Στέλιος

"Κάνε τον κώλο σου πιο κει γαμώ" ο πατέρας μου κουνιέται νευρικά στην θέση του και με πιέζει να κάνω πιο πέρα. 

"Αν πάω και άλλο πιο δεξιά η Ζωή θα βγει έξω από το αμάξι" γρυλίζω θυμωμένος και κρατάω αντίσταση. Όχι τίποτα άλλο, η χαζοβιόλα είναι η μοναδική μου αδερφή, την αγαπώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Δεν γουστάρω να την κολλήσω στην πίσω πόρτα της μπέμπας μου. 

"Και όχι μόνο με διακόπτετε από το διάβασμα μου Σάββατο βράδυ, το κάνετε και για έναν μηδαμινής αξίας λόγο. Έχετε καταλάβει ότι την Δευτέρα γράφω διαγώνισμα στην Χημεία?" 

Κοιτάω τον Βύρωνα που κάθεται στην θέση του συνοδηγού όσο πιο δολοφονικά μπορώ. Από την στιγμή που μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε τον δρόμο της επιστροφής από το νοσοκομείο δεν σταμάτησε να γκρινιάζει καθόλου το μαλακισμένο. 

Ε δίνει Πανελλήνιες σε λίγους μήνες. 

Στην πούτσα μας.

"Μηδαμινής αξίας το γεγονός ότι ο πατέρας σου έτρεχε στα επείγοντα του νοσοκομείου σαββατιάτικα?" του επιτίθεται ο Άρης από δίπλα μου. "Κάνε παιδιά να δεις καλό σου λέει μετά"

Αμέσως η Άννα πατάει τέρμα το γκάζι. 

Νιώθω μια ζαλάδα..

Νιώθω έναν τρόμο..

"ΠΙΟ ΣΙΓΑ ΡΕ ΜΆΝΑ" της φωνάζω από το πίσω κάθισμα. "JAGUAR ΟΔΗΓΑΣ ΌΧΙ ΤΟ ΚΑΤΣΑΡΙΔΑΚΙ ΣΟΥ ΓΑΜΩ" 

Το νιώθω.. θα μου την διαλύσει την μπέμπα.. η αμαξάρα μου θα αφήσει την τελευταία της πνοή σήμερα.. σήμερα που η μάνα μου απαίτησε να οδηγήσει εκείνη στην επιστροφή.. η καρδιά μου.. δεν.. δεν νιώθω καλά.. έχω ιδρώσει.. μάλλον θα λιποθυμήσω από την ταραχή.. 

ΑΝ.. λέμε τώρα.. στην περίπτωση που.. που μου διαλύσει την μπέμπα μου.. θα ξεχάσω ότι είναι μάνα μου.. 116 χιλιάρικα δώσαμε στην τελική.. καλά δεν τα δώσαμε όλα εμείς.. τσόνταρε και ο παππούς κάτι ψιλά μετά από χίλια δυο παρακάλια της Στέλλας αλλά και πάλι.. δεν γουστάρω να πάθει τίποτα ο έρωτας της ζωής μου!!

"ΜΗΝ ΠΑΤΑΣ ΣΥΝΈΧΕΙΑ ΤΟ ΦΡΕΝΟ ΘΑ ΜΟΥ ΓΑΜΉΣΕΙΣ ΤΑ ΤΑΚΆΚΙΑ" 

Νιώθω την μπέμπα να επιβραδύνει με έναν βασανιστικά αργό ρυθμό.. ο ήχος που ακούγεται κάθε φορά που η Άννα πατάει φρένο.. τι να σας πω.. η καρδιά μου σκίζεται στα δύο.. δεν έχω βιώσει ποτέ άλλοτε τόσο πόνο στην ζωή μου.. και στην τελική.. ωραία είχε νεύρα και ήθελε να οδηγήσει.. εγώ γιατί έκατσα στο πίσω κάθισμα και ο Βύρωνας μπροστά?

Το μαλακισμένο το αγγελούδι της. 

Ότι θέλει την κάνει, ότι τον συμφέρει. 

"Από αύριο όποιος τολμήσει να με ενοχλήσει ξανά για ψύλλου πήδημα.." ο αδερφός μου παίζει νευρικά το πόδι του και κοιτάει ευθεία μπροστά. 

Πωωω... μας έπρηξε τα αρχίδια αυτός και η χημεία του.. πρέπει να πηδήξει επειγόντως να ξελαμπικάρει λίγο το μυαλό του από το διάβασμα.. διότι δεν τον βλέπω με τόση αγαμία να περνάει πουθενά.. εκεί έγκειται το μυστικό της επιτυχίας στις Πανελλήνιες.. στην έντονη σεξουαλική ζωή.. ρωτήστε και εμένα.. τρίτος πέρασα στο μαθηματικό στο ΕΚΠΑ. 

"ΨΥΛΛΟΥ ΠΗΔΗΜΑ ΤΟ ΑΤΥΧΗΜΑ ΜΟΥ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?" φωνάζει ο Άρης από δίπλα μου. 

Τραβάω αυτόματα το κεφάλι μου μακριά του. 

Με ξεκούφανε ο παπάρας. 

"Ποιο ατύχημα ρε μπαμπά? Ποιο ατύχημα? Που σου έσκισε η χαρτοπετσέτα το δέρμα στο δάχτυλο? Πού παρακαλούσες τρεις γιατρούς να σου κάνουν ένα ράμμα που δεν χρειαζόσουν καν? Που απαίτησες να έρθει ολόκληρος καθηγητής χειρουργικής από το σπίτι του Σάββατο βράδυ τα μεσάνυκτα για να δει το χέρι σου? Πού αν ο εφημερεύων ιατρός δεν ήταν φίλος της μαμάς θα μας έκαναν μήνυση εξαιτίας του χαμού που προκάλεσες?" ο Βύρωνας συνεχίζει να γκρινιάζει. 

Είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω τόσο ταραγμένο. Συνήθως δεν μας επιτρέπει να δούμε τι πραγματικά αισθάνεται, σήμερα όλο αυτό που συμβαίνει είναι πρωτοφανές. 

"Εσύ δεν έχεις να πεις τίποτα για όλα αυτά?" ο αδερφός μου πλέον απευθύνεται στην μάνα μου. "Το δικό σου όνομα εκτέθηκε στην τελική. Και όλοι γνωρίζουν ότι είμαι γιος σου. Παίρνει και εμένα η μπάλα αν δεν το έχεις καταλάβει!"

Εμ..

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. 

"Ποιος σε γαμάει εσένα?" τον ρωτάω χωρίς να το σκεφτώ δεύτερη φορά. 

Σιγά μην ασχολείται όλος ο κόσμος με το μαλακισμένο. 

Σαν πολύ φαντασμένο μας βγήκε αυτό. 

"Ναι Άννα!" πετάγεται ο τραυματίας από δίπλα μου. "Μίλα επιτέλους! Πες μας από που τον γνωρίζεις τον μαλάκα που εφημέρευε! Γιατί τον ρώτησα, Θεσσαλονίκη τελείωσε! Εσύ από πού τον ξέρεις? Μήπως στην πέφτει? Μήπως τα έχεις κρυφά μαζί του? Άννα με απατάς?" 

Η μάνα μου καρφώνει αμέσως μέσα από τον καθρέφτη της μπέμπας τον πατέρα μου με ένα βλέμμα που..

Α στο διάολο κατατρόμαξα.

Ποτέ.. μα ποτέ των ποτών στα 18 χρόνια που ζω.. δεν την έχω πετύχει να τον κοιτάει με ένα τόσο θανατηφόρο βλέμμα.. είναι σαν να προσπαθεί να τον σκοτώσει με δυο πράσινα μάτια.. ή μάλλον.. κόκκινα είναι? Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω.. τα μάτια της πετούν φωτιές.

"Τι στοίχημα πας ότι θα σου ζητήσει διαζύγιο?" ρωτάω τον πατέρα μου ψιθυρίζοντας στο αυτί του. Είναι το καλύτερο μου να τον πειράζω, γουστάρω τρελά να τον τσιγκλάω τον μαλάκα. 

"Στέλιο σκάσε, Άννα μίλα" ο τόνος του Άρη είναι κοφτός. 

Χαμογελάω στραβά.

Του πάει το πράσινο χρώμα πάντως και ας είναι γαύρος. Είναι ξεκαρδιστικό να βλέπεις κάποιον να ζηλεύει, πραγματικά κλαίω. Ευτυχώς εγώ δεν το έχω νιώσει ποτέ. Δεν ζηλεύω. Αλλά και ποιον να ζηλέψω άλλωστε? Μόνος μου είμαι.. εγώ και η μπέμπα μου!

"Θες να μιλήσω Άρη?" 

Το σκληρό ύφος της μάνας μου μας δίνει να καταλάβουμε ότι σήμερα δεν την πλησιάζουμε, δεν την αγγίζουμε, δεν της μιλάμε, διότι σήμερα την φοβόμαστε. Βασικά ο πατέρας μου πρέπει να τρέμει, αυτός την έκανε την μαλακία γιατί πάω στοίχημα ότι όλο αυτό έγινε για να μην μείνει η Ζωή το βράδυ στον γκόμενο. 

Για αυτό τον θαυμάζω τον παπάρα, γιατί έχει μυαλό. 

Μακάρι μια μέρα να γίνω σαν και αυτόν, πραγματικά μακάρι. 

Η μάνα μου παρκάρει το αυτοκίνητο μου με τα χίλια ζόρια στο γκαράζ ανάμεσα στο κατσαριδάκι της και στην bmw του μπαμπά και μας κάνει νόημα να βγούμε έξω. 

Επιτέλους! 

Νόμιζα ότι όλο αυτό το βασανιστήριο δεν θα τελείωνε ποτέ! Διότι.. εντάξει.. οι γυναίκες.. τι να λέμε τώρα.. δεν το έχουν με την οδήγηση.. πόσο μάλλον της συγκεκριμένης μπέμπας που πιάνει τα 100 χιλιόμετρα σε 4,8 δευτερόλεπτα ακριβώς.. τυχεροί είμαστε που δεν ξεκληριστήκαμε ολόκληρη οικογένεια.. να θυμηθώ να κάνω τον σταυρό μου κάποια στιγμή.. αύριο μεθαύριο ας πούμε. 

Μπαίνουμε και οι πέντε μας στο ασανσέρ και καθόμαστε σιωπηλοί μέχρι να φτάσουμε στον τελευταίο όροφο της πολυκατοικίας. Νιώθω το κινητό μου να τρίζει στην κωλότσεπη και το βγάζω για να τσεκάρω ποιος είναι. Λογικά η Όλγα, συνήθως εκείνη μου στέλνει τέτοιες ώρες.. καλά.. και οι υπόλοιπες θαυμάστριες μου με θυμούνται μέρα νύχτα.. απλά.. 

Κοιτάζω απογοητευμένος την οθόνη του κινητού μου.. μήνυμα από την Μυρτώ.. για το αν είναι όλα καλά με τον πατέρα μου γιατί ανησυχεί πολύ για το ατύχημα του.. 

Πωω μαλάκα.. 

Τι θέλει και αυτήν τώρα.. αφού της το είπα.. θα της στείλω εγώ όταν έχω καύλες.. βάζω το κινητό ξανά στην τσέπη μου αφήνοντας την στο διαβάστηκε.. και πολύ της είναι βασικά. 

"Αύριο μαμά υπολόγισε μισή ώρα μέσα στην μέρα να σου πω κάτι ορισμούς στην χημεία" της ανακοινώνει ο Βύρωνας την στιγμή που μπαίνουμε μέσα στο σπίτι. 

Άντε πάλι με την γαμημένη την Χημεία.

"Αύριο δεν μπορώ, εφημερεύω όλη μέρα. Ζήτα από τον πατέρα σου να σε βοηθήσει" του απαντάει η Άννα με έκδηλο θυμό στο πρόσωπο της. 

Τέλεια! 

Ακόμη δεν της πέρασε δηλαδή!

Μαύρη νύχτα θα περάσουμε και σήμερα! 

Και πριν δεν πρόλαβα να χύσω κιόλας!

Πόσα να αντέξω ο ταλαίπωρος?

ΠΌΣΑ?

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" ο πατέρας μου παγώνει. "Νόμιζα ότι ήσουν βραδινή. Γιατί δεν μου είπες ότι άλλαξες την εφημερία σου βρε μωρό μου? Είχαμε πει ότι αύριο θα πηγαίναμε για φαγητό οι δυο μας στην Πλάκα.. το ξέχασες καρδιά μου?" 

Η μάνα μου χαμογελάει ειρωνικά.

"Αν δεν προλαβαίνει ο πατέρας σου Βύρωνα, πες στην Ζωή  να σου κρατήσει εκείνη το βιβλίο. Εγώ θα γυρίσω μετά τις 11 το βράδυ, αν μπορείς να με περιμένεις έχει καλώς" η Άννα όχι μόνο δεν απαντάει στον Άρη, αλλά ούτε καν τον κοιτάει. Τόση ώρα απευθύνεται στον Βύρωνα και ταυτόχρονα βγάζει από την κατάψυξη ένα ταψί με φαγητό για να ξεπαγώσει λογικά. 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Πάλι μπαγιάτικο φαΐ θα φάμε γαμώ?

Εγώ έχω εκλεκτό ουρανίσκο.. δεν τρώω κατεψυγμένα. 

Ακούω την Ζωή την ώρα που λέει στον Βύρωνα ότι θα τον βοηθήσει εκείνη με το διάβασμα του. Θα της πω αν είναι να κάνει αύριο το μεσημέρι και καμία μακαρονάδα με κόκκινη σάλτσα, τουλάχιστον η χαζοβιόλα ξέρει να μαγειρεύει καλά, αυτό της το αναγνωρίζω. Τυχερός όποιος την πάρει.. αν επιτρέψω εγώ να την πάρει βασικά.

"Άννα το δαχτυλάκι μου πονάει" ο πατέρας μου αλλάζει τροπάριο και ακολουθεί την μάνα μου όπου πάει μες στο σαλόνι. "Θα το κάνεις μάκια να περάσει?" 

Ίου

Τι ακούω ο Θεός στις δύο το βράδυ!

Τον Άρη να κάνει νάζια και να παρακαλάει την Άννα να ασχοληθεί μαζί του!

ΈΛΕΟΣ

ΔΕΙΞΕ ΛΙΓΟ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΡΕ

ΠΙΑΣΤΗΝ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΛΛΙ, ΣΥΡΕ ΤΗΝ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΚΑΙ ΔΕΙΞΤΗΣ ΠΟΙΟΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΓΑΜΩ

Η μαμά σταματάει απότομα να συμμαζεύει και γυρνάει το σώμα της έτσι ώστε να βρίσκεται πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό του μπαμπά. Εκείνος της χαμογελάει γοητευτικά, εκείνη του χαμογελάει λοξά, χαμηλώνει το βλέμμα της στον χτυπημένο δείκτη του πατέρα μου και-

"ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΉ?" 

Ο Άρης σφαδάζει από τον πόνο. 

Λογικό.. μόλις του δάγκωσε το δάχτυλο η μάνα μου. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και τους κάνω νόημα ότι πάω μέσα στο δωμάτιο μου. 

Θέλω να τον παίξω. 

Θέλω να χύσω επιτέλους! 

Διότι με τις μαλακίες του Άρη και τα νεύρα της Άννας ούτε αυτό δεν προλάβαμε να κάνουμε σήμερα! Και είναι και Σάββατο βράδυ! Πού ακούστηκε! Εγώ κάθε Σάββατο βράδυ το περνάω γαμώντας! 

Σήμερα τον πούλο. 

Πετάω το τζάκετ μου στο πάτωμα, τα σταράκια μου επίσης, αφήνω το τζιν μου στην βιβλιοθήκη και αλλάζω σε μια μαύρη φόρμα. Ελπίζω μόνο η Άννα να προλάβει να συμμαζέψει αύριο μετά την εφημερία της, διότι όλα και όλα.. εγώ την ακαταστασία δεν την γουστάρω.

Ξαπλώνω με φόρα στο ημίδιπλο κρεβάτι και αρπάζω το κινητό μου από το κομοδίνο. Τσεκάρω την αρχική μου στο ινσταγκραμ.. 3.. 6.. 5.. 4.. αυτήν δεν την βαθμολογώ καν.. 8.. 7.. 9.. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Χαμηλώνω το αριστερό χέρι στον καβάλο μου.

Δεν γουστάρω να στείλω σε καμία άσχετη η αλήθεια είναι.. δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι τέτοιες στιγμές μόνο με το δεκαράκι μου τις ευχαριστιέμαι. Βάζω το χέρι μου μέσα από το μποξεράκι και ανοίγω τα εισερχόμενα στο ινσταγκραμ. Προσπερνάω δεκάδες αδιάβαστα μηνύματα καυλωμένων γυναικών που προφανώς και με ονειρεύονται τα βράδια και ψάχνω για εκείνη την συνομιλία που.. 

Γαμώτο

Γιατί δεν είναι μέσα?

Καλώ αυτόματα τον αριθμό της.. θέλω να μου πει κάτι έτσι.. να ανάψω.. να φουντώσω.. να μου περιγράψει τον τρόπο με τον οποίο μου τον γλείφει κάθε φορά και..

Γιατί γαμώ την πουτάνα μου δεν μου απαντάει?

Δεν τα γουστάρω αυτά και το ξέρει.

Καλώ πάλι. 

Πρωτοφανές για εμένα να παίρνω την ίδια γκόμενα δυο φορές. Συνήθως όταν δεν μου απαντάει κάποια την διαγράφω αμέσως από τις επαφές μου αλλά η Όλγα δεν είναι μια οποιαδήποτε γκόμενα. Η Όλγα είναι.. είναι.. βασικά.. εμ.. είναι..

Κοιτάω το ταβάνι. 

Κάτι άλλο 

"Ναι?" 

Επιτέλους γαμώ! 

Επιτέλους το σήκωσε! 

Τέσσερις φορές την κάλεσα! 

Κάπου έλεος! 

"Τι στον πούτσο έκανες τόση ώρα και δεν το σήκωνες γαμώ?" την ρωτάω φανερά εκνευρισμένος. Να φανταστείτε χαλάστηκα τόσο που μου έπεσε και ο τεράστιος. Θέλει τώρα διπλή προσπάθεια από το Ολγάκι για να ανέβει ξανά. 

Σιωπή από την άλλη πλευρά του τηλεφώνου. 

Δεν ακούγεται τίποτα. 

"Όλγα με ακούς?" 

Κοιτάω ξανά και ξανά την οθόνη του iphone μου και.. 

Τι στον πούτσο.. χάλασε το γαμημένο..? 

Χίλια ευρώ έδωσα.. τι στο διάολο.. κινέζικο είναι?

"Ρε Όλγα σου μιλάω" της λέω ξανά. 

Αύριο θα πάω να πάρω ένα καινούριο κινητό και θα πάρω και στην καύλα μου ένα, γιατί στην τελική μπορεί να μην φταίει το δικό μου αλλά να τα έφτυσε το δικό της. Πρέπει να εξασφαλίσω το γεγονός ότι τα επόμενα βράδια δεν θα επαναληφθεί όλο αυτό το σκηνικό.. με όποιο κόστος. 

"Όλγα αν με ακούς-"

"Σε ακούω ρε Στέλιο.. τι θες?" 

Καρφώνω τα μάτια μου στο λευκό ταβάνι. 

Βγάζω το χέρι μου μέσα από το μποξεράκι μου. 

Σταματάω να αναπνέω. 

"Όλγα κλαις?" 

Άκουσα καλά? 

Αναφιλητό ήταν αυτό?

"Θα θελες" μου απαντάει η μικρή μέσα από το ακουστικό. "Πες τι θες.. κοιμόμουν" 

Ψέματα λέει, έκλαιγε. 

Και τώρα δηλαδή που μιλάμε, την ακούω να ρουφάει την γαλλική μυτούλα της. 

Πετάγομαι αμέσως όρθιος από το κρεβάτι και ξεκινάω να περπατάω νευρικά πάνω κάτω στο δωμάτιο μου ρίχνοντας χριστοπαναγίες. 

"ΓΑΜΩ ΌΛΓΑ ΜΗΝ ΜΕ ΦΛΟΜΏΝΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΣΤΗΝ ΜΠΑΡΟΥΦΑ. ΠΕΣ ΤΙ ΕΠΑΘΕΣ ΠΟΙΟΣ ΣΕ ΠΕΙΡΑΞΕ ΚΑΙ ΕΧΕΙΣ ΠΛΑΝΤΑΞΕΙ ΣΤΟ ΚΛΑΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΟΡΚΙΖΟΜΑΙ ΘΑ ΠΑΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΣΑΠΙΣΩ ΣΤΟ ΞΥΛΟ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ" 

Τον μαλάκα που τόλμησε να στεναχωρήσει το Ολγάκι!

Το Ολγάκι το δικό μου ρε!

Είμαστε καθόλου σοβαροί?

"Στέλιο με ήθελες κάτι? Γιατί είμαι πραγματικά πολύ κουρασμένη και θέλω να κοιμηθώ" 

Η μικρή ηλίθια ξανθούλα αποφεύγει να μου απαντήσει στην ερώτηση μου και πραγματικά..

Κλωτσάω με δύναμη τα ρούχα που βρίσκονται στο πάτωμα.

Κλείνω τα μάτια μου. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα για να ηρεμήσω και να μην την βρίσω και..

ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΑΠΟΣΚΑΤΑ

ΣΚΑΤΑ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΣΚΑΤΑ

"ΠΕΣ ΤΙ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΈΡΘΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΣΤΟ ΣΠΊΤΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΣΟΥ ΧΤΥΠΆΩ ΤΑ ΚΟΥΔΟΎΝΙΑ ΜΈΧΡΙ ΝΑ ΞΥΠΝΉΣΕΙ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΚΩΛΟΓΕΡΟΣ ΠΟΥ ΜΈΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟΛΥΚΑΤΟΙΚΊΑ ΣΟΥ" δεν κρατιέμαι και της φωνάζω. Εξάλλου δεν φημίζομαι και για την υπομονή μου.. ειδικά σε ότι έχει να κάνει σχέση με την Όλγα. 

Αυτή για εμένα είναι.. 

Είναι.. 

Είναι.. 

Είναι κάτι άλλο!

"Στέλιο πραγματικά.. δεν ξέρω σε τι αναφέρεσαι.. είμαι μια χαρά.. μήπως έγινε και τίποτα για να χαλαστώ δηλαδή?" 

Εμ..

Η φωνή της κρύβει μια πικρία? 

Ή είναι η ιδέα μου?

"Αν είσαι έτσι για το ατύχημα του πατέρα μου.." ξεφυσάω βαριά και κάθομαι ξανά στο κρεβάτι. "Μαλακίες του γέρου μου ήταν το σημερινό για να μην κοιμηθεί η Ζωή στον φλώρο της. Δεν στο είπε ο Γιώργος? Ήρθε και αυτός στο νοσοκομείο και όταν κατάλαβε τι ακριβώς είχε γίνει σηκώθηκε και έφυγε" 

Περνάω το ελεύθερο χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και αναστενάζω βαριά. 

Λες η μικρή να νόμισε ότι ο Άρης έπαθε τίποτα σοβαρό?

Γιατί τους γονείς μου τους λατρεύει.

Και εκείνοι δηλαδή.. της έχουν ιδιαίτερη αδυναμία. 

"Στέλιο έμαθα για τον πατέρα σου.. περαστικά εύχομαι για το.. εμ.. για το δάχτυλό του τέλος πάντων.. εσύ με ήθελες κάτι? Γιατί στο είπα και πριν.. νυστάζω" 

Απομακρύνω το κινητό μου από το αυτί μου και το κοιτάζω. 

Με κοιτάζει και εκείνο. 

Μιλάω σίγουρα με την γνωστή Όλγα?

"Είσαι κουρασμένη?" την ρωτάω με απαλή φωνή. 

Εντάξει.. έτσι και αλλιώς.. είναι πολύ αργά.. περασμένες τρεις.

"Πολύ" η φωνούλα της ίσα που ακούγεται.

Την φαντάζομαι να φοράει εκείνα τα γαλάζια πιτζαμάκια που της πάνε τρελά.. να τρίβει το όμορφο προσωπάκι της στο μαξιλάρι.. τα ματάκια της να είναι κλειστά.. τα χειλάκια της μισάνοιχτα.. και.. 

Μμμ

Ο τεράστιος συσπάται. 

"Θα έρθεις αύριο για ταινία σπίτι μου?" την ρωτάω και ξαπλώνω ξανά πίσω στο στρώμα. "Η Ζωή είπε ότι κανόνισε με την παρέα της από το σχολείο να μαζευτούν σε εμάς αύριο το απόγευμα.. θα έρθεις και εσύ?"

Μακάρι να έρθει. 

Θα την στριμώξω στο μπάνιο και θα χύσω στο στόμα της. 

"Ναι με ειδοποίησε.. θα έρθω" μου απαντάει και αυτόματα ένα πονηρό χαμόγελο διαγράφεται στο γοητευτικό πρόσωπο μου. 

Ίσως να μην την στριμώξω στο μπάνιο.. ίσως να την κλειδώσω μέσα στο δωμάτιο μου και να μην την αφήσω να βγει αν δεν με αφήσει εκείνη να μπω.

Όχι ίσως βασικά.. 

Σίγουρα αυτό θα κάνω. 

"Οπότε τα λέμε αύριο μικρή.. καληνύχτα" της ψιθυρίζω και κατεβάζω για ακόμη μια φορά το χέρι μου στην πούτσα μου.. μόλις μου αναπτερώθηκε το ηθικό.. ξανά.

"Ναι τα λέμε" μου απαντάει ξερά και πριν προλάβω να πω κύμινο εκείνη μου το κλείνει. 

Κοιτάω παραξενευμένος την οθόνη του κινητού μου. 

Τώρα αυτή είναι σίγουρα απλά κουρασμένη?

Βρε μήπως συμβαίνει κάτι άλλο..?

Αυτόματα μια λάμπα φωτίζει πάνω στο κεφάλι μου και μου έρχεται φλασιά!

Ναι αυτό θα είναι.. δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. 

Μπαίνω στο ημερολόγιο που έχω στο κινητό μου και ελέγχω αν είναι να της έρθει περίοδος. Εδώ και δύο χρόνια σημειώνω τις ημερομηνίες για να μην την προκαλώ όταν είναι στις ιδιαίτερες αυτές μέρες της.. γίνεται πολύ γκρινιάρα μερικές φορές και καλό είναι να την αποφεύγω. 

Μπα.. αργεί ακόμη.. στην μέση του κύκλου της είναι σήμερα. 

Ξεφυσάω βαριά και αφήνω το κινητό μου στο κομοδίνο. 

Γυναίκες.. μυστήρια πλάσματα. 

Κλείνω τα μάτια μου και φαντάζομαι την Όλγα γυμνή να σκύβει και να μου τον παίρνει όλον στο στόμα της.. την ώρα που εγώ απολαμβάνω την ματσάρα της ομαδάρας μου.. η μικρή μου με γλείφει με μεγάλη μαεστρία την ώρα που ο Μασούρας δίνει πάσα στον Χριστοδουλόπουλο.. εκείνος κάνει τρίπλα.. η Όλγα μου τον παίζει.. η μπάλα καταλήγει στα πόδια του Χασάν.. η ξανθούλα πιάνει τα αρχίδια μου.. ο Γιουσέφ του κάνει νόημα για πάσα.. το μωρό μου τον ρουφάει δυνατά.. και.. το νιώθω.. θα μπει γκολ.. το νιώθω.. λίγο ακόμη και..

"Σήκω να πας μέσα να κοιμηθείς" 

Από την φαντασίωση μου με βγάζει η φωνή του πατέρα μου.

Ανοίγω αυτόματα τα μάτια μου και τον βλέπω να στέκεται στην κάσα της πόρτας μου με ένα μαξιλάρι στο χέρι. Μπα.. αποκλείεται.. κάποιος μου κάνει πλάκα.

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ΓΑΜΩ?" τον ρωτάω φανερά εκνευρισμένος και σηκώνω ξανά το μποξεράκι μου. "ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΜΠΑΙΝΕΙΣ ΜΕΣΑ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΤΥΠΑΣ?"

ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ

ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ ΑΥΤΟ

ΌΧΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ ΟΧΙ

ΜΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΧΥΣΕΙΣ ΠΛΈΟΝ ΟΥΤΕ ΕΚΤΟΣ ΟΥΤΕ ΕΝΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ.

ΠΑΝΤΑ ΚΑΤΙ ΘΑ ΓΙΝΕΤΑΙ

ΠΑΝΤΑ

Ξεφυσάω βαριά και τρίβω με μανία το πρόσωπο μου. 

Ζω ένα δράμα.

"Ξέρεις πόσες φορές στο ρώτησα εγώ αυτό όταν εσύ ήσουνα μικρός?" με ρωτάει με ύφος ο Άρης. "Το ήξερα ότι θα έφτανε η στιγμή που θα έπαιρνα την εκδίκηση μου. Λοιπόν.. νεαρέ.. σήκω πάνω.. πάρε το μαξιλάρι σου και στον καναπέ.. εμένα δεν με χωράει.. πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς ότι είμαι δυο μέτρα άνδρας" 

Τον κοιτάω σαστισμένος σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι. 

Τον έστειλε η μάνα μου να κοιμηθεί στον καναπέ?

Αυτό μου λέει δηλαδή?

Γελάω δυνατά.

Α τον μαλάκα!

"Στέλιο σκάσε και τράβα μέσα να κοιμηθείς.. θέλω να ξεκουραστώ" γρυλίζει ο πατέρας μου μέσα από τα δόντια του. Πρώτη φορά τον διώχνει η μάνα μου από την κρεβατοκάμαρα τους.. πρώτη. 

Δεν μπορώ να σταματήσω να γελάω.

Είναι ξεκαρδιστικό το γεγονός. 

Σηκώνομαι χαχανίζοντας από το κρεβάτι και μαζεύω το μαξιλάρι μου. 

"Κανονικά δεν θα σηκωνόμουν αλλά.. ξέρεις.." του λέω όλο νόημα λίγο πριν βγω έξω από το δωμάτιο μου. "Πρέπει να σέβεται κανείς τα γερόντια" προσθέτω και κλείνω με φόρα την πόρτα πίσω μου.

Αμέσως ακούγεται ένα βαρύ αντικείμενο να χτυπάει με δύναμη στην πίσω επιφάνεια του ξύλου.

Γελάω ξανά..

Τι παπάρας..

Κοιτάω τον καναπέ στο βάθος του σαλονιού. 

Ότι δηλαδή τι.. δεν χωράει τον Άρη και θα χωράει εμένα? Δυο μέτρα κούκλο? Με κάτι πλάτες να? Μέχρι και αεροπλάνο προσγειώνεται πάνω μου!! Τόσες ώρες ξοδεύω στο γυμναστήριο!! Ούτε το ωραίο μου το κωλαράκι μπορεί να βολευτεί! Ο καναπές είναι πολύ σκληρός.. ενώ το μαλακό μου το στρωματάκι.. 

Ξεφυσάω βαριά.

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι και ο Βύρωνας το ίδιο κρεβάτι με εμένα έχει. Για να μην σχολιάσω το γεγονός ότι δεν αθλείται και απλά κοροϊδεύειτον εαυτό του. Πάει λέει για τρέξιμο. Μα γυμναστική χωρίς βάρη? Είναι δυνατόν?

Γυρνάω το κεφάλι μου προς την εξώπορτα του, τοποθετώ το χέρι μου στο πόμολο και κάνω να ανοίξω όταν.. 

Κοιτάω καλύτερα την πόρτα του.

Τι χαρτί είναι αυτό που έχει κολλήσει?

"ΤΟΝ ΜΑΙΟ ΔΙΝΩ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ. ΕΥΕΛΠΙΣΤΏ ΝΑ ΣΕΒΑΣΤΕΙΤΕ ΤΟΣΟ ΤΟΝ ΚΟΠΟ ΠΟΥ ΚΑΤΑΒΆΛΩ ΤΗΝ ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΥΤΗ ΧΡΟΝΙΆ ΌΣΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΣΕ ΈΝΑ ΉΣΥΧΟ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΌ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ. ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΞΑΝΑΕΝΟΧΛΗΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕΧΡΙ ΤΙΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ. ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΕΚ ΤΩΝ ΠΡΟΤΕΡΩΝ"

Υπογραφή

"ΒΥΡΩΝΑΣ ΙΩΑΝΝΟΥ-ΚΟΜΝΗΝΟΣ"

Μένω σαν μαλάκας να κοιτάω την ανακοίνωση του. 

Ε δεν είναι δικός μου αδερφός αυτός, αρνούμαι!

Αρπάζω πάνω από το γραφείο της μάνας μου ένα στυλό, επιστρέφω στην εξώπορτα του δωματίου του Βύρωνα και του ζωγραφίζω ένα μακρουλό πέος με δυο κυκλάκια για αρχίδια.. γράφω με μεγάλα και κεφαλαία γράμματα "ΒΥΡΩΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ.." και τραβάω βελάκι στο κυκλάκι. 

Ένα αρχίδι.

Αυτό είναι. 

Κοιτάω φευγαλέα το δωμάτιο της Ζωής. 

Το σκέφτομαι..

Εντάξει στην τελική αυτή χωράει στον καναπέ.. σε πλήρη αντίθεση με την δική μου την ατελείωτη την κορμάρα.

Είμαι στο τσακ να κατεβάσω το χερούλι την στιγμή που-

"Και εγώ σε αγαπάω Στέφανε" κολλάω το αυτί μου στην πόρτα της. "Σε αγαπάω πάρα πολύ.. σε αγαπάω πιο πολύ από εμένα.. σε αγαπάω πιο πολύ από όλους και από όλα" μμμ μην ξεράσω.. τον αγαπάει κιόλας.. τον φλώρο!! "Κάνε λίγη υπομονή.. ο πατέρας μου είναι ένας ιδιαίτερος χαρακτήρας" Τι ιδιαίτερος χαρακτήρας γαμώ? 

Είδωλο είναι ο Άρης! 

Είδωλο! 

"Σου υπόσχομαι ότι το επόμενο Σάββατο θα έρθω να κοιμηθώ σπίτι σου και ας είναι και οι γονείς σου εκεί" Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ? "Εμένα δεν με ενοχλεί.. το ξέρεις" Ναι αλλά ενοχλεί εμένα! Πώς του λέει κάτι τέτοιο? Πήρε την άδεια μου? "Θα το συζητήσω με την μαμά μου και θα σου πω" 

Τραβάω απότομα το πρόσωπο μου από την πόρτα της χαζοβιόλας και κοιτάω με βλέμμα θολό την πόρτα της μάνας μου. Ώστε συμμαχία οι δύο πρασινομάτες του σπιτιού.. ε?

Εκπνέω βαριά και ξεκινάω να περπατάω με προορισμό τον γαμημένο τον σκληρό καναπέ. 

Τώρα να τον παίξω στο σαλόνι δεν λέει.. να βγει και καμία Άννα από το δωμάτιο να με δει να πάθει έμφραγμα.. σαν εκείνη την πρώτη φορά που με έπιασε να βαράω μαλακία στην έκτη δημοτικού. Έκτοτε χτυπάει πάντα πριν μπει στο δωμάτιο μου. Ευτυχώς το πάθημα της έγινε μάθημα. 

Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να βολευτώ αλλά αποτυγχάνω παταγωδώς. 

Πιάνω το κινητό μου και αυτό μπαίνει από μόνο του στην συνομιλία μας με την Όλγα στο ίνσταγκραμ. Το πράσινο κυκλάκι μου υποδεικνύει ότι είναι ενεργή. Μα καλά..

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία. 

Αυτή δεν υποτίθεται ότι νύσταζε και μου το έκλεισε για να κοιμηθεί?

Μπαίνω μηχανικά στο προφίλ της και κοιτάζω για χιλιοστή φορά μια προς μία τις υπερκαυλωτικές φωτογραφίες της. 

Γιατί νιώθω ότι κάτι μου διαφεύγει?

το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην _universum η οποία ήρθε στους δρόμους μας πρόσφατα, με γέμισε με σχόλια, τα διάβασα όλα δυο φορές, δεν απάντησα σε κανένα σχεδόν γιατί έγραφα κεφάλαια στο φορέβερ και.. 

τώρα ειλικρινά προτιμάς τον κουραμπιέ από το μελομακαρονο με επικαλυψη σοκολατας? 

ακόμη δεν την έχω χωνέψει!! τέτοια ιεροσυλία!!!

σας υπεραγαπώ
~AngryCupcake