Megève, Γαλλικές Άλπεις

2 χρόνια πριν

Όλγα

"Το κάνατε?" 

Βγάζω το παγωτό από την κατάψυξη, παίρνω από το πρώτο συρτάρι ένα κουτάλι της σούπας και κάθομαι πάνω στον μαρμάρινο πάγκο. 

"Πλάκα μου κάνεις? Δεν έχουμε μείνει ούτε πέντε λεπτά μόνοι μας" απαντώ στον κολλητό μου και σταθεροποιώ το κινητό καλύτερα ανάμεσα στον ώμο και στο αυτί μου. Ευτυχώς που μπορώ να κάνω πολλά πράγματα ταυτόχρονα όπως το να μιλάω στο τηλέφωνο και παράλληλα να τρώω παγωτό μόκα. 

"Τι δηλαδή ούτε μια φάση? Ούτε ένα φιλί?" 

Ο Δημήτρης ακούγεται σοκαρισμένος. 

Και εγώ να σας πω την αλήθεια στην ίδια κατάσταση είμαι. 

Όταν η μαμά μου μου ανακοίνωσε ότι θα περάσουμε τις διακοπές των Χριστουγέννων στο chalet του παππού του Στέφανου στις Άλπεις τσίριξα από την χαρά μου. Δέκα μέρες τον Στέλιο τι άλλο να ζητήσει κανείς, έλεγα και ξαναέλεγα στον εαυτό μου. Έλα μου όμως που έπρεπε να είχα ζητήσει και λίγη παραπάνω ησυχία διότι μπορεί το σπίτι στο οποίο φιλοξενούμαστε να είναι τεράστιο αλλά και εμείς δεν είμαστε και λίγοι. Δύο άτομα ο κύριος Αναγνώστου με την γιαγιά Ζωή, πέντε άτομα η οικογένεια του θείου Άρη, τρία άτομα η οικογένεια του θείου Μάνου και τέσσερις εμείς.. στο σύνολο 14.. ζωή να έχουμε. 

"Τι φιλί ρε Τζιμάκο.." δυσανασχετώ και αμέσως μπουκώνομαι με παγωτό. "Σου λέω εδώ μέσα είναι τρελοκομείο.. να φανταστείς η μόνη στιγμή που μείναμε οι δυο μας ήταν σήμερα το πρωί στην σάουνα.. στην οποία πήγε ο Στέλιος αμέσως μετά το μπάνιο στην πισίνα και λέω ωραία.. εδώ είμαστε.. θα πάω και εγώ" 

"Δηλαδή τον ακολούθησες?" 

"Τον ακολούθησα" 

"Το μαγιό το έβγαλες?" 

"Το έβγαλα" 

"Και δεν του βγήκαν τα μάτια έξω?"

"Του βγήκαν"

"Και δεν του σηκώθηκε?" 

"Που να ξέρω.. δεν μπορούσα να καταλάβω.. αυτός δεν το έβγαλε το μαγιό του" 

Δυστυχώς

"Ε και μετά τι κάνατε? Καθόσασταν γυμνοί μες στους 80 βαθμούς κελσίου και κοιτιόσασταν?" 

Μακάρι να ήταν έτσι.. 

Ξεφυσάω βαριά. 

"Μετά από δύο λεπτά με το ρολόι μπήκε μέσα και η γιαγιά Ζωή. Κάνει λέει καλό στα αρθριτικά η σάουνα" 

Αυτό πάλι πρώτη φορά το ακούω.

"Πω ρε Ολγίτσα.. δεν σε θέλει όμως ρε κοπέλα μου και εσένα" στην φωνή του κολλητού μου διακρίνω πραγματική συμπόνια. Για αυτό τον αγαπώ αυτόν τον άνδρα, γιατί πονάει με τον πόνο μου και χαίρεται με την χαρά μου. 

Τον Δημήτρη τον γνώρισα τρεις μήνες πριν. Είναι καινούριος μαθητής στο σχολείο μας. Τα οικονομικά της οικογένειας του είναι τραγικά, οι γονείς του δεν θα μπορούσαν σε καμία περίπτωση να πληρώσουν τόσα δίδακτρα, αλλά ο ίδιος κατάφερε και κέρδισε υποτροφία. Είναι μεγάλο ταλέντο στο σύγχρονο και αυτό είναι και το στοιχείο που μας έφερε τόσο κοντά. 

Η αγάπη μας για τον χορό. 

"Θα τον κάνω εγώ να με θέλει" του απαντώ αποφασιστικά και τρώω και άλλο παγωτό. 

"Την κατάσταση εννοούσα.. όχι τον Στέλιο.. αυτός σε κοιτάει και ξερογλείφεται.. πάω στοίχημα ότι πρωί μεσημέρι βράδυ τραβάει μαλακία για την πάρτη σου.. και σταμάτα να τρως.. θα παχύνεις και μετά τα Χριστούγεννα που θα χρειαστεί να σε σηκώσω θα μου φύγει κανένας σπόνδυλος" 

Αφήνω με δύναμη τον παγωτό στο μαύρο μάρμαρο δίπλα μου. 

Δίκιο έχει. 

Και δεν είναι μόνο ότι θα χαλάσει το σώμα μου και δεν θα μπορώ να χορέψω.. δεν θα με θέλει ούτε ο Στέλιος μετά. 

"Τζάμπα τα μαθήματα που κάναμε" του γκρινιάζω και βάζω το παγωτό στην κατάψυξη. Τόσα φιλιά δώσαμε με τον Τζιμάκο για να είμαι έτοιμη όταν θα έρθει εκείνη η μεγάλη στιγμή που θα με φιλήσει ο Στέλιος και.. τίποτα.. δυο μέρες τώρα.. τίποτα. 

Το απολύτως τίποτα.

"Έλα μην σε παίρνει από κάτω. Απλά την επόμενη φορά που θα έχεις την ευκαιρία άρπαξε την από τα μαλλιά. Κάνε τα πάντα για να μην σου φύγει" 

Αναστενάζω ελαφρά καθώς ξεπλένω το κουτάλι στον νεροχύτη. 

Είμαι λυπημένη. 

Ώρες ώρες νιώθω ότι τον κυνηγάω μόνο εγώ, ότι τον θέλω μόνο εγώ. Ενώ ξέρω ότι δεν ισχύει κάτι τέτοιο, είμαι σίγουρη βασικά. Με θέλει και εκείνος, το βλέπω στα μαύρα μάτια του κάθε φορά που με κοιτάει, το νιώθω στο κατάλευκο δέρμα μου κάθε φορά που με αγγίζει. Γιατί δεν εκδηλώνεται όμως ρε γαμώτο? Τι στο διάολο? Τι τον κρατάει και δεν κάνει κίνηση?

"Καλά θα δω τι θα κάνω" απαντώ στον Δημήτρη φανερά στεναχωρημένη πλέον. 

"Μην πέφτεις ρε μωρό μου.. δεν σου πάει.. εσύ είσαι γεμάτη ενέργεια.. πάθος.. έρωτα.. φόρα το πιο αποφασιστικό χαμόγελο σου και όρμα του.. άντε" 

Ανασηκώνω ελάχιστα τις άκρες των χειλιών μου και κλείνω την βρύση. 

Αυτός ο άνδρας ξέρει να με ανεβάζει. 

"Λοιπόν σε αφήνω.. πάω να ξαπλώσω σιγά σιγά.. και φρόνιμα εκεί στην Αθήνα ναι?" 

"Ναι μαμά" μου απαντάει και τον φαντάζομαι που προσπαθεί να κρύψει ένα γελάκι. Είναι πολύ χαριτωμένος όταν το κάνει αυτό. 

"Μου το υπόσχεσαι?"

"Σου το υπόσχομαι"

"Με αγαπάς?" τον ρωτάω όλο νάζι. Πάντα αυτό κάνω πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.

"Καληνύχτα βλαμμένη μου"

Γελάω ελαφρά. 

"Και εγώ σε αγαπάω" του λέω και τερματίζω την κλήση. 

Ο Δημήτρης είναι το πιο κουλ άτομο της πρώτης Λυκείου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τον πείσω να γνωρίσει καλύτερα τα κορίτσια της παρέας μου, την Μυρτώ, την Ράνια και την Δανάη δηλαδή, αλλά τις βρίσκει πολύ υποκρίτριες για τα γούστα του. Ο ίδιος απορεί πως κάνω εγώ παρέα μαζί με αυτές τις σνομπ σκύλες. Λόγια του Δημήτρη αυτά, όχι δικά μου. Δεν είναι κακές, ίσως λίγο κακομαθημένες θα έλεγα. Αλλά ο κολλητός μου δεν αλλάζει γνώμη. 

Όλο λέει να μην τις εμπιστεύομαι και να κάνω παρέα μόνο με την Ζωή. Ναι μπορεί η Ζωή να είναι ο άνθρωπος μου αλλά είναι και ένα χρόνο μικρότερη. Εγώ δεν θα μιλάω με κανέναν από την τάξη μου δηλαδή? Διότι όλοι οι υπόλοιποι είτε είναι χωμένοι με τα μούτρα στα βιβλία -όπως ο Βύρωνας και ο Στέφανος- είτε είναι υπερβολικά αλαζόνες για τα γούστα μου. Ενώ με τα κορίτσια αυτά ταιριάζουμε πιο πολύ. Πάμε για ποτά, για ταινίες, κανονίζουμε βραδιές sleepover.. γενικά περνάμε καλά. 

"Με ποιον μιλούσες?" 

Μου πέφτει το κινητό από τα χέρια. 

Μόνο να μην είδε ότι κοιτούσα το προφίλ του στο ίνσταγκραμ.. μόνο αυτό.

"Πόση ώρα είσαι εδώ?" τον ρωτάω και γυρνάω αμέσως το σώμα μου προς το μέρος του. 

Εμ.. 

Ξεροκαταπίνω

Που να μην το έκανα.. 

Ο Στέλιος στέκεται ημίγυμνος μπροστά στο ανοιχτό ψυγείο και κοιτάει το εσωτερικό του. Με αυτόν τον τρόπο βρίσκω ευκαιρία να απολαύσω για μερικές στιγμές το απολλώνιο κορμί του. Οι κοιλιακοί του δημιουργούν ένα αίσθημα υγρασίας ανάμεσα στα μπούτια μου και τα γυμνασμένα χέρια του με κάνουν να φαντάζομαι πράγματα ακατάλληλα για ανηλίκους. Και τι δεν θα έδινα να με έκλεινε με αυτά τα μπράτσα στην αγκαλιά του.. την ώρα που τα σαρκώδη χείλη του θα διεκδικούσαν με πάθος τα δικά μου και θα-

"Έχεις γκόμενο μικρή?" 

Η φωνή που λατρεύω όσο τίποτε άλλο στον κόσμο διακόπτει απότομα την φαντασίωση μου. Πάλι καλά δηλαδή.. διότι νομίζω ότι.. 

Αγγίζω τα μάγουλα μου. 

Ναι, φλέγομαι ολόκληρη. 

"Και να έχω τι με αυτό?" 

Ισιώνω το κορμί μου και ανασυγκροτούμαι στο δευτερόλεπτο. Ο Στέλιος θέλει ιδιαίτερη μεταχείριση. Δεν του αρέσουν οι άβγαλτες κοπέλες που αδυνατούν να τον κοιτάξουν στα μάτια και τραυλίζουν κάθε φορά που του απευθύνουν τον λόγο. Δεν θα κολλούσε ποτέ με μια τέτοια. Την θέλει την άλλη πιο δυναμική.. πιο ζωηρή.. πιο.. γυναίκα. 

"Μαζί του μιλούσες στο κινητό?" με ρωτάει και αρπάζει μια μπύρα από το ψυγείο. Τον παρατηρώ που κλείνει την πόρτα και ύστερα ακουμπάει ελαφρά το θεϊκό κορμί του πάνω σε αυτήν. 

"Με την Μυρτώ μιλούσα" του λέω εύκολα ψέματα και σταυρώνω τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου. Όχι ότι χρειάζεται να μπω σε θέση άμυνας, απλά πρέπει να τονιστεί το ανύπαρκτο σχεδόν βυζί μου. Γεγονός που.. πετυχαίνει.. διότι αμέσως ο Στέλιος καρφώνει το διψασμένο βλέμμα του πάνω στο ντεκολτέ μου. Ευτυχώς που φοράω τα αγαπημένα μου κρεμ σατέν πιτζαμάκια. Το σορτσάκι αφήνει σε κοινή θέα τα μακριά λεπτά πόδια μου, την ώρα που το τιραντέ τοπάκι καλύπτει χαλαρά τον κορμό μου. 

"Με την Μυρτώ ε?" με ρωτάει με μια.. εμ.. αμφισβήτηση στην φωνή του? 

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου.

Δεν με πιστεύει? 

Πώς είναι δυνατόν? 

Είμαι πολύ καλή στο ψέμα.

"Πώς και δεν κοιμάσαι?" Αλλάζω απευθείας θέμα και του κάνω νόημα να μου δώσει και εμένα μια μπύρα από το ψυγείο. Τις απεχθάνομαι.. αλλά από την στιγμή που αρέσουν στον Στέλιο θα πιω και εγώ μια. 

"Το μικρό σου το ζιζάνιο δεν με άφηνε να κλείσω τα μάτια μου" στον Ορέστη αναφέρεται.. αυτόν αποκαλούν ζιζάνιο ο θείος Άρης και ο Στέλιος. "Όλο με παρακαλούσε να του πω κάποιο παραμύθι. Και επειδή δεν ξέρω κανένα του πρότεινα να βάλουμε να δούμε καμία ταινία μπας και τον πάρει ο ύπνος. Στα πρώτα πέντε λεπτά σηκώθηκε και έφυγε από το δωμάτιο μας. Είπε ότι πάει να κοιμηθεί με την Ζωή. Ειλικρινά δεν ξέρω τι τον έπιασε" μου λέει και ανασηκώνει χαλαρά τους ώμους του. 

Εμ..

Για μισό..

Δηλαδή αυτήν την στιγμή στο δωμάτιο μας με την Ζωή κοιμάται και ο μικρός αδερφός μου?

Και αν ναι.. 

Αυτό ένα πράγμα σημαίνει..

Χαμογελάω λοξά.

Ο Στέλιος σήμερα το βράδυ θα έχει όλο το δωμάτιο δικό του. 

"Ξανθιά ή μαύρη?" με ρωτάει ο ημίγυμνος Θεός για την μπύρα κοιτώντας το εσωτερικό του ψυγείου. 

Χμ..

Έχω μια ιδέα.

"Εσύ ποιες προτιμάς?"

Η φωνή μου ακούγεται αισθησιακή. 

Ο Στέλιος στρίβει απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου και καρφώνει το σπινθηροβόλο βλέμμα του στο πονηρό δικό μου.

Έλα μωρό μου.. πιάσε το υπονοούμενο.. 

Πες μου κάτι να έχω να ελπίζω.. 

Κάνε εσύ την αρχή να κάνω εγώ την συνέχεια.. 

Και πίστεψε με.. θα σου μείνει αξέχαστη..

Το μελαχρινό αγόρι μπροστά μου μειδιάζει. 

Τον λατρεύω αυτόν τον άνδρα.

"Από την στιγμή που ούτε εσύ.. ούτε εγώ νυστάζουμε.. τι λες..? Το ψήνεις να δούμε καμία ταινία στο δωμάτιο μου?" 

Ο Στέλιος μου πετάει ένα κουτάκι μπύρας. 

Το πιάνω στον αέρα και το κοιτάζω. 

Ξανθιά

Χαμογελάω όλο ικανοποίηση και αρπάζω την ευκαιρία από τα μαλλιά. 

"Το ψήνω" 

"Τι ταινία θέλεις να δούμε?" τον ρωτάω και μπαίνω πρώτη στο δωμάτιο του. 

Το μάτι μου πέφτει κατευθείαν στην μεγάλη τζαμαρία μέσα από την οποία φαίνονται τα ελάχιστα φώτα της νυχτερινής Μεζέβ. Το λευκό πέφτει πάνω στο καφέ ξύλο και στο πυκνό χιόνι, ο μαύρος ουρανός φαντάζει σκούρος μπλε και τα ελάχιστα αστέρια στολίζουν σαν χρυσόσκονη ένα ήδη παραμυθένιο τοπίο. 

Αυτήν την θέα απλά την αγαπώ. 

"Εγώ συνέχισα να βλέπω αυτήν που έβαλα στον Ορέστη για να κοιμηθεί" μου λέει ο Στέλιος και αμέσως μετά ακούω την ξύλινη πόρτα να κλείνει. 

Ω Θεέ μου.. επιτέλους μόνοι.

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και αυτόματα φουσκώνω από αυτοπεποίθηση. 

Σήμερα θα τον στριμώξω ότι και αν γίνει. 

"Ας δούμε αυτήν τότε.. απλά αν γίνεται να την βάλεις από την αρχή για να μην χάσω την μισή υπόθεση" του λέω και γυρνάω να τον κοιτάξω. 

Ο Στέλιος έχει ήδη ξαπλώσει στο υπέρδιπλο κρεβάτι του, η πλάτη του ακουμπά πάνω στις λευκές μαξιλάρες, τα γυμνά χέρια του είναι μπλεγμένα πίσω από το κεφάλι του ενώ το υπόλοιπο σώμα του.. εμ..

Δαγκώνω το χειλάκι μου. 

Πώς είναι δυνατόν να είναι τόσο μα τόσο όμορφος?

"Να την δούμε ναι" μου απαντάει ο μελαχρινός θεός και αμέσως τα μαύρα μάτια του γυαλίζουν επικίνδυνα πολύ από.. την προσμονή του για να δει την ταινία? Μπα.. χλωμό το κόβω. Ίσως να χαίρεται που με έχει μέσα στο δωμάτιο του και να.. είμαστε και μόνοι μας και.. και αν με θέλει και αυτός.. που δηλαδή τι λέω.. σίγουρα με θέλει.. οπότε.. αυτό σημαίνει ότι.. 

Χαμογελάω διάπλατα. 

Ανυπομονούσε και ο ίδιος να βρεθούμε οι δυο μας.. είναι ξεκάθαρο!

Με θέλει πολύ.. είναι πασιφανές!

"Δεν έρχεσαι να ξαπλώσεις?" με ρωτάει με βαριά φωνή και χτυπάει το χέρι του ελαφρά πάνω στο λευκό πάπλωμα. Η χροιά αυτή.. η φωνή αυτή.. 

Τσακίζομαι απευθείας και σε κλάσματα δευτερολέπτου βρίσκομαι ξαπλωμένη δίπλα του.. έτσι.. πολύ δίπλα του.. σε σημείο δηλαδή που το μικρό δαχτυλάκι του χεριού μου ακουμπάει ελαφρά το γυμνό του δέρμα στην περιοχή των καλοσχηματισμένων πλάγιων κοιλιακών του.

Νομίζω θα λιποθυμήσω από την ευτυχία. 

"Πώς την λένε την ταινία?" τον ρωτάω και γυρνάω ελάχιστα το πρόσωπο μου προς το μέρος του. Με αυτόν τον τρόπο έρχομαι ακριβώς απέναντι από δυο μαύρα σκοτεινά κουμπιά. Το πονηρό βλέμμα του καρφώνεται έντονα στο αθώο δικό μου με μια πρωτοφανή ένταση την οποία η καρδιά μου αδυνατεί να αντέξει. 

Μα τι μου κάνει αυτός ο άνδρας πια?

"Το βαθύ λαρύγγι" 

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

Αυτή δεν είναι..?

"Δεν σε πιστεύω!" αναφωνώ εκνευρισμένη πλέον και στρέφω όλο μου το σώμα προς το μέρος του. "Έβαλες στον τρίχρονο αδερφό μου να δει τσόντα?" του φωνάζω μες στην πανέμορφη μούρη του.. κάπου έλεος δηλαδή.. η καφρίλα έχει και τα όρια της!

"Μην μου το παίζεις εμένα πουριτανή μικρή" μου απαντάει ο Στέλιος και πλησιάζει το πρόσωπο του ανέλπιστα κοντά στο δικό μου.. σε σημείο που.. τα σαρκώδη χείλη του βασικά.. απέχουν ελάχιστα από τα δικά μου.. και.. "Σε είχα για πιο απελευθερωμένη πάντως.. ειδικά από την στιγμή που σήμερα το πρωί δεν ντράπηκες να βγάλεις το πάνω μέρος του μαγιό στην σάουνα" προσθέτει και με αναγκάζει με το χέρι του να ξαπλώσω πίσω στο κρεβάτι. 

Το σημείο που η μεγάλη του παλάμη αγγίζει το γυμνό δέρμα του λαιμού μου.. 

Δεν μπορώ να σας το περιγράψω.

Φωτιά απλά. 

"Ζεσταινόμουν" του απαντώ με θράσος. 

Ε όχι να καταλάβεις κιόλας τι μου προκαλεί. 

"Στην σάουνα? Κι εγώ" μου λέει και πλέον το ημίγυμνο κορμί του αιωρείται πάνω από το δικό μου. 

Για μισό όμως..

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία.

Με ειρωνεύτηκε μόλις?

"Ξέρεις το γυμνό πλέον δεν είναι θέμα ταμπού" του το ξεκαθαρίζω. 

Οι απαρχαιωμένες αντιλήψεις του Στέλιου είναι γνωστές σε όλους μας. 

Αλλά μην ανησυχείτε θα τον στρώσω εγώ.

"Γδύσου τότε" 

Καρφώνω αμέσως το παγωμένο βλέμμα μου στο πονηρό δικό του. 

Άκουσα καλά? 

Μου είπε να..?

"Τι σημαίνει αυτό?" απορώ και ανασηκώνω ελάχιστα τον κορμό μου από το πουπουλένιο στρώμα. Με αυτόν τον τρόπο πλέον τα χείλη του γλείφουν τα δικά μου, η ανάσα του αναμειγνύεται με την δική μου, όλο και περισσότερο γυμνό δέρμα κολλάει πάνω στο δικό μου.

Ο Στέλιος χαμογελάει λοξά και με κοιτάει με το πιο σκανταλιάρικο βλέμμα που με έχει κοιτάξει ποτέ. Αν δεν πεθάνω σήμερα.. 

"Με γουστάρεις μικρή?" οι λέξεις βγαίνουν σαν ψίθυρος από το στόμα του. Τα χείλη του πλέον δεν αγγίζουν τα δικά μου αλλά κατεβαίνουν.. όλο και πιο χαμηλά.. στον λαιμό μου.. όλο και πιο κάτω.. στην κοιλιά μου. 

Κλείνω τα μάτια μου και αφήνω το σώμα μου να πέσει ελεύθερο πίσω στο κρεβάτι. Συμβαίνει.. δεν.. δεν είναι σαν τις άλλες.. άπειρες φορές που το ονειρεύτηκα.. συμβαίνει όντως. Νιώθω δύο μεγάλες παλάμες να ανασηκώνουν το σατέν μπλουζάκι μου και δυο σαρκώδη χείλη να αφήνουν γλυκά φιλιά χαμηλά.. εκεί που.. εμ.. λίγο ακόμη και θα.. 

"Αυτή η ελίτσα με καυλώνει" 

Ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου και καρφώνω το ζαλισμένο βλέμμα μου στο ταβάνι.

Ανέκαθεν κατέκρινα τις κοπέλες που ενώ θέλουν κάποιον.. λιώνουν για κάποιον.. τους το παίζουν δύσκολες. Το θεωρούσα -και το θεωρώ ακόμη δηλαδή- άπειρα βλακώδες το να μην παραδέχεσαι τα συναισθήματα σου.. όχι μόνο στο άτομο που έχεις απέναντι σου αλλά και στον ίδιο σου τον εαυτό. 

Η ζωή θέλει ρίσκο. 

Η ζωή θέλει θράσος.

Και εγώ θέλω τον Στέλιο. 

"Στέλιο σε θέλω" οι λέξεις φεύγουν από το στόμα μου δίχως δεύτερη σκέψη. Χαμηλώνω αμέσως το βλέμμα μου και αυτό έρχεται αντιμέτωπο με δυο παιχνιδιάρικα μαύρα κουμπιά. Πώς είναι δυνατόν δυο τόσο σκοτεινά μάτια να φωτίζουν όλο μου το είναι?

"Το ξερα" μου λέει και αμέσως μετά ξεφορτώνεται το πάνω μέρος της πιτζάμας μου. 

Βασικά δεν περίμενα ακριβώς αυτήν την απάντηση. 

Διότι εντάξει.. εγώ το παραδέχτηκα.. έκανα την αρχή και.. 

Και αυτός πεθαίνει για εμένα!

Γιατί δεν μου το λέει?

"Εσύ?" τον ρωτάω την στιγμή που εξαφανίζει και το σορτσάκι μου.

"Τι εγώ?" απορεί και ανοίγει διάπλατα τα πόδια μου. Τον παρακολουθώ να γλείφει ξανά και ξανά την ελίτσα που έχω χαμηλά στην κοιλιά μου όση ώρα τα χέρια του χαϊδεύουντην ευαίσθητη περιοχή μου. 

"Εμ.. εσύ.. εσύ.. με.. εσύ.." 

Γαμώτο!!! 

Όλγα μην τραυλίζεις!!!

"Εσύ με θέλεις?" τον ρωτάω πιο αποφασιστικά αυτήν την φορά και του ανασηκώνω τα φρύδια μου.

Περιμένω μια απάντηση. 

Περιμένω μια θετική απάντηση. 

Αλλά αντί για μια μικρή μονοσύλλαβη λέξη, ο Στέλιος παραμένει σιωπηλός. Καρφώνει το σκανταλιάρικο βλέμμα του στο δικό μου και μου κλείνει το μάτι λίγο πριν το πρόσωπο του χαθεί ανάμεσα στα μπούτια μου. 

Αναστενάζω ελαφρά.

Αυτό τώρα τι σημαίνει? 

Ναι? 

Όχι?

Θα διαλέξω το πρώτο. 

Εξάλλου.. μερικές φορές οι πράξεις μιλούν από μόνες τους και..

Κλείνω τα μάτια μου και συγκεντρώνομαι στην πράξη που κάνει αυτή την στιγμή ο Στέλιος και μιλάει από μόνη της. 

Είναι τέλεια.. 

Είναι φανταστικά..

Είναι.. είναι πολύ πολύ πολύ καλύτερα από όταν το κάνω μόνη μου.. μερικά βράδια στο δωμάτιο μου.. κάτω από τα γαλάζια σεντόνια μου.. που τοποθετώ τα δάχτυλά μου στο κέντρο της θηλυκότητας μου και φαντάζομαι τον Στέλιο.. τον Στέλιο που μεγάλωσα μαζί του.. τον Στέλιο που ερωτεύτηκα.. τον Στέλιο που αγάπησα πριν ακόμη καλά καλά αγαπήσω εμένα..

Ο άνδρας αυτός είναι το άλλο μου μισό. Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή στο άκουσμα του ονόματος του από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Εκείνος μου έμαθε ποδήλατο, εκείνος μου έλεγε που να κρυφτώ για να μην με βρουν οι άλλοι όταν μικροί παίζαμε κρυφτό, εκείνος χτύπησε τον Θάνο από το άλλο τμήμα όταν στην τρίτη δημοτικού μου έριξε επίτηδες κάτω το κολατσιό μου, εκείνος μου έδωσε το τοστ του για να μην μείνω νηστική εκείνη την μέρα.

Ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω, το βλέμμα μου θολό από πόθο.

Αν και στην ίδια παρέα.. δεν τον είδα ποτέ σαν φίλο. Τον θέλω σαν τρελή, δεν το αρνήθηκα ποτέ, τα συναισθήματα μου μόνο αγνά δεν είναι. Τα μαύρα μάτια του είναι η κόλαση μου, τα σαρκώδη χείλη του ο θάνατος μου. Είμαι ερωτευμένη μαζί του, χρόνια ολόκληρα. Τον αγαπώ σαν να μην υπάρχει αύριο. Και αυτό.. αυτό που έγινε τώρα.. πρόστυχο θα το θεωρούσαν οι περισσότεροι.. φτηνό οι πιο συντηρητικοί.. ίσως βιαστικό οι μεγαλύτεροι.

Αλλά για εμένα ήταν παράδεισος.

Ο Στέλιος είναι ο παράδεισος μου. 

"Σου άρεσε?" με ρωτάει με ανυπομονησία. 

Του γνέφω μαγεμένη θετικά. 

Αναρωτιέμαι αν είναι με όλους η ίδια αίσθηση, αν και το αποκλείω. 

Ο Στέλιος μου τα κάνει όλα καλύτερα από τους άλλους. 

Ο μελαχρινός θεός ξεκινάει να σκορπίζει γλυκά φιλιά στο γυμνό δέρμα μου. Όλο μου το σώμα διψάει για αυτόν.. όλο μου το σώμα τρέμει.. λιώνω στην αγκαλιά του.. γίνομαι έρμαιο των χειλιών του. 

"Θέλεις να βάλω προφυλακτικό ή προτιμάς χωρίς?" 

Εμ..

Παγώνω?

Καρφώνω αμέσως τα μάτια μου στον τοίχο πίσω από τον γυμνό σώμα του Στέλιου. 

Μάλλον δεν θα άκουσα καλά.

"Τι εννοείς?" απορώ και τον κοιτάω όλο έκπληξη. 

Το αγόρι μπροστά μου σπάει αμέσως την οπτική μας επαφή και με βιαστικές κινήσεις αφαιρεί την μαύρη φόρμα από πάνω του... και όχι μόνο εκείνη. 

Στρέφω ξανά το βλέμμα μου στο ιδρωμένο πρόσωπο του. Μια ματιά.. μια αστραπιαία ματιά έριξα και.. εντάξει είναι μεγάλο.. καμία σχέση με αυτά στο γιουπορν.. εκείνα ήταν πιο λεπτά.. πιο μικρά.. ενώ αυτό.. του Στέλιου είναι-

"Τι να εννοώ ρε μωρό μου? Δεν βλέπεις πως μου τον έχεις κάνει? Θέλω να σε πηδήξω προφανώς" Α προφανώς κιόλας. Ο Στέλιος κάνει μια απότομη κίνηση και πλέον το εντελώς γυμνό κορμί του καλύπτει το εντελώς γυμνό δικό μου. Δεν είναι ότι δεν φαντάστηκα ποτέ την πρώτη μου φορά μαζί του.. απλά.. 

"Δεν με φίλησες καν" στην φωνή μου διακρίνει κανείς ξεκάθαρα το παράπονο μου. Δεν μου έδωσε ακόμη εκείνο το φιλί που όλα τα κορίτσια της ηλικίας μου φαντάζονται μέρα νύχτα και-

Ο Στέλιος κολλάει αμέσως το στόμα του στο δικό μου. Τα χείλη του, σαρκώδη και ζουμερά, διεκδικούν πεινασμένα τα δικά μου. Η γλώσσα του ζητάει πρόσβαση και την στιγμή που του την δίνω ξεκινάει ένας φλογερός, παθιασμένος χορός.. με τάνγκο μοιάζει.. με έρωτα μυρίζει. 

Άραγε έτσι είναι να ζεις το όνειρο?

Διότι αυτό νιώθω.. νιώθω.. νιώθω μια έξαψη.. μια ταχυκαρδία.. ένα κύμα θερμότητας να καταλαμβάνει όλο μου το είναι και.. νιώθω.. νιώθω ότι.. εμ.. κάτι σκληρό.. να.. να με πιέζει χαμηλά.. στην είσοδο του.. εκεί που πριν..

Γουρλώνω τα μάτια μου στην συνειδητοποίηση. 

"Στέλιο περίμενε" του ψιθυρίζω πάνω στα χείλη την ώρα προσπαθώ να σπάσω το φιλί μας. Βέβαια εκείνος αντί να με υπακούσει.. πιέζει ακόμη περισσότερο το σώμα του στο δικό μου. Τα χέρια του να ανοίγουν διάπλατα τα πόδια μου και βολεύει τον εαυτό του καλύτερα ανάμεσα τους. 

"Στέλιο μη σου λέω περίμενε"

Βάζω όση δύναμη διαθέτω και τον σπρώχνω από πάνω μου. 

"Τι συμβαίνει?" με ρωτάει με γνήσια απορία και ελάχιστο εκνευρισμό στην φωνή του. "Νόμιζα ότι το ήθελες" 

Γαλάζιο στο μαύρο.

Έρωτας στον πόθο. 

"Το θέλω.. το θέλω πολύ.. απλά να.." η φωνή μου ίσα που ακούγεται πλέον, τα μάτια μου διστάζουν να κοιτάξουν μέσα του. 

Γιατί ντρέπομαι γαμώτο?

Αναμενόμενο δεν είναι στην τελική?

"Ρε Ολγάκι γαμώ.. τι έπαθες? Τι συνέβη? Έκανα κάτι λάθος? Μήπως δεν σου άρεσε πριν το γλειφομούνι? Διότι όλες όσες έχω γλείψει πραγματικά έχουν να το λένε. Είμαι τέλειος στο κρεβάτι, άσε με να σε πηδήξω και-"

"Βασικά δεν το έχω κάνει ξανά" τον διακόπτω γιατί πραγματικά οι λέξεις του είναι σαν μαχαιριές, απανωτές και θανάσιμες στην καρδιά μου. Εντάξει, το ήξερα ότι δεν είναι παρθένος.. όλο το σχολείο έχει να το λέει.. αλλά με πόσες έχει πάει στην τελική? 

"Μου κάνεις πλάκα έτσι?" το σώμα του Στέλιου στέκεται μετέωρο, παγωμένο και κοκαλωμένο πάνω στο δικό μου. Ειλικρινά τώρα.. δεν το περίμενε?

"Τσου" του λέω με νάζι και κοιτάω ξανά το πρόσωπο του. Τα χαρακτηριστικά του πλέον έχουν σκληρύνει.. το ίδιο με το.. εμ.. κοιτάω χαμηλά.. 

Το παστελάκι του να το πω?

"Θα ορκιζόμουν για το αντίθετο" μου λέει και ξαπλώνει δίπλα μου. 

Πλέον είμαστε και οι δύο, γυμνοί, πάνω σε ένα υπέρδιπλο κρεβάτι, μέσα σε ένα ξύλινο σπιτάκι ανάμεσα στα χιονισμένα βουνά. Και όμως.. η θέρμη από το κορμί μου ακόμη να φύγει. 

"Καλά και με τον δικό σου τι κάνετε? Με κούκλες παίζετε?" 

Γυρνάω αργά αργά το πρόσωπο μου στο πλάι. Ο Στέλιος δεν με κοιτάει, το βλέμμα του είναι καρφωμένο ψηλά στο ταβάνι. Και δεν είναι μόνο αυτό το μέρος του σώματος του ψηλά.. πολύ πολύ ψηλά.

Ξεροκαταπίνω.

"Ποιος δικός μου?" τον ρωτάω και κοιτάω και εγώ το ταβάνι. 

"Ο γκόμενος σου ρε Όλγα"

"Ποιος γκόμενος?" Θα με τρελάνει? Νομίζει ότι έχω σχέση? Αλλά.. για μισό.. για αυτό δεν έκανε τόσο καιρό κίνηση? Γιατί νόμιζε ότι ήμουν δεσμευμένη? "Δεν τα έχω με κανέναν" του το ξεκαθαρίζω. Μπορεί στην τελική να θέλει αυτός να μου τα ζητήσει. 

"Και πριν στο τηλέφωνο σε ποιον έλεγες ότι τον αγαπάς? Γιατί μια φορά στην Μυρτώ αποκλείεται να μιλούσες" 

Δηλαδή συγγνώμη.. αυτή η βεβαιότητα από που πηγάζει?

Σκέφτομαι για μια στιγμή να του πω για τον Δημήτρη αλλά εντάξει είναι λίγο κτητικός ο Στέλιος μου και δεν θέλω να ζηλέψει.. ειδικά τον Τζιμάκο που μόνο φίλοι είμαστε. 

"Εγώ εσένα θέλω" του το λέω ξανά για να μην έχει καμία αμφιβολία.. για να ξέρει που βαδίζω δηλαδή.. και ίσως.. ίσως.. να θέλει να συνεχίσουμε να βαδίζουμε μαζί.. 

Αλλά τι λέω.. αφού τον θέλω και με θέλει.. τον γουστάρω και με γουστάρει.. και ότι έγινε πριν λίγο πάνω σε αυτό το κρεβάτι δεν ήταν προϊόντης φαντασίας μου.. δεν το ονειρεύτηκα.. το έζησα.. άρα.. και αυτός νιώθει το ίδιο που νιώθω και εγώ.. και αυτός με.. εμ.. εντάξει δεν με αγαπάει.. αλλά ερωτευμένος είναι.. είμαι σίγουρη. 

"Βασικά το ψήνεις να μου πάρεις μια πίπα?" 

Γυρνάω αμέσως το πρόσωπο μου προς το μέρος του. 

Ούτε ρομαντικός είναι. 

Και για αυτό είμαι σίγουρη.

εξαιρετικά αφιερωμένο στις _black_angel_31 και maria_2252 

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake