Στέλιος

"Είπα δεν θέλω" αποκρίνομαι στην μάνα μου και πετάω το μικρό λευκό χαπάκι στο τραπέζι μπροστά μου. 

Ναι πονάει το κεφάλι μου. 

Όχι δεν πίνω ντεπόν. 

Τέλος

"Βρε μωρό μου θα σε βοηθήσει γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια να το καταπιείς?" επιμένει η Άννα και μου φέρνει το μικρό χάπι ξανά μπροστά στο στόμα μου. "Θα δεις θα το πάρεις και θα σου φύγει ο πονοκέφαλος.. θα σου φύγει η κακή διάθεση.. και θα χαμογελάσεις.. έλα κάνε μια προσπάθεια.. για την γιορτή σου κάνουμε αυτό το τραπέζι άλλωστε"

Ανοίγω το στόμα μου, παίρνω το χάπι με την γλώσσα μου, γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι και φτύνω το ντεπόν κατά λάθος πάνω στον σερβιτόρο που περνάει. 

ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΠΙΝΩ ΧΑΠΙΑ

ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ

ΕΙΠΑ ΔΕΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑΣΩ

"Μόνο να καπνίσω θέλω μπορώ?" την ρωτάω αδιάφορα και στρώνω καλύτερα τα γυαλιά ηλίου μου πάνω στο πρόσωπο μου. 

"Μην τον παρεξηγείτε" η μάνα μου απολογείται στο πλήθος και ζητάει και συγγνώμη από τον σερβιτόρο. "Από μικρός δεν πίνει τα χάπια.. δεν μπορεί να τα καταπιεί λέει" 

Ξεφυσάω αγανακτισμένος και πίνω μια γουλιά από το φρέντο εσπρέσο μου. Έλεος αυτή η γυναίκα έλεος! Πρέπει να δίνει αναφορά σε όλους τι μπορώ να καταπιώ και τι όχι? Και εντάξει η Ζωή και ο Βύρωνας το ξέρουν, πρέπει να το μάθουν και ο θείος Γιώργος, η θεία Δώρα, η Όλγα μου, ο Ορέστης, ο θείος Μάνος, η θεία Alex, ο φλώρος τους, η γιαγιά Στέλλα, η γιαγιά Ζωή, ο παππούς Βύρωνας και ο παππούς Στέφανος? 

Ευτυχώς που ο θείος Πάνος λείπει, θα έτρωγα γερή καζούρα. Είχε λέει δουλειές με τον όμιλο. Δεν μπορώ να καταλάβω.. αν είσαι αφεντικό στην δουλειά σου δεν παίρνεις ρεπό όποτε σου καυλώσει? Τουλάχιστον αποδέσμευσε τον πατέρα μου, γιατί στην εταιρεία του μπαμπά του θείου Πάνου δουλεύει και αυτός. Διευθυντής στο τμήμα των Τηλεπικοινωνιών είναι. Ωραίο μουνί η γραμματέας του. 

"Συγγνώμη για αυτό ήταν ο φίλος μου ο Μιχάλης" ο Άρης επιστρέφει ξανά στο τραπέζι μας, δίνει ένα πεταχτό φιλί στην μάνα μου και παίρνει θέση δίπλα της. 

Κοιτάω ξενερωμένος το εστιατόριο που επέλεξε ο παππούς μου να μας κάνει το τραπέζι για την γιορτή μου. Είναι δίπλα στην θάλασσα και φαίνεται πολύ κυριλέ. Ξερνάω. Αλλά αυτός το πληρώνει, αυτός το διαλέγει. Εδώ μαζεύεται όλη η καλή κοινωνία της Αθήνας λέει. 

Παπαρούνες. 

Εγώ μόνο κάτι κόκκινες παπαρούνες βλέπω πάνω στα τραπέζια. 

Και πίσω από αυτά κάτι ετοιμοθάνατες γιαγιάδες. 

Πού είναι η καλή κοινωνία?

"Θα έρθει τελικά με την οικογένεια του? Θα τους γνωρίσω και εγώ επιτέλους? Τι σου είπε?" η μάνα μου κάνει την μια ερώτηση πίσω από την άλλη. 

Αχ ας πει όχι. 

Δεν είμαι σε φάση κοινωνικοποίησης. 

"Δεν μπορούν" ο πατέρας μου βγάζει το πακέτο με τα τσιγάρα του και ανάβει αμέσως ένα. "Η μεγάλη τους κόρη έχει κάποιο πρόβλημα με την κοιλιά της. Την πονάει πολύ από χτες το βράδυ. Μάλλον οξεία σκωληκοειδίτιδα. Πάει για χειρουργείο" 

Καλύτερα.

Αυτοί είναι και οχτώ άτομα, θα τρώνε πολύ. 

"Σε ποιο νοσοκομείο βρίσκεται?" πετάγεται σαν την πορδή ο παππούς Βύρωνας. "Να πάρω κανένα τηλέφωνο αν είναι.. να μάθω λεπτομέρειες" 

Αλίμονο!

Για τους άλλους γίνεται χαλί να το πατήσεις!

Ενώ εμένα ούτε ένα χρόνια πολλά δεν μου είπε από την στιγμή που με είδε σήμερα!

"Δεν χρειάζεται.. τα κανόνισε ο παππούς της.. θα πάω και εγώ μετά από εκεί να τους ευχηθώ περαστικά" του απαντάει ο πατέρας μου και φυσάει τον καπνό ψηλά. 

Σφίγγω δόντια. Ξύπνησα πριν μια ώρα στο σπίτι του Αντώνη και δεν πρόλαβα ούτε ένα τσιγάρο να κάνω. Και το θέλω τόσο γαμημένα πολύ. Το έχω ανάγκη βασικά. Απλά με το που άνοιξα τα μάτια μου και είδα ότι είμαι μόνος μου στο μικρό στούντιο που μένει ο κολλητός μου παραξενεύτηκα. Δεν έχω συνηθίσει να ξυπνάω χωρίς συντροφιά σε ξένα κρεβάτια. Για ώρα έψαχνα να βρω που ήταν η γκόμενα που είχα πηδήξει το προηγούμενο βράδυ. Μετά μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα με εμένα να κάνω εμετό έξω από την μπέμπα μου και την Όλγα δίπλα μου να κρατάει το κεφάλι μου. Ε και τότε το θυμήθηκα ότι τελικά είμαι σε σχέση. Χτες το βράδυ στο κρεβάτι δίπλα μου ήταν το Ολγάκι και εννοείται πως δεν πηδηχτήκαμε. 

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Καρφώνω αμέσως το πονεμένο βλέμμα μου στην ξανθούλα που κάθεται στην άλλη άκρη του τραπεζιού όσο πιο μακριά μου γίνεται. 

Μα γιατί αρνείται να πηδηχτούμε? 

Πονάει και η πούτσα μου δεν το αντιλαμβάνεται?

"Τα μάτια σου οπουδήποτε αλλού αλλά όχι πάνω στην κόρη μου κατάλαβες κωλόπαιδο?" Ο θείος Γιώργος με πιάνει να μπανίζω το Ολγάκι και μου κάνει νόημα ότι θα μου κόψει τα αρχίδια. Νομίζω πόνεσα και μόνο στην σκέψη. Καημένα μπαλάκια.. τι τραβάτε και εσείς. 

 "Βρε αγάπη μου πως μιλάς έτσι στο παιδί?" η θεία Δώρα του χαμογελάει γλυκά και αγγίζει απαλά το χέρι του πάνω στο τραπέζι. "Γιόρταζε κιόλας χτες ο γαμπρός μας δεν μπορείς να-"

"Ο ΠΟΙΟΣ?" φωνάζει ο θείος και σηκώνεται απότομα από το τραπέζι. 

Γουρλώνω και εγώ αμέσως τα μάτια μου. 

Δεν περίμενα ποτέ ότι ερχόταν αυτή η στιγμή αλλά θα συμφωνήσω μαζί του. 

ΠΟΙΟΣ ΓΑΜΠΡΟΣ?

ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΓΑΜΠΡΟΣ?

"Τώρα που είπατε γαμπρός έχω να σας ανακοινώσω κάτι" ο αδερφός μου κάνει νόημα στον θείο να κάτσει κάτω και χτυπάει το πιρούνι του ελαφρά πάνω στο κρυστάλλινο ποτήρι του. "Τα Χριστούγεννα αρραβωνιάζομαι. Την λένε Έλενα και με το που πάρουμε τα πτυχία μας θα παντρευτούμε. Το μυστήριο θα γίνει στο εξωκλήσι του Αγίου Αιμιλιανού και ύστερα θα ακολουθήσει δεξίωση στο εξοχικό του παππού" 

Φτύνω τον καφέ μέσα στην πράσινη σαλάτα. 

Η μάνα μου πνίγεται με το νερό στο στόμα της.

Το τσιγάρο πέφτει από το χέρι του πατέρα μου. 

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" φωνάζει έκπληκτη η Ζωή και γουρλώνει απευθείας τα μάτια της. "Μαμά αν αρραβωνιαστεί ο Βύρωνας θέλω να αρραβωνιαστώ και εγώ" προσθέτει και σφίγγει γερά το χέρι του φλώρου της πάνω στο τραπέζι. "Εξάλλου το έχουμε συζητήσει με τον Στέφανο και θα-"

"ΤΙ ΣΥΖΗΤΗΣΑΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ?" την διακόπτει ο θείος Μάνος. "ΒΡΕ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΤΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΧΙΛΙΕΣ ΦΟΡΕΣ ΑΥΤΑ? ΠΡΩΤΑ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ, ΜΕΤΑ ΚΛΙΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ ΓΑΜΟΙ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ. ΤΑ ΕΙΧΑΜΕ ΣΥΜΦΩΝΗΣΕΙ. ΤΩΡΑ ΤΙ ΛΕΣ? ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΠΕΘΆΝΕΙΣ?" 

Σηκώνομαι απότομα όρθιος από την καρέκλα μου. 

ΠΟΙΟΣ ΘΑ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ ΜΩΡΕ?

Ο ΦΛΩΡΟΣ ΤΗΝ ΦΡΩΡΕΝΑ?

"ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΩ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΥΟ ΜΟΥ ΤΑ ΑΔΡΕΦΙΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΝ ΚΟΥΛΟΥΡΑ. Ο ΓΑΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΜΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΚΑΝΕΝΑ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΛΟΓΟ ΓΙΑ ΝΑ-"

"ΤΙ ΕΝΝΟΕΙΣ?" με διακόπτει θιγμένη η Όλγα. "ΟΤΙ ΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΓΑΜΟΥ?" προσθέτει και σηκώνεται και εκείνη όρθια. 

"ΚΑΙ ΕΣΕΝΑ ΤΙ ΣΕ ΝΟΙΑΖΕΙ?" ο θείος Γιώργος την πιέζει να κάτσει πάλι στην καρέκλα της. "ΣΚΟΠΕΥΕΙΣ ΝΑ ΤΟΝ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙΣ ΚΑΙ ΕΚΝΕΥΡΊΖΕΣΑΙ?" 

Ταχυκαρδία. 

Με πιάνει ταχυκαρδία. 

Πώς πήγαμε από το αρραβώνα του Βύρωνα στον γάμο τον δικό μου?

"ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΕ ΠΑΝΤΡΕΥΤΕΙ" τους το κάνω ξεκάθαρο και κάθομαι φυσώντας και ξεφυσώντας βαριά ξανά στην θέση μου. 

Πού είναι τα τσιγάρα του Άρη?

Θέλω να καπνίσω.

"ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΣΥΜΦΩΝΩ.. ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΌΜΩΣ?" η Όλγα επιμένει. Επιμένει και έτσι μου έρχεται να σηκωθώ όρθιος, να την πιάσω από το μαλλί και να την πάω μέχρι την μπέμπα να την γαμήσω άγρια μέχρι να το εμπεδώσει. 

Εγώ δεν παντρεύομαι. 

Τέλος.

"ΔΩΡΑ ΠΑΡΕ ΤΗΛΈΦΩΝΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΒΕΤΙΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΠΑΙΡΝΩ ΑΜΕΣΩΣ ΝΑ ΤΗΣ ΚΛΕΙΣΩ ΕΙΣΗΤΗΡΙΟ. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΘΩ ΕΓΩ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΣΤΑ 44 ΜΟΥ ΜΕ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΑΕΙ Η ΚΟΡΗ ΣΟΥ. ΘΑ ΤΗΝ ΣΤΕΊΛΟΥΜΕ ΠΑΚΕΤΟ ΕΣΩΚΛΕΙΣΤΗ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΜΥΑΛΟ. ΔΕΝ ΤΟ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΟΜΑΙ"

Καρφώνω το θυμωμένο βλέμμα μου πάνω στο σπινθηροβόλο της Όλγας. Της λέω άηχα να το βουλώσει για την ώρα και πως θα μιλήσουμε τα δυο μας το βράδυ στο τηλέφωνο. Ε δεν θα αποκτήσω τώρα πρόβλημα από το πουθενά. Ήμαρτον. 

"Μπορείτε να σταματήσετε να φωνάζετε?" ο παππούς μου απαιτεί να κατεβάσουμε τους τόνους της φωνής μας. "Στο διπλανό τραπέζι κάθεται ο πρύτανης. Στο πιο δίπλα ο υφυπουργός υγείας. Απλά ευχηθείτε στο αγόρι μας ήρεμα και ωραία, όπως θα κάνω και εγώ τώρα. Συγχαρητήρια εγγονέ μου! Βίον ανθόσπαρτον σου εύχομαι" προσθέτει και τσουγκρίζει το ποτήρι του με αυτό του αδερφού μου.

Μορφάζω. 

Μορφάζω σε ένδειξη αηδίας. 

Θα αρραβωνιαστεί?

Όντως τώρα?

"Άννα.. σε παρακαλώ.. μέτρησε μου λίγο την πίεση.. και δώσε μου και κανένα χαπάκι να χαρείς.. δεν.. δεν νιώθω καλά.. πονάει το στήθος μου.. και ιδρώνω.. ιδρώνω πολύ.." ο πατέρας μου έχει πέσει πίσω στην καρέκλα του, έχει κλείσει και τα μάτια του και χρησιμοποιεί την λευκή πετσέτα που είχε μέχρι πριν λίγο στα πόδια του για να μαζέψει τον ιδρώτα από το μέτωπο του. 

"Έλα βρε Άρη μου πώς κάνεις έτσι?" η μάνα μου κάνει αέρα στον άντρα της. "Πλάκα έκανε το μπουμπουκάκι μας.. ε μωρό μου? Πλάκα δεν έκανες σωστά?" πλέον κοιτάζει τον Βύρωνα με έναν συγκρατημένο θυμό. 

Είμαστε και σε κυριλέ μαγαζί. 

Είναι και ο παππούς μπροστά. 

Δεν την παίρνει να κάνει και πολλά πολλά. 

"Βασικά όχι αλήθεια σας λέω" ο αδερφός μου χαλαρός τρώει λίγο από την μιντιουμ ρερ μπριζόλα του. Θέλει και μίντιουμ ρερ το μαλακισμένο. "Την γνώρισα το καλοκαίρι σε ένα κοκτέιλ πάρτυ που είχαμε πάει με τον παππού και έκτοτε συνάψαμε σχέση. Πριν λίγες μέρες της έκανα πρόταση γάμου και δέχτηκε. Άρα αρραβωνιάζομαι και παντρεύομαι. Τόσο απλό" 

Ξεροβήχω για να καθαρίσω τον λαιμό μου και κάθομαι πίσω στην καρέκλα μου για να απολαύσω την συζήτηση. Αυτό θα έχει πλάκα. 

"ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ?" ο Άρης ωρύεται. "ΚΑΘΟΛΟΥ ΑΠΛΟ" πατέρας μου σπρώχνει την μάνα μου από κοντά του και σηκώνεται όρθιος. "ΤΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ ΓΑΜΟΥ ΓΑΜΩ? ΤΙΣ ΠΡΟΑΛΛΕΣ ΔΕΝ ΛΕΓΑΜΕ ΌΤΙ ΈΧΕΙΣ ΤΡΕΙΣ ΓΚΟΜΕΝΕΣ ΠΟΥ-"

"Που με κυνηγούσαν αλλά εγώ δεν ενέδιδα" ο αδερφός μου διακόπτει τον πατέρα μου και τον κοιτάει λοξά. Τους παρατηρώ που συνεννοούνται με τα μάτια τους. Άηχα. Άηχα και μυστικά. 

Κατάλαβα. 

Και αυτοί συμμαχία. 

Μόνο εγώ είμαι στην απέξω σε αυτήν την οικογένεια. 

Μόνο εγώ. 

"Η Έλενα αγόρι μου είναι μια πανέμορφη κοπέλα" τον λόγο παίρνει ο παππούς Βύρωνας. "Είναι και γόνος μιας αξιόλογης οικογένειας. Ο πατέρας της για να καταλάβεις είναι ο-"

"ΕΣΥ ΤΟΥ ΤΗΝ ΓΝΩΡΙΣΕΣ ΕΤΣΙ?" ο Άρης είναι έτοιμος να ορμήσει στον παππού. "ΕΣΥ ΤΟΥ ΦΟΥΣΚΩΣΕΣ ΤΑ ΜΥΑΛΑ ΓΙΑ ΝΑ ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΤΕΙ ΑΠΌ ΤΑ 17 ΤΟΥ ΕΤΣΙ? ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΘΑ ΣΕ ΣΚΟΤΩΣΩ. ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΛΙΤΩΣΕΙΣ. ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΦΟΡΑ ΘΑ-"

"Τουλάχιστον ας κάνουμε διπλούς αρραβώνες" τον διακόπτει ο Στέφανος τζούνιορ που τόση ώρα είναι όλο σου σου σου σου και μου μου μου μου με την χαζοβιόλα. "Μπορούμε τα Χριστούγεννα να δώσουμε λόγο και ο Βύρωνας με την Έλενα και εγώ με την Ζωή"

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. 

Δεν είναι δικά μου αδέρφια αυτά.

Αρνούμαι κάθε συγγένεια. 

"Alex τα χάπια της πίεσης δεν νιώθω καλά"

Ο θείος Μάνος όντως φαίνεται χάλια. 

Έχει χλωμιάσει ολόκληρος. 

Ο πατέρας μου ξεκινάει να μαλώνει με τον Στέφανο και με τον Βύρωνα ταυτόχρονα. Η μάνα μου τον σκουντάει να ηρεμήσει. Ο παππούς επαναλαμβάνει πόσο αξιόλογη είναι η οικογένεια της Έλενας. Η θεία Alex βοηθάει τον θείο Μάνο να συνέλθει. Η Ζωή ξεκινάει να κλαίει. Ο θείος Γιώργος μιλάει με την aegean στο τηλέφωνο. Η θεία Δώρα προσπαθεί να τον μεταπείσει. Και η Όλγα μου κάνει νόημα να δω το κινητό μου. 

Θέλω να αρραβωνιαστούμε και εμείς τα Χριστούγεννα μαζί με τα παιδιά, μου στέλνει στο messenger. 

Ρολλάρω τα μάτια μου. 

Ούτε στα πιο τρελά σου όνειρα, της απαντώ και μες στον χαμό που επικρατεί βρίσκω την ευκαιρία να ανάψω τσιγάρο. Τραβάω την πρώτη τζούρα και ηρεμώ λιγάκι. 

Δεν πρόκειται να το κάνουμε αν δεν αρραβωνιαστούμε τα Χριστούγεννα, διαβάζω την ροζ συνομιλία μας. 

Στενεύω τα μάτια μου. 

Με απειλεί?

Τολμάει και με απειλεί?

Στα αρχίδια μου θα πηδήξω καμία άλλη, πληκτρολογώ γρήγορα την απάντηση μου και στο καπάκι κλείνω το μάτι σε μια σερβιτόρα που μας φέρνει δυο μπουκάλια κρασί στο τραπέζι μας.

"Θέλετε και κάτι άλλο?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή. 

Κοιτάω φευγαλέα την Όλγα μου. 

Έχει κοκκινίσει ολόκληρη. 

"Τον αριθμό σου" 

Την πέφτω στην σερβιτόρα. 

Όχι για να μάθει να με απειλεί το Ολγάκι. 

Η σερβιτόρα με κοιτάζει ντροπαλά και ύστερα φεύγει. 

Το κινητό μου δονείται ξανά. 

Μαλάκα, το μήνυμα της Όλγας με κάνει να μειδιάσω. 

Ναι αλλά με αυτόν τον μαλάκα είσαι ερωτευμένη μωρό μου.

Της στέλνω και μια κόκκινη καρδούλα. 

Θα λυγίσει. 

Είμαι σίγουρος. 

Χαμογελάω αυτάρεσκα και σηκώνω το βλέμμα μου πάνω της. 

Δεν με κοιτάει όχι. 

Κάτι ψιθυρίζει με τον πατέρα της. 

Κοιτάω το χέρι μου που είναι ακόμη στον γύψο. 

Να αρχίσω να ανησυχώ μήπως δεν θα βγει ποτέ?

"Η εκκλησία μας πάντως δεν επιτρέπει να παντρεύονται δυο πρώτα ξαδέρφια" πετάγεται η Ζωίτσα από το πουθενά. 

Την κοιτάω που με κοιτάει θυμωμένη.

Α καλά

Και το επαναλαμβάνω

Α ΚΑΛΑ

Όλγα

"Και τι θα βάλεις στην παράσταση?" με ρωτάει η Δανάη από το μπροστινό θρανίο η οποία έχει γυρίσει ολόκληρη προς το μέρος μας. Μα καλά καθόλου δεν πτοείται? Είμαστε στην μέση του μαθήματος! Και ποιου μαθήματος..!!

Κοιτάζω φευγαλέα τον Αλέξανδρο. Μία εβδομάδα, μια εβδομάδα έχω να πατήσω στο μάθημα του. Όλες τις προηγούμενες φορές έκανα κοπάνα και είτε πήγαινα σπίτι του Στέλιου είτε καθόμασταν με τον Δημήτρη στις τουαλέτες και καπνίζαμε. Αλλά δεν με έπαιρνε να λείψω και άλλη ώρα.. διότι μία ακόμη απουσία και θα στείλουν χαρτί στο σπίτι.. ο λυκειάρχης ήταν απόλυτος. 

Μαλάκας και αυτός.

Μόνο μην με ρωτήσετε και ποιος άλλος. 

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"Λοιπόν θα μας πεις?" η Δανάη επιμένει. "Στην τελευταία παράσταση έβαλες εκείνο το μπεζ κορμάκι.. ήταν καλοκαίρι όμως.. τώρα τι θα βάλετε με τον Δημήτρη? Το έχετε αποφασίσει?" 

Δυσανασχετώ

Θα έρθουν δηλαδή?

Πάντως δεν λέω.. εντάξει.. φίλες μου είναι.. υποτίθεται.. απλά ήλπιζα να έρθει και ο Στέλιος.. πρώτη φορά.. πρώτη φορά να έρθει να με δει να χορεύω.. ωστόσο αν σκάσουν μύτη και η Μυρτώ με την Ράνια και την Δανάη και έρθει και το αγόρι μου.. για το οποίο δεν έχω μιλήσει ακόμη στις κοπέλες και δεν γουστάρω να το κάνω κιόλας.. απλά.. δηλαδή.. εμ.. 

Χαμός

Θα γίνει χαμός

"Θα σου πρότεινα να βάλεις ένα κολάν με ένα στενό τιραντάκι.. όλα ροζ θα σου πάει πολύ" η Ράνια έχει βγάλει το κινητό της και μου δείχνει κάτι συνολάκια από γνωστές χορεύτριες στο instagram. "Να δες αυτήν σπουδάζει στο LCDS και στην τελευταία της παράσταση-"

"Κορίτσια τι θα γίνει εκεί πίσω?" την φίλη μου διακόπτει ο Αλέξανδρος.. ή μάλλον ο κύριος Ευθυμίου. 

Ναι αλλά όταν τρώγατε μαζί στο εστιατόριο ήταν Αλέξανδρος. 

Ναι αλλά τώρα σου κάνει μαθηματικά και είναι ο κύριος Ελευθερίου. 

"Θέλετε να σας βάλω ωριαία και να σας δώσω την ευκαιρία να περάσετε έξω από την αίθουσα να τα πείτε με την ησυχία σας? Γιατί αν κρίνω από το γεγονός ότι δεν βάλατε γλώσσα μέσα από την ώρα που ξεκίνησε το μάθημα έχετε πολλά νέα να μοιραστείτε" 

Την τελευταία πρόταση την είπε καρφώνοντας με έντονα στα μάτια. Εντάξει και εγώ δεν φέρθηκα τίμια, μετά από την φάση στο εστιατόριο το προηγούμενο Σάββατο δεν απάντησα σε καμία του κλήση. Δεν του έστειλα ούτε εκείνο το μήνυμα που μου είχε ζητήσει για να δει αν έφτασα καλά στο σπίτι μου. Έκοψα κάθε επαφή. Αλλά τι άλλο μπορούσα να κάνω? 

Είμαι σε σχέση. 

Είμαι σε σχέση με τον Στέλιο. 

Και θέλω να είμαι για πάντα σε σχέση με τον Στέλιο. 

Βέβαια τώρα που σας μιλάω για αυτόν.. βγάζω το κινητό μου από την τσέπη μου και τσεκάρω για μια τελευταία φορά την συνομιλία μας στο messenger. Από όταν φύγαμε χτες από το εστιατόριο στο οποίο φάγαμε όλες οι οικογένειες μαζί για την γιορτή του δεν έχει σταματήσει να μου στέλνει μηνύματα. Στην αρχή ήταν πιο απαιτητικά, ήθελε να συζητήσουμε την μαλακία με τον αρραβώνα. Δική του λέξη η μαλακία. Έπειτα άλλαξε τροπάριο και με παρακαλούσε να του πω ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του και πως τον θέλω πολύ. 

Αδιαφορούσα. 

Σε κάθε μήνυμα του τον άφηνα στο διαβάστηκε. 

Μα να την πέφτει στην σερβιτόρα?

Μπροστά μου?

Πόσο κάφρος πια? 

Πόσο?

"Δεσποινίς Μαρκίδη το κινητό" η φωνή του Αλέξανδρου με κάνει να παγώσω στην θέση μου. 

Ποιο κινητό?

Το δικό μου το κινητό?

"Ορίστε?" 

Το παίζω χαζή και γλιστράω την μαύρη συσκευή κάτω από το θρανίο. 

Ε όχι να μου πάρει και το iPhone επειδή δεν κόλλησε το μεταξύ μας!

Έλεος!

"Όλγα φέρε το κινητό στην έδρα και βγες έξω από την αίθουσα" ο κύριος Ελευθερίου είναι απόλυτος. "Βύρωνα βάλε της απουσία" 

Γουρλώνω τα μάτια μου στην λέξη απουσία. 

Θα σταλεί χαρτί στο σπίτι!

"Μην τολμήσεις" ψιθυρίζω με νεύρο στον απουσιολόγο της τάξης. 

Αλλά που να με ακούσει στο πρώτο θρανίο?

Αυτός σε λίγο θα μπει μέσα στον πίνακα!

Κωλόφυτο!

"Μα κύριε καθηγητά εγώ δεν-" 

"Μα κυρία Μαρκίδη εσείς φυσικά και δεν" ο Αλέξανδρος με ειρωνεύεται, είναι πασιφανές. "Δεν γνωρίζω αν ξεχάσατε τους κανόνες αυτής της τάξης, πράγμα πολύ πιθανό μιας και έχετε μια εβδομάδα να πατήσετε στο μάθημα μου, αλλά τα κινητά σε αυτήν την αίθουσα απαγορεύονται. Θα σας παρακαλούσα λοιπόν, αν έχετε την ευγενή καλοσύνη, να υπακούσετε αυτήν την φορά στην εντολή μου, να μου παραδώσετε το κινητό που με τρομερή δεξιοτεχνία κρύψατε κάτω από το θρανίο και να αποχωρήσετε από την αίθουσα" 

Κοιτάζω τον Αλέξανδρο.

Κοιτάζει και αυτός εμένα. 

Κοιτάζω τους συμμαθητές μου. 

Κοιτάζουν και αυτοί εμένα.

Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

Θέλω να γίνει ένα μικρό, τόσο δα θαυματάκι και να-

Το κουδούνι χτυπάει.

Ε ναι λοιπόν. 

ΝΑΙ ΝΑΙ ΝΑΙ

Υπάρχει Θεός!

Υπάρχει Θεός και είναι μαζί μου!

"Δεν τελείωσε το μεταξύ μας" μου ψιθυρίζει ο Αλέξανδρος καθώς περνάω από δίπλα του για να βγω από την αίθουσα. 

Τώρα τι να κάνω?

Να του πω για τον Στέλιο?

"Τρέχει κάτι με τον Ελευθερίου?" η Μυρτώ έρχεται δίπλα μου και περνάει το χέρι της μέσα από το δικό μου. "Πολύ σου την μπαίνει τελευταία. Στην θέση σου θα έλεγα στον πατέρα σου να πει δυο κουβέντες στον διευθυντή. Τόσα δίδακτρα δίνουμε ετησίως.. θα ακούμε και κήρυγμα από πάνω?"

Υποθέτω δεν θα του πω για τον Στέλιο. 

Όχι σήμερα τουλάχιστον. 

"Απλά είναι αυστηρός" απαντώ στην Μυρτώ και ξεκινάμε να περπατάμε όλες μαζί προς την έξοδο του σχολείου. Εντάξει δεν έχω καμία όρεξη να της δώσω αναφορά για την ερωτική μου ζωή, την τελευταία φορά που το έκανα στην τελική πήγε και την έπεσε στον Στέλιο. 

Εμ.. 

Δηλαδή.. 

Και τώρα βασικά..

"Λέτε να ήρθε για εμένα?" η Μυρτώ με το που βλέπει το αγόρι μου να στέκεται μπροστά από το μαύρο αυτοκίνητο του στο parking του σχολείου ξεκινάει να σουλουπώνεται. 

Βλαμμένη

"Κοίτα δεν έρχεται συχνά να πάρει τα αδέρφια του" η Δανάη την βοηθάει να στρώσει το μαλλί της. "Άρα το πιο πιθανό είναι να του έλειψες και να ήρθε να σε δει" 

Να του έλειψε?

Η Μυρτώ?

"Να σου δώσω κραγιόν ή έχεις μαζί σου?" η Ράνια βγάζει έναν μικρό χρυσό κύλινδρο από την τσάντα της. 

"Ναι αλλά αν με φιλήσει που θα με φιλήσει δεν θέλω να τον λερώσω άρα άστο καλύτερα" η Μυρτώ φτιάχνει το μπούστο της, ανεβάζει την φούστα της και χαιρετάει τον Στέλιο από μακριά. 

Σηκώνω τα μάτια μου πάνω του έως ότου το γαλάζιο συναντήσει το μαύρο.. έως ότου το αμήχανο συναντήσει το θυμωμένο. Ειλικρινά τώρα? Πρώτα την πέφτει στην σερβιτόρα, έπειτα έρχεται απροειδοποίητα στο σχολείο και είναι και εκνευρισμένος από πάνω?

"Κορίτσια θα σας την πάρω" η Ζωή έρχεται να με σώσει από το πουθενά. "Κανονίσαμε να μας πάει ο αδερφός μου στο εμπορικό συγγνώμη που σας την στερώ" 

Την αγαπώ.

Αυτήν την κοπέλα την αγαπώ πολύ. 

"Α για εσένα ήρθε δηλαδή?" η Μυρτώ δυσανασχετεί. 

"Γιατί για ποια θα μπορούσε να έρθει δηλαδή?" η Ζωή έχει χώσει το μαχαίρι στην πληγή και το γυρνάει αργά και βασανιστικά. 

Παρατηρώ την Μυρτώ να στενεύει απειλητικά τα μάτια της στην Ζωή, την Ράνια να της κάνει αέρα και την Δανάη να της ψιθυρίζει να μην δίνει σημασία και πως όταν παντρευτούν με τον Στέλιο να απαιτήσει να μην πάει ποτέ η Ζωή στο σπίτι τους. 

Μερικοί άνθρωποι ζουν σε ένα παράλληλο σύμπαν.

Τι να πεις.. κρίμα.

"Λοιπόν με αφήνεις στο σπίτι του Στέφανου και μετά πάτε να βγάλετε ελεύθερα τα μάτια σας" η Ζωή ανοίγει την πίσω πόρτα, πετάει την τσάντα της μέσα και ύστερα μπαίνει και εκείνη. 

Πλέον είμαστε έξω από το αυτοκίνητο εγώ και ο Στέλιος. Ο Στέλιος και εγώ. Έχουμε μείνει ακίνητοι και αμίλητοι να κοιτάω εγώ το τσιμέντο κάτω από τα πόδια μου και ο έρωτας μου εμένα. 

"Να σε φιλήσω?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή και νιώθω το χέρι του να αγγίζει δειλά δειλά τα δάχτυλα του ενός χεριού μου. 

Αρνήθηκε να αρραβωνιαστούμε τα Χριστούγεννα με τους άλλους. 

Την έπεσε στην σερβιτόρα μπροστά μου. 

Με απείλησε ότι θα πηδήξει άλλη. 

"Όχι να μην με φιλήσεις" του απαντάω εκνευρισμένη, τον παραμερίζω στην άκρη και χώνομαι στην αγαπημένη μου θέση, σε αυτήν του συνοδηγού. Δεν είναι μόνο ότι ακόμη μας κοιτάνε οι φίλες μου, δεν του έχω ξεθυμώσει από χτες ούτε στο ελάχιστο. 

Καταραμένε μπετόβλακα!

Που σε αγαπάω κιόλας!

"Ξέρεις κάτι Ολγάκι?" ο Στέλιος μπαίνει φουριόζος στην θέση του. "Δεν έχω συνηθίσει να παρακαλάω για τίποτα και καμία γκόμενα για αυτό μην μου το κάνεις τόσο δύσκολο γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε χωρίσω αντιλαβού?" 

Σφίγγω δόντια. 

Σφίγγω γροθιές. 

"Μια απλή γκόμενα είμαι εγώ για εσένα?" τον ρωτάω φανερά θιγμένη και γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του. Τον παρατηρώ να βάζει πρώτη και να βγαίνει με μεγάλη ταχύτητα στον κεντρικό. Αν μου πει ναι θα τον χωρίσω εγώ πρώτη εδώ και τώρα. 

"Μαλάκα σταμάτα να γκρινιάζεις και να φέρεσαι σαν μικρό κοριτσάκι" ο Στέλιος αλλάζει νευρικά ταχύτητες και δεν με κοιτάει καν, τα μάτια του είναι καρφωμένα στον δρόμο. "Τελείωνε με το να μου πρήζεις τα αρχίδια και ωρίμασε λίγο γαμώ"

"Απαίτησε το τέρας ωριμότητας" η Ζωή τον ειρωνεύεται από το πίσω κάθισμα. 

"Μικρή σκάσε γιατί θα τα ακούσεις εσύ ναι?" το αγόρι μου την καρφώνει έντονα μέσα από τον καθρέπτη. 

Γιατί της λέει να σκάσει?

Άδικο έχει?

"Άμα σου πρήζω τα αρχίδια όπως λες καλύτερα να το τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα" του απαντώ και βουρκώνω αυτόματα. Εντάξει δεν θέλω να χωρίσουμε, αλλά όχι να μου λέει ότι τον πιέζω κιόλας, πόσο μάλλον ότι είμαι ανώριμη.

"Θες αλήθεια να χωρίσουμε?" ο Στέλιος με κοιτάει φευγαλέα. "Μια εβδομάδα μαζί μου και θέλεις να το διαλύσουμε? Δηλαδή για αυτό δεν μου απαντάς από χτες το μεσημέρι στα γαμημένα τα μηνύματα? Πήρες την απόφαση σου και εμένα με αφήνεις στην απέξω? Τόσο κράτησε ο έρωτας σου Ολγάκι? 8 μέρες?" 

Θέλω να του χώσω μπουνιά. Θέλω να ξεκινήσω να τον χτυπάω και να μην σταματήσω μέχρι να βγάλω όλο το άχτι μου πάνω του. Μπορώ?

"ΕΙΣΑΙ ΜΑΛΑΚΑΣ" ωρύομαι. "ΕΓΩ ΛΙΩΝΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΑΝΑΠΝΕΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΖΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΚΑΙ ΕΣΥ ΜΕ ΠΑΙΖΕΙΣ. ΜΕ ΠΕΡΙΠΑΙΖΕΙΣ. ΤΗΝ ΠΕΦΤΕΙΣ ΣΕ ΑΛΛΗ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΜΟΥ ΛΕΣ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΥΚΟΛΙΑ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΣ ΜΕ ΑΛΛΗ ΚΑΙ-"

"ΚΑΙ ΤΙ ΘΕΣ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΟΥ ΚΑΘΕΣΑΙ ΓΑΜΩ?" ο Στέλιος με διακόπτει έξαλλος. "ΚΑΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΕ ΚΑΤΑΦΕΡΩ. ΚΑΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΔΗΧΤΟΥΜΕ. ΤΟ ΕΧΩ ΑΝΑΓΚΗ ΔΕΝ ΤΟ ΑΝΤΙΛΑΜΒΑΝΕΣΑΙ?" 

Τι μου λέει δηλαδή? Ότι η μοναδική του ανάγκη είναι το σεξ? Και στην τελική γιατί να απαιτεί μόνο αυτός να ικανοποιηθούν τα θέλω του? Με τα δικά μου τι θα γίνει? Διότι και εγώ καίγομαι να με αγαπήσει όμως δεν το απαιτώ. Τίποτα δεν απαιτώ. Μόνο δίνω δίνω δίνω.. δίνω τα πάντα μου και αυτός? Αυτός ο ηλίθιος τίποτα. Δεν μου δίνει τίποτα. ΤΙΠΟΤΑ. 

"Μήπως να κάνατε αυτήν την συζήτηση κάποια άλλη στιγμή που δεν θα ήμουνα εγώ στο πίσω κάθισμα και-"

"Ε ΤΟΤΕ ΝΑ ΠΑΣ ΜΕ ΟΠΟΙΑ ΘΕΣ ΝΑ ΞΕΚΑΥΛΩΣΕΙΣ ΑΓΟΡΙ ΜΟΥ ΔΕΝ ΣΕ ΚΡΑΤΑΕΙ ΚΑΝΕΙΣ" του φωνάζω πιο θυμωμένη από ποτέ. Πιο θυμωμένη και πιο απογοητευμένη από ποτέ. Αυτό είμαι. 

"ΟΛΓΑΚΙ ΜΗΝ ΛΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΕΙΣ ΜΕΤΑ ΓΙΑΤΙ ΠΑΩ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΌΤΙ ΑΝ ΜΕ ΔΕΙΣ ΕΣΤΩ ΝΑ ΦΙΛΑΩ ΑΛΛΗ ΘΑ ΣΕ ΤΣΟΎΞΕΙ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙΣ ΤΟ ΝΑ ΠΗΔΗΧΤΩ? ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ!" 

Θα τον σκοτώσω

Θα τον σκοτώσω και θα πάω φυλακή. 

Θα τον σκοτώσω και θα πάω φυλακή και θα χορεύω όλη μέρα στο κελί. 

"ΝΑ ΜΗΝ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ!" του αποκρίνομαι και τοποθετώ το χέρι μου στο μέτωπο μου. Έχω ιδρώσει, έχω ανεβάσει πίεση. "ΘΑ ΚΛΑΨΩ ΘΑ ΠΕΣΩ ΣΤΑ ΠΑΤΩΜΑΤΑ ΑΛΛΑ ΜΕΤΑ ΘΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΗΔΗΧΤΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΜΕ ΤΟΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟ. ΠΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ? ΚΑΙ ΕΣΥ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΞΑΛΛΟΥ" τον απειλώ και εγώ στα ίσια. Χέστηκα.

Ο Στέλιος πατάει απότομα φρένο. Το σώμα μου εκτοξεύεται προς τα μπροστά και τελευταία στιγμή η ζώνη με κρατάει από το να γίνω ένα με το τζάμι. Σταμάτησε τόσο απότομα που κοντέψαμε να σκοτωθούμε. Έλεος! Καθόλου δεν προσέχει αυτό το παιδί στην οδήγηση? Καθόλου όμως?

"ΑΝ ΤΟΛΜΉΣΕΙΣ ΑΝ ΔΙΑΝΟΗΘΕΙΣ ΑΝ ΣΟΥ ΠΕΡΑΣΕΙ ΑΚΟΜΗ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ ΟΤΙ ΘΑ ΠΑΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ ΈΝΑ ΣΟΥ ΛΕΩ ΘΕΣ ΔΕΝ ΘΕΣ ΘΑ ΣΕ ΠΗΔΗΞΩ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΩ ΤΟΣΟ ΑΓΡΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΣΕΞ ΓΙΑ ΤΟ ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΣΟΥ ΣΥΝΕΝΝΟΗΘΗΚΑΜΕ?" ο Στέλιος με πιάνει απότομα από το μπράτσο μου και με τραντάζει ολόκληρη. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να διώξω το χέρι του από πάνω μου αλλά μάταια είναι πιο δυνατός. Και γαμώτο βάζει τόση δύναμη που.. με πονάει.. με πονάει πολύ. 

"Αν δεν την αφήσεις θα καλέσω την αστυνο-"

"ΖΩΗ ΠΑΡΕ ΔΡΟΜΟ" 

Ο Στέλιος την διακόπτει.

Η Ζωή φεύγει.

Ο Στέλιος συνεχίζει να με πονάει με το κράτημα του.

Εγώ συνεχίζω να προσπαθώ να απελευθερωθώ. 

"ΑΣΕ ΜΕ" του φωνάζω και πάω να τον χαστουκίσω. Τελευταία στιγμή όμως το αγόρι μου πιάνει το χέρι μου, το φέρνει πίσω από την πλάτη μου, κολλάει το σώμα του πάνω στο δικό μου και επιτίθεται στα χείλη μου, το στόμα μου κλειστό, το δικό του διεκδικητικό, το πάθος του ανεξέλεγκτο, το δικό μου... α.. α.. αδύναμο. 

Ναι είμαι αδύναμη.

Ναι στην αγκαλιά του λιώνω. 

Ναι στο φιλί του χάνομαι. 

Παύω να του αντιστέκομαι, του δίνω την πρόσβαση μου επιθυμεί και τώρα οι γλώσσες μας χορεύουν, τα χείλη μας ματώνουν. Αγκαλιάζω με τα χέρια μου το πρόσωπο του και τον πιέζω να κάτσει πίσω στην θέση του. Οι παλάμες του Στέλιου αγκαλιάζουν τους γοφούς μου και με αναγκάζουν να κάτσω πάνω του. Τα πόδια μου βρίσκονται δεξιά και αριστερά από τον κορμό του, το παστελάκι του πέτρινο πιέζει την κοιλιά μου. Την πιέζει, με πιέζει και με πονάει, με πονάει πολύ. 

Γενικά ο Στέλιος με πονάει.

Γενικά ο Στέλιος με πονάει πολύ. 

"Θέλω να αρραβωνιαστούμε και εμείς τα Χριστούγεννα με τα παιδιά" του ψιθυρίζω πάνω στα σαρκώδη χείλη του και συνεχίζω να τον φιλάω με πάθος. Σαν να είναι το τελευταίο πράγμα που με κρατάει ζωντανή, η όαση μου μες στην έρημο, το οξυγόνο μου μες στις αναθυμιάσεις. 

Πάντως η Ζωή μου το είπε, με τον Στέφανο το συζήτησαν, της έχει κάνει και πρόταση γάμου, μου έδειξε το δαχτυλίδι τις προάλλες και κάπως ζήλεψα, με την καλή έννοια πάντα. Και χτες μετά την ανακοίνωση του Βύρωνα.. που εντάξει δεν ξέρω από που προέκυψε αυτή την σχέση αλλά αν το σκεφτείς καλύτερα.. 

Τρεις αρραβώνες το ίδιο βράδυ. 

Όχι όχι.. συμφέρει.

"Ρε μωρό μου τελείωνε με αυτήν την μαλακία" ο Στέλιος απομακρύνει απρόθυμα το πρόσωπο του από το δικό μου και με κοιτάει βαθιά με δυο παρακλητά μαύρα μάτια. "Πρώτον ο πατέρας μου ήταν ξεκάθαρος χτες στο σπίτι, δεν θα επιτρέψει να γίνει κανένας αρραβώνας ούτε του μικρού ούτε της μικρής και δεύτερον.." το αγόρι μου κάνει μια παύση, τοποθετεί μια τούφα μαλλιών πίσω από το αυτί μου και φιλάει πεταχτά την μύτη μου ".. εγώ δεν θα παντρευτώ ποτέ" μου ψιθυρίζει πάνω στα πρησμένα χείλη μου. 

Ναι καλά.

Αυτά μας τα είπαν και άλλοι. 

Τόσο wattpad έχω διαβάσει εγώ. 

Ξέρω τι γίνεται στον κόσμο!

Δεν είμαι ηλίθια!

"Ωραία.. ακόμη και αν προσπεράσω το γεγονός με τον αρραβώνα.. το γεγονός ότι με απείλησες ότι θα πας με άλλη και ότι την έπεσες στην σερβιτόρα μπροστά μου-"

"Τι μπορώ να κάνω για να με συγχωρήσεις μάτια μου?"

Καρφώνω τα δυο καταγάλανα μάτια μου στα κατάμαυρα δικά του. Τον κοιτάω βαθιά και διαπεραστικά, του δίνω να καταλάβει ότι με αυτήν την προσφώνηση μπορεί να με κάνει ότι θέλει, του το επιτρέπω βασικά. Θέλω να του ανήκω, το επιδιώκω. 

"Πες το πάλι"

Τα ματάκια μου βουρκώνουν. 

Τα χειλάκια μου τρέμουν. 

Τον αγαπώ αυτόν τον άνδρα. 

Τον αγαπώ πολύ.

Ο Στέλιος τρίβει ελαφρά την μύτη του στην δική μου, δίνει ένα τρυφερό φιλί στο μέτωπο μου και στο καπάκι χουφτώνει με δύναμη τους γλουτούς μου. "Μάτια μου.." ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου και κολλάει το σώμα μου πάνω στο δικό του.

Στήθος με στήθος. 

Καρδιά με καρδιά. 

"Κάτι έχω στο νου μου.." του μιλάω με υπέρμετρο νάζι και χώνω το πρόσωπο μου στο βαθούλωμα του λαιμού του. Παίρνω την πιο βαθιά εισπνοή που μπορώ και.. ναι.. τσιγάρο και green irish tweed. Ο αγαπημένος μου συνδυασμός. 

"Κοίτα όλα τα κάνω στο κρεβάτι αλλά να με δέσεις δεν κάθομαι.. γουστάρω να έχω εγώ το πάνω χέρι να το ξέρεις" που απαντάει με υπέρμετρη σοβαρότητα το μικρό μου αγοράκι.

Γελάω

Γελάω με την καρδιά μου. 

Γελάω με την καρδιά μου που του ανήκει. 

"Βασικά θα σου ζητούσα να έρθεις στην παράσταση μου" του αντιπροτείνω και φέρνω το πρόσωπο μου απέναντι από το δικό του. Η ανάσα του γίνεται ένα με την δική μου, αναμειγνύεται και γεννιέται το πάθος. Το πάθος και ο έρωτας. 

Αμέσως ο Στέλιος δυσανασχετεί. "Το ξέρεις ότι δεν είναι του γούστου μου τέτοιου είδους εκδηλώσεις και-"

"Είπες οτιδήποτε θέλω για να σε συγχωρήσω" σειρά μου να τον διακόψω. Θέλω να έρθει στην παράσταση μου. Το θέλω πολύ. Για αυτόν χορεύω άλλωστε. Χρόνια ολόκληρα τώρα. 

Ο Στέλιος με κοιτάει προβληματισμένος.

Εγώ τον κοιτάω με παράπονο. 

Και ο θείος Μάνος χτυπάει το τζάμι του αυτοκινήτου. 

"Τώρα που σταματήσατε να φασώνεστε πήρα το θάρρος να έρθω να σας καλέσω για φαγητό" μας λέει με το που το αγόρι μου κατεβάσει το γυάλινο εμπόδιο ανάμεσα μας. "Η Alex ετοίμασε goulash ελπίζω να το τρώτε γιατί εγώ το απεχθάνομαι" 

Σκάμε αμέσως και οι δύο στα γέλια, ο Στέλιος με αγκαλιάζει και με φιλάει και με ρωτάει αν θέλω να πάμε να φάμε με την οικογένεια του Στέφανου. 

"Μαζί σου πάω παντού" του ψιθυρίζω και κατεβαίνω απρόθυμα από την αγκαλιά του. 

Ο Στέλιος μένει λίγο να με καρφώνει έντονα μες στα μάτια και ύστερα γνέφει θετικά. 

Τώρα αυτό τι ήταν?

"Θέλω να κάθομαι πρώτη θέση όμως στο δηλώνω" μου λέει αφού κλειδώσει το αυτοκίνητο. 

Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου προς το μέρος του. 

"Αυτό ήταν ναι δηλαδή?" ζητάω την επιβεβαίωση. 

Ο Στέλιος μου κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι. 

"Φήμες λένε ότι έγινα μουνόδουλος" μου λέει και κολλάει το σώμα μου πάνω του. 

Χαμογελάω λοξά. 

Όχι ακόμη.

Έχουμε δρόμο μπροστά μας για αυτό. 

"Τουλάχιστον να με άφηνες να μπω και στο μουνάκι σου να γίνονταν και πραγματικότητα οι φήμες" το αγόρι μου ψιθυρίζει στο αυτί μου και αμέσως μετά δαγκώνει ελαφρά τον λοβό μου. 

Μειδιάζω. 

Δεν υπάρχει περίπτωση. 

Αποκλείεται.

Ούτε καν.