Είναι εκείνη η στιγμή.. η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις.. η στιγμή που η απόφαση που θα πάρεις τώρα θα καθορίσει το μέλλον σου.. τι θα κάνεις? Ένα βήμα πίσω? Ένα βήμα μπροστά? Στάσιμος δεν μπορείς να μείνεις, η δράση είναι συνώνυμο της ζωής. Διάλεξε λοιπόν. Τι θέλεις να κάνεις..? Που θέλεις να πας..? Αλλά διάλεξε τώρα. Και θυμήσου.. οποιονδήποτε δρόμο και αν πάρεις.. οι συνέπειες θα σε περιμένουν στο τέλος αυτού.. γεγονός αναπόφευκτο.

Στέλιος

Εντάξει μαλάκας δεν είμαι. 

Το ξέρω, έφταιξα, για ακόμη μια φορά την πλήγωσα. Και την πλήγωσα πολύ. Αλλά έτσι είμαστε εμείς, η Όλγα και εγώ βριζόμαστε, πηδιόμαστε, μαλώνουμε, τα βρίσκουμε ξανά. Πάντα στο τέλος είμαστε και πάλι μαζί, πάντα. 

Τι και αν μου κάνει νάζια? 

Τι και αν μου πεισμώνει και δεν απαντάει στις κλήσεις μου και στα μηνύματα?

Εγώ στο τέλος πάντα της ζητάω συγγνώμη και εκείνη στο τέλος πάντα με συγχωρεί. 

Πάντα

Σωστά?

"Δεν το πιστεύω!" η θεία Δώρα ανοίγει την πόρτα και με το που με βλέπει σαστίζει. "Καλώς το αγόρι μας το όμορφο! Δεν ήξερα ότι θα περνούσες από εδώ.. η Όλγα δηλαδή δεν μου είπε τίποτα.." 

Εμ..

Προφανώς?

Αφού ούτε το κορίτσι μου ήξερε ότι θα περάσω.

"Ποιος είναι Δώρα?" η άγρια φωνή του θείου φτάνει απειλητική στα αυτιά μου. Εντάξει όμως, ήρθα προετοιμασμένος, για το οτιδήποτε, για ξύλο από τον Γιώργο, για βρίσιμο από την Όλγα, σήμερα περιμένω να γίνουν τα πάντα, τα πάντα όμως. 

"Ο Στέλιος είναι αγάπη μου!" η θεία ανοίγει διάπλατα την πόρτα και κάνει στην άκρη. "Πέρνα μέσα αγόρι μου! Μην κάθεσαι έξω! Έλα! Έχουμε βάλει και το ερκοντίσιον από το πρωί και έχουμε δροσιά! Είπανε για σαραντάρια και σήμερα! Ακόμη δεν ξεκίνησε το καλοκαίρι και βράζει ο τόπος!" Ωραία λοιπόν.. η θεία είναι με το μέρος μου.. ή τουλάχιστον δεν είναι απέναντι μου.

Ισιώνω κορμί. 

Σφίγγω την χάρτινη σακούλα στο ένα χέρι. 

Κρατάω με δύναμη την ανθοδέσμη στο άλλο. 

Μπαίνω μέσα. 

Κάνω νοητά τον σταυρό μου. 

Και ο Θεός Βοηθός. 

"Και που να δεις μωρό μου τι ξεβράζει ο τόπος" ο θείος με κοιτάει με μισόκλειστα μάτια. "Κάτι αποβράσματα 1,90, μυώδη, μελαχρινά, όμορφ-"

"Γιώργο!" η θεία κλείνει με δύναμη την πόρτα και με αγκαλιάζει απαλά. "Τι είναι αυτά που λες? Θα σε ακούσει το παιδί και θα νομίζει ότι αναφέρεσαι σε αυτόν" προσθέτει και μου χαμογελάει απολογητικά. 

"Μα σε αυτόν αναφέρομ-"

"Ε δεν υποφέρεσαι!" η Δώρα διακόπτει τον άνδρα της ξανά και με σφίγγει με περισσότερη δύναμη στην αγκαλιά της. "Τι είναι αυτά που έφερες αγόρι μου?" 

Η θεία κοιτάει τα λουλούδια και το δώρο. 

Ο θείος κοιτάει εμένα με ένα άκρως δολοφονικό βλέμμα. 

Και εγώ-

Ξεροκαταπίνω

"Η Όλγα?" ρωτάω κάπως συγκρατημένα και με μια γρήγορη ματιά παρατηρώ  στον χώρο πάνω από δέκα αντικείμενα που ενδεχομένως να εκσφενδονισθούν στο κεφάλι μου το αμέσως επόμενο λεπτό. Πάντως ζω στα άκρα, θα μπορούσα κάλλιστα να δηλώσω συμμετοχή και στο σαρβάιβορ. Θα έβγαινα σίγουρα νικητής. Σίγουρα. 

"Στο δωμάτιο της" μου απαντάει ο Γιώργος. "Θες να πας να την δεις?" 

Παγώνω στιγμιαία. 

Τώρα αυτήν είναι ερώτηση παγίδα?

"Μα και βέβαια θέλει" η θεία μου χαϊδεύειτα μαλλιά λες και είμαι ακόμη πέντε χρονών. "Για να δει το κορίτσι μας ήρθε προφανώς. Στέλιο μου είναι μέσα στο δωμάτιο της, δεν πήγε ούτε χτες ούτε σήμερα σχολείο, δεν είναι και πολύ καλά"

Γουρλώνω τα μάτια μου στην τελευταία φράση. 

"Τι έχει?"

"Μαλάκα γκόμεν-" 

"Ρε Γιώργο!" η θεία αγριοκοιτάζει τον θείο και ύστερα γυρίζει ξανά σε εμένα. "Είναι κάπως στεναχωρημένη"

Μάλιστα.

Και για αυτό φταίω εγώ λογικά. 

"Θα χαρεί να σε δει πάντως" προσθέτει με γλυκύτητα η ψηλή ξανθιά γυναίκα και με καθοδηγεί προς το δωμάτιο της κόρης της. 

"Δεν χρειάζεται μωρό μου.. ο Στέλιος τον ξέρει τον δρόμο.. ερχόταν συχνά πυκνά σπίτι μας.. άσχετα που δεν το γνωρίζαμε εμείς.. άσε τον να πάει μόνος του μέσα" η φωνή του Γιώργου στάζει φαρμάκι. Πάντως ψύχραιμα την πήρε την παρουσία μου στο σπίτι του. Θα μπορούσα να είχα ήδη ένα σπασμένο χέρι. Ή και δύο μην σας πω.

"Μην του δίνεις σημασία" μου ψιθυρίζει στο αυτί η θεία Δώρα. "Η μονάκριβη του, η ξανθομαλλούσα του ερωτεύτηκε, όταν κάνεις κόρη, θα τον καταλάβεις" 

Κουνιέμαι στην θέση μου. 

Δαγκώνω την γλώσσα μου. 

Φτύνω νοητά στον κόρφο μου. 

Ε όχι πάλι αυτός ο εφιάλτης.. όχι τώρα που γλιτώσαμε.. όχι ξανά.. ούτε για πλάκα δεν θέλω να ακούω για ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.. ούτε.. και εννοείται από εδώ και στο εξής θα βάζω πάντα προφυλακτικό.. πήγα σήμερα στο φαρμακείο και πήρα τρεις κούτες.. μου έδωσαν και δύο σπερματοκτόνα δώρο.. θα ψεκάζομαι φουλ.. το υπόσχομαι στον εαυτό μου. 

"Ναι?" απαντάει το Ολγάκι μου από μέσα με το που ακούσει τα δυο χτυπήματα στην ξύλινη πόρτα της. 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα. 

Παίρνω και μια δεύτερη βαθιά ανάσα. 

Γυρνάω το κεφάλι μου στα αριστερά. 

Το κουνάω και από την αντίθετη πλευρά. 

Έλα αγόρι μου.. Έλα Θεέ μου.. Έλα μανάρι μου όμορφο.. Το 'χεις..  Πόσο να σου πάρει να σε συγχωρήσει? Πέντε λεπτά? Δέκα? Το πολύ μισή ώρα.. Το πάρα μα πάρα πολύ..

Τοποθετώ το χέρι μου στο ασημένιο πόμολο, το κατεβάζω, και.. της χαμογελάω γοητευτικά. 

Το 'χω λέμε.

Η Όλγα μου στέκεται όρθια στην ντουλάπα της, δεν κοιτάζει τα ρούχα της, όχι. Στα πανέμορφα χεράκια της κρατάει μερικά κοσμήματα, κυρίως μερικά κολιέ. Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας και το κοριτσάκι μου δει το υπέροχο χαμόγελο μου..

Μου γυρνάει το κεφάλι. 

Από την αντίθετη πλευρά. 

Οκ..

Τελικά μπορεί να μου πάρει και σαράντα λεπτά..

"Να μπω?" την ρωτάω καθώς τόση ώρα που δεν κοιτιόμαστε βαθιά μες στα μάτια στέκομαι στην ορθάνοιχτη πόρτα του δωματίου της. 

"Ναι αλλά με προφυλάξεις αυτήν την φορά" 

Καρφί ήταν αυτό?

"Βλέπω μπαίνεις κατευθείαν στο θέμα μας" της λέω και κλείνω την πόρτα πίσω μου. Εντάξει, μαλακία να μας ακούσουν οι γονείς της να μιλάμε για το παιδί που παρ ολίγον να φέρναμε στην ζωή. 

"Δεν υπάρχει θέμα μας Στέλιο για τον απλούστατο λόγο που δεν υπάρχει πια ζευγάρι" το κορίτσι μου φανερά ψυχρό όσο μου μιλάει δεν με κοιτάει καν, αντ' αυτού παίζει με τα κοσμήματά της. 

"Και εμείς τι είμαστε?" την ρωτάω μες στο νάζι και την πλησιάζω διστακτικά. Πάντως να χωρίσουμε δεν παίζει, σας το αποκλείω λέμε. 

"Πρώην.." η μικρή μου χορεύτρια βάζει μερικά ζευγάρια σκουλαρίκια μέσα σε ένα κουτάκι και αμέσως μετά τοποθετεί το μπλε τετράγωνο πράγμα μέσα σε έναν μικρό απόγονο του Λουί. "Πρώην καταστροφή για την ακρίβεια"

Χαμογελάω πικραμένα.

Εντάξει.. μπορεί να τα κάναμε λίγο μαντάρα αλλά..

Μικροί είμαστε ακόμη..

Θα μάθουμε..

"Αν είσαι η καταστροφή μου.. ευχαρίστως να διαλυθώ.. ξανά.. και ξανά.. και ξανά.." της ψιθυρίζω όλο συναίσθημα. Την πλησιάζω από πίσω, κολλάω την πλατούλα της στο στήθος μου και της εμφανίζω το μπουκέτο που της αγόρασα. Αμέσως το κορίτσι μου τσιτώνεται. Το ένιωσα το δερματάκι της, ανατρίχιασε στο άγγιγμα μου. 

Ω γλυκό μου μωρό!

Μόνο πρώην δεν είμαστε εμείς!

"Δεν.. δεν τα θέλω.. Στέλιο τελειώσαμε.. καλύτερα να φύγεις" η Όλγα μου βγαίνει από την αγκαλιά μου, με προσπερνάει και πάει και κάθεται στην άκρη του κρεβατιού της. 

Άλλα 20 λεπτά μου έμειναν.. 

Το 'χω λέμε.. 

"Σε πίκρανα καρδιά μου?" την ρωτάω και αφήνω τα κόκκινα τριαντάφυλλα στα γυμνά ποδαράκια της. Έτσι που τα κοιτάω, μακριά και λεπτά, μου 'ρχεται να-

"Στέλιο σταμάτα να με λες έτσι και δίνε του" το κορίτσι μου φανερά θυμωμένο μου πετάει το μπουκέτο στην μούρη. "Και για να απαντήσω στην ερώτηση σου ναι με πίκρανες, με πλήγωσες πολύ, αλλά αυτό δεν κάνεις πάντα? Ποιος ο λόγος να είμαστε μαζί λοιπόν? Άσε με να βρω και εγώ την ησυχία μου, να βρεις και εσύ την δικιά σου, να είμαστε καλά, χώρια, αλλά καλά" 

Κοιτάζω τα μπλε ματάκια της. 

Κοιτάζω τα ροζ χειλάκια της. 

Κοιτάζω τα κόκκινα μαγουλάκια της. 

"Μου ήρθε απότομο" της παραδέχομαι και παίρνω θέση δίπλα της. "Όταν μου είπες ότι έχεις καθυστέρηση ενώ είχαν προηγηθεί τα όσα είχαν προηγηθεί, έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, πανικοβλήθηκα, δεν ήξερα πως να αντιδράσω, δεν μου έχει ξανασυμβεί αυτό, θέλω να με καταλάβεις" προσθέτω και αφήνω ξανά τα λουλούδια στα πόδια της. "Σε εκλιπαρώ να με καταλάβεις" 

Το Ολγάκι προς μεγάλη μου χαρά, αυτήν την φορά δεν μου φέρνει το μπουκέτο καπέλο, αντιθέτως κάθεται και το κοιτάζει βουρκωμένη, χαϊδεύονταςμερικά πέταλα με τα λεπτά δαχτυλάκια της. 

"Έχω βαρεθεί να συγχωρώ τα λάθη σου" η φωνή της απαλή, ίσα που ακούγεται. "Δεν λέω, έχω υπάρξει και εγώ μικρή και ανόητη μαζί σου αλλά εσύ αγόρι μου το έχεις φτάσει στα άκρα, αμέτρητες φορές"

Χαμογελάω πικραμένα. 

Βγάζω το κουτάκι από την λευκή, χάρτινη σακούλα. 

"Θα καταλήξουμε μαζί" της ψιθυρίζω και αφήνω το κόσμημα που της αγόρασα μέσα στην παλάμη της. "Το ξέρεις ότι στο τέλος θα είμαστε μαζί σωστά?" 

"Και αν το τέλος είναι τώρα?" η Όλγα μου κοιτάζει προβληματισμένη το κουτάκι. "Τώρα που δεν είμαστε μαζί?" 

Καγχάζω

Πολύ κοινότυπο αυτό που θα πω αλλά..

"Τότε δεν έχει έρθει" 

Το κορίτσι μου ανοίγει με αργές, σίγουρες κινήσεις το μπλε κουτάκι και έρχεται αντιμέτωπη με ένα χρυσαφένιο δαχτυλίδι. Είναι απλό, σε αντίθεση με την θυελλώδη σχέση μας το δαχτυλίδι είναι απλό. Κατά μήκος του υπάρχουν μερικά μικρά τετράγωνα διαμαντάκια που το στολίζουν αλλά τίποτα άλλο, μόνο αυτά. 

"Συγγνώμη" της ψιθυρίζω στο αυτάκι της και ύστερα φιλάω τρυφερά το απαλό δέρμα στον ώμο της. "Σου ζητάω άπειρα συγγνώμη για την απαράδεκτη συμπεριφορά μου" 

Η Όλγα βγάζει το δαχτυλίδι από το κουτάκι και το περιεργάζεται. Δεν χρειάζεται να της δείξω εγώ τα οχτώ γράμματα που είναι χαραγμένα στο εσωτερικό του, τα βλέπει μόνη της. Και το κορίτσι μου με το που διαβάσει για ακόμη μια φορά την συγγνώμη που της ζητάω.. 

Δακρύζει

Δακρύζει ασταμάτητα

"Δεν θέλω να σε συγχωρήσω" μου λέει ανάμεσα στα αναφιλητά της. "Αλλά δεν μπορώ να μην το κάνω.. δεν.. δεν.. δεν γίνεται.. σε αγαπάω τόσο πολύ που-"

Διακόπτω την πρόταση της με ένα ρουφηχτό φιλί όλο έρωτα. Μπορεί να είμαστε τοξικοί ο ένας για τον άλλον, μπορεί να κάνουμε κακό ο ένας στον άλλον, αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πόσο μα πόσο τρελοί είμαστε ο ένας για τον άλλον. 

"Και εγώ σε αγαπώ" της απαντώ και την ξαπλώνω πίσω στο κρεβάτι της. Την αγαπώ όσο τίποτε άλλο, την αγαπώ με όλη μου την ψυχή, την αγαπώ με όλο μου το είναι. Τις δυο αυτές λέξεις δεν τις έχω πει σε άλλη γυναίκα, παρά μόνο στην Όλγα μου, μόνο στο Ολγάκι μου, μόνο στην μπουμπού μου. Και ανάθεμα, πόσο συναίσθημα και πόση ειλικρίνεια μπορεί να κρύβει αυτή η φράση μέσα της. 

"Δεν.. δεν θα είμαστε μαζί" μου λέει η Όλγα ανάμεσα στο φιλί μας. 

Περνάω τα χέρια μου κάτω από την πλάτη της και την σφίγγω στην αγκαλιά μου. 

"Γιατί όχι? Αφού σε θέλω και με θες που κολλάς?" την ρωτάω και στο καπάκι χώνω την γλώσσα μου μέσα στο στόμα της. 

Αυτά τα φιλιά της..

Αυτά τα χειλάκια της..

Δεν τα χορταίνω..

Με τίποτα.. 

"Δεν μπορούμε" το κορίτσι μου συνεχίζει να κλαίει και εγώ συνεχίζω να απορώ. 

"Μην λες βλακείες μωρό μου.. στο υπόσχομαι.. ποτέ δεν θα σε αφήσω να μας εγκαταλείψεις.. ποτέ δεν θα σε αφήσω να μας χωρίσεις.. ποτέ δεν θα σε αφήσω να μας-"

"Ακόμη και αν φύγω?" 

Εμ..

Δηλαδή..

"Να πας πού?" την ρωτάω και απομακρύνω ελάχιστα το πρόσωπο μου από το δικό της. 

Γαλάζιο στο μαύρο. 

Φόβος στην απορία. 

"Το αποφάσισα" 

Η ανάσα της γρήγορη, καίει τα χείλη μου. 

"Τι αποφάσισες?"

Δεν μου αρέσει αυτό.. 

Κάτι στο βλέμμα της.. 

Κάτι στο τρέμουλο της..

Έχω ένα κακό προαίσθημα..

"Θα πάω Λονδίνο"

Όλγα

"Σταμάτααααα" του λέω και προσπαθώ να τον απομακρύνω από πίσω μου. 

"Μμμμ" ο Στέλιος έχει χώσει το πρόσωπο του στον λαιμό μου, τα χέρια του κάτω από την φούστα μου και δεν καταλαβαίνει τίποτα. 

"Σταμάτα σου λέω θα μας ακούσουν οι γονείς μου" του επαναλαμβάνω και -επιτέλους- καταφέρνω να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού μου. 

"Στις τρεις το βράδυ?" το αγόρι μου με πιάνει από την μέση και με πετάει στον ώμο του. "Πάω στοίχημα θα κοιμούνται οι δικοί σου άρα μπορώ να κάνω όση φασαρία θέλω" προσθέτει με μεθυσμένη φωνή και στο καπάκι δίνει μια δαγκωματιά στο γυμνό μου μπούτι. 

Χαχανίζω

Χαχανίζω γιατί γαργαλιέμαι. 

Ναι τα λίγων ημερών γένια του τρίβονται πάνω στο δέρμα μου και δεν μπορώ να κρατηθώ. 

"Αν τολμήσεις και ξυπνήσεις τον πατέρα μου θα-"

"Ξύπνιος είμαι" 

Ο Στέλιος παγώνει ολόκληρος και μαζί του παγώνω και εγώ. 

Την μαύρη την τύχη μου..

Την μαύρη την ηλίθια την τύχη μου..

Μα τι στο καλό κάνει ξύπνιος στις τρεις τα μεσάνυχτα? 

"Εδώ" ξαφνικά μια λάμπα ανοίγει και στο οπτικό μου πεδίο εμφανίζεται ο Γιώργος που κάθεται στην πολυθρόνα του σαλονιού με ένα ποτήρι ουίσκι στο ένα χέρι και κάτι χαρτιά στο άλλο. "Δεν με έπιανε ο ύπνος και είπα να ρίξω μια ματιά στα συμβόλαια με την άπλ. Περάσατε καλά εκεί που ήσασταν?" 

Ο Στέλιος με κατεβάζει όπως όπως και με βάζει να σταθώ στα πόδια μου. Δίπλα του, αν και ψηλή, φαντάζω μικρό, γλυκό γατάκι, μπροστά στον Γιώργο όμως, το γλυκό γίνεται φοβισμένο. 

"Ναι.. πήγαμε σε ένα μπαράκι στην Βουλιαγμένη.. ωραία ήταν" του απαντώ εγώ και προσπαθώ να ψυχολογήσω την διάθεση του διαβάζοντας το πρόσωπο του. Αλλά αδυνατώ.. δεν είναι ότι φταίει ο φωτισμός.. όχι.. απλά ο Γιώργος από τότε που γύρισα στο σπίτι φοράει μονίμως μια μάσκα απάθειας. 

"Και είχε και άμμο στο μπαρ?" ο μπαμπάς κοιτάει χαμηλά στα πόδια μας. 

Μα πού στο διάολο την είδε μες στα σκοτάδια?

Το βιονικό μάτι έχει?

"Κάναμε και μια βόλτα στην παραλία μετά" ο Στέλιος παίρνει τον λόγο. Ναι.. δεν θα το έλεγα βόλτα ακριβώς.. αλλά..

"Μην σταματάς" 

"Ποτέ"

"Στέλιο εκεί" 

"Μμμ"

"Στέλιο σε αγαπώ"

"Μμμ"

"Στέλιο θα-"

"Όχι" 

"Πού ξέρεις τι θα σε ρωτήσω και απαντάς προκαταβολικά?"

"Όχι δεν θα σε αφήσω"

"Ναι αλλά η απόσταση-"

"Είπα θα είμαστε μαζί γύρνα από την άλλη τώρα" 

"Χαίρομαι που περάσατε καλά" ο μπαμπάς πίνει μονορούφι το ποτό του. 

Κοιτάζω τον Στέλιο. 

Με κοιτάζει και αυτός. 

Και μετά σιωπή.

Άβολη, αμήχανη σιωπή.

"Θείε μπορώ να μείνω σήμερα το βράδυ εδώ?" το αγόρι μου κάνει μια προσπάθεια να είναι ευγενικό. Πάντως αν μας πει όχι ο μπαμπάς θα σηκωθούμε να φύγουμε να πάμε στο σπίτι του θείου Άρη. Μία εβδομάδα έμεινε μέχρι να φύγω για Λονδίνο, θέλω να είμαι κάθε μέρα και κάθε νύχτα με το μωρό μου. 

"Αν σου πω όχι τι θα κάνεις? Θα φύγεις?" ο Γιώργος αφήνει με δύναμη το ποτήρι στο τραπεζάκι δίπλα του και σηκώνεται όρθιος. "Το πιο πιθανό. Βέβαια θα έρθει και η κόρη μου μαζί σου άρα.." ο μπαμπάς μας προσπερνάει και κατευθύνεται προς την μεγάλη κρεβατοκάμαρα. "Το πρωί θα κάνουμε ησυχία να μην σας ξυπνήσουμε.. καληνύχτα σας" 

Παρατηρώ τον μπαμπά να απομακρύνεται μες στο σκοτάδι και η καρδιά μου χτυπάει με ακανόνιστο ρυθμό. Τα πράγματα δεν είναι καλά μεταξύ μας, όχι, εξακολουθεί να υπάρχει ένα τεταμένο κλίμα στο σπίτι, εγώ συνεχίζω να τον φοβάμαι και εκείνος.. εκείνος συνεχίζει να.. να αδιαφορεί. 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Και όμως, και αυτή η συμπεριφορά του απέναντι μου με ενοχλεί.

Αν και εγώ αυτό δεν ήθελα?

Να με αφήσει στην ησυχία μου?

Τώρα γιατί νιώθω έτσι?

"Άρα να φανταστώ δεν έχει σεξ σήμερα το βράδυ ε?" 

Ο Στέλιος με ρωτάει? 

Ειλικρινά τώρα?

"Είσαι απίστευτος" του παραπονιέμαι και μπαίνω μέσα στην κουζίνα να πιω νερό. "Με ξεθέωσες πριν, που τις βρίσκεις τόσες δυνάμεις? Είσαι πραγματικά ακούραστος!" 

"Μόνο μαζί σου" το αγόρι μου με αγκαλιάζει τρυφερά από πίσω. "Μόνο μαζί σου με πιάνει αυτό το πρωτόγονο, αχόρταγο αίσθημα για σεξ, μόνο" 

Κλείνω τα μάτια και απολαμβάνω τα φιλιά του στον λαιμό μου και τα χάδια του στην κοιλιά μου. "Και τώρα που θα φύγω?" τον ρωτάω μες στο νάζι. Διότι δεν θέλω να του παραπονιέμαι, ούτε να του γκρινιάζω, είμαι τυχερή που δέχτηκε μια σχέση από απόσταση, αν και εκείνο το απόγευμα πριν μια εβδομάδα δεν του άφησα και πολλές επιλογές..

Ή το κρατάμε το μεταξύ μας από απόσταση ή το τελειώνουμε εδώ και τώρα.. Στέλιο διάλεξε.. διάλεξε τώρα.. αλλά σκέψου.. η απόφαση σου αυτή θα είναι η οριστική για την σχέση μας.. δεν θα υπάρξει γυρισμός.. ποτέ ξανά πια.. 

"Εντάξει θα βρω καμία άλλη να ξεκαυλώνω για το διάστημα που εσύ θα είσαι στο Λονδίνο και εγώ εδώ μόνος μου στην Α-ΑΑΑΑΑΑΑΟΥΤΣ" ο Στέλιος κοιτάει το μπράτσο του. "Γιατί με δάγκωσες?" 

Τον σπρώχνω προς τα πίσω και τον κοιτάω με ένα βλέμμα όλο μίσος. "Έτσι και τολμήσεις να με απατήσεις θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο, θα έρθω στην Αθήνα, θα σου κόψω το παστελάκι και στο καπάκι θα στο δώσω να τα φας, συνεννοηθήκαμε?" 

Ο Στέλιος με κοιτάει και είναι έτοιμος να σκάσει στα γέλια. 

Που το βρίσκει το αστείο αυτός ο άνθρωπος? 

Που?

"Είσαι ξεκαρδιστική όταν ζηλεύεις" μου απαντάει και τρίβει το σημείο που τον δάγκωσα. "Κυρίως σέξυ βέβαια αλλά και ξεκαρδιστική. Επομένως θα σε κάνω να ζηλεύεις πιο συχνά από εδώ και πέρα, έχω ανάγκη να γελάω" προσθέτει και κάνει κίνηση να με αγκαλιάσει από την μέση μου. 

Θα τον σκοτώσω. 

Δεν θα προλάβω να μπω στο αεροπλάνο, θα τον σκοτώσω, θα βγει ένταλμα για την σύλληψη μου και θα με μπαγλαρώσουν στο αεροδρόμιο πριν φύγω. 

"Μπορούμε να κάνουμε επιτέλους μια σοβαρή συζήτηση για το διάστημα που θα λείπω?" τον ρωτάω και του στενεύω τα μάτια μου. 

"Μωρό μου να σου υπενθυμίσω ότι θα λείπεις για τρία χρόνια?" ο Στέλιος με κολλάει πάνω του. 

"Και τι θα κάνουμε αυτά τα τρία χρόνια?" 

"Σέξτινγκ" 

Τον βαράω στο μπράτσο του. 

"Σοβαρολογώ"

"Και εγώ επίσης" το αγόρι μου με φιλάει πεταχτά. "Για όσο διάστημα θα είμαστε χώρια δεν το συζητώ θα μου δείχνεις το μουνί σου μέσα από την κάμερα. Θα έλεγα και τα βυζιά σου, αλλά τόσο μικρά που είναι, σχεδόν ανύπαρκτα, δεν νομίζω να μου λείψουν και πολύ" 

Σφίγγω δόντια. 

Σφίγγω γροθιές. 

"Θα μπορούσα να σου πω πόσο μικρό είναι και το παστελάκι σου αλλά αγόρι μου γλυκό το θέμα μας δεν είναι εκεί"

Ο Στέλιος γουρλώνει αμέσως τα μάτια του. 

"Θεωρείς την πούτσα μου μικρή?"

Συγγνώμη.. εκεί κόλλησε αυτός?

"Και επανέρχομαι στο θέμα που μας καίει" παίρνω φόρα και κάθομαι πάνω στον μαρμάρινο πάγκο της κουζίνας. "Φεύγω για έναν μήνα με την μαμά, πάμε να τακτοποιηθώ στο σπίτι που μας βρήκε ο Δημήτρης, και μετά με το που μείνω μόνη μου έρχεσαι και εσύ. Φεύγεις ξανά για την εξεταστική του Σεπτέμβρη, και μόλις τελειώσεις επιστρέφεις πάλι Λονδίνο, σωστά?"

Το αγόρι μου ανοίγει διάπλατα τα πόδια μου, μπήγει τα νύχια του στα μπούτια μου και με κοιτάει με το πιο θυμωμένο βλέμμα που διαθέτει. 

"Σε πληροφορώ ότι ο τεράστιος είναι 22 εκατοστά.. τον έχω μετρήσει"

Τς

Έλεος πια με το παστέλι του

"Στα διαστήματα που θα είσαι Αθήνα μην τυχόν και μάθω ότι έκανες το οτιδήποτε άξιο χωρισμού θα πάρω το πρώτο αεροπλάνο και θα έρθω να σου το κόψω.. εντάξει?" 

Ο Στέλιος αγκαλιάζει με δύναμη το σαγόνι μου και φέρνει το πρόσωπο μου σε απόσταση αναπνοής από το δικό του. "Πες ότι τον έχω τεράστιο και θα είμαι καλό αγοράκι όσο θα λείπεις" ο τόνος του απειλητικός, το ύφος του αυστηρό, ένας καυτός συνδυασμός που στέλνει έναν διάχυτο ηλεκτρισμό στο κορμί μου. 

"Είναι πιο μικρός και από ένα σουσάμι" του απαντώ με υφάκι και σηκώνω το καλοσχηματισμένο φρύδι μου ψηλά.

Το αγόρι μου κολλάει με δύναμη τα χείλη του στα δικά μου. Το φιλί του άγριο και βίαιο με πονάει. Γεύομαι μερικές σταγόνες αίμα, όμως αδυνατώ να τον σπρώξω από πάνω μου, το τεράστιο μυώδες κορμί του με πιέζει τόσο πολύ που ανασαίνω με υπέρμετρη δυσκολία. 

"Θα σε γαμήσω τόσο μα τόσο άγρια" με απειλεί ανάμεσα στο φιλί μας και προτού το καταλάβω βρίσκομαι ξανά στον ώμο του σαν σακί από πατάτες. "Όχι εδώ μέσα όμως, έχω τα κλειδιά από το σπίτι του Αντώνη. Και πίστεψε με μωρό μου, σε ένα τέταρτο ακριβώς θα σου μάθω εγώ τι πάει να πει σουσάμι και τι παστέλι αντιλαβού?" Νιώθω ένα χαστούκι στον κώλο μου και πνίγω ένα γελάκι. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο μα πόσο πολύ τον αγαπάω αυτόν τον άνδρα. 

Ζω για αυτόν.

Αναπνέω για αυτόν. 

Και είμαι σίγουρη, απόλυτα σίγουρη, ότι θα είμαι ερωτευμένη μαζί του για πάντα, θα τον αγαπώ για πάντα. Η καρδιά μου θα του ανήκει για πάντα, η ψυχή μου, το σώμα μου, το μυαλό μου επίσης. Θα ανήκω στο μωρό μου, θα ανήκω στο αγόρι μου, θα ανήκω στον έναν και μοναδικό άνδρα μου.

Θα ανήκω στον Στέλιο μου. 

Για πάντα μου. 

Για πάντα. 

"Δεν θέλω να φύγω"

"Ούτε εγώ μπουμπού μου" 

"Πρέπει όμως"

"Το ξέρω"

"Θα μου λείψεις"

"Σε έναν μήνα θα είμαι κοντά σου"

"Θα έρθεις έτσι?" 

"Είπαμε ναι"

"Σίγουρα?"

"Μην αρχίζεις πάλι"

"Απλά έχω ένα κακό προαίσθημα"

"Ο φόβος σου για τα αεροπλάνα θα είναι.. έλα να σου δώσω ένα φιλί να ηρεμήσεις" 

"Τι μόνο ένα? Θέλω τουλάχιστον δέκα"

"Μας βλέπει ο Γιώργος.. τα υπόλοιπα στο Λονδίνο" 

"Θα σε περιμένω.."

"Με πόδια ανοιχτά?" 

"Μπετόβλακα" 

Στέλιος

"Τελευταίο τσιγάρο στην πατρίδα" ο Ανδρέας μου πετάει τον αναπτήρα του και εγώ πιάνω τον χρυσαφένιο ζίππο στον αέρα. "Πώς νιώθεις?" 

Ανάβω τον λευκό κύλινδρο. 

Ρουφάω, φυσάω. 

Πώς νιώθω ε?

"Κουρασμένος" του απαντώ και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.

"Ρε μαλάκα ποιος σου είπε να πετάξεις στις 8 το πρωί?" ο Αντώνης πίνει μια γουλιά από τον φραπέ του. "Μπορούσες να κάτσεις να κοιμηθείς και να φύγεις το απόγευμα σιγά" 

Εγώ το γνωρίζω αυτό. Θα μπορούσα να απολαύσω το τελευταίο μου βράδυ με τα ρεμάλια σαν κύριος, να κοιμηθώ μέχρι το μεσημέρι σαν κύριος και να πάω με την απογευματινή πτήση στο Λονδίνο σαν κύριος. Μόνο που το Ολγάκι μου έκλεισε εισιτήριογια τις 8 το πρωί. Δεν πρόλαβε να φύγει η μάνα της χτες και τσουπ.. θα εμφανιστώ εγώ.

"Ή θα μπορούσαμε να κάναμε το αποχαιρετιστήριοπροχτές το βράδυ" ο Μάριος το έλεγε από την αρχή.. αλλά όχι.. εγώ.. ο μαλάκας.. ήθελα την Πέμπτη να πάμε Σπέτσες.. είχε naked party στο Bomba Club και σκέφτηκα ότι από την στιγμή που θα χάσω την Μύκονο και τις διακοπές με τα ρεμάλια ας πεταχτώ τουλάχιστον Σπέτσες για ένα βράδυ να νιώσω λίγο καλοκαίρι.

"Έχασες που δεν ήρθες πάντως" του λέει ο Ανδρέας και τσεκάρει τον κώλο μιας εικοσάχρονης τουρίστριας που εκείνη την στιγμή περνάει από δίπλα του. "Έγινε χαμός, η Άντα ήπιε τον κώλο της, ο Αντώνης χόρευε με μια ξένη πάνω στο τραπέζι και ο Στέλιος-"

Καρφώνω έντονα το βλέμμα μου στο δικό του. 

Μην το πεις, μην τολμήσεις και το πεις. 

"Ο Στέλιος τι?" ο Μάριος με σκουντάει. "Τι έκανες ρε μαλάκα?"

Πετάω το τσιγάρο στο τσιμέντο. 

Πατάω την γόπα με το σταράκι μου. 

"Γιατί δεν απαντάς ρε?" επιμένει ο φίλος μου. "Τι? Το κερατώσαμε το Ολγάκι?" 

Ξεροκαταπίνω

Εγώ πάντως αυτό για κέρατο δεν το μετράω. 

"Έλα τώρα μια πίπα του πήρε η Μαρίζα σιγά αυτό δεν πιάνεται" τον λόγο παίρνει ο Ανδρέας.

Να είδατε? Ούτε οι φίλοι μου θεωρούν απιστία το τσιμπούκι. Και στην τελική ήμουν μεθυσμένος και η Μαρίζα επίσης. Δεν κατάλαβα καν πως βρεθήκαμε στην παραλία πίσω από το κλαμπ ούτε το πως κατέληξε ο τεράστιος στο στοματάκι της φίλης μου. Είχα πιει, δεν ήξερα τι μου γινόταν, με δικαιολογώ απόλυτα.

"Μην ξεχάσεις να μας πεις πως θα αντιδράσει η γυναίκα όταν της το ξεφουρνίσεις" ο Αντώνης εξακολουθεί να αποκαλεί το Ολγάκι μου γυναίκα μου και άρα συνεχίζει να με εκνευρίζει. Δεν μπορεί να το βουλώσει? Και συγγνώμη..

"Είσαι τρελός?" τον κοιτάω σαν να έχει βγάλει δεύτερο κεφάλι. "Δεν θα της πω τίποτα εννοείται" Δεν θέλω να την χάσω και αν της το πω αυτό θα γίνει άρα δεν της λέω τίποτα και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

"Ναι σωστά διότι ότι δεν γνωρίζει δεν μπορεί να την πληγώσει" ο Ανδρέας κλείνει το μάτι σε μια άλλη τουρίστρια, νομίζω είναι η δέκατη που φλερτάρει από την στιγμή που φτάσαμε στο Ελευθέριος Βενιζέλος? "Εντάξει νόμιζα ότι ήσουν χαμένη υπόθεση αλλά τελικά υπάρχει ελπίδα"

Πα- παγώνω

Χαμένη υπόθεση?

Εγώ?

"Άσε ρε μαλάκα και εγώ νόμιζα ότι θα ερχόταν καμιά μέρα να μου προτείνει να γίνω κουμπάρος στον γάμο του με την ξανθούλα" η φωνή του Αντώνη είναι ενοχλητική. "Ευτυχώς που μου είπε το Μαριζάκι τι έγινε μεταξύ τους και κατάλαβα ότι ο παλιός καλός Στέλιος είναι ακόμη κρυμμένος κάπου εκεί μέσα"

Κουμπάρος

Γάμος με ξανθούλα

Παλιός καλός Στέλιος

"Ναι αλλά ο παλιός καλός Στέλιος δεν θα άφηνε ποτέ την Μύκονο και τα κολλητάρια του για να πάει όλον τον Αύγουστο στο Λονδίνο να παρηγορεί μια γκόμενα που τα σπασε με τον πατέρα της και την έστειλε πακέτο έξω" Σηκώνω τα μάτια μου στον Μάριο, εκείνος μου κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. 

Μύκονος

Αύγουστος

Λονδίνο

"Τα κλειδιά μας τα άφησες ρε μαλάκα?" ο Ανδρέας ψάχνει τις τσέπες του. "Πάντως σε ευχαριστούμε πολύ που παρόλο που δεν θα έρθεις μαζί μας, μας δίνεις την άδεια να μείνουμε στο εξοχικό σας" 

Κλειδιά

Εξοχικό

Δεν θα έρθεις μαζί μας

Σκύβω το κεφάλι

Τι κάνω?

Που πάω?

Το κινητό μου δονείται στην πίσω τσέπη του τζιν μου. <<Σου εύχομαι καλή πτήση μωρό μου>> η Όλγα μου στέλνει ένα φιλί. <<Σύντομα θα σε έχω κοντά μου σε αγαπώ πολύ>>

Κοιτάζω τα ροζ χειλάκια της. 

Κοιτάζω τα μπλε ματάκια της. 

Τα αγαπάω αυτά τα μάτια. 

Τα αγαπώ πολύ. 

"Λοιπόν θα μας δώσεις τα κλειδιά ή το μετάνιωσες?" ο Ανδρέας περιμένει μία μου κίνηση. 

Καρφώνω το βλέμμα μου έντονα σε αυτό του κολλητού μου.

Τι κάνω?

Που πάω?

Στέλνω στην Όλγα και της λέω ότι εγώ την αγαπώ περισσότερο, ύστερα δίνω τα κλειδιά στον Ανδρέα και επιβιβάζομαι στην πτήση μου ή την αφήνω στο διαβάστηκε, κρατάω τα κλειδιά και συνεχίζω το καλοκαίρι με τα ρεμάλια?

Είναι εκείνη η στιγμή.. η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις.. η στιγμή που η απόφαση που θα πάρεις τώρα θα καθορίσει το μέλλον σου.. τι θα κάνεις? Ένα βήμα πίσω? Ένα βήμα μπροστά? Στάσιμος δεν μπορείς να μείνεις, η δράση είναι συνώνυμο της ζωής. Διάλεξε λοιπόν. Τι θέλεις να κάνεις..? Που θέλεις να πας..? Αλλά διάλεξε τώρα. Και θυμήσου.. οποιονδήποτε δρόμο και αν πάρεις.. οι συνέπειες θα σε περιμένουν στο τέλος αυτού.. γεγονός αναπόφευκτο.

Πετάω τα κλειδιά στον Ανδρέα. 

"Τα λέμε σε έναν μήνα" τους αποχαιρετώ, παίρνω την βαλίτσα μου και μπαίνω μέσα στον εσωτερικό χώρο του αεροδρομίου. Περπατάω και ταυτόχρονα πληκτρολογώ μια απάντηση στο Ολγάκι μου, βρίζοντας με από μέσα μου που σκέφτηκα έστω και για μια στιγμή να την αφήσω και-

"Oops" 

Πα- παγώνω

Χαμένη υπόθεση?

Εγώ?

Ένα καλλίγραμμο σώμα πέφτει πάνω στο δικό μου, χάνω την ισορροπία μου, το κινητό μου γίνεται ένα με το πάτωμα, σπάει, πάνω του καταλήγει μια μαύρη επαγγελματική φωτογραφική μηχανή. Αντανακλαστικά περνάω το χέρι μου γύρω από μια λεπτή μέση, και αμέσως αντικρίζω δυο μαύρα σκούρα μάτια, πιο σκοτεινά από τα δικά μου. 

Κουμπάρος

Γάμος με ξανθούλα

Παλιός καλός Στέλιος

"Oh I'm so sorry, I didn't mean to.. oh God.. your cell phone is.. did I do that? Did I break it? I'm so sorry I-"

"It's okay" της απαντώ και την σπρώχνω από πάνω μου. Νομίζω ένιωσε την στύση μου γιατί κοκκίνησε ολόκληρη. "I'll buy a new one" ναι μόλις φτάσω στο Λονδίνο θα πάρω καινούριο. 

Μύκονος

Αύγουστος

Λονδίνο

"I insist" η μελαχρινή τουρίστρια βγάζει από την τσάντα της ένα χαρτάκι και ένα στυλό. "Here is my number, I'll stay in Greece for a couple of weeks, so, call me and we can meet so-"

"I'm flying to London" της λέω και κοιτάω το ρολόι στον αριστερό καρπό μου. Βέβαια αν δεν τρέξω να προλάβω την πτήση σιγά μην πετάξω. 

"Look I don't have cash on me but here is my hotel address in Mykonos, please call me or come and find me after you come back, I feel horrible for destroying your iPhone" 

Κλειδιά

Εξοχικό

Δεν θα έρθεις μαζί μας

Καρφώνω τα μάτια μου στην τουρίστρια. 

Μαύρο στο μαύρο. 

Πόθος στην ενοχή. 

Χαμένη υπόθεση?

Εγώ?

Κουμπάρος

Γάμος με ξανθούλα

Παλιός καλός Στέλιος

Μύκονος

Αύγουστος

Λονδίνο

Κλειδιά

Εξοχικό

Δεν θα έρθεις μαζί μας

Είναι εκείνη η στιγμή.. η στιγμή που πρέπει να επιλέξεις.. η στιγμή που η απόφαση που θα πάρεις τώρα θα καθορίσει το μέλλον σου.. τι θα κάνεις? Ένα βήμα πίσω? Ένα βήμα μπροστά? Στάσιμος δεν μπορείς να μείνεις, η δράση είναι συνώνυμο της ζωής. Διάλεξε λοιπόν. Τι θέλεις να κάνεις..? Που θέλεις να πας..? Αλλά διάλεξε τώρα. Και θυμήσου.. οποιονδήποτε δρόμο και αν πάρεις.. οι συνέπειες θα σε περιμένουν στο τέλος αυτού.. γεγονός αναπόφευκτο.

Τι κάνω?

Που πάω?

Της χαμογελάω γοητευτικά. 

"You know what?" 

Παίρνω την βαλίτσα μου στο ένα μου χέρι, την δική της στο άλλο. 

"London can wait"

Μύκονος.. σου ερχόμαστε.