Βύρωνας

"Birds flying high, you know how I feel, sun in the sky, you know how I feel, breeze driftin' on by, you know how I feel, it's a new dawn, it's a new day, it's a new life, for me, and I'm feeling good, I'm feeling good"

Παίρνω τα μάτια μου μόνο για μια στιγμή πάνω από την οθόνη του iPhone μου και κοιτάζω στιγμιαία την Έλενα. Αυτήν την κακιά συνήθεια που έχει μετά το σεξ να τραγουδάει, πρέπει να την σταματήσει, με ενοχλεί. Αφάνταστα πολύ. 

"Τι σε προβληματίζει?" με ρωτάει για χιλιοστή φορά από την ώρα που ήρθα σπίτι της και ειλικρινά έχει αρχίσει να με κουράζει η επιμονή της. Δεν θέλω να της πω, δεν θα καταλάβει, γιατί δεν παραιτείται?

"Έχω θέματα με την σχολή" της πετάω ξερά και πατάω ξανά το πράσινο τηλέφωνο στην οθόνη του κινητού μου. "Ο συνδρομητής που καλέσατε έχει το τηλέφωνό του απενεργοποιημένο, παρακαλώ καλέστε αργότερα ή αφήστε-"

Το κλείνω

Το κλείνω για εκατοστή ένατη φορά. 

Που θα πάει, θα την δω, δεν θα την δω? 

Ε θα την σκίσω. 

"Είναι κάτι που μπορώ να κάνω εγώ?" η ξανθιά καλλονή απλώνει την ενυδατική της κρέμα με άρωμα σοκολάτα-αβοκάντο στο καλλίγραμμο, λεπτό πόδι της. Μου μιλάει, αλλά δεν με κοιτάει, όλη της η προσοχή είναι στραμμένη στον καλλωπισμό της. 

"Όχι αυτό θέλω να το λύσω μόνος μου" της απαντώ απότομα και σκεπάζω καλύτερα το γυμνό κορμί μου με το λευκό σεντόνι. Είμαι στο σπίτι της αρραβωνιαστικιάς μου, μόλις ολοκληρώσαμε έναν απίθανο γύρο σεξ, και αντί να απολαμβάνω το κορμί της ξανά, εγώ κάθομαι με το κινητό στο χέρι και περιμένω την μικρή και ανόητη Ελισάβετ να ανοίξει το κινητό της. 

Αν δεν έχει πάρει το χάπι.. 

Αν έχει μείνει έγκυος..

"Γιατί δεν τηλεφωνείς στον παππού σου?" η Έλενα με κοιτάει φευγαλέα. "Σίγουρα ότι και αν σε βασανίζει, εκείνος μπορεί να το λύσει" 

Σφίγγω τα δόντια μου.

Σφίγγω το κορμί μου. 

Δηλαδή για να καταλάβω δεν με έχει ικανό να χειριστώ μόνος μου το πρόβλημα μου?

"Αυτό είναι κάτι που δεν τον αφορά" της απαντώ και πληκτρολογώ ξανά ένα νέο μήνυμα για την ηλίθια συμφοιτήτρια μου. Όλο το βράδυ αναρωτιόμουν τι στο διάολο σκεφτόμουν και το έκανα μαζί της, τέτοιος ξεπεσμός ούτε την πρώτη μου φορά. 

Μα να κάνω σεξ με την Ελισάβετ? 

Ενώ έχω όποτε θέλω την Έλενα?

Δεν τίθεται θέμα σύγκρισης. Η μία είναι ώριμη, η άλλη ανώριμη, η μία είναι όμορφη, η άλλη άσχημη, η μία έχει τρόπους, η άλλη όχι, η μία ξέρει να μιλάει σωστά, η άλλη σαν νταλικέρης, η μία κινείται με άνεση στον χώρο και συγκεντρώνει όλα τα βλέμματα πάνω της, η άλλη περπατάει άκομψα και δεν την προσέχει κανείς. Η μία είναι γυναίκα, η άλλη κοριτσάκι.

"Βρε αγάπη μου δεν μπορώ να σε ακούω να αναστενάζεις" η Έλενα σηκώνεται από το μπορντό κάθισμα του μπουντουάρ, περπατάει στις μύτες των μακριών ποδιών της και ξαπλώνει και πάλι δίπλα μου στο κρεβάτι. "Από την στιγμή που ήρθες βρίσκεσαι σε ένταση, τι σου συμβαίνει μωρό μου?"

Ακόμη μια φορά να με αποκαλέσει αγάπη της και μωρό της και δεν θα υπολογίσω ούτε μετοχές στην κλινική ούτε τίποτα, θα την χωρίσω επί τόπου. Τι και αν ο παππούς επιμένει ότι η Έλενα είναι η μόνη λύση για να συγκεντρώσω την πλειοψηφία των μετοχών της κλινικής της μαμάς και να την μετατρέψω στο πρώτο διαφοροδιαγνωστικό κέντρο της Ελλάδας? 

"Σου έχω πει πολλάκις ότι αυτά τα κοσμητικά επίθετα και χαιδευτικά με αηδιάζουν" αγγίζω το χέρι της μνηστής μου που τόση ώρα εξερευνεί το σώμα μου, το απομακρύνω, διώχνω και την ίδια από κοντά μου και πετάω τα σεντόνια από πάνω μου. 

"Τώρα γιατί γίνεσαι ιδιότροπος? Αφού το ξέρεις, μερικές στιγμές τρυφερότητας κάθε γυναίκα τις έχει ανάγκη" η Έλενα επιμένει, τυλίγει τα χέρια της γύρω από την κοιλιά μου και με πιέζει να ξαπλώσω ξανά στο κρεβάτι. Έλεος, μια ώρα της έδωσα σήμερα. Μετά, της είπα, έχω διάβασμα. 

"Φρόντισε να είσαι έτοιμη για το δείπνο απόψε το βράδυ και άσε οτιδήποτε άλλο έχεις στο μυαλό σου για αύριο το μεσημέρι, θα περάσω να σε πάρω να πάμε για brunch" της ξεκόβω κάθε ερωτική κίνηση και ξεκινάω να ντύνομαι εκνευρισμένος. 

Μα πώς είναι δυνατόν να μην είμαι? Ο μπαμπάς μου ανακοίνωσε σήμερα το πρωί ότι σήμερα το βράδυ θα πάμε σε μια φιλική οικογένεια για δείπνο. Πρόβαλα αντίσταση αλλά με πίεσε, μου είπε ότι αν δεν τους συνοδεύσω θα κάνει φασαρία όλη την εβδομάδα και δεν θα με αφήσει να μελετήσω. 

Με απείλησε ο αδίστακτος!

Αλλά συγγνώμη..

Τι σόι οικογένεια είναι αυτή που χτες το βράδυ στις 12 τα μεσάνυχτα μας κάλεσαν εσπευσμένα να πάμε σήμερα σπίτι τους για φαγητό? Ο σωστός ο κόσμος ειδοποιεί τουλάχιστον μια εβδομάδα νωρίτερα, να γνωρίζει ο άλλος πως να κάνει το πρόγραμμα του. Υπολογίζω ότι θα χάσω γύρω στις 4 ώρες διαβάσματος. Πότε θα προλάβω να τις αναπληρώσω?

"Μα σήμερα είναι το δείπνο που παραθέτει ο Γάλλος Πρέσβης, είναι καλεσμένη η οικογένεια μου, και πολλοί ακόμη δικηγόροι, διπλωμάτες και πολιτικοί" η Έλενα σηκώνεται όρθια και στέκεται απέναντι μου. "Μου είχες υποσχεθεί ότι θα με συνόδευες και πως θα πήγαινες να πάρεις εκείνο το μπλε ούγκο μπος κοστούμι ειδικά για σήμερα" 

Την κοιτάζω φευγαλέα. 

Συνεχίζω να κουμπώνω το μαύρο μου πουκάμισο. 

"Κάνεις λάθος, σου είχα πει ότι θα προσπαθούσα να έρθω, αν τελείωνα την ύλη της βιοχημείας" με εκνευρίζει απίστευτα πολύ που βάζει τις κοινωνικές της υποχρεώσεις πάνω από την δική μου μελέτη. Στο επάγγελμα της απαιτούνται γνωριμίες και κοινωνικές επαφές, στο δικό μου διάβασμα και κλινική πρακτική. Πότε θα το αποδεχτεί?

"Δηλαδή δεν θα έρθεις?" με ρωτάει και γουρλώνει τα υπέροχα γαλάζια μάτια της. Αν δεν βιαζόμουν να πάω στο φαρμακείο να πάρω δεκαπέντε κουτιά λεβονοργεστρέλης για να τα χώσω στο στόμα της Ελισάβετ πριν περάσουν οι κρίσιμες 72 ώρες, θα την γαμούσα. 

"Όχι, αδυνατώ" της το ξεκαθαρίζω και φοράω το μπεζ ημίπαλτο μου. Έχουμε και σημαντικότερες δουλειές να κάνουμε. Παρατηρώ την μνηστή μου να χαμηλώνει λυπημένα το ξανθό κεφάλι της, να τυλίγει τα χέρια της γύρω από το λεπτό σώμα της, και να τρίβει τα γυμνά πόδια της μεταξύ τους. 

Εντάξει, μερικές φορές το παραδέχομαι είμαι υπέρ του δέοντος αυστηρός μαζί της. Και μερικές φορές -σπάνια για την ακρίβεια- μου έρχεται να αφήσω τα πάντα πίσω μου για να την κάνω να χαμογελάσει έστω για μια στιγμή. 

Την πλησιάζω αργά. 

Την αγκαλιάζω τρυφερά. 

Είναι καλή κοπέλα, έξυπνη, όμορφη, η πιο ιδανική σύζυγος που μπορεί να σταθεί μελλοντικά στο πλάι μου. Τα γυναικεία της χαρακτηριστικά με διεγείρουν, οι ελάχιστες καμπύλες της με γοητεύουν και το σπινθηροβόλο βλέμμα της με καθηλώνει. Και όμως όλα αυτά δεν είναι αρκετά για να της είμαι πιστός. 

Χαμηλώνω τα χείλη μου και αγγίζω τα δικά της. 

Τα φιλάω απαλά, τα φιλάω προσεκτικά. 

Δεν με νοιάζει που δεν νιώθω πληρότητα. Αδιαφορώ που έχω δίπλα μου μια τόσο τέλεια γυναίκα και εξακολουθώ να είμαι άδειος, κενός, μόνος. Μια πετυχημένη ζωή είναι το αποτέλεσμα της μεθοδικής πρόσθεσης έξυπνων επιλογών. Και εγώ πορεύομαι με αυτές που έκανα..

Σηκώνω το δολοφονικό μου βλέμμα πάνω στο χλωμό πρόσωπο της Ελισάβετ και την παρατηρώ που τρώει στα γρήγορα την μια μπουκιά φαγητού μετά την άλλη.

..αρκεί πρώτα να εξαφανίσω ένα μικρό, ηλίθιο, υποδεέστερο προβληματάκι. 

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μια κοπέλα στα 20 της τρώει τόσο πολύ για βράδυ και δεν προσέχει καθόλου την εμφάνιση της. Δεν είναι μόνο το κοκκινιστό, είναι το ρύζι, είναι η πίτα γεμάτη σε κορεσμένα και ακόρεστα λιπαρά, είναι και η μπλε πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό. Όλα αυτά κάνουν κυτταρίτιδα και από ότι επιβεβαίωσα χτες η Ελισάβετ έχει ήδη αρκετή, δεν χρειάζεται άλλη. 

"Και Μαράκι όπως είπαμε.." ο μπαμπάς μπουκώνεται με ρόκα σαλάτα. 

"Μαράκι είναι μόνο για μένα φίλος" ο κύριος Τραμπούκος επεμβαίνει. 

"Ναι μωρό μου κούλαρε" ο μπαμπάς συνεχίζει. "Θα φτιάξεις τις κρέμες και τα γάλατα για τα μικρά, θα τα φωτογραφήσεις με την κάνον που σου άφησα και θα μου στείλεις όλες τις εικόνες, έχω προγραμματίσει την επόμενη εβδομάδα να κάνω χιουτζ γκηβαγουεη με την νουνού"

Πονοκέφαλος

Με πιάνει πονοκέφαλος

Κάθε φορά που ο μπαμπάς μιλάει ή φωτογραφίζεται και δημοσιοποιεί την προσωπική του ζωή -και κατά προέκταση και την δική μας οικογενειακή- στα σόσιαλ μίντια, θυμώνω. Δεν μπορώ να καταλάβω αυτήν την νέα μόδα με τους influencers, έτσι δηλαδή όπως αυτο-αποκαλείται ο Άρης. Για εμένα πρόκειται για ένα μάτσο αργόσχολους ανθρώπους που πατάνε πάνω στην ματαιοδοξία της κοινωνίας και την βομβαρδίζουν με όνειρα απατηλά. Και μετά αναρωτιέται ολόκληρη η ιατρική επιστήμη γιατί οι ψυχίατροι έχουν τόση δουλειά. 

"Έλα Βύρωνα χαμογέλασε, θα κάνω στόρυ" ο μπαμπάς σηκώνει το iPhone του στον αέρα. Τραβάω την καρέκλα μου προς τα πίσω για να βγω τελείως εκτός πλάνου. Δεν θα είναι με τα καλά του αν νομίζει ότι θα με ανεβάσει στο διαδίκτυο. Την τελευταία φορά που το έκανε -εν αγνοία μου φυσικά- κάλεσα αμέσως τον δικηγόρο του παππού για να του κάνω μήνυση, και ευτυχώς το επόμενο λεπτό η φωτογραφία είχε κατέβει. 

"Μια χαρά κούκλος είσαι γιατί δεν βγαίνεις μαζί μας αγόρι μου?" η κυρία Μαρία με κοιτάει καλοσυνάτα. Τώρα που την παρατηρώ καλύτερα αυτό το ίδιο απεχθές γλυκανάλατο ύφος το έχει και η Ελισάβετ. Τα γονίδια έκαναν καλά την δουλειά τους.

"Άστ'ον Μαρία μου, ο Βύρωνας είναι κατά των σόσιαλ μίντια" της απαντάει η μαμά και χαμογελάει ευτυχισμένη πλάι στον Άρη. Φυσικά και είμαι κατά του facebook και του instagram, για αυτό άλλωστε και δεν έχω κανέναν λογαριασμό.. πουθενά.

"Ώρες ώρες αναρωτιέμαι από που πήρε αυτό το παιδί" ο μπαμπάς κλείνει το κινητό του και πιάνει ξανά το πιρούνι του. "Λες και δεν τον γέννησα εγώ τον μαλάκα" προσθέτει μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα δολοφονικό βλέμμα από μέρους μου. Του έχω επισημάνει άπειρες φορές να μην βρίζει.. τουλάχιστον όχι μπροστά μου.

Ο κύριος Στεργίου πνίγεται με την μπύρα στο στόμα. 

Αίσχος, είναι τόσο ατσούμπαλος όσο και η κόρη του. 

"Να σου βάλω λίγο κρασί νεαρέ?" με ρωτάει και μου χαμογελάει ψεύτικα. Απορώ γιατί προσποιείται, πριν στο δωμάτιο της Ελισάβετ μου ξεκαθάρισε ότι δεν με συμπαθεί. Αμοιβαία τα αισθήματα κύριε Δεν-θυμάμαι-το-όνομα-σας.

"Δεν πίνω αλκοόλ" του απαντώ και ξεκινάω να κόβω το κρέας με το μαχαιροπίρουνο. Όχι, από τότε που με συνεπήρε η χαρά αφού έβγαλα την Ελισάβετ από την δημοσίευση, μέθυσα το ίδιο βράδυ στο Circus, το έκανα με την Ισμήνη στις τουαλέτες και μας είδε η..

Κοιτάω φευγαλέα την σιχαμένη. 

Δεν έχει σταματήσει να τρώει από την ώρα που κάτσαμε. 

"Θα πάρεις πάλι τα κιλά που έχασες" της επισημαίνω και στρέφω ξανά το βλέμμα μου στο πιάτο μου. Τελικά το μοσχαράκι είναι εύγευστο.

"Εμείς μπορεί να θέλουμε να τα πάρουμε πίσω διπλά θα σε ρωτήσουμε κιόλας?" ο κύριος Τραμπούκος μου απευθύνει τον λόγο? Γιατί? Η Ελισάβετ δεν έχει στόμα? 

Άλλα θυμάμαι εγώ από πριν.

Και κυρίως από χτες.

"Μην ανησυχείς Μίκυ.." ο Στέλιος σκουντάει την Ελισάβετ παιχνιδιάρικα στο μπράτσο. Α ναι, Μιχάλη τον λένε. "Τα παιδιά εδώ έχουν ένα μικρό, συνηθισμένο ερωτικό καυγαδ-ΑΟΥΤΣ" Του ρίχνω μια κλωτσιά στην κνημιαία επιφάνεια του ποδιού του. 

Τι στο καλό λέει?

Άλλη συμφωνία κάναμε χτες. 

"ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΡΕ ΜΑΛΑΚΑ?" ο αδερφός μου με κοιτάει έξαλλος, εγώ τον κοιτάω απαθής. Μα και αυτή η Ζωή, δεν μπορούσε να αφήσει τον Στέφανο για ένα βράδυ μόνο του? Έπρεπε να λείπει από εδώ σήμερα? Θα μάζευε τον Στέλιο με μία μόνο λέξη.. Όλγα.

"Δεν μου λες Στέλιο αγόρι μου.." ο κύριος Τραμπούκος με κοιτάει απειλητικά. "Πριν έρθετε είχαμε μια συζήτηση με τον Βύρωνα πάνω στο δωμάτιο της Έλλης. Είδα τα μελανιασμένα χείλη του και τον ρώτησα πως το έπαθε, μου είπε ότι πλακωθήκατε, ισχύει?" 

Αφήνω θιγμένος με δύναμη το πιρούνι στο πιάτο. 

Δεν κατάλαβα.. τι έλεγχος είναι τώρα αυτός?

"Ναι κύριε Μίκυ, πλακωθήκαμε, έτσι μου έχει πει να λέω ο Βύρωνας" ο Στέλιος είναι ηλίθιος, δεν εξηγείται αλλιώς. 

"Μάλιστα" ο κύριος Στεργίου ανακάθεται αμήχανα στην καρέκλα του, σαν κάτι να τον τρώει. 

"Αστειεύεται προφανώς" επεμβαίνω για να σώσω ότι γκρέμισε μόλις ο αδερφός μου. 

"Ναι προφανώς" ο κύριος Μιχάλης κοιτάει εναλλάξ, μια εμένα, μια την κόρη του. Και το βλέμμα του? Είναι άκρως εξεταστικό. 

Αδιαφορώ, εγώ έτσι και αλλιώς εξηγήθηκα. Δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Ελπίζω μόνο η Ελισάβετ να σκαρφίστηκε κάτι εξίσου έξυπνο με εμένα. Τώρα με τι μυαλό θα με ρωτήσετε..? Έστω με αυτό που διαθέτει. 

"Αχ Έλλη μου.." η μαμά σταματάει να μιλάει και να γελάει με την κυρία Μαρία και πλέον στρέφει όλη της την προσοχή στην μικρή και ανόητη Ελισάβετ. "Συζητούσαμε εδώ με την μαμά σου.. είναι πολύ όμορφο το κραγιόν που φοράς, ψάχνω και εγώ ένα τόσο βαθύ μπορντό, μπορώ να σε ρωτήσω από που το πήρες?" 

"Εε.." η Έλλη παγώνει ολόκληρη, την παρατηρώ που χλωμιάζει, και -επιτέλους- σταματάει να τρώει. Αντί όμως να απαντήσει στην Άννα κάθεται και με κοιτάει. Μες στα μάτια. 

Ναι τι?

Απλά πες ένα μαγαζί. 

Καλά ηλίθια είναι και κάνει έτσι?

"Η Ελισάβετ δεν βάφεται συχνά Άννα μου" αντί για την κόρη απαντάει ο πατέρας. 

"Όχι Άννα σου" ο μπαμπάς επεμβαίνει. "Δικιά μου είναι" 

Άντε πάλι

Ούτε τα δεκαπεντάχρονα δεν κάνουν έτσι. 

"Τα ελάχιστα καλλυντικά που έχει της τα δώρισε η νονά της, βέβαια σήμερα είναι ειδική περίσταση, για αυτό και η περιποίηση" τον λόγο παίρνει η κυρία Μαρία. 

"Ειδική περίσταση?" αναρωτιέται η Άννα. 

Τώρα αυτή τι θέλει και επιμένει?

"Ναι όταν πάμε θέατρο οικογενειακώς ντυνόμαστε λίγο καλύτερα" πετάγεται ο κύριος Στεργίου. Μάλιστα

Στρέφω όλη μου την προσοχή στο πιάτο μπροστά μου. 

Άντε να τελειώνει αυτό το δείπνο να φεύγουμε σιγά σιγά. 

"Τι θέατρο λες Μιχάλη μου?" τον ρωτάει έκπληκτη η κυρία Μαρία. "Απλά η Έλλη μας ήταν πολλές ώρες χτες έξω στο κρύο και έσκασαν τα χειλάκια της, μπορεί να αφαιρέσει μετά το κραγιόν να τα δεις και εσύ που είσαι γιατρός να μας πεις τι να κάνουμε" 

Καρφώνω αμέσως το απαθές βλέμμα μου πάνω στο τρομοκρατημένο της Ελισάβετ. 

Ειλικρινά τώρα? Αυτή την αισχρή δικαιολογία βρήκε να σκαρφιστεί?

"Θα σας πω εγώ κυρία Μαράκι του κυρίου Μίκυ τι να κάνετε για τα σκασμένα χείλη" ο Στέλιος πίνει μονορούφι το έκτο ποτήρι κρασί και περνάει το χέρι του γύρω από τους ώμους της Ελισάβετ. "Βαζελίνη.. θα πάτε σε ένα σούπερ μάρκετ να πάρετε με 5-6 ευρώ μια βαζελίνη και σε τρεις με τέσσερις μέρες το σκάσιμο θα φύγει. Και ξέρεις μικρή τι θα την κάνεις μετά αυτή που θα περισσέψει ε?" ο αδερφός μου κουνάει πονηρά τα φρύδια του μπροστά στο πρόσωπο της μικρής άσχημης. "Θα την κρατήσεις για την επόμενη φορά που θα έρθεις στο σπίτι μας να την χρησιμοποιήσετε με τον Βύρωνα για να-"

"-κάνουμε την εργασία" συμπληρώνω τον Στέλιο ο οποίος και προφανώς όταν πάμε σπίτι μετά από εδώ θα τα ακούσει για τα καλά. Ίσως και όλο αυτό που κάνει σήμερα να είναι η τέλεια αφορμή για να μετακομίσω επιτέλους από το σπίτι των γονιών μου στο σπίτι του παππού μου. 

"Έχετε στην εργασία σας βαζελίνη?" η κυρία Μαρία ρωτάει και φαίνεται πραγματικά να απορεί. Η Άννα με τον Άρη κοιτιούνται μεταξύ τους μπερδεμένοι. Και ο κύριος Τραμπούκος?

Τον κοιτάζω φευγαλέα. 

Έχει βγάλει ένα πακέτο με τσιγάρα από την τσέπη του και ετοιμάζεται να ανάψει ένα. Εδώ. Στο τραπέζι. Που τρώμε. Μπροστά στους καλεσμένους του. Μπροστά σε τόσα άτομα. Μπροστά στα ίδια του τα παιδιά. 

Αναστενάζω απηυδισμένος. 

Σε τι σπίτι κατωτάτου επιπέδου έχουμε έρθει?

Και ξαφνικά γίνεται. 

Γίνεται αυτό που φοβόμουν. 

Γίνεται αυτό που έτρεμα. 

Ένα κομμάτι κρέατος συνοδευόμενο από κόκκινη σάλτσα προσγειώνεται με δύναμη πάνω στον αριστερό μου ώμο. Κοιτάζω έντρομος το μαύρο ακριβό ύφασμα που την προηγούμενη εβδομάδα μου κόστισε ακριβώς 534 ευρώ να ποτίζει με λάδι, σάλτσα τομάτας και μαύρο πιπέρι. 

Θέλω να πεθάνω

Τώρα

"ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕΣ?" υψώνω την φωνή μου ταυτόχρονα με το κορμί μου. Σηκώνομαι όρθιος, και έξαλλος απευθύνω τον λόγο στο μικρό οχτάχρονο σκατό που τόση ώρα κάθεται δίπλα μου και αντί να τρώει παίζει με το φαγητό του. Του επισήμανα πολλές φορές κατά την διάρκεια του δείπνου να προσέξει να μην με λερώσει αλλά αυτό.. πέρα βρέχει.

Τι στο καλό? 

Χαζό είναι?

"Ήταν ατύχημα" η ηλικιωμένη κυρία που ακούει στο όνομα Φλωρεντία και κάθεται στην δεύτερη κεφαλή του τραπεζιού σπεύδει να τον δικαιολογήσει. Αλίμονο

Από δικαιολογίες άλλο τίποτα.

Από ανάληψη ευθυνών όμως?

"Προφανώς και ήταν ατύχημα που σας προσέλαβαν, διότι την δουλειά σας δεν την κάνετε καθόλου καλά" δεν κρατιέμαι και της μιλάω σκληρά. Δηλαδή, έλεος, είχε να κάνει ένα μόνο πράγμα, ένα, να προσέχει τρία ζωηρά ζιζάνια και ένα μικρό ροζ πεντάκιλο κλαψιάρικο σκατό. 

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι? 

Πόσο?

Ξαφνικά σε όλο το σπίτι ακούγεται ένας εκκωφαντικός ήχος. Ο κύριος Τραμπούκος χτυπάει με δύναμη το χέρι του στο τραπέζι, αυτό τραντάζεται ολόκληρο, ποτήρια πέφτουν κάτω, πιάτα αναπηδούν και η.. μικρή.. στρουμπουλή.. ροζ.. μπέμπα ξεκινάει να κλαίει. Αν σήμερα φύγω από εδώ μέσα χωρίς ημικρανία θα είναι ένα θαύμα. 

"Πάμε αγόρι μου μέσα στην κουζίνα να σε καθαρίσω" Γυρνάω απότομα το κεφάλι μου και παρατηρώ τον κύριο Μιχάλη να μου κάνει νόημα με το χέρι του να τον ακολουθήσω. Τώρα αυτή η πρόταση γιατί μου ακούστηκε κάπως? Σαν να έχει δύο σημασίες, και όχι την μία προφανή. 

Κάθομαι ξανά στην καρέκλα μου. 

Αν με σκοτώσει σήμερα, η ιατρική θα χάσει ένα λαμπρό αστέρι. 

Δεν πάω πουθενά, εδώ θα κάτσω με την Άννα στο πλάι μου. 

Για την ιατρική ρε γαμώτο. 

"Σήκω αγόρι μου να μην ποτίσει το ύφασμα" ο κύριος Μιχάλης έρχεται από πίσω μου και μου τραβάει την καρέκλα, μαζί της κουνιέμαι και εγώ. "Σήκω και είναι και μπέρμπερι το γαμημένο, τον μισθό του μαθηματικού που έχω στο φροντιστήριο θα σου κόστισε, σήκω και θα δεις, γνωρίζω εγώ έναν θαυματουργό τρόπο να το εξαφανίσω.. κάτσε καλά.. θα τρίβεις τα όμορφα τα μαύρα τα μπιρμπιλωτά σου μάτια" 

Για μισό, να το ξεκαθαρίσουμε πρώτα..

Θέλει να εξαφανίσει το πουκάμισο ή εμένα?

"Ναι σήκω να πας να στο καθαρίσει γιατί εσύ είσαι και λίγο κατακουζήνας, αν καταλήξει το φλώρικο πουκάμισο σου στα σκουπίδια, θα σε ακούμε να κλαψουρίζεις μέχρι να παντρευτείς, και παιδιά μην τον ακούσετε να γκρινιάζει καλύτερα, σαν μουνί κάνει" ο Στέλιος κουνάει το μαχαίρι του μπροστά μου και με παρακινεί να ακολουθήσω τον κύριο Μιχάλη στο διπλανό δωμάτιο. 

Αυτό το στόμα του είναι σκέτη ηχορύπανση. 

Δεν το αντέχω.

"Αν δεν βγω σε δέκα λεπτά από εκεί μέσα φώναξε τον παππού, το ΕΚΑΒ της κλινικής και την αστυνομία" ψιθυρίζω στο αυτί της μαμάς και εκείνη με κοιτάει όλο απορία. Τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα είναι, τόσο. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνει από ότι γίνεται σήμερα εδώ μέσα?

Σπρώχνω με δύναμη την καρέκλα προς τα πίσω, εκείνη βρίσκει στον καβάλο του κυρίου Τραμπούκου, εγώ μειδιάζω και ξεκινάω να περπατάω προς την κουζίνα. Να σημειωθεί ότι προπορεύομαι. Δεν έχω συνηθίσει να ακολουθώ κανέναν, όλοι οι άλλοι είναι πίσω μου, στην θέση που τους αρμόζει δηλαδή. 

"Σας ακούω" μπαίνω μέσα στην κουζίνα, δεν προλαβαίνω να κάνω ένα βήμα και-

ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ

ΕΛΕΟΣ ΕΛΕΟΣ ΕΛΕΟΣ

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΛΕΟΣ

ΘΑ ΜΕ ΑΦΗΣΕΙ ΑΝΙΚΑΝΟ

"Και πολύ καλά θα κάνεις βρωμόπαιδο και θα με ακούσεις γιατί δεν πρόκειται να στα πω δεύτερη φορά" ο κύριος Μιχάλης σφίγγει ακόμη περισσότερο τα αρχ- τα αυτά μου με το ένα του χέρι την στιγμή που το άλλο είναι τυλιγμένο γύρω από τον λαιμό μου. 

Τώρα τον καταλαβαίνω, τώρα. Εκείνον τον εικοσάχρονο που είχε έρθει με συστροφή όρχεος στα επείγοντα του παθολογικού πριν μια εβδομάδα και γκάριζε σαν να μην υπάρχει αύριο από τον πόνο, τώρα μάλιστα, τον συμπονώ. 

"Το ήθελε ή την ανάγκασες?" με ρωτάει ο γεροδεμένος άνδρας και νιώθω το χέρι του να συνθλίβει ένα κρίσιμο σημείο του σώματος μου. 

"Ποια να ήθελε τι?" Κάνω πως δεν καταλαβαίνω, διότι από εμένα δεν υπάρχει περίπτωση να λάβει την επιβεβαίωση που ψάχνει. 

"Λάθος απάντηση" μου λέει και το επόμενο δευτερόλεπτο το χέρι του φεύγει από τον λαιμό μου και χτυπάει το πρόσωπο μου. Αν μου αφήσει σημάδι, αν πάω την Δευτέρα στην σχολή και φανεί το οτιδήποτε.. θα πω στον Αλέξη να τον εξαφανίσει από αυτόν τον πλανήτη.  

"Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω" του μιλάω με δυσκολία μέσα από τα δόντια μου. Αν δεν πονούσα τόσο πολύ, θα ήμουν πιο ομιλητικός. Ανάθεμα τις νευρικές απολήξεις μου, ανάθεμα. Και ανάθεμα το συμπαθητικό μου σύστημα, ανάθεμα.

"Κοιμήθηκες με την κόρη μου, μην μου πουλάς εμένα τρέλα γιατί θα σε βρουν κρεμασμένο ανάποδα και χωρίς αρχίδια" η φωνή του κύριου Μιχάλη είναι σκληρή, το πρόσωπο του επίσης. "Απάντησε μου με ένα ναι ή όχι γιατί κάνω υπομονή από χτες το βράδυ και έχει αρχίσει να εξαντλείται. Ότι έγινε μεταξύ σας έγινε με την θέληση της ναι ή ου?" 

Το ου διαδέχεται μια ροχάλα σάλιου αναμειγμένου με κρύου ιδρώτα. Τα υγρά αυτά προσγειώνονται πάνω στο κατακόκκινο πρόσωπο μου, εγώ κλείνω αυτόματα τα μάτια μου και προσεύχομαι να βγω από εδώ μέσα ζωντανός και χωρίς κανένα νόσημα. Ποιος ξέρει από τι μεταδιδόμενο πάσχει ο ψυχάκιας?

"Να σας υπενθυμίσω ότι είμαι αρραβωνιασμένος άνδρας" η φωνή μου είναι όσο το δυνατόν γίνεται πιο σταθερή. Δεν μπορώ να πω βέβαια το ίδιο και για τα γόνατα μου, τα οποία και έχουν αρχίσει να τρέμουν επικίνδυνα πολύ. 

Διότι το βλέπω να έρχεται, πρώτα θα διακοπεί η φλεβική επαναφορά του αίματος από την πίεση που ασκείται, ύστερα η αρτηριακή παροχή, ύστερα θα πάθω ισχαιμία, θα ακολουθήσει η μικροβιακή επιμόλυνση και αν δεν φτάσω γρήγορα στο νοσοκομείο θα χρειαστεί να υποβληθώ σε μεταμόσχευση πέους.

"Ναι και εγώ στην ηλικία σου τα είχα με δυο γκόμενες και ταυτόχρονα γαμούσα άλλες τρεις έτσι για την καύλα μου για αυτό ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΜΟΥ" πλέον τον χέρι του κύριου Μιχάλη έχει επιστρέψει ξανά στον λαιμό μου, και Χριστέ μου, βλέπω την ασφυξία να έρχεται, να, ήδη βρίσκομαι σε υπερκαπνία.

"Θα-θα πεθάνω" του ανακοινώνω με δυσκολία και τα μάτια μου κλείνουν ξανά. Και για μισό.. το φως στο τούνελ είναι αυτό που βλέπω στο βάθος?

"Μπράβο σου που κατάλαβες ότι αν δεν αφήσεις ήσυχη την κόρη μου αυτή θα είναι η κατάληξη σου. Χωρίς πούτσα, χωρίς αρχίδια, αγκαλιά με τον Hampton στο χέρι να σε τρώνε τα σκουλήκια για πρωινό" 

Μπα μπα

Ξέρει και τον Hampton ο χωριάτης?

"Δεν νιώθω τα πόδια μου" κάνω μια τελευταία προσπάθεια μήπως και με αφήσει. Και ευτυχώς για την σωματική μου υγεία πρωτίστως, την ψυχική δευτερευόντως, εκείνος το κάνει. Ο Τραμπούκος με αφήνει απότομα, το σώμα μου ακουμπάει πίσω στον πάγκο και οι όρχεις μου αιματώνονται ξανά. Αύριο να θυμηθώ να τσεκάρω αν έχουν υποστεί την οποιαδήποτε βλάβη. 

"Όλα καλά εκεί μέσα?" ξαφνικά η γλυκιά φωνή της κυρίας Μαρίας ακούγεται ανήσυχη πίσω από την πόρτα της κουζίνας. Ακολουθεί ο χαρακτηριστικός ήχος της κλειδωμένης πόρτας που κάποιος προσπαθεί να ανοίξει, και τότε επιβεβαιώνομαι.. αν δεν φερθώ έξυπνα.. από εδώ μέσα δεν θα βγω ζωντανός. 

"Ναι αγάπη μου όλα καλά, απλά κλείδωσα γιατί ο Βύρωνας έπρεπε να βγάλει το πουκάμισο του για να του το τρίψω με λίγο άβα και σόδα, μην μπει η Αναστασία στην κουζίνα και δει κάτι που δεν πρέπει, καταλαβαίνεις μωρό μου ναι?" 

Ανοίγω απότομα τα μάτια μου και αυτά καρφώνονται αμέσως στον μαινόμενο ταύρο μπροστά μου. Χριστέ μου, αυτός είναι χειρότερος από με εμένα!

"Και τώρα πες" ο κύριος Τραμπούκος τοποθετεί ένα τσιγάρο ανάμεσα στα δυο τρεμάμενα σαρκώδη του χείλη και βγάζει από ένα συρτάρι έναν ασημένιο αναπτήρα για να το ανάψει. 

Του κάνω νόημα να ανοίξει το παράθυρο.

Μου σηκώνει το μεσαίο του δάχτυλο. 

Αναστενάζω βαριά

"Χτες η Ελισάβετ ήρθε στο σπίτι μου, κάναμε την εργασία, ήπιαμε και από έναν καφέ με άρωμα φουντούκι, φάγαμε και από δύο κουλουράκια, και έφυγε, τέλος της ιστορίας" η φωνή μου σταθερή, το βλέμμα μου πονεμένο. Γαμώτο, ακόμη να συνέλθει ο ανδρισμός μου. 

"Φάγατε δυο κουλουράκια ε?" ο κύριος Μιχάλης με κοιτάει ειρωνικά, του γνέφω καταφατικά. "Άμα φας και δυο ανάστροφες θα σου πω εγώ κωλόπαιδο" 

Τον κοιτάω αηδιασμένος από την επιλογή των λέξεων του. Δεν έχω συνηθίσει να μιλάω με ανθρώπους που δεν ξέρουν να φέρονται, το επίπεδο κάποιου για εμένα αποτελεί το χαρακτηριστικό με την μεγαλύτερη δυναμική. Και αυτός απλά βρίσκεται στο ισόγειο.

"Δεν μπορώ να καταλάβω τι παραπάνω θέλετε να σας πω" Ισιώνω την πλάτη μου, τραβάω το χέρι μου από τον καβάλο μου και στρώνω καλύτερα το πουκάμισο μου πάνω μου. Πρέπει να ανασυγκροτηθώ για να τον αντιμετωπίσω. 

"Με την Ελισάβετ είμαστε συμφοιτητές ναι, είμαστε στην ίδια παρέα ναι, κάνουμε μαζί την ίδια εργασία ναι" δηλαδή όχι αλλά δεν πειράζει, δεν χρειάζεται να το μάθει και αυτό σήμερα, θα του το κάνει γνωστό η κόρη του μόλις το συνειδητοποιήσει και εκείνη διότι τώρα είναι προφανώς σε άρνηση, ίσως και χαμένη στο διάστημα. 

"Δεν συμβαίνει τίποτα παραπάνω μεταξύ μας, και λυπάμαι για τις άτυχες εκείνες γυναίκες που κάποτε σας εμπιστεύτηκαν την αγάπη τους, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι άνδρες συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Την Έλενα, την μνηστή μου, την αγαπώ πολύ και της είμαι πιστός" προσθέτω άκρως σοβαρός.

Και τότε το κάνει. Γελάει. Ο κύριος Στεργίου γελάει δυνατά, γελάει με την ψυχή του, γελάει, και λογικά ακούγεται σε όλη την Αττική. Σαν να άκουσε μόλις το πιο αστείο ανέκδοτο κάνει. 

"Πού το βρίσκετε το αστείο?" τον ρωτάω θιγμένος, διότι εγώ είμαι απόλυτα σοβαρός εδώ πέρα. 

"Αν εσύ της είσαι πιστός, εγώ είμαι ο πάπας" μου απαντάει και σβήνει το μισοτελειωμένο του τσιγάρο μέσα σε ένα γυάλινο ποτήρι με νερό. Α, τασάκια δεν έχουν εδώ μέσα να φανταστώ. Έλεος

"Αν δεν έχετε να με ρωτήσετε κάτι άλλο μπορώ να φύγω?" τον ρωτάω και του δείχνω την πόρτα της εξόδου. 

"Η αλήθεια είναι πως οι ερωτήσεις τελείωσαν" ο τραμπούκος βγάζει μέσα από το- κλείνω στιγμιαία τα μάτια μου από την αηδία. Το κλειδί της πόρτας το είχε τόση ώρα μες στο εσώρουχο του. 

"Και τώρα ξεκινάνε οι ανακοινώσεις νεαρέ" προσθέτει ο μεσήλικας άνδρας. Έπειτα τοποθετεί το βρώμικο μεταλλικό κλειδί στην σωστή εσοχή, το στρίβει και καρφώνει τα δυο δολοφονικά πράσινα μάτια του πάνω στα δικά μου. 

Θα τον φοβηθώ νομίζει?

Γελιέται οικτρά.

"Αν τολμήσεις να αγγίξεις ξανά την κόρη μου θα-"

"Την μικρή ή την μεγάλη?" δεν κρατιέμαι και τον ειρωνεύομαι. 

Ο κύριος Τραμπούκος μισοκλείνει τα μάτια του και χαμογελάει στραβά. 

"Μόλις παραδέχτηκες ότι άγγιξες την μεγάλη δηλαδή?" με ρωτάει με μια βαριά, απειλητική φωνή. 

Ανασηκώνω απαλά τους ώμους μου.

Σταυρώνω τα χέρια μου. 

"Εκείνη μου έσκισε το πουκάμισο πρώτη" αφού θέλει τόσο πολύ να το ακούσει, ας το ακούσει να τελειώνουμε. Την στιγμή που μιλάμε στο διπλανό δωμάτιο είναι η οικογένεια μου, σπίτι των Στεργίου δεν πρόκειται να έρθω ποτέ ξανά, άρα τι? Τι κακό μπορεί να μου συμβεί?

Θα σας πω εγώ..

Τίποτα απολύτως

"Μπάσταρδε" ο κύριος Μιχάλης αφήνει ελεύθερη την πόρτα, κάνει δυο μεγάλα βήματα προς το μέρος μου, και λίγο πριν οι μεγάλες του παλάμες αγγίξουν πάλι τον λαιμό μου-

"Εντάξει το καθαρίσατε το πουκάμισο?" η Ελισάβετ διαλέγει την πιο κατάλληλη στιγμή να εμφανιστεί και σκέφτομαι πως ίσως είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι που την βλέπω. Με γλίτωσε από τα χέρια του τραμπούκου δεν είναι και λίγο αυτό. 

"Δεν βγαίνει" ο κύριος Μιχάλης τελευταία στιγμή μαζεύει τα χέρια του και τα βάζει μες στις τσέπες του μπλε τζιν του. "Το προσπαθήσαμε αλλά το πούστικο εκεί.. επιμένει.. επιμένει να μας ενοχλεί" 

"Ενοχλεί και εσένα?" η Ελισάβετ απορεί, είναι τέρμα ηλίθια η κοπέλα. 

"Κυρίως εμένα" της απαντάει ο μπαμπάς της, έπειτα κάνει αναστροφή, της δίνει ένα πεταχτό φιλί στο μέτωπο, και ξεκινάει να περπατάει έξω από την κουζίνα. "Χαιρέτησε τον συμφοιτητή σου, μόλις μου είπε ότι πρέπει να φύγει εκτάκτως" Και να σημειωθεί ότι όλα αυτά τα κάνει χωρίς να την κοιτάξει ούτε για μια στιγμή μες στα μάτια. 

Τι έγινε Μίκυ?

Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε ότι η κόρη μας κάνει σεξ?

Μειδιάζω

"Θα του το πω" με το που μείνουμε οι δυο μας, η Ελισάβετ κλείνει την πόρτα της κουζίνας και ανεβαίνει πάνω στον μαρμάρινο πάγκο. 

Ναι εντάξει..

Σε ποιον θα πει και τι?

"Στο αγόρι μου.. θα του πω ότι τον απάτησα" προσθέτει και κατεβάζει ντροπιασμένη το κεφάλι της. Ώστε αυτό σκεφτόταν καθόλη την διάρκεια του δείπνου και ήταν θλιμμένη? Ε σιγά, πώς κάνει έτσι?

"Δώσ'το και στις εφημερίδες" της απαντώ με σκληρό ύφος. "Αρκεί να μην ακουστεί το όνομα μου πουθενά" της είμαι απόλυτα ξεκάθαρος, δεν με νοιάζει καθόλου τι θα κάνει με τον Κορνήλιο, μόνο εγώ να μην εμπλακώ. 

"Τι μαλάκας!" αναφωνεί μόνο και μόνο για να κερδίσει ένα δολοφονικό βλέμμα από μέρους μου. "Δεν σε αγγίζει το γεγονός ότι χάλασες μια σχέση?" με ρωτάει με φανερή πικρία στην φωνή της. 

Ώπα κάτσε

Τι εννοεί την χάλασα?

Εγώ?

"Δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά μόνο ο εαυτός σου για την κατάληξη της υποτιθέμενης σχέσης σου με τον Κορνήλιο" της επισημαίνω αυστηρά και την πλησιάζω αργά αργά. "Έτυχε να ήμουν εγώ το άτομο με το οποίο το έκανες, και ειλικρινά δεν σε παρεξηγώ καθόλου, όλες οι γυναίκες γοητεύονται από άνδρες με δυναμικό χαρακτήρα, άνδρες σε θέσεις εξουσίας και άνδρες έξυπνους, εύστροφους, κοινωνικά καταξιωμένους" 

Τοποθετώ το ένα μου χέρι στα δεξιά της, το άλλο στα αριστερά της και με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζω το μικρό, πλαδαρό σωματάκι της ανάμεσα τους. Σκύβω ελάχιστα το κεφάλι μου για να διασταυρώσω τα βλέμματα μας και τότε το κάνει, πάλι, με κοιτάει ξανά με αυτά τα δύο συνηθισμένα, μεγάλα, αθώα καφετί μάτια. 

Ίσως είναι και λίγο ερωτικά, ίσως πάντα.

Και ίσως κρύβουν συναίσθημα μέσα τους, δεν είμαι σίγουρος. 

"Όλα αυτά πιστεύεις ότι εσύ τα διαθέτεις?" η Ελισάβετ απορεί, εγώ μειδιάζω. 

"Δεν νομίζω, είμαι σίγουρος" την διορθώνω και το χέρι μου γλιστράει αυτόματα πίσω στην πλάτη της. Και την σπρώχνω με τέτοιον τρόπο έτσι ώστε να κολλήσει πάνω μου. 

"Μη- πονάω" η Ελισάβετ κάνει κίνηση να με διώξει, αλλά εγώ δεν εγκαταλείπω, όχι, θέλω να το ακούσει. 

"Φυσικά και πονάς" της ψιθυρίζω πάνω στα υγρά από τα δάκρυα χείλη της, γιατί -ω τι πρωτότυπο- ξεκίνησε πάλι να κλαίει. "Αφού χτες σε ξέσκισα, και ήσουν στενή, υπερβολικά στενή για άτομο που έχει σχέση, εκτός και αν.." αφήνω να εννοηθεί το αυτονόητο ότι με τον Κορνήλιο το έκαναν μια φορά πριν έναν χρόνο και ποτέ ξανά. Φαίνεται η γυναίκα που δεν κάνει σεξ, φαίνεται από χιλιόμετρα μακριά. 

"Βύρωνα αλήθεια, πο-πονάω, η κοιλιά μου δηλαδή.." η μικρή πλέον κλαίει με αναφιλητά και εγώ την κοιτάω όλο περιέργεια. Το ιπποκράτειο προσωπείο της φωνάζει ασθενής από χιλιόμετρα μακριά, η κουλουριασμένη στάση του σώματος υποδεικνύει οξεία κοιλία. Και το δέρμα της?

Κολλάω τα χείλη μου στο ιδρωμένο μέτωπο της. 

Γλιστράω την παλάμη μου κάτω από το πουκάμισο της. 

Έχει πυρετό

"ΜΑΜΑ" φωνάζω αμέσως ενισχύσεις και αναγκάζω την Ελισάβετ να σηκωθεί από τον πάγκο για να σταθεί στα πόδια της. 

"Τι- όχι τα γόνατα μου υποφέρουν" μου λέει και την παρατηρώ σαστισμένος να κρέμεται από τον λαιμό μου, να κλαίει πάνω στο στήθος μου. 

"ΜΑΜΑ ΚΑΛΕΣΕ ΤΟ ΑΣΘΕΝΟΦΟΡΟ" φωνάζω ξανά και τότε έρχεται, ένας ανήσυχος πατέρας μπαίνει σαν τον τρελό μέσα στην κουζίνα, αρπάζει την κόρη του από πάνω μου, και με κοιτάει καχύποπτα. 

"Αν της το προκάλεσες εσύ όλο αυτό.." ναι το δεύτερο μου όνομα είναι οξεία κοιλία, κοίτα να δεις. 

Αδιαφορώ για τον κύριο Στεργίου και παρατηρώ καλύτερα το σώμα της Ελισάβετ. 

Ναι με μια πρώτη εκτίμηση σίγουρα πρόκειται για οξεία κοιλία.

Ένα πράγμα δεν μου κάθεται καλά όμως, ένα. 

Αυτό για τα γόνατα γιατί το είπε όμως πριν?

Χμ.. ενδιαφέρον.