Αφιέρωση Κεφαλαίου

KatrinGiannopoulou

Black_Wolf_007

arxontoula_lekka

**********************

31 Δεκεμβρίου

Άννα

"Τα μαλλιά μου είναι εντάξει?"

Η Δώρα με κοιτάει λοξά και αναστενάζει βαριά. "Ναι" μου απαντάει και στρέφει το κεφάλι στης στο παράθυρο του αυτοκινήτου.

"Το κραγιόν? Η μάσκαρα? Το ρουζ? Μήπως το highlighter είναι υπερβολικό? Μήπως δεν ταιριάζει με την σκιά?" 

Σιωπή

"Δώρα με ακούς που σου μιλάω?" επιμένω. Τι κάθεται και κοιτάει ακριβώς? Λες και δεν την έχει ξαναδεί βράδυ την Αθήνα!

"Σε ακούει κορίτσι μου" απαντάει η μάνα μου από την θέση του συνοδηγού. "Σε άκουσε και αυτήν την φορά και τις προηγούμενες 30 που την ρώτησες.. άσ'την ήσυχη την σουρλουλού επιτέλους! Είσαι μια χαρά!" 

ΜΙΑ ΧΑΡΑ? 

ΜΟΝΟ?

"Δεν θέλω να είμαι μια χαρά, δεν μου φτάνει!" τους ανακοινώνω και παίρνω μια βαθιά ανάσα. "Θα με δει μετά από 6 μήνες.. 7 σχεδόν! Θέλω να είμαι μια θεά!" κλείνω τα μάτια μου και ρίχνω το σώμα μου με φόρα πίσω στο κάθισμα. "Γιώργο, γύρνα πίσω.. θέλω να αλλάξω φόρεμα.. θα βάλω το κόκκινο τελικά" 

Βλακεία έκανα και τους άκουσα. Δεν έπρεπε να είχα βάλει αυτό το μαύρο φόρεμα με τις χρυσές λεπτομέρειες.. δεν λέω.. το ντεκολτέ είναι αβυσσαλέο, θα του αρέσει σίγουρα.. αλλά με το κόκκινο θα κάνω μεγαλύτερη εντύπωση. 

"Δεν γυρνάω με καμία Παναγιά" Ο αδερφός μου συνεχίζει με την οδήγηση. "Ρε κοπέλα μου, μουνάρα είσαι και με αυτό το φόρεμα. Άκουσε με, άνδρας είμαι. Δεν λέω, και το κόκκινο καλό ήταν.. αλλά δεν χρειάζεσαι πάντα αυτό το χρώμα για να εντυπωσιάσεις"

Μωρέ λες?

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στην φίλη μου. "Εσύ τι λες?" την ρωτάω. Θέλω την γνώμη της.. θέλω να με δει ο Άρης μου και να πάθει.. να με καρφώνει με τα μάτια του σε όλο το δείπνο.. να μην μπορεί να ξεκολλήσει από πάνω μου.

"Ότι είσαι υπερβολικά πολύ αγχωμένη Άννα" μου απαντάει αμέσως η Δώρα και με κοιτάει με ένα τρυφερό βλέμμα. "Ησύχασε! Και θυμήσου ότι στο δείπνο δεν θα είστε μόνοι σας. Ο Κομνηνός κάλεσε 50 άτομα.. μεταξύ των οποίων και μερικούς καθηγητές μας.. μην κάνεις τίποτα όσο θα είμαστε στο τραπέζι.. ότι έχεις στο νου σου, άσ'το για μετά"

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου. "Γιατί θα είμαστε τόσοι πολλοί?" Εγώ νόμιζα ότι θα ήμασταν εμείς και εμείς.. ειδικά από την στιγμή που κάλεσαν και την μάνα μου.. νόμιζα ότι θα ήταν κάπως πιο κλειστό το ρεβεγιόν.. κάπως πιο.. 

Οικογενειακό να το πω?

"Γιατί με το σημερινό δείπνο ο Κομνηνός γιορτάζει και τον γάμο του με την Στέλλα και την επιστροφή του γιου του από το εξωτερικό" απαντάει ο αδερφός μου. "Μιλήσαμε σήμερα το πρωί με τον Άρη.. δεν πρόλαβα να στα πω.. είχες και αυτά τα γιαούρτια? Κρέμες? Δεν ξέρω.. είχες αυτές τις μαλακίες τέλος πάντων στο πρόσωπο και αυτά τα αγγούρια και δεν μπορούσαμε να συννενοηθούμε"

"Ώστε παντρεύτηκαν ε?" τον ρωτάω και χαμογελάω πικραμένα. Δεν είναι ότι δεν χαίρομαι που οι γονείς του άνδρα που αγαπάω είναι και επίσημα πλέον μαζί. Απλά.. απλά.. Κλείνω τα μάτια μου και ξεφυσάω βαριά. Πόσα ακόμη γεγονότα έχω χάσει άραγε από την ζωή του τους τελευταίους 6-7 μήνες?

"Ναι" λέει ο Γιώργος και επιταχύνει. Πάλι καλά.. άντε να φτάνουμε σιγά σιγά.. θέλω να τον δω επιτέλους! "Τα Χριστούγεννα στο Άμστερνταμ.. οι τρεις τους ήταν.. ήθελαν κάτι κλειστό"

"Πολύ κλειστό ήταν αυτό!" πετάγεται η μάνα μου. "Εμείς στο χωριό κλειστό γάμο θεωρούμε αυτόν που έχει 350 άτομα.. το μισό χωριό δηλαδή" ξεφυσάει βαριά και κοιτάει τον Γιώργο. "Στον δικό σου παλικάρι μου θα καλέσουμε όλο το χωριό, ναι?" 

Ο Γιώργος για μια στιγμή παγώνει. "Ε?" ρωτάει αόριστα.

Βλέπω την Δώρα δίπλα μου να χαμογελάει ύπουλα. "Δεν ξέρω τι θα κάνει ο Γιώργος στον γάμο του, πάντως εγώ στον δικό μου θα καλέσω πάνω από 1000 άτομα!" ο τόνος της είναι κοφτός.

"Εγώ δεν θέλω να παντρευτώ" επιμένει ο αδερφός μου και κοιτάει την Δώρα μέσα από τον καθρέπτη του αυτοκινήτου. "Τα έχουμε ξεκαθαρίσει αυτά ρε μωρό μου.. και συ ρε μάνα τι μιλάς και μου την ξεσηκώνεις?"

Ωχ άρχισαν πάλι.

"Εσύ μην παντρεύεσαι" του απαντάει αμέσως η φίλη μου. "Εγώ όμως θα το κάνω" Η Δώρα σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της. Θυμωμένο mood on.

"Και αυτό πώς θα γίνει ρε μάτια μου ακριβώς ?" αναρωτιέται φωναχτά και αλλάζει ταχύτητα. 

"Απλό είναι. Θα σε χωρίσω και θα τα φτιάξω με άλλον" 

Ο αδερφός μου πατάει φρένο απότομα και γυρνάει να την κοιτάξει. "Μήπως θες ένα άγριο γαμήσι για να συνέλθεις και να σταματήσεις να λες μαλακίες?" γρυλίζει. 

ΓΙΑΤΙ ΠΑΤΗΣΕ ΦΡΕΝΟ? 

Αχ δεν θα φτάσουμε ποτέ!

"ΤΙ ΛΟΓΙΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ?" επεμβαίνει η μάνα μου. "Σε παρακαλώ κορίτσι μου.. μην τον ακούς.. δεν ξέρει τι λέει" στρέφει το σώμα της προς το μέρος μας. "Γίνεται σας παρακαλώ να ηρεμήσουμε? Μια φορά πάμε κάπου σαν οικογένεια οι τέσσερις μας.. γιατί φωνάζουμε και βρίσκουμε αφορμές από το πουθενά για να μαλώσουμε?" μας ρωτάει. 

Σιωπή στο αυτοκίνητο.

Η μάνα μου μας κοιτάει όλους έναν προς έναν.

Ο Γιώργος τρίβει το πρόσωπο του με το χέρι του, η Δώρα κοιτάει έξω από το παράθυρο και εγώ.. 

Εγώ απλώνω μια ακόμη στρώση από το ματ κραγιόν μου. 

"Κατεβείτε" λέει ο Γιώργος έπειτα από ακόμη δέκα λεπτά οδήγησης και ξεκλειδώνει τις ασφάλειες του αυτοκινήτου. "Φτάσαμε" 

Κοιτάω την ώρα στο κινητό μου. 21:02. Επιτέλους! Στις εννιά ακριβώς έγραφε η πρόσκληση που λάβαμε! Και πολύ αργήσαμε!

Βγαίνω από το αυτοκίνητο και κοιτάω την είσοδο της λέσχης. Politia Tennis Club στην Κηφισιά. Εγώ έχω κάνει σεξ εδώ. Μέσα στα ανδρικά αποδυτήρια.. και πιο συγκεκριμένα στις ντουζιέρες. Ωραίες εποχές.

"ΓΙΩΡΓΟΟΟΟΟΟΟΟΟΟ" φωνάζει η μάνα μου και γυρνάνε 15 κεφάλια να την κοιτάξουν. "ΣΟΥ ΚΛΈΒΟΥΝ ΤΟ ΑΜΑΞΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ. ΤΡΕΧΑ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ! ΤΡΕΧΑ!" 

Τι νομίζει πώς κάνει?

"Ρε μάνα!" ο Γιώργος ξεφυσάει βαριά και την πιάνει από την μέση της. "Ο παρκαδόρος είναι! Μην φωνάζεις το κέρατο μου μέσα! Έχει κόσμο το μέρος!" της ψιθυρίζει με νεύρο. 

"Και επειδή είναι αυτό το πάρκο που είπες.. μπορεί να κλέβει αυτοκίνητα?" επιμένει η Ζωίτσα και ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα στο παιδί που έχει μείνει να μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. 

"Είναι εντάξει!" επεμβαίνω και του κάνω νόημα να πάρει το αμάξι από την είσοδο της λέσχης. Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου προς την μάνα μου και της στενεύω τα μάτια μου. "Μην μιλήσεις ξανά σήμερα, να χαρείς.. έχω που έχω το άγχος μου.. θα έχω να επιβλέπω και εσένα?" την ρωτάω και αναστενάζω βαριά. 

Ας μην με κάνει άλλο ρεζίλι Θεέ μου! Θέλω να έχω αλλού στραμμένη την προσοχή μου σήμερα. Δεν μπορώ να κάνω και babysitting στην Ζωίτσα. Κάπου έλεος δηλαδή!

"Τέρμα οι φωνές" λέει ο αδερφός μου και μας κάνει νόημα να προχωρήσουμε προς το εστιατόριο της λέσχης. "Σε λίγο θα είμαστε με κόσμο.. άγνωστο κόσμο.. σας παρακαλώ πολύ να ηρεμήσουμε"

"Άμα θέλουμε" του απαντάει με νεύρο η φίλη μου και με πιάνει αγκαζέ. 

Αυτή ακόμη δεν ηρέμησε από την προηγούμενη συζήτηση?

Μα καλά τι τους έχει πιάσει σήμερα και συμπεριφέρονται όλοι έτσι?

Πρέπει ντε και καλά να μας βρει το νέο έτος με νεύρα?

Δεν μπορούν να απολαύσουν απλά την έξοδο μας? 

Γιατί εγώ αυτό σκοπεύω να κάνω!

Με το που μπούμε μέσα στην αίθουσα του εστιατορίου, κοιτάω γύρω μου τον χώρο. Είναι πανέμορφος! Από το ταβάνι κρέμονται κορδέλες και χριστουγεννιάτικα στολίδια, στο κέντρο υπάρχει ένα μεγάλο λευκό Χριστουγεννιάτικο δέντρο που είναι στολισμένο με κόκκινες μπάλες και όλα τα τραπέζια και οι καρέκλες είναι καλυμμένες με ένα λευκό ύφασμα με κόκκινες και χρυσές λεπτομέρειες! 

Ναι, ότι πρέπει είναι αυτό το μέρος για την επανασύνδεση μας με τον Άρη μου.

Διότι από σήμερα θα είμαστε και πάλι μαζί. Πρέπει να είμαστε και πάλι μαζί. Δεν ξέρω πώς θα τον διεκδικήσω.. δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω ακριβώς για να του αποδείξω ότι μου έλειψε, ότι τον αγαπάω και ότι τον εμπιστεύομαι.. αλλά.. θα το προσπαθήσω! Θα κάνω ότι μου βγει την στιγμή που θα τον δω, ότι μου πει η καρδούλα μου. 

Δεν είναι ότι δεν σκέφτηκα τρόπους για να τον διεκδικήσω όπως μου ζήτησε εκείνη την μοναδική φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο την ημέρα της γιορτής μου, απλά.. κανένας από αυτούς δεν ήταν εφικτός.. ή στα πλαίσια της λογικής. 

Αρχικά σκέφτηκα να πάρω το αεροπλάνο και να πάω να τον βρω. Άνοιξα το πορτοφόλι μου και μέσα υπήρχαν 31 ευρώ ακριβώς. Την ίδια στιγμή στην τράπεζα είχα 78 ευρώ ακριβώς. Τα εισιτήρια για το Άμστερνταμ έκαναν τα φτηνότερα 230 ευρώ μετ'επιστροφής. 

Και σας ρωτάω.. δεν είναι άδικο? 

Μετά σκέφτηκα να φτιάξω instagram και να ποστάρω όλες μας τις φωτογραφίες που είχαμε μαζί από παλιά.. αλλά.. come on.. είπαμε ότι έκανα ένα βήμα πιο κοντά στην ενηλικίωση.. αποφάσισα να μην κάνω πέντε πίσω με αυτήν την ενέργεια. 

Και τελικά, αφού απορρίφθηκαν αυτές οι δύο επιλογές, κατέληξα στο γεγονός ότι θα κάνω τα πάντα για να είμαστε και πάλι μαζί από την στιγμή που θα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα. Από σήμερα το βράδυ δηλαδή.

Για αρχή θα τρέξω στην αγκαλιά του.. θα τον φιλήσω.. θα του πω ότι τον αγαπάω.. και μετά βλέπουμε.

Στρέφω το βλέμμα μου στο μεγάλο τραπέζι που είναι δίπλα από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Βλέπω απευθείας τον Κομνηνό.. την κυρία Στέλλα δίπλα του.. άλλους 1..2..3..13 καθηγητές από την σχολή μας με τις γυναίκες τους.. τον Πάνο, τον Μάριο, τον Νίκο, την Μαίρη, την Νάντια και .. ωπ. Ο Μάνος και ο πατέρας του είναι αυτοί? Δεν μου είχε πει ο κολλητός μου ότι είναι και εκείνοι καλεσμένοι! Επίσης.. 

Που είναι η μαμά του?

"Στις ομορφιές σου" μου λέει ο Μάνος και μου δείχνει την καρέκλα δίπλα του. Αφού χαιρετήσαμε τους υπόλοιπους, ήρθε η ώρα να κάτσουμε. 

"Σε ευχαριστώ" του απαντώ και κάθομαι στην άδεια καρέκλα. Με το βλέμμα μου ψάχνω τον Άρη. Μα πού είναι? Ακόμη να έρθει?

"Η Στέλλα μόλις μου είπε ότι καθυστέρησε η πτήση του Άρη, κόρη μου" Η μάνα μου κάθεται στην κενή θέση δίπλα μου. Με αυτόν τον τρόπο έχω τον Μάνο στα δεξιά μου, και την Ζωίτσα στα αριστερά μου.

"Μην κάνεις έτσι.. ηρέμησε" μου λέει η Δώρα και κάθεται από την απέναντι μεριά, δίπλα στον Γιώργο. 

"Τι κάνω?" απορώ και της σηκώνω τα φρύδια μου. 

"Τρέμεις" επεμβαίνει ο αδερφός μου και κάθεται δίπλα της και απέναντι από την μάνα μου. Με αυτόν τον τρόπο έχουν μείνει δύο θέσεις κενές απέναντι από εμένα και τον Μάνο. Κοιτάω γύρω μου. Όλοι οι φίλοι του Άρη, εδώ είναι. Περιμένουμε και κανέναν άλλον? 

Προς τι η δεύτερη κενή καρέκλα?

"Στέφανε!" αναφωνεί η μάνα μου με το που δει τον πατέρα του κολλητού μου. "Πόσο καιρό έχω να σε δω? Τι κάνεις? Πώς είσαι?" τον ρωτάει και τσουγκρίζει τα ποτήρια τους. "Πού είναι η Μαργαρίτα?" 

Ο πατέρας του Μάνου χαμογελάει πικραμένα. "Χωρίσαμε πρόσφατα" της ανακοινώνει.

Αμέσως βλέπω τα μάτια της μάνας μου να αστράφτουν. "Κρίμα" του απαντάει και του δίνει ένα βλέμμα συμπόνιας. Την κοιτάζω καλύτερα. Προσποιείται. Χαίρεται στην πραγματικότητα. Αλλά για μισό.. 

Γιατί χαίρεται?

Ζωίτσα.. 

Μην μου πεις..

Χαμογελάω λοξά και στρέφω το βλέμμα μου στον Μάνο. "Δεν μου είπες ότι χώρισαν οι γονείς σου" του λέω όλο έκπληξη.

Αμέσως ο Μάνος σφίγγεται. "Πηδιόταν με τον pool boy" μου απαντάει και δεν με κοιτάει καν. 

Σοκ

"Μάνο" η φωνή μου ακούγεται διστακτική. Τοποθετώ το χέρι μου στον ώμο του και τον χαϊδεύω απαλά. "Συγγνώμη.. δεν.. που να το φανταστώ" ακούγομαι λυπημένη. Και είμαι στην πραγματικότητα, διότι ο Μάνος είναι κολλητός μου και κάτι τέ-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Η καρδιά μου χάνει 15 χτύπους στην σειρά.

Το οξυγόνο φεύγει από το σώμα μου. 

Τα πόδια μου μουδιάζουν.

"Καλησπέρα σας!" αναφωνεί ο Άρης με μια εμφανέστατη χαρά στην φωνή του. 

Νιώθω την καρδιά μου να ραγίζει.

Νιώθω το στομάχι μου να σφίγγεται.

Νιώθω το αίμα να παγώνει στις φλέβες μου.

"Πώς είστε? Μαμά? Μπαμπά?.. Ναι.. είχαμε τρεις ώρες καθυστέρησης λόγω καιρού.. αλλά εντάξει.. φτάσαμε.. κύριε Αναστασιάδη! Πόσο δίκιο είχατε.. σας στέλνει χαιρετισμούς ο κύριος Peterson! Να σας γνωρίσω και την κόρη του.. Alex Peterson! Alex.. this is my professor, Mr Anastasiadis and this is Alex, Alex Peterson" 

Πιάνω αμέσως το πόδι του Μάνου κάτω από το τραπέζι και το σφίγγω. 

Είναι η πρώτη κίνηση που κάνω μετά από δέκα λεπτά.

Το βλέμμα μου ωστόσο ακολουθεί στο χώρο το αγόρι με τον οποίο είμαι τρελά ερωτευμένη.

Αλλά όχι μόνο αυτό.

Και σας ρωτάω..

ΠΟΙΑ.ΣΤΟ.ΔΙΑΟΛΟ.ΕΙΝΑΙ.ΑΥΤΗ.ΔΙΠΛΑ.ΤΟΥ

"Άννα... δεν νιώθω καλά" ψιθυρίζει ο Μάνος στο αυτί μου. 

Εγώ νομίζεις ότι είμαι καλύτερα?

Το σώμα μου τρέμει και πάλι.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή. 

Η ανάσα μου βαθαίνει και γίνεται πιο γρήγορη.

"Ποια είναι αυτή η μουνάρα που ήρθε με τον Άρη?" επιμένει ο Μάνος.

Νιώθω τα πρώτα δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους.

Το κάτω χείλος μου τρέμει.

Πονάω

"Γεια σας ρε παίδες! Πώς είστε?" Ο Άρης ενθουσιασμένος όσο ποτέ άλλοτε χαιρετάει τους φίλους του έναν προς έναν. "Την Alex την θυμάστε έτσι?" ρωτάει την παρέα του. 

"Ξεχνιέται τέτοιο κομμάτι?" απαντάει ο Πάνος.

Πονάω πολύ

"Άννα πρέπει να μάθουμε αν τρέχει κάτι μεταξύ τους" μου ψιθυρίζει ο Μάνος στο αυτί. 

Ξεροκαταπίνω

ΥΠΆΡΧΕΙ ΑΥΤΗ Η ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ?

"Δεν θα το αντέξω να μου φάει και δεύτερη γκόμενα ο μαλάκας" ο Μάνος δεν βάζει γλώσσα μέσα. "Και εγώ αυτήν την γυναίκα την θέλω" 

Παίρνω το βλέμμα μου για πρώτη φορά από πάνω τους και κοιτάω άψυχα τον κολλητό μου. Έχει μείνει παγωμένος στην θέση του να καρφώνει την ξανθιά που έχει έρθει με τον Άρη. Τα μάτια του είναι γουρλωμένα και το στόμα του ορθάνοιχτο. Με το χέρι του πιάνει την καρδιά του κάτω από το σακάκι του. 

"Μα κοίτα μάτι.. μπλε σαν την θάλασσα στο Ναυάγιο της Ζακύνθου.. κοίτα μαλλιά.. κοίτα χαμόγελο.. κοίτα χείλη.. ω Θεέ μου.. μόλις μου σηκώθηκε.. κοίτα μπούστο.. κοίτα μέση.. κοίτα.. κοίτα.." Ο Μάνος ξεροκαταπίνει. "Άννα κοιτάς? Ή τζάμπα σου απαριθμήζω τα κάλλη της μελλοντικής μου συζύγου?" Νιώθω το χέρι του κολλητού μου πάνω στο μπράτσο μου να με ταρακουνάει ελαφρά. 

Κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία και στρέφω και πάλι το κεφάλι μου προς τα μπροστά.

Τι έγινε μόλις?

Η ανάσα μου βγαίνει τόσο άρρυθμη όσο ποτέ άλλοτε από μέσα μου.

Το σώμα μου τρέμει σαν ψάρι έξω από το νερό.

Αναστενάζω βαριά.

Άννα πρέπει να ηρεμήσεις.

Εισπνοή

Εκπνοή

Τον εμπιστεύεσαι.. τον εμπιστεύεσαι.. 

"Ω Θεέ μου.. έχει και κώλο Άννα.. μόλις γύρισε και τον είδα.. Άννα θα τελειώσω επιτόπου.. κάνε κάτι" ο Μάνος συνεχίζει να με ταρακουνάει.

Παγώνω

ΤΟΝ ΕΜΠΙΣΤΕΎΕΣΑΙ??????

Ανοίγω αμέσως τα μάτια μου και τα καρφώνω πάνω στον Άρη.

Με κοιτούσε ήδη.

Το σαγόνι μου σφίγγεται.

Τα μάτια μου γίνονται δυο σχισμές.

Τα χέρια μου γίνονται δυο γροθιές κάτω από το τραπέζι.

"Είσαι όμορφη" η φωνή του Άρη ακούγεται γλυκιά. "Πολύ όμορφη" 

Ο άνδρας που αγαπώ είναι όρθιος από την απέναντι πλευρά του τραπεζιού και με τρώει με τα μάτια του τα τελευταία δέκα λεπτά. Το βλέμμα του, καρφωμένο στο δικό μου, κρύβει υπέρμετρη τρυφερότητα. Μαύρο στο πράσινο. Σ'αγαπάω, μου λέει χωρίς φωνή και χωρίς να κουνήσει τα χείλη του. Απλά τα μάτια του, αυτό προδίδουν.. αυτό μου δείχνουν.. αυτό νιώθω.

Χαμογελάω πικραμένα και σπάω την έντονη οπτική μας επαφή. Αν με αγαπάει όπως λέει, τι κάνει το τσουλί δίπλα του?

"Και εσύ καλός είσαι" του απαντάω και δεν τον κοιτάω καν. Βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα μέσα από το τσαντάκι μου και ανάβω αμέσως ένα. 

"Hmmm. Hi I'm Alex" ακούγεται η φωνή της ξανθιάς από δίπλα. 

"Εμ Alex" τον λόγο παίρνει ο Άρης. "You've met almost everyone the last time my friends visited me back in Eindhoven, except for Dora, Manos and.. and.. Anna" 

Χαμογελάω λοξά και φυσάω τον καπνό στο πλάι. Τι έγινε Αρούλη? Είναι κάπως άβολο όλο αυτό, ε?

Το βλέμμα μου εξακολουθεί να είναι στραμμένο πάνω στο άδειο πιάτο μπροστά μου.

"Ποια είναι αυτή?" με ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα. 

Την κοιτάω φευγαλέα. "Μην μιλήσεις ξανά για το υπόλοιπο βράδυ" της ψιθυρίζω με νεύρο.

"Τι λες καλέ? Θα μείνω με σταυρωμένα τα χέρια να παρακολουθώ μια Ολλανδέζα να μας τρώει τον γαμπρό?" κάνει μια παύση και συνεχίζει. "Άννα κάνε κάτι" νιώθω το χέρι της πάνω στο μπούτι μου να με τσιμπάει με δύναμη. "Έχω ήδη κλείσει τον γιο του Ανέστη από το καφενείο για να παίξει κλαρίνο στον γάμο σας που θα γίνει φέτος το καλοκαίρι στα γενέθλιά σου.. δεν μπορώ να εκτεθώ παιδί μου.. κάνε κάτι ο γαμπρός φεύγει"

"Σκάσε" της απαντώ και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι μπροστά μου.

"Hm.. Hi! I'm Alex" Βλέπω ένα λεπτεπίλεπτο χέρι να αιωρείται μπροστά μου για χειραψία. 

Αμέσως σηκώνω το κεφάλι μου και καρφώνω τα μάτια μου πάνω στου Άρη. "Ποια είναι αυτή η πουτάνα?" ρωτάω καθώς της δίνω το χέρι μου.

Σε κλάσματα δευτερολέπτου το πρώην αγόρι μου παγώνει και γουρλώνει τα μάτια του. "She told you that her name is Anna" της λέει και μου στενεύει τα μάτια του. Τι λες? διαβάζω τα χείλη του να με ρωτάνε και ταυτόχρονα της κάνει την καρέκλα πίσω για να κάτσει.

Γελάω

Γελάω

Γελάω

Εμένα ποτέ δεν μου τράβηξε την καρέκλα για να κάτσω.

"Γίνεται να μην βρίζεις την μελλοντική μου σύζυγο?" με ρωτάει ο Μάνος από δίπλα.

"Σκάσε και εσύ" του απαντώ και ανάβω ακόμη ένα τσιγάρο.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στον Άρη. Έχει κάτσει απέναντι μου και με κοιτάει με μια ξεκάθαρη έκπληξη να διαγράφεται στο πρόσωπο του. Τα μάτια του παίζουν ανάμεσα στα δικά μου, το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μου και στην Ζωίτσα. "Είσαι καλά?" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή.

Του χαμογελάω λοξά. "Όχι" του απαντώ με ειλικρίνεια. "Εσύ?" 

Αμέσως το αγόρι μπροστά μου κλείνει τα μάτια του και περνάει το ένα του χέρι πάνω από το πρόσωπό του. Με αυτήν την κίνηση μου δίνει λίγο χρόνο για να τον επεξεργαστώ καλύτερα. Τα μαλλιά του εξακολουθούν να είναι κοντά.. ωστόσο έχουν μακρύνει λίγο σε σχέση με την τελευταία φορά που τον είδα. Τα γένια του είναι 3 ημερών σίγουρα και το κοστούμι του-

Παγώνω

ΑΠΌ ΠΟΤΕ ΦΟΡΑΕΙ ΚΟΣΤΟΥΜΙ?

Γελάω

Εγώ τον παρακαλούσα να βάλει, και αυτός έλεγε ότι τέτοιες φλωριές δεν τις κάνει.

Τι έγινε τώρα και άλλαξε γνώμη? 

Μήπως η Alex τους θέλει κοστουμάτους?

"Alex" την σιωπή σπάει ο Μάνος. "Is this your first time in Greece? You like it here?" 

Τον κοιτάω λοξά. Τώρα βρήκε να κάνει greek καμάκι?

"Yeah, Manos is it? Right?" ο κολλητός μου της γνέφει θετικά. "When I first met Aris back in Eindhoven and saw pics from Greece-"

"Pics or.. dicks?" την διακόπτω και της ρίχνω ένα δολοφονικό βλέμμα. 

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

Το τσουλί γουρλώνει αμέσως τα μάτια του. "Excuse me? What did you just say?" το παίζει ανήξερη? 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

Αμέσως ο Άρης στρέφει το βλέμμα του πάνω της. "She doesn't speak english good enough, don't misjugde her" της λέει και αμέσως μετά καρφώνει τα μαύρα μάτια του πάνω μου. 

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

"Πας καλά?" με ρωτάει ο άνδρας που αγαπώ με μια ξεκάθαρη ενόχληση στην φωνή του. "Τι μαλακίες λες?" 

Σηκώνω τα φρύδια μου και τον κοιτάω έκπληκτη. "Εγώ τι μαλακίες λέω? Ή εσύ τι μαλακίες κάνεις?" με το χέρι μου του δείχνω την ξανθιά. "Ποια είναι αυτή?" τον ρωτάω και τον καρφώνω έντονα στα μάτια. 

"I'm so sorry, but I don't speak greek, so.. would you mind speaking in english so I may be part of the conversation?" ρωτάει το τσουλί.

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

"Of course, ε Άννα?" πετάγεται ο Μάνος από δίπλα μου. Χέσε με και εσύ! "What do you do for a living Alex? Just for you to know, I'm a med student and my secialty will be gynecology in the future" Θα τον σκοτώσω μετά τον κολλητό μου. 

Προς το παρών είμαι πολύ απασχολημένη με το να κοιτιέμαι έντονα με τον Άρη. Το αγόρι μπροστά μου έχει μείνει να με καρφώνει με τα μαύρα του μάτια να είναι δυο σχισμές. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και τα χέρια του γροθιές πάνω στο τραπέζι. 

Και σας ενημερώνω.. έχω πάρει ακριβώς την ίδια στάση. 

"I'm a model.. a Victoria Sectret's model, actually" του απαντάει η ξανθιά. 

Ξεροκαταπίνω

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν.

"Wow!" ο Μάνος ακούγεται καταενθουσιασμένος. "I didn't have a clue that Aris knew such beautiful creatures in person" 

Γιατί είχα εγώ?

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

"Σου είπα να σταματήσεις να μιλάς" της απαντώ χωρίς να πάρω το βλέμμα μου από τον Άρη.. εξακολουθούμε να κοιτιόμαστε έντονα στα μάτια. 

Εγώ τον κοιτάω με μίσος και πόνο και αυτός με κοιτάει με..

Παγώνω

Απογοήτευση είναι αυτή?

Γιατί είναι απογοητευμένος ακριβώς? 

Που δεν κουνάω την ουρά μου πέρα δώθε από χαρά επειδή γνώρισα ένα μοντέλο της Victoria Secret από κοντά? Πού δεν πετάω την σκούφια μου όπως κάνει ο Μάνος?

"I met Aris through my father the first week after he started working for him and it was love at first sight! Hahaha! I mean... don't misunderstand me, we are not a couple of course, but we glued in the moment. We started hanging out everyday after work.. he even came to see one of my photoshootings! It's a shame not to say that everyone liked him at the studio! He has such a great taste of humor!" Το τσουλί με το που τελειώσει την πρόταση της τοποθετεί το χέρι της πάνω στον ώμο του Άρη και τον χαϊδεύει απαλά.

Σπάω αμέσως την οπτική μας επαφή με το αγόρι μπροστά μου και κοιτάω το λεπτό χέρι της ξανθιάς που βρίσκεται πάνω στο σώμα του.

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

Χαμογελάω πικραμένα. 

Ώστε κόλλησαν στην στιγμή ε?

Ώστε έβγαιναν κάθε μέρα μετά την δουλειά ε?

Ώστε περνούσε την ώρα του ανάμεσα σε μοντέλα ε?

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.

Ηλίθια Άννα, εσύ καθόσουν έξι μήνες να αναλογίζεσαι τα λάθη σου στην σχέση σας, και αυτός έπινε whiskey με μοντέλα της Victoria Secret.

Νιώθω χαζή, ναι νιώθω χαζή.

"So you two are not in a relationship?" επιμένει ο Μάνος. Να θυμηθώ να του πάρω μέτρα για την κάσα. 

"Τι λέει, τι λέει?" ρωτάει η Ζωίτσα από δίπλα.

"Oh no! Not that I didn't try it, but-"

"Εγώ πάω έξω να πάω αέρα" διακόπτω τo τσουλί και σηκώνομαι απότομα από την καρέκλα μου. 

Παίρνω τα τσιγάρα μου και τον αναπτήρα και χωρίς να ρίξω καμία ματιά πίσω μου ξεκινάω να περπατάω προς την μπαλκονόπορτα, αδιαφορώντας πλήρως για τα Άννα πού πας, που ακούγονται από την Ζωίτσα.

Μαλάκα

Και μου ζήτησε να τον διεκδικήσω κιόλας! 

Γελάω

Είναι βαθιά νυχτωμένος αν πιστεύει ο κύριος ότι θα έρχεται συνοδευόμενος από το περιαστασιακό του ολλανδικό πήδημα και εγώ θα κάθομαι να τον διεκδικώ. Έχουμε και έναν εγωισμό.. μια αξιοπρέπεια στην τελική! 

"ΤΙ ΈΧΕΙΣ ΠΆΘΕΙ, ΜΟΥ ΛΕΣ?" ακούω την φωνή του από πίσω μου.

Χαμογελάω λοξά και στρέφω το σώμα μου προς το μέρος του. Τον βλέπω να στέκεται όρθιος δίπλα από την πισίνα με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη του. Τα μαύρα του μάτια είναι δυο σχισμές και από την στάση του σώματος του καταλαβαίνω ότι είναι τέρμα θυμωμένος.

"Γιατί με ακολούθησες?" τον ειρωνεύομαι. "Μην αφήνεις την κοπέλα μόνη της μέσα Άρη.. θα στην φάει ο Μάνος! Άντε! Τρέχα! Γιατί το έχει δει και λίγο εκδικητικά το όλο θέμα και δεν νομίζω αυτήν την φορά να κάνει πίσω!" του απαντώ με νεύρο και κουνάω τα χέρια μου στον αέρα.

Αμέσως ο Άρης σηκώνει τα φρύδια του και με κοιτάει με έκπληξη. "Νομίζεις ότι με την Alex είμαστε μαζί?" με ρωτάει και καρφώνει αμέσως τα μάτια του στα δικά μου. Το βλέμμα του κρύβει απογοήτευση. 

Άντε πάλι.

"Πιστεύω ότι έξι μήνες τώρα πηδιόσασταν αραιά και που" του λέω την αλήθεια. Αυτό πιστεύω. 

"Είναι φίλη μου" μου απαντάει και κάνει ένα βήμα πιο κοντά μου. "Είναι μια απλή φίλη μου" ο τόνος του πλέον είναι πιο ήρεμος.

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου. "Ποια απλή φίλη ακολουθεί τον απλό της φίλο πίσω στο σπίτι του? Πίσω στην χώρα του?" αναρωτιέμαι φωναχτά. "Προφανώς και είναι τσιμπημένη μαζί σου και δεν βρίσκω κανέναν λόγο για να μην σου αρέσει και εσένα" Αφού η κοπέλα είναι θεά, μέχρι και εγώ έμπαινα. "Για μαλάκα με περνάς?" τον ρωτάω και σβήνω το τσιγάρο μου στο πάτωμα.

"ΓΙΑ ΑΝΩΡΙΜΗ ΣΕ ΠΕΡΝΑΩ" φωνάζει. 

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω του. "Εγώ ανώριμη? ΕΓΏ? ΕΓΏ ΠΟΥ ΈΞΙ ΜΗΝΕΣ ΚΑΘΟΜΟΥΝ ΚΑΙ ΈΚΛΑΙΓΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΩ ΒΟΛΤΑ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΠΑΡΕΙ Η ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ? ΠΟΥ ΤΑ ΈΒΑΛΑ ΚΑΤΩ ΈΝΑ ΈΝΑ ΚΑΙ ΕΙΔΑ ΤΑ ΛΑΘΗ ΜΟΥ? ΠΟΥ ΑΠΟΦΑΣΙΣΑ ΝΑ ΑΦΗΣΩ ΠΙΣΩ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΤΡΕΞΩ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΜΟΛΙΣ ΣΕ ΔΩ?" τον ρωτάω και κουνάω τα χέρια μου σαν τρελή στον αέρα. 

"ΤΟ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕΣ Ε? ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΑΠΌ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΕ ΕΙΔΕΣ ΈΧΕΙΣ ΚΑΤΙ ΜΟΥΤΡΑ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΠΑΤΩΜΑ?" φωνάζει και πετάει με δύναμη το τσιγάρο μες στην πισίνα. "ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΑΝΤΙ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΌΤΙ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΣΟΥ ΕΛΕΙΨΑ, ΞΕΚΙΝΗΣΕΣ ΝΑ ΠΡΟΣΒΑΛΛΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΜΕ ΤΟΝ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ? ΟΥΤΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΠΡΩΗΝ ΕΡΓΟΔΟΤΗ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΑΣΤΗΚΕΣ?"

"ΤΙ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΜΕΝΑ ΠΟΙΑΝΟΥ ΚΟΡΗ ΕΙΝΑΙ?" τον ρωτάω. "ΚΑΡΦΊ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΙΓΕΤΑΙ! ΕΜΈΝΑ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΠΟΥ ΕΣΚΑΣΕ ΜΥΤΗ ΜΕ ΕΣΕΝΑ ΣΤΟ ΠΛΑΙ ΤΗΣ!" του λέω και κάνω ακόμη ένα βήμα πιο κοντά του. Πλέον απέχουμε ένα μέτρο ο ένας από τον άλλον.

"Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ ΜΟΥ ΦΕΡΘΗΚΕ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΜΝΗΝΟ! ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΙ ΑΠΌ ΤΟΝ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗ! ΜΟΥ ΖΗΤΗΣΕ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΓΙΑ ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ! ΉΤΑΝ ΑΓΕΝΕΙΑ ΝΑ ΑΡΝΗΘΩ? ΔΕΝ ΤΟΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ?"

"ΕΣΥ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙΣ!" του αντιλέγω.

"ΕΞΉΓΗΣΕ ΤΟ ΜΟΥ ΤΌΤΕ!"μου απαντάει και με ένα μεγάλο βήμα κλείνει την απόσταση μεταξύ μας. 

Ξεροκαταπίνω

Είναι η πιο κοντινή επαφή που είχαμε το τελευταίο διάστημα. Τους τελευταίους 6 μήνες.

Νιώθω το άρωμα του να εισέρχεται μέσα μου και...

Ζαλίζομαι

Γαμώτο ζαλίζομαι

Τα μάτια μου ωστόσο δεν έχουν χάσει ούτε για ένα δευτερόλεπτο την έντονη οπτική επαφή μας. 

Το βλέμμα του Άρη κρύβει οργή.. οργή και απογοήτευση.

Και είμαι σίγουρη ότι και εγώ τον κοιτάω με θυμό.. θυμό και πόνο. 

"Την πήδηξες?" τον ρωτάω χωρίς δεύτερη σκέψη. Νιώθω τα μάτια μου να βουρκώνουν στο δευτερόλεπτο.

Ο Άρης χαμογελάει πικραμένα. "Όχι" μου απαντάει αμέσως και κλείνει τα μάτια του. "Ούτε αυτή ούτε καμία άλλη. Έχω να γαμήσω από την τελευταία μας φορά, τότε στο σπίτι μου.. δυο μέρες πριν φύγω" η φωνή του ακούγεται πολύ απαλή πλέον. 

Ξεροκαταπίνω

Δεν πήγε με άλλη τόσο καιρό, όχι.. δεν πήγε με καμία άλλη. Είμαι σίγουρη ότι μου λέει την αλήθεια.. το βλέπω.. το αισθάνομαι.

"Και αυτή τι κάνει μαζί σου εδώ?" τον ρωτάω και κοιτάω τα χείλη του. Απέχουν μόλις μερικά εκατοστά από τα δικά μου. Γενικά τα πρόσωπα μας είναι πολύ κοντά. Λίγο ακόμη και..

"Ο πατέρας της επέμενε να την φιλοξενήσω για λίγες μέρες και να την πάω μέχρι την Ακρόπολη" μου απαντάει και καρφώνει και πάλι τα μάτια του στα δικά μου. Είμαι σίγουρη ότι κατάλαβε ότι κοιτούσα τα χείλη του. 

Γαμώτο

Θέλω να τον φιλήσω

"Δεν μπορούσα να αρνηθώ.. ο τύπος μου φέρθηκε άψογα.. μέχρι και bonus μου έδωσε.. 50 χιλιάρικα έβγαλα σε έξι μήνες.. καταλαβαίνω ότι δεν έχεις μπει ακόμη στην αγορά εργασίας και λογικό είναι να μην ξέρεις πως λειτουργεί το πράγμα.. απλά.. δεν μπορούσα να αρνηθώ" Με το που τελειώνει την πρόταση του κάνει μερικά βήματα πιο μακριά μου.

Παγώνω

Δεν σκεφτόταν το ίδιο?

Δεν ήθελε να με φιλήσει και αυτός?

"Μας την γνώρισε ο πατέρας της μια μέρα στο εργαστήριο και έτυχε εμένα να με συμπαθήσει λίγο περισσότερο" προσθέτει και ανάβει τσιγάρο. Το βλέμμα του πλέον είναι στραμμένο προς την πισίνα. "Ερχόταν μαζί μας όταν βγαίναμε για μπύρες μετά την δουλειά.. και εμένα με γνώρισε και στον κύκλο της" 

Χαμογελάω πικραμένα και ανάβω και εγώ τσιγάρο. "Ώστε έξι μήνες τώρα κακοπερνούσες" του λέω φωναχτά την διαπίστωση μου. Εγώ πάλευα να βρω τον εαυτό μου και αυτός πάλευε να βρει κορδόνια ανάμεσα σε κώλους μοντέλων.

"Τι ήθελες να κάνω?" με ρωτάει και στρέφει απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου. "Να κάθομαι να κλαίω την μοίρα μου ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους? Να πέσω σε κατάθλιψη? Να μην τρώω? Να μην κοιμάμαι? Να μην μπορώ να πάω στην δουλειά μου? Τι στον πούτσο περίμενες να κάνω?"

"ΝΑ ΜΕ ΑΓΑΠΑΣ!" οι λέξεις φεύγουν από το στόμα μου χωρίς να το καταλάβω.

Αμέσως ο Άρης κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Δηλαδή θεωρείς ότι επειδή γελούσα με τους φίλους μου, επειδή πήγαινα με όρεξη στην δουλειά μου, επειδή περνούσα ευχάριστα τον ελεύθερο χρόνο μου και, γενικά, επειδή ζούσα.. δεν σε αγαπάω?" με ρωτάει.

Παγώνω

"Ήθελα να γελάς μαζί μου" του λέω και πλέον τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα μάτια μου.

"Εσύ με έδιωξες" Ο Άρης κάνει μια παύση και συνεχίζει. "Και καλά έκανες δηλαδή.. γιατί έπρεπε να βρω την χαμένη μου αυτοπεποίθηση.. τον χαμένο μου εαυτό"

Μάλιστα

Επομένως ήταν και για δικό του καλό αυτό το διάλειμμα. 

"Δεν έκανες και πολύ καλή δουλειά έτσι?" σπάει στην σιωπή λίγα λεπτά μετά.

 "Τι εννοείς?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Πλέον το μόνο που κάνω είναι να είμαι παγωμένη στην θέση μου με ένα αναμμένο τσιγάρο στο χέρι και να τον κοιτάω με δακρυσμένα μάτια.

"Όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο μου είχες πει ότι τα βρήκες με τον εαυτό σου.. ότι πλέον με εμπιστεύεσαι και πάλι. Αρχίδια εμπιστοσύνη μου έχεις τελικά"

Παγώνω

Το τσιγάρο πέφτει από το χέρι μου. 

Τι είπε?

Εγώ? 

Εγώ δεν του έχω εμπιστοσύνη?

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω το πάτωμα.

Μα τα βρήκα με τον εαυτό μου.

Του έχω εμπιστοσύνη πλέον. 

Απλά..

"Σου ζήτησα να με διεκδικήσεις, και εγώ ο μαλάκας πίστεψα ότι με το που γυρίσω θα ερχόσουν αμέσως στην αγκαλιά μου.. ότι θα μου έδειχνες πως με αγαπάς και πως σου έλειψα" 

Μα αυτό ακριβώς ήθελα να κάνω. 

ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ

"Και εσύ τι έκανες?" Τον ακούω να αναστενάζει βαριά. "Με είδες με μια άλλη, έβγαλες αμέσως βιαστικά συμπεράσματα και ξεκίνησες να την προσβάλλεις κιόλας.. και στο καπάκι σηκώνεσαι και φεύγεις από το τραπέζι και εγώ.. ο μαλάκας σου, επειδή δεν αντέχω ούτε ένα λεπτό παραπάνω μακριά σου.. σε παίρνω πάλι από πίσω. ΕΓΩ.ΣΕ.ΠΑΙΡΝΩ.ΚΑΙ.ΠΑΛΙ.ΑΠΟ.ΠΙΣΩ" τονίζει τις τελευταίες λέξεις.

Τι λέει?

"Είχα την εντύπωση ότι ωρίμασες, Άννα.. αλλά μωρό μου εγώ εξακολουθώ να βλέπω ένα κοριτσάκι μπροστά μου.. δεν ξέρω τι φταίει.. ίσως φταίει ο τρόπος που μεγάλωσες.. ίσως φταίει το γεγονός ότι ακόμη δεν έχεις πάρει την ζωή στα χέρια σου.. ίσως φταίω και εγώ που επιμένω? Τι να πω!" 

Σιωπή

Άβολη σιωπή

Ανοίγω και πάλι τα μάτια μου και στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος του. 

Ο Άρης έχει κλείσει την απόσταση που υπήρχε πριν ανάμεσα μας και πλέον στέκεται όρθιος μπροστά μου με τα χέρια μες στις τσέπες του να με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Το βλέμμα του με παρακαλάει να μιλήσω.. να πω κάτι.. 

Αλλά..

Τι να πω?

Τι πρέπει να πω?

Σιωπή

Και ξανά σιωπή

Ο Άρης χαμογελάει πικραμένα και στρέφει το βλέμμα του στο πάτωμα. Τοποθετεί το χέρι στο πιγούνι του και το τρίβει ελαφρά. "Θα είμαι μέσα" λέει και χωρίς να με κοιτάξει καν, με προσπερνάει και...

Γιατί έφυγε?

Πού πήγε?

Αναστενάζω βαριά και σκουπίζω τα τελευταία δάκρυα από τα μάγουλα μου.

Ως εδώ

Φτάνει

Ξέρω τι πρέπει να κάνω.

Ξέρω τι πρέπει να πω. 

Ξέρω ότι πριν φύγει σήμερα από εδώ πρέπει να ακούσει δυο λόγια από εμένα.

Δύο γαμημένα λόγια. 

Στρέφω το σώμα μου προς το τζάμι της μπαλκονόπορτας και κοιτάζω μέσα. 

Είναι όλοι εκεί.. Όλοι. 

Πλέον έχει κάτσει και ο Άρης ανάμεσα τους και μιλάει με τους υπόλοιπους. 

Ή τώρα ή ποτέ, Άννα. 

Ή τώρα ή ποτέ. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκινάω να περπατάω με σταθερό βήμα προς το τραπέζι μας.

"Πού ήσουνα τόση ώρα παιδί μου?" με ρωτάει η Ζωίτσα με το που φτάσω.

Αδιαφορώ πλήρως για την μάνα μου και τραβάω την καρέκλα για να κάτσω.

Εισπνοή

Εκπνοή

"Σε αγαπάω" η φωνή μου τρέμει και το βλέμμα μου είναι στραμμένο στο γεμάτο με φαγητό πιάτο μπροστά μου. 

Δεν παίρνω καμία απάντηση.

Σηκώνω το κεφάλι μου και κοιτάω την μάνα μου, μιλάει με τον κύριο Στέφανο. 

Κοιτάω τον Μάνο.. συνεχίζει να καμακώνει την Alex.

Κοιτάω τον Άρη.. έχει στήσει πηγαδάκι με την Δώρα και τον Γιώργο.

"ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ" κάνω ακόμη μια δοκιμή και πετυχαίνει. Πλέον έχω την προσοχή τους. 

Παίρνω αμέσως το ποτήρι με το κρασί στα χέρια μου και το πίνω μονορούφι. Αυτό θα είναι δύσκολο. Αλλά όχι ακατόρθωτο.

"Σε αγαπάω τόσο όσο δεν φαντάζεσαι" του λέω και τον καρφώνω έντονα στα μαύρα του μάτια. 

Ο Άρης ανταποδίδει. 

Μαύρο στο πράσινο.

"Πριν σε γνωρίσω Άρη.. δεν ζούσα.. δεν υπήρχα.. ξυπνούσα το πρωί άκεφα.. πήγαινα στη σχολή μου άκεφα.. διάβαζα άκεφα.. έβγαινα άκεφα.. και νόμιζα ότι ήμουνα μια χαρά.. νόμιζα ότι είχα την τέλεια ζωή.. νόμιζα ότι δεν με αγγίζει κανείς και τίποτα... και έτσι ήταν.. διότι, όταν δεν νιώθεις.. όταν έχεις κατεβάσει τον διακόπτη τον συναισθημάτων και δεν αφήνεις κανέναν να σε πλησιάσει.. δεν πληγώνεσαι.. δεν προδίδεσαι.. δεν πονάς"

"Άννα τι λες?" Η μάνα μου με τσιμπάει στο μπούτι. "Σε κοιτάνε 49 ζευγάρια μάτια.. νομίζεις ότι είναι η ώρα και το μέρος?" 

"Και μετά ήρθες εσύ στην ζωή μου" συνεχίζω χωρίς να πάρω στιγμή τα μάτια μου από πάνω του. "Ήρθες και μου ζήτησες να σε ερωτευτώ.. και να σου δοθώ.. ψυχή και σώμα.. και εγώ το έκανα" χαμογελάω πικραμένα. "Δεν είχα και άλλη επιλογή βασικά.. ήταν μάταιο να αντιστέκομαι από την στιγμή που αυτά τα δύο μάτια με κοιτούσαν και έλιωνε το μέσα μου.. ναι.. αυτό ερωτεύτηκα σε εσένα.. τα μάτια σου"

Μου το είχε πει και αυτός κάποτε. Ο άνδρας που αυτήν την στιγμή στέκεται απέναντι μου και με κοιτάει με προσήλωση, μου το είχε πει. Ερωτεύτηκε τα μάτια μου και αγάπησε την ψυχή μου. 

"Αλλά εγώ αγάπησα την καρδιά σου" του λέω και σκουπίζω τα πρώτα δάκρυα που έκαναν την εμφάνιση τους. "Και επειδή μέσα σε αυτήν ανήκω και εγώ.. ξεκίνησα να αγαπώ και εμένα.. μέσα από εσένα έμαθα να αγαπώ και εμένα.. βασίστηκα πάνω σου.. έχτισα τον συναισθηματικό μου κόσμο πάνω σου" Αμέσως το βλέμμα του Άρη μαλακώνει, μαλακώνει και με κοιτάει πιο τρυφερά και πιο γλυκά από πριν. Φαίνεται ότι του άρεσε αυτό που άκουσε.

Χαμογελάω πικραμένα. "Και αυτό ήταν το μεγαλύτερο μου λάθος" του λέω με σταθερότητα στην φωνή μου και ο Άρης προσγειώνεται ανώμαλα.

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου στο γεμάτο με κρασί ποτήρι της μάνας μου. "Διότι όταν με απάτησες.. όταν με πρόδωσες.. όταν απομακρύνθηκα από εσένα.. έχασα την αγάπη μου για εμένα.. έχασα την εμπιστοσύνη μου προς τον εαυτό μου.. κλονίστηκε ο συναισθηματικός μου κόσμος για μια ακόμη φορά" του λέω και πίνω μονορούφι το λευκό υγρό. "Θεώρησα ότι σταμάτησα να σε αγαπάω.. ότι δεν μπορώ να σου έχω ξανά εμπιστοσύνη.. ότι δεν μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο"

Χαμογελάω αχνά στην ανάμνηση. Μα πώς μπόρεσα η ανόητη να σκεφτώ έστω και για μια στιγμή ότι σταμάτησα να αγαπάω αυτόν τον άνδρα?

Πώς?

"Κάναμε έρωτα πριν φύγεις για Ολλανδία" του λέω με φανερά πιο πολύ δυναμισμό στην φωνή μου και τον καρφώνω έντονα στα μαύρα του μάτια. Αμέσως ξεροκαταπίνει. "Και τότε συνειδητοποίησα ότι παρόλο που με απάτησες.. εγώ συνέχιζα να αισθάνομαι πράγματα για εσένα.. η συγχώρεση όπως καταλαβαίνεις ήταν μονόδρομος.. αλλά δεν συγχώρεσα τον εαυτό μου.. δεν συγχώρεσα ο γεγονός ότι έχτισα όλον τον συναισθηματικό μου κόσμο πάνω σου"

Του λέω την αλήθεια, δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Δεν έπρεπε να χτίσω κάτι τόσο σημαντικό πάνω σε κάποιον άλλον. Φαινομενικά ήμουνα δυναμική γυναίκα. Ναι. Στην πραγματικότητα όμως, πριν τον Άρη απλά δεν είχα συναισθήματα και μετά, μαζί του, ένιωθα μέσα από αυτόν. Πιο πριν δεν βασίστηκα ποτέ στα πόδια μου.

"Έπρεπε Άρη" συνεχίζω την εξομολόγηση μου. "Έπρεπε να πάρουμε αυτό το διάλειμμα.. έπρεπε να μάθω να με αγαπώ.. να μάθω να με εμπιστεύομαι.. έπρεπε να με βρω.. και με βρήκα.. πλέον είμαι σίγουρη.. είμαι χίλια τα εκατό σίγουρη ότι μπορούμε να είμαστε μαζί.. ότι μπορώ να σε κάνω ευτυχισμένο.. και πριν λίγο συνειδητοποίησα μια και καλή ότι μπορώ και να σε εμπιστευτώ.. ναι μπορώ"

"Θέλεις να σκουπίσεις τα δάκρυα από τα μάτια σου?" επεμβαίνει η Ζωίτσα και μου δίνει μια υφασμάτινη μικρή πετσέτα.

Την παίρνω από τα χέρια της χωρίς να χάσω την οπτική μου επαφή με το αγόρι που αγαπώ και την σφίγγω γερά στο δικό μου. "Στο τηλέφωνο μου είπες ότι περιμένεις να σε διεκδικήσω.. περιμένεις από εμένα να κάνω πράγματα για εσένα.. να σε κυνηγήσω όπως το έκανες εσύ στην αρχή"

Ξεροκαταπίνω

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

"Πες μου τι πρέπει να κάνω και θα το κάνω" του λέω και αφήνω να βγει από μέσα μου μια ανάσα που δεν ήξερα τόση ώρα ότι κρατούσα. 

Σιωπή

Ο Άρης δεν μιλάει.

Έχει μείνει παγωμένος να με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια απέναντι μου. 

Το στόμα του είναι μια ευθεία και τα μάγουλά του κόκκινα.

Μα γιατί κοκκίνισε?

Αναστενάζω ελαφρά.

"Πες μου" επιμένω. "Διότι εγώ δεν έχω ιδέα.. δεν ξέρω τι στο διάολο περιμένεις να δεις από εμένα για να μου πεις ότι με αγαπάς και πάλι.. για να μου πεις ότι σου έλειψα" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Και να σου πω την αλήθεια, δεν θέλω να μπω σε ακόμη μία ψυχοφθόρα διαδικασία.. έχουμε πονέσει και οι δύο στο παρελθόν και δε θέλω να πονέσω για ακόμη μια μέρα.. γιατί πονάω Άρη.. πονάω μακριά σου.. και δεν υποφέρεται" τονίζω τις τελευταίες λέξεις μία προς μία. 

Με το αντίστροφο της παλάμης μου σκουπίζω τα υγρά μου μάγουλα.

Αναστενάζω βαριά.

"Κάνε κάτι και βγάλε με από τη ματαιότητα που συνοδεύει την απουσία σου" ψιθυρίζω και δεν ξέρω καν αν η συγκεκριμένη πρόταση έφτασε ποτέ τα αυτιά του.

Ο Άρης μου παγώνει. Ακόμη περισσότερο.

Χαμογελάω πικραμένα. "Δεν θέλω να ξυπνήσω αύριο και να μην είμαι στην αγκαλιά σου.. δεν θέλω γενικά.. να υπάρξει άλλη μια μέρα για την υπόλοιπη ζωή μου που να μην σε δω.. να μην σε φιλήσω.. να μην σου πω ότι σε αγαπάω" του λέω με όση δύναμη ψυχής διαθέτω. 

Σιωπή

"Γιατί σε αγαπάω" συνεχίζω από την στιγμή που δεν κάνει καμία κίνηση για να μιλήσει. "Σε αγαπάω πολύ.. πάρα πολύ.. περισσότερο και από εμένα.. πάντα θα σε αγαπάω περισσότερο από εμένα.. πάντα" του λέω την αλήθεια. Αυτός με αγαπάει περισσότερο ναι, αλλά εγώ τον αγαπάω περισσότερο από εμένα.

Σιωπή

"Συγχώρεσε με αν στο παρελθόν υπήρξα ανώριμη"

Σιωπή

"Κατάλαβε με ήμουνα πληγωμένη"

Σιωπή

"Αγάπησε με, και πάλι. Αγάπησε με"

Σιωπή

Άβολη σιωπή

Πες κάτι, του λέω άηχα.

Ο Άρης διαβάζει τα χείλη μου και πεταρίζει τις βλεφαρίδες του μετά από πολλή ώρα.

Όταν το κάνει αυτό, αυτόματα δάκρυα τρέχουν από τα πλαϊνά των ματιών του. 

Τον βλέπω να ξεροκαταπίνει και να μην κάνει καμία κίνηση να τα σκουπίσει.

"Σ'αγαπάω, πες κάτι" επιμένω και τον κοιτάω ακόμη πιο έντονα στα μάτια. Μέχρι και αυτά τον παρακαλάνε να μιλήσει.. το βλέμμα μου κρύβει προσμονή. Και η καρδιά μου λιώνει.. λιώνει για να ακούσει κάτι. Το οτιδήποτε.

Μετά από πολλή ώρα ο Άρης σπάει την οπτική μας επαφή και κοιτάει το ποτήρι με το κρασί που έχει μπροστά του. 

Δεν θα μιλήσει?

Εγώ του έβγαλα τα εσώψυχα μου και αυτός δεν θα πει τίποτα?

Θα με αφήσει έτσι?

Μπορεί να μην είναι η διεκδίκηση που είχε στο μυαλό του αλλά.. αυτό έχω προς το παρών να του δώσω.

Την καρδιά μου

Την ψυχή μου

Την ζωή μου

"Άννα" η φωνή του ίσα που ακούγεται. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

Ο Άρης σηκώνει αργά αργά το κεφάλι του και τα μαύρα, βουρκωμένα μάτια του καρφώνονται στα δικά μου. 

Του χαμογελάω τρυφερά.

"Φίλα με, αγάπη μου" η γλυκιά φωνή του φτάνει με δυσκολία στα αυτιά μου.

"Φίλα με, και μετά παντρέψου με"