Άρης

Είμαι ευτυχισμένος.. 

Μόλις άνοιξα τα μάτια μου και την είδα δίπλα μου.

Είμαι ευτυχισμένος..

Κοιμάται τόσο γαλήνια.. έχει βάλει τα χεράκια της κάτω από το μαξιλάρι. Τα ροζ χειλάκια της είναι μισάνοιχτα.

Είμαι ευτυχισμένος..

Κοιτάζω το γυμνό κορμάκι της.

Είμαι καυλωμένος..

Σηκώνομαι από το κρεβάτι και ανάβω αμέσως τσιγάρο. Δεν θέλω να την ξυπνήσω για να την γαμήσω. Χτες το βράδυ πηδιόμασταν μέχρι τις 5 το πρωί. Με ξεζούμισε. Και να θέλω να χύσω, δεν νομίζω να μου έχει μείνει και τίποτα. 

Αναστενάζω βαριά. Πρέπει να μου πέσει. Αν μείνω και άλλο εδώ μέσα δεν θα έχω το αποτέλεσμα που θέλω. Μαζεύω τα ρούχα μου από το πάτωμα και ντύνομαι. Θα πάω και θα της φτιάξω πρωινό..

Ανοίγω την πόρτα όσο πιο ήσυχα μπορώ, βγαίνω έξω από το δωμάτιο και την κλείνω ξανά.

Γλυκό μου κοριτσάκι.. σκέφτομαι και τεντώνομαι.. 

Βέβαια μπροστά μου βλέπω ένα ξινό κοριτσάκι. "Καλημέρα" λέω στην μάνα της όσο πιο αδιάφορα μπορώ. Κάθεται στο τραπέζι της κουζίνας και πίνει καφέ. 

Με το που ακούει την φωνή μου γυρνάει και με κοιτάει. "Ο κόσμος λέει καλημέρα στις 8 το πρωί.. όχι στις 2 το μεσημέρι. Και σβήσε το τσιγάρο.. Δεν θέλω να καπνίζεις μέσα στο σπίτι της κόρης μου"

Τι γλυκιά.. Τώρα καταλαβαίνω από που πήρε την ξινίλα της η δικιά μου. 

Σβήνω την γόπα στο τασάκι που υπάρχει στο τραπέζι της κουζίνας, και αμέσως μετά, επιδεικτικά, ανάβω άλλο ένα κοιτώντας την Ζωίτσα μες στα μάτια. Η μάνα της κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της δεξιά και αριστερά. 

"Καφέ?" την ρωτάω.

"Πάνω στο ντουλάπι έχει καφέ, ζάχαρη και φίλτρα. Η καφετιέρα είναι μπροστά σου. Α! Και πριν την χρησιμοποιήσεις καθάρισε την" λέει και αλλάζει σελίδα στο περιοδικό που διαβάζει.

Μα δεν είναι η πεθερά που κάθε άνδρας ονειρεύεται να αποκτήσει?

Αφήνω τον καφέ να γίνεται και ανοίγω το ψυγείο. Μπροστά μου δεν βλέπω ούτε ένα φρούτο. Ούτε ένα γιαούρτι. Μα τι πρωινό θα της φτιάξω τέλος πάντων? Σουπερμάρκετ από πότε έχουν να πάνε εδώ μέσα? 

"Τι έχει για πρωινό?" ρωτάω την μάνα της και κλείνω την πόρτα του ψυγείου.

Η Ζωίτσα χαμογελάει λοξά. "Για εσένα τίποτα. Για την κόρη μου κρουασάν από τον φούρνο" μου απαντάει χωρίς να με κοιτάξει. 

Ηρεμία, Άρη, ηρεμία. Δεν θέλεις να κάνεις σκηνή. Αδιαφόρησε όσο και αν σε τσιγκλάει. 

Πάω και παίρνω τα κρουασάν από την σακούλα, τα βάζω σε ένα πιάτο. Αμέσως μετά βάζω καφέ σε δύο κούπες. 

"Χτες σας άκουγα όλο το βράδυ" την ακούω να λέει από πίσω μου.

Αμέσως παγώνω. 

Γυρνάω και την κοιτάω. Η Ζωίτσα πλέον έχει σηκωθεί όρθια και έχει σταυρώσει τα χέρια της κάτω από το στήθος της. "Δεν σεβάστηκες καθόλου το γεγονός ότι χτες ήτανε χάλια? Έπρεπε ντε και καλά να ικανοποιήσεις τις ορέξεις σου?" με ρωτάει και ένα πικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της.

"Είμαι ερωτευμένος με την κόρη σου" της λέω και την κοιτάω έντονα στα μάτια. Θέλω να καταλάβει ότι το εννοώ, είμαι άπειρα ερωτευμένος μαζί της.

"Είσαι ασεβής νεαρέ!" φωνάζει. Τι φωνάζει γαμώ? Θα ξυπνήσει το κορίτσι μου. "Ερωτοτροπείς όλο το βράδυ ενώ στο διπλανό δωμάτιο κοιμάται η μητέρα της κοπέλας σου!" Με το που τελειώνει την πρόταση της κάθεται με φόρα στην καρέκλα. "Είσαι ότι χειρότερο έχει συμβεί στην κόρη μου" ψιθυρίζει και με κοιτάει στα μάτια. 

Γιατί γαμώ? Γιατί?

"Μια ερώτηση και θα σε αφήσω να πας να την ξυπνήσεις.. Καπνίζει? Ξεκίνησε και πάλι το κάπνισμα.. μαζί σου?" Συνεχίζει να με καρφώνει στα μάτια. 

Αμέσως χαμογελάω πικραμένα. Το έχει καταλάβει ότι καπνίζει και κατηγορεί εμένα. Μέχρι και για αυτό, κατηγορεί εμένα. 

"Δεν καπνίζει" της λέω ψέμματα. Η Άννα δεν θέλει να ξέρει κανείς άλλος εκτός από εμένα ότι καπνίζει. Και ο λόγος της είναι για εμένα νόμος. 

"Μάλιστα" λέει η Ζωίτσα και κάθεται καλύτερα στην καρέκλα. "Μπορείς να φύγεις από μπροστά μου? Έχεις το θράσος να μου λες και ψέμματα μες στην μούρη μου! Εξαφανίσου!"

Με μεγάλη μου χαρά!

Αμέσως παίρνω τον δίσκο από τον πάγκο και πάω προς στο δωμάτιο της Άννας. Πριν μπω μέσα ακούω το κουδούνι να χτυπάει. Ποιος στον πούτσο το χτυπάει τόσο έντονα? Θα την ξυπνήσει! 

"Άνοιξε αν μπορείς!" ακούγεται η στρίγγλα από την κουζίνα. 

Άντε γαμήσου και εσύ. 

Βάζω τον δίσκο στο ένα μου χέρι και με το άλλο ανοίγω την πόρτα. Που να μην την άνοιγα.....

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΆΝΕΙΣ ΕΣΥ ΠΑΛΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ?" 

Πάλι αυτός.. πάλι ο πούστης ο Μάνος σπίτι της κοπέλας μου? Στο χέρι του κρατάει μια ανθοδέσμη και ένα κουτί από ζαχαροπλαστείο. Να την ζητήσει σε γάμο ήρθε?

"Μάνο παλικάρι μου?" ακούγεται η ξινή από πίσω μου. "Άργησες αγόρι μου! Έλα πέρνα μέσα.. μην κάθεσαι στην πόρτα" Η μάνα της με παραμερίζει στην άκρη, παίρνει τον Μάνο από το χεράκι και τον αναγκάζει να κάτσει στον καναπέ. 

Αλλά για μισό.. άργησε?

"Εσύ του είπες να έρθει?" την ρωτάω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

"Πήρε τηλέφωνο να δει πως είναι η Άννα και του είπα να περάσει από εδώ να του φτιάξω έναν καφέ με τα χεράκια μου ως ευχαριστώ για ότι έκανε χτες" λέει και με κοιτάει με νόημα στα μάτια.

Καριόλα

"Μάνο αγόρι μου.. δεν έπρεπε να τα φέρεις όλα αυτά.. γιατί μπήκες σε τέτοιο κόπο?" Η Ζωίτσα παίρνει τα πράγματα από τα χέρια του Μάνου και πηγαίνει προς την κουζίνα. 

"Είναι τα αγαπημένα γλυκά της Άννας, και τα αγαπημένα της λουλούδια.. χτες είχε δύσκολη μέρα" λέει ο πούστης και με κοιτάει με θυμό μες στα μάτια. 

Συγγνώμη, εγώ φταίω που λιποθύμησε και με κοιτάει έτσι? Τι διάολο?

Αμέσως αφήνω τον δίσκο πάνω στο γραφείο και κάθομαι στον καναπέ απέναντι του. Η Ζωίτσα επιστρέφει μετά από λίγο με καφέ και κάτι κουλουράκια. 

Αμέσως ανάβω τσιγάρο. Πρέπει να ηρεμήσω και να φερθώ έξυπνα.

"Μάνο θέλεις ένα?" του δίνω το πακέτο με τα τσιγάρα μου. 

"Πάρ'τα αυτά από μπροστά του. Ο Μάνος μας δεν καπνίζει! Έτσι δεν είναι παλικάρι μου?" λέει η στρίγγλα και κάθεται δίπλα του. 

Ο πούστης γυρνάει και με κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Έτσι είναι κυρία Ζωή, ούτε να το δω δεν θέλω" της απαντάει ενώ δεν παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου.

Μαλάκα

Εκείνη την στιγμή ανοίγει η πόρτα του δωματίου της Άννας και ξεπροβάλλει το κορίτσι μου, ευτυχώς ντυμένο. Αν και το φόρεμα της είναι λιγάκι κοντό, αλλά δεν θέλω να κάνω σκηνή μπροστά στους άλλους. 

Με το που μας βλέπει και τους τρεις να καθόμαστε στο σαλόνι, παγώνει αμέσως. "Ε λοιπόν, δεν πίστευα ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα ότι θα ξημέρωνε μέρα που θα έβλεπα εσάς τους τρεις να κάθεστε στο σαλόνι μου και να πίνετε καφέ" λέει το μωράκι μου με την αγουροξυπνημένη της φωνούλα. 

Αμέσως σηκώνομαι όρθιος. "Καλημέρα μωρό μου" της λέω και πάω να πάρω την κούπα με τον καφέ που της έφτιαξα. Παίρνω και τα κρουασάν. "Πώς κοιμήθηκες καρδιά μου?" την ρωτάω και την πλησιάζω. Της δίνω το πιάτο και την κούπα και το μωρό μου με κοιτάζει ύποπτα. "Τι? Για εσένα είναι" της λέω και της κάνω νόημα να κάτσουμε στον καναπέ.

"Και τα κρουασάν?" με ρωτάει για επιβεβαίωση. Κάθομαι στον καναπέ και της νεύω θετικά. 

"Άννα μπορώ να σου μιλήσω?" πετάγεται σαν την πορδή ο Μάνος. "Ιδιαιτέρως" προσθέτει και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

Θέλει να με ωθήσει στα άκρα, θέλει να με κάνει να τον πλακώσω στο ξύλο μπροστά στην μάνα της. Αλλά δεν θα του περάσει. Αν αυτός είναι μια φορά έξυπνος, εγώ είμαι εκατό μια. 

"Πες μου εδώ.." λέει η Άννα και κρατάει το χέρι μου. Γυρνάω να την κοιτάξω. Τα μάτια της με παρακαλάνε να μην κάνω σκηνή. Μωράκι μου.. θα τον κανονίσω όταν δεν θα είναι μπροστά η στρίγγλα.. μην ανησυχείς. 

"Θέλω να σου μιλήσω για ένα θέμα της σχολής που επείγει. Έχει να κάνει με την χτεσινή εξέταση. Ξέρεις.. για ότι έγινε και κατά τη διάρκεια.. και μετά.." λέει ο Μάνος, αλλά δεν με πείθει. Κάτι κρύβει ο μαλάκας.

Αμέσως η Άννα πετάγεται όρθια σαν το ελατήριο από τον καναπέ. "Μάνο πάμε μέσα στο δωμάτιό μου"

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" την ρωτάω και σηκώνομαι και εγώ όρθιος. "ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΕΤΕ ΟΙ ΔΥΟ ΣΑΣ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΣΟΥ? ΘΕΣ ΝΑ ΜΕ ΤΡΕΛΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩ?" την ρωτάω και την πιάνω από το μπράτσο.

"Νεαρέ πάρε το κουλό σου πάνω από το χέρι της κόρης μου αμέσως!" φωνάζει η Ζωίτσα και σηκώνεται και αυτή όρθια. 

Η Άννα με κοιτάει με παράπονο. "Άρη κάτσε κάτω" μου ψιθυρίζει. Την υπακούω και αμέσως μετά κάθεται στα  πόδια μου. Ο φίλος μου συσπάται. "Μωρό μου" λέει και περνάει το χεράκι της μέσα από τα μαλλιά μου. "Είμαι ερωτευμένη μαζί σου.. αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Ο Μάνος θέλει να συζητήσουμε κάτι για την σχολή, σε παρακαλώ. Είναι η δουλειά μου" η φωνή της ακούγεται λυπημένη. Αμέσως το πρόσωπο της σκοτεινιάζει. "Δεν θα αργήσουμε, ναι?" μου λέει με νάζι και με φιλάει πεταχτά στα χείλη.

Γιατί δεν μπορώ να της πω όχι ρε πούστη μου?

Με το που κλείνει η πόρτα και μείνουμε μόνοι μας με την Ζωίτσα στο σαλόνι, ανάβω τσιγάρο. Δεν προλαβαίνω να κάνω την δεύτερη τζούρα. Η στρίγγλα έρχεται και μου παίρνει την απόλαυση μέσα από τα χέρια. Σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και με κοιτάει με ένα απειλητικό βλέμμα. 

"Αν σε δω να ακουμπάς ξανά με αυτόν τον τρόπο την κόρη μου, θα σε διαγράψω από τον χάρτη. Εγώ δεν χαλούσα επί 20 χρόνια τον γάμο μου για το κέρατο και τον χάλασα σε μια νύχτα για τέτοιου είδους χειρονομίες. Δεν θα επιτρέψω σε ένα κακομαθημένο να συμπεριφέρεται έτσι στο μπουμπούκι μου. Έγινα σαφής?" με ρωτάει. 

Ξεροκαταπίνω και κλείνω τα μάτια μου. 

Γαμώ γαμώ γαμώ

Πρέπει να σταματήσω να ξεσπάω πάνω της. Πρέπει να μάθω να ελέγχω τον εαυτό μου όταν έχω νεύρα. Την τύχη μου, την μαύρη, γαμώ την πουτάνα μου.

"Έγινα σαφής?" με ρωτάει και πάλι η μάνα της.

"Ναι" της λέω ξεψυχισμένα.

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου

Άννα

"Τι θέλεις να μου πεις?" ρωτάω τον Μάνο με το που κλείσει την πόρτα πίσω του. 

Αμέσως ο φίλος μου μου χαμογελάει γλυκά. "Πώς είσαι σήμερα πριγκίπισσα?" με ρωτάει και κάθεται πάνω στο γραφείο μου.

Ρολλάρω τα μάτια μου και κάθομαι στην καρέκλα που είναι κοντά του. "Μάνο, πες μου γρήγορα τι θέλεις γιατί ήρθες σε ακατάλληλη στιγμή. Δέκα λεπτά να τους αφήσεις μόνους τους αυτούς και θα σκοτωθούν" του λέω και του δείχνω την πόρτα του δωματίου μου. 

Ο Μάνος αναστενάζει βαριά. "Άννα χτες έκανα κάτι που δεν έπρεπε"

Παύση

Του κάνω νόημα να συνεχίσει. "Όταν μου είπες να σε περιμένω στο αυτοκίνητο για να πάμε για καφέ δεν το έκανα. Αντιθέτως σε ακολούθησα" 

Παγώνω.

Πού με ακολούθησε?

"Είχα δει τον τρόπο που σε κοιτούσε από την πρώτη μέρα που εμφανίστηκε στο νοσοκομείο. Μετά ήρθαν οι επιπλέον εφημερίες, τα πρωινά μαθήματα που έχανες ενώ παλαιότερα και με πυρετό ερχόσουν πάντα στην σχολή.. Δεν θέλει και πολύ Άννα. Την ψιλιάστηκα την φάση"

Ξεροκαταπίνω.

"Κρυφάκουσα" λέει ο Μάνος και αμέσως σηκώνομαι όρθια από την καρέκλα. "Περίμενα να σου ζητήσει σεξ για αντάλλαγμα, αλλά πάλι καλά αυτό που σου ζήτησε δεν είναι τόσο τραγικό" λέει και με κοιτάζει με πόνο μες στα μάτια. 

Μάλιστα

Αμέσως χαμογελάω πικραμένα. "Μάνο τι λες? Καταλαβαίνεις τι λες? Με απειλεί ο Κομνηνός! Από μόνο του το γεγονός αυτό είναι τραγικότατο! Άσχετα με το τι ζητάει.." του λέω και νιώθω τα πρώτα δάκρυα να κάνουν την εμφάνιση τους. 

Ο φίλος μου με το που με βλέπει σηκώνεται από το γραφείο και με αγκαλιάζει. Τυλίγει τα χέρια του γύρω μου και πιέζει το κεφάλι μου για να ακουμπήσει στο στήθος του. "Ηρέμησε Άννα μου.. ηρέμησε... για όλα υπάρχει λύση.. για αυτό ήρθα σήμερα εδώ.." μου ψιθυρίζει στο αυτί.

"Δεν υπάρχει λύση" του λέω και πλέον κλαίω κανονικά. "Μίλησα στον Άρη χτες.. όχι μόνο δεν θέλει να τον δει, αλλά ούτε και να ακούσει για αυτόν.. άρα το να τον συναντήσει το αποκλείουμε.. οπότε ναι δεν μπορώ να πω στον Κομνηνό.."

Χαμογελάω πικραμένα και βγαίνω από την αγκαλιά του. Κοιτάζω τον Μάνο μες στα μάτια. Έχει βουρκώσει. Μα τι έπαθε? Εγώ έχω το πρόβλημα, όχι αυτός..

"Άννα μου.. πες του όχι κορίτσι μου.. και μην ανησυχείς.. θα αναγκαστεί να σε περάσει κάποια στιγμή.. θα τον πάμε σε επιτροπή για επαναβαθμολόγηση γραπτού ξανά και ξανά και ξανά. Θα ζητάμε επανεξέταση ξανά και ξανά.. Μπορεί να αργήσεις να πάρεις λίγο το πτυχίο σου, αλλά μην ανησυχείς.. θα το πάρεις" λέει ο φίλος μου και με φιλάει στο μέτωπο.

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά ως ένδειξη αποδοκιμασίας. "Μάνο δεν άκουσες καλά μάλλον.. Δεν είπε ότι απλά δεν θα με περνάει στις προφορικές εξετάσεις.. Είπε ότι ακόμη και αν καταφέρω να το πάρω το γαμημένο το πτυχίο θα με κυνηγήσει και μετά.. δεν θα με αφήσει να στεριώσω σε καμία κλινική στην Ελλάδα" του λέω και σκουπίζω τα υγρά μου μάγουλα.

Εν τω μεταξύ, τώρα που το λέω σε κάποιον φωναχτά, τώρα καταλαβαίνω σε πόσο τραγική κατάσταση βρίσκομαι. 

Τι θα κάνω?

Πού θα δουλέψω?

Η Ζωίτσα περιμένει εμένα να πάρω το πτυχίο και να εξοφλήσω το δάνειο που έχουμε.

Πώς θα της πω ότι η καριέρα μου στην Ιατρική απομακρύνεται από το παρασκήνιο?

"Και εγώ γιατί είμαι εδώ?" με ρωτάει ο Μάνος με γλυκιά φωνή. Αμέσως μετά κλείνει τα χέρια μου στις παλάμες του. 

Γαμώτο αυτό δεν είναι σωστό. Είναι με την Ρεβέκκα και είμαι με τον Άρη. Πρέπει να κρατήσει μια απόσταση.

"Από τον Αναγνώστου έρχομαι" λέει και βγάζει ένα χαρτί από την τσέπη του. "Τον ανάγκασα να υπογράψει ένα συμφωνητικό που να λέει ότι μόλις πάρεις το πτυχίο σου, θα σε πάρει για ειδικότητα στην κλινική μας" Ξεδιπλώνει το χαρτί και μου το δίνει. "Θα γίνεις η καλύτερη καρδιολόγος της Αθήνας! Ή μάλλον ποιας Αθήνας? Ολόκληρης της Ελλάδας!" λέει χαρούμενος ο Μάνος και με κλείνει και πάλι στην αγκαλιά του.

Τι έκανε ο βλάκας?

Χαμογελάω πικραμένα. "Μάνο.. είναι πολύ γλυκό αυτό εκ μέρους σου.. αλλά ξέρεις ότι το χαρτί αυτό δεν έχει καμία υπόσταση... έτσι? Σε ευχαριστώ που προσπάθησες να-"

Αμέσως ο Μάνος με βγάζει και πάλι από την αγκαλιά του και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. "Τι λες? Τις υπογραφές τις είδες? Την σφραγίδα του δικηγόρου? Εγώ του υποσχέθηκα ότι θα ξεκινήσω σχέση με την βλαμμένη την κόρη του συνεργάτη του, και εσύ μου λες ότι το χαρτί δεν έχει υπόσταση?" με ρωτάει και γουρλώνω τα μάτια μου. 

Τι του υποσχέθηκε λέει? Και η Ρεβέκκα?

"Όταν στην γνωρίσω θα καταλάβεις για τι περίπτωση μιλάμε. Ένα μαλακισμένο, κακομαθημένο είναι που ο μπαμπάκας της δεν της χαλάει κανένα χατίρι. Πώς είσαι εσύ? Καμία σχέση!" λέει και μου χαμογελάει τρυφερά. "Για αυτό σου λέω.. το συμφωνητικό ισχύει. Βέβαια για πολύ καιρό δεν θα απολαμβάνω το σεξ αλλά όλα καλά δεν γίνονται! Μου αρκεί να είσαι εσύ ευτυχισμένη! Και αν ο μαλάκας μέσα σε κάνει ευτυχισμένη, τότε πάλεψε για αυτόν.. και εγώ σου υπόσχομαι ότι θα είμαι στο πλευρό σου!"

Σοκ

Και πάλι σοκ

Δεν το σκέφτομαι δεύτερη στιγμή.. τρέχω αμέσως πάνω του και τον αγκαλιάζω σφιχτά. "Σε ευχαριστώ... σε ευχαριστώ.. σε ευχαριστώ.." του λέω και τον φιλάω άτσαλα σε όλο του το πρόσωπο. "Αν δεν είχα και εσένα.. " του αφήνω να εννοηθεί και βγαίνω από την αγκαλιά του. 

Του χαμογελάω διάπλατα και μου το ανταποδίδει. "Γιατί το έκανες όλο αυτό?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Πλέον από τα μάτια μου τρέχουν δάκρυα χαράς. 

Τα πρόσωπά μας είναι πολύ κοντά το ένα με το άλλο. Ο Μάνος σηκώνει το χέρι του και το τοποθετεί στο πρόσωπο μου. Με τα δάχτυλά του σκουπίζει τα δάκρυα μου. "Γιατί σε αγαπάω" ψιθυρίζει.

Αμέσως παγώνω.

Το ίδιο και ο Μάνος. 

Ο φίλος μου απομακρύνει το χέρι του αστραπιαία από πάνω μου και μου γυρνάει την πλάτη. "Γαμώτο γαμώτο γαμώτο!" τον ακούω να βρίζει. "Άννα.. αυτό.. αυτό δεν έπρεπε να στο πω.. Σου υποσχέθηκα να σταματήσω να σε διεκδικώ. Γαμώ! Μόνο ο Άρης έχει το δικαίωμα να στο λέει.. Κάνε πως δεν το άκουσες σε παρακαλώ πολύ! Ας το ξεχάσουμε.."

Ξεροκαταπίνω και χαμογελάω πικραμένα. 

Έχει δίκιο. Ο άνθρωπος που πρέπει να μου το λέει είναι ο Άρης.. αλλά δυστυχώς μου το είπε μια φορά και αυτό επειδή ήταν μαστουρωμένος. 

"Πάρε τα πράγματα σου και έλα να σε πετάξω με το αμάξι μέχρι την σχολή.. όσο πιο νωρίς ξεμπερδέψεις με τον Κομνηνό, τόσο το καλύτερο" Ο Μάνος σπάει την σιωπή μετά από λίγα λεπτά. Χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει ανοίγει την πόρτα του δωματίου μου και βγαίνει έξω.

Ένα τέταρτο μετά βρίσκομαι και εγώ στο σαλόνι. Στον μεγάλο καναπέ κάθονται η μάνα μου με τον Μάνο, ενώ στην κουζίνα είναι ο Άρης και καπνίζει. Κάθεται πάνω στον πάγκο και κοιτάει έξω από το παράθυρο.

Τι έπαθε τώρα?

Τι του συμβαίνει?

Κάνω νόημα στον Μάνο να σηκωθεί και πλησιάζω τον Άρη. Με το χέρι μου τον αναγκάζω να γυρίσει να με κοιτάξει. Αμέσως τα βλέμματα μας διασταυρώνονται. Μαύρο στο πράσινο. Με κοιτάει με ένα πονεμένο βλέμμα. Του χαμογελάω αχνά και με το χέρι μου χαϊδεύω το μάγουλο του.

"Τι σου συμβαίνει αγάπη μου?" του ψιθυρίζω πάνω στα χείλη. 

"Γιατί θα φύγεις μαζί του? Πού θα πάτε?" με ρωτάει με παράπονο. 

"Στην σχολή θα με πάει. Πρέπει να δω έναν καθηγητή μου. Με το που τελειώσω, θα έρθω απευθείας σπίτι σου και θα κάνουμε ότι θες για το υπόλοιπο της μέρας. Ναι μωρό μου?" του λέω με γλυκιά φωνή.

Αμέσως ο Άρης αναστενάζει βαριά. "Άννα μου, σου συμβαίνει κάτι μωρό μου? Έχω αρχίσει να ανησυχώ.. μπορείς να μου πεις τα πάντα.. το ξέρεις αυτό έτσι?"

Του δίνω ένα τρυφερό φιλί στα χείλη. "Θα τα πούμε σπίτι σου.. μετά.. και αν μπορείς.. γέμισε και την μπανιέρα με άλατα.. πέρασα τόσο ωραία χτες το βράδυ που θέλω να το επαναλάβουμε" του ψιθυρίζω και του κλείνω το μάτι. 

Βλέπω την έκφραση του Άρη να αλλάζει αμέσως. "Είσαι τα πάντα για εμένα, μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό" Πλέον ακούγεται χαρούμενος. "Επέστρεψε κοντά μου όσο πιο γρήγορα γίνεται.. θα μου λείψεις"

Του δίνω ένα πεταχτό φιλί. "Και εμένα" του ψιθυρίζω.

...

Νοκ Νοκ Νοκ

Σιωπή

Νοκ Νοκ Νοκ

Τίποτα

Νοκ Νοκ Νοκ

Μα καλά δεν είναι μέσα? Η κυρία Μαρία μου είπε ότι ακόμη δεν έφυγε.

Αμέσως ακούω την πόρτα να ξεκλειδώνει. 

Μπροστά μου βλέπω έναν αναμαλλιασμένο Κομνηνό. 

Ύποπτο

"Ε δεν το πιστεύω! Καλώς την Άννα μας!" λέει με υπέρμετρη χαρά. "Πέρνα μέσα κόρη μου.. μην στέκεσαι στην πόρτα! Δεν θέλω να μου κουράζεσαι!"

Χτύπησα σίγουρα την σωστή πόρτα? 

Ή μήπως ο Κομνηνός έχει δίδυμο αδερφό?

Ή μήπως είναι διχασμένη προσωπικότητα?

"Δώσε μου τα πράγματα σου!" μου λέει και παίρνει την τσάντα μου και το τζιν τζάκετ που κρατούσα από τα χέρια μου. Αμέσως μετά τα κρεμάει στον καλόγερο που έχει δίπλα στην πόρτα. Τοποθετεί το χέρι του στην μέση μου και με καθοδηγεί πιο μέσα, προς το γραφείο του. "Πέρνα μέσα κόρη μου" συνεχίζει στο ίδιο τροπάριο. 

Τι φάση?

Μετά από δύο βήματα συνειδητοποιώ ότι μέσα στο γραφείο δεν είμαστε μόνοι μας. Στην μια καρέκλα κάθεται η καθηγήτρια της ακτινολογίας μου. Είναι και αυτή αναμαλλιασμένη. 

"Την κυρία Παπασταύρου, την ξέρεις! Δεν χρειάζεται να σου πω ποια είναι. Μαρινάκι από εδώ η Άννα Ιακώβου" λέει ο Κομνηνός και αμέσως η καθηγήτρια μου μου χαμογελάει γλυκά. "Η Άννα μας είναι η καλύτερη φοιτήτρια του έτους της. Εντελώς εμπιστευτικά, να σου πω ότι στην χτεσινή πρόοδο είναι η μόνη ανάμεσα σε 500 άτομα που πήρε 10. Και οι περισσότεροι συμφοιτητές της να φανταστείς ότι κόπηκαν!" 

Ε?

Ο Κομνηνός μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα που βρίσκεται απέναντι από την Παπασταύρου. Ο ίδιος κάθεται στην πολυθρόνα πίσω από το γραφείο του. "Τώρα εσύ Μαρίνα μου είσαι δικός μου άνθρωπος και σε εμπιστεύομαι. Να ξέρεις ότι η Άννα δεν είναι μόνο μια φοιτήτρια για εμένα. Είναι και η κοπέλα του μικρού μου γιου, του Άρη. Δεν τον έχεις γνωρίσει ακόμη.. αλλά μην ανησυχείς θα γίνει και αυτό!" λέει ο Κομνηνός και ανοίγει έναν φάκελο μπροστά του.

"Αλήθεια είσαι η νύφη του Βυρωνάκου?" με ρωτάει το Μαρινάκι. 

Ξεροκαταπίνω

"Δυστυχώς Μαρίνα μου, ο άσωτος ο γιος μου το ταλαιπωρεί εδώ και δύο χρόνια το κορίτσι. Αλλά χτες ήρθανε με τους γονείς της για φαγητό στο σπίτι μας και κάπως το επισημοποιήσαμε"

Τι το κάναμε?

"Για αυτό δεν μπορούσα να βρεθούμε χτες το βράδυ. Καταλαβαίνεις.. ήτανε μια ιδιαίτερη οικογενειακή στιγμή!" προσθέτει ο Κομνηνός.

Τι λέει?

"Μαρινάκι μου.. τώρα εσύ θα είσαι λίγο πιο επιεικής με την βαθμολογία της Άννας μας έτσι?" της λέει γλυκά ο Κομνηνός.

Της πουλάει έρωτα μπροστά μου?

Και το χειρότερο.. ΤΙ ΤΗΣ ΛΕΕΙ ΓΑΜΩΤΟ? 

"Δεν προλαβαίνεις κορίτσι μου να διαβάσεις?" με ρωτάει το Μαρινάκι και τοποθετεί το χέρι της πάνω στο δικό μου. "Γιατί τρέμεις κοπέλα μου?" 

Αμέσως γυρνάω να κοιτάξω τον Κομνηνό. Στενεύει απευθείας τα μάτια του μέχρι που αυτά γίνονται δυο σχισμές.

Ξεροκαταπίνω

"Είναι πολύ ντροπαλό το κορίτσι μας" παρεμβαίνει και πάλι ο καθηγητής μου. "Και για να σου απαντήσω εγώ, δεν προλαβαίνει να δώσει το 100% στην σχολή. Ρίξε μια ματιά εδώ" της λέει και της δίνει τα χαρτιά που έβγαλε πριν από τον φάκελο. "Όλες αυτές είναι οι εργασίες που έχει αναλάβει. Τα καταφέρνει περίφημα! Ξέρεις ενδιαφέρεται για ακαδημαϊκή  καριέρα και της είναι απαραίτητες!"

Το Μαρινάκι κοιτάει μια εμένα και μια τα χαρτιά μπροστά της με ενθουσιασμό. "Κοπέλα μου εσύ είσαι μεγάλο ταλέντο! Έλα να γράψεις εξετάσεις για τα τυπικά. Θεώρησε ότι έχεις περάσει το μάθημα μου ήδη με 10!" 

Αμέσως κλείνω τα μάτια μου.

Δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό.

Όχι, δεν μπορεί.

Εγώ ήρθα εδώ για να του πω όχι.

Τι νομίζει ότι κάνει? 

"Άννα μου, κόρη μου είσαι καλά? Τι έπαθες?" Από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Κομνηνού. Ανοίγω και πάλι τα μάτια μου. "Μαρινάκι μου, μπορείς να μας αφήσεις λίγο μόνους μας? Θέλουμε να δούμε πού θα πάμε οικογενειακώς διακοπές φέτος το καλοκαίρι. Τέλη Απριλίου και εμείς ακόμη να κλείσουμε. Δεν θα βρίσκουμε βίλα ούτε για δείγμα στις Μαλδίβες!"

Ζω μια παρωδία και επίσημα

Δεν μπορεί να λέει τέτοιες μαλακίες, όχι είναι αδύνατον.

"Άννα κοπέλα μου, χάρηκα πολύ για την γνωριμία" Το Μαρινάκι μου δίνει το χέρι της. Της δίνω διστακτικά και εγώ το δικό μου. "Βυρωνάκο περιμένω τηλέφωνο σου, μην με ξεχάσεις!" του λέει με νάζι και βγαίνει από το γραφείο του.

Ο Κομνηνός με το που κλείσει την πόρτα η Παπασταύρου ξεφυσάει βαριά. "Πάλι καλά που μας διέκοψες, δεν έφευγε με τίποτα" λέει και κοιτάει το κινητό του. "Μόλις πέρασες ένα μάθημα με 10. Χωρίς καν να πας να το δώσεις. Πώς νιώθεις?" με ρωτάει ο μαλάκας και στο πρόσωπο του σχηματίζεται ένα πονηρό χαμόγελο.

"Χάλια" του λέω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. "Δεν μου άρεσε καθόλου όλο αυτό που έγινε πριν, θα ήθελα να σας παρακαλέσω να μην επαναληφθεί. Δεν ακούσατε καν την απάντηση μου" του λέω και τον κοιτάω έντονα στα μάτια.

Ναι.. τώρα που το παρατηρώ καλύτερα είναι σαν να κοιτάω τον Άρη. Έχουν ακριβώς τα ίδια, σκοτεινά μαύρα μάτια.

"Και ποια είναι κοπέλα μου η απάντησή σου?" με ρωτάει ο Κομνηνός και κάθεται καλύτερα στην καρέκλα του. 

"Όχι" του λέω ξερά. "Δεν δέχομαι να γίνω ο μεσάζοντας για να έρθετε σε επαφή με τον Άρη. Αρνούμαι"

Και μετά σιωπή.

Και ξανά σιωπή.

Άβολη σιωπή.

Ξαφνικά ο Κομνηνός ξεκινάει να γελάει. Γελάει πολύ δυνατά.

Μαστουρωμένος είναι?

Για τα επόμενα 10 λεπτά το μόνο που ακούγεται είναι το υστερικό γέλιο του. 

"Είσαι απίστευτη. Είσαι το κάτι άλλο πραγματικά!" λέει ανάμεσα στα χαχανητά του. "Μπα σε καλό σου.. καιρό είχα να γελάσω έτσι... Σε θέλω για νύφη μου.. Ο γιος μου είναι πολύ τυχερός που σε βρήκε.. και δεν το ξέρει!"

"Κύριε καθηγητά, αν δεν με χρειάζεστε κάτι άλλο, θα μπορούσα να-"

"Ναι κοπέλα μου μπορείς να πηγαίνεις. Γράψε μου πρώτα τον αριθμό του κινητού σου σε αυτό το χαρτάκι.. να περιμένεις μήνυμα μου. Όταν τελειώσω με κάποια διαδικαστικά του διαζυγίου μου, θα σου στείλω για να συννενοηθούμε για την μέρα, την ώρα και το μέρος που θα μου φέρεις τον Άρη"

Μου κάνει πλάκα?

"Με συγχωρείτε αλλά σας είπα ότι-"

"Δεν με νοιάζει που δεν θέλεις να με βοηθήσεις" με διακόπτει ο Κομνηνός και αμέσως σηκώνεται όρθιος. Το βλέμμα του πλέον με τρομάζει. Τα μαύρα του μάτια σκούρυναν και άλλο. "Θα αναγκαστείς να το κάνεις"

Χαμογελάω λοξά. "Και πώς θα με αναγκάσετε ακριβώς? Ήδη με απειλήσατε και πραγματικά σας μιλάω, δεν με νοιάζει καθόλου, κόψτε με στα μαθήματα, πάρτε όσα τηλέφωνα θέλετε, τελειώστε την καριέρα μου πριν καν ξεκινήσει. Δεν σας φοβάμαι" 

Ο Κομνηνός χαμογελάει λοξά. "Αχ Άννα μου αχ! Πολλοί προσπάθησαν να τα βάλουν μαζί μου.. κανείς δεν τα κατάφερε!" Πάει στην βιβλιοθήκη του και παίρνει μια στοίβα χαρτιά. Επιστρέφει στο γραφείο του και τα ξεφυλλίζει. 

"Ξέρεις δεν έφτασα τυχαία εδώ που είμαι. Στην Ελλάδα δεν φτάνει μόνο να είσαι ο καλύτερος για να πετύχεις.. πρέπει και οι ανταγωνιστές σου να αποτύχουν..... μα πού είναι?.... και εγώ έχω χρόνια εξάσκησης σε αυτόν τον τομέα.. νομίζεις ότι μπορείς να τα βάλεις μαζί μου?... ωωωπ να το!" Βγάζει μια κόλλα και μου την δίνει. "Αυτό είναι το γραπτό σου.. από την χτεσινή πρόοδο" 

Κοιτάω το γραπτό μπροστά μου. "Αυτό δεν είναι δικό μου" του λέω. Ναι έχει το όνομα μου πάνω του, αλλά οι απαντήσεις είναι όλες σωστές. Και σίγουρα εγώ δεν της απάντησα με αυτόν τον τρόπο.

"Άννα κοπέλα μου κοίταξε με" μου λέει ο Κομνηνός. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. "Επειδή πραγματικά με κούρασες και βαρέθηκα να σε παρακαλάω για κάτι που εν τέλη θα κάνεις, απάντησε μου τώρα με ένα ναι ή ένα όχι"

"Αν δεν δεχτείς να με βοηθήσεις θα σε κατηγορήσω για υποκλοπή θεμάτων. Θα περάσεις πειθαρχικό. Είσαι το μόνο 10αρι σε 500 γραπτά με τον αμέσως επόμενο μεγαλύτερο βαθμό να είναι το 6. Βγάζει μάτι ότι κάτι πάει λάθος. Η πρόεδρος της επιτροπής του πειθαρχικού ήτανε χτες βράδυ στο κρεβάτι μου. Θα διαγραφείς από την σχολή. Να πώς δεν θα σε αφήσω να πάρεις πτυχίο. Να πως θα σταματήσω την καριέρα σου"

"Θα με βοηθήσεις, ναι ή όχι?"

.............

.............

.............

.............

.............

"Ναι"