμερα" μου ανακοινώνει η γυναίκα μου και λύνει την λευκή ρόμπα της. 

Μόλις μου έπεσε.

"Ορίστε?" την ρωτάω και προσπαθώ να διασταυρώσω τα βλέμματα μας αλλά η μικρή μου με αποφεύγει συστηματικά. "Μωρό μου κάτι έχει το χιούμορ σου σήμερα.. πρώτα με την συγγνώμη και τώρα αυτό? Τι κακόγουστα αστεία είναι αυτά?" κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και ξεκινάω να περπατάω προς το κρεβάτι μας. 

"Άρη εγώ ήμουνα αυτή που σου ζήτησε κάποτε να μην μας δουν τα παιδιά μας ποτέ να κοιμόμαστε χώρια οπότε ορίστε!" μου λέει και μου δείχνει το πάτωμα. "Αυτή θα είναι η τιμωρία σου για τα σημερινά σου κατορθώματα!" προσθέτει και κουκουλώνεται με το πουπουλένιο μας πάπλωμα. "Α! Και κομμένο το σεξ για δέκα μέρες!" αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ρολλάρω τα μάτια μου και παίρνω το μαξιλάρι μου από το πάτωμα. "Τι λάθος έκανα σήμερα μωρό μου?" την ρωτάω με γλυκιά φωνή και ξαπλώνω δίπλα της στο κρεβάτι μας. 

Η Άννα μου με το που το αντιλαμβάνεται γυρνάει αμέσως πλευρό και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. "Εδώ δεν είναι το πάτωμα!" μου υπενθυμίζει με ένα δασκαλίστικο υφάκι. 

Με καυλώνει, άπειρα. 

"Το ξέρω" της λέω και ακουμπάω το χέρι μου στην επίπεδη κοιλίτσα της πάνω από το απαλό ύφασμα. "Θέλω να σε πηδήξω στο κρεβάτι σήμερα" η φωνή μου ακούγεται βραχνή. 

Η Άννα μου στενεύει αμέσως τα μάτια της και διώχνει το χέρι μου από πάνω της. "Είπα  κομμένο το σεξ για δέκα μέρες!" ο τόνος της είναι αυστηρός. Αυστηρός και κοφτός. "Ας μην πλάκωνες στο ξύλο τον φίλο της κόρης μας, ας μην κάλυπτες τον Στέλιο που καπνίζει και ας μου αποκάλυπτες νωρίτερα τις νέες γνωριμίες του Βύρωνα!" μου απαγγέλλει τις κατηγορίες μου μία προς μία και μου γυρνάει και πάλι την πλάτη της.

Κοιτάω φευγαλέα το κωλαράκι της, διότι καθώς στριφογύρισε το μωρό μου πάνω στο στρώμα, το σέξι νυχτικό της ανέβηκε λίγο πιο πάνω και με αυτόν τον τρόπο εγώ απέκτησα μια υπέροχη θέα από τον πισινό κόσμο της μικρής μου καύλας. 

"Να σου θυμίσω ότι ήξερες για την σχέση της Ζωής πέντε μήνες τώρα?" την ρωτάω και κολλάω το σώμα μου στην πλατούλα της. "Εγώ δεν σου κράτησα κακία.. γιατί να το κάνεις εσύ μωρό μου?" το χέρι μου γλιστράει κάτω από το σατέν ύφασμα και έρχεται σε επαφή με το απαλό δέρμα της κοιλίτσας της. 

"Είπα κομμένο το σεξ για δέκα μέρες" μου υπενθυμίζει. Χαμογελάω λοξά. Το πολύ σε πέντε.. βαριά δέκα λεπτά θα την πηδάω. "Και δεν στο είπα γιατί κάνεις σαν τρελός με τα αγόρια που περιτριγυρίζουν την κόρη μας" η Άννα μου με το που τελειώσει την πρότασή της απομακρύνει με βία το χέρι μου από το σώμα της.

Γαμώτο σου για γυναίκα.

Κοίτα πείσμα που έχει!

Ξεφυσάω βαριά και απομακρύνομαι ελάχιστα από πίσω της. 

"Το ξέρεις ότι αν δεν το κάνουμε ένα βράδυ, την επόμενη μέρα ξυπνάω με νεύρα" της ψιθυρίζω με λάγνα φωνή και κατεβάζω την φόρμα μου με το εσώρουχό μου όπως όπως. "Και κάτι τέτοιο δεν το θέλουμε ειδικά αύριο που θα με αναγκάσεις να ζητήσω συγγνώμη από τον γιο του πούστη.. θέλω να χαθώ μέσα σου μωρό μου.." την παρακαλάω και της τον τρίβω στο γυμνό μπουτάκι της. 

"Εγώ.δεν.θέλω" μου απαντάει με νεύρο. 

Χαμογελάω ύπουλα και την γυρνάω έτσι ώστε να είναι ξαπλωμένη ανάσκελα. 

"Τι είπες?" την ρωτάω και καλύπτω το σώμα της με το δικό μου. "Δεν σε άκουσα" την κοροϊδεύω και ξεκινάω να φιλάω το απαλό δέρμα του λαιμού της. 

"Δεν... δεν.. είπα ότι.." η μικρή μου δυσκολεύεται να ολοκληρώσει την πρόταση της. "Άρη μου! Γαμώτο σου!" παραπονιέται και κλειδώνει τα πόδια της γύρω από την μέση μου. 

Χαμογελάω νικητήρια. 

Εδώ είμαστε.

"Ξέρεις ποια είναι η θέση μου?" την ρωτάω καθώς αφαιρώ το σατέν ύφασμα από πάνω της. 

Η μικρή μου με κοιτάει με έναν παιχνιδιάρικο τρόπο. "Δίπλα μου?" με ρωτάει με νάζι. 

Της πάει.

Της πάει πολύ.

Και το χαμόγελο, και το ναζιάρικο υφάκι της. 

"Μέσα σου" της λέω καθώς γλιστράω στο πιο ζεστό και υγρό σημείο του σώματός της. "Μέσα σου ανήκω. Μέσα στο σώμα σου, μέσα στην καρδιά σου, μέσα στο μυαλό σου μωρό μου" της ψιθυρίζω και ξεκινάω να κινούμαι με αργές κινήσεις. 

Μέσα, έξω.

Μέσα, έξω.

Η Άννα μου μου χαμογελάει γλυκά και με μια απαλή κίνηση αφαιρεί το μακό από πάνω μου. "Σε αγαπάω" λέει και φιλάει τρυφερά το μαύρο μελάνι που κοσμεί το στήθος μου πάνω από το σημείο της καρδιάς μου. "Παρόλο που μερικές φορές μου προκαλείς πονοκέφαλο με την παιδιάστικη συμπεριφορά σου, να ξέρεις.. σε αγαπάω.. πολύ!" 

Της χαμογελάω και εγώ γλυκά και τρίβω την μύτη μου στην δική της. "Τα κατάφερα λοιπόν" παραδέχομαι και αυξάνω την ταχύτητα με την οποία της κάνω γλυκό και τρυφερό έρωτα. 

"Τι εννοείς?" οι πράσινες χάντρες με τις οποίες είμαι ερωτευμένος με κοιτούν με απορία. 

"Σε αποπλάνησα" παραδέχομαι και η Άννα μου αφήνει έναν βαθύ αναστεναγμό να βγει από μέσα της. Καλύπτω αμέσως τα σαρκώδη χείλη της με το χέρι μου και την καρφώνω έντονα. 

Και στα μάτια. 

"Σε είδα, σε γνώρισα, σε κυνήγησα, σε ερωτεύτηκα, σε αγάπησα" της λέω με βαριά φωνή και ενώνω τα μέτωπα μας. "Σε έκανα δική μου" της ψιθυρίζω και νιώθω τα τοιχώματα της μικρής μου να συσπώνται γύρω μου. "Μπορεί και να σε πλήγωσα, ναι, αλλά, μωρό μου, πίστεψε με ομορφιά μου, ποτέ δεν το έκανα εσκεμμένα, ούτε μια γαμημένη στιγμή" 

Της λέω την αλήθεια. 

Από την στιγμή που την γνώρισα, από τότε στην παραλία στο Πήλιο και μέχρι σήμερα, 22 χρόνια μετά, έκανα τα πάντα, ότι περνούσε από το χέρι μου για να είμαστε μαζί. 

Μαζί και αγαπημένοι.

Και εδώ είμαστε, να της κάνω γλυκό και τρυφερό έρωτα στο κρεβάτι μας, στο σπίτι μας.

22 χρόνια μετά.

"Σε αγαπάω" της λέω και νιώθω την ευχαρίστηση να χτίζεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη. "Σε αγαπάω ως το άπειρο καρδιά μου" προσθέτω και σφαλίζω με δύναμη τα μάτια μου. 

Η Άννα μου απομακρύνει το χέρι μου από το στόμα της με μια απαλή κίνηση. "Σε ευχαριστώ" μου απαντάει αμέσως μετά και ξεκινάω να την πηδάω όλο και πιο γρήγορα. Γαμώ.. είμαι κοντά. "Σε ευχαριστώ που ποτέ δεν εγκατέλειψες, που ποτέ δεν με άφησες" συμπληρώνει και τυλίγει τα λεπτά της χεράκια γύρω από τον κορμό μου. "Και μπορεί εσύ να με αγαπάς περισσότερο.. αλλά εγώ, να ξέρεις, σε αγαπάω περισσότερο από εμένα" 

Η φωνή της γυναίκας μου πυροδοτεί τον οργασμό μου και τα πρώτα μου υγρά χύνονται μέσα της. "Γαμώτο σου για γυναίκα!" ψιθυρίζω με νεύρο πάνω στα χειλάκια της και της τα δαγκώνω με δύναμη. "Θα είσαι ο θάνατός μου" οι λέξεις βγαίνουν μαζί με κάποια αγκομαχητά από το στόμα μου και με ένα τελευταίο κάρφωμα χύνω όλο μου το είναι στον κόλπο της. 

Το σώμα μου τρέμει.

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

"Τι μου κάνεις?" αναρωτιέμαι φωναχτά και αφήνω όλο μου το βάρος να πέσει πάνω της. "Γιατί δεν μπορώ να σε χορτάσω? Ούτε μετά από μισή ζωή που πέρασα στο πλάι σου?" 

Η Άννα μου αναστενάζει ελαφρά. "Ούτε άλλη τόση δεν φτάνει για να μας αρκεί το μαζί " ψιθυρίζει με γλυκιά φωνή και νιώθω τα χέρια της να χαϊδεύουν το ξυρισμένο μου κεφάλι. 

"Αν μπορούσα να ζήσω και δεύτερη φορά, θα το έκανα και πάλι μαζί σου" της εξομολογούμαι και τρίβω το πρόσωπο μου στο δέρμα του λαιμού της. 

"Είσαι σίγουρος?" με ρωτάει όλο απορία το κορίτσι μου.

Σηκώνω το κεφάλι μου αργά αργά και ρίχνω το βάρος μου στους αγκώνες μου. "Ναι, υπό έναν όρο όμως" της λέω και την καρφώνω έντονα στα μάτια της.

Μαύρο στο πράσινο.

"Θα ήθελα να σε γνώριζα νωρίτερα για να περνούσαμε περισσότερο χρόνο μαζί" της αποκαλύπτω και νιώθω τα μάγουλά μου να παίρνουν φωτιά.

Το βλέμμα της μικρής μου αστράφτει και αμέσως μετά η καρδούλα μου ενώνει τα χειλάκια της με τα δικά μου, σε ένα παρατεταμένο και γλυκό φιλί. 

Νιώθω την καρδιά μου να φτερουγίζει από ευτυχία.

Οι πεταλούδες στο στομάχι μου κάνουν πάρτι.

"Ψυχή μου όμορφη" της λέω και παίρνω θέση δίπλα της κάτω από το πάπλωμα.

"Εσύ είσαι η όμορφη ψυχή εδώ πέρα.. και η μεγάλη καρδιά" μου λέει το κορίτσι μου και μου γυρνάει την πλατούλα της για να την πάρω αγκαλιά. 

Το σώμα μου αγκαλιάζει τέλεια το δικό της.

Τα χέρια μου είναι φτιαγμένα για να τυλίγονται γύρω της. 

"Ξέρεις να αγαπάς πολύ, πολύ και δυνατά" προσθέτει η μικρή μου. 

"Και εσύ ξέρεις να αγαπάς" της υπενθυμίζω και φιλάω πεταχτά τον γυμνό της ώμο. "Απλά το κάνεις με έναν ιδιαίτερο τρόπο" ναι, με αγαπάει, υπέρμετρα, αλλά το κάνει με έναν μοναδικό, δικό της τρόπο.

Σιωπή

Όμορφη σιωπή

"Μου υποσχέθηκες ότι θα είσαι μαζί μου μέχρι να γεράσουμε, το θυμάσαι?" με ρωτάει η αγάπη μου και η φωνή της ίσα που ακούγεται. 

"Φυσικά" την καθησυχάζω και νιώθω το κινητό μου να δονείται πάνω στο κομοδίνο. 

Ποιος στον πούτσο είναι τέτοια ώρα? 

"Μισό λεπτό ματάκια μου" της λέω και ανακάθομαι στο κρεβάτι. 

Σέρνω το δάχτυλό μου πάνω στην οθόνη και.. μήνυμα από τον ψηλό. <<Μπορεί να με αναγκάζει η τρελή που παντρεύτηκα να κουβαληθούμε οικογενειακώς αύριο στο κωλόσπιτο σου για να ζητήσω συγγνώμη από τον κλώνο σου, αλλά μαλάκα σε προειδοποιώ! Βάλτου όρια, ευνούχησε τον! Στα παπάρια μου τι θα κάνεις, απλά πες του να μην πλησιάσει ποτέ ξανά την πριγκίπισσα μου! Ειδάλλως στο υπογράφω, θα μείνεις με δύο παιδιά! Παπάρα>>

Χαμογελάω λοξά.

<<Δεν μας χέζεις ρε αρχίδι>> του απαντώ αμέσως. Τις καύλες του είχα βραδιάτικα.

"Ποιος είναι Άρη μου?" η καρδιά μου ακούγεται κουρασμένη. 

"Ο ψηλός" της λέω και της δίνω ένα πεταχτό φιλί στην γυμνή της πλάτη. Καλύπτω τα σώματα μας με το πάπλωμα και φέρνω την μικρή μου όσο πιο κοντά μου γίνεται. "Καληνύχτα μωρό μου" της ψιθυρίζω και κλείνω τα μάτια μου. 

"Καληνύχτα Άρη μου" μου απαντάει με γλυκιά φωνή η μικρή μου.

(20 λεπτά μετά)

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και με απαλές κινήσεις απεγκλωβίζω την μικρή μου από την αγκαλιά μου. 

Δεν μπορώ να κοιμηθώ, όχι μετά από όσα έγιναν σήμερα. 

Άμα τον πιάσω στα χέρια μου..

Πιάνω το κινητό μου από το κομοδίνο και ξεκινάω να γράφω νέο μήνυμα. <<Ο μονάκριβος σου μετράει ώρες. Η παράσταση που θα δεις αύριο θα σπάσει ταμεία, αλλά σε προειδοποιώ: μακριά το καλομαθημένο σου από την κόρη μου διότι θα του τα κόψω!>> πατάω αμέσως αποστολή και περιμένω. 

Θα απαντήσει.. δεν μπορεί.. θα απαντήσει..

Τρία λεπτά μετά αναβοσβήνει το μωβ λαμπάκι στο κινητό μου. Από πούστης Μάνος. Σέρνω το δάχτυλο μου στην οθόνη και εμφανίζεται το μήνυμα του.

Παγώνω 

Ο μαλάκας μου έστειλε ένα χέρι που κάνει κωλοδάχτυλο, και αμέσως μετά-

Ξεροκαταπίνω

<<Καληνύχτα συμπέθερε ❤ >> 

Μου έβαλε και καρδούλα ο μαλάκας.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

Τέλος

το ευχαριστώ την δεδομένη στιγμή είναι λίγο

και η αγάπη μου για εσάς απεριόριστη

~AngryCupcake