Όλγα

"Γιώργο σε παρακαλώ.."

"Γιώργο σε εκλιπαρώ μη.."

"Γιώργο σε ικετεύω.."

Γυρνάω αμέσως πλευρό μόνο και μόνο για να διώξω το άσχημο όνειρο από το μυαλό μου. Και το περίεργο είναι ότι αυτήν την φορά δεν βλέπω καμία εικόνα, αλλά μόνο ακούω την φωνή της μαμάς μου να φωνάζει το όνομα του μπαμπά μου. Απλά εφιάλτης. 

"Πήγαινε μέσα.."

"Θα είμαι ήρεμος.."

"Στο υπόσχομαι.."

Χώνω το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι. 

Τώρα δηλαδή θα ακούω και την φωνή του κέρβερου?

Δεν έφτανε μόνο η αναφορά στο όνομα του?

Αυτός ο εφιάλτης τελειωμό δεν έχει. 

Νιώθω το στρώμα από κάτω μου να κουνιέται. Χαμογελάω απαλά στην σκέψη ότι χτες το βράδυ δεν κοιμήθηκα μόνη μου αλλά με το σούπερ ντούπερ αγόρι μου, το οποίο μου είπε ότι με αγαπάει κιόλας. Ψάχνω στα τυφλά το σώμα του και με το που η παλάμη μου έρθει σε επαφή με το σκληρό, πέτρινο στήθος του κολλάω πάνω του. Τα χείλη του αγγίζουν τα δικά μου, το στήθος του ακουμπά το δικό μου, το παστελάκι του πιέζει την κοιλιά μου. 

Αν δεν ήταν πεντέμισι το πρωί..

Αν δεν έπρεπε να φύγει..

Θα τον έπαιρνα στο στόμα μου. 

"Καλημέρα" μου ψιθυρίζει ο Στέλιος και με φιλάει πεταχτά. 

Νιώθω το χέρι του να χουφτώνει με δύναμη τον δεξιό γλουτό μου. 

"Καλημέρα" του απαντώ και γλιστράω το χέρι μου ελαφρά πάνω στο παστελάκι του. 

Θέλω να το χαϊδέψω. 

"Καλημέρα" 

Παγώνω ολόκληρη. 

Κάθε μου κίνηση σταματάει. 

Κάθε μου ανάσα χάνεται. 

Κάθε χτυποκάρδι εξασθενεί. 

Η φωνή αυτή..

Η βαριά φωνή αυτή.. 

Η απειλητική φωνή αυτή..

Όχι όχι δεν είναι εφιάλτης, όχι. 

Έχω ξυπνήσει.. δεν μπορεί να ονειρεύομαι.. αν και..

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και αυτά καρφώνονται σε δυο μαύρα τρομοκρατημένα κουμπιά. Το βλέμμα του αγοριού μου παίζει ανάμεσα στο πρόσωπο μου και κάπου πίσω από αυτό. Το σφιγμένο του σώμα μου δίνει να καταλάβω ότι εκείνο το βαρύ, απειλητικό καλημέρα το άκουσε και αυτός. Πράγμα που σημαίνει ότι..

Και τι δεν θα έδινα να ήταν απλά ένας εφιάλτης. 

"Να σας κάνω πρωινό ή είστε χορτασμένοι από χτες το βράδυ?" 

Σηκώνομαι απευθείας όρθια από το κρεβάτι μου. Με το που πατήσω τα πόδια μου στα κρύα πλακάκια και ισιώσω το κορμί μου, στρέφω το βλέμμα μου στο πλάι και-

Δαγκώνω το χειλάκι μου. 

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από το σώμα μου. 

Κλείνω για μια στιγμή τα μάτια μου. 

Θέλω να κλάψω. 

"Θείε Γιώργο να το συζητήσουμε" ο Στέλιος σηκώνεται και αυτός όρθιος από το κρεβάτι, τυλίγει το λευκό σεντόνι γύρω από τον κορμό του, έτσι ώστε να αφήνεται ακάλυπτο το πάνω μέρος του σώματος του αλλά να διαγράφεται έντονα το κάτω. Δεν έχω μισήσει ποτέ περισσότερο στην ζωή μου αυτό το πέτρινο παστέλι, πραγματικά. Ποιος ο λόγος άραγε να υπάρχει η πρωινή στύση? Απορώ..

"Ναι φυσικά και να το συζητήσουμε" ο μπαμπάς μου που τόση ώρα είναι όρθιος δίπλα στο γραφείο μου παίρνει θέση στην καρέκλα μπροστά από αυτό και κάθεται αναπαυτικά. "Ας ξεκινήσουμε από τα ρούχα που ήταν πεταμένα στο πάτωμα και αναγκάστηκα να τα διπλώσω για να μπορώ να περπατάω χωρίς να τα πατάω" ο κέρβερος καρφώνει το δολοφονικό του βλέμμα πάνω στο αγόρι μου και συνεχίζει "συμμάζεψα και τα σώβρακα σου κωλόπαιδο" 

Κλείνω αμέσως τα βλέφαρα μου. Το ήξερα.. το ήξερα ότι αυτή η φαινομενικά ήρεμη αντίδραση κάλυπτε απλά ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Και το ακούω.. το ακούω το αναθεματισμένο που γουργουρίζει.. 

"Δεν ήταν ανάγκη μπορούσα και μόνος μου να-"

"Σκάσε" ο μπαμπάς μου διακόπτει τον Στέλιο. "Και εσύ μικρή άνοιξε τα μάτια σου.. θέλω όσο σου μιλάω να με κοιτάς.. μην τολμήσεις να πάρεις το βλέμμα σου από το δικό μου" 

Σταυρώνω τα πόδια μου. 

Ξεσταυρώνω τα πόδια μου.

Τρίβω με μανία τα μπράτσα μου.

Σταματάω να τρίβω με μανία τα μπράτσα μου. 

"Είπα κοίτα με" η φωνή του Γιώργου είναι απαιτητική. 

Δαγκώνω το χείλος μου.

Αυτό ματώνει. 

Ανοίγω τα μάτια μου. 

Κοιτάω τον μπαμπά μου. 

Ματώνει και η καρδιά μου επίσης. 

Ποτέ άλλοτε στα 17 χρόνια που ζω δεν με έχει κοιτάξει με τόσο θυμό. Το πρόσωπο του είναι άγριο, τα χαρακτηριστικά του σκληρά. Ο μπαμπάς έχει μισοκλείσει τα μάτια του, αυτά πετούν κεραυνούς. Τα χείλη του είναι μια ευθεία, το πρόσωπο του σφιγμένο. 

Κοιτάω φευγαλέα το πάτωμα. 

Αυτό ήταν, σήμερα θα με σκοτώσει. 

"Τι είναι αυτό?" ο μπαμπάς έχει σηκώσει στον αέρα το μπλε σορτσάκι της πιτζάμας μου και αν διακρίνω καλά μου δείχνει την-

Ξεροκαταπίνω

Μου δείχνει τον άσπρο λεκέ πάνω στο μπλε σατέν.

Είναι η απόδειξη του χτεσινού οργασμού του Στέλιου. 

Ξεροκαταπίνω ξανά. 

"Δεν μιλάς?" ο Γιώργος επιμένει από την στιγμή που δεν βγάζω άχνα. Μέσα στο δωμάτιο μου επικρατεί απόλυτη σιωπή. Ούτε οι ανάσες μας δεν ακούγονται. Ειδικά η δική μου -αλλά και του Στέλιου- έχει κοπεί. 

"Νομίζω πως καλύτερο θα ήταν αν-"

"ΕΣΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΣΚΑΣΕΙΣ" ο μπαμπάς διακόπτει ξανά τον Στέλιο και με μια απότομη κίνηση σηκώνεται όρθιος. Αυτό ήταν, είτε θα τον πλακώσει, είτε θα τον σκοτώσει. Σώος και αβλαβής αποκλείεται να βγει το αγόρι μου από εδώ μέσα σήμερα. 

"Γιώργο είπες θα είσαι ήρεμος" ξαφνικά η πόρτα του δωματίου μου ανοίγει και η μαμά μου μπαίνει μέσα. Προσπαθώ να αποκτήσω βλεμματική επαφή, να δω αν είναι καλά, να δω αν είμαστε καλά, τουλάχιστον εμείς οι δύο, αλλά η Δώρα με αποφεύγει εσκεμμένα. 

Γαμώτο

Αυτό δεν είναι καλό

"Δώρα σου είπα να βγεις έξω αυτό θα το λύσω μόνος μου" ο κέρβερος της κάνει νόημα να βγει έξω από το δωμάτιο και η μαμά υπακούει στην θέληση του όσο εγώ αναρωτιέμαι..

Πώς ακριβώς θα το λύσει ο μπαμπάς? 

Και τι ακριβώς σκοπεύει να λύσει?

"Αυτό τι είναι?" 

Κοιτάω την κίτρινη γόπα που κρατάει ο μπαμπάς στο χέρι του. 

Ο θάνατος μου?

"Αυτό είναι δικό μου" ο Στέλιος μιλάει με αυτοπεποίθηση. "Θείε το ξέρεις ότι καπνίζω, δεν είναι κανένα μυστικό, απλά ίσως δεν έπρεπε να το είχα κάνει εδώ μέσα" 

Ο μπαμπάς καρφώνει το εξαγριωμένο βλέμμα του στο αγόρι μου. 

"Πολλά δεν θα έπρεπε να είχες κάνει εδώ μέσα και αν τολμήσεις να ξαναμιλήσεις χωρίς να σου δώσω την άδεια θα βρεθείς στα επείγοντα έγινα κατανοητός?"

Το πρώτο δάκρυ μου κάνει την εμφάνιση του. 

Το δεύτερο ακολουθεί. 

"Ναι" ο Στέλιος συμφωνεί και σφίγγει ακόμη περισσότερο το σεντόνι πάνω του. 

Τουλάχιστον το παστελάκι του έπεσε.

Κάτι είναι και αυτό. 

"Όλγα αυτό είναι δικό σου?" 

Ο μπαμπάς παίζει με την γόπα ανάμεσα στα δάχτυλα του. 

"Όχι" λέω ψέματα αλλά δεν υπάρχει άλλη λύση.. την θέλω την ζωή μου.

Ο μπαμπάς στενεύει τα μάτια του. 

"Και σε ρωτάω ξανά.." η γόπα αλλάζει χέρι και προσγειώνεται στην αντίθετη παλάμη του Γιώργου με τέτοιον τρόπο ώστε να διακρίνω ολόκληρο το κίτρινο μήκος της αλλά κυρίως..

Δαγκώνω το χειλάκι μου. 

Το σώμα μου τρέμει.

Σπαράζω στο κλάμα. 

"Δεν ήξερα ότι ο Στέλιος φοράει κραγιόν και στο καπάκι καπνίζει" 

Η γόπα που κρατάει στο χέρι ο μπαμπάς έχει ίχνη από το ροζ λιπ μπαλμ μου. 

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

"Θείε με φίλησε και-"

"ΑΝ ΣΕ ΠΙΑΣΩ ΕΣΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΛΙ ΘΑ ΦΤΑΙΩ? ΌΧΙ ΠΕΙΤΕ ΜΟΥ ΘΑ ΦΤΑΊΩ?" ο μπαμπάς κάνει δύο βήματα προς το μέρος μας και αντανακλαστικά ο Στέλιος μπαίνει μπροστά μου για να με προστατεύσει. Το είδε και αυτός το χέρι του Γιώργου που σηκώθηκε στον αέρα.. δεν ήταν η φαντασία μου. 

"Εγώ επέμενα να ανέβω και-"

"ΚΑΙ Η ΚΟΡΗ ΜΟΥ Η ΙΔΙΑ ΜΟΥ Η ΚΟΡΗ ΤΟΛΜΗΣΕ ΝΑ ΦΕΡΕΙ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΜΕΣ ΣΤΗ ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ.. ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΗΣ.. ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΤΗΣ.. ΔΙΠΛΑ ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΤΗΣ"

Κολλάω το σώμα μου πάνω στην πλάτη του Στέλιου και κλαίω. 

Κλαίω με αναφιλητά. 

"ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΕΣΑΙ ΌΛΓΑ?" ο μπαμπάς απομακρύνει με βία το αγόρι μου από μπροστά μου. "ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΗΞΕΡΑ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΤΣΙΠΑ ΠΑΝΩ ΣΟΥ? ΝΑ ΠΗΔΙΕΣΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΓΚΟΜΕΝΟ ΕΝΩ ΣΤΟ ΔΙΠΛΑ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΟΙΜΑΤΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΣΟΥ? ΝΑ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ ΠΡΩΙ ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΨΕΜΑΤΑ.. ΝΑ ΜΕ ΚΟΙΤΑΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΕ ΦΛΟΜΩΝΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΟΥΦΑ? ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΦΗ ΣΟΥ ΔΩΣΑΜΕ ΕΜΕΙΣ? Ε? ΑΥΤΗΝ?" 

Μες στην θολούρα από τα δάκρυα μου βλέπω το χέρι του πατέρα μου να σηκώνεται ξανά στον αέρα και απλά περιμένω το χαστούκι να προσγειωθεί με δύναμη πάνω στο μάγουλο μου. Σήμερα θα είναι η πρώτη μέρα στην ζωή μου που θα με χτυπήσει, το νιώθω. 

"Σου είπα εγώ φταίω αν θες να ξεσπάσεις κάντο πάνω μου" ο Στέλιος πιάνει στον αέρα το χέρι του μπαμπά και τον εμποδίζει από το να μου ρίξει χαστούκι. 

Ο μπαμπάς κάνει μια απότομη κίνηση, πιάνει τον Στέλιο από το λαιμό και τον κολλάει πάνω στο φύλλο της ντουλάπας μου. "ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΘΑ ΛΟΓΑΡΙΑΣΤΩ ΑΛΛΗ ΣΤΙΓΜΗ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙΣ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ ΜΕΣ ΣΤΑ ΞΕΝΑ ΤΑ ΣΠΙΤΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΣΠΑΣ ΤΙΣ ΚΑΥΛΕΣ ΣΟΥ" 

Και συνεχίζω να κλαίω.

Και συνεχίζω να κλαίω με αναφιλητά.

Η πόρτα ανοίγει ξανά, η μαμά μπαίνει μέσα και προσπαθεί να απομακρύνει τον μπαμπά πάνω από το αγόρι μου. Το είδε και εκείνη, το χρώμα από το πρόσωπο του αγοριού μου είχε χαθεί, τα δάχτυλα του πατέρα μου γύρω από τον λαιμό του είχαν ασπρίσει. Θεέ μου θα μου τον σκότωνε.. 

"Γιώργο άσε τα παιδιά να ντυθούν και εμείς πάμε μέσα πρέπει να ηρεμήσεις" η μαμά μου προσπαθεί με τα χίλια ζόρια να πάρει τον μπαμπά μου μέσα από το δωμάτιο. Τον σέρνει όπως όπως προς την πόρτα και ενώ εγώ προσπαθώ ξανά να αποκτήσω βλεμματική επαφή..

Με αποφεύγει.

Η μαμά με αποφεύγει ξανά.

"ΣΑΣ ΔΙΝΩ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ" ο μπαμπάς κοιτάει εμένα και τον Στέλιο εναλλάξ. "ΕΣΥ ΜΕΤΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΔΙΆΟΛΟ" λέει στον Στέλιο "ΚΑΙ ΕΣΥ.." ο μπαμπάς κοιτάει εμένα.. κοιτάει εμένα έξαλλος.. θυμωμένος και αν διακρίνω καλά.. 

Ξεροκαταπίνω

Απογοητευμένος είναι?

"Πέντε λεπτά" επαναλαμβάνει και φεύγει.

Με το που ακουστεί η πόρτα να κλείνει καταρρέω στο πάτωμα. Μαζεύω τα πόδια μου στο στήθος και χώνω το κεφάλι στα γόνατα μου. Χρησιμοποιώ το λευκό πουκάμισο του Στέλιου για να σκουπίσω τα δάκρυα μου και τις μύξες μου και κλαίω πιο δυνατά. Πιο πολύ και πιο δυνατά. 

Αυτό ήταν. 

Δεν θα βγω ποτέ ξανά από το σπίτι. 

"Ηρέμησε" ο Στέλιος κάθεται δίπλα μου και τυλίγει τα χέρια του γύρω μου. "Ηρέμησε μωρό μου ηρέμησε" μου λέει και με φιλάει όπου βρει.. στο πρόσωπο.. στα μαλλιά.. στα χέρια..

Υπό άλλες συνθήκες θα έλιωνα. 

Υπό άλλες συνθήκες θα τον φιλούσα και εγώ. 

Όχι όμως σήμερα, όχι όμως μετά από ότι έγινε. 

Και τώρα που το σκέφτομαι.. 

Πώς έγινε?

"Το ξυπνητήρι δεν χτύπησε?" τον ρωτάω και σκουπίζω τα δάκρυα μου με το λευκό βαμβακερό ύφασμα. 

Ο Στέλιος αρπάζει το κινητό του από το κομοδίνο μου και το κοιτάει προβληματισμένος. Μόνο για μια στιγμή, μόνο για λίγο γιατί μετά παγώνει. "Αντί για που μου πάτησα μου μου" μου ψιθυρίζει. 

Θα τον σκοτώσω. 

Αυτό ήταν θα τον σκοτώσω. 

ΠΟΣΟ? 

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΕΧΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΤΟΥ?

ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΕΊΝΑΙ ΝΑ ΕΊΝΑΙ ΛΙΓΑΚΙ ΠΙΟ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΈΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΜΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΠΑΣΤΕΛΑΚΙ ΤΟΥ?

"Το ξέρεις ότι ξόφλησα?" τον ρωτάω και τον κοιτάω με φόβο. "Ο μπαμπάς αποκλείεται να με αφήσει να βγω ξανά από το σπίτι πόσο μάλλον να σε δω. Αυτό ήταν θα μας κάνει να χωρίσουμε" 

Και όλα αυτά γιατί?

Γιατί ο Στέλιος μπέρδεψε τα που μου με τα μου μου. 

"Μωρό μου εγώ δεν σε αφήνω με τίποτα" το αγόρι μου κλείνει στην αγκαλιά του. "Όπως βρήκαμε την λύση πριν έξι μήνες θα την βρούμε και τώρα.. μαζί θα είμαστε μην μου αγχώνεσαι.. και σε εκλιπαρώ να σταματήσεις να κλαις.. σπαράζει το μέσα μου δεν το αντιλαμβάνεσαι?"

Κοιτάω δύσπιστη τα μαύρα μάτια του. 

Πονάει όντως. 

"Εξάλλου δεν κάναμε κάτι κακό απλά ερωτευτήκαμε και όπως είναι φυσικό όταν δυο νέοι αγαπιούνται ολοκληρώνουν τον έρωτα τους.. εντάξει δεν λέω.. μαλακία που μας έπιασε γυμνούς στο κρεβάτι σου αλλά μπόρα είναι θα περάσει.. και θα δεις που θα μαλακώσει και θα δεχτεί την σχέση μας.. ίσως του μιλήσω και εγώ.. αλλά με τον Άρη από δίπλα έτσι ώστε αν πάει να με πλακώσει να έχω υποστήριξη" 

Γελάω ελαφρά στην τελευταία πρόταση. Ο Στέλιος τον θαυμάζει τον πατέρα του πολύ και στηρίζεται σε αυτόν. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι ξανά.. σκουπίζω τα μάτια μου με το μανίκι του λευκού πουκαμίσου. 

"Τι θα του πεις?" αναρωτιέμαι. 

"Στον μπαμπά σου?" 

Του νεύω θετικά. 

"Ότι σε αγαπώ πολύ και ότι είμαστε σε σχέση και ότι σε προσέχω και ότι δεν έχει να φοβάται τίποτα με εμένα πλάι σου" 

Καρφώνω έντονα το βλέμμα μου στον Στέλιο. 

Μαύρο στο γαλάζιο. 

Έρωτας στο έρωτα. 

Αγάπη στην αγάπη. 

Είμαι τόσο μα τόσο τυχερή που τον έχω.

Ειλικρινά

"ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΛΕΠΤΑ" η άγρια φωνή του μπαμπά διαπερνάει το χοντρό ξύλο της πόρτας του δωματίου μου και τρυπάει το τύμπανο μου. 

Κέρβερος

Αυτό είναι.. ένας αγροίκος κέρβερος. 

"Έλα σήκω" ο Στέλιος σηκώνεται πρώτος όρθιος και με βοηθάει να σταθώ και εγώ στα πόδια μου. "Πάρε μια βαθιά ανάσα και πάμε μέσα να τον αντιμετωπίσουμε.. ναι μωρό μου?"

Ναι μωρό μου ναι. 

Σε όλα ναι.

Ισιώνω κορμί. 

Στρώνω τζιν. 

Ανοίγω πόρτα. 

Ξεκινάω να περπατάω με αυτοπεποίθηση, με πολλή αυτοπεποίθηση, προς στο σαλόνι. Και στην τελική τι κακό έκανα? Ένα τσιγάρο και λίγο σεξ.. σιγά. Όλοι οι έφηβοι τα κάνουν αυτά. Γιατί να πρέπει να μπω εγώ τιμωρία για όλη την υπόλοιπη ζωή μου? 

"Εσύ δρόμο" ο μπαμπάς κάθεται στην μεγάλη πολυθρόνα και καπνίζει με μανία. Δηλαδή γιατί αυτός να καπνίζει και εγώ όχι? Δεν κατάλαβα!

"Θείε Γιώργο θα ήθελα και εγώ να πάρω μέρος σε αυτήν την συζήτηση" ο Στέλιος βάζει τα χέρια του μες στις τσέπες του τζιν του και κοιτάει τον πατέρα μου αποφασισμένος.. αποφασισμένος να με υποστηρίξει. 

"Μια φορά μιλάω" ο μπαμπάς του ρίχνει αμέσως ένα δολοφονικό βλέμμα. "Είπα δρόμο" 

Ε μα φυσικά

Ζούμε στο σπίτι του. 

Υπακούμε στις εντολές του. 

Θέλω να ενηλικιωθώ να σηκωθώ να φύγω από εδώ μέσα. 

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ

"Αγόρι μου καλύτερα να πας σπίτι σου" η μαμά που τόση ώρα περπατάει νευρικά πάνω κάτω, πλησιάζει το Στέλιο, τοποθετεί απαλά το χέρι της στο στήθος του και του ψιθυρίζει στο αυτί "δεν είναι καλά.. άστον να κάνει μια συζήτηση με την Όλγα και εσείς θα τα πείτε κάποια άλλη στιγμή.. ναι γλυκέ μου?" 

Ο Στέλιος της νεύει θετικά, με κοιτάει τρυφερά. 

Ήρεμα.. διαβάζω τα χείλη του. 

Τα χείλη αυτά τα αγαπώ.

Το αγόρι μου κάνει κίνηση να με φιλήσει, ωστόσο ο πατέρας μου σηκώνεται απευθείας όρθιος από την πολυθρόνα και ο Στέλιος σταματάει. Τοποθετεί το χέρι του στο μάγουλο μου και με χαϊδεύει απαλά. Λιώνω στο άγγιγμα του, λιώνω.

"Δώρα πας μέσα?" με το που ακουστεί η πόρτα να κλείνει ο πατέρας μου σβήνει το τσιγάρο στο τασάκι και κάνει νόημα στην μαμά μου να φύγει. 

"Νομίζω καλύτερο θα ήταν να είμαι και εγώ παρούσα σε αυτήν την συζήτηση"

Η μαμά ακόμη δεν με κοιτάει.

Ακόμη αποφεύγει το βλέμμα μου, ακόμη.

Τι φάση?

"Συμφωνήσαμε το πρωί να με αφήσεις να χειριστώ εγώ την κατάσταση" ο μπαμπάς την κοιτάει με ένα σκληρό βλέμμα, η μαμά κατεβάζει το κεφάλι. Αν ήμασταν στην αρχή της σχολικής χρονιάς θα έπαιρνα όρκο ότι συμφώνησαν να με στείλουν πακέτο Ελβετία. Σε δεκαπέντε μέρες όμως είναι η αποφοίτηση, τι μπορεί να κάνει? 

Ποντάρω στο τίποτα. 

"Αν με χρειαστείτε κάτι θα είμαι στην βιβλιοθήκη" η φωνή της μαμάς σπάει στο τέλος. 

Εμ..

Που πάει?

Αρχίζω να αγχώνομαι. 

Κάτι συμβαίνει.. 

Κάτι κακό συμβαίνει.. 

"Ξέρεις το σκέφτηκα πολύ" ο μπαμπάς μου κάνει νόημα να κάτσω στον μεγάλο καναπέ απέναντι του. 

Κωλώνω νομίζει?

Ισιώνω το κορμί και κάθομαι. 

Φυσικά και όχι!

"Μόλις γύρισα από το τρέξιμο σήμερα και μπήκα στο δωμάτιο σου για να σε ξυπνήσω και είδα.. αυτό που είδα τέλος πάντων.. στην αρχή ανέβασα πίεση.. δεν λέω.. νευρίασα πολύ.. αλλά μετά έκατσα.. ηρέμησα και σκέφτηκα" 

Κοιτάω τον μπαμπά στα μάτια. 

Γαλάζιο στο καφέ. 

Καχυποψία στην απάθεια. 

Τι σκέφτηκε?

"Κάναμε λάθη στην ανατροφή σου Όλγα.. στα δώσαμε όλα στο πιάτο.. έτοιμα.. δεν χρειάστηκε ποτέ να παλέψεις για τίποτα.. δεν έμαθες να αγωνίζεσαι.. μπορώ να πω ότι μεγαλώσαμε μια καλομαθημένη.. ίσως και κακομαθημένη.. γυναίκα" 

Προσπερνάω το γεγονός ότι θεωρεί πως δεν πάλεψα για τίποτα στην ζωή μου γιατί δεν ξέρει τι είχα τραβήξει μέχρι να αποκτήσω τον Στέλιο και τι τραβάω από την στιγμή που έγινε δικός μου. Τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι είμαι γυναίκα πλέον και όχι κοριτσάκι.. κάτι είναι και αυτό. 

"Δεν έχεις όρια.. δεν γνωρίζεις από υποχρεώσεις.. μόνο δικαιώματα θεωρείς ότι έχεις.. και απαιτείς να σου κάνουμε όλες τις χάρες.. όλα τα καπρίτσια.. τα πάντα.. αλλά αυτό τελειώνει σήμερα.. ως εδώ.. αυτό που έγινε το πρωί ήταν το κερασάκι στην τούρτα.. το ποτήρι ξεχείλισε" ο μπαμπάς παίρνει το βλέμμα του από πάνω μου και κοιτάζει το τραπεζάκι μπροστά του. Τα προηγούμενα λόγια του ένα πράγμα με κάνουν να σκεφτώ..

Δεν θα με αφήσει να πάω διακοπές?

Αυτή θα είναι η τιμωρία μου?

"Να σου υπενθυμίσω ότι τα ακτοπλοϊκά για Μύκονο τα κλείσαμε το Πάσχα και πως-"

"Μην ανησυχείς θα φύγεις για μόνιμες διακοπές στο Λονδίνο" ο μπαμπάς με διακόπτει και μου πετάει έναν λευκό φάκελο μπροστά μου. 

Κοιτάω το χαρτί στα πόδια μου. 

Τι είναι αυτό?

"Πληρώνω τα δίδακτρα για το LCDS και αυτό διότι επέμενε η μάνα σου.. αλλά μόνο αυτό.. μόνο 10 χιλιάρικα θα έχεις για την σχολή.. όλα τα άλλα.. σπίτι.. νερό.. ρεύμα.. σούπερ μάρκετ.. ρούχα.. λούσα.. πολυτέλειες θα τα πληρώνεις από την τσέπη σου.. εγώ σου κόβω την χρηματοδότηση" 

Πα 

Πα-γώ

Πα-γώ-νω

Μου κόβει την χρηματοδότηση?

Με στέλνει στο Λονδίνο?

Τι νομίζει ότι κάνει?

"Σε δεκαπέντε μέρες πετάς" ο μπαμπάς μου πετάει και ένα δεύτερο χαρτί στα πόδια. "Μία Ιουλίου φεύγεις και για να δεις πόσο καλός είμαι σου έκλεισα και μπίζνες κλας" 

Αχ σε ευχαριστώ πολύ.

Θα βάλω τα κλάματα από την ευγνωμοσύνη. 

"Και όσον αφορά τον.. φίλο σου.." ο μπαμπάς στην αναφορά του Στέλιου ξεκινάει να τρέμει. "Κάντε ότι θέλετε δεν με νοιάζει" προσθέτει και σηκώνεται αμέσως όρθιος. "Εγώ παραιτούμαι" 

Κοιτάω τον μπαμπά στα μάτια. 

Με κοιτάει και αυτός. 

Να κάνουμε ότι θέλουμε?

Παραιτείται?

Αλήθεια τώρα?

δεν έχω να πω πολλά

απλά ότι σας αγαπώ πολύ

και εσένα Roze_17

και εσένα imachaoss

σας φιλώ γλυκά

~AngryCupcake