Άννα

"Αχ Άρηηηη... εκεί μωρό μου.. εκεί ακριβώς" Ω Θεέ μου.. αυτό που μου κάνει.. είναι.. είναι.. τόσο.. "Άρη συνέχισε! Μην... μην σταματήσεις!" Είναι απίστευτος.. ειλικρινά είναι τέλειος.

Νιώθω τα χέρια του να χαϊδεύουν με δεξιοτεχνία το δέρμα μου. "Δεν σταματάω μωρό μου.. απλά.. απλά μην φωνάζεις τόσο.. ακουγόμαστε σε όλο το σπίτι" μου απαντάει με νεύρο το αγόρι μου.

Αμέσως κλείνω τα μάτια μου και πιέζω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι. "Όλο το βράδυ φώναζα.. τώρα σε-ΆΟΥΤΣ!!! Πήγαινέ το λίγο πιο... ω Θεέ μου.. λίγο πιο αργά.. μω..μωρό μου.. με πονάς" Όσο τέλεια και αν το κάνει.. γαμώτο.. βάζει πολλή δύναμη.

"Άσε με να κάνω αυτό που ξέρω" η φωνή του ακούγεται αισθησιακή. "Να βάλω και λίγο λάδι? Θα γλιστράει και θα είναι καλύτερα.. θα σου αρέσει περισσότερο μωρό μου"

"Ότι.. ότι θες.. είσαι.. αααααχχ.. είσαι τέλειος!" Ξαφνικά αισθάνομαι τον Άρη να σταματάει όλες του τις κινήσεις, δεν μετακινείται όμως από πίσω μου. Το επόμενο λεπτό τα χέρια του με αγγίζουν ξανά και.. ω Θεέ μου.. έχει δίκιο.. με το λάδι η απόλαυση μεγιστοποιείται.

"Μωράκι μου.. κουράστηκα.. μήπως να σταματήσουμε?" τον ακούω να γκρινιάζει.

Αμέσως σηκώνω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και ανοίγω τα μάτια μου. "Τι να σταματήσουμε? Δεν τελειώσαμε ακόμη!" παραπονιέμαι και στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι. Βλέπω τον Άρη με την άκρη του ματιού μου να βάζει όλη του την τέχνη. "Θέλω και άλλο.. δεν... δεν... ω Θεέ μου" αισθάνομαι τα χέρια του να πιέζουν με δύναμη το δέρμα μου και.. "είσαι σκέτη απόλαυση μωρό μου" παραδέχομαι ανάμεσα στους αναστεναγμούς μου.

Ακούω το αγόρι μου να γελάει δυνατά. "Μου το λένε συχνά.. αλλά ομολογώ πως ακούγεται πολύ καλύτερα όταν βγαίνει από το στοματάκι σου αγάπη μου" 

Παγώνω

Του το λένε συχνά?

Τοποθετώ τα χέρια μου στο στρώμα του κρεβατιού και ρίχνω όλο το βάρος μου σε αυτά ώστε να σηκώσω το πάνω μέρος του κορμού μου.  "Τι εννοείς όταν λες ότι στο λένε συχνά? Το κάνεις και με άλλες αυτό?" η φωνή μου ανεβαίνει επικίνδυνα ψηλά.

Αισθάνομαι το χέρι του αγοριού μου να πιέζει την πλάτη μου για να ξαπλώσω και πάλι στο κρεβάτι. "Μπορείς να μην κουνιέσαι και να κρατήσεις την στάση στην οποία σε έβαλα σε πρώτη φάση? Χαλάς όλη την μαγεία.... ζηλιάρα γυναίκα!" από τον τόνο του Άρη καταλαβαίνω ότι είναι ελάχιστα ενοχλημένος.

Πάει καλά? Εγώ θα έπρεπε να ενοχλούμαι με αυτά που μου λέει.

Αναστενάζω βαριά πάνω στο μαξιλάρι του. "Το κάνεις και με άλλες?" τον ρωτάω και πάλι.

Το επόμενο δευτερόλεπτο νιώθω ένα χαστούκι στην εξωτερική επιφάνεια του μηρού μου. "Είσαι η μόνη που πηδάω" η φωνή του ακούγεται βαριά. "Η μόνη που της κάνω έρωτα, η μόνη που αγαπάω.. και.. η μόνη που της κάνω μασάζ.. αλλά ως εδώ!" φωνάζει και σηκώνεται από πάνω μου. 

Μα γιατί? Ο κόμπος δεν έφυγε ακόμη από την ωμοπλάτη μου. Πρέπει να τελειώσει αυτό που έκανε!

Αναστενάζω ελαφρά.. "Άρη-"

"Όχι!" ο τόνος του είναι κοφτός. "Μωρό μου δεν αντέχω άλλο να σου κάνω μασάζ! Λυπήσου με! Μία ώρα σε τρίβω!" 

Γαμώτο

Κάνω την καρδιά μου πέτρα και γυρνάω ανάσκελα στο στρώμα. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το αγόρι μου να στέκεται όρθιο δίπλα στο κρεβάτι του και να ντύνει το γυμνό κορμί του με μια μαύρη φόρμα και ένα μαύρο μακό μπλουζάκι. 

Είναι όμορφος.

Και μόνο στην όψη του η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο. Τα μαλλιά του έχουν μεγαλώσει λίγο.. δυστυχώς.. και τα γένια του είναι τριών ημερών. Στρέφω το βλέμμα μου στα μαύρα του μάτια και χάνομαι μέσα τους.. μπορεί για άλλους η εμφάνιση του να είναι σκοτεινή.. αλλά, προσωπικά.. όταν τον βλέπω.. όταν μου χαμογελάει.. φωτίζεται ο κόσμος μου όλος!

Ξέρω τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.. είμαι ακόμη ερωτευμένη μαζί του. Έχει περάσει τόσος καιρός και ακόμη η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή κάθε φορά που τα μάτια μας διασταυρώνονται. Τον αγαπάω.. ναι τον αγαπάω. Αν και.. αυτό που νιώθω, είναι ένα βήμα ακόμη πιο πέρα.

Πάντα όταν άκουγα κάποιον να αναφέρεται στον σύντροφό του ως το άλλο του μισό, γελούσα. Θεωρούσα αδύναμους τους ανθρώπους που εξαρτώνται από έναν άλλον. Και όταν κάνω λόγο για εξάρτηση.. δεν εννοώ αυτήν που περιέχει σεξουαλικό υπόβαθρο. Ούτε αυτή που αποσκοπεί στην χρηματική εκμετάλλευση.

Κοιτάζω το βιβλίο που βρίσκεται πάνω στο κομοδίνο. Freud. Το διαβάζω ασταμάτητα εδώ και πέντε μέρες. Ήταν το δώρο του κύριου Φαίδωνα για τις γιορτές. Και ναι.. ο γιατρός που με παρακολουθεί από τότε που έπαθα το πρώτο, και ευτυχώς τελευταίο, μείζον καταθλιπτικό επεισόδιο, πριν πέντε χρόνια.. μου έδωσε να διαβάσω κάτι ανάλαφρο για τις διακοπές.

Ο σύντροφός μας γίνεται μέρος του εαυτού μας, λέει ο Freud.. Tα χαρακτηριστικά, οι πεποιθήσεις, τα συναισθήματα και οι συμπεριφορές εκείνων που αγαπάμε ενσωματώνονται στον εαυτό μας και γίνονται μέρος της ψυχής μας. Έτσι γράφει στο βιβλίο.

Στρέφω και πάλι το βλέμμα μου πάνω στον Άρη. Τα μάτια του με καίνε. Ο τρόπος με τον οποίο με κοιτάζει στέλνει φωτιά σε όλο μου το κορμί. Και όχι.. από την καθημερινότητα μας δεν λείπει το πάθος, σε καμία περίπτωση. Η αγάπη όμως.. η αγάπη είναι αυτή που μας ενώνει.. Η αμοιβαία αγάπη, οφείλω να διευκρινίσω.

"Είσαι το άλλο μου μισό" του ψιθυρίζω.

Αμέσως ο Άρης μου χαμογελάει τρυφερά. "Ελπίζω μια μέρα να αποτελώ και το υπόλοιπο μισό του εαυτού σου" η φωνή του ακούγεται τόσο γλυκιά. Μετακινεί το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου έτσι ώστε το ντυμένο κορμί του να καλύπτει το γυμνό δικό μου. "Γιατί εσύ μωρό μου.. είσαι ήδη ο κόσμος μου όλος" συμπληρώνει και το επόμενο δευτερόλεπτο τα χείλη του αφήνουν ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπό μου.

Ω Θεέ μου. 

Η καρδιά μου χάνει ακόμη έναν χτύπο.

"Και τώρα, γυναίκα της ζωής μου σήκω πάνω!" απαιτεί. Ο ίδιος σηκώνεται από το κρεβάτι και μου δίνει το χέρι του για να τον ακολουθήσω. "Το αγόρι σου πεινάει απίστευτα πολύ.. έχουμε να φάμε από χτες το μεσημέρι.. και αν προσθέσεις ότι όλο το απόγευμα και το βράδυ χτες.. και όλο το πρωί σήμερα πηδιόμασταν.. ναι.. πρέπει να αναπληρώσουμε τις χαμένες θερμίδες!"

Αναστενάζω βαριά..

Έπρεπε να χαλάσει την τρυφερή μας στιγμή? 

Μα πότε θα γίνει ρομαντικός επιτέλους? 

50 κεφάλαια πέρασαν..

"Τι θα φάμε για πρωινό?" τον ρωτάω και βάζω το καλσόν και το μάλλινο μπορντό φόρεμα μου. Κυριακή, 7 Ιανουαρίου σήμερα.. και το κρύο είναι τσουχτερό. 

Ο Άρης μου πετάει το εσώρουχο μου. Ουπς.. να τι ξέχασα να βάλω. "Για μεσημεριανό εννοείς.. τρεις πήγε μωρό μου" μου λέει και ξεκλειδώνει την πόρτα του δωματίου του.

Τοποθετώ όπως όπως τα πράγματα μου μέσα στην τσάντα μου και την βάζω στον ώμο μου. "Έστω" του απαντώ και πάω να τον προσπεράσω για να βγω έξω από το δωμάτιο. 

Το χέρι του Άρη με ακινητοποιεί στην θέση μου. "Ξέχασες το βιβλίο της Χειρουργικής μωρό μου" μου δείχνει με το άλλο του χέρι τον κόκκινο τόμο πάνω στο γραφείο του. "Και αύριο ξεκινάς την κλινική σου.. ποιος σε ακούει αν το αφήσεις σπίτι μου" Του χαμογελάω αχνά και με βιαστικά βήματα πάω να το πάρω. 

Ο γλυκούλης μου.. στις αρχές της σχέσης μας δεν τον ένοιαζε καν το διάβασμα που είχα. Και τώρα, έπειτα από έναν χρόνο και μερικούς μήνες.. περάσαμε την τελευταία εβδομάδα σπίτι του, κλεισμένοι μέσα στο δωμάτιό του.. με εμένα να αποστηθίζω τις επιπλοκές της διαγνωστικής λαπαροσκόπησης και με τον Άρη να μου κρατάει το βιβλίο για να του τις πω απ'έξω.. μία προς μία. 

Με κάθε σωστή απάντηση, κέρδιζα σεξ.

Ευτυχώς που είμαι καλή στην παπαγαλία.

"Από αύριο και πάλι σχολή.. γαμώτο" γκρινιάζω και κάθομαι στο ψηλό σκαμπό που βρίσκεται πίσω από το πάσο της κουζίνας. Αφήνω την τσάντα μου πάνω στον μαρμάρινο πάγκο και βγάζω από μέσα το πακέτο με τα τσιγάρα. Ο Άρης είπε ότι είμαστε μόνοι μας στο σπίτι του, άρα μπορώ να καπνίσω άφοβα.

Το αγόρι μου αφήνει μπροστά μου δύο ποτήρια με γάλα. "Από πότε δεν χαίρεσαι εσύ που θα πας στο νοσοκομείο?" με ρωτάει και αφήνει ακόμη δύο πιάτα γεμάτα με φαγητό.

Από τότε που στην χειρουργική κλινική στην οποία πρέπει να πηγαίνω τρεις φορές την εβδομάδα, δουλεύει και ο αδερφός σου.

Κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά. Από την ημέρα της Πρωτοχρονιάς που είχε γίνει αυτό το αναθεματισμένο το δείπνο, η Ζωίτσα κατασκήνωσε σπίτι μου. Επομένως, δεν μπορούσαμε να περνάμε τις μέρες μας εκεί με τον Άρη. Άρα, αναγκαστικά την βγάλαμε εδώ.. και εντάξει.. η κυρία Στέλλα γύρισε στην Θεσσαλονίκη και ο Κομνηνός έλειπε μέχρι και χτες για συνέδριο στην Κωνσταντινούπολη.. ο Αχιλλέας όμως? Γιατί δεν μας άφησε στην ησυχία μας?

Κάθε φορά που βγαίναμε από το δωμάτιο, εμφανίζονταν δια μαγείας από το πουθενά και χαλούσε τις προσωπικές μας στιγμές στο δευτερόλεπτο. Ομολογώ πως δεν είναι καθόλου εριστικός απέναντι στον Άρη. Για την ακρίβεια, προσποιείται ότι τον συμπαθεί, προφανέστατα, και προσπαθεί να τον πλησιάσει. Το αγόρι μου, όμως, έχει υψώσει ένα τοίχος γύρω του και δεν τον αφήνει. Καλύτερα κιόλας.

Ο Αχιλλέας Κομνηνός δεν έχει έρθει για καλό. Μου την πέφτει απροκάλυπτα. Δεν τον νοιάζει καν που είναι ο Άρης μπροστά. Κάθε φορά που με βλέπει με γδύνει με τα μαύρα του μάτια. Με κάνει να αισθάνομαι τόσο μα τόσο άβολα. Τα κοπλιμέντα πέφτουν βροχή και το κερασάκι στην τούρτα είναι κάτι αθώα αγγίγματα, όταν τα μάτια του Άρη δεν είναι καρφωμένα πάνω μας. 

Τι στο διάολο προσπαθεί να κάνει?

Και ας μην αναφερθώ στην κοπέλα του... που τόσες μέρες όλο για Βάσω μας μιλάει και Βάσω δεν βλέπουμε.. Την πέφτει στην κοπέλα του αδερφού του? Ακόμη και να μην τον καλύπτει η σχέση του.. υπάρχουν άπειρες γυναίκες στον έξω κόσμο.. γιατί επέλεξε συγκεκριμένα εμένα για να παίξει?

Δεν είναι ότι του αρέσω.. κάτι άλλο υπάρχει από πίσω...αλλά το θέμα είναι, τι? 

"Πλησιάζει και η εξεταστική ρε μωρό μου.. θα πιεστώ" απαντάω στο αγόρι μου και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι. 

Αναστενάζω βαριά.. γαμώτο.. πρέπει να του μιλήσω.. τόσες μέρες, το ξέρω.. η ευκαιρία υπήρχε.. αλλά δεν ήθελα να χαλάσουν οι διακοπές μας. Ήμασταν τόσο καλά μαζί.. τόσο ήρεμοι, τόσο γαλήνιοι.. δεν ήθελα να υπάρξουν εντάσεις.. Πρέπει να του πω για την ατυχή μας συνάντηση με τον Αχιλλέα.. και όχι μόνο.. το θέμα με το Αννόβερο δεν έχει αναφερθεί ακόμη..

Γαμώτο..

Κάνε Θεέ μου να το πάρει καλά.. σε παρακαλώ.. δεν θέλω να θυμώσει.. για τίποτα από τα δύο..

"Θα τα πας περίφημα αγάπη μου, όπως πάντα άλλωστε" με ενθαρρύνει και κάθεται στο σκαμπό δίπλα μου. "Γιατί δεν τρως το φαγητό σου?" με ρωτάει και μου δείχνει το πιάτο μπροστά μου.

Το κοιτάζω με περιέργεια. "Τι είναι αυτά?" απορώ. Το μόνο που μπορώ να καταλάβω από την όψη είναι κάτι περίεργα pancakes. Σαν.. καμμένα φαίνονται. 

Α τα καημένα.

Ο Άρης μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Το γεύμα μας μωρό μου περιέχει κουλούρι ολικής γεμισμένο με ανθότυρο και γαλοπούλα, αυγά benedict, κέικ με μανιτάρια και pancakes ολικής με μέλι" μου ανακοινώνει και μου χαμογελάει τρυφερά. "Α! Και εννοείται φρουτοσαλάτα" προσθέτει.

Αφού εννοείται κιόλας..

Παίρνω το ποτήρι με το γάλα και πίνω μια γουλιά. Θα χρειαστώ δύναμη για να-

Φτύνω το λευκό υγρό και πάλι μες στο ποτήρι. 

"Τι μαλακία είναι αυτή?" τον ρωτάω και κατεβάζω ένα ολόκληρο ποτήρι με νερό για να φύγει η ξινή γεύση από το στόμα μου. 

Ο Άρης κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του και τοποθετεί το χέρι του στο μπράτσο μου. Με αναγκάζει να σηκωθώ από το σκαμπό μου και με τραβάει στην αγκαλιά του. Βολεύω τον εαυτό μου καλύτερα ανάμεσα στα πόδια του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

"Μωρό μου.. κεφίρ είναι" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. Αμέσως νιώθω το στομάχι μου να ανακατεύεται. Πού πήγα και τον βρήκα?

"Εγώ σε αγαπάω" του λέω με νάζι και φιλάω την μύτη του πεταχτά. "Εσύ γιατί με βασανίζεις έτσι?"

Το αγόρι μου, μου χαμογελάει τρυφερά και τοποθετεί τα χέρια του πάνω στους γλουτούς μου. Τους ζουλάει ελαφρά και πιέζει το σώμα μου πάνω στο δικό του. Η στύση του γίνεται αισθητή χαμηλά την κοιλιά μου και ξεροκαταπίνω. Τα μαύρα μάτια του, ωστόσο, με κοιτάνε με έναν πολύ.. πολύ γλυκό τρόπο.

Αμέσως νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.. Γαμώτο.

"Νοιάζομαι για εσένα μωρό μου" μου λέει και τα χείλη του έρχονται σε επαφή με το δέρμα του λαιμού μου. Κλείνω τα μάτια μου και αφήνομαι στην αίσθηση. "Θέλω να τρως καλά.. και όταν εννοώ καλά.. εννοώ υγιεινά"

"Άσε την κοπέλα να τρώει ότι θέλει" ακούγεται η γνωστή ανδρική φωνή. "Μην την πιέζεις.. θα.. θα σου φύγει" συμπληρώνει ο Αχιλλέας. "Εγώ αν είχα μια κοπέλα σαν την Άννα, θα της έκανα όλα τα χατίρια"

Αμέσως ο Άρης απομακρύνει το πρόσωπο του από τον λαιμό μου και εγώ ανοίγω τα μάτια μου. Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάω. Ο Κομνηνός junior στέκεται στην είσοδο της κουζίνας με σταυρωμένα τα χέρια κάτω από το στήθος του. Το σώμα του ακουμπάει ελαφρά στην κάσα της πόρτας. "Διακόπτω?" μας ρωτάει και στενεύει τα μάτια του.

Ναι

Ο Άρης ξεφυσάει βαριά και δεν γυρνάει καν να τον κοιτάξει. 

Σιωπή

"Χαίρομαι ιδιαίτερα που δεν σας ενοχλώ λοιπόν" λέει ο Αχιλλέας και μπαίνει μέσα στην κουζίνα. "Τι καλό σου έφτιαξε ο αδερφός μου?" με ρωτάει και με κοιτάει έντονα στα μάτια.

Άντε πάλι.

Αναστενάζω ελαφρά και κάθομαι και πάλι στο σκαμπό μου. Επιλέγω να μην του απαντήσω. Τι στο καλό.. θα καταλάβει ότι είναι ανεπιθύμητος και θα φύγει. 

Σιωπή

"Τι συμβαίνει και δεν μιλάτε?" Ο Αχιλλέας μας έχει γυρισμένη την πλάτη και βάζει την καφετιέρα σε λειτουργία. "Θα αρχίσω να πιστεύω ότι η παρουσία μου σας προκαλεί κάποιο πρόβλημα"

Είσαι σε πολύ καλό δρόμο.

"Και δεν θέλετε να σας παρεξηγήσω.. είμαι σίγουρος"

Είσαι σε πολύ λάθος δρόμο.

Ο αδερφός του Άρη βάζει καφέ σε τρεις κούπες και τις αφήνει μπροστά μας. "Πικρός για τον αδερφούλη μου, και γλυκός για την όμορφη κοπέλα του" αναφωνεί και κάθεται στο σκαμπό απέναντι μου. "Σαν τα μάτια σου.. τόσο γλυκά" η φωνή του ακούγεται αισθησιακή.

Παίρνω το βλέμμα μου από την κούπα μπροστά μου και τον καρφώνω έντονα στα μαύρα μάτια του. Με καίνε... για ακόμη μια φορά με φέρνει σε δύσκολη θέση. Και δεν τον νοιάζει καν που είναι ο Άρης μπροστά.

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω τον Άρη να παγώνει. Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πολύ δυνατά. Ας μην δώσει συνέχεια.. σε παρακαλώ. Δεν αξίζει.. ο τύπος είναι ελεεινός. Δεν αξίζει ούτε το σάλιο μας να ξοδέψουμε για αυτόν.

"Εσύ γκόμενα δεν έχεις να της κάνεις κοπλιμέντα?" τον ρωτάει το αγόρι μου και ανάβει τσιγάρο. 

Ο Αχιλλέας χαμογελάει διάπλατα. "Εννοείται πως η Βάσω τα ακούει καθημερινά αυτά από εμένα.. α.. και μιας και το έφερε η κουβέντα.. τι λέτε να βγούμε όλοι μαζί κάποια στιγμή να γνωριστούμε καλύτερα?" 

"Δεν χρειάζεται να γνωριστούμε καλύτερα" του απαντάει ο Άρης και τοποθετεί το χέρι του πάνω στο μπούτι μου. "Ζούμε προσωρινά στο ίδιο σπίτι μέχρι να ξεκουμπιστείς από εδώ μέσα.. μετά δεν θα σε ξαναδώ.. δεν θα με ξαναδείς και θα ζούμε ευτυχισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλον" 

Μάλιστα.. ξεκίνησε.

Ο Αχιλλέας κοιτάει επίμονα το χέρι του αγοριού μου πάνω στον μηρό μου και σμίγει τα φρύδια του. "Νομίζω ότι έχεις παρεξηγήσει κάποια πράγματα" του λέει και στρέφει το βλέμμα του και πάλι πάνω στον Άρη μου. "Δεν είμαι εχθρός σου, αλλά αδερφός σου" Τα μαύρα του μάτια είναι πλέον δυο σχισμές. "Θέλω να κάνουμε παρέα.. να μάθω πράγματα για εσένα.. τι σου αρέσει.. τι όχι.. τι είναι σημαντικό για εσένα.. τι ασήμαντο.. να χτίσουμε μια γερή σχέση.." 

Γελάω.. και εγώ και ο Άρης. 

Δεν πείθει κανέναν με αυτά που λέει.

Ο Αχιλλέας στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. "Το μόνο που ξέρω μέχρι στιγμής είναι ότι η Άννα είναι ύψιστης σημασίας για εσένα" απευθύνεται στον Άρη και μου κλείνει το μάτι του. 

Είναι τραγικός.

Ο Άρης σηκώνεται στο δευτερόλεπτο όρθιος από το σκαμπό και τοποθετεί τα χέρια του πάνω στον μαρμάρινο πάγκο. "Άκου να δεις μαλάκα.. κράτα τις ματιές και τα κοπλιμέντα για την πουτάνα σου" ο τόνος του ακούγεται κοφτός. "Η Άννα είναι δική μου" γρυλίζει το αγόρι μου. Τα μάτια του πετούν σπίθες. "Αν θες να πλακωθούμε για να το εμπεδώσεις, δεν έχω κανένα πρόβλημα.. αλλά σε προειδοποιώ.. θα σε στείλω στο γαμημένο το νοσοκομείο.. έγινα κατανοητός?" τον απειλεί.

Ο Αχιλλέας χαμογελάει λοξά και αφήνει την κούπα με τον καφέ πάνω στο πάσο. "Έχεις πρόβλημα διαχείρισης θυμού" του ανακοινώνει με ήρεμο τόνο. 

Κουνάω το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά.. ο τύπος δεν υπάρχει. Μια εβδομάδα στο σπίτι και έχει περάσει από ψυχογράφημα τον Άρη. Έχει βρει τα κουμπιά του και τον πιέζει.. Ή μάλλον όχι.. τον παίζει.. τον παίζει και ο Άρης τσιμπάει.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στο αγόρι μου. Το σαγόνι του είναι σφιγμένο και τα χέρια του δυο γροθιές. Τα μαύρα του μάτια προσπαθούν να σκοτώσουν τον αδερφό του.. και στο μέτωπό του υπάρχει η γνωστή φλέβα που πάλλεται όταν είναι εξοργισμένος.

"Κάτι πρέπει να κάνεις για να ηρεμήσεις" συνεχίζει να τον προκαλεί ο Αχιλλέας και σηκώνεται από το σκαμπό του. "Αν με τον καυγά ξεθυμάνεις.. έλα" του κάνει νόημα με το χέρι να τον πλησιάσει. "Θα χαρώ να κάνουμε έστω και αυτό μαζί"

Αμέσως ο Άρης κάνει ένα βήμα πιο κοντά στον αδερφό του. Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο μπράτσο του και τον σταματάω από το να κάνει και δεύτερο βήμα. "Άρη μου.. κοίτα με μωρό μου" του ψιθυρίζω ενώ ταυτόχρονα κοιτάω τον Αχιλλέα. Ο γελοίος μας παρακολουθεί με ένα αλαζονικό υφάκι.

Παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάω το αγόρι μου απευθείας μες στα μάτια του. "Δεν αξίζει" του λέω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του. Αμέσως ο Άρης σταματάει να κοιτάει τον αδερφό του και καρφώνει τα μαύρα του μάτια πάνω στα δικά μου. "Σε προκαλεί.. μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου.. μην ενδίδεις στο τερατάκι του θυμού που υπάρχει μέσα σου" Του χαμογελάω γλυκά και του αφήνω ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Σε αγαπάω" του λέω άηχα. 

Ο Άρης διαβάζει τα χείλη μου και κλείνει τα μάτια του. Τον βλέπω να διστάζει.. καταλαβαίνω ότι παλεύει με τον εαυτό του. Είμαι σίγουρη ότι από την μία θέλει να επιβληθεί στον αδερφό του μέσω του καυγά, αλλά από την άλλη.. έχει υποσχεθεί στον εαυτό του ότι θα σταματήσει να υποκύπτει στα βίαια ένστικτά του.

"ΆΡΗΗΗΗΗΗΗΗ" Η φωνή του Κομνηνού σπάει την σιωπή που κυριαρχεί εδώ και λίγη ώρα στον χώρο.

Αμέσως το αγόρι μου ανοίγει τα μάτια μου. "Τι στον πούτσο θέλει πάλι?" αναρωτιέται δυνατά και ξεφυσάει βαριά.

"Καλύτερα να πας να δεις" επεμβαίνει ο αδερφός του.

"ΑΡΗΗΗΗΗ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΩΡΑ!"

"Εσύ κοίτα την γαμημένη την δουλειά σου" του απαντάει ο Άρης και σβήνει το τσιγάρο του στο τασάκι.

Ο Αχιλλέας στρέφει το βλέμμα του πάνω μου. "Την κοιτάω" 

Αμέσως ρολλάρω τα μάτια μου. Πρέπει να τον βάλω στην θέση του, χωρίς να είναι μπροστά το αγόρι μου. 

"ΑΡΗΗΗΗ ΕΠΕΙΓΕΙ" συνεχίζει να φωνάζει ο Κομνηνός.

"Πήγαινε" Δίνω στον Άρη ένα πεταχτό φιλί. "Θα σε περιμένω, εδώ" τον διαβεβαιώνω.

"ΡΕ ΆΡΗΗΗ"

Το μωρό μου ξεφυσάει και πάλι. "Τον πούστη" ψιθυρίζει. "Θα είσαι εντάξει καρδούλα μου?" με ρωτάει και ρίχνει μια φευγαλέα ματιά στον Αχιλλέα. Του γνέφω θετικά. "Σε πέντε θα είμαι πίσω" μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη και αμέσως χάνεται από το οπτικό μου πεδίο.

Στρέφω το βλέμμα μου στον αδερφό του αγοριού μου. Πλέον είμαστε μόνοι μας στην κουζίνα. "Μπορείς να σταματήσεις με τις ματιές, τα αγγίγματα και τα υπονοούμενα?" τον ρωτάω με νεύρο. Ώρα να ξεκαθαρίσουμε μερικά πράγματα με τον Κομνηνό junior.

Ο άνδρας μπροστά μου χαμογελάει λοξά. "Σε αναστατώνουν?" με ρωτάει όλο νόημα.

"Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα" του δηλώνω και στενεύω τα μάτια μου. Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στον πάγκο της κουζίνας και τον κοιτάζω μες στα μαύρα του μάτια. "Έχω αγόρι, που το αγαπάω και με αγαπάει. Για αυτό κόψε"

Ο Αχιλλέας σηκώνεται αμέσως από το σκαμπό του και ξεκινάει να περπατάει με αργό βήμα προς το μέρος μου. "Αποκλείεται να σε καλύπτει ο Άρης" λέει και δεν σπάει ούτε για δευτερόλεπτο την οπτική μας επαφή.

Γελάω δυνατά. "Σε πληροφορώ ότι με ικανοποιεί σε όλους τους τομείς" 

"Μαλακίες" Ο Αχιλλέας πλέον με έχει φτάσει σε απόσταση αναπνοής. Τοποθετεί το χέρι του στο μπράτσο μου και με μια απότομη κίνηση με τραβάει πάνω του. "Ξέρεις.. τα δωμάτιά μας είναι δίπλα" Το ελεύθερο χέρι του αγγίζει το πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. "Και η ηχομόνωση του σπιτιού είναι χάλια" προσθέτει και κολλάει τα σώματα μας. "Πάω στοίχημα ότι μπορώ να σε κάνω να φωνάζεις το όνομα μου πολύ πιο δυνατά από ότι φωνάζεις του Άρη" ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου. Νιώθω την άρρυθμη ανάσα του πάνω στο πρόσωπο μου.

Τι μου προτείνει ακριβώς?

Τα νεύρα μου.

Παίρνω με μια απότομη κίνηση του χέρι μου από το κράτημα του και απομακρύνομαι από κοντά του. "Είσαι και πολύ μεγάλος μαλάκας" του λέω και αρπάζω την τσάντα μου από το πάσο. "Δεν ξέρω τι ακριβώς προσπαθείς να κάνεις, αλλά-"

"Να σε πλησιάσω προσπαθώ" με διακόπτει και αγγίζει και πάλι το χέρι μου. "Από την πρώτη στιγμή που σε είδα-"

"Η πρώτη μας συνάντηση ήταν μια άτυχη στιγμή" Τα μάτια μου πλέον είναι δυο σχισμές. "Σε παρακαλώ πολύ να μην αναφερθούμε ξανά σε εκείνο το βράδυ" του λέω και απελευθερώνομαι και πάλι από το κράτημα του. "Γίνεται να έχουμε μια τυπική σχέση? Είσαι ο αδερφός του αγοριού μου που να σε πάρει ο διάολος!" του ψιθυρίζω με νεύρο.

Ο Αχιλλέας αμέσως χαμογελάει λοξά. "Και τι με αυτό?" με ρωτάει. Τα μαύρα του μάτια με κοιτούν με απορία. "Για μισό.." κάνει μια μικρή παύση και συνεχίζει "αυτό είναι το πρόβλημα? Ότι είμαστε αδέρφια? Δηλαδή αν ήμουνα κάποιος άγνωστος θα υπέκυπτες?" 

Σμίγω τα φρύδια μου και τον κοιτάω καχύποπτα. Τι θέλει να μάθει ακριβώς? Αν θα του καθόμουν ή αν είμαι γενικά πιστή στον Άρη? 

Κάνω ένα βήμα πιο πίσω για να δημιουργήσω μια απόσταση μεταξύ μας. "Με τον Άρη είμαστε σε αποκλειστική σχέση.. βάλτο καλά στο νου σου και παράτα με" του λέω με νεύρο. 

Ο Αχιλλέας χαμογελάει λοξά. "Αυτό το λες εσύ.. άραγε ισχύει και για τον Άρη η αποκλειστικότητα?" 

Αυτό ήταν.. μόλις επιβεβαιώθηκα. Ο τύπος είναι μεγάλη κατίνα. Προσπαθεί να σπείρει την διχόνοια στην σχέση μου με τον Άρη και να δημιουργήσει προβλήματα από εκεί που δεν υπάρχουν. Το μόνο που δεν μου κολλάει είναι το γιατί.. 

Γιατί ένας 28χρονος, κούκλος, ειδικευόμενος Γενικής Χειρουργικής, με φαινομενικά την τέλεια σχέση και με μια τεράστια περιουσία ως εγγονός πολιτικού και γιος μεγαλογιατρού να κάθεται να ασχολείται με την σχέση του μικρότερου αδερφού του? 

"Τον εμπιστεύομαι" του λέω με σιγουριά. Ο Άρης δεν θα με κεράτωνε ποτέ. 

Νιώθω το κινητό μου να τρίζει στο χέρι μου. Ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στην οθόνη. Μήνυμα από τον Μάνο. <<Σε περιμένω από έξω, έχει πουτσόκρυο και είμαι με την μηχανή. Βιάσου>>

Ρολλάρω τα μάτια μου και βάζω το κινητό στην τσάντα μου. Έχει έρθει να με πάρει για να πάμε σπίτι της Εβελίνας. Κυριακή απόγευμα σήμερα και έχουμε  την καθιερωμένη συνάντηση μας για διάβασμα. 

"Φεύγεις?" με ρωτάει ο Αχιλλέας όταν με βλέπει να κατευθύνομαι προς τον καλόγερο που είναι δίπλα στην πόρτα και να παίρνω στα χέρια μου το παλτό μου. 

"Ναι, και μην ανησυχείς.. ο Άρης ξέρει ότι έχω δουλειά" τον προειδοποιώ. Είμαι σίγουρη ότι με το δαιμονικό μυαλό του σκέφτεται με ποιον τρόπο θα διαστρεβλώσει το γεγονός της φυγής μου όταν θα το πει στο αγόρι μου.

"Έχετε πραγματικά μια αξιοζήλευτη σχέση" σχολιάζει με πικρία.

Ανοίγω την εξώπορτα και γυρνάω να τον κοιτάξω. Μια τελευταία κουβέντα θα του πω ελπίζω μετά να μας αφήσει την ησυχία μας. "Έχουμε.. και δεν πρόκειται να διαλυθεί για κανέναν πούστη λόγο.. και από κανέναν πούστη"

"Άουτς" μου απαντάει ο Αχιλλέας και χαμογελάει λοξά. Το βλέμμα του στρέφεται κάπου πίσω μου. "Τα φιλιά μου στο παιδί που σε περιμένει" Αμέσως κλείνει την εξώπορτα στα μούτρα μου.

Μαλάκα, σκέφτομαι και ξεκινάω να περπατάω προς τον Μάνο. 

Τελικά υπάρχει και άλλος, ακόμη πιο αντιπαθητικός Κομνηνός.

Σκατά

Άρης

"Γίνεται να μου πεις τι στον πούτσο με θες?" ρωτάω τον Βύρωνα με το που ανοίγω την γαμημένη την πόρτα από το γαμημένο το γραφείο του.

"Πέρνα μέσα, όπως σου είπα επείγει" Με το χέρι του μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα που υπάρχει μπροστά από το γραφείο του. 

Τον κοιτάω με απορία. "Στα παπάρια μου?" τον ρωτάω και παραμένω όρθιος δίπλα στην πόρτα. Έχω αφήσει το μωράκι μου με τον πούστη, γαμώ την πουτάνα μου. Είμαι σίγουρος ότι όση ώρα είμαι εδώ μέσα, θα της την πέφτει!

Γαμώ γαμώ γαμώ

"Σου είπα κάτσε κάτω" η φωνή του άλλου του μαλάκα ακούγεται τόσο ενοχλητική στα αυτιά μου. "Πρέπει επιτέλους να πάρεις μια απόφαση για την διπλωματική σου" 

Παγώνω

Στρέφω το κεφάλι μου και τον κοιτάω λες και είναι εξωγήινος. 

ΕΔΏ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ?

"Όταν αποφασίσω θα σου πω" του απαντάω και πάω να ανοίξω την πόρτα για να βγω έξω.

Αν την έχει αγγίξει... θα τον σκοτώσω.. μα το Θεό θα γίνω αδελφοκτόνος.

"Άρη μην με εξωθείς στα άκρα" ο επιτακτικός τόνος της φωνής του με κάνει να κοκαλώσω στην θέση μου. Πώς τολμάει ο παπάρας να μου μιλάει έτσι? Σαν πολύ αέρα πήραμε εδώ μέσα.

Στρέφω το σώμα μου και τον κοιτάω με οργή. Και πατέρας και γιος μου έχουν πρήξει τα αρχίδια. "Βυρωνάκο.. στην θέση σου θα πρόσεχα τι λέω και τι κάνω.. δεν το έχω σε τίποτα να ση-"

"Γίνεται απλά να κάτσεις στην καρέκλα για πέντε λεπτά?" με παρακαλάει. "Σου έχω νέα για την διπλωματική σου"

Παγώνω για δεύτερη φορά.

Από πού και ως πού έχει αυτός νέα? 

Εδώ δεν έχω εγώ ιδέα τι θα κάνω.. αυτός.. πώς?

"Και για να σε προλάβω.. ρώτησα την Στέλλα αν έχεις μιλήσει με κάποιον καθηγητή σου για το συγκεκριμένο θέμα.. και επειδή η απάντηση που πήρα δεν μου άρεσε καθόλου.. έχω να σου πω ότι αναγκάστηκα να επέμβω και να-"

"ΓΙΑΤΊ ΓΑΜΏ ΑΠΌΦΑΣΙΣΕΣ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙΣ?" ωρύομαι. Ανακατεύομαι εγώ στις δουλειές του για να το κάνει αυτός?

"Γιατί είμαι ο πατέρας σου" μου απαντάει με ηρεμία.

Αμέσως βλέπω κόκκινα λαμπάκια να αναβοσβήνουν. Βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα από την φόρμα μου και ανάβω απευθείας ένα. Μια τζούρα και θα με ηρεμήσει.

"Επιβαρύνεις την θέση σου με τις μαλακίες που λες" σπάω την σιωπή μετά από μερικά λεπτά.

Ο Κομνηνός κουνάει δεξιά και αριστερά το κεφάλι του. "Φίλησα κατουρημένες ποδιές για να σε δεχτεί ο Αναστασιάδης. Χρειάστηκε να-"

"Πού στον πούτσο ξέρεις τους καθηγητές μου?" τον διακόπτω. "Και γιατί στον Αναστασιάδη?" Ο τύπος είναι ο πιο αυστηρός καθηγητής του τομέα μου. Ούτε να αναπνεύσω δεν θα μπορέσω με τον μαλάκα πάνω από το κεφάλι μου για το επόμενο εξάμηνο. Θα με θέλει στο εργαστήριο του από Δευτέρα πρωί, μέχρι Παρασκευή βράδυ. Μέχρι και ράντζο θα με βάλει να πάρω για να κοιμάμαι εκεί. Το μωράκι μου πότε θα προλαβαίνω να το βλέπω?

"Όποιος νοιάζεται, ρωτάει και μαθαίνει..  Ξέρω ότι ενδιαφέρεσαι για τα συστήματα κινητών τηλεπικοινωνιών και ο συγκεκριμένος καθηγητής είναι ειδήμονας στον τομέα του"

Τον κοιτάω σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι. "Με παρακολουθείς?" τον ρωτάω έντρομος. Ούτε η Στέλλα δεν ξέρει με τι θέλω να ασχοληθώ μετά το πτυχίο μου. Πού στον πούτσο γνωρίζει για τα μελλοντικά μου σχέδια?

"Μπορείς να το πεις πατρικό ένστικτο" μαλακίες. "Να του πω το ναι? Μόλις κλείσαμε το τηλέφωνο και περιμένει με αγωνία την θετική σου απάντηση"

Α την περιμένει με αγωνία κιόλας?

Τον μαλάκα..

Στενεύω τα μάτια μου και σβήνω το τσιγάρο στο τασάκι που υπάρχει πάνω στο γραφείο του. "Τον απείλησες για να με δεχτεί, έτσι?" τον ρωτάω στα ίσα. Ο Αναστασιάδης δεν σε δέχεται για διπλωματική αν δεν έχεις μέσο όρο πάνω από 9. Και ο δικός μου απέχει πολύ από αυτόν το αριθμό.

"Στην ψύχρα.. αλλά μην το παίρνεις προσωπικά.. ακολουθώ εδώ και χρόνια αυτήν την τακτική" Στο πρόσωπο του σχηματίζεται ένα υπεροπτικό χαμόγελο. "Θα σου φερθεί σαν να είσαι γιος του.. το εξασφάλισα εγώ αυτό.. για εσένα.. με πολλή αγάπη από τον μπαμπά σου" ο τόνος του ακούγεται ειρωνικός.

"Μαλάκα" Δεν μπορώ να συγκρατήσω άλλο τον εαυτό μου. Και γιατί να πιεστώ την τελική?

"Ένα ευχαριστώ θα ήταν προτιμότερο" απαντάει και σηκώνει το ασύρματο τηλέφωνο. Πληκτρολογεί έναν αριθμό και βάζει το ακουστικό στο αυτί του. "Θα σου ανοίξει πολλές πόρτες το όνομά του"

"Μπορούσα και μόνος μου να-"

"Τίποτα δεν θα κατάφερνες μόνος σου Άρη" Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα δικά μου και με κοιτάει με αυστηρότητα.

Με υποτιμάει?

"Άντε και γαμήσου" 

Ο Βύρωνας χαμογελάει λοξά. "Αυτό σκοπεύω να κάνω. Αν χτυπήσει η πόρτα, θα είναι η Σουζάνα.. πες της να ανέβει πάνω στο δωμάτιό μου" μου ψιθυρίζει και μου κάνει νόημα να βγω από το γραφείο του. "Ναι? Έλα Γιάννη.. ναι ναι.. μπροστά μου τον έχω.. εννοείται! Δεν μπορείς να φανταστείς με τι μεγάλη χαρά δέχτηκε να.."

Δεν κάθομαι να ακούσω άλλο τις μαλακίες του. Ανοίγω την πόρτα από το γαμημένο το γραφείο του και βγαίνω έξω. Το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι το άλλον τον μαλάκα να κάθεται στον καναπέ στο σαλόνι με μια κούπα καφέ στο χέρι. 

Κοιτάω τριγύρω, αλλά το μωρό μου δεν είναι πουθενά. "Η Άννα?" τον ρωτάω και ξεκινάω να περπατάω προς την πόρτα που οδηγεί στον διάδρομο. Πάνω θα είναι λογικά. 

"Το κορίτσι σου έφυγε" μου λέει και αμέσως παγώνω στην θέση μου. 

Μα μου είπε ότι θα με περίμενε μέσα στην κουζίνα. Είχαμε πει να την πάω εγώ στο σπίτι της Εβελίνας. Πού πήγε?

"Ήρθε και την πήρε ένας άνδρας.. δεν είδα και πολλά.. αλλά οδηγούσε μια Kawasaki Ninja χιλιάρα.. το τελευταίο μοντέλο μάλιστα" Ο παπάρας γυρνάει και με κοιτάζει με ένα αλαζονικό υφάκι. "Γουστάρει τους ματσωμένους έτσι? Είναι το φετίχ της?"

Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να του ορμίσω. Να τον βάλω κάτω και να τον χτυπάω σαν να μην υπάρχει αύριο. Να του κάνω την μούρη μωβ-μπλε. Μόνο αυτό θα με ηρεμήσει. Μόνο αυτό. 

"Πρόσεχε πως μιλάς για την κοπέλα μου" γρυλίζω και στενεύω τα μάτια μου. Δεν θα του κάνω την χάρη, όχι. Με προκαλεί συνέχεια, αλλά δεν θα ενδώσω. 

Ο παπάρας χαμογελάει λοξά. "Ας μην δίνει αφορμές η κοπέλα σου.. και για πες.. ποιος ήταν αυτός?" ο Μάνος.

"Ενδιαφέρεσαι να μάθεις?" τον ειρωνεύομαι. Τι δουλειά έχει αυτός να ασχολείται με την Άννα μου?

"Εννοείται" μου απαντάει και σηκώνεται από τον καναπέ. Στρέφει το σώμα του προς το μέρος μου και με κοιτάει μες στα μάτια. "Θέλω να ξέρω τι ανταγωνισμός υπάρχει.. ποιοι άλλοι την διεκδικούν"

Παγώνω

Τι λέει?

"Ποιοι άλλοι?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. 

Μόλις παραδέχτηκε αυτό που φαντάζομαι?

"Κοίτα Άρη.. αδέρφια είμαστε.. δεν λέω.. αλλά.. η Άννα μου αρέσει.. κακώς να το κρύβω άλλο.. έτσι και αλλιώς το έχεις καταλάβει.." 

Εκείνη την στιγμή ακούμε το κουδούνι να χτυπάει. Τέλεια. Οι πουτάνες του Βύρωνα μας έλειπαν τώρα. 

"Θα την κυνηγήσω.. θέλω να είμαι ξεκάθαρος μαζί σου" μου δηλώνει με ηρεμία. 

Χαμογελάω λοξά. Λίγους μήνες πριν θα τον έβαζα κάτω και θα τον έστελνα στο νοσοκομείο. Τώρα όμως.. πρέπει να φερθώ έξυπνα. Καλώς ή κακώς, τα μισά γονίδια μου τα κληρονόμησα από τον Κομνηνό.. θα πολεμήσω τον μαλάκα τον Αχιλλέα με τα ίδια όπλα που διαθέτει και αυτός.

Ψυχρό πόλεμο θέλει? Ψυχρό πόλεμο θα έχει.

"Όσο και να την κυνηγήσεις.. αποκλείεται να ενδώσει" είμαι σίγουρος. Η Άννα μου είναι πιστή. Θα έβαζα και το χέρι μου στην φωτιά.

Το κουδούνι συνεχίζει να χτυπάει με μανία. Γαμώ την Σουζάνα μου γαμώ. Εδώ έχουμε σοβαρή συζήτηση.

"Αποδέχομαι την πρόκληση" Ο πούστης μου κλείνει το μάτι και αφήνει την κούπα του στο τραπεζάκι του σαλονιού.

Άμα του το κλείσω το μάτι και εγώ με μια μπουνιά? Πειράζει? Συμπεριλαμβάνεται η βία στον ψυχρό πόλεμο?

Ο παπάρας ανοίγει την πόρτα. "Ωωωω καλώς τους!" η φωνή του μπάσταρδου ακούγεται ενθουσιασμένη. "Περάστε μέσα.. σας περίμενα πιο αργά είναι η αλήθεια, αλλά και τώρα που ήρθατε.. δεν πειράζει" Το επόμενο λεπτό στο σαλόνι εμφανίζονται τρία άτομα που δεν έχω ιδέα ποια είναι. "Να σας γνωρίσω τον αδερφό μου" τους λέει ο μαλάκας. "Από εδώ ο Άρης" με δείχνει με το χέρι του.

"Άρη.. από εδώ ο κολλητός μου ο Κώστας" μου δείχνει έναν τύπο γύρω στα 25-30, ψηλό και ξανθό. "Κάνουμε παρέα από το δημοτικό" Χέστηκα. "Η κοπέλα του η Κάτια" λέει και μου δείχνει μια μελαχρινή, και για αυτήν χέστηκα. "Και το μωρό μου" Αμέσως δίνει ένα φιλί σε μια κοκκινομάλλα. Γνωστή φυσιογνωμία αυτή. "Η Βάσω" 

Μα πού την ξέρω.. πού την ξέρω..

Η Βάσω με κοιτάει με ένα περίεργο βλέμμα και αμέσως ψιθυρίζει κάτι στον Αχιλλέα. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στον ξανθό. Ο πούστης.. με κοιτούσε ήδη. Στο πρόσωπο του φαίνεται ξεκάθαρα η ενοχή. Τι στον πέοντα? Τι μετανιώνει ακριβώς?

"Εγώ φεύγω" τους ανακοινώνω. Με γοργό βήμα τους προσπερνάω και ξεκινάω να ανεβαίνω δυο δυο τα σκαλιά. Θέλω να πάω πάνω να πάρω το μωράκι μου τηλέφωνο. Πρέπει να της πω για την συζήτηση μου με τον μαλάκα τον Αχιλλέα. Και εκείνη πρέπει να μου πει τι είπαν όση ώρα έμειναν μόνοι τους στην κουζίνα. Επίσης, μου οφείλει εξηγήσεις για το γεγονός ότι ήρθε και την πήρε ο πούστης ο Μάνος. Αφού της είχα πει ότι θα την πήγαινα εγώ... το φελέκι μου μέσα.

"Πηγαίνετε στο σαλόνι και έρχομαι σε δύο λεπτά... Άρη περίμενε λίγο" η φωνή του άλλου του πούστη με σταματάει στην κορυφή της σκάλας. 

Γυρνάω και τον κοιτάω με ένα κενό βλέμμα. Μου το δήλωσε ότι θα διεκδικήσει την κοπέλα μου, τι άλλο θέλει τώρα? Συμβουλές? 

Άντε γιατί πολύ Σουηδία γίναμε και τα νεύρα μου εξαντλούνται.

Το κέρατο μου μέσα.

"Τι?" ο τόνος μου είναι κοφτός.

"Ήθελα να σε ρωτήσω.. από καθαρή περιέργεια και μόνο" το βλέμμα του είναι δαιμονικό. Η φάτσα του προσομοιάζει τον διάβολο τον ίδιο. 

"Το σημάδι που έχει η Άννα, ακριβώς πάνω από την δεξιά της θηλή.. πώς το απέκτησε?"