Έλλη

Τον μισώ και τον αγαπώ ταυτόχρονα. Αλήθεια σας λέω, δεν πίστευα ποτέ ότι θα μου συνέβαινε αυτό, ότι δηλαδή θα καταριόμουν την σχέση μου μαζί του και την ίδια στιγμή δεν θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτόν.. αλλά να που το ζω! Σχεδόν μια εβδομάδα τώρα! Και το προηγούμενο σαββατοκύριακο με εξαπάτησε! Όλο έρωτα μου έκανε! Ο λόρδος του κώλου! 

Αλλά από την Δευτέρα βγήκε στην επιφάνεια ο πραγματικός του εαυτός.. 

"Θα φτιάξεις επιτέλους την βαλίτσα σου?" η αδερφή μου μπαίνει μες στο ροζ δωμάτιο μου και καρφώνει τα μάτια της στην μεγάλη ροζ βαλίτσα μου.. την άδεια μεγάλη ροζ βαλίτσα μου. 

Σηκώνω το πρόσωπο μου να την κοιτάξω και πονάω. Συνεπώς βουρκώνω. 

"Δεν μπορώ" της λέω με κάθε ειλικρίνεια. 

Και μπορεί τα πονηρά μυαλά σας να σκέφτηκαν ήδη κάτι πρόστυχο αλλά δυστυχώς δεν συνέβη οτιδήποτε τέτοιο. Δηλαδή έρωτα κάναμε.. αλλά δεν πονάει το σώμα μου λόγω έντονης πρωινής, μεσημεριανής και βραδινής σεξουαλικής δραστηριότητας. Ο λόγος είναι άλλος.. και ακούει στο όνομα Τάκης. 

"Τι δεν μπορείς?" η Αναστασία ανοίγει την ντουλάπα μου, κοιτάζει τα ρούχα μου με μια αμυδρή αηδία, αρπάζει πέντε κρεμάστρες και τις ρίχνει μες στην ροζ βαλίτσα μου. "Δεν νομίζω να περιμένεις να στα διπλώσω κιόλας! Σε μια ώρα θέλω να είσαι έτοιμη! Έχω να δω τον μπαμπά από την Κυριακή! Δεν μπορώ να περιμένω άλλο.. κανόνισε! Αλλιώς θα πάω στον Μαραθώνα με ταξί" προσθέτει και δεν φεύγει από το δωμάτιο μου, κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια και με κοιτάει απειλητικά. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. 

Πονάω

Ισιώνω πλάτη.

Πονάω

Κάνω να σηκωθώ από την καρέκλα και-

"ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ" 

Όλος ο κώλος μου, όλος όμως, μαζί και τα δυο μου πόδια παραπονιούνται. Με καίνε, με τραβάνε, με πονάνε. ΑΠΕΙΡΑ

"Είσαι καλά?" η αδερφή μου με κοιτάει με τρόμο. 

"ΣΟΥ ΦΑΙΝΟΜΑΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΑ ΚΟΥΚΛΙΤΣΑ ΜΟΥ??"

Αλλά τι της φωνάζω? Δεν φταίει αυτή! Όοοοοχι! Ένας άλλος φταίει! Ή μάλλον δυο άλλοι φταίνε! Ο Τάκης και ένας σπαστικός, ηλίθιος, νάρκισσος, υπερόπτης γκόμενος που πήγα και ερωτεύτηκα. Που δεν είναι απλά ένα φυτό, δεν του φτάνει το άριστο στα μαθήματα, πρέπει να είναι τέλειος σε όλες τις πτυχές της καθημερινότητας! Και εντάξει αυτός, γυμνάζεται λες και θα δηλώσει συμμετοχή στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες! Εμένα όμως γιατί με τιμωρεί? 

"Με έσυρε στον στίβο ο μαλάκας" αποκαλύπτω το αίτιο της σωματικής μου καταπόνησης και σιγά σιγά, πολύ σιγά για την ακρίβεια σηκώνω το ένα μου πόδι για να κάνω ένα βήμα πιο κοντά στην βαλίτσα μου. Και στην τελική που είναι η ευφορία που μου έταξε ότι θα νιώθω μετά την γυμναστική? Εγώ πέντε μέρες τώρα αυτό που κάνω είναι απλά να πονάω. Και αυτές οι ενδορφίνες που υποτίθεται ότι απελευθερώνονται? ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΕΙΝΑΙ? 

"Καλά άσε την βαλίτσα σου σε εμένα" μου λέει η Αναστασία και ευχαριστώ τον Θεό που την έχω αδερφή μου. "Διότι δεν ξέρω αν το βλέπεις αλλά μια γιαγιά με πι σε αφήνει πίσω 100 μέτρα" 

Την κατακεραυνώνω με το πιο δολοφονικό μου βλέμμα. 

Ε άη στο διάολο και εσύ. 

"Μην μου μιλάς για 10, 20, 50, 60 και 100 μέτρα να χαρείς" έχω τον Τάκη να μου μιλάει όλη την τελευταία εβδομάδα για αυτά. Και αυτός ο Χριστιανός, του είπα, να κάνουμε κάτι λάητ, ίσα ίσα να κοροιδέψουμε τον Βύρωνα που θέλει ντε και καλά να γίνω φιτ. Και τι έκανε? Πήγε και με κάρφωσε ο βλάκας! 

Και ο λόρδος μου από εκεί που ήταν απλά αυστηρός τώρα έχει μετατραπεί σε γκρινιάρης αυστηρός. Και όλο λέει ότι πρέπει να φτιάξω το σώμα μου, και όλο λέει ότι πρέπει να βελτιώσω την αντοχή μου, και όλο λέει ότι πρέπει να πηγαίνω καθημερινά στον στίβο. Μα.. τι ανώμαλο γκόμενο πήγα και ερωτεύτηκα πια! Έλεος

"Ξέρεις η γυμναστική είναι υγεία" μου λέει η Αναστασία όσο διπλώνει τα ρούχα μου. Είμαι σίγουρη ότι αυτά είναι λόγια του Βύρωνα, ο οποίος προχτές που ήρθε για δείπνο στο πατρικό μου, όχι μόνο έκανε πλύση εγκεφάλου στην μάνα μου και στην αδερφή μου σχετικά με το ευ ζην, αλλά έψησε και την Φλωρεντία να πετάξει και όλα τα κρουασάν από το ντουλάπι. 

Και τώρα εγώ τι κάνω? Πάω και παίρνω σοκολάτες από το περίπτερο, τις βάζω κρυφά στο σπίτι και τις δίνω στα αδέρφια μου σαν να τους σπρώχνω ναρκωτικά! Α! Και τα περιτυλίγματα τα κρύβουμε μέσα στο κομοδίνο. 

ΤΙ ΜΕΡΕΣ ΖΩ ΘΕΕ ΜΟΥ

Γαμώτο σου Βύρωνα

"Σου φαίνομαι υγιής?" την ρωτάω και βογκάω από τον πόνο καθώς τεντώνω το χέρι μου για να πάρω το κινητό μου που δονείται πάνω στο γραφείο μου. Μα πως στο καλό θα οδηγήσω μέχρι τον Μαραθώνα?

"Βρε βρε βρε.." μιλάω ειρωνικά καθώς σέρνω το πονεμένο μου δάχτυλο στην οθόνη του κινητού μου. "Και ότι σε σκεφτόμουν" 

Παρατηρώ την Αναστασία να σηκώνει το χέρι της στον αέρα, να κατεβάζει το μεσαίο της δάχτυλο και να- γουρλώνω τα μάτια μου από το σοκ. 

ΠΟΥ ΤΑ ΕΜΑΘΕ ΑΥΤΗ ΑΥΤΑ?

"Δεν σε πήρα για τηλεφωνικό σεξ, έχω νέα" ο Βύρωνας ακούγεται αυστηρός μέσα από το τηλέφωνο. 

"Αποφάσισες επιτέλους ότι η μόνη γυμναστική που μου κάνει καλό είναι αυτή πάνω στο κρεβάτι?" του μιλάω γλυκά για να τον ρίξω. 

Δεν θέλω να κάνω στίβο! 

Δεν μου αρέσει! 

Πώς το λένε?

"Κόψε τις βλακείες Ελισάβετ.. έμαθα τους βαθμούς μας στην Ηθική" 

Σιωπή στο κινητό. 

Αφού Ηθική δώσαμε σήμερα. 

Πώς στο καλό ξέρει τι γράψαμε?

"Πήρα 10" μου λέει και- 

Ρολλάρω τα μάτια μου. 

Αναμενόμενο

"Και εσύ 7" προσθέτει και αμέσως ένα τεράστιο χαμόγελο εξαπλώνεται στο πρόσωπο μου. 

"Τέλεια" του μιλάω με την πιο χαρούμενη φωνή που διαθέτω και αν δεν με πονούσαν οι ώμοι μου τόσο πολύ θα σήκωνα και τα χέρια μου στον αέρα! Ένα μάθημα λιγότερο για το πτυχίο!

"Που το είδες ακριβώς το τέλεια?" ο Βύρωνας εξακολουθεί να είναι αυστηρός. "Διότι αν θυμάμαι καλά το τέλεια ορίζεται από 8,5 και πάνω και εσύ πήρες 7. Και πίστεψε με υπάρχουν πολλοί στο 8 και στο 9 Ελισάβετ, θα έπρεπε να γράψεις καλύτερα. Αλλά αυτά συμβαίνουν όταν δίνεις Παρασκευή πρωί και ξεκινάς να διαβάζεις για το μάθημα Δευτέρα μετά την Βιοχημεία" ο λόρδος μου μου μιλάει και εγώ το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι..

ΠΟΥ ΕΧΩ ΜΠΛΕΞΕΙ

Ποιος διαβάζει πάνω από τέσσερις μέρες Ηθική?  Τζίζους κράηστ!

"Τι να πω!" του μιλάω και πετάω χαρταετό. "Είμαι ένα ανήθικο στοιχείο από ότι φαίνεται" του λέω και σκάω στα γέλια. Εμένα μου άρεσε πάντως! 

"Δεν είναι αστείο" στον Βύρωνα πάλι όχι. "Για το επόμενο εξάμηνο θα αρχίσουμε να διαβάζουμε μαζί από αύριο. Θα σου έλεγα από σήμερα, αλλά μόλις με ειδοποίησαν τα παιδιά ότι θα βγούμε να γιορτάσουμε το τέλος της εξεταστικής, γιορτή δίχως νόημα για εμένα αλλά είμαι σίγουρος ότι εσύ θα ενθουσιαστείς. Αλλά το τονίζω.. από αύριο ξεκινάμε διάβασμα μαζί.. με πρόγραμμα και πειθαρχία αυτήν την φορά.. στο δηλώνω από τώρα για να το έχεις στα υπόψιν σου" 

Απομακρύνω το κινητό μου από το αυτί μου, το κοιτάω καλά καλά και το τοποθετώ ξανά στην προηγούμενη θέση του. Εμένα η Μαρία που είναι και η μαμά μου στην τελική δεν μου είπε ποτέ πως και πόσο να διαβάζω! Και θα μου το πει τώρα ο μπουκλάκιας? 

Ααααα.. δεν θα τα πάμε καλά!

"Δεν σου είπε η Νεφέλη ότι εγώ σήμερα δεν θα έρθω?" δεν σχολιάζω καν το διάβασμα και πάω στο πιο φλέγον ζήτημα. 

"Δεν θα έρθεις?" ο Βύρωνας κάνει λες και του είπα ότι η γη είναι επίπεδη. 

"Όχι, θα περάσω το παρασκευοσαββατοκύριακο με τον μπαμπά μου, το είπα στην Νεφέλη, δεν στο ανέφερε?" τον ρωτάω και κοιτάω ταυτόχρονα τα νύχια μου. Ένα έντονο κοκκινάκι θα τους ταίριαζε τώρα που το σκέφτομαι. 

"Δηλαδή για να καταλάβω.." η φωνή μέσα από το ακουστικό φαντάζει άκρως θυμωμένη. "Όχι μόνο κανόνισες να περάσεις τρεις μέρες στον Μαραθώνα, δεν φρόντισες να μου το πεις και λίγο πριν φύγεις μαθαίνω ότι η Νεφέλη το ξέρει? Και θεωρείς ότι θα έπρεπε να μου το γνωστοποιήσει εκείνη?" 

Εμ.. 

Δηλαδή.. 

Βρίσκετε κάπου εσείς το λάθος?

Αλλά τι ρωτάω και εγώ! 

Τον έπιασαν πάλι οι παραξενιές του και τα κολλήματα του! 

Τι θα κάνω με την πάρτη του?

"Θα με έχεις κατ' αποκλειστικότητα όλη την επόμενη εβδομάδα" τον καθησυχάζω με την πιο ναζιάρα φωνή που διαθέτω. Δεν μπορεί! Θα μαλακώσει! Σωστά?

"Ελισάβετ.." η φωνή του Βύρωνα ακούγεται σκληρή. "Είμαστε σε σχέση" 

Αλήθεια τώρα? 

Θεωρεί ότι το ξέχασα? 

"Ναι και σε αγαπάω πολύ" 

Του στέλνω ένα ρουφηχτό φιλί. 

"Κόψε τις αηδίες, σου λέω ότι είμαστε σε σχέση" 

Σταματάω να ανασαίνω. 

Κόψε τις αηδίες?

Όχι 'και εγώ σε αγαπάω πολύ ζουζουνάκι μου' ? 

"Έχει ξεκινήσει να μην μου αρέσει και πολύ αυτή η σχέση" σειρά μου να του μιλήσω σκληρά. Διότι όχι μόνο με σέρνει στον στίβο, όχι μόνο μου πετάει τα κρουασάν, μου βάζει πρόγραμμα στο διάβασμα, εξακολουθεί να με αποκαλεί Ελισάβετ σκέτο.. ούτε καν Ελισάβετ μου.. και το κυριότερο.. δεν μου έχει πει ότι με αγαπάει. Και εγώ θέλω να το ακούσω. Το έχω ανάγκη. 

"Ξέρεις τι? Αδιαφορώ" Μου πέφτει το κινητό από τα χέρια. Αδιαφορεί είπε? "Θα εξακολουθήσεις να είσαι σε σχέση μαζί μου για πάρα μα πάρα πάρα πάρα πολύ καιρό ακόμη για αυτό βάλε μυαλό. Γιατί αν δεν το κάνεις μόνη σου θα με αναγκάσεις να στο βάλω εγώ. Έγινα κατανοητός?" 

ΑΑΑΑΑΑΑΑ

Έχω αρχίσει και φορτώνω τώρα .. για τα καλά!

"Σου φαίνομαι εγώ για γκόμενα που όταν διατάζει ο αφέντης εκείνη σκύβει το κεφάλι?" τον ρωτάω άκρως θυμωμένη. Αν ήταν μπροστά μου θα του έριχνα και το κινητό στο κεφάλι, μπας και το πετύχαινα, κουνιόταν και έβρισκε επιτέλους τα λογικά του. 

"Σκύβεις ήδη Ελισάβετ και το κάνεις με τον πιο απολαυστικό τρόπο, να είσαι σίγουρη" μου απαντάει το τέρας, το αλαζονικό κωλόπαιδο, ο μεγαλύτερος λόρδος του κώλου! Και τώρα εγώ αυτόν τον άνδρα τον αγαπάω. Χριστέ μου!

"Είσαι και πολύ μεγάλος μαλάκας και το κάνεις με τον πιο εκνευριστικό τρόπο, να είσαι σίγουρος" του αντιμιλάω και δεν περιμένω να με προσβάλλει ξανά, τερματίζω την κλήση και βάζω το κινητό στο αθόρυβο. Να δείτε που θα με πρήξει με τις κλήσεις του. Έτσι κάνει, μια εβδομάδα τώρα, μόλις κάνει μαλακία και μαλώσουμε απαιτεί να κάτσω να τον ακούσω να το γυρνάει σε εμένα, ότι και καλά φταίω εγώ. Για ηλίθια με περνάει? Το χειριστικό καθίκι!

"Σίγουρα μιλούσες με το αγόρι σου?" με ρωτάει η μαμά και μόνο τότε συνειδητοποιώ την παρουσία της στο δωμάτιο μου. Μα πότε ήρθε? Και δεν την πήρα πρέφα? 

"Ναι ο Βύρωνας ήταν" την επιβεβαιώνω και παρατηρώ την οθόνη του κινητού μου να αναβοσβήνει. Πριν αδιαφορούσε αυτός, τώρα αδιαφορώ εγώ. Χα!

"Είναι πολύ καλό παιδί, άξιο παλικάρι, γιατί δεν του μιλάς λίγο πιο όμορφα?" με ρωτάει η μαμά και ταυτόχρονα κοιτάει την Αναστασία που τώρα βάζει τα νέα μου εσώρουχα μέσα στην βαλίτσα. Αυτά που μου πήρε ο μπουκλάκιας. Πάντως δεν μπορώ να καταλάβω ούτε αυτό το κόλλημα του με την δαντέλα, εμένα με βολεύουν καλύτερα να βαμβακερά βρακάκια με την hello kitty. Αλλά φυσικά! Αυτός να φοράει τα μαύρα του μποξεράκια, με το σύνηθες λογότυπο πάντα! Εγώ μόνο να παλεύω με το σατέν και την δαντέλα!

"Μαλάκας είναι" λέω στην Μαρία. "Αλλά τον αγαπάω πολύ, αλλά εξακολουθεί να είναι μαλάκας, ακόμη περισσότερο" συμπληρώνω και περιμένω το ξέσπασμα της μαμάς να διαταράξει την ηρεμία του δωματίου μου και του σπιτιού γενικότερα. Έχει ένα θέμα με τις βρισιές και κάθε φορά που ακούει μία, σεληνιάζεται. Μόνο που αυτήν την φορά.. 

Την κοιτάζω καλύτερα. 

Δεν μιλάει, απλά κάθεται και κοιτάει το πάτωμα. 

Και εξακολουθεί να μην μιλάει. Είναι μες στην σιωπή. 

Και τα μάτια είναι πάντα καρφωμένα στο πάτωμα. 

Κοιτάζω την Αναστασία με απορία, και το ίδιο κάνει και εκείνη. 

Εντάξει, δεν είναι καλά από τότε που βγήκε το διαζύγιο με τον μπαμπά, βλέπει και αυτούς τους εφιάλτες, και όσο και αν προσπαθεί να το κρύψει, όλοι μας το καταλαβαίνουμε. Την καταλαβαίνουμε. Πληγώθηκε, και πονάει ακόμη. Δεν αντέχω να την βλέπω έτσι. Αλλά δεν μπορώ να κάνω και κάτι, δεν είναι σωστό να επέμβω. Ελπίζω μια μέρα να ξυπνήσει και να χαμογελάσει ξανά. Τουλάχιστον η μαμά. Γιατί για τον μπαμπά δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση, όχι όσο θα ζει μακριά από το Μαράκι του. 

"Δεν φεύγουμε σιγά σιγά?" η αδερφή μου κλείνει την βαλίτσα μου και ταυτόχρονα κοιτάζει το κινητό της. "Μόλις μου έστειλε ο μπαμπάς ότι είναι από κάτω, τα αγόρια? Είναι έτοιμα? Η Αλίκη?" ρωτάει την μαμά, η οποία στο άκουσμα των λόγων της Αναστασίας σηκώνεται στις μύτες και κοιτάει στα κλεφτά έξω από το παράθυρο, σαν έφηβη που το crush της βρίσκεται κοντά της, θέλει να τον δει αλλά ταυτόχρονα αυτός να μην καταλάβει ότι τον είδε. 

Μμμμμάλιστα

"Είναι κάτω με την Φλωρεντία και σας περιμένουν" μας ενημερώνει η μαμά και παίρνω μια βαθιά ανάσα. Πρέπει να σηκωθώ από την καρέκλα. Πρέπει, δεν θέλω. Αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση. Πως απαραίτητη προυπόθεση για να μπεις στο πανεπιστήμιο είναι να διαβάσεις? Το ίδιο ισχύει και για τώρα. Για να πας μέχρι το αμάξι πρέπει να περπατήσεις.

"Τι σου συμβαίνει?" η μαμά με κοιτάει κατατρομαγμένη. 

"Η αδυναμία σου.." της λέω και καταριέμαι από μέσα μου την ώρα και την στιγμή που του υποσχέθηκα ότι θα πηγαίνω στίβο μαζί του. Αλλά δεν το σκέφτηκα καλά! Όχι! Βέβαια μου άφησε επιλογή? Ήταν εκεί ανάμεσα στα πόδια μου, έτοιμος για απογείωση αλλά δεν σήκωνε τον μοχλό αν δεν έλεγα ναι στα ανώμαλα σχέδια του! Αναθεματισμένε μπουκλάκια

 "Τι σου έκανε το παιδί?" η μαμά προχωράει μπροστά μου σέρνοντας την βαλίτσα μου πίσω της. Πάντως αυτήν είναι η στιγμή που κλειδώνεται μέσα στο δωμάτιο της. Για τώρα μιλάω που ξέρει ότι στο σπίτι είναι ο μπαμπάς και μας περιμένει να μας πάρει να φύγουμε. Τι έχει αλλάξει σήμερα?

"Το παιδί.." επαναλαμβάνω ειρωνικά τα λόγια της. Που ανάθεμα την ώρα και την στιγμή που τον κάλεσα την Τετάρτη να φάμε όλοι μαζί. Χωρίς τον Μιχάλη βασικά. Έδωσε την ιδέα η μαμά μόλις της είπα ότι έχω νέο φίλο, ενθουσιάστηκε και ο Βύρωνας μόλις άκουσε ότι δεν θα είναι ο μπαμπάς και βρήκε την ευκαιρία να γοητεύσει την μαμά μου. Η οποία όταν άκουγε τον μπουκλάκια να μιλάει της έτρεχαν σάλια! 

Τι στο καλό έχει αυτός ο άνθρωπος? 

Κάνει τους πάντες να στάζουν για χάρη του. 

Και κυρίως εμένα

"Ποιο παιδί?" ρωτάει ο μπαμπάς και δεν κοιτάει την μαμά, αλλά εναλλάξ, μια εμένα, μια την Αναστασία, μια τον Χάρη, μια τον Πέτρο, μια τον Σπύρο και μια την Αλίκη. "Τι έγινε?" μας ρωτάει και δεν μπορώ να καταλάβω. Είναι τρομοκρατημένος στην σκέψη ότι κάποιος από εμάς έπαθε κάτι ή στην παρουσία της μαμάς στον ίδιο χώρο με εκείνον? Διότι ναι.. ακόμη δεν μπορεί να παριστάνει τον χαλαρό κοντά της. Τον προδίδουν οι σφιγμένοι μύες του σώματος του. 

"Το νέο αγόρι της Έλλης μας" του απαντάει η μαμά και- 

Την παρατηρώ καλύτερα.

Έχει ιδρώσει. 

Και έχει κατακοκκινίσει. 

Που να μπουν και οι ζέστες δηλαδή. 

"Νέο?" ρωτάει και με κοιτάει. "Μας?" ψιθυρίζει και κοιτάζει φευγαλέα προς το μέρος της μαμάς. Προς το μέρος της όμως, όχι προς την ίδια την μαμά. 

Ναι έχει δίκιο ο Μιχάλης. 

Κάτι τρέχει με το Μαράκι του. 

"Πώς θα πάτε με τα αυτοκίνητα?" η μαμά αλλάζει απευθείας το θέμα της συζήτησης. "Γιατί η Έλλη δεν μπορεί να οδηγήσει" 

Ο μπαμπάς με κοιτάει από πάνω μέχρι κάτω. "Γιατί?"

"Γιατί είναι πιασμένη" ο μπαμπάς ρώτησε εμένα, αλλά η απάντηση ήρθε από αλλού. 

"Από που πιάστηκες?" ο Μιχάλης απευθύνεται και πάλι σε εμένα. Ανοίγω το στόμα μου να του απαντήσω αλλά δεν προλαβαίνω, η μαμά αναλαμβάνει ξανά αυτόν τον ρόλο για σήμερα. Μα τι στο καλό της συμβαίνει?

"Ξεκίνησε στίβο με τον Βύρωνα" αποκαλύπτει και καλύτερα να έλεγε στον μπαμπά ότι τα έφτιαξε με τον αναπληρωτή καθηγητή της έδρας της. Λιγότερο θα του έπεφτε το στόμα. 

"Ορίστε?" ρωτάει και νομίζω ότι σταμάτησε να αναπνέει. 

Ναι.. δεν τον συμπαθεί ιδιαίτερα.. 

Αλλά δεν περίμενε να συμβεί? 

Αφού το κεκάκι δεν χωρίζει ποτέ τα ζευγάρια της στο τέλος των βιβλίων της. 

"Ναι είναι ένας καταπληκτικός νεαρός που-" 

"Δεν τον ξέρεις" την διακόπτει ο μπαμπάς και της μιλάει για πρώτη φορά από τότε που βγήκε το διαζύγιο. 

Έχουμε παγώσει. Όλοι. Και η Αναστασία, και η Φλωρεντία, και εγώ, αλλά κυρίως η μαμά. Δεν περίμενε να της μιλήσει. Είμαι απόλυτα σίγουρη. Και απόλυτα έκπληκτη. Κοίτα να δεις που θαύματα τελικά γίνονται!

 Πάντως ακόμη δεν την κοίταξε. 

"Καλύτερα να πάρετε το μεγάλο αμάξι, και να οδηγήσεις εσύ" τώρα η μαμά του μιλάει πιο γλυκά. Δεν ξέρω, νομίζω ότι σοκαρίστηκε πολύ περισσότερο από όσο σοκαριστήκαμε όλοι οι υπόλοιποι μαζί. 

"Το μεγάλο αμάξι είναι δικό σου" 

Δεύτερη φορά. 

Της απευθύνει τον λόγο για δεύτερη φορά. 

Ήταν να μην γίνει η αρχή. 

"Είναι για το καλό των παιδιών μας" η μαμά του μιλάει με λογική. 

Και αυτό είναι που μπερδεύει τον μπαμπά, το βλέπω στο απορημένο του αξύριστο πρόσωπο. 

"Και το δικό μου θα μείνει εδώ?" την ρωτάει. 

Αλλά εξακολουθεί να μην την κοιτάει. 

"Ναι θα το προσέχω" τον ενημερώνει και-

"Θα μείνεις εδώ το Σαββατοκύριακο?" αναρωτιέμαι φωναχτά διότι από τότε που έφυγε ο μπαμπάς από το σπίτι κάθε τέλος της εβδομάδας η μαμά βρίσκει κάτι να κάνει. Μερικές φορές πηγαίνει στην θεία Λία και τον θείο Νίκο, άλλες μένει στης Κέλλυς και στου ακατανόμαστου, και αν δεν μπορούν εκείνοι, την βγάζει στο πανεπιστήμιο. Πάντως σπίτι δεν μένει. 

"Ναι.. μόνη μου" μας το επιβεβαιώνει. Και κοιτάει. Έντονα. Τον μπαμπά. 

Περίεργα πράγματα συμβαίνουν εδώ μέσα σήμερα. 

"Καλά να περάσεις" της εύχεται με απάθεια ο μπαμπάς και μαζεύει τις βαλίτσες μας από την είσοδο του σπιτιού. 

Κοιτάζω την μαμά. 

Κοιτάζει πληγωμένη το πάτωμα. 

Κοιτάζω την Αναστασία. 

Ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους της. 

"Γιατί δεν έρχεσαι μαζί μας?" τον λόγο παίρνει ο Χάρης και δίνει το μικροσκοπικό του χέρι στην μαμά. 

Του μπαμπά του πέφτουν οι βαλίτσες από τα χέρια. 

Εμένα μου κόβεται η ανάσα. 

Η αδερφή μου ξεκινάει να γελάει. 

Και η μαμά.. "Είναι το πρώτο σας σαββατοκύριακο με τον μπαμπά στο νέο του σπίτι" λέει στον Χάρη και γονατίζει για να τον φτάσει. "Δεν θέλω να σας το χαλάσω" προσθέτει με άκρως γλυκιά και πονεμένη φωνή και χαμογελάει λυπημένα στον μικρό μου αδερφό. 

"Μην λες βλακείες μαμά!" ο Χάρης επιμένει. "Τις άλλες φορές είχες δουλειές, τώρα δεν έχεις, έλα μαζί μας!"

"Ναι αλλά ο μπαμπάς-" 

"Σε αγαπάει μου το έχει πει αλλά σσσσσσς είναι μυστικό" της ψιθυρίζει στο αυτί και καλά για να το ακούσει μόνο εκείνη, αλλά το ακούμε όλοι. Και ο μπαμπάς. 

Γκούχου γκούχου

Αυτό και αν είναι άβολο.

"Δεν.. δηλαδή.. δεν.." η μαμά σηκώνεται με δυσκολία από το πάτωμα, και παρατηρώ τα πόδια της που τρέμουν. Και τώρα είναι πιο κόκκινη από πριν. Αν αυτό είναι δυνατόν. Για να μην μιλήσω για τον ιδρώτα. 

"Μπαμπά μπορεί η μαμά να έρθει μαζί μας?" ο Χάρης τρέχει χοροπηδώντας προς τον μπαμπά ο οποίος τώρα κάπως συνέρχεται και μαζεύει τις βαλίτσες από το πάτωμα που του είχαν πέσει προηγουμένως. 

'Θα πει όχι' διαβάζω τα χείλη της Αναστασίας και κοιτάω την μαμά να σκουπίζει τα ιδρωμένα χέρια της στα πόδια της. 

"Αν το θέλει.." ο Μιχάλης δίνει έμμεσα την συγκατάθεση του και ξεκινάει να περπατάει προς το πάρκινγκ εκεί όπου βρίσκεται το μεγάλι αμάξι. Το παίζει χαλαρός και αδιάφορος. Είμαι σίγουρη όμως ότι δεν είναι. Και δεν ξέρω αν πραγματικά θέλει να περάσει το σαββατοκύριακο του με εμάς και την μαμά. Σίγουρα όχι αν δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα να είναι και πάλι μαζί. 

Αλλά είμαστε σίγουροι ότι δεν υπάρχει?

"Πάω να φτιάξω τον σάκο μου, μην φύγετε χωρίς εμένα ναι?" η μαμά χαμογελάει συγκρατημένα, φιλάει τον Χάρη στο μέτωπο και ξεκινάει να ανεβαίνει με γοργό ρυθμό τις σκάλες. 

"Αυτό θα είναι ενδιαφέρον" η Αναστασία σχολιάζει τις τελευταίες εξελίξεις, παίρνει από το χέρι τα δίδυμα και ξεκινάνε όλοι μαζί να πάνε προς το αυτοκίνητο. 

"Εγώ θα περιμένω την μαμά" λέει ο Χάρης όσο η Φλωρεντία μου δίνει την Αλίκη να την κρατήσω. 

"Εσύ?" ρωτάω την ηλικιωμένη κυρία. Νόμιζα ότι θα ερχόταν μαζί μας. 

"Αυτή θα είναι μια οικογενειακή στιγμή, καλύτερα να σας αφήσω μόνους σας" μου λέει και με κοιτάει με νόημα στα μάτια. 

Βρε λες?

Λες να τα βρουν?

"Μπα.. μπα.. μπα.. ααααααα... γκου" η Αλίκη μου μιλάει αλλά δεν την καταλαβαίνω. Και ύστερα μου δείχνει.. προς την κατεύθυνση του Μιχάλη. 

"Ναι πάμε" της δίνω ένα γλυκό φιλί στο μάγουλο και μετά από μερικά βήματα φτάνουμε στο αμάξι, την τοποθετώ στο ειδικό κάθισμα της και την δένω. 

"Κάτσε μπροστά" μου λέει ο μπαμπάς όταν με βλέπει να παίρνω θέση δίπλα στην Αλίκη. 

"Μπροστά θα κάτσει η μαμά" τον ενημερώνω και τον κοιτάω όλο νόημα μέσα από τον καθρέπτη. 

Ο μπαμπάς παγώνει. "Θα έρθει?" με ρωτάει. Για μισό.. 

Πανικός είναι αυτό που διακρίνω στο βλέμμα του? Ή τρόμος?

Η μπροστινή πόρτα ανοίγει, η μαμά κάθεται δίπλα στον μπαμπά και βάζει το σακίδιο της στα πόδια της. "Η Φλωρεντία με ρώτησε αν μπορεί να πάρει ρεπό, την πονάει λίγο η μέση της, και από την στιγμή που θα έρθω εγώ μαζί σας, της είπα να ξεκουραστεί" η μαμά ενημερώνει τον μπαμπά και ύστερα γυρνάει πίσω και μας κοιτάει, όλους, στα μάτια. Ύστερα χαμογελάει και στρέφεται ξανά μπροστά. 

Και περιμένει. 

Και περιμένουμε όλοι μας.

Μόνο που ο μπαμπάς δεν ξεκινάει. 

Και κανείς δεν μιλάει. 

Και τι να πει δηλαδή?

Η σημερινή μέρα είναι από μόνη της μια μεγάλη έκπληξη. 

"Ο Βύρωνας μου ζητάει να του στείλω την διεύθυνση του μπαμπά στον Μαραθώνα" η Αναστασία με κοιτάει όλο απορία. "Γιατί έστειλε σε εμένα και όχι εσένα? Που είναι το κινητό σου?" με ρωτάει και τότε ο μπαμπάς αποφασίζει να γκαζώσει. 

Χριστέ μου! 

Η πλάτη μου έγινε ένα με το κάθισμα! 

"Δεν δεχόμαστε επισκέψεις πες του" ο μπαμπάς της μιλάει με το πιο σκληρό ύφος που διαθέτει.

Παρατηρώ την μαμά, σκύβει πληγωμένη το κεφάλι της. 

Και τότε το κάνει. 

Έπειτα από πολύ καιρό. 

Πέρασαν τρεις μήνες για την ακρίβεια. 

Ο μπαμπάς γυρνάει το πρόσωπο του και την κοιτάει. 

Έχει ένα απροσδιόριστο βλέμμα, κρύβει ένταση, άγχος, πόνο. 

"Όχι την δική του τέλος πάντων, μερικές.. άλλες.. είναι καλοδεχούμενες" προσθέτει και έπειτα γυρνάει ξανά το βλέμμα του στον δρόμο. 

Οκ.. 

Αυτό θα είναι και γαμώ τα σαββατοκύριακα!