στα τελευταία κεφάλαια του the road to SEDUCTION

Σάββατο, αρχές Οκτωβρίου

Άρης

"Αν και φέτος κάνουμε τις ίδιες μαλακίες με πέρυσι.. πάλι αρχίδια θα πάρουμε" λέει ο Στέλιος και κάθεται με φόρα στον διθέσιο καναπέ στο σαλόνι μας. "Από εκεί που ήμασταν πρώτοι στην κορυφή και απολαμβάναμε το κρύο, πλέον κοιτάμε τους γαύρους από το -10 με ανοιχτό το στόμα"

"Σαν τις γκόμενες όταν γονατίζουν για να πάρουν πίπα.. τέτοια κατάντια" του απαντάει ο Αντώνης δίχως να πάρει τα μάτια του από την οθόνη της τηλεόρασης και μόλις συνειδητοποιεί τι λέει αμέσως παγώνει. "Κύριε Ιωάννου.. συ.. συγγνώμη" η φωνή του τρέμει και ο νέος φίλος του γιου μου γυρνάει να με κοιτάξει με ένα απολογητικό ύφος. "Ελπίζω να μην με πάρετε με κακό μάτι.. απλά εγώ.."

Χαμογελάω λοξά.

"Άρη θα με λες" του απαντώ και τους δίνω από μια μπύρα. "Δεν ξέρω τι σου έχει πει ο γιος μου για εμένα, αλλά εγώ δεν είμαι από τους πατεράδες που έχουν τέτοια κολλήματα.. μπορείς να με θεωρείς φίλο σου" τον καθησυχάζω και του κάνω νόημα να συνεχίσει να βλέπει το ματς.

Λογικό να μην ξέρει ο Αντώνης τίποτα για εμένα. Πριν λίγες μέρες γνωρίστηκαν με τον Στέλιο την ημέρα των εγγραφών στην σχολή τους.

Μαθηματικό στο ΕΚΠΑ το αγόρι μου.

Καθόλου άσχημα.

"Οι υπόλοιποι της παρέας που είναι?" ρωτάω τον μεγάλο μου γιο.

"Ο Στάθης και ο Σταύρος έμειναν Θεσσαλονίκη για το Σαββατοκύριακο" με ενημερώνει για τους κολλητούς του από το Λύκειο οι οποίοι σπουδάζουν πλέον στην πόλη στην οποία μεγάλωσα "και οι άλλοι τρεις από την σχολή πήγαν για καφέ με κάτι γκόμενες από το δεύτερο έτος" συμπληρώνει αδιάφορα.

Γυρνάω και τον κοιτάω δύσπιστα. "Και εσείς τι κάνετε εδώ?" αναρωτιέμαι φωναχτά. "Γιατί δεν πάτε να τις γνωρίσετε και εσείς και μου μπαστακωθήκατε Σάββατο απόγευμα στο σαλόνι μου?"

Έχω αρχίσει να τρομοκρατούμαι. Έχω ήδη έναν γιο που αμφιβάλλω αν ξέρει ότι οι γυναίκες έχουν κόλπο και ότι αυτό ανάμεσα στα πόδια του μπαίνει εκεί για ευχαρίστηση. Δεν θα το αντέξω να ξεκινήσει τα ίδια και ο Στέλιος.

Έλεος

"Μην ανησυχείς ρε Άρη" μου απαντάει ο μεγάλος μου γιος και ρεύεται τέρμα άκομψα. "Με την μία γνωριστήκαμε ήδη στις τουαλέτες της σχολής την πρώτη μέρα των μαθημάτων.. δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο.. τέρμα χαλαρή και προφανώς πολυγαμημένη.. καθόλου ο τύπος μου"

Ένα κύμα ανακούφισης διατρέχει όλο μου το σώμα. "Αγόρι μου εσύ" του λέω και χαμογελάω διάπλατα. Ευτυχώς που ο ένας στους δύο γιους μου, μου έμοιασε.

"Εμείς θα δούμε το ματς και αργότερα κανονίσαμε να βγούμε με κάτι πρωτοετίνες από το Χημικό" με πληροφορεί ο Αντώνης. "Ομορφούλες και σίγουρα παρθένες"

"Προς το παρών" συμπληρώνει ο Στέλιος και του κλείνει συνωμοτικά το μάτι.

Αμέσως σκάμε στα γέλια και οι τρεις.

Είναι σίγουρα γιος μου.

Σίγουρα

Δεν υπάρχει αμφιβολία... ο Στέλιος μου μοιάζει σε όλα. Στην συμπεριφορά, στο μυαλό, στην εξυπνάδα, στον τρόπο σκέψης, στην εμφάνιση.. σε όλα. Κάνει ακριβώς ότι έκανα εγώ στα 18.. χαίρεται δηλαδή την ζωή του, τα νιάτα του, τα λεφτά του.. αυτά που του δίνουμε εμείς βασικά.

Κοιτάω φευγαλέα την κλειστή πόρτα του δωματίου του Βύρωνα.

Μα Σάββατο απόγευμα και να διαβάζει? Αντί να βγει έξω μπας και γνωρίσει καμία γκόμενα.. μπας και ξεπαρθενευτεί πριν περάσει στο Πανεπιστήμιο. Δεν μένει και πολύς χρόνος.. σε οχτώ μήνες δίνει Πανελλήνιες. Εγώ στην ηλικία του είχα ήδη ξεπαρθενέψει το μισό σχολείο μου.. ο αδερφός του τα ίδια..

Μα σε ποιον έμοιασε αυτό το παιδί.. ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΕΜΟΙΑΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ?

"Πέτα μου μια τον αναπτήρα" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του Στέλιου.

Γυρνάω αμέσως και τον αγριοκοιτάζω. Έχει ήδη στρίψει τσιγάρο και το κρατάει ανάμεσα στα χείλη του. "Ξέρεις ότι η μάνα σου δεν συμφωνεί" γρυλίζω.

Ένα πράγμα τους έχω πει.

Ένα

Δεν θα επιτρέψω σε κανέναν από τους τρεις τους, σε καμία περίπτωση και για κανέναν πούστη λόγο να μου στεναχωρούν το κορίτσι μου.

"Αφού δεν είναι στο σπίτι τώρα" μου κάνει νόημα να του δώσω τον αναπτήρα μου. "Αν έρθει, θα της πούμε ότι είναι δικό σου"

"Πάλι εγώ θα την πληρώσω δηλαδή?" ξεφυσάω ηττημένα και του πετάω τον αναπτήρα.

Η Άννα μου δεν θέλει να καπνίζω ούτε μέσα στο σπίτι, ούτε μπροστά στα παιδιά. Λες και εμένα περίμενε ο Στέλιος για να μάθει το κάπνισμα. Εδώ και ένα χρόνο έχει που το ξεκίνησε. Είμαι σίγουρος. Άσχετα που η αγάπη μου το έμαθε πριν από έξι μήνες και από τότε δεν υπήρξε ούτε μια μέρα με ησυχία, ούτε μια μέρα χωρίς φωνές στο σπίτι. Ο σωματικός έλεγχος και το κήρυγμα έχουν γίνει καθημερινότητα πια.

"Δεν θα σου κάνει τίποτα εσένα" μου απαντάει και εκπνέει τον καπνό ψηλά.

"Νομίζεις" ψιθυρίζω στον εαυτό μου. Πάλι δέκα μέρες χωρίς σεξ θα με αφήσει. Αυτή είναι η τιμωρία μου κάθε φορά που κάνω κάτι με το οποίο δεν συμφωνεί.

"Τουλάχιστον ανοίξτε κανένα παράθυρο" ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Βύρωνα. "Πρώτων με ενοχλεί ο καπνός και δεύτερων με εκνευρίζει η τσιριχτή φωνή της Άννας"

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Στέκεται όρθιος στην είσοδο του σαλονιού φορώντας μια μαύρη φόρμα, ένα μαύρο μακό και τα γυαλιά της μυωπίας του.

Ξεφυσάω βαριά και σηκώνομαι αμέσως να ανοίξω την μπαλκονόπορτα. "Πάλι μέσα θα μείνεις εσύ? Σάββατο βράδυ σήμερα.. δεν έχεις κανονίσει τίποτα?" τον ρωτάω αγανακτισμένος.

"Θα βγω.. αργότερα όμως" με πληροφορεί προς μεγάλη μου έκπληξη και χαιρετάει τον Αντώνη με μια αντρική χειραψία.

Μωρέ λες να τον πάρουν μαζί τους? Να έχουν κανονίσει να ξεπαρθενέψουν μαζί τις φοιτήτριες από το Χημικό?

Η ελπίδα μόλις γεννήθηκε μέσα μου.

"Έχω κανονίσει να πάω για φαγητό με τον παππού και κάτι συναδέλφους του"

Η ελπίδα μόλις χάθηκε από μέσα μου.

"Τι θα πας να κάνεις με τον Κομνηνό και τους υπόλοιπους μαλάκες που έχει για συνεργάτες?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένος. "Αντί να πας να γνωρίσεις καμιά γκόμενα.. θα πας Σάββατο βράδυ να φας με τους 70χρονους?"

Έλεος

Δεν είναι δικό μου παιδί αυτό, όχι δεν είναι.

"Ότι θέλω θα κάνω!" μου απαντάει με υφάκι και ξεκινάει να περπατάει προς το δωμάτιο του.

"ΠΟΥ ΠΑΣ?" του φωνάζω. "ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΗΣΗ!"

"ΈΧΩ ΔΙΑΒΑΣΜΑ" η απάντηση έρχεται ευθύς αμέσως και ο μικρός μου γιος κλείνει με δύναμη την πόρτα του δωματίου του.

"Πόσο διάβασμα πια?" τον ρωτάω αγανακτισμένος και μπαίνω με φόρα μέσα στον ιδιωτικό του χώρο. "Αφού σου το έχουμε πει με την μάνα σου" προσθέτω και κάθομαι με φόρα πάνω στο κρεβάτι του. "Διάβασε λίγο λιγότερο και αν δεν περάσεις Ιατρική στην Αθήνα, δεν χάθηκε ο κόσμος.. θα σε στείλουμε έξω.. λεφτά έχουμε!" του υπενθυμίζω για χιλιοστή φορά.

Αν και η Άννα μου δεν πολυσυμφωνούσε αρχικά με αυτό το πλάνο.. αλλά πάτησα πόδι και άλλαξε γνώμη. Ε δεν θα μείνει ο δικός μου ο γιος παρθένος για να φορέσει άσπρη ποδιά στην Αθήνα. Ας την βάλει στην Ιταλία, στην Τσεχία, στην Αγγλία. Όπου θέλει θα τον στείλουμε.. όπου θέλει!

"Θέλω να περάσω στην Αθήνα" μου απαντάει χωρίς να με κοιτάει και συνεχίζει να γράφει στο τετράδιο του.

Σκασμένο

Ήθελα να ήξερα από που το πήρε τόσο πείσμα.

Σε ποιον έμοιασε αυτό το παιδί!

ΣΕ ΠΟΙΟΝ

"Μπορώ να μάθω τον λόγο που επιμένεις τόσο πολύ?" κάνω ακόμη μια προσπάθεια να καταλάβω τι έχει στο ξερό του το κεφάλι αυτό το παιδί. Βέβαια, παρούσα θα έπρεπε να ήταν και η μάνα του σε αυτήν την συζήτηση, αλλά έχε χάρη που είχε υποσχεθεί στην μικρή ψώνια και σπα. Μα σπα από τα 16 της?

"Στο έχω πει χίλιες δυο φορές" μου απαντάει ενοχλημένος. "Δεν χρειάζεται να ανακατεύεσαι στις δουλειές μου. Ξέρω τι κάνω και πως το κάνω!"

Αμέσως νιώθω το αίμα να ανεβαίνει στο κεφάλι μου.

"ΑΡΧΙΔΙΑ ΞΈΡΕΙΣ!" ωρύομαι και σηκώνομαι απότομα όρθιος. "ΑΜΦΙΒΆΛΛΩ ΑΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΝ!"

Αμέσως ο Βύρωνας γυρνάει απότομα και με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. "Τώρα γιατί εξάπτεσαι?" με ρωτάει.

Τολμάει και με ρωτάει.

ΈΧΕΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΜΕ ΡΩΤΑΕΙ ΚΙΟΛΑΣ

"Αγόρι μου" τον πλησιάζω και κλείνω τα βιβλία του και τα τετράδια του. "Χέσε τον παππού σου και τους συνεργάτες του και βγες μαζί με τον αδερφό σου, μπας και σου γνωρίσει κανένα μουνί και μάθεις που το χώνουμε επιτέλους!" ο τόνος μου ακούγεται απαιτητικός.

Τελικά καλύτερα που δεν είναι η Άννα μου παρούσα. Δεν θέλει λέει να πιέζω τον Βύρωνα για τίποτα. Θυμώνει κάθε φορά που της λέω ότι ο γιος μας πρέπει να γνωρίσει καμία κοπέλα, να βγαίνει, να διαβάζει λιγότερο.. και γενικά να ζει. Πιστεύει ότι ο Βύρωνας είναι τελείως διαφορετικός από τα άλλα δυο του αδέρφια και ότι θέλει τελείως διαφορετική μεταχείριση.

Πούτσες μπλε.

Σε κανένα κωλόμπαρο πρέπει να τον πάω.. να δει κανένα βυζί να ανοίξει το μάτι του.

"Δεν θα κάτσω να συζητήσω μαζί σου για την σεξουαλική μου ζωή!" απαντάει αδιάφορα ο Βύρωνας και ανοίγει και πάλι τα βιβλία του.

Θα τα πάρω και θα τα πετάξω από το μπαλκόνι. Μα τω Θεώ.

"Θα κάτσεις να μιλήσουμε" τον ενημερώνω και κλείνω και πάλι τα βιβλία του. Τώρα που λείπει η μάνα του είναι μια καλή ευκαιρία να του πω τι είναι το προφυλακτικό.

"Τι θες να πούμε πάλι?" ξεφυσάει βαριά και ρίχνει το σώμα του πίσω στην καρέκλα του γραφείου του.

"Μα δεν τα έχουμε πει και ποτέ!" του λέω και βγαίνω σαν σίφουνας από το δωμάτιο του. Πάω στο δωμάτιο του Στέλιου, ανοίγω το πρώτο συρτάρι από το κομοδίνο του, αρπάζω μια χούφτα προφυλακτικά και επιστρέφω και πάλι στο δωμάτιο του δεύτερου γιου μου. "Ξέρεις τι είναι αυτά?" τον ρωτάω και του τα αφήνω με φόρα πάνω στο γραφείο του.

"Προφυλακτικά με... ραβδώσεις... με κουκκίδες... με γεύσεις φρούτων" διαβάζει τις πολύχρωμες μικρές τετράγωνες συσκευασίες και ρολλάρει τα μάτια του. "Να του πεις να χρησιμοποιεί τα πολύ λεπτά" μου λέει και βγάζει από την παλιά σχολική του τσάντα ένα θαλασσί κουτί προφυλακτικών. "Είναι καλύτερα" προσθέτει και ανοίγει και πάλι τα βιβλία του.

Ορίστε?

Κοιτάω με δυσπιστία το κουτί στο χέρι μου. "Durex Invisible, Extra Thin, Extra Sensitive" διαβάζω τα γράμματα.

Τόσο καιρό με κοροϊδεύει το μικρό?

Θα τον σκοτώσω.

"Χαίρομαι που παρά το προχωρημένο της ηλικίας σου, δεν έχεις εμφανίσει ακόμη πρεσβυωπία"

"Άμα σου αστράψω μία θα σου πω εγώ" αστειεύομαι προφανώς και αφήνω το κουτί στο γραφείο του. "Κάνεις σεξ δηλαδή?" τον ρωτάω και κάθομαι και πάλι στο κρεβάτι του.

Μακάρι να κάνει.. μακάρι να κάνει.

"Όχι, τα φουσκώνω για την πλάκα μου" με ειρωνεύεται. "Εσύ τι λες?" ο τόνος του εξακολουθεί να είναι αδιάφορος και τα μάτια του κολλημένα πάνω στις σελίδες του βιβλίου.

Ξεφυσάω βαριά.

Είναι παιδί σου, Άρη, είναι παιδί σου. Μην τον σκοτώσεις. Εξάλλου...

Χαμογελάω διάπλατα.

"ΚΆΝΕΙΣ ΣΕΞ!" η φωνή μου ακούγεται τέρμα χαρούμενη. Όντως.. πετάω στον έβδομο ουρανό! Όχι.. δεν θα πεθάνει παρθένος! Ναι.. ξέρει που τον χώνει! "Ο ΑΝΤΡΑΚΛΑΣ ΜΟΥ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ!" σηκώνομαι αμέσως από το στρώμα, πιάνω το κεφάλι του με δύναμη και τον φιλάω στα μαύρα του μαλλιά. "ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ ΕΣΥ!" του δίνω ακόμη ένα φιλί πάνω από τις τρίχες. "ΕΊΣΑΙ ΈΝΑΣ JUNIOR ΘΕΌΣ ΤΟΥ ΣΕΞ! ΤΟ ΞΕΡΑ! ΤΟ ΞΕΡΑ ΌΤΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣ! ΜΠΡΆΒΟ ΑΓΌΡΙ ΜΟΥ ΜΠΡΆΒΟ!"

"Ρε Άρη!" ο Βύρωνας με διώχνει όπως όπως από δίπλα του. "Δεν γουστάρω να μας ακούσει όλη η πολυκατοικία!" με κοιτάει ενοχλημένος. "Σε αντίθεση με τον Στέλιο, εγώ θέλω η ερωτική μου ζωή να παραμένει κρυφή!"

"Γιατί?" τον ρωτάω έκπληκτος. "Εγώ στην θέση σου θα ήθελα να το ξέρει όλος ο κόσμος ότι πηδάω!" Αυτός γιατί να θέλει να το κρατάει κρυφό? Δεν καταλαβαίνω!

Ο Βύρωνας ξεφυσάει βαριά. "Διότι αγαπητέ πατέρα σε λίγο καιρό θα έχω ένα όνομα στην κοινωνία.. δεν θέλω να δίνω δικαιώματα" μου απαντάει και συνεχίζει να γράφει στο τετράδιο του. "Ο παππούς Βύρωνας επιμένει να λέει ότι πρέπει να φαίνομαι σοβαρός. Δεν γίνεται να γνωρίζει ο κόσμος όλος τι κάνει στο κρεβάτι του ο επόμενος καθηγητής Παθολογίας του ΕΚΠΑ. Ούτε και με πόσες. Οπότε τα προσωπικά μου, θεωρώ ότι πρέπει να παραμένουν προσωπικά"

Παγώνω

Θα έχει ένα όνομα στην κοινωνία είπε?

Τι λέει ο παππούς Βύρωνας?

Ποιος θα γίνει ο επόμενος καθηγητής Παθολογίας στο ΕΚΠΑ?

Επίσης.. "Ούτε και με πόσες είπες?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. "Βύρωνα.. τι.. τι εννοείς?" τραυλίζω.

Μην μου πεις...

Χαμογελάω διάπλατα.

Τα μάτια μου τον κοιτούν με περηφάνια.

"Εσύ τι λες να εννοώ?" ο μικρός βγάζει το κινητό του από την τσέπη της φόρμας του και μου δείχνει μια φωτογραφία. "Αυτή είναι η Αφροδίτη" στην οθόνη εμφανίζεται μια μελαχρινή κοπέλα. "Είναι ένα χρόνο μικρότερη και φίλη της Ζωής.. είναι στην ίδια τάξη.. αυτήν την έχω στο σχολείο.. και αυτήν.. είναι η Μαρίνα" πλέον στο κινητό εμφανίζεται μια ξανθιά κοπέλα. "Με αυτήν βρισκόμαστε στο γυμναστήριο.. ξέρεις.. στα αποδυτήρια.. και αυτήν" κάνει μια παύση και συνεχίζει "είναι η Σουζάνα" πλέον βλέπω μια κοκκινομάλλα.

Κοιτάω καλύτερα την οθόνη του κινητού. "Πόσο είναι αυτήν?" μοιάζει τουλάχιστον με 25.

"Τι σημασία έχει?" με ρωτάει και βάζει και πάλι το κινητό του στην τσέπη της φόρμας του. "Κράτα μόνο το γεγονός ότι με αυτήν βρισκόμαστε ενίοτε τα Σαββατοκύριακα"

Σηκώνω το βλέμμα μου και τον κοιτάω δύσπιστα.

Τώρα εγώ υποτίθεται πως πρέπει να χαρώ?

Και αν ναι.. γιατί με θλίβει το γεγονός ότι το ίδιο μου το παιδί μου απέκρυπτε τόσο καιρό ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής του?

Επίσης.. "Ρε αγόρι μου με έβλεπες τόσο καιρό να σε πρήζω και δεν μου έλεγες τίποτα?" τον κοιτάω με ένα δολοφονικό βλέμμα. Είχα χάσει τον ύπνο μου επειδή πίστευα ότι θα πεθάνει παρθένος και αυτός παίζει με τρία μουνιά ταυτόχρονα? Δεν μπορούσε να με καθησυχάσει?

Αλλά ξέρω ποιος φταίει.. ποιος τον δασκαλεύει..

"Ο παππούς Βύρωνας μου είχε πει να-"

"ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΏΣΩ" είχα δεν είχα η πίεση μου ανέβηκε στον Θεό. Γιατί αυτός συνεχίζει και ανακατεύεται στις ζωές μας?

"Τώρα με κάνεις να μετανιώνω που σου μίλησα" ο τόνος του μικρού Βύρωνα είναι κοφτός. "Δεν σου ανοίχτηκα για να μαλώσεις με τον παππού.. ούτε για να δημιουργηθούν νέες φασαρίες. Απλά στα είπα για να σταματήσεις να μου σπας τα νεύρα και να με διακόπτεις από το διάβασμα μου" ο γιος μου ξεφυσάει βαριά. "Τώρα που βεβαιώθηκες ότι πηδάω μπορείς να με αφήσεις στην ησυχία μου? Θα λήξει εδώ το θέμα? Μπορώ να σου έχω εμπιστοσύνη?"

Τα μαύρα μάτια του Βύρωνα με κοιτούν με ένα διαπεραστικό τρόπο.

Γαμώτο

Δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη του.

Θέλω να μπορεί να μου μιλάει, να μην κρύβεται πια.

"Έγινε" τον διαβεβαιώνω και του κλείνω το μάτι. "Απλά να φοράς πάντα προφυλακτικό" τον συμβουλεύω και τον αφήνω μόνο του στο δωμάτιο του.

Βέβαια από την άλλη..

Δεν μπορώ να αφήσω τον πατέρα μου να επεμβαίνει με αυτόν τον τρόπο στην ζωή του γιου μου. Διότι αν συνεχίσει το ίδιο τροπάριο, ο μικρός Βύρωνας θα ξεπεράσει σε ήθος, έξεις και συνήθειες τον μεγάλο Βύρωνα.

Κάτι πρέπει να κάνω γαμώτο.. αλλά τι?

"Τι μυρίζει έτσι εδώ μέσα?" Ξαφνικά στον χώρο ακούγεται η αγγελική φωνή της Άννας μου.

Στρέφω το βλέμμα μου στην εξώπορτα και βλέπω δυο μελαχρινές πρασινομάτες να μπαίνουν στο σπίτι κρατώντας από δέκα χάρτινες σακούλες η κάθε μια.

Με ξεπαράδιασαν πάλι.

Είμαι σίγουρος.

Άννα

"Ποιος κάπνισε μες στο σπίτι?" ρωτάω με έναν φανερό εκνευρισμό στην φωνή μου και κλείνω την πόρτα πίσω μου.

Είμαι σίγουρη! Τσιγάρο μυρίζει.. οκτώ χρόνια κάπνιζα παλαιότερα.. την γνωρίζω αυτήν την μυρωδιά καλά.

"Σίγουρα ο Στέλιος μαμά!" πετάγεται από πίσω μου η Ζωή και αφήνει τις σακούλες στο πάτωμα.

"Εσύ μικρή σκάσε!" της αντιμιλάει ο μεγάλος μου γιος και την κοιτάει με ένα δολοφονικό βλέμμα. "Διότι δεν θες να ξεκινήσω να μιλάω και εγώ.. πίστεψε με!" προσθέτει και πίνει μια γουλιά από την μπύρα που κρατάει στα χέρια του.

"Αν ξεκινήσεις να μιλάς, τι θα λες?" τον ρωτάει ο Άρης και κοιτάει ύποπτα την Ζωή.

"Αυτό είναι το πρόβλημά μας τώρα?" ρωτάω τον άνδρα μου και του σηκώνω τα φρύδια μου. "Ή το γεγονός ότι επέτρεψες στον Στέλιο να καπνίσει.. μπροστά σου μάλιστα?"

Αφού τα έχουμε πει χίλιες φορές με τον Άρη. Δεν κάνει καλό για την υγεία του να ξεκινήσει το κάπνισμα σε αυτήν την ηλικία. Βασικά σε καμία ηλικία. Εγώ παλιότερα κάπνιζα και το μετάνιωσα εκ των υστέρων.

Το κάπνισμα είναι η μόνη συνήθεια.. το μόνο πράγμα που δεν προσφέρει ούτε ένα καλό στον ανθρώπινο οργανισμό. Ούτε ένα. Και πολυερυθραιμία που προκαλεί.. είναι σε βάρος της χρόνιας υποξυγοναιμίας. Τόσες έρευνες το λένε.. τόσες!

Αφού δεν μπόρεσα να πείσω τον Άρη τόσα χρόνια να το κόψει, τουλάχιστον ας μην το κάνει μπροστά στα παιδιά. Ειδικά στον Στέλιο. Τον έχει ως πρότυπο και αντιγράφει τα πάντα που κάνει ο πατέρας του. Όλες του τις συνήθειες.. καλές κακές. Κάθε του συμπεριφορά, κάθε του συναίσθημα.

"Εγώ κάπνισα" η φωνή του Άρη ίσα που ακούγεται.

Ψέμματα λέει, σίγουρα.

Ξεφυσάω βαριά και βγάζω την καμπαρντίνα μου. "Τον καλύπτεις κιόλας!" ακούγομαι ενοχλημένη. "Ζωή, κλείσε τα παράθυρα μωρό μου" την προτρέπω και κοιτάω το άγνωστο αγόρι που κάθεται δίπλα στον Στέλιο.

Τέλεια.. γίναμε ρεζίλι οικογενειακώς στους νέους συμφοιτητές του γιου μου!

"Εγώ είμαι η Άννα, η μαμά του Στέλιου" του χαμογελάω γλυκά και του δίνω το χέρι μου. "Συγγνώμη για το σκηνικό αγόρι μου"

"Αντώνης Ευθυμίου, χάρηκα" σηκώνεται όρθιος και ανταποδίδει την χειραψία. "Μην ανησυχείτε κυρία Ιωάννου, δεν σας παρεξηγώ. Σε κάθε οικογένεια συμβαίνουν τέτοιου είδους εκδηλώσεις αγάπης.. γιατί περί αυτού πρόκειται" μου απαντάει και χαμογελάει συνεσταλμένα.

Μένω έκπληκτη.

Μα τι λεξιλόγιο. Τι τρόποι. Τι ήθος.

"Σε συμπάθησα" του φανερώνω και γυρνάω να κοιτάξω τον Στέλιο. "Να κάνεις παρέα μαζί του, θα είναι καλή επιρροή για τις άστατες συνήθειες σου.. είμαι σίγουρη!"

Ο γιος μου ρολλάρει τα μάτια του και με παραμερίζει για να βλέπει καλύτερα το ματς στην τηλεόραση. "Να είσαι, στα παπάρια μου"

"Στέλιο κάτι έχουμε πει για το λεξιλόγιο που χρησιμοποιείς μπροστά στην μάνα σου!" επεμβαίνει ο Άρης και μας πλησιάζει στο σαλόνι.

Μόνο από μπροστά τον ενοχλεί? Από πίσω?

Αχ Άρη.. αχ Άρη.

"Εγώ πάω μέσα να τακτοποιήσω τα ψώνια στις ντουλάπες" μας πληροφορεί η Ζωή και βγάζει το τζιν τζάκετ της.

Αμέσως ο Αντώνης παίρνει μια βαθιά ανάσα και την κρατάει για μερικά δευτερόλεπτα.

Γυρνάω και τον κοιτάω.

Έχει μείνει με ανοιχτό το στόμα να κοιτάει την κόρη μου από πάνω μέχρι κάτω.

"Δεν συστηθήκαμε" λέει στην Ζωή και της χαρίζει ένα γοητευτικό χαμόγελο.

"Δεν το θεωρώ απαραίτητο κιόλας!" γρυλίζει ο Άρης.

Κοιτάω τον άνδρα μου. Το βλέμμα του στραμμένο στον νέο φίλο του γιου μας, είναι άκρως δολοφονικό. Το πρόσωπο του έχει κοκκινίσει και τα χέρια του είναι σε γροθιές δεξιά και αριστερά στο σώμα του.

Ο Αντώνης ξεροκαταπίνει και κοιτάει απευθείας το πάτωμα. "Άρη συγγνώμη, εγώ-"

"ΚΎΡΙΟΣ ΙΩΑΝΝΟΥ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ!" τον διακόπτει.

Μα τι έπαθε τώρα?

Γιατί συμπεριφέρεται με τόση αγένεια?

Επειδή ο μικρός γλυκοκοίταξε την Ζωή μας?

Δεν είναι και ο πρώτος που την φλερτάρει!

Τον κοιτάω φευγαλέα..

Αυτό καλύτερα ας μην το μάθει.

"Αντώνη χαίρω πολύ" η κόρη μου παρ'όλη την άβολη κατάσταση διατηρεί την ευγένεια της. "Εγώ είμαι η Ζωή, η μικρότερη αδερφή του Στέλιου" του λέει και του χαμογελάει.

Ο Αντώνης της χαμογελάει και αυτός γλυκά.

"Δεν πας να αλλάξεις και να φορέσεις κανένα μακρύ και φαρδύ παντελόνι?" επεμβαίνει ο Άρης. "Τι μου κυκλοφορείς Οκτώβρη μήνα με την φουστοζώνη?" απευθύνεται στην κόρη μας με κοφτό τόνο.

Η Ζωή ρολλάρει τα μάτια της. "Μπαμπά έλεος!" ξεφυσάει βαριά και ξεκινάει να περπατάει με γοργό βήμα προς το δωμάτιο της. "Στέλιο μην ξεχάσεις ότι κανονίσαμε να με πετάξεις στο Κολωνάκι κατά τις 10! Εντάξει?" ρωτάει τον αδερφό της και χωρίς να περιμένει απάντηση κλείνει την πόρτα του δωματίου πίσω της.

"Ποιο Κολωνάκι?" τον ρωτάει ο Άρης. "Και γιατί θα την πας τόσο αργά?"

"Δεν είναι αργά 10 η ώρα το βράδυ!" του απαντώ εγώ και κάθομαι με φόρα στον καναπέ.

"Μπα? Τι μας λες?" με ειρωνεύεται και κάθεται δίπλα μου. "Δευτέρα Λυκείου πάει μωρό μου! Είναι και πολύ αργά μάλιστα! Αν πάει στις 10 τι ώρα θα γυρίσει? Και στην τελική.. από ποιον ζήτησε την άδεια και την πήρε κιόλας?" με ρωτάει με και μου στενεύει τα μάτια του.

"Από εμένα" του απαντώ αμέσως και σβήνω το τσιγάρο που είναι αναμμένο τόση ώρα στο τασάκι. "Και αυτό.. να μην το ξαναδώ εδώ μέσα και προπαντώς.. στο στόμα σου.. Στέλιο μου!" Που θα μου πουν εμένα ότι το κάπνισε ο Άρης μέσα στο σπίτι. Αφού το ξέρει.. όταν με παρακούει τον αφήνω δέκα μέρες χωρίς σεξ.

"Δεν το συζητήσαμε" μου ψιθυρίζει ο Άρης στο αυτί. "Εγώ δεν συμφωνώ"

"Θα πάει όλη η παρέα της" τον ενημερώνω και βγάζω τις γόβες μου. "Δεν μπορεί να είναι το μοναδικό παιδί ανάμεσα σε δέκα που δεν το αφήνουν οι γονείς του να πάει το Σαββατόβραδο για δυο ώρες σε ένα μπαρ! Άσε που θα είναι και ο Στέφανος μαζί της! Θα την προσέχει!" τον ενημερώνω και αφήνω το σώμα μου να πέσει πίσω στο μαξιλάρι.

"Ναι βρε μπαμπά" επεμβαίνει ο Στέλιος. "Θα την προσέχει ο γκόμενος! Καλά σου λέει!"

Παγώνω

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και κοιτάω με γουρλωμένα μάτια τον Στέλιο. Τι νομίζει ότι λέει στον πατέρα του?

"Ο ΠΟΙΟΣ?" φωνάζει ο Άρης και λογικά ακούγεται σε όλη την Αττική. "Η ΜΙΚΡΗ ΈΧΕΙ ΠΙΑΣΕΙ ΓΚΟΜΕΝΟ? ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ?" ωρύεται και σηκώνεται απότομα όρθιος.

Η καρδιά μου

"Ρε Άρη!" τον επιπλήττω και τον κρατάω απαλά από το μπράτσο του. "Τι λες μπροστά στο ξένο το παιδί?" κοιτάω φευγαλέα τον Αντώνη. Έχει μείνει να κοιτάει το πάτωμα με ένα θλιμμένο βλέμμα. Τόσο πολύ του άρεσε η Ζωή?

"Είναι πιασμένη φίλε" ο Στέλιος του δίνει μια απαλή σφαλιάρα στο σβέρκο. "Αλλά και να μην ήταν.." σφίγγει λίγο παραπάνω την λαβή του και ο Αντώνης μορφάζει από τον πόνο. "Μαλάκα είναι η αδερφή μου.. για αυτό πρόσεχε" τον απειλεί. "Και μην την κοιτάξεις ξανά τόσο απροκάλυπτα.. θα στα κόψω"

"ΕΊΝΑΙ ΠΙΑΣΜΈΝΗ?" ο Άρης κοιτάει την κλειστή πόρτα του δωματίου της κόρης μας. "ΑΠΌ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΜΑΛΆΚΑ?" αναρωτιέται δυνατά και τινάζει το χέρι του από το κράτημα μου. "Τώρα θα δει η κόρη σου!" με προειδοποιεί με ένα απειλητικό βλέμμα και ξεκινάει να τρέχει προς το δωμάτιο της Ζωής.

Α τώρα είναι η κόρη μου.

Κάθε φορά που του κάνει νάζια είναι η πριγκίπισσα του, αλλά τώρα είναι η κόρη μου.

"Τι θέλεις και το ανοίγεις το ρημάδι?" ρωτάω τον Στέλιο και τρέχω πίσω από τον Άρη. Φωτιές μας άναψε βραδιάτικα!

"ΤΙ ΈΜΑΘΑ ΖΩΉ?" φωνάζει ο Άρης με το που ανοίγει την πόρτα του δωματίου της. Σταυρώνει τα χέρια στο στήθος του και την κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα.

Η κόρη μας τρομάζει και βγάζει τα ακουστικά από τα αυτιά της αμέσως. "Τι έπαθες?" ρωτάει τον πατέρα της και με κοιτάει με ένα τρομοκρατημένο βλέμμα. Λογικό. Δεν έχει συνηθίσει να βλέπει τον πατέρα της αυστηρό απέναντι της.. συνήθως του ρίχνει ένα χαμόγελο και τον τουμπάρει απευθείας.

Ότι θέλει τον κάνει... ότι θέλει.

"Έχεις αγόρι?" ο Άρης μπαίνει αμέσως στο ψητό.

Η Ζωή γουρλώνει τα μάτια της. "Ποιος τις διαδίδει αυτές τις κακοήθειες?"

Ναι, κακοήθειες τις λέμε τώρα.

Άμα σε πιάσω από το μαλλί, η πρασινομάτα κόρη μου διαβάζει τα χείλη μου και ξεροκαταπίνει.

"Ο Στέλιος μου είπε ότι σήμερα στο μπαρ θα είναι και ο Στέφανος και ότι θα σε προσέχει επειδή είναι ο γκόμενος σου!" η φωνή του Άρη βγαίνει με δυσκολία από μέσα του. Για μια στιγμή κλείνει τα μάτια του και τα ανοίγει ξανά.

"ΤΙ ΠΡΆΓΜΑ?" φωνάζει η Ζωή. "ΘΕΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟ ΑΠΟΒΡΑΣΜΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ?" φωνάζει στον αδερφό της μέσα από την κλειστή πόρτα. "Μπαμπά μου.. σου λέει ψέμματα" πλέον η φωνή της Ζωής βγαίνει με νάζι από μέσα της.

Μάλιστα.. ξεκίνησε τις μαλαγανιές στον πατέρα της.

Αναστενάζω βαριά και κάθομαι στην καρέκλα του γραφείου της. Δεν μου αρέσει που του κρύβουμε την αλήθεια. Καθόλου δεν μου αρέσει που δεν του έχει πει ότι εδώ και πέντε μήνες είναι σε σχέση με τον γιο του Μάνου. Αλλά από την άλλη την καταλαβαίνω.

Θα τον σκοτώσει.

Αν το μάθει ο άνδρας μου θα σκοτώσει τον Στέφανο και την κόρη μας θα την κλειδώσει μέσα στο δωμάτιο της μέχρι τα 30. Διότι από μια πρόχειρη συζήτηση που κάναμε κάποια στιγμή στο παρελθόν, τότε θεωρεί ο Άρης ότι πρέπει να κάνει η Ζωή την πρώτη της σχέση.

"Γιατί να μου πει ψέμματα ο Στέλιος για κάτι τέτοιο?" ο Άρης την κοιτάει με δυσπιστία.

"Γιατί εγώ ήμουνα που σας είπα πριν από έξι μήνες ότι τον είδα να καπνίζει στο πίσω προαύλιο του σχολείου" του απαντάει η Ζωή και τον αγκαλιάζει με ξεκάθαρη δειλία στις κινήσεις της. "Και από τότε, το έβαλε σκοπό της ζωής του να μου κάνει την δική μου καθημερινότητα δύσκολη!" του παραπονιέται η κόρη μας.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και ευτυχώς που ο Άρης μου έχει γυρισμένη την πλάτη του και δεν μπορεί να με δει. Το βλέμμα μου διασταυρώνεται με αυτό της Ζωής και η κόρη μου μπορεί να διακρίνει ξεκάθαρα την απογοήτευση στα μάτια μου. Απογοήτευση προς το άτομο της. Ας τον καθησύχαζε τουλάχιστον με έναν διαφορετικό τρόπο. Έπρεπε να του πει ψέμματα για ακόμη μια φορά?

Δεν μου αρέσει να έχω μυστικά από τον Άρη μου. Ειδικά αν το περιεχόμενο τους αφορά τα παιδιά μας. Τα τρία υπέροχα αγγελούδια μας. Και ειδικά όταν γνωρίζω ότι εκείνος μου λέει τα πάντα για τα τρία μπουμπούκια μας. Μόνο τον μεγάλο καλύπτει καμία φορά, όσον αφορά το κάπνισμα, αλλά, προς Θεού! Δεν τρώω κουτόχορτο! Το ξέρω ότι καπνίζει.. και προσπαθώ να τον αποθαρρύνω από αυτήν την επιβλαβή για την υγεία του συνήθεια. Μέχρι στιγμής δεν έχω καταφέρει και πολλά, αλλά..

Δεν θα σταματήσω να προσπαθώ.

"Πριγκίπισσα μου" ο Άρης αγκαλιάζει και αυτός την Ζωή μετά από πολλή ώρα. "Σίγουρα δεν τα έχεις με τον γιο του Μάνου?" Η Ζωή του νεύει θετικά. "Μήπως τα έχεις με κανέναν άλλον μωρό μου?"

"Όχι μπαμπά!" του λέει αγανακτισμένα η Ζωή. Δεν φτάνει που τον έχει φλομώσει στο ψέμα, ξεφυσάει κιόλας. "Μην ανησυχείς.. τα έχουμε πει αυτά.. εγώ θα πεθάνω παρθένα!"

Μόλις το αποφάσισα.

Ηθοποιό θα την κάνω. Τέλος.

Τέτοιο ταλέντο.. κρίμα να πάει χαμένο!

"Εντάξει.. δεν είπαμε να προβούμε σε τέτοιες ακρότητες.. αλλά αν επιμένεις εσύ.. εγώ δεν μπορώ να σου φέρω αντίρρηση" της απαντάει ο πατέρας της και την σφίγγει ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του. "Μωρό μου εσύ"

Μάλιστα

"Ζωή μου η ώρα έχει πάει 9" την πληροφορώ και σηκώνομαι από την καρέκλα. Κάποια στιγμή και το πιο ποιοτικό θέατρο τελειώνει. "Δεν ξεκινάς να ετοιμάζεσαι σιγά σιγά? Και αν δεν μπορέσει να σε πάει ο Στέλιος, θα σε πετάξω εγώ μέχρι το κέντρο"

"Θα την πάει ο αδερφός της" λέει ο Άρης και την βγάζει από την αγκαλιά του. "Αρκεί να γυρίσεις πριγκίπισσα στις 12 ακριβώς, ναι?" ο τόνος του ακούγεται αυστηρός.

"Ναι μπαμπά μου" του απαντάει η Ζωή και του δίνει το πιο γλυκό χαμόγελο της. "Μπορείτε να βγείτε τώρα έξω για να ντυθώ?"

Ο Άρης μου πιάνει το χέρι μου και μας καθοδηγεί έξω από το δωμάτιο. "Μόνο φουστοζώνη μην βάλεις!" την προειδοποιεί και κλείνει την πόρτα πίσω μας. Αμέσως μετά, τα δύο μαύρα μάτια που αγαπώ εδώ και 22 χρόνια κλειδώνουν στα δικά μου.

Ξέρω τι θα με ρωτήσει, έπειτα από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί τον έχω μάθει από έξω και ανακατωτά. Και επίσης ξέρω ότι καταλαβαίνει πότε λέω ψέματα. Οπότε.. ένας μόνος τρόπος υπάρχει να αποφύγω την επικείμενη ερώτησή του.

"Ο Βύρωνας? Πού είναι?" τον ρωτάω και παίρνω το βλέμμα μου από πάνω του.

"Διαβάζει" η απάντηση έρχεται αμέσως και ο Άρης τοποθετεί το χέρι του στο πιγούνι μου και με αναγκάζει να τον κοιτάξω. "Θα βγει για φαγητό με τον πατέρα μου σε λίγο" με πληροφορεί και μου δίνει ένα γλυκό και παρατεταμένο φιλί στα χείλη. "Άννα μου.. η κόρη μας μωρό μου.. έλεγε την αλήθεια πριν?" στον τόνο της φωνής του διακρίνεται ξεκάθαρα η αγωνία. "Ξέρεις κάτι παραπάνω από εμένα?" με ρωτάει και σφραγίζει και πάλι τα χείλη του στα δικά μου. Τα χέρια μου γλιστράνε γύρω από τον λαιμό του και ο Άρης αγγίζει ελαφρά τους γλουτούς μου.

"Δεν μπορείτε απλά να κάνετε υπομονή για μια ακόμη ώρα?" από την άβολη κατάσταση με βγάζει ευτυχώς η φωνή του Βύρωνα. "Περιμένετε να φύγουμε και θα έχετε το σπίτι όλο δικό σας για τουλάχιστον τρεις ώρες!" λέει ξεφυσώντας.

Παγώνω

Υπονοεί αυτό που φαντάζομαι?

Ο Βύρωνας?

Το πιο αθώο μου παιδί από όλα?

Ω Θεέ μου..τι ντροπή!

"Μωρό μου τι λες?" τον ρωτάω και απομακρύνομαι όπως όπως από τον Άρη. "Με τον μπαμπά σου ταινία θα δούμε με το που φύγετε! Τον ροζ πάνθηρα!"

Ο Βύρωνας χαμογελάει λοξά και κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα τον πατέρα του. "Ροζ.. θα είναι σίγουρα" γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. "Ο πάνθηρας πάντα"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει πιο δυνατά.

"Δεν φεύγεις εσύ λέω εγώ?" τον ρωτάει ο Άρης και του δείχνει το ρολόι στο χέρι του. "Θα περιμένουν οι 70χρονοι φίλοι του παππού σου να σε γνωρίσουν!"

Ορίστε?

Ποιοι τον περιμένουν?

Ο Βύρωνας ρίχνει ένα δολοφονικό βλέμμα στον πατέρα του. "Θα γυρίσω κατά τις 2! Να ξέρετε!"

"ΣΤΙΣ 2?" τον ρωτάω έντρομη. "Μέχρι τις 2 θα είσαι με τον παππού σου?" Ω Θεέ μου, λυπήσουμε! Αυτός είναι και άβγαλτος και φοβάμαι μήπως ο Κομνηνός τον πάει σε κανένα καταγώγιο μετά το δείπνο!

"Ναι μαμά" μου λέει ο μικρός μου γιος και μου δίνει ένα φιλί στο μάγουλο. "Θα δειπνήσουμε πρώτα και μετά θα πάμε στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στην Κηφισιά να δούμε κανένα dvd με εγχειρήσεις παχέος εντέρου!"

Ο Χριστός

Εντάξει.. και εμείς αγαπήσαμε την επιστήμη μας.. αλλά δεν κάναμε έτσι!

"Προχώρα" του λέει με κοφτό τόνο ο πατέρας του και του δίνει μια σφαλιάρα στο κεφάλι. "Να έχεις ανοιχτό το κινητό σου. Αν σε πάρω τηλέφωνο και δεν το σηκώσεις.. μαύρο φίδι που σε έφαγε.. και εσένα και τον Κομνηνό!" προσθέτει και του δίνει ακόμη μια σφαλιάρα στο ίδιο μέρος.

"Άουτς!" γκρινιάζει ο Βύρωνας την ίδια στιγμή που εγώ απευθύνομαι στον Άρη.. "Γιατί το χτυπάς το παιδί μωρό μου?" ρωτάω τον άνδρα μου και ταυτόχρονα κουμπώνω το ρολόι στο χέρι του Βύρωνα.

"Ξέρει αυτός!" απαντάει ενοχλημένος ο Άρης και ανοίγει την εξώπορτα.

"Του έδωσες χρήματα?" ρωτάω τον Άρη με το που φύγει ο Βύρωνας.

"Έχει την κάρτα του μαζί" μου λέει και πιάνει και πάλι το χέρι μου και μας κατευθύνει στο σαλόνι. "Γιατί μου είπες ψέματα για την αδερφή σου ρε μαλάκα?"

Παγώνω

"ΡΕ ΆΡΗ" του φωνάζω και κάθομαι με φόρα στον καναπέ. "Πώς του μιλάς έτσι του παιδιού?"

Ο Στέλιος χαμογελάει λοξά. "Ώστε σε τούμπαρε η μικρή, ε?" ο τόνος του ξεχειλίζει ειρωνεία.

"Μικρό είναι το μάτι σου το μαύρο! Ηλίθιε!" του απαντάει η Ζωή και φοράει το πράσινο σακάκι της.

"Πού νομίζεις ότι πας έτσι?" την επιπλήττει ο Άρης. 'Όχι φουστοζώνη δεν είπαμε?" της το υπενθυμίζει και την κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω.

"Μα βρε μπαμπά.. μόνο φουστοζώνες ψωνίσαμε με την μαμά σήμερα!"

Ρολλάρω τα μάτια μου και ξεφυσάω βαριά. Φταίω εγώ τώρα να την δώσω στεγνά και να πω στον πατέρα της για τα τέσσερα καινούρια παντελόνια?

Έχε χάρη που είναι μια κούκλα σήμερα.. που αυτή η κοντή φούστα της πάει τρελά.. και που με τον Στέφανο έχουν επέτειο.

"Αυτό δεν το δέχομαι!" ο Άρης γυρνάει και με κοιτάει με ένα επικριτικό βλέμμα. "Το επόμενο Σάββατο θα πάμε να αγοράσουμε τζιν μέχρι τον αστράγαλο! Και θα έρθω και εγώ μαζί σας να σας ελέγχω!"

Κοιτάω φευγαλέα την κόρη μου. Αύριο το πρωί έχουμε να κάνουμε μια κουβεντούλα οι δυο μας.

"Ναι Άρη μου" του απαντώ και χάνομαι στην αγκαλιά του.

"Είσαι ο καλύτερος μπαμπάκας του κόσμου!" του λέει η Ζωή και τον φιλάει στο μάγουλο. "Άντε πάμε!" η κόρη μου προστάζει τον Στέλιο. "Πρέπει να περάσουμε να πάρουμε και την Όλγα από το σπίτι της! Μαμά να ξέρεις.. ο θείος Γιώργος τελικά την άφησε να κοιμηθεί σήμερα εδώ.. οπότε το βράδυ και αύριο το πρωί θα μείνει μαζί μας! Εντάξει?"

Ανοίγω το στόμα μου για να της απαντήσω ότι η κόρη του Γιώργου και της Δώρας είναι πάντα ευπρόσδεκτη στο σπίτι μας, αλλά δεν προλαβαίνω. Ο Στέλιος σηκώνεται απότομα από τον καναπέ και κοιτάει με γουρλωμένα μάτια την αδερφή του.

"ΕΜΈΝΑ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΣ?" της φωνάζει. Μα καλά τι μύγα τον τσίμπησε τώρα?

"Δεν ήξερα να σου ζητήσω την άδεια για να έρθει να κοιμηθεί μια φίλη μου στο σπίτι μου! Σκουλήκι της λάσπης!" Μα δεν είναι πολύ αγαπημένα αδέρφια?

"Θα έπρεπε, ξέρεις!" Ο Στέλιος έχει κοκκινίσει ολόκληρος. "Διότι ζούμε και άλλα τέσσερα άτομα εδώ μέσα! Δεν γουστάρω να κυκλοφορεί καμία φίλη σου στους διαδρόμους μας με τις κοντές της πιτζάμες και να τον αναστατώνει!"

"Ποιον?" ρωτάει η Ζωή και δείχνει πραγματικά να απορεί. Όντως τώρα.. σε ποιον αναφέρεται ο Στέλιος?

"Εμ..." ο γιος μου κλείνει τα μάτια του και τρίβει με το χέρι του το μέτωπο του. "Να αυτόν.. εε.. εμμμ.. τον.. να μωρέ.." τραυλίζει? Ο Στέλιος? Από πότε? "Τον Βύρωνα εννοούσα!" λέει και ανοίγει απότομα τα μάτια του. "Είναι άβγαλτος ο αδερφός μας και.. αυτό! Είναι άμαθος σε κοντά σορτσάκια που διαγράφουν κώλους και σε στενά τοπάκια που διαγράφουν έτσι ωραία βυζιά και-"

"ΑΡΚΕΤΆ!" επεμβαίνει ο Άρης και κοιτάζει δολοφονικά τον Στέλιο. "Τι λες μπροστά στην αδερφή σου?" Ο γιος μας κάνει να μιλήσει αλλά ο πατέρας του τον διακόπτει και πάλι. "Πάρε την Ζωή και την Όλγα.. πήγαινέ τες με προσοχή στο κέντρο.. πήγαινε με τον Αντώνη και την υπόλοιπη παρέα σας να πιείτε μια μπύρα να χαλαρώσετε και πριν τη μία να πας να τις πάρεις και να τις φέρεις στο σπίτι!"

Ο Στέλιος ξεφυσάει βαριά. "Μπορεί να πηδάμε εκείνη την ώρα!"

"ΡΕ ΣΤΕΛΙΟ!" λέμε με μια φωνή με την Ζωή.

"Την καρδιά μου δεν την σκέφτεσαι?" τον ρωτάω και τον κοιτάω μες στα μάτια. Εντάξει.. δεν είμαι και καμία οπισθοδρομική μάνα.. προφανώς και θα έχει ορμές.. και προφανώς θα θέλει να κάνει έρωτα με την κοπέλα του.. και προφανώς θα-

Για μισό.. από όσο ξέρω δεν έχει κοπέλα!

Γουρλώνω τα μάτια μου στην συνειδητοποίηση.

Σηκώνομαι αστραπιαία από την αγκαλιά του Άρη και στέκομαι όρθια μπροστά στον γιο μου. "Να φοράς πάντα προφυλακτικό" του ψιθυρίζω και τον χαϊδεύω στο στήθος πάνω από μπλουζάκι. "Ναι μωρό μου? Διότι δεν μπορείς να φανταστείς τον επιπολασμό των σεξουαλικώς μεταδιδόμενων νοσημάτων.. εμείς στην κλινική βλέπουμε καθημερινά τέτοια περιστατικά και-"

"ΦΕΥΓΟΥΜΕ" με διακόπτει ο Στέλιος και κάνει νόημα στον Αντώνη και την Ζωή να τον ακολουθήσουν.

"Καλά να περάσετε και με προσοχή!" τους λέω όπως τους ξεπροβοδίζω. "Και Στέλιο θυμήσου τον επιπολασμό των σεξουαλικώς-" ΓΚΤΟΥΠ. Μόλις μου έκλεισε την πόρτα στα μούτρα.

Αναστενάζω βαριά και αφήνω το μέτωπο μου να ακουμπήσει την ξύλινη πόρτα.

"Μην ανησυχείς μωρό μου" η καθησυχαστική φωνή του Άρη φτάνει μετά από λίγο με μεγάλη δυσκολία στα αυτιά μου. "Είναι έξυπνα τα παιδιά μας.. θα προσέχουν" προσθέτει και αφήνει τα χέρια του χαμηλά, δεξιά και αριστερά στην μέση μου.

"Είναι έξυπνα.. αλλά είναι και πολύ ευαίσθητα" του λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Ειδικά ο Βύρωνας.. το μικρό μου το μπουμπούκι είναι και άμαθο από την έξω ζωή.. αν το κοροϊδέψουν? Αν το πληγώσουν?" αναρωτιέμαι φωναχτά και χάνομαι στην αγκαλιά που αγαπώ όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

Ακούω τον Άρη να ξεροβήχει δυνατά.

Αμάν αυτός ο τσιγαρόβηχας του! Αμάν!

"Ειδικά ο Βύρωνας, θα είναι καλύτερα και από τους τρεις" με διαβεβαιώνει και ξεκινάει να μου χαϊδεύει τα μαλλιά. "Μην ανησυχείς μωρό μου.. μην ανησυχείς" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Και μετά σιωπή.

Σε όλο το σπίτι ακούγονται μόνο οι ανάσες μας.

Σπάνια συμβαίνει αυτό.

Σπάνια είμαστε οι δυο μας στο διαμέρισμα.

Συνήθως όλο και κάποιο από τα τρία μπουμπούκια κυκλοφορεί ανάμεσα στα πόδια μας και γεμίζει ζωή το σπίτι μας.

Ο Άρης με σφίγγει περισσότερο στην αγκαλιά του και αφήνει μικρά φιλιά στο κεφάλι μου.

"Σ'αγαπάω πολύ" μου ψιθυρίζει και νιώθω πεταλούδες στο στομάχι μου.

Ακόμη.. έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμη αναστατώνομαι σε κάθε εκδήλωση της αγάπης του.. και σε κάθε δήλωση.

"Και εγώ σε αγαπάω, πάρα πολύ" του απαντώ για να ολοκληρωθεί η ρομαντική μας στιγμή.

Η υπέροχη ρομαντική μας στιγμή.

Είμαι ευτυχισμένη.

"Πάμε να σε πηδήξω τώρα?"

Άννα

"ΜΑΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ"

Παγώνω

"ΜΑΜΑ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ?" ακούγεται η φωνή του Βύρωνα έξω από την πόρτα της κουζίνας.

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου και σπρώχνω όπως όπως τον Άρη από πάνω μου. "Είδες γιατί δεν πρέπει να με στριμώχνεις κάτι τέτοιες στιγμές?" ρωτάω τον Άρη και εκείνος ρολλάρει τα μάτια του. "ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΩΡΟ ΜΟΥ!" απαντώ στο μικρό μου αγγελούδι.

"Δεν σε είδα να αντιστέκεσαι!" ο άνδρας μου κουμπώνεται με ταχύτατες κινήσεις και με βοηθάει να στρώσω το φόρεμα πάνω μου. "Ραντεβού το βράδυ στην κρεβατοκάμαρα" μου λέει και μου δίνει ένα πεταχτό φιλί στα χείλη. "Ανυπομονώ να στο σκίσω" συμπληρώνει και ξεκλειδώνει την πόρτα της κουζίνας ενώ ταυτόχρονα γλείφει τα δυο δάχτυλα που προηγουμένως ήταν-

Ξεροκαταπίνω

"Τι κάνετε εδώ μέσα?" μας ρωτάει ο Βύρωνας με το που μπει στην κουζίνα. Κοιτάει μια εμένα και μια τον πατέρα του εναλλάξ και αμέσως μετά χαμογελάει λοξά.

Ω Θεέ μου, τι ντροπή!

Είναι και το πιο αθώο μου αγγελούδι από όλα!

Ας μην κατάλαβε τίποτα!

Σε παρακαλώ.. σε παρακαλώ!

"Τίποτα μωρό μου.. ο μπαμπάς με βοηθούσε να κατεβάσω τα ποτήρια" του λέω και τον πλησιάζω. Του δίνω ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο όσο ο Άρης πλένει τα χέρια του στον νεροχύτη. "Τι με ήθελες?" κοιτάω φευγαλέα το μπλε βιβλίο που είναι ανάμεσα στα χέρια του.

"Θέλω να μου κρατήσεις το βιβλίο για να σου πω το κεφάλαιο που διάβαζα όλο το πρωί στην βιολογία" μου ζητάει με γλυκιά φωνή.

Ω μουμπουκάκι μου όμορφο!

Θέλει την βοήθεια της μανούλας!

"Μην μου πεις ότι μας διέκοψες για αυτόν τον πούστη λόγο!" ωρύεται ο Άρης από πίσω μου.

Γυρνάω αστραπιαία το κεφάλι μου και κοιτάζω με ένα δολοφονικό βλέμμα τον πατέρα των παιδιών μου. "Πώς μιλάς έτσι στο παιδί?" τον ρωτάω φανερά ενοχλημένη.

Μα του το έχω πει χίλιες φορές. Ο Βύρωνας είναι ένα ιδιαίτερο παιδί. Είναι πολύ αθώος και ευαίσθητος. Δεν έχει καμία σχέση με τον Στέλιο. Πρέπει να του συμπεριφερόμαστε με τελείως διαφορετικό τρόπο σε σχέση με τα άλλα του δυο αδέλφια. Τι δεν καταλαβαίνει?

"Δεν παθαίνει τίποτα αυτός!" ο Άρης ξεφυσάει βαριά. "Μην ανησυχείς!"

"Αχ Άρη! Τι λες?" τον ρωτάω και ταυτόχρονα γυρνάω να κοιτάξω τον μικρό μου γιο. "Αγάπη μου τώρα στρώνουμε το τραπέζι. Περιμένουμε τον θείο Πάνο και μια φίλη του να έρθουν για να ξεκινήσουμε να τρώμε. Θέλεις να συνεχίσεις να διαβάσεις και λίγο από το επόμενο κεφάλαιο και να μου τα πεις όλα μαζί το βράδυ που θα πάμε στο σπίτι?" η φωνή μου ακούγεται γλυκιά.

"Καλά" μου απαντάει το μπουμπούκι μου. "Απλά να ξέρεις.. θα μας πάρει πολλή ώρα! Σου χρωστάω να σου πω και το χτεσινό κεφάλαιο!"

"Σαν πόση ώρα το κόβεις να σας παίρνει δηλαδή?" τον ρωτάει ενοχλημένος ο Άρης. "Έχουμε και δουλειές το βράδυ με την μάνα σου!"

Γυρνάω αστραπιαία και κοιτάω με ένα θανατηφόρο βλέμμα τον Άρη.

Όντως τώρα? ο άνδρας μου διαβάζει τα χείλη μου και ξεφυσάει βαριά.

"Τι δουλειές?" πετάγεται αμέσως ο Βύρωνας.

"Τίποτα τίποτα" του απαντάει με ειρωνεία ο πατέρας του. "Δεν ξέρεις από αυτά εσύ... αθώο μου παιδί!" προσθέτει και τον πιάνει με λίγη παραπάνω δύναμη από το σβέρκο του. "Προχώρα τώρα.. και μόλις σε φωνάξουμε να τσακιστείς να έρθεις στο τραπέζι! Εντάξει?" του λέει και τον ξεπροβοδίζει από την κουζίνα.

"Τρέχει τίποτα με το μικρό μας μπουμπούκι?" ρωτάω τον Άρη με το που μείνουμε οι δυο μας στην κουζίνα. Κάπως περίεργη ήταν η συμπεριφορά και των δύο τους χτες και σήμερα.

Το αγόρι μου μου ρίχνει μια φευγαλέα ματιά και παίρνει τον δίσκο με τα ποτήρια στο χέρι. "Ποιο μπουμπούκι? Αυτό όχι μόνο άνθισε.. σε λίγο θα μαραθεί κιόλας από το πολύ νερό που του ρίχνει ο παππούς του!"

"Τι εννοείς?"

"Τίποτα μωρό μου, τίποτα!" μου λέει ο Άρης και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω έξω στον κήπο.

Παρατηρώ δύσπιστη το αγόρι μου να απομακρύνεται από το οπτικό μου πεδίο.

Γιατί έχω την αίσθηση ότι κάτι μου κρύβει?

Ξεφυσάω βαριά.

Δεν μας τα λες καλά Αρούλη, δεν μας τα λες καθόλου καλά.

Άρης

"Ρε αγόρι μου" του λέω και προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον διώξω με όμορφο τρόπο από το αριστερό μου πόδι. "Ρε Ορεστάκο.. την τύχη μου μέσα.. ρε αγόρι μου άσε με να πάω τα ποτήρια στο τραπέζι! Τι έχεις γαντζωθεί από το πόδι μου και δεν με αφήνεις να περπατήσω?" ρωτάω τον πεντάχρονο γιο του ψηλού και της ξανθούλας, ο οποίος όπως με πληροφόρησε πριν από λίγο βαριέται να περπατήσει και θέλει να τον πάω σέρνοντας στο τραπέζι στον κήπο.

"Θείε! Θέλω αγκαλιά!" τσιρίζει με την παιδική του φωνή και σφίγγει ακόμη περισσότερο το κράτημα του γύρω από την αριστερή μου γάμπα. Σε αυτήν την φαινομενικά αθώα του κίνηση κοντεύουν να μου πέσουν τα 18 κρυστάλλινα ποτήρια από τον δίσκο, αλλά τελευταία στιγμή το σώζω.

Είμαι ή δεν είμαι ο καλύτερος?

Όχι πείτε μου!

"Άρη αν σου πέσουν τα καλά μου τα ποτήρια, βρες μέρος να κρυφτείς!" φωνάζει η μάνα μου από το βάθος.

Στρέφω το βλέμμα μου προς το τραπέζι και ξεφυσάω βαριά. "Αντί να κάθεστε και να κουτσομπολεύετε, δεν έρχεται κανείς να πάρει τον μικρό δαίμονα από το πόδι μου ή έστω τα ποτήρια από τα χέρια μου?" τους ρωτάω. Ε μα, από την ώρα που ήρθαμε μου έχουν πιάσει από μια καρέκλα ο Κομνηνός, η Στέλλα, ο Στέφανος senior, η Ζωίτσα, η Όλγα και ο Στέλιος και δεν έχουν σηκωθεί ούτε για κατούρημα.

"Δεν νομίζεις ότι μεγάλωσα αρκετά για να τρέχω ακόμη από πίσω σου?" με ρωτάει η μάνα μου.

"Ήσουν, είσαι και θα είσαι το μικρό μου κορίτσι για εμένα" της απαντάει με γλυκιά φωνή ο πατέρας μου και της δίνει ένα πεταχτό φιλί στο αντίστροφο της παλάμης της.

Θα ξεράσω

"Σας ακούνε και μικρά παιδιά!" τους λέω με το που φτάσω στο τραπέζι. "Ορέστη φτάσαμε.. τώρα μπορείς να με αφήσεις!" τον πληροφορώ και του χαμογελάω με δυσκολία.

Μικρέ δαίμονα της Τανζανίας.

Μα και αυτή η ξανθούλα έπρεπε να κάνει και άλλο παιδί?

Δεν της έφτανε η Όλγα?

"Έλα εδώ αγόρι μου" του λέει η Ζωίτσα και τον παίρνει στην αγκαλιά της. "Άσε τον θείο Άρη και έλα στην γιαγιά!"

"Δεν είναι εγγονός σου!" της απαντάει ενοχλημένος ο Στέλιος. "Πόσες φορές θα στο πω? Δεν έχουμε συγγένεια! Δεν είναι θείος μου ο Γιώργος! Δεν είναι ξαδέρφη μου η Όλγα!"

Μα τι μύγα τον τσίμπησε πάλι?

Κάθε φορά που αναφερόμαστε στην συγγένεια μας με την συγκεκριμένη οικογένεια ο Στέλιος γίνεται πυρ και μανία.

"Τι λόγια είναι αυτά αγόρι μου?" τον ρωτάει η Στέλλα. "Πληγώνεις κόσμο με αυτά που λες!"

"Ναι λες και τον νοιάζει!" πετάγεται η Όλγα από το πουθενά. "Τέτοιος αναίσθητος που είναι!" Στρέφω το βλέμμα μου πάνω της. Κάθεται δίπλα στον Στέλιο όμως του έχει τελείως γυρισμένη την πλάτη και μιλάει με τον Στέφανο Senior, τον πατέρα του πούστη του Μάνου.

Ο γιος μου χαμογελάει λοξά και γυρνάει να κοιτάξει την πλάτη της, η οποία είναι καλυμμένη από τα μακριά ξανθά μαλλιά της κόρης της Δώρας. Μια ξανθούλα junior. "Ποιον νομίζεις ότι αποκαλείς αναίσθητο?" την ρωτάει και βγάζει καπνούς από τα αυτιά.

"Εσένα προφανώς!" του απαντάει και δεν τον κοιτάει καν. "Και εκτός από αναίσθητος, είσαι ηλίθιος, εγωιστής και άξεστος!" προσθέτει και κατεβάζει μονορούφι ένα ποτήρι με νερό. "Γουρούνι" ψιθυρίζει την τελευταία λέξη.

"Α για να σου πω" ο Στέλιος πιάνει με δύναμη το μπράτσο της και την αναγκάζει να γυρίσει και να τον κοιτάξει. "Εγώ δεν σε έχω βρίσει ποτέ! Εντάξει?" την ρωτάει και την κοιτάει μες στα μάτια.

Κάπου το ξέρω εγώ αυτό το βλέμμα.

"Εσύ μου έχεις κάνει χειρότερα!" του απαντάει η ξανθούλα junior.

"Ποια χειρότερα? Μου λες?"

Η Όλγα του στενεύει τα μάτια της. "Να σου θυμίσω τα χτεσινοβραδινά?"

Ο γιος μου ξεροκαταπίνει. "Νόμιζα ότι το ήθελες" η φωνή του ίσα που ακούγεται πλέον και τα μάτια του εξακολουθούν να κοιτούν την Όλγα με ένα βλέμμα.. με εκείνο το βλέμμα..

Όπως ακριβώς κοιτάω εγώ την μάνα του.

Παρατηρώ την ξανθούλα. Τον κοιτάει ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που η μάνα της κοιτούσε τον ψηλό παλιά.. τότε που.. τότε που ήταν ερωτευμένη μαζί του και εκείνος συνεχώς την πλήγωνε.

"Είσαι ένας άκαρδος και άνανδρος ψευτόμαγκας!" του ψιθυρίζει η Όλγα και σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα της. "Πάω στο μπάνιο και έρχομαι" λέει και λίγο πριν απομακρυνθεί τελείως από το τραπέζι παρατηρώ τα βουρκωμένα μπλε μάτια της.

Ξεροκαταπίνω

Το μάτι μου πέφτει πάνω στην πεθερά μου. Έχει μείνει να κοιτάει με ένα ύποπτο και επικριτικό βλέμμα τον Στέλιο. "Κάτι έχουμε πει οι δυο μας" του υπενθυμίζει κάτι για το οποίο δεν έχω την παραμικρή ιδέα.

Τι τρέχει εδώ?

"Δεν μας παρατάς και εσύ λέω εγώ?" της μιλάει απότομα και σηκώνεται και αυτός όρθιος. "Επιστρέφω σε δέκα" λέει και αρπάζει τον αναπτήρα μου πάνω από το τραπέζι. Πάλι καλά που η μάνα του είναι ακόμη στην κουζίνα.

"Θα μπορούσες να τον βάλεις στην θέση του ξέρεις" επεμβαίνει ο Κομνηνός από το πουθενά. "Δεν είναι σωστό να μιλάει με αυτόν τον τρόπο στις γιαγιάδες του! Να του θέσεις κάποια όρια!"

Καρφώνω αμέσως το βλέμμα μου στα μαύρα του μάτια. "Μιλάς εσύ για όρια?" τον ειρωνεύομαι. Μπορεί να μην έχω ανοίξει ακόμη συζήτηση μαζί του όσον αφορά την επιρροή του μεγάλου Βύρωνα πάνω στον μικρό, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα το αφήσω να περάσει χωρίς να επέμβω.

"Τι εννοείς?" με ρωτάει ο πατέρας μου.

Ναι, κάνε ότι δεν καταλαβαίνεις κιόλας.

"Μαζί σου ήταν χτες ο μικρός?" μπαίνω απευθείας στο ψητό.

"Ναι, πήγαμε με την μαμά σου και άλλους δυο συναδέλφους μου από το Πανεπιστήμιο για φαγητό" μου απαντάει και ανακάθεται στην καρέκλα του.

"Περάσαμε τέλεια αγόρι μου!" παρεμβαίνει η μάνα μου η οποία αμφιβάλλω αν καταλαβαίνει γενικά τι της γίνεται. "Βέβαια ο μικρός έφυγε νωρίς από το τραπέζι, είχε να διαβάσει βιολογία μας είπε! Έπρεπε να δεις τους υπόλοιπους! Ήταν ενθουσιασμένοι με τον Βυρωνάκο μας! Τον περιμένουν πως και πως στην σχολή του χρόνου! Το γλυκό μας το αγόρι! Ξέρει να κερδίζει τις εντυπώσεις!" μιλάει για το εγγόνι της και στάζει μέλι.

Χαμογελάω λοξά και κοιτάω και πάλι τον Κομνηνό.

"Ώστε έφυγε νωρίς ε?" τον ρωτάω. Σπίτι γύρισε στις 2 και 23 ακριβώς και εκείνη την ώρα έλαβα μήνυμα από τον Κομνηνό ότι άργησαν να το διαλύσουν διότι τα χειρουργεία που έβλεπαν χτες το βράδυ ήταν άκρως ενδιαφέροντα! "Θα σε σκοτώσω!" του λέω και βγάζω αμέσως το πακέτο με τα τσιγάρα από την τσέπη του παντελονιού μου. "Δεν το έκανα παλιότερα.. να ξέρεις θα το κάνω τώρα!"

"Τον προσέχω" μου απαντάει ο πατέρας μου με την χαρακτηριστική του εκνευριστική ψυχραιμία . "Δεν διατρέχει κανέναν κίνδυνο! Μην ανησυχείς!"

"Πολύ αμφιβάλλω!" του αντιμιλάω και φυσάω τον καπνό ψηλά.

"Για πιο πράγμα?" ξαφνικά ακούγεται η φωνή της Άννας μου. Το μωρό μου ακουμπάει τα πιάτα στο τραπέζι και κοιτάει το αναμμένο τσιγάρο στο χέρι μου. "Κάτι έχουμε πει" μου ψιθυρίζει με νεύρο για να μην μας ακούσουν οι άλλοι.

"Το είχα ανάγκη μωρό μου" της εξομολογούμαι και γυρνάω και πάλι προς τον Κομνηνό. "Εκκρεμεί μια συζήτηση μεταξύ μας, να ξέρεις!" του λέω με αυστηρό τόνο και κοιτάω προς το barbeque. "Πάω στα παιδιά" ενημερώνω τους υπόλοιπους και φιλώ το κορίτσι μου πεταχτά στο στόμα. "Έρχεσαι?" την ρωτάω.

"Δεν μπορώ, πρέπει να στρώσω! Πες στην Δώρα και την Alex να έρθουν να με βοηθήσουν! Ναι αγάπη μου?" με ρωτάει με νάζι η γυναίκα μου.

"Ναι καρδιά μου!" της απαντώ και αυτήν την φορά της δίνω ένα τρυφερό και παρατεταμένο φιλί.

"Έλεος πια με εσάς τους δυο!" ξαφνικά ακούγεται η φωνή του Βύρωνα junior. "Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.. ο μπαμπάς δεν χάνει ευκαιρία να φιλάει και να αγγίζει την μαμά! Χαλαρώστε λίγο! Ειδικά τώρα που είμαστε με κόσμο!" λέει εκνευρισμένος και κάθεται με φόρα στην καρέκλα δίπλα στον παππού του.

Αλίμονο

"Με εσένα κύριε θα τα πούμε το βράδυ στο σπίτι! Πριν την βιολογία! Να ξέρεις!" τον προειδοποιώ με έναν αυστηρό τόνο στην φωνή μου.

Σκατόπαιδο.. μας κοροϊδεύει όλους τόσο καιρό!

"Τι φωνές είναι αυτές που ακούγονται?" με ρωτάει η Δώρα με το που φτάσω στο barbeque. Κάθεται πάνω στα πόδια του Γιώργου, κρατάει στα χέρια της ένα ψημένο λουκάνικο και το καταβροχθίζει με μια ξεκάθαρη ηδονή χαραγμένη στο πρόσωπο της.

"Ρε μωρό μου" ο ψηλός πιέζει τα δάχτυλά του στα γυμνά μπούτια της ξανθούλας. "Σταμάτα να τρως με τόσο πάθος το λουκάνικο.. μου ξυπνάς τα βίαια ένστικτα μου!" η φωνή του ακούγεται αισθησιακή. Η Δώρα καρφώνει αμέσως τα μπλε μάτια της στα σκατουλί του ψηλού και συνεχίζει να ρουφάει το λουκάνικο με πάθος. "Θα με πεθάνεις!" συμπληρώνει ο κολλητός μου και ξεκινάει να την φιλάει στον λαιμό.

Μωρέ και εγώ αυτό έπρεπε να κάνω τώρα με την μικρή μου, αλλά μας τα χάλασε η βιολογία κατεύθυνσης της Γ' Λυκείου.

"Σε βλέπει η κόρη σου" αποφασίζω να κάνω χαλάστρα στον ψηλό. Ε δεν θα κουτουπώνει μόνο αυτός! Από την στιγμή που δεν χουφτώνω εγώ, δεν θα χουφτώνει ούτε αυτός!

Αμέσως ο Γιώργος πετάει με φόρα την Δώρα από πάνω του και εκείνη σηκώνεται απότομα όρθια παραπατώντας. "Πας καλά?" τον ρωτάει ενοχλημένη. "Θα μπορούσα να έχω χτυπήσει!"

"Μωρό μου" η φωνή του τώρα ακούγεται πολύ γλυκιά. "Δεν θέλω να μάθει από τώρα η πριγκίπισσα μας για το σεξ"

Κοιτάω από μακρυά τον Στέλιο που έχει επιστρέψει και κάθεται μουτρωμένος πλέον στο τραπέζι. Μωρέ λες να ξέρει ήδη η Όλγα για το σεξ? Ξεφυσάω βαριά. Πρέπει να κάνω και μαζί του μια συζήτηση όταν γυρίσουμε στο σπίτι. Όσο και αν χαίρομαι που πηδάει, δεν μου φαίνεται και πολύ σωστό να στριμώχνει τις φίλες της Ζωής που έρχονται και κοιμούνται στο σπίτι μας αραιά και πού. Αν αυτό ισχύει βασικά.

Και τώρα που είπα Ζωή...

Πού χάθηκε η μικρή μου πριγκίπισσα?

Σκανάρω μια γρήγορα τον κήπο του Κομνηνού.

Πουθενά η κόρη μου.

Μα που μπορεί να πήγε?

"Δώρα, Alex, σας θέλει η Άννα στην κουζίνα να την βοηθήσετε να στρώσει!" τους μεταφέρω τα λόγια της γυναίκας μου.

"Εσένα θα σου έπεφτε ο κώλος αν έκοβες καμία σαλάτα?" η ξανθούλα με κοιτάει με σηκωμένα τα φρύδια της.

"Δεν με αφήνει το μικρό σου το ζιζάνιο να βοηθήσω την γυναίκα μου!" της ρίχνω μια σπόντα για το μικρό της το καμάρι.

"Τι σου έκανε πια ο Ορέστης?" με ρωτάει η Alex σε άπταιστα ελληνικά. "Είναι δυνατόν αυτός ο άγγελος να πειράξει τον οποιονδήποτε?"

Γυρνάω και κοιτάω τον ξανθό πρώην άγγελο της Victoria Secret. "Ναι, πειράζει, εμένα" της απαντώ κοφτά και τους κάνω νόημα να φύγουν.

"Ρε μαλάκα τι έπαθες?" με ρωτάει ο Γιώργος με το που φύγουν τα κορίτσια και προσφέρει ένα τσιγάρο από το πακέτο του.. πρώτα σε εμένα και μετά ένα στον Μάνο. "Τι τελευταίες μέρες σε βλέπω στην τσίτα"

Κοιτάω φευγαλέα τον πούστη. "Ο γιος σου την πέφτει στην κόρη μου" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία μέσα από το στόμα μου. Δεν μπορώ ούτε να το σκεφτώ.. πόσο μάλλον να το πω! Η μικρή μου πριγκίπισσα.. είναι.. είναι τόσο μικρή, αθώα και όμορφη! Δεν την θέλω με κανέναν Στέφανο Αναγνώστου! Και γενικά.. δεν την θέλω με κανένα τεντιμπόι! Έχουμε καιρό για αυτά.. κάτσε να κλείσει πρώτα τα 30!

"Αλήθεια?" με ρωτάει ο Μάνος με ξεκάθαρη χαρά στην φωνή του. "Μακάρι!" λέει και νιώθω το αίμα να βράζει μες στις φλέβες μου. "Διότι η μικρή σας, Άρη είναι καρμπόν η μάνα της και όπως όλοι θυμόμαστε από παλιά.. εε τι να λέμε τώρα! Είναι πανέμορφη πάντως! Εγώ επικροτώ!" λέει ο πούστης φυσώντας τον καπνό στο πλάι και γυρίζει τις μπριζόλες από την άλλη.

"Θες να σε σκοτώσω?" τον ρωτάω και τον κοιτάω με ένα θανατηφόρο βλέμμα. "Ο γιος σου δεν κάνει για την κόρη μου!" επιμένω και προσπαθώ με λόγια να τον πείσω. Αν πάλι οι λέξεις δεν αρκούν.. ευχαρίστως να παίξω ξύλο.

"Γιατί?" ο μαλάκας απορεί. "Όμορφο το αγόρι μου.. όμορφη η δικιά σας.. άντε μακάρι! Γιατί δεν σου κρύβω ότι φοβόμουν μην πεθάνει παρθένος με ένα βιβλίο γυναικολογίας στο χέρι!"

Παγώνω

Είπε παρθένος?

Είπε ότι φοβόταν?

Δηλαδή τώρα δεν φοβάται πια?

Δηλαδή τώρα θα σταματήσει να είναι παρθένος?

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου.

Το σώμα μου τρέμει.

Ο ιδρώτας στάζει στο μέτωπο μου.

"Η κόρη μου δεν είναι για έρωτες!" γρυλίζω και κάνω ένα βήμα πιο κοντά του. "Είναι μικρή, αθώα και άβγαλτη! Για αυτό πες στο καλομαθημένο σου να σταματήσει να την πολιορκεί!" Διότι είμαι σίγουρος ότι αυτό συμβαίνει. "Και αν δεν του το πεις εσύ με το καλό, θα του το πω εγώ με το άγριο!" τον απειλώ στα ίσα.

Κανείς δεν θα απλώσει το κουλό του στην πριγκίπισσα μου, κανείς!

Ο Μάνος χαμογελάει λοξά και βάζει και την τελευταία μπριζόλα μες στην πιατέλα. "Καλά, θα του μιλήσω" υποχωρεί.

Έτσι μπράβο!

Χαμογελάω νικητήρια που κατάφερα να του επιβληθώ και παίρνω την μια πιατέλα με τα κρέατα στα χέρια μου.

"ΘατουεξηγησωσρχικαπωςναχρησιμοποιειτοπροφυλακτικογιατικαληημικρηΙωαννουδενλεωαλλαδενθελωναγινωπαππουςαποτα44μου"

Ορίστε?

"Είπες κάτι?" γυρνάω απότομα το σώμα μου προς το μέρος του και κοιτάω ύποπτα τον πούστη που χαζογελάει με τον ψηλό.

"Όχι συμπέθερε!" μου απαντάει ο Μάνος. "Τίποτα!"

"Άμα σου χώσω κανένα λουκάνικο στον κώλο θα σου πω εγώ!" του απαντώ με νεύρο και πετάω το τσιγάρο στο τσιμέντο.

Άκου εκεί.. συμπέθερε!

"Τι έπαθες μωρό μου?" με ρωτάει το κορίτσι μου και μου κάνει νόημα να κάτσω στην καρέκλα δίπλα της στο τραπέζι.

Αφήνω την μια πιατέλα με τα κρέατα με δύναμη πάνω στο ξύλο και κάθομαι με φόρα στην καρέκλα. "Πού είναι η κόρη σου?" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός, ωστόσο το χέρι μου βρίσκει το λεπτό χεράκι της Άννας μου και το χαϊδεύω απαλά κάτω από το τραπέζι.

Κοιτάω τριγύρω μου. Είναι όλοι εδώ εκτός από τον Πάνο και την γκόμενα που θα γνώρισε σε κανένα κωλόμπαρο χτες, την Ζωή μου και τον γιο του πούστη. Εν τω μεταξύ τον τελευταίο δεν τον είδα καθόλου σήμερα. Μωρέ λες να μην ήρθε τελικά?

"Μέσα είναι κύριε Άρη! Διαβάζει για το αυριανό τεστ στην Χημεία!" πετάγεται από το πουθενά η Όλγα.

Παρατηρώ τον Στέλιο δίπλα της να χαμογελάει ύπουλα. "Μπαμπά δεν πας να την φωνάξεις? Κρίμα είναι να κρυώσουν τα κρέατα! Δεν τρώγεται το ξύγκι αν δεν είναι ζεστό!"

Ναι αλλιώς η Ζωή θα το φάει. Πέντε αγγουράκια και δυο μπουκιές φιλέτο κοτόπουλο θα τσιμπολογήσει με τα χίλια ζόρια.. και αυτό επειδή θα φωνάξω εγώ.

"Αγάπη μου άσε θα πάω εγώ" παρεμβαίνει η Άννα μου την ώρα που πάω να σηκωθώ για να ειδοποιήσω την Ζωή ότι τρώμε. "Εσύ πάρε καλύτερα τον Πάνο τηλέφωνο και ρώτα τον πού είναι αυτός και η φίλη-"

"Να 'μαστε και εμείς!" ξαφνικά ακούγεται η φωνή του άλλου μου κολλητού και γυρνάω να τον κοιτάξω. "Δεν πιστεύω να ξεκινήσατε την μάσα χωρίς εμάς!" αναφωνεί χαρούμενος και αφήνει το κράνος της μηχανής του στο μικρό τραπεζάκι δίπλα.

"Νονεεεεεεεεεε!" φωνάζει ο Σπύρος και τρέχει πάνω του να τον αγκαλιάσει.

Εκείνη την στιγμή βρίσκω λίγο χρόνο να κοιτάξω την κοπέλα που αποφάσισε ο μαλάκας να πηδήξει χτες το βράδυ και σήμερα να την φέρει στο καθιερωμένο κυριακάτικο τραπέζι για να ντερλικώσει. Αρχικά το μάτι μου πέφτει πάνω στα γυμνά της πόδια.. είναι καλλίγραμμα δεν λέω, αλλά της Άννας μου εννοείται πως είναι καλύτερα.. και πιο λεπτά και πιο μακριά.. το κοντό της μαύρο φόρεμα τελειώνει λίγο κάτω από τον κώλο της και το βυζί της είναι σε κοινή θέα. Το βυζί της Άννας μου εννοείται πως είναι καλύτερο! Και πιο μεγάλο και πιο στητό και πιο-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Μόλις το μάτι μου έπεσε πάνω στο πρόσωπο της και στα κόκκινα μακριά μαλλιά της.

"Σουζάνα?" το όνομα της βγαίνει με δυσκολία μέσα από το στόμα μου και η 25χρονη κοπέλα μπροστά μου με κοιτάει με περιέργεια.

"ΓΝΩΡΊΖΕΣΤΕ?" φωνάζει η Άννα μου που στέκεται όρθια δίπλα μου.

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και κοιτάω τον μικρό μου γιο. Αυτήν την κοπέλα δεν μου έδειξε χτες στην φωτογραφία? Ναι σίγουρα! Αυτήν ήταν!

Ο Βύρωνας junior παραμένει απαθής στα γεγονότα και το μόνο που κάνει είναι να χαμογελάει λοξά. "Χαίρω πολύ, Βύρωνας" της λέει τέρμα ψύχραιμος και της δίνει το χέρι του.

Η Σουζάνα κοκκινίζει ελαφρά και ανταποδίδει την χειραψία.

"ΆΡΗ ΚΆΤΙ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ!" η γυναίκα μου εξακολουθεί να φωνάζει. "ΤΗΝ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΤΗΝ ΚΟΠΈΛΑ?" επιμένει.

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ!

Γιατί επιμένει?

Τώρα τι θα της πω?

Ότι είναι το τρίτο μουνί που πηδάει ο μικρός μας γιος ενίοτε τα Σαββατοκύριακα?

Δεν θα το αντέξει.. όχι δεν θα το αντέξει!

Εδώ την πρώτη φορά που αντιλήφθηκε ότι ο Στέλιος πηδάει, την είχα με Tavor πρωί μεσημέρι βράδυ! Δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι το πρώτο της μπουμπούκι μεγάλωσε.. και μάλιστα μιλάμε για τον Στέλιο.. που κλειδωνόταν από μικρός στο μπάνιο με τις ώρες. Που το ιστορικό στο laptop του ήταν μονίμως γεμάτο από βιντεάκια στο youporn. Αν μη τι άλλο, μας είχε προετοιμάσει. Μας έστελνε σημάδια από νωρίς.

Ο Βύρωνας όμως ήταν πολύ προσεκτικός. Ποτέ δεν έδωσε τέτοιου είδους δικαιώματα. Και χτες τον πίεσα πολύ για να μου μιλήσει. Και, γαμώ το κέρατο μου μέσα, μου ζήτησε να μην μιλήσω σε κανέναν άλλον! Δεν θέλω να χάσω την εμπιστοσύνη του! Θέλω να μπορεί να μου ανοίγεται! Πώς να της μιλήσω? Και αν το κάνω να της πω τι ακριβώς?

Γαμώ γαμώ γαμώ!

Δεν θέλω να στεναχωριέται γαμώ!

"Άρη περιμένω μια απάντηση" η φωνή της πλέον έχει κατέβει μερικές οκτάβες. "Σε ρώτησα κάτι και περιμένω μια απάντηση" με το χέρι της με αναγκάζει να γυρίσω το πρόσωπο μου και να την κοιτάξω. "Την κοπέλα από πού την γνωρίζεις?"

"Καρδούλα μου" της λέω με τρυφερή φωνή και σηκώνομαι όρθιος. Πλησιάζω τα χείλη μου στα δικά της και της δίνω ένα πεταχτό φιλάκι στα υπέροχα ροζ χειλάκια της. "Ψυχή μου εσύ" της χαμογελάω τρυφερά. "Πάω να φωνάξω την μικρή" την ξαφνιάζω και τρέχω αμέσως μες στο σπίτι για να βρω την Ζωή.

"Άρη πού νομίζεις ότι πας?" φωνάζει η Άννα μου. Γαμώ! Γιατί με ακολουθεί? "Σταμάτα να τρέχεις και δώσε μου μια ειλικρινή απάντηση!" συνεχίζει να με ακολουθεί!

Πούστη Δία, γαμώ!

Τι θα κάνω?

Επιταχύνω λίγο το βήμα μου και ανοίγω την πόρτα από το παλιό μου δωμάτιο.

Κανείς

"Άρη, μα τω Θεώ! Αν ισχύει αυτό που περνάει από το μυαλό μου, θα σε χωρίσω κακομοίρη μου! Θα ζητήσω διαζύγιο!" η Άννα ανεβαίνει με νεύρο τις σκάλες.

Παγώνω

Διαζύγιο είπε?

"Εμείς οι δύο, μωρό μου, δεν θα χωρίσουμε ποτέ των ποτών!" της απαντώ με νεύρο και ταυτόχρονα ανοίγω την πόρτα από τον ξενώνα.

Ακούς εκεί.. νομίζει η μικρή πρασινομάτα ότι μπορεί να με ξεφορτωθεί τόσο εύκολα! Αφού της το έχω πει! Μαζί θα γεράσουμε! Θα κοιμόμαστε μέχρι τα 100 μας αγκαλιά! Στο ίδιο κρεβάτι! Κάτω από το ίδιο πάπλωμα! Θα της λέω κάθε μέρα πόσο την αγαπάω! Πόσο την λατρεύω! Και πόσο ερωτευμένος είμαι μαζί της!

Κοιτάω μέσα στον ξενώνα.

Τίποτα και εδώ.

"Ακούς εκεί! Διαζύγιο!" μονολογώ και ακουμπάω το χέρι μου στο πόμολο της πόρτας από το δωμάτιο των γονιών μου.

Αμέσως νιώθω το χέρι της Άννας μου να με σταματάει λίγο πριν μπω μέσα.

Γυρνάω και την κοιτάω βαθιά μες στις πράσινες χάντρες που έχω ερωτευτεί όσο τίποτε άλλο στον κόσμο.

"Θα μου πεις από πού την ξέρεις?" με ρωτάει και παρατηρώ ότι το κάτω χείλος της τρέμει.

Πούστη Δία, γαμώ

Τι θα κάνω?

Ανοίγω το χερούλι και κάνω να μπω στο δωμάτιο αλλά η Άννα μου με εμποδίζει και πάλι από το να εισέλθω μες στο ξένο υπνοδωμάτιο.

"Αν αντιληφθώ ότι ο κολλητός σου σε παρασέρνει και συχνάζετε σε κωλόμπαρα τα ελάχιστα σαββατόβραδα που βγαίνεις μαζί του θα-"

Δεν την αφήνω να ολοκληρώσει και ανοίγω διάπλατα την πόρτα.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στο κρεβάτι του Κομνηνού και της Στέλλας και-

Παγώνω

Παγώνω

Παγώνω

Η καρδιά μου χάνει 25 χτύπους στην σειρά.

Το στομάχι μου ανακατεύεται.

Νιώθω ένα ψυχοπλάκωμα στο στήθος μου.

"Μπαμπά?" με ρωτάει η κόρη μου με γουρλωμένα μάτια.

Νιώθω τα άκρα μου να μουδιάζουν.

Το κεφάλι μου βουίζει.

Το οπτικό μου πεδίο σκοτεινιάζει.

"Λίγο νερό" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

"Άρη μου είσαι καλά?" η Άννα μου ακούγεται ανήσυχη. "Θέλεις να κάτσεις μωρό μου?" Νιώθω ένα χέρι να τυλίγεται γύρω από την μέση μου. "Έλα να ακουμπήσεις λίγο στο κρεβάτι"

Σε ποιο κρεβάτι εννοεί? Σε αυτό που μόλις πριν από λίγα δευτερόλεπτα είδα την κόρη μου, την 16χρονη πριγκίπισσα μου να μπαλαμουτιάζεται με τον 17χρονο γιο του πούστη του Μάνου?

"Λίγο νερό σας είπα!" πλέον η φωνή μου βγαίνει με περισσότερο δυναμισμό από μέσα μου.

"Πάω εγώ μπαμπάκα μου!" ακούγεται η φωνή της Ζωής.

Ξαφνικά το οπτικό μου πεδίο ξεθολώνει και κοιτάω αμέσως την κόρη μου μέσα στα καταπράσινα μάτια της.

Έχει βουρκώσει.

Και έχει κοκκινίσει.

Ανασαίνω βαριά και κοιτάω την αμφίεση της. Τα κουμπιά από το λευκό της πουκάμισο είναι όλα ξεκουμπωμένα και από μέσα φαίνεται ξεκάθαρα το ροζ δαντελένιο σουτιέν της. Ευτυχώς το παντελόνι της είναι στην θέση του.

Στρέφω το βλέμμα μου στο ξανθό αγόρι που στέκεται από πίσω της. Φοράει μόνο το τζιν του και ο κορμός του είναι γυμνός. Το μάτι μου πέφτει φευγαλέα στην μαύρη μπλούζα που είναι στο πάτωμα και γυρνάει και πάλι στο κατακόκκινο πρόσωπό του.

Με το κοριτσάκι μου ρε τεντιμπόι?

"Εξαφανίσου εσύ" ο τόνος μου ακούγεται κοφτός.

Ο Στέφανος ξεροβήχει. "Κύριε Άρη εγώ-"

"Είπα.Εξαφανίσου" τον διακόπτω και τον κοιτώ κατάματα.

Ο μικρός ξεροκαταπίνει και παίρνει όπως όπως την μπλούζα του από το πάτωμα.

Το επόμενο δευτερόλεπτο είμαστε η Άννα μου, η κόρη μου και εγώ στο υπνοδωμάτιο των γονιών μου.

"Άννα έξω" της λέω και κοιτάω την Ζωή κατάματα.

Το κορίτσι μου παίρνει μια βαθιά αναπνοή και αγγίζει το μπράτσο μου με το λεπτό χεράκι της. "Μήπως μωρό μου να κάτσουμε και οι τρεις να το συζητήσουμε?" η φωνή της ακούγεται απαλή.

Σηκώνομαι απότομα από το κρεβάτι και ανοίγω τη πόρτα του δωματίου. "Θέλω να πω πρώτα δυο κουβέντες με την κόρη μου" ο τόνος μου είναι πιο κοφτός από ποτέ άλλοτε.

Η Άννα μου κοιτάει με ένα άγριο βλέμμα την Ζωή και της κάνει νόημα να κουμπώσει το πουκάμισό της. "Θα σας περιμένω κάτω" μου λέει το κορίτσι μου και βγαίνει άκεφα από το δωμάτιο.

Στρέφω το βλέμμα μου πάνω στην κόρη μου. Έχει μείνει όρθια δίπλα από το κρεβάτι με κουμπωμένο πλέον πουκάμισο να κοιτάει το πάτωμα με σκυμμένο το κεφάλι της.

Μάλιστα

"Και τώρα οι δυο μας, δεσποινίς Ιωάννου" 

Άρης

"Χτες κάναμε μια κουβέντα οι δυο μας" της υπενθυμίζω και συνεχίζω να βηματίζω πάνω κάτω στο δωμάτιο των γονιών μου. "Θυμάσαι τι μου είπες?" ρωτάω την κόρη μου και δεν την κοιτάω καν. Δεν μπορώ, όχι ότι δεν θέλω. Απλά.. κάθεται στο κρεβάτι.. πάνω στο οποίο.. πριν λίγο..

Ξεροκαταπίνω

Νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος.

Η καρδιά μου φτερουγίζει.

Κρύος ιδρώτας με λούζει εδώ και ώρα.

"Κάτι σε ρώτησα!" ανεβάζω ελάχιστα τον τόνο της φωνής μου.

Σιωπή

Στρέφω αργά το πρόσωπο μου και την κοιτάω δειλά δειλά.

Η Ζωή μου κάθεται στην άκρη του γαμημένου του κρεβατιού με τα χεράκια της ανάμεσα στα γόνατά της και το κεφάλι της σκυμμένο. Δεν μπορώ να δω το πρόσωπό της, ούτε τα πράσινα μάτια της, αλλά από τους λυγμούς της καταλαβαίνω ότι σιγοκλαίει εδώ και ώρα.

Άμυαλο πλάσμα

"ΧΤΕΣ ΣΕ ΡΩΤΗΣΑ ΑΝ ΕΧΕΙΣ ΑΓΟΡΙ ΚΑΙ ΤΙ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΣ?" της υψώνω τον τόνο της φωνής μου από την στιγμή που δεν απαντάει.

Σιωπή

Και πάλι αυτή η γαμημένη σιωπή.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σταματάω να βηματίζω.

"Πόσο καιρό τα έχετε?" οι φωνές δεν βοηθάνε, το λέει και η Άννα μου.

Η κόρη μου σκουπίζει με το χέρι της τα μάτια της και ξεφυσάει βαριά. "Όχι πολύ" ψιθυρίζει.

"Πιο δυνατά να μιλάς! Στα έχω μαζεμένα νεαρή μου!" την επιπλήττω. Αναρωτιέμαι πόσο καιρό με έχει φλομώσει στην μπαρούφα. Λες να υπάρχουν και άλλα μυστικά που μου κρύβει?

Παγώνω

Αναθεματισμένες γυναίκες!

Και αυτή και η μάνα της!

Από εκείνη κληρονόμησε το ψέμα!

Ίδιες είναι!

Ίδιες!

"Μπαμπάκα μου, μήπως να αφήναμε στην άκρη το όλο θέμα και-"

"ΠΌΣΟ.ΚΑΙΡΟ.ΒΓΑΙΝΕΙΣ.ΜΕ.ΤΟΝ.ΣΤΕΦΑΝΟ" χέστηκα για το τι λέει η Άννα για τις φωνές. Από σήμερα θα κάνω εγώ κουμάντο στο σπίτι μας. Τελεία και παύλα. "ΚΑΙ ΚΌΨΕ ΤΑ ΜΠΑΜΠΑΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΟΥ!"

Θα με πεθάνει.

Ακόμη μια πρασινομάτα έχει βαλθεί να με στείλει στον τάφο μου μια ώρα αρχύτερα.

"Πέντε μήνες" ψιθυρίζει η Ζωή.

Παγώνω

"Πέντε μήνες?" επαναλαμβάνω τα λόγια της και νιώθω την καρδιά μου να σπάει.

Πέντε μήνες έχει σχέση με τον γιο του πούστη του Μάνου?

Στην τελική.. είναι μόλις 16 χρονών!

Τι σχέση είναι αυτή?

Και τι κάνουν ακόμη δεν βγήκαν από τα αυγά τους?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Και εδώ και πέντε μήνες πώς μπορείς να λες ψέματα και σε εμένα και στην μάνα σου?" την ρωτάω και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να διατηρήσω την ψυχραιμία μου.

Η Ζωή παίρνει μια βαθιά εισπνοή και τρίβει αμήχανα τα πόδια της. "Απλά.. απλά.. μπαμπάκα μου το ήξερα ότι θα είχες πρόβλημα και.. και.. η μαμά.. το.. το ξέρει.. δηλαδή.. εκείνη.. δεν.. δεν ήθελα να της το πω, αλλά μας πέτυχε μια μέρα να.." η κόρη μου ξεροβήχει "μας είδε σε μια καφετέρια στο εμπορικό και αναγκάστηκα να της το πω" μου αποκαλύπτει και συνεχίζει να κοιτάει το πάτωμα.

Χαμογελάω λοξά.

Θα την σκοτώσω.

Πρώτα αυτήν και μετά την κόρη της!

Αφού έχουμε πει ότι θα λέμε τα πάντα για ότι αφορά τα παιδιά μας!

Πώς τόλμησε να μου κρύψει κάτι τέτοιο?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Και τι κάνετε με τον Στέφανο αυτούς τους πέντε μήνες που.." κλείνω τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά.. "που είστε σε.. σε.. σε.." ω Θεέ μου, αυτό είναι δύσκολο. "Που είστε μα.. μα.. μα.." Ξεροβήχω. "ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΓΑΜΗΜΈΝΗ ΤΗΝ ΣΧΈΣΗ?" ωρύομαι και ανοίγω απότομα τα μάτια μου.

Ε δεν άντεξα.

44 χρονών άνθρωπος είμαι.

Μεγαλώνω και η υπομονή μου φθίνει με τον καιρό.

"ΜΠΑΜΠΆ!" φωνάζει η Ζωή και στρέφει απότομα τα πράσινα μάτια της πάνω στα δικά μου. "Πώς μιλάς έτσι?" με επιπλήττει?

Νομίζει ότι είναι σε θέση να μου κάνει παρατηρήσεις?

Η Ζωή μου?

Που έχει σχέση ακόμη δεν βγήκε από το αυγό?

"ΝΑ ΣΟΥ ΘΥΜΊΣΩ ΌΤΙ ΠΡΙΝ ΜΙΣΉ ΏΡΑ ΣΕ ΈΠΙΑΣΑ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΌΜΕΝΟ ΠΆΝΩ ΣΤΟ ΚΡΕΒΆΤΙ ΤΩΝ ΠΑΠΠΟΎΔΩΝ ΣΟΥ?" οι λέξεις βγαίνουν χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου και.. γαμώ την πουτάνα μου γαμώ..

Η μικρή μου η πριγκίπισσα έχει σχέση!

Σ Χ Ε Σ Η

Και η συνειδητοποίηση πονάει..

Πολύ

Η Ζωή γουρλώνει αμέσως τα μάτια της και με κοιτάει με το στόμα ορθάνοιχτο. "Ξεχάσαμε να κλειδώσουμε την πόρτα" μου ψιθυρίζει.

Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

"ΚΑΙ ΤΙ ΣΚΟΠΟ ΕΊΧΑΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕ ΚΛΕΙΔΩΜΈΝΗ ΤΗΝ ΠΌΡΤΑ ΔΥΟ ΜΩΡΑ?" την ρωτάω ευθύς αμέσως.

"Τίποτα" μου απαντάει στο καπάκι και χαμηλώνει και πάλι το βλέμμα της.

Αναστενάζω βαριά και ξεκινάω να τρίβω το μέτωπο μου. "Τι τίποτα?" την ρωτάω και δεν μπορώ να ηρεμήσω.

Γαμώ, θέλω τσιγάρο.

Πούστη Δία, γαμώ.

Σιωπή

Η Ζωή κοιτάει και πάλι το γαμημένο το πάτωμα και τα χέρια της τρίβουν αμήχανα τα μπούτια της πάνω από το τζιν ύφασμα που φοράει.

Και ξανά σιωπή

"Δεν μου αρέσει που σου κάνω ερωτήσεις και δεν απαντάς!" η φωνή μου ακούγεται πιο αποφασιστική. Θέλω διευκρινίσεις και τις θέλω τώρα!

"Τι θέλεις να μάθεις?" συνεχίζει να ψιθυρίζει η κόρη μου.

"Τι κάνετε με τον Στέφανο σε αυτήν την υποτιθέμενη σχέση, 16 χρονών μωρά"

"Εγώ είμαι 16 μισό, και ο Στέφανος 17 χρονών και 8 μηνών!" με διορθώνει η μικρή πρασινομάτα.

"Στα αρχ-" ξεροβήχω. "Άλλο σε ρώτησα"

"Μπορείς να επαναλάβεις μπαμπάκα μου την ερώτη-"

"ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ ΤΟΥΣ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥΣ ΠΕΝΤΕ ΜΗΝΕΣ" ε δεν υποφέρεται πια.

"Πάμε σινεμά"

"Μόνο?"

"Και για πίτσα μετά" ελπίζω από το ί να μην είναι ου στην λέξη πίτσα. Όλα τα άλλα μπορώ να τα αντέξω, αλλά αυτό όχι.

"Κάτι άλλο πέρα από ταινίες και πίτσες?" επιμένω. Σήμερα θα τα μάθω όλα. Όλα όμως.

"Πάμε και για καφέδες, μερικές φορές" παραδέχεται η μικρή μου κόρη.

"Μόνο για καφέδες?"

"Και για ποτά με τους υπόλοιπους της παρέας"

Αναστενάζω βαριά. "Όλα αυτά που μου λες είναι πολύ γενικά!" την κοιτάω ύποπτα. "Οι δυο σας.. δεν βρίσκεστε καθόλου?"

"Τι εννοείς?" με ρωτάει και με κοιτάει με ξεκάθαρη απορία στα κόκκινα από το κλάμα μάτια της. "Δεν σε καταλαβαίνω"

Ώστε δεν με καταλαβαίνει.

Καλό αυτό.

"Εννοώ μωρό μου.."

Ξεφυσάω

Ο Μάνος μένει δυο τετράγωνα δίπλα μας.. και ξέρω ότι λείπει σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο από την Αθήνα διότι πηγαίνει σε κάτι συνέδρια του κώλου και παίρνει και την Alex μαζί του. Άρα αυτό σημαίνει ότι ο μικρός τεντιμπόις έχει το σπίτι δικό του.

"Πέρα από τα.. τα.. τα φιλιά που είδα πριν" η φωνή μου σπάει. Γαμώ, αυτό είναι δύσκολο! Ακατόρθωτο σχεδόν. "Έχετε κάνει κάτι παραπάνω?"

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή.

Η Ζωή παγώνει αμέσως. Τα πράσινα μάτια της με κοιτούν με φόβο και η ανάσα της κόβεται στην στιγμή.

Σιωπή

"Τι παραπάνω?" η φωνή της φτάνει με τεράστια δυσκολία στα αυτιά μου. Τώρα ξεκίνησε και να τρέμει.

Μάλιστα

Ξεφυσάω βαριά και κάθομαι στα γόνατα μου μπροστά της. "Απαιτώ να μάθω μέχρι που το έχετε φτάσει στο.. στο.. ερωτικό.." το μέτωπο μου ιδρώνει. "Σε αυτό το κομμάτι της σχέσης σας τέλος πάντων! Τι έχετε κάνει πέρα από τα φιλιά?"

"ΜΠΑΜΠΆ!" φωνάζει η κόρη μου και καλύπτει το πρόσωπο της με τα χεράκια της. "Τι.. τι.. με.. ρω.. ρωτάς...?" συλλαβίζει τις λέξεις μία μία και ανάμεσά τους αφήνει ελεύθερους τους νέους της λυγμούς.

Ναι, τώρα τι με ρωτάς ενώ χτες μου έλεγε ότι θα πεθάνει παρθένα!

Μα πόσο δούλεμα έχω φάει τον τελευταίο καιρό?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Πες μου πριγκίπισσα μου" την παίρνω με το καλό και τοποθετώ τα χέρια μου στο κεφαλάκι της. Αυτό το κεφαλάκι που πριν από λίγη ώρα θα χάιδευε και θα φιλούσε ο ηλίθιος απόγονος του πούστη του Μάνου!

Νιώθω το αίμα να βράζει στις φλέβες μου.

Η αναπνοή μου αυξάνεται σε βάθος και σε συχνότητα.

Εισπνοή

Εκπνοή

Πρέπει να ηρεμήσω.

"Κοριτσάκι μου όμορφο" η φωνή μου ακούγεται πολύ γλυκιά. "Πες μου" την παρακαλάω και την κλείνω στην αγκαλιά μου. "Πες στον μπαμπάκα που σε αγαπάει πολύ.. τι.. τι.. τι έχετε κάνει με τον Στέφανο?"

Νιώθω την κόρη μου να τρέμει ολόκληρη στην αγκαλιά μου. "Αυτήν δεν είναι μια συζήτηση που αρμόζει να την κάνουν μπαμπάς και κόρη" ψιθυρίζει η πριγκίπισσα μου.

Επίσης δεν αρμόζει να μπαλαμουτιάζεσαι με τον τεντιμπόι στο κρεβάτι του παππού σου, αλλά το έκανες, σκέφτομαι όμως δεν της το λέω. Προέχει κάτι άλλο την δεδομένη στιγμή.

"Δεν θα σε μαλώσω" της λέω την αλήθεια.

Ότι και αν μου παραδεχτεί δεν θα την τιμωρήσω. Δεν θα την πληρώσει το κοριτσάκι μου! Είμαι σίγουρος ότι ΑΝ, λέμε ΑΝ, έχει συμβεί κάτι.. νιώθω το στομάχι μου να γίνεται κόμπος.. αυτός ο ελεεινός θα ευθύνεται.. η καρδιά μου πάει να σπάει.. θα το πίεσε το κοριτσάκι μου.. σίγουρα.. το καλομαθημένο παιδί του πούστη.. το αίμα βράζει στις φλέβες μου.. άμα τον πιάσω στα χέρια μου..

"Έχετε ολοκληρώσει τις σχέσεις σας?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Σιωπή

Ξεροκαταπίνω

"Ότι και αν μου πεις δεν θα σε μαλώσω, στο υπενθυμίζω" της λέω και χαϊδεύω τα μακριά σκούρα καστανά μαλλιά της. "Απλά θέλω την αλήθεια μωρό μου"

Ακούω την Ζωή να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά μου.

Αυτό ήταν.

Είμαι σχεδόν σίγουρος.

Αναστενάζω βαριά και σφαλίζω δυνατά τα μάτια μου.

ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ

"Πες μου μου κοριτσάκι μου" την προτρέπω να μου το επιβεβαιώσει και στο μυαλό μου κάνω εικόνα τα βασανιστήρια που θα υποστεί το τεντιμπόι της διπλανής πόρτας.

"Και.. και.. μπαμπά μου" η Ζωή με αγκαλιάζει σφιχτά. "Και εγώ.. να.." μου λέει ανάμεσα στα αναφιλητά της. "Έγινε και με την δι-"

"ΑΥΤΟ.ΗΤΑΝ.ΣΗΜΕΡΑ.ΘΑ.ΦΤΥΣΕΙ.ΤΟ.ΓΑΛΑ.ΠΟΥ.ΒΥΖΑΞΕ"

Άννα

"Τι κάνουν τόση ώρα πάνω?" αναρωτιέται φωναχτά ο Στέφανος και πηγαινοέρχεται πάνω κάτω στο γκαζόν.

"Βρε μωρό μου" η Alex του κάνει νόημα να κάτσει στην καρέκλα του. "Τι σε έχει πιάσει από την ώρα που κατεβήκατε με την Άννα από πάνω και δεν βρίσκεις ηρεμία? Κάτσε κάτω να φας μια μπουκιά σαν άνθρωπος! Μισός έχεις μείνει!"

"Αχ παράτα με και εσύ ρε μάνα!" Ο φίλος της κόρης μου κοιτάει το παράθυρο του δωματίου του Κομνηνού και της Στέλλας. Μπορεί να είναι κλειστό, αλλά πού και πού ακούγεται η φωνή του Άρη μου. Η άγρια φωνή του Άρη μου. Ελπίζω μόνο να μην κλάψει πολύ το μπουμπουκάκι μου. Ο Στέφανος σταματάει απότομα να περπατάει και γυρνάει το κεφάλι του να με κοιτάξει. "Είναι καλή ιδέα να πάω πάνω να δω τι γίνεται?" με ρωτάει.

"Όχι" του το ξεκαθαρίζω. Όπως του το ξεκαθάρισε και ο Άρης πριν. "Άστους να μιλήσουν.. έχουν ένα ιδιαίτερο δέσιμο και-"

"Μπορώ να πάω και εγώ να του εξηγήσω" ο ξανθούλης γιος του κολλητού μου επιμένει. "Την αγαπάω πολύ την κόρη σας και θέλω να-"

"ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΉΣΕΙΣ ΝΑ ΛΕΣ ΤΈΤΟΙΕΣ ΜΑΛΑΚΊΕΣ ΓΙΑ ΑΓΑΠΕΣ ΚΑΙ ΠΟΥΤΣΕΣ ΜΠΛΕ?" τον διακόπτει ο Βύρωνας και σηκώνεται απότομα όρθιος από την καρέκλα του.

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Μαλακίες είπε? Πούτσες μπλε?

Το αθώο μου μπουμπούκι?

Πρώτη φορά τον ακούω να βρίζει!

"Βύρωνα στο ξεκαθάρισα από την πρώτη στιγμή που μας έπιασες μαζί, ότι την βλέπω σοβαρά και ότι δεν πρόκειται να κάνω πίσω, όσες απειλές και αν εκλάβω τόσο από εσένα, όσο και από το Στέλιο" του λέει με κοφτό τόνο και τον κοιτάει έντονα μες στα μάτια.

Για μισό.. ποιος απείλησε ποιον?

"ΤΗΝ ΒΛΈΠΕΙΣ ΣΟΒΑΡΑ?" ωρύεται ο Μάνος και σηκώνεται όρθιος από την δική του καρέκλα. "Τι λες αγόρι μου ακόμη δεν έδωσες Πανελλήνιες?"

Ο Στέφανος στρέφεται προς τον πατέρα του. "Την αγαπάω και με αγαπάει" δηλώνει και ανασηκώνει τους ώμους του. "Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να την παντρευόμουν αύριο κιόλας" οι λέξεις φεύγουν με τόση ευκολία από το στόμα του, σαν να μας ανακοινώνει το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο.

Αχ Στέφανε, να ζήσουμε να σε θυμόμαστε.

"ΜΟΝΟ ΠΑΝΩ ΑΠΌ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΜΟΥ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΤΗΝ ΑΔΕΡΦΗ" πλέον σηκώνεται και ο Στέλιος από την καρέκλα του. "ΔΕΝ ΕΒΑΛΕΣ ΜΥΑΛΟ ΜΕ ΤΟΣΟ ΞΥΛΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΔΩΣΑ ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ? ΜΉΠΩΣ ΘΕΣ ΝΑ ΦΑΣ ΚΑΙ ΆΛΛΕΣ?"

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?

"ΠΟΙΟ ΞΎΛΟ?" λέμε με μια φωνή με την Alex και σηκωνόμαστε και οι δύο όρθιες.

"Εσύ μου είχες πει ότι τις μελανιές στο σώμα σου και στο πρόσωπο σου τις απέκτησες μετά από έναν αγώνα στο box!" η Alex κοιτάει τον γιο της με ένα αυστηρό βλέμμα. "Ψέμματα έλεγες?"

Η καρδιά μου

"ΣΤΈΛΙΟ ΤΙ ΑΚΟΎΩ?" στρέφομαι απότομα στον μεγάλο μου γιο. "ΕΠΑΙΞΕΣ ΞΥΛΟ ΜΕ ΤΟΝ ΦΊΛΟ ΤΗΣ ΑΔΕΡΦΗΣ ΣΟΥ?" τα μάτια μου πετάνε σπίθες.

"Και λίγες του έριξε!" παρεμβαίνει ο Βύρωνας. "Μαμά σου εξηγούμε ότι ο τύπος δεν έπαιρνε από λόγια!" το μικρό μου μπουμπουκάκι έχει κοκκινίσει από τα νεύρα του. "Έτσι και έχεις απλώσει τα βρωμόχερα σου πάνω στην Ζωή, πέθανες!" απειλεί τον Στέφανο. Τον απειλεί και μπροστά μου.

Θα τρελαθώ!

"Βύρωνα, από που τα έμαθες εσύ αυτά?" τον ρωτάω με γουρλωμένα μάτια. Αυτός μέχρι πριν δυο ώρες ήταν με το βιβλίο Βιολογίας στο χέρι.

"Εμένα άλλο με καίει" ο Μάνος κάθεται και πάλι στην καρέκλα του. "Το προφυλακτικό ξέρεις να το χρησιμοποιείς? Ή θα γίνω παππούς πάνω στο άνθος της ηλικίας μου?"

"Αν δεν ξέρει, να του το δείξει ο Βύρωνας" πετάγεται από το πουθενά η Σουζάνα. "Ούτε που το καταλαβαίνεις πότε το έχει φορέσει"

Παγώνω

Κοιτάω την κοκκινομάλλα φίλη του Πάνου.

Τι λέει?

"ΠΟΙΟΝ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΔΥΟ ΒΥΡΩΝΕΣ ΕΝΝΟΕΙΣ?" η πεθερά μου σηκώνεται αμέσως από την καρέκλα της. "Κομνηνέ το καλό που σου θέλω!" λέει και κοιτάζει με θυμό τον πεθερό μου.

"Τι λες κορίτσι μου?" ο Βύρωνας senior σηκώνεται αργά αργά από την καρέκλα και αγκαλιάζει την Στέλλα. "Έχω εγώ μάτια για άλλη?" την ρωτάει και την κοιτάει με τρυφερότητα στα μάτια.

Ξεροκαταπίνω

Αυτό ένα πράγμα σημαίνει.

"Βύρωνα?" η φωνή μου ίσα που ακούγεται. Στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου στο μικρό μου μπουμπουκάκι και τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά. "Από που γνωρίζεστε με την κοπέλα?" τον ρωτάω και τρέμω ολόκληρη.

Αυτός.. είναι.. ο Βυρωνάκος μου.. το μικρό μου το μπουμπούκι.. το πιο αθώο μου παιδί από όλα.. το αγοράκι μου το όμορφο.. το πιο άβγαλτο.. το πιο.. το πιο.. ήταν το πιο ευαίσθητο αγγελούδι μου.

"Σίγουρα θα τον πήγε ο αδερφός του στα κωλόμπαρα που συχνάζει!" πετάγεται μετά από ώρα η Όλγα.

"Εσένα τώρα ποιος σου μίλησε?" της επιτίθεται ο μεγάλος μου γιος. "Και για χιλιοστή φορά ΔΕΝ.ΠΑΩ.ΣΕ.ΚΩΛΟΜΠΑΡΑ"

Πάλι καλά

"Μα φυσικά!" του απαντάει αμέσως η Όλγα. "Εσύ έχεις άλλο σύστημα! Βρίσκεις μια παρθένα πρωτοετίνα από το Χημικό στο facebook, της την πέφτεις, την ξεπαρθενεύεις και το ίδιο βράδυ με στριμώχνεις στην κουζίνα του σπιτιού σου και απαιτείς να κάνουμε σεξ κιόλας!"

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κρατάω.

Αν εννοεί αυτό που καταλαβαίνω...

ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΧΤΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ ΜΟΥ?

"Μπαμπά τι είναι το σεξ?" η παιδική φωνή του Σπύρου είναι το κερασάκι στην τούρτα.

"ΔΩΡΑ ΤΙ ΑΚΟΥΩ?" ωρύεται ο Γιώργος και τοποθετεί το ένα του χέρι στο στήθος του. Κακός οιωνός αυτό..

"Τίποτα αγάπη μου!" τον καθησυχάζει η φίλη μου και τον αγκαλιάζει δειλά δειλά.

"ΤΙ ΤΊΠΟΤΑ?" την ρωτάει και απομακρύνει την κολλητή μου όπως όπως από πάνω του. "ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΖΗΤΑΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ ΝΑ ΚΟΙΜΑΤΑΙ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ ΖΩΉΣ?" φωνάζει και σηκώνεται απότομα από την καρέκλα. "ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΣΤΡΙΜΩΧΝΕΙ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΣΤΙΣ ΚΟΥΖΙΝΕΣ?" ρωτάει την Δώρα όμως το θανατηφόρο του βλέμμα είναι στραμμένο στον γιο μου.

"Θείε Γιώργο να το συζητήσουμε" του απαντάει εκείνος και σηκώνει τα χέρια του ψηλά ως ένδειξη άμυνας.

"ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΥΖΗΤΗΣΟΥΜΕ ΤΊΠΟΤΑ!" του λέει και πριν καν ολοκληρώσει την φράση του, έχει κάνει τον γύρο του τραπεζιού και έχει πιάσει τον Στέλιο από τον λαιμό του. "ΠΕΘΑΝΕΣ" φωνάζει και προτού προλάβει να τον κρατήσει ο Κομνηνός, ρίχνει μια μπουνιά στο μάτι του γιου μου.

Η.ΚΑΡΔΙΑ.ΜΟΥ

"ΓΙΩΡΓΟ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" φωνάζω έξαλλη και τρέχω προς το μέρος τους. Θα μου το ξεκάνει το παιδί!

"ΓΙΏΡΓΟ ΆΣΕ ΤΟΝ ΣΤΈΛΙΟ ΉΣΥΧΟ!" φωνάζει η Δώρα και προσπαθεί να ηρεμήσει τον Ορέστη που ξεκίνησε να κλαίει στην αγκαλιά της.

"Μπαμπά δωσ' του και άλλες!" φωνάζει η Όλγα, μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα άγριο βλέμμα από την μάνα της.

Ο Κομνηνός καταφέρνει να ησυχάσει τον αδερφό μου προτού το χέρι του χαρίσει και άλλες μελανιές στο όμορφο πρόσωπο του γιου μου.

"Είσαι καλά?" ρωτάω τον Στέλιο και απομακρύνω το χέρι του από το μάτι του. "Άσε με να δω το τραύμα σου, μπορεί να χρειαστεί-"

"ΕΣΎ!" ξαφνικά ακούγεται η γάργαρη φωνή του Άρη. "ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΑΓΓΙΞΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΙΓΚΙΠΙΣΣΑ ΜΟΥ?"

Σε ποιον απευθύνεται?

Στρέφω το κεφάλι μου αργά αργά προς το μέρος του, όταν- "ΠΑΝΑΓΙΑ ΚΑΙ ΧΡΙΣΤΕ!" φωνάζω και αφήνω τον Στέλιο από το κράτημα μου. "ΆΡΗ ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ?" τον ρωτάω με το που το χέρι του γίνει ένα με το πρόσωπο του Στέφανου.

"ΜΠΑΜΠΑ ΑΣ'ΤΟΝ ΉΣΥΧΟ!" φωνάζει η Ζωή από πίσω του. "ΔΕΝ ΈΚΑΝΕ ΚΆΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΉΘΕΛΑ!" προσπαθεί να τον ηρεμήσει, αλλά με το που ο Άρης ακούσει τα τελευταία λόγια της κόρης μας, γίνεται ακόμη πιο βίαιος, ρίχνει κάτω τον Στέφανο και ξεκινάει να τον χτυπάει με μανία σε όλο του το σώμα.

"ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ?" φωνάζει ο Μάνος και προσπαθεί να τον απομακρύνει πάνω από τον γιο του.

"ΤΗΝ.ΑΓΓΙΞΕ" γρυλίζει ο Άρης και συνεχίζει να χτυπάει τον Στέφανο. "ΤΌΛΜΗΣΕ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΜΠΉΣΕΙ"

"Μάνο πιάσ'τον από τα πόδια, να τον πιάσω εγώ από το σώμα!" ο Πάνος προσπαθεί και αυτός να απομακρύνει τον άνδρα μου πάνω από το σώμα του φίλου της κόρης μας.

Και εν τέλη τα καταφέρνουν.

Με το που σηκωθεί όρθιος ο Στέφανος τρέχουν η Alex με την μεγάλη Ζωή και την μικρή Ζωή και προσπαθούν όλες μαζί να τον συνεφέρουν.

Κοιτάζω το πρόσωπο του φίλου της κόρης μας και-

Ξεροκαταπίνω

Κοιτάζω το μάτι του Στέλιου και-

Αναστενάζω βαριά.

"Κύριε Άρη" η φωνή του Στέφανου σπάει στο τέλος. "Δεν με αφήσατε να σας μιλήσω" μα τι κάνει επιτέλους αυτό το παιδί? Θέλει να πεθάνει? "Καταλαβαίνω την ανησυχία σας, όμως την Ζωή εγώ την αγαπάω και-"

"Μήπως θες και άλλο ξύλο για να σκάσεις? Μήπως αυτές που σου έριξα ήταν λίγες?" φωνάζει ο Άρης και προσπαθεί να απελευθερωθεί από το κράτημα των δυο φίλων του. "Αφήστε με! Τσιγάρο θέλω να κάνω, που να σας πάρει ο διάολος!"

"Εγώ του έριξα λίγες!" πετάγεται ο Γιώργος που ακόμη είναι εγκλωβισμένος στα χέρια του Κομνηνού. "Όχι εσύ!"

"Θα τον φτιάξω εγώ μπαμπάκα! Μην ανησυχείς!" η Όλγα κλείνει το μάτι της στον Στέλιο και ο γιος μου την κοιτάει εξαγριωμένος.

"Με εσένα δεσποινίδα θα τα πούμε στο σπίτι!" της φωνάζει ο πατέρας της. "Δώρα μάζεψε τα πράγματα και σε πέντε λεπτά στο αυτοκίνητο όλοι!" προστάζει την οικογένεια του, απεγκλωβίζεται από το κράτημα του Κομνηνού και ξεκινάει να περπατάει κατσουφιασμένος προς την έξοδο του σπιτιού.

"Και εμείς" απευθύνομαι με ήρεμο τόνο στην δική μου οικογένεια. Μέσα μου όμως βράζω. "Μαζέψτε τα πράγματα σας και φεύγουμε"

"Από τώρα?" ρωτάει η Ζωή και κοιτάει λυπημένη τον Στέφανο. "Αγάπη μου πονάς?" του ψιθυρίζει και χαϊδεύει ένα ένα τα τραύματα του.

"ΠΑΜΕ.ΤΩΡΑ.ΑΜΕΣΩΣ.ΣΤΟ.ΣΠΊΤΙ.ΜΑΣ" γρυλίζει ο Άρης με το που αντικρίζει την τρυφερή αυτή στιγμή.

Χαμογελάω λυπημένα.

Έχουμε να πούμε τόσα μα τόσα οι πέντε μεταξύ μας.

Όλα αυτά που έγιναν σήμερα..

Όλα αυτά που ήρθαν στο φως..

Δεν θα φτάσουμε σπίτι μας?

Θα φτάσουμε!

Και έπειτα από καιρό..

Ήρθε η ώρα για ένα οικογενειακό συμβούλιο.

Άρης

"ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΠΩ! ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΑΠΟ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΠΙΑΣΩ ΚΑΙ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟ ΑΦΉΣΩ! ΕΙΛΙΚΡΙΝΆ!" η Άννα μου βαδίζει πάνω κάτω στο σαλόνι μας. "ΤΙ ΟΙΚΟΓΈΝΕΙΑ ΕΊΜΑΣΤΕ ΕΜΕΙΣ? ΜΟΥ ΛΈΤΕ?" μας ρωτάει και κουνάει τα χέρια της στον αέρα.

"Η καλύτερη?" την ρωτάω με φόβο και την κοιτάω με ένα τρυφερό βλέμμα.

Έλα μωρό μου.. χαλάρωσε λίγο!

Η Άννα μου δεν έχει σταματήσει να φωνάζει εδώ και μισή ώρα, δηλαδή από την στιγμή που μπήκαμε στο σπίτι μας και η Ζωή μου δεν έχει σταματήσει να κλαίει από την ώρα που φύγαμε από το σπίτι των παππούδων της.

"Η ΚΑΛΥΤΕΡΗ?" επαναλαμβάνει τα λόγια μου και με καρφώνει έντονα στα μάτια με ένα βλέμμα που ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις..

Ξεροκαταπίνω

"Εγώ τώρα τι σου έκανα και με κοιτάς με αυτόν τον τρόπο?" κρατάω την φωνή μου σε χαμηλό τόνο.

"Πώς σε κοιτάω δηλαδή?" με ρωτάει και σταματάει να κινείται. "Μήπως σαν.. για να δεις.. μήπως με απογοήτευση? Με θυμό? Με οργή?"

"Τώρα υπερβάλλεις" της κάνω νόημα πως την συζήτηση αυτήν δεν την κάνουμε μόνοι μας, είναι και τα παιδιά μπροστά.

Η Άννα μου χαμογελάει λοξά. "Και όταν μοίραζες μπουνιές δεξιά και αριστερά ήταν μπροστά τα παιδιά μας αλλά δεν είδα να σε εμποδίζει αυτό!"

Αμέσως μουτρώνω και την κοιτάω με ένα θυμωμένο βλέμμα. "Μόνο εγώ πλακώθηκα στο ξύλο με κάποιον? Τον Γιώργο δεν τον είδες που μαύρισε το μάτι του γιου μας?" Ε όχι να τα χρεωθώ όλα εγώ! Και στην τελική, εγώ είχα και σοβαρό λόγο που επιτέθηκα στον καλομαθημένο γιο του πούστη. Ενώ ο ψηλός παρεξήγησε! Αφού τον ρώτησα τον Στέλιο λίγο πριν μπούμε στο αμάξι αν την κουτούπωσε την άλλη και μου είπε πώς, δυστυχώς για αυτόν, δεν την κατάφερε ούτε χτες.. μόνο κάτι προκαταρκτικά τον άφησε να κάνει.

Κοιτάω φευγαλέα την κουζίνα.

Να θυμηθώ να καθαρίσω πριν η Άννα μου δει κάτι που δεν πρέπει.

"Έννοια σου και αυτόν θα τον αναλάβει η Δώρα!" λέει και στρέφει το βλέμμα της πάνω στον Στέλιο που κάθεται στα δεξιά μου με μια παγοκύστη στο μάτι του. "Εσύ νεαρέ έχεις να πεις κάτι για όλα αυτά που έγιναν σήμερα?" τον ρωτάει η μάνα του και σταυρώνει τα χέρια της κάτω από το στήθος της.

Σε αυτήν την μικρή κίνηση τα βυζάκια της μικρής μου διαγράφονται πιο έντονα κάτω από αυτό το κολασμένο πράσινο φόρεμα που φοράει και-

"Μόλις συνέλθω, θα πάω και θα πλακώσω τον Στέφανο και πάλι στο ξύλο!" μας δηλώνει ο γιος μας.

Μπράβο το καμάρι μου!

Αμέσως η μικρή μου πριγκίπισσα ξεκινάει να κλαίει πιο δυνατά από πριν.

"Σταμάτα και εσύ πια!" ο Βύρωνας κοιτάει φευγαλέα την Ζωή και ξεφυσάει βαριά στον καναπέ στα αριστερά μου. "Αυτήν την φορά θα πάω και εγώ μαζί του!"

Επιτέλους! Ξύπνησε και ο άλλος μου γιος!

"ΜΌΝΟ ΠΆΝΩ ΑΠΌ ΤΟ ΠΤΏΜΑ ΜΟΥ!" φωνάζει και πάλι η Άννα. Γαμώτο.. πάνω που είχε ηρεμήσει κάπως. "Και εσύ νεαρέ θα μιλήσεις όταν έρθει η σειρά σου! Μην ανησυχείς!" λέει και κοιτάει το μικρό της μπουμπούκι με οργή. Υπέρμετρη οργή. "Πρώτα θα ξεκινήσουμε με τον Στέλιο!" παίρνει θέση πάνω στο μικρό τραπεζάκι μπροστά μας.

Αμέσως γουρλώνω τα μάτια μου.. το τραπεζάκι είναι γυάλινο.. η γυναίκα μου έχει πάρει και κανά δυο κιλά από τότε που παντρευτήκαμε.. αυτό το γαμημένο θα σπάσει και μετά θα τα μαζεύω εγώ τα γυαλιά!

ΠΟΥΣΤΗ ΔΙΑ ΓΑΜΏ!

"Τι θες να μάθεις ρε Άννα το φελέκι μου μέσα?" ο Στέλιος πετάει με δύναμη την παγοκύστη στον καναπέ δίπλα στην Ζωή.

"Τι έγινε χτες το βράδυ στην κουζίνα με την Όλγα?"

Ξεροκαταπίνω

Πολύ απότομα του το έφερε.. δεν τα συνηθίζει αυτά.

"Τίποτα!" της απαντάει ο Στέλιος και βγάζει από την τσέπη του τον καπνό και τα φιλτράκια.

ΤΙ ΚΑΝΕΙ Ο ΤΡΕΛΟΣ?

"Αυτά σε εμένα!" λέει και του τα αρπάζει από τα χέρια. "Και μην μου μοστράρεις τα τσιγάρα σου για αντιπερισπασμό, διότι στο δηλώνω δεν πιάνει! Όχι σήμερα!" προσθέτει και τον καρφώνει έντονα στα μαύρα του μάτια. "Σε ακούω"

Ο γιος μας με κοιτάει φευγαλέα και με τα μάτια του με ρωτάει τι να κάνει.

"Την αλήθεια" του ψιθυρίζω.

Δεν γλιτώνει κανείς σήμερα από την Άννα μου. Τελευταία φορά την είδα τόσο θυμωμένη πριν από δύο μήνες.. τότε που έβρισα έναν ειδικευόμενο της στο τηλέφωνο ο οποίος μας έπαιρνε στις τρεις το βράδυ επειδή δεν ήξερε να χειριστεί ένα περιστατικό στην εφημερία του! Και επειδή αυτός ο πούστης δεν διάβαζε στην σχολή του, έπρεπε να με διακόψει εμένα από το πήδημα μου!

"Της την πέφτω εδώ και καιρό" παραδέχεται ο Στέλιος. "Και να.. κάθε φορά που κοιμάται εδώ.. να.." τον βλέπω να ξεροκαταπίνει. "Με προκαλεί" λέει και η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Σειρά μου να ξεροκαταπιώ. "Ρε αγόρι μου, μέσα στο ίδιο μας το σπίτι?" τον ρωτάω με μια ξεκάθαρη ανησυχία στην φωνή μου. "Οι γονείς της αφήνουν την Όλγα να κοιμηθεί σε εμάς, μας εμπιστεύονται την κόρη τους για να κάνει παρέα με την Ζωή! Όχι για να την στριμώχνεις εσύ στην κουζίνα!" Ω Θεέ μου, ντρέπομαι που το παραδέχομαι στον εαυτό μου, αλλά.. και λίγα του έκανε ο ψηλός! "Και στην τελική.. αν δεν κρατιέστε, κάντε ότι είναι να κάνετε έξω από την πόρτα μας!"

"Ρε Άρη τι λες?" επεμβαίνει η Άννα μου. "Αυτό είναι το θέμα μας? Το που κάνει ότι κάνει, ή ότι το κάνει? Διότι η Όλγα στην τελική είναι μια αθώα και γλυκιά κοπέλα που-"

"Έπρεπε να δεις πόσο αθώα και γλυκά με τσιμπούκωνε χτες το βράδυ!" την διακόπτει ο Στέλιος και πετάει με δύναμη τον αναπτήρα του στο γυάλινο τραπεζάκι. Αμέσως βλέπω την Άννα μου να παγώνει και να γουρλώνει τα μάτια της. "Δεν είναι καμιά αθώα περιστέρα ρε Άννα! Ξέρει τι κάνει! Με προκαλεί! Με προκαλεί επειδή με γουστάρει! Και όλα τα υπόλοιπα τα κάνει επειδή θέλει αποκλειστικότητα! Αλλά εγώ της το δήλωσα! Δεν κάνω σχέσεις από τα 18 μου!" ο γιος μου πλέον ακούγεται εκνευρισμένος. Ξεφυσάει βαριά και κοιτάει τον καπνό που βρίσκεται στα χέρια της Άννας μου. "Μπορώ να ανάψω τώρα ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω?" ρωτάει την μάνα του.

Όντως τώρα?

"Δεν είναι σωστό, έχουμε πει" του ψιθυρίζω και τον χτυπάω συμπονετικά στην πλάτη. Και εγώ θέλω ένα τσιγάρο με αυτά που έχω ακούσει, αλλά τι να κάνω? Αν ανάψω ένα εδώ μέσα, η Άννα θα μου στείλει τα χαρτιά του διαζυγίου. Είμαι σίγουρος.

"Ναι! Τώρα μας έπεισες!" λέει το κορίτσι μου και σηκώνεται απότομα όρθια. "Που αν δεν ήμουνα μπροστά θα τον άφηνες να καπνίσει σαν φουγάρο!" τα μάτια της είναι καρφωμένα στα δικά μου.

Πράσινο στο μαύρο.

Τώρα θύμωσε και μαζί μου?

Γαμώτο σου για γυναίκα!

"Τι θέλεις να κάνω?" την ρωτάω με ήρεμη φωνή. "Αν δεν το καταλάβει από μόνος του.. εγώ.. ειδικά εγώ" της λέω και βγάζω τα τσιγάρα μου από το τζιν μου "δεν μπορώ να τον πείσω για το αντίθετο" προσθέτω και αφήνω το πακέτο πάνω στο τραπεζάκι.

"Ακριβώς αυτό!" μου λέει και στενεύει τα μάτια της. "Την συζήτηση για το κάπνισμα την έχουμε κάνει άπειρες φορές Στέλιο μου" το βλέμμα της στρέφεται αργά αργά προς τον μεγάλο μας γιο. "Τώρα.. αν δεν είσαι σίγουρος για τα αισθήματα σου για την Όλγα, άσ'την στην ησυχία της!" του λέει και κάθεται και πάλι στο τραπεζάκι απέναντι μας.

"Αυτή με προκαλεί, στο ξαναλέω! Όχι εγώ!" η απάντηση έρχεται σχεδόν αμέσως.

"Ναι καλά!" παρεμβαίνει η Ζωή που έχει σταματήσει να κλαίει εδώ και λίγη ώρα. "Χτες με το που γυρίσαμε στο σπίτι και κάτσαμε να φάμε κάτι ελαφρύ στην κουζίνα, ο Στέλιος την χούφτωνε μπροστά μου! Αυτός της την πέφτει τόσο καιρό, να είστε σίγουροι!"

"Και τώρα ερχόμαστε σε εσένα μωρό μου!" της λέει η μάνα της και σηκώνεται και πάλι όρθια. "Μην νομίζεις ότι επειδή έχουν συμβεί άλλα χίλια δυο, θα την γλιτώσεις!"

Η μικρή μου κόρη ξεκινάει να δακρύζει και πάλι. "Νόμιζα ότι.. νόμιζα ότι ήσουν μαζί μου σε αυτό!"

Παγώνω

Σε ποιο ακριβώς ήταν μαζί της?

"Φυσικά και σε υποστηρίζω!" της λέει με γλυκιά φωνή και την κλείνει στην αγκαλιά της αφού κάτσει στον καναπέ δίπλα της. "Είναι φυσιολογικό να κάνεις μια σχέση στα 16 σου με κάποιον που αγαπάς και σε αγαπάει, αλλά-"

"ΤΙ ΤΗΣ ΛΕΣ ΓΑΜΏΤΟ?" ωρύομαι και σηκώνομαι απότομα όρθιος. "ΤΙ ΦΥΣΙΟΛΟΓΙΚΌ? ΕΊΝΑΙ ΑΚΌΜΗ ΜΩΡΌ!"

Ε ΟΧΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΌΤΙ ΕΊΝΑΙ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ ΣΤΑ 16 ΤΗΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΣΕΞ ΜΕ ΤΟΝ ΓΙΟ ΤΟΥ ΠΟΥΣΤΗ ΤΟΥ ΜΑΝΟΥ

Νιώθω έναν πόνο στο στήθος μου.

"ΔΕΝ.ΤΟ.ΔΕΧΟΜΑΙ" γρυλίζω και κάθομαι και πάλι κάτω στον καναπέ.

"Ούτε εμείς το δεχόμαστε!" λέει ο Βύρωνας από δίπλα μου και προφανώς μιλάει και για λογαριασμό του Στέλιου.

"Να δούμε αν θα κελαηδάς τόσο ωραία και σε λίγο που θα έρθει η σειρά σου!" του δηλώνει η Άννα μου και ο μικρός μας γιος ρολλάρει τα μάτια του. "Και εσύ μωρό μου σταμάτα να κλαις" καθησυχάζει την Ζωή και την αγκαλιάζει ακόμη πιο σφιχτά. "Αφού τα έχουμε πει πολλές φορές εμείς οι δυο"

Αυτές οι δύο?

Μόνες τους?

Και εγώ που ήμουνα?

"Ο έρωτας είναι κάτι όμορφο.. είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει στην ηλικία σου και είσαι τυχερή που τα συναισθήματα σου έχουν ανταπόκριση"

Τυχερή?

Γιατί τυχερή?

Κακότυχο είναι το κοριτσάκι μου που έμπλεξε με τον τεντιμπόι της διπλανής πόρτας!

Τον ηλίθιο απόγονο του Μάνου!

"Αλλά μωρό μου.. αυτό σήμερα.. δεν έπρεπε να συμβεί" η Άννα μου σκουπίζει τα δάκρυα που τρέχουν ασταμάτητα από τα πράσινα μάτια της πανέμορφης κόρης μας. "Δεν ήταν σωστό αυτό που κάνατε στην ξένη την κρεβατοκάμαρα με όλους εμάς στο ίδιο σπίτι" της ψιθυρίζει.

Νιώθω όλο μου το αίμα να βράζει.

Είμαι έτοιμος να εκραγώ.

Δεν ήταν φυσιολογικό επειδή η κρεβατοκάμαρα ήταν ξένη και επειδή είχε κόσμο το σπίτι, είπε?

Άκουσα καλά?

"Δηλαδή τι εννοείς ακριβώς?" την ρωτάω και της στενεύω τα μάτια μου. "Ότι αν ήταν στο δωμάτιο της και δεν υπήρχε κανείς άλλος στο σπίτι, θα ήταν εντάξει?" ζητάω διευκρινίσεις και ταυτόχρονα ανάβω ένα τσιγάρο. Στα παπάρια μου η γκρίνια της. Τώρα προέχουν άλλα ζητήματα, πιο σοβαρά.

"Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από εσένα Άρη!" μου απαντάει κοφτά. "Μας είχες δείξει από νωρίς τα σημάδια σου για το πως θα αντιμετώπιζες τους φίλους της κόρης μας στο μέλλον!"

"Δεν καταλαβαίνω τι εννοείς!" της λέω την αλήθεια. Δεν καταλαβαίνω!

Βασικά.. έχω μια υποψία.. αλλά..

Φυσάω τον καπνό ψηλά.

Το κέρατο μου μέσα.

"Ξέχασες που την σταματήσαμε από το κολυμβητήριο ένα μήνα μετά την εγγραφή στα τέσσερά της, γιατί στην ίδια πισίνα κολυμπούσαν και αγόρια?" με ρωτάει και ξεροκαταπίνω.. αν και.. σιγά μην άφηνα την πριγκίπισσα μου με τόσα καυλωμένα αρσενικά να την χαλβαδιάζουν!

"Ή που στα έξι της την πήγαμε για εμβόλιο στο ιατρείο της Δώρας και επειδή έπαιζε με το αγοράκι μιας άλλης οικογένειας στον χώρο της αναμονής, εσύ γύρισες και είπες στους γονείς του τα χειρότερα για την κολλητή μου και ότι δεν κάνει καθόλου καλά την δουλειά της και πώς εμείς θα της κάναμε μήνυση για ιατρική αμέλεια, μόνο και μόνο για να φύγει το παιδάκι από δίπλα της?" συνεχίζει να πυροβολεί.

Γαμώτο σου για γυναίκα

Φυσικά και τα θυμάμαι

"Υπερβάλλεις" της λέω και κοιτάω την Ζωή στην αγκαλιά της γυναίκας μου που προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι.

Γέλα, γέλα!

Θα στον φτιάξω εγώ τον Στεφανούκο σου, πριγκίπισσα!

"Τι ακριβώς κάνεις εσύ εκεί?" ρωτάει η Άννα μου τον Βύρωνα που κάθεται δίπλα μου. Στρέφω το βλέμμα μου πάνω του. Ο γιος μας έχει πάρει το βιβλίο της βιολογίας στα χέρια του και διαβάζει.

Χαμογελάω λοξά.

Ούτε αυτός ο αντιπερισπασμός πιάνει σήμερα.

"Δίνω Πανελλήνιες σε κάτι μήνες! Και έχω βάλει υψηλούς στόχους!" της απαντάει με αποφασιστικότητα.

"Άστο φίλε" του ψιθυρίζω στο αυτί. "Δεν γλιτώνει κανείς σήμερα από την μάνα σου"

"Και τώρα ήρθε η σειρά σου!" η Άννα μου σηκώνεται όρθια και ξεκινάει να βηματίζει και πάλι πάνω κάτω. "Ποια είναι η Σουζάνα?" ρωτάει και κοιτάει εναλλάξ μια εμένα και μια τον Βύρωνα.

Ξεροκαταπίνω

"Η φίλη του θείου του Πάνου" της απαντάει ψύχραιμα ο μικρός μας γιος. Ανάθεμα τα γονίδια, το κέρατο μου μέσα. Ίδιος ο παππούς του! Ίδιος!

"Και που την ήξερε ο μπαμπάς την καινούρια φίλη του θείου του Πάνου?" επιμένει η Άννα μου. "Και κυρίως" προσθέτει και κάθεται πάνω στο τραπεζάκι μπροστά μας. "Είπε κάτι για προφυλακτικά, Βύρωνα! Το άκουσες το σχόλιό της?"

Βλέπω τον γιο μου με την άκρη του ματιού μου να ξεροβήχει ελαφρά. "Εσύ είπες πριν ότι είναι φυσιολογικό" η φωνή του ίσα που ακούγεται.

Τώρα πού πήγε η απάθεια του παππού μας, Βυρωνάκο?

"Μπουμπούκι μου όμορφο!" του λέει η Άννα και τον αγκαλιάζει σφιχτά. "Ο έρωτας μωρό μου είναι ότι καλύτερο μπορεί να συμβεί σε κάποιον, πίστεψέ με! Το να χτυπάει η καρδιά σου σαν τρελή, το να σου κόβεται η ανάσα, το να χάνεις την γη κάτω από τα πόδια σου όταν βλέπεις κάποιον ή στην προκειμένη περίπτωση κάποια.. είναι τέλειο μωρό μου! Τέλειο! Και στο λέω εγώ που είμαι ερωτευμένη με τον μπαμπά σου εδώ και 22 χρόνια!" προσθέτει το κορίτσι μου με τρυφερή φωνή.

Και εγώ λιώνω.

Την παρατηρώ που έχει στην αγκαλιά της τον γιο μας και του λέει τι νιώθει για εμένα και εγώ μένω να τους παρατηρώ σας χαζός και να λιώνω από υπέρμετρη, ανιδιοτελή και αγνή αγάπη για το πρόσωπο της.

Γυναίκα μου όμορφη.

"Αλλά δεν νομίζω ότι αυτό συμβαίνει στην δική σου περίπτωση" του ψιθυρίζει στο αυτί. "Μην αναλώνεσαι σε εφήμερες σχέσεις που δεν αξίζουν" το χέρι της χαϊδεύει τα μαύρα του μαλλιά. "Και αν μέχρι στιγμής το έκανες.. δεν πειράζει.. ποτέ δεν είναι αργά για να αλλάξεις συνήθειες" συμπληρώνει και αφήνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο του.

Παρατηρώ τον μικρό μας γιο. Έχει μείνει να την κοιτάει προβληματισμένος. "Δεν θύμωσες?" την ρωτάει όλο έκπληξη. "Είναι και μεγαλύτερη και.. εμ.. και δεν είναι και η μόνη και.. να.. την γνώρισα ένα βράδυ σε ένα μαγαζί που.. καταλαβαίνεις" παραδέχεται και κοιτάει το πάτωμα. Πρώτη φορά βλέπω Βύρωνα και τύψεις στο ίδιο πρόσωπο.

Τελικά, υπάρχει ελπίδα.

"Δεν κρατάω κακία σε κανέναν από τους τρεις σας" η Άννα μου κάνει νόημα στους άλλους δύο να την πλησιάσουν. "Είστε τα παιδιά μου! Πώς μπορώ να σας θυμώσω? Και αν το κάνω είναι επειδή σας αγαπάω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο, και θέλω το καλό σας, την υγεία σας και την ευτυχία σας!"

"Μαμά μου όμορφη" η Ζωή κάθεται και πάλι στα πόδια της.

"Αυτά ισχύουν και για εμένα?" ρωτάει ο Στέλιος και τους πλησιάζει διστακτικά.

Η Άννα μου τον αναγκάζει να κάτσει στο χέρι του καναπέ και να συμμετάσχει και αυτός στην αγκαλιά τους. "Ειδικά για εσένα" του λέει και τον κοιτάει τρυφερά στα μάτια. "Ήσουν η μεγαλύτερη έκπληξη στην ζωή μου, το πρώτο μου αγγελούδι" από τα μάτια της κυλάνε μερικά δάκρυα. "Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι ο έρωτας θα είχε δύο μικροσκοπικά χεράκια, δύο μικροσκοπικά ποδαράκια και ότι θα ζύγισε 4 κιλά και 157 γραμμάρια! Στέλιο σε ερωτεύτηκα με το που σε κράτησα στην αγκαλιά μου!" του εξομολογείται. Μας εξομολογείται.

"Σε αγαπάω πολύ, μαμά" της λέει εκείνος και την αγκαλιάζει σφιχτά από πίσω. "Υπερβολικά πολύ" προσθέτει.

"Και εγώ σε αγαπάω" της λέει ο Βύρωνας και την αγκαλιάζει και αυτός σφιχτά. "Και συγγνώμη που τόσο καιρό σου κρατούσα μυστικά"

Η Άννα μου χαμογελάει.

Χαμογελάει από ευτυχία.

"Θα σας συγχωρώ τα πάντα.. και για πάντα" η φωνή της ακούγεται τρυφερή. "Εξάλλου είστε τα τρία αγγελούδια μου" προσθέτει και κλείνει απαλά τα ματάκια της.

"Τέσσερα!" της απαντάει η Ζωή και μου κάνει νόημα να συμμετάσχω και εγώ στην αγκαλιά τους. "Είναι και ο μπαμπάς! Που αν κατάλαβα καλά, τον μεγάλωσες και αυτόν μαζί με εμάς!"

Αφήνω ένα γελάκι να βγει από μέσα μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την οικογένεια μου. "Εσένα μικρή γλωσσού θα σε φάω!" της λέω και όλοι σκάνε στα γέλια.

"Να ξέρεις" μου ψιθυρίζει στο αυτί για να την ακούσω μόνο εγώ. "Μπορεί ο Στέφανος να είναι ο πρίγκιπας μου, όμως εσύ θα είσαι για πάντα ο βασιλιάς μου" παραδέχεται και ανεβαίνει στα πόδια μου για να την αγκαλιάσω.

Η καρδιά μου χάνει έναν χτύπο.

"Μικρή πλανεύτρα, τι θα κάνω με εσένα μου λες?" αναρωτιέμαι φωναχτά.

Η Ζωή μου τυλίγει τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και ξεκουράζει το κουρασμένο προσωπάκι της στον ώμο μου. "Θα με αγαπάς όπως και τους άλλους δύο" λέει φωναχτά για να μας ακούσουν όλοι και συνεχίζει με ψιθυριστή φωνή ίσα για να την ακούω μόνο εγώ "και ίσως και λιγάκι περισσότερο" προσθέτει και χαμογελάω. Χαμογελάω διάπλατα.

Διότι παρά τις δυσκολίες, παρά τις ασυμφωνίες και τους τσακωμούς, με την Άννα μου καταφέραμε να κάνουμε μια μεγάλη, όμορφη οικογένεια. Μπορεί για κάποιους να μην είναι η ιδανική, άλλοι να θεωρούν ότι παρέχουμε υπερβολικά πολλά στα μπουμπούκια μας, ότι τους έχουμε καλομάθει ή ότι τους έχουμε κακομάθει, όμως.. όμως εμείς ξέρουμε τι συμβαίνει όταν κλείνει η εξώπορτα.

Και τι είναι αυτό?

Η ευτυχία.

Η απόλυτη ευτυχία.

"Εντάξει" λέω με το που μπω στο δωμάτιο μας, το δικό μου και της γυναίκας μου. "Κοιμήθηκαν και οι τρεις" της ανακοινώνω και γυρνάω το κλειδί στην πόρτα.

"Ναι Μάνο, αύριο κατά τις έξι" ακούω την αγγελική φωνή της Άννας μου και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος της. Η μικρή μου είναι ξαπλωμένη πάνω στο κρεβάτι μας και ενώ με το ένα της χέρι απλώνει ενυδατική κρέμα στα υπέροχα ποδαράκια της, με το άλλο κρατάει το ασύρματο τηλέφωνο στο αυτάκι της και από ότι καταλαβαίνω μιλάει με τον πούστη. "Θα έρθουμε με τον Άρη για να ζητήσει συγγνώμη από τον Στέφανο!" του λέει.

Παγώνω

Ποια συγγνώμη?

Ποιον Στέφανο?

"Ναι δική του ιδέα ήταν, διότι ένιωσε άσχημα" συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο και με καρφώνει με νόημα στα μάτια.

Ποιανού ιδέα ήταν?

Ποιος ένιωσε άσχημα?

Δεν στα 'πανε καλά μάτια μου.

"Εντάξει.. θα έρθει και η Ζωή μαζί μας.. ναι.. ναι.. και εκείνη μην φανταστείς.. χάλια είναι.. είδε και τις φωτογραφίες που της έστειλε ο Στέφανος και εκεί που είχε ηρεμήσει λιγάκι ξεκίνησε και πάλι να κλαίει το μωρό μου!"

Ο ηλίθιος!

Της στέλνει και φωτογραφίες τώρα?

Το μεσημέρι είδαμε την πουστόφατσα του στο σπίτι του Κομνηνού.

Τι θέλει και μας ενοχλεί και στο σπίτι μας?

Ξεφυσάω βαριά και αλλάζω σε μια μαύρη φόρμα και ένα μαύρο μακό.

"Καταλαβαίνω την ανησυχία σου.. αλλά με ξέρεις.. της τα είπα από την πρώτη στιγμή αυτά.. από τότε που της ήρθε περίοδος βασικά" η Άννα μου συνεχίζει να μιλάει στο τηλέφωνο και εγώ ξεκινάω να περπατάω προς το κρεβάτι μας. Κάνω δύο βήματα και..

ΓΑΜΩΤΟ

Τα πόδια μου μπλέκονται σε κάτι υφάσματα και καταλήγω με έναν ατσούμπαλο τρόπο στο πάτωμα.

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ?

Κοιτάω καλύτερα.

Δίπλα από το κρεβάτι και κάτω στο πάτωμα είναι μια κουβέρτα, ένα σεντόνι, ένα πάπλωμα και.. σμίγω τα φρύδια μου σε απορία.. το μαξιλάρι μου είναι αυτό?

"Εντάξει Μάνο! Να μου φιλήσεις την Alex! Καληνύχτα!" λέει η μικρή μου και κλείνει το τηλέφωνο. "Αύριο στις έξι θα πάμε δίπλα να ζητήσεις συγγνώμη" μου ανακοινώνει η Άννα μου λες και είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και συνεχίζει να πασαλείφεται με τις κρέμες της.

"Καλό αστείο και αυτό!" την ειρωνεύομαι ελαφρώς και σηκώνομαι όρθιος από το πάτωμα. "Γιατί έστρωσες στο πάτωμα μωρό μου?" τι έχει στο νου της αυτή η γυναίκα?

Προσπαθώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που την πήδηξα στο πάτωμα και.. ναι! Μου είχε παραπονεθεί την επόμενη μέρα ότι την πονούσαν τα γόνατά της και τα χέρια της. Για αυτό οι προετοιμασίες? Το θέλει πατωματάτο η καρδούλα μου σήμερα?

Γλύφω τα χείλη μου και επικεντρώνομαι σε ένα πολύ συγκεκριμένο σημείο του σώματος της.. στα βυζιά της... που διαγράφονται έντονα μέσα από το ημιδιάφανο λευκό σατέν ύφασμα που φοράει στον ύπνο της και.. ω Θεέ μου!

Μόλις μου σηκώθηκε.

"Γιατί εκεί θα κοιμηθείς σήμερα" μου ανακοινώνει η γυναίκα μου και λύνει την λευκή ρόμπα της.

Μόλις μου έπεσε.

"Ορίστε?" την ρωτάω και προσπαθώ να διασταυρώσω τα βλέμματα μας αλλά η μικρή μου με αποφεύγει συστηματικά. "Μωρό μου κάτι έχει το χιούμορ σου σήμερα.. πρώτα με την συγγνώμη και τώρα αυτό? Τι κακόγουστα αστεία είναι αυτά?" κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά και ξεκινάω να περπατάω προς το κρεβάτι μας.

"Άρη εγώ ήμουνα αυτή που σου ζήτησε κάποτε να μην μας δουν τα παιδιά μας ποτέ να κοιμόμαστε χώρια οπότε ορίστε!" μου λέει και μου δείχνει το πάτωμα. "Αυτή θα είναι η τιμωρία σου για τα σημερινά σου κατορθώματα!" προσθέτει και κουκουλώνεται με το πουπουλένιο μας πάπλωμα. "Α! Και κομμένο το σεξ για δέκα μέρες!" αυτό ήταν το κερασάκι στην τούρτα.

Ρολλάρω τα μάτια μου και παίρνω το μαξιλάρι μου από το πάτωμα. "Τι λάθος έκανα σήμερα μωρό μου?" την ρωτάω με γλυκιά φωνή και ξαπλώνω δίπλα της στο κρεβάτι μας.

Η Άννα μου με το που το αντιλαμβάνεται γυρνάει αμέσως πλευρό και με κοιτάει με ένα αυστηρό βλέμμα. "Εδώ δεν είναι το πάτωμα!" μου υπενθυμίζει με ένα δασκαλίστικο υφάκι.

Με καυλώνει, άπειρα.

"Το ξέρω" της λέω και ακουμπάω το χέρι μου στην επίπεδη κοιλίτσα της πάνω από το απαλό ύφασμα. "Θέλω να σε πηδήξω στο κρεβάτι σήμερα" η φωνή μου ακούγεται βραχνή.

Η Άννα μου στενεύει αμέσως τα μάτια της και διώχνει το χέρι μου από πάνω της. "Είπα κομμένο το σεξ για δέκα μέρες!" ο τόνος της είναι αυστηρός. Αυστηρός και κοφτός. "Ας μην πλάκωνες στο ξύλο τον φίλο της κόρης μας, ας μην κάλυπτες τον Στέλιο που καπνίζει και ας μου αποκάλυπτες νωρίτερα τις νέες γνωριμίες του Βύρωνα!" μου απαγγέλλει τις κατηγορίες μου μία προς μία και μου γυρνάει και πάλι την πλάτη της.

Κοιτάω φευγαλέα το κωλαράκι της, διότι καθώς στριφογύρισε το μωρό μου πάνω στο στρώμα, το σέξι νυχτικό της ανέβηκε λίγο πιο πάνω και με αυτόν τον τρόπο εγώ απέκτησα μια υπέροχη θέα από τον πισινό κόσμο της μικρής μου καύλας.

"Να σου θυμίσω ότι ήξερες για την σχέση της Ζωής πέντε μήνες τώρα?" την ρωτάω και κολλάω το σώμα μου στην πλατούλα της. "Εγώ δεν σου κράτησα κακία.. γιατί να το κάνεις εσύ μωρό μου?" το χέρι μου γλιστράει κάτω από το σατέν ύφασμα και έρχεται σε επαφή με το απαλό δέρμα της κοιλίτσας της.

"Είπα κομμένο το σεξ για δέκα μέρες" μου υπενθυμίζει. Χαμογελάω λοξά. Το πολύ σε πέντε.. βαριά δέκα λεπτά θα την πηδάω. "Και δεν στο είπα γιατί κάνεις σαν τρελός με τα αγόρια που περιτριγυρίζουν την κόρη μας" η Άννα μου με το που τελειώσει την πρότασή της απομακρύνει με βία το χέρι μου από το σώμα της.

Γαμώτο σου για γυναίκα.

Κοίτα πείσμα που έχει!

Ξεφυσάω βαριά και απομακρύνομαι ελάχιστα από πίσω της.

"Το ξέρεις ότι αν δεν το κάνουμε ένα βράδυ, την επόμενη μέρα ξυπνάω με νεύρα" της ψιθυρίζω με λάγνα φωνή και κατεβάζω την φόρμα μου με το εσώρουχό μου όπως όπως. "Και κάτι τέτοιο δεν το θέλουμε ειδικά αύριο που θα με αναγκάσεις να ζητήσω συγγνώμη από τον γιο του πούστη.. θέλω να χαθώ μέσα σου μωρό μου.." την παρακαλάω και της τον τρίβω στο γυμνό μπουτάκι της.

"Εγώ.δεν.θέλω" μου απαντάει με νεύρο.

Χαμογελάω ύπουλα και την γυρνάω έτσι ώστε να είναι ξαπλωμένη ανάσκελα.

"Τι είπες?" την ρωτάω και καλύπτω το σώμα της με το δικό μου. "Δεν σε άκουσα" την κοροϊδεύω και ξεκινάω να φιλάω το απαλό δέρμα του λαιμού της.

"Δεν... δεν.. είπα ότι.." η μικρή μου δυσκολεύεται να ολοκληρώσει την πρόταση της. "Άρη μου! Γαμώτο σου!" παραπονιέται και κλειδώνει τα πόδια της γύρω από την μέση μου.

Χαμογελάω νικητήρια.

Εδώ είμαστε.

"Μου υποσχέθηκες ότι θα είσαι μαζί μου μέχρι να γεράσουμε, το θυμάσαι?" με ρωτάει η αγάπη μου και η φωνή της ίσα που ακούγεται.

"Φυσικά" την καθησυχάζω και νιώθω το κινητό μου να δονείται πάνω στο κομοδίνο.

Ποιος στον πούτσο είναι τέτοια ώρα?

"Μισό λεπτό ματάκια μου" της λέω και ανακάθομαι στο κρεβάτι.

Σέρνω το δάχτυλό μου πάνω στην οθόνη και.. μήνυμα από τον ψηλό. <<Μπορεί να με αναγκάζει η τρελή που παντρεύτηκα να κουβαληθούμε οικογενειακώς αύριο στο κωλόσπιτο σου για να ζητήσω συγγνώμη από τον κλώνο σου, αλλά μαλάκα σε προειδοποιώ! Βάλτου όρια, ευνούχησε τον! Στα παπάρια μου τι θα κάνεις, απλά πες του να μην πλησιάσει ποτέ ξανά την πριγκίπισσα μου! Ειδάλλως στο υπογράφω, θα μείνεις με δύο παιδιά! Παπάρα>>

Χαμογελάω λοξά.

<<Δεν μας χέζεις ρε αρχίδι>> του απαντώ αμέσως. Τις καύλες του είχα βραδιάτικα.

"Ποιος είναι Άρη μου?" η καρδιά μου ακούγεται κουρασμένη.

"Ο ψηλός" της λέω και της δίνω ένα πεταχτό φιλί στην γυμνή της πλάτη. Καλύπτω τα σώματα μας με το πάπλωμα και φέρνω την μικρή μου όσο πιο κοντά μου γίνεται. "Καληνύχτα μωρό μου" της ψιθυρίζω και κλείνω τα μάτια μου.

"Καληνύχτα Άρη μου" μου απαντάει με γλυκιά φωνή η μικρή μου.

(20 λεπτά μετά)

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και με απαλές κινήσεις απεγκλωβίζω την μικρή μου από την αγκαλιά μου.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ, όχι μετά από όσα έγιναν σήμερα.

Άμα τον πιάσω στα χέρια μου..

Πιάνω το κινητό μου από το κομοδίνο και ξεκινάω να γράφω νέο μήνυμα. <<Ο μονάκριβος σου μετράει ώρες. Η παράσταση που θα δεις αύριο θα σπάσει ταμεία, αλλά σε προειδοποιώ: μακριά το καλομαθημένο σου από την κόρη μου διότι θα του τα κόψω!>> πατάω αμέσως αποστολή και περιμένω.

Θα απαντήσει.. δεν μπορεί.. θα απαντήσει..

Τρία λεπτά μετά αναβοσβήνει το μωβ λαμπάκι στο κινητό μου. Από πούστης Μάνος. Σέρνω το δάχτυλο μου στην οθόνη και εμφανίζεται το μήνυμα του.

Παγώνω

Ο μαλάκας μου έστειλε ένα χέρι που κάνει κωλοδάχτυλο, και αμέσως μετά-

Ξεροκαταπίνω

<<Καληνύχτα συμπέθερε ❤ >>

Μου έβαλε και καρδούλα ο μαλάκας.