η επόμενη μέρα, Κυριακή μεσημέρι

τοποθεσία: Κηφισιά, στο σπίτι του Κομνηνού

Άννα

Σηκώνομαι στις μύτες των ποδιών μου. Λίγο ακόμη και.. τα έφτασα! Κατεβάζω από το ψηλό ντουλάπι τα κρυστάλλινα ποτήρια της πεθεράς μου.. για να δω.. πόσα χρειαζόμαστε? Είμαστε πέντε εμείς, η Στέλλα και ο Κομνηνός εφτά.. η Δώρα, ο Γιώργος, η Όλγα και ο μικρός τους γιος ο Ορέστης έντεκα.. ο Μάνος, η Alex και ο Στέφανος δεκατέσσερις.. η Ζωίτσα και ο Στέφανος senior δεκαέξι.. και ο Πάνος με την κατάκτηση του χτεσινοβραδινού Σαββάτου του.. δεκαοκτώ. 

Δεκαοκτώ άτομα στο σύνολο.. ζωή να έχουμε!

"Χρειάζεται βοήθεια το μωρό μου?" ξαφνικά ακούγεται η βραχνή φωνή που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

"Ναι αμέ! Μπορείς να πας τα ποτήρια έξω στον κήπο?" τον ρωτάω και γυρνάω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω φευγαλέα. 

Μόνο που η ματιά μου μένει λίγο παραπάνω στον άνδρα που παντρεύτηκα πριν από 20 χρόνια. Εξακολουθεί και παραμένει ένας κούκλος. Ο δικός μου κούκλος. Το δικό μου αγόρι. Φοράει ένα μαύρο τζιν με ένα λευκό μακρυμάνικο  μπλουζάκι και είναι σαν Έλληνας Θεός που κατέβηκε από τον Όλυμπο. Τα γένια του, τριών ημερών, κοσμούν το πανέμορφο πρόσωπο του και τα μάτια του, μαύρα όσο ποτέ άλλοτε, με κοιτούν με ένα σκανταλιάρικο τρόπο. 

Του σηκώνω τα φρύδια μου και κάνω μια αποτυχημένη προσπάθεια να κρύψω ένα γελάκι. "Τα.ποτήρια.έξω.τώρα" του ξεκαθαρίζω ότι αυτό που έχει στο μυαλό του αποκλείεται να συμβεί.

"Ω έλα τώρα μωρό μου" παραπονιέται το αγόρι μου και στρέφει το κλειδί στην πόρτα της κουζίνας. "Θα είμαι γρήγορος" προσθέτει και πριν καν το καταλάβω έχω βρεθεί καθισμένη στον πάγκο της κουζίνας, της ξένης κουζίνας, με τον Άρη ανάμεσα στα πόδια μου. 

"Τρεις ώρες το κάναμε χτες! Δεν χόρτασες?" τον ρωτάω και παρόλο που το μυαλό μου μου λέει να διακόψω την στενή επαφή μας, τα πόδια μου τυλίγονται αυτόματα γύρω από την μέση του και τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Άλλο χτες" μου απαντάει και σηκώνει ψηλά το φόρεμα μου "και άλλο σήμερα.. πέρασαν δώδεκα ώρες" μου υπενθυμίζει και μου δίνει δύο του δάχτυλα να τα πιπιλίσω. "Εξάλλου.. από την στιγμή που σε είδα με αυτό το στενό πράσινο φόρεμα το πρωί.." απομακρύνει τα δάχτυλά του από το στόμα μου και τα μαύρα του μάτια κλειδώνουν στα δικά μου. "Το μόνο που έχω στο μυαλό μου είναι το πότε θα σε πηδήξω, μωρό μου" μου λέει και με το που τελειώσει την πρόταση του νιώθω τα μακριά του δάχτυλα βαθιά στον κόλπο μου.

"Αχ Άρη" οι λέξεις βγαίνουν μαζί με έναν βαθύ αναστεναγμό από μέσα μου. "Θα.. θα μας καταλάβουν" τον προειδοποιώ και κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. "Είναι και τα μπουμπούκια μας έξω" 

"Μην μιλάς για τα παιδιά μας την ώρα που σε δαχτυλώνω" με επιπλήττει και νιώθω ένα ελαφρύ χαστούκι στην εξωτερική μεριά του δεξιού μηρού μου. "Και γενικά.. μην βγάλεις άχνα.. δεν θέλω να μας ακούσουν" μου ψιθυρίζει στο αυτί. 

Ανοίγω τα μάτια μου και του νεύω θετικά. 

Μα γιατί να μην μπορώ να πω όχι σε αυτόν τον άνδρα? 

Χωρίς να χάσω λεπτό την οπτική μας επαφή ξεκινάω να κατεβάζω το φερμουάρ του τζιν του. "Το καλό που σου θέλω να είναι γρήγορο" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του.

"Θα είναι.. γρήγορο και ταυτόχρονα απολαυστι-"

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ" 

Παγώνω

"ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?" ακούγεται η φωνή του Βύρωνα έξω από την πόρτα της κουζίνας.

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου και σπρώχνω όπως όπως τον Άρη από πάνω μου. "Είδες γιατί δεν πρέπει να με στριμώχνεις κάτι τέτοιες στιγμές?" ρωτάω τον Άρη και εκείνος ρολλάρει τα μάτια του. "ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!" απαντώ στο μικρό μου αγγελούδι.

"Δεν σε είδα να αντιστέκεσαι!" ο άνδρας μου κουμπώνεται με ταχύτατες κινήσεις και με βοηθάει να στρώσω το φόρεμα πάνω μου. "Ραντεβού το βράδυ στην κρεβατοκάμαρα" μου λέει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Ανυπομονώ να στο σκίσω" συμπληρώνει και ξεκλειδώνει την πόρτα της κουζίνας ενώ ταυτόχρονα γλείφει τα δυο δάχτυλα που προηγουμένως ήταν-

Ξεροκαταπίνω 

"Τι κάνετε εδώ μέσα?" μας ρωτάει ο Βύρωνας με το που μπει στην κουζίνα. Κοιτάει μια εμένα και μια τον πατέρα του εναλλάξ και αμέσως μετά χαμογελάει λοξά. 

Ω Θεέ μου, τι ντροπή!

Είναι και το πιο αθώο μου αγγελούδι από όλα!

Ας μην κατάλαβε τίποτα! 

Σε παρακαλώ.. σε παρακαλώ!

"Τίποτα μωρό μου.. ο μπαμπάς με βοηθούσε να κατεβάσω τα ποτήρια" του λέω και τον πλησιάζω. Του δίνω ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο όσο ο Άρης πλένει τα χέρια του στον νεροχύτη. "Τι με ήθελες?" κοιτάω φευγαλέα το μπλε βιβλίο που είναι ανάμεσα στα χέρια του. 

"Θέλω να μου κρατήσεις το βιβλίο για να σου πω το κεφάλαιο που διάβαζα όλο το πρωί στην βιολογία" μου ζητάει με γλυκιά φωνή. 

Ω μουμπουκάκι μου όμορφο! 

Θέλει την βοήθεια της μανούλας!

"Μην μου πεις ότι μας διέκοψες για αυτόν τον πούστη λόγο!" ωρύεται ο Άρης από πίσω μου.

Γυρνάω αστραπιαία το κεφάλι μου και κοιτάζω με ένα δολοφονικό βλέμμα τον πατέρα των παιδιών μου. "Πώς μιλάς έτσι στο παιδί?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένη. 

Μα του το έχω πει χίλιες φορές. Ο Βύρωνας είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Είναι πολύ αθώος και ευαίσθητος. Δεν έχει καμία σχέση με τον Στέλιο. Πρέπει να του συμπεριφερόμαστε με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα άλλα του δυο αδέλφια. Τι δεν καταλαβαίνει?

"Δεν παθαίνει τίποτα αυτός!" ο Άρης ξεφυσάει βαριά. "Μην ανησυχείς!" 

"Αχ Άρη! Τι λες?" τον ρωτάω και ταυτόχρονα γυρνάω να κοιτάξω τον μικρό μου γιο. "Αγάπη μου τώρα στρώνουμε το τραπέζι. Περιμένουμε τον θείο Πάνο και μια φίλη του να έρθουν για να ξεκινήσουμε να τρώμε. Θέλεις να συνεχίσεις να διαβάσεις και λίγο από το επόμενο κεφάλαιο και να μου τα πεις όλα μαζί το βράδυ που θα πάμε στο σπίτι?" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά. 

"Καλά" μου απαντάει το μπουμπούκι μου. "Απλά να ξέρεις.. θα μας πάρει πολλή ώρα! Σου χρωστάω να σου πω και το χτεσινό κεφάλαιο!" 

"Σαν πόση ώρα το κόβεις να σας παίρνει δηλαδή?" τον ρωτάει ενοχλημένος ο Άρης. "Έχουμε και δουλειές το βράδυ με την μάνα σου!" 

Γυρνάω αστραπιαία και κοιτάω με ένα θανατηφόρο βλέμμα τον Άρη. 

Όντως τώρα? ο άνδρας μου διαβάζει τα χείλη μου και ξεφυσάει βαριά.

"Τι δουλειές?" πετάγεται αμέσως ο Βύρωνας.

"Τίποτα τίποτα" του απαντάει με ειρωνεία ο πατέρας του. "Δεν ξέρεις από αυτά εσύ... αθώο μου παιδί!" προσθέτει και τον πιάνει με λίγη παραπάνω δύναμη από το σβέρκο του. "Προχώρα τώρα.. και μόλις σε φωνάξουμε να τσακιστείς να έρθεις στο τραπέζι! Εντάξει?" του λέει και τον ξεπροβοδίζει από την κουζίνα. 

"Τρέχει τίποτα με το μικρό μας μπουμπούκι?" ρωτάω τον Άρη με το που μείνουμε οι δυο μας στην κουζίνα. Κάπως περίεργη ήταν η συμπεριφορά και των δύο τους χτες και σήμερα. 

Το αγόρι μου μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και παίρνει τον δίσκο με τα ποτήρια στο χέρι. "Ποιο μπουμπούκι? Αυτό όχι μόνο άνθισε.. σε λίγο θα μαραθεί κιόλας από το πολύ νερό που του ρίχνει ο παππούς του!" 

"Τι εννοείς?" 

"Τίποτα μωρό μου, τίποτα!" μου λέει ο Άρης και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω έξω στον κήπο. 

Παρατηρώ δύσπιστη το αγόρι μου να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο. 

Γιατί έχω την αίσθηση ότι κάτι μου κρύβει?

Ξεφυσάω βαριά.

Δεν μας τα λες καλά Αρούλη, δεν μας τα λες καθόλου καλά.

Άρης

"Ρε αγόρι μου" του λέω και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον διώξω με όμορφο τρόπο από το αριστερό μου πόδι. "Ρε Ορεστάκο.. την τύχη μου μέσα.. ρε αγόρι μου άσε με να πάω τα ποτήρια στο τραπέζι! Τι έχεις γαντζωθεί από το πόδι μου και δεν με αφήνεις να περπατήσω?" ρωτάω τον πεντάχρονο γιο του ψηλού και της ξανθούλας, ο οποίος όπως με πληροφόρησε πριν από λίγο βαριέται να περπατήσει και θέλει να τον πάω σέρνοντας στο τραπέζι στον κήπο. 

"Θείε! Θέλω αγκαλιά!" τσιρίζει με την παιδική του φωνή και σφίγγει ακόμη περισσότερο το κράτημα του γύρω από την αριστερή μου γάμπα. Σε αυτήν την φαινομενικά αθώα του κίνηση κοντεύουν να μου πέσουν τα 18 κρυστάλλινα ποτήρια από τον δίσκο, αλλά τελευταία στιγμή το σώζω. 

Είμαι ή δεν είμαι ο καλύτερος?

Όχι πείτε μου!

"Άρη αν σου πέσουν τα καλά μου τα ποτήρια, βρες μέρος να κρυφτείς!" φωνάζει η μάνα μου από το βάθος.

Στρέφω το βλέμμα μου προς το τραπέζι και ξεφυσάω βαριά. "Αντί να κάθεστε και να κουτσομπολεύετε, δεν έρχεται κανείς να πάρει τον μικρό δαίμονα από το πόδι μου ή έστω τα ποτήρια από τα χέρια μου?" τους ρωτάω. Ε μα, από την ώρα που ήρθαμε μου έχουν πιάσει από μια καρέκλα ο Κομνηνός, η Στέλλα, ο Στέφανος senior, η Ζωίτσα, η Όλγα και ο Στέλιος και δεν έχουν σηκωθεί ούτε για κατούρημα. 

"Δεν νομίζεις ότι μεγάλωσα αρκετά για να τρέχω ακόμη από πίσω σου?" με ρωτάει η μάνα μου. 

"Ήσουν, είσαι και θα είσαι το μικρό μου κορίτσι για εμένα" της απαντάει με γλυκιά φωνή ο πατέρας μου και της δίνει ένα πεταχτό φιλί στο αντίστροφο της παλάμης της. 

Θα ξεράσω

"Σας ακούνε και μικρά παιδιά!" τους λέω με το που φτάσω στο τραπέζι. "Ορέστη φτάσαμε.. τώρα μπορείς να με αφήσεις!" τον πληροφορώ και του χαμογελάω με δυσκολία. 

Μικρέ δαίμονα της Τανζανίας. 

Μα και αυτή η ξανθούλα έπρεπε να κάνει και άλλο παιδί? 

Δεν της έφτανε η Όλγα? 

"Έλα εδώ αγόρι μου" του λέει η Ζωίτσα και τον παίρνει στην αγκαλιά της. "Άσε τον θείο Άρη και έλα στην γιαγιά!"

"Δεν είναι εγγονός σου!" της απαντάει ενοχλημένος ο Στέλιος. "Πόσες φορές θα στο πω? Δεν έχουμε συγγένεια! Δεν είναι θείος μου ο Γιώργος! Δεν είναι ξαδέρφη μου η Όλγα!" 

Μα τι μύγα τον τσίμπησε πάλι? 

Κάθε φορά που αναφερόμαστε στην συγγένεια μας με την συγκεκριμένη οικογένεια ο Στέλιος γίνεται πυρ και μανία. 

"Τι λόγια είναι αυτά αγόρι μου?" τον ρωτάει η Στέλλα. "Πληγώνεις κόσμο με αυτά που λες!"

"Ναι λες και τον νοιάζει!" πετάγεται η Όλγα από το πουθενά. "Τέτοιος αναίσθητος που είναι!" Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Κάθεται δίπλα στον Στέλιο όμως του έχει τελείως γυρισμένη την πλάτη και μιλάει με τον Στέφανο Senior, τον πατέρα του πούστη του Μάνου. 

Ο γιος μου χαμογελάει λοξά και γυρνάει να κοιτάξει την πλάτη της, η οποία είναι καλυμμένη από τα μακριά ξανθά μαλλιά της κόρης της Δώρας. Μια ξανθούλα junior. "Ποιον νομίζεις ότι αποκαλείς αναίσθητο?" την ρωτάει και βγάζει καπνούς από τα αυτιά. 

"Εσένα προφανώς!" του απαντάει και δεν τον κοιτάει καν. "Και εκτός από αναίσθητος, είσαι ηλίθιος, εγωιστής και άξεστος!" προσθέτει και κατεβάζει μονορούφι ένα ποτήρι με νερό. "Γουρούνι" ψιθυρίζει την τελευταία λέξη. 

"Α για να σου πω" ο Στέλιος πιάνει με δύναμη το μπράτσο της και την αναγκάζει να γυρίσει και να τον κοιτάξει. "Εγώ δεν σε έχω βρίσει ποτέ! Εντάξει?" την ρωτάει και την κοιτάει μες στα μάτια.

Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το βλέμμα.

"Εσύ μου έχεις κάνει χειρότερα!" του απαντάει η ξανθούλα junior.

"Ποια χειρότερα? Μου λες?"

Η Όλγα του στενεύει τα μάτια της. "Να σου θυμίσω τα χτεσινοβραδινά?" 

Ο γιος μου ξεροκαταπίνει. "Νόμιζα ότι το ήθελες" η φωνή του ίσα που ακούγεται πλέον και τα μάτια του εξακολουθούν να κοιτούν την Όλγα με ένα βλέμμα.. με εκείνο το βλέμμα.. 

Όπως ακριβώς κοιτάω εγώ την μάνα του.

Παρατηρώ την ξανθούλα. Τον κοιτάει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μάνα της κοιτούσε τον ψηλό παλιά.. τότε που.. τότε που ήταν ερωτευμένη μαζί του και εκείνος συνεχώς την πλήγωνε. 

"Είσαι ένας άκαρδος και άνανδρος ψευτόμαγκας!" του ψιθυρίζει η Όλγα και σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα της. "Πάω στο μπάνιο και έρχομαι" λέει και λίγο πριν απομακρυνθεί τελείως από το τραπέζι παρατηρώ τα βουρκωμένα μπλε μάτια της. 

Ξεροκαταπίνω

Το μάτι μου πέφτει πάνω στην πεθερά μου. Έχει μείνει να κοιτάει με ένα ύποπτο και επικριτικό βλέμμα τον Στέλιο. "Κάτι έχουμε πει οι δυο μας" του υπενθυμίζει κάτι για το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα. 

Τι τρέχει εδώ?

"Δεν μας παρατάς και εσύ λέω εγώ?" της μιλάει απότομα και σηκώνεται και αυτός όρθιος. "Επιστρέφω σε δέκα" λέει και αρπάζει τον αναπτήρα μου πάνω από το τραπέζι. Πάλι καλά που η μάνα του είναι ακόμη στην κουζίνα. 

"Θα μπορούσες να τον βάλεις στην θέση του ξέρεις" επεμβαίνει ο Κομνηνός από το πουθενά. "Δεν είναι σωστό να μιλάει με αυτόν τον τρόπο στις γιαγιάδες του! Να του θέσεις κάποια όρια!" 

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στα μαύρα του μάτια. "Μιλάς εσύ για όρια?" τον ειρωνεύομαι. Μπορεί να μην έχω ανοίξει ακόμη συζήτηση μαζί του όσον αφορά την επιρροή του μεγάλου Βύρωνα πάνω στον μικρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το αφήσω να περάσει χωρίς να επέμβω.

"Τι εννοείς?" με ρωτάει ο πατέρας μου. 

Ναι, κάνε ότι δεν καταλαβαίνεις κιόλας.

"Μαζί σου ήταν χτες ο μικρός?" μπαίνω απευθείας στο ψητό. 

"Ναι, πήγαμε με την μαμά σου και άλλους δυο συναδέλφους μου από το Πανεπιστήμιο για φαγητό" μου απαντάει και ανακάθεται στην καρέκλα του. 

"Περάσαμε τέλεια αγόρι μου!" παρεμβαίνει η μάνα μου η οποία αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει γενικά τι της γίνεται. "Βέβαια ο μικρός έφυγε νωρίς από το τραπέζι, είχε να διαβάσει βιολογία μας είπε! Έπρεπε να δεις τους υπόλοιπους! Ήταν ενθουσιασμένοι με τον Βυρωνάκο μας! Τον περιμένουν πως και πως στην σχολή του χρόνου! Το γλυκό μας το αγόρι! Ξέρει να κερδίζει τις εντυπώσεις!" μιλάει για το εγγόνι της και στάζει μέλι. 

Χαμογελάω λοξά και κοιτάω και πάλι τον Κομνηνό. 

"Ώστε έφυγε νωρίς ε?" τον ρωτάω. Σπίτι γύρισε στις 2 και 23 ακριβώς και εκείνη την ώρα έλαβα μήνυμα από τον Κομνηνό ότι άργησαν να το διαλύσουν διότι τα χειρουργεία που έβλεπαν χτες το βράδυ ήταν άκρως ενδιαφέροντα! "Θα σε σκοτώσω!" του λέω και βγάζω αμέσως το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη του παντελονιού μου. "Δεν το έκανα παλιότερα.. να ξέρεις θα το κάνω τώρα!" 

"Τον προσέχω" μου απαντάει ο πατέρας μου με την χαρακτηριστική του εκνευριστική ψυχραιμία . "Δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο! Μην ανησυχείς!" 

"Πολύ αμφιβάλλω!" του αντιμιλάω και φυσάω τον καπνό ψηλά. 

"Για πιο πράγμα?" ξαφνικά ακούγεται η φωνή της Άννας μου. Το μωρό μου ακουμπάει τα πιάτα στο τραπέζι και κοιτάει το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μου. "Κάτι έχουμε πει" μου ψιθυρίζει με νεύρο για να μην μας ακούσουν οι άλλοι. 

"Το είχα ανάγκη μωρό μου" της εξομολογούμαι και γυρνάω και πάλι προς τον Κομνηνό. "Εκκρεμεί μια συζήτηση μεταξύ μας, να ξέρεις!" του λέω με αυστηρό τόνο και κοιτάω προς το barbeque. "Πάω στα παιδιά" ενημερώνω τους υπόλοιπους και φιλώ το κορίτσι μου πεταχτά στο στόμα. "Έρχεσαι?" την ρωτάω. 

"Δεν μπορώ, πρέπει να στρώσω! Πες στην Δώρα και την Alex να έρθουν να με βοηθήσουν! Ναι αγάπη μου?" με ρωτάει με νάζι η γυναίκα μου. 

"Ναι καρδιά μου!" της απαντώ και αυτήν την φορά της δίνω ένα τρυφερό και παρατεταμένο φιλί. 

"Έλεος πια με εσάς τους δυο!" ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Βύρωνα junior. "Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.. ο μπαμπάς δεν χάνει ευκαιρία να φιλάει και να αγγίζει την μαμά! Χαλαρώστε λίγο! Ειδικά τώρα που είμαστε με κόσμο!" λέει εκνευρισμένος και κάθεται με φόρα στην καρέκλα δίπλα στον παππού του. 

Αλίμονο

"Με εσένα κύριε θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι! Πριν την βιολογία! Να ξέρεις!" τον προειδοποιώ με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή μου. 

Σκατόπαιδο.. μας κοροϊδεύει όλους τόσο καιρό!

"Τι φωνές είναι αυτές που ακούγονται?" με ρωτάει η Δώρα με το που φτάσω στο barbeque. Κάθεται πάνω στα πόδια του Γιώργου, κρατάει στα χέρια της ένα ψημένο λουκάνικο και το καταβροχθίζει με μια ξεκάθαρη ηδονή χαραγμένη στο πρόσωπο της. 

"Ρε μωρό μου" ο ψηλός πιέζει τα δάχτυλά του στα γυμνά μπούτια της ξανθούλας. "Σταμάτα να τρως με τόσο πάθος το λουκάνικο.. μου ξυπνάς τα βίαια ένστικτα μου!" η φωνή του ακούγεται αισθησιακή. Η Δώρα καρφώνει αμέσως τα μπλε μάτια της στα σκατουλί του ψηλού και συνεχίζει να ρουφάει το λουκάνικο με πάθος. "Θα με πεθάνεις!" συμπληρώνει ο κολλητός μου και ξεκινάει να την φιλάει στον λαιμό. 

Μωρέ και εγώ αυτό έπρεπε να κάνω τώρα με την μικρή μου, αλλά μας τα χάλασε η βιολογία κατεύθυνσης της Γ' Λυκείου. 

"Σε βλέπει η κόρη σου" αποφασίζω να κάνω χαλάστρα στον ψηλό. Ε δεν θα κουτουπώνει μόνο αυτός! Από την στιγμή που δεν χουφτώνω εγώ, δεν θα χουφτώνει ούτε αυτός!

Αμέσως ο Γιώργος πετάει με φόρα την Δώρα από πάνω του και εκείνη σηκώνεται απότομα όρθια παραπατώντας. "Πας καλά?" τον ρωτάει ενοχλημένη. "Θα μπορούσα να έχω χτυπήσει!" 

"Μωρό μου" η φωνή του τώρα ακούγεται πολύ γλυκιά. "Δεν θέλω να μάθει από τώρα η πριγκίπισσα μας για το σεξ" 

Κοιτάω από μακρυά τον Στέλιο που έχει επιστρέψει και κάθεται μουτρωμένος πλέον στο τραπέζι. Μωρέ λες να ξέρει ήδη η Όλγα για το σεξ? Ξεφυσάω βαριά. Πρέπει να κάνω και μαζί του μια συζήτηση όταν γυρίσουμε στο σπίτι. Όσο και αν χαίρομαι που πηδάει, δεν μου φαίνεται και πολύ σωστό να στριμώχνει τις φίλες της Ζωής που έρχονται και κοιμούνται στο σπίτι μας αραιά και πού. Αν αυτό ισχύει βασικά.

Και τώρα που είπα Ζωή...

Πού χάθηκε η μικρή μου πριγκίπισσα?

Σκανάρω μια γρήγορα τον κήπο του Κομνηνού. 

Πουθενά η κόρη μου.

Μα που μπορεί να πήγε? 

"Δώρα, Alex, σας θέλει η Άννα στην κουζίνα να την βοηθήσετε να στρώσει!" τους μεταφέρω τα λόγια της γυναίκας μου. 

"Εσένα θα σου έπεφτε ο κώλος αν έκοβες καμία σαλάτα?" η ξανθούλα με κοιτάει με σηκωμένα τα φρύδια της. 

"Δεν με αφήνει το μικρό σου το ζιζάνιο να βοηθήσω την γυναίκα μου!" της ρίχνω μια σπόντα για το μικρό της το καμάρι. 

"Τι σου έκανε πια ο Ορέστης?" με ρωτάει η Alex σε άπταιστα ελληνικά. "Είναι δυνατόν αυτός ο άγγελος να πειράξει τον οποιονδήποτε?" 

Γυρνάω και κοιτάω τον ξανθό πρώην άγγελο της Victoria Secret. "Ναι, πειράζει, εμένα" της απαντώ κοφτά και τους κάνω νόημα να φύγουν. 

"Ρε μαλάκα τι έπαθες?" με ρωτάει ο Γιώργος με το που φύγουν τα κορίτσια και προσφέρει ένα τσιγάρο από το πακέτο του.. πρώτα σε εμένα και μετά ένα στον Μάνο. "Τι τελευταίες μέρες σε βλέπω στην τσίτα" 

Κοιτάω φευγαλέα τον πούστη. "Ο γιος σου την πέφτει στην κόρη μου" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία μέσα από το στόμα μου. Δεν μπορώ ούτε να το σκεφτώ.. πόσο μάλλον να το πω! Η μικρή μου πριγκίπισσα.. είναι.. είναι τόσο μικρή, αθώα και όμορφη! Δεν την θέλω με κανέναν Στέφανο Αναγνώστου! Και γενικά.. δεν την θέλω με κανένα τεντιμπόι! Έχουμε καιρό για αυτά.. κάτσε να κλείσει πρώτα τα 30!

"Αλήθεια?" με ρωτάει ο Μάνος με ξεκάθαρη χαρά στην φωνή του. "Μακάρι!" λέει και νιώθω το αίμα να βράζει μες στις φλέβες μου. "Διότι η μικρή σας, Άρη είναι καρμπόν η μάνα της και όπως όλοι θυμόμαστε από παλιά.. εε τι να λέμε τώρα! Είναι πανέμορφη πάντως! Εγώ επικροτώ!" λέει ο πούστης φυσώντας τον καπνό στο πλάι και γυρίζει τις μπριζόλες από την άλλη.

"Θες να σε σκοτώσω?" τον ρωτάω και τον κοιτάω με ένα θανατηφόρο βλέμμα. "Ο γιος σου δεν κάνει για την κόρη μου!" επιμένω και προσπαθώ με λόγια να τον πείσω. Αν πάλι οι λέξεις δεν αρκούν.. ευχαρίστως να παίξω ξύλο. 

"Γιατί?" ο μαλάκας απορεί. "Όμορφο το αγόρι μου.. όμορφη η δικιά σας.. άντε μακάρι! Γιατί δεν σου κρύβω ότι φοβόμουν μην πεθάνει παρθένος με ένα βιβλίο γυναικολογίας στο χέρι!" 

Παγώνω

Είπε παρθένος?

Είπε ότι φοβόταν?

Δηλαδή τώρα δεν φοβάται πια?

Δηλαδή τώρα θα σταματήσει να είναι παρθένος?

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. 

Το σώμα μου τρέμει. 

Ο ιδρώτας στάζει στο μέτωπο μου.

"Η κόρη μου δεν είναι για έρωτες!" γρυλίζω και κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. "Είναι μικρή, αθώα και άβγαλτη! Για αυτό πες στο καλομαθημένο σου να σταματήσει να την πολιορκεί!" Διότι είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει. "Και αν δεν του το πεις εσύ με το καλό, θα του το πω εγώ με το άγριο!" τον απειλώ στα ίσα. 

Κανείς δεν θα απλώσει το κουλό του στην πριγκίπισσα μου, κανείς! 

Ο Μάνος χαμογελάει λοξά και βάζει και την τελευταία μπριζόλα μες στην πιατέλα. "Καλά, θα του μιλήσω" υποχωρεί. 

Έτσι μπράβο!

Χαμογελάω νικητήρια που κατάφερα να του επιβληθώ και παίρνω την μια πιατέλα με τα κρέατα στα χέρια μου. 

"ΘατουεξηγησωσρχικαπωςναχρησιμοποιειτοπροφυλακτικογιατικαληημικρηΙωαννουδενλεωαλλαδενθελωναγινωπαππουςαποτα44μου"

Ορίστε?

"Είπες κάτι?" γυρνάω απότομα το σώμα μου προς το μέρος του και κοιτάω ύποπτα τον πούστη που χαζογελάει με τον ψηλό. 

"Όχι συμπέθερε!" μου απαντάει ο Μάνος. "Τίποτα!" 

"Άμα σου χώσω κανένα λουκάνικο στον κώλο θα σου πω εγώ!" του απαντώ με νεύρο και πετάω το τσιγάρο στο τσιμέντο. 

Άκου εκεί.. συμπέθερε!

"Τι έπαθες μωρό μου?" με ρωτάει το κορίτσι μου και μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα δίπλα της στο τραπέζι. 

Αφήνω την μια πιατέλα με τα κρέατα με δύναμη πάνω στο ξύλο και κάθομαι με φόρα στην καρέκλα. "Πού είναι η κόρη σου?" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός, ωστόσο το χέρι μου βρίσκει το λεπτό χεράκι της Άννας μου και το χαϊδεύω απαλά κάτω από το τραπέζι.

Κοιτάω τριγύρω μου. Είναι όλοι εδώ εκτός από τον Πάνο και την γκόμενα που θα γνώρισε σε κανένα κωλόμπαρο χτες, την Ζωή μου και τον γιο του πούστη. Εν τω μεταξύ τον τελευταίο δεν τον είδα καθόλου σήμερα. Μωρέ λες να μην ήρθε τελικά?

"Μέσα είναι κύριε Άρη! Διαβάζει για το αυριανό τεστ στην Χημεία!" πετάγεται από το πουθενά η Όλγα. 

Παρατηρώ τον Στέλιο δίπλα της να χαμογελάει ύπουλα. "Μπαμπά δεν πας να την φωνάξεις? Κρίμα είναι να κρυώσουν τα κρέατα! Δεν τρώγεται το ξύγκι αν δεν είναι ζεστό!" 

Ναι αλλιώς η Ζωή θα το φάει. Πέντε αγγουράκια και δυο μπουκιές φιλέτο κοτόπουλο θα τσιμπολογήσει με τα χίλια ζόρια.. και αυτό επειδή θα φωνάξω εγώ. 

"Αγάπη μου άσε θα πάω εγώ" παρεμβαίνει η Άννα μου την ώρα που πάω να σηκωθώ για να ειδοποιήσω την Ζωή ότι τρώμε. "Εσύ πάρε καλύτερα τον Πάνο τηλέφωνο και ρώτα τον πού είναι αυτός και η φίλη-"

"Να 'μαστε και εμείς!" ξαφνικά ακούγεται η φωνή του άλλου μου κολλητού και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Δεν πιστεύω να ξεκινήσατε την μάσα χωρίς εμάς!" αναφωνεί χαρούμενος και αφήνει το κράνος της μηχανής του στο μικρό τραπεζάκι δίπλα. 

"Νονεεεεεεεεεε!" φωνάζει ο Σπύρος και τρέχει πάνω του να τον αγκαλιάσει. 

Εκείνη την στιγμή βρίσκω λίγο χρόνο να κοιτάξω την κοπέλα που αποφάσισε ο μαλάκας να πηδήξει χτες το βράδυ και σήμερα να την φέρει στο καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι για να ντερλικώσει. Αρχικά το μάτι μου πέφτει πάνω στα γυμνά της πόδια.. είναι καλλίγραμμα δεν λέω, αλλά της Άννας μου εννοείται πως είναι καλύτερα.. και πιο λεπτά και πιο μακριά.. το κοντό της μαύρο φόρεμα τελειώνει λίγο κάτω από τον κώλο της και το βυζί της είναι σε κοινή θέα. Το βυζί της Άννας μου εννοείται πως είναι καλύτερο! Και πιο μεγάλο και πιο στητό και πιο-

Παγώνω

Παγώνω 

Παγώνω

Μόλις το μάτι μου έπεσε πάνω στο πρόσωπο της και στα κόκκινα μακριά μαλλιά της.

"Σουζάνα?" το όνομα της βγαίνει με δυσκολία μέσα από το στόμα μου και η 25χρονη κοπέλα μπροστά μου με κοιτάει με περιέργεια. 

"ΓΝΩΡΊΖΕΣΤΕ?" φωνάζει η Άννα μου που στέκεται όρθια δίπλα μου. 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και κοιτάω τον μικρό μου γιο. Αυτήν την κοπέλα δεν μου έδειξε χτες στην φωτογραφία? Ναι σίγουρα! Αυτήν ήταν!

Ο Βύρωνας junior παραμένει απαθής στα γεγονότα και το μόνο που κάνει είναι να χαμογελάει λοξά. "Χαίρω πολύ, Βύρωνας" της λέει τέρμα ψύχραιμος και της δίνει το χέρι του. 

Η Σουζάνα κοκκινίζει ελαφρά και ανταποδίδει την χειραψία. 

"ΆΡΗ ΚΆΤΙ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ!" η γυναίκα μου εξακολουθεί να φωνάζει. "ΤΗΝ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΠΈΛΑ?" επιμένει. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!

Γιατί επιμένει?

Τώρα τι θα της πω?

Ότι είναι το τρίτο μουνί που πηδάει ο μικρός μας γιος ενίοτε τα Σαββατοκύριακα?

Δεν θα το αντέξει.. όχι δεν θα το αντέξει!

Εδώ την πρώτη φορά που αντιλήφθηκε ότι ο Στέλιος πηδάει, την είχα με Tavor πρωί μεσημέρι βράδυ! Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι το πρώτο της μπουμπούκι μεγάλωσε.. και μάλιστα μιλάμε για τον Στέλιο.. που κλειδωνόταν από μικρός στο μπάνιο με τις ώρες. Που το ιστορικό στο laptop του ήταν μονίμως γεμάτο από βιντεάκια στο youporn. Αν μη τι άλλο, μας είχε προετοιμάσει. Μας έστελνε σημάδια από νωρίς.

Ο Βύρωνας όμως ήταν πολύ προσεκτικός. Ποτέ δεν έδωσε τέτοιου είδους δικαιώματα. Και χτες τον πίεσα πολύ για να μου μιλήσει. Και, γαμώ το κέρατο μου μέσα, μου ζήτησε να μην μιλήσω σε κανέναν άλλον! Δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη του! Θέλω να μπορεί να μου ανοίγεται! Πώς να της μιλήσω? Και αν το κάνω να της πω τι ακριβώς?

Γαμώ γαμώ γαμώ!

Δεν θέλω να στεναχωριέται γαμώ!

"Άρη περιμένω μια απάντηση" η φωνή της πλέον έχει κατέβει μερικές οκτάβες. "Σε ρώτησα κάτι και περιμένω μια απάντηση" με το χέρι της με αναγκάζει να γυρίσω το πρόσωπο μου και να την κοιτάξω. "Την κοπέλα από πού την γνωρίζεις?" 

"Καρδούλα μου" της λέω με τρυφερή φωνή και σηκώνομαι όρθιος. Πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά της και της δίνω ένα πεταχτό φιλάκι στα υπέροχα ροζ χειλάκια της. "Ψυχή μου εσύ" της χαμογελάω τρυφερά. "Πάω να φωνάξω την μικρή" την ξαφνιάζω και τρέχω αμέσως μες στο σπίτι για να βρω την Ζωή.

"Άρη πού νομίζεις ότι πας?" φωνάζει η Άννα μου. Γαμώ! Γιατί με ακολουθεί? "Σταμάτα να τρέχεις και δώσε μου μια ειλικρινή απάντηση!" συνεχίζει να με ακολουθεί!

Πούστη Δία, γαμώ!

Τι θα κάνω?

Επιταχύνω λίγο το βήμα μου και ανοίγω την πόρτα από το παλιό μου δωμάτιο. 

Κανείς

"Άρη, μα τω Θεώ! Αν ισχύει αυτό που περνάει από το μυαλό μου, θα σε χωρίσω κακομοίρη μου! Θα ζητήσω διαζύγιο!" η Άννα ανεβαίνει με νεύρο τις σκάλες.

Παγώνω

Διαζύγιο είπε?

"Εμείς οι δύο, μωρό μου, δεν θα χωρίσουμε ποτέ των ποτών!" της απαντώ με νεύρο και ταυτόχρονα ανοίγω την πόρτα από τον ξενώνα. 

Ακούς εκεί.. νομίζει η μικρή πρασινομάτα ότι μπορεί να με ξεφορτωθεί τόσο εύκολα! Αφού της το έχω πει! Μαζί θα γεράσουμε! Θα κοιμόμαστε μέχρι τα 100 μας αγκαλιά! Στο ίδιο κρεβάτι! Κάτω από το ίδιο πάπλωμα! Θα της λέω κάθε μέρα πόσο την αγαπάω! Πόσο την λατρεύω! Και πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της!

Κοιτάω μέσα στον ξενώνα.

Τίποτα και εδώ.

"Ακούς εκεί! Διαζύγιο!" μονολογώ και ακουμπάω το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας από το δωμάτιο των γονιών μου. 

Αμέσως νιώθω το χέρι της Άννας μου να με σταματάει λίγο πριν μπω μέσα. 

Γυρνάω και την κοιτάω βαθιά μες στις πράσινες χάντρες που έχω ερωτευτεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. 

"Θα μου πεις από πού την ξέρεις?" με ρωτάει και παρατηρώ ότι το κάτω χείλος της τρέμει. 

Πούστη Δία, γαμώ

Τι θα κάνω?

Ανοίγω το χερούλι και κάνω να μπω στο δωμάτιο αλλά η Άννα μου με εμποδίζει και πάλι από το να εισέλθω μες στο ξένο υπνοδωμάτιο. 

"Αν αντιληφθώ ότι ο κολλητός σου σε παρασέρνει και συχνάζετε σε κωλόμπαρα τα ελάχιστα σαββατόβραδα που βγαίνεις μαζί του θα-"

Δεν την αφήνω να ολοκληρώσει και ανοίγω διάπλατα την πόρτα. 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στο κρεβάτι του Κομνηνού και της Στέλλας και-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Η καρδιά μου χάνει 25 χτύπους στην σειρά. 

Το στομάχι μου ανακατεύεται.

Νιώθω ένα ψυχοπλάκωμα στο στήθος μου. 

"Μπαμπά?" με ρωτάει η κόρη μου με γουρλωμένα μάτια. 

Νιώθω τα άκρα μου να μουδιάζουν. 

Το κεφάλι μου βουίζει.

Το οπτικό μου πεδίο σκοτεινιάζει.

"Λίγο νερό" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Άρη μου είσαι καλά?" η Άννα μου ακούγεται ανήσυχη. "Θέλεις να κάτσεις μωρό μου?" Νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από την μέση μου. "Έλα να ακουμπήσεις λίγο στο κρεβάτι" 

Σε ποιο κρεβάτι εννοεί? Σε αυτό που μόλις πριν από λίγα δευτερόλεπτα είδα την κόρη μου, την 16χρονη πριγκίπισσα μου να μπαλαμουτιάζεται με τον 17χρονο γιο του πούστη του Μάνου? 

"Λίγο νερό σας είπα!" πλέον η φωνή μου βγαίνει με περισσότερο δυναμισμό από μέσα μου. 

"Πάω εγώ μπαμπάκα μου!" ακούγεται η φωνή της Ζωής. 

Ξαφνικά το οπτικό μου πεδίο ξεθολώνει και κοιτάω αμέσως την κόρη μου μέσα στα καταπράσινα μάτια της. 

Έχει βουρκώσει. 

Και έχει κοκκινίσει. 

Ανασαίνω βαριά και κοιτάω την αμφίεση της. Τα κουμπιά από το λευκό της πουκάμισο είναι όλα ξεκουμπωμένα και από μέσα φαίνεται ξεκάθαρα το ροζ δαντελένιο σουτιέν της. Ευτυχώς το παντελόνι της είναι στην θέση του. 

Στρέφω το βλέμμα μου στο ξανθό αγόρι που στέκεται από πίσω της. Φοράει μόνο το τζιν του και ο κορμός του είναι γυμνός. Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα στην μαύρη μπλούζα που είναι στο πάτωμα και γυρνάει και πάλι στο κατακόκκινο πρόσωπό του. 

Με το κοριτσάκι μου ρε τεντιμπόι?

"Εξαφανίσου εσύ" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. 

Ο Στέφανος ξεροβήχει. "Κύριε Άρη εγώ-"

"Είπα.Εξαφανίσου" τον διακόπτω και τον κοιτώ κατάματα. 

Ο μικρός ξεροκαταπίνει και παίρνει όπως όπως την μπλούζα του από το πάτωμα. 

Το επόμενο δευτερόλεπτο είμαστε η Άννα μου, η κόρη μου και εγώ στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου. 

"Άννα έξω" της λέω και κοιτάω την Ζωή κατάματα. 

Το κορίτσι μου παίρνει μια βαθιά αναπνοή και αγγίζει το μπράτσο μου με το λεπτό χεράκι της. "Μήπως μωρό μου να κάτσουμε και οι τρεις να το συζητήσουμε?" η φωνή της ακούγεται απαλή.

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και ανοίγω τη πόρτα του δωματίου. "Θέλω να πω πρώτα δυο κουβέντες με την κόρη μου" ο τόνος μου είναι πιο κοφτός από ποτέ άλλοτε.

Η Άννα μου κοιτάει με ένα άγριο βλέμμα την Ζωή και της κάνει νόημα να κουμπώσει το πουκάμισό της. "Θα σας περιμένω κάτω" μου λέει το κορίτσι μου και βγαίνει άκεφα από το δωμάτιο. 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στην κόρη μου. Έχει μείνει όρθια δίπλα από το κρεβάτι με κουμπωμένο πλέον πουκάμισο να κοιτάει το πάτωμα με σκυμμένο το κεφάλι της. 

Μάλιστα

"Και τώρα οι δυο μας, δεσποινίς Ιωάννου"