Σημαντικό

Το κεφάλαιο που ακολουθεί περιέχει περιγραφή χρήσης εξαρτησιογόνων ουσιών. Σε καμία περίπτωση δεν παρακινώ τον αναγνώστη να μιμηθεί τις πράξεις των πρωταγωνιστών μου.

Προσωπικά δεν έχω καπνίσει ποτέ. Για να καταφέρω να γράψω την σκηνή που ακολουθεί χρειάστηκε να διαβάσω Ψυχιατρική των Εξαρτήσεων, Φαρμακολογία, Ιατροδικαστική και Τοξικολογία. Δεν γνωρίζω εκ πείρας της σωματικές και ψυχικές εκδηλώσεις της χρήσης κάνναβης παρά μόνο μέσα από τα τρία αυτά βιβλία. 

Δώστε προσοχή στα τρία τεκμήρια που ακολουθούν.

1) Ο εθισμός από εξαρτησιογόνες ουσίες αποτελεί ψυχιατρική ασθένεια.

2) Ο πιο συχνός αιτιολογικός παράγοντας για την εκδήλωση του πρώτο οξέος ψυχωτικού επεισοδίου είναι η κάνναβη (χασίς, μαριχουάνα). 

3) Πάνω από το 80-85% των ατόμων που θα περάσουν ένα πρώτο οξύ ψυχωτικό επεισόδιο -χωρίς την συνδρομή των προγραμμάτων έγκαιρης παρέμβασης- σε περίπου έξι μήνες θα εκδηλώσουν κάποια διαταραχή του φάσματος της σχιζοφρένειας. 

Καταλαβαίνετε συνεπώς ότι η χρήση κάνναβης δεν είναι ακίνδυνη. Στις μέρες μας ωστόσο είναι αρκετά διαδεδομένη και ιδιαίτερα δημοφιλής στην όψιμη εφηβική και στην νεαρή ενήλικη ζωή. Θυμηθείτε όμως, κάθε πράξη ακολουθεί μια συνέπεια. 

Διαβάστε με δική σας ευθύνη. 

Όλγα

Τον ψάχνω. 

Το ψάχνω παντού, τον ψάχνω εδώ και ώρα ανάμεσα σε διακόσια πρόσωπα και δεν είναι πουθενά. Το μόνο που βλέπω στο σαλόνι είναι ένα μεθυσμένο πλήθος. Άλλοι γυμνοί, άλλοι ημίγυμνοι, κάποιοι ελάχιστοι κανονικά ντυμένοι χορεύουν όλοι στους ξέφρενους ρυθμούς της μουσικής. 

Μπαίνω μέσα στην κουζίνα και το πρώτο πράγμα που αντικρίζω είναι έναν άγνωστο τύπο να κάνει εμετό στον νεροχύτη. Το δεύτερο γεγονός με το οποίο έρχομαι αντιμέτωπη είναι μια κοκκινομάλλα να κάθεται πάνω στον μαρμάρινο πάγκο και ανάμεσα στα πόδια της βολεμένος ένας μελαχρινός. Το τρίτο πράγμα που-

ΈΛΕΟΣ

Μα πόσο μεθυσμένος μπορεί να είναι κάποιος για να χορεύει γυμνός πάνω στο τραπέζι?

Κάνω αναστροφή και κατευθύνομαι προς τα υπνοδωμάτια. Αν όντως ο Βύρωνας κλείδωσε το δικό του και της Ζωής.. ναι.. η κολλητή μου είχε δίκιο.. και το δωμάτιο του Βύρωνα και το δικό της είναι κλειδωμένα. Ανοίγω το δωμάτιο του Στέλιου και.. 

Γαμώτο!! 

Ούτε εδώ είναι! Το μόνο που υπάρχει εδώ μέσα είναι κάτι άδεια μπουκάλια μπύρας στο πάτωμα και δύο μπουκάλια βότκας πάνω στο γραφείο του.

Τρίβω με μανία το πρόσωπο μου. 

Θα τον βρω.. πού θα πάει.. θα τον βρω.

Μπαίνω μέσα στο μεγάλο μπάνιο και-

"ΠΟΙΟΣ ΜΑΛΑΚΑΣ ΓΑΜΩ?"

Αμέσως τα μάτια μου καρφώνονται πάνω σε έναν γυμνό, σφιχτό κώλο ο οποίος επαναλαμβάνει ρυθμικά κάποιες γνωστές σε όλους κινήσεις. Η πλάτη του ξανθού άνδρα είναι γεμάτη ακανόνιστες γρατζουνιές μέσα από τις οποίες στάζουν μικρές κόκκινες σταγόνες. 

"Κοπελιά σου αρέσει να παίρνεις μάτι?"

Τι λέει αυτός?

Κλείνω αστραπιαία την πόρτα του μπάνιου και κοιτάω θιγμένη το λευκό ξύλο. 

Φυσικά και δεν μου αρέσει να παίρνω μάτι.. τι είμαι.. καμία ηδονοβλεψίας? Τώρα μερικές ταινίες ερωτικού περιεχομένου που παρακολουθώ περιστασιακά.. αυτό είναι άλλο!

"Σε ξέρω από κάπου?" 

Σηκώνω το βλέμμα μου και αντικρίζω δυο άγνωστα μελί μάτια. 

Συνήθως απολαμβάνω το φλερτ των ανδρών.. δεν είμαι καμία ξινή.. πόσο μάλλον σνομπ.. αλλά στην παρούσα φάση..

"Είμαι ερωτευμένη" του απαντώ και κατευθύνομαι προς την κρεβατοκάμαρα του θείου Άρη και της θείας Άννας. 

Αν δεν είναι και εκεί θα πάω στην ταράτσα. Την έχουμε βγάλει άπειρα βράδια με τον Στέλιο εκεί πάνω και δυστυχώς καμία δεν παρατηρούσαμε τα αστέρια. Εγώ κοιτούσα συνεχώς τα μάτια του και εκείνος πάντα το γυμνό κορμί μου. Αλλά που θα πάει.. θα έρθει και εκείνη η αναθεματισμένη η πολυπόθητη η στιγμή που θα κοιτάξει και μέσα από αυτό.. σωστά?

"Και εγώ σε ερωτεύτηκα μόλις σε είδα" 

Ω Θεέ μου..

Τοποθετώ το χέρι μου στο γκρι χερούλι και-

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου.

Τι σκατά?

Πόσα τζάκετ είναι εδώ μέσα?

Πόσες τσάντες?

Πόσα κράνη?

Όλο το δωμάτιο.. μα όλο όμως είναι ένα βομβαρδισμένο τοπίο. Πάνω στο μεγάλο υπέρδιπλο κρεβάτι υπάρχει ένας λόφος από χίλια δυο προσωπικά αντικείμενα.. των καλεσμένων λογικά. Πολύ αμφιβάλλω βέβαια κατά πόσο θα βρει κάποιος την τσάντα του ή το μπουφάν του πριν φύγει με τον χαμό που επικρατεί εδώ μέσα. 

"Ναι.. ναι.. έτσι.."

Τις σκέψεις μου διακόπτει μια φωνή. 

"Πιο γρήγορα.. πιο γρήγορα.."

Μια γνωστή φωνή.

Σμίγω τα φρύδια μου σε απορία, γιατί στο οπτικό μου πεδίο δεν υπάρχει κανείς. Το μόνο που βλέπω είναι ο λόφος. Αλλά οι αναστεναγμοί που ακούγονται είναι ξεκάθαροι.. και κυρίως είναι.. 

Ξεροκαταπίνω

Καρφώνω το βουρκωμένο βλέμμα μου πάνω στον λόφο. Πάλι καλά που υπάρχει και αυτός ανάμεσα μας.. διότι δεν θα άντεχα να έρθω αντιμέτωπη με την ίδια εικόνα.. όχι ξανά δηλαδή. 

"Όλον.. ρούφα τον όλον"

Κοιτάζω χαμηλά τα άσπρα αθλητικά παπούτσια μου. 

Εγώ το έσκασα από το σπίτι μου για να έρθω να τον βρω σήμερα στο δικό του. 

"Τε-τελειώνω.. λίγο ακόμη και τελειώνω"

Χαμογελάω πικραμένα. 

Γιατί νιώθω ότι και εγώ τελειώνω?

Γιατί νιώθω ότι δεν έχω άλλη δύναμη μέσα μου?

Κλείνω την πόρτα πίσω μου και σκουπίζω τα αμέτρητα δάκρυα που τρέχουν από τα μάτια μου. Πάλι καλά που δεν βάφτηκα δηλαδή. Τώρα θα έτρεχε η μαύρη μάσκαρα και θα είχε γίνει το πρόσωπο μου κώλος. 

Γελάω απαλά. 

Άσε την πλάκα Όλγα, άσε την. 

Κοιτάω την μισάνοιχτη πόρτα του δωματίου του Στέλιου. 

Μήπως να αφήσεις και εκείνον?

Εισέρχομαι στον προσωπικό του χώρο και παίρνω μια βαθιά εισπνοή. 

Ίσως είναι η ώρα, ίσως έφτασε η στιγμή μετά από δύο χρόνια να τον εγκαταλείψω. Προφανώς και δεν πρόκειται να τον ξεχάσω, δεν νομίζω ότι θα είμαι ποτέ σε θέση να κάνω κάτι τέτοιο. Θα κρατήσω για πάντα μέσα μου τις καλές μας στιγμές και θα προχωρήσω. 

Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι ξανά..

Να προχωρήσω να πάω που?

Στον επόμενο?

Γελάω

Γελάω δυνατά

Δεν υπάρχει επόμενος για εμένα. 

Ο Στέλιος είναι ο προηγούμενος.

Ο Στέλιος είναι ο τωρινός. 

Ο Στέλιος είναι ο παντοτινός. 

Γιατί αν με ρωτούσε κανείς να περιγράψω αυτόν τον άνδρα με μια λέξη, μία θα επέλεγα. 

Το πάντα μου

Για πάντα μου

Ανοίγω το πρώτο συρτάρι του γραφείου του και ψάχνω για τα τσιγάρα του. Συνήθως εδώ τα κρύβει.. κάτω από τα προφυλακτικά. Έχουμε ψάξει άπειρες φορές το δωμάτιο του με την Ζωή.. εκείνη για να ανακαλύπτει τα μυστικά του και να τον απειλεί όποτε την συμφέρει και εγώ για να του κλέβω τα μποξεράκια. Ανακατεύω λίγο ακόμη τις μικρές πολύχρωμες τετράγωνες συσκευασίες και.. 

Ωπ.. εδώ είμαστε!

Τι σας είπα? 

Στο πρώτο συρτάρι πάντα!

Μόνο που αυτήν την φορά δεν έχει ούτε πακέτο.. ούτε καπνό.. ούτε φιλτράκια.. μόνο.. για να δω.. μόνο ένα.. δύο.. τρία.. τέσσερα.. ναι.. μόνο τέσσερα στριφτά τσιγάρα. Καλύτερα βασικά.. 

Παίρνω τον αναπτήρα από την τσάντα μου, τοποθετώ το τσιγάρο στο στόμα και το ανάβω. 

Εγώ πάντως δεν ξέρω να στρίβω. Όταν του είπα κάποια στιγμή να μου μάθει, εκείνος νευρίασε και μου είπε να μην τολμήσω να το βάλω ποτέ στο στόμα μου. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω.. και αυτός κάπνιζε από την αρχή της τρίτης Λυκείου.. εμένα γιατί μου το απαγορεύει?

Αλλά τέτοιος είναι! 

Ένας καταραμένος ατελείωτος βλάκας! 

Που τον αγαπάω κιόλας! 

Που τον αγαπάω σαν τρελή!

Κάθομαι στο πάτωμα και ακουμπάω την πλάτη μου στο κρεβάτι του Στέλιου. Πάντως βαρύ είναι αυτό.. και έχει και μια περίεργη γεύση.. μπορεί να μην γνωρίζω τι καπνό αγόρασε αλλά.. 

Βήχω συνέχεια.

Τι φάση?

Αφήνω χαλαρό το κεφάλι μου να πέσει πίσω και καρφώνω τα μάτια μου στο κόκκινο ταβάνι. Θα ορκιζόμουν ότι την τελευταία φορά που το κοίταξα ήταν λευκό.. και δεν είχε και αυτήν την μπορντό αύρα να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Βέβαια τότε είχε προηγηθεί και ένας ατελείωτος, δυνατός οργασμός.

Φυσάω τον καπνό ψηλά.

Ο Στέλιος καπνίζει κάθε φορά αφού τελειώσει, του αρέσει λέει. 

Και εμένα μου αρέσει.. 

Υποθέτω δηλαδή.

Πάντως κάθε φορά που φτάνει στο τέλμα η φατσούλα του είναι υπέροχη. Τα βλέφαρα του κλείνουν, τα χείλη του ανοίγουν ελάχιστα και τα φρύδια του σμίγουν σε ένδειξη ηδονής. Σχεδόν πάντα είναι ιδρωμένος με αποτέλεσμα το λευκό δέρμα του να γυαλίζει κάτω από το ημίφως. Και μόλις ανοίξει τα μάτια του?

Όνειρο.

Όνειρο μοναδικό.

Ένα μαύρο όνειρο, ένα σκοτάδι μέσα στο οποίο βλέπω την ελπίδα. Γιατί πάντα ελπίζω, πάντα, ότι κάποια στιγμή αυτά τα δύο μαύρα μάτια θα με κοιτάξουν με αγάπη, βαθιά και αληθινή, έτσι όπως δεν με έχουν κοιτάξει ποτέ μέχρι στιγμής.

"ΤΙ ΣΤΟΝ ΠΟΥΤΣΟ ΚΑΝΕΙΣ ΕΣΥ ΕΔΩ?"

Την υπέροχη σκέψη μου διακόπτει η υπέροχη φωνή του υπέροχου άνδρα με τον οποίο είμαι υπέροχα ερωτευμένη. 

"ΠΟΣΗ ΏΡΑ ΕΙΣΑΙ ΕΔΏ ΓΑΜΏ?" 

Ο Στέλιος συνεχίζει να μου φωνάζει και εγώ στρέφω αργά αργά το πρόσωπο μου προς το μέρος του. Τον κοιτάω γεμάτη έρωτα την στιγμή που εκείνος με κοιτάει γεμάτος θυμό. 

Μα γιατί μου είναι θυμωμένος? 

Εγώ δεν του έκανα απολύτως τίποτα.. 

Ούτε καν τον ενόχλησα όταν τον πίπωνε εκείνη η.. η..

Μόνο να είναι άγνωστη, μόνο να μην την δει ποτέ ξανά.

"ΡΕ ΌΛΓΑ ΠΟΤΕ ΉΡΘΕΣ? ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΜΟΥ ΕΊΠΕΣ ΤΊΠΟΤΑ? ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΠΑΕΙ ΑΚΌΜΗ ΣΠΊΤΙ ΣΟΥ? ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΓΑΜΩ?" 

Γαμώτο..

Με ξεκούφανε..

"Μην.. μην μιλάς" τον παρακαλώ με απαλή φωνή και τραβάω ακόμη μια τζούρα. Λίγη ακόμη ένταση να βάλει και θα σπάσουν τα τύμπανα μου, θα σπάσουν τα κόκαλα μου, θα σπάει ο εγκέφαλος μου. Άλλα έτσι είναι ο Στέλιος μου, έτσι ακριβώς. Γεμάτος νεύρο, γεμάτος ενέργεια, γεμάτος.. γεμάτος..

Μα.. μα γιατί δεν ακούγεται τίποτα? 

Γιατί δεν μιλάει?

Τόση ώρα μια πρωτοφανής σιωπή έχει καλύψει τα πάντα. 

Πραγματοποίησε την επιθυμία μου?

Σταμάτησε να φωνάζει μόλις του το ζήτησα?

Αμέσως τα μάτια μου αστράφτουν από υπερχαρά.

Μήπως είναι η μέρα μου σήμερα?

Μήπως να του ζητήσω να με αγαπήσει?

"Πού τα βρήκες αυτά?" με ρωτάει ο έρωτας της ζωής μου και κάθεται στο πάτωμα δίπλα μου.

Ναι σίγουρα.. σίγουρα είναι η μέρα μου σήμερα.

Γυρνάω σιγά σιγά το κεφάλι μου στο πλάι και τον κοιτάω βαθιά μέσα στα μαύρα μάτια του. Μα πόσο υπέροχα μπορεί να είναι δυο θολά, σκοτεινά μάτια, πόσο ερωτικά. Νιώθω ότι κατακτάει το κορμί μου με μόνο ένα του βλέμμα.. νιώθω ότι με φέρνει σε οργασμό χωρίς καν να με αγγίζει. 

"Πόσα κάπνισες?" 

Κοιτάζω τα χείλη του.. τα σαρκώδη αυτά χείλη του που με έχουν κάνει να τελειώσω αμέτρητες φορές. Όλοι μου οι οργασμοί του ανήκουν.. όλο το σώμα μου είναι δικό του.. όλη μου η καρδιά.. όλη μου η ψυχή.. όλα.. τα πάντα όλα είναι του Στέλιου μου. 

"Ολγάκι μου είσαι καλά?" 

Καρφώνω ξανά τα γαλάζια μάτια μου στα μαύρα δικά του. 

Άκουσα καλά?

Είπε του?

Είπε Ολγάκι του?

"Τσου" σουφρώνω ελαφρά τα ξερά χείλη μου και εκείνος τα κοιτάει φευγαλέα. "Δεν-δεν είμαι καλά" του ψιθυρίζω και μετακινώ το σώμα μου για να κολλήσει πάνω στο δικό του. Πώς να είμαι καλά από την στιγμή που πεθαίνω δηλαδή? Γιατί πεθαίνω.. πεθαίνω να τον αγγίξω.. πεθαίνω να τον νιώσω..

"Τι έχεις?" με ρωτάει και χωρίς να σπάσει την άκρως ερωτική οπτική επαφή μας απομακρύνει το τσιγάρο από τα δάχτυλα μου. 

Παρατηρώ τον λευκό κύλινδρο να βρίσκει εύκολα θέση ανάμεσα στα κόκκινα χείλη του και στιγμιαία ζηλεύω.. ζηλεύω πολύ.. 

Δεν έχω εσένα, του φωνάζω με όλη μου την ψυχή. 

Δεν έχω εσένα και πονάω.. πονάω πολύ.

Η φωνή μου δεν βγαίνει από μέσα μου, η καρδιά μου ωστόσο χτυπάει σαν τρελή. Προσπαθώ εδώ και ώρα να ηρεμήσω τους χτύπους μου, διότι από την στιγμή που μπήκε στο δωμάτιο του με έχει πιάσει ταχυπαλμία. Από την στιγμή δε που έκατσε στο πάτωμα μαζί μου.. όλο μου το σώμα τρέμει.. τρέμει και φλέγεται ταυτόχρονα.

 Αν.. αν του ζητούσα να απαλύνει τον πόνο μου?

Αν.. αν.. αν του ζητούσα να με αγαπήσει? 

"Τι έχεις μωρό μου?" ο Στέλιος σκύβει το πρόσωπο του και ακουμπάει τρυφερά τα χείλη του στον γυμνό μου ώμο. "Γιατί δεν μου μιλάς?" 

Κλείνω αμέσως τα βλέφαρα μου. Δεν την αντέχω τόση ηδονή. Δεν μπορώ να την διαχειριστώ. Το δέρμα μου καίει στο σημείο που τα υπέροχα χείλη του με φιλούν. Πρόκειται για μια μικρή κάψα κατά μήκος της κλείδας μου, στον λαιμό μου, στο ευαίσθητο σημείο πίσω από το αυτί μου. 

"Μυρίζεις βανίλια" 

Νιώθω τα ζεστά χέρια του να αγκαλιάζουν γλυκά το κορμί μου. Οι μεγάλες του παλάμες αφήνουν απαλά χάδια στην γυμνή κοιλιά μου, το δάχτυλο του έρχεται σε επαφή με το παγωμένο μέταλλο που κοσμεί τον αφαλό μου. Μένει για λίγο να το περιεργάζεται. 

"Αγαπώ την βανίλια" η φωνή του δεν ακούγεται ως συνήθως, δεν είναι βαριά, αλλά περίεργα γλυκιά, πολύ απαλή, πολύ τρυφερή.

Αναστενάζω ηδονικά.

Αναστενάζω ελαφρά.

Και εγώ αγαπώ εσένα.

Για πάντα θα σε αγαπώ Στέλιο. 

Για πάντα θα είμαι ερωτευμένη μαζί σου. 

Για πάντα θα είμαι δική σου.

Ψυχή και σώμα.

"Αγάπησε με" 

Του ψιθυρίζω με μάτια κλειστά, με γεμάτη από έρωτα καρδιά. 

Δεν θέλω να το κρατάω άλλο μέσα μου. 

Θέλω να του το πω.

Θέλω να το ξέρει.

Θέλω να με αγαπήσει. 

Ζω για να με αγαπήσει.

Ζω για να είμαι μαζί του.

Ζω για μια στιγμή του.

Ζω για τα πάντα μαζί του.

"Δεν.. εγώ μικρή μου δεν.. δηλαδή.. πως.. γαμώτο" ο Στέλιος ψιθυρίζει ασυνάρτητες συλλαβές χωρίς να απομακρύνει τα χείλη του από τον λαιμό μου. Τόση ώρα ρουφάει το δέρμα μου, τόση ώρα το αγαπάει με τον τρόπο του. 

Δεν είναι δύσκολο αγάπη μου, καθόλου μα καθόλου.

Αν σου δείξω εγώ τον τρόπο?

Αν σου δείξω την αγάπη μου?

Θα μπορέσεις να μου την ανταποδώσεις?

Ξαφνικά νιώθω το σώμα μου να σηκώνεται ελάχιστα από το πάτωμα και με μια απαλή κίνηση αυτό καταλήγει πάνω σε ένα ζεστό, γνώριμο κορμί. Ανοίγω σιγά σιγά τα μάτια μου και αυτά έρχονται αντιμέτωπα με δυο κόκκινα, γυάλινα μάτια. Στο κέντρο τους υπάρχει μια μαύρη κουκίδα, τόσο μικρή, τόσο ερωτική. 

"Είσαι σίγουρη?" τα χείλη του Στέλιου χορεύουν πάνω στα δικά μου, η μεθυστική ανάσα του αναμειγνύεται με την δική μου. Ο πιο αγαπημένος μου χορός είναι αυτός, ο πιο γλυκός, ο πιο ζωντανός. Γιατί αυτός με κρατάει στην ζωή, ο Στέλιος μου. 

Τυλίγω τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του.

Κολλάω το σώμα μου πάνω στο δικό του. 

Φωτιά στην φωτιά.

Φωτιά στην καρδιά.

"Αγάπησε με" τον παρακαλάω ξανά και περνάω την γλώσσα μου πάνω από το κάτω χείλος του. Ένα μικρό βογκητό αφήνει το στόμα μου σε ένδειξη ηδονής.. διότι η γεύση των χειλιών του.. η γεύση των φιλιών του είναι.. είναι απολαυστική. 

Τσιγάρο και βότκα. 

Έρωτας και πάθος. 

Όλγα και Στέλιος. 

Νιώθω το μπλουζάκι μου να εγκαταλείπει το σώμα μου και αμέσως μετά το χέρι του Στέλιου τυλίγεται γύρω από το στήθος μου. Το σώμα μου ανταποκρίνεται τόσο γρήγορα στο άγγιγμα του, η γνωστή υγρασία κάνει την εμφάνιση της ανάμεσα στα μπούτια μου. 

Θέλω να μου κάνει έρωτα. 

Θέλω να αγαπήσει το σώμα μου.

Και ίσως μετά αγαπήσει και την ψυχή μου. 

Τοποθετώ τα χέρια μου στην άκρη του βαμβακερού μακό του και περνάω το ύφασμα πάνω από το κεφάλι του. Για μια στιγμή άφησα τα χείλη του, για ένα δευτερόλεπτο μόνο και η καρδιά μου σκίρτησε. Δεν μου αρέσει να μην τον νιώθω πάνω μου, κολλημένο όσο περισσότερο γίνεται στο σώμα μου. 

Χαμογελάω αμυδρά ανάμεσα στο φιλί μας. Σε λίγο θα ξέρω πως είναι να τον έχω και μέσα μου, μέσα στο σώμα μου, διότι μέσα στην καρδιά μου είναι όλη μου την ζωή. 

Το επόμενο δευτερόλεπτο η πλάτη μου ακουμπάει πάνω σε ένα δροσερό ύφασμα. Το σώμα του Στέλιου αφήνεται πάνω στο δικό μου και εγώ βουλιάζω βαθιά μέσα σε ένα πουπουλένιο στρώμα, βουλιάζω βαθιά μέσα στην ευτυχία. 

Δυο κορμιά γυμνά αγκαλιάζονται σφιχτά.

Δυο καρδιές τρελές χτυπούν δυνατά.

Δυο ανάσες γρήγορες κόβονται απότομα. 

Μπήκε μέσα μου.

Τον νιώθω μέσα μου. 

Τον νιώθω ολόκληρο μέσα μου.

Δεν..

Αυτό που ζω.. δεν..

Αναστενάζω βαριά.

Αυτό που ζω δεν υπάρχει. 

Αποκλείεται να υπάρχει, αποκλείεται να υπάρχει κάτι τόσο τέλειο.

Ανοίγω και άλλο τα πόδια μου για να υποδεχτώ καλύτερα το σώμα του άνδρα που αγαπώ. Θέλω να τον νιώσω όσο πιο βαθιά μου γίνεται, θέλω να γνωρίσει κάθε κρυφό σημείο μου. Δεν θέλω να κρατήσω τίποτα για εμένα, θέλω να του τα δώσω όλα. 

Ο Στέλιος αυξάνει τον ρυθμό με τον οποίο ευχαριστεί το κορμί μου. Οι κινήσεις του πλέον είναι πιο γρήγορες, πιο κοφτές, πιο διεκδικητικές. Τα χέρια του αγκαλιάζουν σφιχτά το πρόσωπο μου, το σώμα του έχει γίνει ένα με το δικό μου και τα χείλη του.. τα χείλη του..

Ω Θεέ μου

Τα σαρκώδη αυτά χείλη του δεν έχουν αφήσει στιγμή τα δικά μου. Η γλώσσα του χορεύει έναν παθιασμένο χορό με την δική μου, το στόμα του απορροφάει όλους τους αναστεναγμούς μου, όλα τα βογκητά μου. 

Το απολαμβάνω.

Του παραδίνομαι πλήρως και το απολαμβάνω. 

Ο πόνος που υποτίθεται ότι νιώθουν όλες οι κοπέλες την πρώτη τους φορά δεν υπάρχει. Δεν υπήρξε ούτε για μια στιγμή, ούτε για ένα απειροελάχιστο δευτερόλεπτο. Αντίθετα, μια γλυκιά ηδονή έχει εξαπλωθεί εδώ και ώρα σε όλο το κορμί μου, ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα έχει καταλάβει την καρδιά μου, ένας κόκκινος άνεμος πνέει στην ψυχή μου. 

Το σώμα μου παραλύει. 

Η καρδιά μου χάνει μερικούς χτύπους στην σειρά. 

Μια εκκωφαντική έκρηξη ακούγεται σε όλο τον κόσμο. 

Αν ερχόταν κάποιος άγνωστος, σήμερα, τώρα, και μου πρότεινε να διαλέξω ανάμεσα σε μια ευτυχισμένη ζωή ή σε μια ευτυχισμένη στιγμή, θα διάλεγα αυτό που ζω τώρα. Την στιγμή αυτήν με τον Στέλιο μου, την ύστατη αυτή απόλαυση μαζί του. Μου φτάνει, μου αρκεί αυτό. Μου αρκεί μια ευτυχισμένη στιγμή μαζί του.

Ένα παγωμένο σώμα και μια βαθιά κραυγή ακολουθούν τρεις κοφτές, παλίνδρομες κινήσεις. Ο Στέλιος πετρώνει πάνω μου, τελειώνει μέσα μου. Τα χείλη του απομακρύνονται ελάχιστα από τα δικά μου ωστόσο τα χέρια του δεν αφήνουν στιγμή τα φλεγόμενα μάγουλα μου. 

Ήταν ότι πιο πλήρες έχω ζήσει. 

Ήταν ότι πιο όμορφο έχω ζήσει.

Ήταν αληθινό, και ήταν δικό μου.

"Σε πόνεσα?" η φωνή του, ψίθυροι καρδιάς ακούγονται με δυσκολία. 

Καταπίνω ένα μείγμα σάλιων, δικών μου και του Στέλιου, και του χαμογελάω τρυφερά. 

"Τσου" του απαντώ και ακόμη δεν τον έχω κοιτάξει. 

Δεν έχω την δύναμη να το κάνω, νομίζω θα λιώσω στην αγκαλιά του. 

"Τότε γιατί κλαις μικρή μου?" 

Η κτητική αυτή αντωνυμία.. το κτητικό αυτό μου.. η καρδιά μου χτυπάει σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να είναι η τελευταία μέρα που επιτελεί το δύσκολο έργο της και θέλει να τα δώσει όλα, όλα και πολύ. 

"Είναι δάκρυα απόλαυσης" του ψιθυρίζω πάνω στα χείλη του. 

Αμέσως μετά ένα βαθύ βογκητό εγκαταλείπει το στόμα του Στέλιου και εισέρχεται στο δικό μου. Μέχρι και αυτό το θέλω, ότι μπορεί να μου δώσει, ότι είναι διατεθειμένος να μοιραστεί μαζί μου, εγώ θα το δεχτώ.

"Θα μείνεις να κοιμηθούμε αγκαλιά?" με ρωτάει με γλυκιά φωνή και δεν το ελέγχω, ανοίγω διάπλατα τα μάτια μου. Αυτά αντικρίζουν δυο μεγάλα μαύρα μάτια, ένα ιδρωμένο πρόσωπο, ένα τεράστιο χαμόγελο.

Τον αγαπώ

Τον αγαπώ 

Τον αγαπώ

"Θέλεις να μείνω?" αναρωτιέμαι έκπληκτη και ανασηκώνω τις άκρες των χειλιών μου φανερά ανακουφισμένη, ανακουφισμένη που με θέλει δίπλα του. 

"Σαν τρελός" ο Στέλιος με φιλάει πεταχτά. "Είναι το πρώτο μας βράδυ μαζί.. και να ήθελες να φύγεις δεν θα σε άφηνα" προσθέτει και με μια απαλή κίνηση βγαίνει από μέσα μου. 

Κοιτάω χαμηλά το σημείο που τα σώματα μας ήταν ενωμένα μέχρι πριν μια στιγμή. 

Εμ.. είναι κόκκινο.. είναι όλο κόκκινο. 

"Προτείνω να κοιμηθούμε" ο Στέλιος ξαπλώνει δίπλα μου και πιέζει με τα δάχτυλα του το πιγούνι μου προς τα πάνω. Με αυτόν τον τρόπο με αναγκάζει να κοιτάζω το κουρασμένο πρόσωπο του και όχι το.. εμ.. το παστελάκι του. "Είναι φυσιολογικό" η φωνή του είναι δυναμική, το βλέμμα του επίσης. 

"Το ξέρω" του απαντώ και βολεύω καλύτερα τον εαυτό μου στην αγκαλιά του. Βέβαια το γεγονός ότι είναι φυσιολογικό δεν αναιρεί το γεγονός ότι είναι ντροπιαστικό. 

Καρφώνω έντονα τα καταγάλανα μάτια μου στα κατάμαυρα δικά του. 

Να του το πω τώρα?

Να του πω τώρα ότι είμαι αθεράπευτα ερωτευμένη μαζί του?

"Κοιμήσου μικρή, σε δύο ώρες ξημερώνει" ο Στέλιος τοποθετεί το ένα του χέρι κάτω από το μαξιλάρι του, τυλίγει το άλλο γύρω από την γυμνή κοιλιά μου και κλείνει απότομα τα βλέφαρα του. 

Γουρλώνω αμέσως τα μάτια μου. Συγγνώμη.. θα κοιμηθεί αμέσως? Δεν θα συζητήσουμε τι έγινε πριν? Εγώ ήμουνα έτοιμη να του πω τι νιώθω και αυτός.. νυστάζει? Και δηλαδή έτσι να είναι.. καληνύχτα δεν θα μου πει?

Αναστενάζω ελαφρά και τοποθετώ το χέρι μου στο φρεσκοξυρισμένο μάγουλο του. Χαϊδεύωτο απαλό δέρμα του, σκύβω και φιλάω τρυφερά την μύτη του. Ας κάνω εγώ την αρχή λοιπόν..

"Καληνύχτα αγάπη μου" του ψιθυρίζω πάνω στα μισάνοιχτα, σαρκώδη χείλη του. 

Ως απάντηση παίρνω ένα μικρό, εύηχο ροχαλητό. 

Τα δάχτυλα μου παγώνουν πάνω στο ζεστό δέρμα του.

Συγγνώμη.. κοιμήθηκε κιόλας?

Ξεφυσάω αγανακτισμένη και κλείνω και εγώ τα μάτια μου. 

Δεν είναι καθόλου ρομαντικός, αυτό πρέπει να το διορθώσουμε.

Αύριο όμως..

Αύριο αφού μιλήσουμε..

Αύριο αφού ξεκαθαρίσουμε το μεταξύ μας..

Αύριο που ξημερώνει μια άλλη μέρα..

Αύριο

αφιερώνω το σημερινό κεφάλαιο στην γουατπαντική κολλητή μου ola-kai-tipota την οποία και αγαπώ βαθύτατα παρόλο που ενίοτε γκρινιάζει (βλέπε προηγούμενο κεφάλαιο) και παρόλο που στα τελευταία κεφάλαια έχει μειώσει σημαντικά τις σκηνές του μωρού μου

σας υπεραγαπώ 

~AngryCupcake