Έλλη

"Η γυναίκα θα μπορούσε άνετα να ήταν γκεσταπίτισσα στην προηγούμενη ζωή της" ο Ηλίας -για τους φίλους Λιάκος- πίνει λίγο από την μπύρα του και αλλάζει σταυροπόδι. "Είδατε με πόση ευχαρίστηση έλεγε ότι περνάει το 50 τοις εκατό των εξεταζόμενων κάθε Ιανουάριο?" 

Ανακάθομαι άβολα στην μεγάλη κόκκινη πολυθρόνα. Η Λίζα το Σάββατο που βγήκαμε για ψώνια επέμενε να αγοράσω κάτι κόκκινα, μπεζ και μαύρα κορδόνια για εσώρουχα. Εγώ της είπα ότι δεν με βολεύουν και πως μια φορά που είχα βάλει για τον Αιμίλιο ένα μικροσκοπικό δαντελένιο μαύρο στρινγκάκι με έκοβε, εκείνη όμως αδιαφόρησε. Fashion isn't about comfort, έλεγε ξανά και ξανά σε άπταιστα αγγλικά. Λογικό, αγγλική φιλολογία σπούδασε, το κατέχει. Όπως λογικό να κατέχει και τις τάσεις της μόδας, το δεύτερο πτυχίο της είναι πάνω σε αυτόν τον τομέα. 

"Αυτό δεν είναι παράνομο έτσι και αλλιώς?" η Νεφέλη αρπάζει ένα πατατάκι από το μικρό μπολ μπροστά μας και το καταβροχθίζει. "Είχα την εντύπωση ότι ο νόμος τους υποχρέωνε να περνούν το 65 τοις εκατό των φοιτητών αλλιώς υφίστανται κυρώσεις" 

Της χαμογελάω γλυκά. Κάθισα δίπλα της σήμερα, την πρώτη μέρα των μαθημάτων στο αμφιθέατρο και αμέσως γίναμε φίλες. Η αύρα που εκπέμπει αυτή η κοπέλα είναι σαν ναρκωτική ουσία, άκρως εθιστική. Τα μάτια της μεγάλα και γαλάζια, σε προκαλούν να γνωρίσεις την προσωπικότητα που κρύβουν μέσα τους. 

Δεν δέχτηκε το όχι, όταν της είπα ότι έκανα δέκα τοις εκατό και βρέθηκα από Γιάννενα Αθήνα με παρακάλεσε να βγω με την παρέα της για καφέ μετά το πέρας των θεωρητικών διαλέξεων. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να είμαι τόσο τυχερή, να βρω από την πρώτη κιόλας μέρα παρέα? Και η φάση είναι ότι φαίνονται αξιόλογα άτομα. Όλοι τους ήταν γνωστοί από το σχολείο, και είχαν την τύχη να περάσουν στην ίδια πόλη. Μεταξύ τους ταιριάζουν, ελπίζω να ταιριάξω και εγώ. 

"Μην μπερδεύεσαι Νέφος" ο Στέφανος μας μιλάει και ταυτόχρονα πληκτρολογεί στο κινητό του. Σύμφωνα με την νέα μου φίλη όλη μέρα αυτό κάνει, στέλνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί με την κοπέλα του την.. Ζωή? Ναι νομίζω έτσι είπε ότι την λένε! "Υπάρχει και η εξεταστική του Σεπτέμβρη, θα μαγειρέψει τα νούμερα για να βγαίνουν και να μην έχει θέμα με την πρυτανεία, η μέγαιρα!"

Τον συμπαθώ πολύ, είναι έτσι ξανθούλης με γαλάζια μάτια, και φαίνεται πολύ βορειοευρωπαίος, ωστόσο με διαβεβαίωσε ότι είναι βέρος Αθηναίος. Ο μπαμπάς του μου, είπε η Νεφέλη, ότι είναι μεγάλο όνομα στον χώρο μας, γυναικολόγος με δική του κλινική. Πλουσιόπαιδο μεν, μετριόφρων δεν. Κάτι που δεν μπορώ να πω και για την Ισμήνη.. 

Κοιτάζω την ξανθιά κοπέλα με τα μακριά λεπτά και ηλιοκαμένα πόδια. Πίνει ένα ρόφημα με αλόη βέρα και κοιτάει όλη την ώρα προς την είσοδο, λες και περιμένει κάποιον. Από την ώρα που κάτσαμε στο καφέ πίσω από την σχολή είναι σε ένταση. 

"Δεν πρόλαβε να μπει στην λίστα για την νέα τσάντα του versace" μου ψιθυρίζει η Νεφέλη στο αυτί μου έτσι ώστε να την ακούσω μόνο εγώ. 

Γουρλώνω τα μάτια μου. 

Αλήθεια τώρα?

"Ο μπαμπάς της είναι χειρουργός ενδοκρινών αδένων με ιατρεία σε Αθήνα, Λονδίνο και Μόσχα, μιλάμε για πολύ χρήμα" προσθέτει η νέα μου φίλη και τρώει ακόμη ένα πατατάκι. Ο Λιάκος την κοιτάζει με μισό μάτι. Ναι, έχει θέμα με αυτούς που παραγγέλνουν καφέ και τρώνε τα πατατάκια που προορίζονται για αυτούς που πίνουν μπύρα, μου το είπε πριν κάτσουμε ότι αν παραγγείλω καπουτσίνο να μην αγγίξω τα πατατάκια του. Σας είπα πόσο πολύ τον συμπαθώ?

"Και από χαρακτήρα?" ψιθυρίζω και κατεβάζω την μίνι φούστα μου. Τζιν και εφαρμοστή, με δυσκολία αναπνέω. Ακόμη μια νέα προσθήκη στην φθινοπωρινή γκαρνταρόμπα μου, και εννοείται, ακόμη μια επιλογή της Λίζας.

"Είναι όλοι τους καλά παιδιά κατά βάθος απλά έτυχε να μεγαλώσουν μες στις ανέσεις, δεν γνωρίζουν τι πάει να πει βιοπάλη" μου απαντάει η όμορφη μελαχρινούλα και μου χαμογελάει συγκαταβατικά.

Καρφώνω τα μάτια μου στα γαλάζια δικά της. 

"Ανήκεις και εσύ σε αυτήν την κατηγορία?" 

Κάτι μου λέει ότι το σχολείο στο οποίο πήγαιναν τα παιδιά ήταν ιδιωτικό. 

"Πώς με κόβεις?" με ρωτάει και μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι. 

Κοιτάω την μαύρη δερμάτινη τσάντα της, γκούτσι γράφει? Πάντως για κακομαθημένη δεν μου φαίνεται, αντιθέτως, από το λίγο που μιλήσαμε, μοιάζει για προσγειωμένο και αληθινό άτομο. Είναι όμως και το σύνολο η παρέα της.. τα άτομα τα οποία έχει κανείς για φίλους λένε πολλά για το ποιόν του. Και ειδικά αυτή η Ισμήνη φωνάζει από μακριά <<don't touch>>.

"Πώς κόβω την νέα μου κολλητή?" αναρωτιέμαι φωναχτά. Ναι, είναι καλή κοπέλα, θέλω να δώσω μια ευκαιρία. 

"Καλώς ήρθες στην παρέα τότε!" ο Λιάκος σηκώνει την μπύρα του ψηλά για να τσουγκρίσουμε. Τον κοιτάω με έκπληξη. Τόση ώρα παρακολουθούσε την συζήτησή μας με την Νεφέλη?

"Χαρήκαμε πολύ που σε γνωρίσαμε Έλλη!" ο Στέφανος αφήνει για μια στιγμή το κινητό του στο τραπεζάκι και σηκώνει το ποτήρι με το κρασί του στον αέρα. Υποθέτω τώρα τσουγκρίζουμε σωστά? 

"Και εγώ χάρηκα πολύ παιδιά" τους χαμογελάω διάπλατα. Εντάξει, μόνο η Ισμήνη είναι λίγο ξινή, οι υπόλοιποι είναι πολύ γλυκούληδες. 

"Και για πες μας Έλλη.." ο Λιάκος ανακάθεται στην καρέκλα του. "Τι άφησες πίσω στα Γιάννενα εκτός από το φοιτητικό σου σπίτι?" 

Εμ..

Σκέφτομαι..

"Νομίζω ξέχασα τις παντόφλες μου γιατί στις κούτες μετακόμισης δεν ήταν πουθενά"

"Βασικά στην πέφτει" η Ισμήνη κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι της. "Θέλει να μάθει αν έχεις αγόρι και αν κρίνω από την εμφάνιση σου.." 

Κοιτάζω αμέσως το συνολάκι μου. 

Τι.. δεν πάει το λευκό τοπ με την φούστα? 

Μα η Λίζα είπε ότι είναι ότι πρέπει για την πρώτη μέρα στην σχολή!

"Μην λες βλακείες Ισμηνάκι" ο Στέφανος μου κλείνει το μάτι. 

"Ναι δεν ντυνόμαστε όλοι από μεγάλους οίκους μόδας" ο Λιάκος με υπερασπίζεται και εκείνος. 

"Θα 'πρεπε ξέρεις.." η Ισμήνη κοιτάει ξανά προς την είσοδο του καφέ. Μα ποιον περιμένει επιτέλους? "Στην Ιατρική Σχολή Αθηνών βρισκόμαστε, όχι σε μπαράκι στα Εξάρχεια"

Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω..

Τι το κακό έχουν τα μπαράκια στα Εξάρχεια?

"Βασικά τώρα είμαστε εκτός σχολής, πίνουμε καφέ και περνάμε καλά" η Νεφέλη σαν πυροσβεστήρας σβήνει την φωτιά που μόλις άναψε στο τραπέζι. "Ας μιλήσουμε για κάτι άλλο.. λοιπόν.. Έλλη.. έχεις αγόρι?" προσθέτει η νέα μου αδυναμία και κλείνει το μάτι της στο Ηλία - για τους φίλους Λιάκος.

Ώστε είναι οργανωμένο το έγκλημα..

Μάλιστα..

"Δεν είμαι διαθέσιμη δυστυχώς.." αποκρίνομαι στον Λιάκο και του κάνω μια γκριμάτσα στεναχώριας. "Εδώ και έναν χρόνο έχω σοβαρή σχέση, αλλά αν χωρίσω, πράγμα που απεύχομαι, θα σε ειδοποιήσω αμέσως" προσθέτω μεταξύ αστείου και σοβαρού. 

Εντάξει, προφανώς και δεν θα χωρίσω, με τον Αιμίλιο κάνουμε σχέδια να πάμε μαζί Ελβετία για ειδικότητα αμέσως μετά το πτυχίο, δεν σκοπεύω να τον αφήσω να μου φύγει για κανέναν.. λόγο. Αλλά αν δεν ήμουν δεσμευμένη, θα το σκεφτόμουν για τον Λιάκο, φαίνεται πραγματικά πολύ καλό παιδί. 

"Την πουτάνα μου μέσα.." ο Ηλίας πέφτει με δύναμη πίσω στην καρέκλα. 

"Σουτ σταμάτα έρχεται ο Βύρωνας" η Ισμήνη πετάγεται όρθια σαν ελατήριο και στρώνει καλύτερα το λευκό μίντι φόρεμα πάνω της. 

"Τώρα για να ξέρεις σταματάμε να βρίζουμε" ο Στέφανος ρολλάρει τα μάτια του.

"Γιατί?" απορώ. Ποιος είναι αυτός ο Βύρωνας που δεν γουστάρει να ακούσει βρισιές? Και στην τελική εγώ όταν εκνευρίζομαι δεν ξέρω τι λέω, μέσα σε αυτήν την παρέα θα καταπιέζομαι δηλαδή? Α.. εδώ θα έχουμε πρόβλημα. 

"Είναι λίγο περίεργος.. θα δεις" η Νεφέλη μου χαμογελάει αμήχανα. 

"Λίγο μόνο.." ο Στέφανος στέλνει ξανά μηνύματα. 

"Είναι φίλος σας?" ρωτάω γιατί ειλικρινά δεν καταλαβαίνω. 

"Όταν δεν συμπεριφέρεται σαν μαλάκας ναι" ο Λιάκος παραγγέλνει μια ακόμη μπύρα. 

"Τώρα λέτε χαζομάρες.." η Νεφέλη τρώει και άλλο πατατάκι. "Είναι πολύ καλό παιδί κατά βάθος.. δώσε του μια ευκαιρία" αποκρίνεται σε εμένα. 

Ναι κανένα θέμα.

Όσες ευκαιρίες θέλει. 

"Και τώρα θα σου γνωρίσουμε το πέμπτο και τελευταίο μέλος της παρέας μας" η Ισμήνη ξεκολλάει επιτέλους πάνω από τον μελαχρινό μπουκλάκια, περνάει το χέρι της από την μέση του και-

Το χαμόγελο πέφτει από τα χείλη μου.

Δεν μπορεί..

"Από εδώ ο Βύρωνας Ιωάννου.. Βύρωνα από εδώ η Έλλη.. είναι καινούρια.. ήρθε με δέκα τοις εκατό από τα Γιάννενα" η Ισμήνη κάνει τις απαραίτητες συστάσεις. 

.. ο καβαλημένος, όμορφος διάβολος. 

Μάλιστα.

Ώρα να φεύγω. 

"Βασικά είναι Βύρωνας Ιωάννου Κομνηνός" η ψωνάρα μου χαμογελάει στραβά και τείνει το χέρι της προς το μέρος μου. 

"Κάποια σχέση με τον λόρδο Βύρωνα?" τον ειρωνεύομαι απροκάλυπτα και σηκώνομαι όρθια από την πολυθρόνα μου. Ακούς εκεί.. και Βύρωνας και Ιωάννου και Κομνηνός.. Ισπανός είναι και έχει τόσα επίθετα? Τι φάση? 

"Όχι εκείνος ήταν ρομαντικός, εγώ είμαι ρεαλιστής" ο μπουκλάκιας επιμένει να αιωρεί το χέρι του μπροστά μου. "Συγγνώμη.. φεύγεις ακόμη δεν ήρθα?" 

Παίρνω το τζιν υφασμάτινο καθημερινό μπακ πακ μου και στρώνω καλύτερα την τζιν φούστα πάνω μου. "Έχω μια δουλειά στην γραμματεία, πρέπει να την κάνω σήμερα, πριν κλείσει, λυπάμαι" ψεύδομαι ασυστόλως. Αλλά δεν φταίω, είναι που τον είδα και ανακατεύτηκα αμέσως. 

"Μισό έρχομαι μαζί σου" η Νεφέλη σηκώνεται όρθια και αφήνει μερικά κέρματα πάνω στο τραπέζι. "Είναι η θεία μου υπεύθυνηγια τα θέματα των προπτυχιακών, θα μας εξυπηρετήσει αμέσως" 

Ωχ

Και τώρα?

"Μην κάνεις τον κόπο Νεφέλη.." ο αλαζόνας βγάζει το σακάκι του, μαζεύει το υφασμάτινο παντελόνι του και κάθεται δίπλα στην Ισμήνη, ακριβώς απέναντι μου. "Προφανώς και η Ελισάβετ βρήκε μια πρόχειρη δικαιολογία για να φύγει, πάντως να ξέρεις δεν είσαι καλή στα ψέματα" 

Παγώνω

Πρώτον, πως ξέρει το βαπτιστικό μου?

Δεύτερον, πως κατάλαβε ότι λέω ψέματα?

Και τρίτον,-

Τον κοιτάω από πάνω μέχρι κάτω. Φοράει λεπτό μαύρο μακρυμάνικο μακό με ένα κόκκινο σημαδάκι στο ύψος της καρδιάς, σκούρο γκρι υφασμάτινο παντελόνι, ολοστρόγγυλα γυαλιά μυωπίας, και..

-πως καταφέρνει και είναι τόσο κούκλος?

"Αλήθεια λέει?" η Νεφέλη με κοιτάει με δυο έκπληκτα γαλάζια μάτια. 

Ξεροκαταπίνω και σκύβω το κεφάλι. 

Είναι πολύ άβολο να σε πιάνουν να λες ψέματα. 

"Έχουμε ιστορία" παραδέχομαι και κάθομαι ξανά στην θέση μου. 

Εντάξει, θα τους εξηγήσω και θα καταλάβουν.

"Εσείς οι δύο?" η Ισμήνη κοιτάει μια εμένα, μια τον λόρδο εναλλάξ. 

"Ναι ήρθε στο νοσοκομείο τις προάλλες και μας έκανε επίδειξη τις γνώσεις της στην φαρμακολογία" ο Βύρω- όπα λάθος- ο ακατανόμαστος υπονοεί ότι έχω έπαρση? Αυτός? Ο βασιλιάς της αλαζονείας?

"Δεν φταίω εγώ αν εσύ δεν διαβάζεις όσο πρέπει" του απαντώ και ισιώνω το κορμί μου. Κάποιος πρέπει να τον βάλει στην θέση του κάποια στιγμή. Και ευχαρίστως να είμαι εγώ αυτό το άτομο. 

"Δεν γνωρίζεις το γνωστικό μου υπόβαθρο Ελισάβετ" ο καβαλημένος ανακάθεται ενοχλημένος στην θέση του. "Αλλά για να μαθαίνεις, μπήκα πρώτος στην Ιατρική Αθηνών, την στιγμή που εσύ αγωνιούσες για το αν θα κατάφερνες να εισαχθείς σε ένα τμήμα της επαρχίας. Μίλα μου για διάβασμα αγαπητή μου.." 

Αυτό το υπεροπτικό υφάκι του..

Αυτό το σκοτεινό βλέμμα του..

Αυτός ο ειρωνικός τόνος του..

Τον μισώ

"Πριν το τελευταίο μάθημα χρειάστηκε να νοσηλευτώ" του εξηγώ πως έχουν τα πράγματα. Ναι, με έπιασε για ακόμη μια φορά η κοιλιά μου, από το άγχος με βάση τα λεγόμενα των γιατρών, και δεν πρόλαβα να κάνω επανάληψη την θεωρία στην Χημεία. Σε διαφορετική περίπτωση θα έμπαινε δεύτερος, είμαι σίγουρη. 

"Δικαιολογείσαι συχνά για τις αποτυχίες σου?" η άκρη από δυο σαρκώδη χείλη ανασηκώνεται σε ένα απαλό μειδίαμα. 

Καρφώνω δυο εξοργισμένα καφέ κουμπιά πάνω σε δυο υπεροπτικά μαύρα μάτια. 

Εμένα είπε αποτυχημένη?

"Εγώ λέω να ηρεμήσουμε" η Νεφέλη μου πιάνει τρυφερά το χέρι μου. Μόνο τότε καταλαβαίνω ότι τρέμει, τρέμει από τα νεύρα μου. Δεν είναι εύκολο να καταφέρει κάποιος να με φέρει σε τέτοια ένταση σε κλάσματα δευτερολέπτου, θέλει μεγάλη μαεστρία, και ο λόρδος φυσικά κατέχει και αυτήν την δεξιότητα. Αλίμονο.

"Αλήθεια μπήκες στο νοσοκομείο πριν την Χημεία?" ο Λιάκος με κοιτάει όλο ανησυχία. 

"Άγχος" του λέω και πίνω μια μεγάλη γουλιά από τον διπλό σκέτο καπουτσίνο μου. Είτε θα τον αποτελείωνα είτε θα του τον έφερνα καπέλο. Και τελευταία στιγμή επέλεξα το πρώτο. 

"Τόσο πολύ?" επιμένει η ψυχή της παρέας. 

"Σε αυτήν την περίπτωση έκανες λάθος επιλογή επαγγέλματος" το άψυχο της παρέας μιλάει. Ξανά. Δεν το βουλώνει ποτέ το μαλακισμένο?

"Μπορώ να μάθω το γιατί?" κάνω τεράστιαπροσπάθεια να του χαμογελάσω και τελικά τα καταφέρνω. Εντάξει, ας μην εντείνω το ήδη βαρύ κλίμα που έπεσε στο τραπέζι από την στιγμή που κατέφτασε ο λόρδος. Οι υπόλοιποι εξάλλου δεν φταίνε σε τίποτα να κάθονται να ακούν εμάς να μαλώνουμε σαν τα κοκόρια. 

"Αν δεν μπορείς να διαχειριστείς με ψυχραιμία τέσσερα τρίωρα Ελισάβετ.. πώς θα καταφέρεις να διαχειριστείς το τροχαίο στις τρεις το βράδυ ως ειδικευόμενη χειρουργικής?" ο ακατανόμαστος συνεχίζει να με εκνευρίζει, εγώ προσπαθώ να αποκρούσω την αρνητική του ενέργεια, αλλά εκείνος εκεί, έχει βάλει τα δυνατά του. Και τι ακριβώς προσπαθεί να πετύχει προσφωνώντας με με το βαπτιστικό μου?

"Πρώτον είναι Έλλη και δεύτερον-"

"Θέλεις να γίνεις γενική χειρουργός?" η Νεφέλη με κοιτάει με θαυμασμό. 

"Θέλει αλλά ίσως να μην μπορεί" η γνωστή εκνευριστική φωνή, ενεργοποιεί τους νευρώνες στο κέντρο θυμού του εγκεφάλου μου. 

Τον κοιτάω απειλητικά. 

Με κοιτάει αλαζονικά. 

Και σας ρωτάω.. αν τον σκοτώσω τώρα.. εδώ μέσα.. πόσα χρόνια θα χάσω στην φυλακή?

"Κόψε τις μαλακίες ρε Βύρωνα" ο Λιάκος μιλάει μετά από πολλή ώρα και πραγματικά ακούγεται εξαγριωμένος. "Μην τον ακούς κοριτσάρα μου αν το γουστάρεις πραγματικά θα φτάσεις ψηλά" 

Επιτέλους!

Επιτέλους κάποιος ενστερνίζεται την δική μου άποψη!

Ο λόρδος γυρνάει αργά αργά το κεφάλι του και κοιτάζει εξεταστικά τον δεύτερο μελαχρινό της παρέας. Έπειτα ρίχνει μια γρήγορη ματιά σε εμένα και καρφώνει ξανά τον Λιάκο. 

"Δεν ήξερα ότι μια νέα σχέση δημιουργείται στην παρέα, Ελισάβετ με συγχωρείς" ο ακατανόμαστος χαμογελάει πονηρά. 

Άντε πάλι με αυτό το Ελισάβετ. 

Έλλη με λένε αγόρι μου.

Έ - Λ - Λ - Η

"Καμία σχέση" του απαντώ και κάθομαι πιο αναπαυτικά στην θέση μου. "Είμαι δεσμευμένη εδώ και έναν χρόνο" Αλλά τι να ξέρει αυτός από σχέσεις, πάω στοίχημα θα είναι από αυτούς που αλλάζουν τις γκόμενες σαν τα πουκάμισα. Πανέμορφο γουρούνι.

"Και ο Βύρωνας είναι αρραβωνιασμένος εδώ και καιρό" η Νεφέλη πετάει την βόμβα στο τραπέζι. 

Πνίγομαι με το σάλιο μου και ξεκινάω να βήχω σαν να έχω κοκκύτη. Τι αρραβώνας? Ποια καημένη δέχτηκε να παντρευτεί αυτό το υπεροπτικό κάθαρμα? Και γιατί συζήτησαν εξ αρχής για γάμο από τόσο μικρή ηλικία? Εγώ δεν γνωρίζω να βράζω ούτε αυγό και αυτοί θα ανοίξουν σπίτι? Δεν πάμε καλά.

"Εδώ και δύο χρόνια για την ακρίβεια" ο ακατανόμαστος παραγγέλνει έναν εσπρέσο σκέτο. Μα γιατί δεν βάζει λίγη ζάχαρη? Μπορεί και να γλυκάνει. Μπορεί πάντα. 

"Συγχαρητήρια" του απαντώ και κοιτάω με την άκρη του ματιού μου την Ισμήνη που στο άκουσμα των λέξεων αρραβώνας και Βύρωνας, κατεβάζει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Εντάξει το κατάλαβαν μέχρι και οι πέτρες, τον γουστάρει. Τώρα τι γουστάρει ακριβώς, απορώ. Ο τύπος μόνο εμφάνιση έχει, κατά τα άλλα είναι ένα κάθαρμα. 

"Πώς και δεν ήσουν σήμερα στις διαλέξεις?" η Νεφέλη κοιτάει τον λόρδο όλο απορία. 

Α μπα

Ο πρώτος των πρώτων κάνει συχνά κοπάνες?

"Παρακολούθησα την μεγάλη επίσκεψη του καθηγητή στην παθολογική, είχε ενδιαφέροντα περιστατικά" 

Σεληνιάζομαι

Γίνεται να παρευρίσκονται και φοιτητές άλλων ετών στις επισκέψεις του έκτου έτους?

"Δηλώνουμε κάπου το όνομα μας?" ρωτάω τον ξινό συμφοιτητή μου. Αν με βοηθήσει ίσως και να τον συμπαθήσω, ελάχιστα όμως, μην φανταστείτε καμία υπερβολή. 

"Εμ.." η Νεφέλη με κοιτάει αμήχανα. "Το δεύτερο επίθετο του Βύρωνα είναι Κομνηνός" η φίλη μου μου χαμογελάει γλυκά. 

"Ναι και?" την ρωτάω διότι δεν καταλαβαίνω. 

"Βύρωνας.." η Ισμήνη με κοιτάει με γουρλωμένα μάτια. "Κομνηνός.." προσθέτει και κάτι στην χροιά της φωνής της μου λέει ότι κανονικά θα έπρεπε να ξέρω κάτι το αυτονόητο. 

"Είναι ο εγγονός του Καθηγητή" ο Λιάκος δίνει λύση στο μυστήριο. 

Α στο διάολο

"Ναι ο βυσματίας" ο Στέφανος σουφρώνει τα χείλη του και στέλνει ένα νοητό φιλί στον Βύρωνα. 

"Αυτά στην αδερφή μου όχι σε εμένα" ο απόγονος του ελεεινού κάνει έναν μορφασμό αηδίας. 

Πάντως έτσι εξηγούνται πολλά, και πως ήταν στο γραφείο του καθηγητή την Παρασκευή και το τουπέ του και η αυτοπεποίθηση του και η αλαζονεία του και όλα. Είναι αξιοσημείωτη βέβαια η ομοιότητα παππού και εγγονού, είναι και οι δύο αντιπαθέστατοι, ψυχροί και αγενείς. Όχι, όχι, τα γονίδια έκαναν καλά την δουλειά τους. 

"Ορίστε και οι ηχογραφήσεις από τις διαλέξεις" η Ισμήνη βγάζει από την τσάντα της ένα μαύρο στικάκι και το τοποθετεί στο χέρι του μπουκλάκια. Παρατηρώ την επαφή τους, διαρκεί περισσότερο από το κανονικό. 

"Είναι όλες οι ώρες από σήμερα?" ο ακατονόμαστος μαζεύει όπως όπως το χέρι του και την κοιτάει με ένα άγριο βλέμμα. 

"Ναι και για να ξέρεις η Μακρυδήμα μας έβαλε προαιρετική εργασία. Η καλύτερη θα δημοσιευθεί. Κάτι είπε για το The New England Journal of Medicine. Και επειδή σίγουρα θα ενδιαφέρεσαι.." η Ισμήνη πεταρίζει τις γλυκά τις βλεφαρίδες της. Ξερνάω πεταλούδες.

"Με τι θεματολογία?" την ρωτάει ο ξινός. 

Σταματώ να παρακολουθώ την συζήτηση που εκτυλίσσεται μπροστά μου και μπαίνω στην συνομιλία που έχουμε με τον Αιμίλιο στο messenger. Από τότε που τα βρήκαμε ξανά είμαστε καλύτερα από ποτέ. Μπορεί για τους περισσότερους μια σχέση από απόσταση να μην λειτουργεί αλλά εμείς αν συνεχίσουμε με αυτόν τον τρόπο δεν θα έχουμε κανένα θέμα. 

Μιλάμε κάθε βράδυ τρεις ώρες στο skype. 

Με το που γυρνάει από την προπόνηση ο αρκουδίνος μου, κάνει ένα μπάνιο και αμέσως με καλεί. Είναι περίεργο να τον βλέπω μέσα από μια οθόνη, αλλά τι να κάνω? Ένα βράδυ αποφασίσαμε να το αφήσουμε ανοιχτό για να κοιμηθούμε μαζί, η μαμά του όμως μπήκε μέσα στο δωμάτιο του και του έκλεισε το λαπτοπ με την δικαιολογία ότι εκπέμπει ακτινοβολία και πως δεν θα μπορεί να κάνει παιδιά όταν μεγαλώσει. 

Χτες του πρότεινα να έρθει το Σαββατοκύριακο Αθήνα. 

Δέχτηκε αμέσως με μεγάλη χαρά, σάστισε όμως όταν του είπα να μείνει στο σπίτι μου. Φοβάται λέει τον μπαμπά μου. Αν είναι δυνατόν! Να φοβάται κανείς τον Μιχάλη! Τον πιο γλυκό μπαμπάκα όλου του κόσμου! Τι και αν του είπα πεντακόσιες φορές ότι είναι πολύ κουλ και πως δεν έχει θέμα να τον φιλοξενήσουμε σπίτι μας? Θα μείνει λέει στον ξάδερφο του στην Ζωγράφου. Κρίμα, πολύ πολύ κρίμα. 

"Αυτός είναι?" από τις σκέψεις μου με βγάζει η φωνή της Νεφέλης. 

Ενημερώνω τον Αιμίλιο ότι είμαι για καφέ με μια παρέα που γνώρισα σήμερα από την σχολή για να μην αγχώνεται για το που βρίσκομαι και για το αν είμαι καλά και κλείνω την συζήτηση μας στέλνοντας του οχτώ καρδούλες, όπως κάνω πάντα δηλαδή. 

"Ναι δεν είναι ένας κούκλος?" της δείχνω την φωτογραφία προφίλ του αρκουδίνου μου, εκείνη που έβγαλε σε έναν αγώνα μπάσκετ. 

"Φαίνεται πολύ γυμνασμένος" η Νεφέλη παίρνει το κινητό μου στο χέρι της. 

Είναι το μωρό μου.. 

"Για να δω και εγώ" η Ισμήνη αρπάζει το iPhone μου και παρατηρεί το αγόρι μου μέσω της μικρής οθόνης. "Γλυκούλης είναι.. τι δουλειά κάνουν οι γονείς του?" με ρωτάει με τουπέ η δίμετρη καλλονή. 

Οκ..

Λίγη διακριτικότητα δεν βλάπτει..

"Δουλεύουν στο εργοστάσιο της Δωδώνης" της λέω και με το που ακούσει το όνομα της γνωστής γαλακτοβιομηχανίαςπαίρνει μια έκφραση αηδίας. 

"Ναι η Ισμήνη τσιμπουκώνει μόνο καυλιά από βόρεια προάστια" ο Λιάκος είναι για ακόμη μια φορά τέρμα ωμός. 

Αμέσως η Νεφέλη χαμογελάει λοξά, ο Στέφανος γελάει με την ψυχή του και ο Βύρωνας ρολλάρει τα μάτια του. Τόσο πρόβλημα έχει με τις βρισιές αυτός ο άνθρωπος? Φαντάζομαι μεγαλώνει σε σπίτι που με το που πει κάποιος την λέξη σκατό μπαίνει αμέσως τιμωρία. Ή μπορεί να μένει και με την αρραβωνιαστικιάτου και να τρώει από εκείνη παντόφλα.. ποιος ξέρει? 

"Το λες αυτό γιατί απέρριψα το δικό σου εκατοντάδες φορές" η φωνή της Ισμήνης είναι άκρως ειρωνική. 

"Πράγμα που μου προκαλεί εντύπωση γιατί και εγώ από βου που κατάγομαι. Νόμιζα ότι το μοναδικό κριτήριο σου είναι ένας τραπεζικός λογαριασμός"

"Ηλία!" η Νεφέλη επιπλήττει τον φίλο της. 

"Με αγάπη πάντα" ο Λιάκος στέλνει ένα πεταχτό φιλί στην Ισμήνη. 

"Μπορεί να είναι ερωτευμένη με κάποιον άλλον" πετάγομαι από το πουθενά και καρφώνω το βλέμμα μου στον Βύρωνα. Εκείνος μισοκλείνει τα μάτια του και - 

Ω ναι!

Κάτι έχει παιχτεί μεταξύ τους..

Άραγε πριν ή μετά τον αρραβώνα?

"Λοιπόν πάμε?" ο Στέφανος σηκώνεται όρθιος. "Το εργαστήριο της Νευροανατομίας δεν θα περιμένει εμάς για να ξεκινήσει" 

"Κερνάω εγώ" ο Ηλίας αφήνει δύο χαρτονομίσματα πάνω στο λευκό τραπέζι. "Για να καλωσορίσουμετην Έλλη στην παρέα" προσθέτει και μου κλείνει το μάτι. 

Εντάξει.. 

Δεν είναι όλοι οι πλούσιοι αντιπαθητικοί.

"Μετά από εσάς" μας λέει ο Βύρωνας και προηγείται μια ολόκληρη διαδικασία πριν φύγει από το τραπέζι. Πρώτα στρώνει το παντελόνι πάνω του, έπειτα φτιάχνει το μακό, μετά φοράει το σακάκι και στο τέλος περνάει τα χέρια του μέσα από τα μακριά μαύρα μπουκλάκια του. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου και σημειώνω στην άκρη του μυαλού μου να πάω να πάρω αντιεμετικά. Θα μου χρειαστούν από εδώ και πέρα αν είναι να παραμείνω σε αυτήν την παρέα με τον Βύρωνα κύριο μέλος της. 

"Βαζελίνη" 

Η λέξη ακούγεται σαν ψίθυρος στα αυτιά μου. 

Πάλι αυτή η ενοχλητική φωνή?

"Κάνεις λίστα με τα ψώνια από το σούπερ μάρκετ?" σταματάω απότομα τον βηματισμό μου, γυρνάω και τον κοιτάω. 

Καφέ στο μαύρο

1,62 στο 1,92

"Πάντως να ξέρεις ένα λιπαντικό της ντουρεξ κάνει αν όχι καλύτερη την ίδια δουλειά και μπορεί να χρησιμοποιηθεί και για μασάζ" προσθέτω και σταυρώνω τα χέρια μου στο στήθος μου με αποτέλεσμα αυτό να πιέζεται και να γίνεται πιο εμφανές μέσα από το λευκό μου τοπάκι. 

Αμέσως το βλέμμα του Βύρωνα χαμηλώνει. Ο διάβολος πνίγει ένα γελάκι κοιτώντας το επίμαχο σημείο και ύστερα σηκώνει τα μάτια του έως ότου αυτά συναντήσουν ξανά τα δικά μου. 

"Δεν πρόκειται να συζητήσω για την ερωτική μου ζωή μαζί σου, μην το παίρνεις προσωπικά, δεν συνηθίζω να το κάνω γενικά. Την βαζελίνη δεν στην πρότεινα για μεγαλύτερη σεξουαλική ικανοποίηση αλλά για να κάνεις επαλείψειςπάνω στις ραγάδες σου. Το δέρμα σου είναι γεμάτο ερυθρά σημάδια τόσο στην περιοχή των μηρών σου όσο και στο ντεκολτέ σου" 

Σφίγγω δόντια.

Σφίγγω γροθιές.

Σφίγγομαι ολόκληρη. 

"Μπανίζεις τα πόδια μου και το στήθος μου?" τον ρωτάω και ισιώνω το κορμί μου. Αυτός υποτίθεται είναι αρραβωνιασμένος άνθρωπος στην τελική, τι δουλειά έχει να ξερογλείφεται κοιτώντας εμένα?

"Μην κολακεύεσαι Ελισάβετ.." ο διάβολος χαμηλώνει το πρόσωπο του στο δικό μου έτσι ώστε η ανάσα του, μια μείξη από καφέ και μέντα, να καίει τα χείλη μου. "Το μάτι μου έχει εξασκηθεί να πέφτει πάνω σε αυτό που χρειάζεται παρέμβαση για βελτίωση. Αν πάλι εσύ δεν θέλεις.." η φωνή του απαλή, διεγείρει μια ταχυκαρδία μέσα μου. "Απλά φόρα παντελόνι και οπωσδήποτε πουκάμισο, πάρ το σαν συμβουλή στα πλαίσια της συναδελφικής αλληλεγγύης" 

Εεε..

Δηλαδή..

Απομακρύνω ελάχιστα το πρόσωπο μου για να διευκολυνθεί μια έντονη βλεμματική επαφή. "Τι μου λες, ότι πονάνε τα μάτια σου όταν βλέπουν τις ατέλειες του σώματος μου?" αναρωτιέμαι θιγμένη. Στην τελική κανείς δεν είναι τέλειος, αν αυτός πιστεύει ότι ο ίδιος είναι ο μίστερ πέρφεκτ γελιέται οικτρά. 

"Στους οφθαλμούς δεν υπάρχουν αισθητήρες πόνου" ο διάβολος μισοκλείνει τα μάτια του. "Φαντάζομαι κόπηκες στην φυσιολογία δύο?" 

Εκπνέω κοφτά. 

Τον γνωρίζω πόσο? Μία ώρα?

Και δέχομαι την μία προσβολή μετά την άλλη.

Μαλάκα

"Μάλλον δεν στο έχουν πει ξανά αλλά ο τρόπος σου δεν είναι και ο καλύτερος για να ξεκινήσει μια φιλία" Αν και πάω στοίχημα ότι έτσι φέρεται σε όλους. Και έχει άτομα να του μιλάνε ακόμη? Απορώ

"Δεν έχω φίλους, δεν πιστεύωστον θεσμό" 

Τον κοιτάω σαν να είναι εξωγήινος. 

"Και τα παιδιά?" αναρωτιέμαι φωναχτά. 

"Γνωστοί από το σχολείο" το βλέμμα του απαθές, ο τόνος του ψυχρός, σε σημείο που με κάνει να αναρωτιέμαι.. η καρδιά του υπάρχει ή είναι ένα κομμάτι πάγου και αυτή?

"Άρα εμείς?" τον προκαλώ με το βλέμμα μου. "Αν δεν γίνουμε φίλοι, που εντάξει, δεν θα κλάψω κιόλας, τότε τι θα είμαστε?"

Ο Βύρωνας μειδιάζει. Κάνει ένα βήμα πίσω, παίρνει το κινητό του πάνω από το τραπεζάκι, το βάζει στην τσέπη του παντελονιού του, με κοιτάζει ξανά, μειδιάζει ξανά. "Αυτό θα έχει πλάκα" μου λέει, με προσπερνάει και κατευθύνεται προς την έξοδο του καφέ. 

Μένω μαλάκας να τον κοιτάω να φεύγει. Παρατηρώ τον σίγουρο βηματισμό του, το γεμάτο αυτοπεποίθηση περπάτημα του, τον θαυμάσιο κώλο του και μια μόνο λέξη μου έρχεται στο μυαλό. 

Κίνδυνος. 

Ναι αυτός ο άνδρας φωνάζει κίνδυνο από χιλιόμετρα μακριά.

Και εγώ τι κάνω?

Δίνω εντολή στα ποδαράκια μου και τον ακολουθώ. 

Μόνο μέχρι την έξοδο και μόνο για μια φορά. 

Το υπόσχομαι στον εαυτό μου. 

Μόνο για μια φορά.