Βύρωνας

"Ελπίζω να πρόλαβες χτες να κάνεις επανάληψη" ο παππούς μπαίνει μέσα στο γραφείο του, κρεμάει την λευκή ποδιά του πάνω στον ασημένιο καλόγερο, δίπλα από το σκούρο γκρι κασμιρένιο του παλτό και κάθεται στην θέση του, πίσω από την έδρα του. 

"Μου πήρε η Έλενα και εμένα ένα παρόμοιο από την Νέα Υόρκη, ξέρεις ως δώρο επιστροφής, γύρισε χτες" αναφέρομαι στο ακριβό ύφασμα και παράλληλα τον ενημερώνω για το που βρίσκεται η αρραβωνιαστικιά μου με την οικογένεια της. 

"Μην αλλάζεις θέμα νεαρέ μου" ο παππούς κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. "Γνωρίζω πολύ καλά που είναι η μνηστή σου, με πήρε το πρωί ο Θεόφιλος να μας καλέσει στο πάρτυ που θα κάνουν το ερχόμενο Σάββατο με την γυναίκα του για να γιορτάσουν την επέτειο τους" ο γνωστός σε όλη την ιατρική κοινότητα καθηγητής παθολογίας κάνει μια παύση και συνεχίζει "είπε να έρθουν και οι γονείς σου με τα αδέρφια σου, ξέρεις συζητήθηκε την τελευταία φορά που έλειπαν και ο Άρης και ο Στέλιος"

Σκυθρωπιάζω απευθείας.

Αυτό δεν είναι καλό. 

Το περίμενα ότι η τελευταία απουσία του μπαμπά μου και του αδερφού μου από την δεξίωση που παρέθεσε ο πεθερός μου για τα γενέθλια της κόρης του στην Μεγάλη Βρετανία δεν θα περνούσε απαρατήρητη από την αφρόκρεμα των βορείων προαστίων. Ωστόσο, μου είναι ιδιαίτερα δυσάρεστη η έκπληξη να ακούω έναν μήνα μετά ότι συζητιέται ακόμη στα πλαίσια της κοινωνικής κριτικής. 

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας επιστήσω την προσοχή, ναι σε εσάς αναφέρομαι, σε εσάς που θεωρείτε είδωλο τον Άρη Ιωάννου και να σας πω ότι δεν είναι σωστός πατέρας. Ένας γονιός οφείλει να σέβεται τις αποφάσεις του γιου του, ειδικά όταν αυτός είναι ενήλικος, και ακόμη ειδικότερα όταν αυτές αφορούν έναν τόσο σοβαρό θεσμό όπως είναι ο γάμος και η οικογένεια. 

Πριν δύο χρόνια ζήτησα από την Έλενα να με παντρευτεί. 

Εκείνη αποδέχτηκε αμέσως την πρόταση μου, ο μπαμπάς μου όμως όχι.

Έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια και ο πατέρας μου ακόμη να συνηθίσει στην ιδέα πως είμαι αρραβωνιασμένος. Δεν συμπαθεί καθόλου την μέλλουσα γυναίκα μου, ούτε έχει αποδεχτεί την σχέση μας. Αν δεν ήταν εκείνος να μου το απαγορεύει συνέχεια θα είχα ήδη παντρευτεί την Έλενα. Ο παππούς ισχυρίζεται ότι στον κύκλο μας η δέσμευση μετράει. Ένας φοιτητής Ιατρικής, παντρεμένος, ακόμη και άτεκνος, φαίνεται πιο σοβαρός στα μάτια ενός εν δυνάμει συναδέλφου. 

Προσπαθώ λοιπόν νύχτα μέρα, εδώ και πολύ καιρό να φτιάξω το όνομα μου αλλά γεγονότα όπως ο πατέρας μου που αρνείται να παρευρεθεί μαζί με την οικογένεια της μνηστής μου σε δημόσιες κοινωνικές εκδηλώσεις ή γεγονότα όπως ο Στέλιος που κάνει όργια στην βίλα των γονιών μας στην Μύκονο και την επόμενη μέρα είναι πρώτο θέμα στον κίτρινο τύπο, με πάνε πίσω. 

Τι και αν άλλαξα το επίθετο μου με το που ενηλικιώθηκα και πλέον ονομάζομαι και επίσημα Βύρωνας Ιωάννου Κομνηνός? Η φήμη είναι άτιμη, σε ακολουθεί παντού. 

"Θα μιλήσω στην μαμά" ενημερώνω τον παππού και βγάζω μέσα από το μαύρο μπακπακ το iPad μου. "Πιστεύω σίγουρα θα καταφέρει να πείσει τον μπαμπά να εμφανιστεί έστω και για λίγο στο πάρτυ, αλλά δεν σου υπόσχομαι τίποτα για τον Στέλιο" 

Χαμογελάω πικραμένα

Ο Στέλιος..

Ο Στέλιος εδώ και έναν χρόνο είναι μόνιμα είτε μεθυσμένος είτε μαστουρωμένος. Δεν έχω μιλήσει στους γονείς μας για τις αμέτρητες φορές που ήρθε ξημερώματα στο σπίτι με μάτια κόκκινα από την κάνναβη. Η μαμά γνωρίζει μόνο για τους εμετούς του, άλλωστε εκείνη τους μαζεύει κάθε πρωί από την είσοδο του σπιτιού. Ο μεγάλος μου αδερφός εδώ και έναν χρόνο διασκεδάζει μεσημέρι, απόγευμα, βράδυ. Τα πρωινά κοιμάται. Στην σχολή του δεν πατάει, νομίζω την έχει εγκαταλείψει. Κρίμα, πολύ κρίμα, διότι με αυτήν την απαράδεκτη συμπεριφορά του μου επιβεβαιώνει καθημερινά ότι..

.. είναι χαμένη υπόθεση.

"Ο αδερφός σου Βύρωνα καλά θα κάνει να συμπεριφερθεί κάποια στιγμή όπως αρμόζει σε έναν άνδρα της οικογένειας Ιωάννου Κομνηνού" το ύφος του παππού μου είναι σκληρό. "Οφείλει να αφήσει πίσω του την άστατη ζωή, να σοβαρευτεί και να μπορέσει να σώσει ότι σώζεται από την σχολή του για να τελειώσει ακριβώς στα τέσσερα χρόνια. Θα τον βοηθήσω και εγώ με τις γνωριμίες μου αλλά τι να σου κάνουν και αυτές αν ο ίδιος δεν βοηθήσει καθόλου τον εαυτό του? Θα μιλήσω εγώ στην Άννα να της πω να τον φέρει έστω για μια ώρα. Πρέπει σε αυτό να είναι όλη η οικογένεια ενωμένη. Δεν μπορούμε να διακινδυνεύσουμε να μπει το όνομα μας στα κακώς κείμενα, δεν το καταλαβαίνεις?" 

Μα εγώ φυσικά και το καταλαβαίνω. Έχω πλήρη επίγνωση της κατάστασης, σε αντίθεση όμως με τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου οι οποίοι αδιαφορούν πλήρως. Τουλάχιστον η μαμά με υπερασπίζεται όταν ανεβαίνουν οι τόνοι στο σπίτι, είναι η μόνη βέβαια, διότι η Ζωή πρώτα με ειρωνεύεται, αλλά στο τέλος πάντα κάνει αυτό που της ζητάω, πάντα. 

"Αρκετά μιλήσαμε για τον Στέλιο" δίνω το iPad στον παππού μου και εκείνος κοιτάζει την οθόνη παραξενευμένος. 

"Τι είναι αυτό?"

"Έκατσα και έγραψα όλα τα αντιβιοτικά ανάλογα με την κατηγορία στην οποία ανήκουν, τον τρόπο δράσης τους, τι πιάνουν, πώς χορηγούνται και ποιες ανεπιθύμητες ενέργειες-"

"Κόβεσαι"

Γουρλώνω τα μάτια μου. 

Ορίστε?

"Αν έρθεις στο έκτο έτος στις προφορικές εξετάσεις της παθολογίας και μου πεις ότι τα αντιβιοτικά πιάνουν βακτήρια, δεν θα λογαριάσω ότι είσαι εγγονός μου, θα σε κόψω με μονάδα" 

Κοιτάω τον παππού μου μες στα κατάμαυρα μάτια του. Κάτι στο βλέμμα του, κάτι στην αυστηρότητα που κρύβει αυτό, με κάνει να πιστέψω τα λόγια του. Όντως θα με κόψει. Απλά..

Χαμογελάω σαρδόνια. 

Εμένα δεν θα με κόψει κανείς, ποτέ. 

Δεν θα το επιτρέψω εγώ. 

"Στην παθολογία του έκτου θα βάλω ρήτρα 9" τον ενημερώνω για τα μελλοντικά μου σχέδια. 

Ο παππούς σηκώνει το φρύδι του ψηλά. 

"Γιατί όχι 10?" 

"Δεν είναι υπερβολή?" 

"Μην σκέφτεσαι σαν τον μέσο παθολόγο που μια ζωή θα συνταγογραφεί αμοξυκιλλίνη κλαβουλανικό για την στρεπτοκοκκική αμυμγδαλίτιδα για δέκα ευρώ. Να σκέφτεσαι σαν εκείνον, τον μοναδικό στους 100, που θα συνταγογραφεί μόνο αμοξυκιλλίνη. Εκείνος είναι που θα κάνει την σωστή διάγνωση, αυτήν που δεν θα έχουν κάνει οι προηγούμενοι 99, εκείνος είναι που θα μπορέσει να γίνει ο επόμενος καθηγητής παθολογίας του πανεπιστημίου Αθηνών και εκείνος είναι που.." ο παππούς χαμογελάει αλαζονικά. "Εκείνος είναι που θα χτίσει το πρώτο και μεγαλύτερο ιδιωτικό διαγνωστικό κέντρο στην Ελλάδα, ακριβώς αυτό που λείπει από την χώρα μας σήμερα" 

Σταυρώνω τα πόδια μου. 

Τα ξεσταυρώνω ξανά. 

"Και ποιος είναι.. εκείνος?" τον ρωτάω αν και ήδη γνωρίζω την απάντηση καθώς σε εμένα αναφέρεται. Θέλω να το ακούσω όμως, θέλω να τον ακούσω να μου το λέει, την θέλω την επιβεβαίωση, από όλους, και προς Θεού, γνωρίζω τι και πόσο αξίζω, απλά θέλω να το γνωρίζουν και οι άλλοι, αυτοί που έχω απέναντι μου. 

"Εκείνος που θα παντρευτεί την Έλενα, θα διαχειριστεί το ποσοστό της στην ιδιωτική κλινική στην οποία έχει μετοχές ο πατέρας της και οι οποίες δεν είναι και λίγες.. στον Ακριβό ανήκει το 31% του νοσοκομείου.. αν προσθέσεις σε αυτό και το 25% που θα κληρονομήσεις από την μητέρα σου.. τι θα έχεις τότε..?" 

Το 56%

Θα μου ανήκει παραπάνω από το μισό νοσοκομείο. 

Θα είμαι ο κύριος μέτοχος. 

Θα είμαι ο διευθυντής του διαγνωστικού κέντρου. 

Θα είμαι ταυτόχρονα και Καθηγητής Παθολογίας. 

Με λίγα λόγια επομένως.. 

Θα είμαι λίγο πιο πάνω από τον Θεό. 

"Λοιπόν.. τέρμα οι διακοπές νεαρέ.. όσο ξεκουράστηκες τον Σεπτέμβριο ξεκουράστηκες.. τώρα γυρνάμε πάλι στο καθημερινό και συστηματικό διάβασμα" 

Ναι δεν μπορώ να πω ακριβώς ότι ξεκουράστηκα.

Αλλά η αλήθεια όμως είναι ότι δέκα μέρες στις Μαλβίδες εγώ έκανα ελάχιστα.

Τα περισσότερα τα ανέλαβε η Ζόσεφιν.

Σχεδόν όλα δηλαδή εκτός από το σεξ.

Εκεί θέλω να έχω τον έλεγχο εγώ.

Εγώ και μόνο εγώ.

"Σου έρχεται ασθενής αλλεργικός στις πενικιλλίνες και θέλεις να του χορηγήσεις αντιψευδομοναδικό, τι δί-"

Ξαφνικά η πόρτα του γραφείου του παππού ανοίγει διάπλατα. Μια κοντή, καστανή κοπελίτσα, όχι ιδιαίτερα λεπτή, μπαίνει μέσα χωρίς να χτυπήσει -το τονίζω αυτό το χωρίς να χτυπήσει- και καταλήγει στο πάτωμα. Μάλιστα.. είναι και ατσούμπαλη εκτός από άσχημη. Κρίμα για την ίδια. 

"Βγες έξω, χτύπα και μπες ξανά" ο παππούς εκνευρίζεται όταν μπαίνουν στο γραφείο του χωρίς  να ειδοποιήσουν. Την τελευταία φορά ένας διδακτορικός του που ξεχάστηκε βρέθηκε την επόμενη μέρα χωρίς χρηματοδότηση, και άρα χωρίς διδακτορικό.

"Εμ συγγνώμη αλλά η προϊσταμένη-" 

"Ασυγχώρητη και εσύ και η προϊσταμένη" η σκληρή φωνή του παππού κάνει την κοπελίτσα να γουρλώσει τα μάτια της.

Για μισό..

Κοιτάω την ασχημούλα καλύτερα.

Τι μου θυμίζει.. 

"Η προϊσταμένη όμως μου είπε να-"

"Αυτήν την στιγμή σε διατάζει ο διευθυντής της κλινικής και εσύ μου λες τι σου πε μια προϊσταμένη που κατά πάσα πιθανότητα αύριο θα βρεθεί να κουμαντάρει τα επείγοντα?"

Κάπου την έχω πετύχει ξανά.. ναι.. αυτά τα ατίθασα καστανά μαλλιά.. αυτά τα συνηθισμένα καφέ μάτια.. αυτό το κενό ανάμεσα στα δύο μπροστινά πάνω δόντια.. 

"Όπως επιθυμείτε λοιπόν.." το κοριτσάκι βγαίνει έξω από το γραφείο του παππού και κλείνει την βαριά πόρτα πίσω της. 

"Δεν είναι τι επιθυμώ, είναι τι διατάζω" της φωνάζει ο παππούς και καθηγητής μου και ύστερα στρέφεται σε εμένα. "Βύρωνα τι θα δώσεις λοιπόν?" 

Το βλέμμα μου παίζεται μεταξύ του εκνευρισμένου ύφους του παππού και της πόρτας που χτυπάει. Θα με εξετάζει με την ασθενή να περιμένει από έξω?

"Το ξέρεις ότι αν ήμασταν στις εξετάσεις και αργούσες τόσο πολύ να μου απαντήσεις θα κοβόσουν, και ακόμη χειρότερα αν ήσουν στα επείγοντα και αργούσες τόσο πολύ να χορηγήσεις το φάρμακο ο ασθενής σου θα έβλεπε τα ραδίκια ανάποδα, σε ακούω λοιπόν, τι αντιψευδομοναδικό δίνουμε σε ασθενή αλλεργικό στις πεννικιλίνες" 

Ανοίγω το στόμα μου να απαντήσω ότι θα έδινα είτε νορφλοξασίνη είτε σιπροφλοξασίνη είτε κολιστίνη αλλά δεν προλαβαίνω, η πόρτα ανοίγει ξανά διάπλατα και στο οπτικό μου πεδίο φαίνεται ξανά η άσχημη κοντή. 

Κοιτάζω τον παππού μου που έχει κοκκινίσει ολόκληρος από τα νεύρα. 

Αυτό θα είναι ενδιαφέρον.

"Συγγνώμη αλλά περιμένω ήδη μισή ώρα έξω από το γραφείο σας και σήμερα είναι η τελευταία μέρα που μπορώ να αναγνωρίσω κάποια μαθήματα καθώς έρχομαι από-"

"Τα θέματα της νοσηλευτικής τα αναλαμβάνουν οι καθηγητές της νοσηλευτικής" ο παππούς της κάνει νόημα να φύγει. "Έξω από την πόρτα μου γράφει Καθηγητής Παθολογίας, είσαι και τυφλή εκτός από ατσούμπαλη?" 

Είναι αυτή φοιτήτρια?

Πάντως εγώ για πάνω από 18 δεν την έκανα με τίποτα.

"Μα και εγώ φοιτήτρια Ιατρικής είμαι" 

Καρφώνω το βλέμμα μου στο σώμα της ασχημούλας.

Έχει πλούσιο στήθος, πεσμένο, προφανώς και δεν φοράει το κατάλληλο σουτιέν, οι γοφοί της έχουν πιασίματα, και την κατάσταση σώζει κάπως η λεπτή της μέση αλλά αποτελειώνει η επιλογή των ρούχων της. Φοράει τζιν, λευκό απλό τι σερτ και λευκά αθλητικά παπούτσια. Πού είναι το πουκάμισο? Έστω Ραλφ Λορεν γιατί τον Μπέρμπερι αποκλείεται να τον έχει ακουστά. 

"Πέρυσι ήμουν στα Γιάννενα έκανα όμως δέκα τοις εκατό και-"

"Και προφανώς θέλεις να αναγνωρίσεις τα περασμένα μαθήματα" ο παππούς δεν την έχει αφήσει να ολοκληρώσει ούτε μία πρόταση, καλύτερα κιόλας, δεν την πάω, άκου εκεί, ήταν πέρυσι στα Γιάννενα και φέτος με μια απλή γραφειοκρατική διαδικασία κατάφερε να εισαχθεί στην κορυφαία Ιατρική Σχολή της Ελλάδας. Έλεος!

"Μου είπαν ότι εσείς είστε ο υπεύθυνοςτης επιτροπής και πως σε εσάς πρέπει να απευθυνθώ σε περίπτωση που υπάρξει κάποιο θέμα" η κοντή καστανή βγάζει από το μπλε υφασμάτινο σακίδιο της έναν φάκελο και τον ανοίγει. "Αυτή είναι η αναλυτική μου βαθμολογία σε όλα τα μαθήματα.. όπως θα δείτε και εσείς ο μέσος όρος μου είναι 8,8 στο πρώτο εξάμηνο και 7,9 στο δεύτερο. Με τους περισσότερους καθηγητές δεν είχα κανέναν θέμα, υπήρξε όμως ο κύριος Παναγιωτόπουλος υπεύθυνος της έδρας της Βιολογίας που παρά το άριστο του γραπτού μου στην Βιολογία 1, θέλει να με υποχρεώσει να την δώσω ξανά με την δικαιολογία ότι ένα κεφάλαιο που δίδαξε αυτός δεν διδάχτηκε από την έδρα των Ιωαννίνων"

Ο παππούς κοιτάει την αναλυτική βαθμολογία της -από ότι φαίνεται- νέας συμφοιτήτριας μου εξεταστικά. "Και εγώ λοιπόν τι θες να κάνω?" την ρωτάει με τον πιο σκληρό τόνο που διαθέτει. 

Η κοπέλα ανοίγει το στόμα της να μιλήσει και το κλείνει ξανά.

Με κοιτάει..

Την κοιτάω..

Και η σιωπή συνεχίζεται. 

Αν και τώρα που την παρατηρώ καλύτερα..

Μπα.. εκείνη που είχα συναντήσει πριν δυο εβδομάδες ήταν πιο περιποιημένη.. 

Ωστόσο μοιάζουν.. μοιάζουν υπερβολικά πολύ. 

"Μάλλον δεν έγινα κατανοητή" 

"Προσπάθησε το και ίσως να τα καταφέρεις" 

Μέλος ΔΕΠ - φοιτήτρια 1-0

"Έχω πάρει το πρώτο βραβείο στον πανευρωπαϊκόδιαγωνισμό της Βιολογίας πριν δύο χρόνια, δεν θα είχα πρόβλημα να διαβάσω ξανά και ξανά και ξανά το αγαπημένο μου μάθημα, πιστεύω όμως πως αυτό θα με πάει πίσω στην μελέτη των μαθημάτων του νέου εξαμήνου" 

Καρφώνω έντονα τα μαύρα μου μάτια στα σκατουλί δικά της. 

Αυτή είναι? Αυτή είναι που τόλμησε και μου πήρε την θέση μέσα από τα χέρια? 

Αν δεν ήταν αυτό το μικρό καφέ σκατό, ο τίτλος αυτός θα ήταν δικός μου, εγώ θα έβγαινα πρώτος στην Ελλάδα, εγώ θα εκπροσωπούσα την χώρα μου στον διαγωνισμό, εγώ θα διακρινόμουν, εγώ θα είχα πιο πλούσιο βιογραφικό, εγώ, εγώ, εγώ.. 

Αλλά όχι αυτή. 

"Να φροντίσεις να μην σε πάει" ο παππούς μου της πετάει την αναλυτική βαθμολογία στα μούτρα. 

"Είναι πολύ εύκολο να το λέμε αυτό τώρα μεταξύ μας, αλλά αν το εξετάσουμε πιο βαθιά το θέμα τότε-"

"Τότε μάλλον είσαι σε λάθος σχολή" ο γκριζομάλλης μεσήλικας άνδρας διακόπτει την μελλοντική του φοιτήτρια για χιλιοστή φορά. "Σε συμβουλεύω να ακολουθήσεις μια άλλη, λιγότερο απαιτητική σχολή. Εδώ δεν θέλουμε φοιτητές που δεν μπορούν να διαβάζουν νύχτα μέρα ούτε φοιτητές που να γκρινιάζουν ότι δεν προλαβαίνουν να κάνουν αυτά που πρέπει να κάνουν. Αν δεν αντέχεις την πίεση στα 20 σου δεν θα την αντέχεις ούτε στα 30.. για αυτό λοιπόν άκουσε με και πήγαινε κάπου αλλού. Αν πάλι μείνεις και σε δω στο αμφιθέατρο από εβδομάδα.. τι να πω.. και η δερματολογία καλή είναι" 

Κοιτάω με υπέρμετρο θαυμασμό τον παππού μου μες στα μάτια. 

Ζηλεύω, ζηλεύω απίστευτα πολύ την οξυδέρκεια του.

Από μικρός ονειρευόμουν να του μοιάσω, πλέον το έχω κάνει στόχο ζωής. 

"Τι είπατε?"

Κοιτάω την καστανή ασχημούλα. 

Έχει μείνει με το στόμα και τα μάτια ορθάνοιχτα. 

"Δεν συνηθίζω να επαναλαμβάνομαι" 

Ούτε και εγώ

Ακολουθώ πιστά το είδωλο μου

"Έχω αποφασίσει να γίνω γενική χειρουργός" 

Και εγώ και ο παππούς μου καρφώνουμε ο ένας το βλέμμα του στον άλλον.

Ναι, μου μιλάει με τα μαύρα μάτια του. 

Και ναι, συμφωνώ μαζί του.

Γυναίκα γενική χειρουργός?

Μειδιάζω

"Gps έχει το κινητό σου?" η βαριά φωνή του παππού σπάει την σιωπή που έχει απλωθεί στον χώρο. Η κοπέλα γνέφει θετικά. "Ψάξε που πέφτει ο ΟΑΕΔ, θα σου χρειαστεί μελλοντικά, την καλημέρα μου" προσθέτει και της δείχνει την πόρτα. 

Παρατηρώ την καστανή κοπέλα να μισοκλείνει τα μάτια της. 

Κακή κίνηση, δεν την κάνουμε μπροστά σε καθηγητή.

Κάποιος πρέπει να της μάθει καλούς τρόπους, αλλά κυρίως..

Κάποιος πρέπει να της μάθει να σκύβει το κεφάλι.

"Αζτρεονάμη" η συμφοιτήτρια μου πετάει ένα τυχαίο αντιβιοτικό στον αέρα. 

Ναι, η αζτρεονάμη τι?

"Αζτρεονάμη θα δίναμε σε έναν ασθενή αλλεργικό στις πεννικιλίνες αν θέλαμε να καλύψουμε για ψευδομονάδα" 

Γελάω

Γελάω

Γελάω

Από μέσα μου όμως, γιατί από έξω απαγορεύεται. 

Ο παππούς λέει ότι είναι αδυναμία να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας. 

"Θα δώσεις πεννικιλίνη σε ασθενή αλλεργικό στις πεννικιλίνες?" την ειρωνεύομαι γνωρίζοντας πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω. "Αυτό θεωρείται εγκληματική ενέργεια, θα σου πρότεινα να προσέχεις" 

Η καστανή κοπέλα γυρνάει αργά αργά το κεφάλι της προς το μέρος μου και ύστερα από αρκετή ώρα με κοιτάει ξανά, βαθιά μες στα μάτια. Το καφέ των κουμπιών της αστράφτει, η άκρη των χειλιών της σηκώνεται σε ένα πλάγιο χαμόγελο.

"Και εγώ θα σου πρότεινα να διαβάζεις περισσότερο. Η αζτρεονάμη δεν προκαλεί διασταυρούμενη αντίδραση. Είναι λάθος να δώσεις νορ ή σίπροφλοξασίνη, πόσο μάλλον κολιστίνη, για λόγους αντοχής, αυτό θεωρείται εγκληματική ενέργεια" 

Μένω άναυδος να κοιτάζω έντονα την κοντή, χαζή, κοπελίτσα. 

Εμένα κανείς δεν με διόρθωσε ποτέ.

Εμένα κανείς δεν μου αντιμίλησε ποτέ. 

Εμένα κανείς δεν με ειρωνεύτηκε ποτέ. 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς τον παππού μου και ανασηκώνω τα φρύδια μου περιμένοντας να διαψεύσει την μικρή ηλίθια και να αποκατασταθεί το όνομα μου. 

"Τώρα που ξέρω ότι έχεις γερές βάσεις στην φαρμακολογία, είμαι σίγουρος ότι μπορείς να διαβάσεις ξανά την βιολογία" 

Εμ..

Δηλαδή..

Δεν.. δεν μπορεί.. 

Δεν μπορεί να έχω άδικο.. όχι. 

"Πολύ καλά λοιπόν" η εν δυνάμει συνάδελφος μου κάνει μεταβολή, φεύγει από το ιατρείο και κλείνει με δύναμη την πόρτα πίσω της. 

"Δεν το πιστεύω!" σηκώνομαι αμέσως όρθιος και περνάω τα χέρια μου μέσα από τα μαλλιά μου. "Δεν μπορεί να είναι πρώτης εκλογής η αζτρεονάμη! Όχι! Δεν το έγραφε πουθενά το βιβλίο! Θα το ήξερα!" περπατάω πάνω κάτω μπροστά από το γραφείο του παππού και ταυτόχρονα σκέφτομαι χίλιους τρόπους για να την κάνω να υποφέρει. Δεν θα με διορθώνει εμένα ένα κοριτσάκι, δεν το δέχομαι. 

Εμένα με λένε Βύρωνα Ιωάννου Κομνηνό.

Εμένα σκύβουν το κεφάλι όταν περνάω από μπροστά τους. 

"Βύρωνα?" ο παππούς με προτρέπει να ηρεμήσω. 

"ΤΙ?" φωνάζω λίγο πιο πολύ από όσο θα έπρεπε και το μετανιώνω αμέσως. 

Δεν είναι φρόνιμο να επιβάλλομαι με την ένταση της φωνής μου, αλλά με τον λόγο μου. 

"Διέλυσε την" 

Σταματάω αμέσως να περπατάω.

Κοιτάω έξω από το παράθυρο την γνωστή, μισητή, μικροσκοπική φιγούρα που τρέχει στο πεζοδρόμιο και σκουπίζει το κατακόκκινο πρόσωπο της. 

Κλαίει?

Μειδιάζω

Θα την διαλύσω.

Δεν θα είναι και ιδιαίτερα δύσκολο εξάλλου.

Θέλω να ευχηθώ στην itsaleksandra χαρούμενα γενέθλια, να είναι πάντα χαμογελαστή και πάντα με την Μπέλλα της μαζί!! Φίλη το κεφάλαιο δικό σου!! 

~AngryCupcake