τέλη Απριλίου / εννέα μήνες μετά

Άρης

"Δεν μπορείτε να φανταστείτε πως έκανε ο μαλάκας όταν η Άννα άνοιξε τα πόδια της!" λέει ο παπάρας και κάθεται με φόρα στον καναπέ απέναντι μας. Αλλά για μισό.. εμένα λέει μαλάκα? "Ένα σας λέω.. ο Άρης της τα έκλεινε, η Άννα φώναζε από τον πόνο και εγώ προσπαθούσα να μετρήσω την διαστολή!" ο πούστης ο Μάνος μου ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα. "Τόσους φυσιολογικούς τοκετούς έχω κάνει, πρώτη φορά τα βρήκα σκούρα στην γέννηση του μικρού"

Παγώνω

Τα βρήκε σκούρα? 

ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΕΙ ΣΚΟΥΡΑ?

ΣΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΚΟΥ ΜΟΥ ΤΟΥ ΑΝΤΡΑΚΛΑ?

ΚΑΙ ΤΟ ΛΕΕΙ ΤΩΡΑ?

40 ΜΕΡΕΣ ΜΕΤΆ?

"Και γιατί αυτό?" τον ρωτάει η πεθερά μου και κάθεται δίπλα στον Αναγνώστου senior με τον οποίο συζούν εδώ και μερικούς μήνες. "Αγάπη μου να σου βάλω ακόμη λίγο κρασί?" τον ρωτάει και του δίνει ένα φιλί στο μάγουλο.

Κοίτα να δεις γλύκες η Ζωίτσα.

Και δεν της το 'χα.

"Τι γιατί ρε Ζωή?" ο Μάνος τρώει ένα καναπεδάκι με σολομό. "Που ο γαμπρός σου φώναζε να μην κοιτάω τα γεννητικά όργανα της γυναίκας του? Πού δεν με άφηνε να κάνω την δουλειά μου? Πώς θα έβγαζα 4 κιλά άντρα με κλειστά πόδια?" ο παπάρας ξεφυσάει βαριά.

Παγώνω

4 κιλά?

"4.157 είχες είπες" τον διορθώνω και ανακάθομαι στην πολυθρόνα. "Ψέματα έλεγες ρε αρχίδι?" 

Θα του κάνω μήνυση. 

Αν έλεγε ψέματα, θα του κάνω μήνυση.

Αύριο πρωί πρωί, θα πάρω τηλέφωνο τον Αλέξη και θα τον κλείσουμε μέσα. 

Ο μαλάκας ρολλάρει τα μάτια του. "Στην επόμενη γέννα δεν θα είσαι μέσα, στο λέω από τώρα"

Δεν θα είμαι είπε?

Γελάω

"Μήπως να αλλάξουμε γυναικολόγο?" ρωτάω την μικρή μου πριγκίπισσα και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το κορμάκι της. 

Η Άννα μου με φιλάει πεταχτά στο στόμα. "Δίκιο έχει" μου απαντάει με νεύρο. "Σαν υστερικός έκανες, ενώ εγώ πονούσα.. εσύ έβρισκες συνέχεια αφορμές για να μαλώνετε και να τον βρίζεις"

Ε?

"ΕΓΩ?" φωνάζω. "Εγώ που με το που είδα το κεφάλι να βγαίνει, λιποθύμησα και ο παπάρας έδωσε διαταγή να με αφήσουν στο πάτωμα μέχρι να τελειώσει η γέννα?" στρέφω το βλέμμα μου στον Κομνηνό. "Όχι πες εσύ.. φταίω που αντιδράω έτσι?" 

Μόνο ο μπαμπάς μου θα με καταλάβει. 

Μόνο.

"Στέλλα αγάπη μου!" φωνάζει την μάνα μου που είναι μέσα στο δωμάτιο με τον μικρό. "Είναι περασμένες 10! Δεν πάμε σιγά σιγά?" 

Παγώνω

"Άντε και γαμήσου" του λέω και ρίχνω το σώμα μου πίσω στον καναπέ. 

"Μην βρίζεις!" η Δώρα με επιπλήττει. "Σε ακούει το παιδί!" 

"Το παιδί μου κοιμάται μέσα στο δωμάτιο!" της υπενθυμίζω και πίνω μια γουλιά από το whiskey μου. "Δεν έχει το βιονικό αυτί ξέρεις" Τώρα θα ήθελα και ένα τσιγάρο.. αλλά γαμώτο.. η ηλίθια ξανθιά παιδίατρος λέει ότι δεν κάνει να καπνίζω μέσα στο σπίτι που μένει το μωρό μας. Κάθε φορά βγαίνω στο μπαλκόνι για τσιγάρο.. μόνος μου.. η Άννα μου το έκοψε τελείως. Δεν θέλει λέει να μυρίζει άσχημα στον μπέμπη. 

Μήπως να το κόψω και εγώ?

"Δεν μιλάω για το δικό σου το παιδί" μου απαντάει η Δώρα και τοποθετεί το χέρι της στην φουσκωμένη κοιλίτσα της. "Αλλά για το δικό μου" 

Η φουσκωμένη κοιλίτσα της. 

5 μηνών έγκυος είναι. 

Η Άννα μου όταν ήταν στον 5ο μήνα ήταν πιο φουσκωμένη. 

Λογικό.. ο άντρακλας μου θα γίνει δύο μέτρα! Από εμένα θα πάρει! Ήδη μέσα από την κοιλιά ξεκίνησε να ψηλώνει! Ενώ η κόρη του ψηλού και της ξανθούλας.. τίποτα.. ούτε μισό μέτρο δεν θα βγει. Κρίμα στον άντρα που θα την πάρει.

"Θα σταματήσω να βρίζω μπροστά σου, αν αναιρέσεις την φραγή κλήσεων για τον αριθμό μου"  απειλώ την κουμπάρα μου. 

Ακούς εκεί.. μα πώς τόλμησε να κάνει κάτι τέτοιο? 

Φραγή κλήσεων σε μένα?

Στον πατέρα του παιδιού που παρακολουθεί?

"Να μην έκανες σας υστερικός μπαμπάς, να μην σε έβαζα σε φραγή!" η ξανθούλα ανεβάζει επικίνδυνα πολύ τον τόνο της φωνή της. 

"Μωρό μου ηρέμησε!" ο ψηλός τοποθετεί το χέρι του πάνω στην κοιλιά της. "Δεν θέλω να πάθει κάτι η πριγκίπισσα μου για τον μαλάκα" της λέει.

Αλλά για μισό..

Αυτός γιατί επιτρέπεται να βρίζει και εγώ όχι?

"Κάνει και σε εσένα τα ίδια?" την ρωτάει ο Μάνος και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της Alex. 

Η Alex. Η Alex με τον Μάνο. Παντρεύονται τον Αύγουστο στην Σαντορίνη. Ότι ολόκληρος άγγελος της Victoria Secret άφησε την καριέρα της στο modelling για τον πούστη τον κολλητό της γυναίκας μου.. ποιος θα μου το έλεγε! Και θα έρθει να μείνει και μόνιμα στην Ελλάδα από τον Σεπτέμβριο! Αν είναι δυνατόν! Για τον Μάνο! Όλα αυτά για τον πούστη! 

ΕΛΕΟΣ

"Μάνο δεν μπορείς να φανταστείς" η Δώρα πίνει μια γουλιά από τον χυμό πορτοκάλι της. "Την τελευταία βραδιά, πριν αποφασίσω να του κάνω την φραγή.. με είχε πάρει 46 συνεχόμενες φορές στις 5 το ξημέρωμα. Και ξέρεις τι ήθελε? Μάντεψε! Να μου πει ότι ο μπέμπης ρεύτηκε μόνο δυο φορές μετά το καθιερωμένο του γεύμα και όχι τρεις που ρεύεται συνήθως! ΤΟ ΔΙΑΝΟΕΙΣΑΙ?"

Μα πώς κάνει έτσι?

Σιγά το πράγμα!

Και αν πάθαινε κάτι ο γιος μου? 

Αν δεν είχε βγει όλος ο αέρας από το στομαχάκι του? 

Αν μετά πνιγόταν στον ύπνο του?

Στο olagiatinmama.gr το γράφει ξεκάθαρα. Αν το παιδί σας αλλάξει συνήθειες, ειδοποιήστε απευθείας τον παιδίατρο σας. Αλλά η δική μας παιδίατρος τολμάει να κοιμάται και δεν σηκώνει απευθείας το κινητό της. Νόμιζα ότι είχαμε μόνο άχρηστο γυναικολόγο, αλλά όχι.. έχουμε και άχρηστη παιδίατρο τελικά.

"Ας το σήκωνες με την πρώτη να μην σε έπαιρνα 46 φορές!" της απαντώ με νεύρο. Φταίω εγώ που κοιμάται βαριά και δεν ακούει τον ήχο κλήσης του κινητού της?

"Σε εμένα το ρεκόρ του ήταν 89 κλήσεις σε δύο ώρες από τις 3 μέχρι τις 5 το πρωί ένα βράδυ στον 6ο μήνα της Άννας" με εκθέτει ο Μάνος. Τώρα αυτός γιατί πετάγεται σαν την πορδή?

"Μπορεί να είχε συμβεί κάτι σημαντικό αγόρι μου" η Ζωίτσα με υπερασπίζεται. Της στέλνω αμέσως ένα πεταχτό φιλί στον αέρα. Γλυκιά μου πεθερούλα εσύ!

"Σημαντικό? Σημαντικό?" αναρωτιέται ο Μάνος φωναχτά. "Μάθε πρώτα τι έγινε και μετά μου λες αν είναι σημαντικό" Θα τα διαστρεβλώσει τα γεγονότα. Είμαι σίγουρος. "Της Άννας εκείνο το βράδυ της μύρισαν καλαμαράκια τηγανιτά και ο Άρης αφού είχε γυρίσει όλη την Αθήνα και δεν βρήκε πουθενά, με έπαιρνε τηλέφωνο να μάθει αν υπήρχε η πιθανότητα να πάθαινε κάτι το μωρό αν δεν έτρωγε καλαμαράκια τηγανιτά.. για σημαντικό σου ακούγεται εσένα αυτό?"

Ξαφνικά σκάνε όλοι στα γέλια. Και ο Κομνηνός, και η Ζωίτσα, και ο Αναγνώστου senior, και η Δώρα, και ο ψηλός, και η Alex που ανάθεμα αν καταλαβαίνει τίποτα με τα σπαστά ελληνικά που ξέρει.. αλλά και Άννα. Ναι, και η γυναίκα μου. Γελάει και η μικρή μου.

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω της και της ρίχνω ένα χαστούκι στο μπούτι της πάνω από το μακρύ και φαρδύ φόρεμα που φοράει. "Εντάξει οι άλλοι.. αλλά και εσύ?" την ρωτάω ενοχλημένος. "Αγάπη μου με κοροϊδεύεις και εσύ?"

Εν τω μεταξύ από τότε που γέννησε, μόνο αυτά τα ηλίθια ντεκαυλέ φορέματα φοράει. 

Πού πήγαν εκείνες οι κοντές και στενές φούστες που με ανάβουν?

"Τι να κάνω ρε μωρό μου και εγώ?" με ρωτάει η γυναίκα μου και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Αφού δίκιο έχουν τα παιδιά.. υπερβάλλεις λίγο"

"Εσύ δεν του λες τίποτα?" επεμβαίνει η Δώρα. "Γιατρός είσαι και εσύ.. τα βασικά τα ξέρεις"

"Εννοείται πως του λέω!" το μωρό μου ακούγεται εκνευρισμένο. "Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο, τον διαβεβαιώνω πως δεν είναι κάτι το ανησυχητικό.. και ξέρεις τι μου απαντάει?" 

"Χώνεψε το!" της δίνω ακόμη ένα χαστούκι στο μπούτι. "Καρδιολόγος είσαι, ούτε γυναικολόγος ούτε παιδίατρος!" της υπενθυμίζω. "Λογικό να μην ξέρεις την τύφλα σου!" Ας το αποδεχτεί να τελειώνουμε. 

Πάω εγώ στην δουλειά του ψηλού? Αφού δεν έχω ιδέα από προγραμματισμό. 

Βγάζει ο Μάνος ηλεκτροκαρδιογραφήματα? Αφού δεν έχει ιδέα από καρδιολογία.

Ο καθένας στον τομέα του.

Η Άννα μου στενεύει επικίνδυνα πολύ τα μάτια της. "Τώρα θα σου απαντούσα.. αλλαεχεχαρηπουσημερασαραντιζωκαιδενθελωναχαλασωτηνβραδιαμας"

Ε?

Κατάλαβε κανείς τι είπε?

"Ήρθα και εγώ!" αναφωνεί χαρούμενα η μάνα μου μπαίνοντας στο σαλόνι. "Αχ δεν μπορείτε να φανταστείτε τι χαρές μου έκανε ο μικρός Στέλλιος!" παίρνει θέση δίπλα στον πατέρα μου. "Κουνούσε έτσι τα χεράκια του και τα ποδαράκια του και με κοιτούσε με αυτά τα μεγάλα μαύρα μάτια! Ακριβώς σαν τον Άρη όταν ήταν μωρό! Αχ θα τρελαθώ! Ίδιοι! Ολόιδιοι είναι!" η μάνα μου κάνει σαν ρουβίτσα.  

Έλεος πια με τα χαζά της. Και στην τελική γιατί κάνει έτσι? Εδώ εμείς που είμαστε οι γονείς του συμπεριφερόμαστε τελείως φυσιολογικά και μες στα πλαίσια της λογικής. Η Στέλλα γιατί κάνει σαν χαζογιαγιά?

"Πώς το είπες το παιδί συμπεθέρα?" η Ζωίτσα ακούγεται εκνευρισμένη.

Ωχ

Ξεκίνησαν πάλι.

"Στέλλιο το είπα!" της απαντάει η μάνα μου και στενεύει τα μάτια της. "Να συνηθίζει από τώρα το εγγόνι μας"

Μάλιστα

Μιας και το έφερε η κουβέντα, η μάνα μου πήγε κόντρα στην Ζωίτσα για πρώτη φορά στο μαιευτήριο.. όταν αποκάλεσε τον μπέμπη Στέλλιο μπροστά σε όλους. Ζήσαμε να το δούμε και αυτό.. την Στέλλα πυρ και μανία. 

"Ζώη θα το πούμε το παιδί!" η Ζωίτσα σηκώνεται απότομα όρθια. "Για αυτό σταμάτα να το αποκαλείς έτσι!"

"Ορίστε?" πλέον είναι και η Στέλλα όρθια απέναντι από την Ζωίτσα. "Πού ακούστηκε να παίρνει το πρώτο παιδί το όνομα από το σόι της μάνας? Στο χωριό σας έτσι κάνετε? Δεν το ξέρεις το έθιμο που-"

"Μπα μπα!" την διακόπτει η πεθερά μου. "Όταν κάναμε τον γάμο στην Αθήνα και όχι στο μέρος από το οποίο είναι η νύφη, τηρούσαμε το έθιμο? Τι βλακείες είναι αυτές?" 

"Αυτό θα ρωτούσα και εγώ!" επεμβαίνω στον καυγά τους και μας σηκώνω απότομα όρθιους με την Άννα μου από την πολυθρόνα. "Τι βλακείες κάνετε ακριβώς? Να σας θυμίσω ότι ο γιος μου κοιμάται μέσα? Θέλετε να-"

Ξαφνικά ακούγονται κλάματα.

Τα πιο εύηχα κλάματα.

Ο πιο όμορφος ήχος στον κόσμο.

Αυτός.. το κλάμα του άντρακλα μου και οι αναστεναγμοί της Άννα μου όταν έρχεται σε οργασμό.

Ναι

Μόνο αυτά θέλω να ακούω από εδώ και πέρα, σε όλη μου την ζωή. Μόνο αυτά.

"Μωρό μου πάω να τον ηρεμήσω" μου λέει με νάζι η γυναίκα μου και με φιλάει πεταχτά στα χείλη. "Διώξ'τους και έλα μέσα" ψιθυρίζει για να μην μας ακούσουν οι άλλοι. 

Χαμογελάω λοξά πάνω στα χείλη της και της δίνω ένα πεταχτό χαστούκι στον κώλο. "Έγινε" της απαντώ και την παρακολουθώ που απομακρύνεται από το σαλόνι. Αν και.. δεν μπορώ να δω και τίποτα.

Γαμώτο

Γιατί φοράει αυτά τα πούστικα τα φορέματα?

Γιατί δεν με αφήνει να θαυμάσω τον κώλο της?

Ούτε που θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που τον είδα!

"Στα σπίτια σας" λέω στο πλήθος που αποφάσισε να κάνει αρμένικη βίζιτα στο δικό μου. "Από τις 6 το απόγευμα είστε εδώ. Αλέ!" με τα χέρια μου τους κάνω νόημα να σηκωθούν από τους καναπέδες. 

"Μας διώχνεις?" αυτός ο πούστης γιατί εκπλήσσεται?

"Εντελώς!" του απαντώ αμέσως. 

Θέλω να μείνω μόνος μου με το κοριτσάκι μου. Από τον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης έχω να την πηδήξω. Και σήμερα οι 40 μέρες της λοχείας τελειώνουν. Όταν μου είπε ο Μάνος ότι δεν κάνει να κάνουμε σεξ έως και 6 εβδομάδες μετά την γέννα, έπαθα εγκεφαλικό. Νόμιζα ότι με δούλευε στην αρχή, αλλά εντάξει.. μετά το διάβασα και στο olagiatinmama.gr και πείστηκα! 

Θαυματουργό αυτό το site, θαυματουργό! Έγινα και μέλος κιόλας και μιλάω με άλλους συνδρομητές σε καθημερινή βάση. Έχω την εντύπωση ότι μερικές μαμάδες μου την πέφτουν βέβαια, αλλά στα παπάρια μου. Τις αγνοώ. Εκεί γνώρισα και τον Τάκη.. καταπληκτικός μπαμπάς και έχει τις ίδιες ανησυχίες με εμένα! Επιτέλους βρήκα και κάποιον να με καταλαβαίνει!

"Θα τα πούμε αύριο?" με ρωτάει ο ψηλός λίγο πριν βγει από την πόρτα.

"Γιατί τι είναι αύριο και θες να τα πούμε κιόλας?" απορώ. Έχω και οικογένεια να φροντίσω τώρα. Δεν είμαι μόνος μου. Με χρειάζεται ο γιος μου. Αν με φωνάξει? Να μην είμαι εκεί? Δίπλα του?

"Έχει μπάλα ρε μαλάκα! Το ξέχασες?"

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. "Πω ρε μαλάκα!" χτυπάω με δύναμη το χέρι στο μέτωπο μου. "Έχεις δίκιο! Είναι ο ημιτελικός του Champios League!" μα πως μπόρεσα να το ξεχάσω?

"Πες, θα έρθεις? Να σε υπολογίζω για τις πίτσες?" 

"Εννοείται!" τον σπρώχνω με δύναμη να βγει έξω από το σπίτι μου. "Εσύ πάρε πίτσες για εμένα και εγώ θα φέρω το γάλα του μικρού" 

Ο ψηλός παγώνει. "Θα φέρεις και τον μπέμπη μαζί?" 

"Ναι?" μαλάκας είναι? "Θέλει και ο άντρακλας μου να δει τον αγώνα!" έλεος. 

"Δεν πας καλά" λέει καθώς μπαίνει μες στο ασανσέρ με τους υπόλοιπους. 

"Καληνύχτα!" φωνάζω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

Επιτέλους ξεκουμπίστηκαν. 

"Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα? Κάθε Τετάρτη εδώ θα τους έχουμε?" ρωτάω φανερά εκνευρισμένος την Άννα καθώς μπαίνω μέσα στην κρεβατοκάμαρα μας.

Σκανάρω γρήγορα το δωμάτιο μας. 

Τίποτα.

Δεν είναι εδώ.

Περπατάω με γοργό βήμα προς το παιδικό δωμάτιο. "Αυτό θα γίνεται από-"

Παγώνω 

Παγώνω

Παγώνω

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά. 

Η ανάσα μου βαθαίνει. 

Η εικόνα αυτή.. η εικόνα της Άννας μου που έχει κατεβάσει την μία ράντα από το φόρεμα της και στα χέρια της βρίσκεται ο αγορίνας μου.. τόσες φορές την έχω δει, τόσες φορές την έχω πετύχει να τον θηλάζει και ακόμη να το συνηθίσω. Ο άντρακλας μου έχει στο στόμα του την μια ρώγα της Άννας μου και την πιπιλάει με μανία. Τα χεράκια του, τα μικρά του τα χεράκια αγγίζουν απαλά το στήθος της και τα μαύρα του ματάκια την κοιτούν με προσήλωση. 

"Τι είναι μωρό μου.. τι αγορίνα μου.. πεινούσε ο γιος μου?.. Για αυτό έκλαιγες?.. Πεινούσες άντρα μου όμορφε?" η φωνή της Άννας μου είναι τόσο μα τόσο γλυκιά. Η καρδιά μου λιώνει. Λιώνει σε αυτήν την εικόνα και-

Παγώνω

Τι είπε?

"Νόμιζα ότι εγώ ήμουνα ο άνδρας σου ο όμορφος!" της λέω με νεύρο. Εντάξει.. είπαμε.. να τον λέει μωρό της.. αγορίνα της.. γιο της.. αλλά άνδρας της όμορφος είμαι εγώ! Μόνο εγώ! "Δεν μπορείς να περιοριστείς στα άλλα υποκοριστικά?" 

Η Άννα μου με καρφώνει αμέσως έντονα στα μάτια. Ανοίγει το στόμα της να μιλήσει, αλλά το κλείνει ξανά. Στρέφει και πάλι το βλέμμα της στον γιο μας.. και.. μας κοιτάει εναλλάξ.. μια τον πρίγκιπα μας, μια εμένα.. μια το αγόρι μας, μια εμένα..

"Σου μοιάζει" μου λέει και χαμογελάει γλυκά. "Σου μοιάζει πολύ" συμπληρώνει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο του γιου μας.

Η καρδιά μου μόλις έχασε έναν χτύπο.

"Κούκλος θα γίνει" η Άννα μου παίρνει το ένα μικροσκοπικό χεράκι στο χέρι της και το φιλάει γλυκά. "Και αν κληρονομήσει και την καρδιά σου.. θα ξέρει και να αγαπάει.. να αγαπάει πολύ και αληθινά"

Η καρδιά μου μόλις έχασε ακόμη έναν χτύπο.

Χαμογελάω αχνά.

"Πριγκίπισσα μου" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Αφήνω το σώμα μου να ακουμπήσει ελαφρά στην κάσα της πόρτας και τους παρατηρώ με θαυμασμό.

Τον γιο μου και την γυναίκα μου.

Την γυναίκα μου και τον γιο μου.

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Θυμάμαι την πρώτη φορά που κράτησα αυτό το μικρό πλασματάκι στην αγκαλιά μου.. στο μαιευτήριο πριν 40 μέρες.. τον κοιτούσα με δέος. Με δέος και θαυμασμό.

Η Άννα μου, ξαπλωμένη στο κρεβάτι της έκλαιγε.. έκλαιγε από χαρά και ευτυχία. Ήταν η πρώτη φορά στην σχέση μας που την είδα τόσο μα τόσο χαρούμενη, τόσο μα τόσο ευτυχισμένη. 

Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου, μου είχε πει καθώς κρατούσα τον μπέμπη μας στην αγκαλιά μου. Ο γιος μας, ο γιος μας και εσύ είστε όλη μου η ζωή, έλεγε και ξανάλεγε εκείνη την ώρα. 

"Τον αγαπάω" η φωνή της μικρής μου πριγκίπισσας με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Σας αγαπάω" επαναλαμβάνει καθώς κοιτάει τον γιο μας.

Χαμογελάω γλυκά.

Είμαι ο πιο ευτυχισμένος άνδρας στον κόσμο όλο. 

"Είμαι ερωτευμένη μαζί του" προσθέτει η Άννα λίγες στιγμές σιωπής μετά. 

Μόνο μαζί του?

Αμέσως το χαμόγελο χάνεται από τα χείλη μου. 

"Ακόμη δεν χόρτασε?" την ρωτάω φανερά ενοχλημένος. Τίποτα δεν θα αφήσει για εμένα. "Πριν δύο ώρες τον τάισες.. κάνει να τρώει τόσο πολύ?" δεν θέλω να γίνει τσουπωτό το αγόρι μου. Με το που σταματήσει να θηλάζει, θα μπει σε πρόγραμμα διατροφής. Και με το που ξεκινήσει να μπουσουλάει θα μπει και σε πρόγραμμα γυμναστικής. 

"Τα μωρά πρέπει να τρώνε όσο θέλουν" η Άννα απομακρύνει τον μικρό από το στήθος της και φτιάχνει το φόρεμα της. 

Ω μωρό μου.. δεν χρειάζεται.. σε λίγο θα θηλάσει το άλλο μωρό. 

"Αυτό ισχύει και για εμένα?" παίρνω τον γιο μας στην αγκαλιά μου. "Μπορώ και εγώ να τρώω όσο θέλω?" την ρωτάω με αισθησιακή φωνή και καρφώνω τα μάτια μου στο στήθος της. 

Γαμώτο

Αυτό το φαρδύ ύφασμα δεν μου αρέσει καθόλου. Ούτε τα βυζάκια της δεν διαγράφονται γαμώ! Πώς θα μου σηκωθεί?

Κοιτάω τα σαρκώδη χείλη της. Τόσο καιρό.. τόσους μήνες μόνο πίπες μου έπαιρνε.. τον έβαζε όλον στο στόμα της και..

Εντάξει, μου σηκώθηκε.

"Πάω να κάνω ένα ντουζ" με πληροφορεί το κορίτσι μου και σηκώνεται από την καρέκλα. "Θα τον βοηθήσεις να ρευτεί?" το κορίτσι μου με κοιτάει τόσο τρυφερά. Μα πως μπορεί να της αρνηθεί κανείς? 

"Πήγαινε να χαλαρώσεις μωρό μου" την φιλάω πεταχτά στο μέτωπο. "Και όταν αποκοιμηθεί ο μπόμπιρας, θα έρθω να σε πηδ-" ξεροκαταπίνω. "Θα έρθω να σε πάρω αγκαλιά" της χαμογελάω γλυκά. 

Αμέσως η Άννα μου ξεκινάει να γελάει και ταυτόχρονα να κουνάει το κεφάλι της δεξιά και αριστερά. "Είσαι το κάτι άλλο" μουρμουρίζει καθώς βγαίνει από το παιδικό δωμάτιο. 

Καρφώνω το βλέμμα μου στον κώλο της καθώς περπατάει στον διάδρομο. 

Πάλι δεν διαγράφεται τίποτα.

Γαμώτο

Μόλις την πάρει ο ύπνος σήμερα, θα μαζέψω όλα αυτά τα ηλίθια φορέματα και θα τα πετάξω στα σκουπίδια.

Τέλος.

Αναστενάζω βαριά και κοιτάω τον γιο μου. "Και τώρα οι δυο μας, αγόρι μου" τον τοποθετώ καλύτερα στον ώμο μου και ξεκινάω να τον χτυπάω ελαφρά στην πλάτη. "Μάθημα 40ο" του λέω και ξεκινάω να βηματίζω πάνω κάτω στο δωμάτιο. "Τίτλος: όπου υπάρχουν πολλά κοράσια, κράτα μεγάλο καλάθι. Στο προηγούμενο μάθημα αν θυμάσαι καλά, σου είπα ότι υπάρχει μια μικρή, απειροελάχιστη πιθανότητα τα πράγματα να μην πάρουν την τροπή που θέλεις. Μην ανησυχείς αγόρι μου! Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες!" 

"Αγκού" το πρώτο ρεψιματάκι μόλις έκανε την εμφάνιση του. Άντρακλα μου εσύ.

"Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι η κοπέλα που θες να ρίξεις στο κρεβάτι για τους x, y λόγους δεν ψήνεται, τουλάχιστον για την ώρα.. όποτε τι κάνεις?" τον ρωτάω και συνεχίζω να τον χτυπάω ελαφρά στην πλατούλα. "Ο σωστός ο γυπαετός αγόρι μου να ξέρεις, δεν πτοείται! Δεν αφήνει το γκάζι και προχωράει άκοπος! Σιγά μην μας σβήσει το κλαρκ για μια χυλόπιτα! Υπάρχουν και αλλού πορτοκαλιές που κάνουν πορτοκάλια! Αδερφές.. ξαδέρφες.. κολλητές.. δεν έχει το κορίτσι?"

"Αγκού" 

"Χαίρομαι που συμφωνείς αγόρι μου" του δίνω ένα φιλί στο κεφαλάκι του. "Φρόντισε να τα έχεις καλά με την καριόλα που σου έριξε χ, διότι αξιόλογες συγγένειες και παρέες δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Και πού ξέρεις? Έχεις ιδέα πόσα friendzones εξελίχθηκαν στο καλύτερο κρεβάτι της γυπαετίσιας ζωής?" 

"Αγκού" συμφωνεί ο άντρακλας μου και μου δίνει και το τρίτο ρεψιματάκι. Πασά μου εσύ.

Τον βγάζω από τον ώμο μου και τον κρατάω ψηλά με τα δύο μου χέρια. 

Τον κοιτάω έντονα στα μαύρα του ματάκια.. στη μυτούλα του.. στα χειλάκια του.. 

Κοιτάω φευγαλέα και τον καβάλο του.

Μαλάκα

"Όντως μου μοιάζεις" παραδέχομαι και τον ξαπλώνω στην κούνια του. "Το σημερινό μάθημα, μάλλον άχρηστο ήταν.. καμία δεν θα σου αντισταθεί.. και εσύ σαν εμένα θα γίνεις.. το όνειρο κάθε γυναίκας.. θα δεις αγόρι μου.. θα δεις" του δίνω ένα τελευταίο φιλί αφού κλείσει τα ματάκια του. "Όλες θα τις ρίχνεις.. μία προς μία.. γκόμενα την γκόμενα" τον χαϊδεύω απαλά στην κοιλίτσα πάνω από το μπεζ φορμάκι του. "Καληνύχτα γιε μου.. αύριο με αφορμή τον ημιτελικό του champios league θα μιλήσουμε για ποδόσφαιρο"

Εν τω μεταξύ.. τόσες ώρες θα είμαστε στο ξένο σπίτι.. αν θέλει να φάει? Τι θα κάνω? Να πω στην Άννα μου να βγάλει γάλα με το θήλαστρο και να το πάρω μαζί μου? Ή να της προτείνω να έρθει και αυτή στο σπίτι του ψηλού?

"Μωρό μου" την φωνάζω και μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μας. "Αύριο θες να έρθεις σπίτι του ψηλού?" την ρωτάω και ανάβω το φως. 

"Όχι" μου λέει η Άννα μου και το κλείνει αμέσως. Λογικά θα πάτησε κατά λάθος τον διακόπτη που βρίσκεται πάνω από το κομοδίνο της. 

"Γιατί όχι?" την ρωτάω και πατάω και πάλι τον διακόπτη που βρίσκεται δεξιά, με το που μπει κανείς στην κρεβατοκάμαρα μας. 

"Γιατί μου αρέσει το σκοτάδι" μου απαντάει και κλείνει και πάλι το φως.

Τι στον πούτσο?

"Έχεις όρεξη για παιχνιδάκια ομορφιά μου?" την ρωτάω καθώς πλησιάζω το κρεβάτι μας. "Είπες σήμερα που θα ξεκινήσουμε και πάλι να πηδιόμαστε.. να φτιάξεις ατμόσφαιρα?" την κοιτάω με πόθο στα μάτια.. ή τουλάχιστον κάπου εκεί.. με τόσο σκοτάδι εδώ μέσα ίσα που διακρίνω την φιγούρα της πάνω στο κρεβάτι.

Γαμώ

Ούτε την τρύπα δεν θα μπορώ να βρω με τόσο σκότος εδώ μέσα.

"Ναι μωρό μου, ναι.. ατμόσφαιρα.. προσπάθησα να.. κάνω" η φωνή της κομπιάζει. Περίεργο. "Θα έρθεις να ξαπλώσεις δίπλα μου?" 

Χαμογελάω αχνά και ανεβαίνω στο κρεβάτι. "Μου έλειψες" παραδέχομαι και πετάω το μακό μου στο πάτωμα. "Μου έλειψες πολύ" επαναλαμβάνω και με το χέρι μου προσπαθώ να.. να.. γαμώ.. γιατί τόσο ύφασμα? "Τι φοράς?" την ρωτάω ενοχλημένος και προσπαθώ να ανεβάσω το μεταξένιο ρούχο προς τα πάνω για να αποκαλύψω την περιοχή της αλλά.. γαμώ γαμώ γαμώ.. είναι δύσκολο. "Ρε μωρό μου τι σκατά φοράς?" σηκώνομαι αμέσως από πάνω της και τείνω το χέρι μου για να ανοίξω το φως.

"ΜΗ" φωνάζει το μωρό μου, αλλά την παρακούω. 

Με το που ανοίγει το φως η Άννα μου στρώνει καλύτερα το... ξεροκαταπίνω. "Τι είναι  αυτό?" την ρωτάω με ένα βλέμμα αηδίας. 

Εγώ την γυναίκα μου την έχω συνηθίσει με κοντές πιτζάμες που να διαγράφουν κώλο και με μπλουζάκια που να αποκαλύπτουν τις σκληρές της ρώγες. Αυτό το μακρύ.. φαρδύ.. μαύρο.. ύφασμα.. γιατί το φοράει?

"Μου πέφτει η πούτσα, Άννα βγάλ'το" την διατάζω αλλά το μωρό μου νεύει αρνητικά το κεφαλάκι της. Το ξερό, το ηλίθιο το κεφαλάκι της.

"Δεν σου αρέσει?" με ρωτάει φανερά απογοητευμένη. 

Καρφώνω το βλέμμα μου στα πράσινα ματάκια της.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

"Γιατί βούρκωσες ομορφιά μου?" την ρωτάω και ξαπλώνω δίπλα της. "Αν σου αρέσει τόσο πολύ κράτα το.. απλά να το φοράς όταν θα λείπω" της δίνω εναλλακτικές. Είμαι ή δεν είμαι ο πιο τέλειος σύζυγος που υπάρχει?

Όχι, πείτε μου.

"Έλεγα να αναθεωρήσω κάποια κομμάτια στην ντουλάπα μου" η μικρή μου τοποθετεί το κεφαλάκι της στο στήθος μου. "Να για παράδειγμα, αποφάσισα να φοράω λίγο πιο άνετα ρούχα και-"

"Πιο ντεκαυλέ είναι αυτά, όχι πιο άνετα" με το χέρι του την αναγκάζω να με κοιτάξει. "Τι σου συμβαίνει?" την ρωτάω και την κοιτάω έντονα μες στις πράσινες χάντρες που έχω ερωτευτεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο. "Τι έπαθες αγάπη μου όμορφη?"

Η Άννα μου αναστενάζει βαριά. "Να.." μου λέει το μωρό μου και παίρνει τα μάτια της από πάνω μου. "Άρη μου.. εγώ.. απλά.." τοποθετεί το χέρι της πάνω στο μαύρο μελάνι και χαϊδεύει απαλά το στήθος μου. "Τώρα με την εγκυμοσύνη.. πήρα δυο κιλάκια και-"

"Με κοροϊδεύεις?" την διακόπτω. "Τι δυο κιλάκια? 6 κιλά και 400 γραμμάρια ακριβώς πήρες.. είδα την ζυγαριά το Σάββατο που ζυγίστηκες" από πότε τα εξήμισι κιλά τα λέμε δυο κιλάκια?

Αμέσως η Άννα μου με καρφώνει έντονα στα μάτια. "Παρακολουθείς τις εβδομαδιαίες μου μετρήσεις?" με ρωτάει με νεύρο. 

"Εννοείται!" της ανακοινώνω. "Θέλω να ξέρω αν ακολουθείς το πρόγραμμα διατροφής που σου έβγαλα" και πάλι καλά που το κάνει. Λίγες ακόμη μέρες και θα έχει χάσει όλα τα κιλά της εγκυμοσύνης. 6 κιλά και 400 γραμμάρια πήρε. Ζωή να έχει. 6.400.. αλλά ότι έφαγε έφαγε.. τώρα πρέπει να τα χάσει. 

"Ρε Άρη!" παραπονιέται το κορίτσι μου. "Όλοι οι άνδρες λένε δεν πειράζει μωρό μου που πάχυνες, μου χάρισες το παιδί μας και αυτό μου αρκεί.. και εσύ μου λες ότι σε ενοχλεί που έβαλα δυο κιλάκια?"

"6.400" την διορθώνω αμέσως και την χουφτώνω με δύναμη στον κώλο. "Και από την στιγμή που έχεις ράψει το στόμα σου και τα παραπανίσια κιλά φεύγουν, πού είναι το πρόβλημα?" την ρωτάω και μας αναποδογυρίζω στο κρεβάτι έτσι ώστε να είμαι από πάνω της.

"Τα κιλά ναι φεύγουν" η φωνή της ίσα που ακούγεται. "Οι ραγάδες όμως?" 

"Ποιες ραγάδες?" απορώ. "Αυτές οι μικρές γραμμούλες που έχεις στο στήθος, στην κοιλιά και στον κώλο?" 

Η Άννα μου γουρλώνει αμέσως τα μάτια της. "ΤΙΣ ΈΧΕΙΣ ΔΕΙ?" φωνάζει μες στο αυτί μου. Γαμώ με ξεκούφανε.

"Ναι" της απαντώ και με μια απότομη κίνηση σκίζω το ηλίθιο φόρεμα. Θα το δώσω στην Στέλλα για ξεσκονόπανα. "Και τι με αυτές?" τοποθετώ τα χέρια μου στα βυζάκια της και τα μαλάσσω απαλά. Θα ήμουνα πιο άγριος.. αλλά το μωρό μου λέει ότι την πονάνε τώρα με τον θηλασμό. 

"Απλά.. να.. βάζω κάτι αναπλαστικές κρέμες.. αλλά.. αχ Άρη μου" το μωρό μου ανοίγει τα πόδια της υπερβολικά πολύ. "Δεν θα.. δεν θα φύγουν τελείως μωρό μου" μου λέει και προσπαθεί να ξεφορτωθεί την μαύρη φόρμα από πάνω μου. Και τα καταφέρνει.

Κοιτάω φευγαλέα την στύση μου. Σκληρή. Πολύ σκληρή είναι. 

Χαμογελάω λοξά. Σήμερα φίλε μου θα γαμήσουμε... μετά από τρεις μήνες.. ναι.. ναι.. ναι! Θα την νιώσουμε και πάλι γύρω μας. 

"Δεν με νοιάζουν οι ραγάδες" την ενημερώνω και πιέζω ελαφρά το κεφαλάκι μου στην είσοδο του κόλπου της. "Μην σου πω ότι με ανάβουν και λίγο.. δίνουν την εντύπωση μιλφάρας σέξι γκόμενας" 

Κοιτάω καλύτερα τις γραμμούλες στο στήθος της.

Ναι, μόλις το αποφάσισα. 

Με ανάβουν πολύ.

Πιέζω ελάχιστα τον εαυτό μου μέσα, και..

"ΠΕΡΙΜΕΝΕ" 

Παγώνω

 "Τι έγινε?" την ρωτάω έντρομος και σταματάω να γλιστράω μέσα της. Ούτε ένα εκατοστό δεν μπήκα. "Τι έπαθες?" επιμένω και την καρφώνω έντονα στα μάτια.

"Δεν έχω κάνει την ένεση μου.. θα βάλεις προφυλακτικό?"

Ε?

Τι λέει?

Να βάλω προφυλακτικό?

Εγώ?

Για να μπω μέσα της?

"Όχι" της απαντώ κοφτά και γλιστράω λίγο περισσότερο στον κόλπο της.

"ΜΗ" μου λέει η Άννα και με σταματάει και πάλι. "Το γεγονός ότι δεν μου έχει έρθει ακόμη περίοδος, δεν σημαίνει ότι δεν μπορώ να μείνω έγκυος"

Παγώνω

"Τι λες?" απορώ. Πώς μπορεί να μείνει έγκυος αν δεν έρθουν και πάλι οι Ρώσοι?

"Λέω ότι θηλάζω. Και ο θηλασμός εμποδίζει την περίοδο να έρθει ή έστω την καθυστερεί.. αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γίνεται η ωορρηξία" 

Ε?

Και εμένα τι μου το λέει?

Εδώ εγώ πάω να της τον χώσω και η ηλίθια πρασινομάτα μου κάνει διάλεξη για αίματα και αυγά?

Κινδυνεύει να μου πέσει.

"Άννα μου" ξεκινάω να μαλάσσω και πάλι στα στήθη της. Μεγάλωσαν τώρα με την εγκυμοσύνη. Με καυλώνουν. "Άσε με να σε πηδήξω, και μιλάμε αύριο για αυτά" σπρώχνω λίγο ακόμη τον εαυτό μου μέσα της και..

Ξεροκαταπίνω

Είναι χαλαρή.. γαμώτο είναι χαλαρή..

"Άρη! Σου λέω ότι μπορώ να μείνω έγκυος αν τελειώσεις μέσα μου! Τι δεν καταλαβαίνεις? Βάλε προφυλακτικό!" η Άννα τοποθετεί τα χέρια της χαμηλά στην κοιλιά μου και με εμποδίζει από το να της τον καρφώσω όλον, βαθιά.

"Δεν πηδάω την γυναίκα μου με προφυλακτικό, ξεκόλλα" της το ξεκαθαρίζω και την κοιτάω έντονα στα μάτια. "Δεν θες και άλλο παιδάκι? Να σου θυμίσω ότι την μέρα που μάθαμε ότι θα κάνουμε αγόρι, μου υποσχέθηκες ότι μόλις γεννηθεί θα βάλουμε μπρος για την μικρή πρασινομάτα?" την ρωτάω και σηκώνω τα φρύδια μου.

Το ξέχασε κιόλας?

Ξεχασιάρα γυναίκα.

Ξεχασιάρα όμορφη γυναίκα.

"Ας περιμένουμε λίγο να- ΤΙ ΚΑ... αχ Άρη!" η πριγκίπισσα μου ρίχνει το κεφάλι της πίσω στο μαξιλάρι. 

Της τον έβαλα. 

Όλον. 

Με μια απότομη κίνηση.

"Του.. τουλά.. χιστον.. πονάει λίγο.. πήγαινε.. λίγο.. πιο.. πιο.. αργά" οι λέξεις παρεμβάλλονται από τους αναστεναγμούς της. "Άρη μου!" η μικρή μου φωνάζει. Φωνάζει το όνομα μου. 

"Τι είναι μωρό μου?" την ρωτάω και τραβιέμαι και πάλι πίσω. Απαλά. Όπως το ζήτησε. Για την πριγκίπισσα μου όλα. Τα πάντα για την Άννα μου, τα πάντα.

"Από το αριστερό" μου λέει. 

Χαμογελάω λοξά. Ξέρω τι εννοεί.

"Τι από το αριστερό?" κοιτάω το αριστερό βυζάκι της και γλείφω τα χείλη μου.

"Ο μπόμπιρας ήπιε μόνο από το δεξί" 

Αναστενάζω βαριά και πλησιάζω τα χείλη μου στην ρόγα της. "Μμμμμ" μουγκρίζω με το που ρουφήξω την πρώτη σταγόνα γάλατος. Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ! Είναι τέλειο! Πίνω το γαλατάκι μου και ταυτόχρονα ξεκινάω να μπαίνω και να βγαίνω μέσα στον κόλπο της. 

Γαμώ την χαλαρότητα μου γαμώ. Ελπίζω με τον καιρό να φτιάξει.. να γυρίσουμε στην προηγούμενη υπέροχη στενότητα. Ο πούστης ο Μάνος μου είπε ότι θα πάρει τρεις με έξι μήνες όλο αυτό.

"Λίγο.. λίγο.. πιο μαλακά!" φωνάζει η μικρή μου.

Παγώνω

Απομακρύνω ελάχιστα το πρόσωπο μου από το στήθος της και την κοιτάω. "Πιο μαλακά?" αναρωτιέμαι. "Που πονάς αγάπη μου?" 

Πονάει?

Την πόνεσα?

Εγώ?

Ο άνδρας της?

Δεν το ήθελα γαμώ το φελέκι μου γαμώ!

Καθόλου δεν το ήθελα!

"Οι ωθήσεις.. λίγο πιο σιγά" μου λέει και ανοίγει τα μάτια της για να με κοιτάξει. "Είσαι τέλειος.. το κάνεις τέλεια.. απλά.. απλά.. πονάει λίγο.. κυρίως εκεί που είχα τα ράμματα και.. Ω ΘΕΕ ΜΟΥ!" αναστενάζει η μικρή μου και ρίχνει και πάλι το κεφαλάκι της πίσω στο μαξιλάρι. Την κάρφωσα βαθιά. Απαλά όπως ζήτησε, αλλά και βαθιά. "Έχω τόσο καιρό να σε νιώσω και.. και.. Άρη μου!!!" 

Χαμογελάω λοξά και παίρνω και πάλι την ρόγα της στο στόμα μου. Και πιο πριν με άφηνε να πίνω λίγο γαλατάκι από το στήθος της. Αλλά δεν την πηδούσα ταυτόχρονα. Τώρα ο συνδυασμός είναι εκρηκτικός. Στέλνει φωτιά σε όλο μου το κορμί. Η ευχαρίστηση συσσωρεύεται χαμηλά στην σπονδυλική μου στήλη.

"Θα.. θα.. θα.. Άρη! Συνέχισε! Θα.. τε-" την νιώθω να τρέμει στα χέρια μου. Παλιότερα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή θα με έσφιγγε άπειρα.. αλλά.. όμορφε μπόμπιρα! Άντρακλα μου εσύ! Χαλάλι σου! "Τελειώνω Άρη μου τελειώνω!" 

"Γαμώ!" φωνάζω και χτυπάω με δύναμη το χέρι μου στο στρώμα δίπλα της. Μόλις ξεκίνησε να κλαίει ο μπέμπης. Τον ακούω μέσα από την ενδοεπικοινωνία. 

Γαμω γαμω γαμω

Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα?

Δεν θα με αφήνει ούτε να πηδάω?

Δεν φτάνει που έχει χαλάσει τον ύπνο μου?

Θα χαλάσει και το γαμήσι μου?

"ΆΡΗΗΗΗ" η Άννα μου λογικά είναι σε άλλη διάσταση. Δεν ακούει τίποτα. 

Γαμώ το στανιό μου γαμώ

"Μην φωνάζεις!" της λέω με νεύρο και με το χέρι μου κλείνω το στόμα της. 

Ο μικρός από τις φωνές της ξύπνησε. Είμαι σίγουρος. 

Από αύριο πήδημα με σίγαση. 

Νόμος

"Τελειώνω" της λέω και την πηδάω γρήγορα. Κλείνω τα μάτια μου και πιέζω τον εαυτό μου να.. η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά.. νιώθω την ευχαρίστηση να ζητάει λύτρωση και.. το σώμα μου τρέμει. "Γαμώ! Άννα γαμώ!" ψιθυρίζω πάνω στο χέρι μου που κλείνει το στόμα της. "Μου.. μου έλειψες" της λέω και χύνω μέσα της. "Αννααααα" το όνομα της βγαίνει με έναν αναστεναγμό από μέσα μου. Κάνω δύο ακόμη ωθήσεις και.. "Χύνωωωωωω" φωνάζω.

Ω Θεέ μου

Αφήνω το βάρος του κορμιού μου να πέσει πάνω στο δικό της.

Η καρδιά μου.. 

Η ανάσα μου.. 

Το σώμα μου..

Το σώμα της..

Ένα σώμα μαζί..

Μετά από τόσο καιρό..

Μαζί..

"Άρη το παιδί κλαίει" μου υπενθυμίζει το κορίτσι μου και προσπαθεί να με απομακρύνει από πάνω της. 

Παγώνω

Πετάγομαι αστραπιαία όρθιος με το που έρθει η συνειδητοποίηση. "Πάω!" λέω στην Άννα μου και ξεκινάω να τρέχω γυμνός προς το δωμάτιο του μπέμπη. "Τι έγινε αγόρι μου?" τον ρωτάω και τον παίρνω στην αγκαλιά μου. "Τι έγινε γιε μου?" ξεκινάω να τον κουνάω απαλά με τα χέρια μου. "Γιατί δεν αφήνεις τον μπαμπά να αγαπηθεί με την μαμά?" τον επιπλήττω. 

Δεν θα γίνεται αυτή η δουλειά από εδώ και πέρα.

Θα μπουν κάποιοι κανόνες σε αυτό το σπίτι. 

Τέλος

"Αγκού" ο άντρακλας μου και κουνάει τα χεράκια του στον αέρα. "Αγκού" βγάζει ξανά αυτόν τον περίεργο ήχο και με κοιτάει στα μάτια.

Χαμογελάω διάπλατα. 

"Αν είναι να με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο.. ξύπνα με όσα βράδια θες.. διέκοψε με από όσα πηδή-"

"Το λεξιλόγιο σου!" με διακόπτει η φωνή που λατρεύω. "Άρη, κάτι έχουμε πει για τις βρισιές μπροστά στο παιδί!" η Άννα μου μας πλησιάζει με γοργό βήμα. "Σου έφερα την φόρμα" μου λέει με νάζι αυτήν την φορά και πετάει πάνω στην πολυθρόνα το μαύρο ύφασμα. "Δώσ'τον σε εμένα και ντύσου αγάπη μου" μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο στόμα καθώς μου παίρνει την ευτυχία μέσα από τα χέρια. 

"Αυτό θα γίνεται από εδώ και πέρα?" την ρωτάω καθώς καλύπτω το μισό σώμα μου με την φόρμα. "Πότε θα κάνουμε σεξ με το πάσο μας?" την ρωτάω και κάθομαι με φόρα πίσω στην πολυθρόνα.

Γαμώ

Θέλω τσιγάρο.

"Όταν.. ε.. για να σκεφτώ" η Άννα μου προσπαθεί να κάνει τον μπέμπη να σταματήσει να κλαίει. Μάταια βέβαια. "Όταν πάει στο Πανεπιστήμιο?" αναρωτιέται φωναχτά και τον κουνάει πιο γρήγορα στην αγκαλιά της. "Ησύχασε μωρό μου.. ησύχασε.. η μαμά είναι εδώ.. η μανούλα.. που σε αγαπάει.. που σε λατρεύει.. είσαι το μικράκι μου.. ο μικρός μου πρίγκιπας.. το αντράκι μου.. το μικρό μου το αγοράκι" η φωνή της ακούγεται γλυκιά. Τα μάτια της τον κοιτάνε ακόμη πιο γλυκά. 

Χαμογελάω αχνά

Είναι ευτυχισμένη.. και αυτή και εγώ μαζί της.. 

Και μάλιστα η εικόνα που παρουσιάζει τώρα.. δεν πλησιάζει την επιλόχειο κατάθλιψη ούτε στο χιλιόμετρο.. στην αρχή φοβήθηκα.. φοβήθηκα πολύ.. με όλα όσα μου είχε πει εκείνο το βράδυ.. τρόμαξα.. 

Ήμουνα δίπλα της.. σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης δεν την άφησα ούτε μια στιγμή μόνη της.. τους τελευταίους μήνες μάλιστα πήρα και άδεια από την δουλειά μου.. είχα παρατηρήσει έτσι μια.. πως να το πω.. πτώση στην ψυχολογία της και φοβήθηκα.. φοβήθηκα μην βυθιστεί και άλλο.. 

Τα κατάφερε

Το κορίτσι μου μέχρι στιγμής τα πήγε περίφημα

Είναι καλά, είναι ευτυχισμένη

Βέβαια ο Φαίδωνας μου το ξεκαθάρισε.. ότι από την στιγμή που θα σταματήσει να θηλάζει, θα ξεκινήσει και πάλι την αγωγή. Δεν είναι να παίζεις με αυτά τα πράγματα.. δεν το ρισκάρεις, μου είχε πει στο ρεβεγιόν που έκανε ο Κομνηνός την Πρωτοχρονιά. 

"Κοιμήθηκε" η γυναίκα μου με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Άργησε να τον πάρει ο ύπνος τώρα" προσθέτει και τον αφήνει απαλά στην κούνια του. 

"Έλα εδώ" της δείχνω τα πόδια μου. "Κάτσε πάνω μου μωρό μου" της ψιθυρίζω και την τραβάω στην αγκαλιά μου.

"Μήπως να πάμε έξω?" με ρωτάει το κορίτσι μου. "Κρίμα να τον ξυπνήσουμε" μου δίνει ένα φιλί στο στόμα. 

"Πάμε" της λέω και με μια απαλή κίνηση μας σηκώνω όρθιους από την πολυθρόνα.. με εμένα να κρατάω την γυναίκα μου σε στυλ νύφης. "Θα έρθεις στο μπαλκόνι μαζί μου?" την ρωτάω με το που βγούμε στον διάδρομο. "Θέλω να καπνίσω" 

Η Άννα μου μου γνέφει θετικά. "Δεν σκέφτεσαι να το κόψεις και εσύ?" με ρωτάει και ανοίγει την μπαλκονόπορτα. 

Την βάζω να σταθεί στα πόδια της και παίρνω το πακέτο και τον αναπτήρα στα χέρια μου. "Μου έχει περάσει η ιδέα από το μυαλό" παραδέχομαι και στρέφω το βλέμμα μου στα φώτα της Αθήνας. "Αλλά δεν έχω πάρει μια τελική απόφαση ακόμη" 

Σιωπή

Γαλήνια σιωπή

"Σε θαυμάζω που κατάφερες και το έκοψες" της αποκαλύπτω και φυσάω τον καπνό ψηλά. Αν και για να λέμε όλη την αλήθεια.. την θαυμάζω γενικά.. για πολλά πράγματα.. αλλά ας μην τα απαριθμήσω ένα ένα.. δεν θα προλάβουμε τα πρώτα γενέθλια του μπέμπη. 

10 Μαρτίου, 10 Μαρτίου έγινα μπαμπάς.

"Θέμα συνήθειας είναι" μου απαντάει η μικρή μου και χώνεται στην αγκαλιά μου. "Συνήθειας και θέλησης.. ισχυρής θέλησης" συμπληρώνει και αφήνει ένα φιλί στο γυμνό στήθος μου. 

"Όμορφη γυναίκα μου" την σφίγγω περισσότερο πάνω μου. "Σε αγαπάω" της λέω και στρέφω το βλέμμα μου στο πρόσωπο της. "Σε αγαπάω πολύ" 

Η Άννα μου με καρφώνει αμέσως στα μάτια. "Και εγώ σε αγαπάω.. χαζομπαμπά" μου χαρίζει ένα διάπλατο χαμόγελο και με φιλάει πεταχτά στο στόμα.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"Σου πάει να γελάς" της εξομολουγούμαι και πετάω το αποτσίγαρο από το μπαλκόνι. "Και δεν είμαι χαζομπαμπάς" της υπενθυμίζω και την χουφτώνω με δύναμη στα οπίσθια. "Μην με αποκαλέσεις ξανά έτσι, εκνευρίζομαι" 

Η Άννα μου ξεκινάει να γελάει δυνατά. Πολύ δυνατά. "Ναι ότι πεις" μου λέει και τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Πλησιάζει το πρόσωπο της στο δικό μου και με κοιτάει έντονα με τις πράσινες χάντρες της. "Ξέρεις.. είναι περασμένες 12.. και.." μου δίνει ένα τρυφερό φιλί. "Χρόνια πολλά, χαζομπαμπά" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. "Χρόνια πολλά, άνδρα μου όμορφε"

Χαμογελάω λοξά.

"Το θυμήθηκες?" την ρωτάω και με μια απαλή κίνηση την σηκώνω στην αγκαλιά μου.

"Αμέ" μου λέει η γυναίκα μου και κλειδώνει τα πόδια της γύρω από την μέση μου. "Σου πήρα και δώρο" 

"Τι δώρο?" την ρωτάω αμέσως και την σπρώχνω με δύναμη για να κολλήσει η πλάτη της στο τζάμι της μπαλκονόπορτας. Με την άκρη του ματιού μου κοιτάω την συσκευή της ενδοεπικοινωνίας που είναι πάνω στο τραπέζι στο μπαλκόνι. Αν ξυπνήσει, θα τον ακούσουμε. 

"Είναι έκπληξη" Η Άννα τοποθετεί τα χέρια της στην άκρη της μαύρης φόρμας και την κατεβάζει ελάχιστα. "Θα στον δώσω αύριο" μου ανακοινώνει και ξεκινάει να μου τον παίζει απαλά με το χεράκι της. 

Ξεροκαταπίνω

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Μέχρι και αυτό το κάνει καλά.

Το κάνει τέλεια βασικά.

"Εγώ να στον δώσω σήμερα?" ψιθυρίζω πάνω στα χείλη της. Τοποθετώ την στύση μου στην περιοχή της και της τον τρίβω για να την υγράνω. "Πες ναι" απαιτώ.

Η Άννα μου χαμογελάει λοξά. "Στο έχω πει εδώ και καιρό ναι Άρη μου" η φωνή της ίσα που ακούγεται. "Μπες" με διατάζει.

Και εγώ υπακούω.

Πάντα θα την υπακούω.

Ότι και να μου πει.

Ότι και να μου ζητήσει.

Εγώ θα της το δώσω.

Εγώ θα της το παρέχω.

Άλλωστε μπορώ να κάνω και αλλιώς?

Είναι η βασίλισσα μου.

Και εγώ είμαι ο βασιλιάς της.

Με αγαπάει.

Και την αγαπάω.

Με νοιάζεται.

Και την νοιάζομαι.

"Θα είσαι η καταστροφή μου, Άννα μου"

"Αν καταστραφείς, θα καταστραφώ άνδρα μου" 

"Θα με πεθάνεις, γυναίκα μου όμορφη"

"Αν πεθάνεις, θα πεθάνω αγάπη μου"

"Έλα να γεράσουμε μαζί, Άννα μου.."

"..τα καλύτερα δεν έχουν έρθει ακόμη, Άρη μου"

Χαμογελάω λοξά

Φυσικά και δεν έχουν έρθει. 

Υπολείπονται ένας μπέμπης ακόμη και μια πρασινομάτα.

Αλλά θα έρθουν, που θα πάει θα έρθουν.

Και η οικογένεια μας, θα γίνει η πιο όμορφη. 

Η πιο όμορφη οικογένεια του κόσμου όλου.

"Άννα μου, γυναίκα μου όμορφη"

"Άρη μου, άνδρα μου όμορφε"