Στέλιος

"Και για πες μας Στεφανούκο.. πώς και από τα μέρη μας σαββατιάτικα?" Βλέπω τον πατέρα μου να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού και να παίζει με το κουζινομάχαιρο εδώ και δέκα λεπτά ασταμάτητα. Το βλέμμα του θανατηφόρο όσο ποτέ άλλοτε είναι μόνιμα καρφωμένο πάνω στον φλώρο της αδερφής μου. 

"Ο Μάνος μωρό μου είχε να πάει στο πανελλήνιο συνέδριο των γυναικολόγων που γίνεται κάθε χρόνο τέτοια εποχή" του απαντάει η μάνα μου μες στην τρελή χαρά και αφήνει στο τραπέζι την πιατέλα με το κοτόπουλο. "Και μαζί του πήγε και η Alex. Άρα γιατί να μείνει το αγόρι μας μόνο του σε ένα τεράστιο σπίτι χωρίς κανέναν άλλον για ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο?" 

Εμ..

Μήπως γιατί θα είναι σε ένα τεράστιο σπίτι χωρίς γονείς?

Και με πισίνα?

Και με τζακούζι?

Και με μια καμαριέρα με βυζάρες? 

Αλλά ξέχασα.. 

Ο ξανθούλης από απέναντι είναι μονογαμικός.

Χώνω με νεύρο το πιρούνι μου στην σαλάτα.

Και δυστυχώς για αυτόν.. εδώ και πέντε μήνες γαμάει την αδερφή μου.

Μασουλάω το iceberg και ταυτόχρονα ρουθουνίζω δυνατά. 

ΤΗΝ  ΔΙΚΉ ΜΟΥ ΑΔΕΡΦΉ

ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΔΕΚΑΕΞΆΧΡΟΝΗ ΑΔΕΡΦΗ

ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ

"Εγώ σου είπα ότι έπρεπε να στέλναμε μπράβους να τον σαπίσουν στο ξύλο αλλά εσύ επέμενες ότι οι σωστοί άνδρες τις δουλειές τους τις κανονίζουν μόνοι τους" μου ψιθυρίζει ο Βύρωνας από δίπλα έτσι ώστε να τον ακούω μόνο εγώ. "Κάτσε να τρως τώρα μεσημεριανό με τον γαμπρό απέναντι σου κάθε φορά που τα πεθερικά της Ζωής θα είναι εκτός Αττικής" 

Γυρνάω αμέσως το κεφάλι μου προς το μέρος του και τον καρφώνω με το γνωστό θανατηφόρο βλέμμα των ανδρών της οικογένειας Ιωάννου. 

Ή μάλλον όχι, εμείς δεν είμαστε οικογένεια. 

Είμαστε δυναστεία.

"Δεν φταίω εγώ που χτυπάς σαν γυναικούλα. Ας φρόντιζες να του παραμόρφωνες την χλιδάτη μάπα του έτσι ώστε η αδερφή μας να τον έβλεπε και να ξενέρωνε" του απαντώ με νεύρο. 

Ακούς εκεί.. τι λέει ο μαλάκας.. ότι φταίω εγώ? Το ηλίθιο το χέρι του φταίει που δεν ξέρει να βαράει.. αλλά όχι.. τι να σου κάνει και αυτό.. άμα ο άλλος για να γυμναστεί τρέχει κάθε δεύτερη μέρα 25 χιλιόμετρα και δεν έχει ιδέα από βάρη? 

Ενώ εγώ..

Κοιτάω τα μπράτσα μου.

Φτου σου αγόρι μου φτού σου.

Μα τι ποντίκια είναι αυτά.. 

Τι δικέφαλοι.. 

Τι τρικέφαλοι..

Εντάξει.. δεν μου αρέσει να κοκορεύομαι αλλά..

Απλά παραθέτω γεγονότα.. και πιο συγκεκριμένα ένα..

Είμαι Θεός. 

"Για μισό.. για μισό.." ο Άρης παίρνει και πάλι τον λόγο. "Από ότι μου είπες μωρό μου.. ο πούστης ο Μάνος θα-"

"ΆΡΗ" τον διακόπτει η μάνα μου και κοιτάει αμήχανα τον φλώρο που κάθεται απέναντι μου και δίπλα στην αδερφή μου. "Θα σε παρακαλούσα πολύ να προσέχεις τον τρόπο με τον οποίο εκφράζεσαι για το αγόρι της κόρης μας μπροστά στο αγόρι της κόρης μας"

"Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι πίσω από την πλάτη του μπορώ να τον βρίζω όσο μου καυλώνει?" 

"ΡΕ ΜΠΑΜΠΑ" Να την και η μικρή πρασινομάτα πέτρα του σκανδάλου, μόλις πετάχτηκε. "Τι σου έχει κάνει πια ο Στέφανος και μιλάς έτσι για την οικογένεια του?" 

Ο Άρης αφήνει μια κοφτή ανάσα να βγει από την μύτη του και σφίγγει υπερβολλικά πολύ το σαγόνι του έτσι ώστε το στόμα του να είναι μια ευθεία. 

"Το θέμα δεν είναι τι έχει κάνει σε εμένα αλλά σε εσένα" οι λέξεις βγαίνουν με δυσκολία από μέσα του ενώ ταυτόχρονα το κουζινομάχαιρο συνεχίζει να χτυπιέται ρυθμικά πάνω στην τραπεζαρία. 

Πάντως του το αναγνωρίζω. Είναι ο καλύτερος πατέρας που θα μπορούσα να έχω. Είναι φίλος, είναι σύμμαχος, είναι είδωλο. Ο Άρης ειναι γαμάτος. Αυτός μου έμαθε όλα όσα ξέρω, αυτός με δίδαξε. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, ο μπαμπάς μου πάντα με συμβούλευε, πάντα με προπονούσε. Και τώρα θα με ρωτήσετε για ποιο λόγο.. 

Χαμογελάω λοξά.

Μα για να γίνω ο μεγαλύτερος γαμιάς προφανώς.. ο καλύτερος από όλους. 

"Κύριε Άρη όπως σας εξήγησα και το προηγούμενο σαββατοκύριακο που ήρθατε στο σπίτι μου για να μου ζητήσετε συγγνώμη για το χέρι σας που όπως ισχυριστήκατε κατέληξε στο αριστερό μου μάτι εν βρασμώ ψυχής.." ο ξανθός φλώρος ξεροβήχει και σηκώνει διστακτικά τα γαλάζια μάτια στον πατέρα μου. 

Κοιτάω καλύτερα το χρώμα των ματιών του.

Γαλάζιο

Μάλλον αυτό ερωτέυτηκε η χαζοβιόλα η αδερφή μου πάνω του. 

Και όμως.. το γαλάζιο αυτό.. δεν έχει καμία σχέση με το γαλάζιο εκείνο. 

Αφήνω αμέσως κάτω το πιρούνι με δύναμη και κουνάω δεξιά και αριστερά το κεφάλι μου. 

Πάλι αυτή στο μυαλό μου γαμώ τον αντίχριστο? 

"Αγάπη μου καλύτερα ας μην αναφερθούμε ξανά στα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας" η γλυκιά φωνή της αδερφής μου μου προκαλεί αναγούλα. "Ότι έγινε έγινε. Ο πατέρας μου ζήτησε συγγνώμη και υποσχέθηκε ότι όχι μόνο δεν θα το ξανακάνει, αλλά και ότι θα αλλάξει και στάση απέναντι σου" 

Κοιτάω συνωμοτικά τον πατέρα μου. 

Με κοιτάει και αυτός.

Γελάμε 

Γελάμε με τα μάτια μας γιατί με τα στόματα μας απαγορεύεται. Είναι η Άννα στο τραπέζει για αυτό.

"Ναι υποσχέθηκα να είμαι κύριος απέναντι σου Στέφανε" η ειρωνική χροιά της φωνής του Άρη δυστυχώς για τον ίδιο δεν περνάει απαρατήρητη από την μάνα μου, η οποία καρφώνει τα πράσινα μάτια της καχύποπτα πάνω στον σύζυγο της. 

"Πάρα πολύ ωραία" η Ζωή του απαντάει μες στην τρελή χαρά και ταυτόχρονα αγγίζει με το χέρι της το χέρι του φλώρου της πάνω στο τραπέζι. 

Ξεκινάω να ρουθουνίζω έντονα. 

Πιάνει το χέρι του γκόμενου της πάνω στο τραπέζει. 

Νομίζω ιδρώνω κιόλας.

ΣΤΟ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΤΟ ΤΡΑΠΈΖΙ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΑ ΑΔΕΡΦΙΑ ΤΗΣ

"Πάντως ο παππούς μου είπε ότι οποιαδήποτε στιγμή αλλάξουμε γνώμη για τον μπράβο να τον ειδοποιήσουμε" ψιθυρίζει ο Βύρωνας από δίπλα μου. 

Ώχου πάλι..

"Σκάσε και εσύ πια με αυτήν την μαλακία" τον επιπλήττω ως μεγαλύτερος αδερφός. 

Βασικά γράψτε λάθος. 

Ως μεγαλύτερος και πιο έξυπνος και πιο μυαλωμένος αδερφός.

"Πάω να φέρω το γλυκό" η μάνα μου σηκώνεται όρθια και μαζεύει μερικά πιάτα πάνω από το τραπέζι. "Ζωή μου θα με βοηθήσεις με τα υπόλοιπα?" της λέει και αμέσως η αδερφή μου πετάγεται πάνω σαν το ελατήριο. 

Χαμογελάω διάπλατα. 

Έτσι πρέπει.. έτσι λειτουργούν οι σωστές οικογένειες. Η βασική αρχή πολλών αιώνων πρέπει να γίνεται καθημερινά πράξη σε οποιοδήποτε ελληνικό σπίτι. Και ποια είναι αυτή? Μα οι γυναίκες στην κουζίνα, οι άνδρες αραχτοί στο τραπέζι φυσικά να περιμένουν να τους σερβίρουν. 

"Κοίτα να δεις γιε του πούστη του Μάνου" ο Άρης με το που οι δυο πρασινομάτες της ζωής του χαθούν μέσα στην κουζίνα στρέφει το κουζινομάχαιρο απειλητικά προς το μέρος του φλώρου. "Μπορεί να μην μας άφησαν μόνους την προηγούμενη φορά να τα πούμε όπως αρμόζει να μιλήσουν πεθερός με γαμπρό, αλλά να μια καλή ευκαιρία"

Παρατηρώ τον Στέφανο να ξεροκαταπίνει και αντανακλαστικά να κολλάει την πλάτη του στην πλάτη της καρέκλας. 

Φοβήθηκε ο μαλάκας?

Κλαίω

"Ε.. εμ.. κύριε.. κύριε Άρη εγώ θέλω να σας πω ότι την κόρη σας την αγαπάω πολύ και-"

"Στα παπάρια μου σε γράφω και εσένα και την αγάπη σου για αυτό άκου καλά αυτό που θα σου πω. Κάτω τα χέρια σου από την πριγκίπισσα μου. Είτε πάνω είτε κάτω από το τραπέζι, είτε πίσω μου είτε μπροστά μου, δεν θα την αγγίζεις. Ότι έγινε έγινε μεταξύ σας. Αν δεν θες να σου κόψω τα αρχίδια στον ύπνο σου δεν θα τολμήσεις ούτε καν να σκεφτείς να-"

Με την άκρρη του ματιού μου παρατηρώ την μάνα μου να βγαίνει κρατώντας ένα τεράστιο μπολ από την κουζίνα και κάνω νόημα στον πατέρα μου κάτω από το τραπέζι.

"-να φας άλλη φορά μόνος σου μεσημεριανό στο σπίτι ενώ οι γονείς σου λείπουν σε ταξίδι. Δυο τετράγωνα πιο κάτω μένουμε εμείς αγόρι μου. Και εκτός από γείτονες.. πλέον είμαστε και.. οικογένεια.. σωστά?"

Προσπαθώ να χαμογελάσω συγκρατημένα όσο η Άννα βάζει ένα κομμάτι γλυκού στο μικρό πιάτο μπροστά μου. 

Σας το είπα και πριν.

Ο Άρης είναι είδωλο. 

Είμαι πολύ περήφανος για τον πατέρα που έχω. 

"Ναι πολύ σωστά" η φωνή του Στέφανου ίσα που ακούγεται. 

Παπάρα

"Σου συμβαίνει κάτι αγάπη μου?" η αδερφή μου παρατηρεί την τρομοκρατημένη φάτσα του ξανθού φλώρου της και αφού κάτσει ξανά στην θέση της δίπλα του κάνει κίνηση να αγγίξει το χέρι του, αλλά τελευταία στιγμή ο γαλανομάτης το τραβάει. 

Κοιτάω τον πατέρα μου και χαμογελάμε νικητήρια. 

Την σκίσαμε την γάτα. 

"Ξέρεις μωρό μου τι συζητούσαμε μέσα στην κουζίνα με την Ζωή?" η μάνα μου πετάγεται από το πουθενά και διακόπτει την σιωπηλή συζήτηση μεταξύ εμένα και του Άρη. 

Ο πατέρας μου αφήνει το κουζινομάχαιρο με μια απαλή κίνηση στο τραπέζι και ξεκινάει να τρώει από το ζελέ ακτινίδιο του. Είναι το αγαπημένο του και η μάνα μου ως καλή σύζυγος εννοείται πως κάθε Σαββατοκύριακο του το μαγειρεύει. Έτσι κάνουν οι σωστές οι γυναίκες άλλωστε. 

"Να.. μου έλεγε ότι σήμερα το βράδυ ο Στέφανος με αφορμή την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς θα κάνει ένα πάρτυ στο σπίτι του και-"

"Αν έρθει μαζί σου και ο Βύρωνας μπορείς να πας" την διακόπτει ο πατέρας μου και χώνει μια μεγάλη μπουκιά από το πράσινο ζελέ στο στόμα του. "Αρκεί να γυρίσεις πριν τις 12" 

"Βασικά εγώ δεν είμαι καλεσμένος" πετάγεται από δίπλα ο αδερφός μου. 

"Βασικά όλη η τρίτη Λυκείου είναι" του απαντάει αμέσως ο Στέφανος. "Δημιούργησα εκδήλωση στο Facebook και σου έστειλα πρόσκληση, δεν την είδες?" 

Κοιτάω λοξά τον αδερφό μου. 

Αποκλείεται να μην την είδε. 

"Εγώ δεν μπορώ να πάω έχω διάβασμα" λέει ο Βύρωνας και αμέσως ρολλάρω τα μάτια μου. Δεν μπορώ να καταλάβω πως κάποιος προτιμάει Σάββατο βράδυ να μείνει μέσα στο σπίτι και να διαβάσει από το να πάει δύο τετράγωνα πιο κάτω και να τον χώσει σε καμία καυλωμένη συμμαθήτρια του. Μόνο ο Βύρωνας τόσο μαλάκας, μόνο.

"Ωραία θα πας με τον Στέλιο" αντιπροτείνει ο Άρης και ταυτόχρονα αλλάζει το άδειο πιάτο του με το γεμάτο δικό μου. 

"Βασικά αυτό ήταν δικό μου" του γρυλίζω. Όχι επειδή πηδάει την Άννα να τρώει όλο το ζελέ αυτός, είμαστε και άλλα στομάχια εδώ μέσα. 

"Βασικά στα παπάρια μου" μου απαντάει χωρίς δεύτερη σκέψη. Κλασσικός Άρης. 

"Βασικά η Ζωή μου ζήτησε μετά το πάρτυ να κοιμηθεί στο σπίτι του Στέφανου" ακούγεται η αυστηρή φωνή της μάνας μου και..

Μου πέφτει απευθείας το κουτάλι από τα χέρια. 

Νιώθω κάθε κύτταρο του κορμιού μου να παγώνει. 

Και ύστερα, ως φυσικό επακόλουθο, παγώνει και η καρδιά μου.

Η μικρή μου η αδερφή..

Η αδερφούλα μου.. 

Θέλει να μείνει στον γκόμενο σήμερα?

Άκουσα καλά?

Ο πατέρας μου πετάγεται αμέσως όρθιος από την θέση του σαν το ελατήριο. "ΜΟΝΟ.ΠΑΝΩ.ΑΠΟ.ΤΟ.ΠΤΩΜΑ.ΜΟΥ" γρυλίζει και με μια απότομη κίνηση στρέφει το κουζινομάχαιρο και πάλι προς το μέρος του Στέφανου. 

"ΆΡΗ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΠΟΛΎ ΤΙ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΆ ΕΊΝΑΙ ΑΥΤΗ?" 

Τέλεια, τώρα φωνάζει και η μάνα μου. 

"ΕΓΏ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΏ ΠΟΛΥ ΆΝΝΑ. ΩΣ ΕΔΏ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΩΣ ΕΔΏ. ΑΝΕΧΤΗΚΑ ΠΟΛΛΑ. ΕΡΙΞΑ ΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΣΟΥ ΚΑΝΩ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ ΠΗΓΑ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ ΣΤΟΝ ΠΑΠΑΡΑ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΡΗ ΜΟΥ. ΈΠΕΙΤΑ ΔΕΧΤΗΚΑ ΠΡΙΝ ΔΥΟ ΜΕΡΕΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΦΗΣΩ ΝΑ ΠΑΕΙ ΓΙΑ ΚΑΦΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ. ΜΕΤΑ ΕΣΦΙΞΑ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΝΕΣΑ ΣΤΟ ΝΑ ΤΟΝ ΤΡΑΠΕΖΩΣΟΥΜΕ ΣΑΒΒΑΤΙΑΤΙΚΑ. ΑΛΛΑ ΩΣ ΕΔΩ. ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΠΗΔΗΞΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΧΗ. ΑΥΤΟ ΠΑΕΙ ΠΟΛΥ" 

"ΜΠΑΜΠΑ ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΠΟΛΥ ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ ΤΟ ΛΕΞΙΛΟΓΙΟ ΣΟΥ" Το κεφάλι μου στρέφεται αμέσως πάνω στο κατακόκκινο πρόσωπο της Ζωής. Ειλικρινά τώρα? Ντράπηκε που ο Άρης είπε φωναχτά τι θα γίνει σήμερα το βράδυ στο σπίτι του μαλάκα μετά το πάρτυ αν μείνει εκεί η Ζωή? Λες και την προηγούμενη Κυριακή δεν τους έπιασε ημίγυμνους στο κρεβάτι του Βύρωνα και της Στέλλας στο σπίτι στην Κηφισιά. Έλεος αυτή η μικρή. 

"Ζωή χαμήλωσε τον τόνο της φωνής σου" η μάνα μου πλέον φαινομενικά ήρεμη προσπαθεί να κατευνάσει τα πνεύματα. "Άρη στην κουζίνα" τον διατάζει και ξεκινάει να περπατάει με νεύρο προς το διπλανό δωμάτιο του σπιτιού. 

"Γαμώ την πουτάνα μου γαμώ" ο πατέρας μου βρίζει μέσα από τα δόντια του και τρίβει με μανία το πρόσωπο του. 

"Μην πας πρόβαλε αντίσταση" τον συμβουλέυω. Εξάλλου αυτός είναι ο άνδρας της οικογένειας. Αυτός κάνει κουμάντο εδώ μέσα. Πρέπει να δείξει σθένος. 

"Στέλιο άντε και γαμήσου" μουρμουράει και απομακρύνεται με νευρικό βήμα από το τραπέζι. 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου. 

"Μουνόδουλε" του απαντάω και αμέσως ανταλάσσω το άδειο πιάτο του γλυκού που βρίσκεται μπροστά μου με αυτό του ξανθού φλώρου. "Αν νομίζεις ότι και θα πηδάς την αδερφή μου και θα τρως και τα γλυκά μας είσαι βαθύτατα γελασμένος μαλάκα" του επιτίθεμαι δίχως δισταγμό και ξεκινάω να τρώω το ζελέ ακτινίδιο. 

Μμμ

Μούρλια είναι το γαμημένο μούρλια.

"Ο μόνος μαλάκας εδώ μέσα είσαι εσύ" η Ζωή με βρίζει σχεδόν καθημερινά. Το έχω συνηθίσει πλέον. "Και αν δεν θες να πω για τις νέες σου συνήθειες στην μαμά και στον μπαμπά καλά θα κάνεις να το βουλώσεις και να μας αφήσεις στην ησυχία μας να χαρούμε τον έρωτα μας" 

Καρφώνω αμέσως το απορημένο μου βλέμμα στο απειλητικό δικό της. 

Μα για πιο πράγμα μιλάει στην τελική?

"Μπλοφάρεις" της απαντώ και εκείνη την στιγμή πιάνω το κινητό στα χέρια μου. Η μαύρη οθόνη αναβοσβήνει εδώ και ώρα. 

"Βρήκα χόρτο στην τσέπη του τζιν μπουφάν σου" 

Ξεροκαταπίνω

"Δεν καπνίζω μαύρο" την κοιτάω φευγαλέα για να καταλάβει ότι της λέω την αλήθεια και μπαίνω στο messenger. 

Η Όλγα μου έστειλε μήνυμα. 

Η Όλγα μου έστειλε φωτογραφία. 

Όχι ακόμη τουλάχιστον. 

"Είσαι και πολύ μεγάλος μαλάκας" μου ψιθυρίζει ο Βύρωνας από δίπλα και με μια απότομη κίνηση σηκώνεται όρθιος από την καρέκλα του. "Πάω μέσα για διάβασμα, Στέφανε στο πάρτυ σήμερα δεν θα έρθω. Κάποιος από εμάς θέλει πραγματικά να περάσει Ιατρική και προς ενημέρωση σου απαιτείται η καταβολή της μέγιστης δυνατής προσπάθειας για αυτό. Σας εύχομαι καλή διασκέδαση" 

Όσο περιμένω να φορτώσει η φωτογραφία της Όλγας κοιτάζω τον Βύρωνα να χάνεται από το οπτικό μου πεδίο. Εντάξει, με τον Στέφανο είναι στο ίδιο τμήμα στα εκπαιδευτήρια Παναγοπούλου και η κόντρα τους είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Είναι οι δύο καλύτεροι μαθητές της κατεύθυνσης τους και θέλουν και οι δύο Ιατρική στην Αθήνα. Ο Στέφανος για να είναι με την Ζωή και ο αδερφός μου για να.. 

Πραγματικά απορώ γιατί θέλει να μείνει Ελλάδα. Δεν τον κρατάει τίποτα. Και οι γονείς μας του είπαν ότι είχαν πει και σε εμένα πριν δώσουμε Πανελλήνιες, ότι σε περίπτωση που δεν περάσουμε εκεί που θέλουμε και έχοντας διαβάσει πραγματικά πολύ μπορούν να μας στείλουν έξω. Εγώ δεν ήθελα για τον λόγο του ότι η φοιτητική ζωή της Ελλάδας δεν συγκρίνεται με καμίας άλλης χώρας. Τα ελληνικά μουνιά επίσης είναι πιο απολαυστικά. 

Ο Βύρωνας όμως.. γιατί?

<<Σήμερα το βράδυ θα σε περιμένω στην μικρή αποθήκη δίπλα από το γκαράζ στο σπίτι του Μάνου. Δεν θα φοράω εσώρουχα. Σε φιλώ προκλητικά και χαμηλά>> 

Δαγκώνω το κάτω χείλος μου και κοιτάω την...

Ω Θεέ μου

Μου έστειλε γυμνή φωτογραφία.

Τόλμησε και μου έστειλε την γαμημένη την γυμνή φωτογραφία για την οποία την παρακαλάω δύο μήνες τώρα. Κοιτάω τα βυζάκια της.. και γαμώ.. είναι μικρά ναι.. αλλά είναι τόσο τέλεια.. κάθε φορά που την στριμώχνω και με αφήνει να της τα ζουλήξω.. κλείνω τα μάτια μου στιγμιαία.. η γυναίκα αυτή θα με πεθάνει.. η γυναίκα αυτή θα είναι ο θάνατος μου το νιώθω.. το σκοτεινό πλέον βλέμμα μου ταξιδεύει πιο χαμηλά στην επίπεδη κοιλιά της στο σημείο εκείνο που έχει μια μικρή ελίτσα. 

Μμμ

Την αγαπάω την ελίτσα αυτή. 

Είναι δικά μου η ελίτσα αυτή.

<<Θα με αφήσεις επιτέλους να σε πηδήξω δηλαδή?>> της πληκτρολογώ την απάντηση μου την στιγμή που η πόρτα της κουζίνας ανοίγει διάπλατα.

"Όλα καλά εδώ?" μας ρωτάει η Άννα και το πρόσωπο της αστράφτει από χαρά. 

Γαμώ τον έρωτα του Άρη μέσα γαμώ.

Ότι θέλει τον κάνει η μάνα μου, ότι θέλει.

"Πού είναι το αγγελούδι μου το όμορφο?" αναρωτιέται η μεγάλη πρασινομάτα και κάθεται ξανά στην θέση της. Έλεος, ΈΛΕΟΣ. Μια ζωή τον  Βύρωνα έτσι τον λέει. Το αγγελούδι της. Ενώ εμένα.. ποτέ. Μόνο Στέλιο με αποκαλεί. Αλλά καλύτερα, πολύ γλυκανάλατα είναι αυτά για τα γούστα μου έτσι και αλλιώς. 

"Πήγε για διάβασμα" της απαντάει η Ζωή. "Λοιπόν.. μπαμπάκα μου.. μπορώ να.. μπορώ να μείνω σήμερα το βράδυ στο σπίτι του Στέφανου?" 

Κοιτάζω τον πατέρα μου. 

Ο πατέρας μου κοιτάζει παγωμένος τον άδειο πιάτο μπροστά του. 

"Ναιμπορείςναμείνειςσήμερατοβράδυστοσπίτιτουφίλουσου" οι λέξεις βγαίνουν με μια ανάσα μέσα από το στόμα του. Παρατηρώ τα χέρια του που είναι κάτω από το τραπέζι σε γροθιές. Τα σφίγγει τόσο πολύ που έχουν ασπρίσει. 

Λίγο ζορισμένος μου φαίνεται. 

Εκτός από μουνόδουλος δηλαδή. 

"Είσαι ο καλύτερος μπαμπάς του κόσμου" η Ζωή σηκώνεται σαν αστραπή από την θέση της και αγκαλιάζει σφιχτά τον Άρη. "Σε αγαπώ σε αγαπώ σε αγαπώ" του λέει ανάμεσα στα φιλιά της. Να με κάτι τέτοια τον καταφέρνει τον παπάρα. Έλεος δηλαδή. Με δυο φιλιά και δυο αγκαλιές και η μικρή τον κάνει ότι θέλει. "Εμείς πάμε στο δωμάτιο μου να διαβάσουμε" μας ανακοινώνει η Ζωή και κάνει νόημα στον Στέφανο να σηκωθεί. 

"Να διαβάσετε ή να πηδηχτείτε?" 

Ρίχνω λάδι στην φωτιά?

Ρίχνω λάδι στην φωτιά!

"Στέλιο το στόμα σου" με επιπλήττει η Άννα. 

"Να δεις πού θα το βάλει η κόρη σου το στόμα της σε δέκα λεπτά" μουρμουράω όσο η Ζωή και ο φλώρος της ξεκινούν να περπατάνε προς το δωμάτιο της αδερφής μου. 

"ΜΕ ΑΝΟΙΧΤΗ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ" φωνάζει ο πατέρας μου και βγάζει από την τσέπη του παντελονιού του το πακέτο με τα τσιγάρα του. 

Και τι δεν θα έδινα να μπορούσα να καπνίζω και εγώ ελεύθερα εδώ μέσα, αλλά έχε χάρη που ο Άρης δεν θέλει να στεναχωριέται η αγαπημένη του.

Ο παπαρένιος ο έρωτας του γαμώ την πουτάνα μου γαμώ

"Είμαι πολύ περήφανη για εσένα μωρό μου" η μάνα μου κάνει το γύρο του τραπεζιού και σκύβει για να φιλήσει τον πατέρα μου στα χείλη του. Κάτι τέτοιες στιγμές με κάνουν να αναρωτιέμαι αν και στα άλλα σπίτια συμβαίνει αυτό.. δηλαδή να βλέπει το παιδί τους γονείς του να σαλιαρίζουν πρωί μεσημέρι βράδυ. 

"Σε αγαπώ πολύ" της ψιθυρίζει ο Άρης και η Άννα του χαμογελά γλυκά.

Θα ξεράσω.

Δεν τα μπορώ αυτά τα γλυκανάλατα, πραγματικά ανακατεύομαι. 

Για μένα οι σχέσεις είναι πιο απλές και πιο ρεαλιστικές. 

Σεξ 

Σεξ

Σεξ

Μόνο αυτό χρειάζεται για να λειτουργήσει το πράγμα.

Σεξ χωρίς δέσμευση

Και όλα καλά

"Πάω να πλύνω τα πιάτα" μας ανακοινώνει η μάνα μου και ξεκινάει να μαζεύει και τα τελευταία πιάτα από το τραπέζι. "Ήσυχα εσείς εδώ έτσι?"

Ο πατέρας μου της γνέφει θετικά και ρουφάει μια τζούρα από το τσιγάρο του. 

"Δώσε μου πέντε λεπτά να το τελειώσω και έρχομαι να σε βοηθήσω καρδιά μου" 

Κουνάω αποδοκιμαστικά το κεφάλι μου.

Και τον θεωρώ και είδωλο.

Ξαφνικά ακούγεται μια πόρτα να κλείνει.

"Πες μου μόνο ότι είναι της κουζίνας" ψιθυρίζει ο πατέρας μου.

Κοιτάω προς τα μέσα και..

Σφίγγω δόντια και αρπάζω το τσιγάρο από το χέρι του Άρη.

"Της Ζωής ήταν" του λέω και ακούμε και μια δεύτερη πόρτα να κλείνει. Αυτήν ήταν της κουζίνας. 

"Γαμώ το Χριστό του μέσα γαμώ" λέει ο Άρης και ανάβει και δεύτερο τσιγάρο. "Μου λες τι θα κάνω? Η μάνα σου συνέχεια με πιέζει να δείχνω καλός και ευγενικός απέναντι στον στον γιο του πούστη του Μάνου. Στον παπάρα που αυτή την στιγμή είναι μέσα στο δωμάτιο της μικρής και το μόνο που δεν κάνουν είναι να διαβάζουν.. πίστεψε με"

"Σε πιστεύω" του λέω και φυσάω τον καπνό προς το μέρος του. Ευτυχώς που ο πατέρας μου δεν μασάει κουτόχορτο, ευτυχώς. "Με τι σε κατάφερε αυτήν την φορά η μάνα μου?" 

Ο Άρης κλείνει τα μάτια του και ρίχνει πίσω το κεφάλι του. 

"Εσύ με τι λες?" 

Η ερώτηση είναι ρητορική. 

Με σεξ τον απειλεί συνήθως. 

"Τι της υποσχέθηκες ακριβώς?" τον ρωτάω και τσεκάρω μην βγει η Άννα από την κουζίνα και με δει να καπνίζω και έχουμε άλλα. 

"Ότι θα αφήσω την Ζωή να πάει στο πάρτυ και να κοιμηθεί μετά στο σπίτι του φλώρου"

Νιώθω τη οργή να καταλαμβάνει όλο μου το σώμα. Δηλαδή συγγνώμη, σε ποια φυσιολογική οικογένεια θεωρείται νορμάλ να κοιμάται η δεκαεξάχρονη κόρη στο σπίτι του γκόμενου? Και όποιος τολμήσει να ρωτήσει αν ξενοκοιμόμουν και εγώ στα 16 ένα έχω να του απαντήσω.. 

Εγώ είμαι άντρας. 

"Θα πας και εσύ μαζί της να την προσέχεις" μου λέει ο Άρης την στιγμή που οι τρεις τελίτσες στην συνομιλία μας με την Όλγα στο messenger ξεκινάν να χορεύουν. 

<<Έλα και θα σου απαντήσω από κοντά>> μου λέει και το μήνυμα της διαδέχεται ένα gif με μια ξανθιά κοπέλα να γλύφει ένα παγωτό χωνάκι. 

Χαμογελάω γεμάτος ικανοποίηση και κουνάω το κεφάλι πέρα δώθε εκστασιασμένος. 

"Φυσικά και θα πάω" ενημερώνω τον πατέρα μου. 

Αλλά όχι για να προσέχω την Ζωή. 

Αλλά για να ξεπαρθενέψω την Όλγα. 

Σήμερα είναι η μέρα μου το νιώθω. 

Σήμερα το βράδυ θα της τον χώσω. 

Της στέλνω μια φωτογραφία με τον Στέλιο τζούνιορ που έβγαλα σήμερα το πρωί πριν τραβληξω μαλακία για την πάρτη της. 

<<Άσε το παγωτό, γλείψε τον τεράστιο>> της απαντώ με προστυχόλογα. 

Διότι έτσι είμαστε εμείς με την Όλγα εξάλλου.

Όλο κόντρα στην κόντρα.

Όλο υπονοούμενο στο υπονοούμενο. 

Έτσι είναι η σχέση μας δηλαδή.

Ελεύθερη

Από όλες τις απόψεις.