Αφιέρωση Κεφαλαίου

maria_filippidou

gina_HD

aggelikhhhhhhh

***

Υπάρχουν τρία πράγματα που οι άνθρωποι έχουν την τάση να μπερδεύουν: την κατάθλιψη, την θλίψη και την στεναχώρια.

Η θλίψη είναι ξεκάθαρα μια αντίδραση. Αν βιώσεις μια απώλεια και νιώθεις εξαιρετικά δυστυχισμένος και έξι μήνες αργότερα είσαι ακόμη βαθιά στεναχωρημένος αλλά λειτουργείς λίγο καλύτερα, πρόκειται μάλλον για θλίψη, και πιθανότατα θα περάσει μόνη της στο τέλος σε κάποιο βαθμό.

Αν βιώσεις μια καταστροφική απώλεια, και νιώθεις απαίσια, και έξι μήνες αργότερα ίσα που λειτουργείς, πρόκειται μάλλον για κατάθλιψη, που ενεργοποιήθηκε από τις καταστροφικές συνθήκες.

Η πορεία μας δίνει πολλές πληροφορίες.

Οι άνθρωποι νομίζουν ότι η κατάθλιψη είναι απλή στεναχώρια. Είναι πολλή, μα πάρα πολλή στεναχώρια, πολλή μα πάρα πολλή θλίψη.. για πάρα πολύ μικρή αιτία.

Andrew Solomon - TEDxMet

Depression, the secret we share

Άννα

"Μωρό μου" φιλί στο στόμα. "Ψυχή μου" φιλί στο μάγουλο. "Ομορφιά μου" φιλί στον λαιμό. "Κορίτσι μου" φιλί στον ώμο. "Γυναίκα μου" φιλί στο στή-

"ΡΕ ΆΡΗ" τον απομακρύνω απότομα από πάνω μου και κοιτάω νευρικά τριγύρω μου. "Μας βλέπει ο κόσμος! Τι κάνεις ακριβώς?" τον ρωτάω και τον καρφώνω έντονα στα μαύρα του μάτια.

Ο άνδρας μου με κοιτάει τρυφερά και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. "Τι κάνω? Σε αγαπάω προφανώς!" μου λέει και με το άλλο του χέρι αγγίζει την κοιλιά μου. "Και εσένα και το μωράκι μας! Πολύ! Πολύ! Πολύ!" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη.

Στρέφω το βλέμμα μου στην κοιλιά μου. Το χέρι του ακουμπάει το ασημένιο ύφασμα και.. αχ ζαλίζομαι.. γαμώτο.. κλείνω αμέσως τα μάτια μου και..

Εισπνοή

Εκπνοή

Εισπνοή

Εκπνοή

Είχε δίκιο ο Φαίδωνας.. δεν έπρεπε να μειώσω τόσο πολύ την δόση της φλουοξετίνης. Έπρεπε να το πάω πιο σταδιακά. Αλλά δεν ήθελα.. από την στιγμή που αποφάσισα να το κρατήσω, από την στιγμή που είδα την ευτυχία, την χαρά και την ευγνωμοσύνη στο πρόσωπο του ανδρός μου, το ξεκαθάρισα στον εαυτό μου. 

Κομμένα τα αντικαταθλιπτικά, όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν θα πάθει το δικό μου το παιδί καρδιακές ανωμαλίες για να μην μου χτυπήσει η κατάθλιψη και πάλι την πόρτα. 

Τελεία και παύλα.

Θα κάνω τα πάντα, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι υγιής αυτός ο μικρός εισβολέας, για να είναι καλά το παιδάκι μου.. ακόμη και αν αυτό συνεπάγεται την επιδείνωση της δικής μου ψυχικής υγείας. 

Εξάλλου.. αυτό δεν κάνουν όλες οι μαμάδες? 

Δεν βάζουν το παιδί τους πάνω από όλους και όλα? 

"Τι έπαθες?" με ρωτάει το αγόρι μου και τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου. "Γιατί έκλεισες απότομα τα ματάκια σου ομορφιά μου? Δεν είσαι καλά? Μήπως είχες καμιά υπογλυκαιμία? Μήπως το μωρό θέλει καμία σοκολατίνα? Μήπως να πάρω τηλέφωνο τον άχρηστο τον Μάνο να μας πει τι πρέπει να κάνουμε? Γιατί αν είναι κάτι σοβαρό? Έχω ακούσει ότι οι γυναίκες ζαλίζονται στην εγκυμοσύνη και-"

Σφραγίζω αμέσως τα χείλη μου στα δικά του. "Ησύχασε" ψιθυρίζω και τον φιλάω γλυκά. "Μια ήπια ζαλάδα ήταν αγάπη μου, τίποτα το ανησυχητικό" τον διαβεβαιώνω και τον φιλάω και πάλι τρυφερά στα χείλη του. 

Μια ήπια ζαλάδα ήταν που οφείλεται στην μείωση της δοσολογίας του φαρμάκου. Διότι είναι νωρίς ακόμη για ζαλάδες λόγω εγκυμοσύνης. Η β-χοριακή στην οποία οφείλονται οι έμετοι και οι λιποθυμίες των εγκύων είναι ακόμη σε χαμηλά επίπεδα και-

"Ρε μαλάκα πάρε το χέρι σου από το μπούτι της αδερφής μου" ακούγεται η φωνή του Γιώργου. "Στο σπίτι σας κάντε ότι σας καπνίσει, σε χώρους με κόσμο όμως όπως αυτό το εστιατόριο καλή ώρα, απαιτώ να την σέβεσαι" ο αδερφός μου είναι εκνευρισμένος? 

Τι φάση?

Σπάω αμέσως το φιλί μου με τον Άρη και γυρνάω το κεφάλι μου για να τους κοιτάξω. Ο Γιώργος και η Δώρα στέκονται όρθιοι δίπλα από το τραπέζι μας.. και φαίνονται.. για να δω καλύτερα. "Γιατί είστε έτσι.. γιατί έχετε κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα?" τους κάνω νόημα να κάτσουν απέναντι μας. 

"Γιατί ο ανδρούλης σου και τα σπερματοζωάρια του χαλάν την πιάτσα" μου εξηγεί καθώς τραβάει την καρέκλα για να κάτσει η γυναίκα του. Ναι, καλά διαβάσατε. Η γυναίκα του. 

Πριν ένα χρόνο, μετά το bachelor party και τον γάμο μας με τον Άρη, η Δώρα αποφάσισε να χωρίσει με τον Γιώργο. Δεν υποφέρεται πια η κατάσταση.. δεν αντέχω άλλο, μου είχε πει όταν μου το ανακοίνωσε. Στεναχωρήθηκα πολύ, υπερβολικά πολύ. 

Ένα μήνα ακριβώς κράτησε ο χωρισμός τους. Τέλη Αυγούστου που πήγαμε στην Ίο, ο αδερφός μου εμφανίστηκε από το πουθενά στο beach bar που ήμασταν και της έκανε πρόταση γάμου μέσα στη θάλασσα. Τα Χριστούγεννα που μας πέρασαν παντρεύτηκαν στο Πήλιο. 

Η μάνα μου έκλαψε πολύ περισσότερο στον γάμο του Γιώργου από ότι στον δικό μου. Το είχα υποσχεθεί στην μαμά του στο νοσοκομείο λίγο πριν πεθάνει, μου είχε εξομολογηθεί μια μέρα πριν τον γάμο. Θα τον ντύσω εγώ γαμπρό και θα τον πάω εγώ στην εκκλησία του χωριού, έλεγε και ξανάλεγε. 

Έκανε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι της για εκείνον τον γάμο. Ότι οικονομίες είχε, μετατράπηκαν σε δώρα για την κολλητή μου και για την οικογένεια της. Τουλάχιστον με εκείνα τα συμπεθέρια, τα πάει καλά. Πάλι καλά.

"Ποιο είναι το πρόβλημα σου ακριβώς?" ο Άρης ρωτάει τον αδερφό μου και με κλείνει στην αγκαλιά του. "Δεν φτάνει που σας καλέσαμε στην επέτειο μας, με βρίζεις και από πάνω ρε παπάρα?"

Γυρνάω το κεφάλι μου προς το μέρος του αγοριού μου και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. "Τι σου έκανε το μωρό μου?" η φωνή μου βγαίνει με νάζι από μέσα μου. Ρωτάω τον αδερφό μου αλλά δεν σπάω στιγμή την οπτική μας επαφή με τον Άρη. Έχω τοποθετήσει το πρόσωπο μου στο μάγουλο του και τρίβω απαλά την μύτη μου στο δέρμα του. 

"Το μωρό σου βάλθηκε να κάνει μωρό και από την στιγμή που τα κατάφερε, το δικό μου μωρό αποφάσισε ότι θέλει να κάνουμε και εμείς μωρό. Κατάλαβες?" ο Γιώργος ακούγεται ενοχλημένος. "Εσύ, η πούτσα σου και τα σπερματοζωάρια σου έχουν χαλάσει τον ύπνο μου" παραδέχεται και κάνει κίνηση να ανάψει τσιγάρο.

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?" ο Άρης ωρύεται. "Μην καπνίζεις μπροστά της γαμώ το ξερό σου το κεφάλι γαμώ!" με μια απότομη κίνηση αρπάζει το αναμμένο τσιγάρο από το χέρι του αδερφού μου και το σβήνει στο τασάκι. "Της μυρίζει και την ενοχλεί ο καπνός, αν θες τσιγάρο θα πάμε μαζί μετά έξω" με το που τελειώσει την πρόταση του το αγόρι μου μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. "Είσαι εντάξει ομορφιά μου? Πρόλαβε και σε ενόχλησε καθόλου? Ανακατεύτηκες? Αν ναι, πες το μου και θα-"

"Θα μας ζαλίσει τα αρχίδια για τους επόμενους οχτώ μήνες" τον διακόπτει ο Γιώργος και ξεφυσάει βαριά. "Εσύ δηλαδή το έκοψες τελείως?" με ρωτάει και περνάει το χέρι του πίσω από τους ώμους της Δώρας.

"Μην με ακουμπάς" του λέει η κολλητή μου και προσπαθεί να διώξει το χέρι του από πάνω της. "Μόνο σεξ θα κάνουμε και αυτό χωρίς φιλιά και πολλά λόγια" τον καρφώνει έντονα με τα μπλε της μάτια. "Και μόλις μείνω έγκυος θα-"

"Θα αυτοπυρποληθώ" ο αδερφός μου της ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα. "Ρε μάτια μου.. κάτσε να πάρω πρώτα την προαγωγή, κάτσε να βάλουμε δυο δραχμές στην άκρη, κάτσε να τελειώσεις και εσύ την ειδικότητα σου, και μετά σου κάνω εγώ όσα παιδιά θες" της απαντάει και προσπαθεί να την φιλήσει.

Η Δώρα τον αποφεύγει με δεξιοτεχνία. "Θέλω παιδί και το θέλω τώρα!" αυξάνει επικίνδυνα τον τόνο της φωνής της. 

Χαμογελάω λοξά. Η κολλητή μου τα λατρεύει τα παιδιά.. για αυτό άλλωστε έγινε και παιδίατρος. Όταν με είδε να κλαίω στην κλινική πριν δέκα μέρες και της αποκάλυψα ότι είμαι έγκυος, πέταξε από την χαρά της! Θέλει λέει να γεννήσουμε μαζί και να τα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.. μαζί να κάνουμε τα βαφτίσια.. μαζί και τους γάμους τους. Ναι.. το έχει πάει τόσο μακριά!

Αν κάποια είναι γεννημένη να γίνει μάνα αυτή είναι η Δώρα.

Κοιτάω την κοιλιά μου.

Άραγε εγώ θα είμαι καλή μαμά για τον μικρό εισβολέα?

Θα τα καταφέρω?

Θα με αγαπήσει?

Μια φορά στο νοσοκομείο που ήμουνα στους υπερήχους νεογνών, μια μητέρα μου έδωσε το μωρό της να το κρατήσω για να μαζέψει τα πράγματα του από το κρεβάτι. 

Η καρδιά μου χτυπάει πιο γρήγορα.

Κόντεψε να μου πέσει από τα χέρια.

Η αναπνοή μου βαθαίνει.

Μπορεί να.. να έφταιγαν τα ρούχα του που.. που.. ήταν πολύ μεγάλα.. πέντε μωρά χωρούσαν εκεί μέσα.. αλλά μπορεί και..

Τα μάτια μου βουρκώνουν.

Και αν δεν γίνω καλή μαμά? 

"Μωρό μου?" ο Άρης με ταρακουνάει ελάχιστα. "Άννα μου τι έπαθες? Αγάπη μου εσύ τρέμεις ολόκληρη.. έχεις ιδρώσει και.." τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, ο άνδρας μου γουρλώνει αμέσως τα μάτια του.

"Άννα μωρό μου εσύ κλαις! Γιατί κλαις αγάπη μου? Γιατί ψυχή μου όμορφη?" τοποθετεί τα χέρια του στα μάγουλα μου και πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου. "Έγινε κάτι? Έπαθες κάτι?" με ρωτάει και μου δίνει πεταχτά φιλιά στο στόμα. "Να πάρω τον άχρηστο τηλέφωνο να έρθει να σε εξετάσει?" στρέφει το πρόσωπο του προς τον Γιώργο. "Πάρε αμέσως τον Μάνο και πες του να έρθει" απαιτεί.

"Δεν χρειάζεται" του λέει η Δώρα ψύχραιμη. "Δεν είναι κάτι το ανησυχητικό. Λίγες μέρες μόνο θα κρατήσει αυτό και μετά θα είναι καλά.. δηλαδή μέχρι να ξεκινήσουν τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης.. αλλά το σύνδρομο απόσυρσης θα περάσει, μην πανικοβάλλεσαι" 

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Τι λέει?

Αφού της είπα ότι ο Άρης δεν ξέρει τίποτα για τα χάπια. Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να του βάλω το δίλημμα Άννα χωρίς κατάθλιψη και μωρό με προβλήματα ή Άννα με κατάθλιψη και μωρό χωρίς προβλήματα. 

"Ποιο σύνδρομο?" απορεί ο άνδρας μου και στρέφει το βλέμμα του προς την κολλητή μου.

Ξεροκαταπίνω

"Αυτό" του λέει η Δώρα και με το χέρι της με δείχνει. "Αυτήν την στιγμή οι ζαλάδες, ο τρόμος, το άγχος, το ξέσπασμα, τα κλάματα, η ανησυχία, οι φωνές, ο θυμός, η αυπνία.. όλα αυτά οφείλονται στο γεγονός ότι προσπαθεί να κόψει τα αντικαταθλιπτικά.. τα συμπτώματα της εγκυμοσύνης θα ξεκινήσουν σε μία με δύο εβδομάδες περίπου.. και θα κρατήσουν μέχρι-"

"Τι λέει?" ο Άρης παίρνει απότομα το χέρι του γύρω από τους ώμους μου και στρέφει το σώμα του για να μπορεί να με βλέπει καλύτερα. "Γιατί να κόψεις τα αντικαταθλιπτικά? Τι είναι αυτό το σύνδρομο απόσυρσης και.. γιατί να κόψεις τα αντικαταθλιπτικά?" ο τόνος της φωνής του πλέον ακούγεται κοφτός. 

Ψυχραιμία Άννα, ψυχραιμία

Ανοιγοκλείνω πολλές φορές τα μάτια μου και προσπαθώ να του χαμογελάσω όσο πιο τρυφερά μπορώ. "Άρη μου, δεν είναι κάτι το τόσο τραγικό μωρό μου.. θα είμαι μια χαρά και χωρίς αυτά" τοποθετώ το χέρι μου στο μάγουλο του και τον χαϊδεύω τρυφερά. "Κάνουν κακό στο μωράκι μας.. δεν μπορώ να τα παίρνω όσο είμαι έγκυος ούτε όσο θα θηλάζω.. μετά.. μετά θα τα ξεκινήσω και πάλι" του χαμογελάω αχνά.

"Γιατί δεν του λες τα πράγματα όπως ακριβώς έχουν?" με διακόπτει η Δώρα μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα δολοφονικό βλέμμα από μέρους μου.

"Γίνεται να σκάσεις?" την ρωτάω με νεύρο. Γιατί δεν μπορεί απλά να κοιτάξει την δουλειά της? Της ζητήσαμε την ιατρική της γνώμη και δεν το θυμάμαι?

"Δώρα μίλα" ο Άρης χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι. "Μίλα γιατί στο τσακ κρατιέμαι να μην πάω βραδιάτικα στον τρελογιατρό της και να τον απειλήσω να μου πει τι στον πούτσο συμβαίνει"

Παγώνω

Τρελογιατρός?

Ο Φαίδωνας τρελογιατρός?

Επίσης.. με λέει τρελή?

Τι αντιλήψεις είναι αυτές?

Επειδή κάποιος επισκέπτεται ψυχίατρο είναι τρελός?

Τα νεύρα μου! Τα νεύρα μου! Τα νεύρα μου!

Αλλά φυσικά.. κάπως έτσι στιγματίζονται οι ασθενείς αυτής της ειδικότητας.

Και μας το έλεγαν στην σχολή.. το κοινωνικό στίγμα φταίει για τον αυτοστιγματισμό.. και δεν το καταλάβαινα.. δεν το πίστευα.. και που μου συνέβαινε.. αναρωτιόμουν τι μαλακίες έλεγε ο καθηγητής.. 

Αλλά αν υπάρχουν τέτοιες απαρχαιωμένες απόψεις..

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Τι να πω" η Δώρα πίνει μια γουλιά από το παγωμένο κρασί της. "Η Άννα από την στιγμή που κατάλαβε πόσο πολύ το θες και αποφάσισε να μην κάνει έκτρωση, ξεκίνησε να μειώνει την δοσολογία των φαρμάκων της.. στην αρχή ήθελε να τα κόψει απότομα.. αλλά Άρη.. πάλι καλά που την έπεισε ο κύριος Φαίδωνας για το αντίθετο.. δεν μπορείς να φανταστείς πόσο επικίνδυνη είναι η-"

"Ναι φτάνει!" την διακόπτω και πίνω μονορούφι τον χυμό πορτοκάλι μου. 

Τι στο διάολο?

Τώρα θα τα πει όλα? 

"Όχι δεν φτάνει!" αντιλέγει ο Άρης και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. Τα μαύρα μάτια του είναι τόσο μα τόσο σκοτεινά. "Δώρα συνέχισε" την προτρέπει και δεν σπάει στιγμή την οπτική μας επαφή.

Γαμώτο

Πριν με κοιτούσε με τρυφερότητα και αγάπη..

Τώρα γιατί με κοιτάει με καχυποψία και αυστηρότητα?

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω την επίπεδη κοιλιά μου.. μικρέ μου εισβολέα.. τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο ασημένιο ύφασμα.. μόνο να μην ερχόσουν απροειδοποίητα.. μόνο να προλάβαινα να κόψω σταδιακά τα φάρμακα πριν μείνω έγκυος.. μόνο να περνούσε μια δοκιμαστική περίοδος χωρίς την φλουοξετίνη για να δω αν το συναίσθημα μου είναι σταθερό.. 

Χαμογελάω γλυκά. 

Η υγεία σου για την δική μου, μικρέ μου εισβολέα.

"Αν η Άννα αποφάσιζε να παίρνει τα φάρμακα κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης και της γαλουχίας.." η Δώρα κάνει μια παύση και συνεχίζει "..το μωρό θα μπορούσε να γεννηθεί με προβλήματα στην καρδιά.. στους πνεύμονες.. θα μπορούσε να κάνει επιληπτικές κρίσεις και πολλά άλλα.. να μην σου αναλύσω όλη την νεογνολογία σήμερα το βράδυ" ναι άστο καλύτερα..  μας υποχρέωσες ήδη με αυτά που είπες.

Αναστενάζω βαριά και κλείνω τα μάτια μου.

Γιατί έπρεπε να γίνει αυτή η συζήτηση τώρα?

"Και από την στιγμή που αποφάσισε να τα σταματήσει?" ρωτάει ο Άρης και τοποθετεί το χέρι του πάνω στο γυμνό μου μπούτι. Νιώθω τα δάχτυλα του να με πιέζουν ελαφρά και..

Γαμώτο, την έβαψα.

Αυτό το κάνει όταν είναι θυμωμένος ή όταν έχει όρεξη για σεξ.

Και κάτι μου λέει ότι τώρα μάλλον του συμβαίνει το πρώτο.

"Στην αρχή ήθελε να τα σταματήσει απότομα.. δεν θες να ξέρεις τι θα μπορούσε να της συμβεί.." όχι δεν θέλει.. δεν θέλει.. δεν θέλει.. αν αποκαλύψει ότι υπάρχει πιθανή αυτοκτονική συμπτωματολογία με την απότομη διακοπή των φαρμάκων, ο Άρης θα τρελαθεί. "Μετά ο Φαίδωνας την έπεισε να τα κόψει σταδιακά.. γρήγορα σταδιακά όμως.. αυτήν ήταν η συμφωνία.. και-"

"Τι μπορείς να πάθεις από την στιγμή που θα τα κόψεις τελείως?" ο Άρης διακόπτει την Δώρα και-

Για μια στιγμή..

Εμένα ρωτάει?

"Ένα ακόμη μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Αναστενάζω βαριά.

Δεν θέλω να το περάσω και πάλι γαμώτο.. όχι δεν θέλω.. αν δεν το έχει περάσει κάποιος, δεν έχει ιδέα τι προσπαθώ να αποφύγω.. τι θέλω να μην πάθω ποτέ ξανά στην ζωή μου.. αλλά είπαμε.. ο μικρός εισβολέας ήρθε απροειδοποίητα. 

Μικρό μου μωράκι..

"Δηλαδή δεν θα κάναμε ποτέ παιδί? Αυτό ήταν το σχέδιο σου?"

Παγώνω

Τι λέει?

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και τον καρφώνω απευθείας στα μαύρα δικά του. Ο Άρης έχει μείνει να με κοιτάει με ένα βλέμμα.. έτσι κάπως περίεργο.. και..

Για μισό.. 

Περιφρόνηση είναι αυτή που διαγράφεται στο πρόσωπο του?

Τι φάση?

"Ήθελα πρώτα να τα κόψω σταδιακά, να περάσει μια περίοδος δοκιμασίας χωρίς φάρμακα και μετά να έμενα έγκυος" παραδέχομαι και ανακάθομαι με νεύρο στην καρέκλα. "Αλλά το μωρό μας ήρθε απροειδοποίητα και τα σχέδια άλλαξαν"

Άραγε καταλαβαίνει την θυσία μου? 

Καταλαβαίνει τι ρίσκο παίρνω με αυτήν την απόφαση μου?

"Τα σχέδια αυτά περιλάμβαναν και έκτρωση στην αρχή?" ο τόνος της φωνής του Άρη ανεβαίνει επικίνδυνα ψηλά. "Άκουσα καλά πριν? Πέρασε έστω και για μια στιγμή από το ηλίθιο το μυαλό σου να το ρίξεις?" 

Ξεροκαταπίνω

Παίρνω αμέσως το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω το ριζότο μπροστά μου. 

Σιωπή

"Σκέφτηκες να το ρίξεις?" επιμένει το αγόρι μου.

Μόνο λίγο στην αρχή.. που πανικοβλήθηκα και.. 

Δεν ήξερα τι να κάνω.. τα έχασα.. 

Μετά όμως που συνειδητοποίησα πόσο πολύ το θέλει.. όταν τον είδα γονατιστό μπροστά μου να φιλάει την κοιλιά μου και να της μιλάει..

Λύγισα.. λύγισα από την όμορφη αυτή εικόνα.

Εκείνη την στιγμή αποφάσισα να βάλω την υγεία του παιδιού μου πάνω από την δική μου και την ευτυχία του άνδρα μου πάνω από όλα.

Αν δεν είναι αυτό η απόδειξη των συναισθημάτων μου.. η έμπρακτη ένδειξη ότι τον αγαπάω περισσότερο από εμένα, τότε τι είναι? 

Τι άλλο θα μπορούσα να κάνω?

"ΕΊΣΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ! ΕΊΣΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΗ!" φωνάζει ο Άρης και με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να σηκώνεται απότομα όρθιος. Σε αυτήν την κίνηση η καρέκλα του πέφτει πίσω και το τραπέζι μας κουνιέται.. μερικά ποτήρια πέφτουν κάτω και το λευκό υγρό χύνεται παντού. "ΕΙΣΑΙ.. ΕΙΣΑΙ.. ΤΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ! ΌΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΛΊΓΟ!" 

"Φοβήθηκα" στρέφω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον καρφώνω έντονα στα μάτια. "Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι η καριέρα μου θα πάει πίσω.. δεν είναι μόνο το γεγονός ότι με τρομοκρατεί η ιδέα του πότε θα προλαβαίνω να τα κάνω όλα.. είναι κάτι παραπάνω" η φωνή μου βγαίνει με νεύρο από μέσα μου.

Ακούς εκεί.. αχάριστη..

Δεν με καταλαβαίνει.. όχι δεν με καταλαβαίνει..

"Δεν έχεις πάθει ποτέ κατάθλιψη και δεν ξέρεις τι είναι!" σηκώνομαι και εγώ όρθια με μια απότομη κίνηση. "Και σου εύχομαι να μην.." ζαλίζομαι. "Σου εύχομαι ποτέ να μην.." τα πάντα γυρίζουν γύρω μου. "Μην το πάθεις" βλέπω τον Άρη ο οποίος.. ο οποίος.. μα γιατί κουνιέται τόσο πολύ? 

Το κεφάλι μου πονάει.

"ΆΝΝΑ?" φωνάζει ο άνδρας μου και το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω δυο χέρια να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου. "ΆΝΝΑ ΜΕΙΝΕ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΜΩΡΟ ΜΟΥ" 

Τι λέει?

Μα μαζί του θα μείνω. 

Λες και υπάρχει περίπτωση να φύγω.

Και πού να πάω?

Πού να πάω χωρίς τον άνδρα μου?

Πού?

"ΆΝΝΑ.. ΆΝΝΑ ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΜΕ ΑΚΟΎΣ?" ναι, αλλά δεν σε βλέπω.. τα πάντα γύρω μου μαύρισαν και.. και..

Τι έπαθα?

.

.

.

Νιώθω το κεφάλι μου βαρύ.. πολύ βαρύ.. 

Επίσης το σώμα μου.. το αισθάνομαι τόσο μα τόσο κουρασμένο.. 

Μα τι έκανα τέλος πάντων και αισθάνομαι τέτοια κόπωση.. τέτοια ατονία..

"Αγάπη μου" η φωνή του Άρη ακούγεται τόσο γλυκιά. "Ξύπνησες?" με ρωτάει και τοποθετεί τα χέρια του στην μέση μου. 

"Μμμμ" αφήνω ένα μουγκρητό να βγει από μέσα μου και αλλάζω πλευρό. "Άσε με λίγο ακόμη.. νωρίς είναι.. σε άδεια είμαι.." πάλι καλά δηλαδή. Ξεκίνησε χτες και θα πάει μέχρι και τον 15αύγουστο. Πρέπει να ξεκουραστώ.. πρέπει να πάω στην θάλασσα.. πρέπει να ανακτήσω τις δυνάμεις μου.. γιατί νιώθω μια διάχυτη ατονία και.. 

Αναστενάζω βαριά.

Μα τι στο διάολο έκανα και νιώθω τέτοια αδυναμία?

"Αγάπη μου?" ο Άρης αφήνει ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο μου. "Λιποθύμησες πριν και-"

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και κοιτάω έντρομη το αγόρι μου που είναι ακριβώς από δίπλα μου.. βασικά όχι.. ακριβώς από πάνω μου είναι και χαϊδεύει απαλά την κοιλιά μου. 

Την κοιλιά μου.

Η κοιλιά μου.

Το μωρό μου.

Ο μικρός εισβολέας.

Παγώνω

"ΕΊΝΑΙ ΚΑΛΆ ΤΟ ΜΩΡΟ?" με μια απότομη κίνηση τον διώχνω από πάνω μου και σηκώνω την πλάτη μου από το στρώμα. "Άρη πάρε τηλέφωνο τον Μάνο, να πάμε στο ιατρείο να κάνουμε έναν επείγον υπέρηχο, θέλω να δω αν-"

"Μια χαρά είναι το μωράκι μας" η φωνή του ακούγεται καθησυχαστική. "Ο άχρηστος ήρθε, σε εξέτασε και έφυγε πριν δύο λεπτά" με πληροφορεί και μου δίνει ένα τρυφερό φιλί στο στόμα. "Μια λιποθυμία ήταν μόνο.. επειδή σηκώθηκες απότομα από την καρέκλα.. η Δώρα είπε ότι σου έπεσε η πίεση" το αγόρι μου χαμογελάει γλυκά.

Ορθοστατική υπόταση λοιπόν.. μάλιστα.

"Πόση ώρα κοιμόμουν?" τον ρωτάω και ρίχνω το σώμα μου πίσω στο στρώμα. Εν τω μεταξύ φοράω την λευκή μου ρόμπα. Μα πώς? Κοιτάω αμέσως τον Άρη που είναι ξαπλωμένος δίπλα μου.. ο γλυκός μου.. με ξέντυσε. "Τι ώρα γυρίσαμε από το εστιατόριο?" η φωνή μου ακούγεται πιο τρυφερή από πριν.

"Πριν μια ώρα Άννα μου" μου απαντάει αμέσως ο Άρης και τοποθετεί το χέρι του στην κοιλιά μου. "Και κοιμάσαι από εκείνη την ώρα" τα δάχτυλά του με χαϊδεύουν απαλά κάτω από την ρόμπα, ανάμεσα στα δύο κομμάτια του υφάσματος που ενώνονται με την λευκή κορδέλα. "Πώς νιώθεις ψυχή μου?" ο Άρης είναι ξαπλωμένος στα πλάγια και ρίχνει το βάρος του κορμού του στον αγκώνα του. Το χέρι του στηρίζει το κεφάλι του και τα μαύρα μάτια του με κοιτούν πολύ πολύ τρυφερά.

Ω μωρό μου

Ω άνδρα μου όμορφε

"Μια χαρά" του λέω και τοποθετώ το ένα μου χέρι πάνω από το δικό του, εκείνο που χαϊδεύει την κοιλιά μου. Εν τω μεταξύ ένα εικοσιτετράωρο ξέρει ότι είμαι έγκυος και επιδιώκει συνέχεια να με ακουμπάει.. νιώθω ότι.. "Με αγαπάς πολύ ε?" τον ρωτάω.

Τι θα κάνω με αυτόν τον άνδρα?

Από ότι καταλαβαίνω με αγαπάει υπέρμετρα. 

"Ξεροκέφαλη γυναίκα" ο Άρης μου αφήνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη μου. "Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο σε αγαπάω" με επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά. "Και εσένα και το μωράκι μας. Μπορεί να μην γεννήθηκε ακόμη.. μπορεί να μου είπε ο πούστης ο Μάνος ότι αυτήν την στιγμή είναι σε μέγεθος όσο το νύχι στο δάχτυλο μου, αλλά εγώ ήδη το υπεραγαπώ.. απίστευτα.. άπειρα.." ο άνδρας μου μου χαμογελάει τρυφερά. "Θα έδινα και την ζωή μου για αυτό" ψιθυρίζει.

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στα δικά του.

Πράσινο στο μαύρο.

Τον κοιτάω έντονα και με κοιτάει έντονα.

"Αυτό μου το κάνει πιο εύκολο" παραδέχομαι και αφήνω μια βαθιά ανάσα να βγει από μέσα μου. "Θα με καταλάβεις με αυτό που θα σου πω" του χαμογελάω τρυφερά.

"Ξέρεις τι θέλω να σε ρωτήσω?"  η φωνή του ίσα που ακούγεται. Του νεύω θετικά. "Πώς?" με ρωτάει και τοποθετεί το σώμα του ελάχιστα πάνω στο δικό μου. Το ένα του χέρι εξακολουθεί να είναι πάνω στην κοιλιά μου και το πρόσωπο του ξεκουράζεται στο στήθος μου. "Πώς ήταν? Πώς θα είναι αν το πάθεις ξανά?" 

Ξεροκαταπίνω

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

Δεν το έχουμε συζητήσει ποτέ.

Ποτέ μα ποτέ.

Ναι. Το ξέρει. Του το είχα πει ότι λύγισα.. ότι μετά από εκείνα τα πέντε χτυπήματα που πέρασα στο παρελθόν, ακολούθησαν τρεις μήνες ανηδονίας και αισθήματος ατελούς πλήρωσης.

Αλλά ποτέ δεν του είπα λεπτομέρειες. 

Ποτέ δεν ζήτησε να μάθει κιόλας. 

"Υποθέτω πως έφτασε η ώρα να σου πω τι κινδυνεύω να πάθω από την στιγμή που σταματάω τα αντικαταθλιπτικά ε?" χαμογελάω αχνά. 

Εγώ έχω συμβιβαστεί με την ιδέα. 

Το έχω αποδεχτεί. 

Ναι, προτιμάω να ρισκάρω την ψυχική μου υγεία για την σωματική υγεία του παιδιού μου. 

Ελπίζω να είναι έτοιμος και ο Άρης για κάτι τέτοιο. 

Ελπίζω ΑΝ συμβεί.. να είναι δίπλα μου.. να το παλέψουμε μαζί.

"Πώς ένιωθες?" με ρωτάει και δεν με κοιτάει καν. Το πρόσωπο του είναι στραμμένο προς την άλλη πλευρά. Ωστόσο.. ωστόσο νιώθω το σώμα του να τρέμει. 

Μην τρέμεις μωρό μου.. μην τρέμεις..

"Δεν ένιωθα" τον διορθώνω και τοποθετώ το ελεύθερο χέρι μου πάνω στο ξυρισμένο του κεφάλι. "Αλλά άσε με να το πάρω από την αρχή" 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και κλείνω τα μάτια μου.

Κατάθλιψη, μια δυσνόητη ασθένεια.

"Πέντε χτυπήματα Άρη μου, πέντε χτυπήματα ήταν αυτά και με το που τελείωσε και το τελευταίο, από την επόμενη κιόλας μέρα συνειδητοποίησα ότι ξεκίνησα να χάνω το ενδιαφέρον μου σχεδόν για τα πάντα. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα από εκείνα που ήθελα να κάνω πρωτύτερα και δεν ήξερα καν το γιατί. Το αντίθετο της κατάθλιψης μωρό μου δεν είναι η ευτυχία, αλλά η ζωτικότητα, και ήταν η ζωτικότητα που έμοιαζε να με εγκαταλείπει εκείνη την στιγμή"

Κατάθλιψη, ευτυχία, ζωτικότητα

Τρεις εύκολες λέξεις

Τρία δύσκολα νοήματα

"Τι εννοείς?" με ρωτάει αμέσως ο άνδρας μου. "Όταν λες ζωτικότητα τι εννοείς?" 

"Κούραση, ένιωθα κούραση.. υπέρμετρη κούραση. Ψυχική, σωματική.. δεν μπορούσα να αποφασίσω τι ακριβώς.. δεν μπορούσα να τις διαχωρίσω" παίρνω μια βαθιά ανάσα και συνεχίζω. "Θα στο δώσω να το καταλάβεις με ένα παράδειγμα. Όταν ήμουνα στο δωμάτιο μου και με φώναζε η Ζωίτσα να κατέβω κάτω για φαγητό σκεφτόμουν ότι έπρεπε να ανοίξω την πόρτα, να περπατήσω μέχρι την κορυφή της σκάλας, να κατέβω ένα ένα τα 18 σκαλιά, να κάνω ακόμη λίγα βήματα, να πάω στην κουζίνα, να τραβήξω την καρέκλα, να κάτσω, να πιάσω το πιρούνι, να πιάσω το μαχαίρι, να κόψω το φαγητό μου, να το μασήσω, να το καταπιώ, να επαναλάβω την διαδικασία γύρω στις δέκα φορές και μετά να σηκωθώ από την καρέκλα και να ακολουθήσω την ίδια διαδρομή πίσω στο δωμάτιο μου" 

Η όλα διαδικασία μου φαινόταν Γολγοθάς. Με κούραζε και μόνο στην σκέψη, φανταστείτε τι κόπωση μου προκαλούσε η πράξη.

"Δεν θέλω να με παρεξηγήσεις αγάπη μου, μωρό μου, ψυχή μου όμορφη.. αλλά.. αλλά γυναίκα μου αυτό μου ακούγεται κάπως.. κάπως.." ο άνδρας μου δυσκολεύεται να βρει τις κατάλληλες λέξεις. "Δεν ξέρω, πώς να το πω? Περίεργο? Εξωπραγματικό?"

Χαμογελάω πικραμένα.

"Γελοίο" τον βοηθάω να κατευθύνει σωστά την σκέψη του. "Γελοίο είναι.. το ξέρεις.. το ξέρεις καθώς το βιώνεις. Ξέρεις ότι οι περισσότεροι άνθρωποι καταφέρνουν να φάνε μεσημεριανό και να οργανωθούν έτσι ώστε να κάνουν το μπάνιο τους και να βγουν από την εξώπορτα χωρίς να είναι μεγάλη υπόθεση, αλλά παρόλα αυτά βρίσκεσαι παγιδευμένος και δεν μπορείς να βρεις τον τρόπο να την παρακάμψεις. Και αυτό με οδήγησε στο να κάνω λιγότερα πράγματα, να σκέφτομαι λιγότερο πράγματα και να νιώθω λιγότερο πράγματα" Αισθάνομαι τα πρώτα δάκρυα να φεύγουν από τα μάτια μου. "Ήταν ένα είδος κενότητας" του εξομολογούμαι. 

Κενότητα

Κενότητα 

Κενότητα

Ελαφρύ νόημα, σωστά? 

Λέξη χωρίς περιεχόμενο. 

Κάτι απλό. 

Κάτι εύκολο.

Το μετά όμως.. το μετά είναι το δύσκολο.

"Και έπειτα με κατέλαβε το άγχος" οι λέξεις φεύγουν μαζί με ένα αναφιλητό από το στόμα μου. "Ο Φαίδωνας σε μια συνεδρία παλιότερα με ρώτησε αν θα αντέξω να είμαι καταθλιπτική για τον επόμενο μήνα.. και ξέρεις τι του απάντησα?" αναρωτιέμαι φωναχτά.

"Τι?" η φωνή του Άρη ίσα που ακούγεται.

"Ότι ναι θα το αντέξω. Από την στιγμή που ξέρω ότι θα τελειώσει ναι θα το αντέξω.. και μετά ξέρεις τι με ρώτησε?"

Νιώθω το χέρι του αγοριού μου να χαϊδεύει πιο έντονα το δέρμα στο μπούτι μου. "Πες μου ομορφιά μου"

"Αν θα αντέξω να έχω αυξημένο άγχος για τον επόμενο μήνα" τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου. "Θα προτιμούσα να κόψω τις φλέβες μου, παρά να το αντέξω Άρη.. αυτό του απάντησα.. σε αυτήν την ερώτηση, αυτό του απάντησα" Αμέσως νιώθω το αγόρι μου να παγώνει στην αγκαλιά μου.

Σιωπή

Νεκρική σιωπή

"Συ..συνέχισε" η φωνή του τρέμει.. το σώμα του τρέμει. 

"Ένιωθα συνεχόμενα ότι περπατούσα, μετά έπεφτα και το έδαφος ερχόταν κατά πάνω μου αλλά αντί να κρατήσει μισό δευτερόλεπτο, το αίσθημα αυτό κράτησε τρεις μήνες" Τρεις ολόκληρους μήνες.. το ίδιο.. το ίδιο ψυχοπλάκωμα.. το ίδιο βάρος. "Είναι η αίσθηση του συνεχούς φόβου, χωρίς να ξέρεις καν τι είναι αυτό που φοβάσαι"

.

.

.

"Σε αυτό το σημείο ήταν που άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι πολύ οδυνηρό να είμαι ζωντανή"

.

.

.

"Και ο μόνος λόγος που κράτησα τον εαυτό μου από την εύκολη λύση, αυτήν της αυτοκτονίας ήταν για να μην πληγωθεί η Ζωίτσα" οι δυο μας είχαμε μείνει.. οι δυο μας.

.

.

.

"Άννα.. Ά.. Ά.. αγάπη μου" κλαίει. 

Ακούω τα αναφιλητά του.

Η ρόμπα μου υγραίνεται.

"Τελικά μια μέρα ξύπνησα και σκέφτηκα πως ίσως είχα πάθει εγκεφαλικό, επειδή ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι, εντελώς ακίνητη και κοίταζα την πόρτα του δωματίου μου με την σκέψη πως <<Κάτι δεν πάει καλά, πρέπει να το πω στην μάνα μου>> Βέβαια, δεν μπορούσα να σηκώσω το σώμα μου για να πάω στην πόρτα, αλλά ούτε και να ανοίξω το στόμα μου για να την φωνάξω να έρθει"

Ακούγεται τρομακτικό.

Φανταστείτε πώς είναι να το νιώθεις κιόλας.

"Τελικά μετά από πέντε γεμάτες ώρες, η πόρτα άνοιξε και η Ζωίτσα μπήκε στο δωμάτιο μου. Έχω σοβαρό πρόβλημα.. κάτι πρέπει να κάνουμε, της είχα πει"

Χαμογελάω στην ανάμνηση.

Ήταν η αρχή του τέλους.. 

Το καταθλιπτικό επεισόδιο τελείωνε.. η σοβαρή κατάθλιψη θα με εγκατέλειπε. 

"Την επόμενη μέρα γνώρισα τον Φαίδωνα, την φλουοξετίνη και την ψυχοθεραπεία" οχτώ χρόνια, οχτώ χρόνια κρατάει αυτή η γνωριμία. "Η μάνα μου δεν είχε χρήματα να τον πληρώσει. Κότες και αυγά του έδινε για την κάθε επίσκεψη. Οι οικονομίες της έφτασαν ίσα ίσα για τα φάρμακα" πανάκριβα είναι τα γαμημένα.. πανάκριβα. 

"Δηλαδή.. δηλαδή.. παίρνεις αυτά τα φάρμακα και.. και.. γαμώτο" οι λέξεις του αγοριού μου παρεμβάλλονται από τα αναφιλητά του. "Δηλαδή... παίρνεις.. αυτά τα χάπια.. και.. νιώθεις ευτυχισμένη?" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή. 

Χαμογελάω πικραμένα.

"Όχι" του απαντώ χωρίς δεύτερη σκέψη. Με μερικές απαλές κινήσεις τον αναγκάζω να σηκωθεί από το κορμί μου. Σηκώνω και εγώ ελαφρά το σώμα μου από το κρεβάτι και τοποθετώ τα χέρια μου στα μάγουλα του. "Κοίταξε με μωρό μου" τον παρακαλάω και ο Άρης καρφώνει αμέσως τα μαύρα του μάτια στα δικά μου.

Μαύρο στο πράσινο.

Κόκκινο στο κόκκινο.

Αγάπη στην αγάπη.

Έρωτας στον έρωτα.

"Τα χάπια τα παίρνω για να μην μου προκαλεί θλίψη το γεγονός ότι πρέπει να τρώω μεσημεριανό, ότι πρέπει να δουλεύω, ότι πρέπει να κάνω ντουζ, ότι πρέπει να βγαίνω έξω από το σπίτι" με τα ακροδάχτυλα μου σκουπίζω τα δάκρυα που βρίσκονται στα μάγουλα του. "Ευτυχισμένη με κάνεις εσύ" παραδέχομαι και ενώνω τα μέτωπα μας. "Σήμερα εσύ και όταν θα γεννηθεί το μωρό μας, ευτυχισμένη θα με κάνετε εσείς οι δύο" νιώθω τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι και από τα δικά μου μάτια. 

Σιωπή

Περίεργη σιωπή

"Θα κάνω τα πάντα" ο Άρης μιλάει λίγες στιγμές μετά. "Από την στιγμή που για χάρη του μικρού εισβολέα κινδυνεύεις να περάσεις ξανά από αυτήν την δοκιμασία.. μωρό μου" νιώθω τα χέρια του να τυλίγονται γύρω από το κορμί μου. "Θα σταθώ δίπλα σου.. στην ανάγκη θα παραιτηθώ και από την δουλειά μου, στα αρχίδια μου, λεφτά έχουμε" η άρρυθμη ανάσα του χτυπάει στο πρόσωπο μου.

Θα εγκατέλειπε όντως την δουλειά του για να με νταντεύει?

"Δεν χρειάζεται να το κάνεις αυτό" τον καθησυχάζω και μας καθοδηγώ να ξαπλώσουμε πίσω στο κρεβάτι μας. "Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που θα περάσω μήνες ολόκληρους χωρίς χωρίς τα φάρμακα μου.. και ναι.. οι πιθανότητες να το πάθω ξανά είναι αυξημένες, αλλά στο υπόσχομαι" του εξηγώ και τρίβω το πρόσωπο μου στο στήθος μου. "Θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου, ότι είναι δυνατόν για να το παλέψω" τοποθετώ το χέρι μου στο στήθος του πάνω από το μαύρο μελάνι και χαϊδεύω απαλά το δέρμα του. "Το χρωστάω στο μωράκι μας, και το χρωστάω σε εσένα αγάπη μου" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά.

Σιωπή

"Τώρα καταλαβαίνω" μου λέει ο Άρης και γλιστράει το χέρι του κάτω από την ρόμπα μου. "Τώρα καταλαβαίνω γιατί φοβήθηκες τόσο, γιατί ήθελες να περιμένουμε και άλλο" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Ναι, ήθελα να το είχαμε προγραμματίσει, ήθελα να το κάναμε αργότερα, ήθελα να δοκιμάσω πρώτα την σταθερότητα του συναισθήματος μου και μετά να μείνω έγκυος. Δεν ήθελα να κυοφορήσω στα 25 μου. Αλλά ο μικρός εισβολέας έκανε την εμφάνιση του νωρίτερα από ότι υπολόγιζα. 

Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στην κοιλιά μου.

Μαζί θα είμαστε για τους επόμενους οχτώ μήνες, μαζί.

"Θα είμαι δίπλα σου" επιμένει το αγόρι μου. "Όλη μέρα, κάθε μέρα. Θα πω και στην Στέλλα να έρθει να βάλει ένα χεράκι και.. και.. και ΑΝ, σε περίπτωση που δεν το αντέξεις.. που το πάθεις και πάλι" νιώθω το χέρι του να με σφίγγει πάνω στο σώμα του.

"Στο ορκίζομαι, στο ορκίζομαι στην ζωή του παιδιού μας, ότι εγώ, ο άνδρας σου, δεν θα σε αφήσω στιγμή, θα είμαι δίπλα σου, θα υπηρετήσω την οικογένεια μας, θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να δω και πάλι το χαμόγελο στα χείλη σου"

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"Δεν θα σε αφήσω στιγμή μόνη σου. Θα σου λέω κάθε μέρα πόσο σε αγαπάω και πόσο ευτυχισμένο με κάνεις. Γιατί με στέλνεις στον έβδομο ουρανό μωρό μου. Μαζί σου ζω το απόλυτο, το ιδανικό, το ανυπέρβλητο" 

Η καρδιά μου χάνει ακόμη έναν χτύπο.

"Θα είμαστε μαζί και στις χαρές και στις λύπες. Και στα εύκολα και στα δύσκολα. Και στην ευτυχία και στην δυστυχία.. και στο ορκίζομαι.. πρώτα θα κλείσεις εσύ τα μάτια σου και μετά εγώ.. δεν θα υπάρξει ούτε μία, ούτε μία γαμημένη μέρα που δεν θα σου κρατήσω το χέρι.. που δεν θα σου πω καλημέρα, που δεν θα σε φιλήσω για καληνύχτα"

Η καρδιά μου έχει σταματήσει τελείως να χτυπάει. 

"Σε αγαπάω τόσο πολύ.. και αν αυτό είναι δυνατόν.. σήμερα.. σήμερα που έμαθα ότι αποφάσισες να ρισκάρεις, να βάλεις την υγεία του παιδιού μας πάνω από την δική σου, που αποφάσισες να βάλεις την ευτυχία μου πάνω από όλα.. σήμερα σε αγάπησα ακόμη περισσότερο.. όλο μου το σώμα.. όλη μου η ψυχή.. είναι δικά σου.. όλα.. τα πάντα μου" 

Η ανάσα μου έχει κοπεί. 

Πώς είναι δυνατόν να αντιδράει έτσι?

Πώς είναι δυνατόν να με αγαπάει τόσο?

Πώς είναι δυνατόν να είμαι τόσο τυχερή που τον γνώρισα?

Πώς είναι δυνατόν?

Πώς?

Θα πέθαινα για πάρτη του.

"Μαζί ως το τέλος?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Μαζί" ο τόνος του αποφασιστικός. "Πάντα μαζί" 

"Σε αγαπάω" του λέω και κλείνω τα μάτια μου.

"Το ξέρω, το καταλαβαίνω" νιώθω το χέρι του στην κοιλιά μου. "Και εγώ σας αγαπάω, πολύ"

"Μικρέ εισβολέα" 

hello people

χρόνια πολλά σε όλους και όλες

σήμερα έκανα μια προσπάθεια, αποτυχημένη ή μη, να σας παρουσιάσω την κατάθλιψη όπως την έχω εγώ στο μυαλό μου, όπως μου την δίδαξαν οι καθηγητές μου, όπως την εξήγησε ο Andrew Solomon στην ομιλία του με τίτλο "depression, the secret we share"

πολλά από τα λόγια της Άννας τα πήρα από την ομιλία του.. τα προσάρμοσα στο κείμενο.. σας τα έκανα γνωστά..

~AngryCupcake