Άννα

Τοποθετούμε το φίλτρο, βάζουμε νερό για 6 κούπες και 6 κουταλάκια του γλυκού καφέ με άρωμα φουντούκι. Μμμ ο αγαπημένος μου! Πατάω το on και.. γιατί δεν δουλεύει; 

"ΝΕΦΈΛΗΗΗΗΗ!!!!!! Τι έπαθε η καφετιέρα; Γιατί δεν δουλεύει;" ρωτάω την ξαδέρφη μου και ταυτόχρονα συγκάτοικο μου. Αγχώνομαι. Χωρίς αέρα ζω. Αλλά χωρίς καφέ, όχι.

"Τι έπαθες μωρή και φωνάζεις; Με ξεκούφανες!" έρχεται γρήγορα από το μπάνιο στην κουζίνα. 

Καλά δεν είχε να διανύσει και καμία τεράστια απόσταση. Το σπίτι μας είναι αρκετά μικρό, αλλά βολευόμαστε και οι δυο. Η κάθε μία μας έχει το δωμάτιό της και ουσιαστικά μοιραζόμαστε την κουζίνα και το καθιστικό, που είναι ένας ενιαίος χώρος. 

Γενικά, είμαι άτομο που του αρέσει η ησυχία. Στο πρώτο έτος, όταν η Ζωίτσα με έστειλε Αθήνα,  την φοβόμουνα την συγκατοίκηση. Αλλά λεφτά δεν περισσεύουν και η Νεφέλη δεν ζήτησε ενοίκιο. Απλά μοιραζόμαστε όλα τα κοινά έξοδα. Εγώ λείπω σχεδόν όλη μέρα τις καθημερινές γιατί τρέχω με την σχολή και η Νεφέλη πάντα φεύγει τα Σαββατοκύριακα, για να περάσει χρόνο με το αγόρι της που μένει Πάτρα. Εκτός από αυτό το ΣΚ, είχε δουλειά είπε. Αγόρια στο σπίτι δεν πατάνε. Η Νεφέλη δεν έχει μάτια για άλλον εκτός από τον Σπύρο και εγώ... εγώ είμαι μια πονεμένη ιστορία! Πάντως εδώ μέσα έχουν έρθει μόνο τα παιδιά από την σχολή. Και είναι όλοι μόνο φίλοι. 

"Χάλασες την καφετιέρα; Γιατί δεν δουλεύει;" την ρωτάω.

"Γιατί για να δουλέψει χρυσό μου μια μηχανή, γενικά μιλώντας, ΠΡΈΠΕΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΣΤΗΝ ΠΡΊΖΑ!" λέει και κρατάει το καλώδιο.

Ουπς.

Της χαμογελάω γλυκά και βάζω την καφετιέρα στην πρίζα.

"Εμ, Άννα μου, μόνη σου θα πιεις έξι κούπες καφέ;" απορεί. 

"Φυσικά και όχι. Περιμένω την Δώρα να έρθει σε λίγο. Πέντε κούπες για εμένα και μία για εκείνη" της λέω και της κλείνω το μάτι.  

"Θα σε πάω εγώ στην απεξάρτηση, μην ανησυχείς!" τώρα αυτό ήταν αστείο; "Και για πες, τι έχει το πρόγραμμα για σήμερα; Τι θα κάνουν τα κορίτσια μου;"

"Τα κορίτσια σου θα παρτάρουν!"

"Έλα ρε, γίνεται κανένα καλό πάρτυ;"

"Έχει γενέθλια ο Γιώργος. Και έχει ημι-open πάρτυ σπίτι του" της λέω και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Ξέρει τι είχε γίνει τότε και ότι είχαμε να μιλήσουμε 4 χρόνια περίπου, μέχρι πριν από δύο εβδομάδες που βρεθήκαμε ξανά. 

"Πώς τα πάτε; Τα βρήκατε;" με ρωτάει και ο τόνος της είναι τρυφερός. Νοιάζεται για εμένα όπως και εγώ για αυτήν. 

Καλή ερώτηση Νεφέλη! Η αλήθεια είναι ότι το προσπαθούμε και οι δύο. Ίσως ο Γιώργος προσπαθεί λιγάκι περισσότερο, αλλά και εγώ κάνω βήματα. Μου εξήγησε τι είχε γίνει και τον συγχώρεσα. Και τότε μου είχε πει τα ίδια, αλλά ήμουνα αρκετά θυμωμένη για να τον ακούσω και να κατανοήσω την κατάσταση στην οποία βρισκόταν. Φταίω η αλήθεια είναι. Διότι διέλυσα μια μακροχρόνια φιλία, αλλά ήμουνα πληγωμένη γαμώτο! Εξάλλου και αυτός έφταιξε. Και οι δύο κάναμε λάθη. Όμως ποτέ δεν είναι αργά. Θα δώσω σε αυτήν την σχέση μια δεύτερη ευκαιρία. Το αποφάσισα. Άλλωστε εγώ με τον Γιώργο είμαστε αδέρφια! Και τα αδέρφια μαλώνουν, αλλά τα ξαναβρίσκουν, όσος καιρός και αν περάσει, σωστά;

Το θυροτηλέφωνο που χτυπάει με βγάζει από τις σκέψεις μου.

"Το προσπαθούμε Λουλούκο" λέω στην Νεφέλη και πάω να ανοίξω.

Η Νεφέλη μου χαμογελάει γλυκά "Λοιπόν πάω να ετοιμαστώ γιατί έχω ραντεβού για νέα δουλειά και δεν θέλω να αργήσω. Το βράδυ μην με περιμένεις! Και μην ξεχάσεις πάλι τα κλειδιά πίσω από την πόρτα, κακομοίρα μου!" και με αυτό φεύγει πηγαίνει στο δωμάτιό της.

Κοιτάω το ρολόι στο χέρι μου, 7 και τέταρτο. Ημέρα Σάββατο. Τι σόι δουλειές κλείνονται τα σαββατόβραδα; Δεν μας τα λες καλά Λουλούκο!

Η Δώρα χτυπάει το κουδούνι στην πόρτα και πάω να της ανοίξω.

Ο Χριστός και η Παναγία! Στην πόρτα στέκεται η φίλη μου και στο πλάι δίπλα από τα πόδια της υπάρχει μια μικρή βαλίτσα, σε μέγεθος χειραποσκευής. Μετακομίζει και δεν το ξέρω;

"Θα με αφήσεις να περιμένω όρθια για πολλή ώρα ακόμη; Κάνε κοπέλα μου στην άκρη και καιγόμαστε!" λέει και με προσπερνάει. Με γοργό βήμα μπαίνει μέσα στο δωμάτιό μου, σέρνοντας την βαλιτσούλα πίσω της. Την ακολουθώ.

"Εμ, Δωρίτσα μου... Τι είναι αυτό που κουβαλάς μαζί σου;"

"Τι ερώτηση είναι αυτή; Τα ρούχα μου φυσικά! Αφού είπαμε ότι θα ετοιμαστούμε μαζί εδώ!"

"Και δεν χωρούσαν μια μπλούζα, ένα τζιν και ένα κραγιόν στην τσάντα σου;" την ρωτάω και γυρνάει να με κοιτάξει λες και είμαι εξωγήινος.

"Χελοου! Σε πάρτυ πάμε, με τόσους κούκλους που περιμένουν να μας γνωρίσουν. Και θα βάλουμε τζιν και μπλουζάκι;"

Ω ναι, μόλις επιβεβαιώθηκαν οι υποψίες μου. 

Η Δώρα δεν είναι από τις κοπέλες που ετοιμάζονται πέντε ώρες για να πάνε κάπου. Και όταν βγαίνουμε, φοράμε και οι δύο τζιν και καμία καλή μπλουζίτσα. Για αυτό ταιριάξαμε άλλωστε και κάνουμε παρέα.

Είναι η μόνη μου φίλη εδώ και καιρό. Στην παρέα μας υπάρχει και η Εβελίνα, αλλά δεν είμαστε τόσο κοντά. Περνάει υπερβολικά πολύ χρόνο με το αγόρι της, τον Πέτρο που είναι και αυτός στην παρέα μας, και δεν έχουμε δεθεί.

Είμαι  99% σίγουρη ότι στην Δώρα αρέσει ο Γιώργος. Από την πρώτη στιγμή που τους γνώρισα υπήρξε ένα φλερτ στην ατμόσφαιρα. Ματιές, χαχανητά και αγγίγματα με οποιαδήποτε αφορμή. Ας ελπίσουμε να βγω λάθος και να ισχύει αυτό το 1%. 

Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να τα βρουν, αν ο Γιώργος ήταν σταθερός στις σχέσεις του. Η Δώρα είναι πολύ ευαίσθητη σε ότι αφορά τον τομέα αγόρια. Πριν ένα χρόνο βγήκε από την πρώτη της σχέση, η οποία κράτησε δύο χρόνια. Αμάν κάναμε να ξεκολλήσει, και τώρα που τα κατάφερε θα ήταν κρίμα να κολλήσει με έναν τύπο που τις τελευταίες δύο εβδομάδες πήγε με πέντε διαφορετικές. Πέντε είπε σε εμένα, μπορεί να είναι και περισσότερες. Αν μπορούσε να το διαχειριστεί η Δώρα και να μην κολλήσει συναισθηματικά, θα την ενθάρρυνα. Αλλά είμαι σίγουρη ότι θα πέσει με τα μούτρα, και ο Γιώργος δεν μπορεί να της δώσει κάτι παραπάνω από σεξ. Στην Δώρα δεν αρκεί αυτό. Ψάχνει τον πρίγκιπα.

Δεν υπάρχουν πρίγκιπες καρδιά μου! Ακόμη να το καταλάβεις;

"Τι δώρο του πήρες εσύ;" με ρωτάει η φίλη μου.

Παίρνω την σακούλα που βρίσκεται πάνω στο γραφείο μου και της την δίνω. Την ανοίγει και τον βλέμμα της σκοτεινιάζει απευθείας.

Ωραία, τώρα είμαι 100% σίγουρη ότι τον γουστάρει. Γαμώτο! 

"Όλα αυτά πότε θα προλάβει να τα χρησιμοποιήσει; Θα λήξουν!" μου λέει.

"Πίστεψέ με, μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει τελειώσει και τα δέκα πακέτα" της λέω και κάθομαι στο κρεβάτι μου δίπλα της. Σκύβει το κεφάλι της και κοιτάει τα χέρια της που είναι πάνω στα πόδια της. "Δώρα μου, κοριτσάκι μου, μπορείς να μου μιλήσεις για το οτιδήποτε. Το ξέρεις έτσι;" 

Σηκώνει το κεφάλι της και με κοιτάζει. Τα μπλε μάτια της είναι βουρκωμένα. Μαζεύει τα ξανθά μαλλιά της σε μια πρόχειρη αλογοουρά και κάνει μια αποτυχημένη προσπάθεια να μου χαμογελάσει. Την αγκαλιάζω. 

"Το έχεις καταλάβει, εε?" της νεύω θετικά. "Μπορώ να καταλάβω τι καπνό φουμάρει, Άννα, δεν είμαι ηλίθια. Αλλά θα το προσπαθήσω και όπου βγει!" 

"Το ξέρω ότι δεν μου πέφτει λόγος και ότι ο Γιώργος είναι ο κολλητός μου. Αλλά και εσύ είσαι φίλη μου. Θα μπλέξεις Δώρα!"

"Έχω ήδη μπλέξει. Είμαι ερωτευμένη μαζί του" λέει και γουρλώνω τα μάτια μου.

"Πότε πρόλαβες;" 

"Δεν θέλει και πολύ. Εσύ δεν ερωτεύτηκες ποτέ με την πρώτη ματιά;"

"Όχι, δεν υπάρχει έρωτας με την πρώτη ματιά. Στο έχω ξαναπεί. Απλά πόθος, ερωτική έλξη. Αλλά όχι έρωτας. Σίγουρα όχι!" σωστά;

"Το λες αυτό γιατί-" δεν προλαβαίνει να ολοκληρώσει την φράση της. Ο ήχος κλήσης του κινητού μου την διακόπτει. 

Το παίρνω από το κομοδίνο και κοιτάζω την οθόνη. Ο ίδιος άγνωστος αριθμός που ανήκει σε ένα πολύ γνωστό άτομο. Στον Άρη.

Με καλεί εδώ και δύο εβδομάδες. Την πρώτη εβδομάδα με έπαιρνε καθημερινά. Την δεύτερη κάπως αραίωσαν οι κλήσεις του. 

Δεν το σκέφτομαι παραπάνω και πατάω το κουμπί που είναι στο πλάι του κινητού μου για να σταματήσει να ακούγεται ο ήχος κλήσης. 

Η Δώρα με κοιτά και στενεύει τα μάτια της. "Αν έχεις πρόβλημα να μιλήσεις μπροστά μου σε αυτόν που σε καλεί, μπορώ να βγω έξω" 

"Όχι καμία σχέση" της λέω και της χαμογελάω.

"Τον τελευταίο καιρό έχει τύχει να σε πάρουν πολλές φορές μπροστά μου και κλείνεις συνεχώς"

Σιωπή

Μάλλον περιμένει να της πω κάτι. Δεν της απαντάω.

"Αν έχει συμβεί κάτι, Άννα, μπορείς να με εμπιστευτείς και να μου το πεις. Το ξέρω ότι πρόσφατα βρήκες τον παιδικό σου φίλο, αλλά εξακολουθώ να είμαι εδώ για εσένα. Και προς Θεού, δεν σου κάνω ζήλιες, εξάλλου σε καλό μου βγήκε η επιστροφή του Γιώργου" λέει και μου κλείνει το μάτι της.

Της δίνω ένα αχνό χαμόγελο και στρέφω το βλέμμα μου στον τοίχο που είναι πάνω από το γραφείο μου.

Το μετάνιωσα που του έδωσα τον αριθμό μου. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την στιγμή και ενέδωσα. 

Δεν ξέρω τι με πιάνει κοντά του και ενδίδω. Γενικά.

Λογικά θα φταίει που είχα να κάνω κάτι όσον αφορά τον ερωτικό τομέα κοντά στον έναν χρόνο. Δεν μπορώ να δώσω άλλη εξήγηση! Ήμασταν δύο άγνωστοι, σε μια ερημική παραλία. Θα ήταν κάτι περιστασιακό και θα τελείωνε εκεί. Πού σκατά τον βρήκα στην Αθήνα; Είναι και φίλος του Γιώργου. Δεν θα μπορώ να τον αποφύγω με τίποτα. 

Όπως στον Λύκο τις προάλλες. Γαμώτο! Δυο φορές έχουμε βρεθεί και του έχω ανοίξει τα πόδια μου σε λιγότερο από μισή ώρα! Τι σκατά έχει αυτός ο άνδρας και δεν μπορώ να του πω όχι όταν βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο;

Βέβαια, αν θέλω να είμαι τελείως ειλικρινής με τον εαυτό μου είναι κούκλος ο άτιμος. Και θεός. Και έχει και αυτά τα μαύρα μάτια που όταν με κοιτάνε λιώνω σαν το κεράκι. Και τα χείλη του. Αυτά τα σαρκώδη χείλη ξέρουν να φιλάνε, διάολε! Και τα χέρια του. Ξέρει να τα χρησιμοποιεί. Την ευχαρίστηση που μου έχει προσφέρει αυτός ο άνδρας, δεν μου την έχει δώσει κανένας άλλος. 

Καλά όχι ότι είχα και πολλούς. 

Ξεκίνησα να πειραματίζομαι στο Λύκειο. Ο Μιχάλης - ή αλλιώς ο μαλάκας - ήταν η πρώτη μου σχέση. Και η τελευταία. Μαζί του έμεινα στα προκαταρκτικά. 

Μετά με τον Μάνο, που με πολιορκούσε συνέχεια. Μια φορά που είχαμε πιει, έκανε κίνηση να με φιλήσει και δεν τραβήχτηκα. Ευτυχώς σταμάτησε εκεί η φάση. Μετά από δύο ώρες βέβαια. Δεν είναι να μπλέκεις με συμφοιτητή σου και ταυτόχρονα φίλο σου, ειδικά όταν ξέρεις ότι δεν νιώθεις τίποτα για αυτόν.

Κοιτάζω την Δώρα φευγαλέα. Δεν ξέρει για το φιλί μου με τον Μάνο. Αν και με έχει ρωτήσει πολλές φορές αν έχουμε κάνει κάτι. Δεν νιώθω άνετα να συζητάω τα ερωτικά μου με κανέναν. Ούτε μαζί της. 

Και μετά ήταν ο Ανδρέας. Είχαμε βρεθεί λίγες φορές και περάσαμε καλά. Και θα το συνεχίζαμε, αν εκείνη την νύχτα πριν ένα χρόνο δεν το σταματούσε... 

Και τώρα είναι ο Άρης.

Πώς να είναι άραγε ο Άρης στο σεξ;

Αμέσως κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά, μήπως και μπει ο εγκέφαλός μου στην θέση του και σταματήσω να κάνω τέτοιες σκέψεις. 

"Με ακούς τόση ώρα που σου μιλάω; Τι κοιτάς τον τοίχο;" φωνάζει η Δώρα. 

"Σόρρυ αφαιρέθηκα, τι έλεγες;"

"Σε ρώτησα τι θα βάλεις"

"Ω έλα τώρα. Αφού σου είπα. Το άσπρο μου τζιν με το γκρι μακό. Σε σπίτι θα είναι το πάρτυ, χαλάρωσε"

"Γιατί δεν βάζεις την μαύρη μπλούζα που σου έκανα δώρο πέρυσι στα γενέθλιά σου; Θα είσαι πολύ σέξυ! Δεν θα θα μπορέσει να σου αντισταθεί κανένας!"

"Δεν πάω στο πάρτυ για να βρω γκόμενο!"

"Αν βάλεις την μαύρη μπλούζα θα σε βρει αυτός!"

"Ποιος;" τι λέει; Λες να υποψιάζεται τίποτα για τον Άρη; Αλλά από πού και ως πού; Δεν τον έχει δει, μόνο το όνομά του έχει ακούσει από τον Γιώργο.

"Ενδιαφέρεσαι για κάποιον συγκεκριμένο εσύ;" με ρωτάει και ανασηκώνει το φρύδι της. Νιώθω ότι περνάω από ανάκριση. Και αυτή η ερώτηση δεν μου αρέσει. 

Ανοίγω το συρτάρι μου. Στο ένα χέρι κρατώ το γκρι μακό και στο άλλο την μαύρη μπλούζα. Τι να βάλω;

"Όχι δεν ενδιαφέρομαι" λέω και ξαναβάζω στο συρτάρι την μαύρη μπλούζα. 

Μετά από μια ώρα προετοιμασίας είμαστε και οι δύο έτοιμες. 

Η Δώρα έχει δώσει πόνο. Φοράει ένα κόκκινο κοντό φόρεμα με μαύρα πέδιλα. Θα τον τρελάνει τον κολλητό μου. Τα ξανθά μαλλιά της είναι ελεύθερα στην πλάτη της. 

Και εγώ φοράω το άσπρο ψηλόμεσο τζιν μου, το γκρι μακό και τα μαύρα ψηλά μου πέδιλα. Τα μαλλιά μου είναι κυματιστά και ελεύθερα, φτάνουν μέχρι λίγο πιο πάνω από τον κώλο μου. 

Κοιτάζομαι μια τελευταία φορά στον καθρέπτη.

"Προλαβαίνεις να αλλάξεις πάντως" λέει η Δώρα.

"Σου είπα ότι δεν υπάρχει λόγος" της απαντώ καθώς βγαίνουμε από το σπίτι. Με τον Άρη δεν πρόκειται να ξαναγίνει τίποτα. 

Σκατά.

Ξεκλειδώνω την πόρτα που μόλις κλείδωσα και μπαίνω στο σπίτι. Βγάζω το μακό και βάζω την μαύρη μπλούζα.

Σκατά.