(καλησπέρα σας, το πρώτο μέρος της οπτικής της Έλλης είναι στο μέλλον, σκέφτομαι να το πάω εναλλάξ)

Έλλη 

Όταν πέρυσι τέτοιο καιρό πήγαμε να δώσουμε Παθολογία ήμουν χαρούμενη. Ένιωθα ένα βήμα πριν το πτυχίο και ας ήταν η αρχή του έκτου έτους, και ας είχα άλλα 7 μαθήματα μέχρι να πάρω πτυχίο, και ας είχα άλλες τρεις κλινικές να περάσω, εγώ, η Έλλη Στεργίου, ήμουν χαρούμενη. Και αυτό γιατί? 

Κοιτάζω τον Βύρωνα να μιλάει στο κινητό του. 
Περπατάει πάνω κάτω στο μικρό σπίτι μας στο Κολωνάκι, έξαλλος, απίστευτα εξαγριωμένος.

Γιατί τον είχα δίπλα μου. Και αυτόν και όλους, να με ενθαρρύνουν να με υποστηρίζουν, να με προσέχουν.. ο δε μπαμπάς μου για να καταλάβετε τον τελευταίο μήνα μας έφερνε κάθε μέρα φαγητό στο σπίτι. Δυο μερίδες, μια για εμένα μια για το αγόρι μου, για να μην χάνουμε χρόνο από το διάβασμα, και για να τρώμε ταυτόχρονα υγιεινά. 

Ήμουν σίγουρη ότι θα το περνούσα. 
Είχαμε προετοιμαστεί κατάλληλα με τον Βύρωνα. Μα αλίμονο! 
Από το δεύτερο έτος διαβάζαμε.. 

Αλλά το ξέρετε το γνωστό, αυτό που λένε. 

Ότι όταν κάνεις σχέδια, κάποιος γελάει. 
Και για την ακρίβεια ξεκαρδίζεται στα γέλια. 

Είμαι ιδρωμένη, τα χέρια μου τρίβουν με μανία πάνω κάτω το τζιν μου. Μπροστά μου βρίσκονται ένα κανονικό μέλος ΔΕΠ  -ο καθηγητής της γαστρεντερολογίας- και δίπλα του κάθεται το πιο μισητό μέλος ΔΕΠ - ο παππούς του αγοριού μου. 

Κάποτε μου είχε πει ότι θα με κόψει Παθολογία τρεις φορές. 

Την στιγμή που ο Βύρωνας μου είχε υποσχεθεί να μην φοβάμαι τίποτα, από την στιγμή που έχω τον σύντροφο μου και εγγονό του Κομνηνού δίπλα μου. 

Εγώ όμως γιατί τρέμω?

"Έρχεται στα ΤΕΠ γυναίκα, ηλικία 23 ετών και σου λέει ότι την πονάει ο λαιμός της, τι σκέφτεσαι και τι κάνεις?" ρωτάει ο Κομνηνός την Ισμήνη η οποία ήρθε να δώσει το μάθημα τέρμα χαλαρή και ας έχει διαβάσει μόνο δυο εβδομάδες. Από που πηγάζει τόση χαλαρότητα απορώ. Εγώ κοντεύω να πεθάνω από την αγωνία μου.

Κοιτάζω την ξανθιά <<φίλη μου>> δίπλα μου. Κάποτε την είχε πηδήξει το αγόρι μου στις τουαλέτες ενός κλαμπ. Εγώ το ξεπέρασα. Ο Βυρωνας επίσης, η Ισμήνη το θυμάται βέβαια που και που και μας κάνει τα νεύρα κρόσια. 

"Έχει φαρυγγίτιδα?" ρωτάει, δεν απαντάει και εγώ σκέφτομαι γιατί δεν είπε καν φαρυγγοαμυγδαλίτιδα. 

Κοιτάζω τον καθηγητή της γαστρεντερολογίας απέναντι μου, στην απάντηση της συμφοιτήτριας μου ξινίζει. Απίστευτα πολύ. 

"Τέλεια, μπράβο, χίλια μπράβο, περνάς με 8" της απαντάει ο Κομνηνός και - 

Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου να τον κοιτάξω. Αυτός παρατηρεί με προσποιητό θαυμασμό την Ισμήνη που σηκώνεται, μαζεύει χαλαρή τα πράγματα της, τον ευχαριστεί συγκινημένη και λίγο πριν φύγει- 

"Εσύ που τα έχεις και μαζί του θα δεις που θα σου βάλει 10" μου ψιθυρίζει και εγώ μένω παγωτό ξυλάκι να την κοιτάω. 

Διότι εγώ που τα έχω μαζί του κόπηκα με 4. 

Και τότε.. τον Οκτώβριο. 

Και  μετά.. τον Ιούνιο. 

Ο μπάσταρδος με έκοψε με 4. 
Δυο φορές κιόλας. 

"Αν δεν ξέρετε εσείς, γιατί να ξέρω εγώ?" ο Βύρωνας φοράει ένα λευκό πουκάμισο το οποίο έχει αφήσει χαλαρό στον λαιμό. Η γραβάτα του είναι πλέον πάνω στον λευκό καναπέ, λυμένη πεταμένη. Το μπλε σκούρο υφασμάτινο παντελόνι του αγκαλιάζει τέλεια τον πωπό του και αν δεν είχα τόσο μα τόσο πολύ διάβασμα, θα τον είχα ήδη καβαλήσει. 

Αλλά ναι. Πρέπει να συγκεντρωθώ αν κάποια στιγμή θέλω να πάρω και εγώ πτυχίο. 

Γιατί όλοι οι άλλοι πήραν. Όλοι οι άλλοι ορκίστηκαν. 

Μόνο εμένα κόβει ακόμη ο μπάσταρδ-

"Δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πω αυτό, αλλά νομίζω ότι έχω αναθέσει την δεξίωση του γάμου μου σε ερασιτέχνες". Ο Βύρωνας μου, ο άμεσα μελλοντικός σύζυγος μου και απώτερα πατέρας των παιδιών μου, κάθεται εδώ και 4 μήνες, κάθε μέρα και οργανώνει τον γάμο μας. Πρωί, μεσημέρι βράδυ, κάθε μέρα, ασχολείται με το γεγονός της χρονιάς. Αυτό που τον Ιούνιο, μια μέρα αφού κόπηκα για δεύτερη φορά την Παθολογία, ήρθε και μου ανακοινωσε. 

<<10 Οκτωβρίου παντρευόμαστε>> 

Τρεις λέξεις είπε, και παρόλο που ήμουν τόσο μουδιασμένη και απογοητευμένη από την αποτυχία μου, κατάφερα να τις ακούσω. Θυμάμαι είχα κουνήσει το κεφάλι μου στο πλάι, σκεπτόμενη ταυτόχρονα ότι όλος ο κόμος περνάει τα μαθήματα, παίρνει πτυχίο, διαλέγει ειδικότητα, χώρα που θέλει να ζήσει, και εγώ κάθομαι Αθήνα να δίνω Παθολογία. Ξανά και ξανά. και ξανά. 

Α και να παντρεύομαι.
Τον Βύρωνα, τον Βύρωνα μου. 

Αλλά πότε συναίνεσα εγώ σε αυτόν τον γάμο και δεν το θυμάμαι?

"Ο παππούς σου θα με κόψει ξανά" λέω κουρασμένη στον Βύρωνα και ταυτόχρονα κλείνω το βιβλίο της Παθολογίας. Δεν έχει νόημα να προσπαθώ και να διαβάζω. Αφού πάλι θα με κόψει. 

"Κύριε Παπαδόπουλε μισό λεπτό" ο μπουκλάκιας μου καλύπτει το ακουστικό του κινητού του μπάνω στην κοιλιά του και με κοιτάει αυστηρά. "Ελισάβετ συγκεντρώσου, πρέπει μέχρι αύριο να έχεις τελειώσει τα λιπίδια, την Δευτέρα έχεις την τελευταία πρόβα του νυφικού, θέλεις να μην προλάβεις? Θέλεις να πας με τις φόρμες στην εκκλησία?" με ρωτάει κάπως απότομα. Με δυο βήματα κλείνει την μικρή απόσταση μεταξύ μας, μου ανοίγει επιδεικτικά το βιβλίο στα χέρια μου και μου δείχνει να διαβάσω τις ανεπιθύμητες ενέργειες των στατινών. 

Ναι σιγά. Και που μου τις ρώτησαν τον Ιούνιο, και που το απάντησα σωστά, και πάλι με έκοψε. 

Οπότε τι νόημα έχει? 

"Κύριε Παπαδόπουλε ειλικρινά αν ήξερα ότι δεν μπορείτε να διαχειριστείτε εσείς, ο καλύτερος διοργανωτής γάμων της Αθήνας μια δεξίωση των 4.789 ατόμων, δεν θα σας έδινα 200 χιλιάρικα προκαταβολή. Ούτε δυο ευρώ για την ακρίβεια. Νόμιζα πως είχα να κάνω με επαγγελματία, και τώρα τι μου λέτε, ότι ένα μήνα πριν τον γάμο, επειδή προέκυψαν κάποιοι σημαντικοί καλεσμένοι επιπλέον, δεν μπορείτε να ανταπεξέλθετε στο στρες?" 

Κοιτάζω την ατορβαστατίνη μπροστά μου. 

Κοιτάζω τον έξαλλο Βύρωνα δίπλα μου. 

Κοιτάζω τα λευκά σατέν πιτζαμάκια μου. 

Πόσους καλεσμένους είπε ότι θα έχουμε στον γάμο μας? 

Και επίσης.. 

Πότε συναίνεσα εγώ σε αυτόν τον γάμο και δεν το θυμάμαι?

"Σας δίνω 100 χιλιάδες ευρώ επιπλέον" ο μέλλοντας σύζυγος μου κάθεται εκνευρισμένος πάνω στον λευκό καναπέ και περνάει τα χέρια του μέσα από τις χαλαρές μπουκλίτσες του. 

Και τότε κοιτάζω ξανά τα πιτζαμάκια μου. Λευκά σατέν. 

Και τότε κοιτάζω ξανά τα έπιπλα στο σπίτι μας στο Κολωνάκι. Λευκά και κρεμ.

Και τότε κοιτάζω τα σεντόνια στο κρεβάτι μας. Κρεμ σατέν. 

Και τότε κοιτάζω τα ρούχα στην ανοιχτού τύπου ντουλάπα μου, υφασμάτινα, λευκά, πανάκριβα. 

Και τότε κοιτάζω και το χέρι μου.. Διαμάντι, τεράστιο. Βαρύ. 

Διότι είναι όντως.. πολύ βαρύ. 

"Κύριε Παπαδόπουλε, απαιτώ σε μια ώρα να έχω έτοιμο στο εμαιλ μου το νέο πλάνο θέσεων της δεξίωσης του γάμου μου το οποίο θα περιλαμβάνει όλους τους καλεσμένους μου και τους 4789. Και αν τα 100 επιπλέον δεν σας φτάνουν, τα κάνω 200. Το μόνο που απαιτώ είναι επαγγελματισμό και αποτελεσματικότητα. Την καληνύχτα μου" προσθέτει και σαν μπουχτισμένος πετάει έξαλλος το αηφον του στο γυάλινο τραπεζάκι μας. Που νομίζω πως είναι το μοναδικό που έχει αφήσει ανέγγιχτο το αγόρι μου τα τελευταία τρία χρόνια που συγκατοικούμε. Διότι όλα τα άλλα τα άλλαξε. Σχεδόν και εμένα. 

"Δεν υπάρχει αυτός ο άνθρωπος .. αλήθεια" ο Βύρωνας μιλάει μεσα από τα δόντια του. Έχει κλείσει και το πρόσωπο του στα χέρια του και φαίνεται ο πιο ταλαιπωρημένος άνθρωπος του κόσμού. 

"Όλα καλά σου πάνε γιατί κάνεις έτσι?" τον ρωτάω αναστενάζοντας γιατί το βλέπω να έρχεται, θα κοπώ και τρίτη φορά. Και όχι τίποτα άλλο, απλά το νοσοκομείο από Ζυρίχη μου είπε ότι μπορεί να περιμένει το αργότερο μέχρι Νοέμβριο για την θέση που μου πρότειναν. Οπότε αν δεν περάσω τώρα Παθολογία, δεν πάρω πτυχίο και δεν πάρω την αναγνώριση της ΜΕΒΕΚΟ ... θα πάρω τα τρία των Ελβετών. 

Κοιτάζω φοβισμένη τον Βύρωνα. 

Ελπίζω μόνο να μην πάθει εγκεφαλικό όταν του το αποκαλύψω. 

"Τι λες Ελισάβετ?" τώρα το αγόρι μου με κοιτάει έξαλλος. "Συγκεντρώσου λίγο στο διάβασμα και άσε με εμένα να ασχολούμαι με την οργάνωση του γάμου μας, να ασχολούμαι με το διδακτορικό μου, να ασχολουμαι με την ανάκληση της στρατιωτικής θητείας μου, και να ασχολούμαι και με την κλινική της μάνας μου, η οποία αν δεν σταματήσει να κάνει ταξίδια με τον πατέρα μου, θα αφήσει τους μετόχους να κάνουν παρτυ στα διοικητικά συμβούλια, να κάνουν ότι θέλουν, να περνούν ότι μέτρα θέλουν χωρίς να μας υπολογίζουν" ο Βύρωνας τώρα φαίνεται κουρασμένος. "Και σε όλα αυτά να προσθέσω ότι πρέπει να βρω τρόπο να παω πιο γρήγορα για ειδικότητα" προσθέτει και- 

"Τι το κακό έχει να περιμένεις στην σειρά όπως όλος ο κόσμος?" στρέφω τον προβολέα πάνω του γιατί πάνω μου θα τον στρέψω μετά τον γάμο. Και μπορεί να μην θυμάμαι πότε συναίνεσα για αυτόν τον γάμο, αλλά αν παντρευτούμε, θα κάτσει να με ακούσει στο θέμα της Ζυρίχης. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς.. σωστά?

"Εγώ?" ο Βύρωνας με κοιτάει σαν να έχω βγάλει δυο κεφάλια. Έχει υιοθετήσει και το γνωστό σνομπ ύφος του και με κοιτάει φουλ μες στην αηδία. "Θα περιμένω εγώ στην σειρά με όλους τους άλλους?" τώρα σηκώνεται, ισιώνει την πλάτη του και λύνει τα μανικετόκουμπα από το πουκάμισο του. "Μάλλον ξέχασες ότι παντρεύεσαι τον Βύρωνα Ιωάννου Κομνηνό" μου λέει και-

Πεταρίζω αμήχανα τα βλέφαρα μου. 

Μα και να θέλω δεν γίνεται να το ξεχάσω.. το θυμάμαι κάθε φορά που ξυπνάω δίπλα σου, τρώω τα νερόβραστα φαγητά σου, κοιμάμαι πάνω στα κρεμ σατέν σεντόνια σου, κόβομα Παθολογία εξαιτίας του παππού σου.. ψιθυρίζω στον εαυτό μου την ώρα που- 

"ΣΕ ΑΚΟΥΣΑ" φωνάζει το αγόρι μου μέσα από το μπάνιο. 

"Ουουου και φοβηθήκαμε" του ακοκρίνομαι κουρασμένη γιατί όντως είμαι. 

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ ΑΛΛΗ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΠΩΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΤΟ ΛΕΝΕ

"Έλα εδώ" το αγόρι μου πλέον έχει αλλάξει σε ένα σετ μαύρες πιτζάμες, έχει βγάλει τους φακούς του και έχει φορέσει τα μαύρα γυαλιά της μυωπίας του. "Πες μου ποιο ειναι το πρόβλημα σου, τι δεν καταλαβαίνεις?" με ρωτάει και κάθεται με άνεση δίπλα μου παίρνοντας το βιβλίο της παθολογίας στα χέρια του. 

Σε αυτά τα τέλεια χέρια του.. 

Σε αυτά τα λεπτά αλλά μυώδη χέρια που χτες το βράδυ- 

"Ελισάβετ σταμάτα να σκέφτεσαι το σεξ και συγκεντρώσου. Δεν γίνεται να παντρευτούμε και να χρωστάς Παθολογία, τι θα πουν οι καλεσμένοι μας?" με ρωτάει ο ένας και μοναδικός άνδρας της ζωής μου και εκεί που είχα ανάψει, με έλουσε με έναν κρύο κουβά με νερό και πουφ- με έσβησε. 

"Αυτοί οι 4.789?" τον ρωτάω γιατί όντως απορώ. Εγώ πριν από έναν μήνα του έδωσα μια λίστα με 89 άτομα. Εκ των οποίων οι 8 είναι η οικογένεια μου, αυτός που τους βρήκε τους 4700?

"Μην αγχώνεσαι για το οικονομικό, έτσι και αλλιώς λεφτά έχω" μου απαντάει αυστηρά ο Βύρωνας. Αλίμονο

"Και να ήθελα να το ξεχάσω μωρό μου δεν μπορώ, μου το υπενθυμίζει ο παππούς σου κάθε Κυριακή μεσημέρι" του χτυπάω πως έχει η κατάσταση. Κάθε Κυριακή αυτός ο άνθρωπος μου απαριθμεί υπεροπτικά τι ανήκει στον Βύρωνα και τι ταυτόχρονα γίνεται και δικό μου από την στιγμή που ο λόρδος μου δεν δέχεται προγαμιαίο μαζί μου. Προς μεγάλη έκπληξη του μπαμπά μου, προς μεγάλη χαρά του δικού του μπαμπά και προς μεγάλη απογοήτευση του παππού του. 

"Μην του πας κόντρα, είναι που όλα σχεδόν από αυτόν τα κληρονόμησα, μαζί και το σπίτι που θα πάμε να μείνουμε μετά από τον γάμο. Και ναι εννοώ το σπίτι στην Κηφησιά, κλείσε το στόμα σου, διότι καλό το δυάρι στο Κολωνάκι, αλλά πλέον μεγαλώσαμε, Ελισάβετ σε 3 εβδομάδες ξεκινάω διδακτορικό, πρέπει να παντρευτούμε, πρέπει να μετακομίσουμε, πρέπει να περάσεις Παθολογία, Ελισάβετ συγκεντρώσου" 

Κοιτάζω ξενερωμένη τον Βύρωνα. 

Ο Βύρωνας με κοιτάζει αυστηρά. 

Κοιτάζω ξενερωμένη το βιβλίο της Παθολογίας. 

Ο Βύρωνας συνεχίζει να με κοιτάει αυστηρά.  

Κοιτάζω ξαναμένη τον Βύρωνα ξανά. 

"Δεν θέλεις να πάμε στο κρεβάτι μας?" του νιαουρίζω γιατί πραγματικά τον θέλω μέσα μου. 

"Θέλω να περάσεις Παθολογία" ο Βύρωνας με σπρώχνει να κάτσω στην θέση μου. 

"Ζουζουνάκι μου έτσι και αλλιώς θα με κόψει" του υπενθυμίζω ότι ο παππούς του είχε πει ότι θα κοπώ τουλάχιστον τρεις φορές και ταυτόχρονα γλιστράω το χέρι μου μέσα από το- 

"ΕΛΙΣΑΒΕΤ ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΟΥΜΕ ΑΝ ΧΡΩΣΤΑΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑ ΚΑΤΣΕ ΔΙΑΒΑΣΕ" 

Παγώνω

Εγώ παγώνω και ο Βύρωνας φουντώνει.

Ταυτόχρονα σηκώνεται πάνω, πιάνει το μακ του στα χέρια του, το ανοίγει και ταυτόχρονα ανοίγει και τα εμαιλ του. 

"Γιατί δεν θα το επιτρέψει ο παππάς?" τον ειρωνεύομαι φουλ ξενερωμένη. Μα γιατί φωνάζει έτσι? αναρωτιέμαι ειλικρινά αλλά παρόλα αυτά παίρνω το γαμημένο το βιβλίο στα χέρια και ξαπλώνω πίσω στον καναπέ. Στον λευκό τον καναπέ. 

Ο αχάριστος, που τον αγαπάω κιόλας, που τον παντρεύομαι, που δεν μου είπε ποτέ ότι με αγαπάει και αυτός πίσω. Τέσσερα χρόνια σχέσης και ακόμη, το σε αγαπάω δεν το είπε ποτέ το στόμα του, το είμαι ερωτευμένος μαζί σου, τρεις φορές, μετρημένες. 

Ηλίθιε μπουκλάκια

Λόρδε του κώλου

Που δεν θυμάμαι καν πότε δέχτηκα να σε παντρευτώ. 

"Γιατί δεν θα το επιτρέψει ο παππούς" ψιθυρίζει ο Βύρωνας από μέσα του την ώρα που γίνεται κατακόκκινος από τα νεύρα του βλέποντας το νέο πλάνο θέσεων των 4789 καλεσμένων του γάμου μας. "Ε θα τον απολύσω, δεν θα μου την γλιτώσει σήμερα. Πήγε και έβαλε την υφυπουργό υγείας να κάτσει μαζί με τον διοικητή του Αττικού" προσθέτει ο Βύρωνας και γουρλώνω έντρομη τα μάτια μου. 

ΠΟΙΑ ΥΦΥΠΟΥΡΓΟΣ ΥΓΕΙΑΣ

ΠΟΙΟΣ ΔΟΙΗΚΗΤΗΣ

"Νομίζω πρέπει να μιλήσουμε για τον γάμο μας" ιδρώνω στην συνειδητοποίηση και πετάγομαι αμέσως όρθια. Δεν γίνεται, απλά δεν γίνεται, πρέπει να ξέρω ποιοι θα είναι οι κασλεσμένοι μας, δεν έχω λόγο στην τελική? Γιατί μπορεί να μην θέλω την υφυπουργό ή τον διοικητή, ή 4789, μπορεί να θέλω κάτι μικρότερο, πιο κλειστό, πιο οικογενειακό, πιο ρομαντικό. Εμένα δεν με ρώτησε και ποτέ στην τελική, ούτε τι θέλω, ούτε αν θέλω. 

"Νομίζω ότι πρέπει να κάτσεις να διαβάσεις γιατί σε εφτά μέρες δίνεις, και νομίζω ότι πρέπει να αφήσεις σε εμένα την διοργάνωση και τον συντονισμό της πιο ωραίας μέρας της ζωής μας" ο Βύρωνας με κοιτάει αυστηρά. Εγώ τον κοιτάζω αποσβολωμένη. Και στο καπάκι ο λόρδος μου σπάει και μου σκάει ένα τεράστιο χαμόγελο. 

"Ελισάβετ παντρευόμαστε" μου λέει μες στην τρελή χαρά και αφήνει στην άκρη το βιβλίο μου. "Μωρό μου επιτέλους! Επιτέλους επιτέλους επιτέλους θα γίνεις και επίσημα γυναίκα μου" ο μπουκλάκιας έχει ξαπλώσει όλος πάνω μου και από εκεί που ήταν σνομπ, ξινός, και κακοδιάθετος, μέσα σε δευτερόλεπτα μετατράπηκε στον πιο γλυκό άνθρωπο του κόσμου. 

Αυτά τα mood swings του με πεθαίνουν αλήθεια. 

"Το πιστεύεις?" με ρωτάει το αγόρι μου και- 

Σκέφτομαι πως σε όλες τις σχέσεις, η γυναίκα είναι αυτή που έχει τον νου της να παντρευτεί, καίγεται να βάλει στεφάνι, χαίρεται με το νυφικό φόρεμα, σχεδιάζει μήνες ολόκληρους την τελετή, εμείς και αυτό το κάνουμε αντίστροφα. Κόντρα σε κάθε λογική, κόντρα σε κάθε κοινή σκέψη. Γιατί ο Βύρωνας κάνει σαν μικρό παιδί που θα παντρευτούμε και εγώ κάνω σαν μικρό παιδί που πιστεύω πως δεν θα πάρω ποτέ πτυχίο. 

"Δεν το πιστεύω" του λέω την αλήθεια. 

Διότι δυσκολεύομαι. 

Πολύ.. 

"Θα δεις τα έχω οργανώσει όλα τέλεια, εκείνη η νύχτα θα σου μείνει αξέχαστη" μου λέει το αγόρι μου και μου σκάει ένα τεράστιο ρουφηχτό φιλί στα χείλη. Και εκεί που το πράγμα πάει να ανάψει κάπως, εγώ χώνω την γλώσσα μου στο στόμα του, ο Βύρωνας μουγκρίζει, το χέρι μου γλιστράει μέσα από το μαύρο βαμβακερό ύφασμα και -

"Επιστροφή στην Παθολογία" ο Βύρωνας μας σταματάει, και ταυτόχρονα βρίζω όλο το δωδεκάθεο από μέσα μου που πήγα και ερωτεύτηκα τον μεγαλύτερο φυτό όλου του κόσμου. Και που δεν αρκέστηκα εκεί, αλλά τον παντρεύομαι κιόλας σε ένα μήνα, μπροστά σε 4789 άτομα που δεν έχω και ιδέα ποια είναι. 

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ 

ΤΙ ΤΡΑΒΑΩ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΤΙ

Και τι έχω να τραβήξω ακόμη μαζί του, τι?