Αφιέρωση κεφαλαίου

LAmiStar

Ailda22

kathrine1125

********

Άρης

Νιώθω μια ενόχληση στο κεφάλι μου. Το πάνω, δυστυχώς. Ωστόσο, αυτή η αίσθηση είναι τόσο γνώριμη και τόσο ωραία. Το λεπτό χεράκι της χαϊδεύει το ξυρισμένο μου κεφάλι και.. ω Θεέ μου.. η καρδιά μου χτυπάει τόσο γρήγορα.. πόσο καιρό είχα να αισθανθώ τόσο όμορφα? 

 "Άρη.. ξύπνα" ακούγεται η γλυκιά φωνούλα της βασίλισσας μου. Αποφασίζω να μην ανοίξω ακόμη τα μάτια μου.. δεν θέλω να τελειώσει αυτός ο ύπνος. Με την καμία. Είχα να κοιμηθώ τόσο ήρεμα.. δεν ξέρω και εγώ από πότε. 

Από τότε που το κοριτσάκι μου γύρισε από την ξενιτιά, τα βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ.. ίσα που κλείνω τα μάτια μου για 2-3 ώρες και ξεγελάω τον εαυτό μου. Όσο έλειπε στο εξωτερικό πάλι δεν κοιμόμουν καλά.. μου έλειπε. Οπότε.. ναι.. από τέλη Φεβρουαρίου έχω να κάνω τέτοιον γαλήνιο ύπνο.

"Άρη.. έχω μάθημα.. θα.. θα αργήσω" επιμένει η πριγκίπισσα μου. Ως απάντηση, σφίγγω ακόμη περισσότερο το κράτημα μου γύρω από την κοιλίτσα της και τρίβω το πρόσωπό μου στο στήθος της. Ο φίλος μου συσπάται σε αυτήν την επαφή και.. γαμώ την πουτάνα μου, γαμώ. Είμαι σκληρός.

"Άρη.. η ώρα έχει πάει 8 και μισή" νιώθω το χέρι της μικρής μου και πάλι στο ξυρισμένο μου κεφάλι. "Πρέπει να σηκωθώ" 

"Κάτσε λίγο ακόμη ομορφιά μου" της λέω με την αγουροξυπνημένη μου φωνή και περνώ το πόδι μου πάνω από τα ατελείωτα δικά της. Σε αυτήν την κίνηση η στύση μου έρχεται σε επαφή με το γυμνό μπουτάκι της και.. γαμώ το κέρατο μου μέσα γαμώ.. θέλω να την πηδήξω. 

Ξεφυσάω αμέσως βαριά.

Κάνε όνειρα Άρη! 

Εδώ ούτε να την φιλήσεις δεν θέλει.. μέχρι χτες ούτε που σου μιλούσε! Νομίζεις ότι θα σε αφήσει να της τον χώσεις? 

"Άρη έχω μάθημα με τον πατέρα σου" η φωνή της καρδούλας μου πλέον ακούγεται πιο δυνατή και πιο κοφτή. "10 λεπτά καθυστέρησης ισοδυναμούν με μια εφημερία... θέλεις να με βάλεις σε μπελάδες?"

Χαμογελάω αχνά. "Θες να του πω εγώ μάτια μου να μην σε τιμωρήσει?" την ρωτάω με παιχνιδιάρικη φωνή και αμέσως αφήνω ένα μικρό φιλάκι στο δέρμα που βρίσκεται μεταξύ από τα δύο βυζάκια της. Είναι τόσο μα τόσο ωραία η αίσθηση να ξυπνάω και πάλι δίπλα στο μωράκι μου. Θέλω να κρατήσει για πάντα αυτήν η χαρά μου.. γίνεται?

"Να μην του πεις τίποτα! Αρκετά κουτσομπολιά κυκλοφορούν για εμένα.. δεν θέλω αφορμές και για άλλα!"

Παγώνω

Τι κουτσομπολιά?

Αμέσως ανοίγω τα μάτια μου και στρέφω το βλέμμα μου πάνω της.

Ξεροκαταπίνω

Η εικόνα που βλέπω μπροστά μου.. γαμώτο! Η πριγκίπισσα μου είναι τόσο μα τόσο όμορφη! Τα πράσινα ματάκια της είναι ορθάνοιχτα και με κοιτούν με μια υποτιθέμενη αυστηρότητα. Τα μαγουλάκια της είναι αναψοκοκκινισμένα και τα ροζ χειλάκια της μισάνοιχτα. Χαμογελάω λοξά. Το προσωπάκι της παίρνει αυτήν την μορφή όταν είναι ερεθισμένη.. ω μωρό μου! Μήπως είσαι λιγάκι υγρή?

"Πες μου ποιος σε ενοχλεί μωρό μου και θα τον πλακώσω στο ξύλο σήμερα κιόλας" της ανακοινώνω και γλιστράω το χέρι μου κάτω από την σέξι ρόμπα της. Λες να μην φοράει εσώρουχο?

Αμέσως η μικρή μου στενεύει τα μάτια της. "Εσύ με ενοχλείς" μου απαντάει και τοποθετεί το χέρι της πάνω στον καρπό μου. Με αυτόν τον τρόπο με αναγκάζει να μην της βάλω δάχτυλο. 

Αναστενάζω βαριά.

Πούστη Δία, γαμώ.

Αφού της είπα χτες ότι δεν πρόκειται ούτε να την φιλήσω, ούτε να την γαμήσω αν δεν το θελήσει.. εγώ μόνο να δω αν είναι υγρή ήθελα. Μόνο αυτό.. να έχω από κάπου να πιαστώ για να τραβήξω μαλακία με το που φύγει και πάει στο μάθημα της.

"Θα σηκωθείς από πάνω μου?" με ρωτάει η ψυχή μου και κουνάει το καλλίγραμμο σωματάκι της από κάτω μου. Γαμώ την πουτάνα μου.. γιατί το κάνει αυτό? Γίνομαι ακόμη πιο σκληρός. "Έχεις απλωθεί πάνω μου σαν χταπόδι! Ούτε να αναπνεύσω δεν μπορώ" η μικρή μου γκρινιάζει. 

Ποτέ καρδούλα μου, ποτέ δεν θα σε αφήσω.

Της χαμογελάω τρυφερά και μετακινούμαι έτσι ώστε να καλύπτω ακόμη περισσότερο το κορμάκι της. "Ούτε και εγώ μπορώ να αναπνεύσω μακριά σου ομορφιά μου" ψιθυρίζω και την κοιτάω έντονα στα μάτια. Θέλω να καταλάβει ότι το εννοώ.. ότι πραγματικά είμαι σαν ζωντανός νεκρός από την στιγμή που την απάτησα. Και το τονίζω..

Από την στιγμή που την απάτησα, όχι από την στιγμή που το έμαθε.

Η Άννα μου ξεφυσάει βαριά και κλείνει αμέσως τα ματάκια της. "Μπορείς να σεβαστείς το γεγονός ότι έχω να πάω στο μάθημά μου?" η φωνή της ακούγεται αποφασιστική. "Έτσι και αλλιώς θα μιλήσουμε το βράδυ"

Χαμογελάω διάπλατα και αφήνω ένα γλυκό φιλί στην μύτη της. 

Γαμώ ναι... ναι... ΝΑΙΙΙΙΙ! 

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!

Επιτέλους κατάφερα να την πείσω να βγούμε έξω και να της εξηγήσω! 

ΝΑΙ ΡΕ ΠΟΎΣΤΗ ΜΟΥ, ΝΑΙ

Είμαι σίγουρος! 

Κόβω τον λαιμό μου, και τον πούτσο μου μην σας πω, ότι σήμερα το βράδυ θα με συγχωρήσει! 

Από την στιγμή που θα της εξηγήσω τι έγινε, θα με καταλάβει και θα με συγχωρήσει!

"Το βράδυ θα βάλεις φόρεμα πριγκίπισσα μου?" την ρωτάω με γλυκιά φωνή. Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα ροζ χειλάκια της. Το πρόσωπο μου είναι τόσο κοντά με το δικό της.. αν πλησιάσω μερικά εκατοστά ακόμη τα χείλη μου.. αυτά θα αγγίξουν τα δικά της και θα γευτώ το γλυκό φιλάκι της που τόσο πολύ μου έχει λείψει. 

Πλησιάζω λίγο περισσότερο το πρόσωπο μου στο δικό της.. 

"Όχι" μου απαντάει κοφτά. Η ανάσα της πέφτει πάνω στο δέρμα μου και αμέσως ένας ρίγος εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα. Μου έλειψε αυτό το συναίσθημα, πολύ. Ή μάλλον όχι, γράψε λάθος.. γενικά μου έλειψε το συναίσθημα. Τον τελευταίο καιρό μόνο πόνο νιώθω.. πόνο και μοναξιά. Οπότε αυτό.. το κάτι διαφορετικό.. κάνει την καρδιά μου να χτυπάει τόσο μα τόσο δυνατά.

Πλησιάζω ακόμη πιο πολύ το πρόσωπό μου στο δικό της..

"Θα βάλεις φόρεμα" αυτήν την φορά της το ανακοινώνω. Δεν την ρωτάω. Το μέρος που θα την πάω είναι πολύ καλό. Ξέρω.. δεν εντυπωσιάζεται από κυριλέ μαγαζιά.. αλλά αυτό θα της αρέσει.. είναι δίπλα στην θάλασσα, η μουσική είναι απαλή.. φωνάζει αγάπες και λουλούδια από χιλιόμετρα μακριά... θα ξετρελαθεί η πριγκίπισσα μου.. σίγουρα!

Το βλέμμα μου συνεχίζει να είναι στραμμένο στα ροζ χειλάκια της. Πλησιάζω λίγο ακόμη το πρόσωπό μου στο δικό της και..

Δεν γίνεται.. θα την φιλήσω.. νιώθω ότι το θέλει και εκείνη.. είμαι σίγουρος ότι αισθάνεται την απειροελάχιστη απόσταση που απέχουν τα χείλη μας.. και.. από την στιγμή που δεν τραβιέται.. δεν γίνεται! Θα το προσπαθήσω! 

Τα χείλη μου πλέον ίσα που αγγίζουν τα δικά της.. δεν την φιλάω.. απλά παίρνω το κάτω χείλος της ανάμεσα στα δικά μου και.. 

Η καρδιά μου πάει να σπάσει.

Το σώμα μου φλέγεται.

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Έχω τόσο καιρό να την νιώσω κοντά μου.. γαμώτο! Τόσο καιρό!

Πότε θα γίνουμε όπως ήμασταν πριν?

Μου λείπει.. 

Μου λείπει το κοριτσάκι μου.. πολύ!

"Μη" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. 

Παγώνω

Τι μη?

"Δεν.. δεν θέλω" η φωνή της τρέμει. 

Εγώ γιατί πιστεύω ότι το θέλει?

Ηλίθια πρασινομάτα

Γαμώ τον εγωισμό σου γαμώ

Απομακρύνω τελείως το πρόσωπο μου από το δικό της και ξεφυσάω βαριά. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στα μάτια της. Η μικρή μου πριγκίπισσα τα έχει ακόμη κλειστά και προσπαθεί να ελέγξει την άρρυθμη και γρήγορη αναπνοή της.

Χαμογελάω λοξά.. χαμογελάω νικητήρια.

Ήμουν σίγουρος ότι ακόμη έχω την ίδια επίδραση πάνω στο σώμα της. Σίγουρος!

Επίσης πάω στοίχημα ότι ακόμη με αγαπάει.. αλλιώς.. αλλιώς δεν θα με άφηνε να κοιμηθώ μαζί της χτες..

Σωστά?

"Γίνεται να φύγεις από πάνω μου επιτέλους?" με ρωτάει η καρδούλα μου και αμέσως ανοίγει τα μάτια της. Οι πράσινες χάντρες της με κοιτούν με ικεσία. Για ποιο πράγμα με παρακαλάει ακριβώς? 

Μαλακώνω το βλέμμα μου και της χαμογελάω γλυκά. "Θες να σε πάω στο μάθημα ομορφιά μου?" της προτείνω. Ίσως από την στιγμή που δέχτηκε να φάμε μαζί και να μιλήσουμε... να δεχτεί και να την πάω στην σχολή. Δεν είναι μόνο ότι θα περάσω λίγο περισσότερο χρόνο μαζί της.. αν με αφήσει να την πετάξω με το αμάξι θα σημαίνει ότι με θέλει πίσω στην καθημερινότητα της.. διότι μέχρι στιγμής αυτό το διεκδικώ με πολύ ζόρι. Και με πληγώνει.. με πληγώνει η απόρριψη, μέχρι και εκεί.

Η Άννα μου τοποθετεί τα χεράκια της στο στήθος μου και με μία απότομη κίνηση με ρίχνει στο πλάι. Θα μπορούσα να προβάλω αντίσταση.. αλλά επιλέγω να μην το κάνω.. ας πάω με τα νερά της σήμερα. Δεν θέλω να μου έρθει εκνευρισμένη το βράδυ. Θέλω να έχει καλή διάθεση.. διότι έτσι θα είναι πιο δεκτική σε αυτά που θα της πω.

Και έχω σκοπό να της πω πολλά.

Και να της ζητήσω ακόμη περισσότερα.

"Θα έρθει η Δώρα" μου απαντάει κοφτά και σηκώνεται από το κρεβάτι της. Σε αυτήν την μικρή κίνηση που κάνει, η καυτή ρόμπα της σηκώνεται λίγο πιο πάνω και.. γαμώ!

Το κωλαράκι της μπαίνει στο οπτικό μου πεδίο για μια μόνο στιγμή και..

ΓΑΜΏΤΟ ΣΟΥ ΓΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ

Ρίχνω με δύναμη το κεφάλι μου πίσω στο μαξιλάρι και κλείνω τα μάτια μου. 

Θέλω να της τον σκίσω.

Και στην πραγματικότητα.. τι να μου κάνει μόνο η φαντασία?

"Θα φύγεις από το δωμάτιο μου? Θέλω να ετοιμαστώ" γκρινιάζει το μωράκι μου. 

Χαμογελάω διάπλατα.

Η ξινή Άννα μόλις επέστρεψε. Κάτι είναι και αυτό. Σίγουρα πάντως την προτιμώ από την αδιάφορη Άννα.

Ανοίγω το ένα μου μάτι και την κοιτάω παιχνιδιάρικα. Έχει μείνει όρθια δίπλα από το κρεβάτι της να με κοιτά με ένα αυστηρό βλέμμα. Ω μωρό μου, κανέναν δεν πείθεις. Λιώνεις για μένα.. όπως λιώνω και εγώ για σένα. Μην προσποιείσαι.. 

"Μπορείς να το κάνεις μπροστά μου ψυχή μου" της λέω και τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο εσώρουχο μου. Τρίβω ελαφρά την στύση μου πάνω από το ύφασμα και δίνω στον εαυτό μου μια στιγμιαία ευχαρίστηση. "Θα με βγάλεις και από τον κόπο να μπω να δω φωτογραφίες σου στο κινητό μου" 

Το βλέμμα της Άννας πέφτει αμέσως πάνω στο μποξεράκι μου. Την βλέπω να ξεροκαταπίνει και να στενεύει τα μάτια της. "Τι.. τι.. τι κάνεις?" τραυλίζει. 

"Ακόμη τίποτα.. με το που φύγεις όμως θα τον παίξω για πάρτη σου" της απαντώ με ειλικρίνεια. 

Η Άννα μου κλείνει αστραπιαία τα πόδια της. "Έχουμε χωρίσει" μου υπενθυμίζει για μια ακόμη γαμημένη φορά την άθλια κατάσταση της σχέσης μας. Ακόμη βέβαια δεν έχει πάρει το βλέμμα της από το εσώρουχο μου. Κάτι είναι και αυτό..

"Και? Θα τα βρούμε και πάλι. Εμείς στο τέλος της ημέρας πάντα τα βρίσκουμε!" της απαντώ με σιγουριά. Γλιστράω το χέρι μου κάτω από το ύφασμα και αυτό έρχεται σε επαφή με την στύση μου. "Σήμερα το βράδυ που θα βγούμε, θα σου εξηγήσω και θα καταλάβεις"

Ναι, σήμερα.. σήμερα το βράδυ.. είμαι σίγουρος! 

Από αύριο θα είμαστε και πάλι μαζί!

"Δέχτηκα μόνο και μόνο γιατί είπες ότι θα με αφήσεις στην ησυχία μου μετά από αυτό" 

Χαμογελάω λοξά. 

Μαλακίες

Αυτό της το είπα για να δεχτεί να βγει μαζί μου.

Σιγά μην σταματήσω να την κυνηγάω.

"Και σταμάτα να ικανοποιείς τον εαυτό σου μπροστά μου!" ο τόνος της φωνής της ανεβαίνει ελάχιστα. "Με εκνευρίζει!"

"Μάλλον σε ερεθίζει μωρό μου" την διορθώνω με αισθησιακή φωνή και συνεχίζω να τον παίζω.

Η Άννα μου με κοιτάει αμέσως με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Δεν υποφέρεσαι!" μου απαντάει και γυρνάει την πλάτη της. Πάει στην ντουλάπα της, παίρνει δυο ρούχα και την τσάντα της και ξεκινάει να περπατάει προς την πόρτα του δωματίου της. "Στις 9 ακριβώς κάτω από το σπίτι μου... μην με στήσεις!" απαιτεί και αμέσως μετά βγαίνει από το δωμάτιο της.

Στο ραντεβού, όχι.

Στα 4, πολύ ευχαρίστως.

Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Μαύρο στενό υφασμάτινο παντελόνι.. μαύρο μακό και μαύρο σακάκι.. γένια δύο ημερών.. ξυρισμένο κεφάλι.. μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια.. ναι.. κούκλος είμαι! 

Φτου σου αγορίνα μου!

"Εγώ πάντως λέω να βάλεις το μπλε παιδί μου!" ακούγεται η Στέλλα από πίσω. "Να σε φωτίσει λίγο!"

"Βρε κορίτσι μου, άσ'τον να βάλει ότι θέλει!" της απαντάει ο Βύρωνας. "Εξάλλου δεν χρειάζεται παραπάνω λάμψη. Δεν βλέπεις πως είναι από την ώρα που ήρθε? Μες στην τρελή χαρά! Μέχρι και τα μουστάκια που δεν έχει γελάνε!" 

Κοιτάω το πρόσωπο μου στον καθρέπτη και πάλι. Έχει δίκιο ο μαλάκας. Είμαι τέρμα χαρούμενος! Η ευτυχία φωνάζει πάνω μου από χιλιόμετρα μακριά! 

"Θα μας πεις τι έγινε και άλλαξε η διάθεσή σου?" με ρωτάει η μάνα μου και μου κουμπώνει το ρολόι στο χέρι μου. "Δεν είναι μόνο ότι έφαγες μισό κοτόπουλο το μεσημέρι.. φαίνεται πως έχεις ξεκουραστεί κιόλας" τοποθετεί τα χέρια της πάνω στο στήθος μου και με κοιτάει με αγωνία μες στα μάτια. "Τα βρήκατε?" με ρωτάει και από τον τόνο της φωνής της καταλαβαίνω ότι ανησυχεί.

Γλυκιά μου μανούλα. Τον τελευταίο καιρό έχει χάσει και αυτήν τον ύπνο της μαζί μου. Ο Βύρωνας λέει ότι κάθε βράδυ κλαίει. Κλαίει που βλέπει το παιδί της στεναχωρημένο. 

Της χαμογελάω τρυφερά. "Όχι ακριβώς" της λέω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. "Αλλά χτες το βράδυ κοιμηθήκαμε μαζί.. και ήταν ο καλύτερος ύπνος που έκανα τους τελευταίους τρεις μήνες!" παραδέχομαι με περηφάνια.

Είμαι τόσο χαρούμενος που θέλω να το ξέρει όλος ο κόσμος! Για μια στιγμή μου πέρασε και από το μυαλό να το ποστάρω και στο facebook, αλλά μετά άλλαξα γνώμη. Θα το κάνω όταν θα είμαστε και πάλι μαζί. Αύριο δηλαδή. 

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Βύρωνα να μου χαμογελάει διάπλατα. "Μαζί θα βγείτε τώρα?" με ρωτάει και πίνει μια γουλιά από το whiskey του.

Του γνέφω θετικά και απομακρύνω την Στέλλα από πάνω μου. "Επιτέλους δέχτηκε να μιλήσουμε!" αναφωνώ ενθουσιασμένος. Και γαμώτο, είμαι. Πολύ!

"Πώς την κατάφερες αγόρι μου?" με ρωτάει η Στέλλα και τοποθετεί το ένα της χέρι στο μάγουλό μου. Τα μπλε μάτια της μαλακώνουν στην στιγμή.

Στρέφω το βλέμμα μου αμέσως πάνω στον Κομνηνό. "Ακολούθησα τις συμβουλές ενός φίλου" της λέω και ταυτόχρονα κοιτάω τον πατέρα μου. Ο Βύρωνας μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι. 

Παπάρα

"Να της μιλήσεις με ειλικρίνεια αγόρι μου, ναι?" η Στέλλα μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλό μου. "Πες της τι έγινε.. τι νιώθεις.. τα πάντα παιδί μου, ναι?" 

Ο πατέρας  μου αφήνει το ποτήρι του πάνω στο κομοδίνο μου. "Κορίτσι μου δεν πας να ετοιμαστείς καλύτερα?" την ρωτάει και τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση της. "Δεν θέλω να στήσουμε τον Φαίδωνα και την γυναίκα του" της λέει και την καθοδηγεί έξω από το δωμάτιο μου.

Για μισό..

Φαίδωνα? 

Ποιος είναι αυτός? 

Και γιατί θα βγουν ζευγαράκια? 

Κοιτάω λοξά τον Κομνηνό. Του είπα να μην παίξει μαζί της, τι δεν κατάλαβε ακριβώς?

"Πάω πάω" του απαντάει η μάνα μου. "Καλή επιτυχία αγόρι μου!" φωνάζει μέσα από τον διάδρομο.

"Δεν σου είπα να την αφήσεις ήσυχη?" τον ρωτάω με το που μείνουμε οι δυο μας. "Τόσες πουτάνες έχεις για να κάνεις το κομμάτι σου" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. 

Ο Κομνηνός γυρνάει και με κοιτάει με ένα παιχνιδιάρικο βλέμμα. "Δεν νομίζεις πως είναι καιρός πια να κατασταλάξω σε μια γυναίκα? Να νοικοκυρευτώ και εγώ επιτέλους?" 

Γελάω

Να κατασταλάξει είπε?

Ο Κομνηνός να νοικοκυρευτεί? 

Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν μπορεί, σε αυτό αποκλείεται. 

Παίρνω τα κλειδιά, το πορτοφόλι, τα τσιγάρα και το κινητό μου και τα βάζω στις τσέπες μου. Σε ένα μισάωρο πρέπει να είμαι σπίτι της, δεν θέλω να καθυστερήσω. Θέλω να πάω κοντά της όσο πιο νωρίς γίνεται. Έχω να την δω από το πρωί και μου έλειψε! Σήμερα είναι η πρώτη μέρα που δεν την ακολούθησα στις δουλειές της.. αλλά τι να κάνω και εγώ ο καημένος.. όλη μέρα έτρεχα στα μαγαζιά.. μέχρι και καινούριες κάλτσες πήρα για σήμερα το βράδυ!

"Αν πληγωθεί, σε γάμησα" πληροφορώ τον πατέρα μου και δεν τον κοιτάω καν. 

Ο Κομνηνός τοποθετεί το χέρι του στον ώμο μου. "Την βλέπω όντως σοβαρά γιε μου. Δεν παίζω μαζί της. Ξέρω ότι αν την πληγώσω και πάλι, θα σε χάσω. Και δεν θα ρίσκαρα ποτέ την σχέση μου μαζί σου. Είμαι σίγουρος Άρη.. θέλω να γίνουμε οικογένεια.. οι τρεις μας.. έστω και τώρα. Εσύ? Το θέλεις?" με ρωτάει με φουλ αυτοπεποίθηση. Παίρνει στα χέρια του το μικρό μαύρο τετράγωνο κουτάκι που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου και μου το δίνει.

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω στα μαύρα του μάτια. "Μου ζητάς το χέρι της?" απορώ φωναχτά και παίρνω το κουτάκι από το δικό του. "Θέλεις να την παντρευτείς?" ζητάω την επιβεβαίωση και τοποθετώ το κόσμημα μέσα στην εσωτερική τσέπη από το σακάκι μου.  

Ο Βύρωνας χαμογελάει λοξά. Τοποθετεί το χέρι του γύρω από την μέση μου και με αναγκάζει να γυρίσω το σώμα μου προς την μεριά του καθρέπτη. Πλέον βλέπω τον εαυτό μου μέσα από την αντανάκλαση. "Σου απαντάω θετικά και στις δύο ερωτήσεις.. μπορώ να της κάνω πρόταση?"

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου πάνω στα δικά του μέσα από τον καθρέπτη και τον κοιτάω έντονα. "Είσαι σίγουρος?" τον ρωτάω. Λες να έπαθε εγκεφαλικό και να μην καταλαβαίνει τι λέει?

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Εδώ είσαι εσύ.. που είσαι και 23 χρονών.. λες να μην είμαι εγώ στα 53 μου?" με ρωτάει και με χτυπάει ελαφρά στην πλάτη. 

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω τα μαύρα παπούτσια μου. Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει δυνατά και το σώμα μου τρέμει. "Λες να δεχτεί?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Αμέσως τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο μέτωπό μου και σκουπίζω τις λίγες σταγόνες ιδρώτα που έχουν κάνει την εμφάνιση τους.

"Την συγγνώμη ή το δαχτυλίδι?"  τον ακούω να με ρωτάει.

Αναστενάζω βαριά.

Και τα δύο πατέρα, και τα δύο.

Άννα

"Είσαι όμορφη" τον ακούω να λέει για εικοστή δεύτερη φορά από την στιγμή που ήρθε και με πήρε με το αυτοκίνητο του από το σπίτι μου. 

Αναστενάζω βαριά και κοιτάω τα μακαρόνια με τα θαλασσινά μπροστά μου. Αυτό το μύδι πώς το τρως με μαχαιροπίρουνο? Επίσης.. αυτά τα κοχύλια.. τα ρουφάς? Τα μασάς? 

ΠΩΣ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ ΤΡΏΓΟΝΤΑΙ?

"Είσαι πάρα πολύ όμορφη" επιμένει ο Άρης. 

Δεν γυρνάω καν να τον κοιτάξω και με το πιρούνι μου προσπαθώ να καθαρίσω τα μύδια. "Σε άκουσα και τις 23 προηγούμενες φορές που μου το είπες.. γίνεται να σταματήσεις να το επαναλαμβάνεις?" ο τόνος μου ακούγεται απαιτητικός. Και όντως είναι. Απαιτώ να σταματήσει με αυτά τα ανούσια κοπλιμέντα και να μου πει ότι είναι να μου πει. Θα κάτσω να τον ακούσω, δεν θα τον συγχωρήσω και έπειτα θα γυρίσω στο σπιτάκι μου να κλάψω με την ησυχία μου.

Παγώνω

Τι λέω?

Να διαβάσω με την ησυχία μου εννοούσα.

Ω Θεέ μου.. από την στιγμή που χτες κοιμηθήκαμε αγκαλιά τα έχω χάσει.. δεν ξέρω ούτε τι λέω, ούτε τι κάνω..

Να για παράδειγμα.. γιατί τον άκουσα και έβαλα φόρεμα τελικά?

Γαμώτο! 

Δεν έπρεπε να είχα δεχτεί αυτήν την στενή επαφή!

Το σώμα μου θυμήθηκε πως είναι να κοιμάται δίπλα του, στην αγκαλιά του, μαζί του.. και έχει αποσυντονιστεί τελείως.

ΓΑΜΩΤΟ

"Όχι δεν μπορώ" η φωνή του ακούγεται γλυκιά. "Αυτό το φόρεμα σου πάει τρελά.. ο τρόπος με τον οποίο αγκαλιάζει το κορμάκι σου.. μωρό μου.. είσαι.. είσαι μια οπτασία!" 

Αδιαφορώ και πάλι. 

Παίρνω το ποτήρι με το κρασί στο χέρι μου και πίνω μια γουλιά. 

Πάλι καλά που είναι παγωμένο. 

"Γιατί δεν με κοιτάς?" γιατί με ανάβεις.

Παγώνω

Αφήνω αμέσως το ποτήρι με το λευκό υγρό στο τραπέζι και κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Ηλίθια Άννα, σύνελθε γαμώτο! 

Τι σκατά σκέφτεσαι?

"Καρδούλα μου.. θέλω να δω αυτά τα όμορφα πράσινα ματάκια σου να με κοιτάνε ψυχή μου" νιώθω το χέρι του πάνω στο δικό μου. "Θα.. θα μου κάνεις αυτήν την χάρη?" η φωνή του ακούγεται τόσο μα τόσο γλυκιά. Το δέρμα μου καίει στο σημείο που το χέρι του με ακουμπάει. Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά και.. 

Ξεροκαταπίνω.

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου και απομακρύνω το χέρι μου από το κράτημα του.

"Όχι" του απαντώ με δυναμισμό. 

Ακούω τον Άρη να αναστενάζει βαριά. 

"Μας φέρνετε ένα μπουκάλι Johny Walker?" ρωτάει μετά από λίγη ώρα τον σερβιτόρο μας λογικά. "Ευχαριστούμε" απαντάει μόλις ο ξανθός αφήσει τον Γιαννάκη που περπατάει και δυο κρυστάλλινα ποτήρια πάνω στο τραπέζι μας. 

"Δεν ήξερα ότι η αστακομακαρονάδα που πήρες ταιριάζει με whiskey" τον ειρωνεύομαι. 

Δηλαδή τι θέλει να μου πει τώρα με αυτό που έκανε? Ότι είναι αγχωμένος για την συζήτηση που θα ακολουθήσει και θέλει να χαλαρώσει? 

Μαλακίες 

Σιγά μην νιώθει πίεση.. χαρά νιώθει.. από την στιγμή που τον είδα είναι μες στην τρελή χαρά! Εγώ είμαι μες στα νεύρα και αυτός είναι τρισευτυχισμένος! 

Αναίσθητε άντρα!

Αλλά φυσικά.. δεν έφαγε αυτός το κέρατο, για αυτό είναι έτσι!

ΓΑΜΏΤΟ

Παίρνω από το τσαντάκι μου τα τσιγάρα και ανάβω αμέσως ένα.

"Γίνεται να μην καπνίζεις?" με ρωτάει με νεύρο αυτήν την φορά. "Δεν κάνει καλό για το μωρό"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. "Σου έχω πει πόσες φορές ότι δεν είμαι έγκυος, γιατί δεν το καταλαβαίνεις?" 

Σιωπή

"Είσαι σίγουρη?" με ρωτάει μετά από λίγη ώρα. Αλλά για μισό.. απογοήτευση είναι αυτή που διακρίνω στην φωνή του? Ήθελε όντως να αποκτήσει παιδί? 

Τι σκατά? 

Παίρνω το βλέμμα μου από το πιάτο μπροστά μου και για δεύτερη φορά σήμερα το βράδυ τον κοιτάω. Έχει μείνει παγωμένος στην θέση του με ένα ποτήρι whiskey στο χέρι να με κοιτάει με ένα πονεμένο βλέμμα. Τα μάτια του γυαλίζουν και τα φρύδια του πλησιάζουν ελάχιστα μεταξύ τους. Το κάτω χείλος του τρέμει. 

Ξεροκαταπίνω

Η όλη εικόνα φωνάζει θλίψη.

Λυπάται που δεν θα γίνει πατέρας?

Χαμογελάω λοξά και αφήνω τον καπνό να βγει στο πλάι.

Μάλλον όχι.

"Και έγκυος να ήμουν, εμείς οι δύο αποκλείεται να ήμασταν και πάλι μαζί" του ανακοινώνω. Είμαι σίγουρη ότι αυτό σκέφτεται, ότι σε περίπτωση που ήμουν, θα του ήταν πιο εύκολο να με κάνει να τον συγχωρήσω. 

Είναι βαθιά νυχτωμένος όμως.. πολύ βαθιά. 

Αμέσως ο Άρης χαμογελάει πικραμένα και κλείνει για μια στιγμή τα μάτια του. "Μην είσαι απόλυτη ψυχή μου" κλαψουρίζει και ανοίγει τα μάτια του και πάλι. "Εγώ σ'αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ και.. και θέλω να τα βρούμε" τα μαύρα μάτια του με κοιτούν με ικεσία.

Χαμογελάω λοξά. "Ώστε θέλεις να τα βρούμε?" τον ρωτάω με ένα αλαζονικό υφάκι. Τοποθετώ το τσιγάρο ανάμεσα στα κόκκινα χείλη μου και τραβάω μια τζούρα. 

Αμέσως ο Άρης τινάζεται. Το πρόσωπό του λάμπει στην στιγμή και τα μάτια του γεμίζουν με ελπίδα. "Ναι μωράκι μου.. ναι ψυχή μου.. το θέλω.. το θέλω τόσο γαμημένα πολύ" Τοποθετεί το χέρι του πάνω στο δικό μου και το κρατάει σφιχτά. "Πες μου.. πες μου τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρήσεις και θα το κάνω" η φωνή του τρέμει.

Καρφώνω τα μάτια μου αμέσως στα δικά του και τον κοιτάω με μίσος. "Για αρχή θέλω να μου πεις μωρό μου.. πώς.. πώς ήταν να πηδάς την Σούλα" του απαντώ με ηρεμία και αφήνω τον καπνό να βγει από το στόμα μου. Κανονικά θα τραβούσα τα χέρι μου μακριά από το κράτημα του, αλλά επιλέγω να μην το κάνω... προς το παρών.

Ο Άρης κλείνει αμέσως τα μάτια του. 

Χαμογελάω ύπουλα. "Είναι καλύτερη από εμένα?" τον ρωτάω.

Το αγόρι μπροστά μου ξεκινάει να ανασαίνει πιο βαθιά. "Μην το κάνεις αυτό" με παρακαλάει.

Και που 'σαι ακόμη μωρό μου. "Είναι πιο στενή? Πιο καυτή? Κατεβάζει περισσότερα υγρά?"

"Σταμάτα" μου λέει ξεψυχισμένα και σφίγγει ακόμη περισσότερο τα βλέφαρα του.

Να σταματήσω? Μα μόλις άρχισα. 

"Σου παίρνει καλύτερη πίπα? Σου κάνει κόλπα που εγώ δεν σου έκανα?" συνεχίζω στο ίδιο ύφος. 

Ο Άρης ξεκινάει να τρέμει. "Απλά σταμάτα" η φωνή του ίσα που ακούγεται. "Με πονάς" μαλακίες.

Χαμογελάω λοξά και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι μου. "Πες μου Άρη" του λέω και τοποθετώ το ελεύθερο χέρι μου πάνω στο δικό του. "Πώς ήταν να τελειώνεις μέσα της?"

"Σε.. σε παρακαλώ.." τραυλίζει. Βλέπω από το πλάι των κλειστών ματιών του να βγαίνουν δάκρυα. "Πονάει τόσο που δεν το αντέχω" μου λέει και ξεροκαταπίνει. "Βάλε τέλος"

Ω μωρό μου, λίγο ακόμη..

"Και για πες.." η φωνή μου ακούγεται αισθησιακή. "Όταν τελείωσε.. σε έσφιξε περισσότερο από εμένα?"

Σιωπή

Δεν απαντάει.

Το μόνο που κάνει το αγόρι μπροστά μου είναι να ρίχνει και άλλα δάκρυα.

Είναι πολύ καλός ηθοποιός πάντως, του το αναγνωρίζω.

Παίρνω μια βαθιά εισπνοή και συνεχίζω. "Όταν τελείωνες μέσα της.. σου άρεσε? Το απόλαυσες? Ήταν πιο δυνατός εκείνος ο οργασμός σε σχέση με αυτούς που-"

"ΣΚΆΣΕ" με διακόπτει με μια δυνατή φωνή.

Χαμογελάω λοξά και παίρνω ένα νικητήριο ύφος. 

Χάσαμε την ψυχραιμία μας Αρούλη?

"Πονάει, δεν το αντιλαμβάνεσαι?" Τα μάτια του εξακολουθούν να είναι κλειστά. Ο Άρης σηκώνει το ελεύθερο χέρι του και σκουπίζει τα δάκρυα από το πρόσωπό του. 

Τι είπε?

Σφίγγω το σαγόνι μου και ρίχνω το σώμα μου πίσω στην καρέκλα. Απομακρύνω τα χέρια μου από τα δικά του και ανάβω αμέσως τσιγάρο.

Νομίζει ότι πονάει?

Έχει τόσο μεγάλες αυταπάτες?

Ας του πω εγώ λοιπόν τι πάει να πει πόνος.

"Η απόρριψη πονάει περισσότερο σε πληροφορώ"

Αμέσως ο Άρης ανοίγει τα μάτια του και με κοιτάει με έκπληξη. "Εννοείς ότι εγώ απορρίπτω εσένα? Εγώ? Πού τόσες μέρες σε παρακαλάω να με ακούσεις? Να μου μιλήσεις? Εγώ σε απορρίπτω?"

Χαμογελάω πικραμένα. Δεν έχει την παραμικρή ιδέα από γυναικεία ψυχολογία. "Με απέρριψες την στιγμή που αποφάσισες να πηδήξεις εκείνο το μελαχρινό πορνίδιο" του απαντώ με σταθερότητα στην φωνή μου. 

Ο Άρης αναστενάζει βαριά. "Μωρό μου εγώ δεν-"

"Τι καλύτερο έχει εκείνη από εμένα?" τον διακόπτω. Δεν ξέρω πως γλίστρησαν αυτές οι λέξεις από το στόμα μου. Δεν ξέρω καν αν θέλω να τον ακούσω να μου λέει τι το καλύτερο έχει το τριτοδεύτερο τσουλί. 

Αλλά ένα ξέρω..

Ένα πράγμα θέλω να μάθω..

ΤΙ ΣΚΑΤΆ ΚΆΝΩ ΛΆΘΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΏ ΝΑ ΚΡΑΤΉΣΩ ΈΝΑΝ ΆΝΔΡΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΆΡΤΗ ΜΟΥ? ΈΝΑΝ ΆΝΔΡΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΌ ΜΟΥ? 

Δεν γίνεται πάντα να φταίει ο άλλος.. απλά δεν γίνεται.. 

Κάπου έκανα και εγώ λάθος με τον Μιχάλη και με απάτησε. 

Κάπου έκανα και εγώ λάθος με τον Άρη και με απάτησε.

Απλά θέλω να ξέρω...

Σε τι υστερώ?

Πού δεν είμαι καλή?

Τι δεν του έδωσα, γαμώ? Τι?

Βλέπω τον Άρη να ξεροκαταπίνει. Το σώμα του αμέσως παγώνει και η ανάσα του κόβεται. Τα μαύρα μάτια του με κοιτούν με λύπηση. 

Για μισό.. ποιον λυπάται? Εμένα? Ή τον εαυτό του?

"Αυτό πιστεύεις?" σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. "Ότι φταις εσύ?" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή.

Τώρα είναι η σειρά μου να ξεροκαταπιώ. 

Δεν του απαντάω. 

Μάλιστα παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω το φαγητό μπροστά μου. Ούτε τρεις πιρουνιές δεν έφαγα.. ποιος? Εγώ! Που σε πέντε λεπτά κάτι τέτοια πιάτα τα εξαφανίζω.

Γαμώτο σου για αρσενικό.. τι μου έχεις κάνει?

"Εγώ φταίω" ακούγεται σίγουρος. "Μόνο εγώ και οι ζήλιες μου.. εγώ και η έλλειψη εμπιστοσύνης που σου είχα.. εγώ και.. και.. γαμώ... εγώ.." γιατί τραυλίζει? "Εγώ και οι εξαρτήσεις μου" προσθέτει αμέσως μετά και παγώνω.

Τι είπε?

"Δεν ήμουνα καλά όσο έλειπες" η φωνή του ακούγεται πιο δυναμική πλέον. "Υπέφερα, υπέφερα μακριά σου"

"Εγώ νομίζεις ότι ήμουνα καλύτερα?" του απαντώ με ειρωνεία και με το πιρούνι μου παίζω με το κεφάλι μιας γαρίδας. Τα μάτια μου συνεχίζουν να μην τον κοιτάνε.

"Εγώ ήμουνα πολύ χειρότερα.. είχα κάθε μέρα τον Αχιλλέα να μου λέει ότι θα σε πηδήξει.. τον είχα κάθε μέρα να μου λέει ότι θέλει να με εκδικηθεί.. και ότι θα χρησιμοποιούσε εσένα για να το καταφέρει, διότι-"

"ΤΙ ΆΛΛΟ ΈΠΡΕΠΕ ΝΑ ΚΆΝΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΕΙΣ?" ωρύομαι και λογικά με ακούνε μέχρι και τα ψάρια που υπάρχουν στην θάλασσα δίπλα μας. Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου πάνω του και τον κοιτάω με απόγνωση. 

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι άλλο έπρεπε να κάνω.. του ήμουνα πιστή.. πιστή μέχρι αηδίας. Με φλέρταραν οι ειδικευόμενοι στην κλινική και έδινα ρεσιτάλ ξινίλας για να τους απομακρύνω. Και το λέω εγώ αυτό, που είμαι σνομπ ακόμη και με τους ανθρώπους που αγαπώ.

Ο Άρης κοιτάζει αμέσως γύρω μας. "Ηρέμησε" μου λέει και επιστρέφει το βλέμμα του πάνω μου. "Εσύ όλα σωστά τα έκανες μωρό μου.. εγώ είχα το θέμα.. φούντωνε το τερατάκι της ζήλιας μέσα μου και δεν μπορούσα να το ελέγξω" εξομολογείται. 

Του χαμογελάω λοξά. "Κάτι καινούριο? Γιατί αυτό το ξέραμε και πριν μας στολίσεις με κέρατα"

Ο Άρης αναστενάζει βαριά και περνάει το χέρι του πάνω από το ξυρισμένο κεφάλι του. Από την στιγμή που χωρίσαμε γιατί συνεχίζει να το ξυρίζει? Αφού ποτέ δεν του άρεσε! 

"Το Σάββατο που μαλώσαμε και σου ζήτησα να μην πας στο δείπνο ήμουνα κομμάτια" τα μαύρα μάτια του με κοιτάνε με φόβο. Τι φοβάται ακριβώς? 

Στρέφει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάει το κρυστάλλινο ποτήρι στο χέρι του. "Νόμιζα ότι θα πήγαινες στο δείπνο.. ότι θα σε στρίμωχνε ο Αχιλλέας και πως θα σε κατάφερνε.. δεν μπορούσα να κάνω τίποτα από 2000 χιλιόμετρα μακριά και αυτό.. αυτό με σκότωνε μωρό μου.. υπέφερα... υπέφερε η καρδιά μου.. το μυαλό μου.. πονούσα" η φωνή του κομπιάζει στο τέλος.

"Αυτό δεν δικαιολογεί την πράξη σου" του απαντώ κοφτά και παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του. Αν νομίζει ότι επειδή ζήλεψε και στεναχωρήθηκε έχει κάποιο ελαφρυντικό γελιέται οικτρά. 

Παίρνω στο χέρι μου ένα ψωμάκι και ξεκινάω να παίζω νευρικά μαζί του. Για αυτό ήρθα εδώ σήμερα? Για να ακούσω αυτήν την σαχλή δικαιολογία?

"Ένιωσα την ανάγκη να καπνίσω χόρτο και πήγα στο Λύκο για να το κάνω"

Γελάω. 

Λες και δεν μπορούσε να καπνίσει μπροστά στους γονείς του.. τώρα τον έπιασε ο πόνος για την απέχθεια της Στέλλας και του Κομνηνού για το τσιγάρο! Αφού από τα 16 του καπνίζει και-

Παγώνω

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Η ανάσα μου κόβεται.

Τα πόδια μου τρέμουν.

Νιώθω το πάτωμα να χάνεται από κάτω μου.

Νιώθω την γη να σείεται. 

Τα νεύρα μου ξεκινάν να κλονίζονται και..

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου.

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Ήταν δυνατό αυτό που έστριψα.. σκέψου ότι μετά την δεύτερη τζούρα δεν θυμόμουν τίποτα, καρδιά μου τίποτα.. από εκείνο το σημείο και μετά έχω κενό στην μνήμη μου.. το ξέρεις μωρό μου.. το ξέρεις.. έχω καπνίσει και πάλι στο παρελθόν και ξέρεις πως όταν μαστουρώνω δεν καταλαβαίνω ούτε τι κάνω ούτε τι λέω.."

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Το επόμενο πρωί ξύπνησα μαζί της στο κρεβάτι μου.. λυπάμαι.. λυπάμαι πολύ για τις πράξεις μου.. δεν έπρεπε να το κάνω μωρό μου.. δεν έπρεπε.. ήμουνα μαστουρωμένος.. κατάλαβε με..  αν είχα τις αισθήσεις μου.. ΠΟΤΈ.. και το τονίζω αυτό.. ΠΟΤΈ δεν θα σε απατούσα καρδιά μου.. ΠΟΤΕ" 

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Την έδιωξα απευθείας.. λίγο μετά κατέρρευσα μπροστά στους γονείς μου... η Στέλλα βρήκε το χόρτο και... δεν έχω νιώσει πιο άθλια στην ζωή μου ψυχή μου... ΠΟΤΕ άλλοτε.. δεν έχω νιώσει μεγαλύτερη ξεφτίλα.. από εκείνη την ημέρα μέχρι και σήμερα δεν ζω... είμαι νεκρός.. νεκρός μακριά σου.. έχω χάσει την ζωντάνια μου.. έχω χάσει την ελπίδα μου.."

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Δώσε μου κάτι μωρό μου.. μια λέξη σου.. μια ματιά σου.. ένα πάτημα.. θέλω από κάπου να πιαστώ και να ξεκινήσω να ζω και πάλι.. βγάλε από την κόλαση.. υποφέρω.. πονάω.. πονάω πολύ.."

Τον ακούω να αναστενάζει βαριά. Όλη την ώρα που μου λέει αυτές τις μαλακίες η φωνή του τρέμει.. τρέμει και κομπιάζει.

Εγώ συνεχίζω να έχω τα μάτια μου κλειστά. Προσπαθώ να βρω τις ανάσες μου και..

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Είσαι η πρώτη γυναίκα που αγάπησα, Άννα.. η πρώτη.. και είμαι σίγουρος ότι μετά από εσένα δεν θα υπάρξει άλλη μάτια μου. Καμία.. καμία απολύτως"

Ξεροκαταπίνω

"Ναι, έχω κάνει μαλακίες.. και πριν σε γνωρίσω και μετά. Και μερικές από αυτές σε πλήγωσαν πολύ.. αλλά πίστεψε με.. εγώ πονάω περισσότερο.. δεν κουβαλάω μόνο το βάρος των δικών μου πράξεων.. αλλά και τον δικό σου πόνο.. διότι πονάς μωρό μου.. πονάς επειδή με αγαπάς"

Μαλακίες, δεν τον αγαπάω. 

Δεν πρέπει να τον αγαπάω.

"Είμαι διατεθειμένος να περάσω όλο το υπόλοιπο της ζωής μου φτιάχνοντας αυτό που κατέστρεψα μέσα σου.. θα με αφήσεις μάτια μου?"

"Τι μου ζητάς ακριβώς?" τον ρωτάω αμέσως και νιώθω το χέρι μου να τρέμει. Από θυμό.. θυμό και οργή.

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Αυτό που δεν έχω πει ποτέ ξανά στην ζωή μου.. τις τρεις λέξεις που είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να μην τις ακούσει καμία γυναίκα από εμένα"

Σιωπή

"Συγγνώμη, παντρέψου με"

Παγώνω

Τι είπε?

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει δυνατά.

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Τα πόδια μου κόβονται.

Έχει ιδέα τι ξεστόμισε μόλις?

Και επίσης..

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

Ανοίγω αργά αργά τα μάτια μου.

Το πρώτο πράγμα που βλέπω μπροστά μου είναι ένα κλειστό, μικρό μαύρο τετράγωνο κουτάκι από δερματίνη. Και η επωνυμία, γνωστή.. πολύ γνωστή. Bvlgari. 

"Άνοιξε το, ομορφιά μου" η φωνή του ακούγεται τρυφερή.. πολύ τρυφερή.

Τι είπε ότι ήθελε να καπνίσει?

"Θα σου αρέσει.. θα δεις.. το παρήγγειλα ειδικά για εσένα.. πριν ακόμη έρθεις από το Αννόβερο.. και ήρθε πάνω στην ώρα.. χτες ήταν έτοιμο και πήγα και το πήρα.. στο εσωτερικό του έχει χαραγμένο τα αρχικά του ονόματος σου.. για σένα είναι ομορφιά μου.. για εσένα"

Με αργές κινήσεις παίρνω το βλέμμα μου πάνω από το κουτάκι και στρέφω το πρόσωπό μου στο δικό του.

Παγώνω

Είναι η πρώτη φορά στην ζωή μου που τον βλέπω έτσι.

Το μέτωπό του είναι ιδρωμένο.

Τα μάγουλά του είναι υγρά. 

Ανεξέλεγκτα δάκρυα τρέχουν από τα μάτια του και.. 

Ξεροκαταπίνω

Το βλέμμα του ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις

Πόνο

Θλίψη

Λύπη

Λαχτάρα

Προσμονή

Αγωνία

Αλλά το κυριότερο και πιο ισχυρό συναίσθημα που διακρίνω είναι η ελπίδα.. ναι η ελπίδα.

Τα μάτια του με κοιτούν και ελπίζουν.

Τι ελπίζουν ακριβώς?

"Πες το ναι ομορφιά μου" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Το βλέμμα μου πέφτει πάνω στα χείλη του. Τρέμουν.

Έπειτα προσέχω και το υπόλοιπο σώμα του.

Τα χέρια του είναι πάνω στο τραπέζι. Τρέμουν και αυτά.

Παρατηρώ το στήθος του. Δεν κάνει καμία κίνηση με γυμνό οφθαλμό. 

Του έχει κοπεί η ανάσα?

Χαμογελάω πικραμένα και παίρνω το ποτήρι με το κρασί στα χέρια μου. Το κατεβάζω όλο με την μία και το γεμίζω ξανά. Πίνω και το δεύτερο ποτήρι μονορούφι και αναστενάζω βαριά.

"Είσαι φτηνός" του λέω κοφτά και δεν τον κοιτάω καν. Το βλέμμα μου είναι στραμμένο πάνω στο μαύρο κουτάκι. "Πολύ φτηνός" επαναλαμβάνω.

Σιωπή

"Πάω στοίχημα ότι αν δεν με κεράτωνες, αυτή η ιδέα δεν θα περνούσε καν από το μυαλό σου, σωστά?" τον ρωτάω κάτι για το οποίο είμαι σίγουρη.

Σιωπή

Χαμογελάω πικραμένα. "Πολύ σωστά" απαντώ μόνη μου. 

Κοιτάζω την επωνυμία και πάλι. 

Κάποτε μου είχε πει ότι είμαι η μεγαλύτερη από όλες τις πουτάνες που έχει γνωρίσει. Ότι οι άλλες με ένα μπλε χαρτονόμισμα είναι ευχαριστημένες.. ότι εγώ θέλω bvlgari με 3000 ευρώ. 

Γελάω

Ένα τέτοιο δαχτυλίδι κοστίζει πάνω από 15 χιλιάδες ευρώ.

Πιστεύει ότι θα με ρίξει με αυτόν τον τρόπο? 

Ειδικά μετά από αυτό που μου εξομολογήθηκε?

Κάπνισε χόρτο?

ΚΆΠΝΙΣΕ ΧΌΡΤΟ? ΠΆΛΙ?

ΠΆΛΙ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ? 

ΠΆΛΙ?

"Θέλω να μου πεις πόσες φορές μαστούρωσες από τότε που τα βρήκαμε και πάλι.. από τότε που ήμασταν στην εκκλησία του Αγίου Αιμιλιανού και μου υποσχέθηκες ότι δεν θα καπνίσεις ποτέ ξανά χόρτο" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. 

Το σώμα μου ξεκινάει να τρέμει.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

Σιωπή

Σιωπή

Και πάλι σιωπή.

Δεν απαντάει.

Έχει το θράσος να μην απαντάει.

"Είναι εξάρτηση" μου λέει μαζί με ένα αναφιλητό.

Χαμογελάω λοξά. 

Ποιος νομίζει ότι είναι που θα μου μιλήσει εμένα για εξαρτήσεις?

Παίρνω στα χέρια μου το πακέτο με τα τσιγάρα και ανάβω αμέσως ένα. "Αυτό είναι εξάρτηση" του λέω και του δείχνω το τσιγάρο στο χέρι μου. "Σωματική και ψυχική"

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του.

Ο Άρης πλέον κλαίει απροκάλυπτα. 

Δεν κάνει καμία προσπάθεια για να το κρύψει.

Χαμογελάω πικραμένα. 

"Ξέρεις Άρη οι εξαρτησιογόνες ουσίες δεν προκαλούν όλες σωματική εξάρτηση" τον ενημερώνω.

"Τι.. τι εννοείς?" τραυλίζει.

"Ουσίες όπως το χασίσι και η μαριχουάνα προκαλούν μόνο ψυχική εξάρτηση. Μόνο" το τονίζω. "Αυτό σημαίνει ότι αν μια μέρα ξυπνήσεις και αποφασίσεις να το κόψεις, ο οργανισμός σου δεν θα αντιδράσει" Ξεροκαταπίνω και κλείνω τα μάτια μου. "Αλλά θα αντιδράσει η ψυχή σου" η φωνή μου βγαίνει με δυσκολία από μέσα μου πλέον. 

Δεν τα κατάφερα.. όχι δεν τα κατάφερα.. είμαι τόσο σκοτεινή.. τόσο ξινή.. τόσο άψυχη.. που δεν μπόρεσα να προσφέρω στον άνδρα δίπλα μου την ευχαρίστηση που του αξίζει. Την ευφορία που αναζητούσε η ψυχή του.. δεν την έβρισκε από εμένα, αλλά από τον μπάφο.

Δεν αξίζω, όχι δεν αξίζω.

"Απέτυχα, Άρη. Απέτυχα" του λέω και φυσάω τον καπνό από το στόμα μου. Και η συνειδητοποίηση πονάει, τόσο γαμημένα πολύ.

"Τι μαλακίες λες?" με ρωτάει αμέσως. Αυτή την φορά η φωνή του ακούγεται πιο δυνατή. 

"Ότι εγώ φταίω που ένιωθες την ανάγκη να φτιάχνεσαι για να νιώθεις καλά.. εγώ που δεν μπόρεσα να σου προσφέρω την ηδονή.. την ευχαρίστηση" Δεν αξίζω, όχι δεν αξίζω. "Αν κατάφερνα με κάποιον τρόπο να σε κάνω χαρούμενο.. δεν θα είχες την ανάγκη να καπνίσεις χόρτο.. δεν θα πήγαινες εκείνη την μέρα στον Λύκο.. δεν θα με απατούσες" του λέω ξέπνοη και με το που τελειώνω την τελευταία μου πρόταση ανοίγω τα μάτια μου. 

Σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι και παίρνω το μαύρο κουτί στο χέρι μου. Βαρύ είναι, σκέφτομαι και σηκώνομαι αμέσως όρθια. 

"Αυτό να το δώσεις σε κάποια που θα σε κάνει ευτυχισμένο χωρίς να χρειάζεται να μαστουρώνεις για να νιώθεις ευφορία" η φωνή μου ακούγεται κοφτή. Τοποθετώ το κουτάκι μπροστά του και μετά από πολλή ώρα στρέφω και πάλι τα μάτια μου πάνω του.

Ο Άρης πλέον έχει κρύψει το πρόσωπό του με τα χέρια του και αν ακούω καλά.. προσπαθεί να ηρεμήσει τα αναφιλητά του. Οι αγκώνες του ακουμπούν πάνω στο τραπέζι και το σώμα του καμπουριάζει ελαφρώς. 

"Τελειώσαμε Άρη, τελειώσαμε" του λέω και τον κοιτάω για μια τελευταία φορά. Ύστερα παίρνω στα χέρια μου το τσαντάκι και το τζάκετ μου και ξεκινάω να περπατάω γρήγορα προς την έξοδο του εστιατορίου. 

Σταματάω με το χέρι μου ένα ταξί και επιβιβάζομαι μέσα. "Πάμε και θα σας καθοδηγήσω εγώ για την διαδρομή που θα ακολουθήσουμε" λέω στον ταξιτζή και αυτός βάζει πρώτη.

Νιώθω τα μάγουλά μου να είναι υγρά. Πλέον δακρύζω και εγώ.

Πριν με πονούσε μόνο το κέρατο.. μόνο η ιδέα ότι ο άνδρας που αγαπώ βρέθηκε σεξουαλικά με κάποια άλλη..

Γελάω

Πλέον ο πόνος που νιώθω είναι αβάσταχτος.

Η συνειδητοποίηση ότι δεν μπόρεσα να κρατήσω τον άνθρωπο μου ευτυχισμένο εγώ η ίδια, πονάει.. πονάει ακόμη περισσότερο.

Ηλίθια Άννα 

Πώς μπόρεσες να πιστέψεις ότι θα ήταν κάποιος χαρούμενος δίπλα σου?

Πώς?

Ούτε ο Μιχάλης, ούτε ο Άρης, ούτε κανένας άλλος. 

Κανένας δεν θα είναι ευτυχισμένος δίπλα σου.

Κανένας όμως.

Χαμογελάω πικραμένα και ανάβω τσιγάρο.

Το βλέμμα μου είναι στραμμένο στα φώτα της Αθήνας. 

Έχω έρθει στο σημείο που με έφερε ο Άρης όταν του μίλησα πρώτη φορά για το παρελθόν μου. 

Ψυχή δεν υπάρχει στο μέρος.

Καμία

Ούτε η δικιά μου.

Αυτή μόλις πέθανε.

Αναστενάζω βαριά.

Το ξημέρωμα με βρίσκει στο ίδιο σημείο να καπνίζω και να σκέφτομαι.. να σκέφτομαι την όλη κατάσταση στο μυαλό μου. Παίζω ξανά και ξανά την ίδια σκηνή και τα ίδια λόγια στο κεφάλι μου.

Και τώρα Άννα?

Τι κάνουμε?

Τι υποτίθεται πως πρέπει να κάνουμε μετά από αυτό?

Νιώθω εδώ και έξι ώρες το κινητό μου να τρίζει στο τσαντάκι μου.. δεν το έχω κοιτάξει καν. 

Θέλω απλά να ηρεμήσω.

Όποιος και αν με καλεί, πρέπει να το σεβαστεί και να με αφήσει στην ησυχία μου.

Γύρω στις 8 το πρωί αποφασίζω να καλέσω ταξί για να γυρίσω πίσω στο σπίτι.. βγάζω το κινητό μου και ανοίγω την οθόνη.

Τι σκατά?

76 κλήσεις από τον Γιώργο

45 από την Δώρα

Και άπειρα μηνύματα.. από τον Μάνο, την Εβελίνα, τον Πέτρο, τον Χάρη, την μάνα μου.. από όλους εκτός από τον Άρη.

Τι φάση?

Ανοίγω τυχαία ένα μήνυμα του αδερφού μου.

<<ΠΟΥ.ΣΤΟΝ.ΠΟΥΤΣΟ.ΕΊΣΑΙ.ΚΟΠΕΛΑ.ΜΟΥ? ΈΧΕΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΙ ΈΧΕΙ ΓΊΝΕΙ? ΕΊΜΑΣΤΕ ΌΛΟΙ ΣΤΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ. Ο ΑΡΗΣ ΤΡΑΚΑΡΕ ΜΕ ΤΟ ΑΜΑΞΙ. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΕΊΝΑΙ ΣΤΟ ΧΕΙΡΟΥΡΓΕΊΟ. ΕΊΣΑΙ ΤΌΣΟ ΑΝΑΊΣΘΗΤΗ ΤΕΛΙΚΑ? ΠΆΡΕ ΤΑΞΊ ΚΑΙ ΈΛΑ. ΤΟΝ ΈΦΕΡΑΝ ΣΕ ΑΥΤΌ ΠΟΥ ΚΆΝΕΤΕ ΜΆΘΗΜΑ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΜΝΗΝΌ. ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΈΛΑ>>

Αμέσως το κινητό μου πέφτει από τα χέρια.

Τα πόδια μου κόβονται.

Η καρδιά μου παγώνει.

Που είπε ότι είναι ο Άρης μου?