Άννα

Κοιτάζω τους φακέλους των ασθενών μπροστά μου. 25 στο σύνολο. Πιστεύω σε 2 ώρες να έχω προλάβει να τους τελειώσω. 

"Πάλι εδώ εσύ?" ακούγεται η φωνή της κυρίας Μαρίας. Είναι η προϊσταμένη στην κλινική της Παθολογίας. "Ο Παπαδόπουλος σας άφησε να φύγετε πριν μια ώρα. Γιατί δεν έφυγες?"

Τώρα τι να της πω? Ότι καλύτερα περνάω στο νοσοκομείο, παρά στο σπίτι μου? Θα με περάσει για τρελή.

Έχουν περάσει 10 μέρες, 10 ολόκληρες μέρες από το περιστατικό στο σπίτι μου την προηγούμενη Τρίτη. Με το που μείναμε μόνες μας με την Δώρα της τα είπα όλα. Για τον Γιώργο, τον Μάνο, τον Άρη..

Ο Άρης.

Θα ορκιζόμουν ότι θα κατέληγε στο νοσοκομείο. Πέθανα μέχρι να μάθω αν είναι καλά. Και έκανα αυτό που δεν πίστευα ότι θα κάνω ποτέ μου. Τον πήρα τηλέφωνο. Η Δώρα με παρότρυνε. Ήθελα να πάω από το σπίτι του, αλλά αποφασίσαμε ότι αυτό θα περιέπλεκε τα πράγματα. Η φίλη μου επέμενε να κάτσω να σκεφτώ τι θέλω. Και ακόμη δεν σκέφτηκα. Μα ούτε και τον χρόνο βρήκα για να το κάνω. 

Την προηγούμενη Τετάρτη πήγα στο σπίτι του Γιώργου. Και η έκπληξη που με περίμενε δεν ήταν καθόλου ευχάριστη. Την πόρτα άνοιξε ο Μάνος. Ποιος? Ο Μάνος! Διατήρησα την ηρεμία μου και μπήκα μέσα. Τον ρώτησα για τον Γιώργο και βρήκε την πιο χαζή δικαιολογία που μπορούσε να βρει. Ότι κάτι έτυχε στον Γιώργο και έστειλε τον Μάνο να μου κάνει παρέα. Χειρότερη και από αυτήν με το πλυντήριο. 

Κανονισμένο το είχαν. Είμαι σίγουρη. Ο Γιώργος τα συνηθίζει έτσι και αλλιώς κάτι τέτοια. Από πάντα. Και με τον Μιχάλη τα ίδια έκανε. Ανακατεύονταν συνέχεια. Σε εκείνη την σχέση τρεις ήμασταν. Ή μάλλον τέσσερις. Ήταν και η Ραφαέλα στην τελική. Απλά άργησα να το μάθω. 

Για αυτό δεν θέλω να του λέω τα ερωτικά μου πλέον. Γιατί κάνει όλο κάτι τέτοιες μαλακίες, με την δικαιολογία ότι είμαστε αδέρφια. Ναι, μαζί μεγαλώσαμε. Οι γονείς του πέθαναν σε τροχαίο όταν ήμασταν 12. Την κηδεμονία την πήρε μια θεία του. Δεν τον άντεξε. Στους δύο μήνες ο Γιώργος ήρθε και έμεινε σε εμάς στο χωριό. Ήταν το τέταρτο μέλος της οικογένειάς μας. 

Αλλά αυτό δεν του δίνει το δικαίωμα να ελέγχει την ζωή μου σε αυτόν τον βαθμό. Πόσο μάλλον να κανονίζουν με τον Μάνο να με στριμώξει. Δεν τον θέλω. Τι δεν καταλαβαίνει? Με το που κατάλαβα ότι ο Γιώργος δεν θα ερχότανε, σηκώθηκα και έφυγα. Και από τότε τα απογεύματά μου μέχρι και αργά το βράδυ τα βγάζω στο νοσοκομείο. Έχω δεν έχω μάθημα, έχω δεν έχω εφημερία, έρχομαι εδώ και κάθομαι στην κλινική. Διαβάζω φακέλους ή εξετάζω ασθενείς. 

Αλλά αυτό τον Μάνο δεν τον πτόησε. Επιμένει ακόμη. Μετά από όλα τα όχι που άκουσε. Κάθε βράδυ με περιμένει έξω από το νοσοκομείο για να με γυρίσει στο σπίτι. Αρνούμαι ευγενικά. Μου πρότεινε να πάμε έξω οι δυο μας. Αρνήθηκα ευγενικά, και τις τέσσερις φορές. Το Σάββατο, πήγαμε όλη η παρέα μαζί στο Σούνιο για βόλτα. Όλη την ώρα τα χέρια του ήταν πάνω μου. Τα απομάκρυνα ευγενικά. Τι σκατά τον έχει πιάσει φέτος? Δεν τον σταματάει τίποτα. Μέχρι πέρυσι, μεσολαβούσαν εβδομάδες ανάμεσα από τις κινήσεις του. Φέτος δεν με αφήνει ήσυχη. Αλλά υποψιάζομαι από πού παίρνει το θάρρος και τα κάνει όλα αυτά. 

Δεν θα αντέξω πολύ. Μία μαλακία να κάνει ακόμη ο Γιώργος και θα ξεχάσω ότι μεγαλώσαμε μαζί. Θα τον διαγράψω από αδερφό μου. 

"Άννα μου, η ώρα έχει πάει 10. Παρασκευή βράδυ είναι κορίτσι μου. Κάτι καλύτερο δεν έχεις να κάνεις από το να κάθεσαι να διαβάζεις όλους τους φακέλους από την αρχή? Από έξω θα τους μάθεις σε λίγο!" συνεχίζει η κυρία Μαρία.

Της χαμογελάω. Τις τελευταίες μέρες έχουμε δεθεί. "Δεν έχω που να πάω, κυρία Μαρία" της λέω και λυπάμαι τον εαυτό μου. Με τα παιδιά δεν έχω όρεξη να βγω, θα είναι και ο Μάνος και θα μου σπάσει τα νεύρα πάλι. Στο σπίτι με την Νεφέλη μαλώσαμε. Παντρεμένος με παιδί ο γαλανομάτης. Ποτέ της δεν της είπα τίποτα για τις μαλακίες που έκανε. Ζωή της είναι εξάλλου. Αλλά αυτό παραπάει. Το ήξερε και συνέχιζε να βγαίνει μαζί του, έμπαινε ανάμεσα στο ζευγάρι. Καλός μαλάκας και αυτός όμως, αλλά να μου πεις και ο πατέρας μου τα ίδια δεν έκανε? 

"Δεν σε πιστεύω. Εσύ μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά και να μην έχει μια φίλη να την πάρει να πάνε για ποτό?" σκέφτομαι την Δώρα. Βγήκε ραντεβού με έναν ειδικευόμενο που την πολιορκούσε εδώ και καιρό. Ελπίζω να δέσει το γλυκό και να ξεκολλήσει από τον Γιώργο. "Ή έστω έναν φίλο?" σκέφτομαι τον Γιώργο, σίγουρα θα γκομενίζει, Παρασκευή βράδυ σήμερα, αυτό κάνει συνήθως. "Ή μια σχέση ρε παιδί μου, όμορφη είσαι, αποκλείεται να μην έχεις κατακτήσεις!" και ξαφνικά στο μυαλό μου έρχεται ο Άρης. 

Δεν τον πήρα τηλέφωνο. Δεν ήξερα τι να του πω. Δεν έχω σκεφτεί ακόμη. Φοβάμαι να δεθώ μαζί του. Πολύ. Δεν μου φαίνεται τύπος των σχέσεων. Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Απλά και αυτό το χαλαρό που ζητάει, εγώ τρομάζω να το δώσω. Και γαμώτο, ένας Θεός ξέρει πόσο πολύ θέλω να το δώσω. 

Βέβαια, μπορεί και να μην ενδιαφέρεται πλέον. Δεν έκανε καμία κίνηση να με πάρει τηλέφωνο. Δεν το περίμενα. Κάθε φορά τις τελευταίες 10 μέρες που χτυπούσε το κινητό μου πίστευα ότι θα ήταν αυτός. Και όταν έβλεπα άλλα ονόματα, για κάποιο ανεξήγητο λόγο απογοητευόμουν. Ούτε από το σπίτι ήρθε. Θα μου το είχε αφήσει σε σημείωμα η Νεφέλη. 

Κάποια στιγμή σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο να δω τι κάνει. Μου έλειψε να ακούω την φωνή του. Επίσης, σκέφτηκα να πάω και από το σπίτι του. Μου έλειψε να με κοιτάει με αυτά τα μαύρα μάτια. Γενικά, ο Άρης μου έλειψε. 

Αλλά τι να του έλεγα? Ότι δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θέλω να ξεκινήσουμε? Και αν θέλω να ξεκινήσουμε? Τι να ξεκινήσουμε ακριβώς?

Κοιτάζω την κυρία Μαρία. "Δεν είμαι εγώ για σχέσεις κυρία Μαρία. Δεν έχω να δώσω σε μια σχέση. Μου τελείωσε, πριν πολύ καιρό"

Το ύφος της κυρίας Μαρίας σοβάρεψε απότομα. "Πληγώθηκες στο παρελθόν κορίτσι μου όμορφο?" παίρνω το βλέμμα μου από πάνω της. "Και φοβάσαι να δεθείς πλέον?" ανοίγω τον φάκελο του Καλιακούδα. Δεν μου αρέσουν οι ερωτήσεις της. "Και σε είχα και για έξυπνη" γυρνάω αστραπιαία και την κοιτάω. Τι εννοεί? "Πήγαινε και βρες αυτόν που σκέφτεσαι, Άννα"

"Δεν μπορώ" της απαντάω και αρχίζω να διαβάζω τον φάκελο. 

"Τι σε εμποδίζει?" 

Σιωπή

"Δεν είναι η λύση αυτήν πάντως, το να αποφεύγεις να νιώσεις. Και αν φοβάσαι ότι θα σε πληγώσει, στο λέω, πολύ πιθανό να το κάνει. Το πιο πιθανό είναι αυτό βασικά. Κανείς δεν είναι τέλειος Άννα. Όλοι κάνουμε λάθη, αλλά μαθαίνουμε μέσα από αυτά" την κοιτάω. Τι προσπαθεί να μου πει? "Και στην τελική? Αν δεν νιώσουμε και την δυστυχία? Πώς θα μάθουμε να εκτιμάμε την ευτυχία?" λέει και μου χαμογελάει. "Για αυτό σου λέω, πήγαινε βρες τον"

Το σκέφτομαι

Μέσα μου νιώθω έναν μόνιμο πόνο. "Είμαι κενή συναισθηματικά. Δεν έχω να δώσω" της λέω με κοφτό τόνο. 

Η κυρία Μαρία ρολλάρει τα μάτια της. "Δεν σου είπα να του πεις ότι τον αγαπάς. Έτσι και αλλιώς ο πόθος έρχεται πρώτα. Στην συνέχεια η αγάπη. Απλά δώσε μια ευκαιρία. Και σε αυτόν. Αλλά κυρίως στον εαυτό σου"

Ξεροκαταπίνω. 

Τι λέει?

Άρης

"Να σου βάλω κάτι να πιεις?" ρωτάω την Μαίρη με το που μπαίνουμε σπίτι μου. Για κάποιο λόγο δεν νιώθω καλά με την παρουσία της εδώ μέσα. Αλλά θα την συνηθίσω, δεν πειράζει. 

"Άρη, μωρό μου, όχι, δεν θέλω να χάσουμε άλλο χρόνο. Τόσο καιρό περίμενα για αυτό!" χαμογελάω. Να και μία που να με θέλει. Στην διαδρομή μου έλεγε πόσο πολύ της έλειψα. Επιτέλους μετά από πολύ καιρό ένιωσα ότι κάποια με έχει ανάγκη. Θα ηρεμήσουν και τα νεύρα μου, και θα μπω και πάλι στους προηγούμενους ρυθμούς μου. Μαίρη το πρωί, Μαίρη το μεσημέρι, Μαίρη το βράδυ. 

"Σου είπα ότι σήμερα θα το κάνουμε. Θέλεις να σου βάλω ένα ποτό πρώτα να χαλαρώσουμε?" βασικά εγώ θέλω να χαλαρώσω. Και πριν πηδήξω την Μαίρη να το ξεκαθαρίσω μέσα μου. Άννα τέλος. 

"Θέλω δυο δάχτυλα μόνο" λέει η Μαίρη και την κοιτάζω. Έχει ένα πονηρό βλέμμα. Κάτι μου λέει ότι δεν αναφέρεται στο whiskey.

"Ορίστε" τοποθετώ στο καινούριο τραπεζάκι τα ποτήρια μας. Και αυτό γυάλινο. Με το που κάθομαι στον καναπέ η Μαίρη ορμάει πάνω μου. "Ακόμη δεν ήπιες το ποτό σου" ο τόνος μου έχει ηρεμήσει αρκετά. Έχω χαλαρώσει και πλέον δεν νιώθω τίποτα. Μόνο τα χείλη της Μαίρης στον λαιμό μου και το χέρι της στον καβάλο μου, πάνω από το τζιν μου. 

"Είσαι πολύ σκληρός" λέει η Μαίρη. 39 μέρες είναι αυτές κοπέλα μου. 

Κάθομαι με την πλάτη μου να ακουμπάει πίσω. Ξέρω τι θα κάνει. Έτσι ξεκινάει πάντα, με το να γονατίζει μπροστά μου. Με τα χέρια της κατεβάζει το φερμουάρ μου. 

Και τότε ακούμε το κουδούνι να χτυπάει. 

"Μην ανοίξεις" λέει η Μαίρη.

"Δεν το'χα σκοπό. Συνέχισε" της λέω και η Μαίρη κατεβάζει το τζιν και το εσώρουχό μου, τόσο όσο χρειάζεται.

Το κουδούνι συνεχίζει να χτυπάει. Πιο έντονα και πιο πολύ. "Γαμώ την καταδίκη μου!" Καμιά γκόμενα θα είναι που θα με είδε να φεύγω με την Μαίρη από τον Λύκο και θα ήρθε να κάνει σκηνή. Συμβαίνει συχνά. "Πάνε άνοιξε και όποια είναι δίωξ'την. Και γρήγορα" λέω στην Μαίρη. Δεν μπορώ να περιμένω άλλο. Τώρα ούτε στην Μαίρη θα τον χώσω?

Ακούω την Μαίρη να ανοίγει. Δεν γυρνάω να δω ποια είναι. Είμαι με την πλάτη στην πόρτα. Παίρνω το ποτό μου και πίνω μια γουλιά. 

"Πάλι εσύ μπροστά μου γαμώτο? Εφιάλτης μου έχεις γίνει τελευταία! Σήκω και φύγε. Με τον Άρη είμαστε σε σχέση" λέει νευριασμένη η Μαίρη.

Αφήνω με δύναμη το ποτήρι στο τραπέζι μπροστά μου. "ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΛΕΣ ΓΑΜΩΤΟ?" τι λέει το κέρατο μου? Πάει καλά? Σαν πολύ αέρα πήρε. Ποια σχέση? Σηκώνομαι όρθιος και κουμπώνομαι. "ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΜΌΝΟ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΩΞΕΙΣ, ΌΧΙ ΝΑ-" 

Ξεροκαταπίνω. 

Κάτω από την πόρτα στέκεται η Άννα. Το κορίτσι που δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου με την καμία Παναγιά. Η κοπέλα για την οποία έχω χάσει τον ύπνο μου. Η γυναίκα για την οποία έφαγα μπουνιά από τον κολλητό μου. Η πρώτη γκόμενα για την οποία μάλωσα με τον ψηλό. Η πρώτη κοπέλα που, ναι ρε πούστη μου, θέλω να είμαι ο πρώτος της. Εγώ και κανένας Μάνος. Μόνο εγώ θέλω να είμαι μέσα στης. Την θέλω δική μου και μόνο δική μου!

Στο σπίτι δεν μιλάει κανένας. Επικρατεί σιωπή.

Η Μαίρη κοιτάει την Άννα με σηκωμένο το φρύδι της και η Άννα εμένα.

Με καίει με το βλέμμα της. Τα μάτια της είναι πιο πράσινα από ποτέ. Και γυαλίζουν, γιατί γυαλίζουν? Από την έκφραση του προσώπου της δεν μπορώ να καταλάβω και πολλά. Το στόμα της απλά είναι μια ευθεία. 

"Άννα συμβαίνει κάτι? Πώς και από εδώ?" Τι ήρθε να κάνει τέτοια ώρα σπίτι μου? Και αν με ρωτήσει για την Μαίρη εννοείται πως δεν θα της αρνηθώ τίποτα. Ξεκάθαρες κουβέντες. Εξάλλου αυτήν είναι σε καλό δρόμο με τον Μάνο.

Η Άννα ξεκινάει να περπατάει προς το μέρος μου. Στην αρχή το βήμα της είναι αργό. Έπειτα επιταχύνει και λίγο πριν με φτάσει πηδάει πάνω μου. Τι κάνει? Τα πόδια της κλειδώνουν γύρω από την μέση μου και τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου. Τα χέρια μου πάνε αυτόματα στους γοφούς της. Τα πρόσωπα μας βρίσκονται απίστευτα κοντά το ένα με το άλλο και τα χείλη μας λίγο ακόμη και θα αγγίζονται.

"Θέλεις ακόμη να μου μάθεις τι θα πει έρωτας?"

Γαμώτο σου για γυναίκα! Δεν της δίνω καμία απάντηση. Κολλάω απευθείας τα χείλη μου στα δικά της. Και ναι ναι ναι ναι. Αυτά τα σαρκώδη χείλη μου είχαν λείψει απίστευτα πολύ. Δύο εβδομάδες είχα να τα γευτώ. Ανοίγει το στόμα της και μου δίνει την πρόσβαση που θέλω. Οι γλώσσες μας παίζουν μεταξύ τους. Υπάρχει πάθος. Πολύ πάθος. Με τα χέρια μου την τοποθετώ καλύτερα πάνω μου και την κρατάω σφιχτά. Δεν θέλω να φύγει με την καμία από την αγκαλιά μου. Την θέλω εδώ. 

Ανήκει εδώ. 

Τα χέρια της Άννας μου μπλέκονται στα μαλλιά μου. Τα τραβάει και αναστενάζω. Νιώθω να ζαλίζομαι. Από έρωτα? Πάθος? Δεν ξέρω αλλά πρέπει να μας τοποθετήσω στον καναπέ. Θα πέσουμε σε λίγο. 

"Άρη, τι κάνεις?" ακούω μια ενοχλητική φωνή με το που κάτσω στον καναπέ με το μωρό μου στην αγκαλιά μου. Αμέσως με την Άννα μου σταματάμε να φιλιόμαστε. Γυρνάμε και οι δύο και κοιτάμε την Μαίρη, η οποία βγάζει καπνούς από τα αυτιά. 

"Μαίρη, φεύγοντας κλείσε την πόρτα" της λέω και την βλέπω να κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της δεξιά και αριστερά. Μαζεύει τα πράγματά της και φεύγει. 

Με το που κλείνει η πόρτα κοιτιόμαστε στα μάτια με την Άννα μου. Καθόμαστε ακόμη πάνω στον καναπέ. Τα πράσινα μάτια της πετάνε σπίθες. Νιώθω όλο το μέσα μου να καίγεται. Λιώνω για χάρη της. Και είμαι σίγουρος ότι και εκείνη καταλαβαίνει τι μου προκαλεί. Την θέλω όσο τίποτα άλλο. Την Άννα μου, το μωρό μου. 

"Άννα τι κάνουμε?" την ρωτάω. Θέλω να είμαι σίγουρος ότι το θέλει. Τα πρόσωπά μας είναι πολύ κοντά. Το ένα απέναντι από το άλλο.

"Νόμιζα ότι εσύ ήξερες. Εσύ θα μου μάθεις τι θα πει έρωτας. Εσένα θέλω να το κάνεις" η φωνή της είναι αισθησιακή και τα χείλη μας σχεδόν αγγίζονται. 

Ξεκινάω να ανασαίνω βαριά. "Είσαι σίγουρη?" Πρέπει να βεβαιωθώ. Δεν θα αντέξω να με σταματήσει μετά.

"Είμαι. Κάνε με δική σου Άρη. Και όχι μόνο για αυτό το βράδυ" Δεν περιμένω να ακούσω κάτι άλλο. Σφραγίζω τα χείλη μου στα δικά της. 

Θα γίνει δική μου. 

Και εγώ δικός της.