Όλγα 

"Θα σε πάρω τηλέφωνο να κανονίσουμε" η φωνή της Κατερίνας-Εβελίνας βγαίνει με τόσο νάζι από μέσα της που με κάνει να αναρωτιέμαι τι της βρήκε. Αφού υποτίθεται ότι αυτουνού του αρέσουν οι δυναμικές γυναίκες που δεν νιαουρίζουν, μαζί της τι κάνει ακριβώς?

"Μην με πάρεις εσύ θα σε πάρω εγώ αν είναι" της απαντάει ο Στέλιος και αν βλέπω καλά μες στο σκοτάδι απομακρύνει τα χέρια της πάνω από το σώμα του. 

Δεν μπορώ να τους βλέπω, όχι. Ανακάθομαι στην θέση του συνοδηγού και κοιτάζω από την άλλη πλευρά. Στο οπτικό μου πεδίο αχνοφαίνονται δέκα παλιές πολυκατοικίες στην σειρά. Μια λάμπα μισοχαλασμένη αναβοσβήνει και φωτίζει ελαφρώς το ομιχλώδες τοπίο. Μα πού στο καλό έχουμε έρθει? 

"Αυτό θα γίνει πριν την γιορτή σου μωρό μου ή μετά?" η γάτα συνεχίζει το νιαούρισμα. "Γιατί όπως είπαμε και νωρίτερα θα ήθελα πολύ να περνούσαμε αυτήν την μέρα οι δυο μας.. ξέρεις.. και ίσως.. ίσως και να.. καταλαβαίνεις" 

Χαμογελάω πικραμένα

Αλίμονο! Και ποιος δεν θα καταλάβαινε στην τελική, ποιος! Να την πηδήξει θέλει και αυτήν -αν δεν το έχει κάνει ήδη φυσικά- και μετά να προχωρήσει στο επόμενο κρεβάτι στην λίστα του, χωρίς όμως να αποκλείει μια επανάληψη μαζί της! Χωρίς! Αλλά τέτοιος δεν ήταν πάντα? Θέλει μια και ταυτόχρονα θέλει και όλες τις άλλες! 

Ο βλάκας! 

Ο ηλίθιος ο μπετόβλακας! 

"Σου είπα και πριν πως έχω κανονίσει με τους φίλους μου.. και σταμάτα να με αγκαλιάζεις γαμώ.. ούτε το μωρό σου είμαι.. είναι μέσα η ξαδέρφη μου.. κόψε"

Άλλο πάλι και αυτό! Μοστράρει την υποτιθέμενη συγγένεια μας για να ρίξει στάχτη στα μάτια της επίδοξης θαυμάστριας? Και στην τελική εγώ σταμάτησα να τον κυνηγάω, αν δεν ήθελε να χαλάσει το ραντεβού του ας μην ερχόταν να μας χαιρετήσει στο τραπέζι μας με τον Αλέξανδρο. 

Κοιτάζω το τελευταίο του μήνυμα στο κινητό μου. 

<<Στείλε μου όταν φτάσεις στο σπίτι σου να μην ανησυχώ>>  ο γλυκούλης!

"Θες να ανάψω την θέρμανση?" ο Στέλιος ανοίγει την πόρτα του οδηγού και βολεύει τον εαυτό του στο δερμάτινο κάθισμα. "Κάνει πουτσόκρυο έξω, δεν θέλω να μου κρυώσεις μικρή μου" 

Μικρή του?

Ειλικρινά τώρα?

Ανοίγω το στόμα μου να του πω ότι είναι μαλάκας, αλλά λίγο πριν βγει η φωνή από μέσα μου ένα χέρι χτυπάει το τζάμι μου. Στρέφω το πρόσωπο μου στο πλάι και παρατηρώ την μελαχρινή κοπέλα να μου κάνει νόημα να κατεβάζω το πλαστικό εμπόδιο που βρίσκεται ανάμεσα μας. 

Μα τι ευτυχισμένες στιγμές ζω Σάββατο βράδυ!

Τι ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές!

"Χάρηκα πολύ Όλγα μου που σε γνώρισα" η κοπέλα μου χαμογελάει αληθινά. "Ανυπομονώ να κανονίσουμε για εκείνον τον καφέ που λέγαμε πριν στο σπίτι σου. Να πάρω εγώ το μωρό μου να πάρεις και εσύ το αγόρι σου και να-"

"ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ" την διακόπτει το αγόρι από δίπλα μου και ανεβάζει το τζάμι πατώντας ένα κουμπί στα αριστερά του. Η μελαχρινή με χαιρετάει ευτυχισμένα, εγώ της χαμογελάω συγκαταβατικά, ο Στέλιος πατάει γκάζι νευρικά. Και συγγνώμη δηλαδή τι τον ενόχλησε ακριβώς? Δεν είναι η πρώτη φορά που τον πετυχαίνω σε τρυφερό -ή μη- τετ α τετ με γκόμενα. 

Δυστυχώς

"Όμορφη κοπέλα" του μιλάω μες στην ειρωνεία με το που βγει στον κεντρικό. Με εκνευρίζει η σιωπή που έχει απλωθεί ανάμεσα μας, με εκνευρίζει πολύ. Νιώθω σαν να λειτουργεί υπέρ του, σαν να σκέφτεται τι θα πει ή τι θα κάνει. Δεν θέλω να προετοιμαστεί για τίποτα, δεν θέλω να του δώσω πάτημα για τίποτα. Θέλω απλά να με πάει σπίτι, να ανέβω πάνω και να πω αμέσως στον μπαμπά μου τι έγινε για να πάει να τον πλακώσει. Βέβαια θα παραλείψω το γεγονός ότι ήμουν με τον Αλέξανδρο στο εστιατόριο. Με τον Δημήτρη του είπα ότι θα πάω για φαγητό για να με αφήσει να βγω. 

Πάλι ψέματα δηλαδή. 

Μακάρι να γινόταν αλλιώς, μακάρι.

"Σε αντίθεση με τον δικό σου που ήταν σαν παραβρασμένη μπάμια" μου απαντάει ο Στέλιος και συνεχίζει την οδήγηση πιέζοντας τα δάχτυλα του στο τιμόνι έως ότου αυτά γίνουν άσπρα. 

"Παραβρασμένη μπάμια?" αναρωτιέμαι φωναχτά και γουρλώνω τα μάτια μου από έκπληξη. Διότι αν μπορείς να δώσεις κάποιον χαρακτηρισμό στον καθηγητή μου η μπάμια δεν είναι σίγουρα ένας από αυτούς. Μα καλά ο Αλέξανδρος είναι ένας κούκλος, σκέτο μαναράκι, τυφλός είναι ο Στέλιος ή μήπως.. εγωιστής?

"Θα τον έλεγα σκέτη μπάμια, αλλά ο τύπος σε περνάει και μια δεκαετία οπότε είναι παραβρασμένη" η κακία είναι έκδηλη στην φωνή του Στέλιου. "Μα καλά πόσο είναι? 27? 28? 29? Πατημένα 30? Πάω στοίχημα ότι θα του σηκώνεται μόνο με βιάγκρα! Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι βγαίνει με μια ανήλικη που-"

"Που έδωσε την συγκατάθεσή της για αυτό το ραντεβού και μάλιστα περνούσε και υπέροχα μέχρι που ένας μαλάκας πρώην της ήρθε και τους χάλασε το βράδυ" τον διακόπτω με μια ανάσα και ξεκινάω να κάνω αέρα στο πρόσωπο μου. Δεν είναι ότι έχει βάλει την θέρμανση στο τριάντα, φούντωσα κιόλας. "Και συγγνώμη εσύ τι πρόβλημα έχεις? Εγώ βγαίνω μαζί του! Ας είναι και 30 και 40 και 50! Δεν νομίζω να σου πέφτει λόγος!" 

"ΔΕΝ ΜΟΥ ΠΕΦΤΕΙ?" ο Στέλιος φωνάζει και πατάει τέρμα το γκάζι. 

Ω Θεέ μου, θα σκοτωθούμε.

Αυτό ήταν, θα τρακάρουμε.

"ΑΠΟ ΠΟΙΟΝ ΠΗΡΕΣ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΔΕΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ? ΠΟΙΟΝ ΡΩΤΗΣΕΣ? ΠΟΙΟΣ ΣΟΥ ΕΠΕΤΡΕΨΕ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΆΛΛΟΝ?" 

Παίρνω μια βαθιά ανάσα και την κρατάω. 

Τα μάτια μου καρφώνονται στον μαύρο δρόμο.

Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή. 

ΟΡΙΣΤΕ?

ΝΑ ΠΑΡΩ ΑΔΕΙΑ?

ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΚΑΠΟΙΟΝ?

"ΝΑ ΡΩΤΗΣΩ ΠΟΙΟΝ? ΕΣΈΝΑ?" δεν κρατιέμαι και του φωνάζω και εγώ. Από που και ως που και με ποιο δικαίωμα μου κάνει σκηνή ζηλοτυπίας, γιατί περί αυτού πρόκειται. Είπαμε είμαι ξανθιά, όχι όμως χαζή. 

"ΝΑΙ ΌΛΓΑ ΝΑ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΕΜΕΝΑ ΓΑΜΩ" 

Α δεν πάει καλά. 

Είναι ηλίθιος. 

"ΠΟΥ ΤΟΛΜΗΣΕΣ ΝΑ ΞΕΚΙΝΗΣΕΙΣ ΝΑ ΒΓΑΙΝΕΙΣ ΜΕ ΑΛΛΟΝ? ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΤΟΥ Ε? ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ? ΕΜΕΝΑ? ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΟΤΙ ΘΑ ΒΓΕΙΣ ΠΕΝΤΕ ΈΞΙ ΦΟΡΕΣ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΚΑΙ ΘΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ?"

Στρέφω απότομα το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάω. Το δέρμα του γυαλίζει κάτω από το ημίφως του αυτοκινήτου, η φλέβα χτυπάει στην άκρη του μετώπου του, το σαγόνι του είναι σφιχτό, τόσο πολύ που λίγο ακόμη και νομίζεις ότι θα σπάσει. 

Ε είναι μαλάκας.

Είναι και πολύ μεγάλος μαλάκας. 

"ΑΠΟ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΉ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΣ ΕΣΥ ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΙΣ ΌΤΙ ΘΑ ΚΑΝΩ? ΘΑ ΚΑΤΣΩ ΝΑ ΚΛΑΨΩ ΠΟΥ ΈΝΑΣ ΩΡΑΙΟΣ ΓΚΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΙ ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ?" τον ρωτάω μες στα νεύρα. Έχει πολύ μεγάλο θράσος πάντως που μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο, έχει πάρα πολύ μεγάλο θράσος.

"ΕΙΠΑ ΕΓΩ ΌΤΙ ΔΕΝ ΣΕ ΘΕΛΩ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ? ΤΙ ΜΑΛΑΚΙΕΣ ΛΕΣ?" ο Στέλιος ωρύεται και χτυπάει επανειλημμένα το χέρι του στο τιμόνι. Τα μάτια όμως δεν αφήνουν στιγμή τον δρόμο. Πάλι καλά, θα φτάσουμε σπίτι σήμερα.

"ΜΕ ΘΕΣ ΑΛΛΑ ΘΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ" του υπενθυμίζω τα λόγια του και ξεροκαταπίνω. "ΠΟΥ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΆ ΔΕΝ ΜΕ ΘΕΣ ΓΙΑΤΙ ΑΝ ΜΕ ΗΘΕΛΕΣ ΌΠΩΣ ΣΕ ΘΕΛΩ ΕΓΩ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΒΓΕΙΣ ΜΕ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕΣ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙΣ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ, ΔΕΝ ΘΑ-"

"Α ΜΠΑ?" ο Στέλιος με διακόπτει και στρίβει στον δρόμο που καταλήγει στο σπίτι μου. "ΤΙ ΜΟΥ ΛΕΣ ΔΗΛΑΔΗ ΌΤΙ ΕΣΥ ΕΙΣΑΙ ΤΟΣΟ ΜΑ ΤΟΣΟ ΠΟΛΥ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΗ ΜΑΖΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΑΛΛΟΝ? ΓΙΑΤΙ ΠΡΙΝ ΣΤΟ ΕΣΤΙΑΤΟΡΙΟ ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΤΟΝ ΚΟΙΤΟΥΣΕΣ ΜΕΣ ΣΤΑ ΜΑΤΙΑ ΤΟΝ ΜΑΛΑΚΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕΣ ΚΙΟΛΑΣ" προσθέτει και πατάει απότομα φρένο έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας μου. 

Το σώμα μου σφίγγεται από την ζώνη κόντρα στην αδράνεια, η πλάτη μου γίνεται ένα με το κάθισμα. Η καρδιά μου ξεκινάει να χτυπάει σαν τρελή, τα νεύρα μου βγαίνουν έξω από το κεφάλι μου. 

Τολμάει? 

Τολμάει και μιλάει αυτός?

"ΜΟΥ ΖΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ?" τον ρωτάω και απεγκλωβίζομαι από τη σφιχτή υφασμάτινη λωρίδα. Νομίζω δεν μπορώ να πάρω ανάσα, νομίζω το στομάχι μου πονάει. 

"ΣΟΥ ΖΗΤΑΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΑΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΜΠΑΓΛΑΜΑ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ" ο Στέλιος παραλογίζεται και χτυπάει την παλάμη του στο τιμόνι, ξανά και ξανά. 

Τον κοιτάω σαν να τον βλέπω πρώτη φορά, σαν να μην είναι ο άνδρας που αγάπησα, σαν να μην είναι το αγόρι με το οποίο μεγάλωσα, σαν να μην είναι το μωρό μου, σαν να μην είναι ο Στέλιος μου. Τι στο καλό έχω κάνει τόσο λάθος μαζί του? Τι? Γιατί μου συμπεριφέρεται έτσι? Γιατί δεν με αφήνει στην ησυχία μου? Γιατί ζηλέυει? Γιατί κάνει έτσι?

"Δεν έχεις κανένα δικαίωμα πάνω μου" η φωνή μου πλέον πιο σιγανή, τρέμει, τρέμει και εκλιπαρεί, εκλιπαρεί να με αφήσει ήσυχη, στην ηρεμία μου, να καταφέρω να τον ξεπεράσω. "Εγώ ήμουνα κάτι παραπάνω από ξεκάθαρη μαζί σου για το τι θέλω για το τι νιώθω την ώρα που εσύ απλά-"

"ΔΕΝ ΉΜΟΥΝΑ ΕΓΩ ΞΕΚΑΘΑΡΟΣ ΜΑΖΙ ΣΟΥ?" ο Στέλιος με διακόπτει ξανά και γυρνάει απότομα το κεφάλι του προς το μέρος μου. "ΔΕΝ ΣΟΥ ΕΙΠΑ ΤΙ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΟΥ ΔΩΣΩ? ΤΙ ΕΙΜΑΙ ΔΙΑΤΕΘΕΙΜΕΝΟΣ ΝΑ-"

"ΔΕΝ.ΘΕΛΩ.ΝΑ.ΕΙΜΑΙ.ΜΙΑ.ΑΠΟ.ΤΙΣ.ΠΟΛΛΕΣ.ΠΟΥΤΑΝΕΣ.ΣΟΥ" 

Το αίμα μου ανεβαίνει σε κλάσματα του δευτερολέπτου στο κεφάλι μου. 

Η πίεση μου φτάνει στα ύψη.

Η καρδιά μου χτυπάει σαν τρελή. 

"Λάθος διατύπωση" προσθέτω και ασθμαίνω γρήγορα. "Δεν είμαι πουτάνα για να είμαι μια από τις πολλές σου, είμαι μια ερωτευμένη κοπέλα που ναι, δεν συμβιβάζομαι με αυτό που μπορείς να μου δώσεις, δεν θέλω να είμαι ακόμη ένα κρεβάτι στην λίστα σου. Θέλω να είμαι η μοναδική για εσένα, θέλω να είσαι ο μοναδικός για εμένα, θελω να είμαστε σε σχέση" 

Το σώμα μου τρέμει, τρέμει ολόκληρο. 

Τα μάτια μου δακρύζουν, δακρύζουν πολύ. 

Και η ψυχή μου? Η ψυχή μου ματώνει, ψυχορραγεί. 

"Άμα είσαι ερωτευμένη μαζί μου, τότε μαζί του τι κάνεις?" με ρωτάει με ηρεμία αυτήν την φορά. Παρατηρώ τα μαύρα μάτια του, φαίνονται θολά στο σκοτάδι. Το βλέμμα του προβληματισμένο, τα χείλη του μισάνοιχτα, το πρόσωπο του σκληρό. Το στήθος του δεν ανεβοκατεβαίνει, γεγονός που μου υποδεικνύει ότι δεν αναπνέει? Του κόπηκε η ανάσα? Γιατί? 

Γιατί μου το κάνει αυτό?

Γιατί γαμώτο γιατί?

"Προσπαθώ να σε ξεπεράσω" του απαντώ με φυσικότητα. 

Μα προφανές δεν είναι άλλωστε?

Θέλω να προχωρήσω, θέλω να είμαι καλά. 

"Γιατί να με ξεπεράσεις?" 

Αλήθεια τώρα?

Με κοροιδεύει, δεν μπορεί. 

"Γιατί δεν με θες" 

Ο Στέλιος καρφώνει τα μάτια του στα δικά μου. 

Μαύρο στο γαλάζιο.

Επιμονή στην αγανάκτηση. 

"Σε θέλω απλά-"

"Απλά αν πεις ότι θες και άλλες θα σε σκοτώσω" του λέω το προφανές, θα τον σκοτώσω όπως σκοτώνουν οι συγκεκριμένες λέξεις του εμένα. 

"Θες σχέση δηλαδή?" 

Κάτι στον τόνο της φωνής του, κάτι στην χροιά της φωνής που αγαπώ..

Πικρία είναι?

Ελπίδα είναι?

Απορία είναι?

Ελικρινά αυτός ο άνδρας με μπερδεύει, με μπερδεύει πολύ και με ταλαιπωρεί ακόμη περισσότερο. 

"Θέλω να είμαι καλά" του απαντώ με αποφασιστικότητα και ισιώνω το κορμί μου. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και σκουπίζω με το χέρι μου τα υγρά μου μάγουλα. "Και μαζί σου έτσι όπως μας έχεις ορίσει εσύ δεν είμαι καλά, θέλω παραπάνω και δεν ντρέπομαι να το πω"

Ο Στέλιος σμίγει τα φρύδια του σε απορία και χαμηλώνει το βλέμμα του στα χέρια του που εκείνη την στιγμή τρίβουν αμήχανα το υφασμάτινο παντελόνι του. "Και ο Αλέξανδρος?" 

Αν δεν τον ήξερα τόσο καλά θα έλεγα ότι είναι πληγωμένος. Αλλά όχι, είναι πολύ εγωιστής για να επιτρέψει στον εαυτό του να πληγωθεί. Είναι πάρα πολύ εγωιστής, αλαζόνας και μαλάκας. Κυρίως μαλάκας.

"Ο Αλέξανδρος τι?" τον ρωτώ κοφτά. 

Αυτή θα είναι η τελευταία συζήτηση που θα κάνουμε οι δυο μας. 

"Με ξεπερνάς μαζί του?" η φωνή του φτάνει με δυσκολία στα αυτιά μου. 

Μα γιατί ψιθυρίζει? 

Μα γιατί τρέμει?

"Το προσπαθώ" του λέω και τα μάτια μου βουρκώνουν ξανά. Εντάξει, δεν είναι και η πιο άνετη συζήτηση που είχα ποτέ με τον Στέλιο. Μα να λέω στον άνθρωπο που αγαπώ ότι προσπαθώ να τον ξεπεράσω με κάποιον άλλον? Πρέπει να γίνει όμως, πρέπει να μπει ένα οριστικό τέλος. Επιβάλλεται για την ακρίβεια. 

Ρίχνω το σώμα μου πίσω στο κάθισμα και αναστενάζω βαριά. "Ξέρεις, θα βρεις και εσύ κάποτε την μια και την μοναδική, αυτήν που θα ξυπνάς και το πρώτο πράγμα που θα θες να αντικρίζεις θα είναι τα μάτια της, θα θες να περνάς όλη την μέρα μαζί της, θα την σκέφτεσαι κάθε λεπτό, κάθε δευτερόλεπτο, θα την αγαπάς, θα της κάνεις έρωτα, θα την φιλάς, θα την παίρνεις αγκαλιά, θα κοιμάσαι μαζί της, θα.." κλείνω τα μάτια μου και ρουφάω την μύτη μου. Αυτό είναι δύσκολο, αυτό μου είναι δύσκολο. "Θα την βρεις" 

Και εγώ θα τον βρω.

Και εμένα μου αξίζει να τον βρω.

Σε κάθε άνθρωπο αξίζει βασικά.

Να έχει τον άνθρωπο του δίπλα του.

Να έχει τα πάντα του για πάντα του.

"Νομίζω την βρήκα" η φωνή του ψιθυριστή βγαίνει με δυσκολία από το στόμα του. 

Μα πως μπορεί ένας ψίθυρος να πονάει τόσο? 

Πώς μπορεί ένας ψίθυρος να με πονάει τόσο?

"Συγχαρητήρια"

Ανοίγω την πόρτα του συνοδηγού και βγαίνω έξω. 

Δεν θα κάτσω να ακούσω για την εκλεκτή της καρδιάς του, αυτό πάει πολύ. 

"Περίμενε ρε Όλγα" 

Περπατάω με γρήγορο ρυθμό προς την είσοδο της πολυκατοικίας μου και ταυτόχρονα ψάχνω τα κλειδιά μου μες στην τσάντα μου. 

"Περίμενε γαμώ μην με κάνεις να τρέχω από πίσω σου" 

Να πας να τρέξεις πίσω από την δικιά σου. 

Βλάκα βλάκα βλάκα

Που λιώνω σαν το κεράκι για εσένα.

Που σε αγαπάω πιο πολύ και από εμένα.

"Έλα να κάνουμε μια σχέση γαμώ" 

Μου πέφτουν τα κλειδιά από τα χέρια. 

Μου πέφτει η τσάντα από τον ώμο. 

Μου πέφτει μια κεραμίδα στο κεφάλι. 

Τι είπε?

"Οι δυο μας, εμείς οι δυο, εσύ και εγώ, εγώ και εσύ, κανένας άλλος, καμία άλλη" 

Γυρνάω απότομα το σώμα μου προς το μέρος του. 

Στροφή 180 μοίρες.. και δεν εννοώ αυτήν που μόλις έκανα.

"Τι λες?" απορώ και τον κοιτάω βαθιά μες στα μαύρα του μάτια. 

Ο Στέλιος χαμηλώνει αμέσως το βλέμμα του, χώνει τα χέρια του βαθιά μες στις τσέπες και κλωτσάει νευρικά μερικά χαλικάκια. 

"Κοίτα δεν θα είναι εύκολο, θέλω είμαι ξεκάθαρος από την αρχή. Δεν έχω κάνει ποτέ ξανά στην ζωή μου σχέση, δεν ξέρω πως πρέπει να συμπεριφερθώ, πως πρέπει να σου φερθώ, αλλά θέλω να το προσπαθήσω γαμώ. Θέλω να είμαι μαζί σου και να είμαστε καλά, και οι δύο, όχι μόνο εγώ. Και εντάξει εγώ δεν θα είχα θέμα με την προηγούμενη κατάσταση μας, εσύ όμως.." ο Στέλιος ανασηκώνει απαλά τους ώμους του και εξακολουθεί να  μην με κοιτάει. 

Θέλω να βουρκώσω. 

Τώρα μου τα λέει όλα αυτά?

Τώρα που εγώ αποφάσισα να προχωρήσω?

".. εσύ όμως θες το κάτι παραπάνω και εγώ ως άνδρας ώριμος και μεγαλύτερος οφείλω να στο δώσω.. θέλω να στο δώσω.. θέλω να είμαι μαζί σου.. σε.. εμ.. σε σχέση.. εσύ.. εσύ εξακολουθείς να το θέλεις? Εξακολουθείς να με θέλεις.. ή.. ή περνάς τόσο καλά με τον μαλάκα σου που-"

Δεν τον αφήνω να συνεχίσει να μιλάει. Κάνω δυο βήματα πιο κοντά του, καταργώ την ελάχιστη απόσταση μεταξύ μας, περνώ τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και κολλάω τα χείλη μου στα δικά του. 

Θέλω να κλάψω.

Θέλω να κλάψω από ευτυχία. 

Ο Στέλιος, ο άνδρας που αγαπώ όσο τίποτε άλλο, το αγόρι εκείνο για το οποίο λιώνω από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, η αγάπη μου, ο έρωτας μου, το αγόρι μου, θέλει να είναι μαζί μου, αποκλειστικά μαζί μου, και εγώ, εγώ θα του το παίξω δύσκολη? 

Φυσικά και όχι!

Χάσαμε πολύ πολύτιμο χρόνο τόσο καιρό χώρια, όχι άλλο, ως εδώ. Από εδώ και πέρα θα είμαστε μαζί, από εδώ και πέρα θα είμαστε σε σχέση, από εδώ και πέρα θα είμαστε οι δυο μας, και θα είμαστε καλά, είμαι σίγουρη για αυτό. 

"Μωρό μου.." ο Στέλιος χουφτώνει τα οπίσθια μου και με σηκώνει στην αγκαλιά του. Τα πόδια μου κλείνουν γύρω από την μέση του, τα χέρια μου τραβούν ελαφρά τα πλούσια μαλλιά του, το στόμα μου απορροφά όλους τους αναστεναγμούς του. "Αυτό είναι ναι..?" με ρωτάει για επιβεβαίωση και με κολλάει πάνω στον πέτρινο τοίχο δίπλα από την είσοδο της πολυκατοικίας. 

Αναστενάζω ηδονικά.

Αναστενάζω ηδονικά πάνω στα σαρκώδη χείλη του. 

"Αυτό είναι και γαμώ τα ναι" του απαντώ και χώνω την γλώσσα μου μέσα στο στόμα του. Αυτή συναντάει την δική του και ξεκινούν να χορεύουν έναν παθιασμένο, ερωτικό χορό. Τάνγκο, ναι, σίγουρα τάνγκο. 

"Είσαι δική μου" μου ψιθυρίζει ο Στέλιος, ο Στέλιος μου, ανάμεσα στο φιλί μας. 

Μα φυσικά!

Μα φυσικά είμαι δική του.

Μα φυσικά είναι δικός μου. 

Ζω το όνειρο.

Ζω το απόλυτο. 

"Πες το είσαι δικιά μου" το αγόρι μου πιέζει το σκληρό σώμα του πάνω στο δικό μου. Το πέτρινο στήθος του δεν με αφήνει να πάρω ανάσα και το πέτρινο.. εμ.. το πέτρινο παστελάκι του.. με πιέζει.. με πιέζει τόσο πολύ στην κοιλιά μου που.. εμ.. πονάει.. με πιέζει και με πονάει πολύ.

"Ναι είμαι δι-"

Ξαφνικά παγώνω. 

Το ίδιο και ο Στέλιος. 

Ο ήχος κλήσης του κινητού μου μας παγώνει και τους δύο. 

"Ο μπαμπάς μου" του λέω και τον απομακρύνω απότομα από πάνω μου. 

"Γαμώ το κέρατο μου γαμώ" ο Στέλιος βρίζει και ταυτόχρονα με αναγκάζει να σταθώ στα πόδια μου. "Θα του το πεις?" με ρωτάει διστακτικά και μου δίνει στην τσάντα μου από το πάτωμα. 

Καρφώνω αμέσως το τρομοκρατημένο βλέμμα μου στο δικό του. "Δεν θα είσαι με τα καλά σου, το χέρι σου ακόμη δεν βγήκε από τον νάρθηκα, σε θέλω πολύ και σε θέλω αρτιμελή, ο πατέρας μου δεν θα μάθει τίποτα" τον καθησυχάζω γιατί πρόλαβα και τον είδα, είδα τον φόβο στα μαύρα μάτια του. 

"Ναι" απαντώ στην κλήση όσο πιο γρήγορα μπορώ. Τα πράγματα είναι τεταμένα στο σπίτι, πρέπει να σηκώνω το κινητό μου αμέσως ειδικά όταν με καλεί ο Γιώργος. 

"Η ώρα είναι 12 και 1, είχες πει ότι ακριβώς θα ήσουν σπίτι" η αυστηρή φωνή του μπαμπά μου με εκνευρίζει, αλλά τι να κάνω, είμαι ανήλικη, ζω στο σπίτι του.

"Από κάτω είμαι" του απαντώ και δίνω ένα πεταχτό φιλί στον Στέλιο, στον Στέλιο μου. Ω Θεέ μου! Ακόμη δεν μπορώ να το πιστέψω! Ακόμη! Αμέσως το αγόρι μου χαμογελάει διάπλατα, τυλίγει τα χέρια του γύρω από τον κορμό μου και με κλείνει στην πιο ζεστή αγκαλιά όλου του κόσμου. 

Ναι εδώ ανήκω.

Ακριβώς εδώ.

"Ε ανέβα τότε πάνω" μου απαντάει ο μπαμπάς και πριν προλάβω να του πω εντάξει μου το κλείνει. Μου είναι ακόμη θυμωμένος, μου είναι ακόμη ελεγκτικός, αλλά που θα πάει, δεν θα κλείσω τα 18? Θα τον στρώσω εγώ.

"Πρέπει να φύγω" παραπονιέμαι στον Στέλιο μου και βάζω το κινητό στην τσέπη του λεπτού υφασμάτινου παλτό μου. "Δεν θέλω, δεν θέλω καθόλου αλλά πρέπει" 

Αμέσως το μωρό μου με πιέζει ακόμη περισσότερο στην αγκαλιά του, λίγο ακόμη και θα μου κοπεί η ανάσα. Τα χέρια του αγκαλιάζουν την πλάτη μου, το στόμα του αφήνει μικρά φιλιά στο μέτωπο μου. 

"Αύριο το πρωί δεν έχω μάθημα στην σχολή και θα είμαι μόνος στο σπίτι" μου ψιθυρίζει ερωτικά στο αυτί μου και εγώ αντανακλαστικά κλείνω τα μάτια μου. Φυσικά και θα κάνω κοπάνα, αν αυτό είναι που μου ζητάει, σιγά, τι είναι 3 - 4 απουσίες, τίποτα! "Θέλεις να σου στείλω μήνυμα όταν ξυπνήσω να έρθεις να μιλήσουμε?" 

Να μιλήσουμε?

Κανονικά αυτήν η λέξη θα με τρόμαζε, όχι όμως σήμερα, όχι όμως τώρα. 

"Θέλω" του απαντώ και σηκώνω το πρόσωπο μου προς τα πάνω για να συναντήσει το δικό του. Με το που τα γαλάζια μάτια μου συναντήσουν τα μαύρα δικά του.. 

Πυροτεχνήματα

Πυροτεχνήματα στην καρδιά

Πυροτεχνήματα στο μυαλό

"Θα μιλήσουμε για την σχέση μας?" τον ρωτάω διστακτικά, τον κοιτώ ερωτικά.

"Θα μιλήσουμε για την σχέση μας" ο Στέλιος συμφωνεί και εγώ πετώ στον έβδομο ουρανό, στο σύννεφο 9. 

Άραγε πώς είναι η ευτυχία?

Πώς την ορίζει ο καθένας?

Υπήρξαν στιγμές που πίστεψα ότι η ευτυχία είναι ένα 20 στο διαγώνισμα, ένα 10 στο μάθημα της εξεταστικής, ένας αριθμός -2 στην ζυγαριά το πρωί, ένα μήνυμα θέλεις να βγούμε? Και κάπου στην πορεία συνειδητοποίησα ότι μπερδεύω την ευτυχία με την χαρά. Και παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου κατάλαβα ότι δεν είμαι η μόνη, πολλοί μπερδεύουν αυτές τις δύο λέξεις, αυτά τα δύο συναισθήματα. Δεν μπορούν όλοι να νιώσουν την ευτυχία. Δεν μπορούν όλοι να νιώσουν την χαρά. Και για τον καθένα μας η ίδια λέξη ερμηνεύεται διαφορετικά. 

Πλέον ευτυχία για εμένα είναι δυο καφέ χαμογελαστά μάτια που μέχρι χτες δεν γνώριζα καν την ύπαρξη τους, αλλά κατάφερα να πάρω την θλίψη από μέσα τους. Δυο άλλα καφέ σκανταλιάρικα μάτια που μου λένε σε αγαπώ άηχα, μα αληθινά. Έξι καφέ μάτια που μέχρι τα 18 μου τα έβλεπα καθημερινά αλλά τώρα θα κάνω καιρό να τα συναντήσω ξανά. Δυο άλλα καφέ μάτια που πάνε πακέτο με μια υγρή μυτούλα και μια κουνιστή ουρίτσα. Δεν θα σας πω για το χρώμα ματιών που έχουν οι φίλοι μου, είναι κάτι που θέλω να κρατήσω για εμένα, πάντως ένα να ξέρετε, δεν έχω δει τα μάτια όλων. Και τέλος ευτυχία είναι τα δικά μου καφέ μάτια, όπως τα βλέπω στον καθρέπτη κάθε πρωί που ξυπνάω, κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ. 

Και ξέρετε τι βλέπω μέσα τους? 

Ζωή 

το κεφάλαιο αυτό είναι αφιερωμένο στην οικογένεια μου

όπως αυτή ορίζεται από την καρδιά μου

σας υπεραγαπώ

~AngryCupcake