https://youtu.be/ryzkGx83_ok

Έλλη

Δεν απάντησα σε καμία κλήση του, σε κανένα μήνυμα του. 

Το σκέφτηκα καλά, όλη νύχτα χτες, όλη τη μέρα σήμερα. 

Θα του ζητήσω να κάνουμε ένα διάλλειμα. 

Δεν θέλω να χωρίσουμε με τον Αιμίλιο, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να διακόψω την σχέση μας. Είναι ο άνθρωπος που μου γνώρισε την αγάπη, που μου έμαθε τον έρωτα. Είναι το πρώτο μου αγόρι, ο πρώτος άνδρας που έκλαψα και ήταν εκεί, που χάρηκα και ήταν εκεί. Είναι ο αρκουδίνος μου, ο εραστής μου, μα πάνω από όλα είναι ο κολλητός μου. 

Δεν γίνεται να χωρίσουμε.

Απλά δεν γίνεται.

"Το κρασί σας" ο σερβιτόρος έρχεται κρατώντας ένα μπουκάλι ροζέ ημιαφρώδη οίνο. Δεν μου αρέσει ιδιαίτερα το αλκοόλ, αλλά το συγκεκριμένο κρασί είναι το αγαπημένο του Βύρωνα, το είχε αναφέρει στο δείπνο το Σάββατο το βράδυ. 

Χαμογελάω αμήχανα

Ο Βύρωνας

Δεν πρόλαβε να φύγει από τον θάλαμο μου χτες, το μήνυμα με την διεύθυνση από το εστιατόριο ήρθε την αμέσως επόμενη στιγμή. Και να 'μαι, να φοράω το κόκκινο στενό μου φόρεμα, να κάθομαι σε ένα μικρό τετράγωνο τραπέζι, να πίνω κρασί και να τον περιμένω. 

Αναστενάζω βαριά.

Είναι ωραίος. 

Ανάθεμα

Είναι κάτι πολύ παραπάνω από ωραίος. Είναι γοητευτικός, είναι νάρκισσος, είναι σέξυ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι με γνώσεις, τους θαυμάζω. Συνήθως τα άτομα στις μέρες μας μιλούν χωρίς να ξέρουν, όχι όμως ο Βύρωνας. Έχει απίθανο γνωστικό υπόβαθρο, τον παραδέχομαι. Δεν είναι η διάγνωση που έκανε αυτή καθαυτή. Είναι κάτι πολύ παραπάνω.. 

Είναι το γεγονός ότι τα έχει όλα. 

Δεν επαναπαύεται όμως σε αυτό.

Θέλω να κάνουμε μια ξεκάθαρη συζήτηση μεταξύ μας απόψε. Προφανώς και δεν πιστεύω ότι μπορούμε να γίνουμε ζευγάρι από την μία μέρα στην άλλη. Σε αντίθεση με αυτό που νομίζει ο Μιχάλης για εμένα, εγώ είμαι προσγειωμένη. 

Θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα. 

Θέλω να δω τι υπάρχει κάτω από αυτό το υπεροπτικό προσωπείο. 

Γιατί περί προσωπείου πρόκειται

Δεν μπορεί να είναι αυτό που φαίνεται με την πρώτη επαφή, δεν δέχομαι να το πιστέψω. Όμως θα βάλω όρους. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε ραντεβού, εκείνος να επιστρέφει το βράδυ στην αρραβωνιαστικιά του και εγώ να αποκοιμιέμαι μιλώντας με τον Αιμίλιο στο τηλέφωνο. 

Και στο δικό μου αγόρι θα το πω, αύριο, που θα έρθει Αθήνα, θα του το πω. 

Θέλω να παραμείνω φίλη του. 

Δεν θέλω να κόψω κάθε επαφή, αλλά αν είναι να βγαίνω με τον Βύρωνα, να φιλιέμαι με τον Βύρωνα, να κάνω έρωτα με τον Βύρωνα..

Αγαπάω πολύ τον Αιμίλιο για να του φερθώ τόσο ανήθικα.

Και τον σέβομαι, τον σέβομαι άπειρα για να του είμαι άπιστη.  

"Θέλετε να παραγγείλετε τώρα ή να περιμένετε την παρέα σας?" 

Ο σερβιτόρος έρχεται ξανά. 

Κοιτάζω την ώρα στο κινητό μου. 

Με έχει στήσει εδώ και 25 λεπτά. 

"Θα περιμένω την παρέα μου" 

Του χαμογελάω απαλά. 

Ο νεαρός κοστουμαρισμένος σερβιτόρος με κοιτάει αμήχανος. 

"Είναι η πολιτική του εστιατορίου μας, δυστυχώς δεν μπορείτε να παραμείνετε στον τραπέζι απλά για ένα ποτό, μήπως θέλετε να σας μεταφέρω δίπλα στο μπαρ μέχρι να έρθει ο συνοδός σας?" με ρωτάει και μου δείχνει με το χέρι του ένα μεγάλο, τετράγωνο μπαρ στο κέντρο του μαγαζιού. 

Κατσουφιάζω

"Δεν συνηθίζει να αργεί.." τον ενημερώνω και ψάχνω στις επαφές μου το όνομα του. Καραμαλάκας "Μπορείτε να μου δώσετε μισό λεπτό να τον καλέσω? Ίσως κάτι του έτυχε" 

Αλήθεια του λέω πάντως, ο Βύρωνας είναι πολύ τυπικός στα ραντεβού του, πάντα έρχεται πέντε με δέκα λεπτά νωρίτερα. Ισχυρίζεται ότι δεν γίνεται να είσαι τυπικός μόνο σε μια πτυχή της ζωής σου, είτε είσαι παντού, είτε πουθενά.. έτσι λέει. 

"Λοιπόν?" ο σερβιτόρος κάθεται πάνω από το κεφάλι μου. 

Κοιτάω αμήχανα προς την είσοδο του εστιατορίου. 

Που στο καλό είναι?

"Θα τον περιμένω στο μπαρ" 

Μαζεύω τα πράγματα μου και σηκώνομαι όρθια. 

Και όντως αλήθεια του είπα.

Τον περίμενα στο μπαρ.

Τον περίμενα δύο ώρες. 

Δύο ολόκληρες, γαμημένες ώρες.

Και αυτός δεν εμφανίστηκε ποτέ. 

Χαμογελάω στραβά

Λόρδε του κώλου

"ΠΟΥ ΗΣΟΥΝ" Χτυπάω το χέρι μου στο βιβλίο της Ανατομίας που είναι ανοιχτό πάνω στο τραπέζι και μπροστά στον ηλίθιο μπουκλάκια. 

Δεν ήρθε!

Δεν ήρθε στο ραντεβού που ο ίδιος μου ζήτησε!

Είναι ελεεινός

"Ορίστε?" απορεί και σηκώνει το έκπληκτο βλέμμα του πάνω μου. 

ΑΠΟΡΕΙ ΚΙΟΛΑΣ

Το καθίκι

"ΜΑΤΙΑ ΣΕ ΜΕΝΑ" απαιτώ από την στιγμή που κοιτάζει την παρέα τριγύρω μας. Αχ θα τον σκοτώσω! Πιάνω το πρόσωπο του και το γυρνάω προς το μέρος μου. Τον Λιάκο, την Ισμήνη, τον Στέφανο και την Νεφέλη μπορεί να τους θαυμάσει και αργότερα. Τώρα είναι η ώρα για να μου δώσει εξηγήσεις. 

"Πώς τολμάς?" ο Βύρωνας εκνευρίζεται αμέσως. Τοποθετεί το χέρι του πάνω στο δικό μου και το πετάει από πάνω του, σαν να σιχαίνεται το άγγιγμα μου. Την ώρα που.. την ώρα που πριν δύο βράδια.. αυτός και εγώ.. εγώ και αυτός..

Χριστέ μου

Βουρκώνω

"Δεν ήρθες" του ψιθυρίζω από την στιγμή που ακούγονται απανωτά "σσσς" από τους υπόλοιπους αναγνώστες της βιβλιοθήκης του νοσοκομείου. 

Σσσς στα μούτρα σας

Εδώ έχουμε σοβαρά προβλήματα!

"Γιατί είχατε κανονίσει να βγείτε?" πετάγεται η Ισμήνη όλο περιέργεια. 

Και εσένα τι σε νοιάζει κούκλα μου?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Όχι φυσικά" της απαντάει αμέσως ο Βύρωνας και την κοιτάει απαξιωτικά λες και μόλις εκείνη τον έβρισε. 

Μένω μαλάκας

Ειλικρινά τώρα?

"ΜΕ ΚΟΡΟΙΔΕΥΕΙΣ?" δεν κρατιέμαι και φωνάζω. "ΕΣΥ ΔΕΝ ΗΣΟΥΝΑ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΑΠΑΙΤΗΣΕ ΚΙΟΛΑΣ ΝΑ- ΤΙ- ΤΙ ΚΆΝΕΙΣ ΕΚΕΙ" γκρινιάζω από την στιγμή που σηκώθηκε όρθιος και με έπιασε από το μπράτσο μου. "ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΓΕΛΟΙΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΕΙΠΑ ΑΦΗΣΕ ΜΕ!" Βάζω όλη την δύναμη που διαθέτω και τραβάω το χέρι μου από το δικό του. Στο καλό του.. κάηκα στην επαφή μας. 

"Προς τι όλος αυτός ο κακός χαμός?" ο Βύρωνας με πετάει έξω από μια μπαλκονόπορτα και πλέον βρίσκομαι σε έναν μεγάλο εξωτερικό χώρο στο ισόγειο του πανεπιστημιακού νοσοκομείου να τουρτουρίζω από το κρύο. "Πρώτον εκεί μέσα είναι αναγνωστήριο, δεύτερον εκεί μέσα είναι η παρέα μας και τρίτον-"

"-είσαι και πολύ μεγάλος μαλάκας" συμπληρώνω την πρόταση του μόνο και μόνο για να κερδίσω ένα δολοφονικό βλέμμα. 

Θες να με σκοτώσεις?

Αμοιβαία τα αισθήματα μωρό μου.

"Το στόμα σου" μου επισημαίνει ο πιο ηλίθιος λώρδος που υπήρξε ποτέ στην ιστορία. 

"Ναι είναι αυτό που φιλούσες προχτές το βράδυ" του υπενθυμίζω μες στα νεύρα και κουνάω τα χέρια μου στον αέρα σαν την τρελή. Και δίπλα από το αμφιθέατρο και το αναγνωστήριο, στο ισόγειο του νοσοκομείου, είναι και η ψυχιατρική κλινική. Θα με περάσουν για ασθενή τους. Σίγουρα

Ο μπουκλάκιας κορδώνεται. Ισιώνει την πλάτη του, χώνει τα χέρια του στις τσέπες του μπεζ υφασμάτινου παντελονιού του και υιοθετεί το πιο σνομπ ύφος που έχω δει σε όλη μου την ζωή. Και τώρα εγώ είμαι ερωτευμένη με αυτό το πράγμα!

Εκπνέω κοφτά

Μήπως να πάω μια βόλτα μέχρι την ψυχιατρική που είναι και εδώ δίπλα να με δουν?

"Μόλις πάρω πτυχίο θα παντρευτώ την Έλενα" 

Ο μαλάκας μιλάει με απάθεια.

Σαν να μου ανακοινώνει το πότε θα πάει γυμναστήριο για να καταλάβετε. 

"Καλά στέφανα" του εύχομαι και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. "Να φανταστώ αυτό το αποφάσισες χτες όσο με είχες και σε περίμενα στο εστιατόριο σωστά?" Που να χαθεί να χάνεται ο τρισάθλιος! Και στην τελική αν ήταν καλά με την δικιά του εμένα γιατί με φιλούσε? 

Βλάκα Βλάκα Βλάκα

Με Βου κεφαλαίο

"Ξέχασα να σου στείλω ότι τελικά δεν μπορούσα να έρθω, ήμουν σε οικογενειακό δείπνο" Παρατηρώ το πρόσωπο του Βύρωνα όσο μου δικαιολογείται. Τα χείλη του είναι σφιχτά σε μια ευθεία γραμμή, τα μάγουλα του κόκκινα από το κρύο, και τα μάτια του-

Παίρνω μια βαθιά ανάσα.

Αχ αυτά τα δύο μαύρα κουμπιά, αχ.

"Τι σου συνέβη?" ηρεμώ τις ανάσες μου, κάνω ένα μεγάλο βήμα και κλείνω την απόσταση μεταξύ μας. "Δεν μπορεί, προχτές το βράδυ στο νοσοκομείο εμείς οι δύο είχαμε μια στιγμή" του ψιθυρίζω πάνω στα δυο σαρκώδη του χείλη. "Δεν μπορεί να το ένιωσα μόνο εγώ, σωστά?" 

Το ένιωσε και αυτός, σωστά?

Την ένιωσε την καρδιά μου, σωστά?

Την νιώθει και τώρα που πάει να σπάει, σωστά γαμώτο, σωστά?

"Στο είπα και την πρώτη φορά Ελισάβετ" ο Βύρωνας τοποθετεί τα μεγάλα κρύα του χέρια πάνω στα μικροσκοπικά δικά μου και τα καλύπτει. "Μην τολμήσεις να δώσεις συναισθηματική υπόσταση στο ένα και μοναδικό πήδημα μας, πόσο μάλλον σε μερικά περιστασιακά φιλιά" προσθέτει και τραβάει απότομα τα δυο τρεμάμενα χέρια μου από το πρόσωπο του. 

Μένω να τον κοιτάω με δυο βουρκωμένα καφέ μάτια. 

Ίσως είναι και λίγο πληγωμένα. 

Τι ίσως δηλαδή..

"Περιστασιακά?" αναρωτιέμαι φωναχτά και σκουπίζω την μύτη μου που τρέχει με το μανίκι από το γκρι μπουφάν μου. 

Αμέσως ο Βύρωνας παίρνει μια έκφραση αηδίας. "Δηλαδή τι περίμενες?" με ρωτάει και βγάζει από την τσέπη του ένα χαρτομάντιλο. "Να είσαι κάτι παραπάνω για εμένα από ένα απλό περιστασιακό σεξ?" 

Εμ..

Δηλαδή..

Τι.. όχι?

Τον κοιτάζω φευγαλέα. 

Παίρνω το λευκό ύφασμα από το χέρι του. 

"Είχα σκοπό να πω στο αγόρι μου για εμάς" του αποκαλύπτω και φυσάω δυνατά την μύτη μου. 

Ανάθεμα την ευαισθησία μου, ανάθεμα.

Σίγουρα το γονίδιο αυτό το πήρα από την μαμά μου.

Σίγουρα

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" φωνάζει ο Βύρωνας και όλοι γύρω μας γυρνάνε να μας κοιτάξουν. "ΘΑ ΕΛΕΓΕΣ ΣΤΟΝ ΔΙΚΟ ΣΟΥ ΓΙΑ-" ο μπουκλάκιας με πιάνει με δύναμη από το μπράτσο και κόβει την πρόταση του στην μέση. Κοιτάει αμήχανα τριγύρω και έπειτα στρέφει ξανά το πρόσωπο του σε μένα. 

Συγγνώμη, τι το τραγικό είπα και κάνει έτσι?

"ΔΗΛΑΔΗ ΕΣΥ ΣΤΗΝ ΔΙΚΙΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΤΟ ΕΛΕΓΕΣ?" 

Δεν κρατιέμαι και φωνάζω και εγώ.. ξανά. 

"Το τι κάνω στην προσωπική μου ζωή με την προσωπική μου γκόμενα είναι καθαρά προσωπικό μου θέμα" ο Βύρωνας φτύνει τις λέξεις μία προς μία. Το στόμα του είναι σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου, η ανάσα του αναμειγνύεται με την δική μου. 

Καρφώνω το έξαλλο βλέμμα μου πάνω στο άγριο δικό του. Δηλαδή τι μου λέει? Τι ήθελε να συζητήσουμε σε αυτό το καταραμένο δείπνο, για το πόσο πολύ δεν θέλει να εγκαταλείψει την πολυγαμία του? Έχω αρχίσει και φορτώνω.

"Και θα στα πω στην χωριάτικη διάλεκτο σου για να τα καταλάβεις μια και καλή" το χέρι του σφίγγει με ακόμη περισσότερη δύναμη το μπράτσο μου, σε σημείο που- γαμώτο- πονάει πολύ. "Δεν γουστάρω να σε πηδήξω ξανά για αυτό και δεν ήρθα στο ραντεβού χτες, και το οικογενειακό δείπνο? Δικαιολογία ήταν. Ήμουνα με την γκόμενα μου - ή μάλλον όχι - με την θεογκόμενα μου σπίτι της και την γαμούσα, άγρια, όσο εσύ με περίμενες. Για αυτό στρίβε και άφησε με στην ησυχία μου. Και μην τολμήσεις να πεις το οτιδήποτε στον Κορνήλιο για εμένα, δεν στο ζητάω ευγενικά, το απαιτώ" 

Ένα μικρό, κρύο αεράκι παγώνει το σώμα μου. Τα λόγια του, κρύα και αυτά παγώνουν την καρδιά μου. Κοιτάζω τα γυάλινα, θυμωμένα μάτια μου και αυτό που διακρίνω μέσα τους είναι μίσος. Ναι μίσος. Νιώθει μίσος για εμένα? Για εμένα που ήμουνα έτοιμη να τινάξω την σχέση μου στον αέρα για την πάρτη του? 

"Θα τον άφηνα" παραδέχομαι και χωρίς ντροπή τον κοιτάω κατάματα. "Θα τον άφηνα για εσένα" του ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του και κάνω μια μικρή κίνηση για να τα φιλήσω απαλά. 

Όμως δεν προλαβαίνω. 

Ο Βύρωνας τραβιέται απότομα. 

Βουρκώνω.. ξανά.

"Αδιαφορώ πλήρως" μου απαντάει και αφήνει με δύναμη το χέρι μου. "Αν θες να τον χωρίσεις, πρόβλημα σου, αν θες να το κάνεις για εμένα, επίσης δικό σου πρόβλημα. Πάντως εσύ δικό μου πρόβλημα δεν θα γίνεις, πάρ΄το απόφαση και άφησε με στην ησυχία μου ναι?" 

Μένω με το στόμα ανοιχτό να τον παρακολουθώ να απομακρύνεται από κοντά μου. Δεν περιμένει την δική μου απάντηση, αδιαφορεί και με στην στάση του για αυτήν. Ο Βύρωνας, ο άνδρας που μου χάρισε λίγο από το πολύ πάθος που διαθέτει, φεύγει, φεύγει και με αφήνει μόνη μου μες στο κρύο. 

Μα τι λάθος έκανα από προχτές το βράδυ μέχρι σήμερα?

Τι του έκανα και από εκεί που με άγγιζε τρυφερά, πλέον δεν αντέχει καν να με αγγίζει?

Και να ήταν μόνο αυτό.. πριν δυο βράδια στο νοσοκομείο ήταν τρυφερός, γλυκός, παιχνιδιάρης. Με κοιτούσε μες στα μάτια και έλιωνα, έλιωνα από την φλόγα μέσα τους. Ενώ σήμερα.. 

Ακουμπάω το σώμα μου στο τζάμι.

Πνίγω έναν λυγμό.

Με κοίταξε με μίσος, απέχθεια, θυμό. Σαν να τον εκνεύριζε η παρουσία μου και μόνο. Πήγα να τον φιλήσω και αποτραβήχτηκε την στιγμή που τις προάλλες εκείνος με στρίμωξε, εκείνος με παρακάλεσε. Με παρακάλεσε να του πω ότι τον θέλω. Τι χαζή! 

Διότι μπορεί να μην του το είπα.. 

Αλλά το φώναξα με όλη την δύναμη από μέσα μου..

"Ο οικογενής μεσογειακός πυρετός ανήκει στην ομάδα των συνδρόμων του κληρονομούμενου περιοδικού πυρετού" Ο ιατρός που μας σύστησε ο παππούς του ακατανόμαστου έχει εδώ και είκοσι λεπτά που μας εξηγεί τι έχω. Διότι όχι, μπορεί ο πιο μισητός παθολόγος σε εξέλιξη να βρήκε την ασθένεια, αλλά αυτό σύμφωνα με την μαμά δεν αρκεί. 

"Το σύνδρομο χαρακτηρίζεται από σχετικά μικρής διάρκειας επεισόδια με πολυορογονίτιδα, δηλαδή περιτονίτιδα, πλευρίτιδα ή και αριθρίτιδα, συμπτώματα που εσύ είχες Έλλη μου, συνοδευόμενα από υποτροπιάζοντα επεισόδια πυρετού. Τα κλινικά αυτά χαρακτηριστικά έρχονται σε κρίσεις, ανάμεσα από τις οποίες ο ασθενής βιώνει μια κατά τα άλλα φυσιολογική και υγιή καθημερινότητα" 

Ναι πολύ φυσιολογική, τι να σου πω και εσένα. Που όλη μέρα χτες κυνηγούσα τον Βύρωνα να μου δώσει εξηγήσεις. Και τι κατάφερα? Να γελοιοποιηθώ ακόμη περισσότερο. Αλλά δεν φταίει αυτός, όχι, εγώ, εγώ είμαι πολύ, πολύ ηλίθια ώρες ώρες, διότι ζητάω να δείξει ήθος το πιο ανήθικο πλάσμα στον πλανήτη γη. 

Θέλω να βάλω τα κλάματα.

"Πολύ ωραία όλα αυτά που μας είπες Θανάση" ο μπαμπάς σηκώνεται αμέσως όρθιος από την καρέκλα του. "Πάμε να φύγουμε τώρα" μας ανακοινώνει και με τραβάει από το χέρι να σηκωθώ και εγώ. 

Τον κοιτάω σαν να είναι εξωγήινος. 

Μα- μα τι στο καλό κάνει?

"Μιχάλη μου είσαι καλά?" η μαμά τον κοιτάει πιο έκπληκτη από εμένα. "Ο άνθρωπος είναι γενετιστής, μπορεί να μας δώσει πληροφορίες - "

"Τις οποίες μπορούμε να βρούμε και στο google, που πάω στοίχημα γνωρίζει πολύ περισσότερα για τον πυρετό μας από αυτόν τον άσχετο φακελάκια" ο Μιχάλης διακόπτει την μαμά και στο άκουσμα των λέξεων του γυρνάω απότομα το κεφάλι μου να την κοιτάξω. 

Η καρδιά μου παγώνει.

ΤΙ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΛΕΕΙ?

"Αστειεύεται προφανώς" η μαμά κοιτάζει αμήχανη τον γιατρό και έξαλλη τον μπαμπά. "Μιχάλη κάτσε κάτω" του φωνάζει ψιθυριστά όμως εκείνος δεν ακούει, μαζεύει τα πράγματα μας, τα μπουφάν μας και τις τσάντες μας και ετοιμάζεται για να φύγουμε.. ξεκάθαρα. 

"Εδώ είναι δημόσιο νοσοκομείο" τον λόγο παίρνει ο κύριος Θανάσης, ένας καλοστεκούμενος κύριος στην ηλικία των γονιών μου με πυκνά γκρίζα μαλλιά. Αν δεν κάνω λάθος ήταν συμφοιτητές με τον μπαμπά μου στο Βιολογικό. 

"Ναι τα ξέρουμε τα δημόσια νοσοκομεία σας!" ο μπαμπάς κάνει σαν παρανοικός, πρώτη φορά τον βλέπω έτσι. "Που πριν φύγουμε θα μας ζητήσεις μια φακελάρα να με το συμπάθιο.. άχρηστε!" Παίρνω αμέσως μια βαθιά ανάσα και την κρατάω. 

ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙ ΟΤΙ ΛΕΕΙ? 

ΣΤΟΥΣ ΠΑΝΩ ΟΡΟΦΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΛΙΝΙΚΕΣ ΜΟΥ ΓΑΜΩΤΟ

"ΜΠΑΜΠΑ" φωνάζω εγώ. "ΜΙΧΑΛΗ" η μαμά. Και ευτυχώς για εμάς ο μπαμπάς σταματάει αμέσως να με τραβάει για να σηκωθώ όρθια από την καρέκλα.

"Βρε Μιχάλη μεταξύ μας?" ο κύριος Θανάσης προσπαθεί να ηρεμήσει την κατάσταση. "Εμείς ήμασταν μαζί στο μεταπτυχιακό, ήρθα στην βάπτιση της Έλλης μας, και εκτός αυτού με την Μαρία διδάσκουμε στο ίδιο τμήμα. Μας συνδέει και μια φιλία πέρα από μια σχέση γιατρού και ασθενούς. Σε παρακαλώ πολύ.. ηρέμησε" 

Η μαμά κοιτάει τον γιατρό απολογητικά.

Ο γιατρός κοιτάει τον μπαμπά καθησυχαστικά.

Ο μπαμπάς κοιτάει εμένα φοβισμένα. 

Μα τι στο καλό τον έχει πιάσει επιτέλους?

Γιατί στο διάολο τρέμει?

"Θανάση χίλια συγγνώμη" η μαμά μιλάει έπειτα από μια μεγάλη στιγμή σιωπής την οποία κανονικά θα έπρεπε να είχε σπάσει η απολογητική φωνή του μπαμπά. "Ο Μιχάλης μερικές φορές συμπεριφέρεται σαν πεντάχρονο.. στο σπίτι ξέρεις δεν μεγαλώνω τρία αγόρια αλλά τέσσερα.." 

Κοιτάζω το πρόσωπο της.. είναι πολύ τρυφερό. 

Κοιτάζω και το πρόσωπο του μπαμπά.. είναι πολύ αγχωμένο. 

Μάλιστα

"Καλά κάθομαι αλλά να ξέρετε" ο Μιχάλης παίρνει ξανά την προηγούμενη θέση του. "Σε πέντε λεπτά πρέπει να φύγουμε, έχουμε να πάρουμε την Αναστασία από το μπαλέτο" 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου στο μέρος του. 

"Από πότε πάει η αδερφή μου στο μπαλέτο?" αναρωτιέμαι φωναχτά. 

"ΑΠΟ ΣΗΜΕΡΑ" μου φωνάζει ο μπαμπάς και ξεκινάει να ψάχνει στις τσέπες του λογικά για τα τσιγάρα του. Τώρα τι έγινε? Τι μύγα τον τσίμπησε? Χριστέ μου.. 

Ώρες ώρες δεν μπορείς να τον ψυχολογήσεις αυτόν τον άνθρωπο. Την μία στιγμή είναι μια χαρά και χαμογελάει, την άλλη κατσουφιάζει και κλείνεται στον εαυτό του. Ίσα που σκέφτομαι να του προτείνω να κάνουν παρέα με τον Βύρωνα.. έχουν τόσα κοινά!

Ανακάθομαι ενοχλημένη στην καρέκλα μου. 

Τι τον θυμήθηκα τώρα τον καραμαλάκα?

"Θανάση συνέχισε και μην ανησυχείς για τον χρόνο, δεν θα πάμε πουθενά, εδώ θα μείνουμε να συζητήσουμε για τον μεσογειακό πυρετό" η μαμά πλέον ακούγεται εκνευρισμένη. Τέλεια! Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στον κόσμο από μια θυμωμένη Μαρία, αν τσιτωθεί κάνει καιρό να ηρεμήσει. 

"Να σου θυμίσω όμως μωρό μου ότι και εγώ έχω μεταπτυχιακό στην Γενετική" ο μπαμπάς τοποθετεί έναν μακρύ λευκό κύλινδρο ανάμεσα στα χείλη του. "ΝΑ μια κορνίζα πάνω από το γραφείο στο σπίτι, ΝΑ" 

Κοιτάζω την χειρονομία που κάνει με τα χέρια του. 

Με το συμπάθιο λέει ο κόσμος. 

"Ξέρεις εσύ για τον οικογενή μεσογειακό πυρετό?" η μαμά ξεκίνησε να βγάζει καπνούς από τα αυτιά. Ωχ

"Ναι" της απαντάει ο μπαμπάς. "Είναι μια κληρονομούμενη ασθένεια που σιγά τι κάνει! Λίγο πυρετό εκεί, κάτι δέκατα! Μην φανταστείς! Και λίγο πονόκοιλο! Σαν να σε τσιμπάω στην κοιλιά! Και ο πόνος στα γόνατα? Μμμ σιγά! Με λίγη κολχικίνη θα είμαστε κομπλέ. Πάμε να φύγουμε τώρα" ο μπαμπάς επιμένει να θέλει να εξαφανιστούμε από το ιατρείο του κύριου Θανάση. 

Πάντως πολύ ρόδινα τα παρουσιάζει όλα..

Τα τρία χειρουργεία μου τα ξέχασε?

Μήπως να του δείξω τις εφτά τομές στην κοιλιά μου να τα θυμηθεί?

"ΜΙ-ΧΑ-ΛΗ" η μαμά σηκώνεται απότομα όρθια, αρπάζει το τσιγάρο από το στόμα του μπαμπά, το σβήνει στο τασάκι, αρπάζει και το δερμάτινο τζάκετ από τα χέρια του, τον καθίζει στην προηγούμενη θέση του και του πετάει ξανά το μπουφάν. "Μα τι έχεις πάθει επιτέλους? Αν είχες να κάνεις κάτι καλύτερο στην τελική ας μην ερχόσουν!" 

Ναι τώρα σε αυτό που λέει έχει ένα δίκιο. Η Μαρία μας ανακοίνωσε χτες για το σημερινό ραντεβού μας με τον κύριο Θανάση, και παρόλο που δεν είχα καμία όρεξη μετά τα χτεσινά γεγονότα με τον σιχαμένο να κάνω το οτιδήποτε, συμφώνησα. Για την υγεία μου πρόκειται άλλωστε. 

Βέβαια ο μπαμπάς έχει αντίθετη άποψη, θεωρεί το ραντεβού με τον γιατρό ανώφελο. Όλη μέρα χτες γκρίνιαζε, δεν ήθελε να έρθει κανένας από τους τρεις μας, αλλά μόλις του ανακοινώσαμε ότι τελικά εγώ με την μαμά δεν το χάνουμε το ραντεβού, εκείνος ακύρωσε ότι είχε να κάνει για να μας συνοδεύσει. Συμπεριφέρεται γενικά αλλόκοτα. 

Και ο λόγος?

Άγνωστος

"Ο οικογενής μεσογειακός πυρετός όπως ήδη θα σας έχει πει ο συμπαθέστατος Καθηγητής, Βύρωνας Κομνηνός, και όπως άλλωστε θα γνωρίζεις Μιχάλη, κληρονομείται με αυτοσωμικό υπολειπόμενο χαρακτήρα. Αυτό σημαίνει ότι χρειάζεται δύο γονίδια για να εκδηλωθεί. Η Έλλη μας πήρε το ένα από εσένα, το άλλο από την Μαρία και εμφάνισε την ασθένεια. Ξέρετε.. δεν έχει μελετηθεί αρκετά η μετάλλαξη στο υπεύθυνο γονίδιο και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να σας πω ότι δεν κάνουμε λόγο πάντα για την ίδια. Στο νοσοκομείο μας έχουμε ένα πρόγραμμα στο οποίο  μελετάμε τις κληρονομούμενες ασθένειες και την συχνότητα εμφάνισης τους. Και φαντάζομαι όπως γνωρίζετε και εσείς πως τα σύνδρομα αυτά μελετώνται καλύτερα σε οικογένειες με μεγάλο αριθμό απογόνων" 

Χμμ.. ακούω τόση ώρα τον κύριο Θανάση να μιλάει και αναρωτιέμαι.. 

Που το πάει?

"Εσείς αν δεν κάνω λάθος έχετε έξι παιδιά σωστά?" ρωτάει ο γιατρός. 

"Ναι" απαντάει η μαμά. 

"Πάμε να φύγουμε" πετάγεται ο μπαμπάς. 

Άντε πάλι

"Μιχάλη αν θες να φύγεις φύγε, πραγματικά τέτοια ταλαιπωρία δεν βίωσα ούτε στην πρώτη μου γέννα, με έχεις κουράσει, Θανάση συνέχισε" η μαμά πλέον φανερά εξουθενωμένη αδιαφορεί για τα βλέμματα απελπισίας που της πετάει τόση ώρα ο μπαμπάς και στρέφει όλη της την προσοχή στον γιατρό. 

"Αν κάτσεις ήσυχα φεύγοντας από εδώ θα σου πάρω παγωτό" ψιθυρίζω παιχνιδιάρικα στον μπαμπά για να του φτιάξω λίγο την κατσουφιασμένη του διάθεση. Ο Μιχάλης με κοιτάζει φευγαλέα, και κάτι μου λέει ότι στα μάτια του θα δω εκνευρισμό. Δεν παίρνει από πλάκες, αν και.. αυτήν την φορά.. τον κοιτάζω καλύτερα..

Δάκρυα είναι αυτά?

Τι στο διάολο?

"Θα ήθελα να σας προτείνω να γίνετε εθελοντές στο πρόγραμμα μας. Δεν θα χρειαστεί να κάνετε κάτι επίπονο, μόνο λίγο αίμα θα πάρουμε από εσάς και τα αδέρφια της Έλλης και θα στείλουμε τα δείγματα για γενετικό έλεγχο. Θα μελετήσουμε την μετάλλαξη του υπεύθυνου γονιδίου και θα παρουσιάσουμε συγκεντρωτικά τα αποτελέσματα σε μια δημοσίευση. Λοιπόν τι λέτε? Θα μας βοηθήσετε?" ρωτάει ο γιατρός και κοιτάει παρακλητά μια εμένα, μια την μαμά και μια τον μπαμπά. 

Τα μάτια μου αστράφτουν από χαρά. Να μπορώ να συμβάλλω με τον οποιοδήποτε τρόπο στην εξέλιξη της επιστήμης, στην μελέτη μιας ασθένειας και να το αρνηθώ? Δεδομένης της ιδιότητας μου ως φοιτήτριας της Ιατρικής αυτό θα ήταν τουλάχιστον αντιδεοντολογικό. Και πιστεύω πως και οι γονείς μου θα στηρίξουν και οι ίδιοι την απόφαση μου αυτή. 

"ΌΧΙ" φωνάζει ο μπαμπάς και σηκώνεται απότομα όρθιος. 

Γυρνάω απότομα το πρόσωπο μου προς το μέρος του.

Τι όχι?

Γιατί όχι?

"ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ" συνεχίζει να φωνάζει και να τρέμει ολόκληρος από την ταραχή. Μα τι του είπε στην τελική? Να γίνει εθελοντής! Σιγά! "ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙΣ ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ ΑΝ ΕΡΘΕΙ ΠΑΝΔΗΜΙΑ ΣΤΗΝ ΓΗ, ΚΑΤΕΒΟΥΝ ΟΙ ΕΞΩΓΗΙΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΗ ΚΑΙ ΣΚΑΣΕΙ ΚΑΙ ΤΟ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΤΗΣ ΣΑΝΤΟΡΙΝΗΣ. ΓΚΕ ΓΚΕ ΣΑΚΗ?" 

Τοποθετώ το χέρι μου μπροστά από το ορθάνοιχτο στόμα μου για να το καλύψω. Κοιτάω τον μπαμπά να ξεσπάει, παρακολουθώ το παραλήρημα του και πραγματικά δεν έχω λόγια. Τι είπε? Γκε γκε? Σάκη? Στον Καθηγητή της Γενετικής? Στον συνεργάτη της μαμάς? Στον οικογενειακό μας φίλο?

"Μιχάλη μισό λεπτό ηρέμησε" ο γιατρός κοιτάει τον μπαμπά εξίσου έκπληκτος με εμένα και την μαμά. "Δεν είναι κάτι υποχρεωτικό. Αν θέλεις το κάνεις, δεν σε πιέζει κανείς. Απευθύνθηκα σε εσάς γιατί η οικογένεια σας είναι πολύτεκνη. Και με αφορμή την σχέσης μας και εκτός πανεπιστημίου, βρήκα το θάρρος να-"

"Μην κουράζεσαι Θανάση" η μαμά διακόπτει τον γιατρό και κοιτάει απογοητευμένη τον μπαμπά. "Δεν ξέρω ειλικρινά τι έχει πάθει σήμερα ο Μιχάλης, αν σου πω ότι δεν είναι μια καλή του μέρα θα με πιστέψεις? Θα το συζητήσουμε στο σπίτι και επειδή γνωρίζω από τώρα που θα καταλήξουμε, για να μην το καθυστερούμε, μπορούμε να κλείσουμε σήμερα ένα ραντεβού για να έρθουμε και οι οχτώ για εξετάσεις. Άλλωστε έτσι και αλλιώς είχαμε σκοπό να κάνουμε και στους υπόλοιπους γενετικό έλεγχο για να δούμε αν κληρονόμησαν και οι άλλοι πέντε τον μεσογειακό πυρετό" 

Α τέλεια! Γλιτώνουμε και από τα έξοδα δηλαδή.. διότι με δεδομένη την οικονομική δυσπραγία που βιώνουμε περιστασιακά.. δεν μας περισσεύουν 7 χιλιάδες ευρώ.. σίγουρα όχι. 

"ΜΑΡΙΑ ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΛΕΣ?" ο μπαμπάς βρίζει. "ΤΟΥ ΔΙΝΕΙΣ ΤΟ ΟΚ? ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΠΩ ΕΓΩ ΤΟ ΟΚ? Ο ΑΝΤΡΑΣ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ? Ε ΜΑΘΕ ΛΟΙΠΟΝ ΟΤΙ ΕΓΩ ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΩ! ΑΠΟ ΕΜΕΝΑ ΑΙΜΑ ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΡΕΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΑΣ! ΧΩΝΕΨΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΑΝΤΕ ΓΕΙΑ! ΜΟΥ ΠΡΗΞΑΤΕ ΤΑ ΑΡΧΙΔΙΑ! ΚΩΛΟΓΙΑΤΡΟΙ! ΚΩΛΟΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ! ΚΩΛΟΣΑΚΗ!" 

Σηκώνομαι αμέσως όρθια. Η μαμά με μιμείται. Ο γιατρός το ίδιο. Παρατηρούμε και οι τρεις τον μπαμπά να φεύγει με βαριά βήματα από το γραφείο. Σε μια παρορμητική μου πρωτοβουλία να τον σταματήσω πιάνω το μπράτσο του, όμως ο μπαμπάς βάζει δύναμη και το τινάζει από πάνω του. Ανοίγει την πόρτα, βρίζει μια νοσοκόμα που βρίσκει μπροστά του, έναν άλλον ασθενή 90 χρονών με πι, και κλείνει με δύναμη την πόρτα πίσω του. 

"Δεν έχω λόγια" η μαμά σπάει την σιωπή που έχει απλωθεί στο γραφείο. Γιατί ποιος έχει? "Ειλικρινά Θανάση σου ζητάω συγγνώμη για αυτήν την ανάρμοστη συμπεριφορά. Δεν-δεν ξέρω τι τον έπιασε. Δεν μπορώ καν να υποθέσω" στρέφω όλη μου την προσοχή πάνω της, πραγματικά δείχνει μπερδεμένη, χαμένη στα γεγονότα της τελευταίας ώρας. 

"Αν πάω να του μιλήσω εγώ?" την ρωτάω το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. "Σε εμένα έχει αδυναμία άλλωστε, θα με ακούσει" Ναι δεν μπορεί, θα με ακούσει. 

"Κάνε μια προσπάθεια σε παρακαλώ πολύ κορίτσι μου" ο κύριος Θανάσης με κοιτάει και αυτός μπερδεμένος. "Είναι ύψιστης σημασίας αυτή η μελέτη για το τμήμα μας, το αντιλαμβάνεσαι νομίζω" 

Κουνάω το κεφάλι μου θετικά. 

Ναι φυσικά και το αντιλαμβάνομαι. 

"Θα μείνω με τον Θανάση να συζητήσουμε κάποια διαδικαστικά" με ενημερώνει η μαμά και κάθεται ξανά στην θέση της. Δεν νομίζω να την βαστάνε τα γόνατα της, εκείνα λύθηκαν. 

"Εντάξει" της λέω και μαζεύω τα πράγματα μου από την καρέκλα. Βάζω το γκρι χειμωνιάτικο μπουφάν μου, τοποθετώ το μπακπακ στην πλάτη μου και βγαίνω έξω από το ιατρείο. Το βλέμμα μου εντοπίζει κατευθείαν τον μπαμπά. Εκείνος είναι στον χώρο της αναμονής, κάθεται σε μια πορτοκαλί, νοσοκομειακή καρέκλα, σκυφτός, με το πρόσωπο του χωμένο μες στις μεγάλες του παλάμες. 

Περπατάω προς το μέρος του.

"Θυμάσαι που όταν κάναμε το μηχανογραφικό με ρώτησες γιατί θέλω να γίνω γιατρός?" η φωνή μου απαλή, τα μάτια μου λυπημένα. Διότι ναι με θλίβει το γεγονός να βλέπω τον μπαμπά μου σε αυτά τα χάλια, με στεναχωρεί πολύ.

Σιωπή

Ο μπαμπάς δεν μιλάει. 

"Θέλω να σώσω τον κόσμο, από τις ασθένειες, τον πόνο και τα δάκρυα" του υπενθυμίζω τα ακριβή μου λόγια και κάθομαι δειλά δειλά στην κενή θέση δίπλα του. "Και θυμάσαι τι μου είπες αμέσως μετά?" προσθέτω και απλώνω το χέρι μου για να αγγίξω το ιδρωμένο μέτωπο του. 

Ξανά σιωπή 

Ξανά ο μπαμπάς δεν μιλάει.

"Ότι κάτι τέτοιο θέλει γνώσεις. Πολλές γνώσεις. Τις οποίες και μπορώ να αποκτήσω. Αλλά θέλει και κάτι άλλο. Αγάπη. Πολλή αγάπη. Αγάπη για το επάγγελμα, για τον συνάνθρωπο, για την ίδια την ζωή. Και θυμάσαι τι σου είχα πει?" τον ρωτάω ξανά. Θέλω να του δώσω μια αφορμή να μου μιλήσει, ή έστω να με κοιτάξει, ή έστω να σταματήσει να τρέμει. 

Αλλά τι πρωτότυπο.. και πάλι σιωπή. 

Και πάλι ο μπαμπάς δεν μιλάει. 

Μάλιστα

"Πήρα τόση πολύ αγάπη από εσάς, εσύ και η μαμά μου χαρίσατε τόσο απλόχερα την δική σας που μπορώ να δώσω όση χρειαστεί στην δουλειά μου, και παρόλα αυτά εκείνη να μην τελειώσει, να μην μου τελειώσει. Είναι που με αγαπάτε υπέρμετρα ακόμη? Μπορεί" 

Του υπενθυμίζω τα όνειρα που έκανα κάποτε, τους στόχους που έβαλα πρόσφατα. Και του υπενθυμίζω επίσης το πόσο πολύ με λατρεύει, και πόσο πολύ τον λατρεύω επίσης. Γιατί δεν θέλω να μου πει όχι, δεν θέλω να σταθεί εμπόδιο για ένα καλύτερο αύριο στον χώρο της ιατρικής. Δεν θα το αντέξω.

"Τι σου συμβαίνει?" επιμένω ψιθυριστά και ακουμπάω το κεφάλι μου στο μπράτσο του. "Ξέρεις ότι σου λέω το οτιδήποτε, γιατί να μην το κάνεις και εσύ? Δεν θα σε κρίνω, όπως δεν με έχεις κρίνει, θα σε βοηθήσω όπως με έχεις βοηθήσει, και θα σε αγαπήσω βαθιά μπαμπά, όπως με έχεις αγαπήσει"

Ότι λέω το εννοώ. Προφανώς και κάτι πάει λάθος μαζί του, κάποιο πρόβλημα έχει και αυτό είναι υπεύθυνο για τα γεγονότα πριν και την κατάσταση τώρα. Θέλω να μου το πει, θέλω να το ακούσω. Και το υπόσχομαι στον εαυτό μου.. θα τον βοηθήσω. Θα το ξεπεράσουμε μαζί αυτό όπως και όλα τα προηγούμενα. Όπως και όλα τα επόμενα. 

Ο μπαμπάς μετά από πολύ ώρα κατεβάζει τα χέρια του από το πρόσωπο του, ισιώνει το κορμί του, σκουπίζει τα μάτια του και γυρνάει αργά αργά το πρόσωπο του προς τα εμένα. Μου χαμογελάει λυπημένα, του χαμογελάω τρυφερά. Τα χείλη του τρέμουν, τα χέρια του επίσης. 

"Έλλη μου.." μου μιλάει με απαλή φωνή και αγκαλιάζει το πρόσωπο μου. Παρατηρώ τα μάτια του. Αυτά τα πράσινα, πότε αυστηρά, πότε γλυκά μάτια τώρα είναι κατακόκκινα από το κλάμα. Βουρκώνω και εγώ αυτόματα. Το νιώθω η επόμενη στιγμή θα είναι καθοριστική για την οικογένεια μας, το διαισθάνομαι. 

"Έλλη μου συγγνώμη.. συγγνώμη μωρό μου.. χίλια συγγνώμη" ο μπαμπάς απολογείται χωρίς να ξέρω το γιατί, χωρίς καν να το φαντάζομαι. Δεν χρειάζεται να όμως να χάνουμε χρόνο. Γνωρίζει ότι μπορώ να του συγχωρήσω τα πάντα. Και αν δεν το γνωρίζει, θα όφειλε. Άλλωστε αυτό δεν είναι το βασικό χαρακτηριστικό της ανιδιοτελούς αγάπης?

"Δεν.. δεν.. μωρό μου εγώ δεν.. δεν είμαι ο βιολογικός σου πατέρας" 

https://youtu.be/7vwjylweczs