Όλγα

"Πραγματικά κορίτσια ότι και να σας πω θα είναι λίγο" η Μυρτώ ανεβαίνει με φόρα στο μεγάλο τραπέζι της βιβλιοθήκης και σταυρώνει τα καλλίγραμμα πόδια της. "Είναι ακούραστος! Δεν το έχω ζήσει ποτέ ξανά αυτό! Με κανέναν άλλον! Οι αντοχές του.. τι να σας πω! Μια ώρα προκαταρκτικά και μια ώρα πήδημα! Την τελευταία εβδομάδα ζω το όνειρο!"

Χτυπάω ρυθμικά το πόδι μου κάτω από το τραπέζι.

Μασουλάω νευρικά το καλαμάκι του καφέ μου. 

Μπήγω δυνατά τα νύχια στο γυμνό πόδι μου. 

Αυτή μια εβδομάδα ζει το όνειρο και εγώ τον εφιάλτη. 

"Και έρχεται κάθε βράδυ σπίτι σου?" την ρωτάει η Δανάη και ταυτόχρονα ξεφυλλίζει άκεφα ένα βιβλίο μαθηματικών. Και αυτή μαθηματικά βρήκε να διαβάσει στο κενό μας? Τόσα μαθήματα κάνουμε φέτος, δεν μπορούσε να ασχοληθεί με κανένα άλλο?

Καταραμένοι μαθηματικοί!

"Ναι! Με το που κοιμηθούν οι δικοί μου του στέλνω μήνυμα και σε μισή ώρα είναι στο κρεβάτι μου! Πηδιόμαστε σαν να μην υπάρχει αύριο αλλά το καλύτερο δεν είναι αυτό! Είναι ότι κοιμόμαστε μαζί! Μετά το σεξ δεν φεύγει! Ναι! Κοιμάται στο κρεβάτι μου! Για αυτό σας λέω! Το έχω σίγουρο! Όπου να ναι θα μου ζητήσει να τα φτιάξουμε! Δυο χρόνια το κάνουμε, πρώτη φορά τώρα γίνεται κάτι τέτοιο! Μετά το Πανεπιστήμιο θα γίνω κυρία Ιωάννου! Να μου το θυμηθείτε!" η Μυρτώ ρίχνει το κεφάλι της πίσω και γελάει ευτυχισμένα.

Και εγώ..?

Εγώ..?

Ε-εγώ..

Κοιμούνται μαζί.

Θέλω να κλάψω.

Αλλά όχι.. όχι Όλγα όχι!!

Τόσα δάκρυα έχεις ρίξει την τελευταία εβδομάδα! Φτάνει πια!

Παρασκευή πρωί σήμερα και μετά από το ηλίθιο το πάρτυ του Στέφανου το προηγούμενο Σάββατο δεν πέρασε ούτε ένα βράδυ που να μην πλαντάξω στο κλάμα.. ούτε ένα.

Εκείνο το σαββατόβραδο όλο περιπλανιόταν στον νου μου η εικόνα του Στέλιου και της Μυρτούς να το κάνουν πάνω στον δερμάτινο καναπέ. Και σαν να μην έφτανε αυτό, την Κυριακή που πήγα στο σπίτι των παιδιών για ταινία αμέσως μετά το μάθημα χορού μου, εκείνος ο ελεεινός, εκείνος ο τρισάθλιος, εκείνος ο καταραμένος με εξευτέλισε για ακόμη μια φορά! Εγώ πήγα εκεί με σκοπό να αδιαφορήσω για την πανέμορφη φάτσα του.. και αυτός τι έκανε? 

Με κλείδωσε μέσα στο δωματιάκι! 

Ο βλάκας!

Ο Στέλιος βρήκε ευκαιρία να με γδύσει για ακόμη μια φορά τόσο σωματικά όσο και ψυχικά και μόλις τον ρώτησα τι στο διάολο κάνουμε δυο χρόνια τώρα, ο ηλίθιος έφυγε και εμένα με άφησε μόνη και ημίγυμνη να πλαντάζω στο κλάμα ανάμεσα σε κάτι μπουφάν!

Μαλάκας! 

Αυτό είναι!

Πρώτη φορά βούρκωσα μπροστά του, πρώτη φορά. Προσπάθησα με νύχια και με δόντια να καταπιώ τα δάκρυα μου, αλλά δεν τα κατάφερα. Ήμουν θυμωμένη μαζί του! Πάρα πολύ θυμωμένη! Και για την ακρίβεια ακόμη είμαι! 

Δηλαδή για να καταλάβω..

Περνάει κάθε βράδυ με την Μυρτώ? Και κοιμούνται και μαζί? Ειλικρινά τώρα?

"Τι έχεις εσύ?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή του φιδιού. 

Αμέσως φοράω ένα από τα πιο αστραφτερά μου χαμόγελα.

"Τι εννοείς? Όλα καλά" υποκρίνομαι.. εύκολο μου είναι άλλωστε.

Η Μυρτώ κοιτιέται συνωμοτικά με τις άλλες και στρέφει ξανά το ανήσυχο πρόσωπο της προς το μέρος μου. "Αν νιώθεις άβολα που κάνουμε αυτήν την συζήτηση ενώ εσύ ακόμη δεν έχεις προχωρήσει στον ερωτικό τομέα.."

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. 

Μα πόσο IQ έχει αυτή η κοπέλα τέλος πάντων?

"Δεν με πειράζει.. μην λες χαζομάρες" της απαντώ γλυκά και της χαμογελάω τρυφερά. 

Εγώ δεν έπρεπε να κάνω σύγχρονο. 

Με το θέατρο έπρεπε να είχα ασχοληθεί.

"Πάντως εγώ Ολγίτσα στην θέση σου θα το δοκίμαζα με τον Δημήτρη" πετάγεται βαριεστημένα η Ράνια που τόση ώρα τσιμπολογάει το τοστ της. "Ο τύπος κάνει μπαμ ότι σε γουστάρει και από ότι μου είπε μια κοπέλα από την γειτονιά του κάνει καλό κρεβάτι, θα μείνεις ικανοποιημένη, σκέψου το" 

Μα πού στο διάολο πήγε και την βρήκε η Ράνια την μοναδική πρώην του Δημήτρη? Πόσες διασυνδέσεις έχει ο πατέρας της πια? Αρχιτέκτονας είναι! Όχι πολιτικός! Έλεος!

"Ποια είναι η γειτονιά του?" ρωτάει η Μυρτώ όλο περιέργεια. 

"Η Νίκαια" της απαντώ εγώ.

Πάντα μες στο θέμα της συζήτησης αυτήν η κοπέλα.. πάντα.

"Της Γαλλίας?" 

Καρφώνω το παγωμένο βλέμμα μου πάνω της. 

Τώρα τι της λες?

"Ας είναι και από το Λουξεμβούργο.. εμάς δεν μας νοιάζει" στην συζήτηση επεμβαίνει μετά από πολλή ώρα η Δανάη. "Το πως πηδάει μας ενδιαφέρει.. και όχι όλες μας βασικά.. την Όλγα μόνο.. εγώ συμφωνώ με την Ράνια.. φιλενάδα πρέπει επιτέλους να χάσεις την παρθενιά σου.. έχεις αργήσει πάρα πολύ.. το σεξ είναι τέλειο"

Ω αγαπημένη μου Δανάη.

Και εγώ θέλω να το κάνω, πίστεψε με.

"Ειδικά το σεξ με τον Στέλιο" η Μυρτώ μου κλείνει πονηρά το μάτι της. 

Νιώθω την καρδιά μου να ανεβάζει χτύπους, το αίμα μου να βράζει και την ανάσα μου να βαθαίνει. Το στομάχι μου γίνεται κόμπος για χιλιοστή φορά μέσα στην τελευταία ώρα και ένας συσφικτικός πόνος με πιάνει στον θώρακα.  

Θα την σκοτώσω. Αυτήν την φορά δεν θα μου την γλιτώσει. Θα της ρίξω ποντικοφάρμακο στον καφέ, το αποφάσισα. Άραγε αυτό εξοντώνει και φίδια ή μόνο αρουραίους?

"Λοιπόν κορίτσια πάμε για Ιστορία?" η Δανάη σηκώνεται όρθια μόλις χτυπήσει το κουδούνι για μέσα. Την μιμούμαι άκεφα και εγώ. 

"Βασικά εγώ θα κάνω κοπάνα" μας ανακοινώνει η Μυρτώ. 

Ποια κοπάνα?

Τι κοπάνα?

Σοκάρομαι

"Το ξέρει αυτό ο πρέσβης?" την ειρωνεύεται η Ράνια. 

"Δεν τον ενημερώνω κάθε φορά που βγαίνω με το αγόρι μου.." της απαντάει παιχνιδιάρικα η Μυρτώ και εγώ παγώνω. 

Αν είναι αυτό που σκέφτομαι..

Πετάω με νεύρο το χάρτινο ποτήρι του μισοτελειωμένου μου καφέ στα σκουπίδια. 

"Θα έρθει ο Στέλιος να σε πάρει?" την ρωτάει η Δανάη όσο περπατάμε οι τέσσερις μας στον μεγάλο διάδρομο του σχολείου. 

Πού να την πάει μωρέ! 

Την ηλίθια!

"Ναι μου έστειλε μήνυμα πριν να με ρωτήσει αν θέλω να πάμε για καφέ με την παρέα του από την σχολή μόλις τελειώσουν τον απειροστικό"

Σταματάω αμέσως τον βηματισμό μου.

Θα την γνωρίσει στους φίλους του?

Δεν μπορεί..

"Εγώ σας αφήνω! Κορίτσια τα λέμε! Αύριο βράδυ στις 10 στο Circus ναι?" 

Κοιτάω την Μυρτώ καθώς απομακρύνεται κουνώντας πέρα δώθε τους γοφούς της. Ποιο στο διάολο είναι το τηλέφωνο της Πρεσβείας της Γαλλίας? Θέλω να την καρφώσω στον πατέρα της!

"Όλγα πάμε? Όλοι οι άλλοι μπήκαν" η Δανάη μου κάνει νόημα να μπω στην τάξη. 

Δεν θέλω να κάνω Ιστορία. Θέλω να σκεφτώ τα όσα ειπώθηκαν την τελευταία ώρα στην βιβλιοθήκη και να καταστρώσω ένα πλάνο για το πως θα κινηθώ από εδώ και στο εξής.

"Δεν θα μπω" τους ανακοινώνω αποφασισμένα και ξεκινάω να περπατάω προς την πύλη του σχολείου. 

Σε λίγα λεπτά βρίσκω την γνωστή μου θέση πίσω από το μικρό θεατράκι, εκείνη που βλέπεις όλο το σχολείο αλλά και έξω από αυτό ενώ ταυτόχρονα εσένα δεν σε βλέπει κανείς. 

Δηλαδή για να καταλάβω.. γίνεται ότι γίνεται μεταξύ μας το σαββατοκύριακο και τις επόμενες μέρες.. και ιδίως τις επόμενες νύχτες.. τις περνάει με την Μυρτώ? Ενώ εμένα με έχει γραμμένη? Γιατί το κινητό μου δεν χτύπησε καθόλου όλη την εβδομάδα! Από πάνω του ήμουνα συνέχεια! Περίμενα να με πάρει! Ο βλάκας!

Παρατηρώ το αγαπημένο μου μαύρο πολυτελές αυτοκίνητο να μπαίνει στο parking του σχολείου. Η επιστήθια φίλη μου ανεβαίνει χαρούμενη στην θέση του συνοδηγού και αμέσως μετά αυτός την αρπάζει και.. εμ.. φιλιούνται.

Μαχαιριά στην καρδιά.

Αργή, βασανιστική και διαξιφιστική. 

Και αίμα, αίμα παντού. 

"Το ξέρεις ότι αν σε πιάσουν να καπνίζεις στο σχολείο θα ειδοποιήσουν τους γονείς σου?" 

Κοιτάω τον Δημήτρη φευγαλέα και επιστρέφω ξανά το βλέμμα μου στη γνωστή jaguar που αυτήν την στιγμή βγαίνει στον κεντρικό και επιταχύνει. 

Δηλαδή γιατί αυτήν και όχι εμένα?

Τι παραπάνω έχει η Μυρτώ?

"Ήρθε και την πήρε να πάνε μαζί για καφέ" του ανακοινώνω χωρίς να αναφέρω το ποιος. Δεν χρειάζεται. Εξάλλου ένας είναι ο μαλάκας που αγαπώ. "Άσε που πριν λίγο έμαθα ότι όλη την εβδομάδα αυτός κοιμόταν σπίτι της" 

Νιώθω ένα μεγάλο χέρι να μου παίρνει το τσιγάρο μέσα από τα δάχτυλα. Στρέφω απότομα το πρόσωπο μου προς τον ψηλό άνδρα δίπλα μου και τον κοιτάω θυμωμένη. "Είναι το τελευταίο μου" τον ενημερώνω και εκείνος ανασηκώνει χαλαρά τους ώμους του. 

"Ρε μωρό, δεν υπάρχει άλλη λύση, ειλικρινά σου μιλάω. Ή θα τον κάνεις να ζηλέψει ή θα ξεκόψεις τελείως. Είδες ότι όλη την εβδομάδα που δεν του έστειλες εσύ μήνυμα, αυτός σε έγραψε κανονικότατα. Η αδιαφορία επομένως που είπαμε την Δευτέρα να δοκιμάσεις, δεν έπιασε. Άρα..?" ο Δημήτρης τραβάει μια γερή τζούρα και αφήνει τον καπνό να βγει από τη μύτη και το στόμα του ταυτόχρονα. Είναι σέξι όταν το κάνει αυτό και το ξέρει.. του το έχω πει.

"Άρα τι?" του παίρνω πίσω το τσιγάρο μου. Είναι το πρώτο που κάνω αυτήν την εβδομάδα.

"Άρα τι θα κάνεις ρε Ολγάκι? Πρέπει να τελειώνει κάποια στιγμή αυτή η ιστορία. Αναλώνεσαι και είναι κρίμα" 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου στο τσιμέντο.

Άμα ήξερα τι να κάνω θα του το έλεγα.

Πάντως ο Στέλιος δεν είναι ο τύπος που ζηλεύει, αλλά και από την άλλη δεν το προσπάθησα και εγώ ποτέ βάζοντας όλη μου την τέχνη. Ήθελα πάντα να είναι σίγουρος για εμένα, να γνωρίζει ότι δεν κοιτάω δεξιά και αριστερά, ότι είμαι μια γυναίκα που ξέρει τι θέλει και το διεκδικεί. Μήπως όμως.. 

Μήπως ο Στέλιος μπερδεύει το ξεκάθαρο με το δεδομένο?

Κοιτάω ξανά τον κολλητό μου βαθιά μες στα μάτια. 

"Σήμερα το βράδυ θα βγούμε" του ανακοινώνω αποφασιστικά και σβήνω το αποτσίγαρο με λευκό αθλητικό παπούτσι μου. 

Ο Δημήτρης φανερά πιο χαρούμενος σε σχέση με πριν.. με χουφτώνει ελαφρά στον ποπό μου. "Αυτό είναι το κορίτσι μου" μου ψιθυρίζει στο αυτί και με φιλάει τρυφερά στο μέτωπο. 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Και τι δεν θα έδινα να άκουγα την συγκεκριμένη πρόταση από το στόμα του Στέλιου. 

Και τι δεν θα έδινα.. πραγματικά!

Καρδιά

Ψυχή

Σώμα

Όλα για τον Στέλιο όμως, όλα. 

Άρης

"Ρε μαλάκα σου λέω μου το κρατάει ακόμη" γκρινιάζω στον Μιχάλη. "Όλη την εβδομάδα με έχει κλειδώσει έξω από την κρεβατοκάμαρα μας. Δεν θέλει λέει να κοιμάμαι στο ίδιο δωμάτιο μαζί της" φυσάω τον καπνό ψηλά και πίνω λίγο από την μπύρα μου. 

Μια εβδομάδα τώρα με έχει αποκλείσει τελείως έξω από την καθημερινότητα μας. Δεν με κοιτάει, δεν μου μιλάει, δεν με φιλάει, δεν με αγγίζει. Και εντάξει.. αυτά να τα καταπιώ. Αλλά το άλλο..? Έχει εφτά μέρες να μου πάρει πίπα! Αυτό δεν καταπίνεται! Με την καμία!

Σβήνω το τσιγάρο με νεύρο μέσα στο τασάκι.

Πούστη Δία γαμώ!

Και συγγνώμη της ζήτησα.. και λουλούδια της πρόσφερα.. και πιτόγυρα της παρήγγειλα.. αλλά η μεγάλη μου πριγκίπισσα.. τίποτα.. ανένδοτη.. τι άλλο πρέπει να κάνω πια για να μου τον ρουφήξει?

ΤΙ?

Και στην τελική τι έκανα ο ταλαίπωρος? 

Σκαρφίστηκα εκεί ένα τοσοδά μικρό, αθώο και ανώδυνο ψεματάκι! Μόνο και μόνο για να μην περάσει η μικρή μου πριγκίπισσα ένα ολόκληρο βράδυ με τον γιο του πούστη του Μάνου! Εδώ η Ζωή με συγχώρεσε από την επόμενη κιόλας μέρα και η Άννα μου μου το κρατάει ακόμη! Μια εβδομάδα μετά! Είναι ή δεν είναι να τρελαίνεσαι δηλαδή?

"Και που κοιμάσαι τα βράδια?" με ρωτάει ο μαλάκας και τον κοιτάω δολοφονικά. 

Αυτός φταίει.

Αυτός και η ηλίθια ιδέα του. 

"Στο δωμάτιο του μεγάλου" τον ενημερώνω και ανάβω και άλλο τσιγάρο. 

"Και εκείνος που κοιμάται?" 

Ώχου και αυτός.. τι τον νοιάζει? Εδώ του λέω έχω σοβαρό πρόβλημα.. και ο Μιχάλης αναρωτιέται που κοιμάται ο Στέλιος? Λογικά σε καμία γκόμενα!! Δεν τον βολεύει λέει ο καναπές και δεν κατάφερε να πείσει την Ζωή να πάει να κοιμηθεί μέσα με την καρδούλα μου για να μην αναγκάζεται ο ίδιος να ξενοκοιμάται. Όταν ρώτησα την μικρή πρασινομάτα του σπιτιού γιατί του κρατάει μούτρα.. εκείνη μου απάντησε ότι μάλωσαν με τον αδερφό της επειδή ο Στέλιος μίλησε απαράδεκτα σε μια φίλη της. Βέβαια και πολλή σημασία τους έδωσα! Ειλικρινά στα παπάρια μου ο τσακωμός τους, ας τα βρούνε μόνοι τους. Εδώ η Άννα δεν μου κάθεται και εγώ θα κάτσω να ασχοληθώ με τα μικρά?

"Ρε μαλάκα νομίζω αυτήν την φορά την έβαψες για τα καλά" ο κολλητός μου με χτυπάει συμπονετικά στον ώμο και με βγάζει από τις σκέψεις μου. "Πόσος καιρός πέρασε από τότε που δεν σου μιλούσε για έναν μήνα? Πέρυσι το Πάσχα δεν ήταν που πήγες και έδειρες έναν ασθενή της επειδή νόμιζες ότι της την έπεφτε?"

ΤΙ ΛΕΕΙ Ο ΠΑΠΑΡΑΣ

ΝΟΜΙΖΑ ΟΤΙ ΤΗΣ ΤΗΝ ΕΠΕΦΤΕ.. ΝΟΜΙΖΑ?

ΞΕΚΑΘΑΡΟ ΗΤΑΝ!

ΤΗΣ ΈΣΤΕΙΛΕ ΚΑΙ ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ!

ΓΙΑ ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΛΕΕΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΈΣΩΣΕ ΑΠΌ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

ΤΑ ΜΑΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ ΑΥΤΑ ΡΕ?

ΠΟΙΟΣ ΠΑΘΑΙΝΕΙ ΕΜΦΡΑΓΜΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΜΕΤΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ ΣΤΗΝ ΓΙΑΤΡΟ ΤΟΥ?

Ρουθουνίζω με νεύρο.

Ήταν 85 χρονών λέει.. με άνοια λέει.. 

Δ Ι Κ Α Ι Ο Λ Ο Γ Ι Ε Σ

"Ξέρεις τι?" τώρα νευρίασα, θα ξεσπάσω πάνω του. "Εσύ φταις ρε παπάρα που έστειλες εκείνο το μήνυμα.. είχες και γαμάτη ιδέα υποτίθεται.. αλλά όντως γαμάτη ήταν διότι με γάμησε ανάποδα.. μαλάκα" τον βρίζω και επιτέλους νιώθω πιο ανάλαφρος. Όλη την εβδομάδα περίμενα να του τα χώσω.. όλη. 

"Τι λες ρε αρχίδι?" ο Μιχάλης αρπάζει αστραπιαία την μπύρα από το χέρι μου. "Εγώ σου είπα να σου ρίξω μπουνιά στο μάτι ή κλωτσιά στην κοιλιά και να πούμε ότι αποπειράθηκαν να σε ληστέψουν. Αυτό θα φαίνονταν πιο αληθινό! Αλλά όχι! Εσύ επέμενες στην μαλακία με την χαρτοπετσέτα. Λούσου τα τώρα! Μαλάκα!"

Γουρλώνω τα μάτια μου και τον κοιτάζω σαν να είναι εξωγήινος. Τόσα χρόνια τον γνωρίζω τον παπάρα, πρώτη φορά σήμερα νευριάζει τόσο. Και στην τελική δεν ευθύνομαι εγώ που δεν ήθελα να κάτσω να με πλακώσει. Εδώ το μαχαιράκι είκοσι λεπτά το σκεφτόμουν να το περάσω πάνω από τον δείκτη μου. Ώσπου κάποια στιγμή ο Μιχάλης βαρέθηκε, μου το άρπαξε από το χέρι και με έκοψε αυτός. 

Με πόνεσε ο μαλάκας!

Με πόνεσε πολύ!

Κοιτάζω τον αριστερό μου δείκτη που είναι ακόμη καλυμμένος από μια μικρή, λευκή γάζα. Όχι μόνο δεν μου το έκανε μάκια να περάσει.. αλλά το ράμμα με ενοχλεί και η Άννα μου αρνείται να μου το κόψει.. είπε στον Βύρωνα να μου πει να πάω στο νοσοκομείο για να μου το βγάλουν. 

Α δεν σας το είπα?

Μέσω του Βύρωνα μου λέει ότι θέλει! 

Μόνο μέσω του παιδιού μας!

Γαμώτο σου για γυναίκα!

"Τι να κάνω για να με συγχωρήσει? Τι?" αναρωτιέμαι φωναχτά και τρίβω με μανία το πρόσωπο μου. Μια ζωή πεισματάρα αυτή η πρασινομάτα, μια ολόκληρη ζωή.

Ο Μιχάλης φέρνει το ψηλό σκαμπό του πιο κοντά στο δικό μου. 

"Έχω μια ιδέα" μου ψιθυρίζει συνωμοτικά στο αυτί. 

Μόνο ένα πράγμα θα πω.

Μόνο ένα.

ΩΧ

Όλγα

"Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι πρεμούρα σας έπιασε και έπρεπε σήμερα ντε και καλά να βγούμε όλοι μαζί" ο Στέλιος γκρινιάζει για χιλιοστή φορά από την ώρα που ήρθαν με την Ζωή και με πήραν από το σπίτι με το αμάξι.

Κατεβάζω το βλέμμα μου στο μαύρο σατέν φορεματάκι μου και το στρώνω καλύτερα πάνω μου. Δύο ώρες έκανα να πείσω τον μπαμπά να με αφήσει να βγω και δεν πρόλαβα ούτε καν να βαφτώ. Μόνο μια μάσκαρα και ένα lip balm έβαλα! Μόνο!

Αυτός ο Γιώργος και οι ιδιοτροπίες του..!!

Τα νεύρα μου!!

"Τι δεν καταλαβαίνεις ρε Στέλιο?" η Ζωή αφήνει το τσαντάκι της πάνω σε ένα ψηλό τραπέζι στην μέση του κλαμπ και στρέφεται εκνευρισμένη προς τον αδερφό της. "Ο μπαμπάς δεν με άφηνε να έρθω μόνη μου στο Lohan! Δεν φταίω εγώ αλλά εκείνος! Πάνε γκρίνιαξε στο είδωλο σου!" Βασικά αυτό είναι το μόνο κλαμπ στο οποίο ο θείος Άρης δεν αφήνει την Ζωή να έρθει μόνη της χωρίς καθόλου εποπτεία.. άρα..? 

Χαμογελάω σαρδόνια. 

Είμαι σατανική.. το παραδέχομαι!

"Έχεις αυτόν τον φλώρο από δίπλα σου για προστασία" ο Στέλιος κοιτάζει υποτιμητικά τον Στέφανο. "Εμένα τι με ήθελες να σου κρατάω το φανάρι?" 

Αθώο μου αγόρι..

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. 

Αυτοί για ξεκάρφωμα ήρθαν μαζί μας βρε!

"Ρε μαλάκα ησύχασε λίγο γαμώ" ο Αντώνης αφήνει στο τραπέζι το κινητό και τα τσιγάρα του. "Πώς κάνεις έτσι? Αν δεν ήξερα ότι πέρασες όλη την εβδομάδα πηδώντας εκείνη την μικρούλα θα έλεγα ότι σε έπιασαν οι αγαμίες. Τι τρέχει μου λες?" 

Εμ..

Κοιτάω χαμηλά τα μαύρα μου πέδιλα.

Όχι Όλγα.. όχι.. μην κλάψεις.. εξάλλου αυτό δεν είναι κάτι καινούριο.. αυτό το.. το ξεπέρασες.. σχεδόν δηλαδή.. 

Ισιώνω την πλάτη μου. 

Για άλλο λόγο έχουμε έρθει σήμερα εδώ.

Κάνω δυο βήματα πιο κοντά στον Στέλιο και κολλάω κατά λάθος το σώμα μου πάνω στο δικό του. Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου ότι εκείνος αμέσως τσιτώνεται, ωστόσο δεν κάνει τίποτα. Δεν με κοιτάει, δεν μου μιλάει! Από την ώρα που με είδε δεν μου έχει απευθύνει ούτε μια φορά τον λόγο! Δεν με ρώτησε καν αν είμαι καλά! Κάνει σαν να μην υπάρχω!

Βλάκα ατελείωτε!

Που σε αγαπάω κιόλας!

"Επιτέλους κάποιος με υποστηρίζει!" αναφωνεί η Ζωή και κάνει νόημα στον σερβιτόρο να έρθει για παραγγελία. 

"Εγώ με το μέρος σου ήμουν ανέκαθεν Ζωίτσα" της απαντάει ο Αντώνης και της κλείνει το μάτι του. 

Ο Στέφανος σαν να ξυπνάει μόλις από λήθαργο κοιτάει καχύποπτα την κοπέλα του στα μάτια. "Ζωίτσα?" στην φωνή του διακρίνει κανείς ότι και στο χαμόγελο του, ειρωνεία δηλαδή. 

"ΤΙ ΖΩΊΤΣΑ ΡΕ ΜΑΛΆΚΑ?" ο Στέλιος πιάνει με δύναμη τον Αντώνη πίσω από το λαιμό του και ο κολλητός του σφίγγει αυτόματα μάτια και στόμα.. από τον πόνο λογικά.

"Κοίτα να δεις που έφτασε η μέρα να συμφωνήσω με τον Στέλιο" ο Στέφανος πιάνει την φίλη μου από το μπράτσο της και την κολλάει με δύναμη πάνω του. "Τρέχει κάτι μαζί του?" της ψιθυρίζει με νεύρο στο αυτί της. 

Στρέφω τα μάτια μου ψηλά. 

Εδώ σήμερα δεν ήρθαμε για να ζηλέψει ο Στέφανος την Ζωή, αλλά ο Στέλιος εμένα! Χάλια πάει το σχέδιο μέχρι στιγμής, χάλια μαύρα! Μα που είναι και αυτός ο Δημήτρης δηλαδή? Είχε πει στις 12 θα ήταν εδώ! Βλάκας και αυτός!

"Εμείς θα πάμε να κάτσουμε δυο τραπέζια πιο κάτω" μας ανακοινώνει ο Στέλιος. 

Αμέσως παγώνω. 

ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?

"Παραγγείλτε ότι σας καυλώσει, κερνάω εγώ" 

Γυρνάω απότομα το πρόσωπο μου προς το μέρος του και τον κοιτάω με δυο ξαφνιασμένα μπλε μάτια. Πού πάει? Μόνο με τον Αντώνη? Φταίει το περιστατικό με την Ζωή? Γιατί να θέλει να φύγει από κοντά μου? Μήπως δεν του αρέσω πια? Μήπως του γυάλισε καμία άλλη από εδώ μέσα? Μήπως να πιώ να γίνω κώλος μπας και τον ξεχάσω?

"Ένα πράγμα θα σου πω πριν φύγεις, μόνο ένα" η Ζωή σπρώχνει τον Στέφανο από πάνω της, πιάνει τον Στέλιο από το μαύρο μακό και τον τραβάει κοντά της. "Αν τολμήσεις να καπνίσεις αυτό που έστριψες στο δωμάτιο σου πριν φύγουμε θα το πω στην μαμά" του ψιθυρίζει με νεύρο σε απόσταση αναπνοής. 

Ε?

Τι λέει?

Ο Στέλιος καπνίζει εδώ και έναν χρόνο στριφτά. 

Τώρα το θυμήθηκε η Ζωή?

"Δεν με παρατάς και εσύ ρε μαλακισμένο?" της απαντάει θυμωμένος ο Στέλιος και απομακρύνεται από κοντά της. "Και φρόνιμα εδώ, δυο τραπέζια πιο κάτω θα είμαι και θα σας παρακολουθώ"

Αμέσως η προηγούμενη πεσμένη διάθεση μου εξαφανίζεται.

Θα μας παρακολουθεί είπε.. καλό αυτό.

"Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκεις" μου λέει η Ζωή με το που μείνουμε οι τρεις μας στο τραπέζι και χώνεται στην αγκαλιά του Στέφανου. 

Τώρα δηλαδή εγώ κρατάω το φανάρι?

"Τον αγαπάω" της απαντώ με φυσικότητα και ανασηκώνω χαλαρά τους ώμους μου. 

"Είναι μαλάκας" 

Την κοιτάζω με ένα σκληρό βλέμμα. 

"Εγώ όμως αυτόν τον μαλάκα τον θέλω" 

"Ναι αλλά αυτός ο μαλάκας σε πληγώνει" 

Χαμογελάω πικραμένα. 

"Θα σταματήσει να το κάνει κάποια στιγμή" 

Το θεωρώ δεδομένο βασικά.

Δεν θα είμαστε έτσι για μια ζωή, το αποκλείω.

"Ναι σε καμία δεκαριά χρόνια ας πούμε" 

"Πω ρε Ζωή!!" 

Αρπάζω το ποτό μου και γυρνάω το πρόσωπο μου από την άλλη, προς την κατεύθυνση που πήγαν και έκατσαν τα αγόρια. Δεν ασχολούμαι άλλο μαζί της, είχε δεν είχε με εκνεύρισε πάλι.

"Ότι θέλω θα κάνω" προσθέτω κοφτά και ψάχνω με το βλέμμα μου τον Στέλιο.. μα πού στο καλό είναι.. άνοιξε η γη και τον κατάπιε?

"Τι πρωτότυπο" την ακούω να με ειρωνεύεται από πίσω μου. 

Ααα..

Αυτό ήταν.

Τα νεύρα μου. 

"Γιατί ασχολείσαι με εμένα και όχι με τον γκόμενο σου?" Γυρνάω απότομα, αφήνω με δύναμη το ποτό μου στο τραπέζι και την κοιτάζω με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτω. 

"Είσαι φίλη μου και σε αγαπάω" η Ζωή με κοιτάζει και εκείνη με δυο μάτια οργισμένα. "Αλλά είσαι και ηλίθια διότι δεν μπορείς να αντιληφθείς ότι με όλα αυτά που κάνεις χάνεις την αξιοπρέπεια σου και-"

"Έλα Ζωή σταμάτα" ο Στέφανος επεμβαίνει την κατάλληλη στιγμή διότι λίγο ακόμη και θα την έπιανα από το μαλλί. "Δικαίωμα της είναι στην τελική να χειριστεί την κατάσταση όπως εκείνη νομίζει ότι είναι καλύτερα"

Χαμογελάω στραβά. 

Νόμιζα ότι η Ζωή είναι μαζί μου σε όλο αυτό, νόμιζα ότι αντιλαμβανόταν το πόσο πολύ ερωτευμένη είμαι με τον αδερφό της που-

Οι σκέψεις μου διακόπτονται απότομα.

Ξαφνιάζομαι

Ένα χέρι με αρπάζει από το μπράτσο και με γυρνάει αμέσως από την άλλη. Χωρίς να καταλάβω το πως, το που και το πότε, το σώμα μου κολλάει πάνω σε ένα πέτρινο στήθος και δυο σαρκώδη χείλη επιτίθενται στα δικά μου. Η γλώσσα του άγνωστου άνδρα ζητάει πρόσβαση στο στόμα μου την ώρα που..

Για μισό..

Εγώ αυτά τα χείλη τα έχω φιλήσει ξανά. 

"Δη.. Δημήτρη?" αναστενάζω ανάμεσα στο φιλί μας και εκείνος μουγκρίζει ηδονικά πάνω στα χείλη μου. 

"Αγκάλιασε με μας κοιτάει" μου ψιθυρίζει λίγο πριν μου χώσει ξανά την γλώσσα του στόμα μου. Κλείνω τα μάτια μου και ανταποκρίνομαι στην επίθεση του κολλητού μου. 

Είναι πανέξυπνος πάντως, του το αναγνωρίζω. Τόση ώρα πάω στοίχημα ότι καθόταν σε μια γωνία και παρακολουθούσε τον Στέλιο να δει πότε θα με κοιτάξει για να εμφανιστεί την κατάλληλη στιγμή. Για αυτό αργούσε να έρθει! Μα πώς δεν το σκέφτηκα νωρίτερα?

"Πέρασε τα χέρια σου μέσα από τα μαλλιά μου" με συμβουλεύει ο κολλητός μου και εκείνη την στιγμή συνειδητοποιώ ότι για να φανεί αληθινό αυτό το φιλί πρέπει να βάλω όλη μου την τέχνη.

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και πιέζω το σώμα μου πάνω στου Δημήτρη έτσι ώστε αυτό να κολλήσει στην άκρη του τραπεζιού, αδιαφορώντας πλήρως για ένα φούσκωμα που τρίβεται πάνω στην κοιλιά μου. Πλέον ο Στέλιος αν μας κοιτάει -που μας κοιτάει- έχει θέα την γυμνή πλάτη μου και τα μεγάλα χέρια του κολλητού μου που χουφτώνουν με δύναμη τα οπίσθια μου πάνω από το σατέν μαύρο ύφασμα. 

"Έτσι μου έρχεται να σε πάρω εδώ μέσα" μου ψιθυρίζει ο Δημήτρης και χώνει το πρόσωπο του στο βαθούλωμα του λαιμού μου. "Λες αν μας δει να πηδιόμαστε να-"

"ΕΣΎ.ΜΑΖΙ.ΜΟΥ.ΤΩΡΑ" 

Ξαφνικά δυο χέρια με απομακρύνουν πάνω από τον κολλητό μου. 

Αμέσως στο οπτικό μου πεδίο αναβοσβήνουν ροζ καρδούλες!

Επιτέλους.. εκδηλώθηκε!

"ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΜΕ" γρυλίζει ο Στέλιος και με σέρνει έξω από το κλαμπ. 

Μωρέ ας με πάει όπου θέλει αλλά..

Κοιτάζω το χέρι του πάνω στο αντιβράχιο μου και μορφάζω από τον πόνο. 

Μα πόση δύναμη έχει επιτέλους?

"ΠΗΔΙΕΣΤΕ?" 

Η πλάτη μου προσγειώνεται με δύναμη πάνω σε έναν κρύο τοίχο. 

"ΜΙΛΑ ΓΑΜΏ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΣΕ ΠΗΔΑΕΙ Ο ΜΑΛΑΚΑΣ?"

Κλείνω απευθείας τα μάτια μου.

Γαμώτο.. αυτό.. αυτό πόνεσε.. πολύ. 

 "ΌΛΓΑ ΓΑΜΩ ΚΟΊΤΑ ΜΕ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΙ ΕΊΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΚΑΝΩ" ο Στέλιος μπήγει τα δάχτυλά του στα γυμνά μπράτσα μου και ταρακουνάει όλο μου το σώμα.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανασηκώνω ελάχιστα τις άκρες των χειλιών μου σε ένα αμυδρό χαμόγελο. 

Διότι, ναι, είμαι χαρούμενη! 

Είμαι τρισευτυχισμένη βασικά!

Ζήλεψε!

Ο Στέλιος ζήλεψε!

Το είδατε όλες σας!

Γεγονός που.. μόνο ένα πράγμα σημαίνει..

Ανοίγω τα μάτια μου αργά αργά και αυτά έρχονται αμέσως αντιμέτωπα με δυο σκούρα μαύρα κουμπιά. Δεκαεφτά ολόκληρα χρόνια τον γνωρίζω, πρώτη φορά σήμερα με κοιτάει με ένα τόσο σκοτεινό βλέμμα. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι σκληρά, τα χείλη του μια ευθεία και η φλέβα στο μέτωπο του διαγράφεται ολοκάθαρα μέσα στο σκοτάδι. 

Είναι πολύ θυμωμένος. 

Ή μάλλον όχι.. είναι εξαγριωμένος. 

Φουσκώνω από αυτοπεποίθηση. 

Με θέλει αποκλειστικά δική του.. και με θέλει πολύ.

Είναι πασιφανές!

"ΌΛΓΑ ΓΑΜΏ ΤΟ ΞΕΡΌ ΣΟΥ ΤΟ ΚΕΦΆΛΙ ΓΑΜΏ" ο Στέλιος πιέζει το σώμα του πάνω στο δικό μου σε σημείο που να μην μπορώ να πάρω ανάσα. "ΠΕΣ ΜΟΥ! ΜΙΛΑ ΓΑΜΏ! ΜΙΛΑ! ΤΟΥ ΈΚΑΤΣΕΣ? ΣΕ ΞΕΠΑΡΘΕΝΙΑΣΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΦΛΩΡΟΣ?" η καυτή του ανάσα προσγειώνεται με δύναμη πάνω στο πρόσωπο μου, τα χείλη του ίσα που αγγίζουν τα δικά μου.

Πρώτη φορά είμαι τόσο χαρούμενη στην ζωή μου, πρώτη.

Η εσωτερική θεά μου χορεύει τον χορό της κοιλιάς.

"Και να με πήδηξε τι?" τον προκαλώ με απαλή φωνή. "Τι θα κάνεις?"

Αμέσως ο Στέλιος χαμογελάει στραβά.

"Μικρή κόψε αυτό το υφάκι και απάντησε μου στην ερώτηση που σου έκανα.. σε πήδηξε?" 

Κάτι στην βαριά φωνή του..

Κάτι στο οργισμένο βλέμμα του..

Κάτι στα τρεμάμενα χέρια του..

Νομίζω άναψα.

"Αφού δεν με πηδάς εσύ.." του ψιθυρίζω πάνω στα σαρκώδη χείλη του και τον κοιτάω με ένα λάγνο βλέμμα.

Διότι τον θέλω.

Και τον θέλω πολύ. 

"Γαμώ το μουνί σου γαμώ" ο Στέλιος τοποθετεί αστραπιαία το ένα χέρι του στο πρόσωπο μου αγκαλιάζοντας το τόσο δυνατά που λίγο ακόμη να το πιέσει και σίγουρα θα σπάσει. Το άλλο χέρι του βρίσκει εύκολα πρόσβαση κάτω από το μαύρο σατέν φόρεμα μου και έρχεται σε επαφή με την ευαίσθητη περιοχή μου. Πριν προλάβω καν να επεξεργαστώ τι ακριβώς γινεται, νιώθω δυο δάχτυλα να εισέρχονται με δύναμη μέσα στο κόλπο μου.

Για αυτόν ακριβώς τον λόγο τον αγαπώ αυτόν τον άνδρα. 

Διότι ξέρει να επιβάλλεται.

"Άκου καλά αυτό που θα σου πω" η ανάσα του καυτή, η φωνή του κοφτή. "Δεν περιμένω εγώ δυο χρόνια να σε ξεπαρθενέψω για να έρθει στο τέλος ένας γαμημένος φλώρος και να πάρει αυτό που εσύ εξακολουθείς να μην μου δίνεις. Άσε με να σε πηδήξω και μετά στα αρχίδια μου με ποιον θα πας. Αν γουστάρεις κάνουμε και τρίο όλοι μαζί, στα παπάρια μου. Αλλά μικρή βάλε το καλά στο φτωχό σου το μυαλουδάκι ότι η πρώτη σου φορά μου ανήκει. Έγινα κατανοητός?"

Εμ..

Τι.. τι λέει?

"Και επαναλαμβάνω.." 

Τα δάχτυλα του Στέλιου βγαίνουν απότομα από μέσα μου και η παλάμη του προσγειώνεται με δύναμη πάνω στην ευαίσθητη περιοχή μου. 

Τα μάτια μου βουρκώνουν.

Η ψυχή μου παγώνει. 

"Έγινα κατανοητός?"

Απομακρύνω το πληγωμένο μου βλέμμα από το αλαζονικό πρόσωπο του. 

Δαγκώνω απευθείας το μάγουλο μου για να μην κλάψω μπροστά του. 

Είπε στα αρχίδια του με ποιον θα πάω μετά την πρώτη μας φορά?

Είπε δεν τον πειράζει να κάνουμε τρίο?

Αλήθεια?

Και βασικά δεν είναι ότι με σοκάρει αυτό συγκεκριμένα.. γνωρίζω καλά τις συνήθειες του Στέλιου.. απλά.. εγώ πεθαίνω κάθε φορά που τον αγγίζει μια άλλη.. και αυτός.. αυτός./

"Πες γαμώ, έγινα κατανοητός?"

"Ναι" η φωνή μου ίσα που ακούγεται.

Θέλω να ανοίξει η γη και να με καταπιεί.

Δεν τον νοιάζει δηλαδή να με μοιράζεται?

Δεν με θέλει αποκλειστικά δική του?

"Έτσι μπράβο" μου απαντάει ο Στέλιος και επιτέλους χαλαρώνει το κράτημα του γύρω από το πρόσωπο μου. "Πάμε τώρα μέσα να συνεχίσουμε την όμορφη βραδιά μας?" με ρωτάει και χωρίς καν να προλάβω να αντιδράσω τυλίγει το χέρι του γύρω από την μέση μου και με αναγκάζει να περπατήσω δίπλα του. 

Χαμηλώνω τα μάτια μου στα πόδια μου και τον ακολουθώ σιωπηλή. 

Και τι να πω δηλαδή?

Τα είπε πριν όλα αυτός.

"Και να ξέρεις.." μου ψιθυρίζει την ώρα που μπαίνουμε ξανά μέσα στο κλαμπ και ζουλάει απαλά τον δεξιό γοφό μου. "Είσαι πανέμορφη σήμερα"

Στρέφω αμέσως το βλέμμα μου στο πρόσωπο του. 

Ο Στέλιος μου χαμογελάει γλυκά.

Και εγώ τον κοιτάω απορημένα. 

Γιατί πραγματικά απορώ.

Τι στο διάολο κάνω τόσο λάθος και καταλήγουμε πάντα σε αυτό το σημείο?

Τι γαμώτο?

Τι?

το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην -gatooliii- η οποία έδωσε ρέστα στα σχόλια στο προηγούμενο κεφάλαιο.. φιλενάδα θερμή παράκληση να αποφεύγεις τα βαριά πεπόνια.. πειράζουν στο στομάχι.. ιατρική συμβουλή.. ευχαριστώ

και στην Aggeliki-Papamali η οποία βάζει τόσο πάθος όταν βρίζει τον παστέλη μας που δεν μπορώ.. παθιάζομαι και εγώ!!

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake