Στέλιος

"ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ? Ε? ΠΑΣ ΚΑΛΑ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ? ΤΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΣΗ ΜΟΥ ΛΕΣ? ΤΑ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΠΤΙΚΑ ΔΕΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΑΝ? ΔΕΝ ΤΑ ΠΗΡΕΣ? ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΣΥΝΕΒΗ? ΤΙ?"

Πατάω συμπλέκτη. 

Αφήνω το γκάζι. 

Αλλάζω σε έκτη. 

Δεν μπορεί.. όχι.. όχι.. δεν μπορεί να είναι τόσο μα τόσο ηλίθια ώστε να ξέχασε να τα πάρει.. είπαμε είναι ξανθιά αλλά χαζή όχι.. ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα..

"Μην.. μην φωνάζεις.. σε παρακαλώ" η φωνή της Όλγας ίσα που ακούγεται. 

Την κοιτάζω φευγαλέα. 

"Σταμάτα να μυξοκλαίς και απάντησε μου σε αυτό που σε ρωτάω" Με μια, δυο προσπεράσεις μπαίνω στην λωρίδα έκτακτης ανάγκης και πατάω τέρμα το γκάζι. "Το έκανες επίτηδες έτσι? Επίτηδες δεν πήρες τα αντισυλληπτικά για να σε γκαστρώσω σωστά?" 

Η Όλγα τινάζεται στην θέση της και χτυπάει με δύναμη το ταμπλό της μπέμπας μου. Τολμάει και να έχει καθυστέρηση και να μου διαλύει και το μωρό μου. Τώρα αν την χωρίσω επιτόπου θα φταίω? Όχι πείτε μου!

"Γιατί να θέλω να μείνω έγκυος ακόμη δεν τελείωσα το σχολείο μου?" με ρωτάει φανερά εκνευρισμένη. Τολμάει να εκνευρίζεται κιόλας, μάλιστα. "Και πώς σου ήρθε το γεγονός ότι παίρνω αντισυλληπτικά? Από που και ως που? Δεν κατάλαβα!"

Πατάω με δύναμη το φρένο. 

Τα τακάκια διαλύονται. 

Η άσφαλτος γλιστράει. 

Η ζώνη σχίζει το στήθος μου. 

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΜΕΣΑ?" γυρνάω απότομα και την κοιτάω με μίσος. "ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΠΗΔΙΟΜΑΣΤΕ ΔΕΝ.. ΔΕΝ ΈΠΑΙΡΝΕΣ ΑΝΤΙΣΥΛΛΗΠΤΙΚΆ?" 

Η Όλγα αγγίζει το κεφάλι της με το δεξί της χέρι. Μάλλον από το απότομο φρενάρισμα, χτύπησε? Ιδέα δεν έχω. "Όχι βέβαια!" μου απαντάει λες και λέει κάτι το αυτονόητο και ύστερα κοιτάει το χέρι της που έχει κάποιες σταγόνες αίμα. "Μα πως σου ήρθε αυτό?" 

Εμ.. 

Προσπαθώ να καταπιώ αλλά..

Ένας κόμπος στον λαιμό μου.. με.. με εμποδίζει και.. 

Απλά νόμιζα ότι όλες οι κοπέλες που μπαίνουν σε μια σοβαρή σχέση σαν την δική μας.. να.. τα ξεκινούσαν.. και η Ζωή δηλαδή.. αφού την άκουσα να το λέει με την μάνα μου. 

"Και όλες αυτές τις φορές που το κάναμε χωρίς προφυλακτικό και τελείωσα μέσα σου?" η φωνή μου δεν ξέρω αν ακούγεται καν. Νομίζω μου έχει κοπεί η λαλιά. 

"Ναι τι?" 

"ΤΙ ΤΙ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΤΙ ΤΙ? ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΕΙΧΕΣ ΜΕΙΝΕΙ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΕΦΤΗΚΕΣ?" Δηλαδή και θα μπορούσε και μπορεί και μάλλον είναι ήδη. Αν αυτήν η καθυστέρηση μετατραπεί σε εννιά μήνες σε ένα μικρό σκατό που κλαίει όλη μέρα.. 

Θα πεθάνω. 

Θα πεθάνω από την απελπισία μου. 

"Νόμιζα προσέχαμε!" η Όλγα με κοιτάει όλο έκπληξη. 

Θέλω να την πιάσω από τον λαιμό. 

Θέλω να την σαπίσω στο ξύλο. 

Ή να την γαμήσω άγρια. 

Είναι τέρμα ηλίθια, δεν εξηγείται αλλιώς. 

"Πάνε μέσα στο φαρμακείο και πάρε καμία δεκαριά τεστ εγκυμοσύνης και έλα να πάμε πίσω στο ξενοδοχείο να τα κάνεις" Βγάζω από το πορτοφόλι την πιστωτική μου και της την δίνω. "Και όσο εσύ είσαι μέσα, θα πάρω κάποιον τηλέφωνο να δω ποια είναι η διαδικασία της έκτρωσης, γιατί στο υπογράφω, αν είσαι έγκυος, αυτό το μπάσταρδο δεν θα γεννηθεί" 

Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες και πληκτρολογώ τον αριθμό της μάνας μου στο κινητό μου. Η μάλλον όχι, το κλείνω. Τι να της πω? Ότι υπάρχει περίπτωση η Όλγα να είναι έγκυος? Θα μου πει να πάω να την πάρω να πάμε για δαχτυλίδι επιτόπου. 

"Τι- τι είπες?" 

Κοιτάζω την Όλγα που τόση ώρα είναι μαρμαρωμένη δίπλα μου. Δεν μιλάει, δεν λαλάει, δεν κουνιέται. Απορώ αν αναπνέει κιόλας. 

"Είσαι και κουφή εκτός από χαζή?" τοποθετώ το κινητό στο αυτί μου και με το ελεύθερο χέρι μου της ανοίγω την πόρτα να βγει επιτέλους έξω από την μπέμπα μου, να πάει στο φαρμακείο να πάρει τα τεστ, να τα κάνει, να δούμε πως θα κινηθούμε από εδώ και πέρα. 

"Μαλάκα.." η Όλγα μου πετάει την χρυσαφένια μου κάρτα στα μούτρα, παίρνει την τσάντα της και τρέχει μέσα στο φαρμακείο. 

Σφίγγω δόντια. Κάτσε να περάσει η μπόρα και αυτό τον χαρακτηρισμό θα μου τον πληρώσει πολύ ακριβά η μπουμπού.

"Ιατρείο κυρίου Αναγνώστου παρακαλώ" 

Γαμώ την μαύρη την τύχη μου γαμώ. 

Σήμερα βρήκε να μην το σηκώσει ο Μάνος? 

"Ναι γεια σας, μπορείτε να μου δώσετε τον Μάνο?" ανοίγω το παράθυρο και ξεκινάω να στρίβω τσιγάρο. "Είναι άκρως επείγον, είμαι ο Στέλιος Ιωάννου μπορείτε να μου τον δώσετε? Πρόκειται για ένα σοβαρό ιατρικό θέμα" 

Αλήθεια της λέω πάντως. 

Πρόκειται για την ψυχική μου υγεία. 

Είναι πολύ, πολύ σοβαρό το θέμα. 

"Αυτήν την στιγμή ο γιατρός είναι στο χειρουργείο, θέλετε να μου αφήσετε ένα μήνυμα? Και μόλις τελειώσει θα του πω να σας καλέσει αμέσως" 

Ήθελα να ήξερα ποιο το πλεονέκτημα να έχεις γνωστούς ένα σωρό γιατρούς αν δεν μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να μιλήσεις μαζί τους. Έλεος! 

Όλοι άχρηστοι, όλοι!

Όλα μάταια, όλα!

Της το κλείνω όπως όπως και σκέφτομαι.. 

Ποιον να πάρω.. 

Ποιος μπορεί να με βοηθήσει.. 

Κοιτάω τις επαφές μου. 

Το όνομα του με προκαλεί να το πατήσω. 

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ. 

Είναι να μην πέσει κανείς στην ανάγκη του. 

"Ναι?" η φωνή του ενοχλημένη, το υφάκι του ξινό, όπως πάντα δηλαδή.

"Έχω πρόβλημα" μπαίνω κατευθείαν στο θέμα και ελπίζω μόνο να με βοηθήσει.

"Έλα εγγονέ.. μισό λεπτό δώσε μου Θεόφιλε.. είναι ο γιος του Άρη.. όχι.. όχι το παλικάρι μας.. ο άλλος είναι.. ο πρώτος.. ο μεγάλος" 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Στέλιο με λένε. 

Το ξέχασε?

"Πες μου" 

Εύκολο να το λες. 

Πολύ εύκολο βασικά. 

Να.. και που θέλω να τον ρωτήσω τι να κάνω.. δεν.. δεν.. μου βγαίνει.. 

Η φωνή μου δηλαδή..

Δεν μπορώ. 

"Κοίτα να δεις.. πριν λίγο με πήρε ο πατέρας σου να δω τον φάκελο της κόρης ενός φίλου του που η κοπέλα δίνει πανελλήνιες αυτές τις μέρες και έχει οξεία κοιλία για έκτη συνεχόμενη φορά μέσα στον ίδιο χρόνο.. τα πράγματα είναι σοβαρά.. θέλουν να την ανοίξουν για διερεύνηση και το κορίτσι ενδεχομένως να χάσει το τελευταίο της μάθημα.. έχω καλέσει ολόκληρη την ιατρική ομάδα μου και θα σε παρακαλούσα αν δεν έχεις σκοπό να μιλήσεις να-"

"Η Όλγα είναι έγκυος" τον διακόπτω. 

Κατάλαβα, είναι πολυάσχολος. Αλλά συγγνώμη.. στην τελική ο εγγονός του τον πήρε.. Βάζει πιο πάνω μια τυχαία από το ίδιο του το αίμα? Ο παπάρας!

Σιωπή από την άλλη μεριά του τηλεφώνου. 

Άκρα του τάφου σιωπή. 

"Μάλλον δηλαδή δεν είναι ακόμη σίγουρο τώρα την έστειλα να κάνει το τεστ" 

Και η σιωπή συνεχίζεται. 

Είναι εκνευριστική. 

Είναι αμήχανη. 

Είναι ατελείωτη. 

"Το ήξερα.." ο γέρος ίσα που ακούγεται. "Το ήξερα ότι είσαι ζωηρός. Το ήξερα ότι είσαι ανέμελος.. το ήξερα ότι κοιτάζεις μόνο την καλοπέραση σου.. το ήξερα ότι ζεις για το παρόν.. ότι δεν σε νοιάζει καθόλου το μέλλον .. ότι το μόνο που σε απασχολεί είναι που θα πας να διασκεδάσεις το Σάββατο το βράδυ.. αλλά δεν ήξερα ότι ήσουν τόσο μα τόσο ανεύθυνος.. τα συγχαρητήρια μου!! Με εξέπληξες!! Κατάφερες να με αποστομώσεις!!" 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου. 

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου. 

Ρουφάω την μύτη μου. 

"Αν ήθελα κριτική θα έπαιρνα τηλέφωνο τον Γιώργο για να του το πω όχι εσένα" 

Τραβάω την τελευταία τζούρα από το τσιγάρο μου και το πετάω έξω από το παράθυρο. 

Μα που στο διάολο είναι και αυτή η Όλγα? 

Τι κάνει τόση ώρα μέσα?

"Λάθος νεαρέ μου.." ο παππούς τώρα ακούγεται πιο σκληρός. "Αν ήθελες να πεθάνεις θα έπαιρνες τον Γιώργο.. εμένα με πήρες για να σου πω τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις.. ε λοιπόν δύο είναι οι λύσεις.. και αν δεν έμπλεκες με τόσο δικό μας κορίτσι θα ήταν μία.. τώρα όμως πρέπει να φερθείς έξυπνα.. το ξέρω σου είναι δύσκολο δεδομένου του σχεδόν ανύπαρκτου μυαλού σου αλλά πρέπει να το κάνεις.. δες πρώτα το αποτέλεσμα του τεστ και αν είναι αρνητικό μάθε από τα λάθη σου και βάλε προφύλαξη την επόμενη φορά.. αν είναι θετικό.. άκουσε την.. προσεκτικά.. βάλε τα θέλω της πάνω από τα δικά σου και πάρε με τηλέφωνο για ότι και αν αποφασίσετε.. συνεννοηθήκαμε?"

Χαμογελάω ειρωνικά. 

Συγγνώμη.. με τόσο χλευασμό μιλάει στους ασθενείς του?

Και θεωρείται και κορυφή μάλιστα?

Από ποιους χαζούς?

"Να πας να γαμηθείς" του απαντώ κοφτά και του το κλείνω αμέσως. Την όρεξη του είχα. Δεν πειράζει, θα βρω άλλον γιατρό. Κάθε γωνιά και φακελάκιας, σιγά. 

"Γιατί άργησες τόσο?" με το που μπαίνει η Όλγα στην μπέμπα μου την επιπλήττω απευθείας. Εδώ κοντεύω να πεθάνω από την αγωνία μου και εκείνη πάω στοίχημα έκανε έρευνα αγοράς στις ενυδατικές και στις πούδρες. "Και συγγνώμη γιατί έκατσες στο πίσω κάθισμα?" απορώ και γυρνάω το κορμί μου να την κοιτάξω. 

Το κορίτσι μου κάθεται μουτρωμένο να το πω..? Κουρασμένο να το πω..? Κάθεται πάντως με χέρια σταυρωμένα, με μια λευκή χάρτινη τσάντα στο χέρι της και κοιτάει έξω από το παράθυρο. 

"Μπορείς να ξεκινήσεις?" με ρωτάει και δεν με κοιτάει καν. "Θέλω να πάω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα γίνεται στο ξενοδοχείο, να κάνω τα γαμημένα τα τεστ, να τελειώνω και με εσένα" 

Σηκώνω αμέσως το φρύδι μου ψηλά. 

Να τελειώνει και με εμένα είπε?

Γελάω

"Πες μου πρώτα γιατί σου πήρε τόση ώρα" απαιτώ. 

"Γιατί μου έκαναν και δύο ράμματα στο κεφάλι" 

Ψάχνω με το βλέμμα μου να δω το οτιδήποτε. 

Μα τόσο πολύ χτύπησε πριν?

"Σε πόνεσαν?" 

Η ανησυχία μου είναι γνήσια. 

"Όχι περισσότερο από ότι με πόνεσες εσύ" 

Η Όλγα καρφώνει το βλέμμα της στο δικό μου και.. 

Ξεροκαταπίνω

Καλύτερα να μην με κοιτούσε. 

Καλύτερα να μην μου μιλούσε. 

Το βλέμμα της γυάλινο, με τρομάζει. 

Τα λόγια της αιχμηρά, με πονάνε. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ. 

Την πλήγωσα γαμώ. 

Την πλήγωσα ξανά.

Όλγα

Να ενηλικιωθώ να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. 

Κοιτάω την βαλίτσα στο αριστερό μου χέρι. 

Είναι κέρβερος.. με πιέζει. 

Πατάω το κουδούνι με τον δεξί μου δείκτη. 

Δεν με αφήνει να αναπνεύσω. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και-

Δεν πρόκειται να επιστρέψω στο σπίτι τους ποτέ μα ποτέ ξανά. 

"Λουλουδάκι μου?" η μαμά μου ανοίγει την πόρτα και με το που με δει με κλείνει απευθείας στην αγκαλιά της. "Ψυχή μου.. μωρό μου.. άγγελέ μου.." η Δώρα σχεδόν δεν με αφήνει να αναπνεύσω. "Πού κοιμήθηκες χτες μωρό μου? Πού? Το ξέρεις ότι δεν κλείσαμε μάτι όλη νύχτα? Έχασα την μισή μου ζωή όταν έφυγες.. σε παρακαλώ.. απλά θέλω να ξέρω που βρίσκεσαι" 

Βγαίνω σιγά σιγά από την αγκαλιά της και κοιτάζω απευθείας το πάτωμα.

Είπε ότι δεν κλείσανε μάτι? 

Κλείσανε?

Και ο κέρβερος μαζί?

"Συγγνώμη που ήρθα τόσο αργά.. και μου χτύπησα κουδούνι.. απλά χτες όταν έφυγα άφησα τα κλειδιά μου στο δωμάτιο μου και-"

"Ναι τα βρήκαμε το πρωί μην ανησυχείς" 

Η φωνή αυτή.. 

Η μισητή φωνή αυτή.. 

Δαγκώνω το εσωτερικό του μάγουλού μου για να μην κλάψω. 

Δεν θα επέστρεφα, όχι, δεν θα γυρνούσα ποτέ μα ποτέ εδώ μέσα, το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου. Αλλά μόλις γυρίσαμε από το φαρμακείο με τον Στέλιο το μεσημέρι στο ξενοδοχείο και έκανα τα τεστ..

"Να σου βάλω να φας?" η μαμά μου παίρνει την Λουί Βιτόν από το χέρι μου και με αγκαλιάζει ξανά. "Το μεσημέρι έφτιαξα παστίτσιο για τον Ορέστη, έχει μείνει πολύ, αλλά αν δεν θέλεις μπορώ να σου φτιάξω το οτιδήποτε άλλο, μπορούμε να παραγγείλουμε κιόλας, τι λες? Γιώργο πάρε τον Μάουρο να μας φέρει τρεις πίτσες και δύο μακαρονάδες, όπως αρέσουν στην Όλγα μας πες του ναι?" 

Ο γελοίος. 

Ο ηλίθιος. 

Ο μαλάκας. 

Του είπα ότι ήταν και τα 6 τεστ που έκανα αρνητικά και δεν με πίστεψε! Με το που βγήκα από την τουαλέτα μπήκε αυτός και ξεκίνησε να ψάχνει στα σκουπίδια. Και όχι μόνο αυτό.. στην συνέχεια φωτογράφιζε τα τεστ κιόλας και τα έστελνε ένας Θεός ξέρει που. 

"Το θεωρώ παράλογο να έχουμε τόσο φαγητό στο σπίτι και να παραγγείλουμε τέτοια ώρα τόσο μεγάλη ποσότητα" τον μπαμπά ακόμη δεν τον είδα.. δεν θέλω κιόλας.. το μόνο που κάνω τόση ώρα είναι να ακούω την σκληρή του φωνή και να σας πω και κάτι? Ανακατεύομαι ήδη. 

Αλλά τι περίμενα? Ο ένας μετά τον άλλον, όλοι οι άνδρες στην ζωή μου με απογοητεύουν. Πρώτα ο μπετόβλακας ο Στέλιος με την απαράδεκτη συμπεριφορά του που έφυγα από το ξενοδοχείο και δεν το πήρε καν πρέφα! Ήταν πολύ απασχολημένος φαίνεται με το να διπλοτσεκάρει τα αρνητικά αποτελέσματα των τεστ. Έπειτα ο Δημήτρης που του είπα ότι έφυγα από το ξενοδοχείο και αν γίνεται να με βοηθήσει να βρω κάπου να περάσω το βράδυ μου. 

Καγχάζω

Κόψε τις βόλτες κόψε και τις μαλακίες και γύρνα σπίτι σου να φτιάξεις βαλίτσες, μου είπε και στο καπάκι μου το έκλεισε. 

Στην αρχή του θύμωσα. Περιπλανιόμουν στο Σύνταγμα με μια βαλίτσα στο χέρι σκεπτόμενη όλα αυτά τα γεγονότα που έχουν γίνει τις τελευταίες δύο μέρες και ξέρετε που κατέληξα? 

Νιώθω ένα δάκρυ να τρέχει στο μάγουλο μου. 

"Μωρό μου μην τον ακούς τον μπαμπά" η μαμά μου σκουπίζει τα βουρκωμένα μου μάτια. "Έτσι κάνει.. δεν τον ξέρεις? Εσύ πες μου τι θέλεις να φας και εγώ θα στο ετοιμάσω στο πι και φι. Μέχρι να κάνεις ένα μπανάκι να φύγει η κούραση από πάνω σου θα είναι έτοιμο και το φαγητό. Ναι μωρό μου?" 

Πλέον κλαίω κανονικά. 

Δεν το ήθελα. 

Δεν γούσταρα να κλάψω μπροστά τους.

Ή ορθότερα μπροστά του. 

Αλλά.. 

Δηλαδή..

Νιώθω ότι.. 

"Εγώ πάλι νομίζω πως θα ήταν σωστότερο να ετοιμάσει μόνη της το φαγητό της Δώρα" ο επικριτικός τόνος του μπαμπά με κάνει να κλαίω με αναφιλητά. "Να συνηθίζει και σιγά σιγά.. διότι σε 14 μέρες από τώρα είτε θα το φτιάχνει μόνη της κάπου στην Αθήνα είτε κάπου στο Λονδίνο" 

Σωστά.. μόνη μου.

Είμαι μόνη μου. 

Ναι, σε όλο αυτό είμαι μόνη μου. 

Και το συναίσθημα δεν υποφέρεται. 

"Γιώργο σταμάτα σε παρακαλώ πολύ" η Δώρα με αφήνει από την αγκαλιά της, πιάνει με το ένα της χέρι την βαλίτσα και με το άλλο το δικό μου. "Εμείς θα πάμε μέσα στο δωμάτιο της Όλγας να μιλήσουμε.. εσύ σε παρακαλώ πολύ πάρε τον Μάουρο.. και μην μας ενοχλήσεις.. οι γυναίκες της οικογένειας έχουμε να κάνουμε μια συζήτηση.. μόνες μας.. ναι?" 

Ρουφάω την μύτη μου. 

Σκουπίζω τα βρεγμένα μου μάγουλα. 

Χαμογελάω απαλά. 

Ίσως τελικά να μην είμαι μόνη μου.. 

Ίσως τελικά η μαμά να είναι μαζί μου.. 

Ίσως τα πράγματα να είναι καλύτερα αύριο..

Ίσως οι δυσκολίες είναι για να ξεπερνιούνται..

Ίσως τα παθήματα να μας γίνονται μαθήματα.. 

Ίσως..

Ίσως.. 

Ίσως.. 

Πάντως ένα είναι σίγουρο. 

Τίποτα δεν γίνεται τυχαία. 

Όλα γίνονται για κάποιον λόγο. 

Και ναι, για αυτό είμαι σίγουρη. 

Απόλυτα σίγουρη. 

θέλω να αφιερώσω αυτό το κεφάλαιο σε δυο χαμογελαστά, υπεροχοφανταστικοτέλεια κορίτσια, που με τα σχόλια τους μου μεταδίδουν την ζωντάνια τους.. Renia_1 και _iwanna δικό σας!!!