Όλγα

"Έλα σήκω" η Ζωή είναι εδώ και μισή ώρα μέσα στο δωμάτιο μου και με τραβάει από τα  πόδια ως μια έσχατη κίνηση προσπάθειας για να εγκαταλείψω το ζεστό μου το κρεβατάκι. 

Και εγώ τι κάνω?

"Σου είπα δεν υπάρχει περίπτωση" της απαντώ και τινάζω τα πόδια μου στον αέρα. Έπειτα κουκουλώνομαι με το πάπλωμα και χώνω και το κεφάλι μου κάτω από το μαξιλάρι. 

Προβάλω σθεναρά αντίσταση.

Μία εβδομάδα πέρασε από την τραγωδία εκείνου του Σαββάτου. Είναι η πρώτη μέρα των διακοπών των Χριστουγέννων, η έβδομη της τιμωρίας μου και η έβδομη του χωρισμού μου με τον Στέλιο. Και ναι, ο Γιώργος, ή πιο ορθά ο κέρβερος, αποφάσισε με το έτσι θέλω για ακόμη μια φορά να μου στερήσει εξόδους, τάμπλετ, κινητό και λάπτοπ. Όλη την εβδομάδα στο σχολείο και στον χορό με πήγαινε αυτός ή η μαμά. 

Και ο λόγος? 

Ένα μικρό ασημένιο διαμαντάκι στον αφαλό μου.

ΑΝ ΕΊΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

ΜΕ ΕΒΑΛΕ ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΤΟΣΟ ΔΑ ΜΙΚΡΟ ΔΙΑΜΑΝΤΑΚΙ

ΕΛΕΟΣ

"Έλα σήκω" η φίλη μου δεν υποχωρεί και με μια απότομη κίνηση απομακρύνει το χοντρό γαλάζιο πάπλωμα από πάνω μου. "Έχεις μουχλιάσει μια εβδομάδα τώρα. Όλη μέρα είσαι στο σπίτι. Δεν μιλάς, δεν τρως και η μαμά σου μου είπε ότι με παρακάλια πίνεις λίγο νερό. Πού θα πάει αυτή η κατάσταση? Τι θα γίνει? Δεκαπέντε μέρες έτσι θα είσαι? Άσε που πρέπει να προετοιμαστούμε για την Μεζέβ. Πώς θα πάμε στις Άλπεις? Με τα περσινά χειμωνιάτικα ρούχα? Δεν θα μας επιτρέψουν την είσοδο στην χώρα! Σήκω σου λέω! Έχουμε να πάμε για ψώνια!" 

Θέλω τόσο μα τόσο πολύ να την βρίσω. Θέλω άπειρα να της πω να φύγει από το δωμάτιο μου και να μην την ξαναδώ ποτέ. Αλλά όχι, όχι! Δεν θα ξεσπάσω σε λάθος άνθρωπο. Στην τελική τι μου φταίει η Ζωή? Ο βλάκας ο αδερφός της με έχει απογοητεύσει. Ο βλάκας τον οποίο κάθε μέρα που περνάει, κάθε μέρα μακριά του, όχι μόνο δεν ξεχνάω αλλά ερωτεύομαι όλο και πιο πολύ, όλο και πιο βαθιά. 

Θεέ μου!

Τι θα κάνω με την πάρτη του?

Μια εβδομάδα τώρα δεν τον έχω δει και ούτε του έχω μιλήσει. Δηλαδή και να ήθελα.. πώς? Με ποιον τρόπο να το έκανα χωρίς κινητό και χωρίς λάπτοπ? Και δυστυχώς δεν γνωρίζω πως να επικοινωνώ με σήματα καπνού. Αλλά με μπαμπά τον Γιώργο έπρεπε να είχα προνοήσει και να είχα μάθει από μικρή. Γαμώτο!

"Λοιπόν ή θα σηκωθείς ή θα στείλω μήνυμα στον αδερφό μου ότι ήρθα σπίτι σου και σε βρήκα στο κρεβάτι να κάνεις έρωτα με τον Δημήτρη. Όλγα κανόνισε!" 

Η φίλη μου με απειλεί και εγώ παγώνω ολόκληρη. Αλήθεια θα το έκανε αυτό? Θα έλεγε κάτι τέτοιο στον Στέλιο? Αυτό θα σήμαινε το τέλος της σχέσης μου. Δηλαδή το δεύτερο τέλος, γιατί το πρώτο δόθηκε πριν μια εβδομάδα έξω από εκείνο το καταραμένο το εστιατόριο. Αν και τώρα που το σκέφτομαι.. βγάζω το κεφάλι μου από το μαξιλάρι και καρφώνω το προβληματισμένο βλέμμα μου πάνω στην Ζωή. 

Έχω ήδη τελειώσει με τον Στέλιο? 

Και αν ναι τελειώσαμε οριστικά? 

Ή υπάρχει ακόμη ελπίδα?

Αλλά ελπίδα γιατί?

Για να παρατείνουμε μια μάταιη, αδιέξοδη σχέση?

Σηκώνομαι θυμωμένη και πιο έξαλλη από ποτέ από το κρεβάτι μου. 

"Να δεις που μια εβδομάδα τώρα θα πηδιέται με άλλες!" αποκρίνομαι στην Ζωή και ξεκινάω να γδύνομαι μπροστά της. Πετάω τις πιτζάμες μου στο πάτωμα και ανοίγω διάπλατα την ντουλάπα μου για να αναζητήσω ένα κάζουαλ συνολάκι, κατάλληλο για να λεηλατήσω τις κρεμάστρες και τις βιτρίνες του εμπορικού. Ναι εκεί θα βγάλω τα νεύρα μου. Στα ψώνια. 

"Ποιος θα πηδιέται με άλλες?" με ρωτάει έκπληκτη η Ζωή και μου κάνει νόημα να αφήσω το τζιν μου και το φαρδύ πουλόβερ μου στην προηγούμενη θέση τους. "Συγγνώμη! Είδες εγώ πως είμαι ντυμένη? Με κολλητό κρεμ μάλλινο φόρεμα και λεπτό μαύρο καλσόν! Μετά το εμπορικό θα πάμε σπίτι του Στέφανου για φαγητό και ταινία! Βάλε κάτι πιο σέξυ! Και πάρε μαζί σου και οδοντόβουρτσα! Θα μείνουμε εκεί το βράδυ!" 

Γουρλώνω τα μάτια μου στο άκουσμα του σημερινού προγράμματος. Πρώτον, γιατί να πάμε να φάμε σπίτι του Στέφανου? Δεύτερον, γιατί να κοιμηθώ εγώ μαζί τους? Τρίτον, γιατί να τους κρατάω το φανάρι? Χωρισμένη γυναίκα είμαι.. δεν με λυπούνται? 

"Και να ήθελα ο κέρβερος με έχει τιμωρήσει" της απαντώ και αρπάζω ένα μαύρο κολλητό τζιν και ένα γκρι κροπ τοπ. Απλό, λιτό και άκρως θηλυκό. Το τζιν αγκαλιάζει τέλεια τους γοφούς μου και το μπλουζάκι δίνει την αίσθηση ότι φοράω έστω cup B. "Και δεν μου απάντησες για τον αδερφό σου.. πηδιέται με άλλες? Γιατί την προηγούμενη εβδομάδα μιλούσε με μια στο ίνσταγκραμ και δεν μου έδειχνε την συνομιλία. Πάω στοίχημα ότι ήδη προχώρησε μαζί της"

Το παράπονο βγαίνει με μια φωνή από μέσα μου. Από την μια έχω τον μπαμπά με τις τιμωρίες του και από την άλλη τον Στέλιο με τις γκόμενες του. Πώς να μην γκρινιάζω μετά? Οι δυο άνδρες της ζωής μου μου κάνουν τα νεύρα κρόσσια!

"Τον μπαμπά σου θα τον αναλάβω εγώ. Και τώρα όσον αφορά τον αδερφό μου.." η Ζωή παίρνει την τσάντα της πάνω από το γραφείο μου και ανοίγει την πόρτα του δωματίου μου. "Καλύτερα να τα πείτε μεταξύ σας αυτά.. δεν θέλω να μπω στην μέση" 

Την κοιτάω με μισό μάτι όση ώρα περπατάει μπροστά μου. Από μικρές που ήμασταν μου μιλούσε συνέχεια για τον Στέλιο και μάλιστα πριν τα φτιάξουμε αναλύαμε κάθε περιστατικό που συνέβαινε, κάθε πληροφορία που μάθαινε, κάθε κίνηση που έκανε, κάθε ματιά, τα πάντα. Τι άλλαξε τον τελευταίο μήνα? 

"Για πού το βάλατε εσείς δεσποινίδες?" ο μπαμπάς μου με το που με δει ντυμένη με κανονικά ρούχα αμέσως σκυθρωπιάζει. "Να σου υπενθυμίσω ότι είσαι τιμωρία. Γύρνα πίσω στο δωμάτιο σου και άλλαξε. Μέχρι να φύγουμε για Γαλλία δεν έχεις να πας πουθενά" ο τόνος του κοφτός και απότομος κλονίζει το νευρικό μου σύστημα. 

Εισπνέω αργά. 

Εκπνέω αργά. 

Δεν θα ενηλικιωθώ? Θα ενηλικιωθώ. Και έπειτα θα σηκωθώ να φύγω από το σπίτι του και θα κυκλοφορώ όλη μέρα με μίνι και σουτιέν και θα το διαμαντάκι θα γυαλίζει από το φεγγάρι! Αυτό και το σινικό τείχος θα φαίνονται από την γη! Να μάθει ο κέρβερος να με καταπιέζει! 

"Θείε Γιώργο.." η Ζωή έχει πάρει το γνωστό κουταβίσιο βλέμμα της που κάνει όλους τους άνδρες να λιώνουν.. με πρώτο και κύριο τον θείο Άρη. "Για αυτό ακριβώς τον λόγο ήρθα σήμερα να την πάρω! Θέλουμε να πάμε στο εμπορικό να πάρουμε μερικά ρούχα για την Μεζέβ! Πρέπει να εξοπλιστούμε κατάλληλα! Είδα τις θερμοκρασίες! Θα κάνει πολύ κρύο! Και θα έχει και πάγο! Το διανοείσαι?" 

Άντε καλέ!

Σε χειμερινό τουριστικό θέρετρο θα πάμε. 

Θα έχει κρύο και πάγο?

Πέφτω από τα σύννεφα!

"Δεν πείθεις τον πατέρα μου με αυτές τις μαλακίες" ψιθυρίζω στην κολλητή μου όσο ο κέρβερος κάνει νόημα στην μαμά μου να βγει από το γραφείο της. 

"Σουτ το έχω" η Ζωή μου κλείνει το μάτι. 

"Τι γίνεται εδώ?" η μαμά μου μπαίνει στο καθιστικό κρατώντας έναν μπορντό τόμο στο χέρι της. Το ξέρω αυτό το βιβλίο. Νεογνολογία διάβαζε. Έλεος και αυτή! Σάββατο πρωί σήμερα! Γιατί δεν πήρε την θεία Άννα να πάνε για σπα? "Ζωή μωρό μου.. δεν κατάλαβα πότε ήρθες.."

Η Ζωή χώνεται στην αγκαλιά της Δώρας και η τελευταία τυλίγει τα χέρια της ασφυκτικά γύρω από την μέση της φίλης μου. "Θεία ήρθα να πάρω την Όλγα να πάμε για ψώνια" 

Κοιτάζω τον πατέρα μου. 

Χαμογελάει ειρωνικά. 

Κοιτάζω την μαμά μου. 

Χαμογελάει ευτυχισμένα. 

"Και φυσικά να την πάρεις και να πάτε! Ήθελα και εγώ να της το προτείνω! Σε λίγες μέρες φεύγουμε και δεν έχουμε κάνει ακόμη ούτε τις στοιχειώδεις προετοιμασίες" η μαμά μου μου κλείνει το μάτι. Την αγαπώ αυτήν την γυναίκα. Το ήξερα ότι θα με υποστηρίξει. Πάντα το κάνει, πάντα. 

"Δώρα να σου υπενθυμίσω ότι η κόρη σου είναι τιμωρημένη?" ο μπαμπάς μου σηκώνεται φουριόζος από την πολυθρόνα και αφήνει με δύναμη το τάμπλετ του πάνω στο μικρό γυάλινο τραπεζάκι. "Τι της λες γαμώτο? Την αφήνεις να βγει? Εγώ δεν το επιτρέπω!" 

Αλίμονο!

Τι μου επιτρέπει αυτός στην τελική?

Τίποτα!

Για αυτό και εγώ τα κάνω όλα κρυφά!

Γιατί δεν με αφήνει να κάνω το απολύτως τίποτα!

"Βρε αγάπη μου.." η μαμά αφήνει την Ζωή και τον αγκαλιάζει απαλά. "Για τρεις ωρίτσες θα βγουν και το μεσημέρι θα είναι πάλι πίσω! Κορίτσια αν θέλετε ελάτε να φάμε εδώ όλοι μαζί.. θα παραγγείλουμε κινέζικο.. το αγαπημένο της Όλγας μου" 

Σκάω αμέσως ένα διάπλατο χαμόγελο στην καλύτερη μαμά όλου του κόσμου. Με βλέπει στεναχωρημένη, με βλέπει αδιάθετη και μου κάνει όλα τα χατίρια. Ακριβώς το αντίθετο από τον πατέρα μου δηλαδή. Ώρες ώρες αναρωτιέμαι πως ταίριαξαν αυτοί οι δύο. Είναι τόσο αντίθετοι χαρακτήρες! Η μαμά μου είναι άκρως ρομαντική και χαλαρή ενώ ο μπαμπάς μου ανυπόφορος και σκληρός. Αν και τώρα που το σκέφτομαι..

Η σχέση τους κάτι μου θυμίζει. 

"Βασικά μετά τα ψώνια θα πάμε σπίτι του Στέφανου για φαγητό. Και ήλπιζα να αφήνατε την Όλγα να έρθει και εκείνη. Οι γονείς του λείπουν.. είναι στο πανευρωπαϊκόσυνέδριο γυναικολογίας-μαιευτικής στην Ρώμη και ο ίδιος διοργανώνει ένα σλιποβερ.. θα είναι και άλλα παιδιά.. ο Δημήτρης.. η παρέα του Στέφανου.. ο-"

"Ο Στέλιος?" ο πατέρας μου δικόπτει την κολλητή μου και αμέσως τσιτώνεται ολόκληρος. "Θα είναι και ο αδερφός σου?" 

Χαμογελάω πικραμένα. Εντάξει, δεν τον γουστάρει, το έχω εμπεδώσει. Αν και δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί, είναι ένας γλυκός, δοτικός χαρακτήρας, όταν θέλει δηλαδή, και εντάξει, λίγο βρίζει και καπνίζει, σιγά! Τι σημαίνει ότι οι 18χρονοι που έχουν κακές συνήθειες είναι και κακοί χαρακτήρες? Όχι βέβαια! Άρα γιατί δεν τον συμπαθεί?

"Βασικά ο αδερφός μου πήγε σαββατοκύριακο με τους φίλους του στην Αράχωβα" η Ζωή πετάει την βόμβα και μαζί της και ένα μαχαίρι στην καρδιά μου. "Και είναι και η κοπέλα του μαζί" Τέλεια. Και μόλις γύρισε και το μαχαίρι για να βεβαιωθεί ότι πέθανα. 

ΠΟΙΑ ΑΡΑΧΩΒΑ?

ΠΟΙΑ ΚΟΠΕΛΑ?

ΘΕΛΕΙ ΝΑ ΜΕ ΠΕΘΑΝΕΙ?

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΤΑ ΕΙΠΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΙΟ ΠΡΙΝ?

ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΣΥΜΒΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ?

Στην θέση της, αν ήμουν σωστή φίλη, θα σαμπόταρα το ταξίδι του. Και θα σκότωνα και την καινούρια κατάκτηση του. Αλλά φυσικά! Τι σας είπα? Σίγουρα! Σίγουρα μετά τον χωρισμό μας θα πηδούσε άλλες! Ο μπετόβλακας! Που εξακολουθώ να τον αγαπάω κιόλας!

"Ποια κοπέλα?" η μαμά μου σαστίζει και κοιτάζει παγωμένη μια εμένα και μια την Ζωή. "Ο αδερφός σου καλή μου.. έχει σχέση?" 

"ΔΕΝ ΜΑΣ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΙ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΚΩΛΟΠΑΙΔΟ" ο μπαμπάς μου φανερά εκνευρισμένος από την συζήτηση για τα γκομενικά του Στέλιου φωνάζει και ακούγεται σε όλο το τετράγωνο. "Και από την στιγμή που είναι εκτός Αθηνών, μπορείς να μείνεις σήμερα στον Στέφανο. Βέβαια αν αύριο το πρωί γυρίσεις σπίτι και έχεις και τατουάζ εκτός από σκουλαρίκι στην κοιλιά θα σε στείλω πακέτο στην Ελβετία. Και αυτή είναι η τελευταία μου προειδοποίηση γιατί έχω κάνει πολλή υπομονή μαζί σου. Και πρόσεξε Όλγα γιατί εξαντλείται" 

Ο Γιώργος κοκκίνισε ολόκληρος. Και μόνο η αναφορά στον Στέλιο έφτανε για να ανεβάσει πίεση αλλά αυτό σε συνδυασμό με το θέμα του μικρού διαμαντιού.. τι να σας πω.. στέκεται όρθιος στην μέση του σαλονιού και ρουθουνίζει γρήγορα. Η μαμά μου τον χαϊδεύειστην πλάτη και τον ρωτάει αν θέλει να του φέρει τα υπογλώσσια. Και σε όλον αυτόν τον κακό χαμό η Ζωή μου κάνει νόημα να πάρω το παλτό μου να φύγουμε. 

Με το που βγούμε στον διάδρομο και πατήσω το κουμπί του ασανσέρ η φίλη μου με φιλάει στο μάγουλο πεταχτά. "Ζήλεψες" μου κάνει και λογικά αναφέρεται στην Αράχωβα και στην νέα κοπέλα του Στέλιου. Αλλά όχι, δεν θα της κάνω την χάρη να το παραδεχτώ. Η λύπηση έχει και τα όρια της. Και το βλέπω στα μάτια της, τόσο καιρό που κυνηγάω τον αδερφό της με λυπάται. 

"Δεν με νοιάζει τι κάνει και με ποια.. εγώ μαζί του τέλειωσα" της λέω και πατάω με μανία το κουμπί. 

ΜΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ ΑΣΑΝΣΕΡ

ΠΟΙΟΣ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΟΣΗ ΩΡΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ ΑΝΟΙΧΤΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ

"Σίγουρα τελείωσες?" 

Η φίλη μου με αμφισβητεί?

Τώρα θα της δείξω εγώ. 

"ΝΑΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ" 

Μπαίνω πρώτη μέσα στον μικρό τετράγωνο ανελκυστήρα και πατάω με δύναμη το κουμπάκι για το ισόγειο. 

"Ίσως γιατί φωνάζεις?" 

Η Ζωή μου παίρνει το δάχτυλο από το -1 και το αφήνει πάνω στο 0.

Τόση ώρα πατούσα λάθος κουμπί?

"Απλά ηρέμησε" προσθέτει και φυσάει το πρόσωπο μου. "Έχεις ιδρώσει"

Από τα νεύρα μου!

Ώστε για αυτό δεν ήθελε να μου πει λεπτομέρειες πριν? Όχι γιατί δεν θέλει να μπαίνει πια στην μέση αλλά γιατί άλλαξε στρατόπεδο και πήρε το μέρος του μπετόβλακα. Θέλω να κλάψω. Ήταν η τελευταία που με στήριζε, η τελευταία. Γιατί ο Δημήτρης με εγκατέλειψε στο συγκεκριμένο θέμα μια εβδομάδα πριν, τότε που το αντικείμενο του πόθου μου τον έκανε να αισθανθεί άβολα και αμήχανα. 

Χαμογελάω με πικρία. 

Ποιο αντικείμενο του πόθου μου?

Αυτό είναι στην Αράχωβα με γκόμενα. 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Μωρό μου" 

Φιλί

"Ψυχή μου"

Φιλί

"Μωρό μου"

Φιλί

"Ψυχή μου"

Φιλί

"Μωρό μου"

Φιλί

"Ψυχή μου"

Φιλί

"Μωρ-"

"ΝΑΙ ΦΤΑΝΕΙ ΟΜΩΣ" διακόπτω τον ξανθό γκόμενο της Ζωής και τους σπρώχνω τέρμα αδιάκριτα για να μπω επιτέλους μέσα στο σπίτι του. 

Αφήνω με δύναμη κάτω τις αμέτρητες σακούλες και σημειώνω στην άκρη του μυαλού μου να ευχαριστήσω την Ζωή για όλα τα δώρα που μου έκανε. Δεν ήθελα.. αλλά ακόμη δεν πήρα πίσω την κάρτα μου από τον Δημήτρη. Και αναγκαστικά για τα αμέτρητα στρινγκάκια, μπουστάκια, και δικτυωτά καλτσάκια πλήρωσε η φίλη μου. Μα φυσικά! Μόνο τέτοια πήραμε! Εσώρουχα και ζαρτιέρες! Κανένα παλτό ή πουλόβερ για την Μεζέβ! Ήθελα να ήξερα, για σκι με το μαύρο ημιδιαφανές κορμάκι θα πάμε? 

"Γιατί έχει νεύρα? Δεν της είπες ότι-" 

"Ο Βύρωνας δεν θα έρθει τελικά.. όχι.. δεν της το είπα.. αλλά ούτε και σε εσένα.. το ξέχασα" η φίλη μου διακόπτει το αγόρι της και του δίνει ακόμη ένα παρατεταμένο ρουφηχτό φιλί στο στόμα. 

Τους κοιτάζω και κολλάω από τα πολλά σιρόπια. Άραγε εγώ με τον Στέλιο θα φτάναμε ποτέ σε αυτό το σημείο? Αλλά τι αναρωτιέμαι.. έτσι και αλλιώς αυτός τώρα είναι στην Αράχωβα και πηδάει.. 

Την καρδιά μου σίγουρα!

"Γιατί δεν θα έρθει?" ο Στέφανος, σωστός οικοδεσπότης, μας κάνει νόημα να κάτσουμε στο σαλόνι και μας φέρνει δύο ποτήρια κρασί. Κοιτάω το ρολόι στον αριστερό καρπό μου. Η ώρα είναι 3 παρά.. μα καλά.. από τόσο νωρίς ξεκινούν να πίνουν σε αυτό το σπίτι?

"Θα πάνε με τους δικούς μου στο σπίτι της Έλενας για να γνωριστούν οι οικογένειες" του απαντάει χαλαρά η Ζωή και φτύνω το κρασί τέρμα άκομψα στο τραπεζάκι κοντά μου. Ο θείος Άρης είχε πει ότι δεν δέχεται να γίνουν αρραβώνες και τέτοιες μαλακίες πριν τις πανελλήνιες. Πότε άλλαξε γνώμη?

"Μου κάνεις πλάκα έτσι?" ρωτάω την Ζωή όλο έκπληξη. 

"Καθόλου" η φίλη μου κουρνιάζει στην αγκαλιά του αγοριού της. "Ήταν ο όρος των γονιών της για να την αφήσουν να έρθει μαζί μας ως φίλη του Βύρωνα στην Γαλλία. Ήθελαν να γνωρίσουν τους δικούς μου. Και τι δεν θα έδινα να είμαι και εγώ σε αυτό το δείπνο.. να βλέπω τον μπαμπά να νευριάζει κάθε φορά που αναφέρεται η λέξη αρραβώνας.. αλλά εντάξει.. πήγαν μαζί ο παππούς Βύρωνας και η γιαγιά Στέλλα.. όλο το σόι θα γνώριζαν?" 

Φτύνω και δεύτερη φορά τον κρασί στο τραπεζάκι. 

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΚΑΙ ΑΥΤΗΝ?" ξαφνιάζομαι. Ξαφνιάζομαι και φωνάζω. Που δηλαδή εντάξει.. δεν έχω πρόβλημα με την κοπέλα.. ούτε καν που την έχω γνωρίσει.. αλλά για να της πρότεινε ο Βύρωνας να έρθει μαζί μας στην Μεζέβ τα πράγματα είναι πολύ πιο σοβαρά από ότι πίστευα. Κοίτα να δεις.. και δεν τον είχα για σχέση.. πάντα πίστευα ότι αυτό το παιδί θα έχανε την παρθενιά του μετά την απόκτηση της ειδικότητας.. γύρω στα 30 δηλαδή. 

"Καλά ούτε αυτό της το είπες?" ο Στέφανος γλιστράει το χέρι του κάτω από το φόρεμα της Ζωής και την χουφτώνει με δύναμη. Παίρνω τα μάτια μου από πάνω τους και κοιτάζω αμήχανη το αναμμένο τζάκι. Τέλεια. Κρατάω ξανά το φανάρι σε αυτούς τους δύο. "Όλγα πας τις τσάντες στον ξενώνα?" με ρωτάει το τέλειο αγόρι για την κολλητή μου και για όλο το υπόλοιπο σχολείο. "Θα έρθουν τα παιδιά σε λίγο και κρίμα είναι να τα βρουν στην είσοδο του σπιτιού" 

Σηκώνομαι μες στην τρελή προθυμία να πάω 25 χάρτινες σακούλες στον πάνω όροφο. Καλή η δικαιολογία του αλλά δεν λέω.. αλλά μπορούσε να βρει και καλύτερη αν ήθελε να μείνει μόνος με την Ζωή. Για την επόμενη ώρα τουλάχιστον θα κλειδωθώ στον ξενώνα και θα ανοίξω επιτέλους το κινητό μου για να δω τα μηνύματα και τις ειδοποιήσεις μου στα social. 

Άραγε ο Στέλιος να μου έχει στείλει τίποτα? 

Ή κατάφερε να με ξεχάσει τόσο γρήγορα?

Αφήνω τις μισές σακούλες στο πάτωμα δίπλα μου και με δυσκολία κατεβάζω το ασημένιο πόμολο. Με το που η καφέ ξύλινη πόρτα φύγει από το οπτικό μου πεδίο, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα σκηνικό που δεν περίμενα ποτέ μου ότι θα αντίκριζα. Το δωμάτιο έχει βουτηχτεί στο ημισκόταδο. Τα παντζούρια είναι κατεβασμένα και οι μεγάλες, βαριές κρεμ κουρτίνες κλειστές. Το ηλεκτρικό τζάκι δίνει μια πορτοκαλοκόκκινη χροιά στην ατμόσφαιρα και ταιριάζει τέλεια με το έντονο άρωμα που διαχέεται από την φλόγα των μικρών γκρι κεριών. Το μεγάλο υπέρδιπλο κρεβάτι είναι βουτηγμένο στα ροδοπέταλα, στην μια άκρη αυτού μια μεγάλη ανθοδέσμη με πολλά κόκκινα τριαντάφυλλα, δίπλα στην οποία κάθεται-

Ξεροκαταπίνω

Ο Στέλιος

Ο Στέλιος κάθεται σκυφτός στην άκρη του κρεβατιού, με τους αγκώνες του να ξεκουράζονται στα γόνατα του, και το χέρι του να πλησιάζει και να απομακρύνεται από το πρόσωπο του με μανία. Καπνίζει με μανία και πετάει την στάχτη στο πάτωμα πάνω στο κρεμ μάλλινο χαλί. Με το που με βλέπει σηκώνεται απευθείας και αφήνει το μισοτελειωμένο τσιγάρο στο τασάκι του κομοδίνου, μέσα στο οποίο υπάρχουν πάνω από 50 γόπες. 

Εμ..

Πόση ώρα είναι εδώ?

"Συγγνώμη" η φωνή του είναι τόσο απαλή.. τόσο γλυκιά.. τόσο ζεστή.. που με κάνει να αναρωτιέμαι πως κατάφερα και έβγαλα ολόκληρη εβδομάδα χωρίς να την ακούσω. "Σου ζητώ συγγνώμη για ότι έγινε το προηγούμενο Σάββατο.. για την φάση στην παράσταση.. για την φάση στο εστιατόριο.. για την φάση έξω από αυτό.. απλά συγγνώμη" προσθέτει και αρπάζει από το κρεβάτι το-

Γουρλώνω τα μάτια μου με το που δω στο χέρι του ένα κουτί προφυλακτικά. 

Ο Χριστός 

"Μαλάκα συγγνώμη" ο Στέλιος βρίζει από μέσα του. "Κατά λάθος. Την ανθοδέσμη ήθελα να σου δώσω όχι τα προφυλακτικά. Την γαμημένη την τύχη μου γαμώ. Όλα σκατά τα κάνω" μου λέει το αγόρι μου και ταυτόχρονα περνάει νευρικά το χέρι του μέσα από τα πυκνά, μαύρα μαλλιά του. Τον παρατηρώ που με τρεμάμενα χέρια πιάνει το μπουκέτο και μου το χώνει στην αγκαλιά μου. Ύστερα παίρνει ξανά το τσιγάρο και τραβάει πέντε τζούρες βρίζοντας από μέσα του. 

Μυρίζω το υπέροχο άρωμα των λουλουδιών. 

Κοιτάζω το υπέροχο πρόσωπο του αγοριού μου. 

Χαμογελάω στον πιο υπέροχο άνδρα του κόσμου όλου. 

"Δεν σε είχα για ρομαντικό" του ψιθυρίζω με νάζι και ταυτόχρονα κλείνω την πόρτα πίσω μου. Και σε καμία περίπτωση δεν περίμενα αυτήν την έκπληξη σήμερα. Αλλά έτσι εξηγείται η περίεργη στάση της Ζωής.. και αυτήν ήταν στον κόλπο. 

"Και δεν είμαι" μου απαντά κοφτά ο Στέλιος και φυσάει τον καπνό πάνω μου. "Και όλες αυτές τις μαλακίες με τα ροδοπέταλα και τα λουλούδια ο φλώρος της χαζοβιόλας επέμενε να τα κάνω. Εγώ σε καμία περίπτωση δεν θα οργάνωνα αυτό" με το χέρι του δείχνει το κρεβάτι και τον χώρο γύρω μας. "Αλλά τους εξήγησα το πως γάμησα την κατάσταση μεταξύ μας το προηγούμενο Σάββατο και.. γαμώτο.. αυτό είναι πιο δύσκολο από ότι πίστευα.. απλά συγχώρεσε με" 

Στις τελευταίες δύο λέξεις λιώνω. Στις τελευταίες δύο λέξεις πετάω την ανθοδέσμη στο κρεβάτι, παίρνω φόρα και πηδάω στην πιο ζεστή, πιο γλυκιά αγκαλιά όλου του κόσμου. Στην αγκαλιά του Στέλιου μου, στην αγκαλιά του αγοριού μου. 

"Μου έλειψες" του ψιθυρίζω και κολλάω τα χείλη μου στα δικά του. "Μου έλειψες πολύ" 

"Εσύ να δεις μικρή πόσο μου έλειψες" μου απαντάει το γλυκό μου το αγοράκι και πιέζει τα χέρια του στους γλουτούς μου. "Μία εβδομάδα τώρα έχω χάσει τον ύπνο μου, σου έχω στείλει και μερικά μηνύματα αλλά δεν-"

"Ο μπαμπάς μου πήρε το κινητό" τον διακόπτω με ένα ρουφηχτό φιλί στο μάγουλο. 

"Και εσύ μου πήρες το μυαλό" ο Στέλιος με ρίχνει πάνω στο κρεβάτι και καλύπτει το λεπτό σώμα μου με το γυμνασμένο δικό του. "Το ξέρεις ότι μια εβδομάδα τώρα που έβγαινα σε έβλεπα παντού μπροστά μου? Στα μπαρ, στα κλαμπ, στο γυμναστήριο, στην σχολή, στον δρόμο, παντού. Μου έχεις γίνει έμμονη ιδέα. Για αυτό και το σημερινό, δεν άντεχα ούτε ώρα παραπάνω που να μην σε αγκάλιαζα, να μην σε φιλούσα" 

Γελάω.

Γελάω ευτυχισμένη. 

Γελάω ερωτευμένη. 

"Σε αγαπώ" του παραδέχομαι για ακόμη μια φορά και τον πιέζω να κολλήσει όσο το δυνατόν περισσότερο γίνεται πάνω μου. "Σε αγαπώ όσο τίποτε άλλο, σε αγαπώ σαν να μην υπάρχει αύριο" 

"Ακόμη και αν κάνω μαλακίες?" με ρωτάει διστακτικά το αγόρι μου και δαγκώνει απαλά το δέρμα του λαιμού μου.

"Ακόμη και αν κάνεις μαλακίες" 

"Ακόμη και αν σε κάνω ρεζίλι στους φίλους σου?" 

"Ακόμη και αν με κάνεις ρεζίλι στους φίλους μου" 

"Ακόμη και αν σου γκρινιάζω για τον χορό?"

"Ακόμη και αν μου γκρινιάζεις για τον χορό"

"Ακόμη και αν δεν συμπαθώ τον Δημήτρη?"

"Ακόμη και αν δεν συμπαθείς τον Δημήτρη"

"Πώς με αντέχεις?" με ρωτάει στο καπάκι ο Στέλιος και νιώθω το χαμόγελο του να είναι διάπλατο πάνω στην ημίγυμνη κοιλιά μου. Έχω τυλίξει τα πόδια μου γύρω από την μέση του και έχω ρίξει το κεφάλι μου πίσω. Τα βλέφαρα μου κλειστά, τα χείλη μου ανοιχτά. Χάνομαι, χάνομαι στο άγγιγμα του, χάνομαι στο άρωμα του. 

"Και εσύ αντέχεις εμένα άρα είμαστε κομπλέ" του απαντώ. Γιατί κακά τα ψέματα τον ζηλεύω πολύ και του γκρινιάζω ακόμη πιο πολύ, και σύμφωνα με την Ζωή του ζητάω μερικές φορές παράλογα πράγματα για τα δεδομένα του Στέλιου. Άρα ναι, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και κατανόηση είμαστε κομπλέ. 

"Εσύ είσαι μια μικρή εκνευριστική ξανθούλα αλλά.." ο Στέλιος φέρνει το πρόσωπο του ακριβώς απέναντι από το δικό μου και τοποθετεί το παστέλι του ακριβώς πάνω στην κοιλιά μου. Παγώνω απευθείας ολόκληρη. Είναι σκληρό, είναι πέτρινο, είναι μεγάλο. ".. αλλά πλέον έχω αποδεχτεί το γεγονός ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα.. άρα..?" 

Με ρωτάει?

Απορεί?

Τι ακριβώς?

"Άρα?" τον ρωτάω και προσπαθώ να τον διώξω από πάνω μου.. γιατί αν όλο αυτό ήταν ένα φτηνό κολπάκι για να με ρίξει στο κρεβάτι.. 

Σφίγγω τα δόντια μου. 

Θα τον πλακώσω στις μπουνιές. 

"Άρα θα με δεχτείς πίσω?" με ρωτάει με τρυφερή φωνή και ξαπλώνει στο στρώμα δίπλα μου. "Και μην ανησυχείς.. κομμένη η πίεση για το σεξ.. μαχαίρι.. μου κάθεσαι όταν νιώσεις έτοιμη.. στο υπόσχομαι" 

Καρφώνω έντονα το βλέμμα μου στο δικό του. 

Γαλάζιο στο μαύρο. 

Έκπληξη στην τρυφερότητα. 

Όντως το εννοεί και όντως το πιστεύει. Το βλέπω στο γλυκό πρόσωπο του, το νιώθω στο απαλό χάδι του πάνω στο μάγουλο μου. Το αγόρι μου άλλαξε, ο Στέλιος άλλαξε, και αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν ο Στέλιος.. εμ.. με αγάπησε?

"Ποτέ δεν έφυγες" του ψιθυρίζω και τοποθετώ το μισό σώμα μου πάνω στο δικό του. "Ήσουν πάντα εδώ" παίρνω το χέρι του και το αφήσω πάνω στο στήθος μου, ακριβώς στο σημείο που βρίσκεται η καρδιά μου. "Σε αγαπάω πολύ Στέλιο για να σε αφήσω.. σε αγαπάω πάρα μα πάρα πολύ" του εξομολογούμαι ξανά και ξανά τον έρωτα μου και φιλάω απαλά τα σαρκώδη χείλη του. 

Αμέσως το αγόρι μου αφήνει ένα βογγητό ευτυχίας και ανακούφισης να βγει από μέσα του. Σφίγγει το αριστερό στήθος μου στην χούφτα του για μια στιγμή μόνο γιατί αμέσως μετά, σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα, αφήνει το μπούστο μου και αγκαλιάζει την μέση μου. Με μια απαλή κίνηση με φέρνει ολόκληρη πάνω του, έτσι ώστε να καλύπτω εγώ το δικό του κορμί. 

Σώμα στο σώμα. 

Καρδιά στην καρδιά. 

Χείλη στα χείλη. 

Αλλά το καλύτερο?

Έρωτας στον έρωτα. 

"Από σήμερα θα είμαστε καλά στο υπόσχομαι" μου ψιθυρίζει ανάμεσα στο απαλό φιλί μας και ταυτόχρονα αγκαλιάζει με τις παλάμες του το πρόσωπο μου. "Όχι άλλοι τσακωμοί, όχι άλλη ένταση, όχι άλλη γκρίνια, στο υπόσχομαι μωρό μου" 

Λιώνω στον χαρακτηρισμό του. 

Λιώνω στην χροιά της φωνής του. 

Το σώμα μου φλέγεται στην στιγμή, τα χείλη μου τρέμουν, τα δάχτυλα μου πιέζουν με δύναμη το στήθος του, η περιοχή μου γίνεται μούσκεμα. Τον θέλω, τον θέλω τώρα, τον θέλω αυτήν την στιγμή, τον θέλω όσο δεν τον ήθελα ποτέ πριν. Θέλω να τον κάνω δικό μου. Θέλω να τον κρατήσω κοντά μου. Θέλω να τον κρατήσω για πάντα μέσα μου. 

"Όλγα μη-" ο Στέλιος σπάει το φιλί μας με το που το χέρι μου έρθει σε επαφή με το σκληρό παστελάκι του πάνω από το ύφασμα του τζιν του. "Σε παρακαλώ είμαι ήδη καυλωμένος, θα μου στοιχίσει πολύ σε λίγο που θα σταματήσουμε να φασωνόμαστε, μην μου το κάνεις ακόμη πιο δύσκολο" προσθέτει και με μια απαλή, διστακτική κίνηση απομακρύνει το χέρι μου από τον ανδρισμό του. 

Χαμογελάω αμυδρά και ανασηκώνω το σώμα μου. Πιέζω επίτηδες την περιοχή μου πάνω στην ευαίσθητη δική του και αμέσως το αγόρι μου παίρνει μια έκφραση πόνου. 

"Ρε μωρό μου.." ο Στέλιος τοποθετεί τα χέρια του στην μέση μου και με πιέζει με δύναμη να σταματήσω να του τρίβομαι. 

"Τι μωρό μου?" τον ρωτάω και με μια γρήγορη κίνηση αφαιρώ το γκρι μπλουζάκι από πάνω μου. Σήμερα θα το κάνουμε, το αποφάσισα. 

Με το που ο Στέλιος δει το γυμνό μου στήθος σφίγγεται ολόκληρος. "Θα τελειώσω" μου λέει με δυσκολία και καρφώνει το πεινασμένο βλέμμα του στο μπούστο μου. Τα χέρια του ταξιδεύουν προς τα πάνω και με το που τα δάχτυλα του έρθουν σε επαφή με τις ρόγες μου-

Φωτιά

Φωτιά στην καρδιά

"Μέσα μου" απαιτώ και ξεφορτώνομαι όπως όπως και το δικό του μαύρο μακρυμάνικο μπλουζάκι. "Θα τελειώσεις μέσα μου" 

Αμέσως ο Στέλιος αναστενάζει βαριά και με μια απότομη κίνηση μας γυρίζει έτσι ώστε εγώ να είμαι από κάτω του και αυτός από πάνω μου. "Είσαι σίγουρη?" μου λέει όσο κατεβάζει το παντελόνι του. 

Του γνέφω θετικά πολλές φορές και βγάζω όσο πιο γρήγορα μπορώ και το δικό μου τζιν. "Πιο σίγουρη πεθαίνεις" του απαντώ λαχανιασμένη. Ακόμη δεν αρχίσαμε και νιώθω την ανάσα μου να με εγκαταλείπει. 

Ω Θεέ μου..

Τι μου κάνει αυτός ο άνδρας?

"Σου τελείωσε η περίοδος?" με ρωτάει και αμέσως μετά σαλιώνει δυο δάχτυλα και τα τοποθετεί-

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κρατάω. 

Σφίγγω ολόκληρο το σώμα μου. 

Καρφώνω το βλέμμα μου στο λευκό ταβάνι. 

Από που ήξερε ότι είχε αρχίσει η περίοδος μου για να με ρωτάει αν τελείωσε?

"Όλγα απάντησε μου δεν αντέχω άλλο" η φωνή του βγαίνει με δυσκολία από μέσα του. Τα δάχτυλα του μπαινοβγαίνουν γρήγορα στον κόλπο μου την στιγμή που τα δικά μου τραβούν με δύναμη το πάπλωμα. Ακόμη δεν με άγγιξε και θέλω να τελειώσω. 

"Χτες" του απαντώ και δεν προλαβαίνει να ακουστεί το σίγμα, ο Στέλιος με γεμίζει με μια απότομη κίνηση. 

Σφαλίζω δυνατά τα μάτια μου και βγάζω μια παρατεταμένη, άναρθρη κραυγή. Είναι η δεύτερη φορά μου, είναι η δεύτερη φορά μας και -ω Θεέ μου- σήμερα πονάει πιο πολύ από την προηγούμενη φορά. 

"Είσαι καλά μάτια μου?" νιώθω το γυμνό στήθος του Στέλιου να ακουμπάει το δικό μου και τα χείλη του να αφήνουν μικρά, γλυκά φιλιά στο πρόσωπο μου. Το μόριο του μπαίνει και βγαίνει με δύναμη μέσα μου. Το σώμα του διεκδικεί το δικό μου, γίνεται ένα μαζί μου. 

Η ένωση μας είναι μοναδική. 

Η ένωση μας είναι φανταστική. 

Η ένωση μας είναι μαγική. 

Το να δίνομαι στον Στέλιο μου ψυχή και σώμα ταυτόχρονα είναι το απόλυτο. Τι σκεφτόμουν τόσο καιρό και τον απωθούσα? Πώς άντεχα να μας στερώ την υπέρτατη απόλαυση? Πώς μπορούσα να μην τον έχω μέσα μου, βαθιά μου, πώς?

Το αγόρι μου είναι το πιο γλυκό στον κόσμο. 

Το αγόρι μου είναι το πιο δοτικό στον κόσμο. 

Το αγόρι είναι το πιο-

"Μου αρέσει πολύ το μουνάκι σου, είναι τόσο σφικτό, κρατιέμαι με δυσκολία να μην σου δώσω τα χύσια μου" 

Ανοίγω τα μάτια μου και αμέσως αυτά έρχονται αντιμέτωπα με δυο θολά, σκοτεινά μαύρα κουμπιά. Το πάθος είναι ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του Στέλιου. Ο πόθος φωνάζει από μακριά. Η λαχανιασμένη του ανάσα καίει το πρόσωπο μου. Το άγγιγμα του χουφτώνει το κορμί μου όπου βρει. Θα έλεγα ότι το αγόρι μου είναι το πιο ρομαντικό αλλά όχι, το πιο πεινασμένο θα πω τελικά. 

"Τελειώνω" ο Στέλιος κλείνει απότομα τα μάτια του και σφίγγει με δύναμη το σαγόνι του. Το κεφάλι του χάνεται στον λαιμό μου, τα χείλη του δαγκώνουν τον ώμο μου, τα χέρια του πιέζουν με δύναμη το δέρμα της πλάτης μου. "Δεν.. δεν.. αντέχω.. άλλο.. συ.. συ.. γαμώ το φελέκι μου γαμώ" ο ανδρισμός του συσπάται μέσα μου. Τα τοιχώματα μου τον σφίγγουν σε μια προσπάθεια να του χαρίσω την απόλαυση που του αξίζει. 

Τον αγκαλιάζω σφιχτά, τυλίγω τα χέρια μου και τα πόδια μου γύρω από το σώμα του. Μερικά μικρά, εύηχα βογκητά βγαίνουν από το στόμα μου όσο νιώθω την απόδειξη του οργασμού του ζεστή να με γεμίζει. "Σε αγαπώ" του ψιθυρίζω την ώρα που το αγόρι μου τελειώνει. 

Ο Στέλιος αφήνει ένα βαθύ, βαρύ βογκητό να βγει από μέσα του. Νιώθω το χαλαρό πλέον σώμα του να αφήνεται ελεύθερο στο δικό μου. Έτσι μου αρέσει, έτσι τον αγαπώ, ελεύθερο και χαλαρό πάνω μου, μέσα μου, χωρίς κανένα εμπόδιο ανάμεσα μας, είτε υλικό είτε συναισθηματικό. 

"Δεν τελείωσες" το παράπονο είναι εμφανέστατο στην φωνή του Στέλιου μου. 

Αμέσως γελάω

Ε και?

"Δεν με νοιάζει" του απαντώ και τον σφίγγω πιο δυνατά πάνω μου. 

Απλά δεν θέλω να μου φύγει. 

Ποτέ

"Νοιάζει εμένα" το αγόρι μου σηκώνεται αμέσως από πάνω μου και με μια απότομη κίνηση βγαίνει από μέσα μου. Δυσανασχετώ στην έλλειψη της επαφής μας. Μα που πάει? Μου αρέσαμε έτσι μαζί, ιδρωμένοι και αγκαλιασμένοι. "Θα σε κάνω να τελειώσεις με την γλώσσα μου" προσθέτει με ύφος που δεν σηκώνει αντιρρήσεις. 

Γουρλώνω τα μάτια μου όλο έκπληξη. 

Είμαι λερωμένη με τα υγρά του.. τι πάει να κάνει ακριβώς?

"Στέλιο δεν-"

"Σκάσε" με διακόπτει και νιώθω ένα χαστουκάκι στο μπούτι μου. 

"Ναι αλλά ο οργασμός σου-"

"Δεν με πειράζει" με διακόπτει ξανά, μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι και ύστερα χώνει το πρόσωπο του ανάμεσα στα πόδια μου. Δεν τον πειράζει είπε?

Με το που η γλώσσα του έρθει σε επαφή με την ήδη υγρή περιοχή μου και το δάχτυλο του πιέσει την πρησμένη κλειτορίδα μου.. φωνάζω.. φωνάζω δυνατά.

"Θα σε γαμήσω με την γλώσσα μου και με τα δάχτυλα μου ναι μωρό μου?" 

Μέσα στην ζάλη μου, μέσα στην ηδονή μου, μέσα στον πυρετό μου, του απαντώ ένα ξεψυχισμένο ναι. Δεν με νοιάζει αν με άκουσε, έτσι και αλλιώς πριν του έδωσα την άδεια να μου κάνει τα πάντα, να μου κάνει ότι θέλει, ο Στέλιος μου, για πάντα. 

Γιατί για πάντα θέλω να με αγαπάει. 

Γιατί για πάντα θέλω να με φιλάει. 

Γιατί για πάντα θέλω να με πηδάει. 

Εγώ και ο Στέλιος μου. 

Ο Στέλιος μου και εγώ. 

Ένα.

Για πάντα, ένα. 

Για πάντα.

αγαπώ τα σχόλια σας..

γελάω με την καρδιά μου.. 

ειδικά με αυτά των CraNDoR και endgame98

κορίτσια το κεφάλαιο σας ανήκει

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake