Όλγα

<<Γύρνα σπίτι και τα λέμε>> 

Το τελευταίο μήνυμα του μπαμπά στην ομαδική συνομιλία που έχουμε η οικογένεια Μαρκίδη στο viber στέλνει ένα ρίγος σε όλο μου το σώμα. Η μαμά μου είπε λίγο πριν φύγουν από το πνευματικό κέντρο όπου είχε λάβει μέρος η παράσταση μου ότι ο μπαμπάς πρόσεξε κάτι μικρό να γυαλίζει στον αφαλό μου. Γαμώτο.

Μα πώς ξέχασα να βγάλω το σκουλαρίκι?

Πώς?

<<Εντάξει μπαμπακούλι μου>> η απάντηση μου ελπίζω να τον γλυκάνει λίγο. 

"Άντε που στον πούτσο είναι θέλω να φάω" η βαριά φωνή του Στέλιου μου με κάνει να σηκώσω στιγμιαία το κεφάλι μου από την οθόνη του κινητού μου. Στρέφω το πρόσωπο μου προς τα αριστερά και τον κοιτάω που παίζει νευρικά με ένα φρεσκοστριμμένο τσιγάρο στο χέρι του. Το εστιατόριο στο οποίο έχει κάνει κράτηση ο Δημήτρης μπορεί να είναι ένα από τα καλύτερα στην Κηφισιά αλλά εφαρμόζει αυστηρά τον αντικαπνιστικό νόμο, γεγονός που έχει εκνευρίσει απίστευτα πολύ το γλυκό μου το αγοράκι. 

"Ηρέμησε" του απαντώ και του δίνω ένα πεταχτό φιλί στο μάγουλο. "Πριν πέντε λεπτά μου έστειλε ότι είναι στον δρόμο.. έρχονται"

Ξαφνικά το κινητό μου δονείται ξανά. Ανοίγω αμέσως την προσωπική συνομιλία μας με την μαμά μου. Μα καλά γιατί δεν μου έστειλε στην ομαδική?

<<Ο πατέρας σου είναι έξαλλος. Φωνάζει και βρίζει. Θα σε στείλει λέει εσώκλειστη στην Ελβετία. Τώρα που σου γράφω για να καταλάβεις νομίζει ότι ψάχνω εισιτήρια για Ζυρίχη. Σε παρακαλώ.. μην αργήσεις πολύ να γυρίσεις.. αλλά μην έρθεις και μέσα στην επόμενη ώρα.. θα προσπαθήσω να τον ηρεμήσω.. και να έχεις το κινητό σου δίπλα σου.. αν σε πάρει τηλέφωνο να το σηκώσεις αμέσως.. δεν είναι και πολύ καλά.. ανέβασε πίεση>>

Α καλά κατάλαβα. Μαύρο βράδυ θα περάσουμε και απόψε. Αλλά και αυτός τώρα πως κάνει έτσι? Ένα τόσο δα μικρό διαμαντάκι έβαλα στον αφαλό μου. Σιγά! Αντί να μου πει ότι μου πάει πολύ -που όντως μου πάει και δεν το λέω μόνο εγώ αλλά και ο Στέλιος μου- αυτός πάω στοίχημα ότι θα μου πει να το βγάλω. 

Χαμογελάω λοξά. 

Κάνε όνειρα μπαμπακούλι μου. 

"Με ποιον μιλάς?" ρωτάω το αγόρι μου που τα τελευταία πέντε λεπτά είναι με το κινητό στο χέρι και πληκτρολογεί. Εγώ αφήνω κάτω το δικό μου και πίνω μια γουλιά από το λευκό ξηρό αφρώδες κρασί. Nyetimber του 2010. Ταιριάζει εξαιρετικά με το sushi που παρήγγειλα. Δίνει έτσι μια.. οξύτητα.. ένα άρωμα.. απλά εξαιρετικό. 

"Με μια φίλη" μου απαντάει ο Στέλιος και τον παρατηρώ που κλείνει απευθείας την συνομιλία. "Τίποτα το σπουδαίο μην ανησυχείς" προσθέτει και ανακάθεται νευρικά στην θέση του. 

Τον κοιτάω λοξά. 

Τώρα αυτή η νευρικότητα από που πηγάζει?

Από το γεγονός ότι δεν μπορεί να καπνίσει εδώ μέσα?

Από το γεγονός ότι τα παιδιά έχουν αργήσει και πεινάει?

Ή από το γεγονός ότι ενώ έχει εμένα δίπλα του ταυτόχρονα μιλάει με άλλη στο ινσταγκραμ?

Γλείφω τα χείλη μου και επικεντρώνω το βλέμμα μου στην πιατέλα με τα μύδια μπροστά μου. 

Αν ισχύει το τελευταίο θα τον σκοτώσω. 

"Μπορώ να δω την συνομιλία?" τον ρωτάω με μια πρωτοφανή ηρεμία για τα δικά μου δεδομένα. Τι και αν μέσα μου βράζω? Τι και αν θέλω να του χώσω την θεσπέσια μούρη του μέσα στο μπολ με τις γαρίδες? Πρέπει να φανώ κυρία και να μην κάνω οτιδήποτε θεωρήσει κοριτσίστικο και ανώριμο. 

"Έλα ρε Ολγάκι.. κόψε.." ο Στέλιος ακούγεται αγανακτισμένος. "Μια τύπισσα είναι που της λέω ότι έχω σχέση εδώ και ένα μήνα αλλά δεν λέει να το εμπεδώσει και μου στέλνει να βρεθούμε" 

Α αυτή είναι η φίλη. 

Η τύπισσα που του την πέφτει. 

Μάλιστα.

"Και εσύ τι της λες?" τον ρωτάω με έκδηλο τον εκνευρισμό στην φωνή μου και γυρνάω το σώμα μου προς το μέρος του. Αν κάνουν σεξτινγκ θα πεθάνω. 

"Σου είπα" ο Στέλιος με κοιτάει λες και είμαι εξωγήινη. "Ότι έχω σχέση και πως δεν ενδιαφέρομαι.. ξεκόλλα" 

Σηκώνω τα φρύδια μου σε ένδειξη έκπληξης. 

Πολύ καλό για να είναι αληθινό. 

"Τότε δείξε μου το κινητό σου" απαιτώ και κάνω κίνηση να πάρω το iPhone με το χέρι μου. 

"ΠΑΣ ΚΑΛΑ?" ο Στέλιος την τελευταία στιγμή αρπάζει το μαύρο πανάκριβο κινητό του από το κράτημα μου. "Δεν γουστάρω ελέγχους. Είπα ξεκόλλα" 

Νιώθω την πίεση μου να ανεβαίνει. 

Νιώθω το αίμα μου να βράζει. 

Αν δεν έχει κάτι να κρύψει γιατί να μου κρύψει την συνομιλία?

Δεν καταλαβαίνω. 

Εκτός και αν.. 

"Κάνεις παιχνίδι έτσι?" η φωνή μου βγαίνει με πικρία από μέσα μου. 

Ο Στέλιος ρολλάρει τα μάτια του και ύστερα κουνάει αποδοκιμαστικά το κεφάλι του. 

"Όχι δεν κάνω παιχνίδι αλλά αν δεν μου κάτσεις στο άμεσο μέλλον θα κάνω για αυτό κανόνισε την πορεία σου" μου απαντάει σκληρά και απάνθρωπα. Και τώρα εγώ με αυτόν τον άνδρα είμαι ερωτευμένη. Θέλω να κλάψω. 

"Γεια σας" από την στεναχώρια μου με βγάζει η χαρούμενη φωνή του κολλητού μου. "Τι κάνει η καλύτερη χορεύτρια σε όλον το κόσμο?" 

Παίρνω αργά αργά το πρόσωπο μου από τον Στέλιο και γυρνάω να κοιτάξω έναν χαλαρά ντυμένο Δημήτρη. Με το που διασταυρωθούν τα βλέμματα μας σκουπίζω κατευθείαν μερικά δάκρυα από τα μάγουλα μου και προσπαθώ να του χαμογελάσω. Σήμερα εξάλλου είναι μέρα γιορτής και όχι μέρα δακρύων. Σήμερα γιορτάζουμε την επιτυχία μας. Σήμερα γιορτάζουμε το γεγονός ότι ο κολλητός μου δέχτηκε πρόταση από το LCDS για μερική υποτροφία. 

"Τι έπαθες μωρό μου?" ο Δημήτρης φανερά ανήσυχος σκύβει και με φιλάει πεταχτά στα χείλη. "Ποιος σε στεναχώρησε πες μου και θα τον-"

"ΤΗΝ ΓΚΟΜΕΝΑ ΜΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΦΙΛΗΣΕΙΣ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ?" ο Στέλιος σηκώνεται αμέσως όρθιος και με μια απότομη κίνηση απομακρύνει τον Δημήτρη από κοντά μου. Ο κολλητός μου οπισθοχωρεί και στην προσπάθεια του να κρατήσει την ισορροπία του πέφτει πάνω σε μια γλυκύτατη σερβιτόρα που κρατάει ένα δίσκο με σαμπάνια και μερικά κολωνάτα-

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

Ο δίσκος πέφτει κάτω, η σερβιτόρα πάνω σε έναν άλλον πελάτη και ο Δημήτρης τελευταία στιγμή κρατιέται από το κεφάλι μιας γιαγιάς. 

"Τι νομίζεις ότι κάνεις?" ρωτάω έξαλλη τον Στέλιο και ταυτόχρονα τρέχω να βοηθήσω την κατάσταση. Ζητώ συγγνώμη από την σερβιτόρα και της υπόσχομαι να πληρώσουμε εμείς τα σπασμένα, την ώρα που ο Δημήτρης απολογείται στην παρέα του διπλανού τραπεζιού. 

"ΕΓΏ ΤΙ ΚΑΝΩ Ή ΑΥΤΟΣ?" ο Στέλιος συνεχίζει να ωρύεται και με πιάνει με δύναμη από το χέρι. "ΑΥΤΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΜΕΤΑΞΥ ΣΑΣ? ΦΙΛΙΕΣΤΕ ΚΑΙ ΕΚΤΟΣ ΣΚΗΝΗΣ? ΤΑ ΕΧΕΤΕ? ΜΕ ΑΠΑΤΑΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ? ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΘΕΣΑΙ? ΣΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΊ Ο-"

"Σκάσε" του ψιθυρίζω με νεύρο και απομακρύνω το χέρι μου από το κράτημα μου. "Με κάνεις ρεζίλι τόσο με τον τόνο σου όσο και με τα λόγια σου δεν το αντιλαμβάνεσαι?" προσθέτω και κάθομαι τέρμα απογοητευμένη στην καρέκλα μου. 

"Εγώ κάνω ρεζίλι εσένα ή εσύ εμένα?" ο Στέλιος παίρνει και αυτός την θέση δίπλα μου. "Και δεν μου απάντησες.. αυτό συμβαίνει μεταξύ σας? Έτσι σε χαιρετάει η μπαλαρίνα κάθε φορά που σε βλέπει? Με φιλί στο στόμα?" 

Κλείνω αμέσως τα μάτια μου και αναστενάζω βαριά. Και η μαμά μου έτσι με χαιρετούσε μέχρι πρότινος. Με ένα πεταχτό φιλί στο στόμα. Δεν λέει κάτι. Δεν σημαίνει κάτι. Το κάνουν πολλές οικογένειες, φίλοι και φίλες μεταξύ τους. Και με την Ζωή έχουμε δώσει μερικά πεταχτά, γιατί να διαφέρει η κατάσταση με τον Δημήτρη?

"Δεν χορεύω μπαλέτο αλλά σύγχρονο" ο Δημήτρης παίρνει θέση ακριβώς απέναντι από τον Στέλιο στο τραπέζι. "Και με την Όλγα έτσι χαιρετιόμαστε τρία χρόνια τώρα.. μην το κάνεις θέμα" προσθέτει με φυσικότητα και ανασηκώνει χαλαρά τους ώμους του. 

Τι να μην το κάνει θέμα? Αφού του είπα μπροστά στο Στέλιο να μην με φιλάει. Δεν φταίω εγώ αλλά το αγόρι μου είναι.. έτσι.. λιγάκι.. εμ.. πως να το πω.. άλλων αξιών.. πιο παλαιών.. αλλά τι να κάνω.. εγώ αυτόν ερωτεύτηκα.. αυτόν αγάπησα.. δεν μπορούσα να το ελέγξω. Ο Δημήτρης όμως τι θέλει και τον προκαλεί? Περπατάμε ήδη σε τεντωμένο σκοινί.. θέλει να πέσουμε?

"Όλγα αλήθεια λέει?" νιώθω ένα χέρι να με αρπάζει από το μπράτσο και να με τραντάζει ολόκληρη. 

Γαμώτο

Με πονάει

"Και αν λέω αλήθεια τι θα την χωρίσεις?" ο Δημήτρης σηκώνεται ελαφρά και απομακρύνει το χέρι του Στέλιου πάνω από το δικό μου. "Και αν την πιάσεις ξανά έτσι θα σε γαμήσω" 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. 

Τι λες γαμώτο?

Ο κολλητός μου διαβάζει τα χείλη μου και με κοιτάει αποδοκιμαστικά. 

"Μάλιστα" το αγόρι μου ανάβει τσιγάρο. Τέλεια, θα μας διώξουν. "Δηλαδή για να καταλάβω δεν την πηδάς μόνο αλλά έχετε και μια πιο βαθιά σχέση. Και τότε εμένα ρε Ολγάκι τι στον πούτσο με ήθελες?" 

Εισπνέω βαθιά. 

Εκπνέω βαθιά. 

Δεν μου αρέσει να μαλώνουμε. Για την ακρίβεια το μισώ. Αλλά τον τελευταίο μήνα, δηλαδή από τότε που τα φτιάξαμε μόνο αυτό κάνουμε. Μαλώνουμε. Καθημερινά. Και πολύ. Πάρα πολύ. 

"Δεν είμαστε μαζί" την κατάσταση ανέλαβε να ξεδιαλύνει ο Δημήτρης. Εγώ δεν μπορώ να βγάλω λέξη. Δεν ξέρω γιατί, αλλά νομίζω ότι.. 

Κουράστηκα. 

Κουράστηκα να προσπαθώ. 

"Για την ακρίβεια εγώ εδώ και καιρό έχω μια υπέροχη σχέση στην οποία-"

"Ε τότε πως θα σου φαινόταν τώρα που θα έρθει η γκόμενα σου να να της δώσω και εγώ ένα πεταχτό έτσι για το καλωσόρισμα?" ο Στέλιος διακόπτει τον Δημήτρη και φυσάει τον καπνό προς το μέρος μου. "Ε Ολγάκι? Τι λες μωρό μου? Τώρα που θα έρθει η γκόμενα του κολλητού σου να-"

"Δεν είναι γκόμενα" ο κολλητός μου ακούγεται εξαγριωμένος. "Όλγα δεν του είπες?" 

Σηκώνω αμέσως το πρόσωπο μου ψηλά. Κοιτάζω τα δυο πράσινα μάτια του Δημήτρη και του λέω άηχα πως όχι, δεν του είπα για τον Θάνο, δεν βρήκα την κατάλληλη στιγμή. 

"Ε λοιπόν θα την φιλήσω" ο Στέλιος επιμένει. 

Καρφώνω αμέσως το πληγωμένο μου βλέμμα στο εκδικητικό δικό του. Αλήθεια τώρα? Δεν είναι στην κουλτούρα του ο συγκεκριμένος χαιρετισμός, άρα το κάνει για να με πονέσει. Όντως? Θέλει να με πονέσει? Δεν το έχει κάνει ήδη αρκετά?

"Γεια σας" στο τραπέζι καταφτάνει ο ένας ψηλός, καστανός με μελί μάτια. "Συγγνώμη που άργησα, δεν έβρισκα να παρκάρω" 

Ο Θάνος είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος μας, πρωτοετής στην ιατρική. Τον γνώρισα εντελώς τυχαία μια μέρα που πήγα στο ιατρείο της μαμάς να πάρω λεφτά. Και εννοείται μαζί μου ήταν ο Δημήτρης και εννοείται πως με το που κοιτάχτηκαν ερωτεύτηκαν με την πρώτη ματιά. Ξεκίνησαν να βγαίνουν αμέσως και σήμερα συμπληρώνουν δύο μήνες σχέσης. 

Τι σας είπα πριν?

Σήμερα είναι μέρα χαράς. 

"Φίλε έχεις λάθος τραπέζι" αποκρίνεται ο Στέλιος. 

"Εγώ νομίζω ότι είναι το σωστό" ο Θάνος δίνει ένα πεταχτό φιλί στον Δημήτρη και παίρνει θέση δίπλα στο αγόρι του, ακριβώς απέναντι μου. 

"ΕΙΣΑΙ ΓΚΕΙ?" φωνάζει ο Στέλιος έκπληκτος. 

Και μετά το κάνει. 

Κάνει αυτό για το οποίο φοβόμουν. 

Κάνει αυτό για το οποίο ντρέπομαι. 

Κάνει αυτό για το οποίο θα έπρεπε και ο ίδιος να ντρέπεται. 

Γελάει. 

Γελάει δυνατά. 

Γελάει με την ψυχή του. 

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

"Σκάσε" ο Δημήτρης σφίγγει τις γροθιές του πάνω στο τραπέζι. Δεν του αρέσει αυτό που γίνεται. Δεν του αρέσει καθόλου. Του πήρε καιρό να αποδεχτεί την σεξουαλικότητα του. Δεν του ήταν ιδιαίτερα εύκολο καθώς το περιβάλλον στο οποίο ζει είναι αρκετά οπισθοδρομικό. Αλλά όταν συμφιλιώθηκε με τις προτιμήσεις του σταμάτησε να νιώθει ντροπή και έτσι ξεκίνησε να ζει πιο αληθινά, πιο απελευθερωμένα. 

Θυμάμαι ήμασταν πρώτη λυκείου, είχαμε κάνει κοπάνα από την ιστορία και καθόμασταν στο πέτρινο αμφιθέατρο για να παρατηρήσουμε τα αγόρια της δευτέρας να παίζουν ποδόσφαιρο. Εγώ ξεροστάλιαζα για τον Στέλιο και εκείνος.. για τον Παύλο. Όταν αντιλήφθηκα τι παίζει τον ρώτησα στα ίσια. Ξαφνιάστηκε. Αλλά μου το παραδέχτηκε. Ήμουν η πρώτη στην οποία το είπε, το πρώτο άτομο στο οποίο ανοίχτηκε. 

Τον πήρα μια τεράστια αγκαλιά. Του ψιθύριζα ότι είναι ένας υπέροχος άνθρωπος. Του έλεγα ξανά και ξανά ότι ο έρωτας δεν γνωρίζει από ηλικία, φύλο, πρόσωπο. Ο έρωτας είναι κάτι όμορφο και ποιητικό. Γιατί να ντρέπεται κανείς για αυτό?

"Είσαι γκέι" επαναλαμβάνει ο Στέλιος και συνεχίζει να γελάει. 

Θεέ μου.. δεν έχω ντραπεί περισσότερο στην ζωή μου. 

Δεν έχω ντραπεί περισσότερο για τον Στέλιο στην ζωή μου. 

"Δεν είμαι γκέι.. είμαι μπάι" ο Δημήτρης κάνει τρομερές προσπάθειες για να μην σηκωθεί πάνω και τον πλακώσει στις μπουνιές, είμαι σίγουρη, το βλέπω στα μάτια του. 

Αμέσως το γέλιο του Στέλιου κόβεται μαχαίρι.

Επιτέλους

"Τι.. τι εννοείς?" το αγόρι μου έχει πανιάσει. "Πας και με γυναίκες?" 

"Ελπίζω πως όχι.. όχι τουλάχιστον από τότε που γνωριστήκαμε" ο Θάνος τοποθετεί το χέρι του πάνω στο χέρι του Δημήτρη και το σφίγγει απαλά. Είναι το πιο κουλ άτομο που έχω γνωρίσει. Ο ίδιος δηλώνει ότι δεν έχει πάει ποτέ του με γυναίκα και δεν ενδιαφέρεται κιόλας. Κοιτάει τον κολλητό μου με τρυφερότητα μες στα μάτια, σαν να είναι όλος του ο κόσμος, σαν να υπάρχει για αυτόν. 

Χαμογελάω λυπημένα.

Εμένα ο Στέλιος δεν με έχει κοιτάξει ποτέ του με αυτόν τον τρόπο. 

Και τελευταία αναρωτιέμαι αν θα το κάνει και ποτέ του. 

"Το έχετε κάνει?" ο Στέλιος με πιάνει ξανά με δύναμη από το μπράτσο μου. "Αυτός πηδάει ότι κινείται.. πηδάει και εσένα?" 

Αυτό ήταν. 

Δεν αντέχω άλλο. 

Δεν τον αντέχω άλλο. 

"Μπορείς να σταματήσεις να τον προσβάλεις?" τον ρωτάω με πικρία και σηκώνομαι απότομα όρθια. "Δεν μπορείς να αναφέρεσαι στις σεξουαλικές προτιμήσεις του άλλου και να μην το κάνεις να ακούγεται τόσο λάθος? Είναι σωστό που να πάρει! Είναι φυσικό!" 

Κάνω μια απότομη κίνηση και διώχνω το κουλό του από πάνω μου. 

Αυτό ήταν, θα τον χωρίσω. 

"Δεν φταίω εγώ αλλά ο άλλος τον χώνει παντού γιατί να μην τον χώνει και σε εσένα?" ο Στέλιος με πιέζει να κάτσω ξανά στην θέση μου. Αλλά όχι. Όχι. Τέλος. 

"Στο έχω πει χίλιες φορές δεν τρέχει κάτι το ερωτικό μεταξύ μας" του απαντώ απεγνωσμένα.. ή μάλλον όχι.. όχι απεγνωσμένα.. αλλά κουρασμένα.

"Βέβαια αν θες να ξέρεις εγώ της το έχω προτείνει" ο Δημήτρης θέλει να πεθάνει, δεν εξηγείται αλλιώς. "Ειδικά εκείνο το βράδυ στο κλαμπ που θέλαμε να σε κάνουμε να ζηλέψεις και της έχωσα την γλώσσα μου στο στόμα της μου σηκώθηκε άσχημα να ξέρεις" 

"Αυτό έγινε πριν ή αφού γνωριστήκαμε?" 

Βρήκε τώρα ώρα και ο Θάνος να ζηλέψει. 

Έλεος

"Πού πας?" ο Στέλιος γουρλώνει τα μάτια του με το που πάρω την τσάντα μου και το παλτό μου στο χέρι. "Φεύγεις?"

"Εσύ τι λες?" του απαντώ με ειρωνεία και αφήνω την κάρτα μου στον Δημήτρη για να πληρώσει. Είχα πει θα κερνούσα εγώ αυτό το δείπνο. Ένα δείπνο γνωριμίας, συμφιλίωσης και όμορφης συζήτησης. Τώρα.. μετά από όλα αυτά που προηγήθηκαν.. με μουντζώνω νοητά.

"Κάτσε κάτω γαμώ και πες μου αν πηδιέστε" 

Ο Στέλιος δεν καταλαβαίνει. 

Ο Στέλιος δεν καταλαβαίνει τίποτα. 

Ο Στέλιος δεν θα καταλάβει τίποτα. 

Βάζω αμέσως τα κλάματα. 

Τι προσπαθώ να κάνω σε αυτήν την σχέση?

Όλα είναι μάταια. 

"Όλγα γαμώ την πουτάνα μου γαμώ μην τρέχεις και περίμενε" 

Βγαίνω έξω από το εστιατόριο και τυλίγω το παλτό μου γύρω μου, μια κίνηση για να προστατευτώ όχι από το κρύο αλλά από τον Στέλιο. 

"Θα μου πεις αν πηδιέστε ή θέλεις να σε γαμήσω για να δω αν είσαι ξεχειλωμένη?"

Γυρνάω και του δίνω ένα χαστούκι.

Το τρίτο συνολικά. 

"Δεν σου επιτρέπω να μου μιλάς έτσι!" φωνάζω σαν τρελή στην μέση του δρόμου και κουνάω τα χέρια μου στον αέρα. "Μόνο αυτό σε νοιάζει δηλαδή? Αν κάποιος άλλος έχει μπει μέσα μου και όχι εσύ?" 

Ο Στέλιος τρίβει με μανία το μάγουλο του και ρουθουνίζει έντονα. Δεν του άρεσε η κίνηση μου, το βλέπω στο πρόσωπο του. Τα χαρακτηριστικά του έχουν σκληρύνει, τα χείλη του είναι μια ευθεία, η αρτηρία σφύζει έντονα στο μέτωπο του. 

"Θα έπρεπε να με νοιάζει κάτι άλλο?" αναρωτιέται και με εκνευρίζει. Με εκνευρίζει πολύ. Μα που είναι οι τρόποι του? Που είναι οι αξίες του? Που είναι το ήθος του?

"Μίλησες στον Δημήτρη με έναν πολύ απαξιωτικό και υποτιμητικό τρόπο και όντως με ρωτάς αν-"

"ΣΤΑ ΠΑΠΑΡΙΑ ΜΟΥ ΤΟΝ ΓΡΑΦΩ ΤΟΝ ΔΗΜΗΤΡΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΕ ΝΟΙΑΖΕΙ ΕΙΝΑΙ ΑΝ ΣΟΥ ΕΧΩΣΕ ΤΗΝ ΠΟΥΤΣΑ ΤΟΥ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΟΥΝΙ ΣΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΑΠΟΦΕΥΓΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΈΧΩ ΑΡΧΙΣΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ ΌΤΙ ΝΑΙ ΕΙΜΑΙ ΚΕΡΑΤΑΣ"

Ο Στέλιος καρφώνει το σπινθηροβόλο του βλέμμα στο δικό μου. Το μαύρο είναι σκούρο, είναι χαοτικό, είναι εξαγριωμένο. Τα μάτια του με κοιτούν σκληρά και άκαρδα. Κανένα συναίσθημα μέσα τους, δεν διακρίνω κανένα επιθυμητό συναίσθημα. 

"Δεν είσαι κερατάς αλλά μαλάκας" του απαντώ με ηρεμία. "Ένας μαλάκας και μισός που ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνεις για εμένα. Εγώ Στέλιο σε αγαπάω, εγώ Στέλιο λιώνω για εσένα αλλά αν εσύ εξακολουθείς να με βλέπεις ως μια τρύπα που απλά δεν την γεμίζεις.." αφήνω να εννοηθεί δεν ξέρω και εγώ τι και κλαίω δυνατά, κλαίω όσο πιο δυνατά μπορώ. 

Νομίζω είναι μάταιο να προσπαθώ. 

Ή μάλλον είμαι σίγουρη. 

Είναι μάταιο να προσπαθώ μόνο εγώ. 

"Ρε Ολγάκι μου.." η φωνή του Στέλιου πλέον ακούγεται απαλή, απαλή και γλυκιά. 

Τι να το κάνω τώρα? 

Τι να το κάνω μετά από όλα αυτά που μου είπε πριν λίγο?

Τι να το κάνω μετά από όλα αυτά που είπε στον Δημήτρη πριν?

Τι να το κάνω μετά από όλα αυτά που είπε μετά την παράσταση μου?

"Καληνύχτα Στέλιο" του γυρνάω την πλάτη μου και σηκώνω το χέρι μου για ταξί. 

"Ρε Όλγα τι κάνεις γαμώ?" νιώθω το κουλό του χαμηλά στην μέση μου. "Δεν σε αφήνω να πάρεις ταξί.. έλα να σε πάω εγώ σπίτι και να συζητήσουμε" 

Γελάω.

Γελάω δυνατά.

Τι να συζητήσουμε ακριβώς?

Χαμένη υπόθεση είναι. 

"Δεν θέλω" του λέω και κάνω ένα βήμα πιο μπροστά. 

Το άγγιγμα του με κάνει ευάλωτη. 

"Κόψε τις παπαριές γαμώ και έλα να μιλήσουμε" 

Παπαριές?

Ένα ασημί αυτοκίνητο σταματάει και ανοίγω την πίσω πόρτα. 

"Αντίο Στέλιο"

Θα σου πω εγώ.. παπαριές.. βλάκα.

Ατελείωτε, άξεστε μπετόβλακα. 

"Όλγα.. πρόσεχε" ο τόνος του Στέλιου είναι προειδοποιητικός.

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και τον κοιτάω απειλητικά μέσα από το τζάμι. 

Όχι μωρό μου.. 

Εσύ να προσέχεις.. 

Και να προσέχεις πολύ από εδώ και στο εξής.. 

Σύμφωνοι?

το συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην eirinii97 

κοριτσάρα είσαι είδωλο!!!

~AngryCupcake