Αφιέρωση Κεφαλαίου

s14121973

Tinamak26

eva_ion

***

μέσα Φεβρουαρίου / 6 εβδομάδες μετά

Άννα

"Άννα.. κλείσ'το" 

Σιωπή

"Ρε Άννα, γαμώτο! Κλείσ'το που σου λέω"

Σιωπή

"ΆΝΝΑΑΑΑΑΑ"

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και πετάγομαι όρθια από το-

Σκαλώνω

Κοιτάζω γύρω μου.. αυτό το σπίτι δεν είναι δικό μου.. δεν είναι ούτε του Άρη..

Γαμώτο!

"Τι δουλειά έχω στον καναπέ σου?" ρωτάω την ξανθιά φίλη μου και γυρνάω να την κοιτάξω. Η Δώρα είναι κουλουριασμένη στην πολυθρόνα στο σαλόνι της και.. για μισό.. αυτό το χρυσό φόρεμα με τις παγιέτες χρησιμοποιεί για πιτζάμες? Την βολεύει?

"Γαμώτο, Άννα!" φωνάζει η φίλη μου και σκεπάζεται με ένα μαύρο μπουφάν. Έχω και εγώ ένα τέτοιο. "Κλείσε το ηλίθιο το κινητό σου! Χτυπάει εδώ και μισή ώρα ασταμάτητα!" 

Και εγώ γιατί δεν το ακούω?

"Πας καλά?" την ρωτάω και πάω να κάτσω και πάλι στον καναπέ. "Δεν χτυπάει" της λέω και πιάνω το κεφάλι μου. Βέβαια το κινητό μου μπορεί να μην χτυπάει, αλλά το κεφάλι μου πάει να σπάσει. 

Σκατά σκατά σκατά

Τι πονοκέφαλος είναι αυτός?

Ξαφνικά ακούω το one on one να ηχεί σε όλο το σπίτι και αμέσως νιώθω ένα μαξιλάρι να προσγειώνεται με δύναμη στο πρόσωπο μου. "Βρες το και κλείσ'το! Είναι μόλις 10.. πριν 4 ώρες γυρίσαμε! Θέλω να κοιμηθώ!" η φίλη μου γκρινιάζει.

Παγώνω

Πότε είπε ότι γυρίσαμε?

"Άννα ειλικρινά σου μιλάω, αν δεν το κλείσεις το γα-"

"Σκάσε το βρήκα!" την διακόπτω και κοιτάω την οθόνη του κινητού μου. Ωχ Θεέ μου! Ξεφυσάω βαριά και το σηκώνω. "Καλημέρα" 

"Αυτό έχεις να πεις?" η Ζωίτσα ακούγεται εκνευρισμένη μέσα από το ακουστικό. "Άννα, σε περιμένουμε με την Στέλλα, τον Λάκη και την κυρία Σήλια εδώ και μισή ώρα παιδί μου"

ΑΜΑΝ

ΑΜΑΝ

ΑΜΑΝ

Σηκώνομαι αμέσως από τον καναπέ και πετάω ένα μαξιλάρι στην Δώρα. "Είχε κίνηση για αυτό αργήσαμε" λέω στην μαμά μου και ταυτόχρονα μαζεύω τα πράγματα μου από το σαλόνι της κολλητής μου. "Κλείσε ερχόμαστε" προσθέτω και πετάω το κινητό μέσα στο μαύρο τσαντάκι μου.

Γαμώτο! 

Γιατί δεν χτύπησε το ηλίθιο το ξυπνητήρι?

"Δώρα" φωνάζω την φίλη μου και βάζω τις μαύρες μου γόβες. "Ξύπνα"

Σιωπή

Κοιτάω την κολλητή μου, η οποία εξακολουθεί να κοιμάται κουλουριασμένη στην πολυθρόνα. Γαμώτο σου για ξανθιά. "ΞΥΠΝΑΑΑΑΑ" ωρύομαι και λογικά ακούγομαι σε όλη την πολυκατοικία της. 

Η φίλη μου σηκώνεται απότομα όρθια. "Ποιος? Πού Πότε? Γιατί?" ρωτάει και κοιτάει έντρομη γύρω της. 

"Σήκω και βάλε παπούτσια!" της λέω και παίρνω το μπουφάν μου από πάνω της. "Έχουμε ραντεβού στο ατελιέ" συμπληρώνω και την τραβάω προς την εξωπόρτα.

"Περίμενε Χριστιανή μου!" η Δώρα προβάλλει αντίσταση. "Έτσι θα πάμε? Με τα ρούχα που φορούσαμε χτες στα μπουζούκια?" 

Την κοιτάω φευγαλέα και μαζεύω τα πράγματα της από το πάτωμα. "Δεν έχουμε χρόνο να αλλάξουμε. Έχουμε αργήσει ήδη μισή ώρα.. αν βάλεις ότι θέλουμε ακόμη 40 λεπτά να πάμε στο κέντρο-"

Γαμώτο γαμώτο γαμώτο

"Βιάσου!" φωνάζω και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού της. Το χτεσινοβραδινό ήταν τελικά μια κάκιστη ιδέα γαμώτο! Δεν έπρεπε να είχαμε πάει μπουζούκια με τα παιδιά. Χάθηκαν τα cozy μπαράκια στην Πλάκα? Έπρεπε ντε και καλά να δούμε τον Αργυρό? 

Αν και.. ωραίος είναι ο άτιμος!

Βέβαια δεν συγκρίνεται με τον Άρη μου, αλλά-

Παγώνω

"Πού είναι ο Άρης?" αναρωτιέμαι φωναχτά και μπαίνω στο ασανσέρ. Βγάζω με βιαστικές κινήσεις το κινητό μου από το μαύρο μου τσαντάκι και τσεκάρω για κλήσεις ή μηνύματα του. 

Ξεροκαταπίνω

0 κλήσεις

0 μηνύματα

Κακό αυτό..

"Ξέρεις που είναι τα αγόρια?" ρωτάω την κολλητή μου με το που βγούμε από την πολυκατοικία της. 

"Για τον δικό σου δεν έχω ιδέα.. ο Γιώργος δούλευε μέχρι αργά" μου λέει με μια παγερότητα στην φωνή της. "Μου έστειλε τα μεσάνυχτα ότι έφευγε εκείνη την ώρα από το γραφείο και ότι θα πήγαινε σπίτι" η Δώρα μου κάνει νόημα να μπω στο αμάξι της. "Τώρα φταίω εγώ που δεν τον πιστεύω?"

Γυρνάω αμέσως και την κοιτάω με γουρλωμένα μάτια. "Θεωρείς ότι σε απατάει?" την ρωτάω έντρομη. "Χωρίς να θέλω να τον δικαιολογήσω.. Δώρα.. όντως δουλεύει πολύ" της λέω την αλήθεια. Ο αδερφός μου, από τότε που έπιασε δουλειά στην iSoftCloud, δουλεύει μέρα νύχτα. Και στο γραφείο, αλλά και στο σπίτι. Ξημεροβραδιάζεται μπροστά στον υπολογιστή.

"Δηλαδή αν ο Άρης ερχόταν σπίτι σου στις 10 το βράδυ και βρωμούσε whiskey και τσιγάρο ενώ ταυτόχρονα είχε κόκκινες τρίχες στο πουκάμισό του και σου έλεγε ότι μόλις γύρισε από το γραφείο, τι θα πίστευες?" η φίλη μου αλλάζει με νεύρο ταχύτητα και πατάει τέρμα το γκάζι. "Ότι δουλεύει πολύ? Ή ότι σε δουλεύει πολύ?"

Αναστενάζω βαριά και κοιτάω μπροστά τον δρόμο. "Δεν ξέρω.. έτσι όπως το παρουσιάζεις-"

"Δεν το παρουσιάζω έτσι" με διακόπτει και σταματάει στο φανάρι. "Είναι έτσι" την ακούω να ξεφυσάει βαριά. 

Σιωπή

Τώρα εγώ τι να της πω? 

Ο Γιώργος στο σπίτι δεν μου δίνει την εντύπωση ότι απατάει την φίλη μου.. κάθεται απλά στον υπολογιστή και φτιάχνει λογισμικά όλη μέρα και όλη νύχτα. Ειλικρινά δεν νομίζω ότι της είναι άπιστος. Αν και αυτό με τις κόκκινες τρίχες.. είναι κάπως ύποπτο..

"Σκέφτομαι να τον παρακολουθήσω" μου ανακοινώνει η φίλη μου με το που γίνει και πάλι πράσινο το φανάρι. "Θα έρθεις μαζί μου?" 

Παγώνω

"Ρε Δώρα" της λέω και γυρνάω να την κοιτάξω. Η φίλη μου οδηγάει αρκετά νευρικά.. και δεν ξέρω αν πρέπει να το αποδώσω στον αδερφό μου ή στο ξενύχτι. "Με έχεις βάλει να ψάξω τα πράγματα του στο σπίτι.. με έχεις βάλει να ψάξω το κινητό του.. μην με βάλεις να τον παρακολουθήσω κιόλας.. νομίζω ότι αυτό είναι μια υπερβολή"

"Να σου θυμίσω ότι εγώ έρχομαι μαζί σου στις δουλειές σου?" με ρωτάει η φίλη μου και παρκάρει το αυτοκίνητο στο κλειστό parking. "Ακόμη και όταν αυτές είναι Σάββατο πρωί μετά από το τελευταίο μάθημα της εξεταστικής και μετά από ξενύχτι στα μπουζούκια?"

Ρολλάρω τα μάτια μου και βγαίνω από το αυτοκίνητο της. "Εσύ είσαι η κουμπάρα μου" της υπενθυμίζω και κλείνω την πόρτα του συνοδηγού. "Πρέπει να έρχεσαι μαζί μου στις προετοιμασίες του γάμου"

Η Δώρα μου ρίχνει ένα αγανακτισμένο βλέμμα και ξεκινάει να περπατάει προς την έξοδο. "Ο γάμος είναι σε πέντε μήνες.. έπρεπε να πάμε σήμερα το πρωί για νυφικό? Χάθηκαν οι μέρες?" με ρωτάει ξεψυχισμένα. "Έχω να κλείσω οχτάωρο ύπνου πάνω από μια εβδομάδα" συνεχίζει να γκρινιάζει. 

Της χαμογελάω γλυκά και την πιάνω αγκαζέ. "Ο Λάκης επιμένει ότι είμαστε πίσω" της δείχνω την πολυκατοικία που στεγάζεται το ατελιέ. "Κάτι θα ξέρει.. τόσους γάμους έχει διοργανώσει!" Η κυρία Στέλλα, μάλιστα, επιμένει ότι είναι ο καλύτερος. Εκείνη τον διάλεξε.. βέβαια δεν κατάφερε να πείσει για αυτό την μάνα μου. Η Ζωίτσα με το που είδε το φούξια πουκάμισο του και την φλοράλ εσάρπα του, ξένισε.. αλλά την τσίμπησα στο πόδι και δεν είπε τίποτα. 

"Επιτέλους!" αναφωνεί η μαμά μου με το που μπούμε μες στο ατελιέ της κυρίας Σήλιας. Επιλογή του Λάκη και η σχεδιάστρια του νυφικού. "Τόσοι νοματαίοι εδώ, εσάς περιμέναμε!" αυτή η γυναίκα γιατί με παίρνει από τα μούτρα ακόμη δεν ήρθα? "Και καλά εμείς και αυτό το ζαβό" αναφέρεται στον Λάκη. "Ολόκληρη μοδίστρα είναι η Σήλια! Μπορεί να έχει να κάνει κανένα μπάλωμα παιδί μου.. την καθυστερούμε από την δουλειά της!" η μάνα μου ξεφυσάει βαριά και βηματίζει πάνω κάτω στο σαλονάκι. 

"ΜΠΆΛΩΜΑ? ΜΟΔΊΣΤΡΑ?" φωνάζει ο Λάκης και ξεκινάει να κάνει αέρα με την βεντάλια του. "ΟΛΟΚΛΗΡΗ ΣΗΛΙΑ ΜΟΔΙΣΤΡΑ?" αναρωτιέται φωναχτά και κοιτάει με γουρλωμένα μάτια την Ζωίτσα. "Σήλια μου, συγγνώμη για αυτό αγάπη μου.. είναι από χωριό η κυρία και δεν ξέρει"

Η μάνα μου σταματάει αμέσως να περπατάει. "Δεν κατάλαβα.. έχεις κάποιο πρόβλημα με το χωριό μου?" τον ρωτάει και ταυτόχρονα τον κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. " Νομίζεις η Μύκονος που πας είναι καλύτερη?" η Ζωίτσα κουνάει τα χέρια της στον αέρα. "Ξέρεις τι παλικάρια βγάζει ο τόπος μας? Να κάτι ντερέκια μέχρι εκεί πάνω!" προσθέτει και δείχνει το ταβάνι.

"Α ναι ε?" αναρωτιέται ο Λάκης και αυξάνει τον ρυθμό με τον οποίο κάνει αέρα. "Ενδιαφέρουσα πληροφορία αυτή"

"Μήπως να κοιτούσαμε κάποια δείγματα φορεμάτων για αρχή?" επεμβαίνει η κυρία Σήλια και μου δίνει το book με τις παλιές της δημιουργίες. "Άννα κορίτσι μου ρίξε μια ματιά και περιέγραψε μου πως φαντάζεσαι εσύ το ιδανικό νυφικό" η φωνή της ακούγεται γλυκιά.

"Θα σου πω εγώ πως το θέλουμε" παρεμβαίνει η μάνα μου. Ωχ. "Άκου να δεις Σήλια" η Ζωίτσα παίρνει θέση πάνω στο τραπεζάκι απέναντι μας. "Εμείς στο χωριό θεωρούμε ότι αν το νυφικό δεν έχει στρας, φτερά, πούπουλα, πέτρες, δαντέλα και μια μακριά.. πολύ μακριά ουρά.. δεν είναι νυφικό" με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Λάκη να παγώνει. "Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη, θέλω να στενεύει στην μέση και να φουσκώνει σαν μπαλόνι από εκεί και κάτω" του πέφτει η βεντάλια από το χέρι. "Και εννοείται πως θέλουμε γάντια και πέπλο.. έτσι για να γίνει λίγο πιο αριστοκρατικό και-"

"ΛΙΠΟΘΥΜΑΩ! ΧΑΝΟΜΑΙ! ΣΒΗΝΩ!" την μάνα μου διακόπτουν οι φωνές του Λάκη. Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω του. Η Δώρα έχει ξαπλώσει τον διοργανωτή του γάμου μου στον καναπέ και του κάνει αέρα. "ΆΝΝΑ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΩ ΝΑ ΣΥΜΦΩΝΕΙΣ?" ο Λάκης ακούγεται τρομοκρατημένος. "Θα γελάει μαζί μας όλη η Αθήνα.. ρεζίλι θα γίνουμε αν τα βάλεις όλα αυτά πάνω στο ίδιο φόρεμα!"

"Και τι ξέρεις εσύ από νυφικά?" η μάνα μου σηκώνεται αμέσως όρθια. "Άσχετε!"

"Εγώ άσχετος?" ο Λάκης διώχνει την κολλητή μου από κοντά του και σηκώνεται και αυτός όρθιος. "Εγώ που έχω οργανώσει τους καλύτερους γάμους της Αθήνας? Δεν ξέρω εγώ από νυφικά?"

"Ναι σιγά!" του απαντάει η μάνα μου και του κουνάει το δάχτυλο της. "Σε πλήρωσαν εκεί δυο τρία ψώνια σαν την κυρία από εδώ καλή ώρα και έρχεσαι να μου το παίξεις εσύ εμένα ειδικός!" 

Παγώνω

ΤΙ ΛΕΕΙ ΓΑΜΏΤΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑ ΣΤΕΛΛΑ?

"Αν θέλεις να μάθεις τι πάει να πει ωραίο νυφικό, θα σου δείξω εγώ φωτογραφίες από τον γάμο της κόρης της γειτόνισσας της ξαδέρφης της Τούλας από το διπλανό χωριό!" λέει η μάνα μου και ανοίγει την τσάντα της. "Όλος ο Βόλος το συζητούσε! Ήταν καταπληκτικό! Τέλειο!" προσθέτει η Ζωίτσα και του δίνει μια φωτογραφία. 

Αμέσως ο Λάκης γουρλώνει τα μάτια του. Το σώμα του παγώνει και η αναπνοή του κόβεται. "Τα.. τα.. τα.." τραυλίζει και του πέφτει η φωτογραφία από το χέρι. "Za.. Za.. Za.."

"Κεκές είσαι?" τον ρωτάει η μάνα μου και μαζεύει την φωτογραφία από το πάτωμα. "Σήλια δες την και εσύ" της λέει και της δίνει το χαρτί που κρατάει στο χέρι της. "Θεωρείς ότι μπορείς να τα καταφέρεις? Γιατί είναι δύσκολο κομμάτι.. δεν μπορούν να το κάνουν όλοι.. η κοπέλα ράφτηκε στην καλύτερη μοδίστρα του χωριού!" 

"ΤΑ ZANAX MOY ΚΑΙ ΕΝΑ ΤΑΞΙ ΝΑ ΦΥΓΩ" παρεμβαίνει ο Λάκης. 

"Στον αγύριστο!" του απαντάει η μάνα μου. "Λοιπόν Σήλια?"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και γυρνάω να κοιτάξω την κυρία Στέλλα. Η μαμά του Άρη έχει μείνει ακίνητη στην θέση της να κοιτάει αποσβολωμένη το όλο σκηνικό που εξελίσσεται μπροστά μας. "Κυρία Στέλλα-"

"Μαμά θα με λες" με διακόπτει και γυρνάει αμέσως το κεφάλι της προς το μέρος μου. "Ή σκέτο Στέλλα, κόρη μου" 

Της χαμογελάω τρυφερά. "Ξέρετε πού είναι ο Άρης?" την ρωτάω με αγωνία. Από την ώρα που έχουμε έρθει του έστειλα πέντε μηνύματα και ενώ τα είδε δεν απάντησε σε κανένα. Πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ?

"Σπίτι είναι κοπέλα μου" μου λέει με χαϊδεύει απαλά στον ώμο. 

Σπίτι είναι? 

Και εμένα γιατί δεν μου απαντάει?

"Σας είπε μήπως να μου πείτε κάτι?" επιμένω. "Μήπως έχει κάποια δουλειά?"

"Γιατί το λες αυτό?" Η κυρία Στέλλα σμίγει τα φρύδια της σε απορία. "Πριν που έφυγα από το σπίτι, τον άφησα στο σαλόνι να πίνει καφέ με τον πατέρα του" 

"Τι πράγμα?" την ρωτάω έντρομη. 

Κάτι έχει γίνει, σίγουρα! 

Γαμώτο!

"Πού πας?" με ρωτάει η μάνα μου με το που σηκωθώ από τον καναπέ. 

"Στον Άρη" της απαντώ και βάζω το μπουφάν μου. "Καλύτερα να έρθουμε μια άλλη στιγμή εδώ, που θα έχουμε ηρεμήσει κιόλας" 

"Κάτσε κάτω κοπέλα μου!" επιμένει η Ζωίτσα. "Εγώ αύριο πρέπει να πάω στο χωριό! Έχω πόσα σπίτια να καθαρίσω μες στην εβδομάδα! Νομίζεις ότι είναι εύκολο να έρθω ξανά? Τώρα θα ανέβω μετά από ένα μήνα πάλι!" 

"Τέλεια!" αναφωνεί ο Λάκης. "Ραντεβού εδώ το επόμενο Σάββατο στις 9 το πρωί λοιπόν!" η χαρά είναι εμφανέστατη τόσο στην φωνή του όσο και στο πρόσωπο του. "Να κάνουμε και εμείς την δουλειά μας όπως ξέρουμε!"

Η μάνα μου του ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα. "Άκου να δεις μωρή σαλούφα-"

"ΜΑΜΑ" την διακόπτω. 

"Μαμάκια!" Η Ζωίτσα με κοιτάει με σηκωμένα τα φρύδια. "Συμφωνείς μαζί του? Θέλεις να διαλέξεις μόνη σου το νυφικό?"

"Θα έρθω εγώ μαζί της Ζωή μου" η φωνή της κυρίας Στέλλας ακούγεται με δυναμισμό. "Μην ανησυχείς.. δεν θα έρθει μόνη της.. ίσως να έρθει και ο Άρης για να μας πει και αυτός την γνώμη του"

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" Η μάνα μου γουρλώνει αμέσως τα μάτια της. "Είναι γρουσουζιά να δει ο γαμπρός τη νύφη με το νυφικό πριν από την εκκλησία" 

Η κυρία Στέλλα αναστενάζει βαριά. "Καταλαβαίνω ότι τέτοιου είδους δεισιδαιμονίες είναι αρκετά διαδεδομένες, αλλά καλό θα ήταν να μην δίναμε βάση"

Η μάνα μου την κοιτάει σαν να είναι εξωγήινος. "Ποιοι είναι αυτοί οι δαίμονες που είπες?" απορεί.

ΈΛΕΟΣ

"Πάμε να φύγουμε" τους λέω και πιάνω την μάνα μου από το μπράτσο της. "Κυρία Σήλια είναι εντάξει να έρθουμε το επόμενο Σάββατο?"

Η γνωστή σχεδιάστρια κοιτάει φευγαλέα την μάνα μου. "Εννοείται!" μου απαντάει αμέσως. "Θα σας περιμένω στις 9 ακριβώς!" Σπόντα για την αργοπορία μου ήταν αυτή?

Ξεφυσάω βαριά και κοιτάω τον Λάκη έντονα στα μάτια. "Θέλεις κάτι άλλο από εμένα μες στην εβδομάδα?" τον ρωτάω και κάνω νόημα στην Δώρα να σηκωθεί από τον καναπέ.

Ο διοργανωτής μου μου γνέφει θετικά. "Θέλω να φτιάξετε την λίστα με τους καλεσμένους και να μου την στείλεις.. για να ξεκινήσω να κοιτάω για χώρους" 

"Και λεωφορεία να βρεις" του λέει η μάνα μου καθώς βγαίνουμε από το ατελιέ. "Και να έχουν και ερκοντίσιον γιατί κάνει ζέστα τον Ιούλιο"

Ο Λάκης την κοιτάει με απορία. "Τι να τα κάνουμε τα λεωφορεία με το ερκοντίσιον?" την ρωτάει και ανοίγει την πόρτα του ασανσέρ.

"Πώς θα έρθουν οι καλεσμένοι από το χωριό? Μπουσουλώντας? Υπολόγισα ότι γύρω στα 450 άτομα από τους 711 κατοίκους δεν έχουν με τι να έρθουν!" η μάνα μου με κοιτάει φευγαλέα. "Βέβαια, αν κάναμε τον γάμο στο χωριό.. έτσι όπως ορίζει και το έθιμο δεν θα χρειαζόταν να μπαίναμε σε αυτήν την διαδικασία!" μπηχτή ήταν αυτή? 

Μάλιστα

Ξεκίνησε πάλι.

Η Στέλλα ήθελε ο γάμος να γίνει στην Θεσσαλονίκη, γιατί εκεί μεγάλωσε ο Άρης.

Η μάνα μου ήθελε να γίνει ο γάμος στο χωριό, γιατί έτσι ορίζει το έθιμο.

Ο Κομνηνός ήθελε ο γάμος να γίνει στην Αθήνα, γιατί εδώ είναι οι συνεργάτες οι δικοί του και του Άρη.

Μαντέψτε ποιανού πέρασε.

"Θα διοργάνωνα εγώ γάμο στο κωλοχώρι με τους 711 μόνιμους κατοίκους?" ο Λάκης απαξιεί. "Στέλλα γλυκιά μου.. πού έχεις μπλέξει?" την ρωτάει με συμπόνια.

"Η.. η.." η μαμά του Άρη αναστενάζει βαριά και κοιτάει το πάτωμα. "Η κυρία Ζωή μπορεί να είναι λίγο ιδιαίτερη αλλά είναι.. είναι εξαίρετος άνθρωπος!" προσθέτει με γλυκιά φωνή.

Της χαμογελάω τρυφερά. 

Πάντα είναι αυτή που προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες. 

Πάντα.

"Ναι, δεν χρειάζεται να δουλευόμαστε και μεταξύ μας" η μάνα μου βγαίνει πρώτη από το ασανσέρ. "Σας δίνω το μπουμπούκι μου γιατί ο γαμπρός μου ξέρει να αγαπάει" συμπληρώνει και ξεκινάει να περπατάει προς την έξοδο. "Δεν σας πάω, δεν με πάτε και τέλος"

Έλεος

Αυτή η γυναίκα δεν πρόκειται να αλλάξει ποτέ.

Αναστενάζω αγανακτισμένα και στρέφω το βλέμμα μου προς την Δώρα. "Θα πάω σπίτι του Άρη, εσύ τι θα κάνεις?" την ρωτάω με το που βγούμε από την πολυκατοικία. 

Η Δώρα χαμογελάει πικραμένα. "Ο Γιώργος είναι στο γραφείο" λέει και με καρφώνει έντονα στα μάτια. Σαββατιάτικα? "Θα πάω σπίτι να κοιμηθώ" προσθέτει. "Κυρία Ζωή θέλετε να σας πάρω? Στο δρόμο μου είστε"

Η μάνα μου της νεύει αρνητικά. "Με κάλεσαν οι συμπέθεροι για φαγητό" 

Παγώνω

"Γιατί?" ρωτάω την κυρία Στέλλα. 

Η μαμά του Άρη μου χαμογελάει τρυφερά. "Μια οικογένεια είμαστε" 

Μμμμμμάλιστα

"Πάμε?" κάνω νόημα σε ένα ταξί να σταματήσει. 

"Για πού το έβαλαν οι όμορφες κυρίες μου?" ρωτάει ο μεσήλικας ταξιτζής με το που βάλει πρώτη. 

"Κηφισιά" του λέει η κυρία Στέλλα που κάθεται στο πίσω κάθισμα μαζί μου. "Ζωή μου, να μου στείλεις και τα μέτρα" η μάνα μου την κοιτάει με απορία μέσα από τον καθρέπτη. "Ο Λάκης ζήτησε τα μέτρα μας για να τα δώσει στην Σήλια να μας ράψει και εμάς από ένα φόρεμα για τον γάμο"

"Δεν χρειάζεται" της απαντάει αμέσως η Ζωίτσα. "Εγώ θα ραφτώ στην μοδίστρα του χωριού. Έχω ήδη βρει και τα υφάσματα. Ένα κόκκινο με λεοπαρδαλέ λεπτομέρειες, το οποίο συνδυάζεται τέλεια με κάτι πράσινα στρας που θα τα βάλουμε στο τελείωμα!"

Κόκκινο φόρεμα με λεοπάρ σχέδια και πράσινα στρας είπε?

Βλέπω τον Λάκη να παθαίνει το πρώτο εγκεφαλικό στα 32 του.

"Η Παναγούλα έχει γούστο!" συνεχίζει η Ζωίτσα. "Καμία σχέση με τον άχρηστο τον Λάκη! Εκεί έπρεπε να είχαμε πάει και για το νυφικό, αλλά.." η μάνα μου καρφώνει τα μάτια της στα δικά μου μέσα από τον καθρέπτη. "Έχε χάρη που η Άννα προτίμησε αυτόν τον.. τον.. τον ερασιτέχνη!"

"Δεν έχεις δίκιο" η Στέλλα κάνει μια φιλότιμη προσπάθεια να συνετίσει την μαμά μου. "Ο Λάκης είναι ο πλέον κορυφαίος διοργανωτής γάμων αυτήν την στιγμή στην Αθήνα"

"Τι θα έλεγες εσύ?" της απαντάει η Ζωίτσα. "Φίλες δεν είστε?" 

Παγώνω

Φίλες είπε?

"ΡΕ ΜΑΜΑ" την επιπλήττω και ξεφυσάω βαριά. "Σταμάτα επιτέλους να τον προσβάλλεις τον άνθρωπο. Χάρη μας έκανε στην τελική.. ξέρεις πόσους απέρριψε για να διοργανώσει τον δικό μας τον γάμο? Πάλι καλά που είναι φίλος της κυρίας Στέλλας" της εξηγώ και ανοίγω την πόρτα να βγούμε από το ταξί. 

Επιτέλους φτάσαμε!

"Έχεις και άλλες φίλες σαν και αυτήν?" η μάνα μου κοιτάει καχύποπτα την κυρία Στέλλα.

Η μαμά του Άρη χαμογελάει γλυκά και ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της. "Αν θέλεις μπορείς να έρθεις σήμερα το βράδυ που θα βγω με τις φίλες μου και τους φίλους μου να τους γνωρίσεις όλους! Είναι όλοι εξαίρετοι!"

"Εξαίρετοι σαν τον Λάκη?" την ρωτάει η Ζωίτσα και αφήνει το παλτό της στον καλόγερο. "Να μου λείπει το βύσσινο"

Η κυρία Στέλλα ξεκινάει να περπατάει προς το σαλόνι. "Ήρθαμε και εμείς!" αναφωνεί χαρούμενη και με το που δει τον Κομνηνό τρέχει κατά πάνω του και τον φιλάει πεταχτά στα χείλη. "Τι κάνουν τα αγόρια μου?" ρωτάει και κάθεται δίπλα στον άνδρα της. 

Στρέφω το βλέμμα στον Άρη μου. Το αγόρι μου κάθεται στον μεγάλο καναπέ με τους αγκώνες του να ακουμπούν στα γόνατα του. Ανάμεσα στα δάχτυλά του υπάρχει ένα αναμμένο τσιγάρο και το βλέμμα του είναι στραμμένο στο τραπεζάκι μπροστά, πάνω στο οποίο υπάρχει το κινητό του. Δεν μου έριξε ούτε μια ματιά από την στιγμή που μπήκα εδώ μέσα.. 

Μάλιστα

"Καλημέρα μωρό μου" του λέω με γλυκιά φωνή και κάθομαι δίπλα του. Αν έπαθε κάτι οφείλει να μου το πει στην τελική. Αφού εμείς τα συζητάμε όλα.. ήταν κάτι που συμφωνήσαμε από κοινού με το που τα βρήκαμε πριν κάτι εβδομάδες. "Πώς είσαι?" τον ρωτάω και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο του.

Αμέσως ο Άρης χαμογελάει λοξά. "Καλά εσύ?" απαντάει. Ωστόσο εξακολουθεί να μην με κοιτάει. 

Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα στους γονείς μας. Έχουν μείνει όλοι να μας παρατηρούν σιωπηλοί. Η μάνα μου και η κυρία Στέλλα μας κοιτούν με απορία. Μόνο ο Κομνηνός με κοιτάει με ένα περίεργο, αδιευκρίνιστο βλέμμα. 

Ύποπτο

"Τρέχει κάτι?" ρωτάω απευθείας τον Άρη και τοποθετώ το χέρι μου στο πιγούνι του για να τον αναγκάσω να με κοιτάξει. Και τα καταφέρνω.. 

Το αγόρι μου στρέφει αμέσως το κεφάλι του πάνω μου και.. το βλέμμα του ταξιδεύει στο κορμί μου. "Τι φοράς?" με ρωτάει και στενεύει τα μάτια του.

Κοιτάω τον εαυτό μου. Μαύρο κοντό φόρεμα με παγιέτες και μαύρες γόβες. "Δεν πρόλαβα να αλλάξω" του λέω και στρέφω και πάλι το βλέμμα μου πάνω του. "Φύγαμε το ξημέρωμα από το μαγαζί και πήγα να κοιμηθώ στης Δώρας.. και το πρωί-"

"Έτσι βγήκες έξω?" καρφώνει τα μάτια του στα πόδια μου. "Πόσοι στην έπεσαν?" με ρωτάει και σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι μπροστά του. 

"Εμείς μήπως να πάμε στην κουζίνα?" η κυρία Στέλλα κάνει νόημα στον Κομνηνό και την μάνα μου να βγουν έξω από το σαλόνι. 

"Δεν χρειάζεται" τους απαντάει ο Άρης και σηκώνεται από τον καναπέ. "Θα πάμε εμείς πάνω να αλλάξει και η Άννα και θα κατέβουμε σε λίγο για φαγητό" προσθέτει ο Άρης και ξεκινάει να περπατάει με γρήγορο βήμα προς τις σκάλες.

Για μισό..

Εμένα δεν θα με περιμένει?

Δεν θα με πιάσει από την μέση για να ανέβουμε μαζί προς τα πάνω?

Χωρίς να χάσω και άλλο πολύτιμο χρόνο φεύγω από τον κάτω όροφο και ξεκινάω να ανεβαίνω με νεύρο τις σκάλες. "Γιατί είσαι έτσι?" τον ρωτάω με το που ανοίξω την πόρτα από το δωμάτιό του. Μπαίνω μέσα και το μάτι μου πέφτει αμέσως πάνω στο αγόρι μου που έχει ξαπλώσει ανάσκελα στο κρεβάτι του. Τα χέρια του είναι σταυρωμένα πίσω από το κεφάλι του και το βλέμμα του στραμμένο προς το ταβάνι. 

Σιωπή

"Θα μιλήσεις?" κάνω ακόμη μια προσπάθεια και κάθομαι στην άκρη του κρεβατιού.

Σιωπή

"Μάλιστα" αναστενάζω ελαφρά και στρέφω το βλέμμα μου προς το πάτωμα. "Αν είσαι έτσι επειδή χτες πήγαμε με τα παιδιά στα μπουζούκια, να σου υπενθυμίσω ότι το είχαμε κανονίσει από τα Χριστούγεννα. Είχαμε πει ότι με το που δώσουμε Παθολογία, θα κλείναμε πρώτο τραπέζι πίστα-"

"Στον Αργυρό" με διακόπτει ο Άρης. "Που όπως λες έχει και ωραίο κώλο"

Παγώνω

Αυτό από πού το ξέρει?

Στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος του. "Τι λες?" τον ρωτάω με τρεμάμενη φωνή. 

Το αγόρι μου εξακολουθεί να κοιτάει το άσπρο ταβάνι. "Πόσο ήπιες χτες?" με ρωτάει και πιάνει το πακέτο με τα τσιγάρα από το κομοδίνο.

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. Τι ερώτηση είναι αυτή τώρα? "1.. 2.. 3.. ποτά?" αναρωτιέμαι φωναχτά και μετακινώ το σώμα μου λίγο πιο κοντά στο δικό του. "Δεν θυμάμαι"

"Δεν θυμάσαι ε?" με ειρωνεύεται και φυσάει τον καπνό ψηλά. "Γενικά τι θυμάσαι από χτες το βράδυ?" με ρωτάει και μετά από πολλή ώρα στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. Τα μαύρα του μάτια καρφώνουν έντονα τα δικά μου και το αγόρι μου μένει να με κοιτάει με θυμό. Θυμό και οργή.

Τι φάση?

Αναστενάζω βαριά και πλησιάζω ακόμη περισσότερο το σώμα μου προς του Άρη. "Μωρό μου" του λέω με νάζι και σκύβω για να αφήσω ένα τρυφερό φιλί στο στήθος του. "Απλά διασκέδασα ένα βράδυ με τους φίλους μου" τοποθετώ το σώμα μου πάνω στο δικό του και τρίβω την μύτη μου με την δική του. "Μην γκρινιάζεις αγάπη μου" επιμένω και πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του. Ελάχιστα πριν αυτά ακουμπήσουν μεταξύ τους, ο Άρης γυρνάει το κεφάλι του στο πλάι και δεν με αφήνει να τον φιλήσω.

Παγώνω

Τι έγινε τώρα?

Απομακρύνω ελάχιστα το πρόσωπο μου από το δικό του και τον κοιτάω έκπληκτη. "Μπορείς να μου πεις τι έχεις?" τον ρωτάω με νεύρο. Αυτή η συμπεριφορά του έχει αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα. 

"ΚΑΙ ΤΙ ΔΕΝ ΈΧΩ!" φωνάζει το αγόρι μου και με μια απότομη κίνηση με διώχνει από πάνω του. "ΠΟΥ ΕΊΧΑΜΕ ΠΕΙ ΝΑ ΈΒΑΖΕΣ ΚΑΤΙ ΛΙΓΌΤΕΡΟ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΙΚΟ ΚΑΙ ΕΣΥ ΦΟΡΕΣΕΣ ΑΥΤΌ ΤΟ ΜΑΚΡΥ ΜΠΛΟΥΖΆΚΙ" προσθέτει και σηκώνεται όπως όπως από το κρεβάτι. 

Ξεφυσάω βαριά και ρίχνω την πλάτη μου πίσω στο στρώμα. 

Ξεκίνησε πάλι.. χτες όλη μέρα αυτό συζητούσαμε.. τι θα έβαζα εγώ το βράδυ στην έξοδο μου με τους φίλους μου..

"ΠΟΥ ΣΕ ΠΗΡΑ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΈΡΘΩ ΝΑ ΣΕ ΠΑΡΩ ΣΤΙΣ 4 ΑΠΌ ΈΞΩ, ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΑΚΟΥΣΩ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΤΙ ΩΡΑΙΟ ΚΩΛΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΑΡΓΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΣΟ ΘΑ ΉΘΕΛΕΣ ΝΑ ΤΟΝ ΧΟΥΦΤΩΣΕΙΣ!" 

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

"Είπα τέτοια μαλακία?" αναρωτιέμαι φωναχτά και κοιτάω με γουρλωμένα μάτια το ταβάνι. "Γιατί δεν θυμάμαι τίποτα?"

"ΠΟΣΟ.ΗΠΙΕΣ" γρυλίζει το αγόρι μου. "ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΗΠΙΕΣ ΔΥΟ ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΠΟΤΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΤΙΣ ΑΣΥΝΑΡΤΗΣΙΕΣ ΠΟΥ ΑΚΟΥΣΑ ΧΤΕΣ"

Στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος του. Πλέον το αγόρι μου είναι όρθιο μπροστά από το κρεβάτι του και βηματίζει πάνω κάτω άκρως νευριασμένος. Το βλέμμα του οργισμένο, καρφώνεται απευθείας στο δικό μου.

Ω φακ

"Τι.. τι.. τι άλλο σου είπα?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Σηκώνω αμέσως την πλάτη μου από το στρώμα και κάθομαι οκλαδόν πάνω στο κρεβάτι. 

"ΌΤΙ ΠΡΟΤΙΜΑΣ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ ΣΤΗΝ ΔΩΡΑ ΑΠΌ ΤΟ ΝΑ ΈΡΘΕΙΣ ΕΔΏ, ΣΠΊΤΙ ΜΟΥ, ΚΑΙ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΟΎΜΕ ΑΓΚΑΛΙΑ" μου απαντάει ο Άρης και μένει παγωμένος στην θέση του. "Και σε ρωτάω" συνεχίζει να μιλάει και με κοιτάει με ένα θυμωμένο και ταυτόχρονα πληγωμένο βλέμμα. "Κουράστηκες? Ακόμη δεν τα βρήκαμε.. ακόμη δεν παντρευτήκαμε και βαρέθηκες να κοιμόμαστε μαζί κάθε βράδυ?"

Τι μαλακίες λέει?

"Δεν σε βαρέθηκα!" του απαντώ αμέσως με αποφασιστικότητα. "Αν είναι δυνατόν! Να βαρεθώ εγώ εσένα? Με προσβάλλεις με αυτό που μου λες! Με θίγεις!" επιμένω και κουνάω τα χέρια μου στον αέρα. 

"ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΠΗΓΕΣ ΣΤΗΝ ΔΩΡΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΉΡΘΕΣ ΕΔΩ ΝΑ ΚΟΙΜΗΘΕΙΣ?" ξεκίνησε και πάλι να φωνάζει. 

Γαμώτο

Δεν είναι μόνο ότι ακούγεται σε όλο το σπίτι..

Οι φωνές με εκνευρίζουν και το ξέρει.. 

Το ξέρει πολύ καλά..

Κλείνω τα μάτια μου και εκπνέω βαριά. "Άρη" του λέω διστακτικά και τρίβω το πρόσωπο μου με τα χέρια μου. "Δεν είναι τραγικό το να κοιμάμαι αραιά και που στην κολλητή μου" του εξηγώ. "Έχω ανάγκη την παρέα της.. έχω ανάγκη να κάνω ότι κάνουν και οι υπόλοιπες κοπέλες στην ηλικία μου" 

Δεν γίνεται επειδή αποφασίσαμε να παντρευτούμε με το που πάρω το πτυχίο να μεταβώ απευθείας από την φοιτητική ζωή στην συζυγική ζωή. Ένα ένα τα βήματα. Και στην τελική έχουμε όλη την ζωή μπροστά μας.. δεν μας βιάζει κανείς.

"Για αυτό δεν φοράς το δαχτυλίδι σου στο νοσοκομείο?" η φωνή του πλέον ακούγεται πιο ήρεμη. "Γιατί έχεις την ανάγκη να κάνεις ότι κάνουν οι υπόλοιπες 24χρονες?" 

Αναστενάζω βαριά και απομακρύνω τα χέρια μου από το πρόσωπο μου.

Κοίτα να δεις τι καρφί που είναι ο Κομνηνός.

"Το δαχτυλίδι δεν το φοράω στο νοσοκομείο για πρακτικούς λόγους" του λέω και ανοίγω τα μάτια μου. Ο Άρης πλέον κάθεται μπροστά μου στο κρεβάτι και με κοιτάει με ένα κουταβίσιο βλέμμα. 

Ω μωρό μου

Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να τον αγκαλιάσω.

"Δεν γίνεται να φοράω τα γάντια πάνω από την κοτρόνα" του λέω με νάζι και μετακινώ το σώμα μου προς το μέρος του. "Ούτε να μπαίνω στα χειρουργεία με το μονόπετρο στο δάχτυλο" συμπληρώνω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα του.

"Δεν γίνεται να το αφήνεις τουλάχιστον στο ντουλαπάκι και να το βάζεις όταν πας για μάθημα στο αμφιθέατρο?" επιμένει το αγόρι μου με γλυκιά φωνή και τρίβει το πρόσωπο του στο στήθος μου. "Γιατί ο Βύρωνας είπε ότι δεν το φοράς ούτε στα μαθήματα" προσθέτει ο Άρης και τυλίγει και αυτός τα χέρια του γύρω από την μέση μου. 

Αυτός κάνει μάθημα ή παρακολουθεί εμένα?

Και στην τελική.. τι θέλει και φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν?

Αναστενάζω ελαφρά και κοιτάω το δαχτυλίδι στο χέρι μου. "Θα αφήνω κάτι τόσο ακριβό σε ένα ντουλαπάκι που μπορεί να το ανοίξει ο οποιοσδήποτε?" τον ρωτάω και του δίνω ένα γλυκό φιλί στο ξυρισμένο του κεφάλι.

"Είσαι σίγουρη πως είναι μόνο αυτό?" με ρωτάει ο Άρης και σπρώχνει το σώμα μου για να πέσει πίσω στο στρώμα. "Διότι αν προσθέσεις και το γεγονός ότι μου είπες ότι ο Αργυρός έχει ωραίο κώλο, ότι προτίμησες να κοιμηθείς στην ξανθούλα και όχι στην αγκαλιά μου και ότι γενικά.. νιώθεις την ανάγκη να βγαίνεις και να διασκεδάζεις με τους φίλους σου.." η φωνή του κομπιάζει στο τέλος. "Άννα μου" ο Άρης καλύπτει το κορμί μου με το δικό του. "Δεν με βαρέθηκες έτσι?" 

Παγώνω

Τι λέει?

Γιατί τον έπιασαν τώρα οι ανασφάλειες του?

Επειδή διασκέδασα ένα βράδυ στα μπουζούκια και μετά έμεινα στην Δώρα?

Του χαμογελάω γλυκά και τυλίγω τα πόδια μου γύρω από την μέση του. "Τι λες αγάπη μου?" τον ρωτάω και αγκαλιάζω το πρόσωπο του με τις παλάμες μου. "Εγώ να βαρεθώ ποτέ τον άνδρα μου?" πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά του και του δίνω ένα γλυκό φιλί. "Μαζί, θα είμαστε μωρό μου.. μαζί" τον διαβεβαιώνω και καρφώνω τα μάτια μου στα δικά του.

Μαύρο στο πράσινο.

Το αγόρι μου με κοιτάει με ένα ταυτόχρονα θλιμμένο και τρυφερό βλέμμα. "Θέλω να κοιμόμαστε κάθε βράδυ αγκαλιά ψυχή μου" παραδέχεται και τοποθετεί τα χέρια του κάτω από την πλάτη μου. "Μου έλειψες πολύ χτες.. δεν.. δεν μπορούσα να κοιμηθώ χωρίς εσένα κορίτσι μου"

Του χαμογελώ αχνά και ενώνω τα μέτωπα μας. "Άνδρα μου όμορφε" με τα άκρα των ποδιών μου του κατεβάζω σιγά σιγά την μαύρη φόρμα του. "Και εμένα μου έλειψε να ξυπνάω δίπλα σου" τοποθετώ τα χέρια μου στους γλουτούς του. "Και όσον αφορά το άλλο.. εμμ.. μωρό μου εσύ.. εσύ είσαι ο πιο τέλειος άνδρας στον κόσμο όλο!" παραδέχομαι και ευελπιστώ να μην το συνεχίσει αυτό με τον Αργυρό. Πάντως όπως και να έχει.. πρέπει να σταματήσω να πίνω τόσο πολύ.. λέω μαλακίες.. χοντρές μαλακίες..

Ο Άρης μου χαμογελάει τρυφερά. "Σου αρέσω?" το χέρι του σηκώνει ελαφρά το φόρεμα μου και παραμερίζει το εσώρουχο μου στην άκρη. "Άσχετα από το γεγονός ότι με αγαπάς και άσχετα από το γεγονός ότι ξέρω να γαμάω.." τα δάχτυλά του μπαινοβγαίνουν με δεξιοτεχνία μέσα μου. "Σαν άνδρας σε καυλώνω?" η φωνή του τώρα ακούγεται βαριά.

Κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι. "Άπειρα" παραδέχομαι και γλιστράω το χέρι μου στο μόριο του. Το τρίβω απαλά για να σκληρύνει και άλλο και το καθοδηγώ προς την είσοδο του κόλπου μου. "Κάνε μου έρωτα" τον παρακαλώ.

Αμέσως ακούω ένα μουγκρητό να βγαίνει από το στόμα του. "Θέλω τόσο γαμημένα πολύ να σου αρνηθώ μωρό μου" παγώνω. Τι λέει? Να μου αρνηθεί? "Από την στιγμή που μιλήσαμε χτες το βράδυ στο τηλέφωνο και μου είπες αυτές τις παπαριές, αποφάσισα να σε τιμωρήσω με 10 μέρες ξηρασίας, αλλά.." νιώθω την στύση του να γλιστράει μέσα μου. "Γαμώ την καρδιά μου γαμώ" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από τα χείλη του. "Μωρέ καλά με λέει ο Πάνος μουνόδουλο" 

Πώς τον λέει ο Πάνος?

Αμέσως ξεκινάω να γελάω. "Μου αρέσει το σεξ μαζί σου" παραδέχομαι και πιέζω τους γλουτούς του για να γίνουν οι ωθήσεις του πιο βαθιές. "Θέλω όλη μέρα να είσαι μέσα μου, αγάπη μου.. γίνεται?"

Ο Άρης αναστενάζει βαριά και σφραγίζει το στόμα του στο δικό μου. "Ότι θέλει η γυναίκα μου" λέει με αισθησιακή φωνή και συνεχίζει να μπαίνει και να βγαίνει μέσα μου. "Είσαι όλη μου η ζωή Άννα μου, όλη!" 

Χαμογελάω αχνά πάνω στα χείλη του. 

Και αυτός είναι η ζωή μου όλη. 

Η αγάπη μου όλη.

Η ψυχή μου όλη.

"Είμαι τυχερή που σε βρήκα Άρη μου" ψιθυρίζω. "Είμαι τυχερή που με αγάπησες" 

Νιώθω το αγόρι μου να με σφίγγει ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του. "Είμαι τυχερός που με άφησες να μπω μέσα σου" μου λέει και ενώνει τα μέτωπα μας. "Μέσα στο σώμα σου.. μέσα στην καρδιά σου.. μέσα στην ψυχή σου" οι λέξεις παρεμβάλλονται από τους αναστεναγμούς του. "Άσε με να σε κάνω ευτυχισμένη" προσθέτει και αυξάνει τον ρυθμό που μπαινοβγαίνει μέσα μου. 

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην αίσθηση. Στην υπέροχη αυτή αίσθηση του έρωτα που μου κάνει ο άνδρας μου. "Είμαι ήδη ευτυχισμένη μαζί σου, αγάπη μου" παραδέχομαι και του δίνω ένα γλυκό και παρατεταμένο φιλί στα χείλη του.

Πολύ ευτυχισμένη.

Άπειρα ευτυχισμένη.

Και πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά άλλωστε?

Μου δίνει τα πάντα.. τα πάντα του..

Την ψυχή του

Την καρδιά του

Το σώμα του

Την αγάπη του

Τον έρωτα του

Ναι, τα πάντα του.

"Σε αγαπάω" του ψιθυρίζω και σφίγγω το κορμί του στην αγκαλιά μου. "Σε αγαπάω πολύ"

Ο Άρης μου αναστενάζει βαριά. "Εγώ σε αγαπάω περισσότερο, ομορφιά μου" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. "Αφέσου.. αφέσου και νιώσε πριγκίπισσα μου" 

Ω Θεέ μου

Μα αυτό το έχω κάνει εδώ και καιρό

Τον γνώρισα

Αφέθηκα

Ένιωσα

Και διάολε.. ήταν ότι καλύτερο..

Είναι ότι καλύτερο..