Αφιέρωση κεφαλαίου

MPAKALOPOULOUEFI

margaritagr

_Zeri98_

***

Γιατί απατούμε? Και γιατί απατούν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι? Και όταν λέμε απιστία, τι ακριβώς εννοούμε? Είναι μια επαφή? Μια ερωτική ιστορία? Σεξ επί πληρωμή? Μια διαδικτυακή συνομιλία? Ένα μασάζ με ευτυχή κατάληξη? Γιατί νομίζουμε ότι οι άνδρες απατούν από βαρεμάρα και από τον φόβο της οικειότητας, αλλά οι γυναίκες απατούν από μοναξιά και από ανάγκη για οικειότητα?

Και η απιστία σημαίνει πάντα το τέλος της σχέσης?

(Esther Perel, TED2015)

2 εβδομάδες μετά

Άννα

"ΕΊΝΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ! ΕΊΝΑΙ ΑΠΊΣΤΕΥΤΟΣ! ΕΊΝΑΙ ΕΛΕΕΙΝΌΣ! ΕΊΝΑΙ ΦΤΗΝΟΣ! ΕΊΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ! ΕΊΝΑΙ ΨΕΎΤΗΣ! ΕΊΝΑΙ ΆΘΛΙΟΣ! ΕΊΝΑΙ.. ΕΊΝΑΙ.." σταματάω να περπατάω πάνω κάτω στο γραφείο του και γυρνάω να τον κοιτάξω. Αυτός κάθεται ήρεμος στην καρέκλα του και γράφει σε αυτό το ηλίθιο το μπλε το βιβλίο του. Εγώ ωρύομαι εδώ και μισή ώρα και αυτός είναι ήσυχος. "ΦΑΊΔΩΝΑ ΜΕ ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΈΩ, Ή ΤΖΆΜΠΑ ΣΕ ΠΛΗΡΏΝΩ?" 

Τα νεύρα μου.

Ο γιατρός μου στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. "Δεν έχω χάσει ούτε μια λέξη από όσα λες.. συνέχισε" 

Νιώθω το κινητό μου να δονείται στην τσέπη του τζιν μου.. το βγάζω και κοιτάω την οθόνη. Μήνυμα από Άρης Ιωάννου. <<Μωρό μου θα σε περιμένω από κάτω μόλις τελειώσεις, σου έχω πάρει και donut με σοκολάτα που ξέρω ότι σου αρέσει. Σε αγαπάω πολύ, πριγκίπισσα>> 

Γαμώτο!

Ρίχνω αμέσως με δύναμη την ηλίθια συσκευή στο πάτωμα. 

"Γιατί το έκανες τώρα αυτό?" με ρωτάει ο μεσήλικας άντρας.

Παίρνω το πακέτο με τα τσιγάρα στα χέρια μου και ανάβω ένα. "ΠΆΛΙ.. ΜΕ ΑΚΟΛΟΎΘΗΣΕ ΠΆΛΙ! ΕΔΏ ΚΑΙ ΔΥΟ ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΔΕΝ ΈΧΕΙ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΠΌ ΠΊΣΩ!" φυσάω τον καπνό ψηλά. "ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΕΙΣ? Κάθε βράδυ κοιμάται στον καναπέ από το σαλόνι μου, ΤΟ ΔΙΚΌ ΜΟΥ ΤΟ ΣΑΛΟΝΙ! Κάνει ντουζ στην ντουζιέρα μου! ΣΤΗΝ ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΤΗΝ ΝΤΟΥΖΙΕΡΑ! Ξυπνάω και τον βλέπω να με περιμένει με καφέ και κρουασάν! ΠΕΡΙΜΈΝΕΙ ΜΑΖΊ ΜΟΥ ΣΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΥ! ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΌΝ! Και μόλις αυτό έρθει και επιβιβαστώ, ο Άρης μπαίνει στο αυτοκίνητο του και ακολουθεί το λεωφορείο μέχρι την σχολή!" ξεφυσάω βαριά και τραβάω μια ακόμη τζούρα. Κλείνω τα μάτια μου και με το ελεύθερο χέρι μου τρίβω το πρόσωπο μου. "Τις μέρες που έχω μάθημα στο αμφιθέατρο έρχεται και αυτός και κάθεται δύο σειρές πίσω μου"

"Και εσένα γιατί σε ενοχλεί αυτό?" 

Διότι όλες μου οι συμφοιτήτριες αντί να προσέχουν τον Κομνηνό, κάθονται και κοιτάνε τον Άρη σαν να είναι λουκουμάκι. Οι λυσσάρες! Τον τρώνε με τα μάτια τους, τον φλερτάρουν, τον-

Παγώνω

Τι σκέφτηκα μόλις?

Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι και στρέφω το βλέμμα μου πάνω στον γιατρό μου. "Διότι έχουμε χωρίσει και αντί να το σεβαστεί και να με αφήσει στην ησυχία μου, αυτός εξακολουθεί να συμπεριφέρεται λες και δεν έγινε τίποτα... λες και δεν με κεράτωσε.. λες και δεν με πρόδωσε!" του απαντάω με νεύρο και κάθομαι στον καναπέ απέναντι του. 

Αμέσως ο Φαίδωνας στρέφει το βλέμμα του πάνω μου και σμίγει τα φρύδια του. "Τι άλλο κάνει ακριβώς και σε εκνευρίζει τόσο πολύ?" με ρωτάει και κλείνει το μπλε σημειωματάριο του. 

Για μισό.. δεν θα γράψει και τα υπόλοιπα που θα του πω?

"Με το που γυρίσω σπίτι και κάτσω στο τραπέζι της κουζίνας να φάω σαν άνθρωπος το γεύμα μου, έρχεται και αυτός με ή χωρίς τον Γιώργο, ανάλογα, και ξεκινάει να μου λέει για το πως πέρασε την μέρα του στο εργαστήριο και για το πόσο μαλάκας είναι ο Αναστασιάδης" 

Έχω μάθει τα πάντα για τα 4G και για τα pre-5G δίκτυα.. όλα όσα δεν ήξερα για τις ασύρματες επικοινωνίες, το έμαθα τις τελευταίες μέρες.

"Δηλαδή συζητάτε κανονικά?"

"ΦΥΣΙΚΆ ΚΑΙ ΌΧΙ!" του απαντώ απότομα και σηκώνομαι αμέσως όρθια. Για ποια με πέρασε? "ΑΥΤΌΣ ΜΟΥ ΜΙΛΆΕΙ, ΜΌΝΟ ΑΥΤΟΣ! ΚΑΙ ΕΓΏ ΔΕΝ ΤΟΥ ΑΠΑΝΤΆΩ ΠΟΤΈ! ΟΎΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΤΟΥ, ΟΎΤΕ ΣΤΗΝ ΚΑΛΗΝΎΧΤΑ ΤΟΥ, ΟΎΤΕ ΣΤΑ ΑΜΈΤΡΗΤΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΤΟΥ! ΣΕ ΤΊΠΟΤΑ ΑΠΌ ΌΛΑ ΑΥΤΑ! ΣΕ ΤΊΠΟΤΑ!"

"Και τι κάνεις ακριβώς?"

Γυρνάω και τον κοιτάω σαν να είναι εξωγήινος. "Αδιαφορώ προφανώς. Κάνω σαν να μην υπάρχει, σαν να μην τον βλέπω, σαν να μην τον ακούω και σαν να μην τον α-"

Παγώνω

Τι πήγα να πω μόλις?

Μετά από όλα αυτά?

Μετά το κέρατο?

Εγώ τολμάω ακόμη να..?

Ο Φαίδωνας με καρφώνει αμέσως με ένα διαπεραστικό βλέμμα. "Συνέχισε" με προτρέπει και ξεροκαταπίνω. Από τον τρόπο που με κοιτάει καταλαβαίνω ότι ξέρει πολύ καλά τι θα έλεγα. Με γνωρίζει τόσα χρόνια άλλωστε. Τόσες ώρες έχω περάσει μέσα σε αυτό το γραφείο για να συζητάω για τα πάντα.. για τους πιο μεγάλους φόβους μου, για τα όνειρα μου.. για το παρελθόν μου.. για το ξύλο που είχα φάει τότε.. για τα πάντα.

Παίρνω αμέσως τα μάτια μου από πάνω του και κοιτάω το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μου. "Βλακεία θα έλεγα, άσ'το" ναι, βλακεία θα έλεγα.. μεγάλη κιόλας. 

"Από πότε θεωρείται βλακεία το να αισθανόμαστε?" 

Απορεί ή με ρωτάει?

Χαμογελάω πικραμένα και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι δίπλα μου. "Από τότε που ο άνθρωπος που αγαπάμε, μας προδίδει" παραδέχομαι και δεν τον κοιτάζω καν. Ξαφνικά το πάτωμα έχει αποκτήσει τεράστιο ενδιαφέρον. 

Σιωπή

"Λίλιαν ακύρωσε μου το επόμενο ραντεβού σε παρακαλώ" 

Σηκώνω το κεφάλι μου αστραπιαία και τον κοιτάω. Ο Φαίδωνας κρατάει το ασύρματο τηλέφωνο στο αυτί του και με καρφώνει έντονα στα μάτια. "Γιατί αυτό?" απορώ. Ο χρόνος μας τελείωσε και βασικά.. τι το τόσο σημαντικό έχουμε να πούμε που δεν μπορεί να περιμένει μέχρι την επόμενη εβδομάδα? 

"Ξέρεις Άννα.. στην ζωή δεν είναι όλα άσπρο-μαύρο, καλό-κακό, θύμα-θύτης" λέει και αμέσως σηκώνεται όρθιος.

Σμίγω τα φρύδια μου και τον κοιτάω με απορία.

Πού το πάει?

"Η προδοσία σε μια σχέση παρουσιάζεται με πολλές μορφές, υπάρχουν πολλοί τρόποι για να προδώσουμε τον σύντροφο μας.. με περιφρόνηση.. με παραμέληση..  με αδιαφορία.. με βία. Η σεξουαλική προδοσία είναι μόνο ένας από τους τρόπους με τους οποίους πληγώνουμε. Και.. το θύμα μιας απιστίας δεν είναι πάντα το θύμα της σχέσης"

Παγώνω

Τι είπε μόλις?

Σηκώνομαι αμέσως όρθια από τον καναπέ και στενεύω τα μάτια μου. "ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΑΚΡΙΒΩΣ? ΌΤΙ ΤΟ ΘΥΜΑ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΟΣ? Ή ΌΤΙ ΕΊΣΑΙ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΟΥ?"

Ο Φαίδωνας χαμογελάει λοξά και κάθεται και πάλι στην καρέκλα του. "Ξέρεις εξετάζω την περίπτωση της απιστίας και από τις δύο πλευρές. Πάντα. Σκέφτομαι και αναλύω τις πράξεις και τα συναισθήματα και του ατόμου που προδίδει και του ατόμου που προδίδεται"

Αμέσως σηκώνω τα φρύδια μου και τον κοιτάω με καχυποψία. "Μπορείς να γίνεις λίγο πιο συγκεκριμένος?" Πάντως από τον πρόλογο καταλαβαίνω ότι αυτό που θα ακούσω δεν πρόκειται να μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου όμως. 

"Σκέψου για παράδειγμα εσένα. Πριν δύο εβδομάδες έμαθες ότι ο άνδρας που αγαπάς σε πρόδωσε. Και μάλιστα δεν στο είπε ο ίδιος, το έμαθες από τον αδερφό του. Και ενώ σε είχε απατήσει, ο Άρης πέρασε μια ολόκληρη εβδομάδα μαζί σου, να σου μαγειρεύει, να σε φιλάει, να σου κάνει έρωτα. Και εσένα αυτό σε πλήγωσε. Σε πλήγωσε πάρα πολύ, σε σημείο που να έχει κλονιστεί-"

"Δεν κλονίστηκε τίποτα" τον διακόπτω. "Στο έχω πει πολλές φορές, είμαι καλά! Απλά με εκνευρίζει που μου συμπεριφέρεται σαν να μην έχει γίνει τίποτα. Θα δεις.. σε λίγες μέρες θα μου περάσει, θα τον συναντώ τυχαία στο σπίτι και δεν θα με νοιάζει" 

Ναι, αυτό θα γίνει. Αν σταματήσει να υποκρίνεται πως δεν με κεράτωσε και με αφήσει στην ησυχία μου, αυτό θα γίνει. Θα τον βλέπω και δεν θα χτυπάει γρήγορα η καρδιά μου, θα μου λέει καλημέρα και δεν θα σφίγγεται το στομάχι μου. Απλά για να γίνει αυτό πρέπει να σταματήσει να κάνει λες και δεν χωρίσαμε. 

Και ξέρω ακριβώς τι πρέπει να κάνω για να με αφήσει στην ησυχία μου. 

"Είσαι δυναμική κοπέλα Άννα, το ξέρουμε καλά και οι δύο αυτό.. αλλά δεν σημαίνει ότι οι δυναμικές γυναίκες δεν πληγώνονται"

"Λες μαλακίες" του απαντώ σχεδόν αμέσως και κάθομαι και πάλι στον ηλίθιο τον καναπέ. 

"Λέω?"

Εντάξει.. θα το παραδεχτώ.. εκείνη την στιγμή που το έμαθα, πόνεσα. Πόνεσα πολύ. Το ίδιο βράδυ μετά την λιποθυμία, κλειδώθηκα στο δωμάτιο μου και έκλαιγα μέχρι το ξημέρωμα. Αλλά ως εκεί. Αυτό ήταν το ξέσπασμά μου. Την επόμενη μέρα, γύρισα σελίδα στην ζωή μου. Αν και... δεν έχω γράψει κάτι ακόμη.. αλλά.. κάποια στιγμή θα γίνει και αυτό.

Είμαι σίγουρη!

Ο Φαίδωνας αναστενάζει ελαφρά και μου χαμογελάει. "Ξέρεις.. δεν είναι κακό να βιώνουμε και αυτό το συναίσθημα.. ο πόνος που νιώθουμε περιστασιακά μας κάνει να εκτιμούμε τις ευτυχισμένες στιγμές στην ζωή μας και τους ανθρώπους μου μας τις προσφέρουν"

Χαμογελάω πικραμένα. 

Και αν ο ίδιος άνθρωπος σου δίνει και την χαρά και την λύπη? 

Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις? 

Τι κρατάς? 

Τον πόνο και το κλάμα? 

Ή την ευτυχία και τα γέλια?

"Πριν σου είπα ότι στην απιστία δεν πληγώνεται μόνο αυτός που προδίδεται, αλλά και αυτός που προδίδει, το συγκράτησες ή το προσπέρασες?" 

Σηκώνω αμέσως τα φρύδια μου και τον κοιτάω με ένα υπεροπτικό ύφος. "Θέλω πραγματικά να ακούσω τον τρόπο σκέψης σου, θέλω πραγματικά να δω πώς θα δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα" ο τόνος μου ξεχειλίζει ειρωνεία. 

Τι νομίζει ότι λέει? 

Ότι ο Άρης είχε λόγο που με κεράτωσε?

"Δεν είμαι εγώ ο κατάλληλος άνθρωπος για να σου πει τι οδήγησε το αγόρι σου-"

"ΠΡΩΗΝ αγόρι" τονίζω. Για να μπαίνουν όλα τα πράγματα στην θέση τους σιγά σιγά.

"Έστω.. δεν μπορώ να είμαι σίγουρος για τον λόγο που σε απάτησε.. μπορώ να κάνω εικασίες, αλλά θα είναι ατελέσφορη και ψυχοφθόρα η διαδικασία της ανάλυσης"

Στενεύω υπερβολικά πολύ τα μάτια μου. 

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πολύ δυνατά, από θυμό. Θυμό για τον γιατρό μου.

Ξέρω τι θα ακολουθήσει.

Και για δικό του καλό, αν θέλει να συνεχίσω μαζί του την ψυχοθεραπεία, αν θέλει να είναι και μελλοντικά αυτός ο γιατρός μου, καλά θα κάνει να μην συνεχίσει να μιλάει. 

"Γιατί δεν δέχτηκες να μιλήσεις μαζί του? Γιατί δεν τον έχεις αφήσει ακόμη να σου εξηγήσει?"

Αμέσως σηκώνομαι όρθια από τον καναπέ. "Γιατί δεν θέλω! Μερικές φορές το μόνο που μετράει είναι η πράξη! Και ο λόγος πίσω από αυτήν είναι άσχετος!" ωρύομαι.

Ο Φαίδωνας χαμογελάει λοξά. "Εγώ πάλι νομίζω ότι φοβάσαι.. φοβάσαι μήπως σου πει ότι εσύ φταις και έκανε αυτό που έκανε.. μήπως δεν ήσουν αρκετή για αυτόν"

Αμέσως παγώνω

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Αυτός ο τρελογιατρός έχει αρχίσει να μου την δίνει στα νεύρα.

Γιατί γαμώτο το είπε φωναχτά?

Γιατί ο μεγαλύτερος φόβος μου πήρε μόλις λεκτική υπόσταση?

Πώς τόλμησε?

"Άννα κορίτσι μου.. άφησέ τον να σου εξηγήσει τι ακριβώς έγινε.. κάτσε και άκουσε αυτά που έχει να σου πει.. η άρνηση δεν είναι η λύση.. το να αποφεύγεις να μάθεις τον λόγο που τον οδήγησε στο να απατήσει, σε κρατάει πίσω.. πρέπει να γνωρίζεις τι κρύβεται πίσω από αυτήν την πράξη.. για να μπορέσεις να συμφιλιωθείς με την ιδέα.. για να κατανοήσεις τα συναισθήματα του Άρη και, γιατί όχι, ίσως μελλοντικά μπορέσεις να τον συγχωρή-"

"ΣΤΑΜΆΤΑ" τον διακόπτω και ανάβω αμέσως τσιγάρο. 

Τι ακριβώς μου λέει?

Ότι είχε λόγο που το έκανε?

Ότι μπορεί να με αγαπάει και ταυτόχρονα να πηδάει άλλες?

Ότι είναι υπέρ της απιστίας? 

Τι σκατά νομίζει ότι λέει?

"Φαιδωνάκο φλερτάρεις με την απόλυση" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός. "Δεν πρόκειται να τον συγχωρήσω. Στο ξεκαθαρίζω" 

Πώς μπορεί μια γυναίκα να αποδεχτεί το κέρατο και να επιστρέψει στον άνδρα που την πλήγωσε με τον χειρότερο τρόπο? 

Αν το κάνει κάποιος μια φορά, θα το κάνει και δεύτερη και τρίτη και τέταρτη.. σίγουρα! Θα ήταν ηλίθια μια γυναίκα αν μάθαινε ότι ο άνδρας που αγαπάει την απάτησε και αυτή του κάτσει μετά από το κέρατο, τον συγχωρέσει μετά την ύστατη προδοσία, τον βάλει και πάλι στην καρδιά της!

Αλλά για μισό..

Και αν δεν φύγει ποτέ από την καρδιά της?

"Μην είσαι απόλυτη" τις σκέψεις μου διακόπτει ο για-λίγα-λεπτά-ακόμη γιατρός μου. "Μέσα από την απιστία μπορεί να βγει και κάτι καλό"

Γελάω

Σαν τι καλό?

Να ανθίσουν τα κέρατα στο κεφάλι μου?

"Ξέρεις Άννα, σήμερα στον δυτικό κόσμο οι περισσότεροι από εμάς θα κάνουμε δύο ή τρεις σχέσεις ή γάμους.. και κάποιοι από εμάς θα τις κάνουμε με το ίδιο άτομο"

Νιώθω τον θυμό να φουντώνει και πάλι μέσα μου.

"Η πρώτη σχέση σου ήταν με τον Μιχάλη και τελείωσε πριν έξι χρόνια"

Νιώθω το αίμα μου να βράζει.

"Η δεύτερη σου σχέση ήταν με τον Άρη και τελείωσε πριν δύο εβδομάδες"

Νιώθω την ανάσα μου να αυξάνεται σε βάθος και συχνότητα.

"Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να τα βρείτε και πάλι με τον Άρη.. αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να τον ακούσεις πρώτα"

Νιώθω τα νεύρα μου να έχουν βγει πάνω από το κεφάλι μου.

"Θέλεις να του δώσεις ακόμη μια ευκαιρία? Θέλεις να δημιουργήσεις μια τρίτη σχέση μαζί του? Αν ναι.. ξέρεις τι πρέπει να κάνεις"

Χαμογελάω πονηρά. 

Μα και αν όχι.. πάλι ξέρω τι πρέπει να κάνω. 

Σηκώνομαι αμέσως από τον καναπέ και παίρνω την τσάντα μου και το μπουφάν μου από τον καλόγερο. Βγάζω ένα πορτοκαλί χαρτονόμισμα από το πορτοφόλι μου και το αφήνω πάνω στο γραφείο του. Τζάμπα τα 50 ευρώ. Μα τον πληρώνω για να κάθεται να μου λέει αυτές τις μαλακίες? 

Πιάνω το χερούλι της πόρτας και κάνω να την ανοίξω. Λίγο πριν βγω από το γραφείο του γυρνάω και τον κοιτάω έντονα στα μάτια. "Φαίδωνα.. απολύεσαι!" του λέω και του σηκώνω τα φρύδια μου. 

Δεν περιμένω καν την απάντηση του. Βγαίνω έξω από το γραφείο του μόνο για να δω την γραμματέα του να με κοιτάει με ένα γλυκό χαμόγελο. "Θέλεις να κλείσουμε τώρα το επόμενο ραντεβού?" με ρωτάει η Λίλιαν.

Την κοιτάω φευγαλέα και ξεκινάω να περπατάω προς την έξω πόρτα. "Δεν θα χρειαστώ άλλα ραντεβού" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός.

Τι να τον πληρώνω? 

Για να μου δικαιολογεί την απιστία του Άρη? 

Πώς τόλμησε καν να σκεφτεί να κάνει κάτι τέτοιο? 

Νύχτα το πήρε το πτυχίο του? 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Αν δεν ήξερα ότι είχε δώσει όρκο στον Ιπποκράτη, θα έλεγα ότι ο Άρης του τα έσκασε χοντρά για να μου πει αυτές τις ηλιθιότητες.. για να με κάνει να τον ακούσω.. για να με κάνει να τον συγχωρήσω. 

Γελάω

Δεν πρόκειται ποτέ να τον ακούσω.

Δεν πρόκειται ποτέ να τον συγχωρήσω.

Με το που βγω από την πολυκατοικία στην οποία στεγάζεται το γραφείο του Φαίδωνα, τον βλέπω να κάθεται στο σκαλοπάτι της εισόδου. 

Ο Άρης μόλις με δει, σηκώνεται απευθείας όρθιος. "Καρδούλα μου? Τελείωσες?" με ρωτάει και με κοιτάει με ένα τρυφερό βλέμμα... με αυτό το ίδιο ηλίθιο τρυφερό βλέμμα που έχει μόνιμα τις τελευταίες δύο εβδομάδες. Αυτό που ταυτόχρονα φωνάζει σ'αγαπάω και πονάω.

Γαμώτο!

Πώς θα τον  ξεπεράσω αν με κοιτάει συνέχεια με αυτόν τον τρόπο? 

Πώς θα τον ξεπεράσω αν με ακολουθεί όπου και αν πάω?

Πώς γαμώτο πώς?

Αμέσως του γυρνάω την πλάτη μου και ξεκινάω να περπατάω προς την στάση του λεωφορείου. 

"Σου πήρα donut! Θα το φας?"

Άντε πάλι.

Ξεκίνησε να με ακολουθεί για ακόμη μια φορά. 

Γαμώτο!

"Σήμερα το μεσημέρι δεν άγγιξες καν το παστίτσιο που μαγείρεψε η Στέλλα.. τα φάρμακά σου πώς τα πήρες? Με άδειο στομάχι?" και αυτόν τι τον νοιάζει? Κηδεμόνας μου είναι?

Απλά αδιαφορώ.

"Φάε κάτι.. σε παρακαλώ ομορφιά μου.. έστω αυτό.. εγώ για εσένα το πήρα.. θα.. θα μου κάνεις αυτήν την χάρη?" τον ακούω να λέει από πίσω μου με γλυκιά φωνή.

Ανακατεύομαι από τα πολλά σιρόπια και συνεχίζω να περπατάω στο πεζοδρόμιο.

Ακούω τον Άρη να ξεφυσάει βαριά από πίσω μου. "Το αστικό θα έρθει σε ένα τέταρτο. Έχεις ήδη αργήσει για την εφημερία σου.. δεν θέλεις να σε πάω εγώ με το αμάξι μέχρι το νοσοκομείο?"

Όχι

"Έχω παρκάρει στον πίσω δρόμο.. θα πατήσω και λίγο παραπάνω το γκάζι και σε 10 λεπτάκια θα είμαστε εκεί.. ε καρδούλα μου? Τι λες?"

Ότι είσαι ηλίθιος.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω μια γιαγιά να κάθεται στην στάση του λεωφορείου και να μας κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια. Ωραία.. αυτό μου έλειπε τώρα. Να γίνω και ρεζίλι σε όλη την τρίτη ηλικία.

"Θα μου απαντήσεις πριγκίπισσα μου?" πλέον ο Άρης έρχεται και στέκεται ακριβώς από πίσω μου. Δεν τον βλέπω, ούτε στο ελάχιστο.. αλλά τον νιώθω. Ναι.. με κεράτωσε και εγώ, για κάποιον άγνωστο λόγο, αισθάνομαι ακόμη τον ίδιο ισχυρό δεσμό που είχαμε εδώ και ενάμισι χρόνο τώρα. 

Ηλίθια Άννα... ξεκόλλα.

"Άσε με να σε πάω.. σε μια ώρα έχω ραντεβού με τον Αναστασιάδη και δεν θα μπορέσω να σε περιμένω από έξω από το νοσοκομείο μέχρι να τελειώσεις... τώρα θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι σου, λογικά"

Ρολλάρω τα μάτια μου και βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσάντα μου.

Μα δεν καταλαβαίνει τίποτα? 

ΔΕΝ ΘΈΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΕΙ. 

Και που ανέχομαι την παρουσία του στο σπίτι, πολύ του είναι. Έχε χάρη που είναι προστατευόμενος του Γιώργου, αλλιώς θα του 'λεγα εγώ τι πάει να πει Άννα Ιακώβου. Αλλά βλέπετε δεν μπορώ. Ο Γιώργος πήρε το μέρος του. Πήρε το λάθος μέρος σε αυτόν τον χωρισμό. Ο Άρης με αγαπάει πολύ, λέει. Άστον να σου εξηγήσει, λέει.

Γελάω

 Όταν κατάλαβα ότι ξέρει τι έκανε ο κολλητός του έγινα έξαλλη! Δύο ώρες μου εξηγούσε ότι το έμαθε όταν λιποθύμησα και δεν είχε την παραμικρή ιδέα πιο πριν. Στην αρχή δεν τον πίστεψα αλλά ψάρεψα την Δώρα και κατάλαβα ότι λέει την αλήθεια. Πάλι καλά, διότι σε διαφορετική περίπτωση δεν τον έσωζε τίποτα.

"ΓΊΝΕΤΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΠΝΊΖΕΙΣ?" φωνάζει από πίσω μου και με μια απότομη κίνηση, έρχεται μπροστά μου και τραβάει το τσιγάρο με βία από το στόμα μου. 

Τι νομίζει ότι κάνει?

Γυρνάω και τον κοιτάω με απορία. Τα μάτια του είναι δυο σχισμές. Είναι θυμωμένος? Τολμάει και είναι θυμωμένος?

"Αν είσαι έγκυος, πρέπει να το κόψεις" με προειδοποιεί με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή του.

Αυτοφασκελώνομαι νοητά. "Δεν είμαι έγκυος" του λέω για τρίτη φορά μέσα σε δύο εβδομάδες. Αλλά και να ήμουν, τι τον νοιάζει? Αυτός δεν είναι που δεν ήθελε με τίποτα να ακούσει για παιδιά?

"Και η λιποθυμία? Οι εμετοί? Οι ζαλάδες? Δύο εβδομάδες τώρα δεν έχεις σταματήσει να-"

"Μην μου μιλάς" τον διακόπτω και του γυρνάω την πλάτη. Αν άντεχα να κάνω μια συζήτηση μαζί του, θα του έλεγα ότι η λιποθυμία ήταν λόγω ψυχολογικής πίεσης.. και οι εμετοί και οι ζαλάδες ήταν επειδή αύξησα την δόση στα αντικαταθληπτικά. Αλλά δεν αντέχω ούτε καν να τον κοιτάω, πόσο μάλλον να του μιλάω και να μου μιλάει. 

"Σ'αγαπάω" η φωνή του φτάνει μετά βίας στα αυτιά μου. Αμέσως μετά νιώθω δυο χέρια στην μέση μου. 

Δεν το σκέφτομαι δεύτερη φορά. Απομακρύνω αστραπιαία τα κουλά του από πάνω μου και κάνω ένα βήμα πιο μπροστά, πιο μακριά του. "ΜΗΝ.ΜΕ.Α.ΚΟΥ.ΜΠΑΣ" του συλλαβίζω. 

Η γιαγιά γυρνάει και με κοιτάει και πάλι με γουρλωμένα μάτια. Χέσε με και εσύ!

"Άννα μου.. μωρό μου.. κοίταξε με ψυχή μου.. γύρνα και κοίταξε με με αυτά τα όμορφα τα πράσινα τα ματάκια σου που τόσο πολύ λατρεύω" τον ακούω να κλαψουρίζει από πίσω μου. 

Αδιαφορώ

"Σ'αγαπάω πάρα πολύ καρδούλα μου.. άσε με να σε αγγίξω, άσε με να σου μιλήσω, άσε με να σου εξηγήσω" η φωνή του φτάνει με μεγάλη δυσκολία στα αυτιά μου. 

Αδιαφορώ

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω το λεωφορείο να έρχεται. Επιτέλους!

"Αν κάτσεις και με ακούσεις, θα καταλάβεις ότι δεν φταίω εγώ για αυτό που έγινε, δεν ήμουνα εγώ εκείνο το βράδυ μωρό μου.. δεν ήμουνα ο Άρης σου.. το αγόρι που σε αγαπάει.. που σε λατρεύει.. που λιώνει για εσένα.. που δεν μπορεί ούτε στιγμή μακριά σου" μαλακίες.

Το αστικό σταματάει μπροστά μου και οι πόρτες ανοίγουν. Μερικοί επιβάτες κατεβαίνουν.

"Θα σε περιμένω το βράδυ στο σπίτι σου" τον ακούω να ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Ελπίζω σήμερα να αλλάξει κάτι, να έρθεις και να μου πεις ότι είσαι έτοιμη να με ακούσεις, να μου πεις ότι θέλεις να σε πάρω και να πάμε κάπου να συζητήσουμε" 

Επιβιβάζομαι στο λεωφορείο. 

"Απλά βγάλε με από την κόλαση στην οποία ζω" τον ακούω να φωνάζει λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Κάθομαι σε μια θέση και τον κοιτάω μέσα από το τζάμι που υπάρχει δίπλα μου. Έχει μείνει όρθιος να με κοιτάει με βουρκωμένα μάτια. Σ'αγαπάω, διαβάζω τα χείλη του.

Αμέσως παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω το άγνωστο πλήθος μπροστά μου. 

Ώστε ζεις στην κόλαση ε?

Χαμογελάω λοξά.

Όχι Άρη δεν ζεις στην κόλαση.

Όχι ακόμη τουλάχιστον. 

Αλλά θα φροντίσω εγώ προσωπικά να σου μάθω τι πάει να πει κόλαση.. σήμερα.

Σήμερα το βράδυ.

Ψάχνω στην τσάντα μου τα κλειδιά του σπιτιού μου. Όχι η ποδιά.. όχι τα ακουστικά.. όχι το πορτοφόλι.. όχι τα τσιγάρα.. όχι το κραγιόν.. ωπ! Να'τα! Πιάνω με το χέρι μου το μπρελόκ και το σηκώνω στον αέρα. Δίπλα από τα ασημένια κλειδιά, κρέμεται και μια μικρή ροζ λούτρινη καρδιά που γράφει Άννα από την μία μεριά και Άρης από την άλλη. Μου την είχε κάνει δώρο στην γιορτή μου μαζί με έναν αρκούδο, ο οποίος σε διαστάσεις είναι μεγαλύτερος από εμένα. Μπούμπι τον είχα ονομάσει.. και αυτήν την στιγμή είναι στο δωμάτιο μου.

Αναστενάζω βαριά.

Να θυμηθώ να τα πετάξω και τα δύο αύριο το πρωί.

Βάζω το κλειδί στην κλειδαριά και ανοίγω την πόρτα του σπιτιού μου. Χωρίς να κοιτάξω καν στο σαλόνι, καταλαβαίνω από την τηλεόραση και τις βρισιές ότι έχουμε κόσμο.. και μάλιστα έναν πολύ συγκεκριμένο κόσμο. 

"Γεια σας!" αναφωνώ χαρούμενη στο πλήθος και στρέφω το βλέμμα μου πάνω τους. Στον μεγάλο καναπέ κάθονται ο Γιώργος, ο Πάνος και ο Μάριος. Στην μία πολυθρόνα κάθεται ο Νίκος και στην άλλη κανείς. 

Αμέσως παγώνω.

Πού είναι?

Είχε πει ότι θα ήταν εδώ το βράδυ, και θα με περίμενε να γυρίσω από την εφημερία.

Πού σκατά έχει πάει?

"Γιατί άργησες να έρθεις?" με ρωτάει ο αδερφός μου χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει καν. Το βλέμμα του είναι προσηλωμένη στην τηλεόραση, στην οποία φαίνονται 22 τρελοί να κυνηγούν μια μπάλα. Πάλι ματς έχει? Πόσες φορές την εβδομάδα δείχνει ποδόσφαιρο η ελληνική τηλεόραση πια?

"Η Δώρα μου έστειλε μήνυμα ότι τελειώσατε πριν μια ώρα" προσθέτει ο Γιώργος. "Πού ήσουν μικρή?" με ρωτάει και για πρώτη φορά στρέφει το βλέμμα του προς το μέρος μου.

Αμέσως τον βλέπω να παγώνει.

Ο Γιώργος χάνει στο δευτερόλεπτο το χρώμα του και γουρλώνει τα μάτια του.

"Άννα.. τι.. τι.. τι νομίζεις ότι κάνεις?" με ρωτάει και ξεροκαταπίνει.

Με το που τον ακούσουν αυτό και οι υπόλοιποι τρεις, γυρνούν αμέσως τα κεφάλια τους προς το μέρος μου. 

Χαμογελάω λοξά. 

Είναι αστείο να βλέπεις ακόμη τρεις άντρες, 2 μέτρα έκαστος, να αποκτούν σε δευτερόλεπτα ένα τρομοκρατημένο βλέμμα. Αν αυτοί έχουν την συγκεκριμένη αντίδραση, φαντάζομαι τι θα κάνει ο Άρης. 

Θα χάσει την γη κάτω από τα πόδια του! 

Θα χλωμιάσει! 

Θα πονέσει! 

Και επιτέλους.. θα με αφήσει στην ησυχία μου!

Ναι! Μετά από αυτό είμαι σίγουρη ότι θα με αφήσει στην ησυχία μου!

"Δεν του αξίζει αυτό" την σιωπή σπάει ο Πάνος μετά από λίγη ώρα. Με το χέρι του δείχνει τον ξανθούλη που στέκεται δίπλα μου. "Τι σκοπεύεις να κάνεις ακριβώς?" με ρωτάει με τρεμάμενη φωνή. 

Χαμογελάω λοξά. "Σεξ προφανώς" του απαντώ με απόλυτη ψυχραιμία.

Δεν προλαβαίνω να ολοκληρώσω την πρόταση μου και αμέσως ακούγεται ένας εκκωφαντικός ήχος από πίσω μου. Σαν να έσπασε κάτι. 

Γυρνάω το σώμα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση, μόνο για να δω παντού στο πάτωμα πατατάκια και σπασμένα γυαλιά. 

"ΠΟΙΟΣ.ΣΤΟΝ.ΠΟΥΤΣΟ.ΕΊΝΑΙ.ΑΥΤΟΣ" γρυλίζει το πρώην αγόρι μου. Πρώην, το τονίζω αυτό.

Σηκώνω αμέσως το βλέμμα μου από κάτω και οι ματιές μας διασταυρώνονται με την μία.

Μαύρο στο πράσινο.

Τα μάτια του, καρφωμένα στα δικά μου, με κοιτούν με έναν περίεργο τρόπο.. έχει χαθεί η λάμψη από μέσα τους.. έχει χαθεί η ζωντάνια από μέσα τους.. και κυρίως.. 

Έχει χαθεί η ελπίδα από μέσα τους.

Το στόμα του είναι μια ευθεία.

Το πρόσωπο του φωνάζει.. απόγνωση? Παραίτηση? Πόνο?

Μάλλον μια μείξη.

Στρέφω το βλέμμα μου στο σώμα του. Το στενό άσπρο μακό που φοράει προδίδει την την συχνότητα των αναπνοών του.

Χαμογελάω αλαζονικά.

Είδες τι καλά που είναι να σου έχει κοπεί η ανάσα, Αρούλη?

Το κορμί του στέκεται άψυχο μπροστά μου και τα χέρια του είναι ριγμένα στο πλάι.

"Κάτι σε ρώτησα" η φωνή του βγαίνει με δύναμη από το στόμα του. Ωστόσο η συνολική εικόνα του προδίδει αδυναμία.

Αδυναμία

Ισοπέδωση

Πόνο

"Εγώ είμαι ο Ορέστης" απαντάει ο ξανθός δίπλα μου και του δίνει το χέρι του για χειραψία.

"Ο πούτσος μου ο πυροσβέστης" ακούγεται η φωνή του Πάνου από πίσω μας.

Ρολλάρω τα μάτια μου και πιάνω το χέρι του ξανθού. "Εμείς θα είμαστε μέσα" τους ανακοινώνω και ξεκινάω να περπατάω προς την πόρτα του δωματίου μου, σέρνοντας τον ξανθό από πίσω μου.

"Δεν θα τολμήσεις" η φωνή του Άρη φτάνει με πολύ μεγάλη δυσκολία στα αυτιά μου. Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο μου και τραβάω και τον Ορέστη. 

Λίγο πριν κλείσω την πόρτα γυρνάω και ρίχνω μια τελευταία ματιά στο σαλόνι. Ο Μάριος και ο Νίκος κοιτούν τρομοκρατημένοι τον Άρη, ο Γιώργος καλύπτει το πρόσωπο του με τα χέρια του και ο Πάνος με κοιτάει με μίσος. "Πουτάνα" με αποκαλεί και κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. 

Ώστε εγώ εξακολουθώ ακόμη και τώρα να είμαι η πουτάνα της ιστορίας? 

Μετά το κέρατο που έφαγα τολμάει να με χαρακτηρίζει έτσι?

Ειλικρινά τώρα?

"Μαλάκα βούλωσ'το" τον επιπλήττει ο Άρης προς μεγάλη μου έκπληξη. 

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Έχει μείνει ακριβώς στην ίδια θέση που ήταν και πριν.. δεν έχει μετακινηθεί ούτε μισό εκατοστό. Τα μαύρα μάτια του με κοιτάνε με απόγνωση. Για μια στιγμή σμίγει τα φρύδια του και σηκώνει ελαφρά το χέρι του στον αέρα. Είναι η πρώτη κίνηση που κάνει από την ώρα που ήρθα. Περνάει το χέρι του κάτω από το μπλουζάκι του και το αφήνει στο σημείο πάνω από την καρδιά του. 

"Σε παρακαλώ" μου ψιθυρίζει. "Μην το κάνεις"

Μαύρο στο πράσινο.

"Σε παρακαλώ" του ψιθυρίζω. "Μην μου μιλάς" 

Και με αυτό κλείνω με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου και την κλειδώνω. 

Αν δεν με αφήσει ήσυχη και μετά από αυτό, ειλικρινά δεν ξέρω τι άλλο να κάνω.

Αλλά τι λέω?

Γιατί ανησυχώ?

Σίγουρα θα με αφήσει ήσυχη! 

Σίγουρα!

Θα πληγωθεί τόσο πολύ, μα τόσο πολύ.. όσο πλήγωσε εμένα την μέρα που μου είπε ότι ήταν απλά ένα πήδημα. 

Ένα γαμημένο πήδημα. 

Τόσο απλά.

Χαμογελάω πονεμένα.

Αναρωτιέμαι πόσες μέρες θα κάνει να κοιμηθεί μετά από αυτό. 

Οι μαύροι κύκλοι που ήδη υπάρχουν κάτω από τα μάτια του, θα γίνουν ακόμη μεγαλύτεροι. 

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Το σώμα του θα γίνει ακόμη πιο άτονο.

Η καρδιά μου πονάει.

Τα μάτια του θα φαίνονται ακόμη πιο κουρασμένα.

Η ανάσα μου βαθαίνει.

Και αν πάθει κάτι?

Αμέσως παγώνω

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και ανοίγω το βιβλίο μου στην σελίδα 406. Οξεία νεφρική ανεπάρκεια.

Σύνελθε Άννα, το αξίζει. 

"Εεεμ" ακούγεται η φωνή του ξανθούλη από πίσω μου. "Τι ακριβώς κάνεις?" απορεί.

Εσένα σαν τι σου φαίνεται?

"Διαβάζω.. έχω εξετάσεις σε λίγο καιρό και έχω μείνει πίσω" του λέω και αλλάζω σελίδα.

"Και πρέπει να το κάνεις τώρα αυτό?" από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω ότι είναι έκπληκτος. "Με εμένα εδώ?"

Τον κοιτάω φευγαλέα. Έχει ξαπλώσει στο κρεβάτι μου και στηρίζει το βάρος στους αγκώνες του. "Δεν με ενοχλείς.. βρες κάτι για να απασχολήσεις τον εαυτό σου και σε μία ώρα είσαι ελεύθερος να φύγεις" 

Μα τι γκρινιάρης άντρας! 

Κρίμα στην γυναίκα που θα τον πάρει.

"Στο μπαρ, εσύ μου πρότεινες να έρθουμε σπίτι σου" μου λέει μετά από μερικά λεπτά σιωπής.

"Το θυμάμαι" 

"Στους έξω είπες ότι θα κάνουμε σεξ" 

Ωχ Θεέ μου. Σπαστικός είναι τελικά. Έπρεπε να είχα προτιμήσει τον μελαχρινό, που ήταν στην ίδια παρέα. Τι στο καλό σκεφτόμουν όταν την έπεσα σε αυτόν?

"Το ξέρω" του απαντώ και ανακάθομαι στην καρέκλα του γραφείου μου. Θέλω να σταματήσει να μιλάει. Αν δεν βάλει γλώσσα μέσα πώς θα συγκεντρωθώ στο διάβασμά μου?

"Λοιπόν.. θα κάνουμε σεξ?" επιμένει. Συνεχίζει να μιλάει και με ενοχλεί. Αφάνταστα. 

"Όχι" του το ξεκαθαρίζω. 

Όχι ότι δεν θέλω.. θέλω και πολύ μάλιστα να κάνω σεξ, το παραδέχομαι. Μου λείπει η σαρκική επαφή, αλλά και μόνο στην σκέψη να με αγγίξει κάποιος άλλος.. δεν ξέρω.. σαν να.. σαν να αηδιάζω. Μόνο αυτός έχει μπει μέσα μου μέχρι στιγμής.. μόνο στα δικά του χέρια τρέμει το κορμί μου.. μόνο.. μόνο αυτός ξέρει να κατακτά και την καρδιά μου μαζί με το σώμα μου και-

Ω Θεέ μου.

Πιέζω τα πόδια μου μεταξύ τους και γυρνάω σελίδα στο βιβλίο μου.

Άραγε πότε θα μπορέσω να δώσω το κορμί μου σε κάποιον άλλον?

Πότε θα νιώσω έτοιμη να προχωρήσω?

Πότε θα-

"ΆΣΤΟ ΚΆΤΩ ΑΥΤΌ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ" ακούω τον αδερφό μου να φωνάζει μέσα από το σαλόνι.

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου προς την κλεισμένη πόρτα του δωματίου μου. 

Τι έγινε μέσα άραγε?

Λες να έπαθε τίποτα ο Άρης μου?

Παγώνω

ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΣΚΕΦΤΕΣΑΙ ΆΝΝΑ? ΤΙ ΣΚΑΤΆ?

Άρης ΜΟΥ?

Αυτό σταμάτησε να ισχύει εδώ και μέρες.. για την ακρίβεια από τότε που πήδηξε αυτό το τριτοδεύτερο πορνίδιο, την ηλίθια σερβι-

"ΕΊΠΑ.ΝΑ.ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΊΤΕ.ΤΩΡΑ.ΑΜΕΣΩΣ"

Παγώνω

Αυτήν την φορά δεν φώναξε ο Γιώργος μέσα από το σαλόνι, αλλά ο Άρης. Η φωνή του ακούγεται τόσο βαριά, ακόμη και μέσα από την πόρτα στέλνει ένα ρίγος στο κορμί μου. 

Γαμώτο σου για αρσενικό

Γιατί έχεις ακόμη αυτήν την επίδραση στο σώμα μου?

"Εμμ... εγώ λέω να φύγω" πετάγεται από το πουθενά ο ξανθούλης και σηκώνεται αμέσως όρθιος από το κρεβάτι μου. Πού νομίζει ότι πάει? Θέλουμε ακόμη 30 λεπτά μέχρι να συμπληρωθεί η μία ώρα. Ποιος θα πιστέψει ότι κάναμε τα πάντα μέσα σε τόσο λίγο χρόνο?

"Γιατί?" τον ρωτάω έντρομη.

Αμέσως ο Ορέστης με κοιτάει σαν να έχω βγάλει δεύτερο κεφάλι. "Είσαι τρελή, για δέσιμο" εγώ?

"Κάτσε κάτω σε παρακαλώ πολύ.. μην φεύγεις.. τι.. τι κάνεις?" ψιθυρίζω με νεύρο. "Γιατί ξεκλειδώνεις την πόρτα? Γύρνα πίσω!" απαιτώ και-

ΓΚΤΟΥΠ

Μόλις έφυγε.

Ξεφυσάω βαριά.

Μα τι έπαθε τέλος πάντων?

Μια χαρά δεν ήμασταν?

Τον ενόχλησα εγώ πουθενά?

Όχι

Τι σκατά πάει λάθος μαζί του?

Αναστενάζω βαθιά και σφίγγω με δύναμη την άσπρη ρόμπα γύρω από το κορμί μου. Το μόνο θετικό από την φυγή του, είναι ότι επιτέλους έβγαλα τα ρούχα που φορούσα όλη μέρα από πάνω μου. 

Κάθομαι και πάλι στην καρέκλα του γραφείου μου και συνεχίζω να διαβάζω για την οξεία νεφρική ανεπάρκεια. Με όλα όσα έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό το διάβασμα μου έχει πάει πίσω. Όχι ότι δεν έχω όρεξη, αλλά δεν μπορώ να βρω ούτε μισή ώρα ηρεμίας μέσα σε αυτό το σπίτι. Κάθε φορά που κλειδώνομαι στο δωμάτιό μου για να διαβάσω, ο Άρης χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου κάθε δέκα λεπτά, άλλοτε με ρωτάει αν πεινάω, άλλοτε αν θέλω καφέ.. αλλά τις περισσότερες φορές, μου ζητάει να μιλήσουμε..

Και σας ρωτάω... 

ΤΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΈΧΟΥΜΕ ΝΑ ΠΟΎΜΕ?

"Γρήγορα τελειώσατε" 

Παγώνω

Τι κάνει αυτός μέσα στο δωμάτιό μου? 

Αφού.. αφού πάντα κλειδώνω με το που μπω μέσα και- 

Κλείνω τα μάτια μου και ξεροκαταπίνω.

Γαμώτο σου Ορέστη! 

"Φύγε" του απαντώ με ηρεμία. Δεν τον θέλω εδώ μέσα. Τι δεν καταλαβαίνει? 

Γυρνάω με δύναμη σελίδα στο βιβλίο μου και σταυρώνω τα πόδια μου στην καρέκλα. Μπορεί να έχω γυρισμένη την πλάτη μου στην είσοδο του δωματίου μου, αλλά νιώθω ακόμη την παρουσία του μέσα στον χώρο. Μυρίζω το άρωμα του και-

Ζαλίζομαι

"Σήκω και φύγε" ο τόνος μου ακούγεται πιο απαιτητικός αυτήν την φορά.

"Με τρελαίνει αυτή η ρόμπα, είναι η αγαπημένη μου για την ακρίβεια.. ο τρόπος που αγκαλιάζει το κορμάκι σου.. όλες οι καμπύλες σου τονίζονται στα σωστά σημεία και-"

"ΣΉΚΩ ΚΑΙ ΦΎΓΕ" ωρύομαι. 

Το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου. Με μια απότομη κίνηση με σηκώνει από την καρέκλα και σπρώχνει το κορμί μου πάνω στο δικό του. Τι νομίζει ότι κάνει?

"ΈΧΕΙΣ ΠΟΛΎ ΜΕΓΆΛΟ ΘΡΑΣΟΣ" φωνάζω. Τα πρόσωπά μας βρίσκονται σε απόσταση αναπνοής το ένα από το άλλο. Τα χείλη μας απέχουν λίγα μόνο χιλιοστά και η άρρυθμη ανάσα του χτυπάει πάνω στο δέρμα μου.

Αμέσως ένα ρίγος εξαπλώνεται σε όλο μου το σώμα. 

Ξεροκαταπίνω και κλείνω με δύναμη τα πόδια μου. 

Ηλίθια γυναίκα.

Πρέπει να επιβληθείς στον εαυτό σου.

"Η ανάσα σου βρωμάει τσιγάρο και whiskey" ψιθυρίζω. Κάνω μεγάλη προσπάθεια για να πάρω το βλέμμα μου πάνω από τα σαρκώδη χείλη του, αλλά γαμώτο.. δεν.. δεν.. δεν μπορώ.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή.

"Από πότε σε ενοχλεί? Μέχρι πριν λίγο καιρό τρελαινόσουν για αυτόν τον συνδυασμό" μου απαντάει με ηρεμία και πλησιάζει ακόμη περισσότερο τα χείλη του στα δικά μου. Αυτά ίσα που αγγίζονται και..

Ω Θεέ μου.

Αμέσως στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και κλείνω με δύναμη τα μάτια μου. "Από τότε που με κεράτωσες" του απαντώ κοφτά.

Αμέσως νιώθω την μύτη του πάνω στο μάγουλό μου και το μέτωπό του πάνω στον κρόταφο μου. "Άσε με να σου εξηγήσω" ψιθυρίζει και τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου. "Σ'αγαπάω και.. και θέλω να είμαστε και πάλι μαζί.. σε παρακαλώ ομορφιά μου.. απλά.. άκουσε με"

Παγώνω

Συνεχίζει ακόμη να με παρακαλάει?

Μετά από ότι έγινε πριν?

Δηλαδή.. εντάξει.. βασικά.. δεν έγινε και τίποτα.. αλλά αυτός δεν το ξέρει.. δεν μπορεί να το ξέρει..

"Προχώρησα στην ζωή μου" του απαντώ με σταθερή φωνή και στρέφω το σώμα μου προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ο Άρης γλιστράει το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου και πιέζει την πλάτη μου πάνω στο στήθος του. 

Ξεροκαταπίνω

"Δεν με νοιάζει.. δεν με νοιάζει τι πρόλαβες και έκανες μέσα σε 32 λεπτά και 47 δευτερόλεπτα που ήσασταν εδώ μέσα.. εγώ.. εγώ σε θέλω.. δεν πρόκειται να σε αφήσω, μωρό μου, ποτέ" αμέσως νιώθω το πρόσωπο του να χάνεται μέσα στα μαλλιά μου. 

Είναι με τα καλά του?

Δεν τον νοιάζει είπε?

Εγώ πέθανα όταν έμαθα ότι κοιμήθηκε με μια άλλη.. και αυτός.. αυτός..

Αναίσθητε!

"Πάμε να κοιμηθούμε αγκαλιά μωράκι μου" η φωνή του ακούγεται τρυφερή.

Χαμογελάω λοξά. "Είσαι πολύ γελασμένος αν νομίζεις ότι υπάρχει έστω και μία πιθανότητα να κοιμηθούμε εμείς οι δύο ποτέ ξανά μαζί στο ίδιο κρεβάτι" του το ξεκαθαρίζω. Αν θέλει αγκαλιές να πάει στο μελαχρινό πορνίδιο.

Αμέσως ο Άρης κάνει μια απότομη κίνηση και με σηκώνει στον αέρα. Δεν προλαβαίνω να αντιδράσω, δεν προλαβαίνω να τον βρίσω, δεν προλαβαίνω να κάνω τίποτα. Το αμέσως επόμενο δευτερόλεπτο, το σώμα μου ακουμπάει στο στρώμα του κρεβατιού μου. 

Ανοίγω το στόμα μου για να διαμαρτυρηθώ αλλά το κλείνω και πάλι. Με το που γυρίσω το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω, η μιλιά μου κόβεται, το στόμα μου ξεραίνεται και η περιοχή μου υγραίνεται. Είχα να τον δω μόνο με το μποξεράκι του εδώ και πολύ καιρό και.. και.. γαμώτο! Πότε πρόλαβε και ξεντύθηκε?

"Ξέρω ότι μετά το σεξ θέλεις μισή ώρα αγκαλιές και χάδια" μου λέει και ξαπλώνει και αυτός δίπλα μου κάτω από το σεντόνι. "Πάω στοίχημα ότι αυτός ο μικροτσούτσουνος δεν σε πήρε ούτε μισή αγκαλιά μετά από ότι κάνατε" 

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

Τι λέει?

"Για αυτό, άσε εμένα να σου δώσω την τρυφερότητα που αξίζεις" συμπληρώνει και με αναγκάζει να του γυρίσω την πλάτη μου. Τοποθετεί το χέρι του πάνω στην κοιλιά μου και πιέζει το σώμα μου πάνω στο δικό του. Το κορμί μου κουμπώνει τόσο γαμημένα τέλεια με το δικό του που.. κλείνω αμέσως τα μάτια μου. 

Τι σκατά κάνω?

Γιατί του επιτρέπω αυτήν την στενή επαφή?

Δεν λέω.. το γεγονός ότι θέλει να κοιμηθούμε αγκαλιά μετά από ότι έγινε σήμερα το βράδυ στο σπίτι μου, με κάνει να λιώνω.. λιγουλάκι μόνο και-

Ανοίγω τα μάτια μου και πάλι και καρφώνω το βλέμμα μου πάνω στον άσπρο τοίχο.

"Ά...Ά..Άρη" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία μέσα από το στόμα μου. 

"Τι είναι ομορφιά μου?"

"Η.. η στύση σου.. με.. με ενοχλεί" του λέω ξέπνοη. Η ανάσα μου γίνεται όλο και πιο βαριά. 

"Μην ανησυχείς.. δεν θα σε πιέσω να κάνεις τίποτα που να μην θέλεις.. ούτε καν θα σε φιλήσω αν δεν μου δώσεις την άδεια.. απλά έχω να τραβήξω μαλακία από το πρωί.. έχω και να σε νιώσω τόσο κοντά μου πόσο καιρό.. πολύ θέλει μάτια μου?"

Χαμογελάω αχνά. Δεν ξέρω γιατί, αλλά αυτό που μόλις είπε μου άρεσε.. πολύ. Και η καρδιά μου χτυπάει κάπως έτσι.. πιο γρήγορα.. και νιώθω και μια ενόχληση στο στομάχι μου... και..

Ω Θεέ μου.

Τι σκατά πάει λάθος μαζί μου?

"Το ξέρεις ότι σε αγαπάω?" ο Άρης σπάει την σιωπή λίγα λεπτά μετά. Νιώθω το χέρι του να χαϊδεύει το γυμνό μπούτι μου κάτω από την ρόμπα μου και ξεροκαταπίνω. Το δέρμα μου καίει στην μικρή αυτή επαφή. Έχω να νιώσω το χάδι του τόσο καιρό και... γαμώτο σου για αρσενικό. "Είμαι σίγουρος ότι το ξέρεις" συμπληρώνει από την στιγμή που δεν του απαντάω. 

"Αυτός που αγαπάει δεν ξενοπηδάει" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Κλείνω αμέσως τα μάτια μου και προσπαθώ να βολευτώ καλύτερα στην αγκαλιά του. Αυτό μας δίνω. Ένα τελευταίο βράδυ μαζί, να κοιμηθούμε αγκαλιά. Και από αύριο πάλι χώρια.

"Γαμώτο σου για γυναίκα!" ψιθυρίζει με νεύρο και δίνει ένα ελαφρύ χαστούκι στον γλουτό μου. "Σταμάτα να μου κωλοτρίβεσαι.. δεν θα μου πέσει ποτέ!" παραπονιέται και με το χέρι του με αναγκάζει να σταματήσω να κινούμαι. "Είμαι τόσο σκληρός που πονάω.. μην μου το κάνεις πιο δύσκολο.. γενικά.. γενικά το λέω το τελευταίο"

"Τι εννοείς?" απορώ.

Σιωπή

"Ένα δείπνο" Παγώνω. Τι δείπνο? "Αύριο βράδυ.. εγώ και εσύ.. πάμε να φάμε? Μαζί?"

"Όχι" του απαντώ κοφτά.

"Θέλω να σου εξηγήσω τι έγινε" 

"Δεν θέλω να ακούσω"

"Μια ευκαιρία. Μόνο αυτό σου ζητάω.. και αν με ακούσεις και επιλέξεις να μην με συγχωρήσεις, εγώ στο υπόσχομαι ότι θα σε αφήσω στην ησυχία σου"

Παγώνω

Αλήθεια μου το υπόσχεται?

Αλήθεια είναι διατεθειμένος να σταματήσει να με διεκδικεί? 

Αλλά για μισό.. εγώ αυτό δεν θέλω?

Με απάτησε.. πήγε με άλλη. 

Και ως γνωστόν, εγώ την απιστία δεν την συγχωρώ.

"Λοιπόν? Τι λες μάτια μου? Θα με αφήσεις να σου εξηγήσω?" 

Σιωπή

"Μία ευκαιρία μόνο.. θα δεις.. θα με καταλάβεις"

"Και αν δεν το κάνω?" η φωνή μου ακούγεται διστακτική.

"Θα σε αφήσω στην ησυχία σου"  

Το στομάχι μου σφίγγεται.

Η καρδιά μου πονάει.

Αλλά αυτό δεν θέλω έτσι και αλλιώς? 

Να με αφήσει στην ησυχία μου!

"Αύριο βράδυ στις 9 κάτω από το σπίτι μου" του δίνω την απάντηση που θέλει να ακούσει.

Αμέσως νιώθω το στόμα του να αφήνει ένα τρυφερό φιλί στον ώμο μου. Το χέρι του γλιστράει στην κοιλιά μου και με πιέζει ακόμη περισσότερο πάνω στο κορμί του. "Σε ευχαριστώ καρδιά μου" η φωνή του ακούγεται τρυφερή. "Θα δεις.. θα με ακούσεις και θα με καταλάβεις" πολύ αμφιβάλλω αλλά τέλος πάντων. 

"Καληνύχτα Άρη" οι λέξεις φεύγουν από το στόμα μου χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. 

Γαμώτο

Ελπίζω να μην το παρεξηγήσει!

"Θα είναι μωρό μου.. από την στιγμή που είσαι στην αγκαλιά μου θα είναι" νιώθω και πάλι το στόμα του πάνω στον ώμο μου. 

Γαμώτο

Νιώθω μια ενόχληση στο στομάχι μου.

Ηλίθιες πεταλούδες... πώς γίνεται να ψοφήσετε? 

Κλείνω τα μάτια μου και προσπαθώ να κοιμηθώ.

"Άννα?" ακούω την φωνή του Άρη μετά από λίγη ώρα.

"Τι?"

"Πήγες όντως μαζί του?" 

"Όχι"

"Άννα?"

"Τι είναι πάλι?"

"Με αγαπάς?"

Ξεροκαταπίνω. "Όχι" 

"Γίνεται να με κοιτάς όταν μου το λες αυτό? Θέλω να δω αν λες ψέματα"

"Γίνεται να σκάσεις? Θέλω να κοιμηθώ"

"Εγώ πάντως σε αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ. Ως το άπειρο ομορφιά μου. Ως εκεί. Και λίγο ακόμη πιο πέρα" 

"Αν δεν σταματήσεις να μιλάς, θα σε στείλω να κοιμηθείς στον καναπέ" 

"Με καυλώνει όταν με απειλείς"

Χαμογελάω αχνά και επιλέγω να μην απαντήσω σε αυτό. 

Θέλω απλά να κοιμηθώ.

Να σταματήσω να κατεβάζω υγρά, και να κοιμηθώ. 

Ναι αυτό θέλω.

Μόνο αυτό.

Α! Και το πρωί να θυμηθώ να πάρω τηλέφωνο τον Φαίδωνα.

Γαμώτο σου για επιστήμονα. 

Γεια σας πανέμορφες μου!

πώς είμαστε? 

πώς σας φάνηκε το σημερινό κεφάλαιο?

για να γράψω την σκηνή με τον Φαίδωνα, χρειάστηκε να παρακαλουθήσω 3 φορές την ομιλία της Esther Perel σχετικά με την απιστία.. η συγκεκριμένη είναι ψυχοθεραπεύτρια και οι απόψεις της είναι αρκετά ενδιαφέρουσες.. στον διάλογο έχω χρησιμοποιήσει αρκετά από τα λόγια της, τα οποία βέβαια τα προσάρμοσα στο δικό μου ύφος..

σας υπεραγαπώ

xxx

~AngryCupcake