Έλλη

"Ακούς εκεί! Που γύρισε αυτός να πει σε εμένα τι? Ότι θα θεραπεύω με το λέγειν μου και όχι με τις γνώσεις μου! Και από που γνωρίζει αυτός ο αχρείος, ο ελεεινός, ο τρισάθλιος τι γνώσεις διαθέτω? Με ξέρει και από χτες? Αλλά φυσικά! Τι άλλο να περίμενε κανείς από το βύσμα? Που επειδή έχει ένα επίθετο νομίζει ότι κάποιος είναι! Δεν θα μπορούσε ούτε μισό μήνα να σταθεί σε νοσοκομείο στο εξωτερικό, κόβω το κεφάλι μου" 

Βγάζω τα μπλουζάκια του Αιμίλιου από την ντουλάπα μου και τα στοιβάζω στο τραπέζι, πάνω στο οποίο μέχρι πριν μισή ώρα τρώγαμε.. περίπου δηλαδή. Γιατί αυτό που έγινε πριν λίγο εδώ μέσα όχι, δεν το λες και ευχάριστο φιλικό δείπνο, σε καμία περίπτωση. 

"Έλλη συμφωνείς?" ο Αιμίλιος πηγαίνει πάνω κάτω στο διαμέρισμα μου κατακόκκινος από τα νεύρα. Τι και αν ο μπουκλάκιας πήρε την.. αρραβωνιαστικιά του.. και έφυγαν? Ο σε-λίγα-λεπτά-πρώην-μου δεν ηρέμησε ακόμη από την ένταση που βίωσε και ακόμη βιώνει. 

"Μπορείς να μου πεις τι κάνεις εκεί με τα ρούχα και δεν έρχεσαι να μιλήσουμε για αυτό που έγινε πριν στο σπίτι σου? Πρέπει να αναλύσουμε την συμπεριφορά του Έλλη! Ο τύπος είναι επικίνδυνος, δεν θέλω να σε περιτριγυρίζει" 

Κλείνω την ντουλάπα με απόλυτη ηρεμία και κατεβάζω από πάνω τον σάκο του Αιμίλιου. Είμαι χίλια τοις εκατό σίγουρη για αυτό που πάω να κάνω. Αν μετανιώνω για κάτι είναι που δεν τον χώρισα νωρίτερα και επέτρεψα με αυτόν τον τρόπο να γίνει αυτός ο υπέροχος άνθρωπος αντικείμενο μιας απαράδεκτης κοροιδίας. 

Δεν άξιζε κάτι τέτοιο στον Αιμίλιο. 

Και σε κανέναν Αιμίλιο δεν αξίζει βασικά. 

"Αυτός είναι ο σάκος μου" μου επισημαίνει ο Αιμίλιος και με κοιτάει σαν να είμαι τρελή. Και είναι αλήθεια, τρελή είμαι, διότι άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο, ερωτεύτηκα κάποιον που με θέλει μόνο για τρίτο πρόσωπο στην σχέση του, και πρόδωσα με τον χειρότερο τρόπο τον άνδρα της ζωής μου. 

Δεν θα μου το συγχωρήσω ποτέ αυτό. 

"Και αυτά που βάζεις μέσα είναι τα ρούχα μου, Έλλη μου, μωρό μου σε ευχαριστώ πολύ που τα μαζεύεις, αλλά και αύριο μέρα είναι, το λεωφορείο φεύγει το απόγευμα, άστα αυτά και έλα εδώ να-"

"Βασικά είμαι ερωτευμένη με τον Βύρωνα" παραδέχομαι και σκύβω αμέσως το κεφάλι από ντροπή. Αν δεν το έλεγα τώρα, δεν θα το έλεγα ποτέ. Και το τράβηξα πολύ, σχεδόν το ξεχείλωσα, δεν πάει άλλο, το όλο πράγμα καταστράφηκε. 

Η σχέση μου με τον Αιμίλιο καταστράφηκε. 

Στον χώρο απλώνεται μια νεκρική σιωπή. Η δική μου ανάσα δεν ακούγεται, έχει κοπεί. Και από ότι καταλαβαίνω ο Αιμίλιος είναι ακριβώς στην ίδια κατάσταση με εμένα. Ζωντανός νεκρός.

"Θέλω να ξέρεις ότι το πάλεψα πολύ, αλήθεια σου λέω αντιστάθηκα. Έκανα τα πάντα για να σώσω την αγάπη μας Αιμίλιε, τα πάντα. Απλά μερικές φορές κάποια πράγματα, πόσο μάλλον κάποια συναισθήματα είναι ανώτερα από εμάς, δεν τα ελέγχουμε. Και σου ζητάω ειλικρινά συγγνώμη, μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, δεν ήθελα να-"

"Αυτός ήταν?" με διακόπτει ο Αιμίλιος και ο άψυχος τόνος της φωνής του-

Γαμώτο

Ξεκινάω να κλαίω. 

"Ο τύπος με τον οποίο πέρασες εκείνη την νύχτα ήταν ο Βύρωνας?" 

Κοιτάζω το θολό πάτωμα. 

Ή μάλλον όχι, τα μάτια μου είναι γεμάτα δάκρυα. 

Καθυστερώ να του απαντήσω, γεγονός που δεν με τιμά. 

Πριν ξεκίνησα τις εξομολογήσεις, τι με έπιασε και σταμάτησα.. ξανά?

"Ήταν δύο.." του ψιθυρίζω. 

"Δεν άκουσα τι είπες, μίλα πιο δυνατά" πλέον ο Αιμίλιος ακούγεται θυμωμένος. 

"Ήταν ΔΥΟ νύχτες" σχεδόν φωνάζω. "Και τις δύο φορές σου το ορκίζομαι, δεν σκεφτόμουν καθαρά, όχι ότι προσπαθώ να δικαιολογήσω τις πράξεις μου-"

"Αλλά τις δικαιολογείς"

Μια παύση ακολουθεί αυτήν την διαπίστωση και εγώ βρίσκω χρόνο να ηρεμήσω το σώμα μου, διότι τρέμει. Δεν έχω χωρίσει ποτέ ξανά, δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ. Και αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι να μην πονέσω τον άνθρωπο που αγάπησα όσο κανέναν άλλον στο παρελθόν, και που δεν θα αγαπήσω ποτέ ξανά στο μέλλον. 

"Οπότε με χωρίζεις?" ο Αιμίλιος ακούγεται πραγματικά έκπληκτος. 

"Έχουμε ήδη χωρίσει από την στιγμή που κοιμήθηκα για πρώτη φορά μαζί του" του εξηγώ και κάθομαι στον καναπέ. Τα πόδια μου δεν με κρατούν. 

"Η οποία ήταν..?" 

Ξεροκαταπίνω

Ποιο το νόημα να του δώσω αυτού του είδους τις λεπτομέρειες? 

"Δεν μπορείς να αρκεστείς απλά στο γεγονός και να δεχτείς ότι τελειώσαμε?" τον ρωτάω και στην φωνή μου διακρίνει κανείς τον φόβο. 

Και ξέρετε τι φοβάμαι? 

Μήπως με μισήσει. 

Γιατί μπορεί να το αξίζω, αλλά δεν θα το αντέξω. 

"Τελειώσαμε? ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ? ΜΗΝ ΜΕ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΙ ΕΜΕΝΑ ΜΕΣΑ ΣΕ ΑΥΤΟ! ΕΣΥ ΜΑΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕΣ ΕΛΛΗ! ΕΣΥ!" ακούω τον Αιμίλιο να φωνάζει και δεν κρατιέμαι, κλαίω γοερά. Κλείνω το πρόσωπο μου μες στις παλάμες μου και ξεσπάω. Δεν φταίω εγώ. Εγώ απλά.. 

Εγώ απλά ερωτεύτηκα. 

Και αυτός ο έρωτας με πονάει.. και εμένα.. άπειρα.

"ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ, ΣΚΕΦΤΟΜΟΥΝ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΤΙ ΣΤΟ ΚΑΛΟ ΈΚΑΝΑ ΛΑΘΟΣ, ΠΟΥ ΈΓΦΤΑΙΞΑ ΚΑΙ ΣΕ ΕΧΑΣΑ, ΚΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΣΤΙΓΜΗ ΤΟ ΠΗΡΑ ΕΝΤΕΛΩΣ ΠΑΝΩ ΜΟΥ, ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΑΠΌ ΌΤΙ ΈΓΙΝΕ ΠΡΙΝ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΚΑΤΆΛΑΒΑ?" η φωνή του Αιμίλιου ακούγεται σε όλη την πολυκατοικία, η γρήγορη ανάσα του το ίδιο. 

"ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΕΛΛΗ, ΕΣΥ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΣΥ! ΕΤΣΙ ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΜΕΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ, ΝΑ ΜΑΣ ΕΠΙΤΕΘΕΊ, ΝΑ ΜΑΣ ΕΙΡΩΝΕΥΤΕΙ, ΝΑ ΜΑΣ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΕΙ, ΕΤΣΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΟΝ ΑΦΗΣΕΣ ΝΑ ΜΠΕΙ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΣΧΕΣΗ ΜΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΤΗΝ ΔΙΑΛΥΣΕΙ! ΚΑΙ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΣΤΑΜΑΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΈΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙ ΑΥΤΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ" 

Στο άκουσμα των τελευταίων του λέξεων πονάω έτσι όπως δεν πόνεσα ποτέ ξανά, και ανάθεμα, έχω πονέσει πολλές φορές στο παρελθόν, κυρίως σωματικά. Όμως ο ψυχικός πόνος δεν συγκρίνεται. Είναι εκατό φορές πιο έντονος, χίλιες φορές χειρότερος. 

"Δεν ήθελα να σε πληγώσω" του ψιθυρίζω ανάμεσα στα αναφιλητά μου. "Ούτε καν να σε προδώσω. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω-" θα άλλαζα τα πάντα, τα πάντα όλα. Αλλά ο Αιμίλιος δεν με αφήνει να το πω, με διακόπτει, ξανά. 

"ΑΝ ΓΥΡΝΟΥΣΕΣ ΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΠΙΣΩ ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟΝ ΑΦΗΝΕΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙ ΑΠΛΑ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ. ΜΗΝ ΤΡΕΦΕΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ ΕΛΛΗ, ΤΟ ΗΘΕΛΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΠΑΡΑΔΕΞΟΥ ΤΟ. Ή - ΤΙ ΛΕΩ - ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕΣ ΗΔΗ! ΜΟΥ ΕΙΠΕΣ ΌΤΙ ΕΙΣΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ- ΚΑΙ- ... " 

Απομακρύνω αμέσως τα χέρια μου από το πρόσωπο μου, και σηκώνω το κεφάλι μου για να επιβεβαιώσω αυτό που φοβάμαι, αυτό που φοβάμαι και ταυτόχρονα ακούγεται. Η φωνή του Αιμίλιου σπάει στο τέλος, γεγονός που υποδηλώνει ότι.. κλαίει. Ναι κλαίει.. και ευθύνομαι εγώ.. και για αυτό. 

"Συγγνώμη.." του ζητάω και σηκώνομαι όρθια. Θέλω να τρέξω πάνω του, θέλω να τον αγκαλιάσω, θέλω να του πω ότι θα τον αγαπάω για πάντα, αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση από το να τον αφήσω να φύγει. Ο χωρισμός για εμάς είναι πια μονόδρομος. 

"Γιατί σήμερα?" με ρωτάει και ταυτόχρονα προσπαθεί να ηρεμήσει το σώμα του που τρέμει. "Τι έγινε εκεί έξω? Τι σου είπε και από την ώρα που μπήκες μέσα είσαι σαν να είδες φάντασμα?" προσθέτει και σκουπίζει ατσούμπαλα τα υγρά του μάγουλα. 

"Μου είπε ότι θα σε πληγώσει" παραδέχομαι και κάνω δυο μικρά δειλά βήματα προς το μέρος του. "Μου είπε ότι αν δεν σε χωρίσω θα-"

"Σε απείλησε και εσύ υπέκυψες στον εκβιασμό του?" ο Αιμίλιος με διακόπτει και για πρώτη φορά μετά από πολλή ώρα σηκώνει τα θλιμμένα μελί μάτια του και με κοιτάει. Η στεναχώρια μέσα τους σκίζουν την καρδιά μου στα δύο. Τα πόδια μου λυγίζουν, τα χέρια μου θέλουν να τυλιχτούν γύρω από την μέση του. Αλλά δεν το κάνω. Δεν πάω να τον αγκαλιάσω. 

Διότι δεν το αξίζω. 

Βασικά δεν τον αξίζω. 

"Ή θα σε πλήγωνε αυτός Αιμίλιε ή εγώ. Και προτίμησα να σεβαστώ αυτό που ζήσαμε και να-" 

"Αν σεβόσουν αυτό που ζήσαμε δεν θα έμπλεκες καν μαζί του, πόσο μάλλον θα τον άφηνες να κόβει βόλτες μες στο σπίτι μας παρέα με την μνηστή του" 

Διακόπτω αμέσως την οπτική μας επαφή. 

Σκύβω ξανά το κεφάλι. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν υπέκυψα στον εκβιασμό του Βύρωνα. Μπορεί αυτό να έφερα ως δικαιολογία στον Αιμίλιο αλλά τι θα μπορούσα να του πω? Ότι όσο αυτός και η Έλενα μας περίμεναν στο τραπέζι, ο Βύρωνας είχε τα δάχτυλα του μέσα μου στο μπαλκόνι? 

Μας χώριζε μόλις ένας ηλίθιος τοίχος, γαμώτο. 

Το να τον χωρίσω μετά από αυτό διαφυλάσσει το ελάχιστο ήθος που ακόμη διαθέτω. 

"Τι έπαθες τώρα? Επειδή ανέφερα την Έλενα? Δεν κατάλαβα να σε ενοχλεί ιδιαίτερα από την στιγμή που πηδή-"

"Μην το συνεχίζεις" τον παρακαλάω και κάθομαι ξανά στον καναπέ. Εντάξει, το κατανοώ, βγάζει πίκρα και κακία, αλλά είμαι ήδη πολύ πληγωμένη. Δεν θέλω να με κάνει να υποφέρω και άλλο. Άνθρωπος είμαι και εγώ και μάλιστα πολύ ευαίσθητος, αρκετά πια. 

"Τόσο ερωτευμένη είσαι μαζί του?" ο Αιμίλιος κάθεται απογοητευμένος στον απέναντι καναπέ. Η ερώτηση του δεν με ξαφνιάζει, ωστόσο με ενοχλεί. Δεν μπορώ να παραδεχτώ στον άνθρωπο που εξακολουθώ να αγαπάω τα δυνατά μου συναισθήματα για έναν άλλον. Είναι φτηνό, ξεδιάντροπο. Έτσι τον κοιτάω φευγαλέα, πονεμένα αλλά κυρίως ενοχικά και απλά παραμένω σιωπηλή. Και μερικές φορές η σιωπή δίνει πιο βροντερές απαντήσεις από την ίδια την φωνή. 

"Μάλιστα.. οπότε εμείς.. τέλος.. για πάντα?" 

Σκύβω ξανά το κεφάλι. 

Κοιτάω ξανά το πάτωμα. 

Θα δείξει.

Η passionxlove έφταιξε ακόμη ένα φανταστικό βιντεάκι!! Απολαύστε το!!

https://youtu.be/xKJSOSsFcQE