Βύρωνας

Μεταβολισμός υδατανθράκων.. 

Ναι

Μεταβολισμός λιπιδίων..

Ναι

Μεταβολισμός πρωτεϊνών.. 

Σκυθρωπιάζω

Χμμ

"Να και εδώ είναι με την φίλη της την Άρτεμις στο εμπορικό, είχανε πάει χτες για ψώνια, όλο το Χάροντς σήκωσε το μωρό μου.." Κοιτάζω φευγαλέα τον Στέλιο. Εκείνος κάθεται χαζογελώντας στην άλλη μεριά του πάγκου της κουζίνας, στο μάρμαρο πάνω στο οποίο εγώ σκόπευα να φάω. Μάλιστα 

"Ξέρω τι κάνει και που πάει δεν χρειάζεται να μου το λες κάθε φορά που κατασκοπεύεις το προφίλ της" του απαντάει με ύφος η Ζωή και συνεχίζει να ανακατεύει την σάλτσα για τα μακαρόνια. "Αν θυμάσαι καλά δικό μου είναι το κινητό που κρατάς και η Όλγα εμένα έχει στους στενούς της" 

Αδιαφορώ για την πρώην και μοναδική σχέση του Στέλιου και συνεχίζω να διαβάζω. Αν και ήταν σαφέστατη η απαίτηση μου να κάνουν όλοι ησυχία όταν συμβαίνει αυτό, κάθε φορά δηλαδή που είμαι στο σπίτι. Αλλά φυσικά, ποιο από τα δύο μου αδέρφια διάβασε ποτέ του σοβαρά για να κατανοήσουν την δική μου ανάγκη για απόλυτη συγκέντρωση τις αμέτρητες ώρες που μελετώ? Κανένα φυσικά

"Της είπες να με ξεμπλοκάρει για να μην αναγκάζομαι να μπαίνω συνέχεια από το δικό σου ίνσταγκραμ?" ρωτάει ο Στέλιος και ταυτόχρονα χάνει το χρώμα από το πρόσωπο του. Λογικά θα είδε κάτι που δεν του άρεσε και πάγωσε ολόκληρος.. την ξανθούλα με τον νυν της ας πούμε..

"Ναι και μου είπε ότι όχι μόνο δεν θα σε βγάλει από το μπλοκ αλλά αν της στείλεις και άλλο αίτημα από ψεύτικο προφίλ θα πει τον Γιώργο να σε πλακώσει" 

Χριστέ μου

Να θυμηθώ μόνο να ελέγξω το βαλιτσάκι με τα είδη πρώτων βοηθειών που έχω στο δωμάτιο μου.. τελευταία φορά που γύρισε σπίτι ο αδερφός μου και χρειάστηκε ράμματα είχα χρησιμοποιήσει το τελευταίο ζευγάρι με τα αποστειρωμένα γάντια.. πρέπει να πάω επειγόντως στην φαρμακαποθήκη για ανεφοδιασμό. 

"Με τον θείο τα έχουμε βρει" της απαντάει ο Στέλιος και κάνει απανωτά σκρινσοτς στο κινητό της Ζωής. 

"Πότε έγινε αυτό?" απορεί η αδερφή μου. "Αφού δεν σου μιλάει" 

"Αυτό ακριβώς εννοώ" 

Ο Στέλιος παίρνει φόρα και κατεβαίνει από τον πάγκο της κουζίνας, πετάει το κινητό στην Ζωή, εκείνο παραλίγο να μπει μες στην σάλτσα, η αδερφή μας τον βρίζει, ο Στέλιος της χαμογελάει πονεμένα και την ρωτάει πόση ώρα θέλει ακόμη μέχρι να ετοιμαστεί το φαγητό. 

Εντάξει πείστηκα. Πριν είδε την ξανθούλα με τον γκόμενο της και χαλάστηκε τόσο. Δεν πειράζει, καλό θα του κάνει το μάθημα αυτό. Ζούμε με τις συνέπειες των επιλογών μας άλλωστε. Και μπορεί να άργησε να συμβεί αλλά ο Στέλιος το κατάλαβε.. ευτυχώς.

Οπότε έχουμε και λέμε: μέχρι τα μέσα αυτού του μηνός θα βγάλω για δεύτερη φορά την βιοχημεία. Μέχρι τις αρχές του επόμενου θα βγάλω για δεύτερη φορά την φυσιολογία. Μέχρι τα μέσα του επόμενου θα βγάλω για δεύτερη φορά την ανατομία. Και μετά μέχρι την εξεταστική του Φεβρουαρίου θα ξεκινήσω να διαβάζω για το επόμενο εξάμηνο. Αν και ο παππούς επιμένει να μην χάνω τον χρόνο μου με την ιατρική φυσική, να δώσω βάση στην παθοφυσιολογία του τρίτου έτους. Χμ..

Και δεν είναι μόνο αυτό το πρόβλημα μου. 

Κάπου πρέπει να χώσω και την Έλενα. 

Θέλει λέει να πάμε στην Αράχωβα. 

Έλεος

Θα αφήσουμε τις εργασίες μας, τα εργαστήρια μας, τα μαθήματα μας για να κάνουμε τι? Σεξ στο εξοχικό των γονιών της. Μπορούμε κάλλιστα να το κάνουμε και εδώ στην Αθήνα. Της έχω εξηγήσει άπειρες φορές ότι η σχολή μου είναι απαιτητική και πως δυσκολεύομαι να ξεκλέβω χρόνο για άσκοπες μετακινήσεις. Αλλά που να καταλάβει, η σχολή της δεν έχει κανένα υποχρεωτικό μάθημα. 

"Όχι εσύ θα πας" 

"Όχι εσύ"

"Εγώ έχω να ανακατέψω την σάλτσα" 

"Και εγώ έχω να κοιτάω εσένα που την ανακατεύεις" 

Σηκώνω αργά αργά το βλέμμα μου πάνω τους. Έτσι και πουν σε εμένα, που διαβάζω, να διακόψω την μελέτη μου για να πάω να ανοίξω την πόρτα.. 

Σφίγγω όλο μου το σώμα. 

Το σαββατοκύριακο θα μετακομίσω μόνιμα στο σπίτι του παππού. 

"Βύρωνα.." η Ζωή με κοιτάζει με δυο γατίσια παρακαλητά πράσινα μάτια. 

Στρέφω ξανά το βλέμμα μου στο βιβλίο του Stryer. 

Η απάντηση είναι ΌΧΙ. 

"Ρε Βύρωνα.." η αδερφή μου επιμένει. 

"Να πάει ο αργόσχολος της οικογένειας" ρίχνω την μπηχτή μου γιατί δεν αντέχω. Μια σχολή τεσσάρων ετών ο Στέλιος θα την βγάλει στα πέντε, πεντέμισι έτη. Ντροπιάζει την οικογένεια μας, δεν το αντιλαμβάνεται? 

"Άμα σε γαμήσω.." 

Α βρίζει κιόλας. 

Χριστέ μου.. "Τι ξεπεσμός" ψιθυρίζω αλλά ακούγομαι σε όλη την κουζίνα διότι νιώθω αμέσως ένα βρώμικο πανί να προσγειώνεται με δύναμη στο πρόσωπο μου. Το απομακρύνω αργά αργά και σημειώνω στην άκρη του μυαλού μου να κάνω στο ντουζ πλύσεις με betadine scrub. Ποιος ξέρει που είχε πριν τα χέρια του ο Στέλιος και με τι σκούπισε αυτά που χρειάστηκε να καθαρίσει. 

"ΕΣΥ" 

Τι στο-

"ΕΣΥ ΕΣΥ ΕΣΥ" 

Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου προς την είσοδο της κουζίνας. 

Πρώτον τι θέλει αυτό το υποδεέστερο πλάσμα στο σπίτι μου?

Και δεύτερον γιατί επικαλείται το Εθνικό Σύστημα Υγείας? 

"ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΈΚΑΝΕΣ.." η Ελισάβετ αρπάζει το πιάτο που κρατούσε η Ζωή στα χέρια της και σε κλάσματα δευτερολέπτου-

"ΘΑ ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΩΣΕΙΣ ΗΛΙΘΙΟ ΑΝΕΝΤΙΜΟ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ" 

Σκύβω αμέσως για να αποφύγω τον ιπτάμενο γυάλινο δίσκο. 

"Είσαι τρελή κοπέλα μου?" την ρωτάω και σηκώνομαι ξανά όρθιος. 

"Αχ μπορείς να του ρίξεις ένα και για εμένα πλιζ?" την ρωτάει ο Στέλιος και της δίνει στα στοίβα πιάτα από το ντουλάπι. 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. 

Δεν πάει καλά ο άνθρωπος. 

"ΜΟΝΟ ΕΝΑ?" η εξαγριωμένη Ελισάβετ ξεκινάει να μου ρίχνει ένα ένα τα πιάτα λες και είναι φρίσμπι. Τα αποφεύγω με τους εξαιρετικούς ελιγμούς μου και προσεύχομαι σε μια εξίσου ανώτερη δύναμη με εμένα να μην με βρουν στο κεφάλι και μου προκαλέσουν κάποιο τραύμα. Ώρα είναι να πάθω καμία διάσειση και να ξεχάσω όσα έμαθα μέχρι στιγμής στην σχολή. 

"ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΣΗΜΕΡΑ. ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ ΗΛΙΘΙΕ ΜΠΟΥΚΛΑΚΙΑ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΣΕΣ? ΜΟΥ ΛΕΣ? ΔΕΝ ΝΤΡΑΠΗΚΕΣ? ΔΕΝ ΕΝΙΩΣΕΣ ΑΘΛΙΟΣ? ΤΙΠΟΤΕΝΙΟΣ? ΑΛΛΑ ΤΙ ΛΕΩ? ΕΣΥ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ? ΝΙΩΘΟΥΝ ΡΕ ΟΙ ΠΑΓΟΚΟΛΏΝΕΣ? ΜΗΗΗΗ - ΜΗΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΑΓΓΙΞΕΙΣ- ΠΑΡΕ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΤΩΡΑ" 

Δεν υπάρχει περίπτωση.

Τώρα που κατάφερα να την αφοπλίσω?

"Σταμάτα να φωνάζεις και πάμε μέσα στο δωμάτιο μου να το συζητήσουμε" της ψιθυρίζω μέσα από τα σφιγμένα μου δόντια. 

"ΤΙ ΟΧΙ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΥΠΑΡΞΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΕΣΥ ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΧΩΡΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΤΡΙΤΟ ΓΙΑ ΜΑΡΤΥΡΑ" μου απαντάει η Ελισάβετ και ταυτόχρονα προσπαθεί να ξεφύγει από το κράτημα μου. Την σφίγγω ακόμη πιο δυνατά πάνω μου και μας μετακινώ προς το δωμάτιο μου. Δεν θέλω να έχουμε θεατές σε αυτήν την συζήτηση. Θα της πω ότι έτσι είναι ο ακαδημαϊκός χώρος, να το αποδεχτεί να τελειώνουμε. Έχω και διάβασμα να-

"ΑΟΥΤΣ" 

Με δάγκωσε η ηλίθια. 

"ΑΥΤΌ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΑΓΓΙΖΕΙΣ" 

Αν είναι δυνατόν. 

Με δάγκωσε ξανά. 

Και ξέρετε τι λένε? Το χειρότερο δάγκωμα είναι αυτό του ανθρώπου. Αλλά αυτή δεν είναι άνθρωπος, δεν συγκαταλέγεται στο είδος, το αποκλείω. Για εξωγήινος μοιάζει. Ή έστω εξωτικό. Και πάλι άσχημο βέβαια. 

"ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΦΗΣΕ ΜΕ ΝΑ ΣΟΥ ΡΊΞΩ ΜΙΑ ΜΠΟΥΝΙΑ ΣΤΟ ΠΑΝΕΜΟΡΦΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΣΟΥ ΝΑ- ΑΟΥΤΣ" 

Υπακούω για πρώτη και τελευταία φορά στην επιθυμία της και την αφήνω να πέσει στο πάτωμα του δωματίου μου. Απότομα

"Με άφησε να πέσω ο μαλάκας" η Ελισάβετ χαϊδεύειτον πλαδαρό γλουτό της την ώρα που εγώ κλείνω με δύναμη την πόρτα του δωματίου μου. Δεν ήθελα να γίνει αυτή η συζήτηση εδώ μέσα με τους άλλους να στήνουν αυτί, γιατί αυτό θα κάνουν είμαι σίγουρος. 

"Δεν αρμόζει σε μια γυναίκα να βρίζει, δεν είναι γοητευτικό" της απαντώ και γυρνάω να την κοιτάξω. Φοράει ακόμη αυτό το φτηνό ξεφτισμένο τζιν παντελόνι και αυτό το μουσταρδί πουλόβερ που φορούσε και πριν στο εργαστήριο. Κάποιος να της πει ότι αυτά τα ρούχα δεν την κολακεύουν δεν υπάρχει? Με τον σωματότυπο που έχει μόνο τα υφασμάτινα παντελόνια της πάνε και τα φαρδιά πουκάμισα, να τονίζουν όσο λιγότερο γίνεται το ανύπαρκτο ντεκολτέ της. 

"Ούτε σε έναν άνδρα αρμόζει να λέει ψέματα στην καθηγήτρια του και να συκοφαντεί μια συμφοιτήτρια του, αλλά τι λέω, οι άνδρες έχουν αρχίδια σε αντίθεση με εσένα" 

Βλέπω ένα μικρό χεράκι να τινάζει τον ώμο μου προς τα πίσω. 

Βλέπω επίσης ένα κοντό σωματάκι να στέκεται θυμωμένο απέναντι μου. 

Κουνάω απογοητευμένος το κεφάλι μου. 

Το κοριτσάκι δεν ξέρει να φέρεται. 

Τι κάθομαι και ασχολούμαι?

"Όσο θα μου απευθύνεις τον λόγο σου απαγορεύω να βρίζεις και κυρίως να με βρίζεις" της ανακοινώνω ψυχρά και την προσπερνάω. Ούτε να την βλέπω δεν αντέχω. Με εκνευρίζει τόσο πολύ η παρουσία της που δεν μπορώ να καταλάβω το γιατί. Και άλλες άσχημες έχω γνωρίσει, αλλά μόνο η Ελισάβετ μου γεννάει αυτό το μίσος μέσα μου. 

"Δηλαδή τι θες να κάνω? Μαθαίνω ότι με βγάζεις με τον πιο ύπουλο και άνανδρο τρόπο από την εργασία και θέλεις να σου μιλάω με το σεις και με το σας? Και μην μου γυρνάς εμένα την πλάτη, όσο θα στα χώνω απαιτώ να με κοιτάς στα μάτια" 

Για μια ακόμη φορά το χέρι της συμφοιτήτριας μου με αγγίζει. Το σώμα μου δεν προβάλει αντίσταση, το στήθος μου βρίσκεται ξανά αντικριστά με το μικρό, τρεμάμενο σωματάκι της μικρής ηλίθιας Ελισάβετ, και τα μάτια μου-

Μειδάζω

Δυο μαύρα ψυχρά κουμπιά καρφώνονται σε δυο καφέ βουρκωμένα μάτια. 

Δεν έχει κανένα μέλλον στον χώρο της ιατρικής, θέλει λέει να γίνει και χειρουργός τρομάρα της, εδώ με το πρώτο πρόβλημα ξεκινάει να κλαίει. Δεν χωράνε αυτές οι ευαισθησίες στον χώρο μας, όσο πιο γρήγορα το αντιληφθεί τόσο πιο ανώδυνα θα περάσει. 

"Τι σου έκανα?" με ρωτάει και σκουπίζει με το μανίκι της μερικά δάκρυα που τρέχουν στο κατακόκκινο μάγουλο της. "Πες μου τι σου έκανα και μου φέρθηκες τόσο πούστικα" 

Το χέρι της συνεχίζει να τινάζει επαναλαμβανόμενα και δυνατά τον ώμο μου και εγώ συνεχίζω να την λυπάμαι. Νομίζει ότι είναι προσωπικό? Διότι δεν μου καίγεται καρφί για την πάρτη της. 

"Έτσι είναι ο ακαδημαϊκός χώρος, ανταγωνιστικός, αν δεν μπορείς να τον αντέξεις μείνε έξω από αυτόν. Δεν κάνουν όλοι για όλα και προφανώς εσύ δεν κάνεις για τίποτα. Μπορείς απλά να δουλεύεις για να αλλάζεις γάζες, δεν είναι ντροπή, κάποιος πρέπει να το κάνει και αυτό, αποδέξου το και πήγαινε παρακάτω" της λέω και με το που τελειώσω την πρόταση μου η Ελισάβετ ξεκινάει να κλαίει κανονικά. 

Χριστέ μου

Είναι ότι χειρότερο

Μια γυναίκα που μιξοκλαίει μπροστά μου είναι ότι χειρότερο μπορεί να μου συμβεί. 

"Δεν το μετάνιωσες έτσι?" με ρωτάει ανάμεσα στα αναφιλητά της. 

Την κοιτάζω όλο περιέργεια. 

Να μετανιώσω τι ακριβώς?

"Ακόμη και τώρα που ξέρω τι έκανες, που ήρθα σπίτι σου, που προκάλεσα τον κακό χαμό, που, που, που, που σε κοιτάω στα μάτια, διότι αυτό κάνουν οι ξεκάθαροι άνθρωποι ρε" το χέρι της με σπρώχνει "που στέκομαι απέναντι σου και σου λέω ότι ξέρω τι είπες στην Μακρυδήμα για εμένα" με σπρώχνει ξανά "ακόμη και τώρα συνεχίζεις να είσαι φτηνός, άνανδρος, τιποτένιος, ψυχρός, κυνικός ή με μία λέξη" και με σπρώχνει ξανά και ξανά και ξανά "ΣΥΝΕΧΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" 

Αν δεν σταματήσει να με σπρώχνει.. 

Αν δεν σταματήσει να με βρίζει.. 

Μισοκλείνω τα μάτια μου.

Την κοιτάω άκρως απειλητικά. 

Θα την πονέσω. 

Και θα την πονέσω όσο δεν φαντάζεται. 

"ΚΑΙ ΕΓΩ ΣΥΝΕΧΙΖΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ Η ΗΛΙΘΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΣΕ ΞΕΜΠΡΟΣΤΙΑΣΩ ΑΝΤΙ ΝΑ ΤΗΣ ΠΩ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΣΚΑΡΦΙΣΤΗΚΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΒΓΑΛΕΙΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΓΩ ΣΕ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΑ" 

Το χέρι της συνεχίζει να με σπρώχνει. 

Και εγώ συνεχίζω να θυμώνω. 

Σταμάτησε το

"ΗΛΠΙΖΑ ΌΤΙ ΤΟ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΣ ΌΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΛΑΘΟΣ ΌΤΙ.. ΌΤΙ.. ΌΤΙ.. ΌΤΙ ΑΝ ΕΡΧΟΜΟΥΝ ΝΑ ΣΕ ΒΡΩ ΘΑ ΖΗΤΟΥΣΕΣ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΡΕ ΚΑΙ ΘΑ ΜΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΝΑ ΠΑΣ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ ΝΑ ΔΙΟΡΘΩΣΕΙΣ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΙΑ ΠΟΥ ΕΠΑΙΞΕΣ ΑΛΛΑ ΤΙ ΛΕΩ.. ΑΥΤΑ ΤΑ ΠΡΆΓΜΑΤΑ ΘΕΛΟΥΝ ΑΡΧΙΔΙΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΕΙΣ"

Ε αυτό ήταν

Δεν θα κάτσω να ακούσω άλλο το ξέσπασμα της. 

Έχω και ένα διάβασμα να βγάλω. 

"ΕΙΣΑΙ ΑΧΑΡΙΣΤΗ" υψώνω την φωνή μου για πρώτη φορά στην ζωή μου και ταυτόχρονα πιέζω το σώμα μου πάνω στο δικό της έως ότου αυτό κολλήσει στην ντουλάπα μου. "ΠΟΥ ΑΝΤΙ ΝΑ ΕΚΤΙΜΉΣΕΙΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΌΣ ΌΤΙ ΕΙΜΑΙ ΕΛΙΚΡΙΝΉΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΟΥ ΌΤΙ ΣΟΥ ΜΙΛΆΩ ΩΜΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΧΑΙΔΕΥΩ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΟΠΩΣ ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ, ΕΣΥ ΈΡΧΕΣΑΙ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ, ΜΕ ΒΡΙΖΕΙΣ ΚΑΙ Ο ΛΟΓΟΣ? ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΧΤΕΙΣ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΜΑΣ ΤΑ ΕΧΕΙ ΑΥΤΑ. ΣΗΜΕΡΑ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ. ΓΙΑ ΑΥΤΌ ΣΚΥΨΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΞΕΠΕΡΑΣΕ ΤΟ"

Στις δύο τελευταίες μου λέξεις η Ελισάβετ γουρλώνει τα σκατουλί μάτια της όλο έκπληξη.

Ναι τι περίμενε? Να της ζητήσω και συγγνώμη?

"ΕΙΣΑΙ ΕΝΑ ΥΠΕΡΟΠΤΙΚΟ ΑΠΑΙΣΙΟ ΑΛΑΖΟΝΙΚΟ ΓΟΥΡΟΥΝΙ ΠΟΥ ΕΠΕΙΔΗ ΚΟΥΒΑΛΆΣ ΕΝΑ ΌΝΟΜΑ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΠΟΙΟΣ" μου λέει και κάνει κίνηση να με φτύσει, τελευταία στιγμή όμως την εμποδίζω τυλίγοντας το μεγάλο μου χέρι γύρω από τον λεπτό λαιμό της. 

"ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ" της απαντάω πάνω στο στόμα της. "ΕΙΜΑΙ ΟΝΤΩΣ" Αφού θέλει τόσο πολύ να το ακούσει ας το ακούσει. Και ας το πάρει πρέφα επιτέλους να τελειώνουμε με την πάρτη της διότι έχει αρχίσει και με κουράζει η όλη κατάσταση μαζί της. 

"ΕΙΣΑΙ ΒΑΘΙΑ ΓΕΛΑΣΜΕΝΟΣ ΑΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ Η ΦΟΥΣΚΑ ΠΟΥ ΜΕ ΤΟΣΟ ΚΟΠΟ ΕΧΕΙΣ ΧΤΙΣΕΙ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΣΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΚΆΣΕΙ ΜΕ ΤΊΠΟΤΑ"

Τι μαλακίες κάθομαι και ακούω. 

Και χάνω και χρόνο από την βιοχημεία. 

"ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΦΟΥΣΚΑ" της απαντώ και την σφίγγω ακόμη περισσότερο. "ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΟΣ. ΑΛΛΑ ΤΙ ΓΝΩΡΊΖΕΙΣ ΕΣΥ ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΑΚΙ ΑΠΌ ΑΥΤΑ? ΠΗΓΑΙΝΕ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΝΑ ΑΝΟΙΞΕΙΣ ΚΑΝΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑΤΙ ΜΟΝΟ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΑΣΤΑ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟ ΧΟΥΝ" σε εμένα δηλαδή. 

"Α ΝΑΙ Ε?" η Ελισάβετ έχει αρπάξει τα χέρια μου με τα δικά της και προσπαθεί με όλη της την δύναμη να απελευθερωθεί από το κράτημα μου. Ναι καλά "ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΜΟΝΟ ΑΠΟ ΔΙΑΒΑΣΜΑ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΚΑΡΦΩΜΑ" 

Γελάω

Γελάω και την πνίγω ταυτόχρονα. 

"ΘΑ ΜΕ ΚΑΡΦΩΣΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ? ΘΑ ΣΕ ΒΓΑΛΏ ΤΡΕΛΗ, ΑΝΙΣΟΡΡΟΠΗ ΚΑΙ ΚΥΚΛΟΘΥΜΙΚΉ" και εγώ θα φανώ ακόμη πιο ώριμος, μεστός και υπεύθυνος στα μάτια της καθηγήτριας μου. Τέλειο σχέδιο

"ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ ΓΙΑ ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΘΑ ΜΙΛΉΣΕΙΣ ΕΣΥ, ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΓΩ ΠΟΛΥ ΑΠΛΆ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΩ ΣΤΗΝ ΚΑΗΜΕΝΗ ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΤΑΞΕΣ ΚΑΙ ΓΑΜΟ ΜΗ ΧΕΣΩ ΌΤΙ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ ΠΗΔΙΕΣΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΜΗΝΗ ΣΕ ΤΟΥΑΛΕΤΕΣ ΑΠΟ ΜΠΑΡ ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΟΥ ΑΛΛΟΥ" 

Εκπνέω κοφτά. 

Ειλικρινά τώρα? Αυτό το υποδεέστερο πλάσματα απειλεί εμένα? Πώς τολμάει?

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει. 

"ΚΑΙ ΘΑ ΣΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ?" την ρωτάω και νιώθω την καρδιά της να χτυπάει σαν τρελή πάνω στο στήθος μου. Και όχι μόνο αυτό, έχω αρχίσει και εγώ να ανεβάζω παλμούς. Με έχει συγχύσει το μαλακισμένο. Πρώτη φορά το καταφέρνει άνθρωπος αυτό.. πρώτη.

"ΝΑΙ ΡΕ ΘΑ ΜΕ ΠΙΣΤΕΨΕΙ ΚΑΙ ΞΕΡΕΙΣ ΓΙΑΤΊ" η Ελισάβετ παλεύει να απελευθερωθεί, νομίζω το πρόσωπο της έχει κοκκινίσει και τα πόδια της δεν πατούν πλέον στο πάτωμα. Αδιαφορώ 

"ΓΙΑΤΙ ΦΡΟΝΤΙΣΑ ΝΑ ΑΠΑΘΑΝΑΤΙΣΩ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΦΙΛΑΣ ΤΗΝ ΙΣΜΗΝΗ ΜΕ ΤΟΣΟ ΠΑΘΟΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΑΛΕΤΑ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΗΛΙΘΙΑ ΒΥΡΩΝΑΚΟ, ΞΕΡΩ ΜΕ ΤΙ ΑΝΘΡΩΠΟ ΕΧΩ ΝΑ ΚΑΝΩ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΑΦΗΝΑ ΠΟΤΕ ΜΙΑ ΤΕΤΟΙΑ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΠΑΕΙ ΧΑΜΕΝΗ! ΚΑΙ ΕΠΕΙΔΗ ΓΝΩΡΙΖΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΩΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ Ο ΧΩΡΟΣ ΜΑΣ ΠΑΡΕ ΤΑ ΚΟΥΛΑ ΣΟΥ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΜΟΥ ΚΑΙ ΠΗΓΑΙΝΕ ΠΕΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΡΥΔΗΜΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ-"

Την φιλάω

Δεν ξέρω τι άλλο να κάνω, για πρώτη φορά στην ζωή μου χάνω τον έλεγχο της κατάστασης και κολλάω τα χείλη μου πάνω στα σαρκώδη ροζ χείλη της Ελισάβετ. Και ανάθεμα την πρωτοβουλία που πήρα.. 

Με φιλάει και εκείνη