Όλγα

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΌΤΙ Ο ΣΤΕΛΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΣΑΣ?"

Σηκώνομαι αμέσως όρθια από το κρεβάτι και ξεκινάω να περπατάω πάνω κάτω στο δωμάτιο μου.

Είναι δυνατόν?

Ο Στέλιος κάνει πάρτυ και εμένα δεν μου είπε τίποτα?

"Πότε το κανόνισε?" ρωτάω την Ζωή μέσα από το ακουστικό.

Διότι αν το ήξερε και η φίλη μου και τόσες μέρες με κρατούσε στο σκοτάδι..

"Τι να σου πω ρε Ολγάκι? Ιδέα δεν έχω! Σε εμένα πάντως το ανακοίνωσε σήμερα το μεσημέρι λίγο πριν φύγω από το σπίτι μου για να έρθω στου Στέφανου! Εδώ θα μείνω σήμερα! Δεν είναι φανταστικό?" η φωνή της φίλης ακούγεται κάτι παραπάνω από χαρούμενη.

Σηκώνω αμέσως το ένα μου φρύδι από την έκπληξη.

Την άφησε ο θείος Άρης να μείνει στο αγόρι της?

"Ο μπαμπάς σου το ξέρει αυτό?" γιατί αν το γνωρίζει πάω στοίχημα ότι θα τρέχουμε και αυτό το σαββατόβραδο στα επείγοντα επειδή η χαρτοπετσέτα θα του κόψει το δάχτυλο.

"Ο μπαμπάς μου έφυγε σήμερα το απόγευμα και αυτός για Θεσσαλονίκη.. θέλει λέει να κάνει έκπληξη στην μαμά μήπως και τελικά τον συγχωρήσει για τον κακό χαμό που έκανε εκείνο το βράδυ στο ΚΑΤ.. το ξέρεις ότι δύο εβδομάδες τώρα ο μπαμπάς κοιμάται στο δωμάτιο του Στέλιου? Τον έχει διώξει η μαμά από την κρεβατοκάμαρα τους.. του το κρατάει ακόμη.. δεν του μιλάει καν να φανταστείς.. μέσω του Βύρωνα συνεννοούνται"

Χα

Αν το ξέρω λέει?

Δαγκώνω την γλώσσα μου από τα νεύρα μου.

Μα και να ήθελα να το αγνοήσω το γεγονός, η Μυρτώ δεν μου το επιτρέπει. Κάθε μέρα, κάθε γαμημένη μέρα, με το που πατήσω το πόδι μου στο σχολείο, το φίδι μας περιγράφει με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες τι έκαναν το προηγούμενο βράδυ με τον Στέλιο.. τον Στέλιο μου! Διότι δύο εβδομάδες τώρα το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται.. εκείνος κοιμάται στο σπίτι της.. στο δωμάτιο της! Ο δικός μου ο Στέλιος! Ο Στέλιος μου!

"Δηλαδή αυτήν την στιγμή που μιλάμε ο Στέλιος είναι με τον Βύρωνα στο σπίτι σας και-"

"Ο Βύρωνας πήγε να κοιμηθεί στον παππού στην Κηφισιά" με διακόπτει η Ζωή. "Με πήρε τηλέφωνο να με ρωτήσει αν θέλω να κλειδώσει και το δικό μου δωμάτιο και μου το είπε. Το δικό του το κλείδωσε γιατί δεν θέλει λέει να βρει ξανά σπέρμα πάνω στο βιβλίο των Μαθηματικών του όπως πέρυσι μετά το πάρτυ γενεθλίων μου! Θυμάσαι τι είχε γίνει? Μα τι ανώμαλος κόσμος κυκλοφορεί τέλος πάντων? Ποιος τελειώνει πάνω σε ένα βιβλίο Μαθηματικών?"

Εμ..

Ο Στέλιος?

Σηκώνω το ένοχο βλέμμα μου στο ταβάνι.

Δεν φταίω εγώ! Εκείνος ήθελε να τελειώσει πάνω στο φόρεμα μου! Αλλά αν γυρνούσα σπίτι και έβλεπε τον συγκεκριμένο λεκέ η μάνα μου.. ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω! Αυτήν την στιγμή θα κοιτούσα τα ραδίκια ανάποδα!

Ο μελαχρινός γόης εκείνη την φορά τελείωσε πάνω στο γραφείο του αδερφού του.. κάτι που δεν είπα ποτέ στην Ζωή.. και τι να της έλεγα δηλαδή? Ξέρεις φιλενάδα τον έπαιξα στον αδερφό σου και λίγο πριν τελειώσει μαλώσαμε για το που θα χύσει και τελικά την πλήρωσε το βιβλίο του Βύρωνα?

"Όλγα με ακούς?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή της Ζωής.

"Ναι τι λέγαμε?" την ρωτάω και ανοίγω την ντουλάπα μου να δω τι θα βάλω..

Γιατί εγώ μια φορά στο πάρτυ θα πάω!

Ακούς εκεί.. να μην με καλέσει!

Ο βλάκας ο ατελείωτος!

"Ότι ο αδερφός μου είναι ηλίθιος!" η Ζωή είναι απηυδισμένη. "Να φανταστείς ο Βύρωνας του το είχε ξεκαθαρίσει από την αρχή της χρονιάς ότι δεν θέλει φασαρίες στο σπίτι λόγω Πανελληνίων και ο Στέλιος τον έγραψε κανονικότατα! Αλλά τέτοιος είναι! Βρήκε ευκαιρία τώρα που η μαμά πήγε Θεσσαλονίκη να διοργανώσει με το έτσι θέλω πάρτυ και σε εμάς το είπε την ίδια μέρα! Είναι μαλάκας! Πάω στοίχημα ότι η μάνα μου δεν έχει ιδέα τι γίνεται αυτήν την στιγμή στο σπίτι μας!"

Σταματάω αμέσως να ανακατεύω τα ρούχα μου και μένω παγωμένη να κοιτάω το απόλυτο κενό.

Σαν τι μπορεί να γίνεται δηλαδή αυτήν την στιγμή στο σπίτι τους?

Νομίζω φορτώνω άσχημα..

Νομίζω τα νεύρα μου πιάνουν ταβάνι..

Νομίζω βγάζω καπνούς από τα αυτιά μου..

Καταραμένε Στέλιο!

Που σε αγαπάω κιόλας!

"Είναι και η Μυρτώ καλεσμένη?" ρωτάω την Ζωή και κλείνω με δύναμη το φύλλο της λευκής μου ντουλάπας. Στα χέρια μου κρατάω ένα μαύρο τζιν και ένα μαύρο κροπ τοπ. Σήμερα αποκαλύπτω επίπεδη κοιλιά με ασημένιο σκουλαρίκι στον αφαλό. Προχτές πήγα και έκανα την τρύπα. Απλά το μόνο που πρέπει να προσέξω είναι να μην το πάρει πρέφα ο μπαμπάς μου.

"Δεν νομίζω" τα λόγια της φίλης μου στέλνουν ένα κύμα ανακούφισης στο κορμί μου. "Είπε ότι θα είναι αυστηρά πάρτυ φοιτητών.. για αυτό σου λέω.. μην το παίρνεις προσωπικά το ότι δεν σε κάλεσε"

Καγχάζω

Να μην το παίρνω προσωπικά?

ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΙΡΝΩ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ?

ΠΟΥ ΦΑΣΩΘΗΚΑ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΛΕΨΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΜΟΝΟ.. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΕ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΠΗΔΗΧΤΗΚΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥ? ΠΟΥ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΣΤΟ ΛΟΧΑΝ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΣΤΕΙΛΕΙ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΗΝΥΜΑ ΝΑ ΔΕΙ ΑΝ ΖΩ Η ΑΝ ΠΕΘΑΝΑ? ΠΟΥ ΕΝΩ ΛΕΕΙ ΟΤΙ ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΡΩΤΟΣ ΜΟΥ.. ΠΟΥ ΕΝΩ ΛΕΕΙ ΌΤΙ ΜΕ ΘΕΛΕΙ.. ΚΆΝΕΙ ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ? ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΠΑΡΤΥ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΛΕΙ?

ΠΟΙΟΝ? 

ΕΜΈΝΑ

ΤΟ ΟΛΓΑΚΙ ΤΟΥ

ΤΑ.ΝΕΥΡΑ.ΜΟΥ

"Ζωή έχε τον νου σου για τις επόμενες ώρες.. θα πω στους γονείς μου ότι θα έρθω σπίτι του Στέφανου να δούμε ταινία όλοι μαζί" της ζητάω κάλυψη και χώνω μέσα στην καφέ δερμάτινη τσάντα μου τον απαραίτητο εξοπλισμό για να αλλάξω στο λεβητοστάσιο. Παλιά μου τέχνη κόσκινο.

"Βασικά όχι" πλέον μέσα από το κινητό ξεπηδάει η φωνή του Στέφανου.

Αρχίζω να φορτώνω ακόμη περισσότερο από ότι πριν..

ΤΙ ΟΧΙ?

"Εγώ Όλγα δεν συμφωνώ"

"Ποιος σε ρώτησε εσένα?" του απαντώ κοφτά.

Έβγαλε και η μύγα κώλο και έχεσε τον κόσμο όλο.

"Ξέρεις τι? Σπίτι μου θα πεις ότι έρχεσαι ενώ θα πας σπίτι του Στέλιου! Δεν γουστάρω ρε φίλε! Να γίνει τίποτα και να έρθει ο πατέρας σου να σε ψάχνει εδώ! Εγώ θα τα ακούσω μετά από τον Μάνο! Για αυτό σου λέω.. βρες άλλη δικαιολογία.. γιατί μια φορά εδώ δεν θα έρθεις"

Μένω κοκκαλωμένη να κοιτάω τον μαύρο ουρανό μέσα από το παράθυρο του δωματίου μου. Δεν περίμενα τίποτα λιγότερο από το νούμερο δύο σκατόφυτο της τάξης μου.. διότι όλα και όλα.. την πρώτη θέση την έχει κατοχυρωμένη ο Βύρωνας εδώ και δώδεκα χρόνια.

"Εσύ Ζωή έχεις να πεις κάτι για αυτό?" την ρωτάω με ξεκάθαρη πικρία στην φωνή μου. Στην τελική αυτή και ο Δημήτρης είναι οι καλύτεροι μου φίλοι και με πληγώνει πολύ ο Στέλιος για να με πληγώνουν ταυτόχρονα και οι δικοί μου άνθρωποι, τα αδέρφια που επέλεξα να έχω.

"Εμ.." η φίλη μου ίσα που ακούγεται. "Δεν.. εγώ.. δηλαδή.. βασικά ευχαρίστως να σε καλύψω.. αλλά.."

Χαμογελάω πικραμένα.

Βάζει έναν γκόμενο πιο πάνω από την φιλία μας?

"Καλά κατάλαβα" της λέω και αλλάζω σε ένα μπλε κολάν και ένα λεπτό ροζ φούτερ. Αυτό το μεταξύ μας δεν τελειώνει εδώ βέβαια, κάποια στιγμή θα τα ακούσει για τα καλά η Ζωή.

"Ρε Ολγάκι.." η φίλη μου ακούγεται πραγματικά στεναχωρημένη.

Ω τι σύμπτωση!

Και εγώ το ίδιο νιώθω!

Στεναχωρημένη και απογοητευμένη ταυτόχρονα.

"Θα δω τι θα πω" της λέω και δεν περιμένω καν την απάντηση της. Τερματίζω την κλήση και βάζω το κινητό μου μέσα στην τσάντα μου. Σηκώνομαι από το κρεβάτι, παίρνω μια βαθιά ανάσα και ξεκλειδώνω την πόρτα του δωματίου μου. Και τώρα ακολουθεί το δυσκολότερο κομμάτι της βραδιάς.. να πείσω τον πατέρα μου να με αφήσει να βγω.

"Έλα μωρό μου.." η μαμά μου κάθεται στον καναπέ και διαβάζει ένα βιβλίο εφηβικής ιατρικής. Την ώρα που με βλέπει να μπαίνω στο σαλόνι το κλείνει και μου κάνει νόημα να κάτσω δίπλα της. 

Γλυκούλα μανούλα..

"Συγγνώμη για που το έβαλες εσύ?" η άγρια φωνή του μπαμπά μου με προϊδεάζειότι δεν θα μου το κάνει ιδιαίτερα εύκολο το σημερινό.

Αυστηρέ ψηλέ..

"Μιλούσα στο τηλέφωνο με την Ζωή" του λέω και στρέφω το πρόσωπο μου προς το μέρος του. Εκείνος κάθεται στο γραφείο του και δουλεύει στο λαπτοπ του, όπως πάντα βασικά. Ολόκληρη εταιρεία διευθύνει τα τελευταία δέκα χρόνια, έχει υποχρεώσεις! Δικά του λόγια αυτά, όχι δικά μου, γιατί εγώ δεν σκαμπάζω μία από εταιρείες πληροφορικής. 

"Και τι λέγατε?" η μαμά μου χαμογελάει γλυκά και με κλείνει στην αγκαλιά της. Μυρίζω αμέσως το γνώριμο άρωμα της.. βανίλια.. το ίδιο φοράω και εγώ χρόνια τώρα. Ο μπαμπάς λέει ότι όχι μόνο μυρίζουμε το ίδιο αλλά συμπεριφερόμαστε και το ίδιο. Ισχυρίζεται πως είμαστε πανομοιότυπες, και όχι μόνο εμφανισιακά. Και εγώ όταν το ακούω αυτό πάντα χαμογελάω, πάντα! Διότι είμαι περήφανη που φέρνω στην Δώρα! Είμαι πολύ, πολύ περήφανη για την ακρίβεια!

"Μου πρότεινε να πάω σπίτι της να δούμε καμία ταινία" της λέω και χαμηλώνω το βλέμμα μου στα μπλεγμένα μου δάχτυλα.

Νιώθω τύψεις. Δεν μου αρέσει να τους λέω ψέματα. Δεν μου αφήνουν όμως και άλλη επιλογή, διότι ο Γιώργος ήταν ξεκάθαρος τις προάλλες. Θέλει λέει να απέχω δέκα μέτρα μακριά από τον Στέλιο. Και δεν το διαπραγματεύεται. 

"Μα-" η μαμά μου ανακάθεται στον καναπέ και πάει να πει κάτι, την πρόταση της όμως την διακόπτει ο μπαμπάς με την αγριοφωνάρα του.

"Τέτοια ώρα?" με ρωτάει θυμωμένος και με κοιτάει ακόμη πιο θυμωμένος. 

Γαμώτο! 

Δεν θα μπορούσα να έχω έναν πατέρα που να μην νοιάζεται? Που να μην με ρωτάει πότε θα βγω και με ποιους? Που να μην μου κάνει μόνιμα έλεγχο? Ο Γιώργος με πνίγει!

"Γιατί τι ώρα είναι?" του απαντώ κάνοντας την ανήξερη. 10 και 42 ακριβώς είναι, το τσέκαρα πριν μπω στο σαλόνι.

Κάνω πως κοιτάζω το χρυσό versace στο αριστερό μου χέρι. Δώρο του Στέλιου για τα γενέθλια μου πέρυσι. Δεν το έχω βγάλει από πάνω μου ποτέ.. ποτέ μα ποτέ.

"Δεν νομίζεις ότι είναι λίγο αργά για να πας στην.. φίλη σου?"

Εμ..

Σηκώνω αργά αργά τα μάτια μου στο πρόσωπο του.

Κάτι συμβαίνει εδώ.

Κάτι δεν πάει καλά.

Ο μπαμπάς με ειρωνεύεται.

"Θα πάω τώρα και στις 12-1 θα είμαι πίσω" του απαντώ με ψυχραιμία. Δεν πρέπει να καταλάβει ότι είμαι αγχωμένη. Πόσο μάλλον ότι παραποιώ την αλήθεια.

"Όχι δεν σου επιτρέπω να πας στην φίλη σου τέτοια ώρα για ταινία. Πήγαινε μέσα στο δωμάτιο σου να διαβάσεις. Συζήτηση κομμένη"

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Βιώνω το απόλυτο σοκ.

Εντάξει.. το κομμάτι με το διάβασμα το προσπερνώ. Περάσαμε όλη την χρονιά πέρυσι να μαλώνουμε για το γεγονός ότι θέλω να σπουδάσω χορό και όχι οικονομικά όπως μου πρότεινε εκείνος. Όνειρο του ήταν να αναλαμβάναμε με τον Ορέστη τα ηνία της εταιρείας του. Αλλά εμένα δεν με πειράζει! Ας διευθύνει ο αδερφός μου μόνος του! Εγώ δεν έχω θέμα! Το μερίδιο μου να μπαίνει κάθε μήνα στην τράπεζα και όλα κομπλέ!

"Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μου το απαγορεύεις" πλέον η φωνή μου έχει ανέβει μερικές οκτάβες, διότι πράγματι αδυνατώ να καταλάβω και το σκληρό ύφος του και τον κοφτό τόνο του την δεδομένη στιγμή. "Και άλλα Σάββατα έχει τύχει να πάω την ίδια ακριβώς ώρα σπίτι της Ζωής και-"

"Όλγα μωρό μου σήμερα είναι καλύτερα να πας στο δωμάτιο σου" η γλυκιά φωνή της μαμάς μου με διακόπτει.

Εμ..

ΟΡΙΣΤΕ?

"Εσύ συνήθως είσαι με το μέρος μου" της απαντώ θιγμένη και βγαίνω απευθείας από την αγκαλιά της. "Τι το τόσο διαφορετικό έχει το αποψινό βράδυ και-"

Παγώνω

Η καρδιά μου σταματάει να χτυπάει.

Το αίμα παύει να ρέει πια στις φλέβες μου.

Κοιτάω το σκληρό ύφος του μπαμπά μου.

Κοιτάω το αμήχανο ύφος της μαμάς μου.

Η ζωή είναι πιο εύκολη όταν είσαι έξυπνος.

"Μάλιστα" ξεροκαταπίνω και προσπαθώ να ηρεμήσω το σώμα μου από το να τρέμει. "Πάω μέσα στο δωμάτιο μου λοιπόν" στρέφομαι απότομα προς την αντίθετη κατεύθυνση και ξεκινάω να περπατάω προς τον διάδρομο.

Μπορεί η θεία Άννα να μην έχει ιδέα για το αναθεματισμένο αυτό πάρτυ, όμως λογικά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τον θείο Άρη. Σίγουρα ο Στέλιος από εκείνον πήρε την άδεια αλλά και ένα αρκετά μεγάλο χρηματικό ποσό για να οργανώσει το αποψινό event. 

Και ο Γιώργος με τον Άρη είναι κολλητοί.

Και ο Άρης λείπει.

Και ο Άρης ζήτησε από τον Γιώργο να έχει το νου του.

Αφήνω το σώμα μου να γλιστρήσει αργά αργά στην λευκή πόρτα μέχρι να βρεθεί στο πάτωμα.

Η ζωή είναι πιο εύκολη όταν είσαι έξυπνος.

Είναι όμως πιο δύσκολη όταν δεν είσαι με τον άνθρωπο που αγαπάς.

Κοιτάω την δερμάτινη καφέ τσάντα μου που βρίσκεται πάνω στο κρεβάτι μου. Δεν το έχω σκάσει ποτέ βράδυ από το σπίτι μέχρι στιγμής. Αλλά φαντάζομαι πάντα υπάρχει η πρώτη φορά.. για όλα. Κλείνω τα μάτια μου και περιμένω να περάσει λίγο η ώρα μέχρι να κοιμηθούν οι γονείς μου, γιατί εγώ σε αυτό το αναθεματισμένο το πάρτυ θα πάω ότι και αν γίνει. Και ξέρετε και τι? 

Θα του το πω! 

Θα τα παίξω όλα για όλα! 

Θα του εξομολογηθώ τα συναισθήματα μου! 

Θα του πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του!

Και ας γίνει ότι θέλει, ας μου απαντήσει ότι νιώθει!

Θέλω να ξέρω που βαδίζω πλέον!

Θέλω να έχω μια ξεκάθαρη απάντηση!

Θέλω η αυριανή μέρα να μας βρει είτε μαζί είτε χωριστά!

Διότι δεν αντέχω άλλο!

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ

Καταραμένε ατελείωτε βλάκα!

Που σε αγαπάω κιόλας!

Στέλιος

Πίνω βότκα.

Κοιτάω κώλο.

Γλείφω χείλη.

Κοιτάω πόδια. 

Πίνω και άλλη βότκα.

Κοιτάω βυζί.

Εμ..

Ανοιγοκλείνω βλέφαρα. 

Μόνο και να έχει χειλάρες.. 

Μόνο αυτό.. 

Μόνο- ω Θεέ!

Έχει τσιμπουκοχειλάρες!

Πίνω μονορούφι όλο μου το ποτό.

Δεν ξέρω ποια είναι.

Δεν την έχω δει ποτέ ξανά. 

Δεν έχω καν ιδέα πως βρέθηκε στο πάρτυ μου.

Αλλά ένα είναι σίγουρο.

Σήμερα το βράδυ θα την πηδήξω.

"Έφερα σφηνάκια" ανάμεσα σε κάτι bum bum tam tam παρεμβάλλεται η βαριά φωνή του Ανδρέα. 

"Σε τι πίνουμε?" ρωτάει τώρα ο Μάριος. 

Εν τω μεταξύ εγώ ακόμη δεν έχω πάρει τα μάτια μου από εκείνη την ξανθιά με τον πεταχτό κώλο. Βέβαια το μαλλί της προφανώς και δεν έχει καμία απολύτως σχέση με εκείνο το ξανθό που -γαμώ την πουτάνα μου γαμώ- και ο κώλος της δηλαδή δεν είναι και τόσο ωραίος όσο της-

Στρέφω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος των παιδιών.

Αρπάζω το ποτό του Αντώνη και το κατεβάζω μονομιάς. 

Πάλι αυτή η μικρή στο μυαλό μου γαμώ?

"Τι έπαθες ρε?" με ρωτάει ο Αντωνάκης και μας βάζει ακόμη δύο ποτά. 

Κατεβάζω το τρίτο ποτό στην σειρά για απόψε το βράδυ. "Θέλω απλά να μεθύσω" του απαντώ και ανασηκώνω χαλαρά τους ώμους μου. 

Ναι.. αυτό θέλω να κάνω.. θέλω να μεθύσω.. θέλω να μην την σκέφτομαι.. και θέλω να πάω να ξεσκίσω τον κώλο εκείνης της ξανθιάς.. ή μήπως να βρω καλύτερα μια μελαχρινή.. να μην μοιάζουν κιόλας?

"Και εγώ απλά να το σκάσω" ο Ανδρέας κλείνει πονηρά το μάτι του. 

Επιτέλους, επιτέλους μιλάω την ίδια γλώσσα με κάποιον.

Γιατί και εγώ το θέλω.. και το θέλω πολύ.

Την πρώτη φορά που μαστουρώσαμε με τον Αντώνη ήταν γαμάτα.. γελούσαμε τέσσερις ώρες με την ψυχή μας.. λέγαμε μαλακίες.. είδαμε τσόντα.. φάγαμε 100 σοκολατάκια μόκα ο καθένας.. και πήραμε και την πρώην του με απόκρυψη.. την βρίζαμε μια ώρα.. η πουτάνα.. τον κεράτωσε τον μαλάκα.. τόλμησε να κερατώσει τον δικό μου τον κολλητό.. το ξέκωλο!! 

Αλλά ο φίλος μου φταίει που ήθελε σχέση! Αφού με ταμπέλα ή χωρίς, πάλι ο άνδρας θα ξενοπηδήξει , πάλι η γυναίκα θα κερατώσει. Ποιος ο λόγος να τάζεις αποκλειστικότητα αν δεν έχεις σκοπό να την τηρήσεις? 

"Το πήρες?" ο Μάριος απορεί. 

Του γνέφω θετικά. 

"Ναι χτες" τον ενημερώνω. "Μαλάκα ο τύπος είναι ψυχάκιας, μου ζήτησε να βρεθούμε σε μια παλιά αποθήκη στο Μεταξουργείο στις 12 το βράδυ και εμφανίστηκε μετά από μια ώρα γυμνός. Λογικά την είχε ακούσει. Δεν παίρνουμε ξανά από αυτόν, θα αλλάξουμε" του το ξεκαθαρίζω διότι χτες χέστηκα πάνω μου.. ο τύπος την είχε και 20 εκατοστά.. φαντάσου να με λιγουρεύονταν τέτοιο λουκουμάκι που είμαι. Τι θα έκανα σε αυτήν την περίπτωση? 

"Θα δοκιμάσουμε από τον κολλητό του αδερφού μου την επόμενη φορά" επεμβαίνει ο Ανδρέας. "Θα το ανάψουμε τώρα? Το έχεις πάνω σου?" 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. 

Καλά τρελός είναι?

Με τόσο κόσμο εδώ μέσα?

Με τόσο άγνωστο κόσμο εδώ μέσα?

"Έχω στρίψει ήδη τέσσερα τσιγάρα, είναι στο δωμάτιο μου. Κάνε υπομονή μέχρι να διαλυθεί το πάρτυ. Μετά θα πάμε πάνω στην ταράτσα και.." αφήνω να εννοηθεί ότι θα περάσουμε γαμάτα και σηκώνω το σφηνάκι μου στον αέρα. 

"Στην φοιτητική ζωή που θα ζήσουμε" ναι.. εκεί θέλω να πιω.. στα πιο γαμάτα χρόνια της ζωής μου που ακολουθούν.. σίγουρα.

"Στα αμέτρητα μουνιά που θα γαμήσουμε" ο Μάριος έχει να πηδήξει πάνω από εβδομάδα.. σίγουρα. 

"Στα αμέτρητα τσιγάρα που θα καπνίσουμε" ο Ανδρέας μπάφο ονειρεύεται.. σίγουρα. 

"Στο πτυχίο που ποτέ δεν θα πάρουμε" ο Αντώνης βλέπει μπροστά.. σίγουρα. 

Αμέσως σκάμε όλοι στα γέλια και κατεβάζουμε τα σφηνάκια. Η τεκίλα ρέει σιγά σιγά και καίει το μέσα μου.. μμ.. ελπίζω να κάψει και την εικόνα της Όλγας από το μυαλό μου διότι τόση ώρα την φαντάζομαι στα γόνατα μπροστά μου να της γαμάω με δύναμη το μικρό το στοματάκι της και να- γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

ΠΆΛΙ?

ΤΗΝ ΣΚΈΦΤΗΚΑ ΠΆΛΙ?

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΕΟΝΤΑ ΜΟΥ ΈΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΠΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΕΡΝΑΕΙ ΏΡΑ ΠΟΥ ΝΑ ΜΗΝ ΓΥΡΟΦΕΡΝΕΙ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΜΟΥ?

ΤΙ ΓΑΜΏ ΤΙ?

Δύο εβδομάδες τώρα.. δύο ολόκληρες εβδομάδες την σκέφτομαι συνέχεια.. και την Μυρτώ που πηδούσα δηλαδή.. πάλι την μικρή χορεύτρια είχα στο μυαλό μου.. πάλι. Εδώ για καφέ βγήκαμε με τα ρεμάλια και την φίλη της.. και όσο της πρότεινε ο Αντώνης παρτούζα εγώ ονειρευόμουν δυο μάτια καταγάλανα. 

Δεν πάω καλά, δεν πάω καθόλου καλά.

Η ξανθούλα είναι επικίνδυνη, δεν πρέπει να την σκέφτομαι.

Για αυτό μετά την φάση που έγινε σπίτι μας δυο Κυριακές πριν αποφάσισα να την ξεγράψω.. πάει τέλος.. δεν μπορώ.. δεν γουστάρω να με φτιάχνει και στο τέλος να μην μου δίνει αυτό που ονειρεύομαι μέρα νύχτα τα τελευταία δύο χρόνια.. είναι βασανιστήριο για το σώμα μου.. κόλαση για το μυαλό μου.

Αλλά.. όταν την είδα εκείνη την Παρασκευή στο Λόχαν να φασώνεται με εκείνο το ψηλό μελαχρινό σκατό.. γαμώ την πούτσα μου γαμώ.. θόλωσα! Δεν το σκέφτηκα στιγμή παραπάνω.. την άρπαξα από τον μαλάκα που την χούφτωνε και της ξηγήθηκα πως έχει η κατάσταση μεταξύ μας.

Εγώ θα είμαι ο πρώτος της, δεν με νοιάζει αν με γουστάρει.

Που προφανώς και με γουστάρει δηλαδή γιατί είμαι Θεός. 

Και ποια δεν ονειρεύεται να την γαμήσω?

Αλλά αυτά τα φτηνά κολπάκια που κάνουν κάτι τριτοδεύτερες γκομενίτσες για να τραβήξουν την προσοχή του πούτσου που θέλουν.. δεν τα γουστάρω. Γιατί πάω στοίχημα αυτός ήταν ο λόγος που φιλιόταν με τον παπάρα δυο τραπέζια πιο κάτω από το δικό μου.. για να ζηλέψω.

Γελάω

Απλά γελάω

Ρε το Ολγάκι λιώνει για εμένα, το βλέπω στα μάτια της. Τόσο καιρό κολλημένη μαζί μου είναι.. ας με αφήσει να την ξεπαρθενέψω επιτέλους και μετά ας ανοίξει τα πόδια της σε όποιον της καυλώσει.. που πολύ αμφιβάλλω αν το κάνει δηλαδή.. γιατί εντάξει.. τι να λέμε τώρα.. θα την στείλω στον έβδομο ουρανό.. θα βιώσει το απόλυτο μαζί μου.. και μετά δεν θα της κάνει αίσθηση κανένας χορευτής. 

Την έχω στο περίμενε. 

Εδώ και δύο εβδομάδες αδιαφορώ. 

Θέλω να της δώσω να καταλάβει ότι άλλο καυγά για εκείνη την γαμημένη την αποκλειστικότητα δεν σηκώνω. Όπως επίσης πρέπει να την τιμωρήσω και για το σκηνοθετημένο φιλί της με τον Δημητράκη. 

Ακούς εκεί..

Φιλί.. 

Με τον Δημητράκη..

Νιώθω μια μπουνιά να προσγειώνεται με δύναμη στο γυμνασμένο μπράτσο μου. 

"Ποιον Δημητράκη? Μόνος σου μιλάς ρε μαλάκα?" 

Στρέφω το κεφάλι μου στο πλάι και βλέπω τον Αντώνη να μου κάνει νόημα να πάρω το ένα από τα δύο ποτά που κρατάει. 

"Που πήγαν οι άλλοι?" τον ρωτάω και πίνω το.. κάτσε να δεις.. 

Νομίζω είναι το πέμπτο ποτό της βραδιάς? 

"Την πέφτουν σε κάτι τύπισσες από την Φαρμακευτική" μου απαντάει και μου κάνει νόημα να κοιτάξω στο βάθος. "Τα αδέρφια σου δεν είναι εδώ?"

Μπα.. το έβδομο είναι.. τώρα θυμήθηκα. 

"Όχι, έστειλα τον έναν στον παππού και την άλλη-"

Στενεύω αμέσως τα μάτια μου.

Μπορεί να μην έχω καθαρό μυαλό για να τα πιάνω όλα με την πρώτη αλλά..

Χαμογελάω στραβά. 

"Αν την ακουμπήσεις ποτέ σε γάμησα" τον απειλώ και του δίνω το άδειο ποτήρι μου να το κρατήσει. 

Είχε δεν είχε με φούντωσε πάλι ο μαλάκας. Νιώθω ένα κύμα οργής μέσα μου, μια ένταση, μια φλόγα. Ζαλίζομαι και ζεσταίνομαι ταυτόχρονα. Και μόνο ένα πράγμα θα με ηρεμήσει αυτήν την στιγμή.. είτε το ξύλο είτε το..

Καρφώνω το θολωμένο βλέμμα μου στην ξανθιά γκόμενα με τον ωραίο κώλο από πριν και εκείνη μου κλείνει το μάτι της. 

Σεξ 

Σεξ

Και πάλι σεξ

"Πάω να πηδήξω" τον ενημερώνω και ξεκινάω να περπατάω προς την άγνωστη που σε λίγο θα γίνει γνωστή. 

Επιτέλους!

Θα τον χώσω σε κάποια άλλη!

Διότι καλή και η Μυρτούλα δεν λέω αλλά.. 

Δύο εβδομάδες τώρα το ίδιο μουνί πηδάω.. 

Βαρέθηκα

Ευτυχώς όμως που ο Άρης μου υποσχέθηκε ότι δεν θα γυρίσει από την Θεσσαλονίκη με την μαμά αν δεν τα βρούνε πρώτα, οπότε από σήμερα το βράδυ επιστρέφω ξανά στο δωματιάκι μου. 

Χαμογελάω τρισευτυχισμένα. 

"Στέλιος χάρηκα" της συστήνομαι.. γιατί πάνω από όλα είμαι gentleman.. 

"Ερατώ και εγώ χάρηκα" 

Μορφάζω από αηδία. 

Ακούς εκεί Ερατώ.. 

Όνομα είναι αυτό?

Αλλά στα αρχίδια μου..

Γιατί για εμένα έτσι και αλλιώς Όλγα την λένε.

Απόψε.. όπως και όλα τα προηγούμενα βράδια.

Την λένε Όλγα.

το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο στην katerina251306 γιατί κάθε φορά που διαβάζω σχόλιο της κλαίω από τα γέλια.. και στην Sally_Brown13 η οποία είναι μια από τις πιο δυνατές γυναίκες που έχω γνωρίσει στην εφαρμογή.. θέλει τεράστια ψυχική δύναμη για να.. υποστηρίζει κανείς τόσο πολύ τον μίκυ.. κάτι που η ίδια διαθέτει!! 

σας υπεραγαπώ 

~το κεκάκι σας