Όλγα

"Ρε μαλάκα μάζεψε τα χέρια σου πάνω από την αδερφή μου γαμώ" ο Στέλιος φτύνει τις λέξεις μία προς μία και κοιτάει τον Στέφανο με το πιο δολοφονικό βλέμμα που διαθέτει.

Όσο πιο κοντά του πάω, τόσο πιο όμορφος μου μοιάζει. Είναι έτσι αρρενωπός.. επιβλητικός.. προστατευτικός.. ειδικά απέναντι στην Ζωή. Και τι δεν θα έδινα βασικά να ήταν το ίδιο κτητικός και μαζί μου.. να απειλούσε δηλαδή όποιον με πλησίαζε. Τον φαντάζομαι να με διεκδικεί από όλους και από όλα.. να με θέλει δικιά του.. μόνο δικιά του και..

Ξεροβήχω

Φλέγομαι ολόκληρη.

"Δεν θυμάμαι να σε κάλεσα" ο Στέφανος απομακρύνει ελάχιστα το πρόσωπο του από αυτό της Ζωής και απευθύνεται στο μελλοντικό αγόρι μου.

Αμέσως ο Στέλιος χαμογελάει στραβά.

"Στα παπάρια μου εγώ πάω όπου μου καυλώσει"

Τον κοιτάω όση ώρα προσπαθεί να απομακρύνει την αδερφή του πάνω από τον Στέφανο και.. τι να λέμε τώρα! Λιώνω σαν το κεράκι που ήρθε ακάλεστος στο πάρτυ! Για εμένα το έκανε, είμαι σίγουρη! Για αυτό σας λέω.. με θέλει!

"Ρε Στέλιο δεν πας πουθενά αλλού να μας αφήσεις και εμάς να περάσουμε μια όμορφη βραδιά?" η Ζωή σπρώχνει τα χέρια του αδερφού της από πάνω της και χώνεται στην αγκαλιά του καλού της.

Αναστενάζω ελαφρά.

Και τι δεν θα έδινα να το είχα και εγώ αυτό το δικαίωμα.

"Πάμε να μιλήσουμε?" επεμβαίνω όχι μόνο για να τραβήξω την προσοχή του μελαχρινού θεού μακριά από το ζευγάρι της βραδιάς, αλλά και για να του υπενθυμίσω ότι έχουμε και σε μια αποθήκη να πάμε.

Αμέσως το Στέλιος γυρνάει και με κοιτάει με ένα πονηρό βλέμμα.

"Πίστεψε με το μόνο που θα κάνουμε οι δυο μας είναι να μην μιλήσουμε μωρό μου" μου λέει και μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω στις σκάλες.

Κοιτάω την Ζωή και της κλείνω συνωμοτικά το μάτι.

"Καλά να περάσετε" τους ψιθυρίζω και ξεκινάω να περπατάω τρισευτυχισμένη έξω από το σαλόνι. Σήμερα το νιώθω.. είναι το βράδυ μου!

"Να προσέχεις" μου απαντάει η φίλη μου και στην φωνή της διακρίνω μια πικρία. Δεν της αρέσει η σχέση μας με τον Στέλιο έτσι όπως είναι δύο χρόνια τώρα. Εντάξει.. όχι ακριβώς σχέση.. αυτό που έχουμε δηλαδή.. το περιστασιακό φάσωμα να το πω?

"Και Στέλιο να ξέρεις έχω κλειδώσει όλες τις κρεβατοκάμαρες" πετάγεται ο Στέφανος.

Χα!

Αναμενόμενο!

Είναι γνωστή η εμμονή του ξανθού φίλου μας να κλειδώνει όλα τα δωμάτια του πάνω ορόφου κάθε φορά που κάνει πάρτυ σπίτι του. Δεν γουστάρει λέει να βρίσκει η μάνα του χρησιμοποιημένα προφυλακτικά μέσα στο συρτάρι του κομοδίνου της. Για αυτό λοιπόν και εμείς με τον Στέλιο χρησιμοποιούμε την αποθηκούλα του κάτω ορόφου.

"Άντε και γαμήσου μαλάκα" του απαντάει ο μελαχρινός Θεός και αμέσως μετά παγώνει.

Γυρνάει το πρόσωπο του προς το μέρος μας και κοιτάει με ένα σκοτεινό βλέμμα τον Στέφανο.

"Βασικά μην τολμήσεις να γαμηθείς" τον προειδοποιεί.

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και τον ακολουθώ στο μεγάλο χολ του σπιτιού.

"Όχι πάνω, κάτω είναι η αποθήκη" του υπενθυμίζω την στιγμή που τον βλέπω να ανεβαίνει τις σκάλες και όχι να τις κατεβαίνει.

"Ολγάκι δεν στριμώχνομαι ξανά στα δύο τετραγωνικά" μου απαντάει χαλαρά και μου κάνει νόημα να περπατήσω πιο γρήγορα. "Μεγάλο παιδί είμαι, φοιτητής πλέον, δεν γουστάρω να κρύβομαι μέσα σε μια σκονισμένη αποθήκη. Θα φασωθούμε με την άνεση μας σήμερα"

Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον προφτάσω ανεβαίνοντας τα μαρμάρινα σκαλοπάτια δύο δύο. Δεν μου είναι ιδιαίτερα εύκολο, ειδικά από την στιγμή που σήμερα έκανα τέσσερις ώρες χορό το πρωί.. έχω εξαντληθεί.

"Ο Στέφανος θα έχει κλειδώσει όλα τα δωμάτια" τον προειδοποιώ την ώρα που ο Στέλιος δοκιμάζει να δει αν καμία πόρτα του πρώτου ορόφου είναι ανοιχτή. "Δεν υπάρχει περίπτωση να είμαστε ούτε στο ελάχιστον τυχεροί και να-"

"Δεν υπάρχει ε?" με διακόπτει και μου κάνει νόημα να περάσω μέσα σε ένα δωμάτιο το οποίο μάλλον ξέφυγε της προσοχής του φίλου μας. "Ολγάκι όλο το σύμπαν συνωμοτεί να σε πηδήξω σήμερα και να η απόδειξη"

Δαγκώνω ελαφρά το χειλάκι μου και εισέρχομαι μέσα στο.. κοιτάω γύρω μου.. μάλλον εδώ θα είναι το γραφείο του κύριου Μάνου, διότι οι δύο από τους τέσσερις τοίχους καλύπτονται από κάτι τεράστιες βιβλιοθήκες με αμέτρητα βιβλία και πραγματικά απορώ..

Λες να τα έχει διαβάσει όλα αυτά?

"Το ξέρεις ότι μια εβδομάδα τώρα με έχεις τρελάνει με τις φωτογραφίες που μου στέλνεις?" η βαριά φωνή του Στέλιου ίσα που ακούγεται. Αμέσως νιώθω δύο χέρια να πιέζουν με δύναμη τους γλουτούς μου και ένα σκληρό σώμα να κολλάει στην πλάτη μου.

Αφήνω ένα ελαφρύ μουγκρητό να βγει από μέσα μου και γυρνάω έτσι ώστε το πρόσωπό μου να είναι αντικριστά από το δικό του.

Τον θέλω..

Τον θέλω πολύ..

Απλά..

"Πες μου ότι τις κοιτούσες και φτιαχνόσουν, παραδέξου το" τον προκαλώ κοιτώντας τον βαθιά μέσα στα σκούρα μάτια του. Θέλω να είναι βέβαιος, δεν είμαι σαν τα άλλα κοριτσάκια της ηλικίας μου, ξέρω να παίζω και το κάνω καλά.

"Μικρή θα με στείλεις αδιάβαστο καμία μέρα με αυτά που μου κάνεις στο υπογράφω" η καυτή του ανάσα αναμειγνύεται με την ξέπνοη δική μου. Δεν έχουμε κάνει τίποτα μέχρι στιγμής, με έχει αγγίξει ελάχιστα και μόνο το γεγονός ότι βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί του μπορεί να κάνει την καρδιά μου να χτυπάει σαν να μην υπάρχει αύριο.

Άραγε να καταλαβαίνει τι μου προκαλεί?

Άραγε να νιώθει τι αισθάνομαι?

"Στέλιο σε θέλω" του ψιθυρίζω ικετευτικά πάνω στα χείλη του και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του για να τον φέρω όσο πιο κοντά μου γίνεται.. για να μην μου φύγει. "Πες μου ότι με θες και εσύ, πες μου ότι μια εβδομάδα τώρα με σκεφτόσουν συνέχεια" τον παρακαλάω και ξεκινάω να δαγκώνω ελαφρά το κάτω χείλος του.

Εξάλλου είναι αλήθεια, μετά το φιάσκο της προηγούμενης Κυριακής στο σπίτι του παππού των παιδιών στην Κηφισιά, τον ονειρεύομαι και εγώ συνέχεια με μάτια ανοιχτά. Δεν πέρασε στιγμή που να μην περιπλανιόταν στο μυαλό μου. Και όσο θυμάμαι ότι ήθελε να πάει με εκείνη την πρωτοετίνα από το Χημικό..

Χώνω την γλώσσα μου στο στόμα του και τον φιλάω με πόθο, τον φιλάω κτητικά.

Είναι δικός μου, μόνο δικός μου.

"Μμμ" τον ακούω να μουγκρίζει από ηδονή ανάμεσα στο φιλί μας και παίρνω θάρρος. Μα δεν βλέπει τι του προκαλώ? Δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει πόσο τέλειοι είμαστε μαζί, μέσα σε ένα ημισκότεινο γραφείο, Σάββατο βράδυ, μόνο εμείς και το πάθος μας?

"Μικρή θα με κάνεις να τελειώσω επιτόπου" ο Στέλιος απομακρύνει ελάχιστα τα χείλη του από τα δικά μου, χουφτώνει με δύναμη τους γλουτούς μου και με σηκώνει στην αγκαλιά του. "Και πίστεψε με σήμερα ήρθα αποφασισμένος με έναν πολύ ιερό σκοπό, να σε ξεπαρθενιάσω δηλαδή, για αυτό κανόνισε, θέλω να χύσω μέσα σου"

Κάτι στα λόγια του..

Κάτι στα πρόστυχα τα λόγια του..

Κλειδώνω με δύναμη τα πόδια μου γύρω από την μέση του και περνάω τα δάχτυλα μου μέσα από τα μαύρα του μαλλιά.

"Πες μου ότι με θέλεις και θα γίνω δική σου" του ψιθυρίζω την στιγμή που δαγκώνω και ρουφάω το απαλό δέρμα του λαιμού του. Θέλω να του αφήσω τα σημάδια μου, θέλω να τα βλέπουν οι άλλες και να ξέρουν ότι αυτός ο άνδρας ανήκει σε εμένα.

"Γαμώ το φελέκι μου μέσα" ο Στέλιος βρίζει και αν καταλαβαίνω καλά από το θόρυβο, πετάει τα πράγματα του γραφείου στο πάτωμα για να κάνει χώρο. "Όλγα σε θέλω πολύ γαμώ, θέλω σαν τρελός να μπω μέσα σου" προσθέτει και με αναγκάζει να ξαπλώσω στο κρύο γυαλί.

Τον παρατηρώ να βγάζει με βιαστικές κινήσεις το τζάκετ του και να το πετάει κάτω.

Κάθε φορά που μου λέει ότι με θέλει..

Την ίδια κατάληξη έχει και το μαύρο μακό του.

Κάθε φορά που παραδέχεται τι θέλει να μου κάνει..

"Το φόρεμα αυτό θα στο σκίσω σήμερα, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που θα σκίσω και το γλυκό μουνάκι σου μωρό μου" Η χυδαιότητα του λόγου του όχι μόνο δεν με ενοχλεί, αντιθέτως, στέλνει ένα κύμα φωτιάς στο όλο μου το σώμα. "Πες μου μόνο το ναι και όλα τα άλλα άστα σε εμένα" προσθέτει και ταυτόχρονα κατεβάζει το φερμουάρ του τζιν του.

Ανοίγω διάπλατα τα πόδια μου και τον αναγκάζω να έρθει ανάμεσα τους.

Δεν με νοιάζει το που, δεν με νοιάζει το πότε.

Το μόνο που με καίει είναι να γίνει μαζί του.

"Δεν έχω νιώσει για κανέναν άλλον αυτά που νιώθω για εσένα" του εξομολογούμαι και ανεβάζω το φόρεμα μου ψηλά στην μέση μου, μόνο για να καταλάβει ότι ό,τι λέω το εννοώ. "Πες μου μόνο το ναι και θα δεις.. θα σου αρκώ μόνο εγώ"

Ο Στέλιος καρφώνει απευθείας το πεινασμένο βλέμμα του στην περιοχή ανάμεσα από τα μπούτια μου.

"Είσαι ένα μικρό πουτανάκι πάντως" συνεχίζει να μου μιλάει πρόστυχα και υγραίνει δυο δάχτυλα στο στόμα του μόνο για να τα αφήσει την επόμενη στιγμή να χαϊδέψουν την ήδη υγρή περιοχή μου. "Δεν φοράς εσώρουχα"

"Στο υποσχέθηκα" του απαντώ με αισθησιακή φωνή και γλείφω τα χείλη μου ανυπόμονη για αυτό που θα ακολουθήσει.

"Δεν μου λες μικρή.." ο Στέλιος πιέζει τα δάχτυλα του μέσα μου και ένα μικρό βογκητό ακούγεται ξαφνικά στο δωμάτιο. "Το ξέρει αυτό ο μπαμπάς σου?"

Καρφώνω έντονα τα γαλάζια μάτια μου πάνω στο ιδρωμένο πρόσωπο του μελαχρινού Θεού μου.

"Αν σου πω όχι τι θα κάνεις?" τον ρωτάω και ανασηκώνω την πλάτη μου από την γυάλινη επιφάνεια. "Θα του το πεις?" τον προκαλώ τόσο με την φωνή μου όσο και με το πρόστυχο ύφος μου.

"Πες μου ναι και θα μείνει μεταξύ μας" Ο Στέλιος χώνει το πρόσωπο του στο λαιμό μου. Τα μεγάλα σαρκώδη χείλη του, φιλούν με μαεστρία το δέρμα μου όσο τα δάχτυλά του μπαινοβγαίνουν γρήγορα και κοφτά μέσα μου.

"Ναι ναι ναι και πάλι ναι" του ψιθυρίζω ανήμπορη να διαχειριστώ όσα κάνει στο σώμα μου. Ρίχνω το κεφάλι μου πίσω, κλείνω τα μάτια μου και χάνομαι στην μαγεία που μου προκαλεί αυτός ο άνδρας.

"Τι μεγαλεία θα ζήσει ο τεράστιος γαμώ" μου λέει και καθοδηγεί το χέρι μου να τον αγγίξω μέσα από το μποξεράκι του. Ο Στέλιος προτιμάει το τεράστιος, εγώ πάλι το παστελάκι. Αλλά δεν του το έχω πει.. όχι ακόμη τουλάχιστον.

"Είσαι δικός μου?" τον ρωτάω αυτό που με καίει. Μια σωστή απάντηση και σε λίγα δευτερόλεπτα θα ζήσουμε το απόλυτο. Μόνο να ακούσω αυτό που θέλω.

"Φυσικά ρε μωρό μου.. τα αυτονόητα θα λέμε?" με ρωτάει το μελαχρινό αγόρι και με το ελεύθερο χέρι του κατεβάζει ελάχιστα το τζιν και το εσώρουχο του. "Είμαστε οι δυο μας τώρα.. εγώ και εσύ.. εσύ και εγώ.. φυσικά και είμαι δικός σου όπως και εσύ δικιά μου"

Εμ..

Βασικά δεν εννοούσα ακριβώς αυτό.

Ή μπορεί εγώ να παρερμήνευσα την απάντηση του.

Βέβαια επειδή ο Στέλιος είναι αυτός που είναι.. μια πιο ξεκάθαρη ερώτηση νομίζω απαιτείται.

"Στέλιο είσαι αποκλειστικά δικός μου?" τονίζω την λέξη αποκλειστικά και τον ρωτάω αυτό που με καίει συνεχίζοντας να ανεβοκατεβάζω το χέρι μου πάνω στον ανδρισμό του.

Ένα ναι θέλω, τίποτα το οδυνηρό.

Ένα ναι και θα του δοθώ.

Αλλά αντί για αυτή την μικρή μονοσύλλαβη λεξούλα, ο Στέλιος δεν λέει τίποτα. Αμέσως τον νιώθω να παγώνει πάνω μου. Στην ατμόσφαιρα πλέον δεν ακούγεται η γρήγορη ανάσα του, νομίζω σταμάτησε να αναπνέει?

"Πάλι ξεκίνησες με αυτήν την μαλακία γαμώ?"

Η σιωπή που είχε απλωθεί στον χώρο σπάει, την στιγμή που ο Στέλιος εκτοξεύει απλές λέξεις για κάποιους άλλους, λεπίδες για εμένα. Γιατί τα λόγια του με πονάνε, μπήγουν στο δέρμα μου και με πληγώνουν.

Δηλαδή συγγνώμη..

Είναι μαλακία η επιθυμία μου?

Είναι μαλακία η αποκλειστικότητα?

"Ειλικρινά αν μου στείλεις ξανά γυμνές φωτογραφίες, πρόστυχα υπονοούμενα και με ανάψεις μόνο και μόνο για να μου τον ρίξεις ένα λεπτό πριν στο χώσω, μα τω Θεώ, θα σε πηδήξω και ας μην το θέλεις" ο Στέλιος απομακρύνεται απότομα από κοντά μου, κουμπώνει το τζιν παντελόνι του και μαζεύει τα ρούχα του από το πάτωμα.

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου και κατεβαίνω από το γραφείο.

Τι νομίζει ότι κάνει?

Θα.. θα φύγει?

"Ποιος σου είπε ότι δεν θέλω να προχωρήσω μαζί σου?" τον ρωτάω θιγμένη πλέον και στρώνω καλύτερα το κόκκινο φόρεμα πάνω μου.

"Ε τότε ρε Όλγα κάτσε να σε πηδήξω χωρίς να μιλάς"

Α χωρίς να μιλάω κιόλας.

Τίποτα άλλο?

"Και γιατί αυτό?" στην φωνή μου είναι ξεκάθαρη πλέον η πικρία που νιώθω.

"Γιατί όταν μιλάς λες μαλακίες μωρό μου για αυτό"

Τον παρατηρώ να περνάει το μπλουζάκι του πάνω από το κεφάλι του.

Όχι μωρό μου.. όχι.. όλο αυτό δεν θα το αφήσω να περάσει..

"Στέλιο δεν είναι μαλακία να σε θέλω αποκλειστικά για εμένα. Δεν ξέρω γιατί το βλέπεις έτσι αλλά πίστεψε με τόσοι άνθρωποι τριγύρω μας κάνουν σχέσεις και περνάνε εξίσου καλά. Εσύ τι στο διάολο παθαίνεις κάθε φορά που σου το ζητάω και κάνεις σαν τρελός? Τόσο τραγικό είναι να τα φτιάξουμε εμείς οι δύο? Ας το δοκιμάσουμε τουλάχιστον και αν δεν λειτουργήσει-"

Κόβω απευθείας την πρόταση μου και ξεροκαταπίνω.

Υπάρχει η πιθανότητα να μην λειτουργήσει?

Γιατί εγώ είμαι πεπεισμένη ότι είμαστε πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.

Τι στο διάολο?

Αυτός γιατί δεν το βλέπει?

"Στο έχω πει χίλιες φορές ότι δεν κάνω σχέσεις" μου λέει θυμωμένος πλέον και ψάχνει τις τσέπες από το τζιν τζάκετ του. "Γιατί δεν λες να το εμπεδώσεις?"

"Με εμένα θα είναι αλλιώς" του απαντώ με αποφασιστικότητα και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου.

Ο Στέλιος γελάει ειρωνικά.

"Με εσένα δεν θα είναι αλλιώς γιατί δεν θα είναι. Τελεία" μου λέει και ανάβει αμέσως τσιγάρο.

Κοιτάζω τον λευκό κύλινδρο ανάμεσα στα σαρκώδη χείλη του.

Και τι δεν θα έδινα να ήμουν στην θέση του τσιγάρου.

Και τι δεν θα έδινα να ήμουν ο θάνατος του.

"Τελευταία ευκαιρία, θέλεις να σε πηδήξω ναι ή όχι?" με ρωτάει και ένα σύννεφο καπνού βγαίνει από το στόμα του.

Καρφώνω έντονα το πληγωμένο βλέμμα μου στο απαθές δικό του.

Αλήθεια Στέλιο, απάθεια?

Δεν νιώθεις τίποτα για εμένα?

Δεν απαντώ και χαμηλώνω τα μάτια μου στα πόδια μου.

Στην τελική μόνο ένα πήδημα είμαι για αυτόν?

"Αυτό να το πάρω ως όχι?"

Ο Στέλιος επιμένει, αναρωτιέμαι γιατί.

Και μετά σιωπή.

Σιωπή που μιλάει από μόνη της.

Σιωπή που απαντάει και στις δύο προηγούμενες ερωτήσεις.

"Μάλιστα" μου λέει μερικές στιγμές μετά. Τον βλέπω να ρίχνει κάτω το αποτσίγαρο του και να το σβήνει με το μαύρο σταράκι του.

"Ξέρεις τι ρε Ολγάκι?" τον ακούω να ξεφυσάει αποκαμωμένος. "Είμαι 18 χρονών μαντράχαλος, δεν γουστάρω να κρύβομαι από κανέναν ούτε να κοροϊδεύω κόσμο και κυρίως εσένα που όπως και να το κάνουμε σε γουστάρω ρε παιδί μου. Αλλά εγώ είμαι διατεθειμένος μόνο για σεξ, στο λέω ξεκάθαρα ψάχνω μουνί να τον χώσω. Αν εσύ δεν θες αυτό που μπορώ να σου δώσω.." ο Στέλιος δεν ολοκληρώνει την πρόταση του, κάνει μια μεγάλη παύση και συνεχίζει. "Δεν με κοιτάς καν ρε πούστη μου"

Μα πώς να τον κοιτάξω? Με πληγώνει.. με πληγώνει πολύ το γεγονός ότι με απορρίπτει ξανά. Είναι σαν να χάνεται η ζωή από μέσα μου, σαν ένα μαύρο σύννεφο να καλύπτει την ψυχή μου. Δεν μπορώ να πάρω ανάσα, το στομάχι μου πονάει.

Καπνός, καπνός και φωτιά παντού.

"Απλά αν δεν σκοπεύεις να μου κάτσεις σταμάτα να με προκαλείς γιατί και για εμένα δεν είναι εύκολο όλο αυτό"

Σηκώνω αμέσως το πρόσωπο μου ψηλά. Τόση ώρα δεν τον κοιτούσα, τόση ώρα πονούσα, αλλά όταν τον ακούω να μου λέει ότι του είναι δύσκολο να με απορρίπτει, ότι του είναι δύσκολο να με πληγώνει..

"Δεν έχεις ιδέα το πως νιώθω εγώ" του το ξεκαθαρίζω με σταθερή και ήρεμη φωνή κοιτώντας τον βαθιά μες στα μαύρα μάτια του. Διότι αυτή είναι η πραγματικότητα, ιδέα δεν έχει. Εγώ τον αγαπάω.. εγώ τον νοιάζομαι.. εγώ.. εγώ..

Ο Στέλιος σηκώνει τα μάτια του στο ταβάνι και ένα ειρωνικό "τς" φτάνει στα αυτιά μου. Αμέσως μετά τον παρατηρώ να κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του, να ανοίγει την πόρτα και λίγο πριν βγει από το γραφείο να μου λέει "Ωρίμασε λίγο ρε Ολγάκι γαμώ"

Ορίστε?

Τώρα αυτό τι σημαίνει?

Θέλω πολύ να τον ρωτήσω, θέλω πολύ να τρέξω πίσω του, να τον παρακαλέσω, να τον κοιτάξω μες στα μάτια, να του πω ότι τον αγαπώ από μικρό κοριτσάκι, να του πω πόσο ερωτευμένη είμαι μαζί του, να του δώσω να καταλάβει ότι λιώνω σαν το κεράκι για αυτόν.. όμως.. όμως εγώ..

Αναστενάζω

Προσπάθησα πόσες φορές να του πω τι ακριβώς νιώθω, δεν τα κατάφερα ποτέ. Όχι γιατί δεν είναι ισχυρό, κάθε άλλο. Αλλά φοβάμαι πολύ πως αν του το πω την επόμενη στιγμή κιόλας θα τελειώσει αυτό που υπάρχει ανάμεσα μας. Ο Στέλιος είναι ντόμπρος και ειλικρινής, καθαρός. Οπότε αν καταλάβει πόσο βαθιά είναι τα συναισθήματα μου για αυτόν, δεν ξέρω, ίσως με αφήσει. Και αν συμβεί αυτό τότε εγώ θα πεθάνω από τον πόνο.

Τον κυνηγάω φανερά σχεδόν δύο χρόνια τώρα. Κάποιος τρίτος παρατηρητής θα έλεγε ότι τρέχω από πίσω του, ότι σφυρίζει ο Στέλιος και εγώ κουνάω την ουρά μου σαν πιστό σκυλάκι. Η αλήθεια είναι ναι, πως ότι και αν μου κάνει, ότι και αν μου πει, εγώ είμαι εκεί να δέχομαι το λίγο που μου δίνει. Ωστόσο αυτό δεν με καθιστά αδύναμη.

Και ξέρεις γιατί?

Το να διεκδικείς έναν άνδρα τόσο καιρό θέλει πείσμα, θέλει θέληση, θέλει τόλμη, θέλει αποφασιστικότητα, θέλει μεγάλη καρδιά.. καρδιά που εγώ διαθέτω.

Γιατί στην ευχή δεν με αφήνει να του την δώσω?

"Τι σκέφτεσαι και είναι τα μουτράκια σου έτσι?"

Πίνω μονορούφι το ποτό μου και κάνω νόημα στον Δημήτρη να κοιτάξει στο βάθος εκεί που τόση ώρα είναι καρφωμένο το βλέμμα μου.

Ο Στέλιος έχει στριμώξει την Μυρτώ σε μια γωνία -ή και το αντίστροφο- και χαζογελάει εδώ και ένα τέταρτο μαζί της. Το χέρι της ας πούμε κολλητής μου ταξιδεύει στο σώμα του αγοριού που αγαπώ. Τα δε μάτια της.. τον κοιτούν πρόστυχα και απροκάλυπτα.

"Μάλιστα" μου απαντάει ο μόνος άνθρωπος που είναι μαζί μου σε όλο αυτό, που συμμερίζεται τον πόνο μου. "Να μην ρωτήσω δηλαδή αν έγινε κάτι παραπάνω μεταξύ σας.. όχι έτσι?"

Ανασηκώνω τους ώμους μου παραιτημένη σχεδόν.

"Και δεν ρωτάς? Τι με νοιάζει?"

Ανταλλάσσω το άδειο μου ποτήρι με το γεμάτο δικό του.

Ο Στέλιος κολλάει το σώμα του πάνω στης Μυρτούς και εκείνη με την σειρά της γίνεται ένα με τον τοίχο. Τα χέρια του εγκλωβίζουν το πρόσωπο της, τα χείλη του είναι λίγα εκατοστά μακριά από τα δικά της.

Πίνω μονορούφι και το δεύτερο ποτό.

"Αν τον κάναμε να ζηλέψει?" με ρωτάει ο Τζιμάκος.

Καγχάζω

Να ζηλέψει?

Ο Στέλιος να ζηλέψει?

Τον παρατηρώ να κολλάει τα χείλη του πάνω στα χείλη της Μυρτούς. Το σώμα του γίνεται ένα με το δικό της, τα χέρια του χαϊδεύουν όλο το κορμί της. Φιλιούνται.

Κλαίω

Κλαίω από τα νεύρα μου.

Κλαίω γιατί σιγά μην ενδιαφέρεται για το αν φασώνομαι με άλλους.

"Έλα μην κοιτάς" ο Δημήτρης ψιθυρίζει στο αυτί μου και με τραβάει να χωθώ στην αγκαλιά του. Και όμως δεν είναι αυτή η αγκαλιά που θέλω, δεν είναι αυτή η αγκαλιά που αναζητώ. "Μην χαλιέσαι για αυτόν.. δεν αξίζει ρε μωρό"

Χαμογελάω πικραμένα.

Φυσικά και δεν αξίζει.

Αλλά ποιος είπε ότι ερωτευόμαστε μόνο άτομα που αξίζουν?

"Πάμε σε κανένα μπαράκι στο κέντρο να πιούμε μέχρι να γίνουμε λιώμα?" ο κολλητός μου με αναγκάζει να γυρίσω προς την αντίθετη πλευρά για να μην βλέπω τον έρωτα της ζωής μου να φασώνει μια άλλη.

"Στη μία θα έρθει ο μπαμπάς μου να με πάρει" του παραπονιέμαι γιατί όντως η ιδέα του να το σκάσω μαζί του από αυτό το καταραμένο πάρτυ ακούγεται άκρως δελεαστική.

"Αν τον πάρεις τηλέφωνο και του πεις να-"

"Όλγα εδώ είσαι? Μήπως είδες τον Στέλιο?" τον Δημήτρη διακόπτει μια αναστατωμένη Ζωή.

Κοιτάω την φίλη μου η οποία μόλις μπήκε στο σαλόνι με.. εμ..

"Ζωή φοράς ανάποδα το μπλουζάκι σου" της ψιθυρίζω.

Τουλάχιστον μια από τις δυο μας κάνει σεξ με τον άνδρα που αγαπάει.

Κάτι είναι και αυτό.

"Χέσε το μπλουζάκι και εσύ τώρα! Εδώ έχουμε πρόβλημα σοβαρό! Σε ρωτάω ξανά, ξέρεις που είναι ο αδερφός μου?" η φίλη μου φαίνεται κάτι παραπάνω από τρομοκρατημένη. Αυτόματα τρομάζω και εγώ.

"Αν τον είδε λέει" ο Τζιμάκος από δίπλα μου πετάει την σπόντα του και με βγάζει από την αγκαλιά του. "Ο αδερφός σου Ζωή είναι πίσω μας και φασώνεται με την Μυρτώ"

Χαμογελάω πικραμένα.

Όταν το ακούω.. δυστυχώς πονάει το ίδιο.

"Πού σκατά είναι? Δεν τον βλέπω!" η Ζωή ψάχνει με τα μάτια της τον αδερφό της μέσα στο πλήθος.

"Τι έχει συμβεί?" την ρωτάω στα ίσια και γυρνάω και εγώ για να δω αν ο Στέλιος είναι στην προηγούμενη θέση που ήταν με την τσούλα του.

Κοιτάζω την πλέον άδεια γωνία στον τοίχο.

Η καρδιά μου σφίγγεται.

Δεν είναι εκεί.

Το σώμα μου πονάει.

"Ο μπαμπάς της είχε ατύχημα, είναι στο νοσοκομείο" η φωνή του Στέφανου με κάνει να γυρίσω το κεφάλι μου τόσο γρήγορα από την άλλη που σχεδόν νιώθω τον λαιμό μου να σπάει.

"Τι εννοείς?" γουρλώνω τα μάτια μου. "Πώς? Πού? Πότε?"

"Τι να σου πω ρε Όλγα, δεν ξέρω λεπτομέρειες. Η μάνα μου με πήρε τρομοκρατημένη να μου το πει. Πάνε στο ΚΑΤ με τον παππού μου. Μου είπε να πάρω τον Στέλιο και να πάμε και εμείς. Πού στο διάολο είναι και αυτός? Μου λες?"

"Τώρα θα σου έλεγα που είναι.." ο Στέφανος γρυλίζει και ταυτόχρονα κουμπώνει το πουκάμισο του. "Ή στην αποθήκη ή στο γκαράζ λογικά.. θα πηδιέται"

Εμ..

Δηλαδή..

Βασικά..

Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου στο πάτωμα.

Εντάξει δεν είμαι και κανένα μπιμπελό να προσέχουν μην με σπάσουν, απλά..

Έλα Όλγα, χέσε τους έρωτες τώρα, ο θείος σου είχε ατύχημα.

"Πάω να τον βρω, ξέρω που είναι" τους δηλώνω αποφασιστικά. Ισιώνω το κορμί μου και ξεκινάω να περπατάω με γρήγορο βήμα προς τις σκάλες.

"Ρε Όλγα γαμώ, άσε εμένα. Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου" μου φωνάζει ο Δημήτρης από πίσω μου, όμως δεν τον ακούω. Συνεχίζω να ανεβαίνω τα σκαλιά δυο δυο και κατευθύνομαι προς το γραφείο του κύριου Μάνου..

Εκεί όπου..

Λίγη ώρα πριν..

Εγώ και ο Στέλιος βασικά..

Ανοίγω διάπλατα την πόρτα.

Κοιτάω στο εσωτερικό του δωματίου.

Και τους βλέπω.

Γυμνούς.

Σχεδόν.

Την Μυρτώ ξαπλωμένη στον δερμάτινο καναπέ.

Τον Στέλιο από πάνω της.

Το μαύρο φόρεμα του φιδιού στο πάτωμα.

Το τζιν του αγοριού.. μου.. κατεβασμένο στους αστραγάλους του.

"ΠΟΙΟΣ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΓΑΜΏ?"

Τον ακούω να φωνάζει και χαμογελάω πικραμένα.

Γαμάει.. όντως.

"Συγγνώμη που διακόπτω το τρυφερό αυτό τετ-α-τετ" του απαντώ με σταθερή φωνή και τον κοιτάω με βουρκωμένα μάτια. "Ο μπαμπάς σου έπαθε ατύχημα. Η Ζωή σε ψάχνει, την ειδοποίησε η μαμά σου να πάτε στο νοσοκομείο"

Αμέσως βλέπω τον Στέλιο να παγώνει. Σμίγει τα φρύδια του σε καχυποψία, αναρωτώμενος προφανώς αν είναι αλήθεια αυτό που του λέω ή αν το σκαρφίστηκα για να του κάνω χαλάστρα. Το μαύρα μάτια του με κοιτάζουν εξεταστικά και μισή στιγμή μετά, αφού επιβεβαιωθεί ότι δεν του λέω ψέματα, σηκώνεται πάνω από την Μυρτώ και ξεκινάει να ντύνεται.

"Το φελέκι μου μέσα γαμώ" βρίζει μέσα από τα δόντια του και κουμπώνεται όσο πιο γρήγορα μπορεί. "Μυρτούλα την κάνω. Θα σου στείλω μήνυμα να συνεχίσουμε άλλη μέρα" της λέει και εκείνη φανερά απογοητευμένη που διέκοψαν φοράει επιτέλους το φόρεμα της.

"Μήπως θέλεις να έρθω μαζί σου?" τον ρωτάει όλο νάζι.

Φίδι.. αυτό είναι.

Ο Στέλιος την κοιτάει φευγαλέα και αρπάζει το τζάκετ του από το πάτωμα.

"Καλύτερα όχι. Μιλάμε" της λέει και την φιλάει πεταχτά.

Κοιτάω τον Δημήτρη δίπλα μου.

Κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του.

"Θες να έρθεις και εσύ?" με ρωτάει ο Στέλιος λίγο πριν με προσπεράσει για να βγει έξω από το δωμάτιο.

Στρέφω το πληγωμένο βλέμμα μου πάνω του.

Θέλω πολύ να πάω.. θέλω πολύ να του σταθώ.. αλλά.. αυτήν την στιγμή.. όχι.. δεν γουστάρω να τον βλέπω. Μυρίζει σεξ από χιλιόμετρα μακριά, σεξ που έκανε με μια άλλη. Διαγράφεται η ηδονή στο πρόσωπο του, ηδονή που τον έκανε να νιώσει μια άλλη. Όσο κακό ή εγωιστικό και αν είναι.. όχι.. δεν..

Απλά δεν μπορώ.

"Βασικά πήγαινε εσύ, σε περιμένει η αδερφή σου κάτω. Την Όλγα θα την φέρω εγώ αργότερα αν είναι" του απαντάει ο Δημήτρης από την στιγμή που η φωνή δεν βγαίνει από μέσα μου.

Και πως να βγει δηλαδή?

Μιλάει ένας πεθαμένος?

Ο Στέλιος κοιτάει για μια στιγμή, για ένα δευτερόλεπτο το πολύ τον Δημήτρη και ύστερα ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους του και φεύγει.

Ήταν που θα ζήλευε.

"Φεύγω και εγώ.. να σας αφήσω μόνους σας.. να τα πείτε.. και να τα κάνετε.." η Μυρτώ μιλάει με υπονοούμενα. Λίγο πριν βγει από την πόρτα μου κλείνει το μάτι της και μου κάνει νόημα να χωθώ στον Δημήτρη.

Άη στο διάολο και εσύ.

"Πάντως φιλενάδα είσαι και πολύ μαζόχα" την σιωπή που έχει απλωθεί εδώ και ώρα στο γραφείο την σπάει ο κολλητός μου και ξαπλώνει φαρδύς πλατύς στον ηλίθιο, δερμάτινο καναπέ. Ακριβώς εκεί.. εκεί που πριν λίγο..

Κουνάω το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά για να διώξω την εικόνα αυτήν από το κεφάλι μου και ψάχνω στο τσαντάκι μου το πακέτο με τα τσιγάρα μου. Δεν καπνίζω συχνά, ίσως ένα με δύο τσιγάρα την εβδομάδα και σχεδόν πάντα νιώθω την ανάγκη να το κάνω μετά από κάποια συνάντηση μου με τον Στέλιο η οποία τελείωσε άδοξα.

"Τι θα κάνω ρε Δημήτρη?" τον ρωτάω και κάθομαι στο πάτωμα ακουμπώντας την πλάτη μου στην μια από τις δύο βιβλιοθήκες, ακριβώς απέναντι από τον κολλητό μου.

"Εγώ θα σου πρότεινα να ξεκολλήσεις"

Χαμογελάω λοξά.

Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις.

Δεν το προσπάθησα νομίζετε?

Ούτε μία, ούτε δύο, ούτε τρεις φορές, αλλά άπειρες.

Άπειρες φορές προσπάθησα να τον βγάλω από μέσα μου.

Άπειρες φορές προσπάθησα να τον βγάλω από το μυαλό μου.

Άπειρες φορές προσπάθησα να τον βγάλω από την καρδιά μου.

Και απέτυχα.. και τις άπειρες φορές.

Διότι για εμένα ο Στέλιος δεν είναι ένα καπρίτσιο, δεν είναι ένας εφηβικός έρωτας.

Είναι το άλλο μου μισό.

Τα πάντα μου.

Για πάντα.

Για πάντα.. μου.

Κλείνω τα μάτια μου και φυσάω τον καπνό ψηλά.

Τι να κάνω για να με ερωτευτεί?

Μπορεί κάποιος να μου απαντήσει?

το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην angel_st4 -μια κοπέλα που μου έλειψε πολύ το διάστημα που δεν ανανέωνα- και στην konstantina9 με την ευχή να λάμψει

σας εύχομαι καλό μήνα, ένα όμορφο σαββατοκύριακο και γρήγορη επιστροφή στην κανονικότητα

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake