Έλλη

Χτυπάω μια φορά.

Τίποτα

Χτυπάω ακόμη μία. 

Ξανά τίποτα

Χτυπάω πέντε φορές συνεχόμενα. 

Και περιμένω.. 

Και περιμένω..

Και μαντέψτε!

ΠΑΛΙ ΤΙΠΟΤΑ

Αυτό που τα μέλη ΔΕΠ σου λένε έλα στο γραφείο μου την Παρασκευή στις 5 το απόγευμα, εσύ έρχεσαι και πέντε λεπτά νωρίτερα και χτυπάς και δεν σου απαντάνε καν, πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει. Είπαμε, λίγη συνέπεια ρε παιδιά!

"Την Μακρυδήμα περιμένεις?" 

Γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι και τα καφέ μυωπικά ματάκια μου έρχονται αντιμέτωπα με έναν ψηλό, μελαχρινό άνδρα με λευκή ποδιά. Γύρω από τον λαιμό του είναι περασμένα κάτι λιτμαν ακουστικά, τελευταίο μοντέλο, σε χρώμα ουρανίου τόξου. Καλά είναι και αυτά δεν λέω, αλλά τα δικά μου σε χρώμα ράσμπερι είναι ακόμη καλύτερα. Δώρο του παππού Σπύρου και αυτά. 

"Ναι και από ότι φαίνεται θα την περιμένω για πολύ ακόμη" του απαντώ και ακουμπάω το σώμα μου στο παράθυρο που είναι απέναντι από την πόρτα του γραφείου της καθηγήτριας μου. Είναι από τις λίγες καθηγήτριες προκλινικών ετών που το γραφείο τους βρίσκεται εντός του νοσοκομείου, και λογικό το βρίσκω, εκτός από πολύ καταξιωμένη καθηγήτρια είναι και πολύ καταξιωμένη Νευρολόγος. 

"Έχει πάει για μια γνωμάτευση στην Ογκολογική, θα είναι εδώ σε λίγη ώρα λογικά" ο μελαχρινούλης παίρνει θέση δίπλα μου. "Κωνσταντίνος, χάρηκα" 

Χαμογελάω αχνά στον εν δυνάμει συνάδελφο μου και ανταποδίδω την χειραψία. "Ειδικευόμενος?" τον ρωτάω και στρέφω ξανά το βλέμμα μου στην λευκή πόρτα μπροστά μου. 

"Εδώ και δύο χρόνια.. εσύ φοιτήτρια?" 

"Ναι στο δεύτερο έτος" 

"Φαίνεσαι για μικρότερη πάντως" 

Σώπα

"Πάντως σε συμβουλεύω αν σε έκοψε τον Σεπτέμβριο και ήρθες να κάνεις παράπονα να το σκεφτείς ξανά, σημειώνει αυτούς που έρχονται για αναβαθμολόγηση του γραπτού τους και τους κόβει και στην επόμενη εξεταστική" 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάω σαν να με χαστούκισε μόλις. 

Του φαίνομαι εγώ για φοιτήτρια που χρωστάει μαθήματα?

"Για μια δημοσίευση με κάλεσε, μας έβαλε προαιρετική εργασία πριν από δύο εβδομάδες και είπε ότι η καλύτερη θα δημοσιευθεί" τον ενημερώνω. Και λογικά η δική μου ξεχώρισε ανάμεσα σε δεκάδες. Όχι να το παινευτώ, αλλά αναμενόμενο το βρίσκω. Δενν έψαξα μόνο στην PubMed όπως κάνουν οι περισσότεροι, αλλά σε όλες τις βάσεις δεδομένων, ακόμη και στις λιγότερο διαδεδομένες. 

"Τότε λογικά θα συνεργαστούμε" ο Κωνσταντίνος χαμογελάει διάπλατα. "Είμαι και εγώ μέρος της ερευνητικής της ομάδας" προσθέτει και μου κλείνει συνωμοτικάτο μάτι του. 

Για μισό.. 

Νόμιζα ότι η εργασία από την στιγμή που είναι δική μου θα φέρει αποκλειστικά το δικό μου όνομα. Καλά όχι ότι έχω κάποιο θέμα, εξάλλου σίγουρα θα έμπαινε και το όνομα της Μακρυδήμα. Δεν γνώριζα όμως ότι θα συνεργαζόμουν με ακόμη περισσότερα άτομα. 

Ελπίζω μόνο να είναι συνεννοήσιμα και να μην μου δημιουργήσουν κανένα πρόβλημα.

"Λοιπόν Έλλη θα σε συμβούλευα να περιμένεις στην αίθουσα αναμονής και μόλις έρθει η Μακρυδήμα θα σε ειδοποιήσω" ο Κωνσταντίνος απομακρύνεται από κοντά μου και μου χαμογελάει ξανά. 

Τον κοιτάω περίεργα. 

Από που ξέρει το όνομα μου?

"Το γράφει το καρτελάκι σου" προσθέτει ο ειδικευόμενος νευρολογίας και μου δείχνει το μικρό ορθογώνιο πλαστικοποιημένο χαρτί που φέρει την φωτογραφία μου και δεσπόζει αριστερά πάνω από το στήθος μου. Σωστά

Δίνω εντολή στα κουρασμένα μου ποδαράκια να ξεκινήσουν να περπατάνε προς τις μπλε πλαστικές καρέκλες. Όλη την εβδομάδα σέρνομαι. Ο οργανισμός μου δεν είναι συνηθισμένος ούτε στα ξενύχτια ούτε στα μεθύσια. 

Τι το θελα και εγώ και ήπια τόσο? 

Ο Αιμίλιος ήταν ένα τσακ λίγο πριν με χωρίσει. 

Την Κυριακή το μεσημέρι ξύπνησα στο δωμάτιο της Νεφέλης με την νέα μου κολλητή να κοιμάται δίπλα μου. Ούτε που θυμάμαι πως βρέθηκα στο κρεβάτι της. Πάλι καλά δηλαδή που ήταν το δικό της και δεν ήταν κανενός άλλου. 

Πήρα αμέσως τηλέφωνο τον αρκουδίνο μου να τον ρωτήσω τι είχε προηγηθεί το βράδυ στο circus και τα άκουσα για τα καλά. Στον έναν χρόνο σχέσης μας δεν υπήρξε ποτέ τόσο απογοητευμένος μαζί μου. 

Μας πήρε τρεις μέρες να τα βρούμε. 

Ο Αιμίλιος έφυγε χωρίς να με χαιρετήσει το βράδυ της Κυριακής για Γιάννενα. Δευτέρα, Τρίτη ήμασταν στα μαχαίρια, με εμένα να ζητάω συνέχεια συγγνώμη και με εκείνον να λέει ξανά και ξανά ότι άλλη Έλλη αγάπησε. Μα εγώ είμαι, η ζουζούνα του. 

Μετά από αμέτρητα τηλεφωνήματα και βιντεοκλήσεις τα βρήκαμε την Τετάρτη το μεσημέρι, πριν δυο μέρες δηλαδή, και αποφασίσαμε να αφήσουμε τα γεγονότα του Σαββάτου στο παρελθόν. Η επόμενη συνάντηση μας από κοντά θα είναι το τετραήμερο τις 28ης που θα πάω Γιάννενα να τον επισκεφτώ. 

Δύσκολες οι σχέσεις από απόσταση, δύσκολες πολύ.

Αλλά αν υπάρχει αγάπη..

"Τι κάνεις εσύ εδώ?" Ωχ "Την Μακρυδήμα περιμένεις?" Αυτή η ηλίθια, σπαστική φωνή..

Σηκώνω το βλέμμα μου προς τα πάνω και μόλις αυτό συναντήσει δυο μαύρα, πανέμορφα κουμπιά.. ανάθεμα την μάνα που τον γέννησε.. έπρεπε να τον κάνει τόσο όμορφο?

"Μπα μπα σε άφησαν να φύγεις?" τον ειρωνεύομαι και του κάνω νόημα να κάτσει στην κενή θέση δίπλα μου. Θέλω να μυρίσω το άρωμα του.. ξανά.

"Από που?" με ρωτάει ο Βύρωνας και κάθεται απέναντι μου, όσο πιο μακριά μου γίνεται. Καλά ντε, δεν έχω και χολέρα. Αλλά για μισό..

Παγώνω

Τι σκέφτηκα πριν?

"Από το Σινούρι" του απαντώ. Πάω στοίχημα εκεί μένει, στο ψυχιατρείο. Για αυτό έχω να τον δω από το Σάββατο το βράδυ, είναι που τόσες μέρες δεν τον άφηναν ελεύθερο. Να θυμηθώ να τους στείλω μια ευχαριστήρια κάρτα με την ελπίδα να τον κρατήσουν ξανά αλλά για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα την επόμενη φορά.

"Δεν χρειάζομαι ψυχίατρο Ελισάβετ" ο μπουκλάκιας βγάζει τα airpods του και τα τοποθετεί μέσα στην μικρή λευκή θήκη τους. Πεινάει γενικά από ότι βλέπω..

"Δεν είναι ταμπού πλέον, σε συμβουλεύω να επισκεφτείς κάποιον" Ίσως να τον και βοηθήσει με την έπαρση του μπας και κατέβει από το καλάμι του κάποια στιγμή. 

"Σε αυτό συμφωνώ" ο πανέμορφος ηλίθιος άνδρας βγάζει την μπεζ καπαρντίνα του και μένει με το λεπτό σκούρο μπλε πουλοβεράκι του. "Και χαίρομαι που το πιστεύεις και εσύ γιατί θα χρειαστεί να ζητήσεις βοήθεια. Γνώριζα ότι οι χειρουργοί ως επί το πλείστων είναι αλκοολικοί αλλά όχι από τα φοιτητικά τους χρόνια, εσύ ξεκίνησες νωρίς και είναι κρίμα" 

Καρφώνω το εξοργισμένο μου βλέμμα πάνω στο απαθές δικό του. 

Το ξερα, το ξερα ότι θα μου το χτυπούσε αυτό για το Σάββατο. 

Αλλά και πάλι με ενοχλεί.

Γενικά

Η παρουσία του

Με ενοχλεί πολύ

"Δεν πίνω συχνά" του λέω την αλήθεια, πρώτη φορά μέθυσα. 

Και τελευταία. 

Σας το υπογράφω.

"Αυτό λένε όλοι οι αλκοολικοί αλλά με βάση το CAGE που δεν το γνωρίζεις λογικά αλλά είναι ένα ερωτηματολόγιο με το οποίο μπορείς εύκολα να καταλάβεις ακόμη και στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας αν ένας ασθενής σου έχει αυξημένη πιθανότητα να είναι εξαρτημένος από το αλκοόλ εσύ έχεις- μα τι κοιτάς?" ο Βύρωνας κοιτάει επίπονα το κορμί του, και εγώ επίσης, εδώ και ώρα. "Έχω κάτι?" 

"Ευελπιστώ κάποιον διακόπτη για να σταματήσεις να μιλάς" του απαντάω και βρίσκω αφορμή για να θαυμάσω το ελαφρά γυμνασμένο του κορμί. Ναι, είναι γυμνασμένο σίγουρα, γιατί τα χέρια του είναι μυώδη, η πλάτη του ανοιχτή και πάω στοίχημα είναι και γραμμωμένος. Λες να είναι και προικισμένος? 

"Δεν είναι κακό Ελισάβετ να ενημερώνεσαι για ένα ιατρικό θέμα που δεν γνωρίζεις από έναν πιο έμπειρο συμφοιτητή σου.." ο Βύρωνας αφήνει να εννοηθεί ότι είμαι άσχετη? Εγώ? 

"Δεν βλέπω κανέναν πιο έμπειρο συμφοιτητή μου" του απαντάω με σοβαρότητα και κοιτάω γύρω μου. Μόνο οι δυο μας είμαστε στην αίθουσα αναμονής, Παρασκευή απόγευμα στο νοσοκομείο δεν βρίσκονται ούτε οι εφημερεύοντες. 

"Χα χα χα, γελάσαμε" ο μπουκλάκιας είναι μες στην ξινίλα. 

"Α ξέρεις να γελάς κιόλας?" 

Κοίτα να δεις κάτι θαύματα που γίνονται. 

"Θα σε έβαζα στην θέση σου Ελισάβετ αλλά σήμερα θα αφήσω κάποια άλλη να το κάνει, εγώ απλά θα απολαύσω το θέαμα" το μαλακισμένο ξεχειλίζει έπαρση και αλαζονεία. 

Αλλά που θα πάει, κάποια μέρα έτσι όπως μιλάει ακατάπαυστα θα δαγκώσει την γλώσσα του και θα δηλητηριαστεί. Θα εισηγηθώ εκείνη η μέρα να ανακηρυχθεί ως εθνική εορτή. 

"Και ποια είναι η θέση μου Βύρωνα?" τον ρωτάω για να έχουμε κάτι να λέμε μέχρι να έρθει η Μακρυδήμα. Που αυτήν φταίει στην τελική, τι μας φώναξε και τους δύο την ίδια μέρα και ώρα?

Ο μελαχρινός νάρκισσος καρφώνει τα μαύρα μάτια του στα καφέ δικά μου. Δεν είναι η ιδέα μου, αυτά κρύβουν μίσος. Μίσος για εμένα? Τόσο πολύ τον ενοχλεί η παρουσία μου στην τελική?

"Από κάτω μου" ο Βύρωνας σκύβει μπροστά, ακουμπάει τους αγκώνες του στα γόνατα και μειδιάζει. "Από κάτω μου Ελισάβετ, μια ζωή θα είσαι από κάτω μου" επαναλαμβάνει χωρίς να διακόψει στιγμή την έντονη οπτική μας επαφή. 

Και κάτι στα λόγια του.. 

Και κάτι στο βλέμμα του..

Το πιστεύει. 

Το πιστεύει αυτό που λέει, δεν αστειεύεται. 

Κι όμως.. είναι τρομερά αστείος. 

"Έρχεστε?" ο Κωνσταντίνος μπαίνει μέσα στην αίθουσα αναμονής και μας κάνει νόημα να τον ακολουθήσουμε. "Η Μακρυδήμα επέστρεψε, είναι μέσα στο γραφείο της και σας περιμένει" 

Ωραία θα της πω να μην μας φωνάξει ξανά και τους δύο μαζί. Μισή ώρα απέναντι του και με έπιασε η κοιλιά μου, από την ναυτία και μόνο, θέλω να είμαι ξεκάθαρη. 

"Σε έκανα και φίλη στο Facebook ελπίζω να με δεχτείς" ο μελαχρινός μου ψιθυρίζει στο αυτί με το που περάσω από δίπλα του. 

Μόνο μην με ρωτήσετε ποιος μελαχρινός από τους δύο, διότι ο μπουκλάκιας δεν έχει λογαριασμό σε κανένα μέσο κοινωνικής δικτύωσης, είναι γενικά κατά, θεωρεί όλους όσους έχουν instagram επιφανειακούς και όσους δηλώνουν influencers τεμπέληδες. 

Τι σας είπα στο προηγούμενο κεφάλαιο?

Έχει γνώμη για όλα. 

"Το ξέρει ο Κορνήλιος ότι φλερτάρεις πίσω από την πλάτη του?" με ρωτάει το ελεεινό σκουλήκι της λάσπης το τζούνιορ με το που μπούμε στο γραφείο της καθηγήτριας μας. Ποιος είναι ο Κορνήλιος?

"Δεν φλερτάρω με κανέναν" του ψιθυρίζω με νεύρο και κάθομαι στην κενή θέση δίπλα του, απέναντι από την Μακρυδήμα που εκείνη την στιγμή μιλάει στο τηλέφωνο της για έναν ασθενή. "Αν το θυμάσαι είμαι σε σχέση και το αγόρι μου το λατρεύω" 

Ο Βύρωνας μειδιάζει. 

Αλίμονο

"Φαίνεται" μου απαντάει και κάθεται αναπαυτικά στην δερμάτινη καρέκλα δίπλα μου. 

Τον κοιτάω με μισό μάτι.

Αμφισβητεί την αγάπη μου για τον Αιμίλιο?

"Λοιπόν παιδιά μου συγγνώμη για την καθυστέρηση αλλά ήρθε πρόσκληση για έναν ασθενή που θα έμπαινε για επείγον χειρουργείο και έτρεχα μέχρι την Γ' χειρουργική για μια γρήγορη εκτίμηση.. με περιμένατε πολλή ώρα?" Η Μακρυδήμα είναι πολύ γλυκιά, πρώτη φορά ακούω καθηγήτρια να ζητάει συγγνώμη από φοιτητή της. Είμαστε πολύ τυχεροί που την έχουμε. 

"Μα τι λέτε κυρία Καθηγήτρια? Προέχει το αξιέπαινο επιστημονικό σας έργο σαφώς, εμείς εδώ θα ήμασταν μέχρι να τελειώσετε με τις υποχρεώσεις σας" ο μπουκλάκιας έχει ένα ύφος αθώο και μια φωνή γλυκιά. 

Ψάχνω στην τσάντα μου τα χαρτομάντηλα μου. 

Από το πολύ γλείψε γλείψε, του έτρεξαν κάτι σαλάκια. 

"Ναι.." η καθηγήτρια τον κοιτάει περίεργα. 

Λες να μην τον συμπαθεί?

"Εσύ κορίτσι μου όλα καλά?" 

Της νεύω θετικά. 

"Πολύ καλά λοιπόν.. φαντάζεστε γιατί είστε εδώ?" μας ρωτάει η Μακρυδήμα. 

"Να υποθέσω ότι ένας από τους δυο μας έχει την καλύτερη εργασία και άρα η δημοσίευση είναι δική του?" της απαντάει με ερώτηση ο πανέμορφος νάρκισσος και της χαμογελάει γοητευτικά. Εμένα έλεγε ότι φλερτάρω πριν αλλά αυτός επιστρατεύει όλα τα μέσα τώρα. Ηλίθιε

"Στο περίπου.." η Μακρυδήμα μπλέκει τα δάχτυλα της μεταξύ τους και ακουμπάει την πλάτη της στην μεγάλη, δερμάτινη πολυθρόνα της. "Ξέρεις Ελισάβετ-"

"Είναι Έλλη" την διακόπτω γιατί μισώ το βαπτιστικό μου όνομα. 

"Πως τολμάς?" πετάγεται το σκουλήκι. "Δεν διακόπτουμε ποτέ ένα τόσο αξιόλογο μέλος ΔΕΠ" προσθέτει και χαμογελάει αυτάρεσκα στην καθηγήτρια. Άντε πάλι με τις παρατηρήσεις του..

"Και συνεχίζω.." η Μακρυδήμα χτυπάει ελαφρά το χέρι της στο ξύλινο γραφείο της. "Έλλη η εργασία σου είναι καταπληκτική, μέχρι και την Τετάρτη όσες και αν διάβαζα δεν έφταναν το επίπεδο της δικής σου. Μα που στο καλό βρήκες αυτές τις πηγές? Είναι η πρώτη φορά που παραθέτει φοιτητής μου στοιχεία από κινεζικές εργασίες, γνωρίζεις κινεζικά?" 

Χαμογελάω λοξά. 

Όχι αλλά γνωρίζω αγγλικά. 

Και γνωρίζω και κάτι τέλεια πειρατικά sites. 

"Οι βάσεις δεδομένων είναι άπειρες, δεν περιορίζομαι μόνο στις δύο τρεις πιο γνωστές, αυτό σε συνδυασμό με τα κατάλληλα εργαλεία μετάφρασης συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί η εργασία που διαβάσατε" της απαντώ και αφήνω να βγει μια βαθιά ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα τόση ώρα μέσα μου. 

Δηλαδή η δική μου εργασία είναι η καλύτερη?

Άρα ο Βύρωνας τι κάνει εδώ?

"Ήμουν πεπεισμένη ότι δεν θα διάβαζα καλύτερη εργασία μέχρι που μου ήρθε email την Πέμπτη το βράδυ με την εργασία του Ιωάννου" 

Το χαμόγελο σβήνεται αυτόματα από τα χείλη μου. 

Δηλαδή η εργασία αυτουνού είναι καλύτερη από την δική μου?

"Είναι Ιωάννου Κομνηνός" ο μπουκλάκιας διορθώνει την καθηγήτρια και εκείνη καρφώνει το βλέμμα της πάνω του. 

Τον κοιτάω και εγώ με την άκρη του ματιού μου. 

Κάθεται σφιγμένος και έτοιμος να εκραγεί στην θέση δίπλα μου. 

"Βύρωνα πραγματικά με άφησες άφωνη" η Μακρυδήμα παίρνει μια έκφραση επιδοκιμασίας. "Μπορεί η εργασία της Έλλης να περιλάμβανε περισσότερα και πιο δυσεύρετα στοιχεία, η δική σου όμως είναι πιο προσεγμένη και αυτό φαίνεται κυρίως από τα διαγράμματα και τους πίνακες που έκατσες και έφτιαξες. Δεν το κάνουν συχνά αυτό προπτυχιακοί φοιτητές, κυρίως γιατί δεν γνωρίζουν τον τρόπο. Έχεις και άλλες δημοσιεύσεις με το όνομα σου?" 

Θέλω.να.πεθάνω. 

Θέλω.να.ανοίξει.η.γη.να.με.καταπιει. 

ΠΙΟ.ΠΡΟΣΕΓΜΕΝΗ.Η.ΔΙΚΗ.ΤΟΥ.ΕΡΓΑΣΙΑ?

Βιάστηκα. Ναι, βιάστηκα να την κάνω για να την έχω έτοιμη πριν έρθει ο Αιμίλιος το Σάββατο το πρωί. Ήθελα να τελειώσω πρώτα με τις υποχρεώσεις μου για την σχολή για να μπορώ να κάνω βόλτες ελεύθερα με το αγόρι μου στην Ακρόπολη το σου κου και να μην σκέφτομαι ότι έχω διάβασμα με το που γυρίσω σπίτι. Και που με οδήγησε αυτό? Στην αποτυχία

"Είμαι στην ερευνητική ομάδα του Κομνηνού, έχω ήδη δύο δημοσιεύσεις στην PubMed, γνωρίζω την όλη διαδικασία πολύ καλά" η φωνή του μπουκλάκια ακούγεται σίγουρη και όχι μόνο.. 

Γυρνάω το κεφάλι μου και τον κοιτάω. Έχει σφίξει το στόμα του, τα χέρια του είναι άσπρα. Το βλέμμα του σκληρό, το σώμα του σε ένταση. Η όλη εικόνα φωνάζει από μακριά οργή. Μα γιατί? Αφού από ότι φαίνεται η δική του εργασία είναι αυτή που θα δημοσιευθεί. Τι δεν του αρέσει? 

"Πολύ χαίρομαι που το ακούω αυτό, και φαντάζομαι δεν θα έχεις θέμα να δείξεις τον τρόπο αυτόν και στην Έλλη, η οποία θα σε βοηθήσει επίσης, θα σου μάθει να ψάχνεις και εσύ σε αυτές τις όχι τόσο διαδεδομένες βάσεις δεδομένων για να μπορείς να περιλαμβάνεις πιο πολλά στοιχεία στις εργασίες σου από εδώ και στο εξής, συγχαρητήρια παιδιά μου, η δημοσίευση είναι δική σας" 

Μένω στήλη άλατος να κοιτάω την καθηγήτρια μπροστά μου. 

Τι εννοεί ότι είναι δική μας?

Θέλει να συνεργαστούμε?

"Και ποιανού το όνομα θα μπει πρώτο?" ο Βύρωνας σηκώνεται αμέσως όρθιος από την καρέκλα του. Ή μάλλον όχι, γράψτε λάθος, πετάγεται πάνω σαν το ελατήριο. 

"Αυτό θα το κανονίσετε μεταξύ σας" η Μακρυδήμα υποτίθεται πως δίνει λύση στο πρόβλημα του μπουκλάκια, ο οποίος αντί να ανησυχεί για το πως θα μπορέσουμε να συνεργαστούμε εμείς οι δύο χωρίς να πλακωθούμε, κάθεται και ρωτάει με ποια σειρά θα μπουν τα ονόματα μας, όταν δημοσιευθεί η εργασία. Άκρως ανταγωνιστικός

"Μήπως να το σκεφτείτε ξανά?" ο Βύρωνας ξεκινάει να περπατάει πάνω κάτω μπροστά από το γραφείο της καθηγήτριας μας. "Στην τελική η δική μου εργασία ήταν η καλύτερη, το είπατε και μόνη σας" 

Παγώνω

Τι λέει το καθίκι?

Να με αφήσουν εκτός δημοσίευσης? 

Μπροστά μου κιόλας?

"Ναι αλλά η δική μου εργασία είχε καλύτερες πηγές" του απαντάω μες στα νεύρα που σκέφτεται μόνο με το συμφέρον του. "Τι να τον κάνεις τον τρόπο αν η πρώτη ύλη είναι για τα μπάζα?" τον ρωτάω και στέκομαι απέναντι του, πρόσωπο με στήθος. Γιατί μέχρι το στήθος τον φτάνω, ο τύπος μου σκάει δύο κεφάλια. 

Αχ ρε Μαράκι, αχ!

Αυτή φταίει που βγήκα 1,62. 

Δεν μπορούσαν να υπερισχύσουν τα γονίδια του Μιχάλη?

"Τα στοιχεία που χρησιμοποίησα ήταν όλα από την PubMed" 

O Βύρωνας με κοιτάει δολοφονικά. 

Του ανταποδίδω το συναίσθημα. 

"Και σου πήρε πόσο? Μισή ώρα να τα βρεις?" τον ειρωνεύομαι γιατί εγώ έψαχνα τρεις μέρες, τρεις ολόκληρες μέρες.

"Κυρία Μακρυδήμα ασκώ βέτο" το μαλακισμένο συνεχίζει να με κοιτάει έντονα, με μάτια που πετούν φωτιές. "Εγώ δεν πρόκειται να μοιραστώ τις γνώσεις μου πάνω στις δημοσιεύσεις που με κόπο απέκτησα τον προηγούμενο χρόνο με μια τυχαία που απλά γκουγκλαρε την εγκάρσια μυελίτιδα και-"

"ΟΛΕΣ ΟΙ ΠΗΓΕΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ" τον διακόπτω και σηκώνομαι στις μύτες μου για να κερδίσω λίγο ύψος. Πόσο μα πόσο θα ήθελα να του αστράψω ένα χαστούκι δεν λέγεται.. 

"Ναι καλά" ο μπουκλάκιας με αμφισβητεί, Θεέ μου θα κάνω φόνο. "Κυρία Καθηγήτρια απαιτώ να ελέγξω τις πηγές της" προσθέτει με νεύρο. Παρατηρώ το πρόσωπο του που ακόμη και οργισμένο είναι πανέμορφο. Πανάθεμα αυτά τα δύο μαύρα μάτια.. 

"Γιατί για να δεις που έψαξα και να πας να μου κλέψεις τις πηγές?" συνέρχομαι αμέσως και μπαίνω στην αντεπίθεση. Ο τύπος εκτός από κούκλος είναι και τέρμα αναξιόπιστος, δεν τον εμπιστεύομαι. 

"Νομίζεις ότι επειδή μια φορά υπήρξες τυχερή-"

"Δεν ήταν θέμα τύχης αλλά σωστής έρευνας"

"Ναι λες και ξέρεις εσύ από έρευνες.." 

Τι λέει ρε? 

Με ειρωνεύεται το σκουλήκι?

"Ενώ εσύ αν δεν είχες παππού καθηγητή παθολογίας να σου μάθει πως-"

"ΑΡΚΕΤΑ" η Μακρυδήμα χτυπάει το χέρι της στο τραπέζι και ο εκκωφαντικός ήχος με κάνει να αναπηδήσω στην θέση μου. Κάνω ένα βήμα πιο μακριά από τον Βύρωνα και αγγίζω το μέτωπο μου με το χέρι μου. Έχω ιδρώσει. 

Από το ζόρι? 

Από τον καυγά? 

Στάζω πάντως. 

"Ξέρετε τι?" συνεχίζει η καθηγήτρια μου. "Αυτήν η εργασία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία και για τους δυο σας. Η Ιατρική απαιτεί άψογη συνεργασία μεταξύ των ειδικοτήτων, και εσείς οι δύο υστερείτε σε αυτό το κομμάτι, τι και αν αλληλοσυμπληρώνεστε? Αν δεν μάθετε να σέβεστε τον συνάδελφο σας, αν δεν μάθετε να βοηθάτε και να δέχεστε βοήθεια, δεν θα φτάσετε μακριά. Η κορυφή δεν απαιτεί μόνο γνώσεις, αν και είναι προαπαιτούμενες"

Ξεροκαταπίνω, ο Βύρωνας επίσης. 

Κοιτάζω το πάτωμα, ο Βύρωνας επίσης.

"Αν δεν μπορέσετε να συνεργαστείτε δεν είναι ότι θα διαλέξω έναν από τους δυο, δεν θα πάρω κανέναν για την δημοσίευση, η απόφαση είναι όλη δική σας" 

Μάλιστα

Δεν την γλιτώνουμε την συνεργασία λοιπόν. 

"Σκεφτείτε το και στείλτε μου ένα email εντός δύο ημερών" η Μακρυδήμα μας κάνει νόημα να φύγουμε. "Προς το παρόν είστε ελεύθεροι" 

Εισπνοή, εκπνοή. 

Πρέπει να ηρεμήσω. 

Μαζεύω τα πράγματα μου σιγά σιγά, την στιγμή που ο Βύρωνας αρπάζει την μπεζ καπαρντίνα του μες στα νεύρα και φεύγει από το γραφείο χωρίς να χαιρετήσει. Μέσα σε όλα τα άλλα προτερήματα του είναι και αγενής, κρίμα για την Έλενα. 

"Καλή συνέχεια" ψιθυρίζω στην Μακρυδήμα κατακόκκινη από ντροπή που ολόκληρη καθηγήτρια αναγκάστηκε να παρακολουθήσει τον καυγά μου με τον μπουκλάκια. 

"Ελπίζω να πάρετε την σωστή απόφαση" μου απαντάει εκείνη και στο πρόσωπο της διακρίνω μια μικρή απογοήτευση. Δηλαδή τι.. απογοήτευσα την καθηγήτρια μου που.. τον άνθρωπο που με επέλεξε για να.. 

Ξεροκαταπίνω

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

Κλείνω απαλά την πόρτα του γραφείου πίσω μου και χαίρομαι που το σκουλήκι της λάσπης δεν φαίνεται πουθενά στον όροφο. Οι διάδρομοι είναι άδειοι τόσο από γιατρούς, όσο και από ασθενείς. Πατάω το κουμπί του ασανσέρ και ευτυχώς οι πόρτες ανοίγουν απευθείας.

Δεν θέλω να πάω με τις σκάλες. 

Δεν θέλω να συνεργαστώ με τον μπουκλάκια. 

Αλλά τι να κάνω.. μπορώ να- 

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Λίγο πριν κλείσει η πόρτα του ασανσέρ, αυτή ανοίγει ξανά και μέσα μπαίνει ο Βύρωνας που.. αν είναι δυνατόν.. 

Κάτι στο δολοφονικό του βλέμμα.. 

Κάτι στο εξοργισμένο του πρόσωπο..

Κάτι στο νευρικό του βηματισμό.. 

"Κοίτα ούτε εγώ θέλω να συνεργαστούμε αλλά-"

"Σκάσε" ο μπουκλάκιας σηκώνει το χέρι του και αυτό τυλίγεται με μαεστρία γύρω από τον μικρό, γυμνό λαιμό μου. 

ΑΥΤΟ ΉΤΑΝ 

ΘΑ ΜΕ ΠΝΙΞΕΙ

"Από τότε.. από τότε που μπήκες στην ζωή μου.." Το χέρι του με πιέζει με περισσότερη δύναμη. Το βλέμμα του μου δίνει να καταλάβω ότι αυτό είναι το τελευταίο πράγμα που θα δω ζωντανή. Θεέ μου.. ο τύπος δεν αστειεύεται. Θα με σκοτώσει.  

"ΣΕ ΜΙΣΩ" μου φωνάζει και με πετάει με δύναμη στην γωνία. Το κεφάλι μου χτυπάει στον καθρέπτη, το σώμα μου πέφτει στο πάτωμα. 

Μπορούσε απλά να αρνηθεί να συνεργαστούμε. 

Πως κάνει έτσι? 

"Αύριο στις δέκα το πρωί θα έρθεις με το λάπτοπ σου στην διεύθυνση που θα σου στείλω" προσθέτει και δεν είμαι σίγουρη αν άκουσα καλά, μπορεί και να έπαθα διάσειση από το χτύπημα. 

Ψηλαφώ το κεφάλι μου για να δω αν χτύπησα όσο το ασανσέρ κατεβαίνει. Ευτυχώς για εμένα δεν βγάζει αίμα, δυστυχώς όμως ο Βύρωνας είναι ακόμη μπροστά μου, με την πλάτη του προς το μέρος μου. Το ένα του χέρι ακουμπάει στο ασανσέρ, το άλλο του περνάει νευρικά μέσα από τα μαλλιά του. 

"Θα έρθω μόνο αν μου ζητήσεις συγγνώμη" απαιτώ με υφάκι και σηκώνομαι όρθια. Ε δεν θα ξεσπάει πρώτα πάνω μου και μετά θα με διατάζει, αυτό πάει πολύ. 

Ο μπουκλάκιας με το που ακούσει την φωνή μου παγώνει στην θέση του. "Τι είπες?" με ρωτάει και στρέφει αργά αργά το πρόσωπο του προς το μέρος μου. Με το που δω τα σκοτεινά μαύρα μάτια του, επιβεβαιώνομαι. Το Σινούρι είναι η μόνη λύση για εκείνον. 

"Παραλίγο να με σκότωνες πριν" του υπενθυμίζω. 

"Δυστυχώς ναι, παραλίγο" 

Μάλιστα

Ποια συγγνώμη?

Αυτός σκέφτεται 1000+1 τρόπους να με δολοφονήσει. 

"Ξέρεις αυτή η συνεργασία δεν ξεκινάει και πολύ καλά.." ο τόνος μου είναι ειρωνικός, το βλέμμα μου επίσης. 

"Που να δεις πως θα τελειώσει.." μου απαντάει ο μπουκλάκιας και το επόμενο δευτερόλεπτο βγαίνει έξω από το ασανσέρ. Και κάτι στην ματιά που μου έριξε λίγο πριν φύγει από κοντά μου..

Τρομάζω

Την εργασία θα τελειώσει ή εμένα?

Ποντάρω σε εμένα