Βύρωνας

Είναι Κυριακή, είμαι μόνος μου, στο κρεβάτι μου.

Την σκέφτομαι.

Τοποθετώ το χέρι μου πίσω από το κεφάλι μου, κλείνω τα μάτια μου.

Την φαντάζομαι.

Είναι ψηλή, ξανθιά, με μακριά λεπτά πόδια.

Τα μάτια της γαλανά, με κοιτούν και χάνομαι μέσα τους.

Την ερωτεύτηκα πριν καν την δω.

Της δόθηκα πριν καν την γνωρίσω.

Δεν ήμουν προετοιμασμένος για αυτό που θα αντίκριζα.

Όχι, σε καμία περίπτωση.

Τι και αν με είχαν προειδοποιήσει?

Ήμουν κουφός.

Ήμουν τυφλός.

Ήμουν μικρός.

Την είδα από μακριά.

Φορούσε λευκά, πάντα στα λευκά ντύνεται.

Της αρέσει.

Δεν μου έκλεισε το μάτι πονηρά.

Αλλά με κοίταξε ερωτικά.

Μου χαμογέλασε.

Ή μάλλον όχι, δεν ξέρει να χαμογελάει.

Απλά μειδιάζει.

Κάθισε σε ένα τραπέζι στον πάνω όροφο.

Στο πιο ψηλό σημείο του μαγαζιού.

Και όταν μπήκα μέσα?

Μου έδειξε τις σκάλες.

Και ξεκίνησα να τις ανεβαίνω.

Και ταυτόχρονα την κοιτούσα.

Και συνέχιζα να ανεβαίνω.

Και δεν έκανα ποτέ διάλειμμα.

Τι και αν κουραζόμουν?

Εγώ συνέχιζα.

Γιατί?

Γιατί έπρεπε να την φτάσω πρώτος.

Να την προλάβω.

Να την κατακτήσω.

Να μην μου την πάρει κανένας άλλος.

Γιατί δεν θέλω να την μοιράζομαι.

Ναι είμαι εγωιστής.

Αλλά το ξέρω καλά, μόνο μαζί μου θα είναι ευτυχισμένη.

Η χαζή! Φλερτάρει και με άλλους.

Που δεν την τιμούν, δεν την σέβονται.

Δεν βλέπουν καν μέσα της. Το μεγαλείο της.

Μου κάνει νόημα με τον δείκτη της να κάτσω μαζί της.

Μα πότε πρόλαβα και έφτασα μέχρι εδώ?

Δεν το κατάλαβα.

Την παρατηρώ μου φοράει ένα λευκό κοστούμι.

Ακόμη και η θέση του σώματος της υποδηλώνει το κύρος της.

Κάθεται σαν βασίλισσα.

Είναι η βασίλισσα.

Το μικρό τσαντάκι της ακουμπάει το τραπέζι.

Τα τακούνια της απογειώνουν την φιγούρα της.

Είναι καλλίγραμμη.

Είναι γοητευτική.

Είναι η μελλοντική γυναίκα μου.

Αποφασίζω να της είμαι πιστός, να την υπηρετήσω.

Να την αγαπήσω έτσι όπως δεν την αγάπησε ποτέ κανένας άλλος.

Θα γίνω δούλος της.

Και το ξέρω ότι θα με πονέσει.

Αλλά εγώ δεν θα σταματήσω να την αγαπώ.

Και το ξέρω ότι δεν θα την εγκαταλείψω.. ποτέ.

Γιατί πάντα στο τέλος της ημέρας θα θυμάμαι γιατί την αγαπώ.

Είναι μια αγάπη χαοτική.

Ξέρεις πως είναι να δίνεσαι χωρίς όρια?

Εγώ το μαθαίνω τώρα, μαζί της.

Θέλει αφοσίωση, πίστη, δύναμη.

Θέλει έρωτα, και πάθος.

Και είναι από αυτούς τους μεγάλους έρωτες, που σε διαλύουν.

Αλλά εσύ εκεί.. επιμένεις.

Τι και αν πονάς?

Συνεχίζεις

Δεν σταματάς

Ανεβαίνεις και άλλο

Κρατώ το χέρι της, το φιλώ απαλά, και την κοιτάω.

Έντονα, στα μάτια.

Και αντί να την γοητέυσω εγώ, με γοητεύει εκείνη.

ΚΑΙ ΑΛΛΟ

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

Δεν σταματάει, δεν με λυπάται.

Και να θέλω να γυρίσω πίσω..? Τώρα? Δεν μπορώ.

Με έχει τυλίξει με τα δεσμά της, σφιχτά, ασφυκτικά.

Δεν μπορώ να πάρω ανάσα.

Με έχει κατακτήσει.

Ξυπνάω και την σκέφτομαι.

Κοιμάμαι και την ονειρεύομαι.

Με έχει αρρωστήσει.

Έτσι είναι η αγάπη?

Σε κάνει τόσο αδύναμο?

Μα εγώ ήμουν δυνατός.

Εγώ ήμουν ο πιο δυνατός.

Από όλους

Τι έπαθα?

Χαμογελάω.

Χαμογελάω γιατί τώρα ξέρω.

Την αγάπησα πριν την δω.

Την ερωτεύτηκα όταν την γνώρισα.

Της αφοσιώθηκα.

Και με πόνεσε.. πολύ.. αλήθεια.

Αλλά και πάλι.. έμεινα μαζί της.

Πιστός δούλος της

Και ανάθεμα..

Χίλιες φορές να ζούσα.

Χίλιες μία θα την επέλεγα.

Γιατί σε ότι ορκίζεσαι, σε αυτό πιστεύεις.

Γιατί όταν δίνεις τον λόγο σου, τον κρατάς.

Για να μπορείς να την κοιτάς γυμνός στα μάτια.

Και να της λες με το βλέμμα σου πόσο πολύ την αγαπάς.

Και το όνομα αυτής?