Όλγα

"Δεν θα πας"

"Θα πάω"

"Δεν θα πας"

"Θα πάω"

"Δεν θα πας"

"Θα πάω"

"Δεν θα πας"

"Θα πάω"

"Είπα δεν θα πας" επιμένω και αρπάζω την τσάντα μου από το κρεβάτι δίπλα μου. Την ανοίγω, βγάζω το πακέτο με τα τσιγάρα και ανάβω απευθείας ένα. Είχε δεν είχε με σύγχισε πάλι. 

"Τι κάνεις γαμώ?" ο Στέλιος με το που ακούσει το χαρακτηριστικό κλικ του αναπτήρα γυρνάει απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου και με κοιτάει με το πιο θανατηφόρο βλέμμα που διαθέτει. "Είναι η μάνα μου μέσα γαμώ, θες να μπει και να σε δει με το τσιγάρο στο χέρι?" με ρωτάει και μου αρπάζει με βία τον λευκό μακρύ κύλινδρο από το χέρι μου. 

Μα τι κάνει?

Ούτε καν δεύτερη τζούρα δεν πρόλαβα να τραβήξω. 

Βλάκας!

"Και στο είπα πεντακόσιες φορές" ο Στέλιος συνεχίζει να μιλάει και αφαιρεί το μαύρο μακό από πάνω του. "Ότι έγινε την Δευτέρα έγινε, καπνίσαμε, μαστουρώσαμε, το ευχαριστηθήκαμε αλλά από εδώ και πέρα το τσιγάρο για εσένα κομμένο, δεν γουστάρω να καπνίζεις, πώς το λένε?"

Μα φυσικά! Έτσι πάει! Ο Στέλιος να καπνίζει, εγώ όχι. Ο Στέλιος να μαστουρώνει, εγώ όχι. Ο Στέλιος να πίνει, εγώ όχι. Ούτε μια εβδομάδα δεν κλείσαμε μαζί και έχουμε μαλώσει ήδη 15 φορές. Δεν θέλει λέει να ανεβάζω προκλητικές φωτογραφίες στο ινσταγκραμ, δεν θέλει λέει να βγαίνω με τον Δημήτρη για καφέ, δεν θέλει λέει να φοράω τόσο κοντές φούστες. 

"Και εγώ δεν θέλω να πας στο στριπτιτζάδικο αλλά θα πας!" εξακολουθώ να του παραπονιέμαι και χτυπάω νευρικά το πόδι μου στο πάτωμα. Θέλω να κλάψω από τα νεύρα μου, θέλω να πέσω πάνω του να τον χτυπάω σαν να μην υπάρχει αύριο, θέλω να τον κλειδώσω μέσα στο δωμάτιο και να μην τον αφήσω να βγει. Ποτέ. Τον θέλω εδώ, τον θέλω δικό μου, τον θέλω μόνο για μένα, γιατί μου το κάνει τόσο δύσκολο? 

"Για τελευταία φορά" ο Στέλιος παίρνει μια βαθιά ανάσα και ξεκινάει να κουμπώνει το γκρι σκούρο υφασμάτινο πουκάμισο που του έκανα δώρο για την γιορτή του σήμερα. Burberry 489 ευρώ και θα το χαρεί η κάθε τριτοδεύτερη χορεύτρια. 

Έλεος!

"Είχα κανονίσει να βγω σήμερα με τα παιδιά πολύ πριν εμείς οι δύο τα φτιάξουμε, είχα κλείσει τραπέζι στο συγκεκριμένο κλαμπ, είχα οργανώσει τα πάντα και μετά προέκυψε το μεταξύ μας. Μην κάνεις σαν ζηλιάρα γκόμενα και συμφιλιώσου με την ιδέα. Έτσι και αλλιώς ρε μωρό μου στο έχω πει, δεν πρόκειται να πάω με άλλη, παρόλο που δεν μου κάθεσαι, παρόλο που η πούτσα μου πονάει χωρίς σεξ, εγώ σου είμαι πιστός, και θα σου είμαι πιστός γιατί μόνο εσένα θέλω, εντάξει?" 

Στην ερώτηση του σηκώνω το βλέμμα μου πάνω του. 

Αν είναι εντάξει?

Πατάω όρθια στα δυο πόδια μου. 

Φυσικά και δεν είναι εντάξει. 

Τι νομίζει ότι αυτός θα περάσει όλο το βράδυ με τρεις τέσσερις εκδιδόμενες να τις κοιτάει και να του τρέχουν τα σάλια και θα είναι εντάξει?

"Για αυτό το κάνεις έτσι?" τον ρωτάω με την πικρία έκδηλη στην φωνή μου και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Επειδή δεν το κάνουμε, επειδή έβαλα ως όρο στην σχέση μας να μην πηδηχτούμε μέχρι νεοτέρας για να δούμε αν μπορούμε να λειτουργήσουμε και χωρίς σεξ, επειδή εσύ δεν κρατιέσαι μακριά από το άθλημα ούτε για μια εβδομάδα, με πιέζεις, με πιέζεις με αυτόν τον τρόπο, αποφασίζεις να πας σε ένα τέτοιο άθλιο μέρος και μου το λες κιόλας, σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο"

Ολοκληρώνω τις σκέψεις μου και ξεκινάω να περπατάω εκνευρισμένη πάνω κάτω στο δωμάτιο του. Πονοκέφαλο, αυτός ο άνδρας μου προκαλεί πονοκέφαλο. Και εγώ που νόμιζα ότι αν κάναμε σχέση θα σταματούσε να χτυπάει η καρδιά μου σαν τρελή από την αγωνία μήπως και πάει με άλλες, αλλά όχι, ο Στέλιος με διέψευσε. Έξι μέρες, έξι ολόκληρες μέρες είμαστε μαζί και ανησυχώ πιο πολύ από πριν. Τι και αν μου λέει ότι δεν θα πάει με άλλη? Εγώ φοβάμαι και φοβάμαι πολύ.

"Εντάξει τελείωσες με την γκρίνια?" με ρωτάει το αγόρι μου χαλαρά και βάζει κολόνια.

Ξεκινάω να βήχω. 

Τι και αν αγαπώ το άρωμα του?

Αυτός άδειασε το μισό μπουκάλι. 

Αλλά φυσικά! 

Οι στριπτιτζούδες το θέλουν αρωματισμένο. 

Μην με ρωτήσετε ποιο.. 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Θα έρθω μαζί σου" του ανακοινώνω και σταματάω τον βηματισμό μου. 

Ναι θα πάω μαζί του, θα τον προσέχω, θα τον αναγκάζω να κοιτάει όλο το βράδυ εμένα, και στην τελική, αν καταλάβω ότι χάνω τον έλεγχο, ρίχνω και μια λιποθυμία και φεύγουμε κιόλας. Απλό, εύκολο, δοκιμασμένο. Έτσι γλιτώνω και τα απροειδοποίητα διαγωνίσματα στο σχολείο γιατί στα προειδοποιημένα πάω πανέτοιμη, γεμάτη σκονάκια. 

"Τι θα κάνεις?" ο Στέλιος ξεκινάει να γελάει δυνατά σε σημείο που τραντάζεται ολόκληρος. 

Νομίζει ότι τον κοροϊδεύω?

Ειλικρινά τώρα?

"Ή θα έρθω μαζί σου, ή δεν θα πας καν, ένα από τα δύο, διάλεξε και πάρε" του δίνω να καταλάβει ότι δεν έχει άλλη επιλογή, ειδικά μια συγκεκριμένη, να πάει μόνος του δηλαδή, και προσπαθώ να διασταυρώσω τα βλέμματα μας. 

Κοίτα με.. που να σε πάρει ο διάολος!

Σε αγαπώ.. που να σε πάρει ο διάολος!

"Τώρα αλήθεια το εννοείς?" με ρωτάει το αγόρι μου για επιβεβαίωση και -επιτέλους- καρφώνει το απορημένο βλέμμα του στο σοβαρό δικό μου. "Θες να έρθεις μαζί μου?"

Του χαμογελάω λοξά. 

"Ναι θέλω να έρθω μαζί σου"

"Στο κλαμπ?"

"Στο κλαμπ"

"Με τους φίλους μου?"

"Με τους φίλους σου"

"Με τον αδερφό μου?"

"Με τον αδερφό σου"

"Με τις χορεύτριες?"

"Με τις-" 

Κόβω απότομα την πρόταση μου στην μέση. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και.. 

"Με τις χορεύτριες" συμπληρώνω την προηγούμενη πρόταση μου. 

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή στο στήθος μου. 

Νιώθω τα πόδια μου να τρέμουν.

Ο μπαμπάς γνωρίζει ότι θα περάσω μερικές ώρες στο σπίτι της Ζωής σήμερα, έχει κάνει την έρευνα του και είναι σίγουρος ότι ο Στέλιος θα λείπει, τον διαβεβαίωσε ο θείος Άρης. Είπε ότι θα με πάρει κάποια στιγμή τηλέφωνο να με ελέγξει και για δικό μου καλό θέλει να καταλάβει ότι θα είμαι μόνο με την Ζωή. Τι θα κάνω αν πάω στο κλαμπ και με πάρει ο πατέρας μου γαμώτο τι?

Δύσκολη η εφηβεία. 

Δύσκολη πολύ.

"Δεν υπάρχει περίπτωση να έρθεις μαζί μου στο κλαμπ Όλγα ξεκόλλα" ο Στέλιος ακούγεται αυστηρός, ο Στέλιος φαίνεται απόλυτος.

Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό..

"Και θα με αφήσεις μόνη μου εδώ?" τον ρωτάω και κατεβάζω το κεφάλι μου στο πάτωμα. 

Κλαψιάρα mood on. 

"Θα είσαι με την Ζωή" 

"Η Ζωή θα είναι με τον Στέφανο, εγώ γιατί να μην είμαι μαζί σου?" 

"Γιατί εγώ θα πάω στο κλαμπ" 

"Μπορώ και εγώ να έρθω στο κλαμπ"

"Δεν μπορείς να έρθεις στο κλαμπ"

"Μπορώ"

"Δεν μπορείς"

"Μπορώ"

"Δεν μπορείς"

"Μπορώ"

"Δεν μπορείς"

Σηκώνω απότομα το πρόσωπο μου στο δικό του. 

Τα δάκρυα τρέχουν ποτάμι από τα βλέφαρα μου. 

Το έχω εύκολο το κλάμα.. κόρη του Γιώργου είμαι άλλωστε.

"Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ" ο Στέλιος με το που καταλαβαίνει ότι κλαίω, βρίζει, κάνει ένα τεράστιο βήμα και με κλείνει αμέσως στην αγκαλιά του. "Μην κλαις μωρό μου μην κλαις μικρή μου μην κλαις" επαναλαμβάνει ξανά και ξανά και με σφίγγει στην πιο ζεστή αγκαλιά του κόσμου όλου. 

Θέλω να μείνω για πάντα εδώ. 

Μπορώ?

"Θα με πάρεις μαζί σου?" τον ρωτάω ρουφώντας την μύτη μου και τυλίγω τα χέρια μου γύρω από την μέση του. Αν πει όχι θα πάρω τηλέφωνο για βόμβα στο στριπτιτζάδικο.

Το αγόρι μου φυσάει και ξεφυσάει βαριά. Δεν μιλάει, όχι, στο δωμάτιο ακούγεται μόνο το κλάμα μου. Και κατά διαστήματα ο ήχος από τα ρουφηχτά φιλιά που αφήνει ο Στέλιος μου στο μέτωπο μου. Το πιο πιθανό είναι να σκέφτεται, να ζυγίζει τις καταστάσεις, άραγε θα υποκύψει ή όχι?

"Σε δέκα λεπτά να είσαι έτοιμη" μου ψιθυρίζει ο έρωτας μου στο αυτί μου και αμέσως ένα διάπλατο χαμόγελο χαράζεται στο πρόσωπο μου. 

Ναι θα πάω μαζί του.

Όχι δεν θα τον αφήσω να κοιτάει άλλες. 

"Σε ευχαριστώ σε ευχαριστώ σε ευχαριστώ" του λέω και τον φιλάω ρουφηχτά και παρατεταμένα στα σαρκώδη χείλη του. "Είσαι τέλειος είσαι τέλειος είσαι τέλειος" βέβαια και πονοκέφαλος είναι, τρομερός πονοκέφαλος αλλά δεν του το λέω, όχι σήμερα, όχι σήμερα που είναι η γιορτή του, όχι σήμερα που θα με πάρει μαζί του, όχι σήμερα που θέλω να τον έχω υπό την επίβλεψη μου. 

"Απλά βάλε κανένα τζιν και καμιά φαρδιά μπλούζα να χαρείς" με διατάζει το αγόρι μου με αυστηρή φωνή και μου δίνει ένα χαστούκι στα οπίσθια. 

Με ανάβει.

Αυτός ο άνδρας με ανάβει πολύ.

"Ναι φυσικά" του απαντώ και του χαμογελάω ευτυχισμένα. Σιγά μην βάλω και μπούργκα, που θα είναι όλες οι χορεύτριες ημίγυμνες και εγώ σαν να βγήκα μόλις από μοναστήρι. "Πάω στην ντουλάπα της Ζωής να διαλέξω κάτι σεμνό και όμορφο μωρό μου ναι?" 

Τον φιλάω πεταχτά στα χείλη και απομακρύνομαι από κοντά του. Ο γλυκός μου όμως έχει άλλη γνώμη, με πιάνει από το μπράτσο και με γυρνάει απότομα ξανά προς το μέρος του. 

"Δώσε μου ένα κανονικό ρουφηχτό φιλί πρώτα και μετά φεύγεις από κοντά μου μικρή μου ναι?" 

Καρφώνω έντονα τα γαλάζια μάτια μου στα μαύρα δικά του. 

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. 

Κολλάω το σώμα μου πάνω στο δικό του. 

Λατρεύω να με λέει μικρή του.

Λατρεύω πολύ.

Λατρεύω Στέλιο γενικά.

Λατρεύω Στέλιο πολύ.

Στέλιος

Δεν είναι καλή ιδέα, όχι σε καμία περίπτωση το να πάρω την Όλγα μαζί μου σήμερα στο στριπτιτζάδικο είναι από τις χειρότερες αποφάσεις που έχω πάρει στην ζωή μου. Αλλά γαμώ την πουτάνα μου γαμώ το δικό μου το κορίτσι δεν γουστάρω να κλαίει πως το λένε? Είμαι διατεθειμένος να κάνω τα πάντα για να είναι χαρούμενη, για να είναι χαρούμενη δίπλα μου. 

Άρα κωλόμπαρο θέλει? 

Κωλόμπαρο θα έχει. 

Τέλος

"Μόνο να μην τρέχεις με πάνω από 100 το ξέρεις ότι ζαλίζομαι" 

Ξαφνικά η πόρτα του συνοδηγού ανοίγει και δίπλα μου παίρνει θέση ο Βύρωνας. 

"Στα παπάρια μου να πάρεις δραμαμίνες" του απαντώ και του κάνω νόημα να πάει να κάτσει πίσω. 

"Το ξέρεις ότι δεν κάθομαι ποτέ στα πίσω καθίσματα, ζαλίζομαι και είμαι σίγουρος ότι βιάζεσαι πολύ να πάμε στο κλαμπ για να μας καθυστερήσει ένας πιθανός έμετος" 

Γουρλώνω τα μάτια μου στην λέξη έμετος. 

Τι εδώ θα βγάλει τα άντερα του? 

Μέσα στην μπέμπα μου?

"Πάρε μια σακούλα και πάνε κάτσε πίσω γαμώ" βρίζω μέσα από τα δόντια μου και σφίγγω τα δάχτυλα μου γύρω από το τιμόνι. 

Έχω και πόσες μέρες να γαμήσω. 

Πόσα να αντέξω ο Θεός? 

"Πού να την βρω την σακούλα?" ο Βύρωνας θέλει να τον πετάξω έξω από την μπέμπα μου, δεν εξηγείται αλλιώς. "Και στο δηλώνω ότι εγώ δεν κάθομαι πίσω" προσθέτει και στρώνει καλύτερα το μαύρο σακάκι πάνω του. 

Μαύρο υφασμάτινο παντελόνι, μαύρο σακάκι, γκρι μάλλινο ζιβάγκο και μαύρο παλτό. Τις ολοστρόγγυλες γυαλαμπούκες που φοράει δεν τις σχολιάζω καν, άραγε που νομίζει ότι θα πάμε και ντύθηκε έτσι? Στο sex in the city έκλεισα και όχι στο μέγαρο μουσικής. 

"Δίπλα μου θα κάτσει η γυναίκα μου, μάζεψε τον κώλο σου και πάνε κάτσε πίσω" του απαντώ με το πιο αυστηρό ύφος που διαθέτω και τον σπρώχνω να φύγει από την θέση του συνοδηγού. 

Πάντως αλήθεια του λέω. 

Δίπλα μου κάθεται η γυναίκα μου. 

Και ας μην μου κάθεται η γυναίκα μου. 

Τέλος

"Η ποια?" αναρωτιέται ο αδερφός μου και με κοιτάει με δυο γουρλωμένα μαύρα μάτια. 

Τώρα που τον παρατηρώ καλύτερα ομορφούλης είναι πάντως. Εντάξει έχει την βάση, του Άρη τα γονίδια κληρονομήσαμε άλλωστε, και αν κάνει και λίγο βάρη, βγάλει και αυτά τα γυαλιά μυωπίας, και ντυθεί σαν όλους τους υπόλοιπους φυσιολογικούς δεκαεφτάχρονους, μπορεί και να αποκτήσει το ένα δέκατο της γοητείας μου. Μπορεί πάντα. 

"Η Όλγα ρε μαλάκα ξεκόλλα και κάτσε πίσω άντε μου έπρηξες τα αρχίδια πια" και είναι ήδη πρησμένα από την αγαμία. Πόσο να αντέξουν ακόμη και αυτά τα καημένα? Πόσο?

Ο Βύρωνας με το που ακούσει την απάντηση μου, στενεύει τα μάτια του. Περνάει λίγη ώρα σιωπής στην μπέμπα μου με το μαλακισμένο να με κοιτάει περίεργα αλλά βαθιά μες στα μάτια. Κάποια στιγμή κάτι πάει να πει αλλά το μετανιώνει και κλείνει ξανά το στόμα του. 

Έτσι είναι ο Βύρωνας. 

Πάντα σκέφτεται δυο φορές πριν μιλήσει.. πάντα. 

"Και είχε πει ότι δεν θα βρέξει" λέει ο αδερφός μου και ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού για να πάει να κάτσει πίσω. 

Επιτέλους

Βλέπω την πόρτα του ασανσέρ να ανοίγει και το μωρό μου να βγαίνει έξω. 

Και ξανά επιτέλους.

Δέκα λεπτά της είπα, εξήντα έκανε. 

Ήθελα να ήξερα τι σκατά της πήρε τόση ώρα? 

"Ένα μπλουζάκι και ένα τζινάκι είπαμε να βάλεις γιατί άργησες?" την ρωτάω με το που κλείσει την πόρτα πίσω της. 

Το μωρό μου με κοιτάει παιχνιδιάρικα, τυλίγει τα χεράκια γύρω από τον λαιμό μου, πλησιάζει τα χειλάκια της στα δικά μου και.. ναι.. το πιο γλυκό.. το φιλί της είναι το πιο γλυκό του κόσμου.

Μόνο να φιλούσε και λίγο τον τεράστιο.. 

Έτσι.. λίγο.. για την καύλα.. 

"Δεν μπορούσα να αποφασίσω" με ενημερώνει και κουμπώνει το μακρύ μαύρο παλτό της μέχρι τον λαιμό. 

Κοιτάζω την θερμοκρασία της μπέμπας μου. 

24 βαθμούς έχει. 

Τι φάση? 

"Κρυώνει το μωρό μου?" την ρωτάω και ανάβω το καλοριφέρ στο 30. Γιατί όλα και όλα, το δικό μου το κορίτσι δεν θέλω να αρρωστήσει. Άμα τρέχει η γαλλική η μυτούλα της ή κρυώσει το ωραίο της λαιμουδάκι πώς θα μου παίρνει πίπα μετά ε? Πώς?

"Ναι άντε όμως έχει πάει 11 η ώρα και θα αργήσουμε" ο Βύρωνας από πίσω γκρινιάζει.

Βάζω πρώτη και ξεκινάω. 

"Δεν ήξερα ότι καίγεσαι τόσο να πάμε στο στριπτιτζάδικο" του απαντώ και τον κοιτάω μέσα από τον καθρέφτη. Τον παρατηρώ να πληκτρολογεί κάτι στο κινητό του και στην συνέχεια να τοποθετεί το iphone στο αυτί του. 

"Βασικά όσο νωρίτερα πάμε τόσο νωρίτερα θα φύγουμε" μου λέει και κοιτάει έξω από το παράθυρο. "Ναι.. έλα παππού.. ναι.. ναι.. τώρα πάμε.. ναι.."

Πατάω τέρμα το γκάζι. 

Μάλιστα.

Η ώρα έχει πάει 11 το βράδυ, έχω γιορτή εδώ και 23 ώρες και ο μόνος που δεν με πήρε τηλέφωνο να μου ευχηθεί ήταν ο παππούς Βύρωνας. Έστειλε απλά μια κάρτα που έγραφε χρόνια πολλά με την ευχή να ωριμάσεις όσο τον δυνατόν πιο γρήγορα. Δεν θα μιλήσω για δώρο όχι, δεν είναι κιόλας ότι δεν έχω λεφτά να πάρω ότι μου καυλώσει όμως η κίνηση είναι που μετράει. Μια κίνηση που ο παππούς δεν έκανε ποτέ. 

Αλλά φυσικά, δεν είμαι εγώ το αγαπημένο του εγγόνι. 

Κοιτάζω τον Βύρωνα μέσα από τον καθρέφτη. 

Άλλος είναι. 

"Είσαι καλά αγάπη μου?" με ρωτάει η Όλγα με γλυκιά φωνή. 

Της ρίχνω μια φευγαλέα ματιά και στρέφω την προσοχή μου ξανά στον δρόμο. 

Μόνο αυτή. 

Μόνο αυτή με νοιάζεται. 

Μόνο για αυτήν είμαι ο κόσμος όλος. 

Μόνο για την Όλγα μου είμαι τα πάντα. 

Μόνο

"Ναι μάτια μου" παίρνω το λεπτό ζεστό χεράκι της που τόση ώρα ξεκουράζεται στο πόδι μου και το φιλάω απαλά. Πάντως αλήθεια της λέω. Αυτά τα δύο μεγάλα γαλάζια μάτια είναι δικά μου, μου ανήκουν, κοιτούν μόνο εμένα και θα κοιτούν μόνο εμένα. 

"Πώς με είπες?" η Όλγα αναρωτιέται φωναχτά. 

Της φιλάω ξανά το χεράκι της. 

"Μάτια μου" 

Θα της το λέω μέχρι να βαρεθεί να το ακούει. 

"Πες το ξανά" 

Η Όλγα μου παρακαλάει. 

Η πούτσα μου παραπονιέται. 

Μέχρι και το νάζι της με ανάβει, μέχρι και αυτό το γαμημένο το νάζι της. 

"Μην τολμήσεις" ο Βύρωνας γρυλίζει από το πίσω κάθισμα. "Τουλάχιστον σεβαστείτε το γεγονός ότι δεν είστε μόνοι σας στο όχημα. Τι φταίω εγώ να ακούω τα σαλιαρίσματα σας?" 

Ναι και εγώ τι φταίω να ακούω την γκρίνια του? Αλλά όχι, εκεί ο Άρης επέμενε.. πάρτον μαζί σου βρε αγόρι μου να φλερτάρει λίγο, να πιει κανένα ποτό με εσένα, να συναναστραφεί με την παρέα σου, να ξεφύγει από τις κακές τις επιρροές. 

Ποιες κακές επιρροές μωρέ?

Το βιβλίο της βιολογίας?

Αναθεματισμένο είδωλο.

"Αν με πάρει τηλέφωνο ο πατέρας μου θα μπορέσεις να του μιλήσεις εσύ?" η Όλγα μου γυρνάει το ξανθό κεφαλάκι της προς τα πίσω. "Είπε ότι μπορεί να με πάρει για να με τσεκάρει, θα μπορέσεις να τον καθησυχάσεις?" 

Και έλεγα.. τι ξέχασα.. τι ξέχασα..

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ..

Τον Γιώργο ξέχασα..

Και ακόμη δεν βγήκε το χέρι μου από τον γύψο.. 

Και δεν βλέπω να βγαίνει κιόλας στο άμεσο μέλλον.. 

"Και εγώ τι θα κερδίσω?" την ρωτάει ο Βύρωνας. 

Τι κάνει ο μαλάκας?

Τι διαπραγματεύεται ακριβώς?

"Ρε Βύρωνα γαμώτο σου" το κορίτσι μου γκρινιάζει. "Μια χάρη σου ζητάω γιατί θέλεις αντάλλαγμα? Η φιλία μας δεν μετράει?" 

Και συγγνώμη..

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει. 

Νιώθω τα νεύρα μου να τσιτώνονται. 

ΤΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΘΕΛΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ

ΤΙ ΑΝΤΑΛΛΑΓΜΑ ΘΕΛΕΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ

ΤΟΝΙΖΩ ΤΟ ΜΟΥ

"Μην κάνεις όνειρα Όλγα" η φωνή του Βύρωνα ακούγεται ειρωνική. "Γενικά σε συμβουλεύω να μην πετάς στα σύννεφα.. προσγειώσου και λίγο" 

Τραβάω χειρόφρενο και μένω μαλάκας να κοιτάζω το μαύρο κενό μπροστά μου. 

Γιατί νιώθω ότι μιλάει με γρίφους το μαλακισμένο?

Γιατί νιώθω ότι άλλο της λέει και άλλο εννοεί?

Γιατί δεν νιώθω καλά με αυτήν την απάντηση?

Τι φταίει?

"Ναι ότι πεις πες τώρα θα με καλύψεις στον πατέρα μου?" το κορίτσι μου αδιαφορεί για την προηγούμενη απάντηση του Βύρωνα και επιμένει. Και καλά κάνει δηλαδή και τον πιέζει διότι δεν έχω καμία απολύτως όρεξη να πλακωθώ με τον Γιώργο. 

Έλεος και αυτός δηλαδή. 

Πώς κάνει έτσι στην τελική?

Μα να μην την αφήνει να βγαίνει μαζί μου?

Τι είμαι κανένας μαλάκας? 

Ρε εγώ το Ολγάκι μου θα το προσέχω σαν τα μάτια μου!

Και περισσότερο μην σας πω!

"Μου χρωστάς" της απαντάει ο Βύρωνας και ανοίγει πρώτος την πόρτα για να βγει έξω από την μπέμπα μου. 

Γυρνάω αμέσως το κεφάλι μου προς το Ολγάκι μου. 

Της χαμογελάω λοξά. 

Με κοιτάει δειλά. 

"Ελπίζω μόνο να μου κάτσεις αργότερα ναι μάτια μου?" την ρωτάω με γλυκιά φωνή και τοποθετώ μια ξανθιά τούφα πίσω από το αυτάκι της. Μόνο μάτια μου θα την αποκαλώ από εδώ και πέρα αφού της αρέσει τόσο γαμημένα πολύ. Εξάλλου άμα θέλει να είμαι ρομαντικός θα είμαι. Τα πάντα για την Όλγα μου, τα πάντα. 

Αμέσως το κορίτσι μου στενεύει απειλητικά πολύ τα πανέμορφα ματάκια της. "Όχι δεν σου κάθομαι ξεκόλλα" μου απαντάει και χτυπάει ελαφρά το χέρι μου που τόση ώρα χάιδευε το απαλό μαγουλάκι της. Την ακούω να βρίζει μέσα από τα δόντια της όσο ανοίγει την πόρτα του συνοδηγού και βγαίνει έξω από την μπέμπα μου. 

Μάλιστα.

Ούτε σήμερα θα μου κάτσει. 

Δεν μου αρέσει αυτή η σχέση. 

Καθόλου όμως.

"Ρε μαλάκα άργησες" 

Έξω από το κλαμπ βρίσκονται οι τρεις φίλοι μου από την σχολή. Ο Αντώνης φυσάει και ξεφυσάει κοιτώντας το ρολόι του, ο Μάριος τσεκάρει τον κώλο μιας τύπισσας που περνάει τυχαία από μπροστά του και ο Ανδρέας-

"Δεν το πιστεύω!!!" παραπονιέται και τρίβει το πρόσωπο του με μανία. "Εντάξει ο Βύρωνας είναι άνδρας. Την άλλη τι την έφερες μαζί σου ρε μαλάκα? Παντρευτήκατε και δεν το ξέρω?" 

Πνίγομαι με το σάλιο μου στην λέξη παντρευτήκατε. 

Α να χαθείς να χάνεσαι ρε αρχίδι. 

Πώς τα πετάς έτσι αυτά?

"Έχεις κάποιο πρόβλημα μαζί μου?" τον ρωτάει με σηκωμένο το καλοσχηματισμένο φρύδι της το κορίτσι μου και με μια απότομη κίνηση βγάζει το παλτό της, μου το δίνει και-

Γουρλώνω τα μάτια μου. 

Ανοίγω το στόμα μου. 

Ανεβάζω πίεση. 

Ανεβάζω πίεση στο δευτερόλεπτο. 

ΤΙ ΦΟΡΑΕΙ

ΤΙ ΦΟΡΑΕΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΦΟΡΑΕΙ

"ΣΟΥ ΕΙΠΑ Ή ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΝΑ ΝΤΥΘΕΙΣ ΣΕΜΝΑ?" την αρπάζω με δύναμη από το μπράτσο και πετάω το παλτό της πάνω στον Βύρωνα. "ΣΟΥ ΕΙΠΑ Ή ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΊΠΑ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΤΖΙΝ ΚΑΙ ΦΑΡΔΙΑ ΜΠΛΟΥΖΑ? ΤΙ ΜΟΥ ΉΡΘΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΦΟΥΣΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΣΟΥΤΙΕΝ ΓΑΜΩ?" 

Φούστα, μου φοράει μια λευκή κολλητή υφασμάτινη φούστα που τελειώνει λίγο κάτω από τον αγάμητο κώλο της και από πάνω μου έβαλε ένα μικροσκοπικό λευκό σουτιέν με λίγη δαντέλα στο τελείωμα. Αυτό ήταν. Θα πάθω εγκεφαλικό. Το νιώθω να έρχεται. Θα πεθάνω. Θα με πεθάνει. Αυτή η γυναίκα θα είναι το τέλος μου. Σίγουρα. 

"Εντάξει και εγώ θα της έταζα σχέση αν ήταν να πηδάω αυτό το μουνάκι σε καθημερινή βάση" ο Μάριος έχει γουρλώσει τα μάτια του και μπανίζει το μωρό μου από πάνω μέχρι κάτω. "Όχι όχι σε καταλαβαίνω.. σε καταλαβαίνω απόλυτα ρε μαλάκα" 

Σφίγγω δόντια. 

Σπρώχνω την Όλγα πίσω μου. 

Κάνω ένα βήμα προς τον μαλάκα και..

Θα του ρίξω μπουνιά. 

Θα του ρίξω μπουνιά να του κλείσω το μάτι να μην μπορεί να κοιτάζει το κορίτσι μου. 

"Για μισό.." η Όλγα μπαίνει ανάμεσα μας και με παραμερίζει στην άκρη. "Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα δεν θα σου καθόμουνα.. εγώ μόνο με τον Στέλιο μου πηδιέμαι.. μόνο μαζί του.. για αυτό βούλωσε το και-"

Τοποθετώ το χέρι μου στο στόμα της για να της το κλείσω και πιέζω την πλάτη της να κολλήσει πάνω στο στήθος μου. "Πρώτον μην βρίζεις, δεύτερον μην δίνεις αναφορά για το τι δεν κάνουμε και τρίτον βάλε το γαμημένο το παλτό σου και μην το βγάλεις για όλο το υπόλοιπο βράδυ" της ψιθυρίζω με νεύρο, με πολύ νεύρο, στο αυτάκι της. 

"Τουλάχιστον ας έφερνες μαζί σου και την Ζωή αφού ήρθατε οικογενειακώς" ο Αντώνης θέλει να πεθάνει, δεν εξηγείται αλλιώς. Χίλιες φορές του το έχω πει. Την Ζωή δεν θα την κοιτάει καν. Δεν θα της μιλάει καν. Δεν θα την αγγίζει καν. Έχει και γκόμενο. Βέβαια ο φλώρος της μόνο γκόμενος δεν είναι αλλά.. έχει αυτόν που έχει τέλος πάντων. Καθόλου δεν πτοείται?

"Θα σε συμβούλευα να αφήσεις την αδερφή μου ήσυχη" ο Βύρωνας πετάγεται σαν την τσουτσού και καρφώνει με ένα θανατηφόρο βλέμμα τον κολλητό μου. "Δεν γνωρίζω το ποιόν σου αλλά αν κρίνω από τις παρέες σου δεν είναι και το καλύτερο οπότε μακριά από την αδερφή μου ναι?" 

Ναι τώρα με αυτό που είπε τον τρόμαξε. 

Να ο Αντώνης τρέμει. 

Σημειώστε την ειρωνεία. 

Μα αυτό το παιδί.. έτσι νομίζει ότι απειλούμε τον κόσμο?

Τίποτα δεν έχει μάθει από εμένα.. τίποτα.

Αλλά για μισό..

Ποιες παρέες με κακό ποιόν εννοεί?

Εμένα?

"Ναι πάμε όμως γιατί θα χάσουμε την κράτηση" ο Ανδρέας κάνει νόημα στους άλλους να μπουν μέσα. Η Όλγα μου χαμογελάει παιχνιδιάρικα, μου πετάει το παλτό της και ξεκινάει να περπατάει κουνώντας προκλητικά την κωλάρα της. 

Μου σηκώθηκε.

Μου σηκώθηκε πάλι. 

"Δεν μου λες είναι στενή?" 

Η ερώτηση του Ανδρέα με κάνει να παγώσω στην θέση μου. 

"Ποια?" απορώ και τον κοιτάω λες και έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι. 

Αν αναφέρεται στα μάτια μου..

"Τι ποια ρε μαλάκα? Η Όλγα είναι στενή? Γιατί καιρό έχουμε να μοιραστούμε γκόμενα. Και δεν σου κρύβω ότι με το που έβγαλε το παλτό της κόντεψα να χύσω. Το ψήνεις να την πηδήξουμε μετά μαζί στο σπίτι μου?" 

Εμ..

Δηλαδή..

Η ανάσα μου βαθαίνει. 

Το αίμα μου βράζει. 

Τα πόδια μου τρέμουν. 

Μαζί τους τρέμουν και τα χέρια μου. 

"ΤΙ ΕΙΠΕΣ ΡΕ ΑΡΧΙΔΙ" τον πιάνω από τον λαιμό και τον κολλάω στην πάνω σε έναν τοίχο. Τα μάτια μου πετούν φωτιές, τα δόντια μου τρίζουν. Θα τον σκοτώσω, θα τον σκοτώσω και θα πάω φυλακή. Στα παπάρια μου. "ΕΓΩ ΤΗΝ ΌΛΓΑ ΔΕΝ ΤΗΝ ΜΟΙΡΑΖΟΜΑΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΓΚΕ ΓΚΕ?"

Εδώ ολόκληρη σχέση της έταξα για να την κρατήσω για την πάρτη μου και τώρα έρχεται ο Ανδρέας να μου προτείνει τι? Παρτούζα? Χα Χα Χα. Όταν μου κάτσει, σύντομα ελπίζω, θα την γαμήσω εγώ και μόνο εγώ. Γενικά, από εδώ και στο εξής σε εμένα θα κάθεται. Μόνο. Μόνο μαζί μου θα πηδιέται. Μόνο. 

"Οκ χαλάρωσε" μου λέει και προσπαθεί να διώξει τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του. "Δεν ήξερα ότι την γουστάρεις τόσο πολύ. Τσίλαρε. Δικιά σου είναι δεν στην παίρνω" 

Αμέσως νιώθω ένα κύμα ανακούφισης να διατρέχει όλο μου το κορμί. 

Απελευθερώνω τον λαιμό του από τα χέρια μου. 

Ξεκολλάω το σώμα μου από το δικό του. 

Είναι δική μου. 

Η Όλγα είναι δική μου και μόνο δική μου. 

Κανείς άλλος. 

Κανείς άλλος δεν θα την αγγίξει. 

Ποτέ. 

Γιατί αν το κάνει?

Χαμογελάω λοξά και στρέφω το πρόσωπο μου στο κορίτσι μου που εκείνη την στιγμή ανεβάζει την γαμημένη την φούστα της ακόμη πιο ψηλά αναδεικνύοντας όσο περισσότερο γυμνό πόδι μπορεί. Την αγάμητη την πούτσα μου μέσα..

Θα τον σκοτώσω. 

Και αυτόν και αυτήν μαζί. 

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. 

Όλγα

Τρεις ώρες. 

Τρεις ώρες έχουν περάσει. 

Τρεις ώρες έχουν περάσει εδώ μέσα. 

Τρεις ώρες έχουν περάσει εδώ μέσα και δεν αντέχω άλλο. 

Θέλω να φύγουμε. 

Θέλω να τον πάρω και να φύγουμε.

"Στέλιο.." του ψιθυρίζω και κολλάω το σώμα μου πάνω στο δικό του. "Στέλιο πάμε να φύγουμε?" τον ρωτάω για χιλιοστή φορά την τελευταία ώρα. Γιατί από την στιγμή που ήρθε η ημίγυμνη χορεύτρια και ρώτησε ποιος είναι ο εορτάζων.. 

Βουρκώνω.

Βουρκώνω επικίνδυνα πολύ. 

Το τσόλι χορεύει σε έναν στύλο μπροστά μας και καρφώνει τον Στέλιο με το βλέμμα της. Και όλο πιο κοντά του πάει.. και όλο τον αγγίζει.. και όλο της χτυπάω το χέρι να μην τον ακουμπάει.. και όλο και βουρκώνω.. και όλο ο Στέλιος την κοιτάει και ξερογλείφεται.. και όλο χαϊδεύειτον καβάλο του.. και όλο θέλω να κλάψω.. 

Έχει εμένα δίπλα του. 

Έχει εμένα δίπλα του και μπανίζει το ξέκωλλο?

"Στέλιο πάμε να φύγουμε.." 

Κάνω ακόμη μια προσπάθεια και τον αγκαλιάζω δειλά δειλά. 

"Τι από τώρα?" με ρωτάει και δεν με κοιτάει καν. 

Τα μάτια του είναι καρφωμένα στα βυζιά της χορεύτριας. 

Κατεβάζω το βλέμμα μου στα ανύπαρκτα δικά μου. 

Θέλω να κλάψω. 

"Είσαι πιο καύλα από αυτήν να ξέρεις" μου ψιθυρίζει ο Ανδρέας από τα αριστερά μου. 

Όλο το βράδυ.. όλο το βράδυ μου πετάει πρόστυχα υπονοούμενα και ο Στέλιος δεν δίνει καν σημασία.. ναι έχει πιει.. ναι είναι μεθυσμένος.. αλλά όταν του ψιθύρισα ότι ο Ανδρέας μου έπιασε το μπούτι ξέρετε τι γύρισε να μου πει? 

Να μην το έβγαζα σε κοινή θέα. 

Ο μπετόβλακας. 

Που τον αγαπάω κιόλας. 

"Στέλιο θέλω να φύγουμε" 

Η φωνή μου αυτήν την φορά βγαίνει πιο αυστηρή, πιο απόλυτη. 

"Κάτσε ρε μωρό μου.. που να πάμε?" με ρωτάει και κάνει νόημα στην δεύτερη χορεύτρια να ξεκινήσει να.. χορεύει πάνω στην αγκαλιά του Βύρωνα. 

Πάντως εγώ χορεύω καλύτερα από αυτές. 

Αλλά που να το ξέρει ο μπετόβλακας μου?

Έχει έρθει ποτέ σε παράσταση μου?

Όχι φυσικά!

"Να πάμε με το αμάξι στον Λυκαβηττό" του λέω και προσπαθώ να τον κάνω να με κοιτάξει. 

Μάταια όμως.. διότι το βλέμμα του είναι καρφωμένο στην κοπέλα που κάνει λαπ ντανς στον Βύρωνα, ο οποίος φανερά ξενερωμένος βγάζει το σακάκι του και το περνάει πάνω από τους ώμους της. 

"Θα κρυώσεις.. τόση ώρα χορεύεις πάνω στον στύλο.. έχεις ιδρώσει.. θέλεις να πάθεις καμία πνευμονία?" την ρωτάει με ξεκάθαρη την ανησυχία στην φωνή του. 

Η κοπέλα γουρλώνει τα μάτια της.

Ο Μάριος ξεκινάει να γελάει.

Ο Ανδρέας μου πιάνει ξανά το μπούτι. 

Αυτό ήταν. 

"Στέλιο πάμε να φύγουμε τώρα" του λέω και διώχνω το βρωμόχερο του Ανδρέα από πάνω μου. 

"Και να πάμε Λυκαβηττό?" με ρωτάει το αγοράκι μου και πίνει μονορούφι το δέκατο τρίτο ποτό του. 

"Ναι να πάμε Λυκαβηττό"

Οπουδήποτε μακριά από εδώ. 

"Θα μου κάτσεις δηλαδή?" τα μάτια του γυαλίζουν κάτω από το ημίφως καθώς η πρώτη χορεύτρια κάνει ένα βαθύ κάθισμα και μας δείχνει και τον υπέροχο κώλο της εκτός από το στήθος της. Τον ακούω που σφυρίζει και ταυτόχρονα πιέζει το χέρι του στον καβάλο του. 

Ε όχι.. όχι δεν σου κάθομαι. 

Όχι μέχρι να καταλάβω ότι με θες πραγματικά. 

"Στέλιο κοίταξε με" 

Πλέον είμαι εκνευρισμένη. 

Έχει εμένα δίπλα του και μπανίζει άλλες γκόμενες?

"Σε λίγο μωρό μου" μου απαντάει και ανακάθεται στην θέση του. 

Είμαι σίγουρη. 

Ο φουσκωμένος καβάλος του τον ενοχλεί. 

"Στέλιο είπα κοίταξε με" 

Επιμένω.

Επιμένω γιατί τον αγαπάω. 

"Σε λίγο μάτια μου" μου λέει και στα τυφλά με αγκαλιάζει και μου δίνει ένα φιλί στο κεφάλι. Μην χαίρεστε όμως.. τα μάτια του ακόμη δεν τα πήρε από τον κώλο της χορεύτριας. 

Ηλίθιε μπετόβλακα. 

"Στέλιο είμαι ερωτευμένη μαζί σου είπα κοίταξε με"

Αν δεν λυγίσει με αυτό..

"Ναι μωρό μου το ξέρω.. δώσε μου μισό λεπτό" ο Στέλιος τοποθετεί τα χέρια του στο πρόσωπο του και σκουπίζει τον ελάχιστο ιδρώτα από το μέτωπο του. 

Ότι τι? 

Άναψε με το θέαμα?

Αυτό θέλει να μου πει?

"Στέλιο είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί σου που αυτήν την στιγμή πονάω δεν το αντιλαμβάνεσαι?" 

Είναι η τελευταία μου προσπάθεια. 

Αν δεν με κοιτάξει θα σηκωθώ να φύγω. 

Και θα τον χωρίσω κιόλας. 

"Πονάς?" αναρωτιέται και γυρνάει το κεφάλι του απότομα προς το μέρος μου. 

Επιτέλους!

Επιτέλους μου έδωσε λίγη σημασία!

"Ναι πονάω γιατί είμαι τόσο μα τόσο ερωτευμένη μαζί σου και εσύ όλο το βράδυ αδιαφορείς για εμένα και-"

Την πρόταση μου διακόπτουν τα χείλη του πάνω στα δικά μου. Ο Στέλιος περνάει τα χέρια του μέσα από τα μαλλιά μου και πιέζει το πρόσωπο μου πάνω στο δικό του. Διεκδικεί το φιλί μου με τόσο πάθος.. με τόσο πόθο.. που.. ναι.. αυτό ήθελα.. όλο το βράδυ αυτό αποζητούσα.. λίγο Στέλιο.. λίγο Στέλιο μου..

"Θέλω να μου κάτσεις" μου ψιθυρίζει ανάμεσα στο φιλί του και με μια απότομη κίνηση με βάζει να κάτσω πάνω του. "Θέλω να μπω μέσα σου" προσθέτει και χώνει το χέρι του κάτω από την φούστα μου. 

Ποτέ 

Αν δεν φτιάξει η συμπεριφορά του.. ποτέ. 

"Πάμε να φύγουμε.." του παραπονιέμαι και κλείνω τα μάτια μου σε ένδειξη ηδονής. 

Το φιλί του στο δέρμα του λαιμού μου..

Το άγγιγμα του στο δέρμα του γλουτού μου..

Θα τελειώσω.. 

Θα τελειώσω εδώ και τώρα.. 

Θα τελειώσω εδώ μέσα..

"Που να πάμε μάτια μου?" με ρωτάει και χαμηλώνει το πρόσωπο του στο δέρμα ανάμεσα στα στήθη μου. Με το ελεύθερο χέρι του αγκαλιάζει το ένα μου στήθος ενώ το άλλο συνεχίζει να χουφτώνει το μπούτι μου. 

Είναι μεθυσμένος. 

Τον δικαιολογώ. 

"Όπου θέλεις αλλά όχι εδώ.. όχι εδώ μέσα σε παρακαλώ" του ψιθυρίζω όλο παράπονο και αγκαλιάζω το πανέμορφο πρόσωπο του. 

Θεέ μου.. 

Πόσο τον αγαπάω αυτόν τον άνδρα.. 

Πόσο..

"Εμείς την κάνουμε" Ξαφνικά ο Στέλιος μου σηκώνεται όρθιος με εμένα στην αγκαλιά του. "Βύρωνα πλήρωσε και γύρνα με ταξί" λέει στον αδερφό του και βγάζει την κάρτα από το πορτοφόλι του και του την δίνει. "Αντώνη τα κλειδιά" ο Στέλιος με βάζει να σταθώ στα πόδια μου και τείνει το χέρι του στον κολλητό του. 

Ποια κλειδιά?

Που θα πάμε?

"Και εγώ που θα κοιμηθώ ρε μαλάκα?" γκρινιάζει ο φίλος του και του δίνει απρόθυμα ένα μικρό μπρελόκ με δυο κλειδιά. 

Σπίτι του?

Θα πάμε σπίτι του Αντώνη?

Να κάνουμε τι?

"Στα παπάρια μου" του απαντάει ο Στέλιος και με κολλάει πάνω στο σώμα του. Το χέρι του γλιστράει στον κώλο μου και με χουφτώνει δυνατά. "Θα πάμε σπίτι του Αντώνη και θα πηδηχτούμε μωρό μου ναι?" με ρωτάει σχεδόν ζαλισμένος από το αλκοόλ.

Χαμογελάω λοξά. 

Αποκλείεται. 

"Ναι πάμε" του απαντώ κοφτά και μαζεύω τα πράγματα μου από τον καναπέ.

Οπουδήποτε αλλού μακριά από εδώ. 

Οπουδήποτε. 

Εξάλλου τόσο μεθυσμένος που είναι θα κοιμηθεί στο δευτερόλεπτο. 

Ότι στοίχημα.

"Καλό γαμήσι" μας εύχεται ο Ανδρέας καθώς απομακρυνόμαστε από το πριβέ δωμάτιο. 

Ρολλάρω τα μάτια μου. 

Δεκαοχτάχρονοι κάφροι. 

Αυτό είναι. 

Αλλά θα τους στρώσω εγώ. 

Ή μάλλον όχι. 

Θα τον στρώσω εγώ. 

Τον Στέλιο μου.

Θα τον μετατρέψω στον πιο ρομαντικό άνδρα που έχει υπάρξει στην γη. 

Ο ρομαντισμός θα γίνει το δεύτερο του όνομα. 

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. 

αφιερωμένο το κεφάλαιο στην marakimak και στην maraniki.. είστε θεές.. μην το ξεχάσετε ποτέ!!!

~AngryCupcake