Άννα

"Τι θέλεις να σου πάρω?" με ρωτάει ο Άρης πριν κατέβει από το αμάξι.

"Μπύρα? Δεν ξέρω. Εσύ τι θα πάρεις?" του λέω και του χαμογελάω. 

Σήμερα θα του μιλήσω. Το αποφάσισα.

"Μπύρα μωρό μου. Την γνωστή?" του νεύω θετικά.

Του ζήτησα να πάμε κάπου ήσυχα. Όχι στο σπίτι. Ήθελα καθαρό αέρα. Και εκτός αυτού, το πιο πιθανό αν καθόμασταν σπίτι θα ήταν να καταλήγαμε στο κρεβάτι μετά τα πρώτα 20 λεπτά συζήτησης. Και σήμερα δεν θέλω αντιπερισπασμούς. Θα του τα πω όλα, και μετά αν εξακολουθήσει να θέλει να μείνει δίπλα μου.. Βασικά δεν θα θέλει.. Λογικά..

"Να τες και οι μπύρες!" λέει ο Άρης όταν επιστρέφει από το περίπτερο. Βάζει μπρος το αμάξι και μπαίνει στον κεντρικό.

"Πού θα πάμε τελικά?" τον ρωτάω και κοιτάω έξω από το παράθυρο. Μεσάνυχτα. Οι δρόμοι τέτοια ώρα είναι άδειοι. 

"Ξέρω ένα μέρος που δεν θα έχει σίγουρα κόσμο. Και έχει και τέλεια θέα. Θα σου αρέσει θα δεις" λέει και τοποθετεί το χέρι του στο γυμνό μου μπούτι. "Κρυώνεις?" με ρωτάει και με κοιτάει με την άκρη του ματιού του.

Ξεροκαταπίνω.

Στο σημείο που το χέρι του με αγγίζει, το δέρμα μου παίρνει φωτιά. "Καθόλου" του λέω και κοιτάζω τον δρόμο μπροστά μου. 

Σήμερα είναι κούκλος. Βασικά κάθε φορά είναι, αλλά σήμερα... κάτι έχει αλλάξει στο πρόσωπο του. Είναι χαρούμενος. Χαμογελούν μέχρι και τα μάτια του. Μετά την χθεσινοβραδινή εξομολόγηση του ήρθαμε πιο κοντά. Σήμερα όλη μέρα την βγάλαμε στο κρεβάτι. Με χάιδευε.. με φιλούσε σε όλο μου το σώμα.. ήταν τέλεια. Μόνο σεξ δεν κάναμε. Δεν το επιδίωξε και για να πω την αλήθεια, ούτε και εγώ το ήθελα. Μου άρεσε αυτή η διαφορετική επαφή. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και για τους δυο μας. 

Επίσης, δεν μιλούσαμε σχεδόν καθόλου. Δεν με ρώτησε τίποτα για το περιστατικό στο σπίτι του Γιώργου. Δεν το περίμενα. Ήταν μια ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Δεν μου αρέσει να με πιέζουν να μιλάω. Θέλω όταν το κάνω να είναι με δική μου πρωτοβουλία. Όπως σήμερα. Σήμερα θα του ανοίξω την καρδιά μου. 

Εξάλλου..

Στρέφω το κεφάλι μου και τον κοιτάω. Μέχρι και ο τρόπος που οδηγάει μου αρέσει. Τελευταία συνειδητοποίησα ότι με γοητεύουν πολλά πράγματα πάνω του. Είναι όμορφος. Και αν μου λέει την αλήθεια.. είναι και.. ερωτευμένος.. μαζί μου.. Μακάρι να το εννοεί. Μακάρι να μην είναι ένας ενθουσιασμός. 

Έχω αρχίσει να..

"Φτάσαμε!" λέει ο Άρης.

Έπειτα από μισή ώρα δρόμου, ο Άρης σβήνει την μηχανή. Το μέρος που ήρθαμε είναι όμορφο. Είμαστε τελείως μόνοι μας και στο βάθος φαίνονται τα φώτα της Αθήνας. 

"Ορίστε μωρό μου" μου λέει και μου δίνει την ανοιχτή μπύρα. Ακουμπάμε και οι δύο στο καπό του αυτοκινήτου και κοιτάζουμε την φωτισμένη πόλη. Δεν με αγγίζει. Και δεν τον αγγίζω. Θέλω να παραμείνω συγκεντρωμένη για να του τα πω όλα. Και το άγγιγμα του με αποσυντονίζει.

Σιωπή

"Με θεωρείς ξινή?" τον ρωτάω. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν.

"Αυτό είναι ερώτηση παγίδα?"

"Καθόλου" όντως δεν είναι.

"Αρκετά θα έλεγα"

Γυρίζω αμέσως και τον κοιτάω. Έχει ήδη ανάψει τσιγάρο και φυσάει τον καπνό ψηλά. "Δεν περίμενα να ήσουνα τόσο ειλικρινής" παραδέχομαι. Αν και.. μου αρέσει. Μου αρέσει που τα λέει χύμα. 

Ο Άρης χαμογελάει λοξά. "Το γεγονός αυτό δεν αλλάζει το πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί σου" λέει και μόλις τελειώσει την πρόταση του γυρνάει και με κοιτάει έντονα στα μάτια. Το βλέμμα του με καίει. Νιώθω ένα ρίγος να διατρέχει όλο μου το σώμα. Δεν αισθάνομαι καλά. 

Αμέσως γυρνάω και κοιτάω και πάλι την πόλη. "Δεν ήμουνα έτσι..... Παλιά ήμουνα η ψυχή της παρέας.... το κορίτσι μέσα σε όλα. Καμία σχέση με τώρα"

"Και τι άλλαξε?"

Χαμογελάω λοξά. "Πολλά άλλαξαν Άρη, πάρα πολλά. Αλλά θα τα πάρω τα πράγματα από την αρχή"

Σιωπή

"Με τον Γιώργο γνωριζόμαστε από μικρά. Οι γονείς του έμεναν απέναντι από εμάς στο χωριό. Πρωί, μεσημέρι, βράδυ ήμασταν μαζί. Καθημερινά. Οι γονείς μας έκαναν πολλή παρέα. Και κατά κάποιο τρόπο το πέρασαν και σε εμάς. Ένιωθα ότι δεν είχα επιλογή, έπρεπε να κάνω παρέα μαζί του. Όχι ότι με χαλούσε. Ήταν σαν ξάδελφος για εμένα τότε. Έτσι ένιωθα"

Πίνω μια γουλιά από την μπύρα μου. Είναι παγωμένη. 

"Αυτό μέχρι τα 12. Μετά οι γονείς του Γιώργου πέθαναν σε τροχαίο" ξεροκαταπίνω στην ανάμνηση. "Την κηδεμονία την πήρε η θεία του. Σε δύο μήνες ο Γιώργος ήρθε και έμεινε σε εμάς. Δεν τον άντεξε. Ξεκίνησε να γίνεται πολύ βίαιος και στο σχολείο δημιουργούσε συνέχεια προβλήματα" πάντα έτσι ήταν. Αλλά όταν έμεινε μόνος του η κατάσταση επιδεινώθηκε. 

Παύση

"Μια μέρα στο σχολείο κάποιοι έκαναν το λάθος να τον αποκαλέσουν ορφανό. Ήταν δύο μεγαλύτερα αγόρια"

"Και πώς αντέδρασε?" ακούω τον Άρη να με ρωτάει.

"Τους έστειλε στο νοσοκομείο, την ίδια στιγμή. Όταν γύρισε στο σπίτι, η μάνα μου δεν τον μάλωσε, αλλά τον αγκάλιασε. Του είπε ότι δεν είναι ορφανός. Ότι μπορεί οι γονείς του να μην ζουν πια, αλλά η οικογένεια του είμαστε εμείς. Ο Γιώργος παραδόξως το δέχτηκε αμέσως. Την Ζωίτσα σταμάτησε να την λέει θεία. Από τότε την φώναζε μαμά" χαμογελάω στην ανάμνηση. Με το που το άκουσε για πρώτη φορά η μάνα μου έβαλε τα κλάματα από την χαρά της. "Μήπως σε κουράζω?" ρωτάω τον Άρη και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

Με κοιτούσε ήδη. "Λατρεύω να σε ακούω να μιλάς" λέει και με το χέρι του βάζει μια τούφα από τα μαλλιά μου πίσω από το αυτί μου. "Συνέχισε μωρό μου"

Στρέφω το βλέμμα μου από πάνω του και κοιτάζω την φωτισμένη πόλη. Ανάβω τσιγάρο και απομακρύνομαι λίγο από το αυτοκίνητο. "Στην δευτέρα γυμνασίου ο Κωστάκης από το Β1 μου ζήτησε να τα φτιάξουμε"

"Και?" με ρωτάει αμέσως ο Άρης. 

"Και την επόμενη μέρα ο Γιώργος τον πλάκωσε στο ξύλο. Δεν ήθελε να αγγίζουν την αδερφή του έλεγε. Έτσι με αποκαλούσε. Έτσι με θεωρούσε" φυσάω τον καπνό στον αέρα και κλείνω τα μάτια μου. Και για εμένα ήταν αδερφός μου. Έτσι τον έβλεπα τότε.

"Είναι λίγο υπερπροστατευτικός μαζί σου, ε?" η φωνή του ακούγεται γλυκιά.

"Λίγο μόνο" τον ειρωνεύομαι. "Λύκειο πήγαμε σε ένα διπλανό χωριό. Το δικό μας δεν είχε. Και εκεί ξεκίνησαν όλα" ανοίγω τα μάτια μου. "Δημιουργήσαμε την τέλεια παρέα από την πρώτη κιόλας στιγμή". Γυρνάω να τον κοιτάξω. Ο Άρης έχει τελειώσει την μπύρα του και με κοιτάει με σταυρωμένα τα χέρια. "Την Μικαέλα-Ραφαέλα την θυμάσαι?"

"Θα 'πρεπε?" απορεί.

"Εκείνο το βράδυ που γνωριστήκαμε στην παραλία.... Δεν θυμάσαι?"

Τον βλέπω να ρολλάρει τα μάτια του. "Πού κολλάει τώρα αυτήν?" ακούγεται εκνευρισμένος. 

"Ήταν η κολλητή μου. Ήμασταν αχώριστες. Από την πρώτη μέρα ταιριάξαμε. Στην παρέα ήταν και ο Γιώργος με τον Μιχάλη, τον Ηλία και την Γωγώ" του λέω και του γυρνάω ξανά την πλάτη μου. "Στο σχολείο μας ζήλευαν όλοι. Ήμασταν πολύ δεμένοι. Πάντα και παντού μαζί. Σε όλα" Στις κοπάνες, στους καφέδες, στις εκδρομές. Ήμασταν αχώριστοι. "Ο Μιχάλης μου την έπεφτε από την πρώτη στιγμή. Δεν κώλωνε πουθενά. Ο Γιώργος τον απειλούσε πως θα τον έστελνε στο νοσοκομείο, αλλά ο Μιχάλης ήταν απτόητος, δεν τον ένοιαζε τίποτα" χαμογελάω στην ανάμνηση. Τα ίδια κάνει και ο Άρης. Δεν σταματάει να με διεκδικεί με τίποτα. 

"Ο γνωστός Μιχάλης?" ακούω τον Άρη να λέει. Από τον τόνο της φωνής του καταλαβαίνω ότι εκνευρίστηκε. 

"Ο ίδιος" γυρνάω και τον κοιτάω. Τα μάτια του είναι δύο σχισμές και το σαγόνι του σφιγμένο. Τον πλησιάζω και ξανακάθομαι στο καπό. "Ενέδωσα"

"Τι εννοείς?" με ρωτάει απευθείας και ο τόνος του ανέβηκε ελάχιστα. Με την άκρη του ματιού μου τον βλέπω να με καρφώνει με τα μαύρα του μάτια. 

"Τι να εννοώ, το αυτονόητο. Από το καλοκαίρι μετά την πρώτη Λυκείου ήμασταν μαζί"

Ακούω τον Άρη να ξεφυσάει βαριά. Αμέσως ανάβει τσιγάρο. "Πόσο το προχώρησες μαζί του?" με ρωτάει και κοιτάζει και πάλι μπροστά. Τι έγινε τώρα? Θύμωσε? 

"Τα προκαταρκτικά κάναμε μόνο. Αυτός ήθελε να ολοκληρώσουμε, αλλά δεν ένιωθα έτοιμη"

"Γιατί?"

"Δεν ένιωθα άνετα. Για εμένα δεν έφταιγε ο Μιχάλης. Τον θεωρούσα τον κατάλληλο, απλά οτιδήποτε γίνονταν μεταξύ μας τα μάθαιναν και οι υπόλοιποι στην παρέα. Τα υπονοούμενα πήγαιναν και έρχονταν συνέχεια και τα παιδιά ανακατεύονταν όλη την ώρα. Δεν μπορούσα να αφεθώ όταν ήξερα ότι την επόμενη μέρα θα ήμασταν είδηση. Ήμασταν ζευγάρι αλλά δεν είχαμε τις προσωπικές μας στιγμές. Τα έλεγα στην Ραφαέλα όλα τότε. Την θεωρούσα κολλητή μου. Και ο Μιχάλης μιλούσε στα αγόρια, με υπερκείμενο ενθουσιασμό μάλιστα. Ο Γιώργος όταν τα άκουγε γίνονταν Τούρκος. Την πρώτη φορά τον έσπασε στο ξύλο. Μετά από καιρό το συνήθισε. Βασικά έμαθε να το διαχειρίζεται. Βοηθούσε και το σεξ με την Γωγώ, βέβαια, ξεσπούσε εκεί. Και τον Μιχάλη τον εξαγρίωνε αυτό. Καταλάβαινα ότι ζήλευε το γεγονός ότι οι άλλοι δύο είχαν προχωρήσει. Με πίεζε, με πίεζε πολύ, Άρη" του λέω και τον κοιτάζω φευγαλέα. "Όταν τον σταματούσα θύμωνε και πάντα έφευγε" Αλλά που πήγαινε?

Παύση

"Ένα χρόνο μετά πήγαμε διακοπές στην Σκιάθο. Όλοι μαζί. Πριν την τρίτη Λυκείου. Οι τελευταίες μέρες της ελευθερίας μας. Έτσι νιώθαμε. Νοικιάσαμε για μία εβδομάδα ένα σπίτι στο νησί. Και τότε ξεκίνησαν τα προβλήματα στην ζωή μου" κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου, παίρνω αναπνοή και τα ανοίγω ξανά. 

Τότε ήταν που βγήκα από το ροζ συννεφάκι στο οποίο πετούσα. Και η προσγείωση ήταν απότομη. Έπρεπε να γίνει όμως. Η ζωή δεν είναι εύκολη. Και πολλές φορές δεν είναι και ωραία. Οι άνθρωποι δεν είναι πάντα αυτό που πιστεύουμε. Και όταν γίνει η αποκάλυψη, πληγωνόμαστε. Κάποιοι λίγο περισσότερο, κάποιοι λίγο λιγότερο. Εξαρτάται από την ψυχοσύνθεση του καθενός. Αλλά η ποιότητα του συναισθήματος, παραμένει η ίδια. 

"Είχα αποφασίσει να το προχωρήσω με τον Μιχάλη. Τότε θα ήταν η πρώτη φορά και για τους δυο μας. Θα του έκανα έκπληξη. Κάποια στιγμή που θα πήγαινε το πράγμα προς τα εκεί, δεν θα τον σταματούσα. Και έτσι και έγινε. Το πρώτο βράδυ μείναμε οι δυο μας στο σπίτι. Έβαλα τα καινούρια μου σεξυ εσώρουχα που είχαμε πάρει μαζί με την Ραφαέλα και τον περίμενα στην κρεβατοκάμαρα μας. Μόλις με είδε τα έχασε. Με το που επανήλθε στην πραγματικότητα μου όρμηξε κατευθείαν. Ξεκίνησε να με φιλάει με πάθος σε όλο μου το κορμί και-"

"ΦΤΆΝΕΙ" ο τόνος του Άρη ακούγεται απαιτητικός. Γυρνάω και τον κοιτάω. Με το ένα του χέρι κρατάει το τσιγάρο και με το άλλο τρίβει το πρόσωπο του. "Απλά θα σε παρακαλούσα να προσπεράσεις αυτό το σημείο" η φωνή του τώρα είναι απαλή.

"Άρη, εκείνο το βράδυ... ήταν το τελευταίο που θυμάμαι την καρδιά μου να ένιωσε αγάπη. Αγάπη και έρωτα. Ο Μιχάλης πριν γίνει το μοιραίο κατάλαβε ότι δεν είχε μαζί του προφυλακτικό και βγήκε από το δωμάτιο για να πάει στου Γιώργου να πάρει. Τα λεπτά περνούσαν και αυτός δεν ήταν πουθενά. Περίμενα, περίμενα, και τίποτα. Κάποια στιγμή το πήρα απόφαση να πάω κάτω να τον ψάξω"

Το πρώτο χτύπημα

"Τον είδα στην κουζίνα να πηδάει την Ραφαέλα" λέω και σκουπίζω τα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου. Μα γιατί στεναχωρέθηκα? Τόσα χρόνια έχω συμβιβαστεί με την εικόνα που έχει χαραχθεί στο μυαλό μου. "Ο άνθρωπος που έλεγε πως ήταν ερωτευμένος μαζί μου και πως με αγαπούσε, λίγο πριν την πρώτη μας φορά είπε να κάνει ένα στα γρήγορα με την κολλητή μου" νιώθω το χέρι του Άρη στην μέση μου. 

Με τα ακροδάχτυλα του χαϊδεύει το δέρμα μου κάτω από την μπλούζα. Γυρνάω να τον κοιτάξω. Στο βλέμμα του διακρίνω την συμπόνια. Να, αυτό δεν μου αρέσει. Για αυτό δεν ανοίγομαι και δεν μιλάω. Όλοι στο τέλος με κοιτάνε με αυτόν τον τρόπο. Με λύπηση. Το απεχθάνομαι. Απομακρύνω το χέρι του με τρόπο από πάνω μου. Αν με κοιτάει έτσι τώρα που ουσιαστικά δεν του είπα και τίποτα, μετά τι θα κάνει? 

"Δεν έκατσα να δω την συνέχεια" συνεχίζω να μιλάω και στρέφω το βλέμμα μου στα φώτα της Αθήνας. "Έφυγα. Έτρεξα πάνω στο δωμάτιο μου και πέταξα τα ρούχα μου στην βαλίτσα. Ξέρεις ποιο είναι το περίεργο? Δεν έκλαψα. Εκείνη την στιγμή δεν κύλησε ούτε ένα δάκρυ. Δεν είχα συνειδητοποιήσει καν τι είχε συμβεί. Πήγα και ξάπλωσα στο δωμάτιο του Γιώργου. Με το που γυρνούσε θα του ζητούσα να με γυρίσει πίσω στον Βόλο. Ο Μιχάλης όμως είχε άλλη άποψη. Αφού τελείωσε το σεξ με την κολλητή μου είπε να έρθει να με βρει. Μέχρι να έρθει ο Γιώργος με ρωτούσε συνέχεια τι είχε συμβεί και χάλασε η στιγμή μας. Δεν του απάντησα σε καμία ερώτηση"

"Μετά από μία ώρα ο Γιώργος όντως ήρθε. Με είδε που ήμουνα στεναχωρημένη. Του ζήτησα να με πάει πίσω και χωρίς να με ρωτήσει το γιατί και το πως, το δέχτηκε αμέσως. Απόρησα που δεν ζήτησε εξηγήσεις" έπρεπε να το είχα υποπτευθεί εκείνη την στιγμή. Αλλά δυστυχώς δεν το έκανα. 

Απομακρύνομαι από το καπό του αυτοκινήτου και κάνω κάποια βήματα μπροστά. 

Το δεύτερο χτύπημα

"Με το που κατεβήκαμε οι τρεις μας τις σκάλες τους είδα όλους στο σαλόνι. Την Ραφαέλα, την Γωγώ και τον Ηλία να μας κοιτάνε με ένα περίεργο βλέμμα. Ο Γιώργος τους είπε ότι φεύγουμε για Βόλο οι δυο μας. Κανείς δεν ρώτησε το γιατί. Μόνο η φωνή της Γωγούς ακούστηκε <<Τώρα στο είπε? Τόσο καιρό προσπαθούσε να βρει την κατάλληλη στιγμή και στο είπε τώρα? Θα χαλάσουν οι διακοπές μας!>> 

Εκείνη την στιγμή πάγωσα. Νόμισα ότι δεν άκουσα καλά. Δεν πίστευα στα αυτιά μου. Την ρώτησα τι εννοούσε. Δεν μου απάντησε. Επέμεινα. <<Με τον Μιχάλη πηδιόμαστε εδώ και μισό χρόνο Άννα, και βρήκε να στο πει τώρα? Στην Σκιάθο?>> ακούστηκε η φωνή της Ραφαέλας. Η καρδιά μου ράγισε. Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι το αγόρι μου με κεράτωνε μισό χρόνο με την κολλητή μου και το ήξερε και όλη μου η παρέα και όχι μόνο δεν έλεγε τίποτα, αντιθέτως τους κάλυπτε κιόλας. Και εκείνη την στιγμή μου ήρθε η συνειδητοποίηση" νομίζω ότι μόλις συγχίστηκα. 

Τα θυμήθηκα όλα πάλι και τα νεύρα μου δεν είναι καλά. Γυρνάω και κοιτάω με ένα άγριο βλέμμα τον Άρη. "Το ήξερε και ο Γιώργος! Το ήξερε Άρη! Το ήξερε και δεν μου είχε πει τίποτα! Ο αδερφός μου! Το ήξερε και αντί να τρέξει να μου το πει με άφησε στο σκοτάδι" του λέω με παράπονο και ταυτόχρονα με θυμό. Ο Άρης απομακρύνεται από το καπό και ξεκινάει να με πλησιάζει. Του κάνω νόημα με το χέρι μου να σταματήσει εκεί που είναι. Αναστενάζει αλλά δεν φέρνει αντίρρηση. 

"Αφού βριστήκαμε με τον Γιώργο μπροστά σε όλους έφυγα από το σπίτι. Με τον Μιχάλη δεν είπαμε τίποτα. Δεν υπήρχε και λόγος άλλωστε. Ήξερα γιατί το έκανε. Απλά δεν του έφτανα, δεν ήμουνα αρκετή" σε έναν χωρισμό δεν φταίει μόνο ένας. "Το επόμενο πρωί με βρήκε στο λιμάνι. Περίμενα να φύγω με το πρώτο πλοίο. Στο καράβι πέτυχα και τον Γιώργο. Με είχε ακολουθήσει. Του είπα να μην τολμήσει να μου ξαναμιλήσει. Και αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που του είπα. Μετά από εκείνη την μέρα του ξαναμίλησα μετά από 4 χρόνια, στο νοσοκομείο"

"Το βράδυ στον Λύκο εννοείς? Εκείνο το βράδυ?" ακούγεται η φωνή του Άρη μετά από πολλή ώρα. Του νεύω θετικά και ανάβω το επόμενο τσιγάρο. Του γυρνάω και πάλι την πλάτη μου.

"Από εκεί και μετά τα πράγματα στο σπίτι πήραν την κάτω βόλτα. Οι γονείς μου για κάποιον λόγο που δεν είχα καταλάβει μάλωναν σε καθημερινή βάση. Ο Γιώργος μου μιλούσε συνέχεια. Προσπαθούσε να μου εξηγήσει, αλλά δεν τον άκουγα. Όλα αυτά που μου έλεγε ήταν φτηνές δικαιολογίες. Εγώ δεν έβγαζα άχνα. Ποτέ. Οι γονείς μου ανησυχούσαν. Δεν έτρωγα, δεν μιλούσα, δεν έβγαινα από το σπίτι, δεν έκανα τίποτα από όλα όσα συνήθιζα να κάνω. Τα έχασα όλα Άρη, όλα. Το αγόρι μου, την κολλητή μου, την παρέα μου και τον αδερφό μου"

Με το που τελειώνω την πρότασή μου νιώθω τα χέρια του στην μέση μου να με κρατούν σφικτά. "Και να προσπαθήσεις να πάρεις τα χέρια μου από πάνω σου δεν θα σε αφήσω μωρό μου" ψιθυρίζει ο Άρης στο αυτί μου. Η απαλή φωνή του και το άγγιγμα του αναστατώνουν το κορμί μου. "Ποτέ μωρό μου δεν θα σε αφήσω. Ποτέ"

Ξεροκαταπίνω.

"Με το που ξεκίνησαν τα σχολεία ο Γιώργος αποφάσισε να φύγει από το σπίτι. Δεν άντεχε που ήμασταν έτσι. Δεν πήγε μακριά.. μέχρι απέναντι, στο πατρικό του. Οι γονείς μου κατηγόρησαν εμένα για την όλη κατάσταση. Στο σπίτι οι φωνές και οι φασαρίες με ζάλιζαν. Με κούραζαν ψυχικά. Είχα όλα μου τα προβλήματα είχα και εκείνους που δεν με καταλάβαιναν. Και σιγά σιγά ξεκίνησα να χάνω και αυτούς. Βασικά τον πατέρα μου, διότι η μάνα μου έχει καρδιά που τους χωράει όλους" με την Ζωίτσα στο τέλος της ημέρας πάντα τα βρίσκαμε. Αλλά όχι και με τον πατέρα μου.

"Τότε τις μέρες μου τις περνούσα διαβάζοντας, όλη μέρα, κάθε μέρα. Ήταν το μόνο που με ξεκούραζε. Ήταν το μόνο που με αποσπούσε από την καθημερινότητα. Η οποία ξέρεις ποια ήταν? Να βλέπω την Ραφαέλα με τον Μιχάλη αγκαλιά, τον Γιώργο με την Γωγώ πιο δίπλα να φιλιούνται και τον Ηλία να τους κρατάει το φανάρι. Από ένα σημείο και μετά, τα διαλείμματα την έβγαζα στις τουαλέτες, καπνίζοντας. Και αυτό με ηρεμούσε. Το διάβασμα και το τσιγάρο" 

Νιώθω τα χέρια του Άρη να αγκαλιάζουν την κοιλιά μου και να με κολλάει πιο πολύ πάνω του. Η πλάτη μου έρχεται σε επαφή με το σώμα του και ανατριχιάζω ολόκληρη. Πάντα το παθαίνω όταν ερχόμαστε σε στενή επαφή. Νιώθω το κεφάλι του στον ώμο μου. Κανονικά θα απομακρυνόμουν αλλά... αναστενάζω ελαφρά. Τοποθετώ τα χέρια μου πάνω στα δικά του και τα κρατάω σφιχτά.

Πού είναι το κακό να είναι δίπλα μου? Το θέλει και το θέλω και εγώ. Βασικά πεθαίνω για ένα του άγγιγμα. Δεν ξέρω τι μου προκαλεί αυτός ο άνδρας, αλλά... Βασικά έχω αρχίσει να υποψιάζομαι.. ότι..

Το τρίτο χτύπημα

"Ένα πρωινό Δευτέρας ειδοποίησαν τους γονείς μου από το σχολείο ότι με έπιασαν να καπνίζω στις τουαλέτες. Ήρθε ο πατέρας μου και με πήρε την ίδια στιγμή" Κλείνω τα μάτια μου και βολεύω το σώμα μου καλύτερα στην αγκαλιά του Άρη. Είναι τόσο ζεστή. 

"Μετά από αυτό έκανα να δω το φως του ήλιου 2 εβδομάδες. Και όχι επειδή με έβαλαν τιμωρία στο δωμάτιό μου. Αλλά επειδή ο πατέρας μου..." Πονάει όλο μου το σώμα στην ανάμνηση. Νιώθω τα δάκρυα να τρέχουν στα μάτια μου, αλλά δεν θέλω να σταματήσω να μιλάω. Αποφάσισα να του τα πω όλα και θα το κάνω. "Τα χτυπήματα ήταν πολλά Άρη, πάρα πολλά. Υπήρχαν μώλωπες σε όλο μου το σώμα και..." 

Ο Άρης δεν με αφήνει να ολοκληρώσω. Με γυρνάει απότομα έτσι ώστε να τον κοιτάω. Το πρόσωπο του απέχει μόλις μερικά χιλιοστά από το δικό μου. Νιώθω την ζεστή ανάσα του πάνω μου. "Μην συνεχίζεις, μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου μωρό μου, σε παρακαλώ" λέει και η φωνή του ίσα που ακούγεται. "Με σκοτώνει το να σε βλέπω να κλαις" συμπληρώνει. 

Με τα χέρια του σκουπίζει τα δάκρυά μου και αμέσως μετά χαϊδεύει τα υγρά μου μάγουλα. Έπειτα πλησιάζει τα χείλη του στα δικά μου. Το φιλί μας είναι γλυκό. Πολύ γλυκό. Με φιλάει με τρυφερότητα και νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. Σαν ερωτοχτυπημένη έφηβη αισθάνομαι. Δεν μπορώ να επιβληθώ στο σώμα μου όταν είμαι κοντά του. Είναι το μόνο πράγμα στο οποίο δεν ασκώ έλεγχο και.. νιώθω.. ότι.. 

Βασικά νιώθω. Και μόνο αυτό σημαίνει πολλά.

Απομακρύνομαι ελάχιστα από κοντά του. "Άσε με να συνεχίσω" του λέω και τον κοιτάζω μες στα μάτια. "Έχω ανάγκη να στα πω. Θέλω να ξέρεις"

Ο Άρης με πιάνει από την μέση και με καθοδηγεί να κάτσω στο καπό του αυτοκινήτου. Ο ίδιος τοποθετεί τον εαυτό του ανάμεσα στα πόδια μου. Τα χέρια του κρατούν την μέση μου και τα δικά μου παίζουν με το φερμουάρ από το τζάκετ του. Νιώθω το βλέμμα του πάνω μου, αλλά εγώ δεν τον κοιτάζω. Το μόνο που θέλω είναι να συνεχίσω να του μιλάω.

"Η μάνα μου έδιωξε τον πατέρα μου το ίδιο βράδυ από το σπίτι. Μάλωσαν άσχημα μεταξύ τους και αυτός μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε. Την επόμενη μέρα ήρθε να με δει ο Γιώργος. Τα έχασε όταν με είδε. Για τις επόμενες δύο εβδομάδες κοιμόμασταν στο ίδιο δωμάτιο. Κάθε μέρα αυτός μου άλλαζε τις γάζες. Μου μιλούσε συνέχεια, έλεγε πόσο με αγαπούσε, μου ζητούσε συγγνώμη και δικαιολογούσε τον εαυτό του για το θέμα με τον Μιχάλη. Ποτέ δεν του απάντησα. Δεν είχα την ψυχική δύναμη ούτε για αυτό. Το περιστατικό με τον πατέρα μου με έκανε να κλειστώ ακόμη περισσότερο στον εαυτό μου"

Σιωπή

"Ο καιρός πέρασε και οι σωματικές πληγές επουλώθηκαν" Οι ψυχικές όμως? "Ξέρεις, δεν του κράτησα κακία" χαμογελάω και με το χέρι μου παίζω με τα κορδόνια από το φούτερ του. "Θα σου φαίνεται παράλογο, αλλά όχι, κακία δεν του κράτησα. Μόνο πικρία. Και αντί να κατηγορήσω αυτόν για την κατάσταση στην οποία βρεθήκαμε, κατηγόρησα τον εαυτό μου. Πίστεψα ότι εγώ έφταιξα που έγιναν τα πράγματα έτσι όπως έγιναν"

"Ξέρεις ότι ο μόνος που φταίει είναι αυτός ο τύπος που θέλει να αποκαλείται και πατέρας. Τέρας είναι μωρό μου, τέρας" λέει ο Άρης.

"Τώρα το ξέρω, αλλά άσε με να ολοκληρώσω. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας" 

"Το ξέρεις ότι πάντα σε αφήνω να ολοκληρώσεις" η φωνή του ακούγεται αισθησιακή. Μα πού την βρήκε τώρα την όρεξη για σεξ?

Τον κοιτάζω φευγαλέα και συνεχίζω. Σήμερα θα του τα πω όλα, πάει και τελείωσε. "Στις Πανελλήνιες έγραψα 19.498 μόρια. Το ίδιο απόγευμα η Ζωίτσα έκανε πάρτι στο σπίτι. Μόνο αυτήν χάρηκε. Εμένα μου πέρασε αδιάφορο. Γενικά τα πάντα μου περνούσαν αδιάφορα. Τότε ξεκίνησα να μην νιώθω. Ο πατέρας μου δεν ήρθε. Έστειλε μόνο μια ανθοδέσμη με ένα συγγνώμη και μια διεύθυνση"

Το τέταρτο χτύπημα

"Το επόμενο πρωί μετά το πάρτι αποφάσισα να τον επισκεφτώ. Δεν το είπα στην Ζωίτσα. Ήταν απόφαση της στιγμής. Την πόρτα άνοιξε μια ψηλή, ξανθιά και όμορφη κοπέλα. Και έγκυος κοπέλα. Μου χαμογέλασε γλυκά, δεν με ρώτησε ποια είμαι. Ήταν σαν να με ήξερε αλλά εγώ δεν είχα ιδέα ποια ήταν. Μου είπε να περάσω μέσα και λίγο μετά ήρθε ο πατέρας μου. Με το που την είδε την φίλησε στο στόμα και της χάιδεψε την κοιλιά. Δεν χρειάστηκα κάτι παραπάνω. Έφυγα, εκείνος περνούσε ξεκάθαρα καλύτερα με την καινούρια του οικογένεια. Προσπάθησε να μου εξηγήσει αλλά αρνήθηκα να τον ακούσω"

Το χέρι του Άρη με αναγκάζει να τον κοιτάξω. Τα μαύρα του μάτια με κοιτάνε με θυμό. Με πολύ θυμό θα έλεγα. Μα τι έγινε? Θύμωσε με τον πατέρα μου? Με εμένα? "Τι έπαθες?" τον ρωτάω. 

Αμέσως το βλέμμα του μαλακώνει. "Τίποτα μωρό μου. Απλά κάτι θυμήθηκα" λέει και με κλείνει στην αγκαλιά του. Τα χέρια μου κλειδώνουν πίσω από την μέση του και το κεφάλι μου βρίσκεται στον ώμο του. "Είσαι πολύ δυνατή" τον ακούω να ψιθυρίζει στο αυτί μου. "Πέρασες τόσα και δεν λύγισες, μωρό μου είσαι-"

"Δεν είμαι δυνατή Άρη" τον διακόπτω και η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Βγαίνω από την αγκαλιά του και τον κοιτάω μες στα μαύρα του μάτια. Με το χέρι μου χαϊδεύω το μάγουλό του. Του χαμογελάω αχνά.

 "Λύγισα"

Το πέμπτο χτύπημα

"Από εκεί και μετά πήρα την κάτω βόλτα, Άρη. Αυτό με διέλυσε. Έσπασε την καρδιά μου σε μικρά μικρά κομματάκια. Εκείνη την ημέρα κατάλαβα ότι έχασα και την οικογένεια μου. Δεν μου είχε μείνει τίποτα. Σταμάτησα να τρώω, σταμάτησα να κοιμάμαι, σταμάτησα να κινούμαι, σταμάτησα να αναπνέω. Σταμάτησα να ζω. Εκείνη την μέρα σταμάτησα να αισθάνομαι" το χέρι μου συνεχίζει να αγγίζει το μάγουλό του. Με κοιτάει με ανυπομονησία και μου κάνει νόημα να συνεχίσω. "Τρεις μήνες, τρεις μήνες κράτησε" του ψιθυρίζω.

"Τρεις μήνες κράτησε τι μωρό μου?" η φωνή του τρέμει. Τα μαύρα του μάτια γυαλίζουν. Κοιτάμε ο ένας τον άλλον τόσο έντονα, που δεν το αντέχω. Το στομάχι μου σφίγγεται. Δεν το έχω παραδεχτεί σε κανέναν, αν και η Δώρα με είχε ρωτήσει κάποτε, με διακριτικότητα πάντα. Μόνο η Ζωίτσα και ο Γιώργος το ξέρουν.

"Το βασικά χαρακτηριστικά της κατάθλιψης είναι η ανηδονία και το αίσθημα ατελούς πλήρωσης" του λέω και πλέον τρέμει και η δική μου φωνή.

Ο Άρης ξεροκαταπίνει. Δεν περίμενε να ακούσει κάτι τέτοιο μάλλον. Μα καλά, δεν το υποπτεύθηκε? Αφού του το είχα παραδεχτεί ότι είμαι συναισθηματικά κενή, πολλές φορές μάλιστα. Τα μάτια του πλέον με κοιτάνε με πόνο. Τα χέρια του σφίγγουν ακόμη περισσότερο την μέση μου. "Έχεις κατάθλιψη?" με ρωτάει.

Του δίνω το καλύτερο χαμόγελο που μπορώ να διαθέσω. Δεν με έχει ρωτήσει ποτέ κανένας τόσο ανοιχτά. Αμέσως μετά πιέζω τα χείλη μου στα δικά του σε ένα σύντομο αλλά τρυφερό φιλί. "Όχι" του λέω την αλήθεια.

Ο Άρης με κοιτάει με απορία. "Τι εννοείς? Πριν δεν είπες ότι-" με το χέρι μου πιέζω τα χείλη του για να σταματήσει να μιλάει. 

Ας του το εξηγήσω λοιπόν... "Ξέρεις, Άρη, η κατάθλιψη δεν είναι κάτι που το παθαίνεις κάποια στιγμή και το έχεις για πάντα. Έρχεται με επεισόδια, καταθληπτικά επεισόδια για την ακρίβεια, έτσι λέγονται. Και μετά φεύγει. Και μερικές φορές αν δεν το προσέξεις, έρχεται ξανά. Το δικό μου κράτησε για τρεις μήνες" Το χαμόγελο δεν λέει να φύγει από τα χείλη μου. Του το είπα. Του το είπα και νιώθω απίστευτα. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα με κάνει τόσο χαρούμενη το να ανοιχτώ σε κάποιον. Νιώθω.. νιώθω ότι.. 

Δενόμαστε?

"Και από τότε? Δεν το ξαναέπαθες?" με ρωτάει και με το χέρι του παίρνει το δικό μου και φιλάει πεταχτά την παλάμη μου. Αυτή η κίνησή του αναστάτωσε το σώμα μου. Μόλις ανατρίχιασα ολόκληρη, και το μόνο που έκανε ήταν να αγγίξει το δέρμα μου με τα χείλη του για ένα δευτερόλεπτο. 

"Όχι.. είμαι πολύ καλύτερα από τότε. Κάποιες στιγμές, μόνο, χρειάστηκε να πάρω κάποια φαρμακευτική αγωγή για προληπτικούς λόγους"

"Ώστε αυτό εννοούσες τότε που μαλώσαμε για τα αντισυλληπτικά.." μου λέει και παίρνει κατευθείαν τα μαύρα του μάτια από τα δικά μου. "Άννα μου, μωρό μου, δεν... δεν είχα ιδέα. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ.." συμπληρώνει και επιστρέφει το βλέμμα του πάνω μου. Το πρόσωπο του έχει σκοτεινιάσει.

"Έιιι" του λέω και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Μην στεναχωριέσαι. Ξέρεις.. ίσως θα έπρεπε να στο είχα πει και εγώ.." αναστενάζω. Τον κοιτάω μέσα στα μάτια όσο πιο έντονα μπορώ. "Άρη, όταν σου έλεγα ότι δεν νιώθω, το εννοούσα. Τα τελευταία χρόνια δεν μπορούσα να ευχαριστηθώ τίποτα. Ανηδονία ονομάζεται.."

Ο Άρης σπάει την οπτική μας επαφή. Παίρνει τα χέρια του από πάνω μου και κουνάει το κεφάλι του δεξιά και αριστερά. Απομακρύνεται από το καπό το αυτοκινήτου και με αφήνει να κάθομαι μόνη μου πάνω σε αυτό. Τι τον έπιασε τώρα? Εγώ ήμουνα έτοιμη να του πω ότι έχω αρχίσει να νιώθω... πράγματα για αυτόν.. δεν μπορώ να προσδιορίσω τι ακριβώς είναι, αλλά.. Γιατί έφυγε από κοντά μου?

"Δεν με νοιάζει τι λες" μου λέει και ο τόνος του ακούγεται κοφτός. Ανάβει αμέσως τσιγάρο. Στρέφει το βλέμμα του και πάλι πάνω μου. Τα μαύρα του μάτια με καίνε. "Το καταλαβαίνεις όταν σου λέω ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου?" με ρωτάει και στενεύει τα μάτια του. "Δεν πρόκειται να σε αφήσω γαμώ! Ότι και να μου πεις δεν πρόκειται να εγκαταλείψω! Είσαι η πρώτη γυναίκα που δεν την θέλω μόνο για πήδημα και θα σε κάνω να με θες με τον ίδιο τρόπο που σε θέλω και εγώ! Χώνεψε το! ΔΕΝ.ΣΕ.Α.ΦΗ.ΝΩ" 

"Δεν θέλω να με αφήσεις!" του λέω όσο πιο δυνατά μπορώ. 

Ο Άρης αμέσως σταματάει όλες του τις κινήσεις. "Το εννοείς αυτό που λες?" με ρωτάει και με αργό βήμα με πλησιάζει. Με κοιτάζει με ένα δύσπιστο βλέμμα. Σαν να μην πιστεύει αυτό που του λέω.

Παίρνω το τσιγάρο από το χέρι του και το σβήνω. Αμέσως μετά τα μάτια μου βρίσκουν τα δικά του. Είμαι εξαγριωμένη. Νιώθω θυμωμένη και θα του το δώσω να το καταλάβει. "Μα γιατί δεν με πιστεύεις? Εγώ σήμερα σου άνοιξα την καρδιά μου, σου είπα τα πάντα για την ζωή μου και εσύ θεωρείς ότι θέλω να φύγω από κοντά σου? Ότι θα αντέξω άλλη μια μέρα χωρίς να σε δω? Μαλώσαμε και κάναμε τέσσερις μέρες να μιλήσουμε. Δεν ξέρεις πως ήμουνα, δεν έχεις ιδέα! Τρελάθηκα Άρη! Τρελάθηκα! Μου έλειψες απίστευτα πολύ! Προσπάθησα τόσο πολύ να μην σε πάρω τηλέφωνο, να μην σε-"

"Γιατί γαμώτο σου δεν με πήρες? Γιατί? Εγώ περίμενα όλη την μέρα πάνω από το γαμημένο να χτυπήσει! Γιατί δεν με πήρες γαμώ το κέρατο μου?" πλέον φωνάζει και αυτός. 

"Γιατί μου είπες να σε αφήσω ήσυχο! Γιατί μου είπες ότι σου προκαλώ πονοκέφαλο! Γιατί μου είπες να φύγω... ξανά και ξανά και ξανά!" του απαντάω και κουνάω τα χέρια μου σαν τρελή στον αέρα. "Τι να έκανα? Απλά σεβάστηκα την επιθυμία σου!"

Ο Άρης με το που τελειώνω την πρόταση μου με πιάνει από τον λαιμό, ευτυχώς όχι δυνατά και με κολλάει στο καπό του αυτοκινήτου. Τα μάτια του είναι δυο σχισμές και το σαγόνι του σφιγμένο.

"Όντως μου προκαλείς πονοκέφαλο" ψιθυρίζει αλλά ο τόνος του ακούγεται αρκετά απειλητικός. "Έχω χάσει την μπάλα μαζί σου. Από όλα αυτά που σου έχω ζητήσει να κάνεις, εσύ βρήκες να σεβαστείς αυτό? Με κοροϊδεύεις? Θέλεις να με τρελάνεις γαμώ? Τι? Πες μου!" λέει και σφίγγει λίγο περισσότερο το κράτημα του γύρω από τον λαιμό μου.

"Δεν απαντάω σε τίποτα" προσπαθώ με τα χέρια του να απομακρύνω το δικό του από τον λαιμό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. "Το μόνο που θα σου πω είναι ότι έχω αρχίσει να νιώθω.. Νιώθω Άρη.. Δεν ξέρω τι, ακόμη, αλλά όταν το μάθω θα στο πω!" του φωνάζω. 

Ο Άρης δεν απαντάει. Αμέσως κολλάει τα χείλη του στα δικά μου. Το στόμα μου ανοίγει απευθείας και υποδέχεται την γλώσσα του. Με φιλάει με πάθος. Παίρνει το χέρι του από τον λαιμό μου και το τοποθετεί πίσω από το κεφάλι μου. Με το άλλο του χέρι μαλάσσει το στήθος μου πάνω από την μπλούζα μου. Το πιέζει με τόση δύναμη που πονάει. 

Ανοίγω τα πόδια μου και τοποθετώ το σώμα του καλύτερα ανάμεσά τους. Με το χέρι μου χαϊδεύω τον φουσκωμένο καβάλο του και αμέσως ο Άρης αναστενάζει στο στόμα μου.

"Είμαι τόσο μα τόσο ερωτευμένος μαζί σου, που πονάει όλο μου το σώμα γαμώ" τον ακούω να λέει όταν σπάει το φιλί μας. 

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω. Το στόμα του βρίσκεται χιλιοστά μακριά από το δικό μου και τα μάτια του με παρακαλάνε για κάτι αλλά δεν ξέρω για τι. "Σε θέλω!" του λέω και του κατεβάζω το φερμουάρ. Το σώμα μου πονάει για παραπάνω επαφή μαζί του. Θέλω να τον νιώσω μέσα μου, δεν αντέχω άλλο!

Πάω να τον φιλήσω και πάλι αλλά με σταματάει. "Κάποια μέρα θα με ερωτευτείς και εσύ μωρό μου, και θα δεις τι ζόρι τραβάω" μου λέει και σηκώνει την φούστα μου. "Θα σε κάνω εγώ να με ερωτευτείς" συμπληρώνει και μου βάζει δύο δάχτυλά. "Στάζεις" 

"Δεν αντέχω άλλο" του λέω όσο βάζει και βγάζει τα δάχτυλά του μέσα μου. "Σε θέλω μέσα μου Άρη! Θέλω να σε νιώσω!" φτάνει η αναμονή.

Ακούω τον Άρη να μουγκρίζει. Αμέσως μετά με γυρνάει έτσι ώστε η κοιλιά μου να ακουμπά στο καπό του αυτοκινήτου. "Θέλω τόσο πολύ να σου κάνω και πάλι έρωτα..." λέει και νιώθω το χέρι του να προσγειώνεται με δύναμη στον δεξί γλουτό μου. 

"Ρε Άρη! Δεν μου αρέσει σου λέω!" του το υπενθυμίζω για χιλιοστή φορά.

"Σταμάτα να γκρινιάζεις!" λέει και τον νιώθω να κατεβάζει το εσώρουχο μου. "Και θα σου κάνω, έρωτα, όταν μου πεις ότι είσαι ερωτευμένη μαζί μου... Αλλά μέχρι να γίνει αυτό.." ρίχνει ακόμη μια ξυλιά στο ίδιο σημείο "θα βολευτούμε με το άγριο πήδημα μωρό μου" και με αυτό με γεμίζει απότομα. 

Η ανάσα μου κόβεται. Το στομάχι μου σφίγγεται. Τα πόδια μου τρέμουν.

Και εγώ το θέλω πολύ. Θέλω να κάνουμε και πάλι έρωτα. 

Ανυπομονώ.