Όλγα

"Εγώ πάντως λέω να έρθεις μαζί μου στο Λονδίνο" ο Δημήτρης κάθεται στην κόκκινη δερμάτινη πολυθρόνα και τοποθετεί τα πόδια του πάνω στο τραπεζάκι τσέστερφιλντ. "Άλλαξα και το δικό μου εισιτήριο για να ταξιδέψουμε μαζί.. μωρό μου σκέψου το" 

Κοιτάω φευγαλέα τον κολλητό μου και δένω με όσο περισσότερη δύναμη μπορώ το λευκό μπουρνούζι γύρω μου. Αν ήρθε να μου πει αυτές τις μαλακίες να σηκωθεί να φύγει τώρα.

"Αν φύγεις, ο Στέλιος μου είπε ότι θα χωρίσετε" η Ζωή είναι όρθια δίπλα στην τραπεζαρία και παίζει με ένα τεράστιο πορσελάνινο αυγό στα χέρια της. Αν τολμήσει και πέσει κάτω και σπάσει θα το πληρώσει εκείνη. Η δική μου κάρτα έχει μόνο 7 χιλιάδες 853 ευρώ. Το βγάζω δεν το βγάζω το καλοκαίρι. 

"Δεν πρόκειται να φύγω άρα δεν υπάρχει και λόγος ανησυχίας" της λέω και παίρνω το μακ μπουκ στα πόδια μου. Που λόγος ανησυχίας υπάρχει και μάλιστα είναι και μεγάλος αλλά ας μην το αναφέρω και αυτό τώρα. Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, όχι. 

"Και τι θα κάνεις ρε Ολγάκι?" ο Δημήτρης αρπάζει μια εφημερίδα από το τραπέζι και ξεκινάει να την ξεφυλλίζει. "Θα μείνεις Αθήνα χωρίς λεφτά χωρίς πτυχίο και χωρίς σπίτι για να είσαι μαζί με τον Στέλιο ο οποίος δεν θέλει καν να προσπαθήσει μια σχέση από απόσταση? Πας καλά γαμώ?" 

Δεν σχολιάζω το γεγονός ότι ο Στέλιος δεν θέλει σχέση από απόσταση. Είμαι σίγουρη ότι αυτό το είπε πάνω στον καυγά μας χτες στο σπίτι του. Και λογικά αφότου έφυγα, συνέχισε να είναι θυμωμένος για να είπε το ίδιο στην αδερφή του. Διότι πάω στοίχημα ότι αν πήγαινα Λονδίνο-

Κουνάω το κεφάλι μου αρνητικά.  

Τι στο διάολο σκέφτομαι και βασανίζομαι? 

Δεν πρόκειται καν να φύγω από Αθήνα! 

"Ξεκίνησα ήδη να ψάχνω για δουλειά" τους ανακοινώνω και κάνω σκρολ ντάουν στις διαδικτυακές αγγελίες. Και το μόνο που εύχομαι πραγματικά είναι να βρω μια καλή θέση εργασίας που να πληρώνει ικανοποιητικά και κυρίως κάθε μήνα χωρίς καθυστερήσεις. Α! Και να πληρώνει και τις υπερωρίες στην ώρα τους και όχι δύο χρόνια μετά! Μόνο αυτό ζητάω! Μόνο!

"Πας καλά κοπέλα μου?" ο Δημήτρης πετάει με δύναμη την εφημερίδα του στο τσέστερφιλντ. "Κύκλωσες αγγελία για να βγάζεις βόλτα πέντε κόπρους κάθε πρωί μεσημέρι βράδυ? Πενήντα κιλά είσαι γαμώ! Και εδώ γράφει ότι είναι όλα τους ροτβάηλερ! 70 κιλά το καθένα! Όλγα σύνελθε! Δεν θα πας να γίνεις σκυλοτροφή! Βάλε μυαλό!"

Τον κοιτάω θιγμένη. Μα φυσικά και δεν δέχτηκα να βγάζω βόλτα τα μικρά, γλυκά ροτβαηλεράκια κάθε μέρα! Το πρωί που πήρα τηλέφωνο για να μάθω τι μισθό δίνουν μου είπαν ότι πληρώνουν με την ώρα. Αν είναι δυνατόν! Πέντε ευρώ την ώρα για να τα βγάζω βόλτα! Και τα πέντε μαζί! Δεν συζητούσαν καν για μηνιαίο εισόδημα. Όταν τους το είπα γέλασαν! 

Έλεος!

Σε τι χώρα ζούμε? 

"Αν είδες καλά έβαλα τελικά Χ σε αυτήν την δουλειά" επιστρέφω τα μάτια μου πάλι στο μακ. "Να μόλις τώρα έπεσα πάνω σε μια υπέροχη αγγελία στην οποία ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης ζητάει νεαρή, εμφανίσιμη κοπέλα για σέρβις. Μισθός ικανοποιητικός και από ότι βλέπω.. γράφει ότι σε δηλώνουν και στο ΙΚΑ.. βέβαια δεν ξέρω καν τι είναι αυτό αλλά καλό μου ακούγεται.. Ζωή πιάνεις το κινητό μου?" 

Πρέπει να πάρω τηλέφωνο να προλάβω την θέση. Πάω στοίχημα θα έχει μεγάλη ζήτηση. Και ειλικρινά δεν θέλω με τίποτα να μου την φάει κάποιος άλλος.. τα έξοδα μου τρέχουν. Αυτή η θέση πρέπει να γίνει δική μου! Όπως και δήποτε!

"Μπορείς εσύ να είσαι όλη την νύχτα όρθια με έναν δίσκο στο χέρι για 500 ευρώ?" η Ζωή με κοιτάει λες και είμαι εξωγήινη. 

"Να σου θυμίσω ότι χορεύω από τα τρία μου?" αρπάζω το κινητό μου από το χέρι της. "Και αποκλείεται να δίνουν μόνο τόσα.. εδώ γράφει ικανοποιητικό μισθό.. πάω στοίχημα για διχίλιαρο και πάνω" προσθέτω και πληκτρολογώ τον αριθμό τους στο ροζ iPhone μου. 

"Τι στοίχημα πας?" ο Δημήτρης έχει πολύ κακή ενέργεια. Μάλλον ήρθε η ώρα να φύγει από το ξενοδοχείο και να πάει σπίτι του. Έχει και βαλίτσες να φτιάξει.. σε 14 μέρες πετάει!

"Παρακαλώ?" Μέσα από το ακουστικό ακούγεται μια βαριά ανδρική φωνή, λογικά αντιστοιχεί σε κύριο μεγάλης ηλικίας. Μου αρέσει, φαίνεται έτσι σοβαρός και.. πολύ επαγγελματίας. 

"Για την αγγελία που βάλατε στο ίντερνετ τηλεφωνώ.. καλημέρα σας" του μιλάω ευγενικά και σηκώνομαι όρθια από τον καναπέ. Με το που βρω δουλειά ψάχνω και για σπίτι στο καπάκι. Τα διαμερίσματα στο Κολωνάκι είναι δυσεύρετα στις μέρες μας. 

"Για ποια αγγελία ακριβώς? Κάνουμε προσλήψεις αυτόν τον καιρό. Μόλις ανοίξαμε και είναι πολλά πόστα ελεύθερα" 

Ξεκινάω να χοροπηδάω πάνω κάτω από την χαρά μου. 

Αυτό είναι.. θα με προσλάβουν.. είμαι σίγουρη. 

Γιώργο φάε την σκόνη μου. 

"Αυτήν που έχει τις περισσότερες απολαβές" του το λέω στα ίσια, θέλω να είμαι ξεκάθαρη απέναντι στον μελλοντικό εργοδότη μου. Άλλωστε οι καλοί λογαριασμοί κάνουν και τους καλούς φίλους.

"Πόσο χρονών είσαι?" 

Παίζει ρόλο?

Και αν ναι πού?

"Σε έναν μήνα κλείνω τα 18" 

10 Ιουλίου.. είναι τα γενέθλια μου..

"Δηλαδή δεν έχεις καθόλου προϋπηρεσία?"

Το σκέφτομαι..

Εντάξει μπορεί να μην πληρωνόμουν αλλά..

"Κάνω από τα τρία μου μπαλέτο και σύγχρονο, είμαι πραγματικά ακούραστη και πολύ.. πολύ γυμνασμένη.. να σκεφτείτε έχω συμμετάσχει σε παγκόσμιους διαγωνισμούς και διακρίθηκα σχεδόν σε όλους.. αποφοιτώ σε λίγο καιρό από τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια Παναγ-"

"Διαστάσεις?" ο κυριούλης με διακόπτει και εκνευρίζομαι στο λεπτό. Μα γιατί δεν με άφησε να πω και για τον διαγωνισμό ζωγραφικής? Το πρώτο βραβείο είχα πάρει στην έκτη δημοτικού!

"Δεν γνωρίζω ακριβώς αλλά είμαι 52 κιλά με 1,68 ύψος.. σας το υπόσχομαι.. προσέχω πολύ τον εαυτό μου και το σώμα μου.. δεν πρόκειται να-"

"Καστανή, ξανθιά, κοκκινομάλλα?" 

Σφίγγω δόντια. 

Δηλαδή αυτό θα γίνεται από εδώ και στο εξής?

Δεν θα με αφήνει να ολοκληρώνω καμία πρόταση?

"Ξανθιά με μπλε μάτια" του απαντώ και κάνω νόημα στον Δημήτρη να βγει να καπνίσει έξω από το δωμάτιο. Γιατί αν αυτή η καθυστέρηση δεν είναι λόγω άγχους.. 

"Προσλαμβάνεσαι" 

Εμ..

Δηλαδή..

Κοιτάω το κινητό μου. 

Αλήθεια λέει?

"Και από μισθό?" 

Είναι παγίδα. 

Είμαι σίγουρη. 

"Είναι 800 καθαρά από εμένα και ότι άλλο θα σου δίνουν οι πελάτες. Αν τους κρατάς ευχαριστημένους τα δωράκια μπορεί να φτάνουν μέχρι και ένα χιλιάρικο την βραδιά. Από εσένα εξαρτάται" 

Σκάω αμέσως ένα διάπλατο χαμόγελο. Κάνω ένα μεγάλο βήμα, πηδάω στο κρεβάτι και ξεκινάω να χοροπηδάω πάνω κάτω στο πουπουλένιο στρώμα. Δεν το ζω αυτό, όχι, δεν το ζω. 

Γιώργο φάει την σκόνη μου. 

"Και αν κάποια στιγμή μείνω έγκυος?" τον ρωτάω αυτό που με καίει. Γιατί αν τελικά είμαι έγκυος και ο Στέλιος θέλει να το κρατήσουμε, τότε θα πρέπει να λείψω για λίγο καιρό από την δουλειά. 

"Θα παίρνεις αντισυλληπτικά εννοείται!" ο εργοδότης μου ακούγεται εξαγριωμένος. "Αλλά και η στραβή να γίνει κοίτα να δεις.. εμείς είμαστε σοβαρή επιχείρηση.. έχουμε πελάτες μερικούς από τους πιο πλούσιους άνδρες σε Ιταλία Γαλλία και Σαουδική Αραβία.. και να το κρατήσεις θα το κρατήσεις μόνη σου άρα πολλή προσοχή" 

Σταματάω απότομα να χοροπηδάω. 

Καρφώνω το κενό μου βλέμμα στην Ζωή. 

Σταματάω επίσης να αναπνέω. 

Τι εννοεί?

"Και πριν έρθεις αύριο από το μαγαζί να τα πούμε και από κοντά κάνε και έναν έλεγχο για σου μου νου.. μας τον ζητάνε για ασφάλεια" 

Σου..

Σου.. μου..

Σου.. μου.. νου?

"Για πόρνη πολυτελείας με θέλετε?" το μυαλό μου στροφάρει γρήγορα, ο εγκέφαλος μου μπαίνει στην θέση του και τα μάτια μου βουρκώνουν. Θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί. 

"Μπορώ να σε βάλω και στα πίσω δωμάτια με την μάζα αλλά κάτι μου λέει ότι είσαι σκέτο μπαρμπουνάκι.. ότι πρέπει για τα μεγάλα ψάρια" 

Ε-εμένα είπε..?

Εμένα είπε μπαρμπούνι?

"ΆΝΤΕ ΝΑ ΧΑΘΕΙΣ ΠΡΟΑΓΩΓΕ" τον βρίζω στα ίσια και δεν με νοιάζει τίποτα.. δεν πρόκειται να πάω να δουλέψω εγώ σε αυτό το κωλόμπαρο! Έλεος! Έχουμε και αρχές! Ήθος! Στην τελική μια τίμια δουλειά ζήτησα! Όχι να βγω στο κλαρί! 

"Τι συμβαίνει?" η Ζωή αφήνει απαλά το αυγό στην θέση του και κάθεται στην άκρη του υπέρδιπλου κρεβατιού. 

"Τι πρέπει να κάνει κάποια όμορφη κοπέλα σε αυτήν την χώρα για να βρει μια αξιοπρεπή δουλειά με έναν αξιοπρεπή μισθό για να ζει αξιοπρεπώς μια ήσυχη αξιοπρεπή ζωή?" ρωτάω την φίλη μου και με μια απότομη κίνηση ξαπλώνω στο στρώμα δίπλα της.

"Να κόψει τις μαλακίες και να τα βρει με τον πατέρα της" ο Δημήτρης επιστρέφει ξανά μέσα στην σουίτα μου. "Και να το πάρει απόφαση και να μεταναστεύσει με τον κολλητό της στο Λονδίνο.. Όλγα μιλάω σοβαρά τώρα.. άσε τα πείσματα και πήγαινε σπίτι σου να πακετάρεις.. και εγώ θα πάρω τηλέφωνο τον σπιτονοικοκύρη να τον ρωτήσω αν έχει και άλλο ελεύθερο δωμάτιο  για εσένα" 

Παίρνω αμέσως μια έκφραση αηδίας. Ο Δημήτρης έκλεισε δωμάτιο -ούτε καν διαμέρισμα- μέσα σε ένα μεγάλο σπίτι στο κέντρο του Λονδίνου, ένα τέταρτο με τα πόδια από την σχολή. Αλλά μην σας ξεγελάει η τοποθεσία.. ο κολλητός μου θα συγκατοικεί με άγνωστους μετανάστες από όλον τον κόσμο και θα μοιράζονται όλοι αυτοί το ίδιο μπάνιο, το ίδιο καθιστικό και την ίδια κουζίνα. Αν είναι δυνατόν! 

Πώς ζει ένας άνθρωπος εκεί μέσα? 

Πώς?

"Και να πάρεις τηλέφωνο και τον Στέλιο" η Ζωή ξαπλώνει δίπλα μου. "Με έχει τρελάνει από χτες το βράδυ.. με ρωτάει συνέχεια αν μιλήσαμε και αν ξέρω που είσαι.. μέχρι και το κινητό μου πήρε.. για αυτό σου έστειλα το πρωί από τον αριθμό του Βύρωνα.. το άφησε σπίτι πριν πάει στο σχολείο να γράψει και βρήκα την ευκαιρία"

Γυρνάω το κεφάλι μου στο πλάι και κοιτάω με βουρκωμένα μάτια την κολλητή μου. 

Τόσο πολύ ανησύχησε το μωρό μου?

Καλό αυτό.

"Καλά έγραψε?" ο Δημήτρης δίνει έναν σάλτο και ξαπλώνει ανάμεσα σε εμένα και την Ζωή. Λες και έχουμε πάει πενταήμερη νιώθω.

"Καθαρό εικοσάρι και σε αυτό.." η Ζωή κοιτάει το ταβάνι. "Τώρα η Χημεία έμεινε μόνο" 

Εμ..

Διακρίνω μια πικρία στην φωνή της?

"Και εσύ γιατί ακούγεσαι στεναχωρημένη?" δεν κρατιέμαι και την ρωτάω. 

Στην τελική δεν έχω μόνο εγώ προβλήματα. 

"Γιατί ο Στέφανος σήμερα δεν έγραψε καλά" η φωνή της Ζωής σπάει στο τέλος. 

"Δηλαδή?" ο Δημήτρης απορεί. 

Και εγώ μαζί του. 

"18 υπολογίζει"

Καρφώνω τα μάτια μου στο ταβάνι. 

Το 18 τώρα είναι κακό?

Τι μαλακίες ακούω!

"Και αν έχει πέσει και κάτω από το 16 στην Έκθεση τα πράγματα είναι ζόρικα.. θα την χάσει την Αθήνα.. τι και αν έγραψε 20 βιολογία? Φοβάμαι μήπως βρεθεί σε καμία Αλεξανδρούπολη.. και όχι τίποτα άλλο.. δεν έχει και καμία ιδιωτική δραματική σχολή εκεί.. Θεέ μου! Τι παρακμή!" 

Ο Δημήτρης σηκώνεται όρθιος από το κρεβάτι και αναγκάζει την Ζωή και εμένα να κάνουμε το ίδιο. "Τέλεια!" αναφωνεί χαρούμενος. "Από του χρόνου λοιπόν θα έχουμε και οι τρεις μας σχέση από απόσταση και θα μιλάμε κάθε βράδυ στο skype για να λέμε πόσο πολύ μας λείπουν τα αγόρια μας και πόσο μουντή θα είναι η καθημερινότητα μας χωρίς αυτούς" 

Καρφώνω έντονα το εξαγριωμένο μου βλέμμα στο παιχνιδιάρικο δικό του. 

ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΩ ΛΟΝΔΙΝΟ

ΕΓΩ ΔΕΝ ΑΦΗΝΩ ΤΟΝ ΣΤΕΛΙΟ 

ΕΓΩ ΔΕΝ-

Ξεροκαταπίνω

Εγώ δεν το μεγαλώνω μόνη μου. 

Δεν μπορεί να το εμπεδώσει?

"Προτείνω να πάμε εμείς" η Ζωή παίρνει την τσάντα της πάνω από το τσεστερφιλντ και την περνάει χιαστί στον ώμο της. "Να την αφήσουμε και μόνη της να σκεφτεί.. να δει τι θα κάνει.. να πάρει κάποια στιγμή και τον Στέλιο να μιλήσουν ήρεμα και ωραία γιατί από ότι έμαθα χτες σήκωσαν όλη την πολυκατοικία στο πόδι και-" 

"Και ναι ναι έχεις δίκιο πάμε" ο Δημήτρης διακόπτει την φίλη μας, αγκαλιάζει τους ώμους της και ανοίγει την πόρτα της σουίτας για να φύγουν.

Με το που το καφέ ακριβό ξύλο μετακινείται, έρχομαι αντιμέτωπη με δυο κουρασμένα μαύρα μάτια. Κοιτάζω από πάνω μέχρι κάτω τον Στέλιο μου και το πρώτο βάημπ που δέχομαι είναι ένα συνονθύλευμα από εξουθένωση, αυπνία και έρωτα. 

Μα πώς στο καλό με βρήκε? 

"Πριν πεις το οτιδήποτε να ξέρεις ότι δεν πρόκειται να πάω πουθενά αν δεν κάτσουμε να κάνουμε μια ώριμη συζήτηση οι δυο μας" το αγόρι μου κάνει ένα μεγάλο βήμα, μας προσπερνάει και τους τρεις και μπαίνει μέσα στο δωμάτιο μου. 

Δεν γνώριζα ότι ο Στέλιος και η ωριμότητα πάνε μαζί στην ίδια πρόταση. 

Αυτό θα είναι ενδιαφέρον.

"Μόνο μην μου πεις ότι με παρακολούθησες με το αυτοκίνητο" η Ζωή εξαγριωμένη πετάει το χέρι του Δημήτρη από πάνω της και ξεκινάει να περπατάει απειλητικά προς το μέρος του αδερφού της. "Γιατί αν έχει γίνει κάτι τέτοιο.. Στέλιο μα τω Θεώ θα σε κάνω σκυλοτροφή και θα σε δώσω να σε φαν οι κόπροι που θα βγάζει η Όλγα βόλτα" 

Θα την σκοτώσω.

Θα ξεχάσω ότι είναι φίλη μου και θα την σκοτώσω. 

ΕΙΠΑ ΌΤΙ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΑ ΑΥΤΗΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΕΧΤΗΚΑ

ΤΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ

"Η Όλγα δεν πρόκειται να βγάλει κανέναν σκύλο βόλτα" ο Στέλιος πετάει το τζιν μπουφάν του στον καναπέ και ανεβάζει τα μανίκια από το λεπτό λευκό μακό του. "Και για να μην νομίζεις ότι όλη μέρα ασχολούμαι μαζί σου.. μάθε μαλακισμένο ότι ο Βύρωνας είναι αυτός που έχει χακάρει το κινητό σου και μπορεί ανά πάσα στιγμή να εντοπίσει την τοποθεσία του.. και επειδή εσύ πας πακέτο με αυτό.. καταλαβαίνεις" 

Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου την Ζωή να χάνει το χρώμα της. Η φίλη μου παγώνει ολόκληρη, το στόμα της χάσκει, τα μάτια της γουρλώνουν, τα χέρια της τρέμουν. 

"ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΒΓΑΙΝΟΥΜΕ ΕΚΤΟΣ ΑΘΗΝΩΝ ΜΕ ΤΟΝ ΣΤΕΦΑΝΟ Ο ΗΛΙΘΙΟΣ ΜΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΟΛΟ ΥΠΟΝΟΟΥΜΕΝΑ?" η Ζωή ακούγεται σε όλο το Theoxenia. "ΘΑ ΤΟΝ ΣΚΟΤΩΣΩ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΤΗΝ ΓΛΙΤΩΣΕΙ ΘΑ ΤΟΝ-" ξαφνικά η φίλη μου σταματάει να φωνάζει και χαμογελάει με ύπουλα. "Ή μάλλον όχι.. ξέρεις τι θα κάνω? Μέχρι να δώσει χημεία θα βάζω τον Αργυρό στη διαπασών. Ειδικά τα πρωινά που λείπουν και οι άλλοι και δεν θα έχει κανέναν το βλαμμένο να τον υποστηρίζει, θα κάνω φασαρία, θα κάνω την ζωή του κόλαση. Δημήτρη φεύγουμε" 

Η φίλη μου αποφασισμένη και πιο θυμωμένη από ποτέ, πιάνει το χέρι του Δημήτρη, κάνουν μια απότομη στροφή και φεύγουν. Ο καημένος ο κολλητός μου ούτε γεια δεν προλαβαίνει να μου πει, η Ζωή δεν του δίνει κανένα χρονικό περιθώριο για αποχαιρετισμούς, η πόρτα απλά κλείνει και πλέον μέσα στην σουίτα είμαστε εγώ και ο Στέλιος, ο Στέλιος και εγώ. 

Κοιτάζω ντροπαλά το αγόρι μου. 

Εκείνος με κοιτάζει με βλέμμα πονεμένο. 

Κάνω ένα βήμα πιο κοντά του..

Εκείνος κάνει δύο πιο κοντά μου.

Αγγίζω ελαφρά το αριστερό του χέρι..

Εκείνος με μια απότομη κίνηση με σηκώνει και με ρίχνει στον ώμο του. 

"ΣΤΕΛΙΟ ΜΗ!!" τον παρακαλώ γελώντας. "ΆΣΕ ΜΕ ΚΑΤΩ ΘΑ-ΘΑ-ΘΑ-"

"Τι θα μωρό μου τι θα?" το αγόρι μου με ξαπλώνει με δύναμη πάνω στο υπέρδιπλο κρεβάτι. "Που αν δεν είχα πεθάνει από την αγωνία μου για το που κοιμήθηκες.. αν δεν έμενα άυπνος όλο το βράδυ με το κινητό στο χέρι και τον Άρη απέναντι μου να μιλάμε και να προσπαθούμε να βρούμε λύση.. τώρα θα-"

Τοποθετώ το χέρι μου πάνω στο στήθος του αγοριού μου και τον εμποδίζω από το να κολλήσει εντελώς το σώμα του πάνω στο δικό μου. "Για ποιο πράγμα μιλούσατε με τον πατέρα σου?" απορώ. Αν και το ένστικτο  μου λέει..

"- θα έβγαζα έξω τον τεράστιο και θα τον έβαζα μέσα στο ζεστό και υγρό μουν-"

"Στέλιο έλεος" του κλείνω το στόμα με το ελεύθερο χέρι μου. "Δεν είναι όλες οι ώρες για σεξ.. ειδικά η συγκεκριμένη που.. ε να.." Θα του πω για την καθυστέρηση. Δεν θα την κρατήσω για μένα. Εξάλλου.. μαζί το κάναμε.. αν το κάναμε..

"Ναι έχεις δίκιο" το μωρό μου απομακρύνει το μεγάλο και μυώδες κορμί του από πάνω μου και ξαπλώνει δίπλα μου. "Να ξέρεις τακτοποίησα τον λογαριασμό σου στην ρεσεψιόν πριν ανέβω, δεν χρειάζεται να πληρώσεις εσύ" προσθέτει και με μια απαλή κίνηση με κλείνει στην αγκαλιά του. 

Σφίγγω δόντια.

Σφίγγω γροθιές. 

"Δεν σου είπα ότι δεν γουστάρω να-" 

"Στα παπάρια μου ρε Όλγα για το τι γουστάρεις" ο Στέλιος ανεβάζει ελάχιστα τον τόνο της φωνής του. "Ή μάλλον γράψε λάθος.. την δεδομένη στιγμή βιώνεις μια οικονομική δυσχέρεια η οποία προκλήθηκε από το γεγονός ότι έφυγες από το σπίτι, κάτι που έγινε διότι ο μπαμπάς σου σε στέλνει Λονδίνο, διότι πιο πριν μας έπιασε στο κρεβάτι γυμνούς και-"

"Και μπες στο κυρίως θέμα" τον διακόπτω και περνάω το χέρι μου κάτω από το λευκό μακό του. Δεν έχω όρεξη να ακούσω μια περίληψη των όσων προηγήθηκαν. 

"Εγώ φταίω άρα εγώ θα πληρώσω" ο Στέλιος δίνει ένα απαλό φιλί στο μέτωπο μου. 

"Πες στον μπαμπά σου δεν είναι ανάγκη" Πάω στοίχημα ότι όλα αυτά ο θείος Άρης του είπε να μου τα πει. Σιγά μην χρησιμοποιούσε ποτέ ο Στέλιος μου τον όρο οικονομική δυσχέρεια. Ο Βύρωνας μπορεί, το αγόρι μου με τίποτα.

"Μην κάνεις πείσματα" το μωρό μου με φιλάει ξανά. "Ο Άρης μίλησε χτες με τον μπαμπά σου, είναι ανένδοτος, δεν αλλάζει γνώμη για το Λονδίνο, πόσο μάλλον για τα λεφτά" 

Μάλιστα. 

Εντάξει Γιώργο, αλλά να ξέρεις, το πείσμα είναι κληρονομικό. 

"Και τι άλλο είπε?" ρωτάω το αγόρι μου και ρίχνω μια φευγαλέα ματιά στο κινητό μου που είναι πάνω στο τσέστερφιλντ. Πάντως εμένα ούτε ένα τηλέφωνο δεν με πήρε από την ώρα που έφυγα από το σπίτι, ούτε ο μπαμπάς ούτε η μαμά. Και δεν μπορώ να προσδιορίσω το γιατί αλλά αυτή τους η αδιαφορία.. κάπως με πικραίνει. 

"Τίποτα"

Πώς τίποτα?

"Δεν ρώτησε αν κοιμήθηκα στο σπίτι σας?"

"Όχι αλλά ο Άρης του είπε ότι πέρασες"

Καρφώνω το βλέμμα μου στον κρεμ τοίχο. Δηλαδή συγγνώμη.. δεν έχουν ιδέα που κοιμήθηκα και δεν τους νοιάζει καθόλου? Τι γονείς είναι αυτοί?

"Και ο μπαμπάς σου είπε στον δικό μου να μου πει να σου πω ότι μπορείς να πας σπίτι οποιαδήποτε στιγμή θέλεις, δεν είναι θυμωμένος που έφυγες χτες το βράδυ, και σου έβαλε και μερικά χρήματα για να έχεις, και επίσης θα πάρει και τον λυκειάρχη για να τακτοποιήσει το θέμα με τις απουσίες σου, και αν δεν θέλεις να πας στην τελετή της αποφοίτησης αυτός δεν έχει πρόβλημα αρκεί να-"

"Ο μπαμπάς σου μίλησε σίγουρα με τον σωστό Γιώργο?" δεν κρατιέμαι και ρωτώ. Εκτός και αν έχουν κατέβει εξωγήινοι, απήγαγαν τον πατέρα μου και στην θέση του έβαλαν έναν σωσία του. 

"Μικρή μου να ξέρεις.." ο Στέλιος με αγκαλιάζει σφιχτά. "Όλα αυτά τα κάνει γιατί νομίζει ότι θα φύγεις"

Ανασηκώνω ελάχιστα το κεφάλι μου από την κοιλιά του πιο υπέροχου άνδρα σε όλον τον κόσμο και βυθίζω δυο γαλάζιες φουρτούνες σε δυο μαύρα κουμπιά. "Δεν θα πάω πουθενά" του το ξεκαθαρίζω και φιλάω πεταχτά το στήθος του. "Δεν σε αφήνω.. δεν μας αφήνω" τονίζω το μας σε μια προσπάθεια να του δώσω να καταλάβει ότι είμαστε μαζί σε αυτό.. 

Αλλά και στο άλλο. 

"Αυτό ήθελα να ακούσω" το αγόρι μου μου δίνει ένα δυνατό, ρουφηχτό φιλί στα χείλη. "Και μην ανησυχείς.. την άκρη μωρό μου θα την βρούμε μαζί.. θα σε βοηθήσω και εγώ με το θέμα των σχολών. Μίλησα με τον πατέρα μου και μου είπε ότι μπορεί για ένα μικρό χρονικό διάστημα να πληρώσει αυτός τα δίδακτρα σε κάποια ιδιωτική σχολή χορού εδώ Αθήνα αρκεί να μην το μάθει ο πατέρας σου. Το μόνο που δεν κατάφερα είναι να τον πείσω να έρθεις να μείνεις σπίτι μας. Καλό είναι λέει να γυρίσεις στο δικό σου και με τον καιρό ο μπαμπάς σου θα μαλακώσει και θα αποδεχτεί την σχέση μας. Θα πάω και εγώ σήμερα το βράδυ να του μιλήσω και θα έρθει και ο Άρης μαζί"

Γελάω 

Γελάω δυνατά

Γελάω με όλη μου την καρδιά

Εγώ εκεί μέσα δεν γυρνάω, ποτέ ξανά.

"Πρώτον δεν δέχομαι να δώσει ούτε μισό ευρώ ο πατέρας σου για εμένα" του το ξεκόβω με την μία. "Και δεύτερον δεν θα-"

"Και από σπουδές τι?" ο Στέλιος με διακόπτει. "Δεν έδωσες καν Πανελλήνιες"

Ρολλάρω τα μάτια μου στην λέξη Πανελλήνιες. 

Τις θεωρώ υπερεκτιμημένες. 

"Δεν χρειάζομαι οπωσδήποτε ένα χαρτί για να ξεκινήσω από κάπου.. μπορώ και μόνη μου να-"

"Μόνη σου δεν μπορείς να κάνεις τίποτα" ο τόνος του Στέλιου είναι σκληρός.

Στενεύω τα μάτια μου και τον κοιτάζω απειλητικά. 

Δεν πιστεύει στις δυνατότητες μου? 

Αυτό μου λέει?

"Αν ήθελες για γκόμενα απόφοιτη του Χάρβαρντ θα έπρεπε να-"

"Ρε Όλγα γαμώ ξεφεύγεις από το θέμα" ο Στέλιος με πετάει στο στρώμα δίπλα του και σηκώνεται εκνευρισμένος από το κρεβάτι. "Συγκεντρώσου λίγο γαμώ και κοίτα πως ζει ο κόσμος γύρω μας. Εσύ ούτε ένα βράδυ δεν μπόρεσες να κοιμηθείς σε μονό δωμάτιο σε ξενοδοχείο της σειράς, έκλεισες σουίτα στην Κηφισιά και μου λες ότι μπορείς να ζήσεις για τα επόμενα χρόνια σε γκαρσονιέρα στο κέ-"

"Δεν θα ζήσω μόνη μου.. θα ζήσουμε μαζί" του το ξεκαθαρίζω. Εγώ μόνη μου δεν μένω, να έρθει και αυτός να μείνει μαζί μου να με στηρίξει.. ή μάλλον λάθος.. να μας στηρίξει.. σε περίπτωση που..

"Η Άννα δεν με αφήνει να φύγω από το σπίτι μέχρι να πάρω το πτυχίο μου" ο Στέλιος βγάζει από την πίσω τσέπη του παντελονιού του τον καπνό και τα φιλτράκια του. "Είναι λέει περιττή πολυτέλεια από την στιγμή που δώσαμε 116 χιλιάρικα για την μπέμπα μου και ζούμε ήδη σε ένα τεράστιο διαμέρισμα όλη η οικογένεια μαζί"

Τον κοιτάω που στρίβει τσιγάρο. 

Ανακάθομαι στο κρεβάτι.

Κλείνω με δύναμη το λευκό μπουρνούζι μου. 

"Και η άλλη η μπέμπα?" αναρωτιέμαι φωναχτά. 

Και συνεχίζω να κοιτάζω επίμονα το τσιγάρο στα χέρια του Στέλιου μου. 

"Η άλλη η μπέμπα καλά θα κάνει για αρχή να επιστρέψει σπίτι της και να-"

"Δεν εννοώ εμένα" τον διακόπτω και καταπίνω το σάλιο μου. 

Έφτασε η στιγμή.

"Σου είπα δεν σε έχω απατήσει ποτέ μα ποτέ έξι μήνες τώρα και δεν σκοπεύω να-"

"Μη-" του κάνω νόημα να μην το ανάψει, όχι μπροστά μου τουλάχιστον. 

Το αγόρι μου με κοιτάει με απορία. 

"Τι μη?" 

Μαύρο στο γαλάζιο.

Περιέργεια στον φόβο. 

Πώς θα το πάρει άραγε?

"Έχω καθυστέρηση" 

Χαμηλώνω το βλέμμα μου. 

Μπλέκω τα δάχτυλα μου. 

Σταυρώνω τα πόδια μου. 

Ελπίζω μόνο να το πάρει καλά. 

"Για ξαναπές το αυτό άλλη μια φορά" 

Η φωνή του τραχιά.

Ο τόνος του βαθύς. 

Και η αίσθηση που μου προκαλεί..?

"Έχω καθυστέρηση" επαναλαμβάνω. 

Αν και κάτι στην κομμένη του ανάσα μου λέει ότι καλύτερα να του είχα πει ότι έχω σκοτώσει άνθρωπο.. γαμώτο.

"ΤΙ ΠΡΑΓΜΑ?" 

αφιερώνω το κεφάλαιο στην kyvelh η οποία με συγκίνησε απίστευτα που θυμήθηκε τα γενέθλια της μαμάς μου.. είσαι σπάνιο πλάσμα!! επίσης ευχαριστώ θερμά την Tinamak26 που με ενημερώνει για τα νέα του πολυαγαπημένου μας Μίκυ!!! απλά θεά!!

σας αγαπώ πολύ

~AngryCupcake