Όλγα

"Δίνεται η συνάρτηση εφ του χ ίσον χ επί ελ εν χι συν ένα μείον χ συν ένα επί ελ εν του χ με χ θετικό" 

Πονοκέφαλος

Και μόνο που ακούω για ελ εν και χ με πιάνει πονοκέφαλος. 

"Πρώτο ερώτημα" ο καθηγητής των μαθηματικών κλείνει τον μαρκαδόρο και κάθεται ξανά στην έδρα του "να αποδείξετε ότι ισχύει ελ εν του χ συν ένα μείον ελ εν του χ μικρότερο του ένα προς χ για κάθε χ θετικό" 

Ότι τι δηλαδή, πες ότι το αποδεικνύω, τι θα κερδίσω? Που θα μου χρειαστεί το συγκεκριμένο πράγμα στην ζωή μου? Θα με κάνει καλύτερη στο σύγχρονο? Όχι φυσικά! Αλλά ο μαλάκας επιμένει! Επιμένει να μάθουμε όλη η τάξη μαθηματικά! Και αυτοί που θα δώσουν Πανελλήνιες και οι υπόλοιποι που δεν θα δώσουμε! Έλεος! Αλλά τι περιμένεις? Μαθηματικός δεν είναι?

Καταραμένοι μαθηματικοί!

Είχα δεν είχα συγχίστηκα πάλι!

"Μόνο ο Βύρωνας?" ρωτάει ο καθηγητής μας και μας κοιτάει όλους έναν προς έναν. Με το που τα δυο μαύρα του μάτια διασταυρωθούν με τα δικά μου κατεβάζω απευθείας το βλέμμα μου στο θρανίο μου. Δεν θα ναι με τα καλά του αν νομίζει ότι θα με υποχρεώσει να ανέβω στον πίνακα. Στην τελική το σχολείο είναι ιδιωτικό, δεν του το είπανε? 

"Έχει καλώς" ο κύριος Ελευθερίου αναστενάζει ελαφρά. "Ιωάννου στον πίνακα" 

"Ιωάννου Κομνηνός" τον διορθώνει ο συμμαθητής μου και παίρνει τον μαρκαδόρο από το χέρι του καθηγητή. Ω Θεέ μου! Ξεκίνησε πάλι την μαλακία με τα δύο επίθετα! Δεν θα σχολιάσω το γεγονός ότι ο πατέρας του δεν έχει ιδέα ότι χρόνια τώρα συστήνεται έτσι, ούτε ότι είναι ο μοναδικός που έρχεται στο σχολείο με γκρι υφασμάτινο παντελόνι και μαύρο ζιβάγκο, αλλά για ένα πράγμα δεν κρατιέμαι και θέλω την γνώμη σας.. 

Αυτός στις Πανελλήνιες δεν θα δώσει Μαθηματικά, αλλά Βιολογία. Γιατί διαβάζει και τα υπόλοιπα μαθήματα? Άλλες δουλειές δεν έχει? Κάποιο χόμπι? Και ο Στέφανος Ιατρική θέλει να περάσει αλλά Μαθηματικά έχει να διαβάσει δυο χρόνια. Ώρες ώρες δεν μπορώ να τον καταλάβω τον Βύρωνα, ειλικρινά αδυνατώ.

"Λοιπόν πες μας" η Δανάη γυρίζει το σώμα της προς τα πίσω και κάνει νόημα στην Ράνια που κάθεται δίπλα της να την μιμηθεί. "Πώς πήγε το χτεσινό ραντεβού?" 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. 

Αίσχος 

Αίσχος ήταν και το χτεσινό ραντεβού. 

Σκέτη απογοήτευση. 

Για να σας δώσω να καταλάβετε, Παρασκευή πρωί σήμερα και κάθε απόγευμα αυτής της εβδομάδας έβγαινα και με κάποιον άλλον. Αποφάσισα να ακολουθήσω την συμβουλή της Ζωής και να προχωρήσω στον επόμενο. Καλά όχι ότι βρήκα και κανένα εμπόδιο, δεν είναι ότι κάποιος συγκεκριμένος μαλάκας που αγαπώ με διεκδίκησε με πάθος την τελευταία εβδομάδα και δεν με άφησε να τον ξεπεράσω. 

Ο καταραμένος ο μπετόβλακας! 

Ο Στέλιος εξακολουθεί να αδιαφορεί.. συνεχίζει να μην μου στέλνει.. να μην με παίρνει τηλέφωνο.. να προσποιείται ότι εκείνη η νύχτα δεν συνέβη ποτέ.. να κάνει σαν να μην άκουσε ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του.. σαν να ήταν όνειρο εκείνο το βράδυ.. σαν να μην είπαμε τίποτα το επόμενο πρωί.

Μα πόσο δειλός πια?

Μα να μην μπορεί να με αντιμετωπίσει?

Και υποτίθεται ότι είναι ολόκληρος άντρας!

"Λοιπόν θα πεις?" η Δανάη με τσιμπάει στο χέρι για να με βγάλει από τις σκέψεις μου. "Σου άρεσε ο ξάδερφος μου? Περάσατε καλά? Θα βγείτε ξανά?" 

"Ησυχία εκεί πίσω" Δεν προλαβαίνω να απαντήσω, διότι ο μαθηματικός πετάγεται από το πουθενά. "Κορίτσια προσέξτε την άσκηση στον πίνακα! Δεν θα την εξηγήσω δεύτερη φορά! Ακούστε προσεκτικά" 

Μα πόσο ενοχλητικός πια! Να μην μας αφήνει να πούμε τα δικά μας? Έλεος! Και αυτό που δεν θα εξηγήσει την άσκηση ξανά? Τι μας το είπε για να μας απειλήσει? Και υποτίθεται ότι είναι και ο πρώτος χρόνος που διδάσκει! 26 χρονών καθηγητής! Πότε πρόλαβε να ξεχάσει τις ανάγκες των μαθητών για κους κους και καφέ? Πάω στοίχημα όμως ότι κανένα φυτό σαν τον Βύρωνα θα ήταν και αυτός! 

Μωρέ.. καλά λέω εγώ.. 

Κάθε μαθηματικός και μαλάκας! 

"Χέστον αυτόν και πες μας" η Ράνια μου κάνει νόημα να ξεκινήσω να μιλάω. "Πως περάσατε με τον Θάνο χτες?" 

"Ήταν εφιάλτης" τους εξηγώ και κλείνω το πρόσωπο μου με τις παλάμες μου. Ο τύπος δεν σταματούσε να μιλάει.. και να πεις ότι έλεγε και κάτι ουσιώδες να πάει στα κομμάτια. Τι με νοιάζει όμως εμένα πόσα ακίνητα έχει ο πατέρας του, πόσα βγάζει τον μήνα ο πατέρας του, που θα κάνουν φέτος Χριστούγεννα με τον πατέρα του και που τρώνε κάθε Σάββατο βράδυ με τον πατέρα του? 

"Δηλαδή δεν  θα βγείτε ξανά?" με ρωτάει η Δανάη φανερά απογοητευμένη. Ήθελε πολύ να κάτσει η κατάσταση μεταξύ του Θάνου και εμένα, μου το είπε από την αρχή. Για την ακρίβεια ζητωκραύγαζε όταν της έδωσα το πράσινο φως να μεσολαβήσει να γνωριστούμε. 

"Δεν υπάρχει περίπτωση να-"

"Μαρκίδη τι θα γίνει?" την πρόταση μου διακόπτει η βαριά φωνή του Ελευθερίου. 

Εμένα λέει? 

"Όλγα κάνε υπομονή μέχρι το διάλειμμα.. μετά θα πεις ότι θέλεις στην παρέα σου.. τώρα τα μάτια στον πίνακα" 

Εμένα λέει. 

"Μάλιστα κύριε" του απαντώ και ακούω τον Δημήτρη να χαχανίζει από πίσω μου. 

Ακουμπάω την πλάτη μου στην καρέκλα και στρέφω ελαφρά το κεφάλι μου στο πλάι. "Πού το βρήκες το αστείο?" απορώ. 

"Δεν γέλασα με τον Ελευθερίου αλλά με το ραντεβού σου με τον Θάνο" μου ψιθυρίζει ο κολλητός μου. "Απορώ γιατί βγήκες για δεύτερη συνεχόμενη βραδιά με εραστή των βορίων προαστίων. Δεν σου έγινε μάθημα την Τετάρτη το βράδυ που πήγες για ποτό με εκείνον που.. κάτσε να δεις.. πόσα στόρι ανέβασε στο ινσταγκραμ στις δύο ώρες που πίνατε μοχίτο? Δεκαπέντε?" 

Γυρνάω ολόκληρο το σώμα μου προς το μέρος του και τον βαράω στο μπράτσο. 

"Βλάκα!" τον βρίζω και του κάνω κωλοδάχτυλο. Που με κοροιδευει κιόλας! Αλλά τι να κάνω και εγώ? Στράφηκα προς την δική μας γειτονιά αφού πέρασα δύο εφιαλτικά βράδια με κάτι τύπους από τα νότια. 

Ο πρώτος με τον οποίο βγήκα την Δευτέρα ήταν πρώην συμμαθητής του Δημήτρη από το παλιό σχολείο του. Με πήγε για μπύρες σε μια ταράτσα. Στα είκοσι λεπτά σηκώθηκα και έφυγα. Όχι ότι δεν μου άρεσε το μέρος που επέλεξε για το πρώτο ραντεβού μας -αν και η αλήθεια είναι ότι δεν ξετρελάθηκα κιόλας- αλλά ξεκίνησε να μου λέει για έναν πράσινο ήλιο, για έναν αριστερό που πήγαινε δεξιά και για έναν Γιάννη που έγραφε το όνομα του με ένα ν! 

Μα τι ανορθόγραφος κόσμος κυκλοφορεί τέλος πάντων? Και ο άλλος που δεν είχε προσανατολισμό? Εντάξει κρίμα ο καημένος, αλλά εμένα τι με ένοιαζε? Τι θέμα συζήτησης ήταν αυτό? Για να μην σχολιάσω τον πράσινο ήλιο! Λογικά θα την είχε ακούσει ο συγκεριμένος -Μανώλη νομίζω τον έλεγαν- και θα έβλεπε πράσινες αύρες! Δεν εξηγείται αλλιώς! 

Φοβήθηκα και εγώ λοιπόν και σηκώθηκα και έφυγα. Μόνο και μόνο για να βγω την επόμενη μέρα με έναν χειρότερο. Βαγγέλης! Όνομα και πράγμα! Και αυτός φίλος του Δημήτρη από την Νίκαια. Τελείωσε πέρυσι το Λύκειο και ανέλαβε την επιχείρηση του μπαμπά του, στην οποία μάλιστα με πήγε και για πρώτο ραντεβού. Πρώτο ραντεβού σε μπουτίκ κρεάτων! Αν είναι δυνατόν! Να πίνουμε τσίπουρο και να τρώμε ελιές ανάμεσα σε κάτι γουρούνια που κρέμονταν ανάποδα από το ταβάνι. 

Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει?

Σε ποιον?

"Δεν βγαίνω ξανά με φίλο σου χώνεψε το" το ξεκαθαρίζω στον κολλητό μου και του πετάω την κασετίνα μου στο κεφάλι. "Εκτός και αν μου συστήσεις κανέναν σοβαρό δεκαεφτάχρονο που να του λέω ότι κάνω σύγχρονο και να μην με ρωτάει τι διαφορές έχει από το παλιό" ερώτηση του Βαγγέλη αυτή, τρομερή στιγμή!

"Και τι θα κάνεις δηλαδή?" ο Δημήτρης γέρνει το σώμα του προς τα μπροστά έτσι ώστε το πρρόσωπο του να απέχει ελάχιστα από το δικό μου. "Θα συνεχίσεις να βγαίνεις με τα καλομαθημένα που-"

"Θέλετε να σας βγάλω έξω?" η απειλητική φωνή του Ελευθερίου διακόπτει τον Δημήτρη στην μέση. Άντε πάλι αυτός! Μα να μην μπορείς να πεις δυο κουβέντες Παρασκευή πρωί ρε παιδί μου! Να μην σε αφήνει ο άλλος με την καμία!

"Όχι φυσικά" του απαντώ και γυρνάω από την άλλη. "Εγώ φταίω συγγνώμη κύριε" προσθέτω και το παίρνω όλο πάνω μου. Διότι για εμένα χέστηκα, ένα σκασμό λεφτά δίνουν οι γονείς μου κάθε μήνα, δεν θα πάθω τίποτα, αλλά ο κολλητός μου είναι με υποτροφία. Σε αυτόν οι απουσίες προσμετρώνται κανονικά, χώρια που για να κερδίσει μια υποτροφία στο LCDS θέλει διαγωγή κοσμιοτάτη. Δεν έχει τα περιθώρια λάθους.

"Δεν μιλούσες μόνη σου" επιμένει ο Ελευθερίου και με κοιτάει με ένα καχύποπτο βλέμμα. 

Τώρα αυτός γιατί κάνει έτσι? 

Εγώ φταίω λέμε!

"Ο Δημήτρης μου έλεγε να γυρίσω μπροστά αλλά εγώ επέμενα να του μιλάω.. ξέρετε.. είναι δύσκολοι οι έρωτες σε αυτήν την ηλικία" του απαντώ και υιοθετώ το πιο ναζιάρικο βλέμμα μου. Το παίζω χαζή και αθώα και την γλιτώνουμε και οι δύο. Απλό, λιτό και ευφιέστατο. 

Αμέσως σε όλη την τάξη ακούγεται ένα μακρόσυρτο "ωωω".

Μα που είμαστε στο δημοτικό?

"Ησυχία!" φωνάζει ο Ελευθερίου και χτυπάει το βιβλίο του στην έδρα. 

Οι συμμαθητές μου όμως έχουν αντίθετη άποψη, συνεχίζουν με το μακρόσυρτο επιφώνημα την στιγμή που μερικές ερωτήσεις δίνουν και παίρνουν.

"Δημητράκη ισχύει ότι η Όλγα είναι καλό κρεβάτι?"

"Μαλάκα το ξερα! Χορευτής και αρχίδια! Το γκομενάκι ήθελε να ρίξει!"

"Κοίτα να δεις ποιος μας έφαγε το δεκαράκι"

"Την απέρριψα εγώ και βρήκε παρηγοριά στον πούτσο της μπαλαρίνας" 

Στρέφω απότομα το κεφάλι και προσπαθώ να καταλάβω ποιος μαλάκας είπε το τελευταίο. 

"ΣΙΩΠΗ" ο Ελευθερίου ωρύεται και το κουδούνι χτυπάει. Αμέσως πετάγονται όλοι όρθιοι. "Τι κάνετε? δεν σας είπα τι έχετε για το σπίτι! Καθίστε όλοι κάτω!" 

Ναι καλά, οι μισοί έφυγαν ήδη. 

"Πάμε στο θεατράκι να κάτσουμε?" μας ρωτάει άκεφα η Μυρτώ καθώς σηκώνεται από την θέση της δίπλα μου. Το τονίζω το άκεφα, διότι εδώ και πέντε εβδομάδες έχει κάτι μούτρα μέχρι το πάτωμα. Από την στιγμή που βγήκε με τους φίλους του Στέλιου για καφέ κάτι άλλαξε στην συμπεριφορά της, να φανταστείτε το όνομα του δεν βγήκε ποτέ ξανά από τα χείλη της. 

Χαμογελάω πικραμένα. 

Αυτά παθαίνει όποια ονειρεύεται μια σχέση με τον Στέλιο!

Στο τέλος πάντα απογοητεύεται!

Πάντα!

Καταραμένε ατελείωτε βλάκα!

Που δεν σταμάτησα στγμή να σε σκέφτομαι!

Που συνεχίζω να είμαι ερωτευμένη μαζί σου!

Που σε αγαπάω ακόμη!

Βλάκα βλάκα βλάκα!

"Μαρκίδη μείνε εσύ" ο Ελευθερίου με αποτρέπει από το να βγω για διάλειμμα. Σταματάω να περπατάω και κάνω νόημα στα κορίτσια ότι θα τις βρω σε λίγο. Στρέφω το σώμα μου προς τον καθηγητή μου και περιμένω το κήρυγμα να έρθει. Σίγουρα θα μου την πει για την συμπεριφορά μου την τελευταία ώρα, σίγουρα! 

"Πολύ γλυκό εκ μέρους σου να θες να καλύψεις τον συμμαθητή σου αλλά είμαι της άποψης ότι κάθε άνθρωπος πρέπει να αναλαμβάνει την ευθύνη των πράξεων του και στην προκειμένη περίπτωση μιλούσατε και οι δύο" ο κύριος Ελευθερίου τελειώνει την πρόταση του χωρίς να με κοιτάει καν. Τόση ώρα μου απευθύνει τον λόγο μαζεύοντας τα προσωπικά του αντικείμενα πάνω από την έδρα. 

Αλήθεια τώρα?

Θέλει να δώσει συνέχεια?

Και δεν τον είχα κόψει για τόσο κολλημένο!

"Ξέρετε με τον Δημήτρη έχουμε σχέση και χτες μαλώσαμε και έφταιγα εγώ και σήμερα στο μάθημα προσπαθούσα να τον πείσω να με συγχωρήσει" το ψέμα το έχω εύκολο, είναι γνωστό άλλωστε. "Αν θέλετε να τιμωρήσετε κάποιον τιμωρήστε εμένα. Απλά να σας υπενθυμίσω μόνο το υπέρογκο ποσό που πληρώνει ο μπαμπάς μου κάθε μήνα για να-"

"Για να πουλάς παραμύθια" ο Ελευθερίου με διακόπτει. 

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου. 

Να πουλάω παραμύθια είπε?

Σε ποια νομίζει ότι μιλάει έτσι?

"Κλείσε την πόρτα" μου λέει και συνεχίζει να μην με κοιτάει. Το βλέμμα του είναι στραμμένο στην ξύλινη επιφάνεια της έδρας, τα χέρια του τραβούν το φερμουάρ της δερμάτινης τσάντας του. Το μόνο συναίσθημα που μπορώ να διακρίνω στο πρόσωπο του είναι ένα στραβό χαμογελάκι, ίσως λίγο ειρωνικό θα έλεγα. 

Εμ..

Τι φάση?

"Και τώρα που δεν μας ακούει κανείς μπορείς να μου πεις την αλήθεια" μου λέει ο Ελευθερίου την στιγμή που ακούγεται το κλείσιμο της πόρτας. 

"Ποια αλήθεια?" τον ρωτάω και στρέφω το πρόσωπο μου προς το μέρος του μόνο και μόνο για να έρθω αντιμέτωπη με ένα διαπεραστικό σπινθηροβόλο βλέμμα το οποίο.. εμ.. αν δεν κάνω λάθος δηλαδή.. 

Ξεροκαταπίνω

Πόθο κρύβει?

"Πραγματικά αναρωτιέμαι γιατί καλύπτεις τον Δημήτρη από την στιγμή που δεν είστε μαζί. Τόσο καλή φίλη είσαι? Και μην κάνεις τον κόπο να συνεχίσεις το ψέμα με την υποτιθέμενη σχέση σας. Σας άκουσα.. κάτσε να δεις.. πότε ήταν.. πριν δυο μέρες? Καπνίζατε την ώρα των αρχαίων στις αγορίστικες τουαλέτες και συζητούσατε για την νέα του σχέση. Εσύ τον ρωτούσες πως πάει και αν το βλέπει να κρατάει και εκείνος σου έλεγε ότι πρώτη φορά είναι τόσο χαρούμενος" 

Νιώθω τα γόνατα μου να λυγίζουν.

Νιώθω την το πάτωμα να τρέμει. 

Νιώθω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή. 

Νιώθω την ανάσα μου να βαθαίνει. 

Τα γαλανά μάτια μου κοιτούν τα μαύρα μάτια του καθηγητή μου με τρόμο, με υπέρμετρο τρόμο γιατί φοβάμαι, φοβάμαι ότι αν τολμήσει και πει τίποτα στην διεύθυνση για το τσιγάρο, ο παπάρας ο λυκειάρχης θα με δώσει στεγνά στους γονείς μου και η επόμενη μέρα θα με βρει στην Ζυρίχη. 

"Μην τρέμεις Όλγα, δεν θα σε καρφώσω, μην φοβάσαι, μην με φοβάσαι" ο καθηγητής μου σπάει την σιωπή που έχει απλωθεί εδώ και ώρα στον αίθουσα. Σταυρώνει τα χέρια του στο στήθος του και ακουμπάει ελαφρά τον γυμνασμένο του οπίσθιο κόσμο στην έδρα. Τα μάτια του ταξιδεύουν στιγμιαία στο κορμί μου και.. εμ..

Όταν λέει ότι δεν θα με καρφώσει?

Το εννοεί?

"Ξέρω να κρατάω μυστικά" η φωνή του απαλή, το βλέμμα του πονηρό. "Εσύ?" με ρωτάει και γέρνει το πρόσωπο του ελαφρά στο πλάι. "Εσύ Όλγα ξέρεις να κρατάς μυστικά?" 

Καρφώνω τα καταγάλανα μάτια μου στα μαύρα δικά του. Και αυτά μαύρα είναι, και αυτός μαθηματικός είναι. Γεγονός που δεν με κάνει να αναρωτιέμαι αν ξέρω να κρατάω μυστικά αλλά.. αλλά αν.. αν θέλω να..

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου. 

Θέλω να κρατήσω το συγκεκριμένο μυστικό?

Στέλιος

"Δεν μπορώ να καταλάβω τι με θες μαζί σου" αποκρίνομαι εξοργισμένος στην μάνα μου που σαββατιάτικα με ξύπνησε από τις τέσσερις το μεσημέρι για να την βοηθήσω με κάτι γαμώκουτα. Χτες το βράδυ γύρισα εφτά το πρωί! Δεν πρόλαβε να ξεκουραστεί το βασανισμένο μου κορμί! Έλεος!

"Μην κάνεις έτσι μπουμπουκάκι μου. Τα κουτιά είναι βαριά, δεν μπορούσα να τα σηκώσω μόνη μου" μου απαντάει η Άννα με γλυκιά φωνή. 

Δυσανσχετώ αμέσως διότι έτσι με αποκαλεί έξι εβδομάδες τώρα.. μπουμπουκάκι. Από τότε που γύρισε από Θεσσαλονίκη και με βρήκε σακατεμένο στο νοσοκομείο, κάθε φορά που με βλέπει κάνει λες και είναι η τελευταία! Με φιλάει σε όλο το πρόσωπο και μου χαιδευει και τα μαλλιά. Πούστη Δία γαμώ! Πως κάνει έτσι? Λίγο ξύλο έφαγα και τώρα είμαι καλά. Ας το ξεπεράσει επιτέλους να τελειώνουμε! 

"Μπορούσες να αγγαρέψεις τον Άρη σου ή το αγγελούδι σου" της πετάω την μπηχτή για το μαλακισμένο το δεύτερο το παιδί της που είναι και η αδυναμία της και βγαίνω από τον κεντρικό. "ΚΑΙ ΜΗΝ ΜΕ ΠΕΙΣ ΞΑΝΑ ΜΠΟΥΜΠΟΥΚΙ ΕΙΜΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΑΝΔΡΑΣ ΓΑΜΩ ΤΟ ΚΕΡΑΤΟ ΜΟΥ ΓΑΜΩ"

ΠΟΣΕΣ ΦΟΡΕΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΣ ΤΟ ΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΕΜΠΕΔΩΣΕΙ

ΠΟΣΕΣ ΠΙΑ

"Μην φωνάζεις μπουμπουκάκι μου" η μάνα μου θέλει να με τρελάνει δεν εξηγείται αλλιώς. "Και ήθελα να έρθεις εσύ μαζί μου γιατί.. να.. εμ.. να.. ο θείος Γιώργος πήγε στο Μόναχο αυτό το τριήμερο για δουλειά" προσθέτει όλο νόημα και μου κλείνει το μάτι της παιχνιδιάρικα. 

"Τώρα αυτό που στον πούτσο κολλάει?" την ρωτάω εκνευρισμένος γιατί ξέρω ακριβώς που στον πούτσο κολλάει αυτό. Από τότε που φάγαμε όλοι μαζί στην Κηφισιά πριν δυο Κυριακές και ήταν και η Όλγα, η μάνα μου δεν έχει σταματήσει να μου πετάει υπονοούμενα. Έχει δυο εβδομάδες τώρα που επαναλαμβάνει συνέχεια κάτι μαλακίες. Να μην φοβάμαι την δέσμευση λέει, να μην αναλώνομαι σε εφήμερες σχέσεις που δεν μου προσφέρουν τίποτα λέει, να παραδεχτώ τον έρωτα μου για την Όλγα λέει και πούτσες μπλε. 

Γελάω 

Απλά γελάω

Εγώ ερωτευμένος με το Ολγάκι? Εγώ που την πήδηξα και το επόμενο πρωί της είπα ότι ναι την θέλω αλλά θέλω και άλλες? Εγώ που δυο εβδομάδες τώρα δεν την πήρα ούτε ένα τηλέφωνο να δω τι κάνει? Εγώ που της δίνω χρόνο να με ξεπεράσει για να συνεχίσουμε να πηδιόμαστε χωρίς συναισθήματα και μαλακίες? Εγώ που ανεβάζει στορι και το ανοίγω μετά από πέντε λεπτά ακριβώς για να μην νομίζει ότι περιμένω πάνω από το κινητό για ένα σημάδι ζωής της? 

Που εντάξει, φυσικά και περιμένω, θέλω να δω τι κάνει, να μάθω έστω ένα νέο της, αλλά αυτό είναι άλλο. Απλά μου έλειψε η επικοινωνία μας, η καθημερινή μας επαφή. Για να μην αναφέρω ότι κάθε βράδυ σκέφτομαι την πρώτη μας φορά. Πόσο στενή, πόσο ερωτική, πόσο γυναίκα ήταν. Με όσες και αν έχω πάει μετά την Όλγα καμία δεν συγκρίνεται μαζί της, καμία. Όχι ότι αυτές που πήγα πιο πριν είχαν κάτι παραπάνω, το αντίθετο θα έλεγα. 

Όμως όλα αυτά δεν με καθιστούν ερωτευμένο. Όχι πείτε μου εσείς.. με βάση αυτά που διαβάζετε εδώ και 13 κεφάλαια.. με θεωρείτε ερωτευμένο? 

Γιατί δεν είμαι!

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ

"Εντάξει το καταλάβαμε δεν είσαι ερωτευμένος με την Όλγα. Την κόρνα τι την πατάς συνεχόμενα μπουμπουκάκι μου? Θα βγει κανένας γείτονας και θα μας βρίσει. Είναι ώρα κοινής ησυχίας" η μάνα μου πουλάει τρέλα και ταυτόχρονα βγαίνει από την θέση του συνοδηγού. 

Χαμογελάω λοξά και βγάζω το κλειδί από την μίζα. 

Ξέρετε τι? 

Τώρα που θα πάω πάνω στο σπίτι της θείας Δώρας και δω την Όλγα δεν θα την χαιρετήσω καν. Θα κάνω σαν να μην υπάρχει για να με δει η μάνα μου και να σταματήσει να μου λέει ότι είμαι ερωτευμένος με το μικρό. Και ας πεθαίνω να την δω ξανά, και ας πεθαίνω να της μιλήσω και πάλι. Είναι ή δεν είναι γαμάτο αυτό που σκέφτηκα?

Μα φυσικά και είναι!

Αφού είμαι πανέξυπνος!

"Χίλιες φορές στο έχω πει" της λέω και κατεβάζω και το τελευταίο γαμώκουτο από το πορτ μπα γκαζ της μπέμπας μου. "Με την Όλγα πηδηχτήκαμε μια φορά σε εκείνο το πάρτι και αυτό ήταν όλο. Δεν υπήρξε συναίσθημα, δεν υπήρξε έρωτας, υπήρξε μόνο σεξ. Της τον έχωσα, την ξεπαρθένεψα και τέλος. Αυτό ήταν. Ναι η μικρή είναι ερωτευμένη και εγώ απλά καυλωμένος. Μπορείς να το πάρεις πρέφα και να σταματήζεις να μου πρήζεις τα αρχίδια με αυτές τις παπαριές?" παραλείπω να της πω την λεπτομέρεια με τον μπάφο γιατί εντάξει δεν θέλω να πάθει και κανένα έμφραγμα και κοιτάζω την Άννα έντονα μες στα καταπράσινα μάτια της. Θέλω να καταλάβει ότι κάθετι που της λέω το εννοώ. 

"Εγώ σε έχω γεννήσει μπουμπουκάκι μου" μου απαντάει η μάνα μου και χωρίς να σπάσει την οπτική μας επαφή χτυπάει το κουδούνι στο θυροτηλέφωνο. "Δεν μπορείς ούτε ψέματα να μου πεις αλλά ούτε και να κρυφτείς από την μανούλα. Απλά αποδέξου ότι είσαι ερωτευμένος με το κορίτσι μας και μην το πληγώνεις άλλο. Γιατί πληγώνεσαι και εσύ. Έξι εβδομάδες τώρα που σε παρατηρώ χάλια είσαι, τα μάτια σου είναι δυστυχισμένα, η όμορφη φατσούλα σου είναι κατσουφιασμένη. Γιατί να ταλαιπωρείστε με αυτόν τον τρόπο δυο ερωτευμένα πιτσουνάκια? Ε γιατί?"

Στην λέξη ερωτευμένος βλέπω κόκκινα φωτάκια να αναβοσβήσουν στο οπτικό μου πεδίο. Στην λέξη πιτσουνάκια μου έρχεται να ξεράσω. Στην λέξη μπουμπούκι μου έρχεται να την πιάσω από το λαιμό και να την κάνω να μου ορκιστεί ότι δεν θα με αποκαλέσει ξανά με αυτό το υποκοριστικό. 

Και εντάξει, τώρα είμαστε οι δυο μας. Τις προάλλες όμως ήρθαν και τα παιδιά από την σχολή στο σπίτι μας και εκείνη φώναζε μέσα από την κουζίνα μπουμπουκάκι μου έλα να πάρεις τα φρουτάκια που σας έκοψα. 

Μπουμπούκια και φρουτάκια και πίτσες μπλε γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.

Ρεζίλι με έκανε.. ρεζίλι.

Ανοίγω την πόρτα του ασανσέρ, βάζω μέσα την Άννα, βάζω τις κούτες και μπαίνω και εγώ. Στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος της και της το επαναλαμβάνω για να μην ξεχνιόμαστε..

"ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΟΛΓΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕ ΤΟ ΔΕΝ ΤΗΝ ΓΟΥΣΤΑΡΩ ΑΠΛΑ ΜΕ ΚΑΥΛΩΝΕΙ" της φωνάζω και το καλό που της θέλω είναι να σταματήσει να μου πρήζει τα αρχίδια με αυτό το θέμα. 

Η μάνα μου χαμογελάει διάπλατα και με κοιτάει με το πιο ευτυχισμένο βλέμμα που διαθέτει. Τα μάτια της αστράφτουν, τα μουστάκια της γελάνει και τα χέρια της τυλίγονται σφιχτά γύρω μου σε μια απρόσμενη αγκαλιά. 

Αναστενάζω βαριά

Τώρα αυτή το εμπέδωσε ότι δεν είμαι ερωτευμένος με την μικρή ή όχι?

"Το ήξερα μπουμπουκάκι μου ότι θα ερχόταν η στιγμή που θα χτυπούσε δυνατά η καρδούλα σου για μια κοπέλα, το ήξερα! Και δεν μπορείς να φανταστείς πόσο χαρούμενη είμαι που αυτή είναι η Όλγα! Γιατί το κορίτσι μας σε κοιτάει και λιώνει! Το βλέπω εγώ στα μάτια της, σε αγαπάει πολύ! Και εσύ αν βάλεις στην άκρη τον εγωισμό σου και δεις καθαρά, θα καταλάβεις ότι δεν είναι τόσο τραγικό που την ερωτεύτηκες! Κάνε μια προσπάθεια μόνο να-"

"ΣΚΑΣΕ" την διακόπτω και την σπρώχνω με δύναμη από πάνω μου. 

Πούτσες μπλε εμπέδωσε γαμώ την πουτάνα μου, πούτσες μπλε!

"Αν τολμήσεις να μου πεις για ακόμη μια φορά ότι είμαι ερωτευμένος μαζί της θα ξεχάσω ότι είσαι μάνα μου" την απειλώ στα ίσια και ανοίγω διάπλατα την πόρτα του ασανσέρ. Πάντως της λέω την αλήθεια, μια ακόμη φορά να ακούσω αυτήν την μαλακία και δεν ξέρω και εγώ τι θα γίνει. 

"Καλώς ήρθατε" η θεία Δώρα ανοίγει την πόρτα του σπιτιού της και μας κάνει νόημα να μπούμε μέσα. "Βρε Άννα! Τι είναι όλα αυτά? Δυο ρούχα σου ζήτησα για τον Ορέστη για να μην πάω να πάρω άλλα! Τι κουβάλησες πια? Όλη την προίκα του Στέλιου?" 

Παγώνω

Αφήνω το γαμώκουτο στο πάτωμα και στιγμιαία παγώνω.

Τώρα αυτό ήταν υπονοούμενο για εμένα και την Όλγα?

Ξεκίνησε και η μάνα της μικρής να λέει μαλακίες?

Λες και δεν μου έφτανε η δική μου!

Έλεος!

Ε Λ Ε Ο Σ !

"Σου έφερα ότι ρούχα και παιχνίδια είχαν τα αγόρια μου στην ηλικία των πέντε" της απαντάει η μάνα μου και κάθεται στο σαλόνι. "Δείτε τα με τον Ορέστη, δοκιμάστε τι σας κάνει και κρατήστε ότι θέλετε. Τα υπόλοιπα θα τα στείλω μαζί με τις κούκλες της Ζωής στην κιβωτό του κόσμου. Και όσον αφορά την προίκα του Στέλιου.. μην ανησυχείς.. εγώ το αγόρι μου ξεβράκωτο δεν σας το δίνω" 

Ε μα φυσικά! 

Τι να τις κάνει η Ζωή τις κούκλες?

Τώρα παίζει με τον φλώρο της!

Αλλά για μισό..

Σηκώνω απότομα το κεφάλι μου προς τα πάνω και κοιτάω δυο χαζές σαρανταπεντάρες να χαζογελάνε και να με κοιτάνε με ένα κουτοπόνηρο βλέμμα. 

ΠΟΙΑ ΠΡΟΙΚΑ ΓΑΜΩ ΠΟΙΑ ΠΡΟΙΚΑ? 

ΚΑΙ ΤΙ ΒΡΑΚΙΑ ΛΕΕΙ Η ΑΝΝΑ 

ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΠΟΥΤΑΝΑ ΜΟΥ ΓΑΜΩ

ΘΑ ΤΗΝ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΗΝ ΣΗΚΩΣΕΙ

ΜΑ ΤΩ ΘΕΩ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΜΑΝΑ ΜΟΥ

"ΕΓΩ ΠΑΩ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΟΥ ΟΡΕΣΤΗ" τους ανακοινώνω ανεβάζοντας λίγο την φωνή μου. Θέλω να ακούσει η Όλγα ότι ήρθα και να τρέξει στο σαλόνι να με δει και να λιώσει. Έχω βάλει και το αγαπημένο της μαύρο φούτερ σήμερα, εκείνο που μου είχε κάνει δώρο στην γιορτή μου πέρυσι και σύμφωνα με τα λεγόμενα της μου πάει τρελά. 

"Δεν είναι εδώ" η φωνή της θείας σταματάει τα βήματα μου λίγο πριν χαθώ στον μεγάλο διάδρομο που οδηγεί στις κρεβατοκάμαρες του σπιτιού. "Η Όλγα δεν είναι εδώ, έχει βγει" 

Γουρλώνω απευθείας τα μάτια μου.

Στρέφω το σώμα μου προς το μέρος της και.. 

Σκατά σκατά σκατά

Πού στον πούτσο πήγε?

"Δεν ήξερε ότι θα ερχόμουν και εγώ σήμερα στο σπίτι σας?" οι λέξεις φεύγουν χωρίς να το καταλάβω από το στόμα μου και αμέσως δαγκώνω την γλώσσα μου. 

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ.

Καρφώθηκα γαμώ, καρφώθηκα.

"Το ήξερε" μου απαντάει η θεία Δώρα και ανασηκώνει χαλαρά τους ώμους της. "Της το είπα σήμερα το πρωί αλλά είχε κανονίσει με την Μυρτώ να πάνε στο εμπορικό και δεν μπρούσε να το ακυρώσει" προσθέτει η ξανθιά γυναίκα και μου χαμογελάει αινιγματικά. 

Παρατηρώ με την άκρη του ματιού μου την μελαχρινή μεσήλικη δίπλα της να κρατιέται με δυσκολία να μην σκάσει στα γέλια. Δεν κατάλαβα.. που το βρήκε το γαμημένο το αστείο η μάνα μου? 

Ααααα δεν θα τα πάμε καλά!

Δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!

"Θα αργήσει να επιστρέψει?" ρωτάω την Δώρα και βγάζω το κινητό από την τσέπη μου. Η μικρή λέει συχνά πυκνά ψέματα.. την έχω μάθει καλά εγώ.. τόσα χρόνια καψούρα μαζί μου είναι άλλωστε.. πρέπει να βεβαιωθώ ότι αυτήν την στιγμή είναι με την άλλη για ψώνια.. αν και.. ελα τώρα! Πότε άφησε η Όλγα μου μια ευκαιρία να με δει να πάει χαμένη για να τρέχει με την χαμένη στα μαγαζιά? 

Κάτι τρέχει εδώ!

Κάτι ύποπτο τρέχει εδώ!

"Ενδεχομένως να κοιμηθεί και σπίτι της φίλη της σήμερα.. θα κάνουν όλες μαζί sleepover" με ενημερώνει η θεία και της γνέφω θετικά. 

Πούτσες μπλε. 

Η μικρή λέει ψέματα, μόλις επιβεβαιώθηκα.

Η Όλγα μισεί να μένει τα βράδια στης Μυρτούς με τις άλλες, μου το είχει πει στο παρελθόν. 

"Ναι?" απαντάει στην κλήση μου η Μυρτώ. 

Τρέχω μέσα στην κουζίνα της θείας και κλείνω την πόρτα πίσω μου. 

"Είναι η Όλγα μαζί σου?" την ρωτάω αυτό που με καίει. 

Γιατί αν προσποιηθώ τον ευγενικό και την ρωτήσω τι κάνει, θα ξεκινήσει πάλι τις μαλακίες ότι είναι ερωτευμένη μαζί μου και πως νόμιζε ότι μετά από εκείνες τις δύο εβδομάδες που την πηδούσα κάθε βράδυ θα τα φτιάχναμε και μπλα μπλα μπλα. 

Της το είπα ξεκάθαρα, το μόνο παραπάνω που θα γούσταρα από εκείνη είναι μια παρτούζα με τον Αντώνη και τον Ανδρέα, ο Μάριος δεν ψήνεται. Όταν της το είπα ξεκίνησε να κλαίει.. και γαμώ την πουτάνα μου γαμώ.. κλαίει και άσχημα. 

Που πήγα και έμπλεξα ο Θεός?

Την τεράστια την θεική την πούτσα μου μέσα γαμώ.

"Πες και ένα γεια" η φωνή της ακούγεται χαρούμενη. Να δεις που θεωρεί ότι μετάνιωσα για όσα της είπα τότε και βρήκα μια χαζή δικαιολογία για να την πάρω να τα βρούμε. 

Σφίγγω δόντια

Ηλίθιες ερωτοχτυπημένες γυναίκες

Μα τι στον πούτσο έχω και με θέλουν όλες αποκλειστικά πια? Μέλι? Σε κανέναν δεν το εύχομαι πάντως! Το να αρέσεις ειναι εξουθενωτικό.. από ένα σημείο και μετά σε κουράζει! Αλλά αυτά έχουν οι ωραίοι γκόμενοι! Βάσανα! Βάσανα πολλά!

"Μυρτώ ψάχνω την Όλγα είστε μαζί?" ο τόνος μου κοφτός της δίνει να καταλάβει ότι πρέπει να μου απαντήσει. 

"Όχι γιατί τι-"

Της το κλείνω. 

Ακούω το όχι, της το κλείνω αμέσως και ξεκινάω να βηματίζω σαν μανιακός πάνω κάτω στην ξένη κουζίνα. 

Με κάποιον είναι. 

Είμαι σίγουρος, κόβω το κεφάλι μου ότι με κάποιον είναι. 

Αυτήν την στιγμή έχει βγει ραντεβού με κάποιον φλώρο και προσπαθεί να με ξεπεράσει.. που.. γαμώ το φελέκι μου γαμώ.. βγάζω τα τσιγάρα μου και ξεκινάω να στρίβω.. εγώ αυτό δεν ήθελα? Αυτό δεν ευχόμουν? Να με ξεπεράσει για να συνεχίσουμε να πηδιόμαστε σαν τα κουνέλια χωρίς έρωτες και μαλακίες.. αλλά ήθελα να είμαστε μεταξύ μας.. εγώ και το Ολγάκι.. το Ολγάκι και εγώ.. να μην βγαίνει με κανέναν άλλον και να μην-

Πούστη Δία γαμώ

Γαμώ το φελέκι μου γαμώ

Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

Πετάω το τσιγάρο μου μες στον νεροχύτη και ξεκινάω να τρίβω με μανία το πρόσωπο μου. 

ΜΕ ΠΟΙΟΝ ΦΛΩΡΟ ΒΓΗΚΕ

ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΒΡΗΚΕ

ΠΟΥ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΤΗΝ ΠΗΓΕ

Βγάζω ξανά το κινητό μου από την τσέπη μου και καλώ την χαζοβιόλα. Αυτήν θα μου πει αν βγαίνει με κάποιον το Ολγάκι. Αυτή θα ηρεμήσει τους χτύπους της καρδιάς μου που τόση ώρα χτυπάει σαν τρελή, αυτή θα καλμάρει τα νεύρα μου που έχουν φτάσει στο ταβάνι, αυτή θα μου ρίξει την πίεση μου που χτύπησε κόκκινο. 

Απλά θα μου πει ένα όνομα και σήμερα το βράδυ θα πάω να τον σκοτώσω. Για να μάθει μετά η μικρή να βρίσκει γκόμενο. Έναν έναν θα τους αφανίσω, όλους. Ας με ξεπεράσει μόνη της, τόσο δύσκολο είναι στην τελική? Τόσο αξεπέραστος γκόμενος είμαι πια? 

"Πες τι θες και γρήγορα" η Ζωή ακούγεται λαχανιασμένη μέσα από το ακουστικό. Ούτε να φαντάζομαι δεν θέλω για το τι μπορεί να κάνει αυτήν την στιγμή, ούτε να το φαντάζομαι. 

"Πού είσαι?" την ρωτάω γιατί δεν κρατιέμαι, αν μου πει ότι είναι στον γκόμενο θα στείλω τον Άρη να την μαζέψει. Έχουμε και ένα όνομα στην γειτονιά! Για μια υπόλυψη ζούμε στην τελική!

"ΓΥΜΝΑΣΤΗΡΙΟ ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΚΟΒΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ TRX ΠΕΣ ΤΙ ΘΕΣ ΑΛΛΙΩΣ ΘΑ ΣΤΟ ΚΛΕΙΣΩ" 

Αφήνω μια ανάσα να βγει αργά αργά από μέσα μου. 

Πάλι καλά, μόνο αυτό θα πω, πάλι καλά.

Βέβαια τώρα το άλλο.. πως το λες? Γιατί η Ζωή μου έχει δώσει τελεσίγραφο να μην την ρωτάω για την Όλγα. Δεν θέλει λέει να μπαίνει ανάμεσα μας. Αλλά πάω στοίχημα ότι το σκατό συζητάει με την κολλητή της για εμένα! Καταλάβατε τι κάνει το μικρό ρε? Έχει πάρει το μέρος της φίλης της αντί να σταθεί στο ίδιο της το αίμα! Αν είναι δυνατόν! Αλλά τέτοιο ήταν πάντα το μαλακισμένο! Τέτοιο! Μια ζωή με κάρφωνε στους γονείς μας και μια ζωή με-

"Σε κλείνω" μου λέει η Ζωή και κλωτσάω μια σακούλα με ψωμιά από τα νεύρα μου.

"Η Όλγα βγαίνει με κάποιον?" την ρωτάω πάνω στον τρόμο μου μην μου το κλείσει και δεν μάθω αυτό που θέλω. Αν βγαίνει με κάποιον.. θα.. θα.. δηλαδή μπορεί να.. να.. 

Γαμώ το κέρατο μου γαμώ

Μπορεί και να βουρκώσω

Μπορεί πάντα

"Τι εννοείς?" 

Η αδερφή μου απορεί ή κάνει τον κινέζο?

ΤΑ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ

"ΓΑΜΩ ΣΕ ΡΩΤΑΩ ΑΝ Η ΦΙΛΗ ΣΟΥ ΕΧΕΙ ΒΡΕΙ ΓΚΟΜΕΝΟ ΚΑΙ ΒΓΑΙΝΕΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΑΠΑΝΤΑ ΜΟΥ ΜΕ ΕΝΑ ΝΑΙ Ή ΜΕ ΕΝΑ ΟΧΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΓΑΜΩ" 

Κλωτσάω ξανά την σακούλα με τα ψωμιά. Σίγουρα με ακούνε οι άλλες μέσα στο σαλόνι, σίγουρα. Αλλά στα αρχίδια μου. Εδώ η Όλγα μπορεί να τρώει αυτήν την στιγμή με κάποιον άλλον, να πίνει καφέ με κάποιον άλλον, να την αγγίζει κάποιος άλλος και -ω θεέ μου ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω- μπορεί αυτός ο άλλος να την πηδήξει κιόλας. 

Κλωτσάω για τρίτη φορά την σακούλα με τα ψωμιά. 

Πετάω την ξύλινη καρέκλα πάνω στην κλειστή πόρτα.

Δίνω μια δυνατή μπουνιά πάνω στον μαρμάρινο πάγκο. 

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ Ο ΑΛΛΟΣ ΓΑΜΩ

ΠΟΙΟΣ ΠΟΙΟΣ ΠΟΙΟΣ 

"ΜΕ ΑΚΟΥΣ?" φωνάζω στο κινητό και τραβάω τα μαλλιά μου. 

ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΓΑΜΩ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΜΑΛΑΚΙΣΜΕΝΟ ΓΑΜΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΑΕΙ ΤΌΣΗ ΏΡΑ?

"Όχι" ο τόνος της Ζωής είναι κοφτός. 

Θα πηδηχτώ από το παράθυρο.

"ΤΙ ΌΧΙ? ΟΧΙ ΔΕΝ ΜΕ ΑΚΟΥΣ Ή ΌΧΙ ΔΕΝ ΒΡΗΚΕ ΓΚΟΜΕΝΟ Η ΟΛΓΑ?" 

Πρέπει να μου το διευκρινίσει να ξέρω και εγώ να κανονίσω το πρόγραμμα μου για σήμερα το βράδυ. Άραγε θα χρειαστεί να κάνω μπάνιο και πριν και μετά τον φόνο ή μόνο μετά? Πως πας να σκοτώσεις κάποιον? Επιβάλλεται να φοράς after shave?

"Όχι δεν βγαίνει με κανέναν προσπαθεί εδώ και έξι εβδομάδες να σε ξεπεράσει αλλά δεν τα έχει καταφέρει. Κάθεται όλη μέρα στο σπίτι της και κλαίει. Και τώρα δηλαδή μην κοιτάς που λείπει. Έμαθε ότι θα πας σπίτι της και επειδή δεν μπορεί να σε αντικρίσει πήγε στου Δημήτρη για να πλαντάξει στο κλάμα που δεν θες μια σχέση μαζί της. Απλά δώσε της χρόνο και αργά η γρήγορα θα σε ξεπεράσει και θα συνεχίσετε να μπαλαμουτιάζεστε και πάλι χωρίς συναίσθημα" 

Απομακρύνω το κινητό από το αυτί μου και το κοιτάω με καχυποψία.

Με την αδερφή μου εξακολουθώ να μιλάω τόση ώρα?

Μήπως την απήγαγαν εξωγήινοι?

"Με θες κάτι άλλο? Γιατί έχω και ΤRX" προσθέτει από την στιγμή που δεν απαντάω. 

Και τι να πω δηλαδή, μαλάκας έμεινα με αυτά που άκουσα. Για κάποιο λόγο όμως δεν τα θεωρώ.. σωστά να το πω.. αληθινά να το πω..? Αν και αυτό δεν ήθελα? Ακριβώς αυτό δεν γούσταρα? Να με ξεπεράσει η μικρή χωρίς να γνωρίσει κανέναν άλλον για να το συνεχίσουμε από εκεί που το αφήσαμε.

Κοιτάζω την αντανάκλαση μου στο τζάμι της κουζίνας. 

Κοιτάζω το πάτωμα.

Κοιτάζω το ταβάνι. 

Είναι σίγουρα στου Δημήτρη και κλαίει?

Γιατί αν δεν είναι ούτε εκεί.. τότε..

Τοποθετώ την παλάμη μου στο στήθος μου. 

Η καρδιά μου εξακολουθεί να χτυπάει σαν τρελή. 

Που είναι γαμώ την πουτάνα μου?

Που είναι και με ποιον?

το σημερινό κεφάλαιο είναι αφιερωμένο στην Heeleen3381 και στην marina772014 στα δυο μικρά τρελά κορίτσια που θαυμάζω απεριόριστα!! χαίρομαι που σας γνώρισα μέσα από το γπ!! χαίρομαι πολύ!!

~AngryCupcake