ένας χρόνος μετά

Άρης

"Και με αυτό ολοκληρώνεται η σημερινή μας σύσκεψη" ο διευθυντής του παραρτήματος σηκώνεται όρθιος από την καρέκλα του. "Και όπως είπαμε παιδιά.. Παναγιώτη μην ξεχάσεις να κλείσεις τα εισιτήρια για το Dubai, Βικτωρία μίλα με Θεσσαλονίκη και πίεσε τους να στείλουν τα τιμολόγια όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και Αριστείδη.." ο κύριος Σταύρος με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. "Θέλω να λυθεί το θέμα με την Εθνική Εταιρεία Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων πριν την άδεια σου"

Πριν την άδεια μου?

Μα αυτή ξεκινάει σε πέντε μέρες.

Πότε θα προλάβω?

Αναστενάζω βαριά και κλείνω το ντοσιέ μπροστά μου. "Κύριε διευθυντά, δεν εξαρτάται από εμένα" του εξηγώ για χιλιοστή φορά. "Έχω ήδη μιλήσει με τον πρόεδρο της ΕΕΤΤ, και επιμένει ότι αν δεν αυξηθεί η χρηματοδότηση, τα αγροτικά δίκτυα αποκλείεται να μετακινηθούν.. οπότε ξεχνάμε αυτόματα τις 5G υπηρεσίες και-"

"Μίλα με την διευθύντρια του οικονομικού και πες της ότι απαιτούνται και άλλα χρήματα" ο κύριος Σταύρος με διακόπτει. "Οι Άραβες, το ξέρεις, πληρώνουν καλά.. αποκλείεται να σου φέρουν αντίρρηση" οι Άραβες όχι, η διευθύντρια του οικονομικού σίγουρα. "Είστε ελεύθεροι" προσθέτει ο διευθυντής και φεύγει από την αίθουσα συσκέψεων.

"Πάμε για τσιγάρο?" με ρωτάει ο Πάνος με το που σηκωθεί όρθιος. Από τότε που τον πήραν και αυτόν στην εταιρεία, η καθημερινότητα μου άλλαξε προς το καλύτερο. Όχι μόνο η δική μου.. γενικά.. ολόκληρου του ορόφου. Οι γυναίκες υπάλληλοι ξεκίνησαν να κάνουν περισσότερο σεξ και είναι πιο ευδιάθετες. Οι περισσότερες δηλαδή, διότι μία συγκεκριμένη..

"Άρη θα με βοηθήσεις με τον προυπολογισμό?" η Βικτωρία τοποθετεί το χέρι της στο μπράτσο μου. "Πας μετά για τσιγάρο με τον Πάνο" τα δάχτυλά της με χαϊδεύουν απαλά πάνω από το σακάκι μου. "Τώρα θέλω να μου δώσεις λίγη σημασία" η φωνή της ακούγεται αισθησιακή. 

Στρέφω το βλέμμα μου στον φίλο μου, ο οποίος με περιμένει στην πόρτα για να περάσουμε μαζί το καθιερωμένο μας μεσημεριανό διάλειμμα. Η τύπισσα έχει κωλάρα, διαβάζω τα χείλη του. 

Ρολλάρω τα μάτια μου και κοιτάω την Βικτωρία που στέκεται δίπλα μου. Τρεις μήνες τώρα μου την πέφτει καθημερινά. Από την πρώτη στιγμή που προσλήφθηκε στο λογιστήριο, έχει βαλθεί να την πηδήξω. Στην αρχή πετούσε μόνο υπονοούμενα, μετά το έκανε πιο ξεκάθαρο. Πριν από δύο εβδομάδες ήρθε στις ανδρικές τουαλέτες, και εκεί που κατουρούσα μου ζήτησε να με τσιμπουκώσει. 

"Είμαι παντρεμένος" της υπενθυμίζω και της δείχνω την βέρα στο χέρι μου. "Το κάνω μόνο με την γυναίκα μου, κόψε" της το ξεκαθαρίζω. Δεν πρόκειται να συμβεί τίποτα μεταξύ μας. Τίποτα όμως.. εγώ κάνω έρωτα μόνο στο κοριτσάκι μου.. μόνο στην μικρή μου πριγκίπισσα.. μόνο στην Άννα μου.. μόνο στην..

Αναστενάζω βαριά και ακολουθώ τον Πάνο στο καπνιστήριο δωμάτιο της εταιρείας. "Δύο εβδομάδες έχω να την πηδήξω" του εξομολογούμαι και φυσάω τον καπνό στο πλάι. "Ούτε χτες με άφησε να την αγγίξω ρε φίλε" το βλέμμα μου κενό, είναι στραμμένο στον αυτοκινητόδρομο που φαίνεται μέσα από το τζάμι του παραθύρου.

"Της πήγες τα λουλούδια που είχαμε πει?" ο Πάνος ακούγεται ανήσυχος.

"Ναι" του απαντάω. "26 κόκκινες τουλίπες" 26. Η ημερομηνία της επετείου μας, η ημερομηνία των γενεθλίων της μικρής μου. "Δεν την συγκίνησαν" 

Σιωπή

"Της έδωσες το κολιέ που της πήρες από το Abu Dhabi?" 

"Ναι" του λέω και εξακολουθώ να μην τον κοιτάω. Πριν δύο μέρες γύρισα από το επαγγελματικό ταξίδι που είχα πάει το ΣΚ. Με το που μπήκα σπίτι της έδωσα αμέσως το δώρο μου. "Ούτε το κουτί δεν άνοιξε" η φωνή μου ακούγεται λυπημένη. "Κατάντια φίλε, κατάντια" μα να την παρακαλάω δύο ώρες να ανοίξει το γαμώκουτο?

Σιωπή

"Πήγατε στο εστιατόριο?" επιμένει ο φίλος μου και με χτυπάει συμπονετικά στην πλάτη. Αυτός είχε πάρει τηλέφωνο για να κάνει την κράτηση χτες το πρωί.

Χαμογελάω πικραμένα. "Δεν δέχτηκε την πρόσκληση μου για φαγητό" του λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Χτες μετά την δουλειά της το πρότεινα και μου αρνήθηκε αμέσως" Προτίμησε να κάτσει να δει Grey's Anatomy από τις 6 το απόγευμα μέχρι τις 12 το βράδυ συνεχόμενα.

Ο Πάνος σμίγει τα φρύδια του και με κοιτάει με περιέργεια. "Για την δουλειά της έχει όρεξη γενικά?" 

"Αμέ" του λέω και νεύω θετικά το κεφάλι μου. Οι εφημερίες της ξαφνικά διπλασιάστηκαν, οι υπερωρίες της έγιναν υποχρεωτικές.. και να πεις ότι έχει και κανέναν πάνω από το κεφάλι της? Όχι. Το 1/4 της κλινικής της ανήκει. "Για όλα τα υπόλοιπα έχει όρεξη εκτός από εμένα" προσθέτω με πικρία. 

"Ρε μαλάκα μήπως είναι έγκυος?" με ρωτάει ο Πάνος και αμέσως παγώνω. "Κάτι τέτοια τα κάνουν οι γκόμενες όταν γκαστρώνονται.. κάτι με τις πούστικες τις ορμόνες έχω ακούσει ότι παίζει" 

Κλείνω αστραπιαία τα μάτια μου. "Δεν την ρώτησα" του εξομολογούμαι και τρίβω το μέτωπο μου με το χέρι μου. Αλλά αν ήταν δεν θα μου το έλεγε? Αφού το ξέρει, της το έχω πει.. ότι θα με κάνει τρισευτυχισμένο αν αποκτήσουμε μωράκι. Θα μου απέκρυπτε κάτι που θα με έστελνε απευθείας στον έβδομο ουρανό? 

"Υποψιάζεσαι ότι της συμβαίνει κάτι άλλο?" με ρωτάει ο Πάνος και..

Ξεροκαταπίνω

Γαμώ γαμώ γαμώ

Χτες μίλησα με τον Κομνηνό. Μου είπε ότι τα άτομα που έχουν περάσει ένα σοβαρό καταθλιπτικό επεισόδιο στο παρελθόν, έχουν αυξημένες πιθανότητες να το πάθουν ξανά μελλοντικά. Μου είπε ότι η πούστικη η κατάθλιψη ξεκινάει με ανορεξία, με μείωση των ωρών του ύπνου, με κόπωση και εξάντληση, με απώλεια ενδιαφέροντος για την δουλειά και με μειωμένη όρεξη για σεξ. 

Όλα αυτά τα έχει. Όλα εκτός από την όρεξη για δουλειά. Μόνο με αυτό χαμογελάει η μικρή μου, μόνο με αυτό αστράφτει το προσωπάκι της.. μόνο όταν είναι να φύγει από το σπίτι μας και να πάει στο νοσοκομείο χαίρεται τον τελευταίο καιρό.

Αλλά για μισό..

Αν είναι να χαίρεται μόνο όταν είναι να πάει στην δουλειά της.. μήπως.. μήπως υπάρχει κάποιος εκεί που την κάνει ευτυχισμένη? Μήπως για αυτό αυξήθηκαν οι ώρες εργασίας? Μήπως για αυτό αργεί να έρθει στο σπίτι μας? Μήπως βρήκε άλλον?

Μάλιστα

"Κάτι υποψιάζομαι" λέω στον κολλητό μου και ανοίγω τα μάτια μου. "Και μάλλον θα της μιλήσω σήμερα το βράδυ με το που-" Νιώθω το κινητό μου να τρίζει στην τσέπη του παντελονιού μου. "Μισό λεπτό" Βγάζω την συσκευή και ανοίγω αμέσως την οθόνη, μόνο και μόνο για να δω μήνυμα από την καρδούλα μου.

Αμέσως η καρδιά μου χτυπάει πιο δυνατά.

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Το σώμα μου τρέμει.

Έχει να μου στείλει μήνυμα ή να με πάρει τηλέφωνο δύο εβδομάδες τώρα. Αδιαφορεί πλήρως για την πάρτη μου. Πλήρως για το άτομο μου. Πλήρως για τον άνδρα της. 

Αλλά αυτό το μήνυμα.. αυτό.. σέρνω το δάχτυλο μου στην οθόνη.. αυτό μου δίνει ελπίδες.. αυτό με κάνει και πάλι χαρούμενο.. αυτό- <<Ένα γάλα 1,5%, σπανάκι, φρέσκα αυγά δύο εξάδες, φρέσκο χυμό πορτοκάλι, μισό κιλό κιμά μοσχαρίσιο, ένα dove, απαλό φυστικοβούτυρο, ψωμί του τοστ>>

Τι είναι αυτό?

Έχει να μου απευθύνει πρώτη τον λόγο δύο εβδομάδες, 14 γαμημένες μέρες.. και όταν αποφασίσει να το κάνει μου στέλνει την λίστα του σούπερ μάρκετ? 

Είναι με τα καλά της?

Μα τα γαμημένα τα ψώνια?

Ξεφυσάω βαριά και βάζω και πάλι το κινητό μου στην τσέπη του παντελονιού μου. "Σήμερα το βράδυ θα την αναγκάσω να μου μιλήσει" λέω στον φίλο μου και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. 

Ναι, σήμερα θα την πιέσω να μου πει τι στον πούτσο συμβαίνει. Δεν θα την αφήσω να την πάρει ο ύπνος κατά λάθος στον καναπέ για 14η συνεχόμενη βραδιά, ούτε θα δεχτώ να περάσει το βράδυ της βλέποντας έξι επεισόδια από την γαμημένη την σειρά.

Ναι, σήμερα δεν θα αδιαφορήσει για την παρουσία μου στο σπίτι μας. Δεν θα αποφεύγει την οπτική μας επαφή, ούτε θα απομακρύνει το σώμα της από κοντά μου κάθε φορά που πάω να την αγγίξω.

Σήμερα θα μου πει τι στον πούτσο της συμβαίνει. Τι στον πούτσο έπαθε.

Πάει και τελείωσε.

"Ομορφιά μου?" την φωνάζω με το που μπω στο σπίτι. "Γύρισα μωρό μου!" την ενημερώνω και αφήνω τα κλειδιά στο ξύλινο έπιπλο που βρίσκεται δίπλα από τον καλόγερο. "Γύρισε ο άνδρας σου κορίτσι μου γλυκό!" 

Με το βλέμμα μου την ψάχνω στο σαλόνι, στην τραπεζαρία, στο μπιλιάρδο, στο γραφείο της.. πουθενά. Πουθενά η μικρή μου. Αναστενάζω βαριά και ξεκινάω να περπατάω προς την κουζίνα. Ανοίγω την πόρτα και-

"Αγάπη μου γύρισα" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά. "Και σου έφερα τα ψώνια που ζήτησες!" σηκώνω την σακούλα που κρατώ στο αριστερό μου χέρι. 

"Άστα πάνω στον πάγκο, θα τα τακτοποιήσω μετά" ο τόνος της είναι κοφτός και τα μάτια της, δεν με κοιτούν καν.. το μόνο που κάνει η πριγκίπισσα μου είναι να ξεφυλλίζει ένα βιβλίο.. δεν είναι από αυτά που διαβάζει συνήθως.. για την ακρίβεια το εξώφυλλο είναι αρκετά πολύχρωμο και.. κοιτάζω καλύτερα τα κόκκινα γράμματα.. Forma γράφει? 

Από πότε διαβάζει περιοδικά το κοριτσάκι μου?

"Μερικά θέλουν ψυγείο μωρό μου" της λέω και ανοίγω την πλαστική σακούλα. Βγάζω το γάλα, τα αυγά, το κρέας και τα τοποθετώ στην συντήρηση. "Πώς είσαι ομορφιά μου?" την ρωτάω και της δίνω την κρέμα που της αγόρασα. "Πώς πέρασες την μέρα σου?" κάθομαι στα γόνατα δίπλα από την καρέκλα της και την κοιτάω έντονα στα μάτια.

Μόνο εγώ. 

Μόνο εγώ της δίνω σημασία.

Η μικρή μου γραμμένο με έχει.

"Δεν είναι αυτή που ήθελα" μου απαντάει σε απότομο τόνο και αρπάζει το πλαστικό μπουκάλι από το χέρι μου. "Σου είπα να πάρεις το dove.. αυτό.. αυτό γράφει" κοιτάει καλύτερα την μάρκα. "Nivea? Και είναι και με Aloe?" αμέσως η μικρή μου κλείνει με δύναμη το περιοδικό της και το πετάει πάνω στο τραπέζι. "ΈΝΑ ΠΡΆΓΜΑ ΣΟΥ ΖΉΤΗΣΑ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ! ΈΝΑ!" 

Παγώνω

Τώρα γιατί φωνάζει?

Η υπάλληλος στο σούπερ μάρκετ μου είπε ότι είναι η καλύτερη που έχουν. Ότι ενυδατώνει σε βάθος την επιδερμίδα και πως προσφέρει ένα βελούδινο απαλό δέρμα. Εγώ το καλό της πριγκίπισσας μου σκέφτηκα. 

Αναστενάζω βαριά και σηκώνομαι και πάλι όρθιος. "Τι έχεις?" την ρωτάει και πλησιάζω το χέρι μου στο μάγουλο της. 

Αμέσως η Άννα μου απομακρύνει το κεφάλι της από το άγγιγμα μου και σηκώνεται όρθια. "Καλά είμαι" η φωνή της ακούγεται αδιάφορη. Μου γυρνάει την πλάτη της και βγάζει το σπανάκι από την σακούλα. Τα πράσινα ματάκια της ακόμη δεν με έχουν κοιτάξει στο εν τω μεταξύ. 

Μάλιστα

Καινούριο αυτό.

Δεν είναι μόνο ότι δεν μου μιλάει, δεν είναι μόνο ότι δεν θέλει να κοιμόμαστε μαζί στο κρεβάτι μας, δεν είναι μόνο ότι δεν μου κάθεται, δεν είναι μόνο ότι δεν θέλει να την αγγίζω.. πλέον.. πλέον δεν θέλει ούτε και να με κοιτάει.

"Άννα θέλω να μιλήσουμε" της ανακοινώνω με μια αυστηρότητα στον τόνο της φωνής μου. 

Σιωπή

Το μόνο που κάνει το κορίτσι μου είναι να πλένει τα γαμημένα τα σπανάκια στον νεροχύτη της κουζίνας. 

"Άννα δεν τα αφήνεις αυτά?" την παρακαλάω και με δυο βήματα την πλησιάζω από πίσω. "Μωρό μου.." τοποθετώ τα χέρια μου δεξιά και αριστερά χαμηλά στην μέση της και χώνω το πρόσωπο μου στα μαλλιά της. "Τι σου συμβαίνει μωρό μου?" η φωνή μου ακούγεται πολύ γλυκιά. "Τι έχεις αγάπη μου? Τι?"

Νιώθω την Άννα μου να παγώνει στην αγκαλιά μου. "Φύγε από πίσω μου" ο τόνος της είναι και πάλι κοφτός.

Πάλι? 

Πάλι με διώχνει?

Τα νεύρα μου!

Γιατί εξακολουθεί να μου μιλάει απότομα γαμώ? 

Γιατί το κέρατο μου μέσα με απορρίπτει συνέχεια?

Γιατί?

Γιατί?

Γιατί?

"Φύγε από πίσω μου" επαναλαμβάνει.

"Όχι" της λέω με αποφασιστικότητα και με μια απότομη κίνηση την αναγκάζω να γυρίσει και να με κοιτάξει. "Σήμερα θα μιλήσουμε" απαιτώ και την καρφώνω έντονα στα μάτια της.

Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας, η μικρή μου σπάει αμέσως την οπτική μας επαφή και καλύπτει το όμορφο προσωπάκι της με τα χεράκια της. "Δεν γίνεται να με αφήσεις στην ησυχία μου?" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή.

Χαμογελάω πικραμένα και κλείνω τους καρπούς της με τα χέρια μου. "Αν η δική σου ησυχία σημαίνει την δική μου τρικυμία, όχι.. δεν γίνεται" Βάζω δύναμη και με επιτυχία απελευθερώνω το προσωπάκι της. "Τι σου συμβαίνει μωρό μου?" την ρωτάω με φανερή ανησυχία στην φωνή μου και ενώνω τα μέτωπα μας. "Τι έγινε αγάπη μου και τις τελευταίες δύο εβδομάδες με αποφεύγεις?" 

Σιωπή

Σιωπή

Σιωπή

"Θέλεις να μου πεις?" 

"Δεν είμαι έτοιμη να σου μιλήσω" η φωνή της Άννας μου ίσα που ακούγεται. "Απλά άσε με στην ησυχία μου και όταν νιώσω-"

"Είσαι με κάποιον άλλον?" την διακόπτω. "Έχεις βρει κανέναν από το νοσοκομείο? Κάποιον ειδικευόμενο? Γιατρό?" ας ξεκινήσουμε από αυτό πρώτα. "Πες το μου, δεν θα σου θυμώσω.. απλά θέλω να ξέρω" επιμένω.. επιμένω και τρέμω.. τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να μου απαντήσει θετικά. Αν την έχει ακουμπήσει κάποιος άλλος.. θα γίνω δολοφόνος.. θα πάω αμέσως και θα-

"Αυτό σκέφτηκες?" η μικρή μου απομακρύνει αμέσως το προσωπάκι της από το δικό μου. "Ειλικρινά τώρα, απέδωσες την ανορεξία μου, την χαμένη μου ζωντάνια στο γεγονός ότι βρήκα γκόμενο?" ο τόνος της είναι ειρωνικός και τα μάτια της δυο σχισμές, με κοιτούν με θυμό. Με θυμό και οργή.

Ενοχλήθηκε?

Θύμωσε που σκέφτηκα κάτι τέτοιο?

Τολμάει να θυμώνει και από πάνω?

"Ας μου έλεγες τι στον πούτσο έχεις πάθει, να μην κάνω εικασίες από μόνος μου" της απαντώ με νεύρο και απομακρύνομαι τελείως από πάνω της. 

Ε δεν υποφέρεται πια! 

Ναι την αγαπάω, ναι την εκτιμάω, ναι την νοιάζομαι.. αλλά εκείνη..

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!

Εγώ ανησυχώ για την πάρτη της και εκείνη με έχει γραμμένο!

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της και οπισθοχωρώ μερικά βήματα. "Δεν θα φύγεις σήμερα από την κουζίνα, αν δεν μου πεις τι σου συμβαίνει" ο τόνος μου πλέον είναι απαιτητικός. Δυο εβδομάδες τώρα, την παίρνω με το καλό, την παρακαλάω, την προσκυνάω, και εκείνη αδιαφορεί. Αδιαφορεί εντελώς. 

Φτάνει πια, ως εδώ. 

"Άρη κόψε το υφάκι, γιατί δεν το έχω σε τίποτα να-"

"Να φύγεις?" μαντεύω την πρόταση της και την καρφώνω έντονα στα μάτια της. Μαύρο στο πράσινο. "Θα με εγκατέλειπες ποτέ?" την ρωτάω και σηκώνω τα φρύδια μου ψηλά. 

Σιωπή

Νεκρική σιωπή

Η Άννα μου δεν απαντάει. Κάθεται απλά όρθια απέναντι μου και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Το βλέμμα της, κενό, αδιάφορο και παγερό στέλνει ένα ρίγος στο σώμα μου. 

Αναστενάζω βαριά. "Ανησυχώ" της αποκαλύπτω κάτι που μάλλον έχει ξεχάσει ότι νιώθω όταν καταλαβαίνω ότι δεν είναι καλά. "Ανησυχώ τόσο γαμημένα πολύ μωρό μου" επαναλαμβάνω και βγάζω το σακάκι μου. Το πετάω στην καρέκλα της κουζίνας και ξεκουμπώνω το πουκάμισο μου. 

25 Ιουλίου σήμερα και καίγεται ο τόπος. 

Παρατηρώ την πριγκίπισσα μου να κλείνει τα ματάκια της και να ξεφυσάει βαριά. "Δεν χρειάζεται να ανησυχείς" η φωνή της τρέμει. Την κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω. Η μικρή μου φοράει ένα κοντό γαλάζιο φόρμα που αφήνει σε κοινή θέα τα καλλίγραμμα ατελείωτα ποδαράκια της. Τα κοιτάω καλύτερα και.. γιατί τρέμουν? Γιατί τρέμει η μικρή μου?

Μάλιστα

Βγάζω από την τσέπη του παντελονιού μου το πακέτο με τα τσιγάρα μου. 

Να την ρωτήσω?

Να την ρωτήσω εγώ?

Και αν ναι... τι να την ρωτήσω πρώτα?

Αν είναι έγκυος ή εάν έχει και πάλι κατάθλιψη?

Εν τω μεταξύ, τόσο καιρό παίρνει αντικαταθλιπτικά.. αυτά τα πούστικα δουλειά δεν κάνουν? Αφού τα έπαιρνε για να μην πάθει και πάλι κάποιο σοβαρό επεισόδιο.. τι στον πέοντα? Ληγμένα ήταν?

"Με ενοχλεί" μου λέει η μικρή μου και μου δείχνει το αναμμένο τσιγάρο ανάμεσα στα δάχτυλα μου. "Μπορείς να το σβήσεις?"

Παγώνω

Ε?

Τι είπε?

Ότι την ενοχλεί που καπνίζω?

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και φυσάω τον καπνό στο πλάι. "Το ξέρεις ότι με χαλαρώνει και-"

"Σου είπα ότι με ενοχλεί" με διακόπτει και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Παρατηρώ καλύτερα τα πράσινα δικά της.. έχουν βουρκώσει. "Μου μυρίζει και-"

"Οκτώ χρόνια καπνίζεις" την διακόπτω αλλά παρόλα αυτά σέβομαι την επιθυμία της και το σβήνω απευθείας. "Τώρα θυμήθηκες ότι σου βρωμάει?" είναι με τα καλά της? Άλλο πάλι και τούτο. "Εσύ στην τελική πως καπνίζεις και-"

"Το έκοψα" μου δηλώνει. 

"Από πότε?" την ρωτάω έκπληκτος. 

Αν και τώρα που το σκέφτομαι.. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Έχω καιρό να την δω με τσιγάρο στο χέρι.. 

Το σώμα μου τρέμει.

Για την ακρίβεια, έχει μισό μήνα που..

Παγώνω

Παγώνω 

Παγώνω

Άννα

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου και αφήνω το σώμα μου να ακουμπήσει στον πάγκο πίσω μου. 

Το κατάλαβε.

Το νιώθω.

Το είδα στο βλέμμα του. 

Τα μάτια του.. τα μαύρα μάτια που τόσο πολύ αγαπώ.. που τόσο πολύ λατρεύω..

Γαμώτο

Γαμώτο 

Γαμώτο

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει.

Τι θα κάνω?

"Είσαι έγκυος?" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Νιώθω το πρώτα δάκρυα να εγκαταλείπουν τα μάτια μου. 

Σιωπή

"Μωρό μου είσαι έγκυος?"

Αμέσως αφήνω ένα αναφιλητό να βγει από μέσα μου. Κάνω υπέρμετρες προσπάθειες για να το πνίξω, αλλά..

Έχω πονοκέφαλο.

"Αγάπη μου" νιώθω τα χέρια του άνδρα μου να αγγίζουν απαλά την κοιλιά μου πάνω από το φόρεμα μου. "Θα με κάνεις μπαμπά?" 

Αυτό ήταν.

Τοποθετώ τα χέρια μου στο πρόσωπο μου και ξεκινάω να κλαίω δυνατά. Βγάζω όλην πίεση, όλο το άγχος, όλο το ψυχολογικό στρες από μέσα μου με την μορφή των δακρύων. 

Νιώθω το οξυγόνο να λιγοστεύει.

"Δεν.. δεν.. δεν.. το.. δεν.. θέλω" παραδέχομαι ανάμεσα στα αναφιλητά μου.

Γαμώτο γαμώτο γαμώτο!

Αφού τις έκανα τις ηλίθιες τις ενέσεις στην ώρα τους! 

Αφού δεν έχασα ποτέ ραντεβού! Ήμουνα συνεπέστατη. Ήμουνα τυπική! Ούτε μια μέρα πιο μετά δεν πήγα.. ποτέ..

Π.Ο.Τ.Ε.

ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΣΥΝΕΒΗ?

ΠΩΣ?

ΠΩΣ?

ΠΩΣ?

"Μωρό μου" η φωνή του Άρη τρέμει. "Θα γίνω μπαμπάς?" με ρωτάει και πάλι.. μόνο και μόνο για να πυροδοτήσει ένα νέο κύμα αναφιλητών. "Κορίτσι μου" νιώθω το ύφασμα του φορέματος μου να εγκαταλείπει το σώμα μου. Ο Άρης το περνάει πάνω από το κεφάλι μου και.. 

Δεν θέλω.

Αισθάνομαι τα δάχτυλα του να τρέμουν χαμηλά, πάνω στο δέρμα της κοιλιάς μου. "Είσαι.. είσαι.. είσαι έγκυος?" νιώθω τα χείλη του να αφήνουν τρυφερά φιλιά πάνω στην κοιλιά μου. " Γυναίκα μου όμορφη"

Γαμώτο

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου. 

Ηρεμία, Άννα.. ηρεμία κορίτσι μου..

Εισπνοή 

Εκπνοή

Πρέπει να ηρεμήσεις..

Με τα χέρια μου σκουπίζω τα υγρά μου μάγουλα και ανοιγοκλείνω με μεγάλη ταχύτητα τα μάτια μου για να μπορέσει να ξεθολώσει το οπτικό μου πεδίο. Όταν πια τα καταφέρνω, στρέφω το βλέμμα μου μπροστά και κάτω.

Παγώνω

Η εικόνα που βλέπω.. η εικόνα αυτή..

Ω Θεέ μου

Ο Άρης στέκεται γονατιστός μπροστά μου, με τα χέρια του να ακουμπούν την γυμνή πλέον κοιλιά μου. Το πρόσωπο του έρχεται σε επαφή με το δέρμα μου και.. αγόρι μου όμορφο.. 

"Κλαις?" τον ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη. "Άρη μου κλαις?" οι λέξεις φεύγουν μαζί με ακόμη ένα αναφιλητό από μέσα μου.

Ω Θεέ μου..

Όχι πάλι γαμώτο! Όχι πάλι!

Παίρνω μερικές βαθιές αναπνοές ίσα ίσα για να ηρεμήσω τον εαυτό μου και τοποθετώ τα χέρια μου στο ξυρισμένο κεφάλι του αγοριού μου. "Μην κλαις" τον παρακαλάω. Αν και.. είμαι σίγουρη ότι είναι δάκρυα χαράς.. απλά.. γαμώτο! "Τι θα κάνω?" αναρωτιέμαι φωναχτά.

"Αγάπη μου" ο Άρης δίνει ένα υγρό φιλί στην κοιλιά μου. "Μωρό μου" και άλλο φιλί. "Εγώ.. εγώ.." τα χείλη του δίνουν επαναλαμβανόμενα τρυφερά φιλιά στο γυμνό δέρμα μου. "Γειαααα" πλέον η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη. "Εγώ είμαι ο μπαμπάς σου" 

Χαμογελάω αχνά. 

Εντάξει, μπορεί να μου ήρθε ξαφνικό, μπορεί να μην είμαι έτοιμη για κάτι τέτοιο, μπορεί να έχω χάσει την γη κάτω από τα πόδια μου από την στιγμή που ο Μάνος μου είπε ότι είμαι έγκυος, αλλά.. 

Κοιτάω το αγόρι μπροστά μου.

Δεν μπορώ να μην παραδεχτώ την όμορφη αυτή εικόνα. Την εικόνα του ανδρός μου να φιλάει με τρυφερότητα την γυμνή κοιλιά μου και ταυτόχρονα να δακρύζει.

Μου το είχε πει, ναι μου το είχε πει. 

"Φαίνεσαι τρισευτυχισμένος" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά. "Δεν σε έχω ξαναδεί ποτέ έτσι" παραδέχομαι και με τα δάχτυλα μου χαϊδεύω τα μάγουλα του.

Ο Άρης μου χαμογελάει διάπλατα πάνω στην κοιλιά μου. "Θα με κάνεις μπαμπά" λέει και δίνει ένα τελευταίο φιλί στο δέρμα μου. "Πώς να μην είμαι χαρούμενος μωρό μου?" Σηκώνεται αργά αργά από το πάτωμα και στέκεται και πάλι όρθιος μπροστά μου. "Είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μου μάτια μου" 

Ξεροκαταπίνω

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στο δικό του και- 

Του χαμογελάω γλυκά.

Δεν με έχει κοιτάξει ποτέ ξανά έτσι.. με τόση τρυφερότητα, με τόση αγάπη, με τόση ευτυχία. Τα μαύρα μάτια του με κοιτούν και λιώνω. Τα χείλη του σχηματίζουν ένα αχνό χαμόγελο. "Γυναίκα μου όμορφη" η φωνή του ίσα που ακούγεται. Τα δάχτυλα του έρχονται σε επαφή με τα υγρά μου μάγουλα και.. 

Γιατί τρέμει? 

"Σε αγαπάω" μου λέει και πλησιάζει το πρόσωπο του στο δικό μου. "Σε αγαπάω πάρα πολύ ομορφιά μου" τα χείλη του έρχονται σε επαφή με τα δικά μου. Ω Θεέ μου..

Λιώνω

Χάνομαι

Σβήνω

Είχα δύο εβδομάδες να τον αφήσω να με φιλήσει.. δυο εβδομάδες που..

Τρομοκρατήθηκα. Την ίδια στιγμή που ο Μάνος μου είπε ότι είμαι έγκυος έχασα την μισή ζωή μου. Η ανάσα μου κόπηκε και λιποθύμησα στο ιατρείο του. Δυο ώρες έκανα να συνέλθω. Αλλά και που άνοιξα τα μάτια μου μετά..

Γαμώτο!

Τι μας περιμένει?

"Και εγώ σε αγαπάω" του λέω με το που σπάσει το φιλί μας. "Συγγνώμη αν.. αν τις τελευταίες μέρες ήμουνα κάπως.. κάπως.." η φωνή μου κομπιάζει.. το σώμα μου τρέμει.

Ήμουνα απαράδεκτη.

Ο Άρης χαμογελάει πάνω στα χείλη μου. "Κάπως απόμακρη? Κρύα? Ξινή? Άκεφη?" η φωνή του ακούγεται παιχνιδιάρικη. "Φοβήθηκε η μικρή μου πριγκίπισσα?" με ρωτάει και τυλίγει τα χέρια του γύρω από το κορμί μου. "Πανικοβλήθηκες μωρό μου που έμαθες ότι θα κάνουμε μωράκι?" 

Περνώ τα χέρια μου γύρω από την μέση του και τρίβω το πρόσωπο μου στο γυμνό του στήθος. "Πολύ" παραδέχομαι. "Πάρα πολύ Άρη.. όταν μου είπε ο Μάνος ότι-"

"ΓΙΑΤΙ ΕΜΑΘΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΠΟΥΣΤΗΣ ΌΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΑΙΔΙ ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ?" 

Παγώνω

Τι έπαθε τώρα?

Απομακρύνω το πρόσωπο μου από το σώμα του και τον κοιτάω έντρομη στα μαύρα μάτια του. "Είναι ο γυναικολόγος μου" του υπενθυμίζω και αμέσως το αγόρι μου στενεύει τα μάτια του. Όταν έμαθε ότι άλλαξα γυναικολόγο πριν έξι μήνες και ότι με ανέλαβε ο κολλητός μου έγινε πυρ και μανία. 

Ακόμη να το εμπεδώσει. 

Ακόμη. 

"Ούτε και εγώ το ήξερα.. πήγα να κάνω την καθιερωμένη μου ένεση, και οι αιματολογικές εξετάσεις έδειξαν τέτοια επίπεδα β-χοριακής στο αίμα μου που αντιστοιχούσαν στην τρίτη εβδομάδα μιας εγκυμοσύνης" του εξηγώ πως έγιναν τα πράγματα. Ελπίζω να καταλάβει.

"Δηλαδή είσαι.. εμμ.. είσαι πέντε εβδομάδες έγκυος?" με ρωτάει ο Άρης με γλυκιά φωνή. Τα μάτια του με κοιτούν με υπέρμετρη τρυφερότητα. 

Αυτός πριν λίγο δεν ήταν θυμωμένος?

Μάλιστα

"Ναι" του χαμογελάω γλυκά. Παίρνω το χέρι του από την μέση μου και το τοποθετώ πάνω στην κοιλιά μου. "Ο μικρός εισβολέας είναι πέντε εβδομάδων" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Ο Άρης μου χαμογελάει διάπλατα. "Αγόρι ή κορίτσι είναι?" με ρωτάει και ενώνει τα μέτωπα μας. 

"Είναι νωρίς ακόμη για να μάθουμε" του δίνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Ο Μάνος είπε ότι θα μπορεί να το δει με σιγουριά μεταξύ της 12ης και 16ης εβδομάδας" του εξηγώ με γλυκιά φωνή.

"Μήπως αν του δώσουμε κανένα φακελάκι μας το πει νωρίτερα?"

Παγώνω

"Τι λες ρε Άρη?" τον ρωτάω αμέσως και γουρλώνω τα μάτια μου. "Ο Μάνος πρώτων δεν χρηματίζεται και δεύτερων-"

"Ναι τώρα με έπεισες!" μου λέει το αγόρι μου και απομακρύνεται αμέσως από πάνω μου. "Στο επόμενο ραντεβού σου θα πάμε μαζί και θα με αφήσεις να μιλήσω εγώ!" απαιτεί και ανοίγει το ψυγείο για να πιει νερό. "Και αν μου πει τις ίδιες μαλακίες που είπε και σε εσένα, θα τον καταγγείλω στον Ιατρικό Σύλλογο, θα του κάνω μήνυση και θα πάμε και σε άλλον γιατρό!"

Τι είπε ότι θα κάνει?

Θα τον καταγγείλει? 

Επειδή δεν μπορεί να δει το φύλλο του μωρού από τον πρώτο μήνα?

Ω Θεέ μου! 

Τι μας περιμένει?

Εκτός από το μωρό θα έχω να μεγαλώσω και τον Άρη ταυτόχρονα.

Αναστενάζω βαριά και παίρνω τον χυμό πορτοκάλι μέσα από την πλαστική σακούλα. "Τώρα φέρεσαι ανώριμα" του λέω και πίνω μια γουλιά από τον φρέσκο πορτοκαλί χυμό. Κανονικά τέτοια ώρα πριν λίγο καιρό έπαιρνα την τρίτη δόση καφεΐνης μέσα στην ημέρα.

Τώρα κομμένος ο καφές.. κομμένο και το τσιγάρο. Μετά τον όγδοο μήνα θα κοπεί και το σεξ.. 

Μία μία οι απολαύσεις της ζωής με εγκαταλείπουν.

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Εγώ είμαι ανώριμος ή ο Μάνος άχρηστος?" με ρωτάει ο άνδρας μου και τοποθετεί το laptop του πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. "Που ούτε ένα χρόνο δεν έκλεισε στην ειδικότητα και έχει και άποψη για το φύλλο του παιδιού μας!" τον παρατηρώ που έχει προσηλωμένο το βλέμμα του στην οθόνη. 

"Τι κάνεις?" απορώ. Εγώ μόλις του είπα ότι είμαι έγκυος, ότι χέστηκα πάνω μου από τον φόβο μόλις το έμαθα, ότι δύο εβδομάδες τώρα δεν ήξερα που πατάω και που βρίσκομαι, και αυτός αποφάσισε να δει τα email του? 

Τώρα?

"Ψάχνω για σχολείο" μου λέει. Παγώνω. Τι σχολείο? "Οι θέσεις είναι δυσεύρετες. Άννα μωρό μου.. από ότι βλέπω εδώ.. το Αρσάκειο έχει καλές κριτικές.. το Κολλέγιο Αθηνών επίσης.. άραγε ο Μωραΐτης να έχει και δημοτικό? Εδώ μου βγάζει μόνο για Γυμνάσιο Λύκειο"

Ε?

"Είμαι κατά της ιδιωτικής εκπαίδευσης " τον πληροφορώ και πάω προς το μέρος του. Τοποθετώ το ένα χέρι μου πίσω από την καρέκλα του και το άλλο πάνω στο τραπέζι. "Και εκτός αυτού, ακόμη δεν γέννησα!" σκύβω ελάχιστα και κοιτάω την οθόνη του laptop. "Άρη θες να ασχοληθούμε με κάτι πιο ουσιαστικό αυτήν την στιγμή? Να για παράδειγμα.. πώς θα χειριστούμε την όλη κατάσταση? Πώς θα το μεγαλώσουμε? Πώς θα πηγαίνω στο νοσοκομείο και ταυτόχρονα θα το θηλάζω? Εσύ θα φεύγεις για επαγγελματικά ταξίδια και θα με αφήνεις μόνη μου? Θα τρελαθώ! Στην σχολή μας έμαθαν πολλά για τα μωρά.. δεν λέω.. αλλά κανένας δεν μας είπε πως να αλλάζουμε πάνες! Και.. ω Θεέ μου! Με κάθε γεύμα θα θέλει αλλαγή! Μόνη μου θα δυσκολευτώ να τα βγάλω πέρα!" Αναστενάζω βαριά και κλείνω τα μάτια μου. "Τι θα κάνουμε μωρό μου? Τι?" τον ρωτάω πανικοβλημένη. 

Και όντως.. είμαι.

Άπειρα πανικοβλημένη. 

"Σεξ" απαντάει αμέσως ο Άρης.

Ε?

"Τι σεξ?" απορώ και ανοίγω τα μάτια μου και πάλι.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω είναι το αγόρι μου να με καρφώνει έντονα στο σημείο που το ύφασμα του φορέματος έχει μια μικρή απόσταση από το στήθος μου και- "Θα μεγαλώσουν και άλλο τώρα με την εγκυμοσύνη?" έλεος.

Ρολλάρω τα μάτια μου και ισιώνω την πλάτη μου. "Άρη εδώ έχουμε σοβαρό πρόβλημα και εσύ σκέφτεσαι πάλι το σεξ?" ακούγομαι αγανακτισμένη. Αμέσως μετά του γυρνάω την πλάτη μου και πάω να συνεχίσω με το πλύσιμο από τα σπανάκια. 

"Όντως έχουμε σοβαρό πρόβλημα" μου απαντάει και το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω τα χέρια του στα γυμνά μου μπούτια. "Έχουμε να πηδηχτούμε δύο εβδομάδες" τα δάχτυλα του σηκώνουν το φόρεμα μου ψηλά. "Τι να μου κάνει η παλάμη μου 25 χρονών μαντράχαλο?" Αισθάνομαι το σώμα του να κολλάει στην πλάτη μου και-

Ξεροκαταπίνω

"Θα με αφήνεις να πίνω γάλα από τα βυζάκια σου ενώ ταυτόχρονα θα σε πηδάω?" ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Είναι η φαντασίωση μου από τότε που δέχτηκες να με παντρευτείς μωρό μου" προσθέτει και χουφτώνει δυνατά τα οπίσθια μου. 

Αφήνω ένα μουγκρητό να βγει από το στόμα μου.

Έχω να τον νιώσω μέσα μου τόσες μέρες και..

Γαμώτο

Μου έλειψε, ναι.. απλά.. απλά ήμουνα θυμωμένη που έμεινα έγκυος και.. 

Μου έλειψε, μου έλειψε πολύ.

"Άρη" το όνομα του βγαίνει με έναν αναστεναγμό από μέσα μου. "Θέλω πολύ να κάνουμε έρωτα μωρό μου.. αλλά.. είναι πολλά που πρέπει να συζητήσουμε πρώτα και-" ξεροκαταπίνω. "Ά.. Ά.. Άρη" νιώθω τα δάχτυλα του να μπαίνουν και να βγαίνουν μέσα μου. "Μη.."

"Τι μη μωρό μου, τι μη?" νιώθω το χέρι του άνδρα μου πάνω στο μπράτσο μου. "Άσε με να σε ικανοποιήσω" προσθέτει και με μια απότομη κίνηση με γυρνάει προς το μέρος του. "Άσε με να σου κάνω έρωτα ψυχή μου"

Καρφώνω αμέσως τα πράσινα μάτια μου στα μαύρα δικά του. Ο Άρης, το αγόρι μου, ο πατέρας του παιδιού μου με κοιτάει με πόθο. Υπέρμετρο πόθο. 

Ξεφυσάω βαριά.

Μα πώς μπορείς να αντισταθείς σε αυτόν τον άνδρα?

Με ποιον τρόπο?

Πώς να το κάνεις όταν σε κοιτάει έτσι γλυκά και..

"Πάμε μέσα?" ενδίδω.

Το αγόρι μου σκύβει και με παίρνει στην αγκαλιά του σε στυλ νύφης. "Όσο θα είσαι έγκυος θα το κάνουμε πιο ήρεμα για να μην πάθει κάτι το μωρό μας, ναι?" με ρωτάει καθώς περπατάει προς το υπνοδωμάτιο. 

Του χαμογελάω τρυφερά και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Δεν θα πάθει κάτι αγάπη μου, μην ανησυχείς" τον ενημερώνω και του δίνω ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο του. "Μπορείς να είσαι όσο άγριος θέλεις, ο μικρός εισβολέας θα είναι μια χαρά"

"ΆΓΡΙΟΣ?" ο Άρης γουρλώνει τα μάτια του. "Δεν θα πάθει τίποτα?" αναρωτιέται φωναχτά και με αφήνει απαλά πάνω στο κρεβάτι μας. "Άννα μου δεν έχεις ιδέα από μωρά!"

Ότι έχει ο Άρης ιδέα από μωρά?

Αυτό θέλει να μας πει?

Κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου και ανοίγω τα πόδια μου για να τοποθετήσει το αγόρι μου καλύτερα τον εαυτό του ανάμεσα τους. "Ξεχνάς τι δουλειά κάνω?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένη. Με 8 την πέρασα την γυναικολογία στο Πανεπιστήμιο. Τόσο διάβασμα είχα ρίξει! Όχι και δεν έχω ιδέα..

"Καρδιολόγος είσαι, όχι γυναικολόγος" μου λέει και αφαιρεί το φόρεμα από πάνω μου. "Αλλά μην ανησυχείς, από αύριο θα πάμε να πάρουμε μερικά βιβλία, και θα ξεκινήσουμε να διαβάζουμε μαζί για την εγκυμοσύνη, τον θηλασμό, τα παιδιά.. και όλα αυτά! Ίσως χρειαστεί να μας κάνει και κανένα μάθημα ο Κομνηνός" προσθέτει καθώς αφαιρεί και τα δικά του ρούχα.

Παγώνω

Γιατί να τα κάνουμε όλα αυτά?

"Ξέρεις ο γυναικολόγος μπορεί να μας λύσει δύο τρεις απορίες" τον ενημερώνω. "Δεν χρειάζεται να-"

"Ποιος γυναικολόγος? Ο Μάνος?" με διακόπτει ο Άρης. "Δεν τον εμπιστεύομαι" μου λέει και στρέφει το βλέμμα του προς την γυμνή κοιλιά μου. "Εσύ μικρούλι κοιμήσου" η φωνή του ξαφνικά ακούγεται πολύ γλυκιά. "Ο μπαμπάς και η μαμά θα αγαπηθούνε τώρα" συμπληρώνει και φιλάει παρατεταμένα την κοιλιά μου.

Η καρδιά μου μόλις έχασε έναν χτύπο.

Η εικόνα αυτή.. ο Άρης.. Ο Άρης να φιλάει.. να φιλάει και να μιλάει στην κοιλιά μου..

Χαμογελάω διάπλατα.

Είναι ευτυχισμένος.

Είναι τρισευτυχισμένος για την ακρίβεια.

Φαίνεται.

Φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά.

"Εσύ είσαι χαρούμενη ομορφιά μου?" το αγόρι μου και πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου. "Ησύχασες λίγο? Έφυγε ο φόβος από μέσα σου?" νιώθω το μόριο του στην είσοδο του κόλπου μου. "Ή θέλεις να στον πάρω όλον εγώ?" με ρωτάει με νάζι και με γεμίζει απαλά.

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι. "Ακόμη" του λέω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Φοβάμαι ακόμη" επαναλαμβάνω και αναστενάζω βαριά. Και η αλήθεια είναι αυτή.. φοβάμαι ακόμη.. πολύ.

"Είμαι εγώ εδώ αγάπη μου" το αγόρι μου βγαίνει από μέσα μου. "Θα σε προστατέψω εγώ ψυχή μου" τον νιώθω να με γεμίζει και πάλι. "Θα σας προστατέψω εγώ" με φιλάει τρυφερά. "Και εσένα, και το μωρό μας"

Χαμογελάω διάπλατα πάνω στα χείλη του. "Θα είσαι δίπλα μου?" ψιθυρίζω. 

"Θα είμαι δίπλα σου" με επιβεβαιώνει.

"Για πάντα?"

"Για πάντα ομορφιά μου, για πάντα μαζί"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά. 

Δεν θα με αφήσει μόνη μου, ούτε για μια στιγμή, ποτέ.

Μου το είπε.

Θα με προστατέψει.

Θα είναι δίπλα μου.

Μαζί μου.

Για πάντα, ναι για πάντα.

"Άνδρα μου όμορφε"